အိတိုေလးရဲ႕မာမား🐻အခန္း(၂၂)
Zawgyi

အျဖဴေရာင္ အခန္းငယ္ေလးထဲမွာ ကေလးအသုံးအေဆာင္ ပစၥည္းေလးမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ ေနသည္။

ေရာင္စုံခဲတံေလးမ်ားက ပံုျပင္စာအုပ္ေလးမ်ားက စားေရးစာပြဲေပၚမွာ အစီအရီရွိေနၿပီး ေမႊးပြအ႐ုပ္ေလးမ်ားက မွန္ဗီရိုႀကီးထဲမွာ ေနရာတက်ရွိေနသည္။ အဝတ္အစားဗီရိုေလးႏွစ္လုံးက အျပာေရာင္နဲ႕ ပန္းေရာင္ေလးျဖစ္သည္။

အခန္း၏ေထာင့္တစ္ေနရာမွာေတာ့ ကေလးအိပ္ခုတင္အေသးေလးတစ္လုံးက ခ်စ္စရာေကာင္းစြာတည္ရွိေနသည္။

အဲ့ဒီ ခုတင္ထက္မွာေတာ့ ပါးလုံးအိအိေလးတစ္လုံးကိုဖိကာ တစ္ေစာင္အေနအထားနဲ႕အိပ္ေနတဲ့ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ရွိေနသည္။ ပါးတစ္ဖက္ကိုဖိထားတာေႀကာင့္ အေပၚေအာက္ႏႈတ္ခမ္းလံုးလံုးက သိသိသာသာစူေထာ္ေနေလသည္။

အဝါေရာင္ ပီကာျခဴအ႐ုပ္ေလးကို ဖက္အိပ္ထားတဲ့ အိတိုေလးက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အိပ္ေနရင္းထရွိုက္တက္သည္။

“မာမား …”

“မာမားရွိတယ္ ကေလးေလး”

ေကာင္းျမတ္လြန္းက အိတိုေလးေက်ာကို အသာအယာသတ္ေပးရင္ ေခ်ာေပးလိုက္မွာျငိမ္သက္စြာနဲ႕ ျပန္လည္အိပ္ေပ်ာ္သြားရွာသည္။

အိပ္ေနတဲ့ ကေလးေလးနားမွာျငိမ္သက္စြာေစာင့္ေနေပးတဲ့ လူႀကီးႏွစ္ေယာက္လည္းရွိသည္။

ထိုလူႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကေလးေလးမ်က္ႏွာကိုသာ တစိမ့္စိမ့္ေငးၾကည့္ရင္း တစ္ညတာကို ကုန္ဆုံးျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၾကသည္။

မနက္ခင္း ေလးနာရီအခ်ိန္အခါမွာေတာ့

“ေကာင္းျမတ္လြန္း … အခန္းျပန္နားပါေတာ့လား”

ေကာင္းျမတ္လြန္းေခါင္းခါသည္။

အိုတိုေလး နိုးလာတဲ့အခ်ိန္ သူ႕ကိုမျမင္ရလို႔  ဝမ္းနည္းသြားမွာကိုမလိုလား။

အိတိုေလး မနိုးလာမခ်င္း ေကာင္းျမတ္လြန္းက ဒီအခန္းေလးထဲက ဘယ္ကိုမွ ထြက္သြားဆႏၵမရွိ။

“မာမား …”

တိုးလွ်တဲ့ အသံေလးေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္လုံးလႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားၾကသည္။

“အိတို …”

“မာမား …”

မ်က္လုံးေတာင္ေကာင္းေကာင္းမပြင့္ေသးတဲ့အိတိုေလးက အတင္းကုန္႐ုန္းထကာ သူဖက္ထားတဲ့အ႐ုပ္ေလးကို ပစ္ခ်လိဳက္ပီး ေကာင္းျမတ္လြန္းဆီသို႔ လက္ေလးႏွစ္ဖက္ ကမ္းေပးလာသည္။

ကမာၻညိမ္းက အိတိုေလး ေဘးက ခုတင္အစြန္းနားေလးမွာထိုင္ေနတာျဖစ္လို႔ အလိုက္တသိေနရာဖယ္ေပးလိုက္သည္။

ေကာင္းျမတ္လြန္းက ခုတင္ေျခရင္းနားေလးကေန ထလာၿပီး အိတိုေလးေဘးနားသြားကာ ရင္ခြင္ထဲထည့္ခ်ီေပးထားသည္။

“မာမား … ဘယ္မွမသြားပါနဲ႕”

ေၾကာက္စိတ္မေျပေသးတဲ့ကေလးငယ္က ခပ္တိုးတိုးေလး ေတာင္ဆိုလာေတာ့ ေကာင္းျမတ္လြန္း ရင္ထဲခံစားရတာမခ်ိ။

ေကာင္းျမတ္လြန္း မႀကာခဏ ေတြးမိတယ္။ ဒီကေလးေလးက ဘာလို႔မ်ား ေကာင္းျမတ္လြန္းအေပၚ ဒီေလာက္ထိ တြယ္တာသြားတာလဲလို႔ေပါ့။

