Chapter (28)
"ယံေလး"
"ဟင္?"
"ကိုယ္အတည္ေျပာမွာေနာ္"
"ဘာကိုလဲ။ ကားေသခ်ာေမာင္းစမ္းပါဗ်ာ"
"ကိုယ္ မင္းကိုခ်စ္တယ္"
"ခင္ဗ်ား၊ ေျပာေလဆိုးေလ"
တိမ္ယံ တစ္ဖက္သို႔လွည့္သြားေလၿပီ။
"ကိုယ့္ကို စဥ္းစားေပးမယ္မဟုတ္လား"
"ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ဘယ္လိုရွိလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားလည္းသိသားပဲ"
"အခု လႊတ္ခ်ဖို႔ႀကိဳးစားေနတာပဲေလ။ ကိုယ့္ကို စဥ္းစားေပးႏိုင္မလား"
မ်က္ႏွာလႊဲေနဆဲတိမ္ယံက ထူးျမတ္ဘက္သို႔ျပန္လွည့္လာကာ
"လြယ္လိုက္တာေနာ္"
"မလြယ္တာေတာ့ သိပါတယ္။ ယံေလးစိတ္ထဲ ခံစားရသမၽွေတြအတြက္ ကိုယ္မၽွေဝခံစားေပးႏိုင္တယ္"
"လူဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ခံစားဖူးမွ ကိုယ္ခ်င္းစာေပးႏိုင္တာပါဗ်ာ"
"ကိုယ္ကေရာ ဘာမွမခံစားရဘူးလို႔ ထင္ေနတာလား။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူက ရမွာမဟုတ္တဲ့ တျခားလူရဲ႕အခ်စ္ကို ေမၽွာ္ေငးေနတာကို ကိုယ္ကထိုင္ၾကည့္ေနရတာေလ"
"ခင္ဗ်ား ..."
"အနည္းဆံုးေတာ့ ယံေလးကမွ လွည့္ၾကည့္မယ္ဆို ကိုယ္ရွိေနပါေသးတယ္"
"အဲဒီအေၾကာင္းေတြ မေျပာခ်င္ေသးဘူး"
"သေဘာပါပဲကြာ။ ဒါေပမဲ့ လႊတ္ခ်လိုက္ေတာ့မယ့္အခ်စ္အတြက္ အစားထိုးစရာရွာမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ့္ကိုေတာ့ သတိရေပးပါ"
"ကၽြန္ေတာ္ အစားမထိုးတတ္ဘူး"
"လိုရာဆြဲေတြးမယ္ေနာ္။ ဥပမာ၊ ကိုယ့္နားမင္းေရာက္လာရင္ အဲဒါကိုယ့္အတြက္ပဲေပါ့ေလ။ ကိုယ္က အစားထိုးခံမဟုတ္ဘူးေပါ့။ မဆိုးပါဘူး၊ ခံစားလို႔ေကာင္းတယ္"
"ခင္ဗ်ားလည္း ေပါက္တူးပဲ"
"ဟား ဟား"
"ခင္ဗ်ား ရည္းစားထားဖူးလား"
"အင္း"
"ေကာင္မေလးပဲ မဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါတယ္"
"ရင္ခုန္ဖူးလား"
"အင္း"
"ေကာင္ေလးေတြကိုလား၊ ေကာင္မေလးေတြကိုလား"
"မင္းနဲ႔က်မွ Gay သြားတာ"
"အာ ... တည့္ႀကီးမေျပာနဲ႔ေလဗ်ာ"
အနည္းငယ္နီသြားေသာ မ်က္ႏွာေလးက ငံုသြားေလေတာ့ ထူးျမတ္လိုက္ၾကည့္ရင္း
"ရွက္သြားတာပဲ"
"ဟာ ... ကားကိုပဲ အာ႐ံုစိုက္ေလဗ်ာ"
"မင္းကိုေတာ့ အထိခိုက္မခံပါဘူးကြာ"
"ေတာ္ၿပီ။ စာေတြလာဖတ္မျပနဲ႔ေတာ့"
"ဟား ဟား၊ ကေလးက တကယ္ကို ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္"
"အဲဒီကိစၥ ေျပာရဦးမယ္။ ကေလးလို႔မေခၚစမ္းနဲ႔ဗ်ာ။ တျခားလူေတြၾကားရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တစ္မ်ိဳးထင္လိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုမျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ နားလည္တယ္မဟုတ္လား"
"ကိုယ္ ဆင္ျခင္ပါ့မယ္။ အခုလည္း တျခားလူေတြမရွိလို႔ ေခၚတာပါ"
"မေခၚနဲ႔၊ ၿပီးရင္ ႏႈတ္က်ိဳးသြားၿပီျဖစ္ဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဘာမွဆိုင္တာမဟုတ္ဘူး"
"ဟာဟ၊ ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်"
အတင္းကိုတားျမစ္ေနေလေသာ တိမ္ယံ့မ်က္ႏွာသည္ စူပုပ္ပုပ္ေလးမို႔ ထူးျမတ္ အသည္းယား၍ ကေလးဟုထပ္ေခၚခ်င္ပါေသာ္လည္း ဆင္ျခင္လိုက္ရသည္။
ေနာက္မွ သက္ဆိုင္သြားတဲ့အခါ အတိုးခ်ၿပီးေခၚမယ္ ကေလး။
"ယံေလးေရာ ရည္းစားထားဖူးလား"
"ရည္းစားေတာ့မဟုတ္ေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးတြဲဖူးတယ္"
"အင္း၊ သူက အလိုလိုက္လား"
"ဗ်ာ"
"ေယာက္်ားေလးပဲမဟုတ္ဘူးလား"
"ခင္ဗ်ားကသိတယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က သိသာေနတာလား"
"ကိုယ္က အရိပ္လိုၾကည့္ေနလို႔ သိတာပါ"
"သူက အရမ္းကို လူႀကီးဆန္တယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက သူ႔ေျခေထာက္ေပၚ သူရပ္တည္ခဲ့ရေတာ့ အရမ္းလည္းရင့္က်က္တယ္။ အဲဒါေတြေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္လို ရူးမိုက္မိုက္ေကာင္နဲ႔ အဆင္မေျပဘူးေပါ့"
"ဪ၊ သူက ေပၚေပၚထင္ထင္မတြဲရဲတာလား"
"ဘယ္သူ႔ဘက္ကမွ ဖြင့္ကိုမေျပာခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာေလာင္း မမတစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲေနတယ္တဲ့။ လိုင္းေပၚမွာ ေတြ႕မိတာပါ"
"ဪ"
"ငယ္သူငယ္ခ်င္းမို႔ သံေယာဇဥ္ျဖစ္မိရံုပါပဲ။ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ျပန္ဘူး"
"ေခသုတကေရာ?"
"ကိုသုက ... အင္း ... သူက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ျမင္ျမင္ခ်င္း ရင္ခုန္မိတာပဲ။ ေတြ႕ေနျမင္ေနရင္းကို ေလာဘတက္မိတာမ်ိဳး၊ အပိုင္သိမ္းထားခ်င္တာမ်ိဳး။ အဟား ... ကၽြန္ေတာ္ရူးတယ္ေနာ္"
သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းေျပာစဥ္က ဘာမွမထူးျခားေလသည့္ တိမ္ယံ၊ ေခသုတအေၾကာင္းေျပာရင္း ျပံဳးေနေသာမ်က္ႏွာေလးက ရုတ္တရက္ရယ္ခ်လိုက္ေလေတာ့ ထူးျမတ္ရင္ထဲေအာင့္ေနရာက လိုက္ျပံဳးမိျပန္တယ္။
အခ်စ္ဆိုတာ ထူးဆန္းတယ္။
နာက်င္ေနရင္းလည္း ျပံဳးေစႏိုင္သလို၊
ေလာင္ၿမိဳက္ခံေနရရင္းကလည္း ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားေစတယ္။
အထပ္ထပ္ ရူးသြပ္ေစသလို၊
အခါခါ မက္ေမာေစတယ္။
"ကိုယ္လည္း လိုက္ရူးေပးႏိုင္ပါတယ္"
"ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ခင္ပါတယ္"
"ေက်နပ္လိုက္ပါ့မယ္"
¤
"ဟား ဟား ဟား၊ ဒါဆို ျဖဴေလးနဲ႔ Date မယ့္ကိစၥ ေဆး႐ံုလာရလို႔ ပ်က္သြားတာေပါ့။ ဝမ္းသာတယ္၊ အလကားေန ေလၽွုာက္လိမ့္ေနတဲ့ေကာင္"
"ေအးပါ၊ ကိုယ္ခ်င္းမစာတတ္တဲ့ေကာင္ေတြ ေျပာထားဦးေပါ့။ ဝဋ္ေတာ့ လည္ၾကဦးမွာပါ"
"အဲဒီလိုဝဋ္မ်ိဳး လည္ခ်င္ပါရဲ႕"
"ခန္႔သူ၊ သားႀကီး၊ စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြာ။ မင္းက ကၽြန္းတံုးဖက္ရမယ့္ေကာင္ေလ"
"ေဟ့ေကာင္၊ ငွက္ေပ်ာတံုးဆိုရၿပီ။ အခ်ိန္တန္ ေျခာက္ကပ္သြားရင္ ငါရည္းစားရႏိုင္ေသးတယ္။ ကၽြန္းတံုးေတာ့လာမလုပ္နဲ႔၊ မင္းအတြက္ အေခါင္း႐ိုက္ဖို႔ခ်န္ထားလိုက္"
"လြဲေစ၊ ဖယ္ေစ၊ ေရွာင္ရွားေစ။ ဘယ့္ႏွယ္၊ မိန္းမေတာင္္မယူရေသးတဲ့ လူပ်ိဳႏုႏုထြတ္ထြတ္ေလးကို"
"လူပ်ိဳသရဲေတြအတြက္လည္း ဖူးစာရွာေဖြေရးရွိတယ္။ ပူမေနနဲ႔"
"မင္းႀကီးေဒၚႀကီးကိုသာ သြားရွာေပးလိုက္"
"ဟား ဟား ဟား"
"မင္းတို႔ေကာင္ေတြ မျပန္ၾကေသးဘူးလား။ လူမမာ နားရေအာင္ ျပန္ပါေတာ့"
"လူမမာတဲ့၊ မင္းေကာင္ကျဖင့္ ျပံဳးလို႔ရယ္လို႔။ ဘယ္နားမွ လူမမာရုပ္မထြက္ဘူး"
"မသိဘူး၊ ျပန္ေတာ့"
"လိုက္ပို႔ေပးၿပီးေတာ့ ေက်းဇူးကကန္းၿပီ။ ျပန္မွာပါ၊ ေနာက္လည္း ၾကံဳရင္ၾကံဳသလို လာရႈပ္ဦးမွာ"
"အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတဲ့ေကာင္ေတြ"
"ေအးပါ။ မင္းက အိမ္ရွင္ရဲ႕ေယာက္်ားဆိုေတာ့ ႏွင္ပါ"
"ဟာ! ေျပာေလ၊ ကဲေလ။ ေသခ်င္ေနတာလား"
"ေအာ္မေနနဲ႔၊ ျပန္မွာ။ မင္းတို႔ဘာသာ ပလူးၾက"
တိမ္ယံျပန္သြားၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြ စေနာက္ေျပာဆိုၾကရင္း ျပန္မယ့္လူေတြလည္း ကားကိုယ္စီႏွင့္ ထြက္သြားၾကေလၿပီ။
အိမ္ေရွ႕လိုက္ပို႔ၿပီး ျပန္ဝင္လာသည့္သုတကို ဧည့္ခန္းထဲထိုင္က်န္ေနခဲ့ေသာ ရဲရင့္က လိုက္ေငးေနေလေတာ့
"ဘာေျပာမလို႔လဲ"
ရဲရင့္ေခါင္းခါသည္။ ေခါင္းခါ႐ံုမကေသးဘဲ တစ္ခုခုကိုအာ႐ံုစိုက္ေနသလိုပံုစံေၾကာင့္ သုတၾကည့္ေနမိသည္။ သံုးမိနစ္ခန္႔ၾကာသြားၿပီးမွ
"ဟင္ ... ဟင့္ ... အင္း"
မပီမသအသံတစ္ခုေၾကာင့္ သုတ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္သြားရသည္။ ေနာက္မွ
"ဟား ဟား ... ရဲရင့္၊ မင္း ... မင္း ဟင့္အင္းလို႔ ျငင္းလိုက္တာလား။ အား ... ေတာ္လိုက္တာ"
သုတ ရဲရင့္ကိုေျပးဖက္ပစ္မိသည္။ ရဲရင့္ျပံဳးေနမိသည္က ပါးစပ္မစိႏိုင္။
သုတဆီမွ ေႏြးေထြးေသာအထိအေတြ႕ေတြကို ျပန္ရတာနဲ႔တင္ ဒီတစ္ခါမေတာ္တဆမႈျဖစ္တာ တန္သြားပါၿပီ။
လူခ်င္းခြာၿပီး ရဲရင့္ေဘးမွာထိုင္ခ်လိုက္ေသာ ေခသုတက
"မင္းအသံမၾကားရတာ ငါတကယ္ ေနလို႔မရဘူး။ ငါကထြက္သြားခိုင္းမိလို႔၊ ငါ့ေၾကာင့္ ..."
