Chapter (13)
"အဲ၊ ဘာျဖစ္လာၾကတာလဲ?"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ထူးျမတ္? ေမာတယ္ကြာ၊ Juice, Juice တစ္ခုခုမွာစမ္းပါ ရဲရင့္ရာ"
"အင္း၊ ယံေလး ဘာေသာက္မလဲ?"
"ယံက သလဲသီး"
"Ok"
"သုတ၊ မင္းတို႔က ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ? ယိမ္းကမလို႔လား?"
"အာ ... ဒီလိုပဲ တိုက္ဆိုင္တာေလ။ ဥကၠာတို႔က ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ?"
"ဥကၠာက အထုပ္သြားဆြဲေပးေနတယ္"
"ေအး၊ တေကာက္ေကာက္လိုက္ေပေတာ့ပဲ"
ထူးျမတ္နဲ႔ ခန္႔သူရဲ႕ အာ႐ံုေတြက တိမ္ယံဆီေရာက္သြားၾကၿပီး
"တိမ္ယံနဲ႔ငါတို႔ ေသေသခ်ာခ်ာမဆံုရေသးဘူးပဲ။ ဒီလိုၾကည့္ေတာ့ တိမ္ယံကခ်စ္စရာေလး"
"ဟာဗ်ာ၊ အစ္ကိုတို႔ကလည္း"
"ဟုတ္ပါ့၊ ေက်ာင္းလာတဲ့ပံုစံကက် လူႀကီးေပါက္စေလ"
"အခုက ကေလးေပါက္စ"
"ဟို ... ကို ... ကိုသု ..."
"ကဲ၊ ေတာ္ၾကေတာ့။ ဟိုမွာ ေနစရာမရွိေတာ့ဘူး"
"မေနာက္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္က ထူးျမတ္ပါ"
"ကိုယ္က ခန္႔သူေက်ာ္ပါ"
"ဟုတ္၊ ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္"
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာဆိုေနၾကစဥ္ ရဲရင့္ ေရာက္လာၿပီး
"ကဲ၊ ရၿပီဗ်ာ။ ေရာ့ သုတ၊ မင္းအတြက္ Pineapple လက္ေဖ်ာ္"
"အြန္း"
"ကဲ၊ ေျပာစမ္းပါဦး။ မေန႔က ေတာ္ေတာ္မွေျဗာင္းဆန္ရဲ႕လား ရဲရင့္"
"အမ္း၊ ခါးကိုေညာင္းေရာပဲ"
"ေဟ! မနက္မထႏိုင္တဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္ၾကတာေပါ့ေနာ္။ အဲဒါနဲ႔ ငါတို႔ကိုပါ ေက်ာင္းေျပးခိုင္းေရာလား?"
"မေျပးခ်င္ၾကဘူးလား? ဖုန္းဆက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ေက်ာင္းေပါက္ဝေရာက္ေနၾကမွာမ်ား"
"ငါတို႔က မနက္တစ္ပိုင္းတက္ေသးတယ္ေလ။ မင္းတို႔လို ခုတင္ေပၚကမထႏိုင္ၾကတာမဟုတ္ဘူး"
"တျခားလူၾကားရင္ တစ္မ်ိဳးထင္မယ္၊ ေတာ္လိုက္ၾကေတာ့"
"မင္းပဲ ခါးေညာင္းတယ္ဆို?"
"သူမူးေနလို႔ ကုန္းပိုးေခၚရတာေလ။ ၿပီးေတာ့မဆင္းေတာ့ဘဲ ရစ္ေနေရာ။ ေခၽြးပါပ်ံတယ္"
ထူးျမတ္နဲ႔ခန္႔သူေျပာသမၽွကို ရဲရင့္ကျပန္ရွင္းေနေပမဲ့ သုတကေတာ့ သူ႔ကိုေျပာတာမဟုတ္သလိုပင္။ တိမ္ယံကေတာ့ ရဲရင့္ေျပာတာကိုအာ႐ံုေရာက္တာကနည္းနည္း ၿငိမ္ေနတဲ့သုတကိုေငးေနတာက မ်ားမ်ား။
"အဲဒါနဲ႔ မနက္မထႏိုင္ျဖစ္ေရာလား? အထက္ပုဂၢိဳလ္က ဘယ္သူလဲ?"
"အမ္း ... စပ္စုၾကတယ္ေပါ့? ေနာက္တစ္ခါ Live လႊင့္ျပမယ္ကြာ၊ OK?"
"သာဓုပါကြာ"
"မသာေလးေတြ၊ အေတြးေတြက ဘယ္ေတာ့မွမိုးမလင္းဘူး"
ဒီေလာက္စေနာက္ေနတာေတာင္ ကိုသုက ဘာမွျပန္မေျပာဘူးလား? ဒီလိုပဲ ပိုင္စိုးပိုင္နင္းေျပာတဲ့သူက ေျပာသလို ေပါက္ကရေတြစတဲ့သူေတြက စေနာက္ေနက်ထင္ပါရဲ႕။ ကိုသုက ဘာမွမဆန္းသလို ၿငိမ္ေနတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ယံအဆင္မေျပဘူးေလ။ စကားနဲ႔ေတာင္ မေျပာေစခ်င္ဘူး။ ယံ့မွာ တားပိုင္ခြင့္ရွိရင္ေတာ့ ေကာင္းသားေနာ္။
"ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းကတည္းက ငါၾကည့္ေနတာ။ မင္းတို႔က ဘယ္လိုဒီဇိုင္းေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ? ႏွစ္ေကာင္သား ႐ုပ္ခ်င္းေတာင္တူလာသလိုပဲ"
"ဪ၊ ျပန္လာၿပီလား? ျဖဴေဝေမာင္ေရာ ဘာစားၿပီးၿပီလဲ?"
"ျဖဴတို႔ မုန္႔စားၿပီးမွထသြားၾကတာပါ"
"မင္းတို႔ စားႏွင့္ၾကဦး၊ ငါ ျဖဴ႕ကို ဒီနားေလးလိုက္ပို႔လိုက္ဦးမယ္"
"ျပန္ေတာ့မွာလား?"
"ဟုတ္၊ ျဖဴျပန္ေတာ့မယ္။ လိုက္ပို႔မွာက ဒီနားကအစ္မတစ္ေယာက္အိမ္ကိုဆိုေတာ့ မၾကာပါဘူး။ ဥကၠာကို ခဏေစာင့္ေပးၾကပါေနာ္"
"ရပါတယ္ဗ်ာ၊ သြားၾကပါ"
လာျပန္ၿပီ ေနာက္တစ္ေယာက္။ တူလာတယ္တဲ့၊ အဝတ္အစားပဲတူတာကို ရုပ္ခ်င္းတူလာတယ္တဲ့။ ငါလိုက္လာမိတာကိုက မွားတာပါ။
"တိမ္ယံ၊ တိမ္ယံေရ"
"ဗ်ာ"
"မႈန္ကုပ္ၿပီး ဘာေတြေတြးေနတာလဲ?"
"နည္းနည္းအေတြးလြန္သြားတာ ကိုခန္႔သူရဲ႕။ ဘာေမးလိုက္တာလဲ?"
အသိစိတ္ျပန္ကပ္လို႔ ၾကည့္မိေတာ့ ကိုရဲရင့္က ကိုသုအနားကပ္ထိုင္ကာ ဖုန္းကိုအတူတူၾကည့္ရင္း ဘာေတြတြတ္ထိုးေနျပန္သည္မသိ။
"ကိုယ္တို႔ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္မလို႔ေလ။ ဒီမွာပဲၾကည့္ၾကမလား၊ ႐ံုႀကီးေတြဘက္သြားၾကမလားလို႔ ေရြးေနၾကတာ။ တိမ္ယံေရာ ဘာၾကည့္ခ်င္လဲလို႔ ေမးေနတာ။ ဒီမွာက သရဲကားတင္ထားတယ္"
"သရဲကား?"
တိမ္ယံကေတြေဝေနတုန္း ရဲရင့္ကထေအာ္လာတယ္။
"ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ဒီမွာ Trailer ၾကည့္စမ္း။ ၾကည့္လို႔ေကာင္းမယ့္ပံုပဲ၊ သရဲကားပဲၾကည့္ရေအာင္"
"ဟုတ္လား? ျပၾကည့္"
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီမွာပဲသရဲကားၾကည့္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကကာ ဥကၠာျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ရုပ္ရွင္႐ံုရွိရာအထပ္ဆီ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
ေျခာက္ေယာက္သားေနရာယူၾကေတာ့ သုတက တိမ္ယံနဲ႔ရဲ႕ရင့္ၾကားေရာက္သြားၿပီး သုတေဘးတစ္ဘက္မွာက ထူးျမတ္၊ ေရွ႕တန္းမွာက ဥကၠာနဲ႔ခန္႔သူ။ အတန္းလိုက္ဆိုရင္ စကားေျပာရခက္လို႔ဆိုၿပီး လက္မွတ္ျဖတ္တာ ေရွ႕ေနာက္ျဖတ္ၾကပါသတဲ့။
ႏွစ္ပတ္ဆက္တိုက္တင္လိုက္ရတဲ့ သရဲကားက ေနာက္ေန႔က်ရင္ေနာက္ဆံုးရက္မို႔ ဒီေန႔ၾကည့္တဲ့လူ နည္းေနတာလား? ၾကားရက္ျဖစ္သည့္အျပင္ ေက်ာင္းခ်ိန္၊ ႐ံုးခ်ိန္အတြင္းမို႔လည္း လူနည္းေနတာေၾကာင့္ သရဲကားၾကည့္ရတာ ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏွင့္ ပိုေၾကာက္စရာေကာင္းေနသလိုလို။
လူမ်ားလၽွင္ေတာင္ ေအာ္ၾကတဲ့အသံတခ်ိဳ႕ၾကားႏိုင္ေသးေပမဲ့ အခုက ဟိုနားတစ္ခ်က္ဒီနားတစ္ခ်က္ ထြက္ထြက္လာတဲ့အသံေတြက ပိုဆိုးေနပါၿပီ။
တံခါးတစ္ဘက္မွအသံေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးကနားစြင့္လိုက္သည္။ သူမနားထဲၾကားမိသည္က "မာမား" တဲ့။ တိုးသဲ့သဲ့အသံေၾကာင့္ တံခါးနားတိုးကပ္လာေတာ့ အသံကပိုပီျပင္လာသည္။ "ကယ္ပါဦး" ဆိုၿပီး ႐ႈိက္ငိုေနေသာအသံေၾကာင့္ တံခါးဆီအေျပးသြားလိုက္ခ်ိန္ "အား ... မာမားေရ"
ေအာ္သံေၾကာင့္ တံခါးကိုအလ်င္စလိုဆြဲဖြင့္လိုက္ခ်ိန္ အေပၚမွျပဳတ္က်လာေသာ ေသြးေတြရႊဲေနသည့္ ......
"အား"
တိမ္ယံထေအာ္မိၿပီး ထိုင္ခံုလက္ရမ္းေတြကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ သုတလက္ကိုကိုင္မိသြားသည္မို႔ ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ထားလိုက္မိၿပီ။ ေအာ္သံကမက်ယ္ေပမဲ့ ေရွ႕ကႏွစ္ေယာက္ကပါ လွည့္ၾကည့္လာသည္အထိ။ ထူးျမတ္ကလည္း ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လာေတာ့ ေခသုတက
"ယံေလး၊ လက္ေတြလည္း ေအးစက္လို႔ပါလား။ လန္႔သြားတာလား? အရမ္းေၾကာက္ေနတာလား?"
"ဟို ... ဟိုေလ၊ ယံက ... ယံက အေမွာင္ထဲမွာမၾကည့္ရဲဘူး"
သုတကေျပာေပးေနလို႔ အကုန္လံုးက ဇာတ္လမ္းဆီအာ႐ံုျပန္ေရာက္သြားၾကၿပီ။
"ေဟ? ဒါဆို ႐ုပ္ရွင္႐ံုမွာ တစ္ခါမွသရဲကားမၾကည့္ဖူးဘူးေပါ့"
"ဟုတ္"
"အဲ၊ ေခၽြးေတြေတာင္ စို႔လို႔ကြာ"
သုတဘက္တိုးကပ္ေနတဲ့တိမ္ယံကိုၾကည့္ရင္း နဖူးကေခၽြးစေတြကို ပြတ္သုတ္ေပးမိေတာ့
"သုတ၊ မၾကည့္ေတာ့ဘူးလား?"
"တိမ္ယံက အရမ္းေၾကာက္ေနတယ္ကြ။ သူမၾကည့္ရဲဘူးတဲ့"
"မၾကည့္ရဲရင္ အစကတည္းက မၾကည့္ပါနဲ႔လား"
"ဘာေျပာလိုက္တာလဲ ရဲရင့္၊ မၾကားလိုက္ဘူး"
"ဪ၊ အိပ္ေနလိုက္ပါလားလို႔ ေျပာတာပါ"
"ေၾကာက္ေနပါတယ္ဆို အိပ္လို႔ရမလား?"
တိမ္ယံရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္လံုးကိုဆုပ္ကိုင္ရင္း သုတကေျပာလာတာမို႔ ရဲရင့္မ်က္ႏွာမၾကည္လင္ေတာ့ပါ။
"ထ၊ ျပန္မယ္"
"ဘာျဖစ္တာလဲ ရဲရင့္?"
"မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူးဆို ျပန္မယ္ေလ၊ ထေတာ့"
"ဟို ... အစ္ကိုရဲရင့္၊ ရ ... ရပါတယ္"
ကိုသုရွိေနေပးတာနဲ႔တင္ ယံ့အတြက္အဆင္ေျပပါတယ္။
"ဆက္ၾကည့္ႏိုင္လို႔လား? မရဘူးဆို ျပန္မယ္ေလ"
မင္းက တိမ္ယံအတြက္ အဲဒီေလာက္စိုးရိမ္ေနတာလား ညီရဲရင့္။ အျဖစ္သည္းေနလိုက္တာ။
"ဟုတ္ၿပီေလ၊ ျပန္ၾကမယ္"
ေအး၊ တြဲထားလိုက္။ အဲဒီေကာင္လက္ေတြကိုပဲ တြဲထားလိုက္။ ညက ငါ့ကိုထြက္မသြားပါနဲ႔ဆိုၿပီး မင္းပဲခ်ည္ေႏွာင္ထားခဲ့တာ။
"ငါတို႔ျပန္ေတာ့မယ္၊ မင္းတို႔ပဲဆက္ၾကည့္ေနခဲ့ေတာ့"
"ငါတို႔လည္း လိုက္မယ္ေလ"
"ၾကည့္ေနခဲ့ၾကေတာ့"
သံုးေယာက္သားျပန္ထြက္လာၾကေတာ့ အလာတုန္းကပံုစံေတြနဲ႔ဆန္႔က်င္စြာ တိတ္ဆိတ္လို႔။
တခ်ိဳ႕ေသာအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ အံဝင္ခြင္က် လြဲေခ်ာ္ေနတတ္တာမ်ိဳး။
တိတ္ဆိတ္မႈအား ၿဖိဳခြင္းလိုက္သူက တိမ္ယံ
"ကိုသု၊ ကိုရဲရင့္"
"ဟင္?" "ဘာလဲ တိမ္ယံ?"
"ယံဗိုက္ဆာလို႔၊ အဲ့ဒါ"
"ဟုတ္သားပဲ။ ေန႔လယ္စာမွမစားရေသးတာ၊ ဆာေနမွာေပါ့။ ဘာစားခ်င္လဲ ယံေလး?"
"ဟို၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ရပါတယ္"
"သုတ၊ မင္းဘာစားခ်င္လဲ?"
"ငါ မဆာဘူး"
ေဟာ! ႐ုပ္က တစ္ႏိုင္ငံလုံး သူ႔လုပ္စာစားေနရတဲ့႐ုပ္ ျဖစ္သြားျပန္ၿပီ။ ဒီေခသုတဟာေလ၊ တကယ္ပါပဲကြာ။
"မဆာလို႔မရဘူး၊ ဗိုက္ေအာင့္မယ္။ ေၾကးအိုးပဲစားၾကမလား?"
