Chapter (22)
မင္းေပ်ာ္တယ္ဆို ငါရင္ကြဲရလည္း ေက်နပ္ေပးလိုက္မယ္။
စြန္႔လႊတ္ေပးဖို႔ေတာ့ မေျပာေလနဲ႔၊ ငါ ေနာင္တမရခ်င္လို႔။
¤¤¤
"ယံေလး၊ လွစ္ခနဲထေျပးသြားလိုက္တာမ်ားကြာ ျမန္လိုက္တာ"
"ကိုထူးျမတ္"
သူက ဘာလို႔ဒီေလာက္ျမန္ျမန္လိုက္လာတာလဲ?
"ေဟ့ေကာင္ ငရဲ၊ ထေတာ့။ မုန္႔စားလိုက္ဦး၊ အဆာမခံနဲ႔"
"ဟင္?"
"မုန္႔စားလိုက္ဦးလို႔။ ထကြာ၊ ထ"
ထူးျမတ္တစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္းလိုက္လာသည့္ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ရဲရင့္သိပါသည္။
"မင္းတို႔ အဲဒီေလာက္ေလးနဲ႔ ဝမွာလား? ကန္တင္းသြားၾကပါလား၊ ေနာက္တစ္ခ်ိန္လည္း အားေနတာကို"
ရဲရင့္က သုတမ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္သည္။ သုတကေတာ့ တစ္ခုခုကိုၾကံစည္လိုက္ကာ
"သြားရေအာင္ေလ။ ယံေလး၊ လိုက္ခဲ့"
သုတက ပိုက္ဆံအိတ္ႏွင့္ဖုန္းကိုကိုင္ကာ ထရပ္ၿပီးေျပာလိုက္သည္။ ရဲရင့္က ထလာေသာ္လည္း တိမ္ယံက ေၾကာင္အအႏွင့္ၾကည့္ေနသည္မို႔ ထူးျမတ္ကပင္
"ယံေလးက ေနာက္တစ္ခ်ိန္ Tutorial ရွိတယ္။ အေရးႀကီးလို႔ ပ်က္လို႔မရဘူး။ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္?"
တိမ္ယံက ထူးျမတ္ကို မၾကည္ၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္လာသည္။
"မင္းက ဘယ္လိုသိသြားတာလဲ?"
"ဒီလိုပဲေပါ့ သုတရယ္။ သြားမွာသာသြားစမ္းပါ။ ယံေလးကို ငါျပန္လိုက္ပို႔လိုက္မယ္"
"အခုမသြားခ်င္ေတာ့ဘူး"
တိမ္ယံျပံဳးလိုက္သည္။ ထူးျမတ္က
"အဲဒါဆိုလည္း အခန္းထဲေနခဲ့ၾကေလ။ ငါ သူ႔ကိုျပန္ပို႔မလို႔"
"ငါပို႔လိုက္မယ္"
"ပို႔ေလ၊ ငါပါလိုက္မွာ"
"မင္း ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ ထူးျမတ္"
"မျဖစ္ပါဘူးကြာ၊ ငါ့ဘာသာ အဲဒီအေဆာင္ဘက္ သြားမွျဖစ္မယ့္ကိစၥမို႔ ေျပာတာေလ"
"သြားကြာ၊ သြား။ ယံေလး၊ ထူးျမတ္နဲ႔ ျပန္လိုက္ေနာ္"
ေျပာၿပီး တိမ္ယံအေျဖကိုပင္မေစာင့္ေတာ့ဘဲ သုတတစ္ေယာက္ အခန္းထဲမွထြက္သြားေလၿပီ။ ရဲရင့္က အေျပးလိုက္သြားသည္ေၾကာင့္ တိမ္ယံထရပ္လိုက္သည္။
"ဘယ္လဲ ယံေလး။ အဲဒီဘာသာက Tutorial ေတြ လြတ္ထားတယ္ဆို? ဒီတစ္ခါမွမေျဖျဖစ္ရင္ မလြယ္ေတာ့ဘူးမဟုတ္လား?"
"ခင္ဗ်ား ..."
သူက ဘယ္လိုသိေနတာလဲ?
"ခင္ဗ်ား လိုက္ပို႔စရာမလိုဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာျပန္မယ္"
တိမ္ယံထြက္သြားရာေနာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွေန၍ ထူးျမတ္လိုက္ခဲ့သည္။ ပါလာတာကိုသိေနၿပီး တိမ္ယံက လွည့္မၾကည့္။ ထူးျမတ္က ပိုနီးေအာင္ကပ္လိုက္သည္။ ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္ေတာ့ မဟုတ္ေသး။
"ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ကပ္လိုက္ေနတာလဲ ကိုထူးျမတ္"
"လက္တစ္ကမ္းမကဘူး ကြာတယ္ ကေလးေရ"
"မေခၚနဲ႔"
တိမ္ယံေအာ္ပစ္လိုက္သည္။ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕ အာ႐ံုစိုက္လာသည္ကို သတိထားမိမွ တိမ္ယံလွည့္ထြက္လိုက္သည္။ ထူးျမတ္က ေနာက္ဘက္ကလိုက္ပါလာဆဲ။ သူေျပာသလို လက္တစ္ကမ္းထက္ေက်ာ္တဲ့ အကြာအေဝးကေပါ့။
အေဆာင္နားေရာက္ခါနီး လူရွင္းရာေနရာသို႔အေရာက္
"မင္း စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား?"
ထူးျမတ္အေမးေၾကာင့္ အျမင္မွန္ရသြားၿပီအထင္ႏွင့္ တိမ္ယံက ေနာက္ျပန္လွည့္ကာ
"အေသအခ်ာပဲ"
"ဝဋ္လည္တာလို႔ေခၚတယ္ ကေလး"
"ဘာဗ်!"
ထူးျမတ္ဆိုိုလိုခ်င္သည့္အဓိပၸါယ္ကို တိမ္ယံသေဘာေပါက္ပါသည္။
"ေနာက္လည္း ထပ္လည္ဦးမွာမို႔ ဝဋ္လည္မယ့္ကိစၥေတြ ဆက္လုပ္ခ်င္ရင္လည္း လုပ္ေပါ့"
"ယုတ္မာတာလား?"
"ခ်စ္တာ"
"ဘာျဖစ္တယ္? ခင္ဗ်ားေနာ္၊ ေပါက္ကရေတြ လာမေျပာနဲ႔"
"အမွန္ေတြ"
"ခ်စ္ရင္ ဘာလို႔ေႏွာင့္ယွက္ ..."
တိမ္ယံစကားေတြ လမ္းတစ္ဝက္မွာပင္ ဘရိတ္မိသြားခဲ့သည္။ သူေျပာမထြက္ပါ။ သူတစ္ပါးကိုေပါက္ရန္ ကိုင္လိုက္သည့္မီးခဲသည္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ဆီသို႔ အလ်င္ဆံုးအပူဟပ္သည္။
"ဆက္ေျပာေလ ယံေလးရဲ႕"
"မတူဘူး"
"ဘာနဲ႔ဘာက မတူတာလဲ?"
"အဲဒါက ... အဲဒါ ..."
"ကဲ၊ ဟိုမွာဆရာလာေနၿပီ။ ျမန္ျမန္သြားေတာ့"
တိမ္ယံ မည္သို႔မွမတတ္ႏိုင္ဘဲ အခန္းရွိရာဆီေျပးရေတာ့သည္။
ကေလးပဲရွိပါေသးတယ္ကြာ။ ကိုယ္က ေႏွာင့္ယွက္သင့္ရင္ ေႏွာင့္ယွက္ရေတာ့မယ္ ကေလးရဲ႕။
¤
"ဘယ္သြားမလို႔လဲ သုတ"
"အိမ္သာ"
"ကန္တင္းကိုဆို?"
"မဟုတ္ဘူး"
"သြားေပါ့၊ အတန္းျပန္တက္ခ်ိန္ဆိုေတာ့ လူရွင္းမွာပါ"
လူရွင္းေနမွာဆိုရင္ ရဲရင့္နဲ႔ႏွစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနမွာလည္း သုတမလိုခ်င္ျပန္ေသာေၾကာင့္ ကန္တင္းဘက္ဦးတည္လိုက္မိသည္။
ရဲရင့္ျပံဳးလိုက္ကာ ေနာက္ကလိုက္လာေတာ့သည္။
သုတသည္လည္း မလိုက္နဲ႔ဟုေျပာလၽွင္လည္း သူ႔ဘာသာကန္တင္းသြားသည့္ကိစၥကို ကိုယ္က စိတ္ထဲထည့္ေနသည္ျဖစ္ေတာ့မည္ေၾကာင့္ မတားျဖစ္ေတာ့ပါ။
"ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ႏိုးလာၾကၿပီလား?"
ရဲရင့္တို႔ဆိုင္ထဲဝင္ဝင္ခ်င္း ဥကၠာကလွမ္းေအာ္သည္။ သုတ စားပြဲမွာဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ပါးစပ္သာပိတ္ေနလိုက္သည္။
ရဲရင့္ကေတာ့ စားပြဲထိုးေလးကို ႏွစ္ေယာက္စာမွာေနသည္။ သုတ မတားျဖစ္ခဲ့ပါ။
"ဟိုေကာင္ ထူးျမတ္က ဘယ္က်န္ခဲ့လဲ?"
"တိမ္ယံ့ကို လိုက္ပို႔တယ္"
"ေကြးၿပီထင္ပါတယ္"
ရဲရင့္ႏွင့္သုတတို႔ ဘာမွမေျပာျဖစ္ပါ။
"ကဲ၊ ငါတို႔သြားေတာ့မယ္"
"ဟာ! အတန္းခ်ိန္လြတ္ေနတာကို ဘယ္သြားမွာလဲ?"
သုတက ပ်ာပ်ာသလဲတားသည္။
"ငါ ျဖဴေလးဆီသြားမွာေလ။ အခ်ိန္အားတုန္းေလး သြားရတာကို"
"Break Time တစ္ခ်ိန္လံုးက် ဘာလုပ္ေနတာလဲ?"
"မ်ိဳဆို႔ေနရေသးတယ္ေလ။ သူက ေန႔တစ္ဝက္မွေက်ာင္းလာမယ္ဆိုလို႔"
ဥကၠာက သူ႔ဘာသာပိတ္ေျပာလိုက္တာေၾကာင့္ သုတ ဘာေျပာရမွန္းမသိဘဲ ခန္႔သူကိုၾကည့္လိုက္သည္။
"ထူးျမတ္ဆီမွာ ဇာတ္လမ္းသြားကူးမလို႔။ ငါ့ကိုလာၾကည့္မေနနဲ႔"
"တဏွာ႐ူးကတစ္မ်ိဳး"
"ဟာ! ဘလိုင္းႀကီးေနာ္။ မင္းဘာသာစြတ္ေမွာင္ေနတာ။ အဂၤလိပ္ကား စီးရီးလိုက္ကို သူ႔ Hard-drive ကေန ကူးယူမလို႔။ ေရွ႕တန္းကေကာင္ဆီမွာ Laptop ပါတယ္"
"သြားကြာ၊ သြားၾကကြာ"
သုတေအာ္ထုတ္ေတာ့ ခန္႔သူႏွင့္ဥကၠာက အဖက္မလုပ္စြာပင္ ထြက္သြားေလၿပီ။
အစားအေသာက္ေတြေရာက္လာၿပီး စားေသာက္ေနသည္အထိ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စကားမေျပာျဖစ္ၾကပါ။ ၿငိမ္သက္ေနေသာအေျခအေနကို သည္းမခံႏိုင္သည့္ ရဲရင့္ကပင္ စကားစေျပာဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
"ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား ဘယ္ေနရာကေန စမွားခဲ့တာလဲ?"
"မင္း ဖြင့္ေျပာကတည္းက"
"အဲဒါဆို ျငင္းလိုက္။ မင္းႀကိဳက္တဲ့လူနဲ႔ တြဲပစ္လိုက္"
"မင္းလို လြယ္လြယ္ေတြ႕၊ လြယ္လြယ္ရည္းစားထားတတ္တယ္မ်ား ထင္ေနတာလား? လြယ္လြယ္ခ်စ္(ျခစ္)ၿပီး လြယ္လြယ္ပစ္ရေအာင္ အခ်စ္က ကံစမ္းမဲကတ္မဟုတ္ဘူး"
"မလြယ္တာကို ငါသိတာေပါ့။ အခုခ်ိန္မွာ ငါပိုသိတယ္ေလ။ အဲဒါဆိုလည္း ေနာက္တစ္ခြန္းကို ငါရုတ္သိမ္းတယ္။ ေရွ႕ကေျပာသလိုပဲ မင္းငါ့ကို ျငင္းပစ္လိုက္ပါ"
"ဟုတ္ၿပီေလ၊ ငါ မင္းကို မခ်စ္ႏိုင္ဘူး"
"မခ်စ္ႏိုင္တာလား? မခ်စ္တာလား?"
"အတူတူပဲ"
"ေသခ်ာၾကည့္ေျပာလိုက္ ေခသုတ"
"မ ... ခ်စ္ ... ဘူး"
"ဟုတ္ၿပီ၊ မင္းျငင္းလိုက္ၿပီ။ ငါတို႔ အရင္အတိုင္း BFF ေတြလိုျပန္ျဖစ္ၿပီ"
"မင္း ....."
"ဘာလဲ? မင္းဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ သုတ"
"ထြက္သြားစမ္းကြာ"
"ေနာက္ေန႔ေတြလည္း ထြက္သြားခိုင္းဦးမွာလား?"
".............."
"ေျဖေလ၊ မင္း မခ်စ္တာကပဲ ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ မင္းဆံုးျဖတ္ခ်က္မို႔ ငါလိုက္နာေပးမယ္။ ငါနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ မင္းရဲ႕သေဘာထားကိုေတာ့ ငါေသခ်ာသိရမွျဖစ္မယ္။ ငါ့ကို အခုလိုပဲေမာင္းထုတ္ေနမွာလား?"
