Chapter (11)
"သုတေရ၊ ကားနားေရာက္ေနၿပီေလ။ ကားထဲဝင္ေလေနာ္"
"ဘာ! No ... No ... No, စီးဘူး။ လမ္းေလၽွာက္ ...မယ္"
"လမ္းေလၽွာက္ျပန္ရေလာက္ေအာင္ နီးမေနဘူးေလကြာ။ မင္းလည္း ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ မတ္တပ္မရပ္ႏိုင္တာကို"
"ကုန္းပိုး"
"ကုန္းပိုးထားတာပဲေလ။ ဪ၊ မင္းကိုကုန္းပိုးၿပီး အိပ္ျပန္ခိုင္းေနတာလား? ေသသြားမွာေပါ့၊ မင္းက ကေလးေပါက္စလား။ ဆင္းပါေတာ့ကြာ၊ ကားထဲဝင္ရေအာင္"
"ဝင္ဘူး၊ No!"
"သုတရယ္၊ အိမ္ျပန္မယ္ေလကြာ။ လူႀကီးေတြလည္းစိတ္ပူေနလိမ့္မယ္"
"ခုမွ ... ငါ့ကို အေရး ... စိုက္လို႔"
"အာ ... ငါက မင္းကိုပစ္ထားမိလို႔လား? မဟုတ္ရပါဘူးကြာ။ တကယ္ဆို မနက္က မင္းငါ့ကိုထားခဲ့တာေလ"
"တိတ္! မင္း ... မေကာင္း ... တဲ့ ... ေကာင္"
"ေအးပါကြာ၊ ငါေတာင္းပန္တယ္ေနာ္။ ေနာက္မျဖစ္ေစရဘူး။ အခုျပန္ရေအာင္ေနာ္"
"ဟာဟ၊ မင္းနား ... ရြက္ေတြ ... ဒီေန႔ မွ ... ကား ... လာတယ္"
ေျပာၿပီး ရဲရင့္နားရြက္ႏွစ္ဖက္ကို သုတလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ဆြဲလိုက္ေတာ့
"အား၊ နာတယ္ေလ ေခသုတရဲ႕။ ျပဳတ္က်မယ္၊ ကိုင္ထားပါဟ"
"ကိုင္တယ္"
"အ အား! နားရြက္ကိုကိုင္ခိုင္းတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဆင္းပါေတာ့ကြာ"
"ဆင္း ဘူး"
"သုတရယ္၊ ငါ့ကို တျခားနည္းေျပာင္းရစ္ပါကြာ ေနာ္"
"ဟီ ဟိ ... ရစ္ပါဘူး"
"မရစ္ရင္ဆင္းေတာ့ေလကြာ"
"ဟင့္ ... အီး ... ဟီး"
"ဟာ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ? ဘာျဖစ္ျပန္တာလဲ?"
"႐ွဴး ... ေပါက္မယ္၊ ႐ွဴး ... လို႔"
"အာ ... ဟုတ္ၿပီ၊ ဟုတ္ၿပီ။ ခဏေလးပဲ"
ညီရဲရင့္ခမ်ာ ဆိုင္ေဘးဘက္ကေန ေနာက္ဘက္ Toilet ေတြဆီ ေျပးရျပန္ပါတယ္။ Toilet ထဲအထိ လိုက္ထိန္းေပးလိုက္ရၿပီးေနာက္မွာ ျပန္တြဲေခၚလာကာ ကားေနာက္ခန္းထဲထည့္ေပးမယ္လုပ္ၿပီးမွ စိတ္မခ်တာေၾကာင့္ ေရွ႕ခံုမွာသာထိုင္ခိုင္းလိုက္ရတယ္။ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကား၊ ကားကိုျဖည္းျဖည္းပဲေမာင္းၿပီး တစ္ဖက္က ေခသုတကိုထိန္းရတာအလုပ္တစ္ခု။
ေလဝင္ေအာင္ ကားမွန္ေတြခ်ထားၿပီးမွ သုတေအးမွာစိုးလို႔ ကားကိုလမ္းေဘးခ်ရပ္ကာ အေပၚကထပ္ဝတ္ထားတဲ့ Shirt ကို သုတကိုဝတ္ေပးရျပန္ပါတယ္။ ရဲရင့္ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ခုနက ကုန္းပိုးထားရတာေရာ၊ အခု ကားေမာင္းရင္း သုတကိုထိန္းရတာေရာေၾကာင့္ အိုက္စပ္စပ္ေတြျဖစ္ေနပါၿပီ။
"ရဲရင့္၊ ညီ ရဲရင့္! မင္း ... ဘယ္မွာလဲ? လာခဲ့"
"ငါရွိတယ္ေလ၊ ကားေမာင္းေနတာကြာ။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနပါကြာ ေနာ္"
ရဲရင့္ေခ်ာ့ေျပာေနတာကို သုတကလွည့္ၾကည့္လာၿပီး လက္ကိုလွမ္းဆြဲကာ
"မင္း ... ငါ့ကို ... ထားသြား ... တယ္"
"အင္းပါ၊ ေနာက္မလုပ္ေတာ့ဘူး"
ကားေမာင္းေနရင္းမို႔ လြယ္လြယ္ေျပာမိျပန္ေတာ့
"ဟင့္ ... ေလၽွာက္ေျပာ။ မထားခဲ့ ... နဲ႔ လို႔!"
"မထားပါဘူး။ မထားခဲ့ဘူး။ မင္းအနားပဲ ကပ္ေနမွာ"
"ထားရင္ ... ႐ိုက္ သတ္ မွာ"
"မင္းသာ ငါ့ကို အရင္ထားသြားတာေလ"
"မင္း ... လူဆိုးေကာင္ ... ငါ ... မခြဲႏို္င္ဘူး ... သိဘူးလား? သတ္ မွာ ေနာ္"
မူးသာမူးေနတာ လူကိုၿခိမ္းေျခာက္ႏိုင္သားပဲ။ မင္းနဲ႔ေတာ့ခက္ပါတယ္ကြာ။
ေတြးေနတုန္း ဆံပင္ေတြဆီလက္ေရာက္လာလို႔ ကားကိုလည္းထိန္း၊ လူကိုလည္းထိန္းရျပန္တယ္။ မရေတာ့လို႔ ကားရပ္လိုက္ရျပန္ၿပီးေနာက္
"ေသကုန္မယ္၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန"
"အြတ္!"
အန္ေတာ့မလိုျဖစ္လာလို႔ သုတဘက္ကကားတံခါးကို နည္းနည္းဟလိုက္ၿပီး သုတဘက္ကိုကူးကာ
"အန္ခ်င္ရင္ အန္လိုက္ သုတ"
ေက်ာကိုထုေပးလိုက္ေတာ့ အန္ထြက္က်လာပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ကားေတြရွင္းေနလို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ ၿပီးသြားေတာ့ ေရသန္႔ဘူးထဲကေရထုတ္တိုက္၊ က်န္တဲ့ေရနဲ႔ လမ္းမေပၚေပေနတာေတြ ေလာင္းခ်လိုက္ၿပီး
"အဆင္ေျပၿပီလား? ျပန္မွီေနေတာ့"
သုတနည္းနည္းၿငိမ္သြားလို႔ ရဲရင့္ အိမ္အျမန္ေရာက္ေအာင္ ေမာင္းလာခဲ့လိုက္တယ္။ တိမ္ယံနဲ႔ သုတေမေမက အိမ္ေရွ႕ထြက္ေစာင့္ေနၾကတာေၾကာင့္ ရဲရင့္ကားရပ္လိုက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့သုတကို နႈိးမရတာမို႔ ကုန္းပိုးကာ
"ယံေလး၊ ကားကို ဂိုေဒါင္ထဲသြင္းေပးေနာ္။ ေမေမသက္၊ သုတကို သားပဲအခန္းထဲပို႔ေပးလိုက္မယ္"
"ေအးပါ သားရယ္"
အိမ္ထဲဝင္လာေတာ့
"ငမူးေကာင္၊ ဘာကိစၥအိမ္ျပန္လာေနေသးလဲ?"
"ဦးေမာင္၊ သုတက အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ"
"ေတာက္!!! သင္းက ဘာေတြမ်ားစိတ္ေဖာက္ၿပီး အဲဒီေလာက္ေသာက္ရတာလဲ?"
"သားနဲ႔စိတ္ဆိုးၿပီးျဖစ္တာပါ"
"ကဲပါ ေဖႀကီးရယ္။ ရဲရင့္ကုန္းပိုးထားရတာ မသက္သာဘူး။ လာပါ၊ ရွင္နားလိုက္ေတာ့ေနာ္"
သုတအေဖကို ေဒၚခင္ေမသက္အတင္းဆြဲေခၚသြားၿပီး ရဲရင့္က သုတအခန္းထဲေရာက္လာခဲ့တယ္။ ခုတင္ေပၚတင္ေပးလိုက္ၿပီး
"ဟူး ... ေခၽြးေတြလည္းရႊဲေနၿပီကြာ။ မင္းကေတာ့ သာယာေနလိုက္"
ပါးစပ္ကလည္းေျပာ၊ လက္ကလည္း တီရွပ္ကိုဆြဲခၽြတ္လိုက္ခ်ိန္
"ရဲရင့္ ... ေရ ... ဘယ္မွာလဲ?"
"ဟာ၊ ဘာထျဖစ္တာလဲ? မင္းဘိုးေအက ဒီမွာဟ"
ေျပာၿပီး ခုတင္နားအကပ္၊ ေခသုတက လွမ္းအဆြဲ ...
"အား"
ကားကိုဂိုေဒါင္ထဲထည့္ေပးၿပီး သုတကိုစိတ္ပူလို႔ အခန္းထဲလိုက္လာတဲ့တိမ္ယံတစ္ေယာက္ သုတအခန္းေရွ႕အေရာက္မွာ ေအာ္သံၾကားလိုက္ရတာမို႔ ဟေနတဲ့အခန္းတံခါးကေန အခန္းထဲလွမ္းအၾကည့္ ...
ဒါဘယ္လိုျမင္ကြင္းလဲ? ကိုသုေပၚကို ကိုရဲရင့္ကထပ္လ်က္သား၊ ခုတင္ေပၚမွာေလ။ ခုနက ဘာကိုေအာ္တာလဲ?
တြန္းဖြင့္ဖို႔ကိုင္လိုက္မိတဲ့ တံခါးလက္ကိုင္ကို တိမ္ယံ ကေယာင္ကတမ္းျပန္လႊတ္လို္က္မိတယ္။ အထင္လြဲစရာျမင္ကြင္းသက္သက္ပါလို႔ ပညတ္ဖို႔အတြက္ ထပ္ၾကည့္ဖို႔လည္းမရဲခဲ့ပါ။ သူအထင္မွားေနရင္ေတာင္ ဒီျမင္ကြင္းႀကီးက သူ႔ႏွလံုးသားကိုဆုပ္ညႇစ္ထားသလိုပဲ။ မေတာ္တဆဆိုလည္း ဒါမ်ိဳးမျဖစ္ရဘူးေလ။ နည္းနည္းေလးေတာင္ မခံစားႏိုင္ပါ။
"ဟယ္၊ ယံေလးက အခန္းထဲမဝင္ဘဲ ဘာလုပ္ေနတာလဲ?"
"ဟုိ ...ဟို ..."
"ဟိုႏွစ္ေကာင္ သတ္ၾကျပန္ၿပီလား? ဟဲ့ ကေလးေတြ၊ ဘာျဖစ္ၾကျပန္ၿပီလဲ?"