"သေဘာပဲ"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ကိုရဲရင့္"
"သြားၾကမယ္၊ လာ။ ငါတို႔သြားေသာက္ေနက်ဆိုင္ပဲ သြားမယ္ေနာ္ သုတ"
"အြန္း"
အရင္က မၾကာခဏသြားေနက်ဆိုင္မို႔ Waiter ေလးေတြကေတာင္ မ်က္မွန္းတန္းမိေနၾကေလၿပီ။
"ဟာ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ေတာ့ပါလား အစ္ကိုတို႔"
Waiter ေလးရဲ႕အေမးကို သုတက ေခါင္းညိတ္ရင္း
"အင္း၊ ဒါက အစ္ကိုတို႔ညီေလးပါ"
"ဪ၊ ဟုတ္ကဲ့။ သုံးေဆာင္ပါဗ် အစ္ကိုတို႔"
"ေက်းဇူးပါ"
ေၾကးအိုးပန္းကန္ကို မတို႔မထိဘဲထိုင္ေနသူက ေခသုတပါပဲ။ တိမ္ယံကေတာ့ ဗိုက္ဆာေနတာေၾကာင့္ ေၾကးအိုးပူပူေလးကို တဟူးဟူးမႈတ္ေသာက္ေနေလရဲ႕။
တိမ္ယံ ေၾကးအိုးမႈတ္ေသာက္ေနရင္း ကိုသုကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခုထိ ဘာမွမစားေသးတာေၾကာင့္
"ကိုသုက မစားဘူးလား?"
"စားမွာ"
"အင္း၊ စားေလကိုသုရဲ႕။ ဘာလို႔ထိုင္ေနတာလဲ?"
"ဒါ ငါ့ပန္းကန္မဟုတ္ဘူး"
"ဗ်ာ"
"ဗ်ာမေနနဲ႕ ယံေလး၊ စား စား။ ကိုယ္စားမွာ သူ႔ပန္းကန္ကို၊ ဒါက သူ႔အတြက္လုပ္ေပးေနတာ။ ပူရင္မစားလို႔ေလ၊ အေနေတာ္ေလးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးေနတာ။ င႐ုတ္ေကာင္းနည္းနည္းထည့္ေပးၿပီး အထဲကၾကက္ဥဖယ္ေပးရတယ္ဗ်"
"ျမန္ျမန္လုပ္၊ ငါဆာေနၿပီ။ စကားမ်ားမေနနဲ႔ မင္း"
"ခုနကေတာ့ မဆာဘူးဆို?"
"အခုဆာတယ္"
"ဟဟားး ေအးပါကြာ။ ေရာ့၊ ရၿပီ စားေတာ့"
"အင္း။ ေရာ့၊ မင္းပန္းကန္"
ယံစားေနတဲ့အစားအေသာက္ေတြရဲ႕အရသာ ဘယ္လိုရွိမွန္းေတာင္မသိေတာ့ပါ။ ကိုသုအေပၚဂ႐ုစိုက္တတ္တဲ့ ကိုရဲရင့္၊ တျခားသူေတြနဲ႔ဆို ေအးစက္စက္ေနတတ္တဲ့ ကိုသုက ကိုရဲရင့္အေပၚဆို ကေလးတစ္ေယာက္လို ဆိုးေနတာေတြက သူငယ္ခ်င္းတဲ့လား? မဟုတ္ဘူး။ ယံသိေနတယ္၊ သူတို႔စိတ္ေတြက မရိုးသားၾကဘူး။
အားရပါးရစားေနေသာ သုတအားၾကည့္ကာ ရဲရင့္ၿပဳံးလိုက္မိသည္။ ေခသုတေလးက တကယ့္ငဂ်စ္ေလး။ ယံေလးကို ညီေလးတစ္ေယာက္လိုခ်စ္ေပမဲ့ သုတေလး၊ ငါမင္းကိုေတာ့ ညီအစ္ကို သူငယ္ခ်င္းထက္ပိုတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မင္းကိုငါ ဘယ္သူ႕မွမေပးႏိုင္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ ယံေလးဆီကိုေပါ့။
"စားေလ၊ ဘာၾကည့္ေနတာလဲ?"
"ေအးပါဟ"
တိမ္ယံေရာ သုတပါ စားၿပီးၾကသည့္တိုင္ ေနာက္ဆုံးမွစားရသည့္ ရဲရင့္ကေတာ့ စားလို႔မၿပီးေသးတာေၾကာင့္ ဆက္စားေနလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သုတအား တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးေတြက ကိုယ့္ပန္းကန္ထဲကို လွမ္းၾကည့္ေနေလရဲ႕။ ရဲရင့္သိတာေပါ့၊ ငဂ်စ္တူးဘာလုပ္ခ်င္ေနလဲဆိုတာ။ ထို႔ေနာက္ ပန္းကန္ထဲက ငုံးဥလုံးေလးအား တူနဲ႔ညွပ္ကာ သုတပါးစပ္နားေလးေတ့ေပးလိုက္ေတာ့ လွစ္ခနဲေနတာပဲ၊ ငုံးဥေလးကို ဆြဲယူစားလိုက္တာ။ ႐ုပ္ေလးကလည္း ၿပဳံးလို႔
"ေကာင္းလား စားလို႔"
"အြန္း"
အေရွ႕ကႏွစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကိုရွိတယ္လို႔ေတာင္ ထင္ၾကေသးရဲ႕လားမသိဘူး၊ ၾကည္ႏူးေနလိုက္ၾကတာ။ ကိုယ့္မွာေတာ့ နာက်င္ေနရတာ သူတို႔မသိၾကဘူး။
"ယံေလး၊ ဘာစားဦးမလဲ? ေရခဲမုန္႔စားမလား?"
"ဗ်ာ၊ ဟုတ္"
"ငါေရာ စားမယ္"
"အဲ့ဒါဆို သြားၾကမယ္ေလ၊ ေရခဲမုန္႔ဆိုင္။ ငါ ပိုက္ဆံသြားရွင္းဦးမယ္၊ ခဏေစာင့္ၾက"
ရဲရင့္ ေၾကးအိုးသံုးပြဲစာကို ေငြရွင္းၿပီးေတာ့ သုတေလးနဲ႔ယံေလးကို လက္တစ္ဖက္စီကဆြဲၿပီး ေရခဲမုန္႔ဆိုင္ကို ခ်ီတက္ရျပန္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ကိုယ့္မွာ ကေလးအေဖက်ေနတာပဲ။
"ယံေလး၊ ဘာစားမလဲ?"
"စေတာ္ဘယ္ရီ"
"အင္း"
ထို႔ေနာက္ ဆိုင္ရွင္အား ရဲရင့္ ေရခဲမုန္႔သံုးခုမွာလိုက္သည္။ ယံေလးအတြက္ စေတာ္ဘယ္ရီ၊ သုတအတြက္က ပိန္းဥ၊ ကိုယ့္အတြက္က ဒူးရင္း။
"ကဲ၊ ရၿပီဗ်။ စားၾကပါ။ ၿပီးရင္ျပန္ၾကစို႔ေနာ္"
"ငါမျပန္ေသးဘူး "
"ဟင္၊ ဘာလို႔လဲ? မင္းဘာလုပ္စရာရွိေသးလို႔လဲ သုတရဲ႕"
"ဝယ္စရာရွိလို႔"
"အင္း သြားၾကမယ္ေလ။ ဘယ္ဆိုင္လဲ?"
"ဟိုးေရွ႕နားကဆိုင္၊ Handmade ေတြေရာင္းတဲ့ဆိုင္"
"အင္း၊ လာသြားၾကစို႔"
Handmade ဆိုင္ေလးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သံုးေယာက္သားဆိုင္ထဲဝင္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္ရွင္အစ္မက ႏႈတ္ဆက္ရင္း
"မဂၤလာပါ ေမာင္ေလးတို႔၊ ဘာလိုခ်င္လဲ ၾကည့္ပါေနာ္။ ကိုယ္တိုင္လည္းလုပ္လို႔ရတယ္၊ လက္ပတ္ေလးေတြ"
ထိုအစ္မစကားေၾကာင့္ ရဲရင့္စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္
"လိုက္ျပေပးႏိုင္မလား အစ္မ၊ လက္ပတ္ေလး ကိုယ္တိုင္လုပ္ခ်င္လို႔"
"ရတယ္ ေမာင္ေလး။ လာ ဒီမွာ၊ ႀကိဳးေလးေတြ။ ဒါေလးေတြက ေမာင္ေလးႀကိဳက္တာေလးနဲ႕ လုပ္လို႔ရတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ အစ္မ"
တစ္ဖက္တြင္ေတာ့
"ကိုသု ဘာဝယ္မလို႔လဲ?"
"ဟင္! အိပ္မက္ေတြမေကာင္းလို႔ Dream Catcher ေလးတစ္ခုေလာက္ဝယ္မလို႔"
"ဟုတ္၊ ဟိုဟာေလးယူပါ့လား အျဖဴေလး"
"အျဖဴလား? ငါက ဟို Skyblue ေလးယူမလားလို႔။ အာ ... အႀကံရၿပီ"
"အျဖဴရယ္၊ အျပာႏုေလးရယ္၊ အစိမ္းေလးရယ္ယူမယ္"
"သံုးခုေတာင္လား?"
"အင္း"
"ခဏေစာင့္၊ ေငြရွင္းလိုက္ဦးမယ္။ ရဲရင့္ဘယ္ေရာက္ေနလဲ?"
"ဟိုဘက္မွာထင္တယ္"
"အင္း"
သုတ လိုခ်င္တာဝယ္ၿပီးခ်ိန္ ရဲရင့္ကိုရွာေတာ့ မေတြ႕ေတာ့ေပ။ ထို႔ေနာက္ တိမ္ယံအားလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဟိုေငးဒီေငးလုပ္ေနတာပဲေတြ႕သည္၊ ရဲရင့္အားမေတြ႕ရေပ။
"ယံေလး၊ ရဲရင့္ကိုေတြ႕လား?"
"ဟုတ္၊ ေတြ႕တယ္ ကိုသု။ ကိုရဲရင့္ လက္ပတ္ေလးေတြလုပ္ေနတာ။ ဒီမွာၾကည့္၊ ယံေလးအတြက္တစ္ခုလုပ္ေပးတာ။ လွတယ္မလား?"
အဟား! ညီရဲရင့္၊ ဒါေတြကို ဘယ္တုန္းကစိတ္ဝင္စားသြားရတာလဲကြာ။ တိမ္ယံအတြက္တဲ့လား? မင္းကိုယ္တိုင္ မင္းလက္နဲ႔ဖန္တီးထားတဲ့ လက္ပတ္ေလးက တိမ္ယံအတြက္တဲ့လား ညီရဲရင့္!
"ကိုသု၊ ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ?"
"ဘာမွမေတြးပါဘူး"
"ဟုတ္။ ယံ ဒါေလးကို အရမ္းသေဘာက်တာပဲ။ လွတယ္ေနာ္"
"အင္း လွတယ္"
ရဲရင့္ လက္ပတ္ေလးတစ္ခုအား သူ႔လက္မွာပတ္လိုက္ၿပီး က်န္တစ္ခုအား ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ေလးထဲထည့္ကာ သုတနဲ႔ယံေလးဆီ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ၿပီး
"သုတ၊ ယံေလး၊ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ?"
"ဒီမွာေလ ကိုသုကိုႂကြားေနတာ၊ ကိုရဲရင့္လုပ္ေပးတဲ့ လက္ပတ္ေလးကို"
"ဪ၊ ႀကိဳက္လား?"
"အင္း၊ အရမ္းႀကိဳက္တယ္"
"ဟုတ္ပါၿပီကြာ"
"ေလရွည္မေနၾကနဲ႔၊ ျပန္မယ္"
"ျပန္ၾကမယ္ေလ"
ပင္ပန္းသြားၾကလို႔ထင္ပါရဲ႕၊ သုတေရာ တိမ္ယံပါ ကားေပၚေရာက္တည္းက အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတာ အိမ္ေရာက္တဲ့အထိပါပဲ။
"ယံေလး ယံေလး"
"ဟင္? အင္း"
"႐ွဴးး တိုးတိုး၊ အိမ္ေရာက္ၿပီ"
"ဟုတ္"
"တံခါးျဖည္းျဖည္းဖြင့္ေနာ္ ယံေလး "
"ဟုတ္ကဲ့"
"မင္းကိုသုရဲ႕အထုပ္ေလး ယူသြားဦးေနာ္"
"ဟုတ္"
တိမ္ယံကားေပၚကဆင္းသြားေတာ့မွ ရဲရင့္ သုတကိုယ္ေလးအား မခ်ီကာ အိမ္ထဲဝင္လာခဲ့လိုက္ပါတယ္။ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ ေမသက္က
"အိပ္ေပ်ာ္ေနျပန္ၿပီလား သား"
"ဟုတ္ကဲ့ ေမသက္၊ သား သူ႔အခန္းထဲသြားပို႔လိုက္ဦးမယ္"
"ေအး ေအး။ ယံေလး၊ သားလည္း နားဦး။ ခဏေနမွေရခ်ိဳး ၾကားလား?"
"ဟုတ္ကဲ့ ေမေမသက္"
ရဲရင့္ သုတကိုယ္ေလးအား အိပ္ရာထက္တင္ေပးကာ ေစာင္ေလးပါေသခ်ာၿခဳံေပးလိုက္ၿပီး
"အိပ္ပုပ္ေလး၊ ငါတစ္ေန႔တျခား မင္းကိုအသည္းယားလြန္းလို႔ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲဟင္? အာ ... ဟုတ္သားပဲ၊ မင္းအတြက္ ငါကိုယ္တိုင္လုပ္ထားတဲ့ လက္ပတ္ေလး။ မင္းကို ေစာနတည္းကေပးဖို႔ဟာကို စိတ္လက္တစ္ဆစ္ေလးက ဘာကိုေကာက္မွန္းမသိေကာက္သြားေတာ့ ငါ့မွာ ေပးဖို႔အခ်ိန္ေတာင္မရဘူး။ အဆိုးေလး"
ထို႔ေနာက္ လက္ပတ္ေလးအား သုတလက္ေကာက္ဝတ္ေလးမွာ အေသအခ်ာပတ္ေပးၿပီး ရဲရင့္ သူ႔လက္ေလးနဲ႔ယွဥ္ၾကည့္ကာ ၿပဳံးလိုက္မိသည္။
"မင္းလက္ေလးနဲ႔ သိပ္ကိုလိုက္ဖက္တာပဲ သုတေလးရယ္။ မင္းသေဘာက်မွာပါ။ "ႁပြတ္"
ရဲရင့္ သုတလက္ကေလးအား တစ္ခ်က္နမ္းကာ
"အိပ္မက္လွလွမက္ပါေစ သုတေလး"
ရဲရင့္ မသိလိုက္တာက ခုတင္ထက္ကေကာင္ေလးရဲ႕ အၿပဳံးေတြကိုပါ။
'တကယ္ေတာ့ သုတႏိုးေနခဲ့တာ ကားေပၚမွာကတည္းကပါ။ တမင္ဟန္ေဆာင္ေနခဲ့တာ။ ရဲရင့္ဘာေတြလုပ္ၿပီး ဘာေတြေျပာေနတယ္ဆိုတာ အကုန္ၾကားတာေပါ့။ ရင္ထဲမွာလည္း ၾကည္ႏူးမႈကအျပည့္၊ မၿပဳံးမိေအာင္ မနည္းႀကိဳးစားေနရတာ။'
"ရဲရင့္၊ အစုတ္အျပတ္ေကာင္ ခ်စ္တယ္"
ရဲရင့္ သုတအခန္းထဲကထြက္လာေတာ့ တိမ္ယံကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းကထြက္လာတာေတြ႕ေတာ့
"ယံေလး"
"ဗ်ာ"
"မ်က္ႏွာမလန္းဘူး၊ ေနမေကာင္းဘူးလား?"
"ေကာင္းပါတယ္ ကိုရဲရင့္ရဲ႕။ ျပန္ေတာ့မလို႔လား?"