အဲ့လို ေတာက္ေလွ်ာက္ ေတြးလာတဲ့ သူကိုယ္တိုင္လည္း "မာမား" ဆိုတဲ့ အမည္နာမေလးကို နားေထာင္ရင္း အိတိုေလးအေပၚ သံေယာဇဥ္ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနမိျပီ ျဖစ္သည္။

အခုဆို သူ႕ကိုယ္သူ "မာမား" လို႔သုံးၿပီး အိတိုေလးနဲ႕ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ေကာင္းေကာင္းႀကီးေျပာတက္ေနၿပီ။ တမင္လုပ္ယူထားတာမဟုတ္ပဲ အသားတက်နဲ႕ကို သက္ေသာင့္သက္သာ ေျပာလာ နိုင္တာျဖစ္သည္။

“မာမား ဘယ္မွ မသြားေတာ့ဘူး။ အိတိုေလးနဲ႕ပဲ အတူေနေတာ့မွာ။ ဝမ္းမနည္းေတာ့နဲ႕ေနာ္။”

လုံးအိေနတဲ့ ပါးလုံးေလးထဲ ႏွာထိပ္ဖ်ားေလး ႏွစ္ဝင္သည္အထိ နမ္းရင္ေျပာလိုက္ေတာ့ အိတိုေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးက သိသိသာသာ႐ႊင္လန္းလာသည္။

အိတိုေလးက ေကာင္းျမတ္လြန္းပါးတစ္ဖက္ကို ျပန္လည္နမ္းရွိုက္ရင္း …

“မာမားက အိတိုေလးကိုျပန္ခ်စ္သြားလို႔လားဟင္” ဟုေမးလာသည္။

ေကာင္းျမတ္လြန္းသည္ ဒီကေလးေလးကို သူ႕ရင္ထဲက ခံစာခ်က္ေတြကို နားလည္ေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား ေျပာျပရပါ့မလဲဟု ေတြးရင္ ခဏတာ ငိုင္သြားမိသည္။

အဲ့ဒီလို ငိုင္ေတြမိတဲ့ စကၠန္းပိုင္းေလးမွာပဲ အိတိုေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးက မသာမယာ ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ ….

“အိတိုေလးကို မာမားက အၿမဲခ်စ္ပါတယ္။ မခ်စ္လို႔ ထားသြားမယ္ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အရမ္းခ်စ္လြန္းလို႔  အရမ္းခ်စ္လြန္းလို႔ ထြက္ေျပးဖို႕ႀကိဳးစားမိတာပါ။ အဲ့လိုမေတြးပါနဲ႕။”

“အိတိုေလးက မာမားကိုအရမ္းခ်စ္တာ”

ေကာင္းျမတ္လြန္းလည္း ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းတဲ့အိတိုေလးနဖူးကို တစ္ခ်က္နမ္းၿပီး ရင္ခြင္ထဲ တင္းက်ပ္ေနေအာင္ ထည့္ဖက္ထား ေပးလိုက္သည္။

“အဟမ္း … အဟမ္း … ကိုယ္မနက္စာျပင္ၿပီးၿပီလားသြားၾကည့္လိုက္အုံးမယ္”

ကမာၻညိမ္းရဲ႕ေခ်ာင္းဟန႔္သံၾကားမွာ အလြမ္းသည္ေနၾကတဲ့ ဝက္ဝံေပါက္ေလးေတြက အခန္းထဲမွာ သက္ရွိလူသားတစ္ေယာက္ ရွိေနေသးတာကို ျပန္လည္ သတိထားမိသြားၾကသည္။

“dad …..”

အိုတိုေလးက သူ႕ဒယ္ဒီကို လက္ယက္ၿပီးလွမ္းေခၚသည္။

ကမာၻညိမ္းလည္း အိတိုေလး အလိုက် အနားသြားလိုက္သည္။ အိတိုေလးအနား ကမၻာညိမ္းေရာက္သြားတာနဲ႕  အိတိုေလးက သူ႕ကို တရႈံ႕ရႈံ႕နမ္းလာေတာ့သည္။

“Dad …. မာမားကိုျပန္ေခၚေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ dad ….. ကိုလည္း အိတိုေလးက အရမ္းခ်စ္တယ္ေနာ္ သိလား …။”

အိတိုေလးရဲ႕ခ်စ္စဖြယ္စကားေတြေၾကာင့္ ကမာၻညိမ္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာေတြေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိေတာ့ပဲ ၿပဳံးသေယာင္ျဖစ္လာသည္။

“dad ….. ကလည္း  အိတိုေလးကို ခ်စ္ပါတယ္ဗ်ာ”

အိတိုေလးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းလုံးလုံးေလးကို ႁပြတ္(စ္) ခနဲ႕ ျမည္ေအာင္ ကစ္ေပးရင္း ေျပာလိုက္တဲ့ ကမာၻညိမ္း။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ  အိတိုေလးက ကမၻာညိမ္းကို ေမးလာသည္။

“မာမားကို ေကာခ်စ္လား …”

ကမၻာညိမ္းတစ္ေယာက္ မ်က္ခုံးထူထူနက္နက္ေလးကို လက္ညိုးေလးနဲ႕ကုတ္ရင္း

“ခ်စ္တာေပါ့” ဟု  ရွက္ဝဲဝဲပုံစံေလးနဲ႕ ျပန္ေျဖေပးလိုက္သည္။

ဒီအတိုင္း ကေလးေက်နပ္ေအာင္ ေျပာလိုက္ရင္ရတဲ့ စကားတစ္ခြန္းအေပၚ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္ေနတဲ့ ကမာၻညိမ္းရဲ႕အမူအရာေၾကာင့္ ေကာင္းျမတ္လြန္းပါ မဆီမဆိုင္ ရွက္ေသြးျဖန္းမိသည္။

