Chapter (10)
"မင္းက ဘာကိစၥ တိမ္ယံနဲ႔ႏွစ္ေယာက္တည္း ထြက္သြားရတာလဲ? ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့။ ငါက လႊတ္ေပးလိုက္မယ္လို႔မ်ား ထင္ေနတာလား? မရဘူး ေခသုတ"
ညီရဲရင့္တို႔ ကိုယ့္ကားနဲ႔ကိုယ္ေက်ာင္းကိုလိုက္လာရင္း ေဒါသေတြအလိပ္လိုက္ထြက္ေနရသည္။
တကယ္ဆို မေန႔ကကိစၥမွာ တမင္လုပ္မိတာဆိုေပမဲ့ တိမ္ယံအဲဒီေလာက္ေၾကာက္သြားမယ္လို႔ မထင္ထားမိတာအမွန္။ ေခၽြးေတြစို႔ၿပီး သတိလစ္မလိုေတြအထိျဖစ္သြားရေအာင္ တိမ္ယံက ဘာလို႔လန္႔သြားရတာလဲ? ဘယ္ေလာက္ပဲလန္႔ေနတယ္ေျပာေျပာ ေခသုတရင္ခြင္ထဲဝင္ၿပီး ခၽြဲႏြဲ႕ေနရေအာင္ ေယာက္်ားမဟုတ္တဲ့အတိုင္းပဲ။
ရတယ္ေလ၊ တိမ္ယံတို႔ခၽြဲႏြဲ႕ခ်င္ရင္ ဖန္တီးေပးရမွာေပါ့။
.
"သုတ၊ ရဲရင့္ေရာ?"
အခန္းထဲဝင္လာတာနဲ႔ ဥကၠာတို႔က ေမးၾကပါၿပီ။
"ေသၿပီ"
"အမေလး၊ အေသေစာလို႔ ဝမ္းသာလွခ်ည္ရဲ႕"
"ေနပါဦး၊ ငါတို႔မပါဘဲ ေရအိုးခြဲလိုက္တာလား?"
"ဖဲဝိုင္းေထာင္မယ္ေလ"
လူကမွ စိတ္ၾကည္မေနပါဘူးဆို တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေမႊေနၾကေလေတာ့ ေခသုတ ေပါက္ကြဲခ်င္လာသည္။
"တိတ္စမ္းကြာ!"
"အဲ ... မသာရွင္ စိတ္ဆိုးသြားၿပီ။ ဘာလဲ၊ က်န္ခဲ့တဲ့လူ ေနာက္အိမ္ေထာင္မျပဳႏိုင္ေအာင္ ဘာေတြမွာသြားလို႔လဲ?"
"မင္းတို႔ စကားအေကာင္းေျပာလို႔မရဘူးလား?"
"အခုလည္း ငါတို႔ကသတင္းေမးေနတာေလ သုတရယ္။ မင္းဘာသာ ရင္ဘတ္ထဲသခြပ္ပန္းေတြပြင့္ေနတာ"
"ဟာ၊ ေခသုတက ရူးသြားတာေပါ့?"
"အင္းေပါ့၊ လင္ေသေတာ့ အရူးတစ္ပိုင္းပဲေလ။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ မုဆိုးဖိုျဖစ္ရွာတာဆိုေတာ့ သနားစရာပါကြာ"
သုတက အားပါးတရေျပာေနတဲ့ထူးျမတ္ကို ကုပ္ကဆြဲၿပီး ေခါင္းကိုစားပြဲေပၚဖိကပ္ထားလိုက္ေတာ့မွ
"အား!!! လႊတ္ လႊတ္။ မေနာက္ေတာ့ဘူး၊ ေၾကာက္ပါၿပီ"
သုတလႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့မွ စပ္ျဖဲျဖဲမ်က္ႏွာနဲ႔ၾကည့္လာၿပီး
"ဘာျဖစ္လာၾကျပန္ၿပီလဲ? ရန္မျဖစ္ဘဲေနလို႔ မရၾကဘူးလား?"
"အဲဒီေကာင္က အခ်ိဳးမွမေျပတာ။ လာမေမးနဲ႔ကြာ၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန"
ဆရာဝင္လာတာေၾကာင့္ ဆက္မေမးၾကေတာ့ဘဲ စာသင္ေနတဲ့တစ္ေလၽွာက္လံုးလည္း ေခသုတတို႔ ညီရဲရင့္ကိုေမၽွာ္ေနမိသည္ဆိုပါလၽွင္ ...
¤
မနက္ပိုင္းအတန္းခ်ိန္လြတ္ေနလို႔ တိမ္ယံတစ္ေယာက္ စာေတြထိုင္ကူးေနလိုက္သည္။ ဝဏၰတို႔ကလည္း ဝိုင္းကူးေပးေနၾကတုန္းမွာ
"ယံေလး၊ ယံေလး"
တိမ္ယံတို႔ေနာက္ဘက္နား အလယ္ျပတင္းေပါက္အျပင္ကေန ေခၚသံၾကားလိုက္လို႔လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ကိုရဲရင့္။
"အစ္ကိုရဲရင့္၊ ခဏေလး ယံလာခဲ့မယ္"
တိမ္ယံ အခန္းအျပင္ထြက္လာလိုက္ေတာ့
"ဆရာမဝင္ဘူးလား?"
"မနက္ႏွစ္ခ်ိန္လြတ္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ စာထိုင္ကူးေနတာ။ အစ္ကိုကအတန္းမတက္ဘူးလား?"
"အခုခ်ိန္သြားရင္ ေနာက္က်ေနၿပီေလ၊ မတက္ေတာ့ဘူး။ ယံေလးအားေနတာပဲ၊ ဆိုင္သြားထိုင္ရေအာင္"
"စာေတြကူးမလို႔ အစ္ကိုရဲ႕"
"ယူလာခဲ့၊ ကိုယ္ပါဝိုင္းကူးေပးမယ္"
"ဟင္? ဟုတ္လို႔လား?"
"မယံုဘူးလား?"
"အတန္းတက္ဖို႔က်ပ်င္းေနၿပီး ယံ့ကိုစာကူးေပးမယ္ဆိုေတာ့ ..."
"ကိုယ့္စာကိုယ္သာ စိတ္မဝင္စားတာေလ။ ယူလာခဲ့ပါ၊ သြားရေအာင္ကြာ"
"အဲဒါဆို ခဏေစာင့္ေနာ္ အစ္ကို"
တိမ္ယံအခန္းထဲျပန္ဝင္လာၿပီး စာအုပ္ေတြငွားကာျပန္ထြက္ဖို႔ျပင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က ေမးေငါ့ေမးလာၾကသည္မို႔
"သူအတန္းခ်ိန္မမီေတာ့လို႔ ဆိုင္ထိုင္ရင္းစာကူးေပးမလို႔တဲ့။ ေနာက္တစ္ခ်ိန္အမီ ျပန္လာခဲ့မယ္"
တိမ္ယံနဲ႔ရဲရင့္တို႔ အတူတြဲထြက္လာၾကရင္းက
"ကိုရဲ၊ မေတြ႕တာေတာင္ၾကာၿပီ"
"ဪ၊ သရဖီ။ ဘယ္လိုလုပ္ ဒီေရာက္ေနတာလဲ?"
"သရဖီ့ေမာင္ဝမ္းကြဲဆိုတာေလ၊ သူ႔ဆီလာတာ။ ေမေမက အန္တီေလးဆီေပးခိုင္းတာေလးရွိလို႔"
သရဖီက သူကိုင္လာတဲ့လက္ဆြဲအိတ္ေလးေျမႇာက္ျပၿပီး ေျပာလာတာမို႔
"ဟုတ္ပါၿပီ။ လိုက္ပို႔ေပးရဦးမလား?"
"အယ္ ... ေနပါေစရွင္။ ကိုယ့္ဘာသာ သြားစရာရွိတာသြားပါ။ လိုင္းေပါင္းစံုပဲေနာ္"
တိမ္ယံဘက္အသာေလးၾကည့္ကာ ေျပာလာတာေၾကာင့္ ရဲရင့္ကခပ္ဖြဖြျပံဳးလိုက္ၿပီး
"ဒီလိုပဲျဖစ္သြားတယ္"
"ဟုတ္ၿပီ၊ ဟုတ္ၿပီ။ သရဖီသြားလိုက္ဦးမယ္၊ ဟိုဘက္ကေမာင္ေလး ခြင့္ျပဳပါဦး"
"ဪ၊ ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်"
ထြက္သြားတဲ့သရဖီကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေရွ႕ဆက္လာခဲ့ၾကေတာ့
"အစ္ကို႔သူငယ္ခ်င္းေတြက အကုန္သြက္လက္ေနၾကတာပဲေနာ္"
"သရဖီလား? သူက ကိုယ့္ Ex ပါ"
"ဗ်ာ! ရည္းစားေဟာင္း? ယံၾကားဖူးတာေတာ့ ရည္းစားေဟာင္းဆိုတာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕ရင္ေတာင္ နႈတ္မဆက္ေကာင္းတဲ့အမ်ိဳးဆို? အခုက် တကူးတကေတာင္ လွမ္းေခၚႏႈတ္ဆက္ေနေသးတာ"
"ဟား ဟား၊ အဲဒါကေလ လူမႈေရးမသိတတ္တဲ့လူေတြ ေျပာၾကတာပါကြာ။ သေဘာထားခ်င္းမတိုက္ဆိုင္လို႔ လမ္းခြဲခဲ့ၾကတိုင္း ရန္သူမွမဟုတ္တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ရွိေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ခ်စ္သူေတြျဖစ္လာႏိုင္ေပမဲ့ ခ်စ္သူေတြကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းျပန္မျဖစ္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ အလကား ေမတၱာမထားတတ္ၾကတာ။ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြလို ဆက္ၿပီးခင္ေနၾကေတာ့လည္း ပိုမေကာင္းဘူးလား"
"အင္း၊ အစ္ကိုေျပာေတာ့လည္း ဟုတ္သလိုလိုပဲ။ ယံက ရည္းစားမထားဖူးေတာ့ အဲဒါေတြမသိဘူး"
"ကိုယ္ ကူညီရမလား?"
"ဗ်ာ"
ဆိုင္ထဲဝင္ထိုင္ကာ မွာစရာရွိတာမွာၾကၿပီးမွ တိမ္ယံကိုေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ကာ ရဲရင့့္က စကားဆက္လာျပန္သည္။
"ဪ၊ ယံေလးရည္းစားရေအာင္ ကိုယ္ကူညီရမလားလို႔"
"ဟို ... ဟိုေလ ..."
"ေျပာ၊ ဘယ္ေကာင္မေလးကိုႀကိဳက္ေနလဲ?"
"ဟာဗ်ာ၊ မရွိပါဘူး။ အစ္ကိုကလည္း ေနာက္ၿပီ"
"အင္း၊ ေကာင္မေလးမရွိဘူးဆိုေတာ့ ေကာင္ေလးရွိတာလား?"
အၾကည့္လံုးဝမလႊဲပါဘဲ ရႊန္းရႊန္းစားစားစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ညီရဲရင့္ေၾကာင့္ တိမ္ယံေျဖစရာမရွိပါ။
ေနာက္ဘက္ဝိုင္းကေကာင္မေလးတခ်ိဳ႕ စပ္စုေနၾကတာကို တိမ္ယံကေက်ာေပးထားလို႔မသိေပမဲ့ ရဲရင့္ကေတာ့ သိေနပါသည္။
ဟာဟ၊ တက္လိုက္စမ္း သတင္းေတြ။ ေက်ာင္း Mail Box မွာ ပြေစသတည္း။
"အစ္ကို၊ မွာထားတာေတြလာၿပီ"
"အင္း"
တိမ္ယံအတြက္ အားလံုးအဆင္သင့္ျပင္ဆင္ေပးၿပီးမွ စားေစေတာ့ ေကာင္မေလးေတြသဖန္းပိုးျဖစ္လို႔။ စားေသာက္ၿပီးတဲ့အထိ မထႏိုင္ၾကေသးဘဲ ညီရဲရင့္တို႔ဝိုင္းကို စပ္စုေနၾကဆဲ။
ရဲရင့္ကေတာ့ တိမ္ယံဆီကစာအုပ္ေတြေတာင္းၿပီး သူပါစာဝိုင္းကူးေနေလရဲ႕။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေတာ့ စာကူးေနတဲ့တိမ္ယံဆီ အၾကည့္ေတြေရာက္ေရာက္သြားတာကလည္း တစ္ခုခုကိုမီးေမႊးေနသလိုလို။
"အစ္ကိုက လက္ေရးလွတယ္ေနာ္။ ကိုသုေျပာဖူးတယ္၊ ရဲရင့္က ရည္းစားစာေရးဖို႔သက္သက္ လက္ေရးလွက်င့္တာတဲ့"
"ဟား ဟား ဟား၊ အလကားမနာလိုလို႔ ေလၽွာက္ေျပာေနတာ။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အဲဒီလိုရွိမွာလဲ? အခုေခတ္မွာ ရည္းစားစာေရာေပးၾကေသးလို႔လား ယံေလးရယ္"
"ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ ေပးၾကေသးလားဟင္?"
"အဲ၊ ဘာလို႔ ကိုယ့္ကိုျပန္ေမးေနတာလဲ?"
"အစ္ကိုက ရည္းစားေတြအမ်ားႀကီး ထားဖူးတာကိုးလို႔"
"ဟားဟား၊ မေပးၾကေတာ့ဘူး။ ေပါက္ကရေတြေမးမေနနဲ႔၊ စာကူးပါကြာ"
ေျပာၿပီး ကိုယ္ကိုကိုင္းကာ တိမ္ယံဆံပင္ေလးေတြကို လွမ္းဖြလိုက္ေသးသည္။
ညီရဲရင့္၏ လႈပ္ရွားမႈတစ္ခ်က္တိုင္းစီက ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုစီရွိေနၿပီး ထိုရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကေတာ့ ဦးတည္ရာတစ္ခုတည္းဆီသို႔သာ ခ်ိန္ရြယ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ပစ္မွတ္မွန္၏၊ မမွန္၏ကိုေတာ့ ဆက္၍ေစာင့္ၾကည့္ရန္သာ ရွိေတာ့သည္။
.
တိမ္ယံ ေနာက္တစ္ခ်ိန္အမီျပန္လာေတာ့ ကိုရဲရင့္ကလိုက္ပို႔ေပးသည္။ အခန္းထဲေရာက္လာၿပီး စားပြဲေပၚကအိတ္ကိုျမင္ေတာ့ စဥ္းစားေနမိသည္။
"ရန္လင္း၊ ဒီအိတ္က?"
"ဪ၊ ႐ႈပ္ေနလား? ေပး၊ ဒီဘက္ထားလိုက္မယ္။ ငါ့အစ္မဝမ္းကြဲ လာေပးတာ"
"ဟိုေလ ... စိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္။ ငါေမးစရာရွိလို႔"
"အင္း၊ ေမးေလ"
"မင္းအစ္မဝမ္းကြဲဆိုတာ အစ္ကိုရဲရင့္ရဲ႕ ရည္းစားေဟာင္းလား?"
"အဲ၊ မင္းကသိေနတာလား?"
"လမ္းမွာေတြ႕ခဲ့လို႔ေလ။ မသရဖီဆိုတာေလ၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား? ငါက အဲဒီအိတ္ကိုမွတ္မိလိုက္လို႔။ မင္းအေမအတြက္ သူ႔ေမေမကေပးခိုင္းတာဆိုလား?"
"အင္း၊ ဟုတ္တယ္။ ႀကီးႀကီးတို႔က ႏိုင္ငံျခားမွာေလ။ ဒါဆို သူတို႔ခ်င္းဆံုၾကေသးတာေပါ့"
"ဆံုတယ္။ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြလိုပဲ၊ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔။ အစ္ကိုရဲရင့္ေျပာမွ ရည္းစားေဟာင္းမွန္း သိရတာ"
"သူတို႔ခ်င္းက ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ ရည္းစားေဟာင္းဆိုတာ ရန္သူမဟုတ္ဘူးဆိုပဲ"
"အဲဒီလိုတူတာေတာင္ သူတို႔ဘာလို႔ျပတ္ၾကေသးတာလဲ?"
"ႏွစ္ေယာက္လံုး ၿငီးေငြ႕လာၾကလို႔တဲ့ေလ။ မႏိုင္ပါဘူးကြာ"
"ဪ၊ အဲဒီလိုလား?"