"အင္း၊ ျပန္ဦးမယ္။ အေတာ္ၾကာရင္ မင္းကိုသုကို ႏႈိးေပးပါဦး။ အရမ္းေနမေစာင္းေစနဲ႔၊ ေခါင္းကိုက္မွာစိုးလို႔"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ျပန္ၿပီေနာ္ ယံေလး"
ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားေသာ ကိုရဲရင့္ေက်ာျပင္အား ယံေလးေငးၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္တစ္စက ပါးျပင္ေပၚသို႔စီးက်လာေလရဲ႕။
ခုနအခန္းထဲက ျမင္ကြင္းအား ယံေလးမျမင္ခဲ့ပါဘူးဆိုရင္ လိမ္ရာက်မွာေပါ့။ ျမင္တယ္၊ ယံ အားလုံးျမင္ခဲ့တယ္။
"ဟန္ေဆာင္ရတာ ပင္ပန္းလိုက္တာဗ်ာ"
"""""""""""""""""""""""""
"အဲ၊ ဘာဖြစ်လာကြတာလဲ?"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ထူးမြတ်? မောတယ်ကွာ၊ Juice, Juice တစ်ခုခုမှာစမ်းပါ ရဲရင့်ရာ"
"အင်း၊ ယံလေး ဘာသောက်မလဲ?"
"ယံက သလဲသီး"
"Ok"
"သုတ၊ မင်းတို့က ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ? ယိမ်းကမလို့လား?"
"အာ ... ဒီလိုပဲ တိုက်ဆိုင်တာလေ။ ဥက္ကာတို့က ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ?"
"ဥက္ကာက အထုပ်သွားဆွဲပေးနေတယ်"
"အေး၊ တကောက်ကောက်လိုက်ပေတော့ပဲ"
ထူးမြတ်နဲ့ ခန့်သူရဲ့ အာရုံတွေက တိမ်ယံဆီရောက်သွားကြပြီး
"တိမ်ယံနဲ့ငါတို့ သေသေချာချာမဆုံရသေးဘူးပဲ။ ဒီလိုကြည့်တော့ တိမ်ယံကချစ်စရာလေး"
"ဟာဗျာ၊ အစ်ကိုတို့ကလည်း"
"ဟုတ်ပါ့၊ ကျောင်းလာတဲ့ပုံစံကကျ လူကြီးပေါက်စလေ"
"အခုက ကလေးပေါက်စ"
"ဟို ... ကို ... ကိုသု ..."
"ကဲ၊ တော်ကြတော့။ ဟိုမှာ နေစရာမရှိတော့ဘူး"
"မနောက်တော့ဘူး။ ကိုယ်က ထူးမြတ်ပါ"
"ကိုယ်က ခန့်သူကျော်ပါ"
"ဟုတ်၊ တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်"
တစ်ယောက်တစ်ပေါက်ပြောဆိုနေကြစဉ် ရဲရင့် ရောက်လာပြီး
"ကဲ၊ ရပြီဗျာ။ ရော့ သုတ၊ မင်းအတွက် Pineapple လက်ဖျော်"
"အွန်း"
"ကဲ၊ ပြောစမ်းပါဦး။ မနေ့က တော်တော်မှဗြောင်းဆန်ရဲ့လား ရဲရင့်"
"အမ်း၊ ခါးကိုညောင်းရောပဲ"
"ဟေ! မနက်မထနိုင်တဲ့အထိ ဖြစ်ကုန်ကြတာပေါ့နော်။ အဲဒါနဲ့ ငါတို့ကိုပါ ကျောင်းပြေးခိုင်းရောလား?"
"မပြေးချင်ကြဘူးလား? ဖုန်းဆက်တာနဲ့ ချက်ချင်းကြီး ကျောင်းပေါက်ဝရောက်နေကြမှာများ"
"ငါတို့က မနက်တစ်ပိုင်းတက်သေးတယ်လေ။ မင်းတို့လို ခုတင်ပေါ်ကမထနိုင်ကြတာမဟုတ်ဘူး"
"တခြားလူကြားရင် တစ်မျိုးထင်မယ်၊ တော်လိုက်ကြတော့"
"မင်းပဲ ခါးညောင်းတယ်ဆို?"
"သူမူးနေလို့ ကုန်းပိုးခေါ်ရတာလေ။ ပြီးတော့မဆင်းတော့ဘဲ ရစ်နေရော။ ချွေးပါပျံတယ်"
ထူးမြတ်နဲ့ခန့်သူပြောသမျှကို ရဲရင့်ကပြန်ရှင်းနေပေမဲ့ သုတကတော့ သူ့ကိုပြောတာမဟုတ်သလိုပင်။ တိမ်ယံကတော့ ရဲရင့်ပြောတာကိုအာရုံရောက်တာကနည်းနည်း ငြိမ်နေတဲ့သုတကိုငေးနေတာက များများ။
"အဲဒါနဲ့ မနက်မထနိုင်ဖြစ်ရောလား? အထက်ပုဂ္ဂိုလ်က ဘယ်သူလဲ?"
"အမ်း ... စပ်စုကြတယ်ပေါ့? နောက်တစ်ခါ Live လွှင့်ပြမယ်ကွာ၊ OK?"
"သာဓုပါကွာ"
"မသာလေးတွေ၊ အတွေးတွေက ဘယ်တော့မှမိုးမလင်းဘူး"
ဒီလောက်စနောက်နေတာတောင် ကိုသုက ဘာမှပြန်မပြောဘူးလား? ဒီလိုပဲ ပိုင်စိုးပိုင်နင်းပြောတဲ့သူက ပြောသလို ပေါက်ကရတွေစတဲ့သူတွေက စနောက်နေကျထင်ပါရဲ့။ ကိုသုက ဘာမှမဆန်းသလို ငြိမ်နေတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ယံအဆင်မပြေဘူးလေ။ စကားနဲ့တောင် မပြောစေချင်ဘူး။ ယံ့မှာ တားပိုင်ခွင့်ရှိရင်တော့ ကောင်းသားနော်။
"ဟေ့ကောင်တွေ၊ ခပ်လှမ်းလှမ်းကတည်းက ငါကြည့်နေတာ။ မင်းတို့က ဘယ်လိုဒီဇိုင်းတွေဖြစ်နေကြတာလဲ? နှစ်ကောင်သား ရုပ်ချင်းတောင်တူလာသလိုပဲ"
"ဪ၊ ပြန်လာပြီလား? ဖြူဝေမောင်ရော ဘာစားပြီးပြီလဲ?"
"ဖြူတို့ မုန့်စားပြီးမှထသွားကြတာပါ"
"မင်းတို့ စားနှင့်ကြဦး၊ ငါ ဖြူ့ကို ဒီနားလေးလိုက်ပို့လိုက်ဦးမယ်"
"ပြန်တော့မှာလား?"
"ဟုတ်၊ ဖြူပြန်တော့မယ်။ လိုက်ပို့မှာက ဒီနားကအစ်မတစ်ယောက်အိမ်ကိုဆိုတော့ မကြာပါဘူး။ ဥက္ကာကို ခဏစောင့်ပေးကြပါနော်"
"ရပါတယ်ဗျာ၊ သွားကြပါ"
လာပြန်ပြီ နောက်တစ်ယောက်။ တူလာတယ်တဲ့၊ အဝတ်အစားပဲတူတာကို ရုပ်ချင်းတူလာတယ်တဲ့။ ငါလိုက်လာမိတာကိုက မှားတာပါ။
"တိမ်ယံ၊ တိမ်ယံရေ"
"ဗျာ"
"မှုန်ကုပ်ပြီး ဘာတွေတွေးနေတာလဲ?"
"နည်းနည်းအတွေးလွန်သွားတာ ကိုခန့်သူရဲ့။ ဘာမေးလိုက်တာလဲ?"
အသိစိတ်ပြန်ကပ်လို့ ကြည့်မိတော့ ကိုရဲရင့်က ကိုသုအနားကပ်ထိုင်ကာ ဖုန်းကိုအတူတူကြည့်ရင်း ဘာတွေတွတ်ထိုးနေပြန်သည်မသိ။
"ကိုယ်တို့ ရုပ်ရှင်ကြည့်မလို့လေ။ ဒီမှာပဲကြည့်ကြမလား၊ ရုံကြီးတွေဘက်သွားကြမလားလို့ ရွေးနေကြတာ။ တိမ်ယံရော ဘာကြည့်ချင်လဲလို့ မေးနေတာ။ ဒီမှာက သရဲကားတင်ထားတယ်"
"သရဲကား?"
တိမ်ယံကတွေဝေနေတုန်း ရဲရင့်ကထအော်လာတယ်။
"ဟေ့ကောင်တွေ၊ ဒီမှာ Trailer ကြည့်စမ်း။ ကြည့်လို့ကောင်းမယ့်ပုံပဲ၊ သရဲကားပဲကြည့်ရအောင်"
"ဟုတ်လား? ပြကြည့်"
နောက်ဆုံးတော့ ဒီမှာပဲသရဲကားကြည့်တော့မယ်ဆိုပြီး ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြကာ ဥက္ကာပြန်ရောက်တာနဲ့ ရုပ်ရှင်ရုံရှိရာအထပ်ဆီ ချီတက်ခဲ့ကြပါတော့တယ်။
ခြောက်ယောက်သားနေရာယူကြတော့ သုတက တိမ်ယံနဲ့ရဲ့ရင့်ကြားရောက်သွားပြီး သုတဘေးတစ်ဘက်မှာက ထူးမြတ်၊ ရှေ့တန်းမှာက ဥက္ကာနဲ့ခန့်သူ။ အတန်းလိုက်ဆိုရင် စကားပြောရခက်လို့ဆိုပြီး လက်မှတ်ဖြတ်တာ ရှေ့နောက်ဖြတ်ကြပါသတဲ့။
နှစ်ပတ်ဆက်တိုက်တင်လိုက်ရတဲ့ သရဲကားက နောက်နေ့ကျရင်နောက်ဆုံးရက်မို့ ဒီနေ့ကြည့်တဲ့လူ နည်းနေတာလား? ကြားရက်ဖြစ်သည့်အပြင် ကျောင်းချိန်၊ ရုံးချိန်အတွင်းမို့လည်း လူနည်းနေတာကြောင့် သရဲကားကြည့်ရတာ ခြောက်ကပ်ကပ်နှင့် ပိုကြောက်စရာကောင်းနေသလိုလို။
လူများလျှင်တောင် အော်ကြတဲ့အသံတချို့ကြားနိုင်သေးပေမဲ့ အခုက ဟိုနားတစ်ချက်ဒီနားတစ်ချက် ထွက်ထွက်လာတဲ့အသံတွေက ပိုဆိုးနေပါပြီ။
တံခါးတစ်ဘက်မှအသံကြောင့် အမျိုးသမီးကနားစွင့်လိုက်သည်။ သူမနားထဲကြားမိသည်က "မာမား" တဲ့။ တိုးသဲ့သဲ့အသံကြောင့် တံခါးနားတိုးကပ်လာတော့ အသံကပိုပီပြင်လာသည်။ "ကယ်ပါဦး" ဆိုပြီး ရှိုက်ငိုနေသောအသံကြောင့် တံခါးဆီအပြေးသွားလိုက်ချိန် "အား ... မာမားရေ"
အော်သံကြောင့် တံခါးကိုအလျင်စလိုဆွဲဖွင့်လိုက်ချိန် အပေါ်မှပြုတ်ကျလာသော သွေးတွေရွှဲနေသည့် ......
"အား"
တိမ်ယံထအော်မိပြီး ထိုင်ခုံလက်ရမ်းတွေကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ သုတလက်ကိုကိုင်မိသွားသည်မို့ ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ထားလိုက်မိပြီ။ အော်သံကမကျယ်ပေမဲ့ ရှေ့ကနှစ်ယောက်ကပါ လှည့်ကြည့်လာသည်အထိ။ ထူးမြတ်ကလည်း စောင်းငဲ့ကြည့်လာတော့ ခေသုတက
"ယံလေး၊ လက်တွေလည်း အေးစက်လို့ပါလား။ လန့်သွားတာလား? အရမ်းကြောက်နေတာလား?"
"ဟို ... ဟိုလေ၊ ယံက ... ယံက အမှောင်ထဲမှာမကြည့်ရဲဘူး"
သုတကပြောပေးနေလို့ အကုန်လုံးက ဇာတ်လမ်းဆီအာရုံပြန်ရောက်သွားကြပြီ။
"ဟေ? ဒါဆို ရုပ်ရှင်ရုံမှာ တစ်ခါမှသရဲကားမကြည့်ဖူးဘူးပေါ့"
"ဟုတ်"
"အဲ၊ ချွေးတွေတောင် စို့လို့ကွာ"
သုတဘက်တိုးကပ်နေတဲ့တိမ်ယံကိုကြည့်ရင်း နဖူးကချွေးစတွေကို ပွတ်သုတ်ပေးမိတော့
"သုတ၊ မကြည့်တော့ဘူးလား?"
"တိမ်ယံက အရမ်းကြောက်နေတယ်ကွ။ သူမကြည့်ရဲဘူးတဲ့"
"မကြည့်ရဲရင် အစကတည်းက မကြည့်ပါနဲ့လား"
"ဘာပြောလိုက်တာလဲ ရဲရင့်၊ မကြားလိုက်ဘူး"
"ဪ၊ အိပ်နေလိုက်ပါလားလို့ ပြောတာပါ"
"ကြောက်နေပါတယ်ဆို အိပ်လို့ရမလား?"
တိမ်ယံရဲ့လက်နှစ်ဖက်လုံးကိုဆုပ်ကိုင်ရင်း သုတကပြောလာတာမို့ ရဲရင့်မျက်နှာမကြည်လင်တော့ပါ။
"ထ၊ ပြန်မယ်"
"ဘာဖြစ်တာလဲ ရဲရင့်?"
"မကြည့်ရဲတော့ဘူးဆို ပြန်မယ်လေ၊ ထတော့"
"ဟို ... အစ်ကိုရဲရင့်၊ ရ ... ရပါတယ်"
ကိုသုရှိနေပေးတာနဲ့တင် ယံ့အတွက်အဆင်ပြေပါတယ်။
"ဆက်ကြည့်နိုင်လို့လား? မရဘူးဆို ပြန်မယ်လေ"
မင်းက တိမ်ယံအတွက် အဲဒီလောက်စိုးရိမ်နေတာလား ညီရဲရင့်။ အဖြစ်သည်းနေလိုက်တာ။
"ဟုတ်ပြီလေ၊ ပြန်ကြမယ်"
အေး၊ တွဲထားလိုက်။ အဲဒီကောင်လက်တွေကိုပဲ တွဲထားလိုက်။ ညက ငါ့ကိုထွက်မသွားပါနဲ့ဆိုပြီး မင်းပဲချည်နှောင်ထားခဲ့တာ။
"ငါတို့ပြန်တော့မယ်၊ မင်းတို့ပဲဆက်ကြည့်နေခဲ့တော့"
"ငါတို့လည်း လိုက်မယ်လေ"
"ကြည့်နေခဲ့ကြတော့"
သုံးယောက်သားပြန်ထွက်လာကြတော့ အလာတုန်းကပုံစံတွေနဲ့ဆန့်ကျင်စွာ တိတ်ဆိတ်လို့။
တချို့သောအဖြစ်အပျက်တွေဟာ အံဝင်ခွင်ကျ လွဲချော်နေတတ်တာမျိုး။
တိတ်ဆိတ်မှုအား ဖြိုခွင်းလိုက်သူက တိမ်ယံ
"ကိုသု၊ ကိုရဲရင့်"
"ဟင်?" "ဘာလဲ တိမ်ယံ?"
"ယံဗိုက်ဆာလို့၊ အဲ့ဒါ"
"ဟုတ်သားပဲ။ နေ့လယ်စာမှမစားရသေးတာ၊ ဆာနေမှာပေါ့။ ဘာစားချင်လဲ ယံလေး?"
"ဟို၊ ဘာဖြစ်ဖြစ်ရပါတယ်"
"သုတ၊ မင်းဘာစားချင်လဲ?"
"ငါ မဆာဘူး"
ဟော! ရုပ်က တစ်နိုင်ငံလုံး သူ့လုပ်စာစားနေရတဲ့ရုပ် ဖြစ်သွားပြန်ပြီ။ ဒီခေသုတဟာလေ၊ တကယ်ပါပဲကွာ။
"မဆာလို့မရဘူး၊ ဗိုက်အောင့်မယ်။ ကြေးအိုးပဲစားကြမလား?"