အဲ့လိုနဲ႕ အိတိုေလးရဲ႕မာမားက အိတိုေလးတို႔ရဲ႕ အနားမွာ ဆက္ရွိေနဖို႔ျဖစ္လာခဲ့သည္။

ေကာင္းျမတ္လြန္းက အိတိုေလးတို႔အိမ္မွာေနတာ အခုဆို ေျခာက္လေလာက္ပင္ရွိေတာ့မည္။

စည္းရွိတဲ့ ေကာင္းျမတ္လြန္းက သူ႕ေနတဲ့ အခန္းေလးရယ္  အိတိုေလးအခန္းရယ္ ထမင္းစားခန္းနဲ႕ ဧည့္ခန္းထဲကလြဲရင္ ဘယ္ေနရာမွ မသြားခဲ့။

အိမ္ႀကီးနဲ႕ၿခံႀကီးက အက်ယ္ႀကီးမို႔ ၿခံထဲမွာလည္း ေလွ်ာက္ၾကည့္စရာ ေနရာေတြမ်ားသလို အိမ္ထဲမွာလဲ မေရမတြက္နိုင္ေအာင္ အခန္းမ်ားရွိေနတယ္ဆိုတာ လိုက္မၾကည့္ရင္ေတာင္ သိနိုင္သည္။

အလုပ္ထဲမွာ ပေရာဂ်က္ေတြက ဆက္တိုက္ရွိေနတာေၾကာင့္ ေကာင္းျမတ္လြန္းအလုပ္ကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တိုင္း အိတိုေလးကို အေဖာ္ျပဳေပးတာကလြဲရင္ က်န္တာကို အာ႐ုံမေရာက္ျဖစ္တာ ၾကာခဲ့ေလၿပီ။

ဒီေန႕လည္း ကမာၻညိမ္းက အလုပ္ကိစၥနဲ႕ ၿမိဳ႕ျပင္က စက္႐ုံကို သြားေနရတာေၾကာင့္ ႐ုံးကအျပန္မွာ အိတိုေလးနဲ႕ ေကာင္းျမတ္လြန္း ႏွစ္ေယာက္တည္းသာျပန္ခဲ့ၾကရသည္။

႐ုံးကျပန္ေရာက္ကတည္းက သားဗိုက္ေကာင္ေလးလို ရင္ခြင္ထဲထည့္ထားတဲ့ ကေလးကို ေရခ်ိဳးခါနီးမွ ခဏခြင့္ေတာင္းၿပီး ကိုယ့္အခန္းထဲျပန္ျဖစ္သည္။

ေကာင္းျမတ္လြန္းေရခ်ိဳးခန္းထဲကထြက္လာေတာ့ ညအိပ္ဝတ္စုံ အျဖဴနဲ႕ မိုးျပာေရာင္အဆင္းက်ားေလးကို ဝတ္ထားတဲ့အိတိုေလးက သူ႕ကိုယ္ပိုင္ေခါင္းအုံးေလးကို ပိုက္ၿပီး အခန္းထဲေရာက္ေနတာကိုေတြ႕လိုက္သည္။

“အိတို …”

“မာမား … အိတို… မာမား နဲ႕ လာအိပ္ခ်င္လို႔”

အိတိုေလးက မၾကာခဏ ေကာင္းျမတ္လြန္းနဲ႕ လာအိပ္ေနၾကမို႔ ေကာင္းျမတ္လြန္း ေခါင္းအသာညိတ္ျပလိုက္သည္။

ေကာင္းျမတ္လြန္းဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ရတာနဲ႕ အိတိုေလးက ခုတင္ေပၚတန္းတက္ကာ ေနရာယူေတာ့သည္။

ေကာင္းျမတ္လြန္းတစ္ေယာက္ ညအိတ္ဝတ္စုံဝတ္ၿပီးသြားတာနဲ႕ ခုတင္ေပၚက အိတိုေလးကိုခ်ီမၿပီး အခန္းအျပင္ျပန္ထြက္လိုက္သည္။

“ဘယ္သြားမလိုလဲ မာမား”

“မအိပ္ခင္ ႏြားနို႔ေသာက္ရမယ္”

“ဟုတ္ကဲ့”

ေကာင္းျမတ္လြန္းအိတိုေလးကို ကေလးထိုင္ခုံေပၚမွာထိုင္ေစလိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ ထူးထူးအဆင္သင့္ျပင္ဆင္ေပးထားခဲ့တဲ့ႏြားနို႔ပူပူေလးကို အိုးထဲကေန ေႂကြခြက္ေလးထဲေျပာင္ထည္လိုက္သည္။

ဆင္တူးခြက္ေလးႏွစ္ခြက္နဲ႕ နိုးေသာက္ေနတဲ့ ဝက္ဝံေပါက္ေလးေတြမွာ တစ္ရႉးကမ္းေပးမယ့္ ဒယ္ဒီႀကီးရွိမေနတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘာသာပဲယူသုတ္လိုက္ၾကရသည္။