"မင္းကိုျမင္ေနရတာနဲ႔တင္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္တယ္"
"ေသေပးလိုက္ရမလား?"
"ၿခိမ္းေျခာက္တာလား? Sorry ပဲ၊ ငါ့ကိစၥမဟုတ္လို႔"
"ဒါေပါ့၊ မင္းကိစၥမဟုတ္လို႔ ငါဘာျဖစ္ျဖစ္ မသိေအာင္ေနလိုက္ပါ"
ငါ ဘာျဖစ္ျဖစ္ မင္းဂ႐ုမစိုက္ပါနဲ႔။
"စိတ္မဝင္စားဘူး"
ညီရဲရင့္ဆိုတာ ရည္းစားေတြထည္လဲတြဲၿပီး မာယာစံုတတ္ေနတဲ့ေကာင္။ ငါက ဂ႐ုစိုက္စရာလား?
¤
"The number you dialed is power off."
ဒီအသံပဲထပ္ခါထပ္ခါၾကားရျခင္းက သုတအတြက္အဆင္မေျပ။ ကန္တင္းမွထထြက္သြားေသာ ညီရဲရင့္က လြယ္အိတ္ျပန္ယူကာထြက္သြားၿပီး ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ဖုန္းေခၚသည့္အခါ စက္ပိတ္ထားသည္။ တိမ္ယံကိုေခၚကာ သုတ အိမ္အျမန္ျပန္ခဲ့သည္။
"မင္း အိမ္မွာျပန္ေရာက္ေနပါ ညီရဲရင့္"
¤
သုတ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ရဲရင့္တို႔အိမ္ဘက္ကို ကူးလာမိသည္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ စိတ္ထဲေလးလံေနမိသလို ရင္ထဲမွာလည္း စိုးထိတ္မိသည္။ ၿခံတံခါးအားဆြဲဖြင့္၍ အိမ္ထဲသို႔ေျပးလာေတာ့ ရဲရင့္ကားေလး အိမ္ေရွ႕တြင္ရပ္ထားသည္မို႔ သုတစိတ္ေအးသြားမိသည္။
'ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနလို႔' ဟုေတြးရင္း ရဲရင့္နာမည္အားေခၚကာ အိမ္အတြင္းသို႔လွမ္းဝင္လာခဲ့သည္။
တိမ္ယံသည္လည္း သုတႏွင့္ထက္ၾကပ္မကြာ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။
"ရဲရင့္ေရ ... ရဲရင့္"
"ဟယ္ သားသုေရ၊ ျပန္လာတာလား ကေလး?"
"ဟုတ္၊ ေမေမႏွင္း။ ရဲရင့္ အေပၚမွာလား?"
"သားသားျပန္မလာေသးဘူးေလ သားရဲ႕။ မနက္က သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ တစ္ေယာက္တည္း ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ျဖစ္ေနလို႔ ေမေမသူ႔ကို Taxi နဲ႔ေက်ာင္းသြားခိုင္းလိုက္တာေလ သားရဲ႕။ သားတို႔ ေက်ာင္းမွာမေတြ႕ၾကဘူးလား?"
"ေတြ႕တယ္၊ သူအရင္ျပန္သြားတာ"
"ဪ၊ တစ္ေနရာရာဝင္ေနလို႔ေနမွာေပါ့ ကေလးရယ္။ ျပန္လာပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္သေဝထိုးေနလဲမသိပါဘူး။ ကဲ၊ လာသား။ ဟိုကေလး ယံေလး၊ လာ သားေလး၊ ထိုင္ၾက။ ေမေမ အေအးေဖ်ာ္တိုက္မယ္။ ဖရဲသီးတစ္လံုးရိွတာ ေဖ်ာ္လိုက္မယ္၊ ခဏေနၾကဦးေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ တီေလး။ လာ ကိုသု၊ ခဏထိုင္ေစာင့္လိုက္မယ္ေလ"
"အင္း"
ထိုင္ေနေပမဲ့ သုတစိတ္တ္ို႔က ေက်ာင္းမွာျဖစ္ခဲ့ေသာကိစၥႏွင့္ သူတို႔ေျပာခဲ့ၾကေသာစကားမ်ားကိုသာ ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနမိသည္။
"မင္းကိုျမင္ေနရတာနဲ႔တင္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္တယ္"
"ေသေပးလိုက္ရမလား"
"ၿခိမ္းေျခာက္တာလား? Sorry ပဲ၊ ငါ့ကိစၥမဟုတ္လို႔"
"ဒါေပါ့၊ မင္းကိစၥမဟုတ္လို႔ ငါဘာျဖစ္ျဖစ္ မသိေအာင္ေနလိုက္ပါ"
ရဲရင့္အား ပို၍ပင္ စိုးရိမ္ပူပန္လာမိသည္။
'ျပန္လာပါေတာ့ ရဲရင့္ရာ'
ကိုသုကိုၾကည့္ရသည္မွာ စိတ္ႏွင့္လူမကပ္ေပ။ ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္။ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဒီဘက္အိမ္ကိုကူးလာခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ မ်က္ဝန္းထဲ၌ စိုးရိမ္ပူပန္မႈတို႔ကအထင္းသား။
လက္ႏွစ္ဖက္ကိုလိမ္က်စ္ကာ အံတင္းတင္းႀကိတ္ထားပံုက ျမင္ရသူအတြက္ စိတ္မသက္သာလွသည္ေၾကာင့္
"ကိုသု၊ ကိုသု ဘာျဖစ္လို႔လဲ? ေနမေကာင္းဘူးလား ကိုသု?"
တိမ္ယံလက္က သုတပခံုးအားဆြဲလႈပ္လာသည့္အခ်ိန္မွ သုတ သတိျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။ တိမ္ယံအား သုတေငးၾကည့္ရင္း ရင္တြင္းေဝဒနာတို႔အား ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပမိသည္။
"ယံေလး၊ ငါ ... ငါမွားသြားၿပီထင္တယ္။ ငါ ... ငါ ဒီစကားကို လြယ္လြယ္မေျပာလိုက္သင့္ဘူးကြာ''
"ဘာကိုလဲ? ကိုသုနဲ႔ ကိုရဲရင့္ ဘာျဖစ္ခဲ့ၾကတာလဲ?"
"ငါ ... ငါသူ႔ကို ႏွင္ထုတ္လိုက္မိတာ။ ငါစိတ္ပူတယ္ ယံေလး။ ရဲရင့္ကို ငါစိတ္ပူတယ္လို႔"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ ကိုရဲရင့္ကျပန္လာမွာပါ ကိုသုရဲ႕။ ခဏပဲ စိတ္ရွည္ရွည္ထားေပး။ အခ်ိန္လည္းေစာေသးတယ္ေလဗ်"
"အင္း၊ ဟုတ္တယ္ေနာ္။ ေစာင့္ေနရမွာကို"
ထိုအခ်ိန္ မီးဖိုခန္းထဲမွက်ကြဲသံအခ်ိဳ႕ကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ သုတေရာ၊ တိမ္ယံပါ မီးဖိုခန္းထဲအေျပးဝင္သြားမိေတာ့ ဖန္ခြက္အကြဲေတြၾကားရပ္ေနသည့္ ေမေမႏွင္း။
"အန္တီ"
"ေမေမႏွင္း"
"သားတို႔ရယ္၊ သားတို႔အတြက္ေဖ်ာ္ရည္ေဖ်ာ္ၿပီး ယူလာမလို႔ေလ။ ဟိုငဂ်စ္အတြက္ပါေဖ်ာ္ၿပီး ေရခဲေသတၲာထဲထည့္ထားေပးဖို႔ကို သူ႔အတြက္ေဖ်ာ္ရည္ခြက္က လက္ေခ်ာ္ၿပီးက်ကြဲသြားတယ္ေလ။ သားတို႔ လန္႔သြားၾကလား? မေတာ္တဆပါကြယ္၊ သြားၾက၊ ေမေမရွင္းလိုက္မယ္"
"ေမေမႏွင္း"
"အန္တီထိုင္ေနေနာ္၊ သား ရွင္းလိုက္မယ္"
"ေအးကြယ္၊ ေမေမ့စိတ္ထဲ ေလးေနလိုက္တာ။ သားသားကလည္းကြယ္ ျပန္မလာေသးဘူး"
ေမေမႏွင္းစကားေၾကာင့္ သုတရင္ထဲစိုးရိမ္စိတ္တို႔က ဒီေရအလား တရိပ္ရိပ္တက္လာေလသည္။
'ျပန္လာပါေတာ့လား ရဲရင့္ရယ္'
"သား၊ သုေလး"
"ဗ်၊ ဗ်ာ ေမေမႏွင္း"
"သားသားဆီ ဖုန္းဆက္ၾကည့္ပါဦး။ ျပန္လာခိုင္းလိုက္ေတာ့။ ေမေမ စိတ္ေတြေလးေနတယ္ကြယ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
ဘယ္ေလာက္ပင္ေခၚေခၚ စက္ပိတ္ထားပါသည္ဟုသာ ျပန္ေျဖေနေသာဖုန္းေလးအား တတီတီႏိွပ္ေခၚရင္း မ်က္ရည္စတို႔စီးက်ေနေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရိွသလို...
ေခၚဆိုေနေသာ္လည္း ကိုင္မည့္သူမရိွသည့္ဖုန္းေလးတစ္လံုးရယ္၊ ထိုဖုန္းေလးကို လက္ကဆုပ္ကိုင္ရင္း လမ္းမထက္လဲက်ေနေသာေကာင္ေလးရယ္ ...
""""""'''"""""
လြန္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္နာရီတခ်ိဳ႕...
သုတ၏စကားမ်ားအား ရဲရင့္ ခံႏိုင္ရည္မရိွပါ။
"စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သည္တဲ့၊ ထြက္သြားတဲ့...
ေသေပးရမလားဆိုသည္ကိုပင္ စိတ္မဝင္စားဘူးတဲ့" ေလ။
'ရက္စက္လိုက္တာ သုတေလးရယ္။ ငါ့ရင္ထဲနာလိုက္တာ။ မင္းကငါ့ကို အလိုမရိွေတာ့ဘူးတဲ့လား။ အားး ဘယ္လိုခံစားခ်က္ႀကီးလဲကြာ!'
ရဲရင့္ ေျခဦးတည့္ရာေျပးထြက္လာခဲ့မိသည္။ တသြင္သြင္စီးက်လာေသာ မ်က္ရည္စတို႔ေၾကာင့္ အေ႐ွ႕ရွိျမင္ကြင္းမ်ားကိုပင္ ေကာင္းစြာမျမင္ရေတာ့သလို လူကလည္းေမာဟိုက္ေနသည္။ ထို႔အျပင္ ထပ္ခါတလဲလဲၾကားေနရေသာ "ထြက္သြား" ဟူသည့္ စကားသံတ္ို႔ေၾကာင့္ ရဲရင့္ရူးခ်င္လာမိသည္။ ဘာကိုမွလည္းမသိေတာ့။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေနသည္ကိုလည္းမသိ။ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးကလည္း ေမွာင္မိုက္လာသည္။
'ေၾကာက္သည္။ ရဲရင့္ တကယ္ကိုအားကိုးရာမဲ့ေနေလၿပီ။ ေဖေဖ၊ ေမေမ ဘယ္မွာလဲ? သုတေလး၊ သုတေလး၊ ထူးျမတ္ေရ ... သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ တစ္ေယာက္မွမရိွၾကဘူး။ ဟင့္အင္း၊ ဘယ္သြားရမွာလဲ? ရဲရင့္ဘယ္သြားရမလဲ?'
ထို႔ေနာက္ နားထဲသဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ရသည့္အသံေလးတစ္ခု "ရဲရင့္၊ ရဲရင့္" ။ ရဲရင့္ ထိုအသံရွင္ေလးအား လွည့္ပတ္ရွာေနမိသည္။ ထို႔ေနာက္ ေတြ႕လိုက္ရပါၿပီ၊ လမ္းတစ္ဖက္ျခမ္းကေန ၿပံဳးျပၿပီး လက္ယမ္းကာေခၚေနသည့္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ "သုတေလး၊ ဟုတ္တယ္ သုတေလး "
"ရဲရင့္၊ လာေလ။ ငါဒီမွာ။ လာခဲ့၊ ငါရိွတယ္ေလ"
အင္း။ လာမယ္၊ ငါလာခဲ့မယ္ေနာ္ သုတေလး။ ငါလာခဲ့မယ္။
အားကိုးရာ အရိပ္ေလးရိွရာဆီသို႔ ေျပးထြက္သြားေသာေကာင္ေလး။ တကယ္ေတာ့ သူျဖတ္ေျပးသြားမိသည္က ကားလမ္းမႀကီးထက္သို႔။
ရႈပ္ယွက္ခတ္မေနသည့္တိုင္ အဆက္မျပတ္ေမာင္းႏွင္ေနေသာ ကားမ်ားၾကားထဲသို႔ ေျပးဝင္သြားမိျခင္းရဲ႕ရလဒ္သည္ကားး .....
တတီတီဆူညံေနေသာ ကားဟြန္းသံမ်ား၊
ကြၽီခနဲေနေအာင္ ဘရိတ္အုပ္လိုက္ေသာအသံမ်ားၾကားထဲ
*ဒုန္း* ခနဲေနေအာင္ အတိုက္ခံလိုက္ရေသာ ကိုယ္ေလးသည္လည္း လမ္းမႀကီးထက္လဲေလ်ာင္းကာ ေသြးစေတြနဲ႔အတူ ၿငိမ္သက္လ်က္။
လက္ထဲဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ဖုန္းေလးကေတာ့ ထိုခႏၶာကိုယ္ေလးေဘးက်လ်က္ မွန္ကြဲသြားသည့္တိုင္ မပ်က္စီးေသးေပ။
သို႔ေသာ္ လမ္းမထက္က ထိုလူသားေလးကေရာ ...........