"သဘောပဲ"
"ဟုတ်ကဲ့၊ ကိုရဲရင့်"
"သွားကြမယ်၊ လာ။ ငါတို့သွားသောက်နေကျဆိုင်ပဲ သွားမယ်နော် သုတ"
"အွန်း"
အရင်က မကြာခဏသွားနေကျဆိုင်မို့ Waiter လေးတွေကတောင် မျက်မှန်းတန်းမိနေကြလေပြီ။
"ဟာ၊ ဒီတစ်ခါတော့ နှစ်ယောက်တည်းမဟုတ်တော့ပါလား အစ်ကိုတို့"
Waiter လေးရဲ့အမေးကို သုတက ခေါင်းညိတ်ရင်း
"အင်း၊ ဒါက အစ်ကိုတို့ညီလေးပါ"
"ဪ၊ ဟုတ်ကဲ့။ သုံးဆောင်ပါဗျ အစ်ကိုတို့"
"ကျေးဇူးပါ"
ကြေးအိုးပန်းကန်ကို မတို့မထိဘဲထိုင်နေသူက ခေသုတပါပဲ။ တိမ်ယံကတော့ ဗိုက်ဆာနေတာကြောင့် ကြေးအိုးပူပူလေးကို တဟူးဟူးမှုတ်သောက်နေလေရဲ့။
တိမ်ယံ ကြေးအိုးမှုတ်သောက်နေရင်း ကိုသုကိုကြည့်လိုက်တော့ အခုထိ ဘာမှမစားသေးတာကြောင့်
"ကိုသုက မစားဘူးလား?"
"စားမှာ"
"အင်း၊ စားလေကိုသုရဲ့။ ဘာလို့ထိုင်နေတာလဲ?"
"ဒါ ငါ့ပန်းကန်မဟုတ်ဘူး"
"ဗျာ"
"ဗျာမနေနဲ့ ယံလေး၊ စား စား။ ကိုယ်စားမှာ သူ့ပန်းကန်ကို၊ ဒါက သူ့အတွက်လုပ်ပေးနေတာ။ ပူရင်မစားလို့လေ၊ အနေတော်လေးဖြစ်အောင် လုပ်ပေးနေတာ။ ငရုတ်ကောင်းနည်းနည်းထည့်ပေးပြီး အထဲကကြက်ဥဖယ်ပေးရတယ်ဗျ"
"မြန်မြန်လုပ်၊ ငါဆာနေပြီ။ စကားများမနေနဲ့ မင်း"
"ခုနကတော့ မဆာဘူးဆို?"
"အခုဆာတယ်"
"ဟဟားး အေးပါကွာ။ ရော့၊ ရပြီ စားတော့"
"အင်း။ ရော့၊ မင်းပန်းကန်"
ယံစားနေတဲ့အစားအသောက်တွေရဲ့အရသာ ဘယ်လိုရှိမှန်းတောင်မသိတော့ပါ။ ကိုသုအပေါ်ဂရုစိုက်တတ်တဲ့ ကိုရဲရင့်၊ တခြားသူတွေနဲ့ဆို အေးစက်စက်နေတတ်တဲ့ ကိုသုက ကိုရဲရင့်အပေါ်ဆို ကလေးတစ်ယောက်လို ဆိုးနေတာတွေက သူငယ်ချင်းတဲ့လား? မဟုတ်ဘူး။ ယံသိနေတယ်၊ သူတို့စိတ်တွေက မရိုးသားကြဘူး။
အားရပါးရစားနေသော သုတအားကြည့်ကာ ရဲရင့်ပြုံးလိုက်မိသည်။ ခေသုတလေးက တကယ့်ငဂျစ်လေး။ ယံလေးကို ညီလေးတစ်ယောက်လိုချစ်ပေမဲ့ သုတလေး၊ ငါမင်းကိုတော့ ညီအစ်ကို သူငယ်ချင်းထက်ပိုတယ်။ ဒါ့ကြောင့် မင်းကိုငါ ဘယ်သူ့မှမပေးနိုင်ဘူး။ အထူးသဖြင့် ယံလေးဆီကိုပေါ့။
"စားလေ၊ ဘာကြည့်နေတာလဲ?"
"အေးပါဟ"
တိမ်ယံရော သုတပါ စားပြီးကြသည့်တိုင် နောက်ဆုံးမှစားရသည့် ရဲရင့်ကတော့ စားလို့မပြီးသေးတာကြောင့် ဆက်စားနေလိုက်သည်။ ထို့နောက် သုတအား တစ်ချက်မော့ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးတွေက ကိုယ့်ပန်းကန်ထဲကို လှမ်းကြည့်နေလေရဲ့။ ရဲရင့်သိတာပေါ့၊ ငဂျစ်တူးဘာလုပ်ချင်နေလဲဆိုတာ။ ထို့နောက် ပန်းကန်ထဲက ငုံးဥလုံးလေးအား တူနဲ့ညှပ်ကာ သုတပါးစပ်နားလေးတေ့ပေးလိုက်တော့ လှစ်ခနဲနေတာပဲ၊ ငုံးဥလေးကို ဆွဲယူစားလိုက်တာ။ ရုပ်လေးကလည်း ပြုံးလို့
"ကောင်းလား စားလို့"
"အွန်း"
အရှေ့ကနှစ်ယောက်က ကိုယ့်ကိုရှိတယ်လို့တောင် ထင်ကြသေးရဲ့လားမသိဘူး၊ ကြည်နူးနေလိုက်ကြတာ။ ကိုယ့်မှာတော့ နာကျင်နေရတာ သူတို့မသိကြဘူး။
"ယံလေး၊ ဘာစားဦးမလဲ? ရေခဲမုန့်စားမလား?"
"ဗျာ၊ ဟုတ်"
"ငါရော စားမယ်"
"အဲ့ဒါဆို သွားကြမယ်လေ၊ ရေခဲမုန့်ဆိုင်။ ငါ ပိုက်ဆံသွားရှင်းဦးမယ်၊ ခဏစောင့်ကြ"
ရဲရင့် ကြေးအိုးသုံးပွဲစာကို ငွေရှင်းပြီးတော့ သုတလေးနဲ့ယံလေးကို လက်တစ်ဖက်စီကဆွဲပြီး ရေခဲမုန့်ဆိုင်ကို ချီတက်ရပြန်ပါတယ်။ အခုတော့ ကိုယ့်မှာ ကလေးအဖေကျနေတာပဲ။
"ယံလေး၊ ဘာစားမလဲ?"
"စတော်ဘယ်ရီ"
"အင်း"
ထို့နောက် ဆိုင်ရှင်အား ရဲရင့် ရေခဲမုန့်သုံးခုမှာလိုက်သည်။ ယံလေးအတွက် စတော်ဘယ်ရီ၊ သုတအတွက်က ပိန်းဥ၊ ကိုယ့်အတွက်က ဒူးရင်း။
"ကဲ၊ ရပြီဗျ။ စားကြပါ။ ပြီးရင်ပြန်ကြစို့နော်"
"ငါမပြန်သေးဘူး "
"ဟင်၊ ဘာလို့လဲ? မင်းဘာလုပ်စရာရှိသေးလို့လဲ သုတရဲ့"
"ဝယ်စရာရှိလို့"
"အင်း သွားကြမယ်လေ။ ဘယ်ဆိုင်လဲ?"
"ဟိုးရှေ့နားကဆိုင်၊ Handmade တွေရောင်းတဲ့ဆိုင်"
"အင်း၊ လာသွားကြစို့"
Handmade ဆိုင်လေးရှေ့ရောက်တော့ သုံးယောက်သားဆိုင်ထဲဝင်လိုက်တော့ ဆိုင်ရှင်အစ်မက နှုတ်ဆက်ရင်း
"မင်္ဂလာပါ မောင်လေးတို့၊ ဘာလိုချင်လဲ ကြည့်ပါနော်။ ကိုယ်တိုင်လည်းလုပ်လို့ရတယ်၊ လက်ပတ်လေးတွေ"
ထိုအစ်မစကားကြောင့် ရဲရင့်စိတ်ဝင်စားသွားသည်။ ထို့ကြောင့်
"လိုက်ပြပေးနိုင်မလား အစ်မ၊ လက်ပတ်လေး ကိုယ်တိုင်လုပ်ချင်လို့"
"ရတယ် မောင်လေး။ လာ ဒီမှာ၊ ကြိုးလေးတွေ။ ဒါလေးတွေက မောင်လေးကြိုက်တာလေးနဲ့ လုပ်လို့ရတယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ အစ်မ"
တစ်ဖက်တွင်တော့
"ကိုသု ဘာဝယ်မလို့လဲ?"
"ဟင်! အိပ်မက်တွေမကောင်းလို့ Dream Catcher လေးတစ်ခုလောက်ဝယ်မလို့"
"ဟုတ်၊ ဟိုဟာလေးယူပါ့လား အဖြူလေး"
"အဖြူလား? ငါက ဟို Skyblue လေးယူမလားလို့။ အာ ... အကြံရပြီ"
"အဖြူရယ်၊ အပြာနုလေးရယ်၊ အစိမ်းလေးရယ်ယူမယ်"
"သုံးခုတောင်လား?"
"အင်း"
"ခဏစောင့်၊ ငွေရှင်းလိုက်ဦးမယ်။ ရဲရင့်ဘယ်ရောက်နေလဲ?"
"ဟိုဘက်မှာထင်တယ်"
"အင်း"
သုတ လိုချင်တာဝယ်ပြီးချိန် ရဲရင့်ကိုရှာတော့ မတွေ့တော့ပေ။ ထို့နောက် တိမ်ယံအားလှည့်ကြည့်တော့ ဟိုငေးဒီငေးလုပ်နေတာပဲတွေ့သည်၊ ရဲရင့်အားမတွေ့ရပေ။
"ယံလေး၊ ရဲရင့်ကိုတွေ့လား?"
"ဟုတ်၊ တွေ့တယ် ကိုသု။ ကိုရဲရင့် လက်ပတ်လေးတွေလုပ်နေတာ။ ဒီမှာကြည့်၊ ယံလေးအတွက်တစ်ခုလုပ်ပေးတာ။ လှတယ်မလား?"
အဟား! ညီရဲရင့်၊ ဒါတွေကို ဘယ်တုန်းကစိတ်ဝင်စားသွားရတာလဲကွာ။ တိမ်ယံအတွက်တဲ့လား? မင်းကိုယ်တိုင် မင်းလက်နဲ့ဖန်တီးထားတဲ့ လက်ပတ်လေးက တိမ်ယံအတွက်တဲ့လား ညီရဲရင့်!
"ကိုသု၊ ဘာတွေ တွေးနေတာလဲ?"
"ဘာမှမတွေးပါဘူး"
"ဟုတ်။ ယံ ဒါလေးကို အရမ်းသဘောကျတာပဲ။ လှတယ်နော်"
"အင်း လှတယ်"
ရဲရင့် လက်ပတ်လေးတစ်ခုအား သူ့လက်မှာပတ်လိုက်ပြီး ကျန်တစ်ခုအား ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်လေးထဲထည့်ကာ သုတနဲ့ယံလေးဆီ လျှောက်သွားလိုက်ပြီး
"သုတ၊ ယံလေး၊ ဘာလုပ်နေကြတာလဲ?"
"ဒီမှာလေ ကိုသုကိုကြွားနေတာ၊ ကိုရဲရင့်လုပ်ပေးတဲ့ လက်ပတ်လေးကို"
"ဪ၊ ကြိုက်လား?"
"အင်း၊ အရမ်းကြိုက်တယ်"
"ဟုတ်ပါပြီကွာ"
"လေရှည်မနေကြနဲ့၊ ပြန်မယ်"
"ပြန်ကြမယ်လေ"
ပင်ပန်းသွားကြလို့ထင်ပါရဲ့၊ သုတရော တိမ်ယံပါ ကားပေါ်ရောက်တည်းက အိပ်ပျော်သွားကြတာ အိမ်ရောက်တဲ့အထိပါပဲ။
"ယံလေး ယံလေး"
"ဟင်? အင်း"
"ရှူးး တိုးတိုး၊ အိမ်ရောက်ပြီ"
"ဟုတ်"
"တံခါးဖြည်းဖြည်းဖွင့်နော် ယံလေး "
"ဟုတ်ကဲ့"
"မင်းကိုသုရဲ့အထုပ်လေး ယူသွားဦးနော်"
"ဟုတ်"
တိမ်ယံကားပေါ်ကဆင်းသွားတော့မှ ရဲရင့် သုတကိုယ်လေးအား မချီကာ အိမ်ထဲဝင်လာခဲ့လိုက်ပါတယ်။ အိမ်ထဲရောက်တော့ မေသက်က
"အိပ်ပျော်နေပြန်ပြီလား သား"
"ဟုတ်ကဲ့ မေသက်၊ သား သူ့အခန်းထဲသွားပို့လိုက်ဦးမယ်"
"အေး အေး။ ယံလေး၊ သားလည်း နားဦး။ ခဏနေမှရေချိုး ကြားလား?"
"ဟုတ်ကဲ့ မေမေသက်"
ရဲရင့် သုတကိုယ်လေးအား အိပ်ရာထက်တင်ပေးကာ စောင်လေးပါသေချာခြုံပေးလိုက်ပြီး
"အိပ်ပုပ်လေး၊ ငါတစ်နေ့တခြား မင်းကိုအသည်းယားလွန်းလို့ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲဟင်? အာ ... ဟုတ်သားပဲ၊ မင်းအတွက် ငါကိုယ်တိုင်လုပ်ထားတဲ့ လက်ပတ်လေး။ မင်းကို စောနတည်းကပေးဖို့ဟာကို စိတ်လက်တစ်ဆစ်လေးက ဘာကိုကောက်မှန်းမသိကောက်သွားတော့ ငါ့မှာ ပေးဖို့အချိန်တောင်မရဘူး။ အဆိုးလေး"
ထို့နောက် လက်ပတ်လေးအား သုတလက်ကောက်ဝတ်လေးမှာ အသေအချာပတ်ပေးပြီး ရဲရင့် သူ့လက်လေးနဲ့ယှဉ်ကြည့်ကာ ပြုံးလိုက်မိသည်။
"မင်းလက်လေးနဲ့ သိပ်ကိုလိုက်ဖက်တာပဲ သုတလေးရယ်။ မင်းသဘောကျမှာပါ။ "ပြွတ်"
ရဲရင့် သုတလက်ကလေးအား တစ်ချက်နမ်းကာ
"အိပ်မက်လှလှမက်ပါစေ သုတလေး"
ရဲရင့် မသိလိုက်တာက ခုတင်ထက်ကကောင်လေးရဲ့ အပြုံးတွေကိုပါ။
'တကယ်တော့ သုတနိုးနေခဲ့တာ ကားပေါ်မှာကတည်းကပါ။ တမင်ဟန်ဆောင်နေခဲ့တာ။ ရဲရင့်ဘာတွေလုပ်ပြီး ဘာတွေပြောနေတယ်ဆိုတာ အကုန်ကြားတာပေါ့။ ရင်ထဲမှာလည်း ကြည်နူးမှုကအပြည့်၊ မပြုံးမိအောင် မနည်းကြိုးစားနေရတာ။'
"ရဲရင့်၊ အစုတ်အပြတ်ကောင် ချစ်တယ်"
ရဲရင့် သုတအခန်းထဲကထွက်လာတော့ တိမ်ယံကို မျက်နှာချင်းဆိုင်အခန်းကထွက်လာတာတွေ့တော့
"ယံလေး"
"ဗျာ"
"မျက်နှာမလန်းဘူး၊ နေမကောင်းဘူးလား?"
"ကောင်းပါတယ် ကိုရဲရင့်ရဲ့။ ပြန်တော့မလို့လား?"
"အင်း၊ ပြန်ဦးမယ်။ အတော်ကြာရင် မင်းကိုသုကို နှိုးပေးပါဦး။ အရမ်းနေမစောင်းစေနဲ့၊ ခေါင်းကိုက်မှာစိုးလို့"
"ဟုတ်ကဲ့"
"ပြန်ပြီနော် ယံလေး"
ကျောခိုင်းထွက်ခွာသွားသော ကိုရဲရင့်ကျောပြင်အား ယံလေးငေးကြည့်ရင်း မျက်ရည်တစ်စက ပါးပြင်ပေါ်သို့စီးကျလာလေရဲ့။
ခုနအခန်းထဲက မြင်ကွင်းအား ယံလေးမမြင်ခဲ့ပါဘူးဆိုရင် လိမ်ရာကျမှာပေါ့။ မြင်တယ်၊ ယံ အားလုံးမြင်ခဲ့တယ်။
"ဟန်ဆောင်ရတာ ပင်ပန်းလိုက်တာဗျာ"
"""""""""""""""""""""""""
by Jay & Demon
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ထူးျမတ္? ေမာတယ္ကြာ၊ Juice, Juice တစ္ခုခုမွာစမ္းပါ ရဲရင့္ရာ"
"အင္း၊ ယံေလး ဘာေသာက္မလဲ?"
