Chapter (15)
"ဟိုလူ! လာေလ၊ အဲ့ဒီမွာပဲ ရပ္ေနေတာ့မွာလား?"
"ဪ၊ ေအး။ လာၿပီ၊ လာၿပီ"
ထူးျမတ္ ယံေလးအေနာက္ ခပ္ျမန္ျမန္ေျပးလိုက္သြားရသည္။ ဒီဟာေလးကလည္း မလြယ္ေၾကာေလးပါပဲလား။
"အမေလး၊ မင္းတို႔ကလည္း ၾကာလိုက္တာ။ လာ၊ ထိုင္ ယံေလး"
"ဟုတ္၊ ကိုရဲရင့္"
"မၾကာပါဘူးကြာ မင္းကလည္း"
တိမ္ယံနဲ႔ထူးျမတ္က ရဲရင့္ႏွင့္ဥကၠာၾကားမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး သူတို႔အတြက္မွာထားေပးသည့္ အစားအေသာက္မ်ားကို စားဖို႔ျပင္ေနၾကေတာ့ သုတက ယံေလးကိုၾကည့္ရင္း
"ယံေလး"
"ဗ်ာ"
"သက္သာလား?"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ေကာင္းသြားၿပီ"
"အင္း၊ မသက္သာရင္ေဆးခန္းျပရမယ္"
"သက္သာပါၿပီ ကိုသုရဲ႕။ ကိုသုစိတ္ပူေပးတာနဲ႔တင္ ယံေလးေဝဒနာေတြ ေပ်ာက္ကုန္ၿပီသိလား။ အဟီး"
"အဟားး ဟုတ္ပါၿပီကြာ။ စား၊ စား၊ ဗိုက္ဆာေနတာမလား"
"ဟုတ္ကဲ့"
ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ေျပာေနေသာ ယံေလးအားၾကည့္ကာ ရဲရင့္သက္ျပင္းခ်မိသည္။
'အင္း၊ ဒီေကာင္ေလးကို ေလၽွာ့တြက္လို႔မရပါ့လား'
သုတေလးကလည္း ထိုကေလးဆို ကိုယ့္ထက္ပင္ပိုဂ႐ုစိုက္ေနသည္က ဘဝင္မက်စရာေကာင္းလွသည္။ အေတြးမ်ားႏွင့္ ရဲရင့္စိတ္ထဲ မြန္းက်ပ္လာမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္
"ငါ အတန္းမတက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဥကၠာ၊ မင္းလိုက္မလား ငါနဲ႔"
"ဟမ္၊ မလိုက္ေတာ့ဘူး။ ငါ့ျဖဴေလးနဲ႕အတူျပန္မွာမို႔"
"ထူးျမတ္၊ မင္းေရာ?"
"အင္း၊ ငါကကိစၥမရွိဘူး။ ဒါနဲ႔ ေနပါဦး၊ မင္းကဘာလို႔လဲ?"
"ဒီတိုင္း ငါစိတ္ရႈပ္ေနသလိုျဖစ္လို႔ပါ။ မင္းတို႔မလိုက္ခ်င္လည္းရတယ္၊ ငါ အိမ္ပဲျပန္ေတာ့မယ္"
သုတ ဘာတစ္ခုမွဝင္မေျပာဘဲ ရဲရင့္ကိုၾကည့္ေနမိသည္။ တျခားလူေတြကိုသာေခၚေနတာ၊ သူ႔ကိုေတာ့ အေရးမစိုက္။ ေနပါေစဟုေတြးကာ မသိသလိုေနေနေပမဲ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက အတူႀကီးျပင္းလာသူ ကိုယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရသည့္ ထိုလူသားေလး ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သူၾကည့္႐ုံႏွင့္သိသည္။ ေသခ်ာတာက ရဲရင့္ တကယ္ပဲစိတ္ညစ္ေနတယ္ဆိုတာပင္။
တိမ္ယံကေတာ့ ဘာတစ္ခုမွဝင္မေျပာသလို စိတ္လည္းမဝင္စားဘူးထင္ပါရဲ႕။ သူ႔အစားကိုသာ သူငုံ႔စားေနသည္။ အင္း၊ တမင္မသိသလိုလုပ္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေလသည္။
"ညီရဲရင့္"
"ဟင္?"
သုတ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလးေခၚလိုက္ေတာ့ တိုးတိုးေလးျပန္ထူးလာသည္မို႔ သုတစိတ္ထဲမေကာင္းျဖစ္မိသည္။
"ေနမေကာင္းဘူးလား?"
"ဟင့္အင္း၊ ေကာင္းပါတယ္။ ငါ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ သုတေလး"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ? ငါ့ကိုၾကည့္စမ္း ရဲရင့္၊ ငါ့မ်က္ႏွာကိုၾကည့္။ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ?"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးကြာ"
"ငါ့ဘက္ကိုေသခ်ာလွည့္ေျပာစမ္း ညီရဲရင့္"
သုတ ေလသံမာမာႏွင့္ေျပာလိုက္ေတာ့လည္း မ်က္ႏွာေလးငယ္ကာ ေမာ့ၾကည့္လာေလသည္။ ဒီေကာင္ေလးဟာေလ လူကိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေအာင္ သိပ္လုပ္တာပဲဟု ေတြးလိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ရဲရင့္ေခါင္းေလးအား မိမိပခုံးေပၚမွီေစလိုက္ၿပီး ဆံပင္ေလးေတြကိုလက္ႏွင့္သပ္ရင္း ေခ်ာ့ရျပန္ပါတယ္။
"ဘာမွမျဖစ္ဘူးေနာ္။ ငါရွိတယ္ေလ၊ ငါမင္းအနားမွာရွိေနတယ္ေလ ရဲရင့္ရဲ႕၊ ေနာ္?"
"အင္း၊ ငါ့အနားမွာပဲေနပါေနာ္ သုတေလး"
"အင္း၊ ငါမင္းအနားမွာပဲေနမွာပါ၊ ဟုတ္ၿပီလား။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွေလွ်ာက္မေတြးနဲ႔ အတန္းတက္ရမယ္၊ ၾကားလား?"
"ဟုတ္"
"အဟင္း၊ လိမၼာလိုက္တာကြာ"
ႏွစ္ေယာက္တစ္ကမာၻတည္ေနၾကေသာ လူသားႏွစ္ေယာက္အား သူတို႔အေရွ႕ကသုံးေယာက္ကေတာ့ ေငးၾကည့္ေနၾကေလရဲ႕။ ထို႔ေနာက္ ဥကၠာက...
"အာ ... ဒီလင္လင္ကေတာ့ မလြယ္ပါဘူးကြာ။ မင္းတို႔အိပ္ခန္းထဲမွာထင္ေနလား ေဟ့ေကာင္ေတြရ။ ဒါ ကန္တင္းေနာ္၊ ေက်ာင္းကန္တင္းကြ"
"သိတယ္ေလ၊ ငါတို႔က မဟုတ္တာလုပ္ေနလို႔လား။ ဘာလင္လင္လဲ? ေပါက္ကရေတြရပ္လိုက္ ေစာက္ေကာင္ရဲ႕။ မင္းအသံၿပဲနဲ႔ေအာ္ေနတာ တစ္ေက်ာင္းလုံးၾကားေတာ့မယ္ဟ"
"ရွက္ေနတာလား ဟဟားး"
"ေဘာကိုရွက္!"
"မိုက္ရိုင္းလိုက္တာ ေခသုတရာ၊ ႐ုပ္ေလးနဲ႔မွမလိုက္ကြာ"
"ကဲ၊ ေတာ္ၾကပါေတာ့ဟ။ မင္းတို႔ကလည္း ပိုက္ဆံရွင္း၊ သြားၾကမယ္"
"ေအး၊ ငါရွင္းလိုက္မယ္"
"Ok"
သုတႏွင့္ရဲရင့္အားၾကည့္ကာ တိမ္ယံရင္ထဲ မုန္တိုင္းထန္ေနသည္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အေရွ႕ကႏွစ္ေယာက္အား ဆြဲခြဲပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ကိုသုရင္ခြင္ထဲက ကိုရဲရင့္အား တိမ္ယံ ဆြဲထုတ္ၿပီးသတ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ကိုယ္ခ်စ္ရသူက အျခားတစ္ေယာက္အေပၚ သည္းသည္းလႈပ္ခ်စ္ျပေနတာ မုန္းစရာေကာင္းလြန္းလွသည္။ မစခင္တည္းကရႈံးေနၿပီလားဟု ေတြးမိသည္။ ဒါေပမဲ့ တိမ္ယံလက္မခံခ်င္ေပ။ ေသခ်ာေပါက္ ကိုသုကို တိမ္ယံပိုင္ရမည္၊ ဘယ္ေတာ့မွအရႈံးမေပးဘူး။
"ခင္ဗ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ ရေအာင္ယူမွာ၊ ကိုသု"
အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ကာထိုင္ေနသည့္ တိမ္ယံအား ထူးျမတ္ၾကည့္ရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ထိုကေလးမ်က္လုံးေတြက ရဲရင့္အား တစ္ခုခုလုပ္ေတာ့မည့္ပုံစံႏွင့္ တူေနသည္။ ထူးျမတ္ ရဲရင့္အားစိတ္ပူမိသလို၊ ယံေလးကိုလည္း သနားမိသည္။ ထူးျမတ္ ယံေလးပခုံးကိုအသာပုတ္လိုက္ေတာ့ လွည့္ၾကည့္လာသည့္မ်က္ဝန္းတို႔က ေၾကကြဲမႈအျပည့္။
"ယံေလး၊ အတန္းသြားတက္ေတာ့ေလ။ လာ၊ အစ္ကိုလိုက္ပို႔ေပးမယ္"
"ဗ်ာ"
"လာ၊ သြားရေအာင္။ သုတ၊ မင္းတို႔ ငါ့ကိုမေစာင့္နဲ႔ေတာ့။ အတန္းထဲသြားႏွင့္ေတာ့"
"ေအး။ ရဲရင့္ ထ၊ အတန္းထဲသြားရေအာင္ေနာ္"
"အင္း။ ယံေလး၊ အစ္ကိုတို႔ မလိုက္ေတာ့ဘူးေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့။ လာ အစ္ကိုထူးျမတ္၊ သြားမယ္ေလ"
"အင္း "
ေက်ာခိုင္းထြက္သြားသည့္ ယံေလးအား ရဲရင့္လွမ္းၾကည့္ရင္း မဲ့ၿပဳံးတစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ စိတ္ထဲကေန စကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္သည္က "မင္းငယ္ပါေသးတယ္ တိမ္ယံ" ဟူ၍ပင္။
¤
လမ္းကိုအျမန္ေလၽွာက္ေနသည့္ တိမ္ယံေနာက္မွ လိုက္လာရင္း ထူးျမတ္စကားစမိသည္။
"အျမဲတမ္း လမ္းအျမန္ေလၽွာက္ေနတာပဲလား?"
"အေျခအေနအရပဲ"
တိမ္ယံ လွည့္မၾကည့္ဘဲေျဖလာသည္ကို ထူးျမတ္က ခပ္တိုးတိုးတုန္႔ျပန္လိုက္သည္။
"အေျခအေနေတြသံုးသပ္တတ္ရင္ အထိအခိုက္နည္းတာေပါ့"
"ဘာေျပာတာလဲ?"
တိမ္ယံ လမ္းေလၽွာက္ေနသည္ကိုရပ္ၿပီး ထူးျမတ္ဘက္သို႔ လွည့္ေမးလိုက္သည္။
"ျမန္ျမန္ေလၽွာက္တိုင္း ခရီးမေရာက္ဘူးလို႔။ ခလုတ္တိုက္တတ္တယ္လို႔ ေျပာတာပါ"
ထူးျမတ္ကို မၾကည္သလိုၾကည့္ရင္း ျပန္လွည့္ထြက္လိုက္သည့္ တိမ္ယံတစ္ေယာက္ ဘယ္ကလြင့္က်ေနမွန္းမသိေသာ ကတ္ထူစကၠဴခ်ပ္ေအာက္ ဖိနပ္ဦးထိပ္ဝင္သြားၿပီး
"အား!"
ယိုင္လဲသြားေတာ့မည့္တိမ္ယံ့လက္ေမာင္းကို ထူးျမတ္က ဆြဲယူထိန္းေပးလိုက္၍ လဲက်မသြားခဲ့ပါ။
"လႊတ္ေတာ့"
"ေျပာပါတယ္၊ ခလုတ္တိုက္တတ္တယ္လို႔"
"အဲဒီကတ္ထူခ်ပ္က ဘယ္ကေရာက္လာမွန္းမသိဘူး"
ေဆာင့္ေအာင့္ကာ ကတ္ထူခ်ပ္ကိုေကာက္ကိုင္ၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းမွအမႈိက္ပံုးထဲ ထိုးထည့္ေနသည့္ တိမ္ယံကို ထူးျမတ္ ျပံဳးၿပီးၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။
စိတ္တိုေနတာေတာင္ တျခားလူေတြ သူ႔လိုမျဖစ္ဖို႔ဖယ္ေပးတတ္တဲ့ စိတ္ေကာင္းေလးလည္းရွိေနတာကို ဘာလို႔မ်ား ရဲရင့္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား ဝင္႐ႈပ္ခ်င္ရတာလဲ ခ်ာတိတ္ေရ။
"ေရာက္ၿပီ၊ ျပန္ေတာ့။ ေက်းဇူးတင္တယ္"
"ေက်းဇူးတင္တာက ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးနဲ႔လား?"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်"
တိမ္ယံလုပ္ျပံဳးျပံဳးကာ ေခါင္းေလးအသာညြတ္ၿပီး ရြဲ႕သလိုေျပာလာသည္ေၾကာင့္ ထူးျမတ္ရယ္မိေတာ့ ခပ္စူးစူးစိုက္ၾကည့္ခံလိုက္ရသည္။
"အား ... ေၾကာက္လိုက္တာ။ ဘယ္လိုႀကီးၾကည့္တာလဲ?"
"ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုႀကီးရယ္ေနတာလဲ?"
"ဪ၊ ကေလးတစ္ေယာက္က ..."
"ဘယ္က ကေလးလဲ?"
ထူးျမတ္ သူ႔စကားကို ျဖတ္ေမးလိုက္သည့္တိမ္ယံကို စိုက္ၾကည့္ရင္းမွ အၾကည့္လႊဲလိုက္ၿပီး
"ခုနက ဟိုဘက္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္ျဖတ္သြားတာ ေတြ႕လိုက္တာေလ။ ဘာအလိုမက်လဲမသိဘူး၊ စူပုပ္ေနတာပဲ"
"ေက်ာင္းထဲ ဘယ္ကကေလးရွိမွာလဲ? အခန္းထဲသြားေတာ့မယ္"
"ေနပါဦး၊ ဆရာလည္းမဝင္ေသးတာကို ေလာေနတယ္"
"ဘာကိစၥရွိေသးလို႔လဲ?"
"မင္းမွာ အရမ္းခ်စ္ရတဲ့ငယ္သူငယ္ခ်င္း ရွိဖူးလား?"
"မရွိဘူး၊ ေသၿပီ။ ခင္ဗ်ားမွာေရာ ရွိလို႔လား?"
"အင္း၊ ရွိတယ္"
"မညားၾကေသးဘူးမဟုတ္လား? အပိုေတြေျပာမေနနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္သြားၿပီ"
စူပုပ္ၿပီးလွည့္ထြက္သြားေသာ ေကာင္ေလးေၾကာင့္ ထူးျမတ္ ထပ္ရယ္မိျပန္ပါသည္။ သူေျပာလိုသည့္ အေၾကာင္းအရာကို တိမ္ယံကသိေနသည္ပဲ။
"ေဟ့ ခ်ာတိတ္! ညေနက် ကားဆီမွာပဲေစာင့္ေနလိုက္ေနာ္။ ကိုယ္တို႔အတန္းဆင္းတာ ေနာက္က်မွာ"
ထူးျမတ္အေျပာကို တိမ္ယံမတုန္႔ျပန္ေနေတာ့ပါ။
ဒီလူ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္နဲ႔၊ မသိရင္ သူနဲ႔ပဲအတူျပန္မွာလိုလိုနဲ႔ေနာ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြဘက္ကေန ေရွ႕ေနခဘယ္ေလာက္ရလို႔မ်ား အတင္းေတြကာကြယ္ေနရသလဲမသိဘူး။ အျမင္ကတ္စရာေတြ။
¤
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ထက္ေစာၿပီး တိမ္ယံတို႔အတန္းၿပီးသြားတာေၾကာင့္ ရန္လင္းနဲ႔ဝဏၰကပါ ကားနားအထိလိုက္လာေပးၾကၿပီး ေရာက္တတ္ရာရာေတြေျပာကာ ေက်ာင္းဆင္းၿပီးေတာ့မွ ျပန္သြားၾကသည္။ တိမ္ယံတစ္ေယာက္တည္းေစာင့္ေနရင္း ထြက္လာသမၽွေက်ာင္းသားေတြကို ေငးေနမိစဥ္ ျမင္ကြင္းထဲေပၚလာသည္တို႔က စိတ္ပ်က္စရာအတိ။
ညီရဲရင့္က ေရွ႕မွေန၍ မေျပး႐ံုတစ္မည္လမ္းေလၽွာက္လာသည္ကို ေခသုတက ေနာက္မွေန၍ လြယ္အိတ္ကိုလွမ္းဆြဲသည္။ အိတ္ႏွစ္လံုးကို တစ္ေယာက္တည္းလြယ္လာသည့္ ညီရဲရင့္ကလည္း တမင္တကာပင္ ေခသုတရွိရာေနာက္ဘက္သို႔ တစ္ကိုယ္လံုးပစ္မွီသြားျပန္သည္။ ေခသုတကျပန္တြန္းထားရင္း ေရွ႕ကိုဖ႐ိုဖရဲႏွင့္တိုးလာၾကၿပီးမွ ညီရဲရင့္က ေျခလွမ္းေတြကို ႐ုတ္တရက္ ရပ္ပစ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္မွပါလာေသာေခသုတ ရဲရင့္ေက်ာျပင္ကိုဝင္တိုက္ကာ ေနာက္ျပန္လဲမက်ေစရန္အတြက္ ရဲရင့္ခါးကို လွမ္းဖက္လိုက္ရသည္။ ေခသုတလက္ေတြကို ညီရဲရင့္ကဆြဲကိုင္ထားသည္မို႔ သုတ႐ုန္းထြက္လိုက္ၿပီး ရဲရင့္လက္ေမာင္းအား လွမ္းထိုးသည္။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္မဟုတ္သည့္ လက္သီးခ်က္ကို ညီရဲရင့္က အမူပိုစြာ႐ႈံ႕မဲ့ျပရင္း ႏွစ္ေယာက္သား ကားအနားမေရာက္ခင္ေလးအထိ တိမ္ယံကို သတိမထားမိၾကေပ။ အနားေရာက္ခါနီးမွ ရဲရင့္က
"ယံေလး၊ အေစာႀကီးေရာက္ေနတာလား?"
အဟက္! ျမင္ေသးတယ္ေနာ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ လူေတြအမ်ားႀကီးၾကားထဲ ပလူးေနရတာနဲ႔ တစ္ေလာကလံုးကို ေမ့ေနၿပီထင္တာ။
"ယံေလး၊ ဘာၾကည့္ေနတာလဲ?"
"ဟမ္ ... ဟင္? ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုေကာင္ေတြေလ စာအုပ္ယူမယ္ဆိုၿပီး ေမ့သြားၾကတာ။ အဲဒါကို ခုမွေတြးမိသြားလို႔ပါ ကိုသုရဲ႕"
"အတန္းေစာဆင္းတာလား? ကိုယ္တို႔ေနာက္က်မယ္ဆိုတာ ထူးျမတ္မွာခဲ့ေသးတယ္ေျပာလို႔ ေအးေအးေဆးေဆးမွ ထြက္လာခဲ့တာ"
"ဟုတ္၊ ရတယ္။ ျပန္ရေအာင္ေလ"
"အင္း၊ သြားစို႔"
ေရွ႕ခန္းမွာတက္ထိုင္မည့္ တိမ္ယံ့အၾကံအစည္ကို Driver Seat တြင္ေနရာယူလိုက္ေသာ ညီရဲရင့္ေၾကာင့္ လက္ေလၽွာ့လိုက္ရသည္။
¤
"ကိုသု၊ ယံ ဝင္လာမယ္ေနာ္"
"လာေလ ယံေလး"
ခုတင္ေပၚထိုင္ကာ စာအုပ္ရွင္းေနေသာသုတကို တိမ္ယံၾကည့္ေနရင္း ခုတင္ေဘးကကုလားထိုင္မွာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
"ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ?"
"ဒီအတိုင္း ပ်င္းလို႔"
"ဪ၊ လုပ္စရာမရွိရင္ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ျဖစ္ၾကည့္မလား? ဟိုမွာအေခြေတြရွိတယ္"
"ကိုသုက ဘယ္လိုအမ်ိဳးအစားေတြၾကည့္တာလဲ?"
သုတညႊန္ျပရာဆီလွည့္ၾကည့္ရင္း တိမ္ယံေမးလိုက္သည္။
"ယံေလးက ဘယ္လိုေတြႀကိဳက္တာလဲ? ကိုယ့္ဆီက Action နဲ႔ Horror ေတြမ်ားတယ္"
"ယံက Drama & Romance ပဲ အၾကည့္မ်ားတာ"
"အင္း၊ ရွိေတာ့ရွိမယ္။ နည္းနည္းေတာ့ရွာရမယ္ထင္တယ္။ ဟိုေကာင္ရဲရင့္က ယူလာရင္ ဝုန္းဒိုင္းၾကဲေနတာေတြခ်ည္းပဲ။ ကိုယ္လည္းအက်င့္ပါကုန္ေရာ"
"ဪ။ အဲဒါဆို တစ္ခါတေလေလး တစ္မ်ိဳးေျပာင္းၾကည့္ပါလား? ယံ မေန႔က Down ထားတဲ့ကား ၾကည့္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္"
"ဘာလဲ၊ Romance ပဲလား? ေနာက္တစ္ခါၾကံဳရင္ ၾကည့္ၾကတာေပါ့။ ခဏေနရင္ ရဲရင့္က စာအတူလုပ္ဖို႔လာမွာမို႔ အခု စာအုပ္ေတြရွင္းေနတာ"
တိမ္ယံကို တစ္ခ်က္ေမာ့မၾကည့္ဘဲ စာအုပ္ေတြနဲ႔႐ႈပ္ေနရင္း ေျပာလာသည့္စကားတို႔က ညီရဲရင့္ႏွင့္ကို မလြတ္ပါ။ စာအုပ္ေတြ အပံုလိုက္ထပ္ၿပီးေတာ့ သုတက တစ္ခုခုစဥ္းစားေနသလိုႏွင့္ ထရပ္လိုက္ၿပီး
"အဲဒီစာအုပ္က ရဲရင့္ဆီေရာက္ေနတာမ်ားလား?"
လာျပန္ပါၿပီ ရဲရင့္ဆိုသည့္နာမည္။ သုတက စာအုပ္ေတြကို စားပြဲေပၚေရႊ႕ေနသည္မို႔ တိမ္ယံထိုင္ၾကည့္ေနစဥ္
"သုတေရ ..."
"ေအး၊ အခန္းထဲလာခဲ့"
ရဲရင့္အသံကိုၾကားလိုက္ရသည္မို႔ ခုတင္ဘက္ကစာအုပ္ထပ္ကိုသယ္ကာ စားပြဲဘက္လွည့္တင္သည့္ သုတဘက္ကို တိမ္ယံထရပ္လိုက္သည္။
သုတတစ္ေယာက္ ႐ုတ္တရက္ထရပ္လိုက္သည့္တိမ္ယံကို မေရွာင္ႏိုင္ဘဲတိုက္မိကာ စာအုပ္ေတြေရာ လူေတြပါ လဲက်ကုန္သည္။ သုတက ထိုင္ခံုကိုအားျပဳထိန္းလိုက္သည္ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းလဲမက်ဘဲ ...
"သုတေလး၊ အ!"
အခန္းထဲဝင္လာသည့္ရဲရင့္က ဖ႐ိုဖရဲအေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ သုတကိုလွမ္းဆြဲရာမွ ရဲရင့္ကိုယ္ေပၚ ေခသုတပါထပ္လဲေတာ့သည္။ သုတေခါင္းႏွင့္ခုတင္ေစာင္း ထိမိမည္စိုး၍ လက္ႏွင့္ခံထားလိုက္သည့္ ရဲရင့္အသံေၾကာင့္ ေခသုတ ပ်ာပ်ာသလဲထထိုင္ကာ
"ထိသြားၿပီ။ ရလား? အရမ္းနာသြားလား? ငါ့ကိုျပစမ္း"
"ရတယ္၊ မင္း ဘယ္မွမထိဘူးမဟုတ္လား?"
"ဟင့္အင္း"
"တိမ္ယံ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ?"
ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ လူးလဲထေနေသာတိမ္ယံကို ညီရဲရင့္ကလွမ္းေမးသည့္အခါမွသာ ေခသုတတို႔ တိမ္ယံကိုသတိရေတာ့သည္။
"ဟုတ္တယ္၊ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ ယံေလး?"
"ယံက ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
"အင္း၊ ေတာ္ေသးတယ္။ ရဲရင့္၊ မင္းလက္ေကာက္ဝတ္နဲ႔တိုက္မိတာလား ခုတင္ေစာင္းကို"
"ဟင္? ဟုတ္မယ္ထင္တယ္"
"ဟုတ္ကိုဟုတ္တယ္။ ရဲေနၿပီ ေတြ႕လား! ခုတင္ေပၚထိုင္လိုက္၊ ငါေဆးလိမ္းေပးမယ္"
ပ်ာယာေတြခတ္ၿပီး ေဆးလိမ္းေပးဖို႔လုပ္ေနေသာ ေခသုတ၊ ခုတင္ေပၚထိုင္ကာ လက္ေကာက္ဝတ္ကို က်န္တစ္ဖက္ႏွင့္ကိုင္ရင္း သုတလႈပ္ရွားသမၽွလိုက္ၾကည့္ေနေသာ ညီရဲရင့္၊ ခုတင္ေဘးတြင္ ေတြေတြေလးရပ္ၾကည့္ေနပါေသာ တိမ္ယံ။ အစီအစဥ္ေတြက ကြက္တိက်စြာ လြဲေခ်ာ္ကုန္ပါသည္။
.
ဟား!!! ႏွစ္ေယာက္ထပ္ၿပီးလဲက်သြားတဲ့ျမင္ကြင္းမ်ိဳး ကိုရဲရင့္ကို ျမင္ေစခ်င္တာေလ။ သူက ဘာလို႔အရမ္းလ်င္တာလဲ? ခ်က္ခ်င္းကိုအနားေရာက္လာၿပီး ဆြဲယူလိုက္တာ။ တကယ္ဆို သူ႔ေနရာမွာ ငါျဖစ္ေနရမွာေလ။
.