ေဒၚခင္ေမသက္တံခါးဖြင့္ဖို႔လုပ္တာကို တိမ္ယံတားခ်င္ေပမဲ့ လႈပ္မရ။ တံခါးပြင့္သြားေတာ့ ခုနကျမင္ကြင္းလို မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ရဲရင့္ကခုတင္ေပၚမွာရွိမေနဘဲ မ်က္စိမွိတ္ၿပီးခုတင္ေပၚထိုင္ေနတဲ့ သုတက ရဲရင့္ဆံပင္ကိုဆြဲထားလို႔ ကိုယ္ကိုကိုင္းၿပီး သုတလက္ကိုျဖည္ထုတ္ေနပါတယ္။
"ေမေမသက္၊ လုပ္ပါဦး။ သားဆံပင္ေတြကုန္ပါၿပီ"
"ဟဲ့ ... ဪ၊ ေခသုတေရ လႊတ္ပါဟဲ့"
ေဒၚခင္ေမသက္က ေခသုတလက္ေတြကိုရိုက္လိုက္ၿပီး သူပါဆြဲျဖည္ေပးေတာ့မွ
"ေမေမ၊ ဒီေကာင္ ရဲရင့္ ... လူ ဆိုး။ သိလား? သားကို ပစ္ထားတယ္"
"ကဲ၊ သားရယ္။ မူးရင္လည္း အိပ္ပါေတာ့။ ဟိုကေလး ဘာလို႔အဝတ္မကပ္တာလဲ? အေအးပတ္မယ္ေလ"
"သူ႔ကို တစ္လမ္းလံုးထိန္းလာရတာ လူကေခၽြးထြက္ၿပီးအရည္ေပ်ာ္ေတာ့မယ္။ တကယ့္ေကာင္"
"ေအးပါ၊ သူ႔ဗီ႐ိုထဲက ယူဝတ္လိုက္ကြယ္။ အဲ့ဒီအတိုင္းမေနနဲ႔"
"ဟုတ္"
ရဲရင့္ကေျပာၿပီး ဗီရိုဖြင့္ကာ ခပ္လြယ္လြယ္ေတြ႕ရာေကာက္ဝတ္လိိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တိမ္ယံသတိထားမိတာက ရဲရင့္ထြက္သြားတုန္းကဝတ္သြားတဲ့ Shirt ေအာက္က သုတရဲ႕တီရွပ္က အခု ရဲရင့္ထုတ္လိုက္တာနဲ႔ ဆင္တူျဖစ္ေနတာကိုပါ။ လူတစ္ေယာက္က ပံုစံခၽြတ္စြပ္တူရွပ္ႏွစ္ထည္ေတာ့ ဝယ္မဝတ္ေလာက္တာ ေသခ်ာပါတယ္။ အေရာင္ကြဲေနရင္ေတာင္ တစ္မ်ိဳးေပါ့။
ဒါဆို ဆင္တူဝယ္ဝတ္ၾကတာလား? ၿပီးေတာ့ ဘာလို႔ဗီ႐ိုတစ္ခုထဲမွာ အတူတူရွိေနတာလဲ?
တိမ္ယံအေတြးမ်ားေနသလို တစ္ဘက္မွာလည္း ေဒၚခင္ေမသက္တို႔ သားလွေရႊေသြး သုတေလးနဲ႔ ရြာပတ္ေနပါတယ္။
"အဲ့လူဆိုးေကာင္ ... ေမေမ့ ... ႐ိုက္"
"ေအးပါဟဲ့၊ မူးလာတာနင္ေလ။ ငါ႐ိုက္လိုက္ရ နာေတာ့မယ္ေနာ္"
"အီး ... ဟီး ... ဆူနဲ႔ ... ေမ ေမ"
"ဟာ၊ သုတေရ တိုးတိုးလုပ္ပါဟ။ ဦးေမာင္လာရင္ မင္းေသလိမ့္မယ္"
ရဲရင့္က သုတပါးစပ္ကိုအတင္းပိတ္ၿပီး ခပ္တိုးတိုးသတိေပးေနတယ္။ ဒါကို သုတက ရဲရင့္လက္ကိုကိုက္လိုက္တာေၾကာင့္
"အား ... ေခြးေကာင္၊ ငါ့ကိုကိုက္တယ္"
"မထိနဲ႔"
"ေခသုတ၊ နင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနမလား၊ နင့္အေဖကိုေခၚလိုက္ရမလား။ တစ္ခုေတာ့ေရြးလိုက္"
"အင့္"
"အာ ... ေတာ္ေတာ့ေလ သုတရယ္။ ေမေမသက္၊ သားပဲၾကည့္ထိန္းလိုက္မယ္ေနာ္။ သြားနားေတာ့ေလ၊ ဦးေမာင္စိတ္တိုေနလိမ့္မယ္"
"ေအးပါ သားရယ္။ သုတ၊ နင္ထပ္မရစ္နဲ႔ေတာ့ေနာ္"
အေမျဖစ္သူက ေျပာၿပီးထြက္သြားေတာ့ သုတတို႔ ခုတင္ေပၚပစ္လဲသြားျပန္ပါတယ္။
"လုပ္ျပန္ၿပီ ေခသုတရာ၊ ဖ႐ိုဖရဲနဲ႔ကြာ"
"ၿငိဳျငင္ ... တာ ... လား?"
မ်က္စိသာမပြင့္တာ ပါးစပ္ကေအာ္ႏိုင္ေနေသးတဲ့ အမူးသမားေလးဟာ ငရစ္ကေလးပါပဲ။
"ဪ၊ ယံေလးလည္း နားေတာ့ေလ။ ဒီေကာင္က အဲဒီလိုပဲျဖစ္တတ္တယ္"
မထူးဆန္းဘူးတဲ့။ ဒါဆို ေရွ႕ေလၽွာက္လည္းျဖစ္ဦးမွာလား? ျပန္ေျပာစရာအားမရွိလို႔ ေခါင္းညိတ္ျပၿပီးသာ ထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။ ဒီည တိမ္ယံအိပ္ေပ်ာ္ဖို႔မလြယ္ပါ။
'မစခင္ကတည္းကရႈံးေနရၿပီတဲ့လား ကိုသုရယ္။ ယံေလးအတြက္ ေနရာမရွိေတာ့ဘူးလားဗ်ာ။ ယံ ကိုသုကိုခ်စ္တယ္။ ယံ ကိုသုကို လုံးဝအဆုံးရႈံးမခံနိုင္ဘူး။ ယံဘာလုပ္ရမလဲ? ယံမရႈံးခ်င္ဘူးဗ်။ စိတ္ခ်၊ ယံက ကိုသုကိုရေအာင္ယူမွာ'
ထို႔ေနာက္ မ်က္ရည္မ်ားအားအေဖာ္ျပဳရင္း အိပ္စက္ျခင္းဆီသို႔သာ တိုးဝင္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
အိပ္ေနရာကေန ႐ုတ္တရက္ႀကီးေငါက္ခနဲထထိုင္ကာ လည္ပင္းကိုအတင္းလာဆြဲဖက္တာေၾကာင့္ အရွိန္မထိန္းႏိုင္ဘဲ ႏွစ္ေယာက္သား ခုတင္ေပၚပစ္လဲက်သြားရသည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္ႏွာႏွစ္ခုက နီးကပ္စြာျဖင့္။
မူးေနသည့္ေခသုတကေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္မသိေပမဲ့ ညီရဲရင့္မွာေတာ့ ရင္ထဲကုလားဘုရားပြဲလွည့္ေနေလၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ လည္ပင္းအားဖက္တြယ္ထားသည့္ သုတလက္ႏွစ္ဖက္ကို အသာျဖဳတ္ခ်ၿပီး ထထိုင္လိုက္ေတာ့ ေနာက္ကေနခါးကိုလာဖက္ထားျပန္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ေက်ာျပင္အားမ်က္ႏွာအပ္ကာ စကားသံတိုးတိုးေလးကို တတြတ္တြတ္႐ြတ္ဆိုေနသည္ေၾကာင့္ ရဲရင့္ အေသအခ်ာအာ႐ုံစိုက္နားေထာင္လိုက္ေတာ့မွ သူဘာေျပာေနတယ္ဆိုတာကို ၾကားရေတာ့သည္။
"မထားခဲ့ပါနဲ႕ ရဲရင့္ေရ" တဲ့ေလ။ ထိုစကားေလးအားထပ္ခါ႐ြတ္ရင္း ငိုေနျပန္ၿပီထင္ပါရဲ႕။ ထို႔ေနာက္ သုတကိုယ္ေလးအား အသာထိန္းကိုင္ကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လွည့္လိုက္ၿပီး သုတ၏ပါးျပင္ထက္၌ စိုစြတ္ေနေသာ မ်က္ရည္စမ်ားအား ညင္သာစြာသုတ္ေပးရင္း ရင္ခြင္ထဲထည့္၍ဖက္လိုက္မိသည္။
"မထားခဲ့ပါဘူး သုတေလးရယ္။ ငါမင္းကို ဘယ္ေတာ့မွမထားခဲ့ပါဘူး"
"အင္း"
"ငမူးေလး၊ အိပ္ေတာ့"
"အိပ္ဘူး"
"အိပ္ပါကြာ"
"ဟင့္၊ ငါအိပ္ရင္ မင္းက ... မင္းက ထားခဲ့ဦးမွာ"
"စိတ္ခ်၊ ငါ မင္းကိုမထားခဲ့ဘူးေနာ္"
"တစ္ကယ္ေနာ္? ငါ ... ငါမယုံဘူး"
"ဟဟားး၊ မင္းကြာ ရစ္လိုက္တာ"
တဟားဟားရယ္ေနေသာ ရဲရင့္အား သုတေစာင္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ရဲရင့္ရင္ခြင္ထဲကေန အတင္း႐ုန္းထကာ ယိမ္တိုင္တိုင္ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ အဝတ္ဘီရိုကိုဆြဲဖြင့္ေနေလရဲ႕။ ထို႔ေနာက္ ပဝါအရွည္ေလးတစ္ခုယူကာ ရဲရင့္အနားကို ျပန္ေရာက္လာေတာ့သည္။
"ဘာလုပ္မလို႔လဲ အဲ့ဒီပဝါက"
"ခ်ည္"
"ဟမ္၊ ဘာကို? ဘာေျပာတာလဲ?"
ပဝါစေလးကမ္းေပးရင္း ခ်ည္ လို႔ေျပာေနတဲ့ သုတစကားအား ရဲရင့္နားမရွင္းသျဖင့္ ထပ္ေမးလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ သုတက ပဝါေလးျဖင့္ သူ႔လက္နဲ႔ရဲရင့္လက္အား ပူးကာခ်ည္ေနေလရဲ႕။ မူးေနသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ခ်ည္မရေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းစူကာ ရဲရင့္အား ပဝါခ်ည္ခိုင္းေလေတာ့သည္။
"ခ်ည္ေပးး"
"ဟဟားး၊ ခ်ည္ထားရမွာလား? ဒါနဲ႔ ဟုတ္လား?"
"အင္း"
"ငါထြက္ေျပးမွာစိုးလို႔လား၊ ဟုတ္လား?"
"ဟုတ္တယ္"
"ငါထြက္မေျပးပါဘူး သုတရဲ႕"
"ခ်ည္"
"ေအးပါကြာ ေအးပါ၊ ခ်ည္ထားပါ့မယ္ဗ်ာ"
ငမူးေလးစိတ္တိုင္းက် ပဝါေလးနဲ႔ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုခ်ည္ထားၿပီး ႏွစ္ေယာက္လုံး အိပ္ရာထက္လွဲခ်လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ခုပူးခ်ည္ထားတဲ့လက္ေလးေတြကို ေျမႇာက္ၾကည့္လိုက္၊ က်န္တဲ့လက္ကေလးတစ္ဖက္နဲ႔ ကိုင္ၾကည့္လိုက္လုပ္ကာ တစ္ခိခ္ခိခ္သေဘာက်ေနေလရဲ႕။ ငမူးေလး ဒါကိုအေတာ္သေဘာက်ေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။
"သုတေလး"
"ဟင္?"