ဒါက ကမာၻညမ္းအေနနဲ႕ သူခ်စ္ရတဲ့ လူသားႏွစ္ေယာက္အေပၚ ပ်က္ကြက္မိတဲ့ ပထမဆုံးအႀကိမ္ေလးဆိုေပမဲ့ အေသးအဖြဲေလးကအစ အျမဲလိုဂရုစိုက္ေပးတက္တဲ့ ကမၻာညိမ္းရဲ႕ တည္ရွိမႈ ဧရိယာကြက္လပ္ေလးကသိသိသာသာလွစ္ဟသြားသလိုပင္။

“dad … ကိုသတိရလိုက္တာ”

အိတိုေလးအေျပာကို ေကာင္းျမတ္လြန္းကလည္း စိတ္ထဲကေန “အတူတူပဲ” လို႔လိုက္ေျပာမိသြားသည္။

သို႔ေသာ္ အျပင္မွာေတာ့ …

“အိတိုေလးက မေတြ႕ရတဲ့ ခဏေလးကိုလြမ္းေနၿပီေပါ့”

“လြမ္းတာေပါ့ မာမားေကာ မလြမ္းဘူးလား”

“အင္း .. နည္းနည္း … နည္းနည္းေတာ့လြမ္းတယ္”

ကေလးကို မလိမ္ညာခ်င္၍ ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း သူစိတ္ထဲေတာ့ ရွက္ေနမိသည္။

“မာမား .. ၾကယ္ၾကည့္ခ်င္တယ္”

“ၾကယ္ … ႐ုတ္တရက္ႀကီးပါလား”

“ၾကယ္ၾကည့္ခ်င္တယ္ အေပၚဆုံးထပ္ကို လိုက္ပို႔ေပး”

“မာမား မသြားတက္ဘူး”

“အိတိုေလးသိတယ္ တူတူသြားမယ္”

အိတိုေလးအလိုက် အေပၚထပ္က လသာေဆာင္မွာ အိတိုေလးနဲ႕အတူႀကယ္သြားႀကည့္ေပးခဲ့သည္။

အဲ့ဒီမွာပဲ ေကာင္းျမတ္လြန္းက  ႀကယ္ေတြကိုခက္ခက္ခဲခဲေရတြက္ေနတဲ့ အိတိုေလးကို ေက်ာပိုးျပီး ေခါက္တံု႕ေခါက္ျပန္လမ္းေလ်ွာက္ေပးေနခဲ့သည္။

နာရီဝက္ေလာက္ႀကာေတာ့မွ ႀကယ္ေတြေရတြက္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားရွာျပီျဖစ္တဲ့ အိတိုေလးရဲ႕ေခါင္းက ေကာင္းျမတ္လြန္းပုခံုးထက္သို႕ေစာင္းက်လာေတာ့သည္။

အိတိုေလးလည္းအိပ္သြားျပီျဖစ္တာေႀကာင့္ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ျခံဝန္းထဲကို တစ္ခ်က္လွမ္းႀကည့္ျပီး အိမ္ထဲျပန္ဝင္ခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။

အိတိုေလးကို အိပ္ခန္းထဲက ခုတင္ေပၚမွာ ေသခ်ာသိပ္ျပီး ေစာင္ေလးကိုပါ လံုေအာင္ျခံဳေပးလိုက္သည္။

ထို႕ေနာက္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ဖို႕အတြက္ ဧည့္ခန္းထဲက ဆိုဖာခံုမွာထိုင္ျပီး ဖုန္းနဲ႔ ေဘာလံုးပြဲထိုင္ႀကည့္ေနလိုက္သည္။

ေနာက္အက်ဆံုး ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ဆို ျပန္ေရာက္လာရေတာ့မည့္ သူက ႏွစ္နာရီထိုးတာေတာင္ျပန္မေရာက္ေသးတာေႀကာင့္ ေကာင္းျမတ္လြန္းစိတ္ပူမိသည္။

ဖုန္းဆက္ဖို႕ကလည္း အလုပ္လုပ္ေနလ်ွင္ အေႏွာက္အယွက္ေပးမိသလိုျဖစ္သြားမွာဆိုး၍ မဆက္မိ။ သို႕ေသာ္ ေကာင္းျမတ္လြန္း မေနနိုင္ေတာ့၍ ကမၻာညိမ္းထံသို႕ မက္ေဆ့တစ္ေႀကာင္းေတာ့ ပို႔လိုက္မိသည္။

"အစ္ကို အလုပ္အဆင္ေျပရဲ႕လား"

ျပန္စာေရာက္မလာတဲ့ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကိုႀကည့္ရင္း ေကာင္းျမတ္လြန္း ငိုက္ျမည္းလာသည္။

တစ္ေနကုန္ အလုပ္ေတြပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ထားခဲ့တာေႀကာင့္ ေကာင္းျမတ္လြန္းရဲ႕ ခႏၷာကိုယ္က ႏံုးခ်ိေနေလျပီ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေကာင္းျမတ္လြန္းတစ္ေယာက္ ကမၻာညိမ္းျပန္အလာကို ေစာင့္ရင္ ဆိုဖာခံုေပၚမွာပဲ ထိုင္ရက္ေလးအိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။