"ယံက သလဲသီး"
"Ok"
"သုတ၊ မင္းတို႔က ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ? ယိမ္းကမလို႔လား?"
"အာ ... ဒီလိုပဲ တိုက္ဆိုင္တာေလ။ ဥကၠာတို႔က ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ?"
"ဥကၠာက အထုပ္သြားဆြဲေပးေနတယ္"
"ေအး၊ တေကာက္ေကာက္လိုက္ေပေတာ့ပဲ"
ထူးျမတ္နဲ႔ ခန္႔သူရဲ႕ အာ႐ံုေတြက တိမ္ယံဆီေရာက္သြားၾကၿပီး
"တိမ္ယံနဲ႔ငါတို႔ ေသေသခ်ာခ်ာမဆံုရေသးဘူးပဲ။ ဒီလိုၾကည့္ေတာ့ တိမ္ယံကခ်စ္စရာေလး"
"ဟာဗ်ာ၊ အစ္ကိုတို႔ကလည္း"
"ဟုတ္ပါ့၊ ေက်ာင္းလာတဲ့ပံုစံကက် လူႀကီးေပါက္စေလ"
"အခုက ကေလးေပါက္စ"
"ဟို ... ကို ... ကိုသု ..."
"ကဲ၊ ေတာ္ၾကေတာ့။ ဟိုမွာ ေနစရာမရွိေတာ့ဘူး"
"မေနာက္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္က ထူးျမတ္ပါ"
"ကိုယ္က ခန္႔သူေက်ာ္ပါ"
"ဟုတ္၊ ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္"
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာဆိုေနၾကစဥ္ ရဲရင့္ ေရာက္လာၿပီး
"ကဲ၊ ရၿပီဗ်ာ။ ေရာ့ သုတ၊ မင္းအတြက္ Pineapple လက္ေဖ်ာ္"
"အြန္း"
"ကဲ၊ ေျပာစမ္းပါဦး။ မေန႔က ေတာ္ေတာ္မွေျဗာင္းဆန္ရဲ႕လား ရဲရင့္"
"အမ္း၊ ခါးကိုေညာင္းေရာပဲ"
"ေဟ! မနက္မထႏိုင္တဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္ၾကတာေပါ့ေနာ္။ အဲဒါနဲ႔ ငါတို႔ကိုပါ ေက်ာင္းေျပးခိုင္းေရာလား?"
"မေျပးခ်င္ၾကဘူးလား? ဖုန္းဆက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ေက်ာင္းေပါက္ဝေရာက္ေနၾကမွာမ်ား"
"ငါတို႔က မနက္တစ္ပိုင္းတက္ေသးတယ္ေလ။ မင္းတို႔လို ခုတင္ေပၚကမထႏိုင္ၾကတာမဟုတ္ဘူး"
"တျခားလူၾကားရင္ တစ္မ်ိဳးထင္မယ္၊ ေတာ္လိုက္ၾကေတာ့"
"မင္းပဲ ခါးေညာင္းတယ္ဆို?"
"သူမူးေနလို႔ ကုန္းပိုးေခၚရတာေလ။ ၿပီးေတာ့မဆင္းေတာ့ဘဲ ရစ္ေနေရာ။ ေခၽြးပါပ်ံတယ္"
ထူးျမတ္နဲ႔ခန္႔သူေျပာသမၽွကို ရဲရင့္ကျပန္ရွင္းေနေပမဲ့ သုတကေတာ့ သူ႔ကိုေျပာတာမဟုတ္သလိုပင္။ တိမ္ယံကေတာ့ ရဲရင့္ေျပာတာကိုအာ႐ံုေရာက္တာကနည္းနည္း ၿငိမ္ေနတဲ့သုတကိုေငးေနတာက မ်ားမ်ား။
"အဲဒါနဲ႔ မနက္မထႏိုင္ျဖစ္ေရာလား? အထက္ပုဂၢိဳလ္က ဘယ္သူလဲ?"
"အမ္း ... စပ္စုၾကတယ္ေပါ့? ေနာက္တစ္ခါ Live လႊင့္ျပမယ္ကြာ၊ OK?"
"သာဓုပါကြာ"
"မသာေလးေတြ၊ အေတြးေတြက ဘယ္ေတာ့မွမိုးမလင္းဘူး"
ဒီေလာက္စေနာက္ေနတာေတာင္ ကိုသုက ဘာမွျပန္မေျပာဘူးလား? ဒီလိုပဲ ပိုင္စိုးပိုင္နင္းေျပာတဲ့သူက ေျပာသလို ေပါက္ကရေတြစတဲ့သူေတြက စေနာက္ေနက်ထင္ပါရဲ႕။ ကိုသုက ဘာမွမဆန္းသလို ၿငိမ္ေနတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ယံအဆင္မေျပဘူးေလ။ စကားနဲ႔ေတာင္ မေျပာေစခ်င္ဘူး။ ယံ့မွာ တားပိုင္ခြင့္ရွိရင္ေတာ့ ေကာင္းသားေနာ္။
"ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းကတည္းက ငါၾကည့္ေနတာ။ မင္းတို႔က ဘယ္လိုဒီဇိုင္းေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ? ႏွစ္ေကာင္သား ႐ုပ္ခ်င္းေတာင္တူလာသလိုပဲ"
"ဪ၊ ျပန္လာၿပီလား? ျဖဴေဝေမာင္ေရာ ဘာစားၿပီးၿပီလဲ?"
"ျဖဴတို႔ မုန္႔စားၿပီးမွထသြားၾကတာပါ"
"မင္းတို႔ စားႏွင့္ၾကဦး၊ ငါ ျဖဴ႕ကို ဒီနားေလးလိုက္ပို႔လိုက္ဦးမယ္"
"ျပန္ေတာ့မွာလား?"
"ဟုတ္၊ ျဖဴျပန္ေတာ့မယ္။ လိုက္ပို႔မွာက ဒီနားကအစ္မတစ္ေယာက္အိမ္ကိုဆိုေတာ့ မၾကာပါဘူး။ ဥကၠာကို ခဏေစာင့္ေပးၾကပါေနာ္"
"ရပါတယ္ဗ်ာ၊ သြားၾကပါ"
လာျပန္ၿပီ ေနာက္တစ္ေယာက္။ တူလာတယ္တဲ့၊ အဝတ္အစားပဲတူတာကို ရုပ္ခ်င္းတူလာတယ္တဲ့။ ငါလိုက္လာမိတာကိုက မွားတာပါ။
"တိမ္ယံ၊ တိမ္ယံေရ"
"ဗ်ာ"
"မႈန္ကုပ္ၿပီး ဘာေတြေတြးေနတာလဲ?"
"နည္းနည္းအေတြးလြန္သြားတာ ကိုခန္႔သူရဲ႕။ ဘာေမးလိုက္တာလဲ?"
အသိစိတ္ျပန္ကပ္လို႔ ၾကည့္မိေတာ့ ကိုရဲရင့္က ကိုသုအနားကပ္ထိုင္ကာ ဖုန္းကိုအတူတူၾကည့္ရင္း ဘာေတြတြတ္ထိုးေနျပန္သည္မသိ။
"ကိုယ္တို႔ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္မလို႔ေလ။ ဒီမွာပဲၾကည့္ၾကမလား၊ ႐ံုႀကီးေတြဘက္သြားၾကမလားလို႔ ေရြးေနၾကတာ။ တိမ္ယံေရာ ဘာၾကည့္ခ်င္လဲလို႔ ေမးေနတာ။ ဒီမွာက သရဲကားတင္ထားတယ္"
"သရဲကား?"
တိမ္ယံကေတြေဝေနတုန္း ရဲရင့္ကထေအာ္လာတယ္။
"ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ဒီမွာ Trailer ၾကည့္စမ္း။ ၾကည့္လို႔ေကာင္းမယ့္ပံုပဲ၊ သရဲကားပဲၾကည့္ရေအာင္"
"ဟုတ္လား? ျပၾကည့္"
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီမွာပဲသရဲကားၾကည့္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကကာ ဥကၠာျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ရုပ္ရွင္႐ံုရွိရာအထပ္ဆီ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
ေျခာက္ေယာက္သားေနရာယူၾကေတာ့ သုတက တိမ္ယံနဲ႔ရဲ႕ရင့္ၾကားေရာက္သြားၿပီး သုတေဘးတစ္ဘက္မွာက ထူးျမတ္၊ ေရွ႕တန္းမွာက ဥကၠာနဲ႔ခန္႔သူ။ အတန္းလိုက္ဆိုရင္ စကားေျပာရခက္လို႔ဆိုၿပီး လက္မွတ္ျဖတ္တာ ေရွ႕ေနာက္ျဖတ္ၾကပါသတဲ့။
ႏွစ္ပတ္ဆက္တိုက္တင္လိုက္ရတဲ့ သရဲကားက ေနာက္ေန႔က်ရင္ေနာက္ဆံုးရက္မို႔ ဒီေန႔ၾကည့္တဲ့လူ နည္းေနတာလား? ၾကားရက္ျဖစ္သည့္အျပင္ ေက်ာင္းခ်ိန္၊ ႐ံုးခ်ိန္အတြင္းမို႔လည္း လူနည္းေနတာေၾကာင့္ သရဲကားၾကည့္ရတာ ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏွင့္ ပိုေၾကာက္စရာေကာင္းေနသလိုလို။
လူမ်ားလၽွင္ေတာင္ ေအာ္ၾကတဲ့အသံတခ်ိဳ႕ၾကားႏိုင္ေသးေပမဲ့ အခုက ဟိုနားတစ္ခ်က္ဒီနားတစ္ခ်က္ ထြက္ထြက္လာတဲ့အသံေတြက ပိုဆိုးေနပါၿပီ။
တံခါးတစ္ဘက္မွအသံေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးကနားစြင့္လိုက္သည္။ သူမနားထဲၾကားမိသည္က "မာမား" တဲ့။ တိုးသဲ့သဲ့အသံေၾကာင့္ တံခါးနားတိုးကပ္လာေတာ့ အသံကပိုပီျပင္လာသည္။ "ကယ္ပါဦး" ဆိုၿပီး ႐ႈိက္ငိုေနေသာအသံေၾကာင့္ တံခါးဆီအေျပးသြားလိုက္ခ်ိန္ "အား ... မာမားေရ"
ေအာ္သံေၾကာင့္ တံခါးကိုအလ်င္စလိုဆြဲဖြင့္လိုက္ခ်ိန္ အေပၚမွျပဳတ္က်လာေသာ ေသြးေတြရႊဲေနသည့္ ......
"အား"
တိမ္ယံထေအာ္မိၿပီး ထိုင္ခံုလက္ရမ္းေတြကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ သုတလက္ကိုကိုင္မိသြားသည္မို႔ ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ထားလိုက္မိၿပီ။ ေအာ္သံကမက်ယ္ေပမဲ့ ေရွ႕ကႏွစ္ေယာက္ကပါ လွည့္ၾကည့္လာသည္အထိ။ ထူးျမတ္ကလည္း ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လာေတာ့ ေခသုတက
"ယံေလး၊ လက္ေတြလည္း ေအးစက္လို႔ပါလား။ လန္႔သြားတာလား? အရမ္းေၾကာက္ေနတာလား?"
"ဟို ... ဟိုေလ၊ ယံက ... ယံက အေမွာင္ထဲမွာမၾကည့္ရဲဘူး"
သုတကေျပာေပးေနလို႔ အကုန္လံုးက ဇာတ္လမ္းဆီအာ႐ံုျပန္ေရာက္သြားၾကၿပီ။
"ေဟ? ဒါဆို ႐ုပ္ရွင္႐ံုမွာ တစ္ခါမွသရဲကားမၾကည့္ဖူးဘူးေပါ့"
"ဟုတ္"
"အဲ၊ ေခၽြးေတြေတာင္ စို႔လို႔ကြာ"
သုတဘက္တိုးကပ္ေနတဲ့တိမ္ယံကိုၾကည့္ရင္း နဖူးကေခၽြးစေတြကို ပြတ္သုတ္ေပးမိေတာ့
"သုတ၊ မၾကည့္ေတာ့ဘူးလား?"
"တိမ္ယံက အရမ္းေၾကာက္ေနတယ္ကြ။ သူမၾကည့္ရဲဘူးတဲ့"
"မၾကည့္ရဲရင္ အစကတည္းက မၾကည့္ပါနဲ႔လား"
"ဘာေျပာလိုက္တာလဲ ရဲရင့္၊ မၾကားလိုက္ဘူး"
"ဪ၊ အိပ္ေနလိုက္ပါလားလို႔ ေျပာတာပါ"
"ေၾကာက္ေနပါတယ္ဆို အိပ္လို႔ရမလား?"
တိမ္ယံရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္လံုးကိုဆုပ္ကိုင္ရင္း သုတကေျပာလာတာမို႔ ရဲရင့္မ်က္ႏွာမၾကည္လင္ေတာ့ပါ။
"ထ၊ ျပန္မယ္"
"ဘာျဖစ္တာလဲ ရဲရင့္?"
"မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူးဆို ျပန္မယ္ေလ၊ ထေတာ့"
"ဟို ... အစ္ကိုရဲရင့္၊ ရ ... ရပါတယ္"
ကိုသုရွိေနေပးတာနဲ႔တင္ ယံ့အတြက္အဆင္ေျပပါတယ္။
"ဆက္ၾကည့္ႏိုင္လို႔လား? မရဘူးဆို ျပန္မယ္ေလ"
မင္းက တိမ္ယံအတြက္ အဲဒီေလာက္စိုးရိမ္ေနတာလား ညီရဲရင့္။ အျဖစ္သည္းေနလိုက္တာ။
"ဟုတ္ၿပီေလ၊ ျပန္ၾကမယ္"
ေအး၊ တြဲထားလိုက္။ အဲဒီေကာင္လက္ေတြကိုပဲ တြဲထားလိုက္။ ညက ငါ့ကိုထြက္မသြားပါနဲ႔ဆိုၿပီး မင္းပဲခ်ည္ေႏွာင္ထားခဲ့တာ။
"ငါတို႔ျပန္ေတာ့မယ္၊ မင္းတို႔ပဲဆက္ၾကည့္ေနခဲ့ေတာ့"
"ငါတို႔လည္း လိုက္မယ္ေလ"
"ၾကည့္ေနခဲ့ၾကေတာ့"
သံုးေယာက္သားျပန္ထြက္လာၾကေတာ့ အလာတုန္းကပံုစံေတြနဲ႔ဆန္႔က်င္စြာ တိတ္ဆိတ္လို႔။
တခ်ိဳ႕ေသာအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ အံဝင္ခြင္က် လြဲေခ်ာ္ေနတတ္တာမ်ိဳး။
တိတ္ဆိတ္မႈအား ၿဖိဳခြင္းလိုက္သူက တိမ္ယံ
"ကိုသု၊ ကိုရဲရင့္"
"ဟင္?" "ဘာလဲ တိမ္ယံ?"
"ယံဗိုက္ဆာလို႔၊ အဲ့ဒါ"
"ဟုတ္သားပဲ။ ေန႔လယ္စာမွမစားရေသးတာ၊ ဆာေနမွာေပါ့။ ဘာစားခ်င္လဲ ယံေလး?"
"ဟို၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ရပါတယ္"
"သုတ၊ မင္းဘာစားခ်င္လဲ?"
"ငါ မဆာဘူး"
ေဟာ! ႐ုပ္က တစ္ႏိုင္ငံလုံး သူ႔လုပ္စာစားေနရတဲ့႐ုပ္ ျဖစ္သြားျပန္ၿပီ။ ဒီေခသုတဟာေလ၊ တကယ္ပါပဲကြာ။
"မဆာလို႔မရဘူး၊ ဗိုက္ေအာင့္မယ္။ ေၾကးအိုးပဲစားၾကမလား?"