"သေဘာက်လား အခုလိုေလးေနရတာကို"
"အင္း၊ သ ေဘာ က် တယ္။ မသြား ရ ဘူး"
စကားေတြကိုတစ္လုံးခ်င္းေျပာရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာသူေလးအား ရင္ခြင္ထဲထည့္ဖက္ထားလိုက္မိေတာ့ ရင္ဘတ္ထဲကေကာင္က တဒုတ္ဒုတ္။
ထူးျမတ္ေျပာသလိုပဲ ေခသုတအေပၚထားတဲ့ မင္းစိတ္ကို မင္းျပန္စမ္းစစ္ၾကည့္ ဆိုတဲ့စကားရဲ႕ အေျဖမွန္ကို ငါသိရၿပီထင္တယ္။
"ငမူးေလး၊ မင္းကို ငါ ခ်စ္တယ္"
""""'''''''''''''''''''''''''''''"""""""""""""""""""""""""""
"သုတရေ၊ ကားနားရောက်နေပြီလေ။ ကားထဲဝင်လေနော်"
"ဘာ! No ... No ... No, စီးဘူး။ လမ်းလျှောက် ...မယ်"
"လမ်းလျှောက်ပြန်ရလောက်အောင် နီးမနေဘူးလေကွာ။ မင်းလည်း ကိုယ့်ဘာသာတောင် မတ်တပ်မရပ်နိုင်တာကို"
"ကုန်းပိုး"
"ကုန်းပိုးထားတာပဲလေ။ ဪ၊ မင်းကိုကုန်းပိုးပြီး အိပ်ပြန်ခိုင်းနေတာလား? သေသွားမှာပေါ့၊ မင်းက ကလေးပေါက်စလား။ ဆင်းပါတော့ကွာ၊ ကားထဲဝင်ရအောင်"
"ဝင်ဘူး၊ No!"
"သုတရယ်၊ အိမ်ပြန်မယ်လေကွာ။ လူကြီးတွေလည်းစိတ်ပူနေလိမ့်မယ်"
"ခုမှ ... ငါ့ကို အရေး ... စိုက်လို့"
"အာ ... ငါက မင်းကိုပစ်ထားမိလို့လား? မဟုတ်ရပါဘူးကွာ။ တကယ်ဆို မနက်က မင်းငါ့ကိုထားခဲ့တာလေ"
"တိတ်! မင်း ... မကောင်း ... တဲ့ ... ကောင်"
"အေးပါကွာ၊ ငါတောင်းပန်တယ်နော်။ နောက်မဖြစ်စေရဘူး။ အခုပြန်ရအောင်နော်"
"ဟာဟ၊ မင်းနား ... ရွက်တွေ ... ဒီနေ့ မှ ... ကား ... လာတယ်"
ပြောပြီး ရဲရင့်နားရွက်နှစ်ဖက်ကို သုတလက်နှစ်ဖက်နဲ့ဆွဲလိုက်တော့
"အား၊ နာတယ်လေ ခေသုတရဲ့။ ပြုတ်ကျမယ်၊ ကိုင်ထားပါဟ"
"ကိုင်တယ်"
"အ အား! နားရွက်ကိုကိုင်ခိုင်းတာမဟုတ်ဘူးလေ။ ဆင်းပါတော့ကွာ"
"ဆင်း ဘူး"
"သုတရယ်၊ ငါ့ကို တခြားနည်းပြောင်းရစ်ပါကွာ နော်"
"ဟီ ဟိ ... ရစ်ပါဘူး"
"မရစ်ရင်ဆင်းတော့လေကွာ"
"ဟင့် ... အီး ... ဟီး"
"ဟာ၊ ဘာဖြစ်တာလဲ? ဘာဖြစ်ပြန်တာလဲ?"
"ရှူး ... ပေါက်မယ်၊ ရှူး ... လို့"
"အာ ... ဟုတ်ပြီ၊ ဟုတ်ပြီ။ ခဏလေးပဲ"
ညီရဲရင့်ခမျာ ဆိုင်ဘေးဘက်ကနေ နောက်ဘက် Toilet တွေဆီ ပြေးရပြန်ပါတယ်။ Toilet ထဲအထိ လိုက်ထိန်းပေးလိုက်ရပြီးနောက်မှာ ပြန်တွဲခေါ်လာကာ ကားနောက်ခန်းထဲထည့်ပေးမယ်လုပ်ပြီးမှ စိတ်မချတာကြောင့် ရှေ့ခုံမှာသာထိုင်ခိုင်းလိုက်ရတယ်။ အိမ်ကိုဖုန်းဆက်အကြောင်းကြား၊ ကားကိုဖြည်းဖြည်းပဲမောင်းပြီး တစ်ဖက်က ခေသုတကိုထိန်းရတာအလုပ်တစ်ခု။
လေဝင်အောင် ကားမှန်တွေချထားပြီးမှ သုတအေးမှာစိုးလို့ ကားကိုလမ်းဘေးချရပ်ကာ အပေါ်ကထပ်ဝတ်ထားတဲ့ Shirt ကို သုတကိုဝတ်ပေးရပြန်ပါတယ်။ ရဲရင့်ကိုယ်တိုင်ကတော့ ခုနက ကုန်းပိုးထားရတာရော၊ အခု ကားမောင်းရင်း သုတကိုထိန်းရတာရောကြောင့် အိုက်စပ်စပ်တွေဖြစ်နေပါပြီ။
"ရဲရင့်၊ ညီ ရဲရင့်! မင်း ... ဘယ်မှာလဲ? လာခဲ့"
"ငါရှိတယ်လေ၊ ကားမောင်းနေတာကွာ။ ငြိမ်ငြိမ်နေပါကွာ နော်"
ရဲရင့်ချော့ပြောနေတာကို သုတကလှည့်ကြည့်လာပြီး လက်ကိုလှမ်းဆွဲကာ
"မင်း ... ငါ့ကို ... ထားသွား ... တယ်"
"အင်းပါ၊ နောက်မလုပ်တော့ဘူး"
ကားမောင်းနေရင်းမို့ လွယ်လွယ်ပြောမိပြန်တော့
"ဟင့် ... လျှောက်ပြော။ မထားခဲ့ ... နဲ့ လို့!"
"မထားပါဘူး။ မထားခဲ့ဘူး။ မင်းအနားပဲ ကပ်နေမှာ"
"ထားရင် ... ရိုက် သတ် မှာ"
"မင်းသာ ငါ့ကို အရင်ထားသွားတာလေ"
"မင်း ... လူဆိုးကောင် ... ငါ ... မခွဲနိုင်ဘူး ... သိဘူးလား? သတ် မှာ နော်"
မူးသာမူးနေတာ လူကိုခြိမ်းခြောက်နိုင်သားပဲ။ မင်းနဲ့တော့ခက်ပါတယ်ကွာ။
တွေးနေတုန်း ဆံပင်တွေဆီလက်ရောက်လာလို့ ကားကိုလည်းထိန်း၊ လူကိုလည်းထိန်းရပြန်တယ်။ မရတော့လို့ ကားရပ်လိုက်ရပြန်ပြီးနောက်
"သေကုန်မယ်၊ ငြိမ်ငြိမ်နေ"
"အွတ်!"
အန်တော့မလိုဖြစ်လာလို့ သုတဘက်ကကားတံခါးကို နည်းနည်းဟလိုက်ပြီး သုတဘက်ကိုကူးကာ
"အန်ချင်ရင် အန်လိုက် သုတ"
ကျောကိုထုပေးလိုက်တော့ အန်ထွက်ကျလာပါတော့တယ်။ နောက်ကားတွေရှင်းနေလို့သာ တော်တော့တယ်။ ပြီးသွားတော့ ရေသန့်ဘူးထဲကရေထုတ်တိုက်၊ ကျန်တဲ့ရေနဲ့ လမ်းမပေါ်ပေနေတာတွေ လောင်းချလိုက်ပြီး
"အဆင်ပြေပြီလား? ပြန်မှီနေတော့"
သုတနည်းနည်းငြိမ်သွားလို့ ရဲရင့် အိမ်အမြန်ရောက်အောင် မောင်းလာခဲ့လိုက်တယ်။ တိမ်ယံနဲ့ သုတမေမေက အိမ်ရှေ့ထွက်စောင့်နေကြတာကြောင့် ရဲရင့်ကားရပ်လိုက်ပြီး အိပ်ပျော်နေတဲ့သုတကို နှိုးမရတာမို့ ကုန်းပိုးကာ
"ယံလေး၊ ကားကို ဂိုဒေါင်ထဲသွင်းပေးနော်။ မေမေသက်၊ သုတကို သားပဲအခန်းထဲပို့ပေးလိုက်မယ်"
"အေးပါ သားရယ်"
အိမ်ထဲဝင်လာတော့
"ငမူးကောင်၊ ဘာကိစ္စအိမ်ပြန်လာနေသေးလဲ?"
"ဦးမောင်၊ သုတက အိပ်ပျော်နေပြီ"
"တောက်!!! သင်းက ဘာတွေများစိတ်ဖောက်ပြီး အဲဒီလောက်သောက်ရတာလဲ?"
"သားနဲ့စိတ်ဆိုးပြီးဖြစ်တာပါ"
"ကဲပါ ဖေကြီးရယ်။ ရဲရင့်ကုန်းပိုးထားရတာ မသက်သာဘူး။ လာပါ၊ ရှင်နားလိုက်တော့နော်"
သုတအဖေကို ဒေါ်ခင်မေသက်အတင်းဆွဲခေါ်သွားပြီး ရဲရင့်က သုတအခန်းထဲရောက်လာခဲ့တယ်။ ခုတင်ပေါ်တင်ပေးလိုက်ပြီး
"ဟူး ... ချွေးတွေလည်းရွှဲနေပြီကွာ။ မင်းကတော့ သာယာနေလိုက်"
ပါးစပ်ကလည်းပြော၊ လက်ကလည်း တီရှပ်ကိုဆွဲချွတ်လိုက်ချိန်
"ရဲရင့် ... ရေ ... ဘယ်မှာလဲ?"
"ဟာ၊ ဘာထဖြစ်တာလဲ? မင်းဘိုးအေက ဒီမှာဟ"
ပြောပြီး ခုတင်နားအကပ်၊ ခေသုတက လှမ်းအဆွဲ ...
"အား"
ကားကိုဂိုဒေါင်ထဲထည့်ပေးပြီး သုတကိုစိတ်ပူလို့ အခန်းထဲလိုက်လာတဲ့တိမ်ယံတစ်ယောက် သုတအခန်းရှေ့အရောက်မှာ အော်သံကြားလိုက်ရတာမို့ ဟနေတဲ့အခန်းတံခါးကနေ အခန်းထဲလှမ်းအကြည့် ...
ဒါဘယ်လိုမြင်ကွင်းလဲ? ကိုသုပေါ်ကို ကိုရဲရင့်ကထပ်လျက်သား၊ ခုတင်ပေါ်မှာလေ။ ခုနက ဘာကိုအော်တာလဲ?
တွန်းဖွင့်ဖို့ကိုင်လိုက်မိတဲ့ တံခါးလက်ကိုင်ကို တိမ်ယံ ကယောင်ကတမ်းပြန်လွှတ်လိုက်မိတယ်။ အထင်လွဲစရာမြင်ကွင်းသက်သက်ပါလို့ ပညတ်ဖို့အတွက် ထပ်ကြည့်ဖို့လည်းမရဲခဲ့ပါ။ သူအထင်မှားနေရင်တောင် ဒီမြင်ကွင်းကြီးက သူ့နှလုံးသားကိုဆုပ်ညှစ်ထားသလိုပဲ။ မတော်တဆဆိုလည်း ဒါမျိုးမဖြစ်ရဘူးလေ။ နည်းနည်းလေးတောင် မခံစားနိုင်ပါ။
"ဟယ်၊ ယံလေးက အခန်းထဲမဝင်ဘဲ ဘာလုပ်နေတာလဲ?"
"ဟို ...ဟို ..."
"ဟိုနှစ်ကောင် သတ်ကြပြန်ပြီလား? ဟဲ့ ကလေးတွေ၊ ဘာဖြစ်ကြပြန်ပြီလဲ?"