(ျပီးခါနီးပါျပီ စကားမဆက္ SE ဆိုစိတ္ဆိုးႀကမွာလား။)

T.B.C 🐻

THANKS 😘

11:09PM(Thu)
03.02.2022
G14

အိတိုလေးရဲ့မာမား🐻အခန်း(၂၂)
Unicode

အဖြူရောင် အခန်းငယ်လေးထဲမှာ ကလေးအသုံးအဆောင် ပစ္စည်းလေးများဖြင့် ပြည့်နှက် နေသည်။

ရောင်စုံခဲတံလေးများက ပုံပြင်စာအုပ်လေးများက စားရေးစာပွဲပေါ်မှာ အစီအရီရှိနေပြီး မွှေးပွအရုပ်လေးများက မှန်ဗီရိုကြီးထဲမှာ နေရာတကျရှိနေသည်။ အဝတ်အစားဗီရိုလေးနှစ်လုံးက အပြာရောင်နဲ့ ပန်းရောင်လေးဖြစ်သည်။

အခန်း၏ထောင့်တစ်နေရာမှာတော့ ကလေးအိပ်ခုတင်အသေးလေးတစ်လုံးက ချစ်စရာကောင်းစွာတည်ရှိနေသည်။

အဲ့ဒီ ခုတင်ထက်မှာတော့ ပါးလုံးအိအိလေးတစ်လုံးကိုဖိကာ တစ်စောင်အနေအထားနဲ့အိပ်နေတဲ့ ကလေးလေးတစ်ယောက်ရှိနေသည်။ ပါးတစ်ဖက်ကိုဖိထားတာကြောင့် အပေါ်အောက်နှုတ်ခမ်းလုံးလုံးက သိသိသာသာစူထော်နေလေသည်။

အဝါရောင် ပီကာခြူအရုပ်လေးကို ဖက်အိပ်ထားတဲ့ အိတိုလေးက တစ်ချက်တစ်ချက် အိပ်နေရင်းထရှိုက်တက်သည်။

“မာမား …”

“မာမားရှိတယ် ကလေးလေး”

ကောင်းမြတ်လွန်းက အိတိုလေးကျောကို အသာအယာသတ်ပေးရင် ချောပေးလိုက်မှာငြိမ်သက်စွာနဲ့ ပြန်လည်အိပ်ပျော်သွားရှာသည်။

အိပ်နေတဲ့ ကလေးလေးနားမှာငြိမ်သက်စွာစောင့်နေပေးတဲ့ လူကြီးနှစ်ယောက်လည်းရှိသည်။

ထိုလူနှစ်ယောက်ကတော့ ကလေးလေးမျက်နှာကိုသာ တစိမ့်စိမ့်ငေးကြည့်ရင်း တစ်ညတာကို ကုန်ဆုံးဖြတ်ကျော်ခဲ့ကြသည်။

မနက်ခင်း လေးနာရီအချိန်အခါမှာတော့

“ကောင်းမြတ်လွန်း … အခန်းပြန်နားပါတော့လား”

ကောင်းမြတ်လွန်းခေါင်းခါသည်။

အိုတိုလေး နိုးလာတဲ့အချိန် သူ့ကိုမမြင်ရလို့  ဝမ်းနည်းသွားမှာကိုမလိုလား။

အိတိုလေး မနိုးလာမချင်း ကောင်းမြတ်လွန်းက ဒီအခန်းလေးထဲက ဘယ်ကိုမှ ထွက်သွားဆန္ဒမရှိ။

“မာမား …”

တိုးလျှတဲ့ အသံလေးကြောင့် နှစ်ယောက်လုံးလှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်သွားကြသည်။

“အိတို …”

“မာမား …”

မျက်လုံးတောင်ကောင်းကောင်းမပွင့်သေးတဲ့အိတိုလေးက အတင်းကုန်ရုန်းထကာ သူဖက်ထားတဲ့အရုပ်လေးကို ပစ်ချလိုက်ပီး ကောင်းမြတ်လွန်းဆီသို့ လက်လေးနှစ်ဖက် ကမ်းပေးလာသည်။

ကမ္ဘာညိမ်းက အိတိုလေး ဘေးက ခုတင်အစွန်းနားလေးမှာထိုင်နေတာဖြစ်လို့ အလိုက်တသိနေရာဖယ်ပေးလိုက်သည်။

ကောင်းမြတ်လွန်းက ခုတင်ခြေရင်းနားလေးကနေ ထလာပြီး အိတိုလေးဘေးနားသွားကာ ရင်ခွင်ထဲထည့်ချီပေးထားသည်။

“မာမား … ဘယ်မှမသွားပါနဲ့”

ကြောက်စိတ်မပြေသေးတဲ့ကလေးငယ်က ခပ်တိုးတိုးလေး တောင်ဆိုလာတော့ ကောင်းမြတ်လွန်း ရင်ထဲခံစားရတာမချိ။

ကောင်းမြတ်လွန်း မကြာခဏ တွေးမိတယ်။ ဒီကလေးလေးက ဘာလို့များ ကောင်းမြတ်လွန်းအပေါ် ဒီလောက်ထိ တွယ်တာသွားတာလဲလို့ပေါ့။