အခ်စ္က အဲဒီလိုလြယ္လြန္းသလား? မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ယံသိထားတဲ့အခ်စ္က အဲဒီလိုလံုးဝမဟုတ္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္ သီးသန္႔ျဖစ္တည္လာတဲ့ယံ့အခ်စ္ေတြက အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး။
¤
တစ္မနက္ခင္းလုံး အတန္းထဲေရာက္မလာခဲ့ေသာ ညီရဲရင့္ေၾကာင့္ သုတစိတ္ပူမိသည္။ ဘယ္သြားၿပီးဘာလုပ္ေနသည္မသိ၊ ဖုန္းလည္းမဆက္ခ်င္သည္ေၾကာင့္ စိတ္ထဲကေနသာ ေတြးပူေနမိသည္။ အေတာ္ကိုဒုကၡေပးတဲ့ေကာင္ပါ။ စာသင္ခ်ိန္ေတြလည္း ဘာေတြမွန္းကိုမသိလိုက္။ ေတာ္႐ုံပဲ ငါ့ကိုႏွိပ္စက္ပါ၊ ညီရဲရင့္ရယ္။
"သုတ! သုတ၊ ေဟ့ေကာင္!"
"ဘာလဲ ကြာ၊ ထူးျမတ္ရာ။ ငါစိတ္ၾကည္ေနတာမဟုတ္ဘူးေနာ္''
''မင္းလင္ေၾကာင့္ စိတ္မၾကည္ျဖစ္ေနတာမလား? ျဖစ္မေနနဲ႔၊ မင္းလင္က မင္းအိမ္ကဟာေလးနဲ႕ သာယာေနတာ"
"ဘာေျပာတယ္ ထူးျမတ္?"
"ဟုတ္တယ္၊ ထူးျမတ္ေျပာတာမွန္တယ္။ မင္းဖုန္းဖြင့္ၿပီး ေက်ာင္းရဲ႕ Mailbox ထဲဝင္ၾကည့္လိုက္"
ဥကၠာကပါေျပာလာသည္မို႔ သုတ ဖုန္းကိုဖြင့္ကာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမင္လိုက္ရသည့္ပုံေတြေၾကာင့္ အသားေတြပင္တုန္လာရသည္။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနတဲ့ ရဲရင့္နဲ႔တိမ္ယံ၊ ၿပဳံးေပ်ာ္ေနလိုက္ၾကတာ။ တိမ္ယံ့ဆံပင္ေတြကိုဖြေနတဲ့ရဲရင့္၊ ၿပဳံးေနတဲ့တိမ္ယံ၊ စာေရးေနတဲ့ရဲရင့္ကို ထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့တိမ္ယံ။ သုတရင္တစ္ခုလုံး ေျဗာင္းဆန္ေနၿပီ။ ဘာကိုမွမျမင္ေတာ့သလို၊ ဘာသံမွလည္းမၾကားရေတာ့ဘူး။ ေျခလွမ္းေတြကေတာ့ စာသင္ခန္းအျပင္သို႔။
ရဲရင့္ စာသင္ခန္းထဲဝင္လာေတာ့ သုတကိုမေတြ႕ရ။
"ဥကၠာ၊ သုတေလးေရာ?"
"ခုမွလာေမးေနရသလား? မင္းလုပ္ရပ္ေတြက မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ညီရဲရင့္!"
"ဘာလဲဟ၊ မင္းတို႔က ငါ့လာေဟာက္ေနတာက"
"သုတကို မင္းမသနားဘူးလား ရဲရင့္ရာ။ သူ႔မွာ မင္းကိုဆို အၿမဲဦးစားေပးခဲ့တာ။ မင္းကေတာ့ကြာ"
"ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ မွားေနၿပီေနာ္။ ေခသုတကေလ ငါ့ကိုပစ္သြားဖို႔ေတြးေနၿပီကြ။ မင္းတို႔သိလား? သူငါ့ကို ပစ္ပယ္ခ်င္ေနၿပီ။ မင္း ... မင္းတို႔ေကာင္ကေလ ... ငါ့ကို တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့တာ။ ဟိုတိမ္ယံဆိုတဲ့ေကာင္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ငါကအၿမဲေနာက္ေရာက္ေနရတယ္။ မင္းတို႔မသိဘူးမလား ဟမ္! ငါ ... ငါက ေခသုတကို ဘယ္သူ႔မွမေပးနိုင္တာ"
မ်က္ရည္ေတြကိုထိန္းရင္း အံႀကိတ္ကာေျပာေနတဲ့ ရဲရင့္ပခုံးအား ထူးျမတ္အသာေလးပုတ္ကာ
"ဒါဆို ဘာလို႔မ်ား သုတနဲ႔ေဝးကြာသြားေစမယ့္ နည္းလမ္းေတြကို ေ႐ြးေနရတာလဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္"
"မဟုတ္ဘူး ထူးျမတ္။ ငါလုပ္ေနတာေတြကို ငါပဲသိတယ္၊ မင္းတို႔မသိပါဘူးကြာ။ ငါသုတကို ကာကြယ္ေနတာ၊ ငါ့ဆီကေန သူမ်ားလက္ထဲေရာက္သြားမွာစိုးလို႔"
"ကြၽတ္! ညီရဲရင့္၊ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ့္ဘာသာျပန္စမ္းစစ္၊ မင္း ေခသုတအေပၚ ဘယ္လိုသေဘာထားလဲဆိုတာ။ အခု သုတ အခန္းထဲမွာမရွိဘူး၊ အျပင္ထြက္သြားတယ္။ မင္းနဲ႕တိမ္ယံရဲ႕ပုံေတြကို သူျမင္သြားတယ္"
"ဪ၊ ျမင္သြားၿပီလား"
"ေအး"
ျမင္သြားၿပီေပါ့။ အဟက္! ျမင္သြားလို႔ စာေတာင္ဆက္မသင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေသြးပ်က္သြားတာေပါ့။ ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္၊ ေခသုတ။ ငါက တိမ္ယံကို မင္းအနားမေရာက္ေအာင္ဆြဲထားမွာမို႔ မင္းနဲ႔တိမ္ယံ ဘယ္ေတာ့မွမနီးေစရဘူး။
စိတ္ထဲေဆာက္တည္ရာမရတဲ့အဆုံး စိတ္ညစ္မႈေတြေပ်ာက္သြားေစမယ့္ေနရာကို သုတ ေရာက္ရွိလာခဲ့ေလသည္။
အရက္ဘားတစ္ခု၊ အင္း ... တစ္နည္းအားျဖင့္ ရဲရင့္နဲ႔အတူလာေနက် ေနရာတစ္ခုေပါ့။
ခပ္ျပင္းျပင္းအရက္တစ္ခြက္မွာကာ ေသာက္ေနမိသည္။ ခါးသက္ပူျပင္းတဲ့အရည္တခ်ိဳ႕ လည္ေခ်ာင္းထဲစီးဝင္သြားသည္ကိုခံစားရင္း ၿပဳံးလိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ခ်ိန္ကေျပာခဲ့ေသာ ရဲရင့္၏စကားသံတို႔ကို နားထဲျပန္ၾကားေယာင္လာခဲ့ေလသည္။
"မူးခ်င္လို႔ေသာက္ပါတယ္ဆိုမွေတာ့ ဘာလို႔အေပ်ာ့ေလးေတြသုံးမလဲ? ခပ္ျပင္းျပင္းေလးမွ ပိုထိေရာက္တာ သုတရဲ႕"
"ညီရဲရင့္ဆိုတဲ့ေကာင္က ႂကြက္တြင္းလိုေကာင္ပဲ" ဟုေျပာေတာ့ တဟားဟားေအာ္ရယ္ေနတဲ့ရဲရင့္။
'အဟက္! မင္းကိုေမ့ခ်င္လို႔ ဒီေနရာကိုလာပါတယ္ဆိုကာမွ မင္းကိုပိုသတိရေနတယ္တဲ့လား? အဟားးး ရယ္ရတယ္၊ အေတာ္ကိုရယ္ရတယ္။ ခ်ီးလိုပဲ! ညီရဲရင့္။ ငါ့ကိုစိတ္ဒုကၡေပးတဲ့ေကာင္၊ ေခြးေကာင္၊ မင္းကိုငါ မုန္းခ်င္လိုက္တာ။ ငါမင္းကို မုန္းခ်င္တယ္လို႔၊ ညီရဲရင့္။ ငါမင္းကို မုန္းခ်င္ပါတယ္ဆိုမွကြာ၊ မင္း'
ေျပာခ်င္ရာေတြေျပာကာ စားပြဲေပၚေခါင္းတင္ၿပီး ေမွာက္သြားသည့္ေခသုတ......
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္အထိ အတန္းထဲေရာက္မလာေတာ့တဲ့ ေခသုတေၾကာင့္ ရဲရင့္လည္း တိမ္ယံကိုေခၚကာ အိမ္ျပန္လာခဲ့ရေတာ့သည္။ သုတက သူ႔ကားနဲ႔သူအိမ္ျပန္သြားၿပီဟုထင္ကာ ျပန္လာခဲ့ၾကေပမဲ့ သုတကအိမ္ျပန္မေရာက္ေသးေပ။ ညေနေစာင္းေနၿပီမို႔ ရဲရင့္ေရာ တိမ္ယံပါ စိတ္ပူေနၾကသည္။
'ဖုန္းဆက္ေတာ့လည္း ဖုန္းမကိုင္။ ေခသုတဟာ မၾကာခဏစိတ္က ထထေဖာက္တတ္သည္ပင္။ အခုလည္းဘယ္ေရာက္ေနျပန္သည္မသိ။ မိဘေတြကေတာ့ ဘာမွမေျပာေပ၊ ဒါေတြက သူတ္ို႔အတြက္ရိုးေနၿပီပဲေလ'
"အစ္ကိုရဲရင့္၊ ကိုသု ... ကိုသု တစ္ခုခုမ်ားျဖစ္ေနသလားမသိဘူး"
"ဘာ! မင္း ေပါက္ကရေတြမေျပာစမ္းနဲ႔ ယံေလးရာ"
"ယံလည္းစိတ္ပူလို႔ပါဗ်။ လိုက္ရွာၾကရေအာင္ေလဗ်ာ၊ ေနာ္၊ အစ္ကို ေနာ္"
"ေအး၊ သူက ဘယ္ေတာင္ရိုးတက္ေနမွန္းမသိတာကို ငါကဘယ္လိုက္ရွာရမလဲကြာ"
"သူရွိနိုင္မယ့္ေနရာေတြကို ရွာမယ္ေလ။ အစ္ကိုမလိုက္ခ်င္ရင္ေန ယံ့ဘာသာသြားမယ္ဗ်ာ"
"ဟာ ေနပါဦးကြာ၊ သုတကိုစိတ္ပူရတာတစ္မ်ိဳး မင္းကတစ္မ်ိဳးကြာ"
"စိတ္ပူလို႔ဗ်"
"ကြၽတ္! မင္းကြာ"
ထိုစဥ္ ရဲရင့္ထံသို႔ဝင္လာေသာ phone call တစ္ခု၊ သုတဆီကပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရဲရင့္ အျမန္ပင္ကိုင္လိုက္သည္။
"ေခသုတ၊ ငါ့ကို႐ူးေအာင္လုပ္ေနတာလား။ စိတ္ပူလို႔ေသေတာ့မယ္။ မင္းဘယ္မွာလဲ? ခုျပန္လာခဲ့"
"ဟို ... ဟို ... ဒီဖုန္းပိုင္ရွင္က အရက္မူးေနလို႔ဗ်၊ အဲ့ဒါ"
"ဘာ!!!"
ဘာမွပင္မေျပာလိုက္ရေသးဘဲ ထေအာ္လိုက္သည့္ တစ္ဖက္လူေၾကာင့္ ဝိတ္တာေလးမွာ လိပ္ျပာပင္လြင့္သြားသည္ဟု ထင္လိုက္ရသည္။
"ဟို ... ဟို"
"ေဟ့ေကာင္၊ မင္းဘယ္သူလဲ? သုတေလးကို ဘာလုပ္ထားတာလဲ၊ ဟမ္! အခု သုတေလးဘယ္မွာလဲ? မင္းကေရာ ဘယ္သူလဲ? ေဟ့ေကာင္''
"ခဏ၊ ခဏေလးပါဗ်။ ဒီအစ္ကိုက xxxxဆိုင္မွာပါ။ ကြၽန္ေတာ္က ဆိုင္ကဝန္ထမ္းပါဗ်။ ဒီအစ္ကိုမျပန္ႏိုင္ေလာက္ဘူးထင္လို႔ သူ႔ဖုန္းထဲကနံပါတ္ကို ဆက္လိုက္တာပါခင္ဗ်"
"ဟာကြာ။ ေအး၊ သူ႔ကို ခဏၾကည့္ထားေပးကြာ ညီေလးရာ။ ကိုယ္အခုပဲလာခဲ့မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ဗ်"
ရဲရင့္ ကားေသာ့ဆြဲကာ ကားေပၚအေျပးတက္ရင္း သုတရွိရာသို႔ ကားေလးအား အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ေမာင္းႏွင္လာခဲ့သည္။ အေနာက္က တိမ္ယံေအာ္ေခၚသံကိုပင္ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ခဲ့။ ယံေလးကေတာ့ စိတ္ပူေနေတာ့မွာပဲ၊ အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္ေရာက္မွာပဲ ဟုသာ ေတြးလိုက္မိသည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေရာက္ပါၿပီ ဆိုင္ေရွ႕ကို။ ကားေပၚကဆင္းကာ ဆိုင္ထဲဝင္လိုက္ၿပီး ဆိုင္ထဲကိုတစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတြ႕ပါၿပီ၊ ခုံေပၚမွာေမွာက္အိပ္ေနတဲ့ ငမူးေလးကို။ အနားသြားလိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ေဘးနားမွာလာရပ္ရင္း
"အစ္ကို၊ ကြၽန္ေတာ္က ခုနကဖုန္းဆက္တဲ့သူပါ"
"ေအး ညီေလး၊ ေက်းဇူးပါကြာ။ ဘယ္ေလာက္က်လဲ ညီေလး၊ သူေသာက္ထားတာ"
"####ပါအစ္ကို"
"ေအး ေရာ့။ ပိုတာ မုန္႔ဖိုးယူလိုက္ေတာ့"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ္ကူတြဲရဦးမလား?"
"ရတယ္၊ ရတယ္"
"ဒါဆို ခြင့္ျပဳပါဦး"
ေမွာက္အိပ္ေနေသာသုတေခါင္းေလးအား ရဲရင့္အသာမကာ ထူေပးလိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးမပြင့္တစ္ပြင့္ေလးနဲ႔ ျပန္ၾကည့္လာေလရဲ႕။ ေခြးေပါက္ေလးနဲ႔ေတာင္ တူေနေသးသည္။
"သုတေလး၊ ထ! အိမ္ျပန္ၾကမယ္"
"ဘယ္တူႀကီးလဲ?"
"အဟားး စကားေတြေတာင္မပီေတာ့ဘူးပဲ။ ငါပါ၊ ရဲရင့္ေလ။ အိမ္ျပန္ၾကမယ္ေနာ္"
"ျပန္ဘူး၊ ငါဒီမွာအိပ္မွာ။ ျပန္ဘူး၊ သြား!"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"ငါ့ကိုပစ္ထားတဲ့ မင္းကို ခ်ိတ္ခ်ိဳးတယ္၊ ဟင့္"
ေျပာရင္း အိခနဲငိုခ်လာသည့္ ငမူးေလးအား ေခ်ာ့ရေပဦးမည္။
"မဟုတ္ပါဘူး၊ သုတေလးရဲ႕။ ငါကမင္းကို ပစ္မထားပါဘူး။ သုတေလးက ငါ့အပိုင္ဟာကို ငါကပစ္ထားစရာလားကြာ"
"ဟုတ္ ... ဟင့္ ... ဟုတ္လို႔ရား? အင့္ ... ဟြန္႔"
"ဟုတ္တာေပါ့။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အိမ္ျပန္ဖို႔ လာေခၚတာေပါ့ကြ"
"အင္း၊ ျပန္မယ္။ ကုန္းပိုး"
"အမူးပါးေလး။ လာ၊ ေက်ာေပၚတက္"
"အင္း"
ကားနားအထိေက်ာပိုးလာေတာ့ ေက်ာေပၚမွာ တခိခ္ခိခ္နဲ႕ သေဘာက်ေနေလရဲ႕။ ေခသုတဟာ တကယ္အဆိုးေလးပါေပ......