"သေဘာပဲ"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ကိုရဲရင့္"
"သြားၾကမယ္၊ လာ။ ငါတို႔သြားေသာက္ေနက်ဆိုင္ပဲ သြားမယ္ေနာ္ သုတ"
"အြန္း"
အရင္က မၾကာခဏသြားေနက်ဆိုင္မို႔ Waiter ေလးေတြကေတာင္ မ်က္မွန္းတန္းမိေနၾကေလၿပီ။
"ဟာ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ေတာ့ပါလား အစ္ကိုတို႔"
Waiter ေလးရဲ႕အေမးကို သုတက ေခါင္းညိတ္ရင္း
"အင္း၊ ဒါက အစ္ကိုတို႔ညီေလးပါ"
"ဪ၊ ဟုတ္ကဲ့။ သုံးေဆာင္ပါဗ် အစ္ကိုတို႔"
"ေက်းဇူးပါ"
ေၾကးအိုးပန္းကန္ကို မတို႔မထိဘဲထိုင္ေနသူက ေခသုတပါပဲ။ တိမ္ယံကေတာ့ ဗိုက္ဆာေနတာေၾကာင့္ ေၾကးအိုးပူပူေလးကို တဟူးဟူးမႈတ္ေသာက္ေနေလရဲ႕။
တိမ္ယံ ေၾကးအိုးမႈတ္ေသာက္ေနရင္း ကိုသုကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခုထိ ဘာမွမစားေသးတာေၾကာင့္
"ကိုသုက မစားဘူးလား?"
"စားမွာ"
"အင္း၊ စားေလကိုသုရဲ႕။ ဘာလို႔ထိုင္ေနတာလဲ?"
"ဒါ ငါ့ပန္းကန္မဟုတ္ဘူး"
"ဗ်ာ"
"ဗ်ာမေနနဲ႕ ယံေလး၊ စား စား။ ကိုယ္စားမွာ သူ႔ပန္းကန္ကို၊ ဒါက သူ႔အတြက္လုပ္ေပးေနတာ။ ပူရင္မစားလို႔ေလ၊ အေနေတာ္ေလးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးေနတာ။ င႐ုတ္ေကာင္းနည္းနည္းထည့္ေပးၿပီး အထဲကၾကက္ဥဖယ္ေပးရတယ္ဗ်"
"ျမန္ျမန္လုပ္၊ ငါဆာေနၿပီ။ စကားမ်ားမေနနဲ႔ မင္း"
"ခုနကေတာ့ မဆာဘူးဆို?"
"အခုဆာတယ္"
"ဟဟားး ေအးပါကြာ။ ေရာ့၊ ရၿပီ စားေတာ့"
"အင္း။ ေရာ့၊ မင္းပန္းကန္"
ယံစားေနတဲ့အစားအေသာက္ေတြရဲ႕အရသာ ဘယ္လိုရွိမွန္းေတာင္မသိေတာ့ပါ။ ကိုသုအေပၚဂ႐ုစိုက္တတ္တဲ့ ကိုရဲရင့္၊ တျခားသူေတြနဲ႔ဆို ေအးစက္စက္ေနတတ္တဲ့ ကိုသုက ကိုရဲရင့္အေပၚဆို ကေလးတစ္ေယာက္လို ဆိုးေနတာေတြက သူငယ္ခ်င္းတဲ့လား? မဟုတ္ဘူး။ ယံသိေနတယ္၊ သူတို႔စိတ္ေတြက မရိုးသားၾကဘူး။
အားရပါးရစားေနေသာ သုတအားၾကည့္ကာ ရဲရင့္ၿပဳံးလိုက္မိသည္။ ေခသုတေလးက တကယ့္ငဂ်စ္ေလး။ ယံေလးကို ညီေလးတစ္ေယာက္လိုခ်စ္ေပမဲ့ သုတေလး၊ ငါမင္းကိုေတာ့ ညီအစ္ကို သူငယ္ခ်င္းထက္ပိုတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မင္းကိုငါ ဘယ္သူ႕မွမေပးႏိုင္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ ယံေလးဆီကိုေပါ့။
"စားေလ၊ ဘာၾကည့္ေနတာလဲ?"
"ေအးပါဟ"
တိမ္ယံေရာ သုတပါ စားၿပီးၾကသည့္တိုင္ ေနာက္ဆုံးမွစားရသည့္ ရဲရင့္ကေတာ့ စားလို႔မၿပီးေသးတာေၾကာင့္ ဆက္စားေနလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သုတအား တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးေတြက ကိုယ့္ပန္းကန္ထဲကို လွမ္းၾကည့္ေနေလရဲ႕။ ရဲရင့္သိတာေပါ့၊ ငဂ်စ္တူးဘာလုပ္ခ်င္ေနလဲဆိုတာ။ ထို႔ေနာက္ ပန္းကန္ထဲက ငုံးဥလုံးေလးအား တူနဲ႔ညွပ္ကာ သုတပါးစပ္နားေလးေတ့ေပးလိုက္ေတာ့ လွစ္ခနဲေနတာပဲ၊ ငုံးဥေလးကို ဆြဲယူစားလိုက္တာ။ ႐ုပ္ေလးကလည္း ၿပဳံးလို႔
"ေကာင္းလား စားလို႔"
"အြန္း"
အေရွ႕ကႏွစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကိုရွိတယ္လို႔ေတာင္ ထင္ၾကေသးရဲ႕လားမသိဘူး၊ ၾကည္ႏူးေနလိုက္ၾကတာ။ ကိုယ့္မွာေတာ့ နာက်င္ေနရတာ သူတို႔မသိၾကဘူး။
"ယံေလး၊ ဘာစားဦးမလဲ? ေရခဲမုန္႔စားမလား?"
"ဗ်ာ၊ ဟုတ္"
"ငါေရာ စားမယ္"
"အဲ့ဒါဆို သြားၾကမယ္ေလ၊ ေရခဲမုန္႔ဆိုင္။ ငါ ပိုက္ဆံသြားရွင္းဦးမယ္၊ ခဏေစာင့္ၾက"
ရဲရင့္ ေၾကးအိုးသံုးပြဲစာကို ေငြရွင္းၿပီးေတာ့ သုတေလးနဲ႔ယံေလးကို လက္တစ္ဖက္စီကဆြဲၿပီး ေရခဲမုန္႔ဆိုင္ကို ခ်ီတက္ရျပန္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ကိုယ့္မွာ ကေလးအေဖက်ေနတာပဲ။
"ယံေလး၊ ဘာစားမလဲ?"
"စေတာ္ဘယ္ရီ"
"အင္း"
ထို႔ေနာက္ ဆိုင္ရွင္အား ရဲရင့္ ေရခဲမုန္႔သံုးခုမွာလိုက္သည္။ ယံေလးအတြက္ စေတာ္ဘယ္ရီ၊ သုတအတြက္က ပိန္းဥ၊ ကိုယ့္အတြက္က ဒူးရင္း။
"ကဲ၊ ရၿပီဗ်။ စားၾကပါ။ ၿပီးရင္ျပန္ၾကစို႔ေနာ္"
"ငါမျပန္ေသးဘူး "
"ဟင္၊ ဘာလို႔လဲ? မင္းဘာလုပ္စရာရွိေသးလို႔လဲ သုတရဲ႕"
"ဝယ္စရာရွိလို႔"
"အင္း သြားၾကမယ္ေလ။ ဘယ္ဆိုင္လဲ?"
"ဟိုးေရွ႕နားကဆိုင္၊ Handmade ေတြေရာင္းတဲ့ဆိုင္"
"အင္း၊ လာသြားၾကစို႔"
Handmade ဆိုင္ေလးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သံုးေယာက္သားဆိုင္ထဲဝင္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္ရွင္အစ္မက ႏႈတ္ဆက္ရင္း
"မဂၤလာပါ ေမာင္ေလးတို႔၊ ဘာလိုခ်င္လဲ ၾကည့္ပါေနာ္။ ကိုယ္တိုင္လည္းလုပ္လို႔ရတယ္၊ လက္ပတ္ေလးေတြ"
ထိုအစ္မစကားေၾကာင့္ ရဲရင့္စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္
"လိုက္ျပေပးႏိုင္မလား အစ္မ၊ လက္ပတ္ေလး ကိုယ္တိုင္လုပ္ခ်င္လို႔"
"ရတယ္ ေမာင္ေလး။ လာ ဒီမွာ၊ ႀကိဳးေလးေတြ။ ဒါေလးေတြက ေမာင္ေလးႀကိဳက္တာေလးနဲ႕ လုပ္လို႔ရတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ အစ္မ"
တစ္ဖက္တြင္ေတာ့
"ကိုသု ဘာဝယ္မလို႔လဲ?"
"ဟင္! အိပ္မက္ေတြမေကာင္းလို႔ Dream Catcher ေလးတစ္ခုေလာက္ဝယ္မလို႔"
"ဟုတ္၊ ဟိုဟာေလးယူပါ့လား အျဖဴေလး"
"အျဖဴလား? ငါက ဟို Skyblue ေလးယူမလားလို႔။ အာ ... အႀကံရၿပီ"
"အျဖဴရယ္၊ အျပာႏုေလးရယ္၊ အစိမ္းေလးရယ္ယူမယ္"
"သံုးခုေတာင္လား?"
"အင္း"
"ခဏေစာင့္၊ ေငြရွင္းလိုက္ဦးမယ္။ ရဲရင့္ဘယ္ေရာက္ေနလဲ?"
"ဟိုဘက္မွာထင္တယ္"
"အင္း"
သုတ လိုခ်င္တာဝယ္ၿပီးခ်ိန္ ရဲရင့္ကိုရွာေတာ့ မေတြ႕ေတာ့ေပ။ ထို႔ေနာက္ တိမ္ယံအားလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဟိုေငးဒီေငးလုပ္ေနတာပဲေတြ႕သည္၊ ရဲရင့္အားမေတြ႕ရေပ။
"ယံေလး၊ ရဲရင့္ကိုေတြ႕လား?"
"ဟုတ္၊ ေတြ႕တယ္ ကိုသု။ ကိုရဲရင့္ လက္ပတ္ေလးေတြလုပ္ေနတာ။ ဒီမွာၾကည့္၊ ယံေလးအတြက္တစ္ခုလုပ္ေပးတာ။ လွတယ္မလား?"
အဟား! ညီရဲရင့္၊ ဒါေတြကို ဘယ္တုန္းကစိတ္ဝင္စားသြားရတာလဲကြာ။ တိမ္ယံအတြက္တဲ့လား? မင္းကိုယ္တိုင္ မင္းလက္နဲ႔ဖန္တီးထားတဲ့ လက္ပတ္ေလးက တိမ္ယံအတြက္တဲ့လား ညီရဲရင့္!
"ကိုသု၊ ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ?"
"ဘာမွမေတြးပါဘူး"
"ဟုတ္။ ယံ ဒါေလးကို အရမ္းသေဘာက်တာပဲ။ လွတယ္ေနာ္"
"အင္း လွတယ္"
ရဲရင့္ လက္ပတ္ေလးတစ္ခုအား သူ႔လက္မွာပတ္လိုက္ၿပီး က်န္တစ္ခုအား ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ေလးထဲထည့္ကာ သုတနဲ႔ယံေလးဆီ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ၿပီး
"သုတ၊ ယံေလး၊ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ?"
"ဒီမွာေလ ကိုသုကိုႂကြားေနတာ၊ ကိုရဲရင့္လုပ္ေပးတဲ့ လက္ပတ္ေလးကို"
"ဪ၊ ႀကိဳက္လား?"
"အင္း၊ အရမ္းႀကိဳက္တယ္"
"ဟုတ္ပါၿပီကြာ"
"ေလရွည္မေနၾကနဲ႔၊ ျပန္မယ္"
"ျပန္ၾကမယ္ေလ"
ပင္ပန္းသြားၾကလို႔ထင္ပါရဲ႕၊ သုတေရာ တိမ္ယံပါ ကားေပၚေရာက္တည္းက အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတာ အိမ္ေရာက္တဲ့အထိပါပဲ။
"ယံေလး ယံေလး"
"ဟင္? အင္း"
"႐ွဴးး တိုးတိုး၊ အိမ္ေရာက္ၿပီ"
"ဟုတ္"
"တံခါးျဖည္းျဖည္းဖြင့္ေနာ္ ယံေလး "
"ဟုတ္ကဲ့"
"မင္းကိုသုရဲ႕အထုပ္ေလး ယူသြားဦးေနာ္"
"ဟုတ္"
တိမ္ယံကားေပၚကဆင္းသြားေတာ့မွ ရဲရင့္ သုတကိုယ္ေလးအား မခ်ီကာ အိမ္ထဲဝင္လာခဲ့လိုက္ပါတယ္။ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ ေမသက္က
"အိပ္ေပ်ာ္ေနျပန္ၿပီလား သား"
"ဟုတ္ကဲ့ ေမသက္၊ သား သူ႔အခန္းထဲသြားပို႔လိုက္ဦးမယ္"
"ေအး ေအး။ ယံေလး၊ သားလည္း နားဦး။ ခဏေနမွေရခ်ိဳး ၾကားလား?"
"ဟုတ္ကဲ့ ေမေမသက္"
ရဲရင့္ သုတကိုယ္ေလးအား အိပ္ရာထက္တင္ေပးကာ ေစာင္ေလးပါေသခ်ာၿခဳံေပးလိုက္ၿပီး
"အိပ္ပုပ္ေလး၊ ငါတစ္ေန႔တျခား မင္းကိုအသည္းယားလြန္းလို႔ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲဟင္? အာ ... ဟုတ္သားပဲ၊ မင္းအတြက္ ငါကိုယ္တိုင္လုပ္ထားတဲ့ လက္ပတ္ေလး။ မင္းကို ေစာနတည္းကေပးဖို႔ဟာကို စိတ္လက္တစ္ဆစ္ေလးက ဘာကိုေကာက္မွန္းမသိေကာက္သြားေတာ့ ငါ့မွာ ေပးဖို႔အခ်ိန္ေတာင္မရဘူး။ အဆိုးေလး"
ထို႔ေနာက္ လက္ပတ္ေလးအား သုတလက္ေကာက္ဝတ္ေလးမွာ အေသအခ်ာပတ္ေပးၿပီး ရဲရင့္ သူ႔လက္ေလးနဲ႔ယွဥ္ၾကည့္ကာ ၿပဳံးလိုက္မိသည္။
"မင္းလက္ေလးနဲ႔ သိပ္ကိုလိုက္ဖက္တာပဲ သုတေလးရယ္။ မင္းသေဘာက်မွာပါ။ "ႁပြတ္"
ရဲရင့္ သုတလက္ကေလးအား တစ္ခ်က္နမ္းကာ
"အိပ္မက္လွလွမက္ပါေစ သုတေလး"
ရဲရင့္ မသိလိုက္တာက ခုတင္ထက္ကေကာင္ေလးရဲ႕ အၿပဳံးေတြကိုပါ။
'တကယ္ေတာ့ သုတႏိုးေနခဲ့တာ ကားေပၚမွာကတည္းကပါ။ တမင္ဟန္ေဆာင္ေနခဲ့တာ။ ရဲရင့္ဘာေတြလုပ္ၿပီး ဘာေတြေျပာေနတယ္ဆိုတာ အကုန္ၾကားတာေပါ့။ ရင္ထဲမွာလည္း ၾကည္ႏူးမႈကအျပည့္၊ မၿပဳံးမိေအာင္ မနည္းႀကိဳးစားေနရတာ။'
"ရဲရင့္၊ အစုတ္အျပတ္ေကာင္ ခ်စ္တယ္"
ရဲရင့္ သုတအခန္းထဲကထြက္လာေတာ့ တိမ္ယံကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းကထြက္လာတာေတြ႕ေတာ့
"ယံေလး"
"ဗ်ာ"
"မ်က္ႏွာမလန္းဘူး၊ ေနမေကာင္းဘူးလား?"
"ေကာင္းပါတယ္ ကိုရဲရင့္ရဲ႕။ ျပန္ေတာ့မလို႔လား?"