""""""""""""""""""""""""""
မင်းပျော်တယ်ဆို ငါရင်ကွဲရလည်း ကျေနပ်ပေးလိုက်မယ်။
စွန့်လွှတ်ပေးဖို့တော့ မပြောလေနဲ့၊ ငါ နောင်တမရချင်လို့။
¤¤¤
"ယံလေး၊ လှစ်ခနဲထပြေးသွားလိုက်တာများကွာ မြန်လိုက်တာ"
"ကိုထူးမြတ်"
သူက ဘာလို့ဒီလောက်မြန်မြန်လိုက်လာတာလဲ?
"ဟေ့ကောင် ငရဲ၊ ထတော့။ မုန့်စားလိုက်ဦး၊ အဆာမခံနဲ့"
"ဟင်?"
"မုန့်စားလိုက်ဦးလို့။ ထကွာ၊ ထ"
ထူးမြတ်တစ်ယောက် ချက်ချင်းလိုက်လာသည့်ရည်ရွယ်ချက်ကို ရဲရင့်သိပါသည်။
"မင်းတို့ အဲဒီလောက်လေးနဲ့ ဝမှာလား? ကန်တင်းသွားကြပါလား၊ နောက်တစ်ချိန်လည်း အားနေတာကို"
ရဲရင့်က သုတမျက်နှာကိုကြည့်လိုက်သည်။ သုတကတော့ တစ်ခုခုကိုကြံစည်လိုက်ကာ
"သွားရအောင်လေ။ ယံလေး၊ လိုက်ခဲ့"
သုတက ပိုက်ဆံအိတ်နှင့်ဖုန်းကိုကိုင်ကာ ထရပ်ပြီးပြောလိုက်သည်။ ရဲရင့်က ထလာသော်လည်း တိမ်ယံက ကြောင်အအနှင့်ကြည့်နေသည်မို့ ထူးမြတ်ကပင်
"ယံလေးက နောက်တစ်ချိန် Tutorial ရှိတယ်။ အရေးကြီးလို့ ပျက်လို့မရဘူး။ ဟုတ်တယ် ဟုတ်?"
တိမ်ယံက ထူးမြတ်ကို မကြည်ကြည့်နှင့်ကြည့်လာသည်။
"မင်းက ဘယ်လိုသိသွားတာလဲ?"
"ဒီလိုပဲပေါ့ သုတရယ်။ သွားမှာသာသွားစမ်းပါ။ ယံလေးကို ငါပြန်လိုက်ပို့လိုက်မယ်"
"အခုမသွားချင်တော့ဘူး"
တိမ်ယံပြုံးလိုက်သည်။ ထူးမြတ်က
"အဲဒါဆိုလည်း အခန်းထဲနေခဲ့ကြလေ။ ငါ သူ့ကိုပြန်ပို့မလို့"
"ငါပို့လိုက်မယ်"
"ပို့လေ၊ ငါပါလိုက်မှာ"
"မင်း ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ ထူးမြတ်"
"မဖြစ်ပါဘူးကွာ၊ ငါ့ဘာသာ အဲဒီအဆောင်ဘက် သွားမှဖြစ်မယ့်ကိစ္စမို့ ပြောတာလေ"
"သွားကွာ၊ သွား။ ယံလေး၊ ထူးမြတ်နဲ့ ပြန်လိုက်နော်"
ပြောပြီး တိမ်ယံအဖြေကိုပင်မစောင့်တော့ဘဲ သုတတစ်ယောက် အခန်းထဲမှထွက်သွားလေပြီ။ ရဲရင့်က အပြေးလိုက်သွားသည်ကြောင့် တိမ်ယံထရပ်လိုက်သည်။
"ဘယ်လဲ ယံလေး။ အဲဒီဘာသာက Tutorial တွေ လွတ်ထားတယ်ဆို? ဒီတစ်ခါမှမဖြေဖြစ်ရင် မလွယ်တော့ဘူးမဟုတ်လား?"
"ခင်ဗျား ..."
သူက ဘယ်လိုသိနေတာလဲ?
"ခင်ဗျား လိုက်ပို့စရာမလိုဘူး။ ကိုယ့်ဘာသာပြန်မယ်"
တိမ်ယံထွက်သွားရာနောက် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှနေ၍ ထူးမြတ်လိုက်ခဲ့သည်။ ပါလာတာကိုသိနေပြီး တိမ်ယံက လှည့်မကြည့်။ ထူးမြတ်က ပိုနီးအောင်ကပ်လိုက်သည်။ ဘေးချင်းယှဉ်လျက်တော့ မဟုတ်သေး။
"ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ကပ်လိုက်နေတာလဲ ကိုထူးမြတ်"
"လက်တစ်ကမ်းမကဘူး ကွာတယ် ကလေးရေ"
"မခေါ်နဲ့"
တိမ်ယံအော်ပစ်လိုက်သည်။ ကျောင်းသားအချို့ အာရုံစိုက်လာသည်ကို သတိထားမိမှ တိမ်ယံလှည့်ထွက်လိုက်သည်။ ထူးမြတ်က နောက်ဘက်ကလိုက်ပါလာဆဲ။ သူပြောသလို လက်တစ်ကမ်းထက်ကျော်တဲ့ အကွာအဝေးကပေါ့။
အဆောင်နားရောက်ခါနီး လူရှင်းရာနေရာသို့အရောက်
"မင်း စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်တယ်မဟုတ်လား?"
ထူးမြတ်အမေးကြောင့် အမြင်မှန်ရသွားပြီအထင်နှင့် တိမ်ယံက နောက်ပြန်လှည့်ကာ
"အသေအချာပဲ"
"ဝဋ်လည်တာလို့ခေါ်တယ် ကလေး"
"ဘာဗျ!"
ထူးမြတ်ဆိုလိုချင်သည့်အဓိပ္ပါယ်ကို တိမ်ယံသဘောပေါက်ပါသည်။
"နောက်လည်း ထပ်လည်ဦးမှာမို့ ဝဋ်လည်မယ့်ကိစ္စတွေ ဆက်လုပ်ချင်ရင်လည်း လုပ်ပေါ့"
"ယုတ်မာတာလား?"
"ချစ်တာ"
"ဘာဖြစ်တယ်? ခင်ဗျားနော်၊ ပေါက်ကရတွေ လာမပြောနဲ့"
"အမှန်တွေ"
"ချစ်ရင် ဘာလို့နှောင့်ယှက် ..."
တိမ်ယံစကားတွေ လမ်းတစ်ဝက်မှာပင် ဘရိတ်မိသွားခဲ့သည်။ သူပြောမထွက်ပါ။ သူတစ်ပါးကိုပေါက်ရန် ကိုင်လိုက်သည့်မီးခဲသည် ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ဆီသို့ အလျင်ဆုံးအပူဟပ်သည်။
"ဆက်ပြောလေ ယံလေးရဲ့"
"မတူဘူး"
"ဘာနဲ့ဘာက မတူတာလဲ?"
"အဲဒါက ... အဲဒါ ..."
"ကဲ၊ ဟိုမှာဆရာလာနေပြီ။ မြန်မြန်သွားတော့"
တိမ်ယံ မည်သို့မှမတတ်နိုင်ဘဲ အခန်းရှိရာဆီပြေးရတော့သည်။
ကလေးပဲရှိပါသေးတယ်ကွာ။ ကိုယ်က နှောင့်ယှက်သင့်ရင် နှောင့်ယှက်ရတော့မယ် ကလေးရဲ့။
¤
"ဘယ်သွားမလို့လဲ သုတ"
"အိမ်သာ"
"ကန်တင်းကိုဆို?"
"မဟုတ်ဘူး"
"သွားပေါ့၊ အတန်းပြန်တက်ချိန်ဆိုတော့ လူရှင်းမှာပါ"
လူရှင်းနေမှာဆိုရင် ရဲရင့်နဲ့နှစ်ယောက်တည်းဖြစ်နေမှာလည်း သုတမလိုချင်ပြန်သောကြောင့် ကန်တင်းဘက်ဦးတည်လိုက်မိသည်။
ရဲရင့်ပြုံးလိုက်ကာ နောက်ကလိုက်လာတော့သည်။
သုတသည်လည်း မလိုက်နဲ့ဟုပြောလျှင်လည်း သူ့ဘာသာကန်တင်းသွားသည့်ကိစ္စကို ကိုယ်က စိတ်ထဲထည့်နေသည်ဖြစ်တော့မည်ကြောင့် မတားဖြစ်တော့ပါ။
"ဟေ့ကောင်တွေ၊ နိုးလာကြပြီလား?"
ရဲရင့်တို့ဆိုင်ထဲဝင်ဝင်ချင်း ဥက္ကာကလှမ်းအော်သည်။ သုတ စားပွဲမှာဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ပါးစပ်သာပိတ်နေလိုက်သည်။
ရဲရင့်ကတော့ စားပွဲထိုးလေးကို နှစ်ယောက်စာမှာနေသည်။ သုတ မတားဖြစ်ခဲ့ပါ။
"ဟိုကောင် ထူးမြတ်က ဘယ်ကျန်ခဲ့လဲ?"
"တိမ်ယံ့ကို လိုက်ပို့တယ်"
"ကွေးပြီထင်ပါတယ်"
ရဲရင့်နှင့်သုတတို့ ဘာမှမပြောဖြစ်ပါ။
"ကဲ၊ ငါတို့သွားတော့မယ်"
"ဟာ! အတန်းချိန်လွတ်နေတာကို ဘယ်သွားမှာလဲ?"
သုတက ပျာပျာသလဲတားသည်။
"ငါ ဖြူလေးဆီသွားမှာလေ။ အချိန်အားတုန်းလေး သွားရတာကို"
"Break Time တစ်ချိန်လုံးကျ ဘာလုပ်နေတာလဲ?"
"မျိုဆို့နေရသေးတယ်လေ။ သူက နေ့တစ်ဝက်မှကျောင်းလာမယ်ဆိုလို့"
ဥက္ကာက သူ့ဘာသာပိတ်ပြောလိုက်တာကြောင့် သုတ ဘာပြောရမှန်းမသိဘဲ ခန့်သူကိုကြည့်လိုက်သည်။
"ထူးမြတ်ဆီမှာ ဇာတ်လမ်းသွားကူးမလို့။ ငါ့ကိုလာကြည့်မနေနဲ့"
"တဏှာရူးကတစ်မျိုး"
"ဟာ! ဘလိုင်းကြီးနော်။ မင်းဘာသာစွတ်မှောင်နေတာ။ အင်္ဂလိပ်ကား စီးရီးလိုက်ကို သူ့ Hard-drive ကနေ ကူးယူမလို့။ ရှေ့တန်းကကောင်ဆီမှာ Laptop ပါတယ်"
"သွားကွာ၊ သွားကြကွာ"
သုတအော်ထုတ်တော့ ခန့်သူနှင့်ဥက္ကာက အဖက်မလုပ်စွာပင် ထွက်သွားလေပြီ။
အစားအသောက်တွေရောက်လာပြီး စားသောက်နေသည်အထိ သူတို့နှစ်ယောက်စကားမပြောဖြစ်ကြပါ။ ငြိမ်သက်နေသောအခြေအနေကို သည်းမခံနိုင်သည့် ရဲရင့်ကပင် စကားစပြောဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
"ငါတို့နှစ်ယောက်ကြား ဘယ်နေရာကနေ စမှားခဲ့တာလဲ?"
"မင်း ဖွင့်ပြောကတည်းက"
"အဲဒါဆို ငြင်းလိုက်။ မင်းကြိုက်တဲ့လူနဲ့ တွဲပစ်လိုက်"
"မင်းလို လွယ်လွယ်တွေ့၊ လွယ်လွယ်ရည်းစားထားတတ်တယ်များ ထင်နေတာလား? လွယ်လွယ်ချစ်(ခြစ်)ပြီး လွယ်လွယ်ပစ်ရအောင် အချစ်က ကံစမ်းမဲကတ်မဟုတ်ဘူး"
"မလွယ်တာကို ငါသိတာပေါ့။ အခုချိန်မှာ ငါပိုသိတယ်လေ။ အဲဒါဆိုလည်း နောက်တစ်ခွန်းကို ငါရုတ်သိမ်းတယ်။ ရှေ့ကပြောသလိုပဲ မင်းငါ့ကို ငြင်းပစ်လိုက်ပါ"
"ဟုတ်ပြီလေ၊ ငါ မင်းကို မချစ်နိုင်ဘူး"
"မချစ်နိုင်တာလား? မချစ်တာလား?"
"အတူတူပဲ"
"သေချာကြည့်ပြောလိုက် ခေသုတ"
"မ ... ချစ် ... ဘူး"
"ဟုတ်ပြီ၊ မင်းငြင်းလိုက်ပြီ။ ငါတို့ အရင်အတိုင်း BFF တွေလိုပြန်ဖြစ်ပြီ"
"မင်း ....."
"ဘာလဲ? မင်းဘာဖြစ်ချင်တာလဲ သုတ"
"ထွက်သွားစမ်းကွာ"
"နောက်နေ့တွေလည်း ထွက်သွားခိုင်းဦးမှာလား?"
".............."
"ဖြေလေ၊ မင်း မချစ်တာကပဲ တော်တော်ဆိုးနေပြီ။ ဒါပေမဲ့ မင်းဆုံးဖြတ်ချက်မို့ ငါလိုက်နာပေးမယ်။ ငါနဲ့ပတ်သက်တဲ့ မင်းရဲ့သဘောထားကိုတော့ ငါသေချာသိရမှဖြစ်မယ်။ ငါ့ကို အခုလိုပဲမောင်းထုတ်နေမှာလား?"