""""""""''"""""''"""""""""""""""""""
"မင်းက ဘာကိစ္စ တိမ်ယံနဲ့နှစ်ယောက်တည်း ထွက်သွားရတာလဲ? တွေ့ကြသေးတာပေါ့။ ငါက လွှတ်ပေးလိုက်မယ်လို့များ ထင်နေတာလား? မရဘူး ခေသုတ"
ညီရဲရင့်တို့ ကိုယ့်ကားနဲ့ကိုယ်ကျောင်းကိုလိုက်လာရင်း ဒေါသတွေအလိပ်လိုက်ထွက်နေရသည်။
တကယ်ဆို မနေ့ကကိစ္စမှာ တမင်လုပ်မိတာဆိုပေမဲ့ တိမ်ယံအဲဒီလောက်ကြောက်သွားမယ်လို့ မထင်ထားမိတာအမှန်။ ချွေးတွေစို့ပြီး သတိလစ်မလိုတွေအထိဖြစ်သွားရအောင် တိမ်ယံက ဘာလို့လန့်သွားရတာလဲ? ဘယ်လောက်ပဲလန့်နေတယ်ပြောပြော ခေသုတရင်ခွင်ထဲဝင်ပြီး ချွဲနွဲ့နေရအောင် ယောက်ျားမဟုတ်တဲ့အတိုင်းပဲ။
ရတယ်လေ၊ တိမ်ယံတို့ချွဲနွဲ့ချင်ရင် ဖန်တီးပေးရမှာပေါ့။
.
"သုတ၊ ရဲရင့်ရော?"
အခန်းထဲဝင်လာတာနဲ့ ဥက္ကာတို့က မေးကြပါပြီ။
"သေပြီ"
"အမလေး၊ အသေစောလို့ ဝမ်းသာလှချည်ရဲ့"
"နေပါဦး၊ ငါတို့မပါဘဲ ရေအိုးခွဲလိုက်တာလား?"
"ဖဲဝိုင်းထောင်မယ်လေ"
လူကမှ စိတ်ကြည်မနေပါဘူးဆို တစ်ယောက်တစ်ပေါက်မွှေနေကြလေတော့ ခေသုတ ပေါက်ကွဲချင်လာသည်။
"တိတ်စမ်းကွာ!"
"အဲ ... မသာရှင် စိတ်ဆိုးသွားပြီ။ ဘာလဲ၊ ကျန်ခဲ့တဲ့လူ နောက်အိမ်ထောင်မပြုနိုင်အောင် ဘာတွေမှာသွားလို့လဲ?"
"မင်းတို့ စကားအကောင်းပြောလို့မရဘူးလား?"
"အခုလည်း ငါတို့ကသတင်းမေးနေတာလေ သုတရယ်။ မင်းဘာသာ ရင်ဘတ်ထဲသခွပ်ပန်းတွေပွင့်နေတာ"
"ဟာ၊ ခေသုတက ရူးသွားတာပေါ့?"
"အင်းပေါ့၊ လင်သေတော့ အရူးတစ်ပိုင်းပဲလေ။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ မုဆိုးဖိုဖြစ်ရှာတာဆိုတော့ သနားစရာပါကွာ"
သုတက အားပါးတရပြောနေတဲ့ထူးမြတ်ကို ကုပ်ကဆွဲပြီး ခေါင်းကိုစားပွဲပေါ်ဖိကပ်ထားလိုက်တော့မှ
"အား!!! လွှတ် လွှတ်။ မနောက်တော့ဘူး၊ ကြောက်ပါပြီ"
သုတလွှတ်ပေးလိုက်တော့မှ စပ်ဖြဲဖြဲမျက်နှာနဲ့ကြည့်လာပြီး
"ဘာဖြစ်လာကြပြန်ပြီလဲ? ရန်မဖြစ်ဘဲနေလို့ မရကြဘူးလား?"
"အဲဒီကောင်က အချိုးမှမပြေတာ။ လာမမေးနဲ့ကွာ၊ ငြိမ်ငြိမ်နေ"
ဆရာဝင်လာတာကြောင့် ဆက်မမေးကြတော့ဘဲ စာသင်နေတဲ့တစ်လျှောက်လုံးလည်း ခေသုတတို့ ညီရဲရင့်ကိုမျှော်နေမိသည်ဆိုပါလျှင် ...
¤
မနက်ပိုင်းအတန်းချိန်လွတ်နေလို့ တိမ်ယံတစ်ယောက် စာတွေထိုင်ကူးနေလိုက်သည်။ ဝဏ္ဏတို့ကလည်း ဝိုင်းကူးပေးနေကြတုန်းမှာ
"ယံလေး၊ ယံလေး"
တိမ်ယံတို့နောက်ဘက်နား အလယ်ပြတင်းပေါက်အပြင်ကနေ ခေါ်သံကြားလိုက်လို့လှည့်ကြည့်တော့ ကိုရဲရင့်။
"အစ်ကိုရဲရင့်၊ ခဏလေး ယံလာခဲ့မယ်"
တိမ်ယံ အခန်းအပြင်ထွက်လာလိုက်တော့
"ဆရာမဝင်ဘူးလား?"
"မနက်နှစ်ချိန်လွတ်နေတယ်။ အဲဒါနဲ့ စာထိုင်ကူးနေတာ။ အစ်ကိုကအတန်းမတက်ဘူးလား?"
"အခုချိန်သွားရင် နောက်ကျနေပြီလေ၊ မတက်တော့ဘူး။ ယံလေးအားနေတာပဲ၊ ဆိုင်သွားထိုင်ရအောင်"
"စာတွေကူးမလို့ အစ်ကိုရဲ့"
"ယူလာခဲ့၊ ကိုယ်ပါဝိုင်းကူးပေးမယ်"
"ဟင်? ဟုတ်လို့လား?"
"မယုံဘူးလား?"
"အတန်းတက်ဖို့ကျပျင်းနေပြီး ယံ့ကိုစာကူးပေးမယ်ဆိုတော့ ..."
"ကိုယ့်စာကိုယ်သာ စိတ်မဝင်စားတာလေ။ ယူလာခဲ့ပါ၊ သွားရအောင်ကွာ"
"အဲဒါဆို ခဏစောင့်နော် အစ်ကို"
တိမ်ယံအခန်းထဲပြန်ဝင်လာပြီး စာအုပ်တွေငှားကာပြန်ထွက်ဖို့ပြင်တော့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်က မေးငေါ့မေးလာကြသည်မို့
"သူအတန်းချိန်မမီတော့လို့ ဆိုင်ထိုင်ရင်းစာကူးပေးမလို့တဲ့။ နောက်တစ်ချိန်အမီ ပြန်လာခဲ့မယ်"
တိမ်ယံနဲ့ရဲရင့်တို့ အတူတွဲထွက်လာကြရင်းက
"ကိုရဲ၊ မတွေ့တာတောင်ကြာပြီ"
"ဪ၊ သရဖီ။ ဘယ်လိုလုပ် ဒီရောက်နေတာလဲ?"
"သရဖီ့မောင်ဝမ်းကွဲဆိုတာလေ၊ သူ့ဆီလာတာ။ မေမေက အန်တီလေးဆီပေးခိုင်းတာလေးရှိလို့"
သရဖီက သူကိုင်လာတဲ့လက်ဆွဲအိတ်လေးမြှောက်ပြပြီး ပြောလာတာမို့
"ဟုတ်ပါပြီ။ လိုက်ပို့ပေးရဦးမလား?"
"အယ် ... နေပါစေရှင်။ ကိုယ့်ဘာသာ သွားစရာရှိတာသွားပါ။ လိုင်းပေါင်းစုံပဲနော်"
တိမ်ယံဘက်အသာလေးကြည့်ကာ ပြောလာတာကြောင့် ရဲရင့်ကခပ်ဖွဖွပြုံးလိုက်ပြီး
"ဒီလိုပဲဖြစ်သွားတယ်"
"ဟုတ်ပြီ၊ ဟုတ်ပြီ။ သရဖီသွားလိုက်ဦးမယ်၊ ဟိုဘက်ကမောင်လေး ခွင့်ပြုပါဦး"
"ဪ၊ ဟုတ်ကဲ့ပါဗျ"
ထွက်သွားတဲ့သရဖီကို တစ်ချက်လှည့်ကြည့်ပြီး ရှေ့ဆက်လာခဲ့ကြတော့
"အစ်ကို့သူငယ်ချင်းတွေက အကုန်သွက်လက်နေကြတာပဲနော်"
"သရဖီလား? သူက ကိုယ့် Ex ပါ"
"ဗျာ! ရည်းစားဟောင်း? ယံကြားဖူးတာတော့ ရည်းစားဟောင်းဆိုတာ မျက်နှာချင်းဆိုင်တွေ့ရင်တောင် နှုတ်မဆက်ကောင်းတဲ့အမျိုးဆို? အခုကျ တကူးတကတောင် လှမ်းခေါ်နှုတ်ဆက်နေသေးတာ"
"ဟား ဟား၊ အဲဒါကလေ လူမှုရေးမသိတတ်တဲ့လူတွေ ပြောကြတာပါကွာ။ သဘောထားချင်းမတိုက်ဆိုင်လို့ လမ်းခွဲခဲ့ကြတိုင်း ရန်သူမှမဟုတ်တာပဲ။ ပြီးတော့ ရှိသေးတယ်။ သူငယ်ချင်းတွေက ချစ်သူတွေဖြစ်လာနိုင်ပေမဲ့ ချစ်သူတွေကတော့ သူငယ်ချင်းပြန်မဖြစ်နိုင်ဘူးတဲ့။ အလကား မေတ္တာမထားတတ်ကြတာ။ သူငယ်ချင်းမိတ်ဆွေတွေလို ဆက်ပြီးခင်နေကြတော့လည်း ပိုမကောင်းဘူးလား"
"အင်း၊ အစ်ကိုပြောတော့လည်း ဟုတ်သလိုလိုပဲ။ ယံက ရည်းစားမထားဖူးတော့ အဲဒါတွေမသိဘူး"
"ကိုယ် ကူညီရမလား?"
"ဗျာ"
ဆိုင်ထဲဝင်ထိုင်ကာ မှာစရာရှိတာမှာကြပြီးမှ တိမ်ယံကိုသေချာစိုက်ကြည့်ကာ ရဲရင့်က စကားဆက်လာပြန်သည်။
"ဪ၊ ယံလေးရည်းစားရအောင် ကိုယ်ကူညီရမလားလို့"
"ဟို ... ဟိုလေ ..."
"ပြော၊ ဘယ်ကောင်မလေးကိုကြိုက်နေလဲ?"
"ဟာဗျာ၊ မရှိပါဘူး။ အစ်ကိုကလည်း နောက်ပြီ"
"အင်း၊ ကောင်မလေးမရှိဘူးဆိုတော့ ကောင်လေးရှိတာလား?"
အကြည့်လုံးဝမလွှဲပါဘဲ ရွှန်းရွှန်းစားစားစိုက်ကြည့်နေတဲ့ ညီရဲရင့်ကြောင့် တိမ်ယံဖြေစရာမရှိပါ။
နောက်ဘက်ဝိုင်းကကောင်မလေးတချို့ စပ်စုနေကြတာကို တိမ်ယံကကျောပေးထားလို့မသိပေမဲ့ ရဲရင့်ကတော့ သိနေပါသည်။
ဟာဟ၊ တက်လိုက်စမ်း သတင်းတွေ။ ကျောင်း Mail Box မှာ ပွစေသတည်း။
"အစ်ကို၊ မှာထားတာတွေလာပြီ"
"အင်း"
တိမ်ယံအတွက် အားလုံးအဆင်သင့်ပြင်ဆင်ပေးပြီးမှ စားစေတော့ ကောင်မလေးတွေသဖန်းပိုးဖြစ်လို့။ စားသောက်ပြီးတဲ့အထိ မထနိုင်ကြသေးဘဲ ညီရဲရင့်တို့ဝိုင်းကို စပ်စုနေကြဆဲ။
ရဲရင့်ကတော့ တိမ်ယံဆီကစာအုပ်တွေတောင်းပြီး သူပါစာဝိုင်းကူးနေလေရဲ့။ တစ်ချက်တစ်ချက်တော့ စာကူးနေတဲ့တိမ်ယံဆီ အကြည့်တွေရောက်ရောက်သွားတာကလည်း တစ်ခုခုကိုမီးမွှေးနေသလိုလို။
"အစ်ကိုက လက်ရေးလှတယ်နော်။ ကိုသုပြောဖူးတယ်၊ ရဲရင့်က ရည်းစားစာရေးဖို့သက်သက် လက်ရေးလှကျင့်တာတဲ့"
"ဟား ဟား ဟား၊ အလကားမနာလိုလို့ လျှောက်ပြောနေတာ။ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အဲဒီလိုရှိမှာလဲ? အခုခေတ်မှာ ရည်းစားစာရောပေးကြသေးလို့လား ယံလေးရယ်"
"ဟုတ်တယ်နော်၊ ပေးကြသေးလားဟင်?"
"အဲ၊ ဘာလို့ ကိုယ့်ကိုပြန်မေးနေတာလဲ?"
"အစ်ကိုက ရည်းစားတွေအများကြီး ထားဖူးတာကိုးလို့"
"ဟားဟား၊ မပေးကြတော့ဘူး။ ပေါက်ကရတွေမေးမနေနဲ့၊ စာကူးပါကွာ"
ပြောပြီး ကိုယ်ကိုကိုင်းကာ တိမ်ယံဆံပင်လေးတွေကို လှမ်းဖွလိုက်သေးသည်။
ညီရဲရင့်၏ လှုပ်ရှားမှုတစ်ချက်တိုင်းစီက ရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုစီရှိနေပြီး ထိုရည်ရွယ်ချက်တွေကတော့ ဦးတည်ရာတစ်ခုတည်းဆီသို့သာ ချိန်ရွယ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
ပစ်မှတ်မှန်၏၊ မမှန်၏ကိုတော့ ဆက်၍စောင့်ကြည့်ရန်သာ ရှိတော့သည်။
.
တိမ်ယံ နောက်တစ်ချိန်အမီပြန်လာတော့ ကိုရဲရင့်ကလိုက်ပို့ပေးသည်။ အခန်းထဲရောက်လာပြီး စားပွဲပေါ်ကအိတ်ကိုမြင်တော့ စဉ်းစားနေမိသည်။
"ရန်လင်း၊ ဒီအိတ်က?"
"ဪ၊ ရှုပ်နေလား? ပေး၊ ဒီဘက်ထားလိုက်မယ်။ ငါ့အစ်မဝမ်းကွဲ လာပေးတာ"
"ဟိုလေ ... စိတ်မဆိုးနဲ့နော်။ ငါမေးစရာရှိလို့"
"အင်း၊ မေးလေ"
"မင်းအစ်မဝမ်းကွဲဆိုတာ အစ်ကိုရဲရင့်ရဲ့ ရည်းစားဟောင်းလား?"
"အဲ၊ မင်းကသိနေတာလား?"
"လမ်းမှာတွေ့ခဲ့လို့လေ။ မသရဖီဆိုတာလေ၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား? ငါက အဲဒီအိတ်ကိုမှတ်မိလိုက်လို့။ မင်းအမေအတွက် သူ့မေမေကပေးခိုင်းတာဆိုလား?"
"အင်း၊ ဟုတ်တယ်။ ကြီးကြီးတို့က နိုင်ငံခြားမှာလေ။ ဒါဆို သူတို့ချင်းဆုံကြသေးတာပေါ့"
"ဆုံတယ်။ သူတို့ သူငယ်ချင်းတွေလိုပဲ၊ ရယ်ရယ်မောမောနဲ့။ အစ်ကိုရဲရင့်ပြောမှ ရည်းစားဟောင်းမှန်း သိရတာ"
"သူတို့ချင်းက အေးအေးဆေးဆေးပဲ။ ရည်းစားဟောင်းဆိုတာ ရန်သူမဟုတ်ဘူးဆိုပဲ"
"အဲဒီလိုတူတာတောင် သူတို့ဘာလို့ပြတ်ကြသေးတာလဲ?"
"နှစ်ယောက်လုံး ငြီးငွေ့လာကြလို့တဲ့လေ။ မနိုင်ပါဘူးကွာ"
"ဪ၊ အဲဒီလိုလား?"