ေကာင္ေလး၊ မင္းဘယ္လိုၾကံစည္လိုက္လဲ ငါရိပ္မိတယ္။ ငါ မင္းကို ဒီအတိုင္းလႊတ္ထားလို႔ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူးထင္တယ္။ အခုကိစၥကို ငါမသိသလိုေနေပးလိုက္ေပမဲ့ မင္းဘက္က အခုထက္ဆိုးမလာဖို႔ေတာ့ လိုလိမ့္မယ္။
""""""""""""""""""""""""""""""""""
"ဟိုလူ! လာလေ၊ အဲ့ဒီမှာပဲ ရပ်နေတော့မှာလား?"
"ဪ၊ အေး။ လာပြီ၊ လာပြီ"
ထူးမြတ် ယံလေးအနောက် ခပ်မြန်မြန်ပြေးလိုက်သွားရသည်။ ဒီဟာလေးကလည်း မလွယ်ကြောလေးပါပဲလား။
"အမလေး၊ မင်းတို့ကလည်း ကြာလိုက်တာ။ လာ၊ ထိုင် ယံလေး"
"ဟုတ်၊ ကိုရဲရင့်"
"မကြာပါဘူးကွာ မင်းကလည်း"
တိမ်ယံနဲ့ထူးမြတ်က ရဲရင့်နှင့်ဥက္ကာကြားမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး သူတို့အတွက်မှာထားပေးသည့် အစားအသောက်များကို စားဖို့ပြင်နေကြတော့ သုတက ယံလေးကိုကြည့်ရင်း
"ယံလေး"
"ဗျာ"
"သက်သာလား?"
"ဟုတ်ကဲ့၊ ကောင်းသွားပြီ"
"အင်း၊ မသက်သာရင်ဆေးခန်းပြရမယ်"
"သက်သာပါပြီ ကိုသုရဲ့။ ကိုသုစိတ်ပူပေးတာနဲ့တင် ယံလေးဝေဒနာတွေ ပျောက်ကုန်ပြီသိလား။ အဟီး"
"အဟားး ဟုတ်ပါပြီကွာ။ စား၊ စား၊ ဗိုက်ဆာနေတာမလား"
"ဟုတ်ကဲ့"
ရယ်ကျဲကျဲနှင့်ပြောနေသော ယံလေးအားကြည့်ကာ ရဲရင့်သက်ပြင်းချမိသည်။
'အင်း၊ ဒီကောင်လေးကို လျှော့တွက်လို့မရပါ့လား'
သုတလေးကလည်း ထိုကလေးဆို ကိုယ့်ထက်ပင်ပိုဂရုစိုက်နေသည်က ဘဝင်မကျစရာကောင်းလှသည်။ အတွေးများနှင့် ရဲရင့်စိတ်ထဲ မွန်းကျပ်လာမိသည်။ ထို့ကြောင့်
"ငါ အတန်းမတက်ချင်တော့ဘူး။ ဥက္ကာ၊ မင်းလိုက်မလား ငါနဲ့"
"ဟမ်၊ မလိုက်တော့ဘူး။ ငါ့ဖြူလေးနဲ့အတူပြန်မှာမို့"
"ထူးမြတ်၊ မင်းရော?"
"အင်း၊ ငါကကိစ္စမရှိဘူး။ ဒါနဲ့ နေပါဦး၊ မင်းကဘာလို့လဲ?"
"ဒီတိုင်း ငါစိတ်ရှုပ်နေသလိုဖြစ်လို့ပါ။ မင်းတို့မလိုက်ချင်လည်းရတယ်၊ ငါ အိမ်ပဲပြန်တော့မယ်"
သုတ ဘာတစ်ခုမှဝင်မပြောဘဲ ရဲရင့်ကိုကြည့်နေမိသည်။ တခြားလူတွေကိုသာခေါ်နေတာ၊ သူ့ကိုတော့ အရေးမစိုက်။ နေပါစေဟုတွေးကာ မသိသလိုနေနေပေမဲ့ ငယ်ငယ်ကတည်းက အတူကြီးပြင်းလာသူ ကိုယ်ချစ်မြတ်နိုးရသည့် ထိုလူသားလေး ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ သူကြည့်ရုံနှင့်သိသည်။ သေချာတာက ရဲရင့် တကယ်ပဲစိတ်ညစ်နေတယ်ဆိုတာပင်။
တိမ်ယံကတော့ ဘာတစ်ခုမှဝင်မပြောသလို စိတ်လည်းမဝင်စားဘူးထင်ပါရဲ့။ သူ့အစားကိုသာ သူငုံ့စားနေသည်။ အင်း၊ တမင်မသိသလိုလုပ်နေတာလည်း ဖြစ်နိုင်လေသည်။
"ညီရဲရင့်"
"ဟင်?"
သုတ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေးခေါ်လိုက်တော့ တိုးတိုးလေးပြန်ထူးလာသည်မို့ သုတစိတ်ထဲမကောင်းဖြစ်မိသည်။
"နေမကောင်းဘူးလား?"
"ဟင့်အင်း၊ ကောင်းပါတယ်။ ငါ အိမ်ပြန်ချင်တယ် သုတလေး"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ? ငါ့ကိုကြည့်စမ်း ရဲရင့်၊ ငါ့မျက်နှာကိုကြည့်။ ဘာဖြစ်နေတာလဲ?"
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးကွာ"
"ငါ့ဘက်ကိုသေချာလှည့်ပြောစမ်း ညီရဲရင့်"
သုတ လေသံမာမာနှင့်ပြောလိုက်တော့လည်း မျက်နှာလေးငယ်ကာ မော့ကြည့်လာလေသည်။ ဒီကောင်လေးဟာလေ လူကိုစိတ်မကောင်းဖြစ်အောင် သိပ်လုပ်တာပဲဟု တွေးလိုက်မိသည်။ ထို့နောက် ရဲရင့်ခေါင်းလေးအား မိမိပခုံးပေါ်မှီစေလိုက်ပြီး ဆံပင်လေးတွေကိုလက်နှင့်သပ်ရင်း ချော့ရပြန်ပါတယ်။
"ဘာမှမဖြစ်ဘူးနော်။ ငါရှိတယ်လေ၊ ငါမင်းအနားမှာရှိနေတယ်လေ ရဲရင့်ရဲ့၊ နော်?"
"အင်း၊ ငါ့အနားမှာပဲနေပါနော် သုတလေး"
"အင်း၊ ငါမင်းအနားမှာပဲနေမှာပါ၊ ဟုတ်ပြီလား။ ပြီးတော့ ဘာမှလျှောက်မတွေးနဲ့ အတန်းတက်ရမယ်၊ ကြားလား?"
"ဟုတ်"
"အဟင်း၊ လိမ္မာလိုက်တာကွာ"
နှစ်ယောက်တစ်ကမ္ဘာတည်နေကြသော လူသားနှစ်ယောက်အား သူတို့အရှေ့ကသုံးယောက်ကတော့ ငေးကြည့်နေကြလေရဲ့။ ထို့နောက် ဥက္ကာက...
"အာ ... ဒီလင်လင်ကတော့ မလွယ်ပါဘူးကွာ။ မင်းတို့အိပ်ခန်းထဲမှာထင်နေလား ဟေ့ကောင်တွေရ။ ဒါ ကန်တင်းနော်၊ ကျောင်းကန်တင်းကွ"
"သိတယ်လေ၊ ငါတို့က မဟုတ်တာလုပ်နေလို့လား။ ဘာလင်လင်လဲ? ပေါက်ကရတွေရပ်လိုက် စောက်ကောင်ရဲ့။ မင်းအသံပြဲနဲ့အော်နေတာ တစ်ကျောင်းလုံးကြားတော့မယ်ဟ"
"ရှက်နေတာလား ဟဟားး"
"ဘောကိုရှက်!"
"မိုက်ရိုင်းလိုက်တာ ခေသုတရာ၊ ရုပ်လေးနဲ့မှမလိုက်ကွာ"
"ကဲ၊ တော်ကြပါတော့ဟ။ မင်းတို့ကလည်း ပိုက်ဆံရှင်း၊ သွားကြမယ်"
"အေး၊ ငါရှင်းလိုက်မယ်"
"Ok"
သုတနှင့်ရဲရင့်အားကြည့်ကာ တိမ်ယံရင်ထဲ မုန်တိုင်းထန်နေသည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် အရှေ့ကနှစ်ယောက်အား ဆွဲခွဲပစ်လိုက်ချင်သည်။ ကိုသုရင်ခွင်ထဲက ကိုရဲရင့်အား တိမ်ယံ ဆွဲထုတ်ပြီးသတ်ပစ်လိုက်ချင်သည်။ ကိုယ်ချစ်ရသူက အခြားတစ်ယောက်အပေါ် သည်းသည်းလှုပ်ချစ်ပြနေတာ မုန်းစရာကောင်းလွန်းလှသည်။ မစခင်တည်းကရှုံးနေပြီလားဟု တွေးမိသည်။ ဒါပေမဲ့ တိမ်ယံလက်မခံချင်ပေ။ သေချာပေါက် ကိုသုကို တိမ်ယံပိုင်ရမည်၊ ဘယ်တော့မှအရှုံးမပေးဘူး။
"ခင်ဗျားကို ကျွန်တော် ရအောင်ယူမှာ၊ ကိုသု"
အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ကာထိုင်နေသည့် တိမ်ယံအား ထူးမြတ်ကြည့်ရင်း စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသည်။ ထိုကလေးမျက်လုံးတွေက ရဲရင့်အား တစ်ခုခုလုပ်တော့မည့်ပုံစံနှင့် တူနေသည်။ ထူးမြတ် ရဲရင့်အားစိတ်ပူမိသလို၊ ယံလေးကိုလည်း သနားမိသည်။ ထူးမြတ် ယံလေးပခုံးကိုအသာပုတ်လိုက်တော့ လှည့်ကြည့်လာသည့်မျက်ဝန်းတို့က ကြေကွဲမှုအပြည့်။
"ယံလေး၊ အတန်းသွားတက်တော့လေ။ လာ၊ အစ်ကိုလိုက်ပို့ပေးမယ်"
"ဗျာ"
"လာ၊ သွားရအောင်။ သုတ၊ မင်းတို့ ငါ့ကိုမစောင့်နဲ့တော့။ အတန်းထဲသွားနှင့်တော့"
"အေး။ ရဲရင့် ထ၊ အတန်းထဲသွားရအောင်နော်"
"အင်း။ ယံလေး၊ အစ်ကိုတို့ မလိုက်တော့ဘူးနော်"
"ဟုတ်ကဲ့။ လာ အစ်ကိုထူးမြတ်၊ သွားမယ်လေ"
"အင်း "
ကျောခိုင်းထွက်သွားသည့် ယံလေးအား ရဲရင့်လှမ်းကြည့်ရင်း မဲ့ပြုံးတစ်ချက်ပြုံးလိုက်မိသည်။ ထို့နောက် စိတ်ထဲကနေ စကားတစ်ခွန်းပြောလိုက်သည်က "မင်းငယ်ပါသေးတယ် တိမ်ယံ" ဟူ၍ပင်။
¤
လမ်းကိုအမြန်လျှောက်နေသည့် တိမ်ယံနောက်မှ လိုက်လာရင်း ထူးမြတ်စကားစမိသည်။
"အမြဲတမ်း လမ်းအမြန်လျှောက်နေတာပဲလား?"
"အခြေအနေအရပဲ"
တိမ်ယံ လှည့်မကြည့်ဘဲဖြေလာသည်ကို ထူးမြတ်က ခပ်တိုးတိုးတုန့်ပြန်လိုက်သည်။
"အခြေအနေတွေသုံးသပ်တတ်ရင် အထိအခိုက်နည်းတာပေါ့"
"ဘာပြောတာလဲ?"
တိမ်ယံ လမ်းလျှောက်နေသည်ကိုရပ်ပြီး ထူးမြတ်ဘက်သို့ လှည့်မေးလိုက်သည်။
"မြန်မြန်လျှောက်တိုင်း ခရီးမရောက်ဘူးလို့။ ခလုတ်တိုက်တတ်တယ်လို့ ပြောတာပါ"
ထူးမြတ်ကို မကြည်သလိုကြည့်ရင်း ပြန်လှည့်ထွက်လိုက်သည့် တိမ်ယံတစ်ယောက် ဘယ်ကလွင့်ကျနေမှန်းမသိသော ကတ်ထူစက္ကူချပ်အောက် ဖိနပ်ဦးထိပ်ဝင်သွားပြီး
"အား!"
ယိုင်လဲသွားတော့မည့်တိမ်ယံ့လက်မောင်းကို ထူးမြတ်က ဆွဲယူထိန်းပေးလိုက်၍ လဲကျမသွားခဲ့ပါ။
"လွှတ်တော့"
"ပြောပါတယ်၊ ခလုတ်တိုက်တတ်တယ်လို့"
"အဲဒီကတ်ထူချပ်က ဘယ်ကရောက်လာမှန်းမသိဘူး"
ဆောင့်အောင့်ကာ ကတ်ထူချပ်ကိုကောက်ကိုင်ပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းမှအမှိုက်ပုံးထဲ ထိုးထည့်နေသည့် တိမ်ယံကို ထူးမြတ် ပြုံးပြီးကြည့်နေမိတော့သည်။
စိတ်တိုနေတာတောင် တခြားလူတွေ သူ့လိုမဖြစ်ဖို့ဖယ်ပေးတတ်တဲ့ စိတ်ကောင်းလေးလည်းရှိနေတာကို ဘာလို့များ ရဲရင့်တို့နှစ်ယောက်ကြား ဝင်ရှုပ်ချင်ရတာလဲ ချာတိတ်ရေ။
"ရောက်ပြီ၊ ပြန်တော့။ ကျေးဇူးတင်တယ်"
"ကျေးဇူးတင်တာက ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးနဲ့လား?"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ခင်ဗျ"
တိမ်ယံလုပ်ပြုံးပြုံးကာ ခေါင်းလေးအသာညွတ်ပြီး ရွဲ့သလိုပြောလာသည်ကြောင့် ထူးမြတ်ရယ်မိတော့ ခပ်စူးစူးစိုက်ကြည့်ခံလိုက်ရသည်။
"အား ... ကြောက်လိုက်တာ။ ဘယ်လိုကြီးကြည့်တာလဲ?"