"မင်းကိုမြင်နေရတာနဲ့တင် အနှောင့်အယှက်ဖြစ်တယ်"
"သေပေးလိုက်ရမလား?"
"ခြိမ်းခြောက်တာလား? Sorry ပဲ၊ ငါ့ကိစ္စမဟုတ်လို့"
"ဒါပေါ့၊ မင်းကိစ္စမဟုတ်လို့ ငါဘာဖြစ်ဖြစ် မသိအောင်နေလိုက်ပါ"
ငါ ဘာဖြစ်ဖြစ် မင်းဂရုမစိုက်ပါနဲ့။
"စိတ်မဝင်စားဘူး"
ညီရဲရင့်ဆိုတာ ရည်းစားတွေထည်လဲတွဲပြီး မာယာစုံတတ်နေတဲ့ကောင်။ ငါက ဂရုစိုက်စရာလား?
¤
"The number you dialed is power off."
ဒီအသံပဲထပ်ခါထပ်ခါကြားရခြင်းက သုတအတွက်အဆင်မပြေ။ ကန်တင်းမှထထွက်သွားသော ညီရဲရင့်က လွယ်အိတ်ပြန်ယူကာထွက်သွားပြီး ကျောင်းဆင်းချိန်တွင်ဖုန်းခေါ်သည့်အခါ စက်ပိတ်ထားသည်။ တိမ်ယံကိုခေါ်ကာ သုတ အိမ်အမြန်ပြန်ခဲ့သည်။
"မင်း အိမ်မှာပြန်ရောက်နေပါ ညီရဲရင့်"
¤
သုတ အိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့် ရဲရင့်တို့အိမ်ဘက်ကို ကူးလာမိသည်။ ဘာကြောင့်ရယ်မသိ စိတ်ထဲလေးလံနေမိသလို ရင်ထဲမှာလည်း စိုးထိတ်မိသည်။ ခြံတံခါးအားဆွဲဖွင့်၍ အိမ်ထဲသို့ပြေးလာတော့ ရဲရင့်ကားလေး အိမ်ရှေ့တွင်ရပ်ထားသည်မို့ သုတစိတ်အေးသွားမိသည်။
'တော်သေးတာပေါ့၊ အိမ်ပြန်ရောက်နေလို့' ဟုတွေးရင်း ရဲရင့်နာမည်အားခေါ်ကာ အိမ်အတွင်းသို့လှမ်းဝင်လာခဲ့သည်။
တိမ်ယံသည်လည်း သုတနှင့်ထက်ကြပ်မကွာ လိုက်ပါလာခဲ့သည်။
"ရဲရင့်ရေ ... ရဲရင့်"
"ဟယ် သားသုရေ၊ ပြန်လာတာလား ကလေး?"
"ဟုတ်၊ မေမေနှင်း။ ရဲရင့် အပေါ်မှာလား?"
"သားသားပြန်မလာသေးဘူးလေ သားရဲ့။ မနက်က သူ့ကိုကြည့်ရတာ တစ်ယောက်တည်း ယောင်တောင်တောင်နဲ့ဖြစ်နေလို့ မေမေသူ့ကို Taxi နဲ့ကျောင်းသွားခိုင်းလိုက်တာလေ သားရဲ့။ သားတို့ ကျောင်းမှာမတွေ့ကြဘူးလား?"
"တွေ့တယ်၊ သူအရင်ပြန်သွားတာ"
"ဪ၊ တစ်နေရာရာဝင်နေလို့နေမှာပေါ့ ကလေးရယ်။ ပြန်လာပါလိမ့်မယ်။ ဘယ်သဝေထိုးနေလဲမသိပါဘူး။ ကဲ၊ လာသား။ ဟိုကလေး ယံလေး၊ လာ သားလေး၊ ထိုင်ကြ။ မေမေ အအေးဖျော်တိုက်မယ်။ ဖရဲသီးတစ်လုံးရှိတာ ဖျော်လိုက်မယ်၊ ခဏနေကြဦးနော်"
"ဟုတ်ကဲ့ တီလေး။ လာ ကိုသု၊ ခဏထိုင်စောင့်လိုက်မယ်လေ"
"အင်း"
ထိုင်နေပေမဲ့ သုတစိတ်တို့က ကျောင်းမှာဖြစ်ခဲ့သောကိစ္စနှင့် သူတို့ပြောခဲ့ကြသောစကားများကိုသာ ပြန်လည်ကြားယောင်နေမိသည်။
"မင်းကိုမြင်နေရတာနဲ့တင် အနှောင့်အယှက်ဖြစ်တယ်"
"သေပေးလိုက်ရမလား"
"ခြိမ်းခြောက်တာလား? Sorry ပဲ၊ ငါ့ကိစ္စမဟုတ်လို့"
"ဒါပေါ့၊ မင်းကိစ္စမဟုတ်လို့ ငါဘာဖြစ်ဖြစ် မသိအောင်နေလိုက်ပါ"
ရဲရင့်အား ပို၍ပင် စိုးရိမ်ပူပန်လာမိသည်။
'ပြန်လာပါတော့ ရဲရင့်ရာ'
ကိုသုကိုကြည့်ရသည်မှာ စိတ်နှင့်လူမကပ်ပေ။ ဘာဖြစ်လို့ပါလိမ့်။ အိမ်ကိုပြန်ရောက်ရောက်ချင်း ဒီဘက်အိမ်ကိုကူးလာခဲ့သည်။ ထို့အပြင် မျက်ဝန်းထဲ၌ စိုးရိမ်ပူပန်မှုတို့ကအထင်းသား။
လက်နှစ်ဖက်ကိုလိမ်ကျစ်ကာ အံတင်းတင်းကြိတ်ထားပုံက မြင်ရသူအတွက် စိတ်မသက်သာလှသည်ကြောင့်
"ကိုသု၊ ကိုသု ဘာဖြစ်လို့လဲ? နေမကောင်းဘူးလား ကိုသု?"
တိမ်ယံလက်က သုတပခုံးအားဆွဲလှုပ်လာသည့်အချိန်မှ သုတ သတိပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ တိမ်ယံအား သုတငေးကြည့်ရင်း ရင်တွင်းဝေဒနာတို့အား ထုတ်ဖော်ပြောပြမိသည်။
"ယံလေး၊ ငါ ... ငါမှားသွားပြီထင်တယ်။ ငါ ... ငါ ဒီစကားကို လွယ်လွယ်မပြောလိုက်သင့်ဘူးကွာ''
"ဘာကိုလဲ? ကိုသုနဲ့ ကိုရဲရင့် ဘာဖြစ်ခဲ့ကြတာလဲ?"
"ငါ ... ငါသူ့ကို နှင်ထုတ်လိုက်မိတာ။ ငါစိတ်ပူတယ် ယံလေး။ ရဲရင့်ကို ငါစိတ်ပူတယ်လို့"
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး၊ ကိုရဲရင့်ကပြန်လာမှာပါ ကိုသုရဲ့။ ခဏပဲ စိတ်ရှည်ရှည်ထားပေး။ အချိန်လည်းစောသေးတယ်လေဗျ"
"အင်း၊ ဟုတ်တယ်နော်။ စောင့်နေရမှာကို"
ထိုအချိန် မီးဖိုခန်းထဲမှကျကွဲသံအချို့ကို ကြားလိုက်ရသဖြင့် သုတရော၊ တိမ်ယံပါ မီးဖိုခန်းထဲအပြေးဝင်သွားမိတော့ ဖန်ခွက်အကွဲတွေကြားရပ်နေသည့် မေမေနှင်း။
"အန်တီ"
"မေမေနှင်း"
"သားတို့ရယ်၊ သားတို့အတွက်ဖျော်ရည်ဖျော်ပြီး ယူလာမလို့လေ။ ဟိုငဂျစ်အတွက်ပါဖျော်ပြီး ရေခဲသေတ္တာထဲထည့်ထားပေးဖို့ကို သူ့အတွက်ဖျော်ရည်ခွက်က လက်ချော်ပြီးကျကွဲသွားတယ်လေ။ သားတို့ လန့်သွားကြလား? မတော်တဆပါကွယ်၊ သွားကြ၊ မေမေရှင်းလိုက်မယ်"
"မေမေနှင်း"
"အန်တီထိုင်နေနော်၊ သား ရှင်းလိုက်မယ်"
"အေးကွယ်၊ မေမေ့စိတ်ထဲ လေးနေလိုက်တာ။ သားသားကလည်းကွယ် ပြန်မလာသေးဘူး"
မေမေနှင်းစကားကြောင့် သုတရင်ထဲစိုးရိမ်စိတ်တို့က ဒီရေအလား တရိပ်ရိပ်တက်လာလေသည်။
'ပြန်လာပါတော့လား ရဲရင့်ရယ်'
"သား၊ သုလေး"
"ဗျ၊ ဗျာ မေမေနှင်း"
"သားသားဆီ ဖုန်းဆက်ကြည့်ပါဦး။ ပြန်လာခိုင်းလိုက်တော့။ မေမေ စိတ်တွေလေးနေတယ်ကွယ်"
"ဟုတ်ကဲ့"
ဘယ်လောက်ပင်ခေါ်ခေါ် စက်ပိတ်ထားပါသည်ဟုသာ ပြန်ဖြေနေသောဖုန်းလေးအား တတီတီနှိပ်ခေါ်ရင်း မျက်ရည်စတို့စီးကျနေသော ကောင်လေးတစ်ယောက်ရှိသလို...
ခေါ်ဆိုနေသော်လည်း ကိုင်မည့်သူမရှိသည့်ဖုန်းလေးတစ်လုံးရယ်၊ ထိုဖုန်းလေးကို လက်ကဆုပ်ကိုင်ရင်း လမ်းမထက်လဲကျနေသောကောင်လေးရယ် ...
""""""'''"""""
လွန်ခဲ့သော အချိန်နာရီတချို့...
သုတ၏စကားများအား ရဲရင့် ခံနိုင်ရည်မရှိပါ။
"စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်သည်တဲ့၊ ထွက်သွားတဲ့...
သေပေးရမလားဆိုသည်ကိုပင် စိတ်မဝင်စားဘူးတဲ့" လေ။
'ရက်စက်လိုက်တာ သုတလေးရယ်။ ငါ့ရင်ထဲနာလိုက်တာ။ မင်းကငါ့ကို အလိုမရှိတော့ဘူးတဲ့လား။ အားး ဘယ်လိုခံစားချက်ကြီးလဲကွာ!'
ရဲရင့် ခြေဦးတည့်ရာပြေးထွက်လာခဲ့မိသည်။ တသွင်သွင်စီးကျလာသော မျက်ရည်စတို့ကြောင့် အရှေ့ရှိမြင်ကွင်းများကိုပင် ကောင်းစွာမမြင်ရတော့သလို လူကလည်းမောဟိုက်နေသည်။ ထို့အပြင် ထပ်ခါတလဲလဲကြားနေရသော "ထွက်သွား" ဟူသည့် စကားသံတို့ကြောင့် ရဲရင့်ရူးချင်လာမိသည်။ ဘာကိုမှလည်းမသိတော့။ ဘယ်နေရာရောက်နေသည်ကိုလည်းမသိ။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးကလည်း မှောင်မိုက်လာသည်။
'ကြောက်သည်။ ရဲရင့် တကယ်ကိုအားကိုးရာမဲ့နေလေပြီ။ ဖေဖေ၊ မေမေ ဘယ်မှာလဲ? သုတလေး၊ သုတလေး၊ ထူးမြတ်ရေ ... သူငယ်ချင်းတွေရော တစ်ယောက်မှမရှိကြဘူး။ ဟင့်အင်း၊ ဘယ်သွားရမှာလဲ? ရဲရင့်ဘယ်သွားရမလဲ?'
ထို့နောက် နားထဲသဲ့သဲ့ကြားလိုက်ရသည့်အသံလေးတစ်ခု "ရဲရင့်၊ ရဲရင့်" ။ ရဲရင့် ထိုအသံရှင်လေးအား လှည့်ပတ်ရှာနေမိသည်။ ထို့နောက် တွေ့လိုက်ရပါပြီ၊ လမ်းတစ်ဖက်ခြမ်းကနေ ပြုံးပြပြီး လက်ယမ်းကာခေါ်နေသည့်ကောင်လေးတစ်ယောက် "သုတလေး၊ ဟုတ်တယ် သုတလေး "
"ရဲရင့်၊ လာလေ။ ငါဒီမှာ။ လာခဲ့၊ ငါရှိတယ်လေ"
အင်း။ လာမယ်၊ ငါလာခဲ့မယ်နော် သုတလေး။ ငါလာခဲ့မယ်။
အားကိုးရာ အရိပ်လေးရှိရာဆီသို့ ပြေးထွက်သွားသောကောင်လေး။ တကယ်တော့ သူဖြတ်ပြေးသွားမိသည်က ကားလမ်းမကြီးထက်သို့။
ရှုပ်ယှက်ခတ်မနေသည့်တိုင် အဆက်မပြတ်မောင်းနှင်နေသော ကားများကြားထဲသို့ ပြေးဝင်သွားမိခြင်းရဲ့ရလဒ်သည်ကားး .....
တတီတီဆူညံနေသော ကားဟွန်းသံများ၊
ကျွီခနဲနေအောင် ဘရိတ်အုပ်လိုက်သောအသံများကြားထဲ
*ဒုန်း* ခနဲနေအောင် အတိုက်ခံလိုက်ရသော ကိုယ်လေးသည်လည်း လမ်းမကြီးထက်လဲလျောင်းကာ သွေးစတွေနဲ့အတူ ငြိမ်သက်လျက်။
လက်ထဲဆုပ်ကိုင်ထားသော ဖုန်းလေးကတော့ ထိုခန္ဓာကိုယ်လေးဘေးကျလျက် မှန်ကွဲသွားသည့်တိုင် မပျက်စီးသေးပေ။
သို့သော် လမ်းမထက်က ထိုလူသားလေးကရော ...........