အချစ်က အဲဒီလိုလွယ်လွန်းသလား? မဟုတ်ဘူးနော်၊ ယံသိထားတဲ့အချစ်က အဲဒီလိုလုံးဝမဟုတ်ဘူး။ အထူးသဖြင့် တစ်စုံတစ်ယောက်အတွက် သီးသန့်ဖြစ်တည်လာတဲ့ယံ့အချစ်တွေက အဲဒီလိုမဟုတ်ဘူး။
¤
တစ်မနက်ခင်းလုံး အတန်းထဲရောက်မလာခဲ့သော ညီရဲရင့်ကြောင့် သုတစိတ်ပူမိသည်။ ဘယ်သွားပြီးဘာလုပ်နေသည်မသိ၊ ဖုန်းလည်းမဆက်ချင်သည်ကြောင့် စိတ်ထဲကနေသာ တွေးပူနေမိသည်။ အတော်ကိုဒုက္ခပေးတဲ့ကောင်ပါ။ စာသင်ချိန်တွေလည်း ဘာတွေမှန်းကိုမသိလိုက်။ တော်ရုံပဲ ငါ့ကိုနှိပ်စက်ပါ၊ ညီရဲရင့်ရယ်။
"သုတ! သုတ၊ ဟေ့ကောင်!"
"ဘာလဲ ကွာ၊ ထူးမြတ်ရာ။ ငါစိတ်ကြည်နေတာမဟုတ်ဘူးနော်''
''မင်းလင်ကြောင့် စိတ်မကြည်ဖြစ်နေတာမလား? ဖြစ်မနေနဲ့၊ မင်းလင်က မင်းအိမ်ကဟာလေးနဲ့ သာယာနေတာ"
"ဘာပြောတယ် ထူးမြတ်?"
"ဟုတ်တယ်၊ ထူးမြတ်ပြောတာမှန်တယ်။ မင်းဖုန်းဖွင့်ပြီး ကျောင်းရဲ့ Mailbox ထဲဝင်ကြည့်လိုက်"
ဥက္ကာကပါပြောလာသည်မို့ သုတ ဖုန်းကိုဖွင့်ကာကြည့်လိုက်တော့ မြင်လိုက်ရသည့်ပုံတွေကြောင့် အသားတွေပင်တုန်လာရသည်။
မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်နေတဲ့ ရဲရင့်နဲ့တိမ်ယံ၊ ပြုံးပျော်နေလိုက်ကြတာ။ တိမ်ယံ့ဆံပင်တွေကိုဖွနေတဲ့ရဲရင့်၊ ပြုံးနေတဲ့တိမ်ယံ၊ စာရေးနေတဲ့ရဲရင့်ကို ထိုင်ကြည့်နေတဲ့တိမ်ယံ။ သုတရင်တစ်ခုလုံး ဗြောင်းဆန်နေပြီ။ ဘာကိုမှမမြင်တော့သလို၊ ဘာသံမှလည်းမကြားရတော့ဘူး။ ခြေလှမ်းတွေကတော့ စာသင်ခန်းအပြင်သို့။
ရဲရင့် စာသင်ခန်းထဲဝင်လာတော့ သုတကိုမတွေ့ရ။
"ဥက္ကာ၊ သုတလေးရော?"
"ခုမှလာမေးနေရသလား? မင်းလုပ်ရပ်တွေက မဟုတ်ဘူးနော်၊ ညီရဲရင့်!"
"ဘာလဲဟ၊ မင်းတို့က ငါ့လာဟောက်နေတာက"
"သုတကို မင်းမသနားဘူးလား ရဲရင့်ရာ။ သူ့မှာ မင်းကိုဆို အမြဲဦးစားပေးခဲ့တာ။ မင်းကတော့ကွာ"
"ဟေ့ကောင်တွေ၊ မှားနေပြီနော်။ ခေသုတကလေ ငါ့ကိုပစ်သွားဖို့တွေးနေပြီကွ။ မင်းတို့သိလား? သူငါ့ကို ပစ်ပယ်ချင်နေပြီ။ မင်း ... မင်းတို့ကောင်ကလေ ... ငါ့ကို တစ်ယောက်တည်းထားခဲ့တာ။ ဟိုတိမ်ယံဆိုတဲ့ကောင်နဲ့ ပတ်သက်ရင် ငါကအမြဲနောက်ရောက်နေရတယ်။ မင်းတို့မသိဘူးမလား ဟမ်! ငါ ... ငါက ခေသုတကို ဘယ်သူ့မှမပေးနိုင်တာ"
မျက်ရည်တွေကိုထိန်းရင်း အံကြိတ်ကာပြောနေတဲ့ ရဲရင့်ပခုံးအား ထူးမြတ်အသာလေးပုတ်ကာ
"ဒါဆို ဘာလို့များ သုတနဲ့ဝေးကွာသွားစေမယ့် နည်းလမ်းတွေကို ရွေးနေရတာလဲ သူငယ်ချင်းရယ်"
"မဟုတ်ဘူး ထူးမြတ်။ ငါလုပ်နေတာတွေကို ငါပဲသိတယ်၊ မင်းတို့မသိပါဘူးကွာ။ ငါသုတကို ကာကွယ်နေတာ၊ ငါ့ဆီကနေ သူများလက်ထဲရောက်သွားမှာစိုးလို့"
"ကျွတ်! ညီရဲရင့်၊ ကိုယ့်စိတ်ကို ကိုယ့်ဘာသာပြန်စမ်းစစ်၊ မင်း ခေသုတအပေါ် ဘယ်လိုသဘောထားလဲဆိုတာ။ အခု သုတ အခန်းထဲမှာမရှိဘူး၊ အပြင်ထွက်သွားတယ်။ မင်းနဲ့တိမ်ယံရဲ့ပုံတွေကို သူမြင်သွားတယ်"
"ဪ၊ မြင်သွားပြီလား"
"အေး"
မြင်သွားပြီပေါ့။ အဟက်! မြင်သွားလို့ စာတောင်ဆက်မသင်နိုင်လောက်အောင် သွေးပျက်သွားတာပေါ့။ စောင့်ကြည့်နေလိုက်၊ ခေသုတ။ ငါက တိမ်ယံကို မင်းအနားမရောက်အောင်ဆွဲထားမှာမို့ မင်းနဲ့တိမ်ယံ ဘယ်တော့မှမနီးစေရဘူး။
စိတ်ထဲဆောက်တည်ရာမရတဲ့အဆုံး စိတ်ညစ်မှုတွေပျောက်သွားစေမယ့်နေရာကို သုတ ရောက်ရှိလာခဲ့လေသည်။
အရက်ဘားတစ်ခု၊ အင်း ... တစ်နည်းအားဖြင့် ရဲရင့်နဲ့အတူလာနေကျ နေရာတစ်ခုပေါ့။
ခပ်ပြင်းပြင်းအရက်တစ်ခွက်မှာကာ သောက်နေမိသည်။ ခါးသက်ပူပြင်းတဲ့အရည်တချို့ လည်ချောင်းထဲစီးဝင်သွားသည်ကိုခံစားရင်း ပြုံးလိုက်မိသည်။ ထို့နောက် တစ်ချိန်ကပြောခဲ့သော ရဲရင့်၏စကားသံတို့ကို နားထဲပြန်ကြားယောင်လာခဲ့လေသည်။
"မူးချင်လို့သောက်ပါတယ်ဆိုမှတော့ ဘာလို့အပျော့လေးတွေသုံးမလဲ? ခပ်ပြင်းပြင်းလေးမှ ပိုထိရောက်တာ သုတရဲ့"
"ညီရဲရင့်ဆိုတဲ့ကောင်က ကြွက်တွင်းလိုကောင်ပဲ" ဟုပြောတော့ တဟားဟားအော်ရယ်နေတဲ့ရဲရင့်။
'အဟက်! မင်းကိုမေ့ချင်လို့ ဒီနေရာကိုလာပါတယ်ဆိုကာမှ မင်းကိုပိုသတိရနေတယ်တဲ့လား? အဟားးး ရယ်ရတယ်၊ အတော်ကိုရယ်ရတယ်။ ချီးလိုပဲ! ညီရဲရင့်။ ငါ့ကိုစိတ်ဒုက္ခပေးတဲ့ကောင်၊ ခွေးကောင်၊ မင်းကိုငါ မုန်းချင်လိုက်တာ။ ငါမင်းကို မုန်းချင်တယ်လို့၊ ညီရဲရင့်။ ငါမင်းကို မုန်းချင်ပါတယ်ဆိုမှကွာ၊ မင်း'
ပြောချင်ရာတွေပြောကာ စားပွဲပေါ်ခေါင်းတင်ပြီး မှောက်သွားသည့်ခေသုတ......
ကျောင်းဆင်းချိန်အထိ အတန်းထဲရောက်မလာတော့တဲ့ ခေသုတကြောင့် ရဲရင့်လည်း တိမ်ယံကိုခေါ်ကာ အိမ်ပြန်လာခဲ့ရတော့သည်။ သုတက သူ့ကားနဲ့သူအိမ်ပြန်သွားပြီဟုထင်ကာ ပြန်လာခဲ့ကြပေမဲ့ သုတကအိမ်ပြန်မရောက်သေးပေ။ ညနေစောင်းနေပြီမို့ ရဲရင့်ရော တိမ်ယံပါ စိတ်ပူနေကြသည်။
'ဖုန်းဆက်တော့လည်း ဖုန်းမကိုင်။ ခေသုတဟာ မကြာခဏစိတ်က ထထဖောက်တတ်သည်ပင်။ အခုလည်းဘယ်ရောက်နေပြန်သည်မသိ။ မိဘတွေကတော့ ဘာမှမပြောပေ၊ ဒါတွေက သူတို့အတွက်ရိုးနေပြီပဲလေ'
"အစ်ကိုရဲရင့်၊ ကိုသု ... ကိုသု တစ်ခုခုများဖြစ်နေသလားမသိဘူး"
"ဘာ! မင်း ပေါက်ကရတွေမပြောစမ်းနဲ့ ယံလေးရာ"
"ယံလည်းစိတ်ပူလို့ပါဗျ။ လိုက်ရှာကြရအောင်လေဗျာ၊ နော်၊ အစ်ကို နော်"
"အေး၊ သူက ဘယ်တောင်ရိုးတက်နေမှန်းမသိတာကို ငါကဘယ်လိုက်ရှာရမလဲကွာ"
"သူရှိနိုင်မယ့်နေရာတွေကို ရှာမယ်လေ။ အစ်ကိုမလိုက်ချင်ရင်နေ ယံ့ဘာသာသွားမယ်ဗျာ"
"ဟာ နေပါဦးကွာ၊ သုတကိုစိတ်ပူရတာတစ်မျိုး မင်းကတစ်မျိုးကွာ"
"စိတ်ပူလို့ဗျ"
"ကျွတ်! မင်းကွာ"
ထိုစဉ် ရဲရင့်ထံသို့ဝင်လာသော phone call တစ်ခု၊ သုတဆီကပင်။ ထို့ကြောင့် ရဲရင့် အမြန်ပင်ကိုင်လိုက်သည်။
"ခေသုတ၊ ငါ့ကိုရူးအောင်လုပ်နေတာလား။ စိတ်ပူလို့သေတော့မယ်။ မင်းဘယ်မှာလဲ? ခုပြန်လာခဲ့"
"ဟို ... ဟို ... ဒီဖုန်းပိုင်ရှင်က အရက်မူးနေလို့ဗျ၊ အဲ့ဒါ"
"ဘာ!!!"
ဘာမှပင်မပြောလိုက်ရသေးဘဲ ထအော်လိုက်သည့် တစ်ဖက်လူကြောင့် ဝိတ်တာလေးမှာ လိပ်ပြာပင်လွင့်သွားသည်ဟု ထင်လိုက်ရသည်။
"ဟို ... ဟို"
"ဟေ့ကောင်၊ မင်းဘယ်သူလဲ? သုတလေးကို ဘာလုပ်ထားတာလဲ၊ ဟမ်! အခု သုတလေးဘယ်မှာလဲ? မင်းကရော ဘယ်သူလဲ? ဟေ့ကောင်''
"ခဏ၊ ခဏလေးပါဗျ။ ဒီအစ်ကိုက xxxxဆိုင်မှာပါ။ ကျွန်တော်က ဆိုင်ကဝန်ထမ်းပါဗျ။ ဒီအစ်ကိုမပြန်နိုင်လောက်ဘူးထင်လို့ သူ့ဖုန်းထဲကနံပါတ်ကို ဆက်လိုက်တာပါခင်ဗျ"
"ဟာကွာ။ အေး၊ သူ့ကို ခဏကြည့်ထားပေးကွာ ညီလေးရာ။ ကိုယ်အခုပဲလာခဲ့မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ဗျ"
ရဲရင့် ကားသော့ဆွဲကာ ကားပေါ်အပြေးတက်ရင်း သုတရှိရာသို့ ကားလေးအား အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့်မောင်းနှင်လာခဲ့သည်။ အနောက်က တိမ်ယံအော်ခေါ်သံကိုပင် ဂရုမစိုက်နိုင်ခဲ့။ ယံလေးကတော့ စိတ်ပူနေတော့မှာပဲ၊ အချိန်တန် အိမ်ပြန်ရောက်မှာပဲ ဟုသာ တွေးလိုက်မိသည်။
နောက်ဆုံးတော့ ရောက်ပါပြီ ဆိုင်ရှေ့ကို။ ကားပေါ်ကဆင်းကာ ဆိုင်ထဲဝင်လိုက်ပြီး ဆိုင်ထဲကိုတစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်တော့ တွေ့ပါပြီ၊ ခုံပေါ်မှာမှောက်အိပ်နေတဲ့ ငမူးလေးကို။ အနားသွားလိုက်တော့ ကောင်လေးတစ်ယောက်က ဘေးနားမှာလာရပ်ရင်း
"အစ်ကို၊ ကျွန်တော်က ခုနကဖုန်းဆက်တဲ့သူပါ"
"အေး ညီလေး၊ ကျေးဇူးပါကွာ။ ဘယ်လောက်ကျလဲ ညီလေး၊ သူသောက်ထားတာ"
"####ပါအစ်ကို"
"အေး ရော့။ ပိုတာ မုန့်ဖိုးယူလိုက်တော့"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျ။ ကျွန်တော်ကူတွဲရဦးမလား?"
"ရတယ်၊ ရတယ်"
"ဒါဆို ခွင့်ပြုပါဦး"
မှောက်အိပ်နေသောသုတခေါင်းလေးအား ရဲရင့်အသာမကာ ထူပေးလိုက်တော့ မျက်လုံးမပွင့်တစ်ပွင့်လေးနဲ့ ပြန်ကြည့်လာလေရဲ့။ ခွေးပေါက်လေးနဲ့တောင် တူနေသေးသည်။
"သုတလေး၊ ထ! အိမ်ပြန်ကြမယ်"
"ဘယ်တူကြီးလဲ?"
"အဟားး စကားတွေတောင်မပီတော့ဘူးပဲ။ ငါပါ၊ ရဲရင့်လေ။ အိမ်ပြန်ကြမယ်နော်"
"ပြန်ဘူး၊ ငါဒီမှာအိပ်မှာ။ ပြန်ဘူး၊ သွား!"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"ငါ့ကိုပစ်ထားတဲ့ မင်းကို ချိတ်ချိုးတယ်၊ ဟင့်"
ပြောရင်း အိခနဲငိုချလာသည့် ငမူးလေးအား ချော့ရပေဦးမည်။
"မဟုတ်ပါဘူး၊ သုတလေးရဲ့။ ငါကမင်းကို ပစ်မထားပါဘူး။ သုတလေးက ငါ့အပိုင်ဟာကို ငါကပစ်ထားစရာလားကွာ"
"ဟုတ် ... ဟင့် ... ဟုတ်လို့ရား? အင့် ... ဟွန့်"
"ဟုတ်တာပေါ့။ အဲ့ဒါကြောင့် အိမ်ပြန်ဖို့ လာခေါ်တာပေါ့ကွ"
"အင်း၊ ပြန်မယ်။ ကုန်းပိုး"
"အမူးပါးလေး။ လာ၊ ကျောပေါ်တက်"
"အင်း"
ကားနားအထိကျောပိုးလာတော့ ကျောပေါ်မှာ တခိခ်ခိခ်နဲ့ သဘောကျနေလေရဲ့။ ခေသုတဟာ တကယ်အဆိုးလေးပါပေ......