"ခင်ဗျားက ဘယ်လိုကြီးရယ်နေတာလဲ?"
"ဪ၊ ကလေးတစ်ယောက်က ..."
"ဘယ်က ကလေးလဲ?"
ထူးမြတ် သူ့စကားကို ဖြတ်မေးလိုက်သည့်တိမ်ယံကို စိုက်ကြည့်ရင်းမှ အကြည့်လွှဲလိုက်ပြီး
"ခုနက ဟိုဘက်မှာ ကလေးတစ်ယောက်ဖြတ်သွားတာ တွေ့လိုက်တာလေ။ ဘာအလိုမကျလဲမသိဘူး၊ စူပုပ်နေတာပဲ"
"ကျောင်းထဲ ဘယ်ကကလေးရှိမှာလဲ? အခန်းထဲသွားတော့မယ်"
"နေပါဦး၊ ဆရာလည်းမဝင်သေးတာကို လောနေတယ်"
"ဘာကိစ္စရှိသေးလို့လဲ?"
"မင်းမှာ အရမ်းချစ်ရတဲ့ငယ်သူငယ်ချင်း ရှိဖူးလား?"
"မရှိဘူး၊ သေပြီ။ ခင်ဗျားမှာရော ရှိလို့လား?"
"အင်း၊ ရှိတယ်"
"မညားကြသေးဘူးမဟုတ်လား? အပိုတွေပြောမနေနဲ့၊ ကျွန်တော်သွားပြီ"
စူပုပ်ပြီးလှည့်ထွက်သွားသော ကောင်လေးကြောင့် ထူးမြတ် ထပ်ရယ်မိပြန်ပါသည်။ သူပြောလိုသည့် အကြောင်းအရာကို တိမ်ယံကသိနေသည်ပဲ။
"ဟေ့ ချာတိတ်! ညနေကျ ကားဆီမှာပဲစောင့်နေလိုက်နော်။ ကိုယ်တို့အတန်းဆင်းတာ နောက်ကျမှာ"
ထူးမြတ်အပြောကို တိမ်ယံမတုန့်ပြန်နေတော့ပါ။
ဒီလူ အော်ကြီးဟစ်ကျယ်နဲ့၊ မသိရင် သူနဲ့ပဲအတူပြန်မှာလိုလိုနဲ့နော်။ သူ့သူငယ်ချင်းတွေဘက်ကနေ ရှေ့နေခဘယ်လောက်ရလို့များ အတင်းတွေကာကွယ်နေရသလဲမသိဘူး။ အမြင်ကတ်စရာတွေ။
¤
ကျောင်းဆင်းချိန်ထက်စောပြီး တိမ်ယံတို့အတန်းပြီးသွားတာကြောင့် ရန်လင်းနဲ့ဝဏ္ဏကပါ ကားနားအထိလိုက်လာပေးကြပြီး ရောက်တတ်ရာရာတွေပြောကာ ကျောင်းဆင်းပြီးတော့မှ ပြန်သွားကြသည်။ တိမ်ယံတစ်ယောက်တည်းစောင့်နေရင်း ထွက်လာသမျှကျောင်းသားတွေကို ငေးနေမိစဉ် မြင်ကွင်းထဲပေါ်လာသည်တို့က စိတ်ပျက်စရာအတိ။
ညီရဲရင့်က ရှေ့မှနေ၍ မပြေးရုံတစ်မည်လမ်းလျှောက်လာသည်ကို ခေသုတက နောက်မှနေ၍ လွယ်အိတ်ကိုလှမ်းဆွဲသည်။ အိတ်နှစ်လုံးကို တစ်ယောက်တည်းလွယ်လာသည့် ညီရဲရင့်ကလည်း တမင်တကာပင် ခေသုတရှိရာနောက်ဘက်သို့ တစ်ကိုယ်လုံးပစ်မှီသွားပြန်သည်။ ခေသုတကပြန်တွန်းထားရင်း ရှေ့ကိုဖရိုဖရဲနှင့်တိုးလာကြပြီးမှ ညီရဲရင့်က ခြေလှမ်းတွေကို ရုတ်တရက် ရပ်ပစ်လိုက်သောကြောင့် နောက်မှပါလာသောခေသုတ ရဲရင့်ကျောပြင်ကိုဝင်တိုက်ကာ နောက်ပြန်လဲမကျစေရန်အတွက် ရဲရင့်ခါးကို လှမ်းဖက်လိုက်ရသည်။ ခေသုတလက်တွေကို ညီရဲရင့်ကဆွဲကိုင်ထားသည်မို့ သုတရုန်းထွက်လိုက်ပြီး ရဲရင့်လက်မောင်းအား လှမ်းထိုးသည်။ ပြင်းပြင်းထန်ထန်မဟုတ်သည့် လက်သီးချက်ကို ညီရဲရင့်က အမူပိုစွာရှုံ့မဲ့ပြရင်း နှစ်ယောက်သား ကားအနားမရောက်ခင်လေးအထိ တိမ်ယံကို သတိမထားမိကြပေ။ အနားရောက်ခါနီးမှ ရဲရင့်က
"ယံလေး၊ အစောကြီးရောက်နေတာလား?"
အဟက်! မြင်သေးတယ်နော်။ ခင်ဗျားတို့ လူတွေအများကြီးကြားထဲ ပလူးနေရတာနဲ့ တစ်လောကလုံးကို မေ့နေပြီထင်တာ။
"ယံလေး၊ ဘာကြည့်နေတာလဲ?"
"ဟမ် ... ဟင်? ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး။ ဟိုကောင်တွေလေ စာအုပ်ယူမယ်ဆိုပြီး မေ့သွားကြတာ။ အဲဒါကို ခုမှတွေးမိသွားလို့ပါ ကိုသုရဲ့"
"အတန်းစောဆင်းတာလား? ကိုယ်တို့နောက်ကျမယ်ဆိုတာ ထူးမြတ်မှာခဲ့သေးတယ်ပြောလို့ အေးအေးဆေးဆေးမှ ထွက်လာခဲ့တာ"
"ဟုတ်၊ ရတယ်။ ပြန်ရအောင်လေ"
"အင်း၊ သွားစို့"
ရှေ့ခန်းမှာတက်ထိုင်မည့် တိမ်ယံ့အကြံအစည်ကို Driver Seat တွင်နေရာယူလိုက်သော ညီရဲရင့်ကြောင့် လက်လျှော့လိုက်ရသည်။
¤
"ကိုသု၊ ယံ ဝင်လာမယ်နော်"
"လာလေ ယံလေး"
ခုတင်ပေါ်ထိုင်ကာ စာအုပ်ရှင်းနေသောသုတကို တိမ်ယံကြည့်နေရင်း ခုတင်ဘေးကကုလားထိုင်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
"ဘာပြောချင်လို့လဲ?"
"ဒီအတိုင်း ပျင်းလို့"
"ဪ၊ လုပ်စရာမရှိရင် ဇာတ်လမ်းဖြစ်ဖြစ်ကြည့်မလား? ဟိုမှာအခွေတွေရှိတယ်"
"ကိုသုက ဘယ်လိုအမျိုးအစားတွေကြည့်တာလဲ?"
သုတညွှန်ပြရာဆီလှည့်ကြည့်ရင်း တိမ်ယံမေးလိုက်သည်။
"ယံလေးက ဘယ်လိုတွေကြိုက်တာလဲ? ကိုယ့်ဆီက Action နဲ့ Horror တွေများတယ်"
"ယံက Drama & Romance ပဲ အကြည့်များတာ"
"အင်း၊ ရှိတော့ရှိမယ်။ နည်းနည်းတော့ရှာရမယ်ထင်တယ်။ ဟိုကောင်ရဲရင့်က ယူလာရင် ဝုန်းဒိုင်းကြဲနေတာတွေချည်းပဲ။ ကိုယ်လည်းအကျင့်ပါကုန်ရော"
"ဪ။ အဲဒါဆို တစ်ခါတလေလေး တစ်မျိုးပြောင်းကြည့်ပါလား? ယံ မနေ့က Down ထားတဲ့ကား ကြည့်ကောင်းမယ်ထင်တယ်"
"ဘာလဲ၊ Romance ပဲလား? နောက်တစ်ခါကြုံရင် ကြည့်ကြတာပေါ့။ ခဏနေရင် ရဲရင့်က စာအတူလုပ်ဖို့လာမှာမို့ အခု စာအုပ်တွေရှင်းနေတာ"
တိမ်ယံကို တစ်ချက်မော့မကြည့်ဘဲ စာအုပ်တွေနဲ့ရှုပ်နေရင်း ပြောလာသည့်စကားတို့က ညီရဲရင့်နှင့်ကို မလွတ်ပါ။ စာအုပ်တွေ အပုံလိုက်ထပ်ပြီးတော့ သုတက တစ်ခုခုစဉ်းစားနေသလိုနှင့် ထရပ်လိုက်ပြီး
"အဲဒီစာအုပ်က ရဲရင့်ဆီရောက်နေတာများလား?"
လာပြန်ပါပြီ ရဲရင့်ဆိုသည့်နာမည်။ သုတက စာအုပ်တွေကို စားပွဲပေါ်ရွှေ့နေသည်မို့ တိမ်ယံထိုင်ကြည့်နေစဉ်
"သုတရေ ..."
"အေး၊ အခန်းထဲလာခဲ့"
ရဲရင့်အသံကိုကြားလိုက်ရသည်မို့ ခုတင်ဘက်ကစာအုပ်ထပ်ကိုသယ်ကာ စားပွဲဘက်လှည့်တင်သည့် သုတဘက်ကို တိမ်ယံထရပ်လိုက်သည်။
သုတတစ်ယောက် ရုတ်တရက်ထရပ်လိုက်သည့်တိမ်ယံကို မရှောင်နိုင်ဘဲတိုက်မိကာ စာအုပ်တွေရော လူတွေပါ လဲကျကုန်သည်။ သုတက ထိုင်ခုံကိုအားပြုထိန်းလိုက်သည်ကြောင့် ချက်ချင်းလဲမကျဘဲ ...
"သုတလေး၊ အ!"
အခန်းထဲဝင်လာသည့်ရဲရင့်က ဖရိုဖရဲအခြေအနေများကြောင့် သုတကိုလှမ်းဆွဲရာမှ ရဲရင့်ကိုယ်ပေါ် ခေသုတပါထပ်လဲတော့သည်။ သုတခေါင်းနှင့်ခုတင်စောင်း ထိမိမည်စိုး၍ လက်နှင့်ခံထားလိုက်သည့် ရဲရင့်အသံကြောင့် ခေသုတ ပျာပျာသလဲထထိုင်ကာ
"ထိသွားပြီ။ ရလား? အရမ်းနာသွားလား? ငါ့ကိုပြစမ်း"
"ရတယ်၊ မင်း ဘယ်မှမထိဘူးမဟုတ်လား?"
"ဟင့်အင်း"
"တိမ်ယံ ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ?"
ကြမ်းပြင်ပေါ်မှ လူးလဲထနေသောတိမ်ယံကို ညီရဲရင့်ကလှမ်းမေးသည့်အခါမှသာ ခေသုတတို့ တိမ်ယံကိုသတိရတော့သည်။
"ဟုတ်တယ်၊ ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ ယံလေး?"
"ယံက ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး"
"အင်း၊ တော်သေးတယ်။ ရဲရင့်၊ မင်းလက်ကောက်ဝတ်နဲ့တိုက်မိတာလား ခုတင်စောင်းကို"
"ဟင်? ဟုတ်မယ်ထင်တယ်"
"ဟုတ်ကိုဟုတ်တယ်။ ရဲနေပြီ တွေ့လား! ခုတင်ပေါ်ထိုင်လိုက်၊ ငါဆေးလိမ်းပေးမယ်"
ပျာယာတွေခတ်ပြီး ဆေးလိမ်းပေးဖို့လုပ်နေသော ခေသုတ၊ ခုတင်ပေါ်ထိုင်ကာ လက်ကောက်ဝတ်ကို ကျန်တစ်ဖက်နှင့်ကိုင်ရင်း သုတလှုပ်ရှားသမျှလိုက်ကြည့်နေသော ညီရဲရင့်၊ ခုတင်ဘေးတွင် တွေတွေလေးရပ်ကြည့်နေပါသော တိမ်ယံ။ အစီအစဉ်တွေက ကွက်တိကျစွာ လွဲချော်ကုန်ပါသည်။
.
ဟား!!! နှစ်ယောက်ထပ်ပြီးလဲကျသွားတဲ့မြင်ကွင်းမျိုး ကိုရဲရင့်ကို မြင်စေချင်တာလေ။ သူက ဘာလို့အရမ်းလျင်တာလဲ? ချက်ချင်းကိုအနားရောက်လာပြီး ဆွဲယူလိုက်တာ။ တကယ်ဆို သူ့နေရာမှာ ငါဖြစ်နေရမှာလေ။
.