သုတႏႈတ္ခမ္းေပၚေရာက္လာေသာ လက္ညႇိဳးတစ္ေခ်ာင္း။ ရဲရင့္ ခပ္ျမန္ျမန္စာ႐ိုက္လိုက္ၿပီး ဖုန္းကို သုတလက္ထဲထည့္ေပးလိုက္ပါသည္။
*မင္းနဲ႔မဆိုင္ပါဘူး*
သုတက ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းျပံဳးေလေတာ့
*တကယ္ပါ။ ငါ့ဘက္က ဘယ္တုန္းကမွ မင္းအျပစ္လို႔မေတြးခဲ့ဘူး။ ငါဖြင့္ေျပာမိလို႔ စျဖစ္ခဲ့တဲ့ျပႆနာမွာ မင္းအျပစ္မရွိပါဘူး*
"ငါ့ကို အဲဒီေလာက္အထိ အေလၽွာ့မေပးပါနဲ႔ ညီရဲရင့္။ ဒီထက္ေရာင့္တက္မိရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
*ငါေက်နပ္တယ္*
"ဟား ... ငါ့ကို ေနရခက္ေအာင္ကြာ"
*အဲဒီလိုမျဖစ္ပါနဲ႔။ ငါ့အခ်စ္ေၾကာင့္နဲ႔ မင္းကိုထပ္ၿပီး ေနရမခက္ေစခ်င္ဘူး*
"အဲဒီလိုမဆိုလို ... အင့္"
မ်က္ႏွာမေကာင္းသည့္ ေခသုတေၾကာင့္ ညီရဲရင့္က ဆြဲဖက္ပစ္လိုက္ၿပီး သုတေနာက္ေက်ာဘက္တြင္ သူစာရိုက္လိုက္ကာ သုတလက္ထဲထည့္ေပးလိုက္ေသာ္လည္း လႊတ္ေတာ့မေပးခဲ့ေပ။ ၿငိမ္ေနမိေသာေခသုတ လက္ထဲေရာက္လာသည့္ဖုန္းကိုၾကည့္ကာ ျပံဳးမိပါသည္။
*ငါ စကားျပန္ေျပာႏိုင္ရင္ေတာ့ နည္းနည္းေလး ေႏွာင့္ယွက္ခြင့္ေပးပါ*
ငါ မင္းကို ခ်စ္တယ္လို႔ေတာ့ တစ္ခြန္းေလာက္ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္ သုတရယ္။
¤
"ကဲ၊ မင္း ပင္ပန္းေနလိမ့္မယ္၊ နားဦး။ ညေနမွေရခ်ိဳးေတာ့ေနာ္။ အခု တစ္ေရးေလာက္အိပ္လိုက္ဦး၊ ဟုတ္ၿပီလား"
"...အင္း."
"အိပ္ေတာ့ေနာ္၊ အနားမွာ ငါရွိေနေပးမယ္"
*ရတယ္၊ မင္းလည္းအိမ္ျပန္လိုက္ဦး။ ေအးေဆးနား၊ ၿပီးမွ ျပန္လာခဲ့ေနာ္။ ေမေမတို႔လည္းရွိတာပဲ၊ ငါ့ကိုစိတ္မပူနဲ႔ေနာ္။ ေရလည္း ေဖေဖခ်ိဳးေပးပါလိမ့္မယ္။ သုတေလးက တစ္ေရးအိပ္၊ ေရခ်ိဳးၿပီးမွ ျပန္လာခဲ့ေနာ္"
"ရလို႔လား"
"အင္း"
"အြန္း၊ ဒါဆိုလည္း ငါခဏျပန္ဦးမယ္ေနာ္"
သုတေလး အခန္းထဲကထြက္သြားေတာ့မွ ရဲရင့္ အိပ္ေနရာမွထထိုင္လိုက္ၿပီး အသံျပန္ထြက္လာဖို႔ ေလ့က်င့္ေနသည္။ သုတေလးအား စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာခ်င္သည္။
ခ်စ္တယ္။ သုတအား ရင္ႏွင့္မဆန္႔ေအာင္ ခ်စ္ရပါသည္ ဆိုေသာ စကားမ်ားအားလည္း မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ ေျပာခ်င္မိသည္။
ထိုေန႔က ညေနခ်ိန္တြင္ ရဲရင့္ဆီသို႔ သုတျပန္လာကာ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္အထိ အတူရွိခဲ့ၾကသည္။ သည္းသည္းကဲကဲတို႔အား မိဘမ်ားကလည္း မသိဟန္ေဆာင္ကာသာ ေနၾကရေလသည္။
"""""""""
ယေန႔တြင္ေတာ့ ရဲရင့္တို႔အိမ္ေရွ႕ ျမက္ခင္းေပၚတြင္ ဖ်ာခင္း၊ အစားအေသာက္မ်ားခ်ကာ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုထိုင္ေနၾကေလသည္။
ရဲရင့္အား အေနာက္မွသိုင္းဖက္ကာ ေျခဆင္းထိုင္ေနေသာသုတ၊ ယံေလးေပါင္ေပၚတြင္ေခါင္းအံုးကာ လွဲေနေသာ ထူးျမတ္၊ ဥကၠာအားမွီကာ ဂစ္တာေခါက္ေနေသာ ခန္႔သူ။
"ခန္႔သူရာ၊ မင္း ေက်ာရိုးမပါဘူးလားကြာ။ ေပ်ာ့ေခြၿပီးမွီေနေတာ့တာပဲ"
"မင္းဟာေလ၊ မင္းျဖဴေလးမဟုတ္လို႔မလား။ ငါက ဒါေလးမွီတာက် ေသေတာ့မလိုျဖစ္ေနတာ"
"ဟမ္! မင္းက ျဖဴေလးမွမဟုတ္တာ၊ ငႏြားရဲ႕။ အဲ့ဒီလိုမွီခိုေနခ်င္ရင္လည္း ရွာေလကြာ"
"ေတာ္ၿပီကြာ၊ ငါ့လာမေျပာနဲ႔"
ရန္သတ္ေနေသာႏွစ္ေယာက္အား ေခါင္းငဲ့ၾကည့္ကာ စကားဆိုလာသူက ထူးျမတ္။
"ကဲ၊ နားကိုၿငီးေနတာပဲကြာ။ ဒီမွာ ငါခဏေမွးပါရေစ"
"ခင္ဗ်ားလည္း ဇိမ္ယူမေနနဲ႔၊ ထေတာ့။ ေပါင္နာေနၿပီ။ လူေတြကေလ နည္းနည္းေလးမ်က္ႏွာသာေပးတာနဲ႔ ကမ္းတက္လာတယ္ေနာ္။ ဟြန္း"
"ဟာကြာ၊ ယံေလးရာ"
"ကဲပါ ထ၊ ထထိုင္ေတာ့။ မဟုတ္ရင္ စိတ္ဆိုးမွာ"
"စိတ္ေတာ့မဆိုးပါနဲ႔ဗ်ာ။ ထပါၿပီလို႔"
ယံေလးေပါင္ေပၚအိပ္ေနရာမွ ထူးျမတ္ ထထိုင္ကာ ရဲရင့္ႏွင့္သုတတို႔ဘက္ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ေျခဆင္းထား၍ ရဲရင့္ခႏၶာကိုယ္အား ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားထားၿပီး အေနာက္ကေနသိုင္းဖက္ကာ ရဲရင့္ပခုံးေပၚေမးတင္ထားၿပီး ရဲရင့္ခြံ႕ေကၽြးေနေသာပန္းသီးစိတ္အား တစျမဳံ႕ျမဳံ႕ဝါးေနေသာ ေခသုတ။
"ေဟ့ေကာင္၊ ေခသုတ။ မင္းကလူမမာလား၊ ရဲရင့္ကလူမမာလား၊ ေျပာစမ္း"
"မနာလိုမျဖစ္နဲ႔။ ငါ့ကုသိုလ္နဲ႔ငါ။ ၿပီးေတာ့ ရဲရင့္ေလးက လမ္းေလၽွာက္ဖို႔ ေျခေထာက္ကနာေသးတာရယ္၊ ညာဘက္လက္က အရိုးအက္ေနတာရယ္၊ စကားသိပ္မေျပာႏိုင္ေသးတာရယ္ကလြဲရင္ လူေကာင္းပါေနာ္"
"ဪ၊ ေအးပါကြာ"
"ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ပတ္ေနရင္ စာေမးပြဲေျဖရေတာ့မွာ။ ခန္႔သူ၊ ဥကၠာ၊ မင္းတို႔ေရာ အဆင္သင့္ပဲလား"
ထူးျမတ္ေမးေတာ့ ခန္႔သူက စပ်စ္သီးတစ္လုံးကို အခြံေလးေတြလႊာရင္း ျပန္ေျဖကာ ရဲရင့္ကိုပါ ဆက္ေမးေလေတာ့ ျပန္ေျဖလာသူက သုတ။
"အင္း။ ဒါနဲ႔၊ ရဲရင့္ကေရာ?"
"ရဲရင့္ေလးကို မေျဖခိုင္းပါဘူး။ ဒီႏွစ္နားရလည္းဘာျဖစ္လဲ။ ေနာက္ႏွစ္မွေျဖ၊ ေနာ္ ရဲရင့္"
"အင္း"
ရဲရင့္အား အကုန္ဝိုင္းၾကည့္လာကာ အံ့ၾသေနၾကသူမ်ားကေတာ့
"ရဲရင့္၊ မင္း အင္း လို႔ေျပာလိုက္တာလား"
"ဟုတ္တယ္။ ငါ့ရဲရင့္ေလးက အင္း နဲ႔ ဟင့္အင္း ေျပာတတ္ေနၿပီ"
"အဟား၊ ဝမ္းသာပါတယ္ကြာ"
"အဲ့ဒါ ငါေတာ္လို႔"
"အမ္၊ ဂုဏ္ကဆာျပန္ၿပီ"
တစ္ခ်ိန္လုံးအသံတိတ္ေနတဲ့ တိမ္ယံက ဖုန္းၾကည့္ေနရင္းမွ သုတအားၾကည့္လာကာ
"ကိုရဲရင့္က မေျဖဘူးဆိုေတာ့ ကိုသုကေရာ?"
"ဟင္၊ ငါလည္းမေျဖဘူး"
သုတအေျဖေၾကာင့္ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္လာသူက ရဲရင့္။
'သုတေလးက စာေမးပြဲမေျဖဘူးတဲ့လား။ မျဖစ္ဘူး၊ တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္က နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္အတြက္နဲ႔ ခ်စ္ရသူေလးရဲ႕ တိုးတက္ရာလမ္းကိုေတာ့ မပိတ္ေစခ်င္ပါ'
ေခါင္းတြင္တြင္ခါေနေသာ ရဲရင့္အား သုတဖက္ထားရင္း
"ငါ စာေမးပြဲမေျဖမွာစိုးလို႔လား"
"အင္း"
"ဟူး ... ငါ ... ငါက ရဲရင့္ေလးနဲ႔မွ အတူတူေျဖမယ္ေလေနာ္"
"ဟင့္ အင္း၊ ေျဖ"
"ရဲရင့္ေလးကလည္း မင္းတစ္ေယာက္တည္းကို ငါစိတ္မခ်ဘူး"
ရဲရင့္ ဖုန္းယူကာစာရိုက္ၿပီး သုတလက္ထဲသို႔ ထည့္ေပးလိုက္သည္။
*အဲဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႔။ ငါ့ကိုခ်စ္ရင္ စာေမးပြဲေျဖပါေနာ္။ တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္က နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ ငါ့အတြက္နဲ႔ ငါခ်စ္ရတဲ့သူရဲ႕ဘဝတက္လမ္းကို မပိတ္ပင္ခ်င္ဘူး။ သုတေလးသာ အဲ့ဒီလိုလုပ္လိုက္ရင္ ငါတင္မကဘူး၊ မိဘေတြပါ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရလိမ့္မယ္။ စိတ္မပူနဲ႔၊ ေနာက္တစ္ႏွစ္ငါျပန္တက္ရင္ မင္းနဲ႔အတန္းမတူေပမဲ့ ယံေလးရွိတယ္ေလေနာ္။ ငါ့ကိုခ်စ္ရင္ ငါ့စကားနားေထာင္ပါ သုတေလးရယ္၊ ေနာ္*
ရဲရင့္ေရးျပလာေသာ စာတို႔အားဖတ္ကာ သုတ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ အင္းေလ၊ သူေျပာတာလည္း ဟုတ္ေနတာပဲ။ ခ်စ္ရသူ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ သူ႔ဆႏၵေတြကို လက္ခံရမွာေပါ့။
"ကဲပါ၊ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ၾကနဲ႔ေတာ့။ ငါစာေမးပြဲေျဖမယ္၊ ဟုတ္ၿပီလား။ ငါ့အခ်စ္ကေလးဆႏၵကို ငါျဖည့္ဆည္းေပးရမွာေပါ့ ဟဟားး"
ထို႔ေနာက္ အားလုံး ကိုယ့္အာ႐ုံနဲ႔ကိုယ္ သီခ်င္းဆိုသူကဆို၊ ဂစ္တာတီးသူကတီး၊ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းတြဲ ပိုးခန္းပန္းခန္းရိုက္သူကရိုက္နဲ႔ ဆူညံေနၾကေလရဲ႕။
ထိုအခ်ိန္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာရဲရင့္ႏႈတ္က ထြက္လာသည့္စကားသံတို႔အား မည္သူမၽွမၾကားလိုက္ပါ။ ထိုအသံတိုးတိုးေလးက
"သု တ ေလး" ဟူ၍ပင္ျဖစ္သည္။
"""""""""""""""""""""""
"ယံလေး"
"ဟင်?"