""""""""''"""""''"""""""""""""""""""
by Jay & Demon
ညီရဲရင့္တို႔ ကိုယ့္ကားနဲ႔ကိုယ္ေက်ာင္းကိုလိုက္လာရင္း ေဒါသေတြအလိပ္လိုက္ထြက္ေနရသည္။
တကယ္ဆို မေန႔ကကိစၥမွာ တမင္လုပ္မိတာဆိုေပမဲ့ တိမ္ယံအဲဒီေလာက္ေၾကာက္သြားမယ္လို႔ မထင္ထားမိတာအမွန္။ ေခၽြးေတြစို႔ၿပီး သတိလစ္မလိုေတြအထိျဖစ္သြားရေအာင္ တိမ္ယံက ဘာလို႔လန္႔သြားရတာလဲ? ဘယ္ေလာက္ပဲလန္႔ေနတယ္ေျပာေျပာ ေခသုတရင္ခြင္ထဲဝင္ၿပီး ခၽြဲႏြဲ႕ေနရေအာင္ ေယာက္်ားမဟုတ္တဲ့အတိုင္းပဲ။
ရတယ္ေလ၊ တိမ္ယံတို႔ခၽြဲႏြဲ႕ခ်င္ရင္ ဖန္တီးေပးရမွာေပါ့။
.
"သုတ၊ ရဲရင့္ေရာ?"
အခန္းထဲဝင္လာတာနဲ႔ ဥကၠာတို႔က ေမးၾကပါၿပီ။
"ေသၿပီ"
"အမေလး၊ အေသေစာလို႔ ဝမ္းသာလွခ်ည္ရဲ႕"
"ေနပါဦး၊ ငါတို႔မပါဘဲ ေရအိုးခြဲလိုက္တာလား?"
"ဖဲဝိုင္းေထာင္မယ္ေလ"
လူကမွ စိတ္ၾကည္မေနပါဘူးဆို တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေမႊေနၾကေလေတာ့ ေခသုတ ေပါက္ကြဲခ်င္လာသည္။
"တိတ္စမ္းကြာ!"
"အဲ ... မသာရွင္ စိတ္ဆိုးသြားၿပီ။ ဘာလဲ၊ က်န္ခဲ့တဲ့လူ ေနာက္အိမ္ေထာင္မျပဳႏိုင္ေအာင္ ဘာေတြမွာသြားလို႔လဲ?"
"မင္းတို႔ စကားအေကာင္းေျပာလို႔မရဘူးလား?"
"အခုလည္း ငါတို႔ကသတင္းေမးေနတာေလ သုတရယ္။ မင္းဘာသာ ရင္ဘတ္ထဲသခြပ္ပန္းေတြပြင့္ေနတာ"
"ဟာ၊ ေခသုတက ရူးသြားတာေပါ့?"
"အင္းေပါ့၊ လင္ေသေတာ့ အရူးတစ္ပိုင္းပဲေလ။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ မုဆိုးဖိုျဖစ္ရွာတာဆိုေတာ့ သနားစရာပါကြာ"
သုတက အားပါးတရေျပာေနတဲ့ထူးျမတ္ကို ကုပ္ကဆြဲၿပီး ေခါင္းကိုစားပြဲေပၚဖိကပ္ထားလိုက္ေတာ့မွ
"အား!!! လႊတ္ လႊတ္။ မေနာက္ေတာ့ဘူး၊ ေၾကာက္ပါၿပီ"
သုတလႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့မွ စပ္ျဖဲျဖဲမ်က္ႏွာနဲ႔ၾကည့္လာၿပီး
"ဘာျဖစ္လာၾကျပန္ၿပီလဲ? ရန္မျဖစ္ဘဲေနလို႔ မရၾကဘူးလား?"
"အဲဒီေကာင္က အခ်ိဳးမွမေျပတာ။ လာမေမးနဲ႔ကြာ၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန"
ဆရာဝင္လာတာေၾကာင့္ ဆက္မေမးၾကေတာ့ဘဲ စာသင္ေနတဲ့တစ္ေလၽွာက္လံုးလည္း ေခသုတတို႔ ညီရဲရင့္ကိုေမၽွာ္ေနမိသည္ဆိုပါလၽွင္ ...
¤
မနက္ပိုင္းအတန္းခ်ိန္လြတ္ေနလို႔ တိမ္ယံတစ္ေယာက္ စာေတြထိုင္ကူးေနလိုက္သည္။ ဝဏၰတို႔ကလည္း ဝိုင္းကူးေပးေနၾကတုန္းမွာ
"ယံေလး၊ ယံေလး"
တိမ္ယံတို႔ေနာက္ဘက္နား အလယ္ျပတင္းေပါက္အျပင္ကေန ေခၚသံၾကားလိုက္လို႔လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ကိုရဲရင့္။
"အစ္ကိုရဲရင့္၊ ခဏေလး ယံလာခဲ့မယ္"
တိမ္ယံ အခန္းအျပင္ထြက္လာလိုက္ေတာ့
"ဆရာမဝင္ဘူးလား?"
"မနက္ႏွစ္ခ်ိန္လြတ္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ စာထိုင္ကူးေနတာ။ အစ္ကိုကအတန္းမတက္ဘူးလား?"
"အခုခ်ိန္သြားရင္ ေနာက္က်ေနၿပီေလ၊ မတက္ေတာ့ဘူး။ ယံေလးအားေနတာပဲ၊ ဆိုင္သြားထိုင္ရေအာင္"
"စာေတြကူးမလို႔ အစ္ကိုရဲ႕"
"ယူလာခဲ့၊ ကိုယ္ပါဝိုင္းကူးေပးမယ္"
"ဟင္? ဟုတ္လို႔လား?"
"မယံုဘူးလား?"
"အတန္းတက္ဖို႔က်ပ်င္းေနၿပီး ယံ့ကိုစာကူးေပးမယ္ဆိုေတာ့ ..."
"ကိုယ့္စာကိုယ္သာ စိတ္မဝင္စားတာေလ။ ယူလာခဲ့ပါ၊ သြားရေအာင္ကြာ"
"အဲဒါဆို ခဏေစာင့္ေနာ္ အစ္ကို"
တိမ္ယံအခန္းထဲျပန္ဝင္လာၿပီး စာအုပ္ေတြငွားကာျပန္ထြက္ဖို႔ျပင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က ေမးေငါ့ေမးလာၾကသည္မို႔
"သူအတန္းခ်ိန္မမီေတာ့လို႔ ဆိုင္ထိုင္ရင္းစာကူးေပးမလို႔တဲ့။ ေနာက္တစ္ခ်ိန္အမီ ျပန္လာခဲ့မယ္"
တိမ္ယံနဲ႔ရဲရင့္တို႔ အတူတြဲထြက္လာၾကရင္းက
"ကိုရဲ၊ မေတြ႕တာေတာင္ၾကာၿပီ"
"ဪ၊ သရဖီ။ ဘယ္လိုလုပ္ ဒီေရာက္ေနတာလဲ?"
"သရဖီ့ေမာင္ဝမ္းကြဲဆိုတာေလ၊ သူ႔ဆီလာတာ။ ေမေမက အန္တီေလးဆီေပးခိုင္းတာေလးရွိလို႔"
သရဖီက သူကိုင္လာတဲ့လက္ဆြဲအိတ္ေလးေျမႇာက္ျပၿပီး ေျပာလာတာမို႔
"ဟုတ္ပါၿပီ။ လိုက္ပို႔ေပးရဦးမလား?"
"အယ္ ... ေနပါေစရွင္။ ကိုယ့္ဘာသာ သြားစရာရွိတာသြားပါ။ လိုင္းေပါင္းစံုပဲေနာ္"
တိမ္ယံဘက္အသာေလးၾကည့္ကာ ေျပာလာတာေၾကာင့္ ရဲရင့္ကခပ္ဖြဖြျပံဳးလိုက္ၿပီး
"ဒီလိုပဲျဖစ္သြားတယ္"
"ဟုတ္ၿပီ၊ ဟုတ္ၿပီ။ သရဖီသြားလိုက္ဦးမယ္၊ ဟိုဘက္ကေမာင္ေလး ခြင့္ျပဳပါဦး"
"ဪ၊ ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်"
ထြက္သြားတဲ့သရဖီကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေရွ႕ဆက္လာခဲ့ၾကေတာ့
"အစ္ကို႔သူငယ္ခ်င္းေတြက အကုန္သြက္လက္ေနၾကတာပဲေနာ္"
"သရဖီလား? သူက ကိုယ့္ Ex ပါ"
"ဗ်ာ! ရည္းစားေဟာင္း? ယံၾကားဖူးတာေတာ့ ရည္းစားေဟာင္းဆိုတာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕ရင္ေတာင္ နႈတ္မဆက္ေကာင္းတဲ့အမ်ိဳးဆို? အခုက် တကူးတကေတာင္ လွမ္းေခၚႏႈတ္ဆက္ေနေသးတာ"
"ဟား ဟား၊ အဲဒါကေလ လူမႈေရးမသိတတ္တဲ့လူေတြ ေျပာၾကတာပါကြာ။ သေဘာထားခ်င္းမတိုက္ဆိုင္လို႔ လမ္းခြဲခဲ့ၾကတိုင္း ရန္သူမွမဟုတ္တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ရွိေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ခ်စ္သူေတြျဖစ္လာႏိုင္ေပမဲ့ ခ်စ္သူေတြကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းျပန္မျဖစ္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ အလကား ေမတၱာမထားတတ္ၾကတာ။ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြလို ဆက္ၿပီးခင္ေနၾကေတာ့လည္း ပိုမေကာင္းဘူးလား"
"အင္း၊ အစ္ကိုေျပာေတာ့လည္း ဟုတ္သလိုလိုပဲ။ ယံက ရည္းစားမထားဖူးေတာ့ အဲဒါေတြမသိဘူး"
"ကိုယ္ ကူညီရမလား?"
"ဗ်ာ"
ဆိုင္ထဲဝင္ထိုင္ကာ မွာစရာရွိတာမွာၾကၿပီးမွ တိမ္ယံကိုေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ကာ ရဲရင့့္က စကားဆက္လာျပန္သည္။
"ဪ၊ ယံေလးရည္းစားရေအာင္ ကိုယ္ကူညီရမလားလို႔"
"ဟို ... ဟိုေလ ..."
"ေျပာ၊ ဘယ္ေကာင္မေလးကိုႀကိဳက္ေနလဲ?"
"ဟာဗ်ာ၊ မရွိပါဘူး။ အစ္ကိုကလည္း ေနာက္ၿပီ"
"အင္း၊ ေကာင္မေလးမရွိဘူးဆိုေတာ့ ေကာင္ေလးရွိတာလား?"
အၾကည့္လံုးဝမလႊဲပါဘဲ ရႊန္းရႊန္းစားစားစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ညီရဲရင့္ေၾကာင့္ တိမ္ယံေျဖစရာမရွိပါ။
ေနာက္ဘက္ဝိုင္းကေကာင္မေလးတခ်ိဳ႕ စပ္စုေနၾကတာကို တိမ္ယံကေက်ာေပးထားလို႔မသိေပမဲ့ ရဲရင့္ကေတာ့ သိေနပါသည္။
ဟာဟ၊ တက္လိုက္စမ္း သတင္းေတြ။ ေက်ာင္း Mail Box မွာ ပြေစသတည္း။
"အစ္ကို၊ မွာထားတာေတြလာၿပီ"
"အင္း"
တိမ္ယံအတြက္ အားလံုးအဆင္သင့္ျပင္ဆင္ေပးၿပီးမွ စားေစေတာ့ ေကာင္မေလးေတြသဖန္းပိုးျဖစ္လို႔။ စားေသာက္ၿပီးတဲ့အထိ မထႏိုင္ၾကေသးဘဲ ညီရဲရင့္တို႔ဝိုင္းကို စပ္စုေနၾကဆဲ။
ရဲရင့္ကေတာ့ တိမ္ယံဆီကစာအုပ္ေတြေတာင္းၿပီး သူပါစာဝိုင္းကူးေနေလရဲ႕။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေတာ့ စာကူးေနတဲ့တိမ္ယံဆီ အၾကည့္ေတြေရာက္ေရာက္သြားတာကလည္း တစ္ခုခုကိုမီးေမႊးေနသလိုလို။
"အစ္ကိုက လက္ေရးလွတယ္ေနာ္။ ကိုသုေျပာဖူးတယ္၊ ရဲရင့္က ရည္းစားစာေရးဖို႔သက္သက္ လက္ေရးလွက်င့္တာတဲ့"
"ဟား ဟား ဟား၊ အလကားမနာလိုလို႔ ေလၽွာက္ေျပာေနတာ။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အဲဒီလိုရွိမွာလဲ? အခုေခတ္မွာ ရည္းစားစာေရာေပးၾကေသးလို႔လား ယံေလးရယ္"
"ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ ေပးၾကေသးလားဟင္?"
"အဲ၊ ဘာလို႔ ကိုယ့္ကိုျပန္ေမးေနတာလဲ?"
"အစ္ကိုက ရည္းစားေတြအမ်ားႀကီး ထားဖူးတာကိုးလို႔"
"ဟားဟား၊ မေပးၾကေတာ့ဘူး။ ေပါက္ကရေတြေမးမေနနဲ႔၊ စာကူးပါကြာ"
ေျပာၿပီး ကိုယ္ကိုကိုင္းကာ တိမ္ယံဆံပင္ေလးေတြကို လွမ္းဖြလိုက္ေသးသည္။
ညီရဲရင့္၏ လႈပ္ရွားမႈတစ္ခ်က္တိုင္းစီက ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုစီရွိေနၿပီး ထိုရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကေတာ့ ဦးတည္ရာတစ္ခုတည္းဆီသို႔သာ ခ်ိန္ရြယ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ပစ္မွတ္မွန္၏၊ မမွန္၏ကိုေတာ့ ဆက္၍ေစာင့္ၾကည့္ရန္သာ ရွိေတာ့သည္။
.
တိမ္ယံ ေနာက္တစ္ခ်ိန္အမီျပန္လာေတာ့ ကိုရဲရင့္ကလိုက္ပို႔ေပးသည္။ အခန္းထဲေရာက္လာၿပီး စားပြဲေပၚကအိတ္ကိုျမင္ေတာ့ စဥ္းစားေနမိသည္။
"ရန္လင္း၊ ဒီအိတ္က?"
"ဪ၊ ႐ႈပ္ေနလား? ေပး၊ ဒီဘက္ထားလိုက္မယ္။ ငါ့အစ္မဝမ္းကြဲ လာေပးတာ"
"ဟိုေလ ... စိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္။ ငါေမးစရာရွိလို႔"
"အင္း၊ ေမးေလ"
"မင္းအစ္မဝမ္းကြဲဆိုတာ အစ္ကိုရဲရင့္ရဲ႕ ရည္းစားေဟာင္းလား?"
"အဲ၊ မင္းကသိေနတာလား?"
"လမ္းမွာေတြ႕ခဲ့လို႔ေလ။ မသရဖီဆိုတာေလ၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား? ငါက အဲဒီအိတ္ကိုမွတ္မိလိုက္လို႔။ မင္းအေမအတြက္ သူ႔ေမေမကေပးခိုင္းတာဆိုလား?"
"အင္း၊ ဟုတ္တယ္။ ႀကီးႀကီးတို႔က ႏိုင္ငံျခားမွာေလ။ ဒါဆို သူတို႔ခ်င္းဆံုၾကေသးတာေပါ့"
"ဆံုတယ္။ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြလိုပဲ၊ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔။ အစ္ကိုရဲရင့္ေျပာမွ ရည္းစားေဟာင္းမွန္း သိရတာ"
"သူတို႔ခ်င္းက ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ ရည္းစားေဟာင္းဆိုတာ ရန္သူမဟုတ္ဘူးဆိုပဲ"
"အဲဒီလိုတူတာေတာင္ သူတို႔ဘာလို႔ျပတ္ၾကေသးတာလဲ?"
"ႏွစ္ေယာက္လံုး ၿငီးေငြ႕လာၾကလို႔တဲ့ေလ။ မႏိုင္ပါဘူးကြာ"
"ဪ၊ အဲဒီလိုလား?"