"အင္း၊ ျပန္ဦးမယ္။ အေတာ္ၾကာရင္ မင္းကိုသုကို ႏႈိးေပးပါဦး။ အရမ္းေနမေစာင္းေစနဲ႔၊ ေခါင္းကိုက္မွာစိုးလို႔"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ျပန္ၿပီေနာ္ ယံေလး"
ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားေသာ ကိုရဲရင့္ေက်ာျပင္အား ယံေလးေငးၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္တစ္စက ပါးျပင္ေပၚသို႔စီးက်လာေလရဲ႕။
ခုနအခန္းထဲက ျမင္ကြင္းအား ယံေလးမျမင္ခဲ့ပါဘူးဆိုရင္ လိမ္ရာက်မွာေပါ့။ ျမင္တယ္၊ ယံ အားလုံးျမင္ခဲ့တယ္။
"ဟန္ေဆာင္ရတာ ပင္ပန္းလိုက္တာဗ်ာ"
"""""""""""""""""""""""""
"အဲ၊ ဘာဖြစ်လာကြတာလဲ?"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ထူးမြတ်? မောတယ်ကွာ၊ Juice, Juice တစ်ခုခုမှာစမ်းပါ ရဲရင့်ရာ"
"အင်း၊ ယံလေး ဘာသောက်မလဲ?"
"ယံက သလဲသီး"
"Ok"
"သုတ၊ မင်းတို့က ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ? ယိမ်းကမလို့လား?"
"အာ ... ဒီလိုပဲ တိုက်ဆိုင်တာလေ။ ဥက္ကာတို့က ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ?"
"ဥက္ကာက အထုပ်သွားဆွဲပေးနေတယ်"
"အေး၊ တကောက်ကောက်လိုက်ပေတော့ပဲ"
ထူးမြတ်နဲ့ ခန့်သူရဲ့ အာရုံတွေက တိမ်ယံဆီရောက်သွားကြပြီး
"တိမ်ယံနဲ့ငါတို့ သေသေချာချာမဆုံရသေးဘူးပဲ။ ဒီလိုကြည့်တော့ တိမ်ယံကချစ်စရာလေး"
"ဟာဗျာ၊ အစ်ကိုတို့ကလည်း"
"ဟုတ်ပါ့၊ ကျောင်းလာတဲ့ပုံစံကကျ လူကြီးပေါက်စလေ"
"အခုက ကလေးပေါက်စ"
"ဟို ... ကို ... ကိုသု ..."
"ကဲ၊ တော်ကြတော့။ ဟိုမှာ နေစရာမရှိတော့ဘူး"
"မနောက်တော့ဘူး။ ကိုယ်က ထူးမြတ်ပါ"
"ကိုယ်က ခန့်သူကျော်ပါ"
"ဟုတ်၊ တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်"
တစ်ယောက်တစ်ပေါက်ပြောဆိုနေကြစဉ် ရဲရင့် ရောက်လာပြီး
"ကဲ၊ ရပြီဗျာ။ ရော့ သုတ၊ မင်းအတွက် Pineapple လက်ဖျော်"
"အွန်း"
"ကဲ၊ ပြောစမ်းပါဦး။ မနေ့က တော်တော်မှဗြောင်းဆန်ရဲ့လား ရဲရင့်"
"အမ်း၊ ခါးကိုညောင်းရောပဲ"
"ဟေ! မနက်မထနိုင်တဲ့အထိ ဖြစ်ကုန်ကြတာပေါ့နော်။ အဲဒါနဲ့ ငါတို့ကိုပါ ကျောင်းပြေးခိုင်းရောလား?"
"မပြေးချင်ကြဘူးလား? ဖုန်းဆက်တာနဲ့ ချက်ချင်းကြီး ကျောင်းပေါက်ဝရောက်နေကြမှာများ"
"ငါတို့က မနက်တစ်ပိုင်းတက်သေးတယ်လေ။ မင်းတို့လို ခုတင်ပေါ်ကမထနိုင်ကြတာမဟုတ်ဘူး"
"တခြားလူကြားရင် တစ်မျိုးထင်မယ်၊ တော်လိုက်ကြတော့"
"မင်းပဲ ခါးညောင်းတယ်ဆို?"
"သူမူးနေလို့ ကုန်းပိုးခေါ်ရတာလေ။ ပြီးတော့မဆင်းတော့ဘဲ ရစ်နေရော။ ချွေးပါပျံတယ်"
ထူးမြတ်နဲ့ခန့်သူပြောသမျှကို ရဲရင့်ကပြန်ရှင်းနေပေမဲ့ သုတကတော့ သူ့ကိုပြောတာမဟုတ်သလိုပင်။ တိမ်ယံကတော့ ရဲရင့်ပြောတာကိုအာရုံရောက်တာကနည်းနည်း ငြိမ်နေတဲ့သုတကိုငေးနေတာက များများ။
"အဲဒါနဲ့ မနက်မထနိုင်ဖြစ်ရောလား? အထက်ပုဂ္ဂိုလ်က ဘယ်သူလဲ?"
"အမ်း ... စပ်စုကြတယ်ပေါ့? နောက်တစ်ခါ Live လွှင့်ပြမယ်ကွာ၊ OK?"
"သာဓုပါကွာ"
"မသာလေးတွေ၊ အတွေးတွေက ဘယ်တော့မှမိုးမလင်းဘူး"
ဒီလောက်စနောက်နေတာတောင် ကိုသုက ဘာမှပြန်မပြောဘူးလား? ဒီလိုပဲ ပိုင်စိုးပိုင်နင်းပြောတဲ့သူက ပြောသလို ပေါက်ကရတွေစတဲ့သူတွေက စနောက်နေကျထင်ပါရဲ့။ ကိုသုက ဘာမှမဆန်းသလို ငြိမ်နေတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ယံအဆင်မပြေဘူးလေ။ စကားနဲ့တောင် မပြောစေချင်ဘူး။ ယံ့မှာ တားပိုင်ခွင့်ရှိရင်တော့ ကောင်းသားနော်။
"ဟေ့ကောင်တွေ၊ ခပ်လှမ်းလှမ်းကတည်းက ငါကြည့်နေတာ။ မင်းတို့က ဘယ်လိုဒီဇိုင်းတွေဖြစ်နေကြတာလဲ? နှစ်ကောင်သား ရုပ်ချင်းတောင်တူလာသလိုပဲ"
"ဪ၊ ပြန်လာပြီလား? ဖြူဝေမောင်ရော ဘာစားပြီးပြီလဲ?"
"ဖြူတို့ မုန့်စားပြီးမှထသွားကြတာပါ"
"မင်းတို့ စားနှင့်ကြဦး၊ ငါ ဖြူ့ကို ဒီနားလေးလိုက်ပို့လိုက်ဦးမယ်"
"ပြန်တော့မှာလား?"
"ဟုတ်၊ ဖြူပြန်တော့မယ်။ လိုက်ပို့မှာက ဒီနားကအစ်မတစ်ယောက်အိမ်ကိုဆိုတော့ မကြာပါဘူး။ ဥက္ကာကို ခဏစောင့်ပေးကြပါနော်"
"ရပါတယ်ဗျာ၊ သွားကြပါ"
လာပြန်ပြီ နောက်တစ်ယောက်။ တူလာတယ်တဲ့၊ အဝတ်အစားပဲတူတာကို ရုပ်ချင်းတူလာတယ်တဲ့။ ငါလိုက်လာမိတာကိုက မှားတာပါ။
"တိမ်ယံ၊ တိမ်ယံရေ"
"ဗျာ"
"မှုန်ကုပ်ပြီး ဘာတွေတွေးနေတာလဲ?"
"နည်းနည်းအတွေးလွန်သွားတာ ကိုခန့်သူရဲ့။ ဘာမေးလိုက်တာလဲ?"
အသိစိတ်ပြန်ကပ်လို့ ကြည့်မိတော့ ကိုရဲရင့်က ကိုသုအနားကပ်ထိုင်ကာ ဖုန်းကိုအတူတူကြည့်ရင်း ဘာတွေတွတ်ထိုးနေပြန်သည်မသိ။
"ကိုယ်တို့ ရုပ်ရှင်ကြည့်မလို့လေ။ ဒီမှာပဲကြည့်ကြမလား၊ ရုံကြီးတွေဘက်သွားကြမလားလို့ ရွေးနေကြတာ။ တိမ်ယံရော ဘာကြည့်ချင်လဲလို့ မေးနေတာ။ ဒီမှာက သရဲကားတင်ထားတယ်"
"သရဲကား?"
တိမ်ယံကတွေဝေနေတုန်း ရဲရင့်ကထအော်လာတယ်။
"ဟေ့ကောင်တွေ၊ ဒီမှာ Trailer ကြည့်စမ်း။ ကြည့်လို့ကောင်းမယ့်ပုံပဲ၊ သရဲကားပဲကြည့်ရအောင်"
"ဟုတ်လား? ပြကြည့်"
နောက်ဆုံးတော့ ဒီမှာပဲသရဲကားကြည့်တော့မယ်ဆိုပြီး ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြကာ ဥက္ကာပြန်ရောက်တာနဲ့ ရုပ်ရှင်ရုံရှိရာအထပ်ဆီ ချီတက်ခဲ့ကြပါတော့တယ်။
ခြောက်ယောက်သားနေရာယူကြတော့ သုတက တိမ်ယံနဲ့ရဲ့ရင့်ကြားရောက်သွားပြီး သုတဘေးတစ်ဘက်မှာက ထူးမြတ်၊ ရှေ့တန်းမှာက ဥက္ကာနဲ့ခန့်သူ။ အတန်းလိုက်ဆိုရင် စကားပြောရခက်လို့ဆိုပြီး လက်မှတ်ဖြတ်တာ ရှေ့နောက်ဖြတ်ကြပါသတဲ့။
နှစ်ပတ်ဆက်တိုက်တင်လိုက်ရတဲ့ သရဲကားက နောက်နေ့ကျရင်နောက်ဆုံးရက်မို့ ဒီနေ့ကြည့်တဲ့လူ နည်းနေတာလား? ကြားရက်ဖြစ်သည့်အပြင် ကျောင်းချိန်၊ ရုံးချိန်အတွင်းမို့လည်း လူနည်းနေတာကြောင့် သရဲကားကြည့်ရတာ ခြောက်ကပ်ကပ်နှင့် ပိုကြောက်စရာကောင်းနေသလိုလို။
လူများလျှင်တောင် အော်ကြတဲ့အသံတချို့ကြားနိုင်သေးပေမဲ့ အခုက ဟိုနားတစ်ချက်ဒီနားတစ်ချက် ထွက်ထွက်လာတဲ့အသံတွေက ပိုဆိုးနေပါပြီ။
တံခါးတစ်ဘက်မှအသံကြောင့် အမျိုးသမီးကနားစွင့်လိုက်သည်။ သူမနားထဲကြားမိသည်က "မာမား" တဲ့။ တိုးသဲ့သဲ့အသံကြောင့် တံခါးနားတိုးကပ်လာတော့ အသံကပိုပီပြင်လာသည်။ "ကယ်ပါဦး" ဆိုပြီး ရှိုက်ငိုနေသောအသံကြောင့် တံခါးဆီအပြေးသွားလိုက်ချိန် "အား ... မာမားရေ"
အော်သံကြောင့် တံခါးကိုအလျင်စလိုဆွဲဖွင့်လိုက်ချိန် အပေါ်မှပြုတ်ကျလာသော သွေးတွေရွှဲနေသည့် ......
"အား"
တိမ်ယံထအော်မိပြီး ထိုင်ခုံလက်ရမ်းတွေကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ သုတလက်ကိုကိုင်မိသွားသည်မို့ ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ထားလိုက်မိပြီ။ အော်သံကမကျယ်ပေမဲ့ ရှေ့ကနှစ်ယောက်ကပါ လှည့်ကြည့်လာသည်အထိ။ ထူးမြတ်ကလည်း စောင်းငဲ့ကြည့်လာတော့ ခေသုတက
"ယံလေး၊ လက်တွေလည်း အေးစက်လို့ပါလား။ လန့်သွားတာလား? အရမ်းကြောက်နေတာလား?"
"ဟို ... ဟိုလေ၊ ယံက ... ယံက အမှောင်ထဲမှာမကြည့်ရဲဘူး"
သုတကပြောပေးနေလို့ အကုန်လုံးက ဇာတ်လမ်းဆီအာရုံပြန်ရောက်သွားကြပြီ။
"ဟေ? ဒါဆို ရုပ်ရှင်ရုံမှာ တစ်ခါမှသရဲကားမကြည့်ဖူးဘူးပေါ့"
"ဟုတ်"
"အဲ၊ ချွေးတွေတောင် စို့လို့ကွာ"
သုတဘက်တိုးကပ်နေတဲ့တိမ်ယံကိုကြည့်ရင်း နဖူးကချွေးစတွေကို ပွတ်သုတ်ပေးမိတော့
"သုတ၊ မကြည့်တော့ဘူးလား?"
"တိမ်ယံက အရမ်းကြောက်နေတယ်ကွ။ သူမကြည့်ရဲဘူးတဲ့"
"မကြည့်ရဲရင် အစကတည်းက မကြည့်ပါနဲ့လား"
"ဘာပြောလိုက်တာလဲ ရဲရင့်၊ မကြားလိုက်ဘူး"
"ဪ၊ အိပ်နေလိုက်ပါလားလို့ ပြောတာပါ"
"ကြောက်နေပါတယ်ဆို အိပ်လို့ရမလား?"
တိမ်ယံရဲ့လက်နှစ်ဖက်လုံးကိုဆုပ်ကိုင်ရင်း သုတကပြောလာတာမို့ ရဲရင့်မျက်နှာမကြည်လင်တော့ပါ။
"ထ၊ ပြန်မယ်"
"ဘာဖြစ်တာလဲ ရဲရင့်?"
"မကြည့်ရဲတော့ဘူးဆို ပြန်မယ်လေ၊ ထတော့"
"ဟို ... အစ်ကိုရဲရင့်၊ ရ ... ရပါတယ်"
ကိုသုရှိနေပေးတာနဲ့တင် ယံ့အတွက်အဆင်ပြေပါတယ်။
"ဆက်ကြည့်နိုင်လို့လား? မရဘူးဆို ပြန်မယ်လေ"
မင်းက တိမ်ယံအတွက် အဲဒီလောက်စိုးရိမ်နေတာလား ညီရဲရင့်။ အဖြစ်သည်းနေလိုက်တာ။
"ဟုတ်ပြီလေ၊ ပြန်ကြမယ်"
အေး၊ တွဲထားလိုက်။ အဲဒီကောင်လက်တွေကိုပဲ တွဲထားလိုက်။ ညက ငါ့ကိုထွက်မသွားပါနဲ့ဆိုပြီး မင်းပဲချည်နှောင်ထားခဲ့တာ။
"ငါတို့ပြန်တော့မယ်၊ မင်းတို့ပဲဆက်ကြည့်နေခဲ့တော့"
"ငါတို့လည်း လိုက်မယ်လေ"
"ကြည့်နေခဲ့ကြတော့"
သုံးယောက်သားပြန်ထွက်လာကြတော့ အလာတုန်းကပုံစံတွေနဲ့ဆန့်ကျင်စွာ တိတ်ဆိတ်လို့။
တချို့သောအဖြစ်အပျက်တွေဟာ အံဝင်ခွင်ကျ လွဲချော်နေတတ်တာမျိုး။
တိတ်ဆိတ်မှုအား ဖြိုခွင်းလိုက်သူက တိမ်ယံ
"ကိုသု၊ ကိုရဲရင့်"
"ဟင်?" "ဘာလဲ တိမ်ယံ?"
"ယံဗိုက်ဆာလို့၊ အဲ့ဒါ"
"ဟုတ်သားပဲ။ နေ့လယ်စာမှမစားရသေးတာ၊ ဆာနေမှာပေါ့။ ဘာစားချင်လဲ ယံလေး?"
"ဟို၊ ဘာဖြစ်ဖြစ်ရပါတယ်"
"သုတ၊ မင်းဘာစားချင်လဲ?"
"ငါ မဆာဘူး"
ဟော! ရုပ်က တစ်နိုင်ငံလုံး သူ့လုပ်စာစားနေရတဲ့ရုပ် ဖြစ်သွားပြန်ပြီ။ ဒီခေသုတဟာလေ၊ တကယ်ပါပဲကွာ။
"မဆာလို့မရဘူး၊ ဗိုက်အောင့်မယ်။ ကြေးအိုးပဲစားကြမလား?"