""""""""""""""""""""""""""
by Jay & Demon
စြန္႔လႊတ္ေပးဖို႔ေတာ့ မေျပာေလနဲ႔၊ ငါ ေနာင္တမရခ်င္လို႔။
¤¤¤
"ယံေလး၊ လွစ္ခနဲထေျပးသြားလိုက္တာမ်ားကြာ ျမန္လိုက္တာ"
"ကိုထူးျမတ္"
သူက ဘာလို႔ဒီေလာက္ျမန္ျမန္လိုက္လာတာလဲ?
"ေဟ့ေကာင္ ငရဲ၊ ထေတာ့။ မုန္႔စားလိုက္ဦး၊ အဆာမခံနဲ႔"
"ဟင္?"
"မုန္႔စားလိုက္ဦးလို႔။ ထကြာ၊ ထ"
ထူးျမတ္တစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္းလိုက္လာသည့္ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ရဲရင့္သိပါသည္။
"မင္းတို႔ အဲဒီေလာက္ေလးနဲ႔ ဝမွာလား? ကန္တင္းသြားၾကပါလား၊ ေနာက္တစ္ခ်ိန္လည္း အားေနတာကို"
ရဲရင့္က သုတမ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္သည္။ သုတကေတာ့ တစ္ခုခုကိုၾကံစည္လိုက္ကာ
"သြားရေအာင္ေလ။ ယံေလး၊ လိုက္ခဲ့"
သုတက ပိုက္ဆံအိတ္ႏွင့္ဖုန္းကိုကိုင္ကာ ထရပ္ၿပီးေျပာလိုက္သည္။ ရဲရင့္က ထလာေသာ္လည္း တိမ္ယံက ေၾကာင္အအႏွင့္ၾကည့္ေနသည္မို႔ ထူးျမတ္ကပင္
"ယံေလးက ေနာက္တစ္ခ်ိန္ Tutorial ရွိတယ္။ အေရးႀကီးလို႔ ပ်က္လို႔မရဘူး။ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္?"
တိမ္ယံက ထူးျမတ္ကို မၾကည္ၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္လာသည္။
"မင္းက ဘယ္လိုသိသြားတာလဲ?"
"ဒီလိုပဲေပါ့ သုတရယ္။ သြားမွာသာသြားစမ္းပါ။ ယံေလးကို ငါျပန္လိုက္ပို႔လိုက္မယ္"
"အခုမသြားခ်င္ေတာ့ဘူး"
တိမ္ယံျပံဳးလိုက္သည္။ ထူးျမတ္က
"အဲဒါဆိုလည္း အခန္းထဲေနခဲ့ၾကေလ။ ငါ သူ႔ကိုျပန္ပို႔မလို႔"
"ငါပို႔လိုက္မယ္"
"ပို႔ေလ၊ ငါပါလိုက္မွာ"
"မင္း ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ ထူးျမတ္"
"မျဖစ္ပါဘူးကြာ၊ ငါ့ဘာသာ အဲဒီအေဆာင္ဘက္ သြားမွျဖစ္မယ့္ကိစၥမို႔ ေျပာတာေလ"
"သြားကြာ၊ သြား။ ယံေလး၊ ထူးျမတ္နဲ႔ ျပန္လိုက္ေနာ္"
ေျပာၿပီး တိမ္ယံအေျဖကိုပင္မေစာင့္ေတာ့ဘဲ သုတတစ္ေယာက္ အခန္းထဲမွထြက္သြားေလၿပီ။ ရဲရင့္က အေျပးလိုက္သြားသည္ေၾကာင့္ တိမ္ယံထရပ္လိုက္သည္။
"ဘယ္လဲ ယံေလး။ အဲဒီဘာသာက Tutorial ေတြ လြတ္ထားတယ္ဆို? ဒီတစ္ခါမွမေျဖျဖစ္ရင္ မလြယ္ေတာ့ဘူးမဟုတ္လား?"
"ခင္ဗ်ား ..."
သူက ဘယ္လိုသိေနတာလဲ?
"ခင္ဗ်ား လိုက္ပို႔စရာမလိုဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာျပန္မယ္"
တိမ္ယံထြက္သြားရာေနာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွေန၍ ထူးျမတ္လိုက္ခဲ့သည္။ ပါလာတာကိုသိေနၿပီး တိမ္ယံက လွည့္မၾကည့္။ ထူးျမတ္က ပိုနီးေအာင္ကပ္လိုက္သည္။ ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္ေတာ့ မဟုတ္ေသး။
"ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ကပ္လိုက္ေနတာလဲ ကိုထူးျမတ္"
"လက္တစ္ကမ္းမကဘူး ကြာတယ္ ကေလးေရ"
"မေခၚနဲ႔"
တိမ္ယံေအာ္ပစ္လိုက္သည္။ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕ အာ႐ံုစိုက္လာသည္ကို သတိထားမိမွ တိမ္ယံလွည့္ထြက္လိုက္သည္။ ထူးျမတ္က ေနာက္ဘက္ကလိုက္ပါလာဆဲ။ သူေျပာသလို လက္တစ္ကမ္းထက္ေက်ာ္တဲ့ အကြာအေဝးကေပါ့။
အေဆာင္နားေရာက္ခါနီး လူရွင္းရာေနရာသို႔အေရာက္
"မင္း စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား?"
ထူးျမတ္အေမးေၾကာင့္ အျမင္မွန္ရသြားၿပီအထင္ႏွင့္ တိမ္ယံက ေနာက္ျပန္လွည့္ကာ
"အေသအခ်ာပဲ"
"ဝဋ္လည္တာလို႔ေခၚတယ္ ကေလး"
"ဘာဗ်!"
ထူးျမတ္ဆိုိုလိုခ်င္သည့္အဓိပၸါယ္ကို တိမ္ယံသေဘာေပါက္ပါသည္။
"ေနာက္လည္း ထပ္လည္ဦးမွာမို႔ ဝဋ္လည္မယ့္ကိစၥေတြ ဆက္လုပ္ခ်င္ရင္လည္း လုပ္ေပါ့"
"ယုတ္မာတာလား?"
"ခ်စ္တာ"
"ဘာျဖစ္တယ္? ခင္ဗ်ားေနာ္၊ ေပါက္ကရေတြ လာမေျပာနဲ႔"
"အမွန္ေတြ"
"ခ်စ္ရင္ ဘာလို႔ေႏွာင့္ယွက္ ..."
တိမ္ယံစကားေတြ လမ္းတစ္ဝက္မွာပင္ ဘရိတ္မိသြားခဲ့သည္။ သူေျပာမထြက္ပါ။ သူတစ္ပါးကိုေပါက္ရန္ ကိုင္လိုက္သည့္မီးခဲသည္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ဆီသို႔ အလ်င္ဆံုးအပူဟပ္သည္။
"ဆက္ေျပာေလ ယံေလးရဲ႕"
"မတူဘူး"
"ဘာနဲ႔ဘာက မတူတာလဲ?"
"အဲဒါက ... အဲဒါ ..."
"ကဲ၊ ဟိုမွာဆရာလာေနၿပီ။ ျမန္ျမန္သြားေတာ့"
တိမ္ယံ မည္သို႔မွမတတ္ႏိုင္ဘဲ အခန္းရွိရာဆီေျပးရေတာ့သည္။
ကေလးပဲရွိပါေသးတယ္ကြာ။ ကိုယ္က ေႏွာင့္ယွက္သင့္ရင္ ေႏွာင့္ယွက္ရေတာ့မယ္ ကေလးရဲ႕။
¤
"ဘယ္သြားမလို႔လဲ သုတ"
"အိမ္သာ"
"ကန္တင္းကိုဆို?"
"မဟုတ္ဘူး"
"သြားေပါ့၊ အတန္းျပန္တက္ခ်ိန္ဆိုေတာ့ လူရွင္းမွာပါ"
လူရွင္းေနမွာဆိုရင္ ရဲရင့္နဲ႔ႏွစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနမွာလည္း သုတမလိုခ်င္ျပန္ေသာေၾကာင့္ ကန္တင္းဘက္ဦးတည္လိုက္မိသည္။
ရဲရင့္ျပံဳးလိုက္ကာ ေနာက္ကလိုက္လာေတာ့သည္။
သုတသည္လည္း မလိုက္နဲ႔ဟုေျပာလၽွင္လည္း သူ႔ဘာသာကန္တင္းသြားသည့္ကိစၥကို ကိုယ္က စိတ္ထဲထည့္ေနသည္ျဖစ္ေတာ့မည္ေၾကာင့္ မတားျဖစ္ေတာ့ပါ။
"ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ႏိုးလာၾကၿပီလား?"
ရဲရင့္တို႔ဆိုင္ထဲဝင္ဝင္ခ်င္း ဥကၠာကလွမ္းေအာ္သည္။ သုတ စားပြဲမွာဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ပါးစပ္သာပိတ္ေနလိုက္သည္။
ရဲရင့္ကေတာ့ စားပြဲထိုးေလးကို ႏွစ္ေယာက္စာမွာေနသည္။ သုတ မတားျဖစ္ခဲ့ပါ။
"ဟိုေကာင္ ထူးျမတ္က ဘယ္က်န္ခဲ့လဲ?"
"တိမ္ယံ့ကို လိုက္ပို႔တယ္"
"ေကြးၿပီထင္ပါတယ္"
ရဲရင့္ႏွင့္သုတတို႔ ဘာမွမေျပာျဖစ္ပါ။
"ကဲ၊ ငါတို႔သြားေတာ့မယ္"
"ဟာ! အတန္းခ်ိန္လြတ္ေနတာကို ဘယ္သြားမွာလဲ?"
သုတက ပ်ာပ်ာသလဲတားသည္။
"ငါ ျဖဴေလးဆီသြားမွာေလ။ အခ်ိန္အားတုန္းေလး သြားရတာကို"
"Break Time တစ္ခ်ိန္လံုးက် ဘာလုပ္ေနတာလဲ?"
"မ်ိဳဆို႔ေနရေသးတယ္ေလ။ သူက ေန႔တစ္ဝက္မွေက်ာင္းလာမယ္ဆိုလို႔"
ဥကၠာက သူ႔ဘာသာပိတ္ေျပာလိုက္တာေၾကာင့္ သုတ ဘာေျပာရမွန္းမသိဘဲ ခန္႔သူကိုၾကည့္လိုက္သည္။
"ထူးျမတ္ဆီမွာ ဇာတ္လမ္းသြားကူးမလို႔။ ငါ့ကိုလာၾကည့္မေနနဲ႔"
"တဏွာ႐ူးကတစ္မ်ိဳး"
"ဟာ! ဘလိုင္းႀကီးေနာ္။ မင္းဘာသာစြတ္ေမွာင္ေနတာ။ အဂၤလိပ္ကား စီးရီးလိုက္ကို သူ႔ Hard-drive ကေန ကူးယူမလို႔။ ေရွ႕တန္းကေကာင္ဆီမွာ Laptop ပါတယ္"
"သြားကြာ၊ သြားၾကကြာ"
သုတေအာ္ထုတ္ေတာ့ ခန္႔သူႏွင့္ဥကၠာက အဖက္မလုပ္စြာပင္ ထြက္သြားေလၿပီ။
အစားအေသာက္ေတြေရာက္လာၿပီး စားေသာက္ေနသည္အထိ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စကားမေျပာျဖစ္ၾကပါ။ ၿငိမ္သက္ေနေသာအေျခအေနကို သည္းမခံႏိုင္သည့္ ရဲရင့္ကပင္ စကားစေျပာဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
"ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား ဘယ္ေနရာကေန စမွားခဲ့တာလဲ?"
"မင္း ဖြင့္ေျပာကတည္းက"
"အဲဒါဆို ျငင္းလိုက္။ မင္းႀကိဳက္တဲ့လူနဲ႔ တြဲပစ္လိုက္"
"မင္းလို လြယ္လြယ္ေတြ႕၊ လြယ္လြယ္ရည္းစားထားတတ္တယ္မ်ား ထင္ေနတာလား? လြယ္လြယ္ခ်စ္(ျခစ္)ၿပီး လြယ္လြယ္ပစ္ရေအာင္ အခ်စ္က ကံစမ္းမဲကတ္မဟုတ္ဘူး"
"မလြယ္တာကို ငါသိတာေပါ့။ အခုခ်ိန္မွာ ငါပိုသိတယ္ေလ။ အဲဒါဆိုလည္း ေနာက္တစ္ခြန္းကို ငါရုတ္သိမ္းတယ္။ ေရွ႕ကေျပာသလိုပဲ မင္းငါ့ကို ျငင္းပစ္လိုက္ပါ"
"ဟုတ္ၿပီေလ၊ ငါ မင္းကို မခ်စ္ႏိုင္ဘူး"
"မခ်စ္ႏိုင္တာလား? မခ်စ္တာလား?"
"အတူတူပဲ"
"ေသခ်ာၾကည့္ေျပာလိုက္ ေခသုတ"
"မ ... ခ်စ္ ... ဘူး"
"ဟုတ္ၿပီ၊ မင္းျငင္းလိုက္ၿပီ။ ငါတို႔ အရင္အတိုင္း BFF ေတြလိုျပန္ျဖစ္ၿပီ"
"မင္း ....."
"ဘာလဲ? မင္းဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ သုတ"
"ထြက္သြားစမ္းကြာ"
"ေနာက္ေန႔ေတြလည္း ထြက္သြားခိုင္းဦးမွာလား?"
".............."
"ေျဖေလ၊ မင္း မခ်စ္တာကပဲ ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ မင္းဆံုးျဖတ္ခ်က္မို႔ ငါလိုက္နာေပးမယ္။ ငါနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ မင္းရဲ႕သေဘာထားကိုေတာ့ ငါေသခ်ာသိရမွျဖစ္မယ္။ ငါ့ကို အခုလိုပဲေမာင္းထုတ္ေနမွာလား?"