အခ်စ္က အဲဒီလိုလြယ္လြန္းသလား? မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ယံသိထားတဲ့အခ်စ္က အဲဒီလိုလံုးဝမဟုတ္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္ သီးသန္႔ျဖစ္တည္လာတဲ့ယံ့အခ်စ္ေတြက အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး။
¤
တစ္မနက္ခင္းလုံး အတန္းထဲေရာက္မလာခဲ့ေသာ ညီရဲရင့္ေၾကာင့္ သုတစိတ္ပူမိသည္။ ဘယ္သြားၿပီးဘာလုပ္ေနသည္မသိ၊ ဖုန္းလည္းမဆက္ခ်င္သည္ေၾကာင့္ စိတ္ထဲကေနသာ ေတြးပူေနမိသည္။ အေတာ္ကိုဒုကၡေပးတဲ့ေကာင္ပါ။ စာသင္ခ်ိန္ေတြလည္း ဘာေတြမွန္းကိုမသိလိုက္။ ေတာ္႐ုံပဲ ငါ့ကိုႏွိပ္စက္ပါ၊ ညီရဲရင့္ရယ္။
"သုတ! သုတ၊ ေဟ့ေကာင္!"
"ဘာလဲ ကြာ၊ ထူးျမတ္ရာ။ ငါစိတ္ၾကည္ေနတာမဟုတ္ဘူးေနာ္''
''မင္းလင္ေၾကာင့္ စိတ္မၾကည္ျဖစ္ေနတာမလား? ျဖစ္မေနနဲ႔၊ မင္းလင္က မင္းအိမ္ကဟာေလးနဲ႕ သာယာေနတာ"
"ဘာေျပာတယ္ ထူးျမတ္?"
"ဟုတ္တယ္၊ ထူးျမတ္ေျပာတာမွန္တယ္။ မင္းဖုန္းဖြင့္ၿပီး ေက်ာင္းရဲ႕ Mailbox ထဲဝင္ၾကည့္လိုက္"
ဥကၠာကပါေျပာလာသည္မို႔ သုတ ဖုန္းကိုဖြင့္ကာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမင္လိုက္ရသည့္ပုံေတြေၾကာင့္ အသားေတြပင္တုန္လာရသည္။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနတဲ့ ရဲရင့္နဲ႔တိမ္ယံ၊ ၿပဳံးေပ်ာ္ေနလိုက္ၾကတာ။ တိမ္ယံ့ဆံပင္ေတြကိုဖြေနတဲ့ရဲရင့္၊ ၿပဳံးေနတဲ့တိမ္ယံ၊ စာေရးေနတဲ့ရဲရင့္ကို ထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့တိမ္ယံ။ သုတရင္တစ္ခုလုံး ေျဗာင္းဆန္ေနၿပီ။ ဘာကိုမွမျမင္ေတာ့သလို၊ ဘာသံမွလည္းမၾကားရေတာ့ဘူး။ ေျခလွမ္းေတြကေတာ့ စာသင္ခန္းအျပင္သို႔။
ရဲရင့္ စာသင္ခန္းထဲဝင္လာေတာ့ သုတကိုမေတြ႕ရ။
"ဥကၠာ၊ သုတေလးေရာ?"
"ခုမွလာေမးေနရသလား? မင္းလုပ္ရပ္ေတြက မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ညီရဲရင့္!"
"ဘာလဲဟ၊ မင္းတို႔က ငါ့လာေဟာက္ေနတာက"
"သုတကို မင္းမသနားဘူးလား ရဲရင့္ရာ။ သူ႔မွာ မင္းကိုဆို အၿမဲဦးစားေပးခဲ့တာ။ မင္းကေတာ့ကြာ"
"ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ မွားေနၿပီေနာ္။ ေခသုတကေလ ငါ့ကိုပစ္သြားဖို႔ေတြးေနၿပီကြ။ မင္းတို႔သိလား? သူငါ့ကို ပစ္ပယ္ခ်င္ေနၿပီ။ မင္း ... မင္းတို႔ေကာင္ကေလ ... ငါ့ကို တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့တာ။ ဟိုတိမ္ယံဆိုတဲ့ေကာင္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ငါကအၿမဲေနာက္ေရာက္ေနရတယ္။ မင္းတို႔မသိဘူးမလား ဟမ္! ငါ ... ငါက ေခသုတကို ဘယ္သူ႔မွမေပးနိုင္တာ"
မ်က္ရည္ေတြကိုထိန္းရင္း အံႀကိတ္ကာေျပာေနတဲ့ ရဲရင့္ပခုံးအား ထူးျမတ္အသာေလးပုတ္ကာ
"ဒါဆို ဘာလို႔မ်ား သုတနဲ႔ေဝးကြာသြားေစမယ့္ နည္းလမ္းေတြကို ေ႐ြးေနရတာလဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္"
"မဟုတ္ဘူး ထူးျမတ္။ ငါလုပ္ေနတာေတြကို ငါပဲသိတယ္၊ မင္းတို႔မသိပါဘူးကြာ။ ငါသုတကို ကာကြယ္ေနတာ၊ ငါ့ဆီကေန သူမ်ားလက္ထဲေရာက္သြားမွာစိုးလို႔"
"ကြၽတ္! ညီရဲရင့္၊ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ့္ဘာသာျပန္စမ္းစစ္၊ မင္း ေခသုတအေပၚ ဘယ္လိုသေဘာထားလဲဆိုတာ။ အခု သုတ အခန္းထဲမွာမရွိဘူး၊ အျပင္ထြက္သြားတယ္။ မင္းနဲ႕တိမ္ယံရဲ႕ပုံေတြကို သူျမင္သြားတယ္"
"ဪ၊ ျမင္သြားၿပီလား"
"ေအး"
ျမင္သြားၿပီေပါ့။ အဟက္! ျမင္သြားလို႔ စာေတာင္ဆက္မသင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေသြးပ်က္သြားတာေပါ့။ ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္၊ ေခသုတ။ ငါက တိမ္ယံကို မင္းအနားမေရာက္ေအာင္ဆြဲထားမွာမို႔ မင္းနဲ႔တိမ္ယံ ဘယ္ေတာ့မွမနီးေစရဘူး။
စိတ္ထဲေဆာက္တည္ရာမရတဲ့အဆုံး စိတ္ညစ္မႈေတြေပ်ာက္သြားေစမယ့္ေနရာကို သုတ ေရာက္ရွိလာခဲ့ေလသည္။
အရက္ဘားတစ္ခု၊ အင္း ... တစ္နည္းအားျဖင့္ ရဲရင့္နဲ႔အတူလာေနက် ေနရာတစ္ခုေပါ့။
ခပ္ျပင္းျပင္းအရက္တစ္ခြက္မွာကာ ေသာက္ေနမိသည္။ ခါးသက္ပူျပင္းတဲ့အရည္တခ်ိဳ႕ လည္ေခ်ာင္းထဲစီးဝင္သြားသည္ကိုခံစားရင္း ၿပဳံးလိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ခ်ိန္ကေျပာခဲ့ေသာ ရဲရင့္၏စကားသံတို႔ကို နားထဲျပန္ၾကားေယာင္လာခဲ့ေလသည္။
"မူးခ်င္လို႔ေသာက္ပါတယ္ဆိုမွေတာ့ ဘာလို႔အေပ်ာ့ေလးေတြသုံးမလဲ? ခပ္ျပင္းျပင္းေလးမွ ပိုထိေရာက္တာ သုတရဲ႕"
"ညီရဲရင့္ဆိုတဲ့ေကာင္က ႂကြက္တြင္းလိုေကာင္ပဲ" ဟုေျပာေတာ့ တဟားဟားေအာ္ရယ္ေနတဲ့ရဲရင့္။
'အဟက္! မင္းကိုေမ့ခ်င္လို႔ ဒီေနရာကိုလာပါတယ္ဆိုကာမွ မင္းကိုပိုသတိရေနတယ္တဲ့လား? အဟားးး ရယ္ရတယ္၊ အေတာ္ကိုရယ္ရတယ္။ ခ်ီးလိုပဲ! ညီရဲရင့္။ ငါ့ကိုစိတ္ဒုကၡေပးတဲ့ေကာင္၊ ေခြးေကာင္၊ မင္းကိုငါ မုန္းခ်င္လိုက္တာ။ ငါမင္းကို မုန္းခ်င္တယ္လို႔၊ ညီရဲရင့္။ ငါမင္းကို မုန္းခ်င္ပါတယ္ဆိုမွကြာ၊ မင္း'
ေျပာခ်င္ရာေတြေျပာကာ စားပြဲေပၚေခါင္းတင္ၿပီး ေမွာက္သြားသည့္ေခသုတ......
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္အထိ အတန္းထဲေရာက္မလာေတာ့တဲ့ ေခသုတေၾကာင့္ ရဲရင့္လည္း တိမ္ယံကိုေခၚကာ အိမ္ျပန္လာခဲ့ရေတာ့သည္။ သုတက သူ႔ကားနဲ႔သူအိမ္ျပန္သြားၿပီဟုထင္ကာ ျပန္လာခဲ့ၾကေပမဲ့ သုတကအိမ္ျပန္မေရာက္ေသးေပ။ ညေနေစာင္းေနၿပီမို႔ ရဲရင့္ေရာ တိမ္ယံပါ စိတ္ပူေနၾကသည္။
'ဖုန္းဆက္ေတာ့လည္း ဖုန္းမကိုင္။ ေခသုတဟာ မၾကာခဏစိတ္က ထထေဖာက္တတ္သည္ပင္။ အခုလည္းဘယ္ေရာက္ေနျပန္သည္မသိ။ မိဘေတြကေတာ့ ဘာမွမေျပာေပ၊ ဒါေတြက သူတ္ို႔အတြက္ရိုးေနၿပီပဲေလ'
"အစ္ကိုရဲရင့္၊ ကိုသု ... ကိုသု တစ္ခုခုမ်ားျဖစ္ေနသလားမသိဘူး"
"ဘာ! မင္း ေပါက္ကရေတြမေျပာစမ္းနဲ႔ ယံေလးရာ"
"ယံလည္းစိတ္ပူလို႔ပါဗ်။ လိုက္ရွာၾကရေအာင္ေလဗ်ာ၊ ေနာ္၊ အစ္ကို ေနာ္"
"ေအး၊ သူက ဘယ္ေတာင္ရိုးတက္ေနမွန္းမသိတာကို ငါကဘယ္လိုက္ရွာရမလဲကြာ"
"သူရွိနိုင္မယ့္ေနရာေတြကို ရွာမယ္ေလ။ အစ္ကိုမလိုက္ခ်င္ရင္ေန ယံ့ဘာသာသြားမယ္ဗ်ာ"
"ဟာ ေနပါဦးကြာ၊ သုတကိုစိတ္ပူရတာတစ္မ်ိဳး မင္းကတစ္မ်ိဳးကြာ"
"စိတ္ပူလို႔ဗ်"
"ကြၽတ္! မင္းကြာ"
ထိုစဥ္ ရဲရင့္ထံသို႔ဝင္လာေသာ phone call တစ္ခု၊ သုတဆီကပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရဲရင့္ အျမန္ပင္ကိုင္လိုက္သည္။
"ေခသုတ၊ ငါ့ကို႐ူးေအာင္လုပ္ေနတာလား။ စိတ္ပူလို႔ေသေတာ့မယ္။ မင္းဘယ္မွာလဲ? ခုျပန္လာခဲ့"
"ဟို ... ဟို ... ဒီဖုန္းပိုင္ရွင္က အရက္မူးေနလို႔ဗ်၊ အဲ့ဒါ"
"ဘာ!!!"
ဘာမွပင္မေျပာလိုက္ရေသးဘဲ ထေအာ္လိုက္သည့္ တစ္ဖက္လူေၾကာင့္ ဝိတ္တာေလးမွာ လိပ္ျပာပင္လြင့္သြားသည္ဟု ထင္လိုက္ရသည္။
"ဟို ... ဟို"
"ေဟ့ေကာင္၊ မင္းဘယ္သူလဲ? သုတေလးကို ဘာလုပ္ထားတာလဲ၊ ဟမ္! အခု သုတေလးဘယ္မွာလဲ? မင္းကေရာ ဘယ္သူလဲ? ေဟ့ေကာင္''
"ခဏ၊ ခဏေလးပါဗ်။ ဒီအစ္ကိုက xxxxဆိုင္မွာပါ။ ကြၽန္ေတာ္က ဆိုင္ကဝန္ထမ္းပါဗ်။ ဒီအစ္ကိုမျပန္ႏိုင္ေလာက္ဘူးထင္လို႔ သူ႔ဖုန္းထဲကနံပါတ္ကို ဆက္လိုက္တာပါခင္ဗ်"
"ဟာကြာ။ ေအး၊ သူ႔ကို ခဏၾကည့္ထားေပးကြာ ညီေလးရာ။ ကိုယ္အခုပဲလာခဲ့မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ဗ်"
ရဲရင့္ ကားေသာ့ဆြဲကာ ကားေပၚအေျပးတက္ရင္း သုတရွိရာသို႔ ကားေလးအား အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ေမာင္းႏွင္လာခဲ့သည္။ အေနာက္က တိမ္ယံေအာ္ေခၚသံကိုပင္ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ခဲ့။ ယံေလးကေတာ့ စိတ္ပူေနေတာ့မွာပဲ၊ အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္ေရာက္မွာပဲ ဟုသာ ေတြးလိုက္မိသည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေရာက္ပါၿပီ ဆိုင္ေရွ႕ကို။ ကားေပၚကဆင္းကာ ဆိုင္ထဲဝင္လိုက္ၿပီး ဆိုင္ထဲကိုတစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတြ႕ပါၿပီ၊ ခုံေပၚမွာေမွာက္အိပ္ေနတဲ့ ငမူးေလးကို။ အနားသြားလိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ေဘးနားမွာလာရပ္ရင္း
"အစ္ကို၊ ကြၽန္ေတာ္က ခုနကဖုန္းဆက္တဲ့သူပါ"
"ေအး ညီေလး၊ ေက်းဇူးပါကြာ။ ဘယ္ေလာက္က်လဲ ညီေလး၊ သူေသာက္ထားတာ"
"####ပါအစ္ကို"
"ေအး ေရာ့။ ပိုတာ မုန္႔ဖိုးယူလိုက္ေတာ့"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ္ကူတြဲရဦးမလား?"
"ရတယ္၊ ရတယ္"
"ဒါဆို ခြင့္ျပဳပါဦး"
ေမွာက္အိပ္ေနေသာသုတေခါင္းေလးအား ရဲရင့္အသာမကာ ထူေပးလိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးမပြင့္တစ္ပြင့္ေလးနဲ႔ ျပန္ၾကည့္လာေလရဲ႕။ ေခြးေပါက္ေလးနဲ႔ေတာင္ တူေနေသးသည္။
"သုတေလး၊ ထ! အိမ္ျပန္ၾကမယ္"
"ဘယ္တူႀကီးလဲ?"
"အဟားး စကားေတြေတာင္မပီေတာ့ဘူးပဲ။ ငါပါ၊ ရဲရင့္ေလ။ အိမ္ျပန္ၾကမယ္ေနာ္"
"ျပန္ဘူး၊ ငါဒီမွာအိပ္မွာ။ ျပန္ဘူး၊ သြား!"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"ငါ့ကိုပစ္ထားတဲ့ မင္းကို ခ်ိတ္ခ်ိဳးတယ္၊ ဟင့္"
ေျပာရင္း အိခနဲငိုခ်လာသည့္ ငမူးေလးအား ေခ်ာ့ရေပဦးမည္။
"မဟုတ္ပါဘူး၊ သုတေလးရဲ႕။ ငါကမင္းကို ပစ္မထားပါဘူး။ သုတေလးက ငါ့အပိုင္ဟာကို ငါကပစ္ထားစရာလားကြာ"
"ဟုတ္ ... ဟင့္ ... ဟုတ္လို႔ရား? အင့္ ... ဟြန္႔"
"ဟုတ္တာေပါ့။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အိမ္ျပန္ဖို႔ လာေခၚတာေပါ့ကြ"
"အင္း၊ ျပန္မယ္။ ကုန္းပိုး"
"အမူးပါးေလး။ လာ၊ ေက်ာေပၚတက္"
"အင္း"
ကားနားအထိေက်ာပိုးလာေတာ့ ေက်ာေပၚမွာ တခိခ္ခိခ္နဲ႕ သေဘာက်ေနေလရဲ႕။ ေခသုတဟာ တကယ္အဆိုးေလးပါေပ......