ဒေါ်ခင်မေသက်တံခါးဖွင့်ဖို့လုပ်တာကို တိမ်ယံတားချင်ပေမဲ့ လှုပ်မရ။ တံခါးပွင့်သွားတော့ ခုနကမြင်ကွင်းလို မဟုတ်တော့ပါ။ ရဲရင့်ကခုတင်ပေါ်မှာရှိမနေဘဲ မျက်စိမှိတ်ပြီးခုတင်ပေါ်ထိုင်နေတဲ့ သုတက ရဲရင့်ဆံပင်ကိုဆွဲထားလို့ ကိုယ်ကိုကိုင်းပြီး သုတလက်ကိုဖြည်ထုတ်နေပါတယ်။
"မေမေသက်၊ လုပ်ပါဦး။ သားဆံပင်တွေကုန်ပါပြီ"
"ဟဲ့ ... ဪ၊ ခေသုတရေ လွှတ်ပါဟဲ့"
ဒေါ်ခင်မေသက်က ခေသုတလက်တွေကိုရိုက်လိုက်ပြီး သူပါဆွဲဖြည်ပေးတော့မှ
"မေမေ၊ ဒီကောင် ရဲရင့် ... လူ ဆိုး။ သိလား? သားကို ပစ်ထားတယ်"
"ကဲ၊ သားရယ်။ မူးရင်လည်း အိပ်ပါတော့။ ဟိုကလေး ဘာလို့အဝတ်မကပ်တာလဲ? အအေးပတ်မယ်လေ"
"သူ့ကို တစ်လမ်းလုံးထိန်းလာရတာ လူကချွေးထွက်ပြီးအရည်ပျော်တော့မယ်။ တကယ့်ကောင်"
"အေးပါ၊ သူ့ဗီရိုထဲက ယူဝတ်လိုက်ကွယ်။ အဲ့ဒီအတိုင်းမနေနဲ့"
"ဟုတ်"
ရဲရင့်ကပြောပြီး ဗီရိုဖွင့်ကာ ခပ်လွယ်လွယ်တွေ့ရာကောက်ဝတ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ တိမ်ယံသတိထားမိတာက ရဲရင့်ထွက်သွားတုန်းကဝတ်သွားတဲ့ Shirt အောက်က သုတရဲ့တီရှပ်က အခု ရဲရင့်ထုတ်လိုက်တာနဲ့ ဆင်တူဖြစ်နေတာကိုပါ။ လူတစ်ယောက်က ပုံစံချွတ်စွပ်တူရှပ်နှစ်ထည်တော့ ဝယ်မဝတ်လောက်တာ သေချာပါတယ်။ အရောင်ကွဲနေရင်တောင် တစ်မျိုးပေါ့။
ဒါဆို ဆင်တူဝယ်ဝတ်ကြတာလား? ပြီးတော့ ဘာလို့ဗီရိုတစ်ခုထဲမှာ အတူတူရှိနေတာလဲ?
တိမ်ယံအတွေးများနေသလို တစ်ဘက်မှာလည်း ဒေါ်ခင်မေသက်တို့ သားလှရွှေသွေး သုတလေးနဲ့ ရွာပတ်နေပါတယ်။
"အဲ့လူဆိုးကောင် ... မေမေ့ ... ရိုက်"
"အေးပါဟဲ့၊ မူးလာတာနင်လေ။ ငါရိုက်လိုက်ရ နာတော့မယ်နော်"
"အီး ... ဟီး ... ဆူနဲ့ ... မေ မေ"
"ဟာ၊ သုတရေ တိုးတိုးလုပ်ပါဟ။ ဦးမောင်လာရင် မင်းသေလိမ့်မယ်"
ရဲရင့်က သုတပါးစပ်ကိုအတင်းပိတ်ပြီး ခပ်တိုးတိုးသတိပေးနေတယ်။ ဒါကို သုတက ရဲရင့်လက်ကိုကိုက်လိုက်တာကြောင့်
"အား ... ခွေးကောင်၊ ငါ့ကိုကိုက်တယ်"
"မထိနဲ့"
"ခေသုတ၊ နင် ငြိမ်ငြိမ်နေမလား၊ နင့်အဖေကိုခေါ်လိုက်ရမလား။ တစ်ခုတော့ရွေးလိုက်"
"အင့်"
"အာ ... တော်တော့လေ သုတရယ်။ မေမေသက်၊ သားပဲကြည့်ထိန်းလိုက်မယ်နော်။ သွားနားတော့လေ၊ ဦးမောင်စိတ်တိုနေလိမ့်မယ်"
"အေးပါ သားရယ်။ သုတ၊ နင်ထပ်မရစ်နဲ့တော့နော်"
အမေဖြစ်သူက ပြောပြီးထွက်သွားတော့ သုတတို့ ခုတင်ပေါ်ပစ်လဲသွားပြန်ပါတယ်။
"လုပ်ပြန်ပြီ ခေသုတရာ၊ ဖရိုဖရဲနဲ့ကွာ"
"ငြိုငြင် ... တာ ... လား?"
မျက်စိသာမပွင့်တာ ပါးစပ်ကအော်နိုင်နေသေးတဲ့ အမူးသမားလေးဟာ ငရစ်ကလေးပါပဲ။
"ဪ၊ ယံလေးလည်း နားတော့လေ။ ဒီကောင်က အဲဒီလိုပဲဖြစ်တတ်တယ်"
မထူးဆန်းဘူးတဲ့။ ဒါဆို ရှေ့လျှောက်လည်းဖြစ်ဦးမှာလား? ပြန်ပြောစရာအားမရှိလို့ ခေါင်းညိတ်ပြပြီးသာ ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့တယ်။ ဒီည တိမ်ယံအိပ်ပျော်ဖို့မလွယ်ပါ။
'မစခင်ကတည်းကရှုံးနေရပြီတဲ့လား ကိုသုရယ်။ ယံလေးအတွက် နေရာမရှိတော့ဘူးလားဗျာ။ ယံ ကိုသုကိုချစ်တယ်။ ယံ ကိုသုကို လုံးဝအဆုံးရှုံးမခံနိုင်ဘူး။ ယံဘာလုပ်ရမလဲ? ယံမရှုံးချင်ဘူးဗျ။ စိတ်ချ၊ ယံက ကိုသုကိုရအောင်ယူမှာ'
ထို့နောက် မျက်ရည်များအားအဖော်ပြုရင်း အိပ်စက်ခြင်းဆီသို့သာ တိုးဝင်လိုက်ပါတော့တယ်။
အိပ်နေရာကနေ ရုတ်တရက်ကြီးငေါက်ခနဲထထိုင်ကာ လည်ပင်းကိုအတင်းလာဆွဲဖက်တာကြောင့် အရှိန်မထိန်းနိုင်ဘဲ နှစ်ယောက်သား ခုတင်ပေါ်ပစ်လဲကျသွားရသည်။ ထို့နောက် မျက်နှာနှစ်ခုက နီးကပ်စွာဖြင့်။
မူးနေသည့်ခေသုတကတော့ ဘယ်လိုနေမယ်မသိပေမဲ့ ညီရဲရင့်မှာတော့ ရင်ထဲကုလားဘုရားပွဲလှည့်နေလေပြီ။ ထို့ကြောင့် လည်ပင်းအားဖက်တွယ်ထားသည့် သုတလက်နှစ်ဖက်ကို အသာဖြုတ်ချပြီး ထထိုင်လိုက်တော့ နောက်ကနေခါးကိုလာဖက်ထားပြန်ပါသည်။
ထို့နောက် ကျောပြင်အားမျက်နှာအပ်ကာ စကားသံတိုးတိုးလေးကို တတွတ်တွတ်ရွတ်ဆိုနေသည်ကြောင့် ရဲရင့် အသေအချာအာရုံစိုက်နားထောင်လိုက်တော့မှ သူဘာပြောနေတယ်ဆိုတာကို ကြားရတော့သည်။
"မထားခဲ့ပါနဲ့ ရဲရင့်ရေ" တဲ့လေ။ ထိုစကားလေးအားထပ်ခါရွတ်ရင်း ငိုနေပြန်ပြီထင်ပါရဲ့။ ထို့နောက် သုတကိုယ်လေးအား အသာထိန်းကိုင်ကာ မျက်နှာချင်းဆိုင်လှည့်လိုက်ပြီး သုတ၏ပါးပြင်ထက်၌ စိုစွတ်နေသော မျက်ရည်စများအား ညင်သာစွာသုတ်ပေးရင်း ရင်ခွင်ထဲထည့်၍ဖက်လိုက်မိသည်။
"မထားခဲ့ပါဘူး သုတလေးရယ်။ ငါမင်းကို ဘယ်တော့မှမထားခဲ့ပါဘူး"
"အင်း"
"ငမူးလေး၊ အိပ်တော့"
"အိပ်ဘူး"
"အိပ်ပါကွာ"
"ဟင့်၊ ငါအိပ်ရင် မင်းက ... မင်းက ထားခဲ့ဦးမှာ"
"စိတ်ချ၊ ငါ မင်းကိုမထားခဲ့ဘူးနော်"
"တစ်ကယ်နော်? ငါ ... ငါမယုံဘူး"
"ဟဟားး၊ မင်းကွာ ရစ်လိုက်တာ"
တဟားဟားရယ်နေသော ရဲရင့်အား သုတစောင်ကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ရဲရင့်ရင်ခွင်ထဲကနေ အတင်းရုန်းထကာ ယိမ်တိုင်တိုင်ခြေလှမ်းများဖြင့် အဝတ်ဘီရိုကိုဆွဲဖွင့်နေလေရဲ့။ ထို့နောက် ပဝါအရှည်လေးတစ်ခုယူကာ ရဲရင့်အနားကို ပြန်ရောက်လာတော့သည်။
"ဘာလုပ်မလို့လဲ အဲ့ဒီပဝါက"
"ချည်"
"ဟမ်၊ ဘာကို? ဘာပြောတာလဲ?"
ပဝါစလေးကမ်းပေးရင်း ချည် လို့ပြောနေတဲ့ သုတစကားအား ရဲရင့်နားမရှင်းသဖြင့် ထပ်မေးလိုက်ချိန်မှာတော့ သုတက ပဝါလေးဖြင့် သူ့လက်နဲ့ရဲရင့်လက်အား ပူးကာချည်နေလေရဲ့။ မူးနေသဖြင့် တော်တော်နှင့်ချည်မရပေ။ ထို့ကြောင့် နှုတ်ခမ်းစူကာ ရဲရင့်အား ပဝါချည်ခိုင်းလေတော့သည်။
"ချည်ပေးး"
"ဟဟားး၊ ချည်ထားရမှာလား? ဒါနဲ့ ဟုတ်လား?"
"အင်း"
"ငါထွက်ပြေးမှာစိုးလို့လား၊ ဟုတ်လား?"
"ဟုတ်တယ်"
"ငါထွက်မပြေးပါဘူး သုတရဲ့"
"ချည်"
"အေးပါကွာ အေးပါ၊ ချည်ထားပါ့မယ်ဗျာ"
ငမူးလေးစိတ်တိုင်းကျ ပဝါလေးနဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကိုချည်ထားပြီး နှစ်ယောက်လုံး အိပ်ရာထက်လှဲချလိုက်တော့ နှစ်ခုပူးချည်ထားတဲ့လက်လေးတွေကို မြှောက်ကြည့်လိုက်၊ ကျန်တဲ့လက်ကလေးတစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်ကြည့်လိုက်လုပ်ကာ တစ်ခိခ်ခိခ်သဘောကျနေလေရဲ့။ ငမူးလေး ဒါကိုအတော်သဘောကျနေတယ် ထင်ပါရဲ့။
"သုတလေး"
"ဟင်?"
"သဘောကျလား အခုလိုလေးနေရတာကို"
"အင်း၊ သ ဘော ကျ တယ်။ မသွား ရ ဘူး"
စကားတွေကိုတစ်လုံးချင်းပြောရင်း အိပ်ပျော်သွားသောသူလေးအား ရင်ခွင်ထဲထည့်ဖက်ထားလိုက်မိတော့ ရင်ဘတ်ထဲကကောင်က တဒုတ်ဒုတ်။
ထူးမြတ်ပြောသလိုပဲ ခေသုတအပေါ်ထားတဲ့ မင်းစိတ်ကို မင်းပြန်စမ်းစစ်ကြည့် ဆိုတဲ့စကားရဲ့ အဖြေမှန်ကို ငါသိရပြီထင်တယ်။
"ငမူးလေး၊ မင်းကို ငါ ချစ်တယ်"
""""'''''''''''''''''''''''''''''"""""""""""""""""""""""""""
by Jay & Demon
"ဘာ! No ... No ... No, စီးဘူး။ လမ္းေလၽွာက္ ...မယ္"
"လမ္းေလၽွာက္ျပန္ရေလာက္ေအာင္ နီးမေနဘူးေလကြာ။ မင္းလည္း ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ မတ္တပ္မရပ္ႏိုင္တာကို"
"ကုန္းပိုး"
"ကုန္းပိုးထားတာပဲေလ။ ဪ၊ မင္းကိုကုန္းပိုးၿပီး အိပ္ျပန္ခိုင္းေနတာလား? ေသသြားမွာေပါ့၊ မင္းက ကေလးေပါက္စလား။ ဆင္းပါေတာ့ကြာ၊ ကားထဲဝင္ရေအာင္"
"ဝင္ဘူး၊ No!"