"မင္းကိုျမင္ေနရတာနဲ႔တင္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္တယ္"
"ေသေပးလိုက္ရမလား?"
"ၿခိမ္းေျခာက္တာလား? Sorry ပဲ၊ ငါ့ကိစၥမဟုတ္လို႔"
"ဒါေပါ့၊ မင္းကိစၥမဟုတ္လို႔ ငါဘာျဖစ္ျဖစ္ မသိေအာင္ေနလိုက္ပါ"
ငါ ဘာျဖစ္ျဖစ္ မင္းဂ႐ုမစိုက္ပါနဲ႔။
"စိတ္မဝင္စားဘူး"
ညီရဲရင့္ဆိုတာ ရည္းစားေတြထည္လဲတြဲၿပီး မာယာစံုတတ္ေနတဲ့ေကာင္။ ငါက ဂ႐ုစိုက္စရာလား?
¤
"The number you dialed is power off."
ဒီအသံပဲထပ္ခါထပ္ခါၾကားရျခင္းက သုတအတြက္အဆင္မေျပ။ ကန္တင္းမွထထြက္သြားေသာ ညီရဲရင့္က လြယ္အိတ္ျပန္ယူကာထြက္သြားၿပီး ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ဖုန္းေခၚသည့္အခါ စက္ပိတ္ထားသည္။ တိမ္ယံကိုေခၚကာ သုတ အိမ္အျမန္ျပန္ခဲ့သည္။
"မင္း အိမ္မွာျပန္ေရာက္ေနပါ ညီရဲရင့္"
¤
သုတ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ရဲရင့္တို႔အိမ္ဘက္ကို ကူးလာမိသည္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ စိတ္ထဲေလးလံေနမိသလို ရင္ထဲမွာလည္း စိုးထိတ္မိသည္။ ၿခံတံခါးအားဆြဲဖြင့္၍ အိမ္ထဲသို႔ေျပးလာေတာ့ ရဲရင့္ကားေလး အိမ္ေရွ႕တြင္ရပ္ထားသည္မို႔ သုတစိတ္ေအးသြားမိသည္။
'ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနလို႔' ဟုေတြးရင္း ရဲရင့္နာမည္အားေခၚကာ အိမ္အတြင္းသို႔လွမ္းဝင္လာခဲ့သည္။
တိမ္ယံသည္လည္း သုတႏွင့္ထက္ၾကပ္မကြာ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။
"ရဲရင့္ေရ ... ရဲရင့္"
"ဟယ္ သားသုေရ၊ ျပန္လာတာလား ကေလး?"
"ဟုတ္၊ ေမေမႏွင္း။ ရဲရင့္ အေပၚမွာလား?"
"သားသားျပန္မလာေသးဘူးေလ သားရဲ႕။ မနက္က သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ တစ္ေယာက္တည္း ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ျဖစ္ေနလို႔ ေမေမသူ႔ကို Taxi နဲ႔ေက်ာင္းသြားခိုင္းလိုက္တာေလ သားရဲ႕။ သားတို႔ ေက်ာင္းမွာမေတြ႕ၾကဘူးလား?"
"ေတြ႕တယ္၊ သူအရင္ျပန္သြားတာ"
"ဪ၊ တစ္ေနရာရာဝင္ေနလို႔ေနမွာေပါ့ ကေလးရယ္။ ျပန္လာပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္သေဝထိုးေနလဲမသိပါဘူး။ ကဲ၊ လာသား။ ဟိုကေလး ယံေလး၊ လာ သားေလး၊ ထိုင္ၾက။ ေမေမ အေအးေဖ်ာ္တိုက္မယ္။ ဖရဲသီးတစ္လံုးရိွတာ ေဖ်ာ္လိုက္မယ္၊ ခဏေနၾကဦးေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ တီေလး။ လာ ကိုသု၊ ခဏထိုင္ေစာင့္လိုက္မယ္ေလ"
"အင္း"
ထိုင္ေနေပမဲ့ သုတစိတ္တ္ို႔က ေက်ာင္းမွာျဖစ္ခဲ့ေသာကိစၥႏွင့္ သူတို႔ေျပာခဲ့ၾကေသာစကားမ်ားကိုသာ ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနမိသည္။
"မင္းကိုျမင္ေနရတာနဲ႔တင္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္တယ္"
"ေသေပးလိုက္ရမလား"
"ၿခိမ္းေျခာက္တာလား? Sorry ပဲ၊ ငါ့ကိစၥမဟုတ္လို႔"
"ဒါေပါ့၊ မင္းကိစၥမဟုတ္လို႔ ငါဘာျဖစ္ျဖစ္ မသိေအာင္ေနလိုက္ပါ"
ရဲရင့္အား ပို၍ပင္ စိုးရိမ္ပူပန္လာမိသည္။
'ျပန္လာပါေတာ့ ရဲရင့္ရာ'
ကိုသုကိုၾကည့္ရသည္မွာ စိတ္ႏွင့္လူမကပ္ေပ။ ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္။ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဒီဘက္အိမ္ကိုကူးလာခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ မ်က္ဝန္းထဲ၌ စိုးရိမ္ပူပန္မႈတို႔ကအထင္းသား။
လက္ႏွစ္ဖက္ကိုလိမ္က်စ္ကာ အံတင္းတင္းႀကိတ္ထားပံုက ျမင္ရသူအတြက္ စိတ္မသက္သာလွသည္ေၾကာင့္
"ကိုသု၊ ကိုသု ဘာျဖစ္လို႔လဲ? ေနမေကာင္းဘူးလား ကိုသု?"
တိမ္ယံလက္က သုတပခံုးအားဆြဲလႈပ္လာသည့္အခ်ိန္မွ သုတ သတိျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။ တိမ္ယံအား သုတေငးၾကည့္ရင္း ရင္တြင္းေဝဒနာတို႔အား ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပမိသည္။
"ယံေလး၊ ငါ ... ငါမွားသြားၿပီထင္တယ္။ ငါ ... ငါ ဒီစကားကို လြယ္လြယ္မေျပာလိုက္သင့္ဘူးကြာ''
"ဘာကိုလဲ? ကိုသုနဲ႔ ကိုရဲရင့္ ဘာျဖစ္ခဲ့ၾကတာလဲ?"
"ငါ ... ငါသူ႔ကို ႏွင္ထုတ္လိုက္မိတာ။ ငါစိတ္ပူတယ္ ယံေလး။ ရဲရင့္ကို ငါစိတ္ပူတယ္လို႔"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ ကိုရဲရင့္ကျပန္လာမွာပါ ကိုသုရဲ႕။ ခဏပဲ စိတ္ရွည္ရွည္ထားေပး။ အခ်ိန္လည္းေစာေသးတယ္ေလဗ်"
"အင္း၊ ဟုတ္တယ္ေနာ္။ ေစာင့္ေနရမွာကို"
ထိုအခ်ိန္ မီးဖိုခန္းထဲမွက်ကြဲသံအခ်ိဳ႕ကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ သုတေရာ၊ တိမ္ယံပါ မီးဖိုခန္းထဲအေျပးဝင္သြားမိေတာ့ ဖန္ခြက္အကြဲေတြၾကားရပ္ေနသည့္ ေမေမႏွင္း။
"အန္တီ"
"ေမေမႏွင္း"
"သားတို႔ရယ္၊ သားတို႔အတြက္ေဖ်ာ္ရည္ေဖ်ာ္ၿပီး ယူလာမလို႔ေလ။ ဟိုငဂ်စ္အတြက္ပါေဖ်ာ္ၿပီး ေရခဲေသတၲာထဲထည့္ထားေပးဖို႔ကို သူ႔အတြက္ေဖ်ာ္ရည္ခြက္က လက္ေခ်ာ္ၿပီးက်ကြဲသြားတယ္ေလ။ သားတို႔ လန္႔သြားၾကလား? မေတာ္တဆပါကြယ္၊ သြားၾက၊ ေမေမရွင္းလိုက္မယ္"
"ေမေမႏွင္း"
"အန္တီထိုင္ေနေနာ္၊ သား ရွင္းလိုက္မယ္"
"ေအးကြယ္၊ ေမေမ့စိတ္ထဲ ေလးေနလိုက္တာ။ သားသားကလည္းကြယ္ ျပန္မလာေသးဘူး"
ေမေမႏွင္းစကားေၾကာင့္ သုတရင္ထဲစိုးရိမ္စိတ္တို႔က ဒီေရအလား တရိပ္ရိပ္တက္လာေလသည္။
'ျပန္လာပါေတာ့လား ရဲရင့္ရယ္'
"သား၊ သုေလး"
"ဗ်၊ ဗ်ာ ေမေမႏွင္း"
"သားသားဆီ ဖုန္းဆက္ၾကည့္ပါဦး။ ျပန္လာခိုင္းလိုက္ေတာ့။ ေမေမ စိတ္ေတြေလးေနတယ္ကြယ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
ဘယ္ေလာက္ပင္ေခၚေခၚ စက္ပိတ္ထားပါသည္ဟုသာ ျပန္ေျဖေနေသာဖုန္းေလးအား တတီတီႏိွပ္ေခၚရင္း မ်က္ရည္စတို႔စီးက်ေနေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရိွသလို...
ေခၚဆိုေနေသာ္လည္း ကိုင္မည့္သူမရိွသည့္ဖုန္းေလးတစ္လံုးရယ္၊ ထိုဖုန္းေလးကို လက္ကဆုပ္ကိုင္ရင္း လမ္းမထက္လဲက်ေနေသာေကာင္ေလးရယ္ ...
""""""'''"""""
လြန္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္နာရီတခ်ိဳ႕...
သုတ၏စကားမ်ားအား ရဲရင့္ ခံႏိုင္ရည္မရိွပါ။
"စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သည္တဲ့၊ ထြက္သြားတဲ့...
ေသေပးရမလားဆိုသည္ကိုပင္ စိတ္မဝင္စားဘူးတဲ့" ေလ။
'ရက္စက္လိုက္တာ သုတေလးရယ္။ ငါ့ရင္ထဲနာလိုက္တာ။ မင္းကငါ့ကို အလိုမရိွေတာ့ဘူးတဲ့လား။ အားး ဘယ္လိုခံစားခ်က္ႀကီးလဲကြာ!'
ရဲရင့္ ေျခဦးတည့္ရာေျပးထြက္လာခဲ့မိသည္။ တသြင္သြင္စီးက်လာေသာ မ်က္ရည္စတို႔ေၾကာင့္ အေ႐ွ႕ရွိျမင္ကြင္းမ်ားကိုပင္ ေကာင္းစြာမျမင္ရေတာ့သလို လူကလည္းေမာဟိုက္ေနသည္။ ထို႔အျပင္ ထပ္ခါတလဲလဲၾကားေနရေသာ "ထြက္သြား" ဟူသည့္ စကားသံတ္ို႔ေၾကာင့္ ရဲရင့္ရူးခ်င္လာမိသည္။ ဘာကိုမွလည္းမသိေတာ့။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေနသည္ကိုလည္းမသိ။ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးကလည္း ေမွာင္မိုက္လာသည္။
'ေၾကာက္သည္။ ရဲရင့္ တကယ္ကိုအားကိုးရာမဲ့ေနေလၿပီ။ ေဖေဖ၊ ေမေမ ဘယ္မွာလဲ? သုတေလး၊ သုတေလး၊ ထူးျမတ္ေရ ... သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ တစ္ေယာက္မွမရိွၾကဘူး။ ဟင့္အင္း၊ ဘယ္သြားရမွာလဲ? ရဲရင့္ဘယ္သြားရမလဲ?'
ထို႔ေနာက္ နားထဲသဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ရသည့္အသံေလးတစ္ခု "ရဲရင့္၊ ရဲရင့္" ။ ရဲရင့္ ထိုအသံရွင္ေလးအား လွည့္ပတ္ရွာေနမိသည္။ ထို႔ေနာက္ ေတြ႕လိုက္ရပါၿပီ၊ လမ္းတစ္ဖက္ျခမ္းကေန ၿပံဳးျပၿပီး လက္ယမ္းကာေခၚေနသည့္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ "သုတေလး၊ ဟုတ္တယ္ သုတေလး "
"ရဲရင့္၊ လာေလ။ ငါဒီမွာ။ လာခဲ့၊ ငါရိွတယ္ေလ"
အင္း။ လာမယ္၊ ငါလာခဲ့မယ္ေနာ္ သုတေလး။ ငါလာခဲ့မယ္။
အားကိုးရာ အရိပ္ေလးရိွရာဆီသို႔ ေျပးထြက္သြားေသာေကာင္ေလး။ တကယ္ေတာ့ သူျဖတ္ေျပးသြားမိသည္က ကားလမ္းမႀကီးထက္သို႔။
ရႈပ္ယွက္ခတ္မေနသည့္တိုင္ အဆက္မျပတ္ေမာင္းႏွင္ေနေသာ ကားမ်ားၾကားထဲသို႔ ေျပးဝင္သြားမိျခင္းရဲ႕ရလဒ္သည္ကားး .....
တတီတီဆူညံေနေသာ ကားဟြန္းသံမ်ား၊
ကြၽီခနဲေနေအာင္ ဘရိတ္အုပ္လိုက္ေသာအသံမ်ားၾကားထဲ
*ဒုန္း* ခနဲေနေအာင္ အတိုက္ခံလိုက္ရေသာ ကိုယ္ေလးသည္လည္း လမ္းမႀကီးထက္လဲေလ်ာင္းကာ ေသြးစေတြနဲ႔အတူ ၿငိမ္သက္လ်က္။
လက္ထဲဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ဖုန္းေလးကေတာ့ ထိုခႏၶာကိုယ္ေလးေဘးက်လ်က္ မွန္ကြဲသြားသည့္တိုင္ မပ်က္စီးေသးေပ။
သို႔ေသာ္ လမ္းမထက္က ထိုလူသားေလးကေရာ ...........