"ကိုယ်အတည်ပြောမှာနော်"
"ဘာကိုလဲ။ ကားသေချာမောင်းစမ်းပါဗျာ"
"ကိုယ် မင်းကိုချစ်တယ်"
"ခင်ဗျား၊ ပြောလေဆိုးလေ"
တိမ်ယံ တစ်ဖက်သို့လှည့်သွားလေပြီ။
"ကိုယ့်ကို စဉ်းစားပေးမယ်မဟုတ်လား"
"ကျွန်တော့်စိတ်ထဲ ဘယ်လိုရှိလဲဆိုတာ ခင်ဗျားလည်းသိသားပဲ"
"အခု လွှတ်ချဖို့ကြိုးစားနေတာပဲလေ။ ကိုယ့်ကို စဉ်းစားပေးနိုင်မလား"
မျက်နှာလွှဲနေဆဲတိမ်ယံက ထူးမြတ်ဘက်သို့ပြန်လှည့်လာကာ
"လွယ်လိုက်တာနော်"
"မလွယ်တာတော့ သိပါတယ်။ ယံလေးစိတ်ထဲ ခံစားရသမျှတွေအတွက် ကိုယ်မျှဝေခံစားပေးနိုင်တယ်"
"လူဆိုတာ ကိုယ်တိုင်ခံစားဖူးမှ ကိုယ်ချင်းစာပေးနိုင်တာပါဗျာ"
"ကိုယ်ကရော ဘာမှမခံစားရဘူးလို့ ထင်နေတာလား။ ကိုယ်ချစ်တဲ့လူက ရမှာမဟုတ်တဲ့ တခြားလူရဲ့အချစ်ကို မျှော်ငေးနေတာကို ကိုယ်ကထိုင်ကြည့်နေရတာလေ"
"ခင်ဗျား ..."
"အနည်းဆုံးတော့ ယံလေးကမှ လှည့်ကြည့်မယ်ဆို ကိုယ်ရှိနေပါသေးတယ်"
"အဲဒီအကြောင်းတွေ မပြောချင်သေးဘူး"
"သဘောပါပဲကွာ။ ဒါပေမဲ့ လွှတ်ချလိုက်တော့မယ့်အချစ်အတွက် အစားထိုးစရာရှာမယ်ဆိုရင်တောင် ကိုယ့်ကိုတော့ သတိရပေးပါ"
"ကျွန်တော် အစားမထိုးတတ်ဘူး"
"လိုရာဆွဲတွေးမယ်နော်။ ဥပမာ၊ ကိုယ့်နားမင်းရောက်လာရင် အဲဒါကိုယ့်အတွက်ပဲပေါ့လေ။ ကိုယ်က အစားထိုးခံမဟုတ်ဘူးပေါ့။ မဆိုးပါဘူး၊ ခံစားလို့ကောင်းတယ်"
"ခင်ဗျားလည်း ပေါက်တူးပဲ"
"ဟား ဟား"
"ခင်ဗျား ရည်းစားထားဖူးလား"
"အင်း"
"ကောင်မလေးပဲ မဟုတ်လား"
"ဟုတ်ပါတယ်"
"ရင်ခုန်ဖူးလား"
"အင်း"
"ကောင်လေးတွေကိုလား၊ ကောင်မလေးတွေကိုလား"
"မင်းနဲ့ကျမှ Gay သွားတာ"
"အာ ... တည့်ကြီးမပြောနဲ့လေဗျာ"
အနည်းငယ်နီသွားသော မျက်နှာလေးက ငုံသွားလေတော့ ထူးမြတ်လိုက်ကြည့်ရင်း
"ရှက်သွားတာပဲ"
"ဟာ ... ကားကိုပဲ အာရုံစိုက်လေဗျာ"
"မင်းကိုတော့ အထိခိုက်မခံပါဘူးကွာ"
"တော်ပြီ။ စာတွေလာဖတ်မပြနဲ့တော့"
"ဟား ဟား၊ ကလေးက တကယ်ကို ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်"
"အဲဒီကိစ္စ ပြောရဦးမယ်။ ကလေးလို့မခေါ်စမ်းနဲ့ဗျာ။ တခြားလူတွေကြားရင် ကျွန်တော်တို့ကို တစ်မျိုးထင်လိမ့်မယ်။ အဲဒီလိုမဖြစ်ချင်ဘူး။ ကျွန်တော်ပြောတာ နားလည်တယ်မဟုတ်လား"
"ကိုယ် ဆင်ခြင်ပါ့မယ်။ အခုလည်း တခြားလူတွေမရှိလို့ ခေါ်တာပါ"
"မခေါ်နဲ့၊ ပြီးရင် နှုတ်ကျိုးသွားပြီဖြစ်ဦးမယ်။ ကျွန်တော်တို့လည်း ဘာမှဆိုင်တာမဟုတ်ဘူး"
"ဟာဟ၊ ဟုတ်ကဲ့ပါခင်ဗျ"
အတင်းကိုတားမြစ်နေလေသော တိမ်ယံ့မျက်နှာသည် စူပုပ်ပုပ်လေးမို့ ထူးမြတ် အသည်းယား၍ ကလေးဟုထပ်ခေါ်ချင်ပါသော်လည်း ဆင်ခြင်လိုက်ရသည်။
နောက်မှ သက်ဆိုင်သွားတဲ့အခါ အတိုးချပြီးခေါ်မယ် ကလေး။
"ယံလေးရော ရည်းစားထားဖူးလား"
"ရည်းစားတော့မဟုတ်ပေမဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ တော်တော်လေးတွဲဖူးတယ်"
"အင်း၊ သူက အလိုလိုက်လား"
"ဗျာ"
"ယောက်ျားလေးပဲမဟုတ်ဘူးလား"
"ခင်ဗျားကသိတယ်ပေါ့။ ကျွန်တော်က သိသာနေတာလား"
"ကိုယ်က အရိပ်လိုကြည့်နေလို့ သိတာပါ"
"သူက အရမ်းကို လူကြီးဆန်တယ်။ ငယ်ငယ်ကတည်းက သူ့ခြေထောက်ပေါ် သူရပ်တည်ခဲ့ရတော့ အရမ်းလည်းရင့်ကျက်တယ်။ အဲဒါတွေကြောင့်ပဲ ကျွန်တော့်လို ရူးမိုက်မိုက်ကောင်နဲ့ အဆင်မပြေဘူးပေါ့"
"ဪ၊ သူက ပေါ်ပေါ်ထင်ထင်မတွဲရဲတာလား"
"ဘယ်သူ့ဘက်ကမှ ဖွင့်ကိုမပြောခဲ့ပါဘူး။ အခုတော့ အင်ဂျင်နီယာလောင်း မမတစ်ယောက်နဲ့ တွဲနေတယ်တဲ့။ လိုင်းပေါ်မှာ တွေ့မိတာပါ"
"ဪ"
"ငယ်သူငယ်ချင်းမို့ သံယောဇဉ်ဖြစ်မိရုံပါပဲ။ ပြန်တွေးကြည့်တော့ ဘာမှမဟုတ်ပြန်ဘူး"
"ခေသုတကရော?"
"ကိုသုက ... အင်း ... သူက ကျွန်တော့်အတွက်တော့ မြင်မြင်ချင်း ရင်ခုန်မိတာပဲ။ တွေ့နေမြင်နေရင်းကို လောဘတက်မိတာမျိုး၊ အပိုင်သိမ်းထားချင်တာမျိုး။ အဟား ... ကျွန်တော်ရူးတယ်နော်"
သူငယ်ချင်းအကြောင်းပြောစဉ်က ဘာမှမထူးခြားလေသည့် တိမ်ယံ၊ ခေသုတအကြောင်းပြောရင်း ပြုံးနေသောမျက်နှာလေးက ရုတ်တရက်ရယ်ချလိုက်လေတော့ ထူးမြတ်ရင်ထဲအောင့်နေရာက လိုက်ပြုံးမိပြန်တယ်။
အချစ်ဆိုတာ ထူးဆန်းတယ်။
နာကျင်နေရင်းလည်း ပြုံးစေနိုင်သလို၊
လောင်မြိုက်ခံနေရရင်းကလည်း ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားစေတယ်။
အထပ်ထပ် ရူးသွပ်စေသလို၊
အခါခါ မက်မောစေတယ်။
"ကိုယ်လည်း လိုက်ရူးပေးနိုင်ပါတယ်"
"ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို ခင်ပါတယ်"
"ကျေနပ်လိုက်ပါ့မယ်"
¤
"ဟား ဟား ဟား၊ ဒါဆို ဖြူလေးနဲ့ Date မယ့်ကိစ္စ ဆေးရုံလာရလို့ ပျက်သွားတာပေါ့။ ဝမ်းသာတယ်၊ အလကားနေ လျေှုာက်လိမ့်နေတဲ့ကောင်"
"အေးပါ၊ ကိုယ်ချင်းမစာတတ်တဲ့ကောင်တွေ ပြောထားဦးပေါ့။ ဝဋ်တော့ လည်ကြဦးမှာပါ"
"အဲဒီလိုဝဋ်မျိုး လည်ချင်ပါရဲ့"
"ခန့်သူ၊ သားကြီး၊ စိတ်မကောင်းပါဘူးကွာ။ မင်းက ကျွန်းတုံးဖက်ရမယ့်ကောင်လေ"
"ဟေ့ကောင်၊ ငှက်ပျောတုံးဆိုရပြီ။ အချိန်တန် ခြောက်ကပ်သွားရင် ငါရည်းစားရနိုင်သေးတယ်။ ကျွန်းတုံးတော့လာမလုပ်နဲ့၊ မင်းအတွက် အခေါင်းရိုက်ဖို့ချန်ထားလိုက်"
"လွဲစေ၊ ဖယ်စေ၊ ရှောင်ရှားစေ။ ဘယ့်နှယ်၊ မိန်းမတောင်မယူရသေးတဲ့ လူပျိုနုနုထွတ်ထွတ်လေးကို"
"လူပျိုသရဲတွေအတွက်လည်း ဖူးစာရှာဖွေရေးရှိတယ်။ ပူမနေနဲ့"
"မင်းကြီးဒေါ်ကြီးကိုသာ သွားရှာပေးလိုက်"
"ဟား ဟား ဟား"
"မင်းတို့ကောင်တွေ မပြန်ကြသေးဘူးလား။ လူမမာ နားရအောင် ပြန်ပါတော့"
"လူမမာတဲ့၊ မင်းကောင်ကဖြင့် ပြုံးလို့ရယ်လို့။ ဘယ်နားမှ လူမမာရုပ်မထွက်ဘူး"
"မသိဘူး၊ ပြန်တော့"
"လိုက်ပို့ပေးပြီးတော့ ကျေးဇူးကကန်းပြီ။ ပြန်မှာပါ၊ နောက်လည်း ကြုံရင်ကြုံသလို လာရှုပ်ဦးမှာ"
"အလိုက်ကန်းဆိုးမသိတဲ့ကောင်တွေ"
"အေးပါ။ မင်းက အိမ်ရှင်ရဲ့ယောက်ျားဆိုတော့ နှင်ပါ"
"ဟာ! ပြောလေ၊ ကဲလေ။ သေချင်နေတာလား"
"အော်မနေနဲ့၊ ပြန်မှာ။ မင်းတို့ဘာသာ ပလူးကြ"
တိမ်ယံပြန်သွားပြီး သူငယ်ချင်းတွေ စနောက်ပြောဆိုကြရင်း ပြန်မယ့်လူတွေလည်း ကားကိုယ်စီနှင့် ထွက်သွားကြလေပြီ။
အိမ်ရှေ့လိုက်ပို့ပြီး ပြန်ဝင်လာသည့်သုတကို ဧည့်ခန်းထဲထိုင်ကျန်နေခဲ့သော ရဲရင့်က လိုက်ငေးနေလေတော့
"ဘာပြောမလို့လဲ"
ရဲရင့်ခေါင်းခါသည်။ ခေါင်းခါရုံမကသေးဘဲ တစ်ခုခုကိုအာရုံစိုက်နေသလိုပုံစံကြောင့် သုတကြည့်နေမိသည်။ သုံးမိနစ်ခန့်ကြာသွားပြီးမှ
"ဟင် ... ဟင့် ... အင်း"
မပီမသအသံတစ်ခုကြောင့် သုတ ကြောင်အမ်းအမ်းဖြစ်သွားရသည်။ နောက်မှ
"ဟား ဟား ... ရဲရင့်၊ မင်း ... မင်း ဟင့်အင်းလို့ ငြင်းလိုက်တာလား။ အား ... တော်လိုက်တာ"
သုတ ရဲရင့်ကိုပြေးဖက်ပစ်မိသည်။ ရဲရင့်ပြုံးနေမိသည်က ပါးစပ်မစိနိုင်။
သုတဆီမှ နွေးထွေးသောအထိအတွေ့တွေကို ပြန်ရတာနဲ့တင် ဒီတစ်ခါမတော်တဆမှုဖြစ်တာ တန်သွားပါပြီ။
လူချင်းခွာပြီး ရဲရင့်ဘေးမှာထိုင်ချလိုက်သော ခေသုတက
"မင်းအသံမကြားရတာ ငါတကယ် နေလို့မရဘူး။ ငါကထွက်သွားခိုင်းမိလို့၊ ငါ့ကြောင့် ..."