""""""""''"""""''"""""""""""""""""""
"မင်းက ဘာကိစ္စ တိမ်ယံနဲ့နှစ်ယောက်တည်း ထွက်သွားရတာလဲ? တွေ့ကြသေးတာပေါ့။ ငါက လွှတ်ပေးလိုက်မယ်လို့များ ထင်နေတာလား? မရဘူး ခေသုတ"
ညီရဲရင့်တို့ ကိုယ့်ကားနဲ့ကိုယ်ကျောင်းကိုလိုက်လာရင်း ဒေါသတွေအလိပ်လိုက်ထွက်နေရသည်။
တကယ်ဆို မနေ့ကကိစ္စမှာ တမင်လုပ်မိတာဆိုပေမဲ့ တိမ်ယံအဲဒီလောက်ကြောက်သွားမယ်လို့ မထင်ထားမိတာအမှန်။ ချွေးတွေစို့ပြီး သတိလစ်မလိုတွေအထိဖြစ်သွားရအောင် တိမ်ယံက ဘာလို့လန့်သွားရတာလဲ? ဘယ်လောက်ပဲလန့်နေတယ်ပြောပြော ခေသုတရင်ခွင်ထဲဝင်ပြီး ချွဲနွဲ့နေရအောင် ယောက်ျားမဟုတ်တဲ့အတိုင်းပဲ။
ရတယ်လေ၊ တိမ်ယံတို့ချွဲနွဲ့ချင်ရင် ဖန်တီးပေးရမှာပေါ့။
.
"သုတ၊ ရဲရင့်ရော?"
အခန်းထဲဝင်လာတာနဲ့ ဥက္ကာတို့က မေးကြပါပြီ။
"သေပြီ"
"အမလေး၊ အသေစောလို့ ဝမ်းသာလှချည်ရဲ့"
"နေပါဦး၊ ငါတို့မပါဘဲ ရေအိုးခွဲလိုက်တာလား?"
"ဖဲဝိုင်းထောင်မယ်လေ"
လူကမှ စိတ်ကြည်မနေပါဘူးဆို တစ်ယောက်တစ်ပေါက်မွှေနေကြလေတော့ ခေသုတ ပေါက်ကွဲချင်လာသည်။
"တိတ်စမ်းကွာ!"
"အဲ ... မသာရှင် စိတ်ဆိုးသွားပြီ။ ဘာလဲ၊ ကျန်ခဲ့တဲ့လူ နောက်အိမ်ထောင်မပြုနိုင်အောင် ဘာတွေမှာသွားလို့လဲ?"
"မင်းတို့ စကားအကောင်းပြောလို့မရဘူးလား?"
"အခုလည်း ငါတို့ကသတင်းမေးနေတာလေ သုတရယ်။ မင်းဘာသာ ရင်ဘတ်ထဲသခွပ်ပန်းတွေပွင့်နေတာ"
"ဟာ၊ ခေသုတက ရူးသွားတာပေါ့?"
"အင်းပေါ့၊ လင်သေတော့ အရူးတစ်ပိုင်းပဲလေ။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ မုဆိုးဖိုဖြစ်ရှာတာဆိုတော့ သနားစရာပါကွာ"
သုတက အားပါးတရပြောနေတဲ့ထူးမြတ်ကို ကုပ်ကဆွဲပြီး ခေါင်းကိုစားပွဲပေါ်ဖိကပ်ထားလိုက်တော့မှ
"အား!!! လွှတ် လွှတ်။ မနောက်တော့ဘူး၊ ကြောက်ပါပြီ"
သုတလွှတ်ပေးလိုက်တော့မှ စပ်ဖြဲဖြဲမျက်နှာနဲ့ကြည့်လာပြီး
"ဘာဖြစ်လာကြပြန်ပြီလဲ? ရန်မဖြစ်ဘဲနေလို့ မရကြဘူးလား?"
"အဲဒီကောင်က အချိုးမှမပြေတာ။ လာမမေးနဲ့ကွာ၊ ငြိမ်ငြိမ်နေ"
ဆရာဝင်လာတာကြောင့် ဆက်မမေးကြတော့ဘဲ စာသင်နေတဲ့တစ်လျှောက်လုံးလည်း ခေသုတတို့ ညီရဲရင့်ကိုမျှော်နေမိသည်ဆိုပါလျှင် ...
¤
မနက်ပိုင်းအတန်းချိန်လွတ်နေလို့ တိမ်ယံတစ်ယောက် စာတွေထိုင်ကူးနေလိုက်သည်။ ဝဏ္ဏတို့ကလည်း ဝိုင်းကူးပေးနေကြတုန်းမှာ
"ယံလေး၊ ယံလေး"
တိမ်ယံတို့နောက်ဘက်နား အလယ်ပြတင်းပေါက်အပြင်ကနေ ခေါ်သံကြားလိုက်လို့လှည့်ကြည့်တော့ ကိုရဲရင့်။
"အစ်ကိုရဲရင့်၊ ခဏလေး ယံလာခဲ့မယ်"
တိမ်ယံ အခန်းအပြင်ထွက်လာလိုက်တော့
"ဆရာမဝင်ဘူးလား?"
"မနက်နှစ်ချိန်လွတ်နေတယ်။ အဲဒါနဲ့ စာထိုင်ကူးနေတာ။ အစ်ကိုကအတန်းမတက်ဘူးလား?"
"အခုချိန်သွားရင် နောက်ကျနေပြီလေ၊ မတက်တော့ဘူး။ ယံလေးအားနေတာပဲ၊ ဆိုင်သွားထိုင်ရအောင်"
"စာတွေကူးမလို့ အစ်ကိုရဲ့"
"ယူလာခဲ့၊ ကိုယ်ပါဝိုင်းကူးပေးမယ်"
"ဟင်? ဟုတ်လို့လား?"
"မယုံဘူးလား?"
"အတန်းတက်ဖို့ကျပျင်းနေပြီး ယံ့ကိုစာကူးပေးမယ်ဆိုတော့ ..."
"ကိုယ့်စာကိုယ်သာ စိတ်မဝင်စားတာလေ။ ယူလာခဲ့ပါ၊ သွားရအောင်ကွာ"
"အဲဒါဆို ခဏစောင့်နော် အစ်ကို"
တိမ်ယံအခန်းထဲပြန်ဝင်လာပြီး စာအုပ်တွေငှားကာပြန်ထွက်ဖို့ပြင်တော့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်က မေးငေါ့မေးလာကြသည်မို့
"သူအတန်းချိန်မမီတော့လို့ ဆိုင်ထိုင်ရင်းစာကူးပေးမလို့တဲ့။ နောက်တစ်ချိန်အမီ ပြန်လာခဲ့မယ်"
တိမ်ယံနဲ့ရဲရင့်တို့ အတူတွဲထွက်လာကြရင်းက
"ကိုရဲ၊ မတွေ့တာတောင်ကြာပြီ"
"ဪ၊ သရဖီ။ ဘယ်လိုလုပ် ဒီရောက်နေတာလဲ?"
"သရဖီ့မောင်ဝမ်းကွဲဆိုတာလေ၊ သူ့ဆီလာတာ။ မေမေက အန်တီလေးဆီပေးခိုင်းတာလေးရှိလို့"
သရဖီက သူကိုင်လာတဲ့လက်ဆွဲအိတ်လေးမြှောက်ပြပြီး ပြောလာတာမို့
"ဟုတ်ပါပြီ။ လိုက်ပို့ပေးရဦးမလား?"
"အယ် ... နေပါစေရှင်။ ကိုယ့်ဘာသာ သွားစရာရှိတာသွားပါ။ လိုင်းပေါင်းစုံပဲနော်"
တိမ်ယံဘက်အသာလေးကြည့်ကာ ပြောလာတာကြောင့် ရဲရင့်ကခပ်ဖွဖွပြုံးလိုက်ပြီး
"ဒီလိုပဲဖြစ်သွားတယ်"
"ဟုတ်ပြီ၊ ဟုတ်ပြီ။ သရဖီသွားလိုက်ဦးမယ်၊ ဟိုဘက်ကမောင်လေး ခွင့်ပြုပါဦး"
"ဪ၊ ဟုတ်ကဲ့ပါဗျ"
ထွက်သွားတဲ့သရဖီကို တစ်ချက်လှည့်ကြည့်ပြီး ရှေ့ဆက်လာခဲ့ကြတော့
"အစ်ကို့သူငယ်ချင်းတွေက အကုန်သွက်လက်နေကြတာပဲနော်"
"သရဖီလား? သူက ကိုယ့် Ex ပါ"
"ဗျာ! ရည်းစားဟောင်း? ယံကြားဖူးတာတော့ ရည်းစားဟောင်းဆိုတာ မျက်နှာချင်းဆိုင်တွေ့ရင်တောင် နှုတ်မဆက်ကောင်းတဲ့အမျိုးဆို? အခုကျ တကူးတကတောင် လှမ်းခေါ်နှုတ်ဆက်နေသေးတာ"
"ဟား ဟား၊ အဲဒါကလေ လူမှုရေးမသိတတ်တဲ့လူတွေ ပြောကြတာပါကွာ။ သဘောထားချင်းမတိုက်ဆိုင်လို့ လမ်းခွဲခဲ့ကြတိုင်း ရန်သူမှမဟုတ်တာပဲ။ ပြီးတော့ ရှိသေးတယ်။ သူငယ်ချင်းတွေက ချစ်သူတွေဖြစ်လာနိုင်ပေမဲ့ ချစ်သူတွေကတော့ သူငယ်ချင်းပြန်မဖြစ်နိုင်ဘူးတဲ့။ အလကား မေတ္တာမထားတတ်ကြတာ။ သူငယ်ချင်းမိတ်ဆွေတွေလို ဆက်ပြီးခင်နေကြတော့လည်း ပိုမကောင်းဘူးလား"
"အင်း၊ အစ်ကိုပြောတော့လည်း ဟုတ်သလိုလိုပဲ။ ယံက ရည်းစားမထားဖူးတော့ အဲဒါတွေမသိဘူး"
"ကိုယ် ကူညီရမလား?"
"ဗျာ"
ဆိုင်ထဲဝင်ထိုင်ကာ မှာစရာရှိတာမှာကြပြီးမှ တိမ်ယံကိုသေချာစိုက်ကြည့်ကာ ရဲရင့်က စကားဆက်လာပြန်သည်။
"ဪ၊ ယံလေးရည်းစားရအောင် ကိုယ်ကူညီရမလားလို့"
"ဟို ... ဟိုလေ ..."
"ပြော၊ ဘယ်ကောင်မလေးကိုကြိုက်နေလဲ?"
"ဟာဗျာ၊ မရှိပါဘူး။ အစ်ကိုကလည်း နောက်ပြီ"
"အင်း၊ ကောင်မလေးမရှိဘူးဆိုတော့ ကောင်လေးရှိတာလား?"
အကြည့်လုံးဝမလွှဲပါဘဲ ရွှန်းရွှန်းစားစားစိုက်ကြည့်နေတဲ့ ညီရဲရင့်ကြောင့် တိမ်ယံဖြေစရာမရှိပါ။
နောက်ဘက်ဝိုင်းကကောင်မလေးတချို့ စပ်စုနေကြတာကို တိမ်ယံကကျောပေးထားလို့မသိပေမဲ့ ရဲရင့်ကတော့ သိနေပါသည်။
ဟာဟ၊ တက်လိုက်စမ်း သတင်းတွေ။ ကျောင်း Mail Box မှာ ပွစေသတည်း။
"အစ်ကို၊ မှာထားတာတွေလာပြီ"
"အင်း"
တိမ်ယံအတွက် အားလုံးအဆင်သင့်ပြင်ဆင်ပေးပြီးမှ စားစေတော့ ကောင်မလေးတွေသဖန်းပိုးဖြစ်လို့။ စားသောက်ပြီးတဲ့အထိ မထနိုင်ကြသေးဘဲ ညီရဲရင့်တို့ဝိုင်းကို စပ်စုနေကြဆဲ။
ရဲရင့်ကတော့ တိမ်ယံဆီကစာအုပ်တွေတောင်းပြီး သူပါစာဝိုင်းကူးနေလေရဲ့။ တစ်ချက်တစ်ချက်တော့ စာကူးနေတဲ့တိမ်ယံဆီ အကြည့်တွေရောက်ရောက်သွားတာကလည်း တစ်ခုခုကိုမီးမွှေးနေသလိုလို။
"အစ်ကိုက လက်ရေးလှတယ်နော်။ ကိုသုပြောဖူးတယ်၊ ရဲရင့်က ရည်းစားစာရေးဖို့သက်သက် လက်ရေးလှကျင့်တာတဲ့"
"ဟား ဟား ဟား၊ အလကားမနာလိုလို့ လျှောက်ပြောနေတာ။ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အဲဒီလိုရှိမှာလဲ? အခုခေတ်မှာ ရည်းစားစာရောပေးကြသေးလို့လား ယံလေးရယ်"
"ဟုတ်တယ်နော်၊ ပေးကြသေးလားဟင်?"
"အဲ၊ ဘာလို့ ကိုယ့်ကိုပြန်မေးနေတာလဲ?"
"အစ်ကိုက ရည်းစားတွေအများကြီး ထားဖူးတာကိုးလို့"
"ဟားဟား၊ မပေးကြတော့ဘူး။ ပေါက်ကရတွေမေးမနေနဲ့၊ စာကူးပါကွာ"
ပြောပြီး ကိုယ်ကိုကိုင်းကာ တိမ်ယံဆံပင်လေးတွေကို လှမ်းဖွလိုက်သေးသည်။
ညီရဲရင့်၏ လှုပ်ရှားမှုတစ်ချက်တိုင်းစီက ရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုစီရှိနေပြီး ထိုရည်ရွယ်ချက်တွေကတော့ ဦးတည်ရာတစ်ခုတည်းဆီသို့သာ ချိန်ရွယ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
ပစ်မှတ်မှန်၏၊ မမှန်၏ကိုတော့ ဆက်၍စောင့်ကြည့်ရန်သာ ရှိတော့သည်။
.
တိမ်ယံ နောက်တစ်ချိန်အမီပြန်လာတော့ ကိုရဲရင့်ကလိုက်ပို့ပေးသည်။ အခန်းထဲရောက်လာပြီး စားပွဲပေါ်ကအိတ်ကိုမြင်တော့ စဉ်းစားနေမိသည်။
"ရန်လင်း၊ ဒီအိတ်က?"
"ဪ၊ ရှုပ်နေလား? ပေး၊ ဒီဘက်ထားလိုက်မယ်။ ငါ့အစ်မဝမ်းကွဲ လာပေးတာ"
"ဟိုလေ ... စိတ်မဆိုးနဲ့နော်။ ငါမေးစရာရှိလို့"
"အင်း၊ မေးလေ"
"မင်းအစ်မဝမ်းကွဲဆိုတာ အစ်ကိုရဲရင့်ရဲ့ ရည်းစားဟောင်းလား?"
"အဲ၊ မင်းကသိနေတာလား?"
"လမ်းမှာတွေ့ခဲ့လို့လေ။ မသရဖီဆိုတာလေ၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား? ငါက အဲဒီအိတ်ကိုမှတ်မိလိုက်လို့။ မင်းအမေအတွက် သူ့မေမေကပေးခိုင်းတာဆိုလား?"
"အင်း၊ ဟုတ်တယ်။ ကြီးကြီးတို့က နိုင်ငံခြားမှာလေ။ ဒါဆို သူတို့ချင်းဆုံကြသေးတာပေါ့"
"ဆုံတယ်။ သူတို့ သူငယ်ချင်းတွေလိုပဲ၊ ရယ်ရယ်မောမောနဲ့။ အစ်ကိုရဲရင့်ပြောမှ ရည်းစားဟောင်းမှန်း သိရတာ"
"သူတို့ချင်းက အေးအေးဆေးဆေးပဲ။ ရည်းစားဟောင်းဆိုတာ ရန်သူမဟုတ်ဘူးဆိုပဲ"
"အဲဒီလိုတူတာတောင် သူတို့ဘာလို့ပြတ်ကြသေးတာလဲ?"
"နှစ်ယောက်လုံး ငြီးငွေ့လာကြလို့တဲ့လေ။ မနိုင်ပါဘူးကွာ"
"ဪ၊ အဲဒီလိုလား?"