"သုတရယ္၊ အိမ္ျပန္မယ္ေလကြာ။ လူႀကီးေတြလည္းစိတ္ပူေနလိမ့္မယ္"
"ခုမွ ... ငါ့ကို အေရး ... စိုက္လို႔"
"အာ ... ငါက မင္းကိုပစ္ထားမိလို႔လား? မဟုတ္ရပါဘူးကြာ။ တကယ္ဆို မနက္က မင္းငါ့ကိုထားခဲ့တာေလ"
"တိတ္! မင္း ... မေကာင္း ... တဲ့ ... ေကာင္"
"ေအးပါကြာ၊ ငါေတာင္းပန္တယ္ေနာ္။ ေနာက္မျဖစ္ေစရဘူး။ အခုျပန္ရေအာင္ေနာ္"
"ဟာဟ၊ မင္းနား ... ရြက္ေတြ ... ဒီေန႔ မွ ... ကား ... လာတယ္"
ေျပာၿပီး ရဲရင့္နားရြက္ႏွစ္ဖက္ကို သုတလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ဆြဲလိုက္ေတာ့
"အား၊ နာတယ္ေလ ေခသုတရဲ႕။ ျပဳတ္က်မယ္၊ ကိုင္ထားပါဟ"
"ကိုင္တယ္"
"အ အား! နားရြက္ကိုကိုင္ခိုင္းတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဆင္းပါေတာ့ကြာ"
"ဆင္း ဘူး"
"သုတရယ္၊ ငါ့ကို တျခားနည္းေျပာင္းရစ္ပါကြာ ေနာ္"
"ဟီ ဟိ ... ရစ္ပါဘူး"
"မရစ္ရင္ဆင္းေတာ့ေလကြာ"
"ဟင့္ ... အီး ... ဟီး"
"ဟာ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ? ဘာျဖစ္ျပန္တာလဲ?"
"႐ွဴး ... ေပါက္မယ္၊ ႐ွဴး ... လို႔"
"အာ ... ဟုတ္ၿပီ၊ ဟုတ္ၿပီ။ ခဏေလးပဲ"
ညီရဲရင့္ခမ်ာ ဆိုင္ေဘးဘက္ကေန ေနာက္ဘက္ Toilet ေတြဆီ ေျပးရျပန္ပါတယ္။ Toilet ထဲအထိ လိုက္ထိန္းေပးလိုက္ရၿပီးေနာက္မွာ ျပန္တြဲေခၚလာကာ ကားေနာက္ခန္းထဲထည့္ေပးမယ္လုပ္ၿပီးမွ စိတ္မခ်တာေၾကာင့္ ေရွ႕ခံုမွာသာထိုင္ခိုင္းလိုက္ရတယ္။ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကား၊ ကားကိုျဖည္းျဖည္းပဲေမာင္းၿပီး တစ္ဖက္က ေခသုတကိုထိန္းရတာအလုပ္တစ္ခု။
ေလဝင္ေအာင္ ကားမွန္ေတြခ်ထားၿပီးမွ သုတေအးမွာစိုးလို႔ ကားကိုလမ္းေဘးခ်ရပ္ကာ အေပၚကထပ္ဝတ္ထားတဲ့ Shirt ကို သုတကိုဝတ္ေပးရျပန္ပါတယ္။ ရဲရင့္ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ခုနက ကုန္းပိုးထားရတာေရာ၊ အခု ကားေမာင္းရင္း သုတကိုထိန္းရတာေရာေၾကာင့္ အိုက္စပ္စပ္ေတြျဖစ္ေနပါၿပီ။
"ရဲရင့္၊ ညီ ရဲရင့္! မင္း ... ဘယ္မွာလဲ? လာခဲ့"
"ငါရွိတယ္ေလ၊ ကားေမာင္းေနတာကြာ။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနပါကြာ ေနာ္"
ရဲရင့္ေခ်ာ့ေျပာေနတာကို သုတကလွည့္ၾကည့္လာၿပီး လက္ကိုလွမ္းဆြဲကာ
"မင္း ... ငါ့ကို ... ထားသြား ... တယ္"
"အင္းပါ၊ ေနာက္မလုပ္ေတာ့ဘူး"
ကားေမာင္းေနရင္းမို႔ လြယ္လြယ္ေျပာမိျပန္ေတာ့
"ဟင့္ ... ေလၽွာက္ေျပာ။ မထားခဲ့ ... နဲ႔ လို႔!"
"မထားပါဘူး။ မထားခဲ့ဘူး။ မင္းအနားပဲ ကပ္ေနမွာ"
"ထားရင္ ... ႐ိုက္ သတ္ မွာ"
"မင္းသာ ငါ့ကို အရင္ထားသြားတာေလ"
"မင္း ... လူဆိုးေကာင္ ... ငါ ... မခြဲႏို္င္ဘူး ... သိဘူးလား? သတ္ မွာ ေနာ္"
မူးသာမူးေနတာ လူကိုၿခိမ္းေျခာက္ႏိုင္သားပဲ။ မင္းနဲ႔ေတာ့ခက္ပါတယ္ကြာ။
ေတြးေနတုန္း ဆံပင္ေတြဆီလက္ေရာက္လာလို႔ ကားကိုလည္းထိန္း၊ လူကိုလည္းထိန္းရျပန္တယ္။ မရေတာ့လို႔ ကားရပ္လိုက္ရျပန္ၿပီးေနာက္
"ေသကုန္မယ္၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန"
"အြတ္!"
အန္ေတာ့မလိုျဖစ္လာလို႔ သုတဘက္ကကားတံခါးကို နည္းနည္းဟလိုက္ၿပီး သုတဘက္ကိုကူးကာ
"အန္ခ်င္ရင္ အန္လိုက္ သုတ"
ေက်ာကိုထုေပးလိုက္ေတာ့ အန္ထြက္က်လာပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ကားေတြရွင္းေနလို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ ၿပီးသြားေတာ့ ေရသန္႔ဘူးထဲကေရထုတ္တိုက္၊ က်န္တဲ့ေရနဲ႔ လမ္းမေပၚေပေနတာေတြ ေလာင္းခ်လိုက္ၿပီး
"အဆင္ေျပၿပီလား? ျပန္မွီေနေတာ့"
သုတနည္းနည္းၿငိမ္သြားလို႔ ရဲရင့္ အိမ္အျမန္ေရာက္ေအာင္ ေမာင္းလာခဲ့လိုက္တယ္။ တိမ္ယံနဲ႔ သုတေမေမက အိမ္ေရွ႕ထြက္ေစာင့္ေနၾကတာေၾကာင့္ ရဲရင့္ကားရပ္လိုက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့သုတကို နႈိးမရတာမို႔ ကုန္းပိုးကာ
"ယံေလး၊ ကားကို ဂိုေဒါင္ထဲသြင္းေပးေနာ္။ ေမေမသက္၊ သုတကို သားပဲအခန္းထဲပို႔ေပးလိုက္မယ္"
"ေအးပါ သားရယ္"
အိမ္ထဲဝင္လာေတာ့
"ငမူးေကာင္၊ ဘာကိစၥအိမ္ျပန္လာေနေသးလဲ?"
"ဦးေမာင္၊ သုတက အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ"
"ေတာက္!!! သင္းက ဘာေတြမ်ားစိတ္ေဖာက္ၿပီး အဲဒီေလာက္ေသာက္ရတာလဲ?"
"သားနဲ႔စိတ္ဆိုးၿပီးျဖစ္တာပါ"
"ကဲပါ ေဖႀကီးရယ္။ ရဲရင့္ကုန္းပိုးထားရတာ မသက္သာဘူး။ လာပါ၊ ရွင္နားလိုက္ေတာ့ေနာ္"
သုတအေဖကို ေဒၚခင္ေမသက္အတင္းဆြဲေခၚသြားၿပီး ရဲရင့္က သုတအခန္းထဲေရာက္လာခဲ့တယ္။ ခုတင္ေပၚတင္ေပးလိုက္ၿပီး
"ဟူး ... ေခၽြးေတြလည္းရႊဲေနၿပီကြာ။ မင္းကေတာ့ သာယာေနလိုက္"
ပါးစပ္ကလည္းေျပာ၊ လက္ကလည္း တီရွပ္ကိုဆြဲခၽြတ္လိုက္ခ်ိန္
"ရဲရင့္ ... ေရ ... ဘယ္မွာလဲ?"
"ဟာ၊ ဘာထျဖစ္တာလဲ? မင္းဘိုးေအက ဒီမွာဟ"
ေျပာၿပီး ခုတင္နားအကပ္၊ ေခသုတက လွမ္းအဆြဲ ...
"အား"
ကားကိုဂိုေဒါင္ထဲထည့္ေပးၿပီး သုတကိုစိတ္ပူလို႔ အခန္းထဲလိုက္လာတဲ့တိမ္ယံတစ္ေယာက္ သုတအခန္းေရွ႕အေရာက္မွာ ေအာ္သံၾကားလိုက္ရတာမို႔ ဟေနတဲ့အခန္းတံခါးကေန အခန္းထဲလွမ္းအၾကည့္ ...
ဒါဘယ္လိုျမင္ကြင္းလဲ? ကိုသုေပၚကို ကိုရဲရင့္ကထပ္လ်က္သား၊ ခုတင္ေပၚမွာေလ။ ခုနက ဘာကိုေအာ္တာလဲ?
တြန္းဖြင့္ဖို႔ကိုင္လိုက္မိတဲ့ တံခါးလက္ကိုင္ကို တိမ္ယံ ကေယာင္ကတမ္းျပန္လႊတ္လို္က္မိတယ္။ အထင္လြဲစရာျမင္ကြင္းသက္သက္ပါလို႔ ပညတ္ဖို႔အတြက္ ထပ္ၾကည့္ဖို႔လည္းမရဲခဲ့ပါ။ သူအထင္မွားေနရင္ေတာင္ ဒီျမင္ကြင္းႀကီးက သူ႔ႏွလံုးသားကိုဆုပ္ညႇစ္ထားသလိုပဲ။ မေတာ္တဆဆိုလည္း ဒါမ်ိဳးမျဖစ္ရဘူးေလ။ နည္းနည္းေလးေတာင္ မခံစားႏိုင္ပါ။
"ဟယ္၊ ယံေလးက အခန္းထဲမဝင္ဘဲ ဘာလုပ္ေနတာလဲ?"
"ဟုိ ...ဟို ..."
"ဟိုႏွစ္ေကာင္ သတ္ၾကျပန္ၿပီလား? ဟဲ့ ကေလးေတြ၊ ဘာျဖစ္ၾကျပန္ၿပီလဲ?"