"သဘောပဲ"
"ဟုတ်ကဲ့၊ ကိုရဲရင့်"
"သွားကြမယ်၊ လာ။ ငါတို့သွားသောက်နေကျဆိုင်ပဲ သွားမယ်နော် သုတ"
"အွန်း"
အရင်က မကြာခဏသွားနေကျဆိုင်မို့ Waiter လေးတွေကတောင် မျက်မှန်းတန်းမိနေကြလေပြီ။
"ဟာ၊ ဒီတစ်ခါတော့ နှစ်ယောက်တည်းမဟုတ်တော့ပါလား အစ်ကိုတို့"
Waiter လေးရဲ့အမေးကို သုတက ခေါင်းညိတ်ရင်း
"အင်း၊ ဒါက အစ်ကိုတို့ညီလေးပါ"
"ဪ၊ ဟုတ်ကဲ့။ သုံးဆောင်ပါဗျ အစ်ကိုတို့"
"ကျေးဇူးပါ"
ကြေးအိုးပန်းကန်ကို မတို့မထိဘဲထိုင်နေသူက ခေသုတပါပဲ။ တိမ်ယံကတော့ ဗိုက်ဆာနေတာကြောင့် ကြေးအိုးပူပူလေးကို တဟူးဟူးမှုတ်သောက်နေလေရဲ့။
တိမ်ယံ ကြေးအိုးမှုတ်သောက်နေရင်း ကိုသုကိုကြည့်လိုက်တော့ အခုထိ ဘာမှမစားသေးတာကြောင့်
"ကိုသုက မစားဘူးလား?"
"စားမှာ"
"အင်း၊ စားလေကိုသုရဲ့။ ဘာလို့ထိုင်နေတာလဲ?"
"ဒါ ငါ့ပန်းကန်မဟုတ်ဘူး"
"ဗျာ"
"ဗျာမနေနဲ့ ယံလေး၊ စား စား။ ကိုယ်စားမှာ သူ့ပန်းကန်ကို၊ ဒါက သူ့အတွက်လုပ်ပေးနေတာ။ ပူရင်မစားလို့လေ၊ အနေတော်လေးဖြစ်အောင် လုပ်ပေးနေတာ။ ငရုတ်ကောင်းနည်းနည်းထည့်ပေးပြီး အထဲကကြက်ဥဖယ်ပေးရတယ်ဗျ"
"မြန်မြန်လုပ်၊ ငါဆာနေပြီ။ စကားများမနေနဲ့ မင်း"
"ခုနကတော့ မဆာဘူးဆို?"
"အခုဆာတယ်"
"ဟဟားး အေးပါကွာ။ ရော့၊ ရပြီ စားတော့"
"အင်း။ ရော့၊ မင်းပန်းကန်"
ယံစားနေတဲ့အစားအသောက်တွေရဲ့အရသာ ဘယ်လိုရှိမှန်းတောင်မသိတော့ပါ။ ကိုသုအပေါ်ဂရုစိုက်တတ်တဲ့ ကိုရဲရင့်၊ တခြားသူတွေနဲ့ဆို အေးစက်စက်နေတတ်တဲ့ ကိုသုက ကိုရဲရင့်အပေါ်ဆို ကလေးတစ်ယောက်လို ဆိုးနေတာတွေက သူငယ်ချင်းတဲ့လား? မဟုတ်ဘူး။ ယံသိနေတယ်၊ သူတို့စိတ်တွေက မရိုးသားကြဘူး။
အားရပါးရစားနေသော သုတအားကြည့်ကာ ရဲရင့်ပြုံးလိုက်မိသည်။ ခေသုတလေးက တကယ့်ငဂျစ်လေး။ ယံလေးကို ညီလေးတစ်ယောက်လိုချစ်ပေမဲ့ သုတလေး၊ ငါမင်းကိုတော့ ညီအစ်ကို သူငယ်ချင်းထက်ပိုတယ်။ ဒါ့ကြောင့် မင်းကိုငါ ဘယ်သူ့မှမပေးနိုင်ဘူး။ အထူးသဖြင့် ယံလေးဆီကိုပေါ့။
"စားလေ၊ ဘာကြည့်နေတာလဲ?"
"အေးပါဟ"
တိမ်ယံရော သုတပါ စားပြီးကြသည့်တိုင် နောက်ဆုံးမှစားရသည့် ရဲရင့်ကတော့ စားလို့မပြီးသေးတာကြောင့် ဆက်စားနေလိုက်သည်။ ထို့နောက် သုတအား တစ်ချက်မော့ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးတွေက ကိုယ့်ပန်းကန်ထဲကို လှမ်းကြည့်နေလေရဲ့။ ရဲရင့်သိတာပေါ့၊ ငဂျစ်တူးဘာလုပ်ချင်နေလဲဆိုတာ။ ထို့နောက် ပန်းကန်ထဲက ငုံးဥလုံးလေးအား တူနဲ့ညှပ်ကာ သုတပါးစပ်နားလေးတေ့ပေးလိုက်တော့ လှစ်ခနဲနေတာပဲ၊ ငုံးဥလေးကို ဆွဲယူစားလိုက်တာ။ ရုပ်လေးကလည်း ပြုံးလို့
"ကောင်းလား စားလို့"
"အွန်း"
အရှေ့ကနှစ်ယောက်က ကိုယ့်ကိုရှိတယ်လို့တောင် ထင်ကြသေးရဲ့လားမသိဘူး၊ ကြည်နူးနေလိုက်ကြတာ။ ကိုယ့်မှာတော့ နာကျင်နေရတာ သူတို့မသိကြဘူး။
"ယံလေး၊ ဘာစားဦးမလဲ? ရေခဲမုန့်စားမလား?"
"ဗျာ၊ ဟုတ်"
"ငါရော စားမယ်"
"အဲ့ဒါဆို သွားကြမယ်လေ၊ ရေခဲမုန့်ဆိုင်။ ငါ ပိုက်ဆံသွားရှင်းဦးမယ်၊ ခဏစောင့်ကြ"
ရဲရင့် ကြေးအိုးသုံးပွဲစာကို ငွေရှင်းပြီးတော့ သုတလေးနဲ့ယံလေးကို လက်တစ်ဖက်စီကဆွဲပြီး ရေခဲမုန့်ဆိုင်ကို ချီတက်ရပြန်ပါတယ်။ အခုတော့ ကိုယ့်မှာ ကလေးအဖေကျနေတာပဲ။
"ယံလေး၊ ဘာစားမလဲ?"
"စတော်ဘယ်ရီ"
"အင်း"
ထို့နောက် ဆိုင်ရှင်အား ရဲရင့် ရေခဲမုန့်သုံးခုမှာလိုက်သည်။ ယံလေးအတွက် စတော်ဘယ်ရီ၊ သုတအတွက်က ပိန်းဥ၊ ကိုယ့်အတွက်က ဒူးရင်း။
"ကဲ၊ ရပြီဗျ။ စားကြပါ။ ပြီးရင်ပြန်ကြစို့နော်"
"ငါမပြန်သေးဘူး "
"ဟင်၊ ဘာလို့လဲ? မင်းဘာလုပ်စရာရှိသေးလို့လဲ သုတရဲ့"
"ဝယ်စရာရှိလို့"
"အင်း သွားကြမယ်လေ။ ဘယ်ဆိုင်လဲ?"
"ဟိုးရှေ့နားကဆိုင်၊ Handmade တွေရောင်းတဲ့ဆိုင်"
"အင်း၊ လာသွားကြစို့"
Handmade ဆိုင်လေးရှေ့ရောက်တော့ သုံးယောက်သားဆိုင်ထဲဝင်လိုက်တော့ ဆိုင်ရှင်အစ်မက နှုတ်ဆက်ရင်း
"မင်္ဂလာပါ မောင်လေးတို့၊ ဘာလိုချင်လဲ ကြည့်ပါနော်။ ကိုယ်တိုင်လည်းလုပ်လို့ရတယ်၊ လက်ပတ်လေးတွေ"
ထိုအစ်မစကားကြောင့် ရဲရင့်စိတ်ဝင်စားသွားသည်။ ထို့ကြောင့်
"လိုက်ပြပေးနိုင်မလား အစ်မ၊ လက်ပတ်လေး ကိုယ်တိုင်လုပ်ချင်လို့"
"ရတယ် မောင်လေး။ လာ ဒီမှာ၊ ကြိုးလေးတွေ။ ဒါလေးတွေက မောင်လေးကြိုက်တာလေးနဲ့ လုပ်လို့ရတယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ အစ်မ"
တစ်ဖက်တွင်တော့
"ကိုသု ဘာဝယ်မလို့လဲ?"
"ဟင်! အိပ်မက်တွေမကောင်းလို့ Dream Catcher လေးတစ်ခုလောက်ဝယ်မလို့"
"ဟုတ်၊ ဟိုဟာလေးယူပါ့လား အဖြူလေး"
"အဖြူလား? ငါက ဟို Skyblue လေးယူမလားလို့။ အာ ... အကြံရပြီ"
"အဖြူရယ်၊ အပြာနုလေးရယ်၊ အစိမ်းလေးရယ်ယူမယ်"
"သုံးခုတောင်လား?"
"အင်း"
"ခဏစောင့်၊ ငွေရှင်းလိုက်ဦးမယ်။ ရဲရင့်ဘယ်ရောက်နေလဲ?"
"ဟိုဘက်မှာထင်တယ်"
"အင်း"
သုတ လိုချင်တာဝယ်ပြီးချိန် ရဲရင့်ကိုရှာတော့ မတွေ့တော့ပေ။ ထို့နောက် တိမ်ယံအားလှည့်ကြည့်တော့ ဟိုငေးဒီငေးလုပ်နေတာပဲတွေ့သည်၊ ရဲရင့်အားမတွေ့ရပေ။
"ယံလေး၊ ရဲရင့်ကိုတွေ့လား?"
"ဟုတ်၊ တွေ့တယ် ကိုသု။ ကိုရဲရင့် လက်ပတ်လေးတွေလုပ်နေတာ။ ဒီမှာကြည့်၊ ယံလေးအတွက်တစ်ခုလုပ်ပေးတာ။ လှတယ်မလား?"
အဟား! ညီရဲရင့်၊ ဒါတွေကို ဘယ်တုန်းကစိတ်ဝင်စားသွားရတာလဲကွာ။ တိမ်ယံအတွက်တဲ့လား? မင်းကိုယ်တိုင် မင်းလက်နဲ့ဖန်တီးထားတဲ့ လက်ပတ်လေးက တိမ်ယံအတွက်တဲ့လား ညီရဲရင့်!
"ကိုသု၊ ဘာတွေ တွေးနေတာလဲ?"
"ဘာမှမတွေးပါဘူး"
"ဟုတ်။ ယံ ဒါလေးကို အရမ်းသဘောကျတာပဲ။ လှတယ်နော်"
"အင်း လှတယ်"
ရဲရင့် လက်ပတ်လေးတစ်ခုအား သူ့လက်မှာပတ်လိုက်ပြီး ကျန်တစ်ခုအား ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်လေးထဲထည့်ကာ သုတနဲ့ယံလေးဆီ လျှောက်သွားလိုက်ပြီး
"သုတ၊ ယံလေး၊ ဘာလုပ်နေကြတာလဲ?"
"ဒီမှာလေ ကိုသုကိုကြွားနေတာ၊ ကိုရဲရင့်လုပ်ပေးတဲ့ လက်ပတ်လေးကို"
"ဪ၊ ကြိုက်လား?"
"အင်း၊ အရမ်းကြိုက်တယ်"
"ဟုတ်ပါပြီကွာ"
"လေရှည်မနေကြနဲ့၊ ပြန်မယ်"
"ပြန်ကြမယ်လေ"
ပင်ပန်းသွားကြလို့ထင်ပါရဲ့၊ သုတရော တိမ်ယံပါ ကားပေါ်ရောက်တည်းက အိပ်ပျော်သွားကြတာ အိမ်ရောက်တဲ့အထိပါပဲ။
"ယံလေး ယံလေး"
"ဟင်? အင်း"
"ရှူးး တိုးတိုး၊ အိမ်ရောက်ပြီ"
"ဟုတ်"
"တံခါးဖြည်းဖြည်းဖွင့်နော် ယံလေး "
"ဟုတ်ကဲ့"
"မင်းကိုသုရဲ့အထုပ်လေး ယူသွားဦးနော်"
"ဟုတ်"
တိမ်ယံကားပေါ်ကဆင်းသွားတော့မှ ရဲရင့် သုတကိုယ်လေးအား မချီကာ အိမ်ထဲဝင်လာခဲ့လိုက်ပါတယ်။ အိမ်ထဲရောက်တော့ မေသက်က
"အိပ်ပျော်နေပြန်ပြီလား သား"
"ဟုတ်ကဲ့ မေသက်၊ သား သူ့အခန်းထဲသွားပို့လိုက်ဦးမယ်"
"အေး အေး။ ယံလေး၊ သားလည်း နားဦး။ ခဏနေမှရေချိုး ကြားလား?"
"ဟုတ်ကဲ့ မေမေသက်"
ရဲရင့် သုတကိုယ်လေးအား အိပ်ရာထက်တင်ပေးကာ စောင်လေးပါသေချာခြုံပေးလိုက်ပြီး
"အိပ်ပုပ်လေး၊ ငါတစ်နေ့တခြား မင်းကိုအသည်းယားလွန်းလို့ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲဟင်? အာ ... ဟုတ်သားပဲ၊ မင်းအတွက် ငါကိုယ်တိုင်လုပ်ထားတဲ့ လက်ပတ်လေး။ မင်းကို စောနတည်းကပေးဖို့ဟာကို စိတ်လက်တစ်ဆစ်လေးက ဘာကိုကောက်မှန်းမသိကောက်သွားတော့ ငါ့မှာ ပေးဖို့အချိန်တောင်မရဘူး။ အဆိုးလေး"
ထို့နောက် လက်ပတ်လေးအား သုတလက်ကောက်ဝတ်လေးမှာ အသေအချာပတ်ပေးပြီး ရဲရင့် သူ့လက်လေးနဲ့ယှဉ်ကြည့်ကာ ပြုံးလိုက်မိသည်။
"မင်းလက်လေးနဲ့ သိပ်ကိုလိုက်ဖက်တာပဲ သုတလေးရယ်။ မင်းသဘောကျမှာပါ။ "ပြွတ်"
ရဲရင့် သုတလက်ကလေးအား တစ်ချက်နမ်းကာ
"အိပ်မက်လှလှမက်ပါစေ သုတလေး"
ရဲရင့် မသိလိုက်တာက ခုတင်ထက်ကကောင်လေးရဲ့ အပြုံးတွေကိုပါ။
'တကယ်တော့ သုတနိုးနေခဲ့တာ ကားပေါ်မှာကတည်းကပါ။ တမင်ဟန်ဆောင်နေခဲ့တာ။ ရဲရင့်ဘာတွေလုပ်ပြီး ဘာတွေပြောနေတယ်ဆိုတာ အကုန်ကြားတာပေါ့။ ရင်ထဲမှာလည်း ကြည်နူးမှုကအပြည့်၊ မပြုံးမိအောင် မနည်းကြိုးစားနေရတာ။'
"ရဲရင့်၊ အစုတ်အပြတ်ကောင် ချစ်တယ်"
ရဲရင့် သုတအခန်းထဲကထွက်လာတော့ တိမ်ယံကို မျက်နှာချင်းဆိုင်အခန်းကထွက်လာတာတွေ့တော့
"ယံလေး"
"ဗျာ"
"မျက်နှာမလန်းဘူး၊ နေမကောင်းဘူးလား?"
"ကောင်းပါတယ် ကိုရဲရင့်ရဲ့။ ပြန်တော့မလို့လား?"
"အင်း၊ ပြန်ဦးမယ်။ အတော်ကြာရင် မင်းကိုသုကို နှိုးပေးပါဦး။ အရမ်းနေမစောင်းစေနဲ့၊ ခေါင်းကိုက်မှာစိုးလို့"
"ဟုတ်ကဲ့"
"ပြန်ပြီနော် ယံလေး"
ကျောခိုင်းထွက်ခွာသွားသော ကိုရဲရင့်ကျောပြင်အား ယံလေးငေးကြည့်ရင်း မျက်ရည်တစ်စက ပါးပြင်ပေါ်သို့စီးကျလာလေရဲ့။
ခုနအခန်းထဲက မြင်ကွင်းအား ယံလေးမမြင်ခဲ့ပါဘူးဆိုရင် လိမ်ရာကျမှာပေါ့။ မြင်တယ်၊ ယံ အားလုံးမြင်ခဲ့တယ်။
"ဟန်ဆောင်ရတာ ပင်ပန်းလိုက်တာဗျာ"
"""""""""""""""""""""""""
by Jay & Demon
Коментарі