သုတနှုတ်ခမ်းပေါ်ရောက်လာသော လက်ညှိုးတစ်ချောင်း။ ရဲရင့် ခပ်မြန်မြန်စာရိုက်လိုက်ပြီး ဖုန်းကို သုတလက်ထဲထည့်ပေးလိုက်ပါသည်။
*မင်းနဲ့မဆိုင်ပါဘူး*
သုတက ခပ်နွမ်းနွမ်းပြုံးလေတော့
*တကယ်ပါ။ ငါ့ဘက်က ဘယ်တုန်းကမှ မင်းအပြစ်လို့မတွေးခဲ့ဘူး။ ငါဖွင့်ပြောမိလို့ စဖြစ်ခဲ့တဲ့ပြဿနာမှာ မင်းအပြစ်မရှိပါဘူး*
"ငါ့ကို အဲဒီလောက်အထိ အလျှော့မပေးပါနဲ့ ညီရဲရင့်။ ဒီထက်ရောင့်တက်မိရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
*ငါကျေနပ်တယ်*
"ဟား ... ငါ့ကို နေရခက်အောင်ကွာ"
*အဲဒီလိုမဖြစ်ပါနဲ့။ ငါ့အချစ်ကြောင့်နဲ့ မင်းကိုထပ်ပြီး နေရမခက်စေချင်ဘူး*
"အဲဒီလိုမဆိုလို ... အင့်"
မျက်နှာမကောင်းသည့် ခေသုတကြောင့် ညီရဲရင့်က ဆွဲဖက်ပစ်လိုက်ပြီး သုတနောက်ကျောဘက်တွင် သူစာရိုက်လိုက်ကာ သုတလက်ထဲထည့်ပေးလိုက်သော်လည်း လွှတ်တော့မပေးခဲ့ပေ။ ငြိမ်နေမိသောခေသုတ လက်ထဲရောက်လာသည့်ဖုန်းကိုကြည့်ကာ ပြုံးမိပါသည်။
*ငါ စကားပြန်ပြောနိုင်ရင်တော့ နည်းနည်းလေး နှောင့်ယှက်ခွင့်ပေးပါ*
ငါ မင်းကို ချစ်တယ်လို့တော့ တစ်ခွန်းလောက်ပြောချင်ပါသေးတယ် သုတရယ်။
¤
"ကဲ၊ မင်း ပင်ပန်းနေလိမ့်မယ်၊ နားဦး။ ညနေမှရေချိုးတော့နော်။ အခု တစ်ရေးလောက်အိပ်လိုက်ဦး၊ ဟုတ်ပြီလား"
"...အင်း."
"အိပ်တော့နော်၊ အနားမှာ ငါရှိနေပေးမယ်"
*ရတယ်၊ မင်းလည်းအိမ်ပြန်လိုက်ဦး။ အေးဆေးနား၊ ပြီးမှ ပြန်လာခဲ့နော်။ မေမေတို့လည်းရှိတာပဲ၊ ငါ့ကိုစိတ်မပူနဲ့နော်။ ရေလည်း ဖေဖေချိုးပေးပါလိမ့်မယ်။ သုတလေးက တစ်ရေးအိပ်၊ ရေချိုးပြီးမှ ပြန်လာခဲ့နော်"
"ရလို့လား"
"အင်း"
"အွန်း၊ ဒါဆိုလည်း ငါခဏပြန်ဦးမယ်နော်"
သုတလေး အခန်းထဲကထွက်သွားတော့မှ ရဲရင့် အိပ်နေရာမှထထိုင်လိုက်ပြီး အသံပြန်ထွက်လာဖို့ လေ့ကျင့်နေသည်။ သုတလေးအား စကားတွေအများကြီးပြောချင်သည်။
ချစ်တယ်။ သုတအား ရင်နှင့်မဆန့်အောင် ချစ်ရပါသည် ဆိုသော စကားများအားလည်း မမောနိုင်မပန်းနိုင် ပြောချင်မိသည်။
ထိုနေ့က ညနေချိန်တွင် ရဲရင့်ဆီသို့ သုတပြန်လာကာ နောက်တစ်နေ့မနက်အထိ အတူရှိခဲ့ကြသည်။ သည်းသည်းကဲကဲတို့အား မိဘများကလည်း မသိဟန်ဆောင်ကာသာ နေကြရလေသည်။
"""""""""
ယနေ့တွင်တော့ ရဲရင့်တို့အိမ်ရှေ့ မြက်ခင်းပေါ်တွင် ဖျာခင်း၊ အစားအသောက်များချကာ သူငယ်ချင်းတစ်စုထိုင်နေကြလေသည်။
ရဲရင့်အား အနောက်မှသိုင်းဖက်ကာ ခြေဆင်းထိုင်နေသောသုတ၊ ယံလေးပေါင်ပေါ်တွင်ခေါင်းအုံးကာ လှဲနေသော ထူးမြတ်၊ ဥက္ကာအားမှီကာ ဂစ်တာခေါက်နေသော ခန့်သူ။
"ခန့်သူရာ၊ မင်း ကျောရိုးမပါဘူးလားကွာ။ ပျော့ခွေပြီးမှီနေတော့တာပဲ"
"မင်းဟာလေ၊ မင်းဖြူလေးမဟုတ်လို့မလား။ ငါက ဒါလေးမှီတာကျ သေတော့မလိုဖြစ်နေတာ"
"ဟမ်! မင်းက ဖြူလေးမှမဟုတ်တာ၊ ငနွားရဲ့။ အဲ့ဒီလိုမှီခိုနေချင်ရင်လည်း ရှာလေကွာ"
"တော်ပြီကွာ၊ ငါ့လာမပြောနဲ့"
ရန်သတ်နေသောနှစ်ယောက်အား ခေါင်းငဲ့ကြည့်ကာ စကားဆိုလာသူက ထူးမြတ်။
"ကဲ၊ နားကိုငြီးနေတာပဲကွာ။ ဒီမှာ ငါခဏမှေးပါရစေ"
"ခင်ဗျားလည်း ဇိမ်ယူမနေနဲ့၊ ထတော့။ ပေါင်နာနေပြီ။ လူတွေကလေ နည်းနည်းလေးမျက်နှာသာပေးတာနဲ့ ကမ်းတက်လာတယ်နော်။ ဟွန်း"
"ဟာကွာ၊ ယံလေးရာ"
"ကဲပါ ထ၊ ထထိုင်တော့။ မဟုတ်ရင် စိတ်ဆိုးမှာ"
"စိတ်တော့မဆိုးပါနဲ့ဗျာ။ ထပါပြီလို့"
ယံလေးပေါင်ပေါ်အိပ်နေရာမှ ထူးမြတ် ထထိုင်ကာ ရဲရင့်နှင့်သုတတို့ဘက် လှည့်ကြည့်တော့ ခြေဆင်းထား၍ ရဲရင့်ခန္ဓာကိုယ်အား ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကြားထားပြီး အနောက်ကနေသိုင်းဖက်ကာ ရဲရင့်ပခုံးပေါ်မေးတင်ထားပြီး ရဲရင့်ခွံ့ကျွေးနေသောပန်းသီးစိတ်အား တစမြုံ့မြုံ့ဝါးနေသော ခေသုတ။
"ဟေ့ကောင်၊ ခေသုတ။ မင်းကလူမမာလား၊ ရဲရင့်ကလူမမာလား၊ ပြောစမ်း"
"မနာလိုမဖြစ်နဲ့။ ငါ့ကုသိုလ်နဲ့ငါ။ ပြီးတော့ ရဲရင့်လေးက လမ်းလျှောက်ဖို့ ခြေထောက်ကနာသေးတာရယ်၊ ညာဘက်လက်က အရိုးအက်နေတာရယ်၊ စကားသိပ်မပြောနိုင်သေးတာရယ်ကလွဲရင် လူကောင်းပါနော်"
"ဪ၊ အေးပါကွာ"
"ဒါနဲ့ နောက်တစ်ပတ်နေရင် စာမေးပွဲဖြေရတော့မှာ။ ခန့်သူ၊ ဥက္ကာ၊ မင်းတို့ရော အဆင်သင့်ပဲလား"
ထူးမြတ်မေးတော့ ခန့်သူက စပျစ်သီးတစ်လုံးကို အခွံလေးတွေလွှာရင်း ပြန်ဖြေကာ ရဲရင့်ကိုပါ ဆက်မေးလေတော့ ပြန်ဖြေလာသူက သုတ။
"အင်း။ ဒါနဲ့၊ ရဲရင့်ကရော?"
"ရဲရင့်လေးကို မဖြေခိုင်းပါဘူး။ ဒီနှစ်နားရလည်းဘာဖြစ်လဲ။ နောက်နှစ်မှဖြေ၊ နော် ရဲရင့်"
"အင်း"
ရဲရင့်အား အကုန်ဝိုင်းကြည့်လာကာ အံ့သြနေကြသူများကတော့
"ရဲရင့်၊ မင်း အင်း လို့ပြောလိုက်တာလား"
"ဟုတ်တယ်။ ငါ့ရဲရင့်လေးက အင်း နဲ့ ဟင့်အင်း ပြောတတ်နေပြီ"
"အဟား၊ ဝမ်းသာပါတယ်ကွာ"
"အဲ့ဒါ ငါတော်လို့"
"အမ်၊ ဂုဏ်ကဆာပြန်ပြီ"
တစ်ချိန်လုံးအသံတိတ်နေတဲ့ တိမ်ယံက ဖုန်းကြည့်နေရင်းမှ သုတအားကြည့်လာကာ
"ကိုရဲရင့်က မဖြေဘူးဆိုတော့ ကိုသုကရော?"
"ဟင်၊ ငါလည်းမဖြေဘူး"
သုတအဖြေကြောင့် လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်လာသူက ရဲရင့်။
'သုတလေးက စာမေးပွဲမဖြေဘူးတဲ့လား။ မဖြစ်ဘူး၊ တစ်နှစ်ဆိုတဲ့အချိန်က နည်းတာမဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်အတွက်နဲ့ ချစ်ရသူလေးရဲ့ တိုးတက်ရာလမ်းကိုတော့ မပိတ်စေချင်ပါ'
ခေါင်းတွင်တွင်ခါနေသော ရဲရင့်အား သုတဖက်ထားရင်း
"ငါ စာမေးပွဲမဖြေမှာစိုးလို့လား"
"အင်း"
"ဟူး ... ငါ ... ငါက ရဲရင့်လေးနဲ့မှ အတူတူဖြေမယ်လေနော်"
"ဟင့် အင်း၊ ဖြေ"
"ရဲရင့်လေးကလည်း မင်းတစ်ယောက်တည်းကို ငါစိတ်မချဘူး"
ရဲရင့် ဖုန်းယူကာစာရိုက်ပြီး သုတလက်ထဲသို့ ထည့်ပေးလိုက်သည်။
*အဲဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့။ ငါ့ကိုချစ်ရင် စာမေးပွဲဖြေပါနော်။ တစ်နှစ်ဆိုတဲ့အချိန်က နည်းတာမဟုတ်ဘူး။ ငါ့အတွက်နဲ့ ငါချစ်ရတဲ့သူရဲ့ဘဝတက်လမ်းကို မပိတ်ပင်ချင်ဘူး။ သုတလေးသာ အဲ့ဒီလိုလုပ်လိုက်ရင် ငါတင်မကဘူး၊ မိဘတွေပါ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရလိမ့်မယ်။ စိတ်မပူနဲ့၊ နောက်တစ်နှစ်ငါပြန်တက်ရင် မင်းနဲ့အတန်းမတူပေမဲ့ ယံလေးရှိတယ်လေနော်။ ငါ့ကိုချစ်ရင် ငါ့စကားနားထောင်ပါ သုတလေးရယ်၊ နော်*
ရဲရင့်ရေးပြလာသော စာတို့အားဖတ်ကာ သုတ သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ အင်းလေ၊ သူပြောတာလည်း ဟုတ်နေတာပဲ။ ချစ်ရသူ စိတ်ချမ်းသာဖို့ သူ့ဆန္ဒတွေကို လက်ခံရမှာပေါ့။
"ကဲပါ၊ စိတ်မကောင်းမဖြစ်ကြနဲ့တော့။ ငါစာမေးပွဲဖြေမယ်၊ ဟုတ်ပြီလား။ ငါ့အချစ်ကလေးဆန္ဒကို ငါဖြည့်ဆည်းပေးရမှာပေါ့ ဟဟားး"
ထို့နောက် အားလုံး ကိုယ့်အာရုံနဲ့ကိုယ် သီချင်းဆိုသူကဆို၊ ဂစ်တာတီးသူကတီး၊ အချစ်ဇာတ်လမ်းတွဲ ပိုးခန်းပန်းခန်းရိုက်သူကရိုက်နဲ့ ဆူညံနေကြလေရဲ့။
ထိုအချိန် တိတ်ဆိတ်နေသောရဲရင့်နှုတ်က ထွက်လာသည့်စကားသံတို့အား မည်သူမျှမကြားလိုက်ပါ။ ထိုအသံတိုးတိုးလေးက
"သု တ လေး" ဟူ၍ပင်ဖြစ်သည်။
"""""""""""""""""""""""
by Jay & Demon
"ဟင္?"