အဲ့လို တောက်လျှောက် တွေးလာတဲ့ သူကိုယ်တိုင်လည်း "မာမား" ဆိုတဲ့ အမည်နာမလေးကို နားထောင်ရင်း အိတိုလေးအပေါ် သံယောဇဉ်ဖြစ်မှန်းမသိ ဖြစ်နေမိပြီ ဖြစ်သည်။

အခုဆို သူ့ကိုယ်သူ "မာမား" လို့သုံးပြီး အိတိုလေးနဲ့ လိုက်လျောညီထွေဖြစ်အောင် ကောင်းကောင်းကြီးပြောတက်နေပြီ။ တမင်လုပ်ယူထားတာမဟုတ်ပဲ အသားတကျနဲ့ကို သက်သောင့်သက်သာ ပြောလာ နိုင်တာဖြစ်သည်။

“မာမား ဘယ်မှ မသွားတော့ဘူး။ အိတိုလေးနဲ့ပဲ အတူနေတော့မှာ။ ဝမ်းမနည်းတော့နဲ့နော်။”

လုံးအိနေတဲ့ ပါးလုံးလေးထဲ နှာထိပ်ဖျားလေး နှစ်ဝင်သည်အထိ နမ်းရင်ပြောလိုက်တော့ အိတိုလေးရဲ့ မျက်နှာလေးက သိသိသာသာရွှင်လန်းလာသည်။

အိတိုလေးက ကောင်းမြတ်လွန်းပါးတစ်ဖက်ကို ပြန်လည်နမ်းရှိုက်ရင်း …

“မာမားက အိတိုလေးကိုပြန်ချစ်သွားလို့လားဟင်” ဟုမေးလာသည်။

ကောင်းမြတ်လွန်းသည် ဒီကလေးလေးကို သူ့ရင်ထဲက ခံစာချက်တွေကို နားလည်အောင် ဘယ်လိုများ ပြောပြရပါ့မလဲဟု တွေးရင် ခဏတာ ငိုင်သွားမိသည်။

အဲ့ဒီလို ငိုင်တွေမိတဲ့ စက္ကန်းပိုင်းလေးမှာပဲ အိတိုလေးရဲ့ မျက်နှာလေးက မသာမယာ ဖြစ်လာတာကြောင့် ….

“အိတိုလေးကို မာမားက အမြဲချစ်ပါတယ်။ မချစ်လို့ ထားသွားမယ်ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး။ အရမ်းချစ်လွန်းလို့  အရမ်းချစ်လွန်းလို့ ထွက်ပြေးဖို့ကြိုးစားမိတာပါ။ အဲ့လိုမတွေးပါနဲ့။”

“အိတိုလေးက မာမားကိုအရမ်းချစ်တာ”

ကောင်းမြတ်လွန်းလည်း ချစ်စရာကောင်းလွန်းတဲ့အိတိုလေးနဖူးကို တစ်ချက်နမ်းပြီး ရင်ခွင်ထဲ တင်းကျပ်နေအောင် ထည့်ဖက်ထား ပေးလိုက်သည်။

“အဟမ်း … အဟမ်း … ကိုယ်မနက်စာပြင်ပြီးပြီလားသွားကြည့်လိုက်အုံးမယ်”

ကမ္ဘာညိမ်းရဲ့ချောင်းဟန့်သံကြားမှာ အလွမ်းသည်နေကြတဲ့ ဝက်ဝံပေါက်လေးတွေက အခန်းထဲမှာ သက်ရှိလူသားတစ်ယောက် ရှိနေသေးတာကို ပြန်လည် သတိထားမိသွားကြသည်။

“dad …..”

အိုတိုလေးက သူ့ဒယ်ဒီကို လက်ယက်ပြီးလှမ်းခေါ်သည်။

ကမ္ဘာညိမ်းလည်း အိတိုလေး အလိုကျ အနားသွားလိုက်သည်။ အိတိုလေးအနား ကမ္ဘာညိမ်းရောက်သွားတာနဲ့  အိတိုလေးက သူ့ကို တရှုံ့ရှုံ့နမ်းလာတော့သည်။

“Dad …. မာမားကိုပြန်ခေါ်ပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ dad ….. ကိုလည်း အိတိုလေးက အရမ်းချစ်တယ်နော် သိလား …။”

အိတိုလေးရဲ့ချစ်စဖွယ်စကားတွေကြောင့် ကမ္ဘာညိမ်း စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတာတွေတောင် ဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိတော့ပဲ ပြုံးသယောင်ဖြစ်လာသည်။

“dad ….. ကလည်း  အိတိုလေးကို ချစ်ပါတယ်ဗျာ”

အိတိုလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းလုံးလုံးလေးကို ပြွတ်(စ်) ခနဲ့ မြည်အောင် ကစ်ပေးရင်း ပြောလိုက်တဲ့ ကမ္ဘာညိမ်း။

အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ  အိတိုလေးက ကမ္ဘာညိမ်းကို မေးလာသည်။

“မာမားကို ကောချစ်လား …”