ေဒၚခင္ေမသက္တံခါးဖြင့္ဖို႔လုပ္တာကို တိမ္ယံတားခ်င္ေပမဲ့ လႈပ္မရ။ တံခါးပြင့္သြားေတာ့ ခုနကျမင္ကြင္းလို မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ရဲရင့္ကခုတင္ေပၚမွာရွိမေနဘဲ မ်က္စိမွိတ္ၿပီးခုတင္ေပၚထိုင္ေနတဲ့ သုတက ရဲရင့္ဆံပင္ကိုဆြဲထားလို႔ ကိုယ္ကိုကိုင္းၿပီး သုတလက္ကိုျဖည္ထုတ္ေနပါတယ္။
"ေမေမသက္၊ လုပ္ပါဦး။ သားဆံပင္ေတြကုန္ပါၿပီ"
"ဟဲ့ ... ဪ၊ ေခသုတေရ လႊတ္ပါဟဲ့"
ေဒၚခင္ေမသက္က ေခသုတလက္ေတြကိုရိုက္လိုက္ၿပီး သူပါဆြဲျဖည္ေပးေတာ့မွ
"ေမေမ၊ ဒီေကာင္ ရဲရင့္ ... လူ ဆိုး။ သိလား? သားကို ပစ္ထားတယ္"
"ကဲ၊ သားရယ္။ မူးရင္လည္း အိပ္ပါေတာ့။ ဟိုကေလး ဘာလို႔အဝတ္မကပ္တာလဲ? အေအးပတ္မယ္ေလ"
"သူ႔ကို တစ္လမ္းလံုးထိန္းလာရတာ လူကေခၽြးထြက္ၿပီးအရည္ေပ်ာ္ေတာ့မယ္။ တကယ့္ေကာင္"
"ေအးပါ၊ သူ႔ဗီ႐ိုထဲက ယူဝတ္လိုက္ကြယ္။ အဲ့ဒီအတိုင္းမေနနဲ႔"
"ဟုတ္"
ရဲရင့္ကေျပာၿပီး ဗီရိုဖြင့္ကာ ခပ္လြယ္လြယ္ေတြ႕ရာေကာက္ဝတ္လိိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တိမ္ယံသတိထားမိတာက ရဲရင့္ထြက္သြားတုန္းကဝတ္သြားတဲ့ Shirt ေအာက္က သုတရဲ႕တီရွပ္က အခု ရဲရင့္ထုတ္လိုက္တာနဲ႔ ဆင္တူျဖစ္ေနတာကိုပါ။ လူတစ္ေယာက္က ပံုစံခၽြတ္စြပ္တူရွပ္ႏွစ္ထည္ေတာ့ ဝယ္မဝတ္ေလာက္တာ ေသခ်ာပါတယ္။ အေရာင္ကြဲေနရင္ေတာင္ တစ္မ်ိဳးေပါ့။
ဒါဆို ဆင္တူဝယ္ဝတ္ၾကတာလား? ၿပီးေတာ့ ဘာလို႔ဗီ႐ိုတစ္ခုထဲမွာ အတူတူရွိေနတာလဲ?
တိမ္ယံအေတြးမ်ားေနသလို တစ္ဘက္မွာလည္း ေဒၚခင္ေမသက္တို႔ သားလွေရႊေသြး သုတေလးနဲ႔ ရြာပတ္ေနပါတယ္။
"အဲ့လူဆိုးေကာင္ ... ေမေမ့ ... ႐ိုက္"
"ေအးပါဟဲ့၊ မူးလာတာနင္ေလ။ ငါ႐ိုက္လိုက္ရ နာေတာ့မယ္ေနာ္"
"အီး ... ဟီး ... ဆူနဲ႔ ... ေမ ေမ"
"ဟာ၊ သုတေရ တိုးတိုးလုပ္ပါဟ။ ဦးေမာင္လာရင္ မင္းေသလိမ့္မယ္"
ရဲရင့္က သုတပါးစပ္ကိုအတင္းပိတ္ၿပီး ခပ္တိုးတိုးသတိေပးေနတယ္။ ဒါကို သုတက ရဲရင့္လက္ကိုကိုက္လိုက္တာေၾကာင့္
"အား ... ေခြးေကာင္၊ ငါ့ကိုကိုက္တယ္"
"မထိနဲ႔"
"ေခသုတ၊ နင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနမလား၊ နင့္အေဖကိုေခၚလိုက္ရမလား။ တစ္ခုေတာ့ေရြးလိုက္"
"အင့္"
"အာ ... ေတာ္ေတာ့ေလ သုတရယ္။ ေမေမသက္၊ သားပဲၾကည့္ထိန္းလိုက္မယ္ေနာ္။ သြားနားေတာ့ေလ၊ ဦးေမာင္စိတ္တိုေနလိမ့္မယ္"
"ေအးပါ သားရယ္။ သုတ၊ နင္ထပ္မရစ္နဲ႔ေတာ့ေနာ္"
အေမျဖစ္သူက ေျပာၿပီးထြက္သြားေတာ့ သုတတို႔ ခုတင္ေပၚပစ္လဲသြားျပန္ပါတယ္။
"လုပ္ျပန္ၿပီ ေခသုတရာ၊ ဖ႐ိုဖရဲနဲ႔ကြာ"
"ၿငိဳျငင္ ... တာ ... လား?"
မ်က္စိသာမပြင့္တာ ပါးစပ္ကေအာ္ႏိုင္ေနေသးတဲ့ အမူးသမားေလးဟာ ငရစ္ကေလးပါပဲ။
"ဪ၊ ယံေလးလည္း နားေတာ့ေလ။ ဒီေကာင္က အဲဒီလိုပဲျဖစ္တတ္တယ္"
မထူးဆန္းဘူးတဲ့။ ဒါဆို ေရွ႕ေလၽွာက္လည္းျဖစ္ဦးမွာလား? ျပန္ေျပာစရာအားမရွိလို႔ ေခါင္းညိတ္ျပၿပီးသာ ထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။ ဒီည တိမ္ယံအိပ္ေပ်ာ္ဖို႔မလြယ္ပါ။
'မစခင္ကတည္းကရႈံးေနရၿပီတဲ့လား ကိုသုရယ္။ ယံေလးအတြက္ ေနရာမရွိေတာ့ဘူးလားဗ်ာ။ ယံ ကိုသုကိုခ်စ္တယ္။ ယံ ကိုသုကို လုံးဝအဆုံးရႈံးမခံနိုင္ဘူး။ ယံဘာလုပ္ရမလဲ? ယံမရႈံးခ်င္ဘူးဗ်။ စိတ္ခ်၊ ယံက ကိုသုကိုရေအာင္ယူမွာ'
ထို႔ေနာက္ မ်က္ရည္မ်ားအားအေဖာ္ျပဳရင္း အိပ္စက္ျခင္းဆီသို႔သာ တိုးဝင္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
အိပ္ေနရာကေန ႐ုတ္တရက္ႀကီးေငါက္ခနဲထထိုင္ကာ လည္ပင္းကိုအတင္းလာဆြဲဖက္တာေၾကာင့္ အရွိန္မထိန္းႏိုင္ဘဲ ႏွစ္ေယာက္သား ခုတင္ေပၚပစ္လဲက်သြားရသည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္ႏွာႏွစ္ခုက နီးကပ္စြာျဖင့္။
မူးေနသည့္ေခသုတကေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္မသိေပမဲ့ ညီရဲရင့္မွာေတာ့ ရင္ထဲကုလားဘုရားပြဲလွည့္ေနေလၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ လည္ပင္းအားဖက္တြယ္ထားသည့္ သုတလက္ႏွစ္ဖက္ကို အသာျဖဳတ္ခ်ၿပီး ထထိုင္လိုက္ေတာ့ ေနာက္ကေနခါးကိုလာဖက္ထားျပန္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ေက်ာျပင္အားမ်က္ႏွာအပ္ကာ စကားသံတိုးတိုးေလးကို တတြတ္တြတ္႐ြတ္ဆိုေနသည္ေၾကာင့္ ရဲရင့္ အေသအခ်ာအာ႐ုံစိုက္နားေထာင္လိုက္ေတာ့မွ သူဘာေျပာေနတယ္ဆိုတာကို ၾကားရေတာ့သည္။
"မထားခဲ့ပါနဲ႕ ရဲရင့္ေရ" တဲ့ေလ။ ထိုစကားေလးအားထပ္ခါ႐ြတ္ရင္း ငိုေနျပန္ၿပီထင္ပါရဲ႕။ ထို႔ေနာက္ သုတကိုယ္ေလးအား အသာထိန္းကိုင္ကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လွည့္လိုက္ၿပီး သုတ၏ပါးျပင္ထက္၌ စိုစြတ္ေနေသာ မ်က္ရည္စမ်ားအား ညင္သာစြာသုတ္ေပးရင္း ရင္ခြင္ထဲထည့္၍ဖက္လိုက္မိသည္။
"မထားခဲ့ပါဘူး သုတေလးရယ္။ ငါမင္းကို ဘယ္ေတာ့မွမထားခဲ့ပါဘူး"
"အင္း"
"ငမူးေလး၊ အိပ္ေတာ့"
"အိပ္ဘူး"
"အိပ္ပါကြာ"
"ဟင့္၊ ငါအိပ္ရင္ မင္းက ... မင္းက ထားခဲ့ဦးမွာ"
"စိတ္ခ်၊ ငါ မင္းကိုမထားခဲ့ဘူးေနာ္"
"တစ္ကယ္ေနာ္? ငါ ... ငါမယုံဘူး"
"ဟဟားး၊ မင္းကြာ ရစ္လိုက္တာ"
တဟားဟားရယ္ေနေသာ ရဲရင့္အား သုတေစာင္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ရဲရင့္ရင္ခြင္ထဲကေန အတင္း႐ုန္းထကာ ယိမ္တိုင္တိုင္ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ အဝတ္ဘီရိုကိုဆြဲဖြင့္ေနေလရဲ႕။ ထို႔ေနာက္ ပဝါအရွည္ေလးတစ္ခုယူကာ ရဲရင့္အနားကို ျပန္ေရာက္လာေတာ့သည္။
"ဘာလုပ္မလို႔လဲ အဲ့ဒီပဝါက"
"ခ်ည္"
"ဟမ္၊ ဘာကို? ဘာေျပာတာလဲ?"
ပဝါစေလးကမ္းေပးရင္း ခ်ည္ လို႔ေျပာေနတဲ့ သုတစကားအား ရဲရင့္နားမရွင္းသျဖင့္ ထပ္ေမးလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ သုတက ပဝါေလးျဖင့္ သူ႔လက္နဲ႔ရဲရင့္လက္အား ပူးကာခ်ည္ေနေလရဲ႕။ မူးေနသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ခ်ည္မရေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းစူကာ ရဲရင့္အား ပဝါခ်ည္ခိုင္းေလေတာ့သည္။
"ခ်ည္ေပးး"
"ဟဟားး၊ ခ်ည္ထားရမွာလား? ဒါနဲ႔ ဟုတ္လား?"
"အင္း"
"ငါထြက္ေျပးမွာစိုးလို႔လား၊ ဟုတ္လား?"
"ဟုတ္တယ္"
"ငါထြက္မေျပးပါဘူး သုတရဲ႕"
"ခ်ည္"
"ေအးပါကြာ ေအးပါ၊ ခ်ည္ထားပါ့မယ္ဗ်ာ"
ငမူးေလးစိတ္တိုင္းက် ပဝါေလးနဲ႔ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုခ်ည္ထားၿပီး ႏွစ္ေယာက္လုံး အိပ္ရာထက္လွဲခ်လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ခုပူးခ်ည္ထားတဲ့လက္ေလးေတြကို ေျမႇာက္ၾကည့္လိုက္၊ က်န္တဲ့လက္ကေလးတစ္ဖက္နဲ႔ ကိုင္ၾကည့္လိုက္လုပ္ကာ တစ္ခိခ္ခိခ္သေဘာက်ေနေလရဲ႕။ ငမူးေလး ဒါကိုအေတာ္သေဘာက်ေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။
"သုတေလး"
"ဟင္?"