"ကိုယ္အတည္ေျပာမွာေနာ္"
"ဘာကိုလဲ။ ကားေသခ်ာေမာင္းစမ္းပါဗ်ာ"
"ကိုယ္ မင္းကိုခ်စ္တယ္"
"ခင္ဗ်ား၊ ေျပာေလဆိုးေလ"
တိမ္ယံ တစ္ဖက္သို႔လွည့္သြားေလၿပီ။
"ကိုယ့္ကို စဥ္းစားေပးမယ္မဟုတ္လား"
"ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ဘယ္လိုရွိလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားလည္းသိသားပဲ"
"အခု လႊတ္ခ်ဖို႔ႀကိဳးစားေနတာပဲေလ။ ကိုယ့္ကို စဥ္းစားေပးႏိုင္မလား"
မ်က္ႏွာလႊဲေနဆဲတိမ္ယံက ထူးျမတ္ဘက္သို႔ျပန္လွည့္လာကာ
"လြယ္လိုက္တာေနာ္"
"မလြယ္တာေတာ့ သိပါတယ္။ ယံေလးစိတ္ထဲ ခံစားရသမၽွေတြအတြက္ ကိုယ္မၽွေဝခံစားေပးႏိုင္တယ္"
"လူဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ခံစားဖူးမွ ကိုယ္ခ်င္းစာေပးႏိုင္တာပါဗ်ာ"
"ကိုယ္ကေရာ ဘာမွမခံစားရဘူးလို႔ ထင္ေနတာလား။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူက ရမွာမဟုတ္တဲ့ တျခားလူရဲ႕အခ်စ္ကို ေမၽွာ္ေငးေနတာကို ကိုယ္ကထိုင္ၾကည့္ေနရတာေလ"
"ခင္ဗ်ား ..."
"အနည္းဆံုးေတာ့ ယံေလးကမွ လွည့္ၾကည့္မယ္ဆို ကိုယ္ရွိေနပါေသးတယ္"
"အဲဒီအေၾကာင္းေတြ မေျပာခ်င္ေသးဘူး"
"သေဘာပါပဲကြာ။ ဒါေပမဲ့ လႊတ္ခ်လိုက္ေတာ့မယ့္အခ်စ္အတြက္ အစားထိုးစရာရွာမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ့္ကိုေတာ့ သတိရေပးပါ"
"ကၽြန္ေတာ္ အစားမထိုးတတ္ဘူး"
"လိုရာဆြဲေတြးမယ္ေနာ္။ ဥပမာ၊ ကိုယ့္နားမင္းေရာက္လာရင္ အဲဒါကိုယ့္အတြက္ပဲေပါ့ေလ။ ကိုယ္က အစားထိုးခံမဟုတ္ဘူးေပါ့။ မဆိုးပါဘူး၊ ခံစားလို႔ေကာင္းတယ္"
"ခင္ဗ်ားလည္း ေပါက္တူးပဲ"
"ဟား ဟား"
"ခင္ဗ်ား ရည္းစားထားဖူးလား"
"အင္း"
"ေကာင္မေလးပဲ မဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါတယ္"
"ရင္ခုန္ဖူးလား"
"အင္း"
"ေကာင္ေလးေတြကိုလား၊ ေကာင္မေလးေတြကိုလား"
"မင္းနဲ႔က်မွ Gay သြားတာ"
"အာ ... တည့္ႀကီးမေျပာနဲ႔ေလဗ်ာ"
အနည္းငယ္နီသြားေသာ မ်က္ႏွာေလးက ငံုသြားေလေတာ့ ထူးျမတ္လိုက္ၾကည့္ရင္း
"ရွက္သြားတာပဲ"
"ဟာ ... ကားကိုပဲ အာ႐ံုစိုက္ေလဗ်ာ"
"မင္းကိုေတာ့ အထိခိုက္မခံပါဘူးကြာ"
"ေတာ္ၿပီ။ စာေတြလာဖတ္မျပနဲ႔ေတာ့"
"ဟား ဟား၊ ကေလးက တကယ္ကို ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္"
"အဲဒီကိစၥ ေျပာရဦးမယ္။ ကေလးလို႔မေခၚစမ္းနဲ႔ဗ်ာ။ တျခားလူေတြၾကားရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တစ္မ်ိဳးထင္လိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုမျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ နားလည္တယ္မဟုတ္လား"
"ကိုယ္ ဆင္ျခင္ပါ့မယ္။ အခုလည္း တျခားလူေတြမရွိလို႔ ေခၚတာပါ"
"မေခၚနဲ႔၊ ၿပီးရင္ ႏႈတ္က်ိဳးသြားၿပီျဖစ္ဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဘာမွဆိုင္တာမဟုတ္ဘူး"
"ဟာဟ၊ ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်"
အတင္းကိုတားျမစ္ေနေလေသာ တိမ္ယံ့မ်က္ႏွာသည္ စူပုပ္ပုပ္ေလးမို႔ ထူးျမတ္ အသည္းယား၍ ကေလးဟုထပ္ေခၚခ်င္ပါေသာ္လည္း ဆင္ျခင္လိုက္ရသည္။
ေနာက္မွ သက္ဆိုင္သြားတဲ့အခါ အတိုးခ်ၿပီးေခၚမယ္ ကေလး။
"ယံေလးေရာ ရည္းစားထားဖူးလား"
"ရည္းစားေတာ့မဟုတ္ေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးတြဲဖူးတယ္"
"အင္း၊ သူက အလိုလိုက္လား"
"ဗ်ာ"
"ေယာက္်ားေလးပဲမဟုတ္ဘူးလား"
"ခင္ဗ်ားကသိတယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က သိသာေနတာလား"
"ကိုယ္က အရိပ္လိုၾကည့္ေနလို႔ သိတာပါ"
"သူက အရမ္းကို လူႀကီးဆန္တယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက သူ႔ေျခေထာက္ေပၚ သူရပ္တည္ခဲ့ရေတာ့ အရမ္းလည္းရင့္က်က္တယ္။ အဲဒါေတြေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္လို ရူးမိုက္မိုက္ေကာင္နဲ႔ အဆင္မေျပဘူးေပါ့"
"ဪ၊ သူက ေပၚေပၚထင္ထင္မတြဲရဲတာလား"
"ဘယ္သူ႔ဘက္ကမွ ဖြင့္ကိုမေျပာခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာေလာင္း မမတစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲေနတယ္တဲ့။ လိုင္းေပၚမွာ ေတြ႕မိတာပါ"
"ဪ"
"ငယ္သူငယ္ခ်င္းမို႔ သံေယာဇဥ္ျဖစ္မိရံုပါပဲ။ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ျပန္ဘူး"
"ေခသုတကေရာ?"
"ကိုသုက ... အင္း ... သူက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ျမင္ျမင္ခ်င္း ရင္ခုန္မိတာပဲ။ ေတြ႕ေနျမင္ေနရင္းကို ေလာဘတက္မိတာမ်ိဳး၊ အပိုင္သိမ္းထားခ်င္တာမ်ိဳး။ အဟား ... ကၽြန္ေတာ္ရူးတယ္ေနာ္"
သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းေျပာစဥ္က ဘာမွမထူးျခားေလသည့္ တိမ္ယံ၊ ေခသုတအေၾကာင္းေျပာရင္း ျပံဳးေနေသာမ်က္ႏွာေလးက ရုတ္တရက္ရယ္ခ်လိုက္ေလေတာ့ ထူးျမတ္ရင္ထဲေအာင့္ေနရာက လိုက္ျပံဳးမိျပန္တယ္။
အခ်စ္ဆိုတာ ထူးဆန္းတယ္။
နာက်င္ေနရင္းလည္း ျပံဳးေစႏိုင္သလို၊
ေလာင္ၿမိဳက္ခံေနရရင္းကလည္း ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားေစတယ္။
အထပ္ထပ္ ရူးသြပ္ေစသလို၊
အခါခါ မက္ေမာေစတယ္။
"ကိုယ္လည္း လိုက္ရူးေပးႏိုင္ပါတယ္"
"ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ခင္ပါတယ္"
"ေက်နပ္လိုက္ပါ့မယ္"
¤
"ဟား ဟား ဟား၊ ဒါဆို ျဖဴေလးနဲ႔ Date မယ့္ကိစၥ ေဆး႐ံုလာရလို႔ ပ်က္သြားတာေပါ့။ ဝမ္းသာတယ္၊ အလကားေန ေလၽွုာက္လိမ့္ေနတဲ့ေကာင္"
"ေအးပါ၊ ကိုယ္ခ်င္းမစာတတ္တဲ့ေကာင္ေတြ ေျပာထားဦးေပါ့။ ဝဋ္ေတာ့ လည္ၾကဦးမွာပါ"
"အဲဒီလိုဝဋ္မ်ိဳး လည္ခ်င္ပါရဲ႕"
"ခန္႔သူ၊ သားႀကီး၊ စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြာ။ မင္းက ကၽြန္းတံုးဖက္ရမယ့္ေကာင္ေလ"
"ေဟ့ေကာင္၊ ငွက္ေပ်ာတံုးဆိုရၿပီ။ အခ်ိန္တန္ ေျခာက္ကပ္သြားရင္ ငါရည္းစားရႏိုင္ေသးတယ္။ ကၽြန္းတံုးေတာ့လာမလုပ္နဲ႔၊ မင္းအတြက္ အေခါင္း႐ိုက္ဖို႔ခ်န္ထားလိုက္"
"လြဲေစ၊ ဖယ္ေစ၊ ေရွာင္ရွားေစ။ ဘယ့္ႏွယ္၊ မိန္းမေတာင္္မယူရေသးတဲ့ လူပ်ိဳႏုႏုထြတ္ထြတ္ေလးကို"
"လူပ်ိဳသရဲေတြအတြက္လည္း ဖူးစာရွာေဖြေရးရွိတယ္။ ပူမေနနဲ႔"
"မင္းႀကီးေဒၚႀကီးကိုသာ သြားရွာေပးလိုက္"
"ဟား ဟား ဟား"
"မင္းတို႔ေကာင္ေတြ မျပန္ၾကေသးဘူးလား။ လူမမာ နားရေအာင္ ျပန္ပါေတာ့"
"လူမမာတဲ့၊ မင္းေကာင္ကျဖင့္ ျပံဳးလို႔ရယ္လို႔။ ဘယ္နားမွ လူမမာရုပ္မထြက္ဘူး"
"မသိဘူး၊ ျပန္ေတာ့"
"လိုက္ပို႔ေပးၿပီးေတာ့ ေက်းဇူးကကန္းၿပီ။ ျပန္မွာပါ၊ ေနာက္လည္း ၾကံဳရင္ၾကံဳသလို လာရႈပ္ဦးမွာ"
"အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတဲ့ေကာင္ေတြ"
"ေအးပါ။ မင္းက အိမ္ရွင္ရဲ႕ေယာက္်ားဆိုေတာ့ ႏွင္ပါ"
"ဟာ! ေျပာေလ၊ ကဲေလ။ ေသခ်င္ေနတာလား"
"ေအာ္မေနနဲ႔၊ ျပန္မွာ။ မင္းတို႔ဘာသာ ပလူးၾက"
တိမ္ယံျပန္သြားၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြ စေနာက္ေျပာဆိုၾကရင္း ျပန္မယ့္လူေတြလည္း ကားကိုယ္စီႏွင့္ ထြက္သြားၾကေလၿပီ။
အိမ္ေရွ႕လိုက္ပို႔ၿပီး ျပန္ဝင္လာသည့္သုတကို ဧည့္ခန္းထဲထိုင္က်န္ေနခဲ့ေသာ ရဲရင့္က လိုက္ေငးေနေလေတာ့
"ဘာေျပာမလို႔လဲ"
ရဲရင့္ေခါင္းခါသည္။ ေခါင္းခါ႐ံုမကေသးဘဲ တစ္ခုခုကိုအာ႐ံုစိုက္ေနသလိုပံုစံေၾကာင့္ သုတၾကည့္ေနမိသည္။ သံုးမိနစ္ခန္႔ၾကာသြားၿပီးမွ
"ဟင္ ... ဟင့္ ... အင္း"
မပီမသအသံတစ္ခုေၾကာင့္ သုတ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္သြားရသည္။ ေနာက္မွ
"ဟား ဟား ... ရဲရင့္၊ မင္း ... မင္း ဟင့္အင္းလို႔ ျငင္းလိုက္တာလား။ အား ... ေတာ္လိုက္တာ"
သုတ ရဲရင့္ကိုေျပးဖက္ပစ္မိသည္။ ရဲရင့္ျပံဳးေနမိသည္က ပါးစပ္မစိႏိုင္။
သုတဆီမွ ေႏြးေထြးေသာအထိအေတြ႕ေတြကို ျပန္ရတာနဲ႔တင္ ဒီတစ္ခါမေတာ္တဆမႈျဖစ္တာ တန္သြားပါၿပီ။
လူခ်င္းခြာၿပီး ရဲရင့္ေဘးမွာထိုင္ခ်လိုက္ေသာ ေခသုတက
"မင္းအသံမၾကားရတာ ငါတကယ္ ေနလို႔မရဘူး။ ငါကထြက္သြားခိုင္းမိလို႔၊ ငါ့ေၾကာင့္ ..."