ကမ္ဘာညိမ်းတစ်ယောက် မျက်ခုံးထူထူနက်နက်လေးကို လက်ညိုးလေးနဲ့ကုတ်ရင်း

“ချစ်တာပေါ့” ဟု  ရှက်ဝဲဝဲပုံစံလေးနဲ့ ပြန်ဖြေပေးလိုက်သည်။

ဒီအတိုင်း ကလေးကျေနပ်အောင် ပြောလိုက်ရင်ရတဲ့ စကားတစ်ခွန်းအပေါ် ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်နေတဲ့ ကမ္ဘာညိမ်းရဲ့အမူအရာကြောင့် ကောင်းမြတ်လွန်းပါ မဆီမဆိုင် ရှက်သွေးဖြန်းမိသည်။

အဲ့လိုနဲ့ အိတိုလေးရဲ့မာမားက အိတိုလေးတို့ရဲ့ အနားမှာ ဆက်ရှိနေဖို့ဖြစ်လာခဲ့သည်။

ကောင်းမြတ်လွန်းက အိတိုလေးတို့အိမ်မှာနေတာ အခုဆို ခြောက်လလောက်ပင်ရှိတော့မည်။

စည်းရှိတဲ့ ကောင်းမြတ်လွန်းက သူ့နေတဲ့ အခန်းလေးရယ်  အိတိုလေးအခန်းရယ် ထမင်းစားခန်းနဲ့ ဧည့်ခန်းထဲကလွဲရင် ဘယ်နေရာမှ မသွားခဲ့။

အိမ်ကြီးနဲ့ခြံကြီးက အကျယ်ကြီးမို့ ခြံထဲမှာလည်း လျှောက်ကြည့်စရာ နေရာတွေများသလို အိမ်ထဲမှာလဲ မရေမတွက်နိုင်အောင် အခန်းများရှိနေတယ်ဆိုတာ လိုက်မကြည့်ရင်တောင် သိနိုင်သည်။

အလုပ်ထဲမှာ ပရောဂျက်တွေက ဆက်တိုက်ရှိနေတာကြောင့် ကောင်းမြတ်လွန်းအလုပ်ကနေ အိမ်ပြန်ရောက်ချိန်တိုင်း အိတိုလေးကို အဖော်ပြုပေးတာကလွဲရင် ကျန်တာကို အာရုံမရောက်ဖြစ်တာ ကြာခဲ့လေပြီ။

ဒီနေ့လည်း ကမ္ဘာညိမ်းက အလုပ်ကိစ္စနဲ့ မြို့ပြင်က စက်ရုံကို သွားနေရတာကြောင့် ရုံးကအပြန်မှာ အိတိုလေးနဲ့ ကောင်းမြတ်လွန်း နှစ်ယောက်တည်းသာပြန်ခဲ့ကြရသည်။

ရုံးကပြန်ရောက်ကတည်းက သားဗိုက်ကောင်လေးလို ရင်ခွင်ထဲထည့်ထားတဲ့ ကလေးကို ရေချိုးခါနီးမှ ခဏခွင့်တောင်းပြီး ကိုယ့်အခန်းထဲပြန်ဖြစ်သည်။

ကောင်းမြတ်လွန်းရေချိုးခန်းထဲကထွက်လာတော့ ညအိပ်ဝတ်စုံ အဖြူနဲ့ မိုးပြာရောင်အဆင်းကျားလေးကို ဝတ်ထားတဲ့အိတိုလေးက သူ့ကိုယ်ပိုင်ခေါင်းအုံးလေးကို ပိုက်ပြီး အခန်းထဲရောက်နေတာကိုတွေ့လိုက်သည်။

“အိတို …”

“မာမား … အိတို… မာမား နဲ့ လာအိပ်ချင်လို့”

အိတိုလေးက မကြာခဏ ကောင်းမြတ်လွန်းနဲ့ လာအိပ်နေကြမို့ ကောင်းမြတ်လွန်း ခေါင်းအသာညိတ်ပြလိုက်သည်။

ကောင်းမြတ်လွန်းဆီက ခွင့်ပြုချက်ရတာနဲ့ အိတိုလေးက ခုတင်ပေါ်တန်းတက်ကာ နေရာယူတော့သည်။

ကောင်းမြတ်လွန်းတစ်ယောက် ညအိတ်ဝတ်စုံဝတ်ပြီးသွားတာနဲ့ ခုတင်ပေါ်က အိတိုလေးကိုချီမပြီး အခန်းအပြင်ပြန်ထွက်လိုက်သည်။

“ဘယ်သွားမလိုလဲ မာမား”

“မအိပ်ခင် နွားနို့သောက်ရမယ်”

“ဟုတ်ကဲ့”

ကောင်းမြတ်လွန်းအိတိုလေးကို ကလေးထိုင်ခုံပေါ်မှာထိုင်စေလိုက်သည်။

ထို့နောက် ထူးထူးအဆင်သင့်ပြင်ဆင်ပေးထားခဲ့တဲ့နွားနို့ပူပူလေးကို အိုးထဲကနေ ကြွေခွက်လေးထဲပြောင်ထည်လိုက်သည်။

ဆင်တူးခွက်လေးနှစ်ခွက်နဲ့ နိုးသောက်နေတဲ့ ဝက်ဝံပေါက်လေးတွေမှာ တစ်ရှူးကမ်းပေးမယ့် ဒယ်ဒီကြီးရှိမနေတာကြောင့် ကိုယ့်ဘာသာပဲယူသုတ်လိုက်ကြရသည်။