"သေဘာက်လား အခုလိုေလးေနရတာကို"
"အင္း၊ သ ေဘာ က် တယ္။ မသြား ရ ဘူး"
စကားေတြကိုတစ္လုံးခ်င္းေျပာရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာသူေလးအား ရင္ခြင္ထဲထည့္ဖက္ထားလိုက္မိေတာ့ ရင္ဘတ္ထဲကေကာင္က တဒုတ္ဒုတ္။
ထူးျမတ္ေျပာသလိုပဲ ေခသုတအေပၚထားတဲ့ မင္းစိတ္ကို မင္းျပန္စမ္းစစ္ၾကည့္ ဆိုတဲ့စကားရဲ႕ အေျဖမွန္ကို ငါသိရၿပီထင္တယ္။
"ငမူးေလး၊ မင္းကို ငါ ခ်စ္တယ္"
""""'''''''''''''''''''''''''''''"""""""""""""""""""""""""""
"သုတရေ၊ ကားနားရောက်နေပြီလေ။ ကားထဲဝင်လေနော်"
"ဘာ! No ... No ... No, စီးဘူး။ လမ်းလျှောက် ...မယ်"
"လမ်းလျှောက်ပြန်ရလောက်အောင် နီးမနေဘူးလေကွာ။ မင်းလည်း ကိုယ့်ဘာသာတောင် မတ်တပ်မရပ်နိုင်တာကို"
"ကုန်းပိုး"
"ကုန်းပိုးထားတာပဲလေ။ ဪ၊ မင်းကိုကုန်းပိုးပြီး အိပ်ပြန်ခိုင်းနေတာလား? သေသွားမှာပေါ့၊ မင်းက ကလေးပေါက်စလား။ ဆင်းပါတော့ကွာ၊ ကားထဲဝင်ရအောင်"
"ဝင်ဘူး၊ No!"
"သုတရယ်၊ အိမ်ပြန်မယ်လေကွာ။ လူကြီးတွေလည်းစိတ်ပူနေလိမ့်မယ်"
"ခုမှ ... ငါ့ကို အရေး ... စိုက်လို့"
"အာ ... ငါက မင်းကိုပစ်ထားမိလို့လား? မဟုတ်ရပါဘူးကွာ။ တကယ်ဆို မနက်က မင်းငါ့ကိုထားခဲ့တာလေ"
"တိတ်! မင်း ... မကောင်း ... တဲ့ ... ကောင်"
"အေးပါကွာ၊ ငါတောင်းပန်တယ်နော်။ နောက်မဖြစ်စေရဘူး။ အခုပြန်ရအောင်နော်"
"ဟာဟ၊ မင်းနား ... ရွက်တွေ ... ဒီနေ့ မှ ... ကား ... လာတယ်"
ပြောပြီး ရဲရင့်နားရွက်နှစ်ဖက်ကို သုတလက်နှစ်ဖက်နဲ့ဆွဲလိုက်တော့
"အား၊ နာတယ်လေ ခေသုတရဲ့။ ပြုတ်ကျမယ်၊ ကိုင်ထားပါဟ"
"ကိုင်တယ်"
"အ အား! နားရွက်ကိုကိုင်ခိုင်းတာမဟုတ်ဘူးလေ။ ဆင်းပါတော့ကွာ"
"ဆင်း ဘူး"
"သုတရယ်၊ ငါ့ကို တခြားနည်းပြောင်းရစ်ပါကွာ နော်"
"ဟီ ဟိ ... ရစ်ပါဘူး"
"မရစ်ရင်ဆင်းတော့လေကွာ"
"ဟင့် ... အီး ... ဟီး"
"ဟာ၊ ဘာဖြစ်တာလဲ? ဘာဖြစ်ပြန်တာလဲ?"
"ရှူး ... ပေါက်မယ်၊ ရှူး ... လို့"
"အာ ... ဟုတ်ပြီ၊ ဟုတ်ပြီ။ ခဏလေးပဲ"
ညီရဲရင့်ခမျာ ဆိုင်ဘေးဘက်ကနေ နောက်ဘက် Toilet တွေဆီ ပြေးရပြန်ပါတယ်။ Toilet ထဲအထိ လိုက်ထိန်းပေးလိုက်ရပြီးနောက်မှာ ပြန်တွဲခေါ်လာကာ ကားနောက်ခန်းထဲထည့်ပေးမယ်လုပ်ပြီးမှ စိတ်မချတာကြောင့် ရှေ့ခုံမှာသာထိုင်ခိုင်းလိုက်ရတယ်။ အိမ်ကိုဖုန်းဆက်အကြောင်းကြား၊ ကားကိုဖြည်းဖြည်းပဲမောင်းပြီး တစ်ဖက်က ခေသုတကိုထိန်းရတာအလုပ်တစ်ခု။
လေဝင်အောင် ကားမှန်တွေချထားပြီးမှ သုတအေးမှာစိုးလို့ ကားကိုလမ်းဘေးချရပ်ကာ အပေါ်ကထပ်ဝတ်ထားတဲ့ Shirt ကို သုတကိုဝတ်ပေးရပြန်ပါတယ်။ ရဲရင့်ကိုယ်တိုင်ကတော့ ခုနက ကုန်းပိုးထားရတာရော၊ အခု ကားမောင်းရင်း သုတကိုထိန်းရတာရောကြောင့် အိုက်စပ်စပ်တွေဖြစ်နေပါပြီ။
"ရဲရင့်၊ ညီ ရဲရင့်! မင်း ... ဘယ်မှာလဲ? လာခဲ့"
"ငါရှိတယ်လေ၊ ကားမောင်းနေတာကွာ။ ငြိမ်ငြိမ်နေပါကွာ နော်"
ရဲရင့်ချော့ပြောနေတာကို သုတကလှည့်ကြည့်လာပြီး လက်ကိုလှမ်းဆွဲကာ
"မင်း ... ငါ့ကို ... ထားသွား ... တယ်"
"အင်းပါ၊ နောက်မလုပ်တော့ဘူး"
ကားမောင်းနေရင်းမို့ လွယ်လွယ်ပြောမိပြန်တော့
"ဟင့် ... လျှောက်ပြော။ မထားခဲ့ ... နဲ့ လို့!"
"မထားပါဘူး။ မထားခဲ့ဘူး။ မင်းအနားပဲ ကပ်နေမှာ"
"ထားရင် ... ရိုက် သတ် မှာ"
"မင်းသာ ငါ့ကို အရင်ထားသွားတာလေ"
"မင်း ... လူဆိုးကောင် ... ငါ ... မခွဲနိုင်ဘူး ... သိဘူးလား? သတ် မှာ နော်"
မူးသာမူးနေတာ လူကိုခြိမ်းခြောက်နိုင်သားပဲ။ မင်းနဲ့တော့ခက်ပါတယ်ကွာ။
တွေးနေတုန်း ဆံပင်တွေဆီလက်ရောက်လာလို့ ကားကိုလည်းထိန်း၊ လူကိုလည်းထိန်းရပြန်တယ်။ မရတော့လို့ ကားရပ်လိုက်ရပြန်ပြီးနောက်
"သေကုန်မယ်၊ ငြိမ်ငြိမ်နေ"
"အွတ်!"
အန်တော့မလိုဖြစ်လာလို့ သုတဘက်ကကားတံခါးကို နည်းနည်းဟလိုက်ပြီး သုတဘက်ကိုကူးကာ
"အန်ချင်ရင် အန်လိုက် သုတ"
ကျောကိုထုပေးလိုက်တော့ အန်ထွက်ကျလာပါတော့တယ်။ နောက်ကားတွေရှင်းနေလို့သာ တော်တော့တယ်။ ပြီးသွားတော့ ရေသန့်ဘူးထဲကရေထုတ်တိုက်၊ ကျန်တဲ့ရေနဲ့ လမ်းမပေါ်ပေနေတာတွေ လောင်းချလိုက်ပြီး
"အဆင်ပြေပြီလား? ပြန်မှီနေတော့"
သုတနည်းနည်းငြိမ်သွားလို့ ရဲရင့် အိမ်အမြန်ရောက်အောင် မောင်းလာခဲ့လိုက်တယ်။ တိမ်ယံနဲ့ သုတမေမေက အိမ်ရှေ့ထွက်စောင့်နေကြတာကြောင့် ရဲရင့်ကားရပ်လိုက်ပြီး အိပ်ပျော်နေတဲ့သုတကို နှိုးမရတာမို့ ကုန်းပိုးကာ
"ယံလေး၊ ကားကို ဂိုဒေါင်ထဲသွင်းပေးနော်။ မေမေသက်၊ သုတကို သားပဲအခန်းထဲပို့ပေးလိုက်မယ်"
"အေးပါ သားရယ်"
အိမ်ထဲဝင်လာတော့
"ငမူးကောင်၊ ဘာကိစ္စအိမ်ပြန်လာနေသေးလဲ?"
"ဦးမောင်၊ သုတက အိပ်ပျော်နေပြီ"
"တောက်!!! သင်းက ဘာတွေများစိတ်ဖောက်ပြီး အဲဒီလောက်သောက်ရတာလဲ?"
"သားနဲ့စိတ်ဆိုးပြီးဖြစ်တာပါ"
"ကဲပါ ဖေကြီးရယ်။ ရဲရင့်ကုန်းပိုးထားရတာ မသက်သာဘူး။ လာပါ၊ ရှင်နားလိုက်တော့နော်"
သုတအဖေကို ဒေါ်ခင်မေသက်အတင်းဆွဲခေါ်သွားပြီး ရဲရင့်က သုတအခန်းထဲရောက်လာခဲ့တယ်။ ခုတင်ပေါ်တင်ပေးလိုက်ပြီး
"ဟူး ... ချွေးတွေလည်းရွှဲနေပြီကွာ။ မင်းကတော့ သာယာနေလိုက်"
ပါးစပ်ကလည်းပြော၊ လက်ကလည်း တီရှပ်ကိုဆွဲချွတ်လိုက်ချိန်
"ရဲရင့် ... ရေ ... ဘယ်မှာလဲ?"
"ဟာ၊ ဘာထဖြစ်တာလဲ? မင်းဘိုးအေက ဒီမှာဟ"
ပြောပြီး ခုတင်နားအကပ်၊ ခေသုတက လှမ်းအဆွဲ ...
"အား"
ကားကိုဂိုဒေါင်ထဲထည့်ပေးပြီး သုတကိုစိတ်ပူလို့ အခန်းထဲလိုက်လာတဲ့တိမ်ယံတစ်ယောက် သုတအခန်းရှေ့အရောက်မှာ အော်သံကြားလိုက်ရတာမို့ ဟနေတဲ့အခန်းတံခါးကနေ အခန်းထဲလှမ်းအကြည့် ...
ဒါဘယ်လိုမြင်ကွင်းလဲ? ကိုသုပေါ်ကို ကိုရဲရင့်ကထပ်လျက်သား၊ ခုတင်ပေါ်မှာလေ။ ခုနက ဘာကိုအော်တာလဲ?
တွန်းဖွင့်ဖို့ကိုင်လိုက်မိတဲ့ တံခါးလက်ကိုင်ကို တိမ်ယံ ကယောင်ကတမ်းပြန်လွှတ်လိုက်မိတယ်။ အထင်လွဲစရာမြင်ကွင်းသက်သက်ပါလို့ ပညတ်ဖို့အတွက် ထပ်ကြည့်ဖို့လည်းမရဲခဲ့ပါ။ သူအထင်မှားနေရင်တောင် ဒီမြင်ကွင်းကြီးက သူ့နှလုံးသားကိုဆုပ်ညှစ်ထားသလိုပဲ။ မတော်တဆဆိုလည်း ဒါမျိုးမဖြစ်ရဘူးလေ။ နည်းနည်းလေးတောင် မခံစားနိုင်ပါ။
"ဟယ်၊ ယံလေးက အခန်းထဲမဝင်ဘဲ ဘာလုပ်နေတာလဲ?"
"ဟို ...ဟို ..."
"ဟိုနှစ်ကောင် သတ်ကြပြန်ပြီလား? ဟဲ့ ကလေးတွေ၊ ဘာဖြစ်ကြပြန်ပြီလဲ?"