သုတႏႈတ္ခမ္းေပၚေရာက္လာေသာ လက္ညႇိဳးတစ္ေခ်ာင္း။ ရဲရင့္ ခပ္ျမန္ျမန္စာ႐ိုက္လိုက္ၿပီး ဖုန္းကို သုတလက္ထဲထည့္ေပးလိုက္ပါသည္။
*မင္းနဲ႔မဆိုင္ပါဘူး*
သုတက ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းျပံဳးေလေတာ့
*တကယ္ပါ။ ငါ့ဘက္က ဘယ္တုန္းကမွ မင္းအျပစ္လို႔မေတြးခဲ့ဘူး။ ငါဖြင့္ေျပာမိလို႔ စျဖစ္ခဲ့တဲ့ျပႆနာမွာ မင္းအျပစ္မရွိပါဘူး*
"ငါ့ကို အဲဒီေလာက္အထိ အေလၽွာ့မေပးပါနဲ႔ ညီရဲရင့္။ ဒီထက္ေရာင့္တက္မိရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
*ငါေက်နပ္တယ္*
"ဟား ... ငါ့ကို ေနရခက္ေအာင္ကြာ"
*အဲဒီလိုမျဖစ္ပါနဲ႔။ ငါ့အခ်စ္ေၾကာင့္နဲ႔ မင္းကိုထပ္ၿပီး ေနရမခက္ေစခ်င္ဘူး*
"အဲဒီလိုမဆိုလို ... အင့္"
မ်က္ႏွာမေကာင္းသည့္ ေခသုတေၾကာင့္ ညီရဲရင့္က ဆြဲဖက္ပစ္လိုက္ၿပီး သုတေနာက္ေက်ာဘက္တြင္ သူစာရိုက္လိုက္ကာ သုတလက္ထဲထည့္ေပးလိုက္ေသာ္လည္း လႊတ္ေတာ့မေပးခဲ့ေပ။ ၿငိမ္ေနမိေသာေခသုတ လက္ထဲေရာက္လာသည့္ဖုန္းကိုၾကည့္ကာ ျပံဳးမိပါသည္။
*ငါ စကားျပန္ေျပာႏိုင္ရင္ေတာ့ နည္းနည္းေလး ေႏွာင့္ယွက္ခြင့္ေပးပါ*
ငါ မင္းကို ခ်စ္တယ္လို႔ေတာ့ တစ္ခြန္းေလာက္ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္ သုတရယ္။
¤
"ကဲ၊ မင္း ပင္ပန္းေနလိမ့္မယ္၊ နားဦး။ ညေနမွေရခ်ိဳးေတာ့ေနာ္။ အခု တစ္ေရးေလာက္အိပ္လိုက္ဦး၊ ဟုတ္ၿပီလား"
"...အင္း."
"အိပ္ေတာ့ေနာ္၊ အနားမွာ ငါရွိေနေပးမယ္"
*ရတယ္၊ မင္းလည္းအိမ္ျပန္လိုက္ဦး။ ေအးေဆးနား၊ ၿပီးမွ ျပန္လာခဲ့ေနာ္။ ေမေမတို႔လည္းရွိတာပဲ၊ ငါ့ကိုစိတ္မပူနဲ႔ေနာ္။ ေရလည္း ေဖေဖခ်ိဳးေပးပါလိမ့္မယ္။ သုတေလးက တစ္ေရးအိပ္၊ ေရခ်ိဳးၿပီးမွ ျပန္လာခဲ့ေနာ္"
"ရလို႔လား"
"အင္း"
"အြန္း၊ ဒါဆိုလည္း ငါခဏျပန္ဦးမယ္ေနာ္"
သုတေလး အခန္းထဲကထြက္သြားေတာ့မွ ရဲရင့္ အိပ္ေနရာမွထထိုင္လိုက္ၿပီး အသံျပန္ထြက္လာဖို႔ ေလ့က်င့္ေနသည္။ သုတေလးအား စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာခ်င္သည္။
ခ်စ္တယ္။ သုတအား ရင္ႏွင့္မဆန္႔ေအာင္ ခ်စ္ရပါသည္ ဆိုေသာ စကားမ်ားအားလည္း မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ ေျပာခ်င္မိသည္။
ထိုေန႔က ညေနခ်ိန္တြင္ ရဲရင့္ဆီသို႔ သုတျပန္လာကာ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္အထိ အတူရွိခဲ့ၾကသည္။ သည္းသည္းကဲကဲတို႔အား မိဘမ်ားကလည္း မသိဟန္ေဆာင္ကာသာ ေနၾကရေလသည္။
"""""""""
ယေန႔တြင္ေတာ့ ရဲရင့္တို႔အိမ္ေရွ႕ ျမက္ခင္းေပၚတြင္ ဖ်ာခင္း၊ အစားအေသာက္မ်ားခ်ကာ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုထိုင္ေနၾကေလသည္။
ရဲရင့္အား အေနာက္မွသိုင္းဖက္ကာ ေျခဆင္းထိုင္ေနေသာသုတ၊ ယံေလးေပါင္ေပၚတြင္ေခါင္းအံုးကာ လွဲေနေသာ ထူးျမတ္၊ ဥကၠာအားမွီကာ ဂစ္တာေခါက္ေနေသာ ခန္႔သူ။
"ခန္႔သူရာ၊ မင္း ေက်ာရိုးမပါဘူးလားကြာ။ ေပ်ာ့ေခြၿပီးမွီေနေတာ့တာပဲ"
"မင္းဟာေလ၊ မင္းျဖဴေလးမဟုတ္လို႔မလား။ ငါက ဒါေလးမွီတာက် ေသေတာ့မလိုျဖစ္ေနတာ"
"ဟမ္! မင္းက ျဖဴေလးမွမဟုတ္တာ၊ ငႏြားရဲ႕။ အဲ့ဒီလိုမွီခိုေနခ်င္ရင္လည္း ရွာေလကြာ"
"ေတာ္ၿပီကြာ၊ ငါ့လာမေျပာနဲ႔"
ရန္သတ္ေနေသာႏွစ္ေယာက္အား ေခါင္းငဲ့ၾကည့္ကာ စကားဆိုလာသူက ထူးျမတ္။
"ကဲ၊ နားကိုၿငီးေနတာပဲကြာ။ ဒီမွာ ငါခဏေမွးပါရေစ"
"ခင္ဗ်ားလည္း ဇိမ္ယူမေနနဲ႔၊ ထေတာ့။ ေပါင္နာေနၿပီ။ လူေတြကေလ နည္းနည္းေလးမ်က္ႏွာသာေပးတာနဲ႔ ကမ္းတက္လာတယ္ေနာ္။ ဟြန္း"
"ဟာကြာ၊ ယံေလးရာ"
"ကဲပါ ထ၊ ထထိုင္ေတာ့။ မဟုတ္ရင္ စိတ္ဆိုးမွာ"
"စိတ္ေတာ့မဆိုးပါနဲ႔ဗ်ာ။ ထပါၿပီလို႔"
ယံေလးေပါင္ေပၚအိပ္ေနရာမွ ထူးျမတ္ ထထိုင္ကာ ရဲရင့္ႏွင့္သုတတို႔ဘက္ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ေျခဆင္းထား၍ ရဲရင့္ခႏၶာကိုယ္အား ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားထားၿပီး အေနာက္ကေနသိုင္းဖက္ကာ ရဲရင့္ပခုံးေပၚေမးတင္ထားၿပီး ရဲရင့္ခြံ႕ေကၽြးေနေသာပန္းသီးစိတ္အား တစျမဳံ႕ျမဳံ႕ဝါးေနေသာ ေခသုတ။
"ေဟ့ေကာင္၊ ေခသုတ။ မင္းကလူမမာလား၊ ရဲရင့္ကလူမမာလား၊ ေျပာစမ္း"
"မနာလိုမျဖစ္နဲ႔။ ငါ့ကုသိုလ္နဲ႔ငါ။ ၿပီးေတာ့ ရဲရင့္ေလးက လမ္းေလၽွာက္ဖို႔ ေျခေထာက္ကနာေသးတာရယ္၊ ညာဘက္လက္က အရိုးအက္ေနတာရယ္၊ စကားသိပ္မေျပာႏိုင္ေသးတာရယ္ကလြဲရင္ လူေကာင္းပါေနာ္"
"ဪ၊ ေအးပါကြာ"
"ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ပတ္ေနရင္ စာေမးပြဲေျဖရေတာ့မွာ။ ခန္႔သူ၊ ဥကၠာ၊ မင္းတို႔ေရာ အဆင္သင့္ပဲလား"
ထူးျမတ္ေမးေတာ့ ခန္႔သူက စပ်စ္သီးတစ္လုံးကို အခြံေလးေတြလႊာရင္း ျပန္ေျဖကာ ရဲရင့္ကိုပါ ဆက္ေမးေလေတာ့ ျပန္ေျဖလာသူက သုတ။
"အင္း။ ဒါနဲ႔၊ ရဲရင့္ကေရာ?"
"ရဲရင့္ေလးကို မေျဖခိုင္းပါဘူး။ ဒီႏွစ္နားရလည္းဘာျဖစ္လဲ။ ေနာက္ႏွစ္မွေျဖ၊ ေနာ္ ရဲရင့္"
"အင္း"
ရဲရင့္အား အကုန္ဝိုင္းၾကည့္လာကာ အံ့ၾသေနၾကသူမ်ားကေတာ့
"ရဲရင့္၊ မင္း အင္း လို႔ေျပာလိုက္တာလား"
"ဟုတ္တယ္။ ငါ့ရဲရင့္ေလးက အင္း နဲ႔ ဟင့္အင္း ေျပာတတ္ေနၿပီ"
"အဟား၊ ဝမ္းသာပါတယ္ကြာ"
"အဲ့ဒါ ငါေတာ္လို႔"
"အမ္၊ ဂုဏ္ကဆာျပန္ၿပီ"
တစ္ခ်ိန္လုံးအသံတိတ္ေနတဲ့ တိမ္ယံက ဖုန္းၾကည့္ေနရင္းမွ သုတအားၾကည့္လာကာ
"ကိုရဲရင့္က မေျဖဘူးဆိုေတာ့ ကိုသုကေရာ?"
"ဟင္၊ ငါလည္းမေျဖဘူး"
သုတအေျဖေၾကာင့္ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္လာသူက ရဲရင့္။
'သုတေလးက စာေမးပြဲမေျဖဘူးတဲ့လား။ မျဖစ္ဘူး၊ တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္က နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္အတြက္နဲ႔ ခ်စ္ရသူေလးရဲ႕ တိုးတက္ရာလမ္းကိုေတာ့ မပိတ္ေစခ်င္ပါ'
ေခါင္းတြင္တြင္ခါေနေသာ ရဲရင့္အား သုတဖက္ထားရင္း
"ငါ စာေမးပြဲမေျဖမွာစိုးလို႔လား"
"အင္း"
"ဟူး ... ငါ ... ငါက ရဲရင့္ေလးနဲ႔မွ အတူတူေျဖမယ္ေလေနာ္"
"ဟင့္ အင္း၊ ေျဖ"
"ရဲရင့္ေလးကလည္း မင္းတစ္ေယာက္တည္းကို ငါစိတ္မခ်ဘူး"
ရဲရင့္ ဖုန္းယူကာစာရိုက္ၿပီး သုတလက္ထဲသို႔ ထည့္ေပးလိုက္သည္။
*အဲဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႔။ ငါ့ကိုခ်စ္ရင္ စာေမးပြဲေျဖပါေနာ္။ တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္က နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ ငါ့အတြက္နဲ႔ ငါခ်စ္ရတဲ့သူရဲ႕ဘဝတက္လမ္းကို မပိတ္ပင္ခ်င္ဘူး။ သုတေလးသာ အဲ့ဒီလိုလုပ္လိုက္ရင္ ငါတင္မကဘူး၊ မိဘေတြပါ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရလိမ့္မယ္။ စိတ္မပူနဲ႔၊ ေနာက္တစ္ႏွစ္ငါျပန္တက္ရင္ မင္းနဲ႔အတန္းမတူေပမဲ့ ယံေလးရွိတယ္ေလေနာ္။ ငါ့ကိုခ်စ္ရင္ ငါ့စကားနားေထာင္ပါ သုတေလးရယ္၊ ေနာ္*
ရဲရင့္ေရးျပလာေသာ စာတို႔အားဖတ္ကာ သုတ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ အင္းေလ၊ သူေျပာတာလည္း ဟုတ္ေနတာပဲ။ ခ်စ္ရသူ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ သူ႔ဆႏၵေတြကို လက္ခံရမွာေပါ့။
"ကဲပါ၊ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ၾကနဲ႔ေတာ့။ ငါစာေမးပြဲေျဖမယ္၊ ဟုတ္ၿပီလား။ ငါ့အခ်စ္ကေလးဆႏၵကို ငါျဖည့္ဆည္းေပးရမွာေပါ့ ဟဟားး"
ထို႔ေနာက္ အားလုံး ကိုယ့္အာ႐ုံနဲ႔ကိုယ္ သီခ်င္းဆိုသူကဆို၊ ဂစ္တာတီးသူကတီး၊ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းတြဲ ပိုးခန္းပန္းခန္းရိုက္သူကရိုက္နဲ႔ ဆူညံေနၾကေလရဲ႕။
ထိုအခ်ိန္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာရဲရင့္ႏႈတ္က ထြက္လာသည့္စကားသံတို႔အား မည္သူမၽွမၾကားလိုက္ပါ။ ထိုအသံတိုးတိုးေလးက
"သု တ ေလး" ဟူ၍ပင္ျဖစ္သည္။
"""""""""""""""""""""""
"ယံလေး"
"ဟင်?"