ကောင်လေး၊ မင်းဘယ်လိုကြံစည်လိုက်လဲ ငါရိပ်မိတယ်။ ငါ မင်းကို ဒီအတိုင်းလွှတ်ထားလို့တော့ မဖြစ်တော့ဘူးထင်တယ်။ အခုကိစ္စကို ငါမသိသလိုနေပေးလိုက်ပေမဲ့ မင်းဘက်က အခုထက်ဆိုးမလာဖို့တော့ လိုလိမ့်မယ်။
""""""""""""""""""""""""""""""""""
by Jay & Demon
"ဪ၊ ေအး။ လာၿပီ၊ လာၿပီ"
ထူးျမတ္ ယံေလးအေနာက္ ခပ္ျမန္ျမန္ေျပးလိုက္သြားရသည္။ ဒီဟာေလးကလည္း မလြယ္ေၾကာေလးပါပဲလား။
"အမေလး၊ မင္းတို႔ကလည္း ၾကာလိုက္တာ။ လာ၊ ထိုင္ ယံေလး"
"ဟုတ္၊ ကိုရဲရင့္"
"မၾကာပါဘူးကြာ မင္းကလည္း"
တိမ္ယံနဲ႔ထူးျမတ္က ရဲရင့္ႏွင့္ဥကၠာၾကားမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး သူတို႔အတြက္မွာထားေပးသည့္ အစားအေသာက္မ်ားကို စားဖို႔ျပင္ေနၾကေတာ့ သုတက ယံေလးကိုၾကည့္ရင္း
"ယံေလး"
"ဗ်ာ"
"သက္သာလား?"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ေကာင္းသြားၿပီ"
"အင္း၊ မသက္သာရင္ေဆးခန္းျပရမယ္"
"သက္သာပါၿပီ ကိုသုရဲ႕။ ကိုသုစိတ္ပူေပးတာနဲ႔တင္ ယံေလးေဝဒနာေတြ ေပ်ာက္ကုန္ၿပီသိလား။ အဟီး"
"အဟားး ဟုတ္ပါၿပီကြာ။ စား၊ စား၊ ဗိုက္ဆာေနတာမလား"
"ဟုတ္ကဲ့"
ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ေျပာေနေသာ ယံေလးအားၾကည့္ကာ ရဲရင့္သက္ျပင္းခ်မိသည္။
'အင္း၊ ဒီေကာင္ေလးကို ေလၽွာ့တြက္လို႔မရပါ့လား'
သုတေလးကလည္း ထိုကေလးဆို ကိုယ့္ထက္ပင္ပိုဂ႐ုစိုက္ေနသည္က ဘဝင္မက်စရာေကာင္းလွသည္။ အေတြးမ်ားႏွင့္ ရဲရင့္စိတ္ထဲ မြန္းက်ပ္လာမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္
"ငါ အတန္းမတက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဥကၠာ၊ မင္းလိုက္မလား ငါနဲ႔"
"ဟမ္၊ မလိုက္ေတာ့ဘူး။ ငါ့ျဖဴေလးနဲ႕အတူျပန္မွာမို႔"
"ထူးျမတ္၊ မင္းေရာ?"
"အင္း၊ ငါကကိစၥမရွိဘူး။ ဒါနဲ႔ ေနပါဦး၊ မင္းကဘာလို႔လဲ?"
"ဒီတိုင္း ငါစိတ္ရႈပ္ေနသလိုျဖစ္လို႔ပါ။ မင္းတို႔မလိုက္ခ်င္လည္းရတယ္၊ ငါ အိမ္ပဲျပန္ေတာ့မယ္"
သုတ ဘာတစ္ခုမွဝင္မေျပာဘဲ ရဲရင့္ကိုၾကည့္ေနမိသည္။ တျခားလူေတြကိုသာေခၚေနတာ၊ သူ႔ကိုေတာ့ အေရးမစိုက္။ ေနပါေစဟုေတြးကာ မသိသလိုေနေနေပမဲ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက အတူႀကီးျပင္းလာသူ ကိုယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရသည့္ ထိုလူသားေလး ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သူၾကည့္႐ုံႏွင့္သိသည္။ ေသခ်ာတာက ရဲရင့္ တကယ္ပဲစိတ္ညစ္ေနတယ္ဆိုတာပင္။
တိမ္ယံကေတာ့ ဘာတစ္ခုမွဝင္မေျပာသလို စိတ္လည္းမဝင္စားဘူးထင္ပါရဲ႕။ သူ႔အစားကိုသာ သူငုံ႔စားေနသည္။ အင္း၊ တမင္မသိသလိုလုပ္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေလသည္။
"ညီရဲရင့္"
"ဟင္?"
သုတ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလးေခၚလိုက္ေတာ့ တိုးတိုးေလးျပန္ထူးလာသည္မို႔ သုတစိတ္ထဲမေကာင္းျဖစ္မိသည္။
"ေနမေကာင္းဘူးလား?"
"ဟင့္အင္း၊ ေကာင္းပါတယ္။ ငါ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ သုတေလး"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ? ငါ့ကိုၾကည့္စမ္း ရဲရင့္၊ ငါ့မ်က္ႏွာကိုၾကည့္။ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ?"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးကြာ"
"ငါ့ဘက္ကိုေသခ်ာလွည့္ေျပာစမ္း ညီရဲရင့္"
သုတ ေလသံမာမာႏွင့္ေျပာလိုက္ေတာ့လည္း မ်က္ႏွာေလးငယ္ကာ ေမာ့ၾကည့္လာေလသည္။ ဒီေကာင္ေလးဟာေလ လူကိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေအာင္ သိပ္လုပ္တာပဲဟု ေတြးလိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ရဲရင့္ေခါင္းေလးအား မိမိပခုံးေပၚမွီေစလိုက္ၿပီး ဆံပင္ေလးေတြကိုလက္ႏွင့္သပ္ရင္း ေခ်ာ့ရျပန္ပါတယ္။
"ဘာမွမျဖစ္ဘူးေနာ္။ ငါရွိတယ္ေလ၊ ငါမင္းအနားမွာရွိေနတယ္ေလ ရဲရင့္ရဲ႕၊ ေနာ္?"
"အင္း၊ ငါ့အနားမွာပဲေနပါေနာ္ သုတေလး"
"အင္း၊ ငါမင္းအနားမွာပဲေနမွာပါ၊ ဟုတ္ၿပီလား။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွေလွ်ာက္မေတြးနဲ႔ အတန္းတက္ရမယ္၊ ၾကားလား?"
"ဟုတ္"
"အဟင္း၊ လိမၼာလိုက္တာကြာ"
ႏွစ္ေယာက္တစ္ကမာၻတည္ေနၾကေသာ လူသားႏွစ္ေယာက္အား သူတို႔အေရွ႕ကသုံးေယာက္ကေတာ့ ေငးၾကည့္ေနၾကေလရဲ႕။ ထို႔ေနာက္ ဥကၠာက...
"အာ ... ဒီလင္လင္ကေတာ့ မလြယ္ပါဘူးကြာ။ မင္းတို႔အိပ္ခန္းထဲမွာထင္ေနလား ေဟ့ေကာင္ေတြရ။ ဒါ ကန္တင္းေနာ္၊ ေက်ာင္းကန္တင္းကြ"
"သိတယ္ေလ၊ ငါတို႔က မဟုတ္တာလုပ္ေနလို႔လား။ ဘာလင္လင္လဲ? ေပါက္ကရေတြရပ္လိုက္ ေစာက္ေကာင္ရဲ႕။ မင္းအသံၿပဲနဲ႔ေအာ္ေနတာ တစ္ေက်ာင္းလုံးၾကားေတာ့မယ္ဟ"
"ရွက္ေနတာလား ဟဟားး"
"ေဘာကိုရွက္!"
"မိုက္ရိုင္းလိုက္တာ ေခသုတရာ၊ ႐ုပ္ေလးနဲ႔မွမလိုက္ကြာ"
"ကဲ၊ ေတာ္ၾကပါေတာ့ဟ။ မင္းတို႔ကလည္း ပိုက္ဆံရွင္း၊ သြားၾကမယ္"
"ေအး၊ ငါရွင္းလိုက္မယ္"
"Ok"
သုတႏွင့္ရဲရင့္အားၾကည့္ကာ တိမ္ယံရင္ထဲ မုန္တိုင္းထန္ေနသည္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အေရွ႕ကႏွစ္ေယာက္အား ဆြဲခြဲပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ကိုသုရင္ခြင္ထဲက ကိုရဲရင့္အား တိမ္ယံ ဆြဲထုတ္ၿပီးသတ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ကိုယ္ခ်စ္ရသူက အျခားတစ္ေယာက္အေပၚ သည္းသည္းလႈပ္ခ်စ္ျပေနတာ မုန္းစရာေကာင္းလြန္းလွသည္။ မစခင္တည္းကရႈံးေနၿပီလားဟု ေတြးမိသည္။ ဒါေပမဲ့ တိမ္ယံလက္မခံခ်င္ေပ။ ေသခ်ာေပါက္ ကိုသုကို တိမ္ယံပိုင္ရမည္၊ ဘယ္ေတာ့မွအရႈံးမေပးဘူး။
"ခင္ဗ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ ရေအာင္ယူမွာ၊ ကိုသု"
အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ကာထိုင္ေနသည့္ တိမ္ယံအား ထူးျမတ္ၾကည့္ရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ထိုကေလးမ်က္လုံးေတြက ရဲရင့္အား တစ္ခုခုလုပ္ေတာ့မည့္ပုံစံႏွင့္ တူေနသည္။ ထူးျမတ္ ရဲရင့္အားစိတ္ပူမိသလို၊ ယံေလးကိုလည္း သနားမိသည္။ ထူးျမတ္ ယံေလးပခုံးကိုအသာပုတ္လိုက္ေတာ့ လွည့္ၾကည့္လာသည့္မ်က္ဝန္းတို႔က ေၾကကြဲမႈအျပည့္။
"ယံေလး၊ အတန္းသြားတက္ေတာ့ေလ။ လာ၊ အစ္ကိုလိုက္ပို႔ေပးမယ္"
"ဗ်ာ"
"လာ၊ သြားရေအာင္။ သုတ၊ မင္းတို႔ ငါ့ကိုမေစာင့္နဲ႔ေတာ့။ အတန္းထဲသြားႏွင့္ေတာ့"
"ေအး။ ရဲရင့္ ထ၊ အတန္းထဲသြားရေအာင္ေနာ္"
"အင္း။ ယံေလး၊ အစ္ကိုတို႔ မလိုက္ေတာ့ဘူးေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့။ လာ အစ္ကိုထူးျမတ္၊ သြားမယ္ေလ"
"အင္း "
ေက်ာခိုင္းထြက္သြားသည့္ ယံေလးအား ရဲရင့္လွမ္းၾကည့္ရင္း မဲ့ၿပဳံးတစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ စိတ္ထဲကေန စကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္သည္က "မင္းငယ္ပါေသးတယ္ တိမ္ယံ" ဟူ၍ပင္။
¤
လမ္းကိုအျမန္ေလၽွာက္ေနသည့္ တိမ္ယံေနာက္မွ လိုက္လာရင္း ထူးျမတ္စကားစမိသည္။
"အျမဲတမ္း လမ္းအျမန္ေလၽွာက္ေနတာပဲလား?"
"အေျခအေနအရပဲ"
တိမ္ယံ လွည့္မၾကည့္ဘဲေျဖလာသည္ကို ထူးျမတ္က ခပ္တိုးတိုးတုန္႔ျပန္လိုက္သည္။
"အေျခအေနေတြသံုးသပ္တတ္ရင္ အထိအခိုက္နည္းတာေပါ့"
"ဘာေျပာတာလဲ?"
တိမ္ယံ လမ္းေလၽွာက္ေနသည္ကိုရပ္ၿပီး ထူးျမတ္ဘက္သို႔ လွည့္ေမးလိုက္သည္။
"ျမန္ျမန္ေလၽွာက္တိုင္း ခရီးမေရာက္ဘူးလို႔။ ခလုတ္တိုက္တတ္တယ္လို႔ ေျပာတာပါ"
ထူးျမတ္ကို မၾကည္သလိုၾကည့္ရင္း ျပန္လွည့္ထြက္လိုက္သည့္ တိမ္ယံတစ္ေယာက္ ဘယ္ကလြင့္က်ေနမွန္းမသိေသာ ကတ္ထူစကၠဴခ်ပ္ေအာက္ ဖိနပ္ဦးထိပ္ဝင္သြားၿပီး
"အား!"
ယိုင္လဲသြားေတာ့မည့္တိမ္ယံ့လက္ေမာင္းကို ထူးျမတ္က ဆြဲယူထိန္းေပးလိုက္၍ လဲက်မသြားခဲ့ပါ။
"လႊတ္ေတာ့"
"ေျပာပါတယ္၊ ခလုတ္တိုက္တတ္တယ္လို႔"
"အဲဒီကတ္ထူခ်ပ္က ဘယ္ကေရာက္လာမွန္းမသိဘူး"
ေဆာင့္ေအာင့္ကာ ကတ္ထူခ်ပ္ကိုေကာက္ကိုင္ၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းမွအမႈိက္ပံုးထဲ ထိုးထည့္ေနသည့္ တိမ္ယံကို ထူးျမတ္ ျပံဳးၿပီးၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။
စိတ္တိုေနတာေတာင္ တျခားလူေတြ သူ႔လိုမျဖစ္ဖို႔ဖယ္ေပးတတ္တဲ့ စိတ္ေကာင္းေလးလည္းရွိေနတာကို ဘာလို႔မ်ား ရဲရင့္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား ဝင္႐ႈပ္ခ်င္ရတာလဲ ခ်ာတိတ္ေရ။
"ေရာက္ၿပီ၊ ျပန္ေတာ့။ ေက်းဇူးတင္တယ္"
"ေက်းဇူးတင္တာက ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးနဲ႔လား?"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်"
တိမ္ယံလုပ္ျပံဳးျပံဳးကာ ေခါင္းေလးအသာညြတ္ၿပီး ရြဲ႕သလိုေျပာလာသည္ေၾကာင့္ ထူးျမတ္ရယ္မိေတာ့ ခပ္စူးစူးစိုက္ၾကည့္ခံလိုက္ရသည္။
"အား ... ေၾကာက္လိုက္တာ။ ဘယ္လိုႀကီးၾကည့္တာလဲ?"
"ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုႀကီးရယ္ေနတာလဲ?"
"ဪ၊ ကေလးတစ္ေယာက္က ..."
"ဘယ္က ကေလးလဲ?"
ထူးျမတ္ သူ႔စကားကို ျဖတ္ေမးလိုက္သည့္တိမ္ယံကို စိုက္ၾကည့္ရင္းမွ အၾကည့္လႊဲလိုက္ၿပီး
"ခုနက ဟိုဘက္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္ျဖတ္သြားတာ ေတြ႕လိုက္တာေလ။ ဘာအလိုမက်လဲမသိဘူး၊ စူပုပ္ေနတာပဲ"
"ေက်ာင္းထဲ ဘယ္ကကေလးရွိမွာလဲ? အခန္းထဲသြားေတာ့မယ္"
"ေနပါဦး၊ ဆရာလည္းမဝင္ေသးတာကို ေလာေနတယ္"
"ဘာကိစၥရွိေသးလို႔လဲ?"
"မင္းမွာ အရမ္းခ်စ္ရတဲ့ငယ္သူငယ္ခ်င္း ရွိဖူးလား?"
"မရွိဘူး၊ ေသၿပီ။ ခင္ဗ်ားမွာေရာ ရွိလို႔လား?"
"အင္း၊ ရွိတယ္"
"မညားၾကေသးဘူးမဟုတ္လား? အပိုေတြေျပာမေနနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္သြားၿပီ"
စူပုပ္ၿပီးလွည့္ထြက္သြားေသာ ေကာင္ေလးေၾကာင့္ ထူးျမတ္ ထပ္ရယ္မိျပန္ပါသည္။ သူေျပာလိုသည့္ အေၾကာင္းအရာကို တိမ္ယံကသိေနသည္ပဲ။
"ေဟ့ ခ်ာတိတ္! ညေနက် ကားဆီမွာပဲေစာင့္ေနလိုက္ေနာ္။ ကိုယ္တို႔အတန္းဆင္းတာ ေနာက္က်မွာ"
ထူးျမတ္အေျပာကို တိမ္ယံမတုန္႔ျပန္ေနေတာ့ပါ။
ဒီလူ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္နဲ႔၊ မသိရင္ သူနဲ႔ပဲအတူျပန္မွာလိုလိုနဲ႔ေနာ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြဘက္ကေန ေရွ႕ေနခဘယ္ေလာက္ရလို႔မ်ား အတင္းေတြကာကြယ္ေနရသလဲမသိဘူး။ အျမင္ကတ္စရာေတြ။
¤
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ထက္ေစာၿပီး တိမ္ယံတို႔အတန္းၿပီးသြားတာေၾကာင့္ ရန္လင္းနဲ႔ဝဏၰကပါ ကားနားအထိလိုက္လာေပးၾကၿပီး ေရာက္တတ္ရာရာေတြေျပာကာ ေက်ာင္းဆင္းၿပီးေတာ့မွ ျပန္သြားၾကသည္။ တိမ္ယံတစ္ေယာက္တည္းေစာင့္ေနရင္း ထြက္လာသမၽွေက်ာင္းသားေတြကို ေငးေနမိစဥ္ ျမင္ကြင္းထဲေပၚလာသည္တို႔က စိတ္ပ်က္စရာအတိ။
ညီရဲရင့္က ေရွ႕မွေန၍ မေျပး႐ံုတစ္မည္လမ္းေလၽွာက္လာသည္ကို ေခသုတက ေနာက္မွေန၍ လြယ္အိတ္ကိုလွမ္းဆြဲသည္။ အိတ္ႏွစ္လံုးကို တစ္ေယာက္တည္းလြယ္လာသည့္ ညီရဲရင့္ကလည္း တမင္တကာပင္ ေခသုတရွိရာေနာက္ဘက္သို႔ တစ္ကိုယ္လံုးပစ္မွီသြားျပန္သည္။ ေခသုတကျပန္တြန္းထားရင္း ေရွ႕ကိုဖ႐ိုဖရဲႏွင့္တိုးလာၾကၿပီးမွ ညီရဲရင့္က ေျခလွမ္းေတြကို ႐ုတ္တရက္ ရပ္ပစ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္မွပါလာေသာေခသုတ ရဲရင့္ေက်ာျပင္ကိုဝင္တိုက္ကာ ေနာက္ျပန္လဲမက်ေစရန္အတြက္ ရဲရင့္ခါးကို လွမ္းဖက္လိုက္ရသည္။ ေခသုတလက္ေတြကို ညီရဲရင့္ကဆြဲကိုင္ထားသည္မို႔ သုတ႐ုန္းထြက္လိုက္ၿပီး ရဲရင့္လက္ေမာင္းအား လွမ္းထိုးသည္။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္မဟုတ္သည့္ လက္သီးခ်က္ကို ညီရဲရင့္က အမူပိုစြာ႐ႈံ႕မဲ့ျပရင္း ႏွစ္ေယာက္သား ကားအနားမေရာက္ခင္ေလးအထိ တိမ္ယံကို သတိမထားမိၾကေပ။ အနားေရာက္ခါနီးမွ ရဲရင့္က
"ယံေလး၊ အေစာႀကီးေရာက္ေနတာလား?"
အဟက္! ျမင္ေသးတယ္ေနာ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ လူေတြအမ်ားႀကီးၾကားထဲ ပလူးေနရတာနဲ႔ တစ္ေလာကလံုးကို ေမ့ေနၿပီထင္တာ။
"ယံေလး၊ ဘာၾကည့္ေနတာလဲ?"
"ဟမ္ ... ဟင္? ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုေကာင္ေတြေလ စာအုပ္ယူမယ္ဆိုၿပီး ေမ့သြားၾကတာ။ အဲဒါကို ခုမွေတြးမိသြားလို႔ပါ ကိုသုရဲ႕"
"အတန္းေစာဆင္းတာလား? ကိုယ္တို႔ေနာက္က်မယ္ဆိုတာ ထူးျမတ္မွာခဲ့ေသးတယ္ေျပာလို႔ ေအးေအးေဆးေဆးမွ ထြက္လာခဲ့တာ"
"ဟုတ္၊ ရတယ္။ ျပန္ရေအာင္ေလ"
"အင္း၊ သြားစို႔"
ေရွ႕ခန္းမွာတက္ထိုင္မည့္ တိမ္ယံ့အၾကံအစည္ကို Driver Seat တြင္ေနရာယူလိုက္ေသာ ညီရဲရင့္ေၾကာင့္ လက္ေလၽွာ့လိုက္ရသည္။
¤
"ကိုသု၊ ယံ ဝင္လာမယ္ေနာ္"
"လာေလ ယံေလး"
ခုတင္ေပၚထိုင္ကာ စာအုပ္ရွင္းေနေသာသုတကို တိမ္ယံၾကည့္ေနရင္း ခုတင္ေဘးကကုလားထိုင္မွာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
"ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ?"
"ဒီအတိုင္း ပ်င္းလို႔"
"ဪ၊ လုပ္စရာမရွိရင္ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ျဖစ္ၾကည့္မလား? ဟိုမွာအေခြေတြရွိတယ္"
"ကိုသုက ဘယ္လိုအမ်ိဳးအစားေတြၾကည့္တာလဲ?"
သုတညႊန္ျပရာဆီလွည့္ၾကည့္ရင္း တိမ္ယံေမးလိုက္သည္။
"ယံေလးက ဘယ္လိုေတြႀကိဳက္တာလဲ? ကိုယ့္ဆီက Action နဲ႔ Horror ေတြမ်ားတယ္"
"ယံက Drama & Romance ပဲ အၾကည့္မ်ားတာ"
"အင္း၊ ရွိေတာ့ရွိမယ္။ နည္းနည္းေတာ့ရွာရမယ္ထင္တယ္။ ဟိုေကာင္ရဲရင့္က ယူလာရင္ ဝုန္းဒိုင္းၾကဲေနတာေတြခ်ည္းပဲ။ ကိုယ္လည္းအက်င့္ပါကုန္ေရာ"
"ဪ။ အဲဒါဆို တစ္ခါတေလေလး တစ္မ်ိဳးေျပာင္းၾကည့္ပါလား? ယံ မေန႔က Down ထားတဲ့ကား ၾကည့္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္"
"ဘာလဲ၊ Romance ပဲလား? ေနာက္တစ္ခါၾကံဳရင္ ၾကည့္ၾကတာေပါ့။ ခဏေနရင္ ရဲရင့္က စာအတူလုပ္ဖို႔လာမွာမို႔ အခု စာအုပ္ေတြရွင္းေနတာ"
တိမ္ယံကို တစ္ခ်က္ေမာ့မၾကည့္ဘဲ စာအုပ္ေတြနဲ႔႐ႈပ္ေနရင္း ေျပာလာသည့္စကားတို႔က ညီရဲရင့္ႏွင့္ကို မလြတ္ပါ။ စာအုပ္ေတြ အပံုလိုက္ထပ္ၿပီးေတာ့ သုတက တစ္ခုခုစဥ္းစားေနသလိုႏွင့္ ထရပ္လိုက္ၿပီး
"အဲဒီစာအုပ္က ရဲရင့္ဆီေရာက္ေနတာမ်ားလား?"
လာျပန္ပါၿပီ ရဲရင့္ဆိုသည့္နာမည္။ သုတက စာအုပ္ေတြကို စားပြဲေပၚေရႊ႕ေနသည္မို႔ တိမ္ယံထိုင္ၾကည့္ေနစဥ္
"သုတေရ ..."
"ေအး၊ အခန္းထဲလာခဲ့"
ရဲရင့္အသံကိုၾကားလိုက္ရသည္မို႔ ခုတင္ဘက္ကစာအုပ္ထပ္ကိုသယ္ကာ စားပြဲဘက္လွည့္တင္သည့္ သုတဘက္ကို တိမ္ယံထရပ္လိုက္သည္။
သုတတစ္ေယာက္ ႐ုတ္တရက္ထရပ္လိုက္သည့္တိမ္ယံကို မေရွာင္ႏိုင္ဘဲတိုက္မိကာ စာအုပ္ေတြေရာ လူေတြပါ လဲက်ကုန္သည္။ သုတက ထိုင္ခံုကိုအားျပဳထိန္းလိုက္သည္ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းလဲမက်ဘဲ ...
"သုတေလး၊ အ!"
အခန္းထဲဝင္လာသည့္ရဲရင့္က ဖ႐ိုဖရဲအေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ သုတကိုလွမ္းဆြဲရာမွ ရဲရင့္ကိုယ္ေပၚ ေခသုတပါထပ္လဲေတာ့သည္။ သုတေခါင္းႏွင့္ခုတင္ေစာင္း ထိမိမည္စိုး၍ လက္ႏွင့္ခံထားလိုက္သည့္ ရဲရင့္အသံေၾကာင့္ ေခသုတ ပ်ာပ်ာသလဲထထိုင္ကာ
"ထိသြားၿပီ။ ရလား? အရမ္းနာသြားလား? ငါ့ကိုျပစမ္း"
"ရတယ္၊ မင္း ဘယ္မွမထိဘူးမဟုတ္လား?"
"ဟင့္အင္း"
"တိမ္ယံ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ?"
ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ လူးလဲထေနေသာတိမ္ယံကို ညီရဲရင့္ကလွမ္းေမးသည့္အခါမွသာ ေခသုတတို႔ တိမ္ယံကိုသတိရေတာ့သည္။
"ဟုတ္တယ္၊ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ ယံေလး?"
"ယံက ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
"အင္း၊ ေတာ္ေသးတယ္။ ရဲရင့္၊ မင္းလက္ေကာက္ဝတ္နဲ႔တိုက္မိတာလား ခုတင္ေစာင္းကို"
"ဟင္? ဟုတ္မယ္ထင္တယ္"
"ဟုတ္ကိုဟုတ္တယ္။ ရဲေနၿပီ ေတြ႕လား! ခုတင္ေပၚထိုင္လိုက္၊ ငါေဆးလိမ္းေပးမယ္"
ပ်ာယာေတြခတ္ၿပီး ေဆးလိမ္းေပးဖို႔လုပ္ေနေသာ ေခသုတ၊ ခုတင္ေပၚထိုင္ကာ လက္ေကာက္ဝတ္ကို က်န္တစ္ဖက္ႏွင့္ကိုင္ရင္း သုတလႈပ္ရွားသမၽွလိုက္ၾကည့္ေနေသာ ညီရဲရင့္၊ ခုတင္ေဘးတြင္ ေတြေတြေလးရပ္ၾကည့္ေနပါေသာ တိမ္ယံ။ အစီအစဥ္ေတြက ကြက္တိက်စြာ လြဲေခ်ာ္ကုန္ပါသည္။
.
ဟား!!! ႏွစ္ေယာက္ထပ္ၿပီးလဲက်သြားတဲ့ျမင္ကြင္းမ်ိဳး ကိုရဲရင့္ကို ျမင္ေစခ်င္တာေလ။ သူက ဘာလို႔အရမ္းလ်င္တာလဲ? ခ်က္ခ်င္းကိုအနားေရာက္လာၿပီး ဆြဲယူလိုက္တာ။ တကယ္ဆို သူ႔ေနရာမွာ ငါျဖစ္ေနရမွာေလ။
.