ဒေါ်ခင်မေသက်တံခါးဖွင့်ဖို့လုပ်တာကို တိမ်ယံတားချင်ပေမဲ့ လှုပ်မရ။ တံခါးပွင့်သွားတော့ ခုနကမြင်ကွင်းလို မဟုတ်တော့ပါ။ ရဲရင့်ကခုတင်ပေါ်မှာရှိမနေဘဲ မျက်စိမှိတ်ပြီးခုတင်ပေါ်ထိုင်နေတဲ့ သုတက ရဲရင့်ဆံပင်ကိုဆွဲထားလို့ ကိုယ်ကိုကိုင်းပြီး သုတလက်ကိုဖြည်ထုတ်နေပါတယ်။
"မေမေသက်၊ လုပ်ပါဦး။ သားဆံပင်တွေကုန်ပါပြီ"
"ဟဲ့ ... ဪ၊ ခေသုတရေ လွှတ်ပါဟဲ့"
ဒေါ်ခင်မေသက်က ခေသုတလက်တွေကိုရိုက်လိုက်ပြီး သူပါဆွဲဖြည်ပေးတော့မှ
"မေမေ၊ ဒီကောင် ရဲရင့် ... လူ ဆိုး။ သိလား? သားကို ပစ်ထားတယ်"
"ကဲ၊ သားရယ်။ မူးရင်လည်း အိပ်ပါတော့။ ဟိုကလေး ဘာလို့အဝတ်မကပ်တာလဲ? အအေးပတ်မယ်လေ"
"သူ့ကို တစ်လမ်းလုံးထိန်းလာရတာ လူကချွေးထွက်ပြီးအရည်ပျော်တော့မယ်။ တကယ့်ကောင်"
"အေးပါ၊ သူ့ဗီရိုထဲက ယူဝတ်လိုက်ကွယ်။ အဲ့ဒီအတိုင်းမနေနဲ့"
"ဟုတ်"
ရဲရင့်ကပြောပြီး ဗီရိုဖွင့်ကာ ခပ်လွယ်လွယ်တွေ့ရာကောက်ဝတ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ တိမ်ယံသတိထားမိတာက ရဲရင့်ထွက်သွားတုန်းကဝတ်သွားတဲ့ Shirt အောက်က သုတရဲ့တီရှပ်က အခု ရဲရင့်ထုတ်လိုက်တာနဲ့ ဆင်တူဖြစ်နေတာကိုပါ။ လူတစ်ယောက်က ပုံစံချွတ်စွပ်တူရှပ်နှစ်ထည်တော့ ဝယ်မဝတ်လောက်တာ သေချာပါတယ်။ အရောင်ကွဲနေရင်တောင် တစ်မျိုးပေါ့။
ဒါဆို ဆင်တူဝယ်ဝတ်ကြတာလား? ပြီးတော့ ဘာလို့ဗီရိုတစ်ခုထဲမှာ အတူတူရှိနေတာလဲ?
တိမ်ယံအတွေးများနေသလို တစ်ဘက်မှာလည်း ဒေါ်ခင်မေသက်တို့ သားလှရွှေသွေး သုတလေးနဲ့ ရွာပတ်နေပါတယ်။
"အဲ့လူဆိုးကောင် ... မေမေ့ ... ရိုက်"
"အေးပါဟဲ့၊ မူးလာတာနင်လေ။ ငါရိုက်လိုက်ရ နာတော့မယ်နော်"
"အီး ... ဟီး ... ဆူနဲ့ ... မေ မေ"
"ဟာ၊ သုတရေ တိုးတိုးလုပ်ပါဟ။ ဦးမောင်လာရင် မင်းသေလိမ့်မယ်"
ရဲရင့်က သုတပါးစပ်ကိုအတင်းပိတ်ပြီး ခပ်တိုးတိုးသတိပေးနေတယ်။ ဒါကို သုတက ရဲရင့်လက်ကိုကိုက်လိုက်တာကြောင့်
"အား ... ခွေးကောင်၊ ငါ့ကိုကိုက်တယ်"
"မထိနဲ့"
"ခေသုတ၊ နင် ငြိမ်ငြိမ်နေမလား၊ နင့်အဖေကိုခေါ်လိုက်ရမလား။ တစ်ခုတော့ရွေးလိုက်"
"အင့်"
"အာ ... တော်တော့လေ သုတရယ်။ မေမေသက်၊ သားပဲကြည့်ထိန်းလိုက်မယ်နော်။ သွားနားတော့လေ၊ ဦးမောင်စိတ်တိုနေလိမ့်မယ်"
"အေးပါ သားရယ်။ သုတ၊ နင်ထပ်မရစ်နဲ့တော့နော်"
အမေဖြစ်သူက ပြောပြီးထွက်သွားတော့ သုတတို့ ခုတင်ပေါ်ပစ်လဲသွားပြန်ပါတယ်။
"လုပ်ပြန်ပြီ ခေသုတရာ၊ ဖရိုဖရဲနဲ့ကွာ"
"ငြိုငြင် ... တာ ... လား?"
မျက်စိသာမပွင့်တာ ပါးစပ်ကအော်နိုင်နေသေးတဲ့ အမူးသမားလေးဟာ ငရစ်ကလေးပါပဲ။
"ဪ၊ ယံလေးလည်း နားတော့လေ။ ဒီကောင်က အဲဒီလိုပဲဖြစ်တတ်တယ်"
မထူးဆန်းဘူးတဲ့။ ဒါဆို ရှေ့လျှောက်လည်းဖြစ်ဦးမှာလား? ပြန်ပြောစရာအားမရှိလို့ ခေါင်းညိတ်ပြပြီးသာ ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့တယ်။ ဒီည တိမ်ယံအိပ်ပျော်ဖို့မလွယ်ပါ။
'မစခင်ကတည်းကရှုံးနေရပြီတဲ့လား ကိုသုရယ်။ ယံလေးအတွက် နေရာမရှိတော့ဘူးလားဗျာ။ ယံ ကိုသုကိုချစ်တယ်။ ယံ ကိုသုကို လုံးဝအဆုံးရှုံးမခံနိုင်ဘူး။ ယံဘာလုပ်ရမလဲ? ယံမရှုံးချင်ဘူးဗျ။ စိတ်ချ၊ ယံက ကိုသုကိုရအောင်ယူမှာ'
ထို့နောက် မျက်ရည်များအားအဖော်ပြုရင်း အိပ်စက်ခြင်းဆီသို့သာ တိုးဝင်လိုက်ပါတော့တယ်။
အိပ်နေရာကနေ ရုတ်တရက်ကြီးငေါက်ခနဲထထိုင်ကာ လည်ပင်းကိုအတင်းလာဆွဲဖက်တာကြောင့် အရှိန်မထိန်းနိုင်ဘဲ နှစ်ယောက်သား ခုတင်ပေါ်ပစ်လဲကျသွားရသည်။ ထို့နောက် မျက်နှာနှစ်ခုက နီးကပ်စွာဖြင့်။
မူးနေသည့်ခေသုတကတော့ ဘယ်လိုနေမယ်မသိပေမဲ့ ညီရဲရင့်မှာတော့ ရင်ထဲကုလားဘုရားပွဲလှည့်နေလေပြီ။ ထို့ကြောင့် လည်ပင်းအားဖက်တွယ်ထားသည့် သုတလက်နှစ်ဖက်ကို အသာဖြုတ်ချပြီး ထထိုင်လိုက်တော့ နောက်ကနေခါးကိုလာဖက်ထားပြန်ပါသည်။
ထို့နောက် ကျောပြင်အားမျက်နှာအပ်ကာ စကားသံတိုးတိုးလေးကို တတွတ်တွတ်ရွတ်ဆိုနေသည်ကြောင့် ရဲရင့် အသေအချာအာရုံစိုက်နားထောင်လိုက်တော့မှ သူဘာပြောနေတယ်ဆိုတာကို ကြားရတော့သည်။
"မထားခဲ့ပါနဲ့ ရဲရင့်ရေ" တဲ့လေ။ ထိုစကားလေးအားထပ်ခါရွတ်ရင်း ငိုနေပြန်ပြီထင်ပါရဲ့။ ထို့နောက် သုတကိုယ်လေးအား အသာထိန်းကိုင်ကာ မျက်နှာချင်းဆိုင်လှည့်လိုက်ပြီး သုတ၏ပါးပြင်ထက်၌ စိုစွတ်နေသော မျက်ရည်စများအား ညင်သာစွာသုတ်ပေးရင်း ရင်ခွင်ထဲထည့်၍ဖက်လိုက်မိသည်။
"မထားခဲ့ပါဘူး သုတလေးရယ်။ ငါမင်းကို ဘယ်တော့မှမထားခဲ့ပါဘူး"
"အင်း"
"ငမူးလေး၊ အိပ်တော့"
"အိပ်ဘူး"
"အိပ်ပါကွာ"
"ဟင့်၊ ငါအိပ်ရင် မင်းက ... မင်းက ထားခဲ့ဦးမှာ"
"စိတ်ချ၊ ငါ မင်းကိုမထားခဲ့ဘူးနော်"
"တစ်ကယ်နော်? ငါ ... ငါမယုံဘူး"
"ဟဟားး၊ မင်းကွာ ရစ်လိုက်တာ"
တဟားဟားရယ်နေသော ရဲရင့်အား သုတစောင်ကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ရဲရင့်ရင်ခွင်ထဲကနေ အတင်းရုန်းထကာ ယိမ်တိုင်တိုင်ခြေလှမ်းများဖြင့် အဝတ်ဘီရိုကိုဆွဲဖွင့်နေလေရဲ့။ ထို့နောက် ပဝါအရှည်လေးတစ်ခုယူကာ ရဲရင့်အနားကို ပြန်ရောက်လာတော့သည်။
"ဘာလုပ်မလို့လဲ အဲ့ဒီပဝါက"
"ချည်"
"ဟမ်၊ ဘာကို? ဘာပြောတာလဲ?"
ပဝါစလေးကမ်းပေးရင်း ချည် လို့ပြောနေတဲ့ သုတစကားအား ရဲရင့်နားမရှင်းသဖြင့် ထပ်မေးလိုက်ချိန်မှာတော့ သုတက ပဝါလေးဖြင့် သူ့လက်နဲ့ရဲရင့်လက်အား ပူးကာချည်နေလေရဲ့။ မူးနေသဖြင့် တော်တော်နှင့်ချည်မရပေ။ ထို့ကြောင့် နှုတ်ခမ်းစူကာ ရဲရင့်အား ပဝါချည်ခိုင်းလေတော့သည်။
"ချည်ပေးး"
"ဟဟားး၊ ချည်ထားရမှာလား? ဒါနဲ့ ဟုတ်လား?"
"အင်း"
"ငါထွက်ပြေးမှာစိုးလို့လား၊ ဟုတ်လား?"
"ဟုတ်တယ်"
"ငါထွက်မပြေးပါဘူး သုတရဲ့"
"ချည်"
"အေးပါကွာ အေးပါ၊ ချည်ထားပါ့မယ်ဗျာ"
ငမူးလေးစိတ်တိုင်းကျ ပဝါလေးနဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကိုချည်ထားပြီး နှစ်ယောက်လုံး အိပ်ရာထက်လှဲချလိုက်တော့ နှစ်ခုပူးချည်ထားတဲ့လက်လေးတွေကို မြှောက်ကြည့်လိုက်၊ ကျန်တဲ့လက်ကလေးတစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်ကြည့်လိုက်လုပ်ကာ တစ်ခိခ်ခိခ်သဘောကျနေလေရဲ့။ ငမူးလေး ဒါကိုအတော်သဘောကျနေတယ် ထင်ပါရဲ့။
"သုတလေး"
"ဟင်?"
"သဘောကျလား အခုလိုလေးနေရတာကို"
"အင်း၊ သ ဘော ကျ တယ်။ မသွား ရ ဘူး"
စကားတွေကိုတစ်လုံးချင်းပြောရင်း အိပ်ပျော်သွားသောသူလေးအား ရင်ခွင်ထဲထည့်ဖက်ထားလိုက်မိတော့ ရင်ဘတ်ထဲကကောင်က တဒုတ်ဒုတ်။
ထူးမြတ်ပြောသလိုပဲ ခေသုတအပေါ်ထားတဲ့ မင်းစိတ်ကို မင်းပြန်စမ်းစစ်ကြည့် ဆိုတဲ့စကားရဲ့ အဖြေမှန်ကို ငါသိရပြီထင်တယ်။
"ငမူးလေး၊ မင်းကို ငါ ချစ်တယ်"
""""'''''''''''''''''''''''''''''"""""""""""""""""""""""""""
by Jay & Demon
Коментарі