အချစ်က အဲဒီလိုလွယ်လွန်းသလား? မဟုတ်ဘူးနော်၊ ယံသိထားတဲ့အချစ်က အဲဒီလိုလုံးဝမဟုတ်ဘူး။ အထူးသဖြင့် တစ်စုံတစ်ယောက်အတွက် သီးသန့်ဖြစ်တည်လာတဲ့ယံ့အချစ်တွေက အဲဒီလိုမဟုတ်ဘူး။
¤
တစ်မနက်ခင်းလုံး အတန်းထဲရောက်မလာခဲ့သော ညီရဲရင့်ကြောင့် သုတစိတ်ပူမိသည်။ ဘယ်သွားပြီးဘာလုပ်နေသည်မသိ၊ ဖုန်းလည်းမဆက်ချင်သည်ကြောင့် စိတ်ထဲကနေသာ တွေးပူနေမိသည်။ အတော်ကိုဒုက္ခပေးတဲ့ကောင်ပါ။ စာသင်ချိန်တွေလည်း ဘာတွေမှန်းကိုမသိလိုက်။ တော်ရုံပဲ ငါ့ကိုနှိပ်စက်ပါ၊ ညီရဲရင့်ရယ်။
"သုတ! သုတ၊ ဟေ့ကောင်!"
"ဘာလဲ ကွာ၊ ထူးမြတ်ရာ။ ငါစိတ်ကြည်နေတာမဟုတ်ဘူးနော်''
''မင်းလင်ကြောင့် စိတ်မကြည်ဖြစ်နေတာမလား? ဖြစ်မနေနဲ့၊ မင်းလင်က မင်းအိမ်ကဟာလေးနဲ့ သာယာနေတာ"
"ဘာပြောတယ် ထူးမြတ်?"
"ဟုတ်တယ်၊ ထူးမြတ်ပြောတာမှန်တယ်။ မင်းဖုန်းဖွင့်ပြီး ကျောင်းရဲ့ Mailbox ထဲဝင်ကြည့်လိုက်"
ဥက္ကာကပါပြောလာသည်မို့ သုတ ဖုန်းကိုဖွင့်ကာကြည့်လိုက်တော့ မြင်လိုက်ရသည့်ပုံတွေကြောင့် အသားတွေပင်တုန်လာရသည်။
မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်နေတဲ့ ရဲရင့်နဲ့တိမ်ယံ၊ ပြုံးပျော်နေလိုက်ကြတာ။ တိမ်ယံ့ဆံပင်တွေကိုဖွနေတဲ့ရဲရင့်၊ ပြုံးနေတဲ့တိမ်ယံ၊ စာရေးနေတဲ့ရဲရင့်ကို ထိုင်ကြည့်နေတဲ့တိမ်ယံ။ သုတရင်တစ်ခုလုံး ဗြောင်းဆန်နေပြီ။ ဘာကိုမှမမြင်တော့သလို၊ ဘာသံမှလည်းမကြားရတော့ဘူး။ ခြေလှမ်းတွေကတော့ စာသင်ခန်းအပြင်သို့။
ရဲရင့် စာသင်ခန်းထဲဝင်လာတော့ သုတကိုမတွေ့ရ။
"ဥက္ကာ၊ သုတလေးရော?"
"ခုမှလာမေးနေရသလား? မင်းလုပ်ရပ်တွေက မဟုတ်ဘူးနော်၊ ညီရဲရင့်!"
"ဘာလဲဟ၊ မင်းတို့က ငါ့လာဟောက်နေတာက"
"သုတကို မင်းမသနားဘူးလား ရဲရင့်ရာ။ သူ့မှာ မင်းကိုဆို အမြဲဦးစားပေးခဲ့တာ။ မင်းကတော့ကွာ"
"ဟေ့ကောင်တွေ၊ မှားနေပြီနော်။ ခေသုတကလေ ငါ့ကိုပစ်သွားဖို့တွေးနေပြီကွ။ မင်းတို့သိလား? သူငါ့ကို ပစ်ပယ်ချင်နေပြီ။ မင်း ... မင်းတို့ကောင်ကလေ ... ငါ့ကို တစ်ယောက်တည်းထားခဲ့တာ။ ဟိုတိမ်ယံဆိုတဲ့ကောင်နဲ့ ပတ်သက်ရင် ငါကအမြဲနောက်ရောက်နေရတယ်။ မင်းတို့မသိဘူးမလား ဟမ်! ငါ ... ငါက ခေသုတကို ဘယ်သူ့မှမပေးနိုင်တာ"
မျက်ရည်တွေကိုထိန်းရင်း အံကြိတ်ကာပြောနေတဲ့ ရဲရင့်ပခုံးအား ထူးမြတ်အသာလေးပုတ်ကာ
"ဒါဆို ဘာလို့များ သုတနဲ့ဝေးကွာသွားစေမယ့် နည်းလမ်းတွေကို ရွေးနေရတာလဲ သူငယ်ချင်းရယ်"
"မဟုတ်ဘူး ထူးမြတ်။ ငါလုပ်နေတာတွေကို ငါပဲသိတယ်၊ မင်းတို့မသိပါဘူးကွာ။ ငါသုတကို ကာကွယ်နေတာ၊ ငါ့ဆီကနေ သူများလက်ထဲရောက်သွားမှာစိုးလို့"
"ကျွတ်! ညီရဲရင့်၊ ကိုယ့်စိတ်ကို ကိုယ့်ဘာသာပြန်စမ်းစစ်၊ မင်း ခေသုတအပေါ် ဘယ်လိုသဘောထားလဲဆိုတာ။ အခု သုတ အခန်းထဲမှာမရှိဘူး၊ အပြင်ထွက်သွားတယ်။ မင်းနဲ့တိမ်ယံရဲ့ပုံတွေကို သူမြင်သွားတယ်"
"ဪ၊ မြင်သွားပြီလား"
"အေး"
မြင်သွားပြီပေါ့။ အဟက်! မြင်သွားလို့ စာတောင်ဆက်မသင်နိုင်လောက်အောင် သွေးပျက်သွားတာပေါ့။ စောင့်ကြည့်နေလိုက်၊ ခေသုတ။ ငါက တိမ်ယံကို မင်းအနားမရောက်အောင်ဆွဲထားမှာမို့ မင်းနဲ့တိမ်ယံ ဘယ်တော့မှမနီးစေရဘူး။
စိတ်ထဲဆောက်တည်ရာမရတဲ့အဆုံး စိတ်ညစ်မှုတွေပျောက်သွားစေမယ့်နေရာကို သုတ ရောက်ရှိလာခဲ့လေသည်။
အရက်ဘားတစ်ခု၊ အင်း ... တစ်နည်းအားဖြင့် ရဲရင့်နဲ့အတူလာနေကျ နေရာတစ်ခုပေါ့။
ခပ်ပြင်းပြင်းအရက်တစ်ခွက်မှာကာ သောက်နေမိသည်။ ခါးသက်ပူပြင်းတဲ့အရည်တချို့ လည်ချောင်းထဲစီးဝင်သွားသည်ကိုခံစားရင်း ပြုံးလိုက်မိသည်။ ထို့နောက် တစ်ချိန်ကပြောခဲ့သော ရဲရင့်၏စကားသံတို့ကို နားထဲပြန်ကြားယောင်လာခဲ့လေသည်။
"မူးချင်လို့သောက်ပါတယ်ဆိုမှတော့ ဘာလို့အပျော့လေးတွေသုံးမလဲ? ခပ်ပြင်းပြင်းလေးမှ ပိုထိရောက်တာ သုတရဲ့"
"ညီရဲရင့်ဆိုတဲ့ကောင်က ကြွက်တွင်းလိုကောင်ပဲ" ဟုပြောတော့ တဟားဟားအော်ရယ်နေတဲ့ရဲရင့်။
'အဟက်! မင်းကိုမေ့ချင်လို့ ဒီနေရာကိုလာပါတယ်ဆိုကာမှ မင်းကိုပိုသတိရနေတယ်တဲ့လား? အဟားးး ရယ်ရတယ်၊ အတော်ကိုရယ်ရတယ်။ ချီးလိုပဲ! ညီရဲရင့်။ ငါ့ကိုစိတ်ဒုက္ခပေးတဲ့ကောင်၊ ခွေးကောင်၊ မင်းကိုငါ မုန်းချင်လိုက်တာ။ ငါမင်းကို မုန်းချင်တယ်လို့၊ ညီရဲရင့်။ ငါမင်းကို မုန်းချင်ပါတယ်ဆိုမှကွာ၊ မင်း'
ပြောချင်ရာတွေပြောကာ စားပွဲပေါ်ခေါင်းတင်ပြီး မှောက်သွားသည့်ခေသုတ......
ကျောင်းဆင်းချိန်အထိ အတန်းထဲရောက်မလာတော့တဲ့ ခေသုတကြောင့် ရဲရင့်လည်း တိမ်ယံကိုခေါ်ကာ အိမ်ပြန်လာခဲ့ရတော့သည်။ သုတက သူ့ကားနဲ့သူအိမ်ပြန်သွားပြီဟုထင်ကာ ပြန်လာခဲ့ကြပေမဲ့ သုတကအိမ်ပြန်မရောက်သေးပေ။ ညနေစောင်းနေပြီမို့ ရဲရင့်ရော တိမ်ယံပါ စိတ်ပူနေကြသည်။
'ဖုန်းဆက်တော့လည်း ဖုန်းမကိုင်။ ခေသုတဟာ မကြာခဏစိတ်က ထထဖောက်တတ်သည်ပင်။ အခုလည်းဘယ်ရောက်နေပြန်သည်မသိ။ မိဘတွေကတော့ ဘာမှမပြောပေ၊ ဒါတွေက သူတို့အတွက်ရိုးနေပြီပဲလေ'
"အစ်ကိုရဲရင့်၊ ကိုသု ... ကိုသု တစ်ခုခုများဖြစ်နေသလားမသိဘူး"
"ဘာ! မင်း ပေါက်ကရတွေမပြောစမ်းနဲ့ ယံလေးရာ"
"ယံလည်းစိတ်ပူလို့ပါဗျ။ လိုက်ရှာကြရအောင်လေဗျာ၊ နော်၊ အစ်ကို နော်"
"အေး၊ သူက ဘယ်တောင်ရိုးတက်နေမှန်းမသိတာကို ငါကဘယ်လိုက်ရှာရမလဲကွာ"
"သူရှိနိုင်မယ့်နေရာတွေကို ရှာမယ်လေ။ အစ်ကိုမလိုက်ချင်ရင်နေ ယံ့ဘာသာသွားမယ်ဗျာ"
"ဟာ နေပါဦးကွာ၊ သုတကိုစိတ်ပူရတာတစ်မျိုး မင်းကတစ်မျိုးကွာ"
"စိတ်ပူလို့ဗျ"
"ကျွတ်! မင်းကွာ"
ထိုစဉ် ရဲရင့်ထံသို့ဝင်လာသော phone call တစ်ခု၊ သုတဆီကပင်။ ထို့ကြောင့် ရဲရင့် အမြန်ပင်ကိုင်လိုက်သည်။
"ခေသုတ၊ ငါ့ကိုရူးအောင်လုပ်နေတာလား။ စိတ်ပူလို့သေတော့မယ်။ မင်းဘယ်မှာလဲ? ခုပြန်လာခဲ့"
"ဟို ... ဟို ... ဒီဖုန်းပိုင်ရှင်က အရက်မူးနေလို့ဗျ၊ အဲ့ဒါ"
"ဘာ!!!"
ဘာမှပင်မပြောလိုက်ရသေးဘဲ ထအော်လိုက်သည့် တစ်ဖက်လူကြောင့် ဝိတ်တာလေးမှာ လိပ်ပြာပင်လွင့်သွားသည်ဟု ထင်လိုက်ရသည်။
"ဟို ... ဟို"
"ဟေ့ကောင်၊ မင်းဘယ်သူလဲ? သုတလေးကို ဘာလုပ်ထားတာလဲ၊ ဟမ်! အခု သုတလေးဘယ်မှာလဲ? မင်းကရော ဘယ်သူလဲ? ဟေ့ကောင်''
"ခဏ၊ ခဏလေးပါဗျ။ ဒီအစ်ကိုက xxxxဆိုင်မှာပါ။ ကျွန်တော်က ဆိုင်ကဝန်ထမ်းပါဗျ။ ဒီအစ်ကိုမပြန်နိုင်လောက်ဘူးထင်လို့ သူ့ဖုန်းထဲကနံပါတ်ကို ဆက်လိုက်တာပါခင်ဗျ"
"ဟာကွာ။ အေး၊ သူ့ကို ခဏကြည့်ထားပေးကွာ ညီလေးရာ။ ကိုယ်အခုပဲလာခဲ့မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ဗျ"
ရဲရင့် ကားသော့ဆွဲကာ ကားပေါ်အပြေးတက်ရင်း သုတရှိရာသို့ ကားလေးအား အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့်မောင်းနှင်လာခဲ့သည်။ အနောက်က တိမ်ယံအော်ခေါ်သံကိုပင် ဂရုမစိုက်နိုင်ခဲ့။ ယံလေးကတော့ စိတ်ပူနေတော့မှာပဲ၊ အချိန်တန် အိမ်ပြန်ရောက်မှာပဲ ဟုသာ တွေးလိုက်မိသည်။
နောက်ဆုံးတော့ ရောက်ပါပြီ ဆိုင်ရှေ့ကို။ ကားပေါ်ကဆင်းကာ ဆိုင်ထဲဝင်လိုက်ပြီး ဆိုင်ထဲကိုတစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်တော့ တွေ့ပါပြီ၊ ခုံပေါ်မှာမှောက်အိပ်နေတဲ့ ငမူးလေးကို။ အနားသွားလိုက်တော့ ကောင်လေးတစ်ယောက်က ဘေးနားမှာလာရပ်ရင်း
"အစ်ကို၊ ကျွန်တော်က ခုနကဖုန်းဆက်တဲ့သူပါ"
"အေး ညီလေး၊ ကျေးဇူးပါကွာ။ ဘယ်လောက်ကျလဲ ညီလေး၊ သူသောက်ထားတာ"
"####ပါအစ်ကို"
"အေး ရော့။ ပိုတာ မုန့်ဖိုးယူလိုက်တော့"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျ။ ကျွန်တော်ကူတွဲရဦးမလား?"
"ရတယ်၊ ရတယ်"
"ဒါဆို ခွင့်ပြုပါဦး"
မှောက်အိပ်နေသောသုတခေါင်းလေးအား ရဲရင့်အသာမကာ ထူပေးလိုက်တော့ မျက်လုံးမပွင့်တစ်ပွင့်လေးနဲ့ ပြန်ကြည့်လာလေရဲ့။ ခွေးပေါက်လေးနဲ့တောင် တူနေသေးသည်။
"သုတလေး၊ ထ! အိမ်ပြန်ကြမယ်"
"ဘယ်တူကြီးလဲ?"
"အဟားး စကားတွေတောင်မပီတော့ဘူးပဲ။ ငါပါ၊ ရဲရင့်လေ။ အိမ်ပြန်ကြမယ်နော်"
"ပြန်ဘူး၊ ငါဒီမှာအိပ်မှာ။ ပြန်ဘူး၊ သွား!"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"ငါ့ကိုပစ်ထားတဲ့ မင်းကို ချိတ်ချိုးတယ်၊ ဟင့်"
ပြောရင်း အိခနဲငိုချလာသည့် ငမူးလေးအား ချော့ရပေဦးမည်။
"မဟုတ်ပါဘူး၊ သုတလေးရဲ့။ ငါကမင်းကို ပစ်မထားပါဘူး။ သုတလေးက ငါ့အပိုင်ဟာကို ငါကပစ်ထားစရာလားကွာ"
"ဟုတ် ... ဟင့် ... ဟုတ်လို့ရား? အင့် ... ဟွန့်"
"ဟုတ်တာပေါ့။ အဲ့ဒါကြောင့် အိမ်ပြန်ဖို့ လာခေါ်တာပေါ့ကွ"
"အင်း၊ ပြန်မယ်။ ကုန်းပိုး"
"အမူးပါးလေး။ လာ၊ ကျောပေါ်တက်"
"အင်း"
ကားနားအထိကျောပိုးလာတော့ ကျောပေါ်မှာ တခိခ်ခိခ်နဲ့ သဘောကျနေလေရဲ့။ ခေသုတဟာ တကယ်အဆိုးလေးပါပေ......
""""""""''"""""''"""""""""""""""""""
by Jay & Demon
Коментарі