"ကိုယ်အတည်ပြောမှာနော်"
"ဘာကိုလဲ။ ကားသေချာမောင်းစမ်းပါဗျာ"
"ကိုယ် မင်းကိုချစ်တယ်"
"ခင်ဗျား၊ ပြောလေဆိုးလေ"
တိမ်ယံ တစ်ဖက်သို့လှည့်သွားလေပြီ။
"ကိုယ့်ကို စဉ်းစားပေးမယ်မဟုတ်လား"
"ကျွန်တော့်စိတ်ထဲ ဘယ်လိုရှိလဲဆိုတာ ခင်ဗျားလည်းသိသားပဲ"
"အခု လွှတ်ချဖို့ကြိုးစားနေတာပဲလေ။ ကိုယ့်ကို စဉ်းစားပေးနိုင်မလား"
မျက်နှာလွှဲနေဆဲတိမ်ယံက ထူးမြတ်ဘက်သို့ပြန်လှည့်လာကာ
"လွယ်လိုက်တာနော်"
"မလွယ်တာတော့ သိပါတယ်။ ယံလေးစိတ်ထဲ ခံစားရသမျှတွေအတွက် ကိုယ်မျှဝေခံစားပေးနိုင်တယ်"
"လူဆိုတာ ကိုယ်တိုင်ခံစားဖူးမှ ကိုယ်ချင်းစာပေးနိုင်တာပါဗျာ"
"ကိုယ်ကရော ဘာမှမခံစားရဘူးလို့ ထင်နေတာလား။ ကိုယ်ချစ်တဲ့လူက ရမှာမဟုတ်တဲ့ တခြားလူရဲ့အချစ်ကို မျှော်ငေးနေတာကို ကိုယ်ကထိုင်ကြည့်နေရတာလေ"
"ခင်ဗျား ..."
"အနည်းဆုံးတော့ ယံလေးကမှ လှည့်ကြည့်မယ်ဆို ကိုယ်ရှိနေပါသေးတယ်"
"အဲဒီအကြောင်းတွေ မပြောချင်သေးဘူး"
"သဘောပါပဲကွာ။ ဒါပေမဲ့ လွှတ်ချလိုက်တော့မယ့်အချစ်အတွက် အစားထိုးစရာရှာမယ်ဆိုရင်တောင် ကိုယ့်ကိုတော့ သတိရပေးပါ"
"ကျွန်တော် အစားမထိုးတတ်ဘူး"
"လိုရာဆွဲတွေးမယ်နော်။ ဥပမာ၊ ကိုယ့်နားမင်းရောက်လာရင် အဲဒါကိုယ့်အတွက်ပဲပေါ့လေ။ ကိုယ်က အစားထိုးခံမဟုတ်ဘူးပေါ့။ မဆိုးပါဘူး၊ ခံစားလို့ကောင်းတယ်"
"ခင်ဗျားလည်း ပေါက်တူးပဲ"
"ဟား ဟား"
"ခင်ဗျား ရည်းစားထားဖူးလား"
"အင်း"
"ကောင်မလေးပဲ မဟုတ်လား"
"ဟုတ်ပါတယ်"
"ရင်ခုန်ဖူးလား"
"အင်း"
"ကောင်လေးတွေကိုလား၊ ကောင်မလေးတွေကိုလား"
"မင်းနဲ့ကျမှ Gay သွားတာ"
"အာ ... တည့်ကြီးမပြောနဲ့လေဗျာ"
အနည်းငယ်နီသွားသော မျက်နှာလေးက ငုံသွားလေတော့ ထူးမြတ်လိုက်ကြည့်ရင်း
"ရှက်သွားတာပဲ"
"ဟာ ... ကားကိုပဲ အာရုံစိုက်လေဗျာ"
"မင်းကိုတော့ အထိခိုက်မခံပါဘူးကွာ"
"တော်ပြီ။ စာတွေလာဖတ်မပြနဲ့တော့"
"ဟား ဟား၊ ကလေးက တကယ်ကို ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်"
"အဲဒီကိစ္စ ပြောရဦးမယ်။ ကလေးလို့မခေါ်စမ်းနဲ့ဗျာ။ တခြားလူတွေကြားရင် ကျွန်တော်တို့ကို တစ်မျိုးထင်လိမ့်မယ်။ အဲဒီလိုမဖြစ်ချင်ဘူး။ ကျွန်တော်ပြောတာ နားလည်တယ်မဟုတ်လား"
"ကိုယ် ဆင်ခြင်ပါ့မယ်။ အခုလည်း တခြားလူတွေမရှိလို့ ခေါ်တာပါ"
"မခေါ်နဲ့၊ ပြီးရင် နှုတ်ကျိုးသွားပြီဖြစ်ဦးမယ်။ ကျွန်တော်တို့လည်း ဘာမှဆိုင်တာမဟုတ်ဘူး"
"ဟာဟ၊ ဟုတ်ကဲ့ပါခင်ဗျ"
အတင်းကိုတားမြစ်နေလေသော တိမ်ယံ့မျက်နှာသည် စူပုပ်ပုပ်လေးမို့ ထူးမြတ် အသည်းယား၍ ကလေးဟုထပ်ခေါ်ချင်ပါသော်လည်း ဆင်ခြင်လိုက်ရသည်။
နောက်မှ သက်ဆိုင်သွားတဲ့အခါ အတိုးချပြီးခေါ်မယ် ကလေး။
"ယံလေးရော ရည်းစားထားဖူးလား"
"ရည်းစားတော့မဟုတ်ပေမဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ တော်တော်လေးတွဲဖူးတယ်"
"အင်း၊ သူက အလိုလိုက်လား"
"ဗျာ"
"ယောက်ျားလေးပဲမဟုတ်ဘူးလား"
"ခင်ဗျားကသိတယ်ပေါ့။ ကျွန်တော်က သိသာနေတာလား"
"ကိုယ်က အရိပ်လိုကြည့်နေလို့ သိတာပါ"
"သူက အရမ်းကို လူကြီးဆန်တယ်။ ငယ်ငယ်ကတည်းက သူ့ခြေထောက်ပေါ် သူရပ်တည်ခဲ့ရတော့ အရမ်းလည်းရင့်ကျက်တယ်။ အဲဒါတွေကြောင့်ပဲ ကျွန်တော့်လို ရူးမိုက်မိုက်ကောင်နဲ့ အဆင်မပြေဘူးပေါ့"
"ဪ၊ သူက ပေါ်ပေါ်ထင်ထင်မတွဲရဲတာလား"
"ဘယ်သူ့ဘက်ကမှ ဖွင့်ကိုမပြောခဲ့ပါဘူး။ အခုတော့ အင်ဂျင်နီယာလောင်း မမတစ်ယောက်နဲ့ တွဲနေတယ်တဲ့။ လိုင်းပေါ်မှာ တွေ့မိတာပါ"
"ဪ"
"ငယ်သူငယ်ချင်းမို့ သံယောဇဉ်ဖြစ်မိရုံပါပဲ။ ပြန်တွေးကြည့်တော့ ဘာမှမဟုတ်ပြန်ဘူး"
"ခေသုတကရော?"
"ကိုသုက ... အင်း ... သူက ကျွန်တော့်အတွက်တော့ မြင်မြင်ချင်း ရင်ခုန်မိတာပဲ။ တွေ့နေမြင်နေရင်းကို လောဘတက်မိတာမျိုး၊ အပိုင်သိမ်းထားချင်တာမျိုး။ အဟား ... ကျွန်တော်ရူးတယ်နော်"
သူငယ်ချင်းအကြောင်းပြောစဉ်က ဘာမှမထူးခြားလေသည့် တိမ်ယံ၊ ခေသုတအကြောင်းပြောရင်း ပြုံးနေသောမျက်နှာလေးက ရုတ်တရက်ရယ်ချလိုက်လေတော့ ထူးမြတ်ရင်ထဲအောင့်နေရာက လိုက်ပြုံးမိပြန်တယ်။
အချစ်ဆိုတာ ထူးဆန်းတယ်။
နာကျင်နေရင်းလည်း ပြုံးစေနိုင်သလို၊
လောင်မြိုက်ခံနေရရင်းကလည်း ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားစေတယ်။
အထပ်ထပ် ရူးသွပ်စေသလို၊
အခါခါ မက်မောစေတယ်။
"ကိုယ်လည်း လိုက်ရူးပေးနိုင်ပါတယ်"
"ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို ခင်ပါတယ်"
"ကျေနပ်လိုက်ပါ့မယ်"
¤
"ဟား ဟား ဟား၊ ဒါဆို ဖြူလေးနဲ့ Date မယ့်ကိစ္စ ဆေးရုံလာရလို့ ပျက်သွားတာပေါ့။ ဝမ်းသာတယ်၊ အလကားနေ လျေှုာက်လိမ့်နေတဲ့ကောင်"
"အေးပါ၊ ကိုယ်ချင်းမစာတတ်တဲ့ကောင်တွေ ပြောထားဦးပေါ့။ ဝဋ်တော့ လည်ကြဦးမှာပါ"
"အဲဒီလိုဝဋ်မျိုး လည်ချင်ပါရဲ့"
"ခန့်သူ၊ သားကြီး၊ စိတ်မကောင်းပါဘူးကွာ။ မင်းက ကျွန်းတုံးဖက်ရမယ့်ကောင်လေ"
"ဟေ့ကောင်၊ ငှက်ပျောတုံးဆိုရပြီ။ အချိန်တန် ခြောက်ကပ်သွားရင် ငါရည်းစားရနိုင်သေးတယ်။ ကျွန်းတုံးတော့လာမလုပ်နဲ့၊ မင်းအတွက် အခေါင်းရိုက်ဖို့ချန်ထားလိုက်"
"လွဲစေ၊ ဖယ်စေ၊ ရှောင်ရှားစေ။ ဘယ့်နှယ်၊ မိန်းမတောင်မယူရသေးတဲ့ လူပျိုနုနုထွတ်ထွတ်လေးကို"
"လူပျိုသရဲတွေအတွက်လည်း ဖူးစာရှာဖွေရေးရှိတယ်။ ပူမနေနဲ့"
"မင်းကြီးဒေါ်ကြီးကိုသာ သွားရှာပေးလိုက်"
"ဟား ဟား ဟား"
"မင်းတို့ကောင်တွေ မပြန်ကြသေးဘူးလား။ လူမမာ နားရအောင် ပြန်ပါတော့"
"လူမမာတဲ့၊ မင်းကောင်ကဖြင့် ပြုံးလို့ရယ်လို့။ ဘယ်နားမှ လူမမာရုပ်မထွက်ဘူး"
"မသိဘူး၊ ပြန်တော့"
"လိုက်ပို့ပေးပြီးတော့ ကျေးဇူးကကန်းပြီ။ ပြန်မှာပါ၊ နောက်လည်း ကြုံရင်ကြုံသလို လာရှုပ်ဦးမှာ"
"အလိုက်ကန်းဆိုးမသိတဲ့ကောင်တွေ"
"အေးပါ။ မင်းက အိမ်ရှင်ရဲ့ယောက်ျားဆိုတော့ နှင်ပါ"
"ဟာ! ပြောလေ၊ ကဲလေ။ သေချင်နေတာလား"
"အော်မနေနဲ့၊ ပြန်မှာ။ မင်းတို့ဘာသာ ပလူးကြ"
တိမ်ယံပြန်သွားပြီး သူငယ်ချင်းတွေ စနောက်ပြောဆိုကြရင်း ပြန်မယ့်လူတွေလည်း ကားကိုယ်စီနှင့် ထွက်သွားကြလေပြီ။
အိမ်ရှေ့လိုက်ပို့ပြီး ပြန်ဝင်လာသည့်သုတကို ဧည့်ခန်းထဲထိုင်ကျန်နေခဲ့သော ရဲရင့်က လိုက်ငေးနေလေတော့
"ဘာပြောမလို့လဲ"
ရဲရင့်ခေါင်းခါသည်။ ခေါင်းခါရုံမကသေးဘဲ တစ်ခုခုကိုအာရုံစိုက်နေသလိုပုံစံကြောင့် သုတကြည့်နေမိသည်။ သုံးမိနစ်ခန့်ကြာသွားပြီးမှ
"ဟင် ... ဟင့် ... အင်း"
မပီမသအသံတစ်ခုကြောင့် သုတ ကြောင်အမ်းအမ်းဖြစ်သွားရသည်။ နောက်မှ
"ဟား ဟား ... ရဲရင့်၊ မင်း ... မင်း ဟင့်အင်းလို့ ငြင်းလိုက်တာလား။ အား ... တော်လိုက်တာ"
သုတ ရဲရင့်ကိုပြေးဖက်ပစ်မိသည်။ ရဲရင့်ပြုံးနေမိသည်က ပါးစပ်မစိနိုင်။
သုတဆီမှ နွေးထွေးသောအထိအတွေ့တွေကို ပြန်ရတာနဲ့တင် ဒီတစ်ခါမတော်တဆမှုဖြစ်တာ တန်သွားပါပြီ။
လူချင်းခွာပြီး ရဲရင့်ဘေးမှာထိုင်ချလိုက်သော ခေသုတက
"မင်းအသံမကြားရတာ ငါတကယ် နေလို့မရဘူး။ ငါကထွက်သွားခိုင်းမိလို့၊ ငါ့ကြောင့် ..."