""""""""""""""""""""""""""
မင်းပျော်တယ်ဆို ငါရင်ကွဲရလည်း ကျေနပ်ပေးလိုက်မယ်။
စွန့်လွှတ်ပေးဖို့တော့ မပြောလေနဲ့၊ ငါ နောင်တမရချင်လို့။
¤¤¤
"ယံလေး၊ လှစ်ခနဲထပြေးသွားလိုက်တာများကွာ မြန်လိုက်တာ"
"ကိုထူးမြတ်"
သူက ဘာလို့ဒီလောက်မြန်မြန်လိုက်လာတာလဲ?
"ဟေ့ကောင် ငရဲ၊ ထတော့။ မုန့်စားလိုက်ဦး၊ အဆာမခံနဲ့"
"ဟင်?"
"မုန့်စားလိုက်ဦးလို့။ ထကွာ၊ ထ"
ထူးမြတ်တစ်ယောက် ချက်ချင်းလိုက်လာသည့်ရည်ရွယ်ချက်ကို ရဲရင့်သိပါသည်။
"မင်းတို့ အဲဒီလောက်လေးနဲ့ ဝမှာလား? ကန်တင်းသွားကြပါလား၊ နောက်တစ်ချိန်လည်း အားနေတာကို"
ရဲရင့်က သုတမျက်နှာကိုကြည့်လိုက်သည်။ သုတကတော့ တစ်ခုခုကိုကြံစည်လိုက်ကာ
"သွားရအောင်လေ။ ယံလေး၊ လိုက်ခဲ့"
သုတက ပိုက်ဆံအိတ်နှင့်ဖုန်းကိုကိုင်ကာ ထရပ်ပြီးပြောလိုက်သည်။ ရဲရင့်က ထလာသော်လည်း တိမ်ယံက ကြောင်အအနှင့်ကြည့်နေသည်မို့ ထူးမြတ်ကပင်
"ယံလေးက နောက်တစ်ချိန် Tutorial ရှိတယ်။ အရေးကြီးလို့ ပျက်လို့မရဘူး။ ဟုတ်တယ် ဟုတ်?"
တိမ်ယံက ထူးမြတ်ကို မကြည်ကြည့်နှင့်ကြည့်လာသည်။
"မင်းက ဘယ်လိုသိသွားတာလဲ?"
"ဒီလိုပဲပေါ့ သုတရယ်။ သွားမှာသာသွားစမ်းပါ။ ယံလေးကို ငါပြန်လိုက်ပို့လိုက်မယ်"
"အခုမသွားချင်တော့ဘူး"
တိမ်ယံပြုံးလိုက်သည်။ ထူးမြတ်က
"အဲဒါဆိုလည်း အခန်းထဲနေခဲ့ကြလေ။ ငါ သူ့ကိုပြန်ပို့မလို့"
"ငါပို့လိုက်မယ်"
"ပို့လေ၊ ငါပါလိုက်မှာ"
"မင်း ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ ထူးမြတ်"
"မဖြစ်ပါဘူးကွာ၊ ငါ့ဘာသာ အဲဒီအဆောင်ဘက် သွားမှဖြစ်မယ့်ကိစ္စမို့ ပြောတာလေ"
"သွားကွာ၊ သွား။ ယံလေး၊ ထူးမြတ်နဲ့ ပြန်လိုက်နော်"
ပြောပြီး တိမ်ယံအဖြေကိုပင်မစောင့်တော့ဘဲ သုတတစ်ယောက် အခန်းထဲမှထွက်သွားလေပြီ။ ရဲရင့်က အပြေးလိုက်သွားသည်ကြောင့် တိမ်ယံထရပ်လိုက်သည်။
"ဘယ်လဲ ယံလေး။ အဲဒီဘာသာက Tutorial တွေ လွတ်ထားတယ်ဆို? ဒီတစ်ခါမှမဖြေဖြစ်ရင် မလွယ်တော့ဘူးမဟုတ်လား?"
"ခင်ဗျား ..."
သူက ဘယ်လိုသိနေတာလဲ?
"ခင်ဗျား လိုက်ပို့စရာမလိုဘူး။ ကိုယ့်ဘာသာပြန်မယ်"
တိမ်ယံထွက်သွားရာနောက် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှနေ၍ ထူးမြတ်လိုက်ခဲ့သည်။ ပါလာတာကိုသိနေပြီး တိမ်ယံက လှည့်မကြည့်။ ထူးမြတ်က ပိုနီးအောင်ကပ်လိုက်သည်။ ဘေးချင်းယှဉ်လျက်တော့ မဟုတ်သေး။
"ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ကပ်လိုက်နေတာလဲ ကိုထူးမြတ်"
"လက်တစ်ကမ်းမကဘူး ကွာတယ် ကလေးရေ"
"မခေါ်နဲ့"
တိမ်ယံအော်ပစ်လိုက်သည်။ ကျောင်းသားအချို့ အာရုံစိုက်လာသည်ကို သတိထားမိမှ တိမ်ယံလှည့်ထွက်လိုက်သည်။ ထူးမြတ်က နောက်ဘက်ကလိုက်ပါလာဆဲ။ သူပြောသလို လက်တစ်ကမ်းထက်ကျော်တဲ့ အကွာအဝေးကပေါ့။
အဆောင်နားရောက်ခါနီး လူရှင်းရာနေရာသို့အရောက်
"မင်း စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်တယ်မဟုတ်လား?"
ထူးမြတ်အမေးကြောင့် အမြင်မှန်ရသွားပြီအထင်နှင့် တိမ်ယံက နောက်ပြန်လှည့်ကာ
"အသေအချာပဲ"
"ဝဋ်လည်တာလို့ခေါ်တယ် ကလေး"
"ဘာဗျ!"
ထူးမြတ်ဆိုလိုချင်သည့်အဓိပ္ပါယ်ကို တိမ်ယံသဘောပေါက်ပါသည်။
"နောက်လည်း ထပ်လည်ဦးမှာမို့ ဝဋ်လည်မယ့်ကိစ္စတွေ ဆက်လုပ်ချင်ရင်လည်း လုပ်ပေါ့"
"ယုတ်မာတာလား?"
"ချစ်တာ"
"ဘာဖြစ်တယ်? ခင်ဗျားနော်၊ ပေါက်ကရတွေ လာမပြောနဲ့"
"အမှန်တွေ"
"ချစ်ရင် ဘာလို့နှောင့်ယှက် ..."
တိမ်ယံစကားတွေ လမ်းတစ်ဝက်မှာပင် ဘရိတ်မိသွားခဲ့သည်။ သူပြောမထွက်ပါ။ သူတစ်ပါးကိုပေါက်ရန် ကိုင်လိုက်သည့်မီးခဲသည် ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ဆီသို့ အလျင်ဆုံးအပူဟပ်သည်။
"ဆက်ပြောလေ ယံလေးရဲ့"
"မတူဘူး"
"ဘာနဲ့ဘာက မတူတာလဲ?"
"အဲဒါက ... အဲဒါ ..."
"ကဲ၊ ဟိုမှာဆရာလာနေပြီ။ မြန်မြန်သွားတော့"
တိမ်ယံ မည်သို့မှမတတ်နိုင်ဘဲ အခန်းရှိရာဆီပြေးရတော့သည်။
ကလေးပဲရှိပါသေးတယ်ကွာ။ ကိုယ်က နှောင့်ယှက်သင့်ရင် နှောင့်ယှက်ရတော့မယ် ကလေးရဲ့။
¤
"ဘယ်သွားမလို့လဲ သုတ"
"အိမ်သာ"
"ကန်တင်းကိုဆို?"
"မဟုတ်ဘူး"
"သွားပေါ့၊ အတန်းပြန်တက်ချိန်ဆိုတော့ လူရှင်းမှာပါ"
လူရှင်းနေမှာဆိုရင် ရဲရင့်နဲ့နှစ်ယောက်တည်းဖြစ်နေမှာလည်း သုတမလိုချင်ပြန်သောကြောင့် ကန်တင်းဘက်ဦးတည်လိုက်မိသည်။
ရဲရင့်ပြုံးလိုက်ကာ နောက်ကလိုက်လာတော့သည်။
သုတသည်လည်း မလိုက်နဲ့ဟုပြောလျှင်လည်း သူ့ဘာသာကန်တင်းသွားသည့်ကိစ္စကို ကိုယ်က စိတ်ထဲထည့်နေသည်ဖြစ်တော့မည်ကြောင့် မတားဖြစ်တော့ပါ။
"ဟေ့ကောင်တွေ၊ နိုးလာကြပြီလား?"
ရဲရင့်တို့ဆိုင်ထဲဝင်ဝင်ချင်း ဥက္ကာကလှမ်းအော်သည်။ သုတ စားပွဲမှာဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ပါးစပ်သာပိတ်နေလိုက်သည်။
ရဲရင့်ကတော့ စားပွဲထိုးလေးကို နှစ်ယောက်စာမှာနေသည်။ သုတ မတားဖြစ်ခဲ့ပါ။
"ဟိုကောင် ထူးမြတ်က ဘယ်ကျန်ခဲ့လဲ?"
"တိမ်ယံ့ကို လိုက်ပို့တယ်"
"ကွေးပြီထင်ပါတယ်"
ရဲရင့်နှင့်သုတတို့ ဘာမှမပြောဖြစ်ပါ။
"ကဲ၊ ငါတို့သွားတော့မယ်"
"ဟာ! အတန်းချိန်လွတ်နေတာကို ဘယ်သွားမှာလဲ?"
သုတက ပျာပျာသလဲတားသည်။
"ငါ ဖြူလေးဆီသွားမှာလေ။ အချိန်အားတုန်းလေး သွားရတာကို"
"Break Time တစ်ချိန်လုံးကျ ဘာလုပ်နေတာလဲ?"
"မျိုဆို့နေရသေးတယ်လေ။ သူက နေ့တစ်ဝက်မှကျောင်းလာမယ်ဆိုလို့"
ဥက္ကာက သူ့ဘာသာပိတ်ပြောလိုက်တာကြောင့် သုတ ဘာပြောရမှန်းမသိဘဲ ခန့်သူကိုကြည့်လိုက်သည်။
"ထူးမြတ်ဆီမှာ ဇာတ်လမ်းသွားကူးမလို့။ ငါ့ကိုလာကြည့်မနေနဲ့"
"တဏှာရူးကတစ်မျိုး"
"ဟာ! ဘလိုင်းကြီးနော်။ မင်းဘာသာစွတ်မှောင်နေတာ။ အင်္ဂလိပ်ကား စီးရီးလိုက်ကို သူ့ Hard-drive ကနေ ကူးယူမလို့။ ရှေ့တန်းကကောင်ဆီမှာ Laptop ပါတယ်"
"သွားကွာ၊ သွားကြကွာ"
သုတအော်ထုတ်တော့ ခန့်သူနှင့်ဥက္ကာက အဖက်မလုပ်စွာပင် ထွက်သွားလေပြီ။
အစားအသောက်တွေရောက်လာပြီး စားသောက်နေသည်အထိ သူတို့နှစ်ယောက်စကားမပြောဖြစ်ကြပါ။ ငြိမ်သက်နေသောအခြေအနေကို သည်းမခံနိုင်သည့် ရဲရင့်ကပင် စကားစပြောဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
"ငါတို့နှစ်ယောက်ကြား ဘယ်နေရာကနေ စမှားခဲ့တာလဲ?"
"မင်း ဖွင့်ပြောကတည်းက"
"အဲဒါဆို ငြင်းလိုက်။ မင်းကြိုက်တဲ့လူနဲ့ တွဲပစ်လိုက်"
"မင်းလို လွယ်လွယ်တွေ့၊ လွယ်လွယ်ရည်းစားထားတတ်တယ်များ ထင်နေတာလား? လွယ်လွယ်ချစ်(ခြစ်)ပြီး လွယ်လွယ်ပစ်ရအောင် အချစ်က ကံစမ်းမဲကတ်မဟုတ်ဘူး"
"မလွယ်တာကို ငါသိတာပေါ့။ အခုချိန်မှာ ငါပိုသိတယ်လေ။ အဲဒါဆိုလည်း နောက်တစ်ခွန်းကို ငါရုတ်သိမ်းတယ်။ ရှေ့ကပြောသလိုပဲ မင်းငါ့ကို ငြင်းပစ်လိုက်ပါ"
"ဟုတ်ပြီလေ၊ ငါ မင်းကို မချစ်နိုင်ဘူး"
"မချစ်နိုင်တာလား? မချစ်တာလား?"
"အတူတူပဲ"
"သေချာကြည့်ပြောလိုက် ခေသုတ"
"မ ... ချစ် ... ဘူး"
"ဟုတ်ပြီ၊ မင်းငြင်းလိုက်ပြီ။ ငါတို့ အရင်အတိုင်း BFF တွေလိုပြန်ဖြစ်ပြီ"
"မင်း ....."
"ဘာလဲ? မင်းဘာဖြစ်ချင်တာလဲ သုတ"
"ထွက်သွားစမ်းကွာ"
"နောက်နေ့တွေလည်း ထွက်သွားခိုင်းဦးမှာလား?"
".............."
"ဖြေလေ၊ မင်း မချစ်တာကပဲ တော်တော်ဆိုးနေပြီ။ ဒါပေမဲ့ မင်းဆုံးဖြတ်ချက်မို့ ငါလိုက်နာပေးမယ်။ ငါနဲ့ပတ်သက်တဲ့ မင်းရဲ့သဘောထားကိုတော့ ငါသေချာသိရမှဖြစ်မယ်။ ငါ့ကို အခုလိုပဲမောင်းထုတ်နေမှာလား?"
"မင်းကိုမြင်နေရတာနဲ့တင် အနှောင့်အယှက်ဖြစ်တယ်"
"သေပေးလိုက်ရမလား?"