ေကာင္ေလး၊ မင္းဘယ္လိုၾကံစည္လိုက္လဲ ငါရိပ္မိတယ္။ ငါ မင္းကို ဒီအတိုင္းလႊတ္ထားလို႔ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူးထင္တယ္။ အခုကိစၥကို ငါမသိသလိုေနေပးလိုက္ေပမဲ့ မင္းဘက္က အခုထက္ဆိုးမလာဖို႔ေတာ့ လိုလိမ့္မယ္။
""""""""""""""""""""""""""""""""""
"ဟိုလူ! လာလေ၊ အဲ့ဒီမှာပဲ ရပ်နေတော့မှာလား?"
"ဪ၊ အေး။ လာပြီ၊ လာပြီ"
ထူးမြတ် ယံလေးအနောက် ခပ်မြန်မြန်ပြေးလိုက်သွားရသည်။ ဒီဟာလေးကလည်း မလွယ်ကြောလေးပါပဲလား။
"အမလေး၊ မင်းတို့ကလည်း ကြာလိုက်တာ။ လာ၊ ထိုင် ယံလေး"
"ဟုတ်၊ ကိုရဲရင့်"
"မကြာပါဘူးကွာ မင်းကလည်း"
တိမ်ယံနဲ့ထူးမြတ်က ရဲရင့်နှင့်ဥက္ကာကြားမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး သူတို့အတွက်မှာထားပေးသည့် အစားအသောက်များကို စားဖို့ပြင်နေကြတော့ သုတက ယံလေးကိုကြည့်ရင်း
"ယံလေး"
"ဗျာ"
"သက်သာလား?"
"ဟုတ်ကဲ့၊ ကောင်းသွားပြီ"
"အင်း၊ မသက်သာရင်ဆေးခန်းပြရမယ်"
"သက်သာပါပြီ ကိုသုရဲ့။ ကိုသုစိတ်ပူပေးတာနဲ့တင် ယံလေးဝေဒနာတွေ ပျောက်ကုန်ပြီသိလား။ အဟီး"
"အဟားး ဟုတ်ပါပြီကွာ။ စား၊ စား၊ ဗိုက်ဆာနေတာမလား"
"ဟုတ်ကဲ့"
ရယ်ကျဲကျဲနှင့်ပြောနေသော ယံလေးအားကြည့်ကာ ရဲရင့်သက်ပြင်းချမိသည်။
'အင်း၊ ဒီကောင်လေးကို လျှော့တွက်လို့မရပါ့လား'
သုတလေးကလည်း ထိုကလေးဆို ကိုယ့်ထက်ပင်ပိုဂရုစိုက်နေသည်က ဘဝင်မကျစရာကောင်းလှသည်။ အတွေးများနှင့် ရဲရင့်စိတ်ထဲ မွန်းကျပ်လာမိသည်။ ထို့ကြောင့်
"ငါ အတန်းမတက်ချင်တော့ဘူး။ ဥက္ကာ၊ မင်းလိုက်မလား ငါနဲ့"
"ဟမ်၊ မလိုက်တော့ဘူး။ ငါ့ဖြူလေးနဲ့အတူပြန်မှာမို့"
"ထူးမြတ်၊ မင်းရော?"
"အင်း၊ ငါကကိစ္စမရှိဘူး။ ဒါနဲ့ နေပါဦး၊ မင်းကဘာလို့လဲ?"
"ဒီတိုင်း ငါစိတ်ရှုပ်နေသလိုဖြစ်လို့ပါ။ မင်းတို့မလိုက်ချင်လည်းရတယ်၊ ငါ အိမ်ပဲပြန်တော့မယ်"
သုတ ဘာတစ်ခုမှဝင်မပြောဘဲ ရဲရင့်ကိုကြည့်နေမိသည်။ တခြားလူတွေကိုသာခေါ်နေတာ၊ သူ့ကိုတော့ အရေးမစိုက်။ နေပါစေဟုတွေးကာ မသိသလိုနေနေပေမဲ့ ငယ်ငယ်ကတည်းက အတူကြီးပြင်းလာသူ ကိုယ်ချစ်မြတ်နိုးရသည့် ထိုလူသားလေး ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ သူကြည့်ရုံနှင့်သိသည်။ သေချာတာက ရဲရင့် တကယ်ပဲစိတ်ညစ်နေတယ်ဆိုတာပင်။
တိမ်ယံကတော့ ဘာတစ်ခုမှဝင်မပြောသလို စိတ်လည်းမဝင်စားဘူးထင်ပါရဲ့။ သူ့အစားကိုသာ သူငုံ့စားနေသည်။ အင်း၊ တမင်မသိသလိုလုပ်နေတာလည်း ဖြစ်နိုင်လေသည်။
"ညီရဲရင့်"
"ဟင်?"
သုတ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေးခေါ်လိုက်တော့ တိုးတိုးလေးပြန်ထူးလာသည်မို့ သုတစိတ်ထဲမကောင်းဖြစ်မိသည်။
"နေမကောင်းဘူးလား?"
"ဟင့်အင်း၊ ကောင်းပါတယ်။ ငါ အိမ်ပြန်ချင်တယ် သုတလေး"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ? ငါ့ကိုကြည့်စမ်း ရဲရင့်၊ ငါ့မျက်နှာကိုကြည့်။ ဘာဖြစ်နေတာလဲ?"
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးကွာ"
"ငါ့ဘက်ကိုသေချာလှည့်ပြောစမ်း ညီရဲရင့်"
သုတ လေသံမာမာနှင့်ပြောလိုက်တော့လည်း မျက်နှာလေးငယ်ကာ မော့ကြည့်လာလေသည်။ ဒီကောင်လေးဟာလေ လူကိုစိတ်မကောင်းဖြစ်အောင် သိပ်လုပ်တာပဲဟု တွေးလိုက်မိသည်။ ထို့နောက် ရဲရင့်ခေါင်းလေးအား မိမိပခုံးပေါ်မှီစေလိုက်ပြီး ဆံပင်လေးတွေကိုလက်နှင့်သပ်ရင်း ချော့ရပြန်ပါတယ်။
"ဘာမှမဖြစ်ဘူးနော်။ ငါရှိတယ်လေ၊ ငါမင်းအနားမှာရှိနေတယ်လေ ရဲရင့်ရဲ့၊ နော်?"
"အင်း၊ ငါ့အနားမှာပဲနေပါနော် သုတလေး"
"အင်း၊ ငါမင်းအနားမှာပဲနေမှာပါ၊ ဟုတ်ပြီလား။ ပြီးတော့ ဘာမှလျှောက်မတွေးနဲ့ အတန်းတက်ရမယ်၊ ကြားလား?"
"ဟုတ်"
"အဟင်း၊ လိမ္မာလိုက်တာကွာ"
နှစ်ယောက်တစ်ကမ္ဘာတည်နေကြသော လူသားနှစ်ယောက်အား သူတို့အရှေ့ကသုံးယောက်ကတော့ ငေးကြည့်နေကြလေရဲ့။ ထို့နောက် ဥက္ကာက...
"အာ ... ဒီလင်လင်ကတော့ မလွယ်ပါဘူးကွာ။ မင်းတို့အိပ်ခန်းထဲမှာထင်နေလား ဟေ့ကောင်တွေရ။ ဒါ ကန်တင်းနော်၊ ကျောင်းကန်တင်းကွ"
"သိတယ်လေ၊ ငါတို့က မဟုတ်တာလုပ်နေလို့လား။ ဘာလင်လင်လဲ? ပေါက်ကရတွေရပ်လိုက် စောက်ကောင်ရဲ့။ မင်းအသံပြဲနဲ့အော်နေတာ တစ်ကျောင်းလုံးကြားတော့မယ်ဟ"
"ရှက်နေတာလား ဟဟားး"
"ဘောကိုရှက်!"
"မိုက်ရိုင်းလိုက်တာ ခေသုတရာ၊ ရုပ်လေးနဲ့မှမလိုက်ကွာ"
"ကဲ၊ တော်ကြပါတော့ဟ။ မင်းတို့ကလည်း ပိုက်ဆံရှင်း၊ သွားကြမယ်"
"အေး၊ ငါရှင်းလိုက်မယ်"
"Ok"
သုတနှင့်ရဲရင့်အားကြည့်ကာ တိမ်ယံရင်ထဲ မုန်တိုင်းထန်နေသည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် အရှေ့ကနှစ်ယောက်အား ဆွဲခွဲပစ်လိုက်ချင်သည်။ ကိုသုရင်ခွင်ထဲက ကိုရဲရင့်အား တိမ်ယံ ဆွဲထုတ်ပြီးသတ်ပစ်လိုက်ချင်သည်။ ကိုယ်ချစ်ရသူက အခြားတစ်ယောက်အပေါ် သည်းသည်းလှုပ်ချစ်ပြနေတာ မုန်းစရာကောင်းလွန်းလှသည်။ မစခင်တည်းကရှုံးနေပြီလားဟု တွေးမိသည်။ ဒါပေမဲ့ တိမ်ယံလက်မခံချင်ပေ။ သေချာပေါက် ကိုသုကို တိမ်ယံပိုင်ရမည်၊ ဘယ်တော့မှအရှုံးမပေးဘူး။
"ခင်ဗျားကို ကျွန်တော် ရအောင်ယူမှာ၊ ကိုသု"
အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ကာထိုင်နေသည့် တိမ်ယံအား ထူးမြတ်ကြည့်ရင်း စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသည်။ ထိုကလေးမျက်လုံးတွေက ရဲရင့်အား တစ်ခုခုလုပ်တော့မည့်ပုံစံနှင့် တူနေသည်။ ထူးမြတ် ရဲရင့်အားစိတ်ပူမိသလို၊ ယံလေးကိုလည်း သနားမိသည်။ ထူးမြတ် ယံလေးပခုံးကိုအသာပုတ်လိုက်တော့ လှည့်ကြည့်လာသည့်မျက်ဝန်းတို့က ကြေကွဲမှုအပြည့်။
"ယံလေး၊ အတန်းသွားတက်တော့လေ။ လာ၊ အစ်ကိုလိုက်ပို့ပေးမယ်"
"ဗျာ"
"လာ၊ သွားရအောင်။ သုတ၊ မင်းတို့ ငါ့ကိုမစောင့်နဲ့တော့။ အတန်းထဲသွားနှင့်တော့"
"အေး။ ရဲရင့် ထ၊ အတန်းထဲသွားရအောင်နော်"
"အင်း။ ယံလေး၊ အစ်ကိုတို့ မလိုက်တော့ဘူးနော်"
"ဟုတ်ကဲ့။ လာ အစ်ကိုထူးမြတ်၊ သွားမယ်လေ"
"အင်း "
ကျောခိုင်းထွက်သွားသည့် ယံလေးအား ရဲရင့်လှမ်းကြည့်ရင်း မဲ့ပြုံးတစ်ချက်ပြုံးလိုက်မိသည်။ ထို့နောက် စိတ်ထဲကနေ စကားတစ်ခွန်းပြောလိုက်သည်က "မင်းငယ်ပါသေးတယ် တိမ်ယံ" ဟူ၍ပင်။
¤
လမ်းကိုအမြန်လျှောက်နေသည့် တိမ်ယံနောက်မှ လိုက်လာရင်း ထူးမြတ်စကားစမိသည်။
"အမြဲတမ်း လမ်းအမြန်လျှောက်နေတာပဲလား?"
"အခြေအနေအရပဲ"
တိမ်ယံ လှည့်မကြည့်ဘဲဖြေလာသည်ကို ထူးမြတ်က ခပ်တိုးတိုးတုန့်ပြန်လိုက်သည်။
"အခြေအနေတွေသုံးသပ်တတ်ရင် အထိအခိုက်နည်းတာပေါ့"
"ဘာပြောတာလဲ?"
တိမ်ယံ လမ်းလျှောက်နေသည်ကိုရပ်ပြီး ထူးမြတ်ဘက်သို့ လှည့်မေးလိုက်သည်။
"မြန်မြန်လျှောက်တိုင်း ခရီးမရောက်ဘူးလို့။ ခလုတ်တိုက်တတ်တယ်လို့ ပြောတာပါ"
ထူးမြတ်ကို မကြည်သလိုကြည့်ရင်း ပြန်လှည့်ထွက်လိုက်သည့် တိမ်ယံတစ်ယောက် ဘယ်ကလွင့်ကျနေမှန်းမသိသော ကတ်ထူစက္ကူချပ်အောက် ဖိနပ်ဦးထိပ်ဝင်သွားပြီး
"အား!"
ယိုင်လဲသွားတော့မည့်တိမ်ယံ့လက်မောင်းကို ထူးမြတ်က ဆွဲယူထိန်းပေးလိုက်၍ လဲကျမသွားခဲ့ပါ။
"လွှတ်တော့"
"ပြောပါတယ်၊ ခလုတ်တိုက်တတ်တယ်လို့"
"အဲဒီကတ်ထူချပ်က ဘယ်ကရောက်လာမှန်းမသိဘူး"
ဆောင့်အောင့်ကာ ကတ်ထူချပ်ကိုကောက်ကိုင်ပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းမှအမှိုက်ပုံးထဲ ထိုးထည့်နေသည့် တိမ်ယံကို ထူးမြတ် ပြုံးပြီးကြည့်နေမိတော့သည်။
စိတ်တိုနေတာတောင် တခြားလူတွေ သူ့လိုမဖြစ်ဖို့ဖယ်ပေးတတ်တဲ့ စိတ်ကောင်းလေးလည်းရှိနေတာကို ဘာလို့များ ရဲရင့်တို့နှစ်ယောက်ကြား ဝင်ရှုပ်ချင်ရတာလဲ ချာတိတ်ရေ။
"ရောက်ပြီ၊ ပြန်တော့။ ကျေးဇူးတင်တယ်"
"ကျေးဇူးတင်တာက ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးနဲ့လား?"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ခင်ဗျ"
တိမ်ယံလုပ်ပြုံးပြုံးကာ ခေါင်းလေးအသာညွတ်ပြီး ရွဲ့သလိုပြောလာသည်ကြောင့် ထူးမြတ်ရယ်မိတော့ ခပ်စူးစူးစိုက်ကြည့်ခံလိုက်ရသည်။
"အား ... ကြောက်လိုက်တာ။ ဘယ်လိုကြီးကြည့်တာလဲ?"