သုတနှုတ်ခမ်းပေါ်ရောက်လာသော လက်ညှိုးတစ်ချောင်း။ ရဲရင့် ခပ်မြန်မြန်စာရိုက်လိုက်ပြီး ဖုန်းကို သုတလက်ထဲထည့်ပေးလိုက်ပါသည်။
*မင်းနဲ့မဆိုင်ပါဘူး*
သုတက ခပ်နွမ်းနွမ်းပြုံးလေတော့
*တကယ်ပါ။ ငါ့ဘက်က ဘယ်တုန်းကမှ မင်းအပြစ်လို့မတွေးခဲ့ဘူး။ ငါဖွင့်ပြောမိလို့ စဖြစ်ခဲ့တဲ့ပြဿနာမှာ မင်းအပြစ်မရှိပါဘူး*
"ငါ့ကို အဲဒီလောက်အထိ အလျှော့မပေးပါနဲ့ ညီရဲရင့်။ ဒီထက်ရောင့်တက်မိရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
*ငါကျေနပ်တယ်*
"ဟား ... ငါ့ကို နေရခက်အောင်ကွာ"
*အဲဒီလိုမဖြစ်ပါနဲ့။ ငါ့အချစ်ကြောင့်နဲ့ မင်းကိုထပ်ပြီး နေရမခက်စေချင်ဘူး*
"အဲဒီလိုမဆိုလို ... အင့်"
မျက်နှာမကောင်းသည့် ခေသုတကြောင့် ညီရဲရင့်က ဆွဲဖက်ပစ်လိုက်ပြီး သုတနောက်ကျောဘက်တွင် သူစာရိုက်လိုက်ကာ သုတလက်ထဲထည့်ပေးလိုက်သော်လည်း လွှတ်တော့မပေးခဲ့ပေ။ ငြိမ်နေမိသောခေသုတ လက်ထဲရောက်လာသည့်ဖုန်းကိုကြည့်ကာ ပြုံးမိပါသည်။
*ငါ စကားပြန်ပြောနိုင်ရင်တော့ နည်းနည်းလေး နှောင့်ယှက်ခွင့်ပေးပါ*
ငါ မင်းကို ချစ်တယ်လို့တော့ တစ်ခွန်းလောက်ပြောချင်ပါသေးတယ် သုတရယ်။
¤
"ကဲ၊ မင်း ပင်ပန်းနေလိမ့်မယ်၊ နားဦး။ ညနေမှရေချိုးတော့နော်။ အခု တစ်ရေးလောက်အိပ်လိုက်ဦး၊ ဟုတ်ပြီလား"
"...အင်း."
"အိပ်တော့နော်၊ အနားမှာ ငါရှိနေပေးမယ်"
*ရတယ်၊ မင်းလည်းအိမ်ပြန်လိုက်ဦး။ အေးဆေးနား၊ ပြီးမှ ပြန်လာခဲ့နော်။ မေမေတို့လည်းရှိတာပဲ၊ ငါ့ကိုစိတ်မပူနဲ့နော်။ ရေလည်း ဖေဖေချိုးပေးပါလိမ့်မယ်။ သုတလေးက တစ်ရေးအိပ်၊ ရေချိုးပြီးမှ ပြန်လာခဲ့နော်"
"ရလို့လား"
"အင်း"
"အွန်း၊ ဒါဆိုလည်း ငါခဏပြန်ဦးမယ်နော်"
သုတလေး အခန်းထဲကထွက်သွားတော့မှ ရဲရင့် အိပ်နေရာမှထထိုင်လိုက်ပြီး အသံပြန်ထွက်လာဖို့ လေ့ကျင့်နေသည်။ သုတလေးအား စကားတွေအများကြီးပြောချင်သည်။
ချစ်တယ်။ သုတအား ရင်နှင့်မဆန့်အောင် ချစ်ရပါသည် ဆိုသော စကားများအားလည်း မမောနိုင်မပန်းနိုင် ပြောချင်မိသည်။
ထိုနေ့က ညနေချိန်တွင် ရဲရင့်ဆီသို့ သုတပြန်လာကာ နောက်တစ်နေ့မနက်အထိ အတူရှိခဲ့ကြသည်။ သည်းသည်းကဲကဲတို့အား မိဘများကလည်း မသိဟန်ဆောင်ကာသာ နေကြရလေသည်။
"""""""""
ယနေ့တွင်တော့ ရဲရင့်တို့အိမ်ရှေ့ မြက်ခင်းပေါ်တွင် ဖျာခင်း၊ အစားအသောက်များချကာ သူငယ်ချင်းတစ်စုထိုင်နေကြလေသည်။
ရဲရင့်အား အနောက်မှသိုင်းဖက်ကာ ခြေဆင်းထိုင်နေသောသုတ၊ ယံလေးပေါင်ပေါ်တွင်ခေါင်းအုံးကာ လှဲနေသော ထူးမြတ်၊ ဥက္ကာအားမှီကာ ဂစ်တာခေါက်နေသော ခန့်သူ။
"ခန့်သူရာ၊ မင်း ကျောရိုးမပါဘူးလားကွာ။ ပျော့ခွေပြီးမှီနေတော့တာပဲ"
"မင်းဟာလေ၊ မင်းဖြူလေးမဟုတ်လို့မလား။ ငါက ဒါလေးမှီတာကျ သေတော့မလိုဖြစ်နေတာ"
"ဟမ်! မင်းက ဖြူလေးမှမဟုတ်တာ၊ ငနွားရဲ့။ အဲ့ဒီလိုမှီခိုနေချင်ရင်လည်း ရှာလေကွာ"
"တော်ပြီကွာ၊ ငါ့လာမပြောနဲ့"
ရန်သတ်နေသောနှစ်ယောက်အား ခေါင်းငဲ့ကြည့်ကာ စကားဆိုလာသူက ထူးမြတ်။
"ကဲ၊ နားကိုငြီးနေတာပဲကွာ။ ဒီမှာ ငါခဏမှေးပါရစေ"
"ခင်ဗျားလည်း ဇိမ်ယူမနေနဲ့၊ ထတော့။ ပေါင်နာနေပြီ။ လူတွေကလေ နည်းနည်းလေးမျက်နှာသာပေးတာနဲ့ ကမ်းတက်လာတယ်နော်။ ဟွန်း"
"ဟာကွာ၊ ယံလေးရာ"
"ကဲပါ ထ၊ ထထိုင်တော့။ မဟုတ်ရင် စိတ်ဆိုးမှာ"
"စိတ်တော့မဆိုးပါနဲ့ဗျာ။ ထပါပြီလို့"
ယံလေးပေါင်ပေါ်အိပ်နေရာမှ ထူးမြတ် ထထိုင်ကာ ရဲရင့်နှင့်သုတတို့ဘက် လှည့်ကြည့်တော့ ခြေဆင်းထား၍ ရဲရင့်ခန္ဓာကိုယ်အား ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကြားထားပြီး အနောက်ကနေသိုင်းဖက်ကာ ရဲရင့်ပခုံးပေါ်မေးတင်ထားပြီး ရဲရင့်ခွံ့ကျွေးနေသောပန်းသီးစိတ်အား တစမြုံ့မြုံ့ဝါးနေသော ခေသုတ။
"ဟေ့ကောင်၊ ခေသုတ။ မင်းကလူမမာလား၊ ရဲရင့်ကလူမမာလား၊ ပြောစမ်း"
"မနာလိုမဖြစ်နဲ့။ ငါ့ကုသိုလ်နဲ့ငါ။ ပြီးတော့ ရဲရင့်လေးက လမ်းလျှောက်ဖို့ ခြေထောက်ကနာသေးတာရယ်၊ ညာဘက်လက်က အရိုးအက်နေတာရယ်၊ စကားသိပ်မပြောနိုင်သေးတာရယ်ကလွဲရင် လူကောင်းပါနော်"
"ဪ၊ အေးပါကွာ"
"ဒါနဲ့ နောက်တစ်ပတ်နေရင် စာမေးပွဲဖြေရတော့မှာ။ ခန့်သူ၊ ဥက္ကာ၊ မင်းတို့ရော အဆင်သင့်ပဲလား"
ထူးမြတ်မေးတော့ ခန့်သူက စပျစ်သီးတစ်လုံးကို အခွံလေးတွေလွှာရင်း ပြန်ဖြေကာ ရဲရင့်ကိုပါ ဆက်မေးလေတော့ ပြန်ဖြေလာသူက သုတ။
"အင်း။ ဒါနဲ့၊ ရဲရင့်ကရော?"
"ရဲရင့်လေးကို မဖြေခိုင်းပါဘူး။ ဒီနှစ်နားရလည်းဘာဖြစ်လဲ။ နောက်နှစ်မှဖြေ၊ နော် ရဲရင့်"
"အင်း"
ရဲရင့်အား အကုန်ဝိုင်းကြည့်လာကာ အံ့သြနေကြသူများကတော့
"ရဲရင့်၊ မင်း အင်း လို့ပြောလိုက်တာလား"
"ဟုတ်တယ်။ ငါ့ရဲရင့်လေးက အင်း နဲ့ ဟင့်အင်း ပြောတတ်နေပြီ"
"အဟား၊ ဝမ်းသာပါတယ်ကွာ"
"အဲ့ဒါ ငါတော်လို့"
"အမ်၊ ဂုဏ်ကဆာပြန်ပြီ"
တစ်ချိန်လုံးအသံတိတ်နေတဲ့ တိမ်ယံက ဖုန်းကြည့်နေရင်းမှ သုတအားကြည့်လာကာ
"ကိုရဲရင့်က မဖြေဘူးဆိုတော့ ကိုသုကရော?"
"ဟင်၊ ငါလည်းမဖြေဘူး"
သုတအဖြေကြောင့် လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်လာသူက ရဲရင့်။
'သုတလေးက စာမေးပွဲမဖြေဘူးတဲ့လား။ မဖြစ်ဘူး၊ တစ်နှစ်ဆိုတဲ့အချိန်က နည်းတာမဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်အတွက်နဲ့ ချစ်ရသူလေးရဲ့ တိုးတက်ရာလမ်းကိုတော့ မပိတ်စေချင်ပါ'
ခေါင်းတွင်တွင်ခါနေသော ရဲရင့်အား သုတဖက်ထားရင်း
"ငါ စာမေးပွဲမဖြေမှာစိုးလို့လား"
"အင်း"
"ဟူး ... ငါ ... ငါက ရဲရင့်လေးနဲ့မှ အတူတူဖြေမယ်လေနော်"
"ဟင့် အင်း၊ ဖြေ"
"ရဲရင့်လေးကလည်း မင်းတစ်ယောက်တည်းကို ငါစိတ်မချဘူး"
ရဲရင့် ဖုန်းယူကာစာရိုက်ပြီး သုတလက်ထဲသို့ ထည့်ပေးလိုက်သည်။
*အဲဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့။ ငါ့ကိုချစ်ရင် စာမေးပွဲဖြေပါနော်။ တစ်နှစ်ဆိုတဲ့အချိန်က နည်းတာမဟုတ်ဘူး။ ငါ့အတွက်နဲ့ ငါချစ်ရတဲ့သူရဲ့ဘဝတက်လမ်းကို မပိတ်ပင်ချင်ဘူး။ သုတလေးသာ အဲ့ဒီလိုလုပ်လိုက်ရင် ငါတင်မကဘူး၊ မိဘတွေပါ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရလိမ့်မယ်။ စိတ်မပူနဲ့၊ နောက်တစ်နှစ်ငါပြန်တက်ရင် မင်းနဲ့အတန်းမတူပေမဲ့ ယံလေးရှိတယ်လေနော်။ ငါ့ကိုချစ်ရင် ငါ့စကားနားထောင်ပါ သုတလေးရယ်၊ နော်*
ရဲရင့်ရေးပြလာသော စာတို့အားဖတ်ကာ သုတ သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ အင်းလေ၊ သူပြောတာလည်း ဟုတ်နေတာပဲ။ ချစ်ရသူ စိတ်ချမ်းသာဖို့ သူ့ဆန္ဒတွေကို လက်ခံရမှာပေါ့။
"ကဲပါ၊ စိတ်မကောင်းမဖြစ်ကြနဲ့တော့။ ငါစာမေးပွဲဖြေမယ်၊ ဟုတ်ပြီလား။ ငါ့အချစ်ကလေးဆန္ဒကို ငါဖြည့်ဆည်းပေးရမှာပေါ့ ဟဟားး"
ထို့နောက် အားလုံး ကိုယ့်အာရုံနဲ့ကိုယ် သီချင်းဆိုသူကဆို၊ ဂစ်တာတီးသူကတီး၊ အချစ်ဇာတ်လမ်းတွဲ ပိုးခန်းပန်းခန်းရိုက်သူကရိုက်နဲ့ ဆူညံနေကြလေရဲ့။
ထိုအချိန် တိတ်ဆိတ်နေသောရဲရင့်နှုတ်က ထွက်လာသည့်စကားသံတို့အား မည်သူမျှမကြားလိုက်ပါ။ ထိုအသံတိုးတိုးလေးက
"သု တ လေး" ဟူ၍ပင်ဖြစ်သည်။
"""""""""""""""""""""""
by Jay & Demon
Коментарі