ဒါက ကမ္ဘာညမ်းအနေနဲ့ သူချစ်ရတဲ့ လူသားနှစ်ယောက်အပေါ် ပျက်ကွက်မိတဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ်လေးဆိုပေမဲ့ အသေးအဖွဲလေးကအစ အမြဲလိုဂရုစိုက်ပေးတက်တဲ့ ကမ္ဘာညိမ်းရဲ့ တည်ရှိမှု ဧရိယာကွက်လပ်လေးကသိသိသာသာလှစ်ဟသွားသလိုပင်။

“dad … ကိုသတိရလိုက်တာ”

အိတိုလေးအပြောကို ကောင်းမြတ်လွန်းကလည်း စိတ်ထဲကနေ “အတူတူပဲ” လို့လိုက်ပြောမိသွားသည်။

သို့သော် အပြင်မှာတော့ …

“အိတိုလေးက မတွေ့ရတဲ့ ခဏလေးကိုလွမ်းနေပြီပေါ့”

“လွမ်းတာပေါ့ မာမားကော မလွမ်းဘူးလား”

“အင်း .. နည်းနည်း … နည်းနည်းတော့လွမ်းတယ်”

ကလေးကို မလိမ်ညာချင်၍ ပြောလိုက်သော်လည်း သူစိတ်ထဲတော့ ရှက်နေမိသည်။

“မာမား .. ကြယ်ကြည့်ချင်တယ်”

“ကြယ် … ရုတ်တရက်ကြီးပါလား”

“ကြယ်ကြည့်ချင်တယ် အပေါ်ဆုံးထပ်ကို လိုက်ပို့ပေး”

“မာမား မသွားတက်ဘူး”

“အိတိုလေးသိတယ် တူတူသွားမယ်”

အိတိုလေးအလိုကျ အပေါ်ထပ်က လသာဆောင်မှာ အိတိုလေးနဲ့အတူကြယ်သွားကြည့်ပေးခဲ့သည်။

အဲ့ဒီမှာပဲ ကောင်းမြတ်လွန်းက  ကြယ်တွေကိုခက်ခက်ခဲခဲရေတွက်နေတဲ့ အိတိုလေးကို ကျောပိုးပြီး ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်လမ်းလျှောက်ပေးနေခဲ့သည်။

နာရီဝက်လောက်ကြာတော့မှ ကြယ်တွေရေတွက်ရင်း အိပ်ပျော်သွားရှာပြီဖြစ်တဲ့ အိတိုလေးရဲ့ခေါင်းက ကောင်းမြတ်လွန်းပုခုံးထက်သို့စောင်းကျလာတော့သည်။

အိတိုလေးလည်းအိပ်သွားပြီဖြစ်တာကြောင့် တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ခြံဝန်းထဲကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ပြီး အိမ်ထဲပြန်ဝင်ခဲ့လိုက်တော့သည်။

အိတိုလေးကို အိပ်ခန်းထဲက ခုတင်ပေါ်မှာ သေချာသိပ်ပြီး စောင်လေးကိုပါ လုံအောင်ခြုံပေးလိုက်သည်။

ထို့နောက် အိမ်ပြန်နောက်ကျနေတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို စောင့်ဖို့အတွက် ဧည့်ခန်းထဲက ဆိုဖာခုံမှာထိုင်ပြီး ဖုန်းနဲ့ ဘောလုံးပွဲထိုင်ကြည့်နေလိုက်သည်။

နောက်အကျဆုံး ဆယ့်တစ်နာရီလောက်ဆို ပြန်ရောက်လာရတော့မည့် သူက နှစ်နာရီထိုးတာတောင်ပြန်မရောက်သေးတာကြောင့် ကောင်းမြတ်လွန်းစိတ်ပူမိသည်။

ဖုန်းဆက်ဖို့ကလည်း အလုပ်လုပ်နေလျှင် အနှောက်အယှက်ပေးမိသလိုဖြစ်သွားမှာဆိုး၍ မဆက်မိ။ သို့သော် ကောင်းမြတ်လွန်း မနေနိုင်တော့၍ ကမ္ဘာညိမ်းထံသို့ မက်ဆေ့တစ်ကြောင်းတော့ ပို့လိုက်မိသည်။

"အစ်ကို အလုပ်အဆင်ပြေရဲ့လား"

ပြန်စာရောက်မလာတဲ့ ဖုန်းမျက်နှာပြင်ကိုကြည့်ရင်း ကောင်းမြတ်လွန်း ငိုက်မြည်းလာသည်။

တစ်နေကုန် အလုပ်တွေပင်ပင်ပန်းပန်းလုပ်ထားခဲ့တာကြောင့် ကောင်းမြတ်လွန်းရဲ့ ခန္နာကိုယ်က နုံးချိနေလေပြီ။

နောက်ဆုံးတော့ ကောင်းမြတ်လွန်းတစ်ယောက် ကမ္ဘာညိမ်းပြန်အလာကို စောင့်ရင် ဆိုဖာခုံပေါ်မှာပဲ ထိုင်ရက်လေးအိပ်ပျော်သွားတော့သည်။

(ပြီးခါနီးပါပြီ စကားမဆက် SE ဆိုစိတ်ဆိုးကြမှာလား။)

T.B.C 🐻

THANKS 😘

11:09PM(Thu)
03.02.2022
G14