"ခင်ဗျားက ဘယ်လိုကြီးရယ်နေတာလဲ?"
"ဪ၊ ကလေးတစ်ယောက်က ..."
"ဘယ်က ကလေးလဲ?"
ထူးမြတ် သူ့စကားကို ဖြတ်မေးလိုက်သည့်တိမ်ယံကို စိုက်ကြည့်ရင်းမှ အကြည့်လွှဲလိုက်ပြီး
"ခုနက ဟိုဘက်မှာ ကလေးတစ်ယောက်ဖြတ်သွားတာ တွေ့လိုက်တာလေ။ ဘာအလိုမကျလဲမသိဘူး၊ စူပုပ်နေတာပဲ"
"ကျောင်းထဲ ဘယ်ကကလေးရှိမှာလဲ? အခန်းထဲသွားတော့မယ်"
"နေပါဦး၊ ဆရာလည်းမဝင်သေးတာကို လောနေတယ်"
"ဘာကိစ္စရှိသေးလို့လဲ?"
"မင်းမှာ အရမ်းချစ်ရတဲ့ငယ်သူငယ်ချင်း ရှိဖူးလား?"
"မရှိဘူး၊ သေပြီ။ ခင်ဗျားမှာရော ရှိလို့လား?"
"အင်း၊ ရှိတယ်"
"မညားကြသေးဘူးမဟုတ်လား? အပိုတွေပြောမနေနဲ့၊ ကျွန်တော်သွားပြီ"
စူပုပ်ပြီးလှည့်ထွက်သွားသော ကောင်လေးကြောင့် ထူးမြတ် ထပ်ရယ်မိပြန်ပါသည်။ သူပြောလိုသည့် အကြောင်းအရာကို တိမ်ယံကသိနေသည်ပဲ။
"ဟေ့ ချာတိတ်! ညနေကျ ကားဆီမှာပဲစောင့်နေလိုက်နော်။ ကိုယ်တို့အတန်းဆင်းတာ နောက်ကျမှာ"
ထူးမြတ်အပြောကို တိမ်ယံမတုန့်ပြန်နေတော့ပါ။
ဒီလူ အော်ကြီးဟစ်ကျယ်နဲ့၊ မသိရင် သူနဲ့ပဲအတူပြန်မှာလိုလိုနဲ့နော်။ သူ့သူငယ်ချင်းတွေဘက်ကနေ ရှေ့နေခဘယ်လောက်ရလို့များ အတင်းတွေကာကွယ်နေရသလဲမသိဘူး။ အမြင်ကတ်စရာတွေ။
¤
ကျောင်းဆင်းချိန်ထက်စောပြီး တိမ်ယံတို့အတန်းပြီးသွားတာကြောင့် ရန်လင်းနဲ့ဝဏ္ဏကပါ ကားနားအထိလိုက်လာပေးကြပြီး ရောက်တတ်ရာရာတွေပြောကာ ကျောင်းဆင်းပြီးတော့မှ ပြန်သွားကြသည်။ တိမ်ယံတစ်ယောက်တည်းစောင့်နေရင်း ထွက်လာသမျှကျောင်းသားတွေကို ငေးနေမိစဉ် မြင်ကွင်းထဲပေါ်လာသည်တို့က စိတ်ပျက်စရာအတိ။
ညီရဲရင့်က ရှေ့မှနေ၍ မပြေးရုံတစ်မည်လမ်းလျှောက်လာသည်ကို ခေသုတက နောက်မှနေ၍ လွယ်အိတ်ကိုလှမ်းဆွဲသည်။ အိတ်နှစ်လုံးကို တစ်ယောက်တည်းလွယ်လာသည့် ညီရဲရင့်ကလည်း တမင်တကာပင် ခေသုတရှိရာနောက်ဘက်သို့ တစ်ကိုယ်လုံးပစ်မှီသွားပြန်သည်။ ခေသုတကပြန်တွန်းထားရင်း ရှေ့ကိုဖရိုဖရဲနှင့်တိုးလာကြပြီးမှ ညီရဲရင့်က ခြေလှမ်းတွေကို ရုတ်တရက် ရပ်ပစ်လိုက်သောကြောင့် နောက်မှပါလာသောခေသုတ ရဲရင့်ကျောပြင်ကိုဝင်တိုက်ကာ နောက်ပြန်လဲမကျစေရန်အတွက် ရဲရင့်ခါးကို လှမ်းဖက်လိုက်ရသည်။ ခေသုတလက်တွေကို ညီရဲရင့်ကဆွဲကိုင်ထားသည်မို့ သုတရုန်းထွက်လိုက်ပြီး ရဲရင့်လက်မောင်းအား လှမ်းထိုးသည်။ ပြင်းပြင်းထန်ထန်မဟုတ်သည့် လက်သီးချက်ကို ညီရဲရင့်က အမူပိုစွာရှုံ့မဲ့ပြရင်း နှစ်ယောက်သား ကားအနားမရောက်ခင်လေးအထိ တိမ်ယံကို သတိမထားမိကြပေ။ အနားရောက်ခါနီးမှ ရဲရင့်က
"ယံလေး၊ အစောကြီးရောက်နေတာလား?"
အဟက်! မြင်သေးတယ်နော်။ ခင်ဗျားတို့ လူတွေအများကြီးကြားထဲ ပလူးနေရတာနဲ့ တစ်လောကလုံးကို မေ့နေပြီထင်တာ။
"ယံလေး၊ ဘာကြည့်နေတာလဲ?"
"ဟမ် ... ဟင်? ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး။ ဟိုကောင်တွေလေ စာအုပ်ယူမယ်ဆိုပြီး မေ့သွားကြတာ။ အဲဒါကို ခုမှတွေးမိသွားလို့ပါ ကိုသုရဲ့"
"အတန်းစောဆင်းတာလား? ကိုယ်တို့နောက်ကျမယ်ဆိုတာ ထူးမြတ်မှာခဲ့သေးတယ်ပြောလို့ အေးအေးဆေးဆေးမှ ထွက်လာခဲ့တာ"
"ဟုတ်၊ ရတယ်။ ပြန်ရအောင်လေ"
"အင်း၊ သွားစို့"
ရှေ့ခန်းမှာတက်ထိုင်မည့် တိမ်ယံ့အကြံအစည်ကို Driver Seat တွင်နေရာယူလိုက်သော ညီရဲရင့်ကြောင့် လက်လျှော့လိုက်ရသည်။
¤
"ကိုသု၊ ယံ ဝင်လာမယ်နော်"
"လာလေ ယံလေး"
ခုတင်ပေါ်ထိုင်ကာ စာအုပ်ရှင်းနေသောသုတကို တိမ်ယံကြည့်နေရင်း ခုတင်ဘေးကကုလားထိုင်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
"ဘာပြောချင်လို့လဲ?"
"ဒီအတိုင်း ပျင်းလို့"
"ဪ၊ လုပ်စရာမရှိရင် ဇာတ်လမ်းဖြစ်ဖြစ်ကြည့်မလား? ဟိုမှာအခွေတွေရှိတယ်"
"ကိုသုက ဘယ်လိုအမျိုးအစားတွေကြည့်တာလဲ?"
သုတညွှန်ပြရာဆီလှည့်ကြည့်ရင်း တိမ်ယံမေးလိုက်သည်။
"ယံလေးက ဘယ်လိုတွေကြိုက်တာလဲ? ကိုယ့်ဆီက Action နဲ့ Horror တွေများတယ်"
"ယံက Drama & Romance ပဲ အကြည့်များတာ"
"အင်း၊ ရှိတော့ရှိမယ်။ နည်းနည်းတော့ရှာရမယ်ထင်တယ်။ ဟိုကောင်ရဲရင့်က ယူလာရင် ဝုန်းဒိုင်းကြဲနေတာတွေချည်းပဲ။ ကိုယ်လည်းအကျင့်ပါကုန်ရော"
"ဪ။ အဲဒါဆို တစ်ခါတလေလေး တစ်မျိုးပြောင်းကြည့်ပါလား? ယံ မနေ့က Down ထားတဲ့ကား ကြည့်ကောင်းမယ်ထင်တယ်"
"ဘာလဲ၊ Romance ပဲလား? နောက်တစ်ခါကြုံရင် ကြည့်ကြတာပေါ့။ ခဏနေရင် ရဲရင့်က စာအတူလုပ်ဖို့လာမှာမို့ အခု စာအုပ်တွေရှင်းနေတာ"
တိမ်ယံကို တစ်ချက်မော့မကြည့်ဘဲ စာအုပ်တွေနဲ့ရှုပ်နေရင်း ပြောလာသည့်စကားတို့က ညီရဲရင့်နှင့်ကို မလွတ်ပါ။ စာအုပ်တွေ အပုံလိုက်ထပ်ပြီးတော့ သုတက တစ်ခုခုစဉ်းစားနေသလိုနှင့် ထရပ်လိုက်ပြီး
"အဲဒီစာအုပ်က ရဲရင့်ဆီရောက်နေတာများလား?"
လာပြန်ပါပြီ ရဲရင့်ဆိုသည့်နာမည်။ သုတက စာအုပ်တွေကို စားပွဲပေါ်ရွှေ့နေသည်မို့ တိမ်ယံထိုင်ကြည့်နေစဉ်
"သုတရေ ..."
"အေး၊ အခန်းထဲလာခဲ့"
ရဲရင့်အသံကိုကြားလိုက်ရသည်မို့ ခုတင်ဘက်ကစာအုပ်ထပ်ကိုသယ်ကာ စားပွဲဘက်လှည့်တင်သည့် သုတဘက်ကို တိမ်ယံထရပ်လိုက်သည်။
သုတတစ်ယောက် ရုတ်တရက်ထရပ်လိုက်သည့်တိမ်ယံကို မရှောင်နိုင်ဘဲတိုက်မိကာ စာအုပ်တွေရော လူတွေပါ လဲကျကုန်သည်။ သုတက ထိုင်ခုံကိုအားပြုထိန်းလိုက်သည်ကြောင့် ချက်ချင်းလဲမကျဘဲ ...
"သုတလေး၊ အ!"
အခန်းထဲဝင်လာသည့်ရဲရင့်က ဖရိုဖရဲအခြေအနေများကြောင့် သုတကိုလှမ်းဆွဲရာမှ ရဲရင့်ကိုယ်ပေါ် ခေသုတပါထပ်လဲတော့သည်။ သုတခေါင်းနှင့်ခုတင်စောင်း ထိမိမည်စိုး၍ လက်နှင့်ခံထားလိုက်သည့် ရဲရင့်အသံကြောင့် ခေသုတ ပျာပျာသလဲထထိုင်ကာ
"ထိသွားပြီ။ ရလား? အရမ်းနာသွားလား? ငါ့ကိုပြစမ်း"
"ရတယ်၊ မင်း ဘယ်မှမထိဘူးမဟုတ်လား?"
"ဟင့်အင်း"
"တိမ်ယံ ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ?"
ကြမ်းပြင်ပေါ်မှ လူးလဲထနေသောတိမ်ယံကို ညီရဲရင့်ကလှမ်းမေးသည့်အခါမှသာ ခေသုတတို့ တိမ်ယံကိုသတိရတော့သည်။
"ဟုတ်တယ်၊ ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ ယံလေး?"
"ယံက ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး"
"အင်း၊ တော်သေးတယ်။ ရဲရင့်၊ မင်းလက်ကောက်ဝတ်နဲ့တိုက်မိတာလား ခုတင်စောင်းကို"
"ဟင်? ဟုတ်မယ်ထင်တယ်"
"ဟုတ်ကိုဟုတ်တယ်။ ရဲနေပြီ တွေ့လား! ခုတင်ပေါ်ထိုင်လိုက်၊ ငါဆေးလိမ်းပေးမယ်"
ပျာယာတွေခတ်ပြီး ဆေးလိမ်းပေးဖို့လုပ်နေသော ခေသုတ၊ ခုတင်ပေါ်ထိုင်ကာ လက်ကောက်ဝတ်ကို ကျန်တစ်ဖက်နှင့်ကိုင်ရင်း သုတလှုပ်ရှားသမျှလိုက်ကြည့်နေသော ညီရဲရင့်၊ ခုတင်ဘေးတွင် တွေတွေလေးရပ်ကြည့်နေပါသော တိမ်ယံ။ အစီအစဉ်တွေက ကွက်တိကျစွာ လွဲချော်ကုန်ပါသည်။
.
ဟား!!! နှစ်ယောက်ထပ်ပြီးလဲကျသွားတဲ့မြင်ကွင်းမျိုး ကိုရဲရင့်ကို မြင်စေချင်တာလေ။ သူက ဘာလို့အရမ်းလျင်တာလဲ? ချက်ချင်းကိုအနားရောက်လာပြီး ဆွဲယူလိုက်တာ။ တကယ်ဆို သူ့နေရာမှာ ငါဖြစ်နေရမှာလေ။
.
ကောင်လေး၊ မင်းဘယ်လိုကြံစည်လိုက်လဲ ငါရိပ်မိတယ်။ ငါ မင်းကို ဒီအတိုင်းလွှတ်ထားလို့တော့ မဖြစ်တော့ဘူးထင်တယ်။ အခုကိစ္စကို ငါမသိသလိုနေပေးလိုက်ပေမဲ့ မင်းဘက်က အခုထက်ဆိုးမလာဖို့တော့ လိုလိမ့်မယ်။
""""""""""""""""""""""""""""""""""
by Jay & Demon
Коментарі