"ခြိမ်းခြောက်တာလား? Sorry ပဲ၊ ငါ့ကိစ္စမဟုတ်လို့"
"ဒါပေါ့၊ မင်းကိစ္စမဟုတ်လို့ ငါဘာဖြစ်ဖြစ် မသိအောင်နေလိုက်ပါ"
ငါ ဘာဖြစ်ဖြစ် မင်းဂရုမစိုက်ပါနဲ့။
"စိတ်မဝင်စားဘူး"
ညီရဲရင့်ဆိုတာ ရည်းစားတွေထည်လဲတွဲပြီး မာယာစုံတတ်နေတဲ့ကောင်။ ငါက ဂရုစိုက်စရာလား?
¤
"The number you dialed is power off."
ဒီအသံပဲထပ်ခါထပ်ခါကြားရခြင်းက သုတအတွက်အဆင်မပြေ။ ကန်တင်းမှထထွက်သွားသော ညီရဲရင့်က လွယ်အိတ်ပြန်ယူကာထွက်သွားပြီး ကျောင်းဆင်းချိန်တွင်ဖုန်းခေါ်သည့်အခါ စက်ပိတ်ထားသည်။ တိမ်ယံကိုခေါ်ကာ သုတ အိမ်အမြန်ပြန်ခဲ့သည်။
"မင်း အိမ်မှာပြန်ရောက်နေပါ ညီရဲရင့်"
¤
သုတ အိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့် ရဲရင့်တို့အိမ်ဘက်ကို ကူးလာမိသည်။ ဘာကြောင့်ရယ်မသိ စိတ်ထဲလေးလံနေမိသလို ရင်ထဲမှာလည်း စိုးထိတ်မိသည်။ ခြံတံခါးအားဆွဲဖွင့်၍ အိမ်ထဲသို့ပြေးလာတော့ ရဲရင့်ကားလေး အိမ်ရှေ့တွင်ရပ်ထားသည်မို့ သုတစိတ်အေးသွားမိသည်။
'တော်သေးတာပေါ့၊ အိမ်ပြန်ရောက်နေလို့' ဟုတွေးရင်း ရဲရင့်နာမည်အားခေါ်ကာ အိမ်အတွင်းသို့လှမ်းဝင်လာခဲ့သည်။
တိမ်ယံသည်လည်း သုတနှင့်ထက်ကြပ်မကွာ လိုက်ပါလာခဲ့သည်။
"ရဲရင့်ရေ ... ရဲရင့်"
"ဟယ် သားသုရေ၊ ပြန်လာတာလား ကလေး?"
"ဟုတ်၊ မေမေနှင်း။ ရဲရင့် အပေါ်မှာလား?"
"သားသားပြန်မလာသေးဘူးလေ သားရဲ့။ မနက်က သူ့ကိုကြည့်ရတာ တစ်ယောက်တည်း ယောင်တောင်တောင်နဲ့ဖြစ်နေလို့ မေမေသူ့ကို Taxi နဲ့ကျောင်းသွားခိုင်းလိုက်တာလေ သားရဲ့။ သားတို့ ကျောင်းမှာမတွေ့ကြဘူးလား?"
"တွေ့တယ်၊ သူအရင်ပြန်သွားတာ"
"ဪ၊ တစ်နေရာရာဝင်နေလို့နေမှာပေါ့ ကလေးရယ်။ ပြန်လာပါလိမ့်မယ်။ ဘယ်သဝေထိုးနေလဲမသိပါဘူး။ ကဲ၊ လာသား။ ဟိုကလေး ယံလေး၊ လာ သားလေး၊ ထိုင်ကြ။ မေမေ အအေးဖျော်တိုက်မယ်။ ဖရဲသီးတစ်လုံးရှိတာ ဖျော်လိုက်မယ်၊ ခဏနေကြဦးနော်"
"ဟုတ်ကဲ့ တီလေး။ လာ ကိုသု၊ ခဏထိုင်စောင့်လိုက်မယ်လေ"
"အင်း"
ထိုင်နေပေမဲ့ သုတစိတ်တို့က ကျောင်းမှာဖြစ်ခဲ့သောကိစ္စနှင့် သူတို့ပြောခဲ့ကြသောစကားများကိုသာ ပြန်လည်ကြားယောင်နေမိသည်။
"မင်းကိုမြင်နေရတာနဲ့တင် အနှောင့်အယှက်ဖြစ်တယ်"
"သေပေးလိုက်ရမလား"
"ခြိမ်းခြောက်တာလား? Sorry ပဲ၊ ငါ့ကိစ္စမဟုတ်လို့"
"ဒါပေါ့၊ မင်းကိစ္စမဟုတ်လို့ ငါဘာဖြစ်ဖြစ် မသိအောင်နေလိုက်ပါ"
ရဲရင့်အား ပို၍ပင် စိုးရိမ်ပူပန်လာမိသည်။
'ပြန်လာပါတော့ ရဲရင့်ရာ'
ကိုသုကိုကြည့်ရသည်မှာ စိတ်နှင့်လူမကပ်ပေ။ ဘာဖြစ်လို့ပါလိမ့်။ အိမ်ကိုပြန်ရောက်ရောက်ချင်း ဒီဘက်အိမ်ကိုကူးလာခဲ့သည်။ ထို့အပြင် မျက်ဝန်းထဲ၌ စိုးရိမ်ပူပန်မှုတို့ကအထင်းသား။
လက်နှစ်ဖက်ကိုလိမ်ကျစ်ကာ အံတင်းတင်းကြိတ်ထားပုံက မြင်ရသူအတွက် စိတ်မသက်သာလှသည်ကြောင့်
"ကိုသု၊ ကိုသု ဘာဖြစ်လို့လဲ? နေမကောင်းဘူးလား ကိုသု?"
တိမ်ယံလက်က သုတပခုံးအားဆွဲလှုပ်လာသည့်အချိန်မှ သုတ သတိပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ တိမ်ယံအား သုတငေးကြည့်ရင်း ရင်တွင်းဝေဒနာတို့အား ထုတ်ဖော်ပြောပြမိသည်။
"ယံလေး၊ ငါ ... ငါမှားသွားပြီထင်တယ်။ ငါ ... ငါ ဒီစကားကို လွယ်လွယ်မပြောလိုက်သင့်ဘူးကွာ''
"ဘာကိုလဲ? ကိုသုနဲ့ ကိုရဲရင့် ဘာဖြစ်ခဲ့ကြတာလဲ?"
"ငါ ... ငါသူ့ကို နှင်ထုတ်လိုက်မိတာ။ ငါစိတ်ပူတယ် ယံလေး။ ရဲရင့်ကို ငါစိတ်ပူတယ်လို့"
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး၊ ကိုရဲရင့်ကပြန်လာမှာပါ ကိုသုရဲ့။ ခဏပဲ စိတ်ရှည်ရှည်ထားပေး။ အချိန်လည်းစောသေးတယ်လေဗျ"
"အင်း၊ ဟုတ်တယ်နော်။ စောင့်နေရမှာကို"
ထိုအချိန် မီးဖိုခန်းထဲမှကျကွဲသံအချို့ကို ကြားလိုက်ရသဖြင့် သုတရော၊ တိမ်ယံပါ မီးဖိုခန်းထဲအပြေးဝင်သွားမိတော့ ဖန်ခွက်အကွဲတွေကြားရပ်နေသည့် မေမေနှင်း။
"အန်တီ"
"မေမေနှင်း"
"သားတို့ရယ်၊ သားတို့အတွက်ဖျော်ရည်ဖျော်ပြီး ယူလာမလို့လေ။ ဟိုငဂျစ်အတွက်ပါဖျော်ပြီး ရေခဲသေတ္တာထဲထည့်ထားပေးဖို့ကို သူ့အတွက်ဖျော်ရည်ခွက်က လက်ချော်ပြီးကျကွဲသွားတယ်လေ။ သားတို့ လန့်သွားကြလား? မတော်တဆပါကွယ်၊ သွားကြ၊ မေမေရှင်းလိုက်မယ်"
"မေမေနှင်း"
"အန်တီထိုင်နေနော်၊ သား ရှင်းလိုက်မယ်"
"အေးကွယ်၊ မေမေ့စိတ်ထဲ လေးနေလိုက်တာ။ သားသားကလည်းကွယ် ပြန်မလာသေးဘူး"
မေမေနှင်းစကားကြောင့် သုတရင်ထဲစိုးရိမ်စိတ်တို့က ဒီရေအလား တရိပ်ရိပ်တက်လာလေသည်။
'ပြန်လာပါတော့လား ရဲရင့်ရယ်'
"သား၊ သုလေး"
"ဗျ၊ ဗျာ မေမေနှင်း"
"သားသားဆီ ဖုန်းဆက်ကြည့်ပါဦး။ ပြန်လာခိုင်းလိုက်တော့။ မေမေ စိတ်တွေလေးနေတယ်ကွယ်"
"ဟုတ်ကဲ့"
ဘယ်လောက်ပင်ခေါ်ခေါ် စက်ပိတ်ထားပါသည်ဟုသာ ပြန်ဖြေနေသောဖုန်းလေးအား တတီတီနှိပ်ခေါ်ရင်း မျက်ရည်စတို့စီးကျနေသော ကောင်လေးတစ်ယောက်ရှိသလို...
ခေါ်ဆိုနေသော်လည်း ကိုင်မည့်သူမရှိသည့်ဖုန်းလေးတစ်လုံးရယ်၊ ထိုဖုန်းလေးကို လက်ကဆုပ်ကိုင်ရင်း လမ်းမထက်လဲကျနေသောကောင်လေးရယ် ...
""""""'''"""""
လွန်ခဲ့သော အချိန်နာရီတချို့...
သုတ၏စကားများအား ရဲရင့် ခံနိုင်ရည်မရှိပါ။
"စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်သည်တဲ့၊ ထွက်သွားတဲ့...
သေပေးရမလားဆိုသည်ကိုပင် စိတ်မဝင်စားဘူးတဲ့" လေ။
'ရက်စက်လိုက်တာ သုတလေးရယ်။ ငါ့ရင်ထဲနာလိုက်တာ။ မင်းကငါ့ကို အလိုမရှိတော့ဘူးတဲ့လား။ အားး ဘယ်လိုခံစားချက်ကြီးလဲကွာ!'
ရဲရင့် ခြေဦးတည့်ရာပြေးထွက်လာခဲ့မိသည်။ တသွင်သွင်စီးကျလာသော မျက်ရည်စတို့ကြောင့် အရှေ့ရှိမြင်ကွင်းများကိုပင် ကောင်းစွာမမြင်ရတော့သလို လူကလည်းမောဟိုက်နေသည်။ ထို့အပြင် ထပ်ခါတလဲလဲကြားနေရသော "ထွက်သွား" ဟူသည့် စကားသံတို့ကြောင့် ရဲရင့်ရူးချင်လာမိသည်။ ဘာကိုမှလည်းမသိတော့။ ဘယ်နေရာရောက်နေသည်ကိုလည်းမသိ။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးကလည်း မှောင်မိုက်လာသည်။
'ကြောက်သည်။ ရဲရင့် တကယ်ကိုအားကိုးရာမဲ့နေလေပြီ။ ဖေဖေ၊ မေမေ ဘယ်မှာလဲ? သုတလေး၊ သုတလေး၊ ထူးမြတ်ရေ ... သူငယ်ချင်းတွေရော တစ်ယောက်မှမရှိကြဘူး။ ဟင့်အင်း၊ ဘယ်သွားရမှာလဲ? ရဲရင့်ဘယ်သွားရမလဲ?'
ထို့နောက် နားထဲသဲ့သဲ့ကြားလိုက်ရသည့်အသံလေးတစ်ခု "ရဲရင့်၊ ရဲရင့်" ။ ရဲရင့် ထိုအသံရှင်လေးအား လှည့်ပတ်ရှာနေမိသည်။ ထို့နောက် တွေ့လိုက်ရပါပြီ၊ လမ်းတစ်ဖက်ခြမ်းကနေ ပြုံးပြပြီး လက်ယမ်းကာခေါ်နေသည့်ကောင်လေးတစ်ယောက် "သုတလေး၊ ဟုတ်တယ် သုတလေး "
"ရဲရင့်၊ လာလေ။ ငါဒီမှာ။ လာခဲ့၊ ငါရှိတယ်လေ"
အင်း။ လာမယ်၊ ငါလာခဲ့မယ်နော် သုတလေး။ ငါလာခဲ့မယ်။
အားကိုးရာ အရိပ်လေးရှိရာဆီသို့ ပြေးထွက်သွားသောကောင်လေး။ တကယ်တော့ သူဖြတ်ပြေးသွားမိသည်က ကားလမ်းမကြီးထက်သို့။
ရှုပ်ယှက်ခတ်မနေသည့်တိုင် အဆက်မပြတ်မောင်းနှင်နေသော ကားများကြားထဲသို့ ပြေးဝင်သွားမိခြင်းရဲ့ရလဒ်သည်ကားး .....
တတီတီဆူညံနေသော ကားဟွန်းသံများ၊
ကျွီခနဲနေအောင် ဘရိတ်အုပ်လိုက်သောအသံများကြားထဲ
*ဒုန်း* ခနဲနေအောင် အတိုက်ခံလိုက်ရသော ကိုယ်လေးသည်လည်း လမ်းမကြီးထက်လဲလျောင်းကာ သွေးစတွေနဲ့အတူ ငြိမ်သက်လျက်။
လက်ထဲဆုပ်ကိုင်ထားသော ဖုန်းလေးကတော့ ထိုခန္ဓာကိုယ်လေးဘေးကျလျက် မှန်ကွဲသွားသည့်တိုင် မပျက်စီးသေးပေ။
သို့သော် လမ်းမထက်က ထိုလူသားလေးကရော ...........
""""""""""""""""""""""""""
by Jay & Demon
Коментарі