Chapter (1)
Chapter (2)
Chapter (3)
Chapter (4)
Chapter (5)
Chapter (6)
Chapter (7)
Chapter (8)
Chapter (9)
Chapter (10)
Chapter (11)
Chapter (12)
Chapter (13)
Chapter (14)
Chapter (15)
Chapter (16)
Chapter (17)
Chapter (18)
Chapter (19)
Chapter (20)
Chapter (21)
Chapter (22)
Chapter (23)
Chapter (24)
Chapter (25)
Chapter (26)
Chapter (27)
Chapter (28)
Chapter (29)
Chapter (30): Final
Chapter (14)
*ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္*

"ကိုသု၊ ကိုသုေရ။ ကိုသု ... ထေတာ့ေလ၊ ညေနေစာင္းသြားရင္ ေခါင္းကိုက္မယ္ေနာ္"

တံခါးေခါက္သံႏွင့္အတူ တိမ္ယံေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္ ေခသုတ အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ တံခါးထဖြင့္လိုက္သည္။

"ႏိုးၿပီ ယံေလး"

တံခါးပြင့္လာၿပီး မ်က္စိေတြကိုလက္ႏွင့္ပြတ္ကာ မႈန္ကုပ္ေနသည့္ေခသုတက မ်က္စိမပြင့္ေသးသည့္ ခ်စ္စရာက်ားေပါက္စေလးလို။ တိမ္ယံကေတာ့ သုတကို လူမျမင္ႏိုင္သည့္ေနရာတစ္ခုတြင္သာ ဝွက္ထားလိုက္ခ်င္စိတ္မ်ား ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

"ကိုသု၊ မ်က္စိေတြေအာင့္မယ္ေလ။ အရမ္းမပြတ္နဲ႔ေလ"

"အြန္း၊ ဟိုေကာင္က မလာဘူးလား?"

"အစ္ကိုရဲရင့္လား? မလာဘူးေလ"

"ေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္"

"ဟုတ္"

မ်က္စိပြင့္တာနဲ႔ သူ႔ကိုပဲေမးေနေတာ့တာလား? ေရွ႕တည့္တည့္ကယံ့ကို မျမင္ေတာ့ဘူးလား ကိုသုရာ။ ၾကာရင္ ယံအတၱႀကီးမိလိမ့္မယ္။

တိမ္ယံအိမ္ေရွ႕ထြက္လာခ်ိန္ ရဲရင့္ေရာက္လာၿပီး

"ယံေလး၊ သုတ ဘာလုပ္ေနလဲ?"

"ေရခ်ိဳးေနတယ္ အစ္ကိုရဲ႕၊ ၿပီးရင္ အစ္ကိုတို႔ဘက္ ကူးလာခဲ့မယ္တဲ့။ အိမ္ကပဲ ျပန္ေစာင့္ေနလိုက္ပါလား?"

"ဟုတ္လား? အဲဒါဆို သူဆင္းလာရင္ေျပာလိုက္ပါ၊ ျမန္ျမန္လာလို႔၊ သူႀကိဳက္တဲ့ဟင္းေတြ ရွိတယ္လို႔။ ယံေလးပါ လိုက္ခဲ့ေနာ္"

"ဟုတ္"

Sorry ပါ အစ္ကိုရဲရင့္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ယံေျပာမေပးႏိုင္ဘူး။

"ကိုသုေရ၊ အန္တီက ထမင္းစားမယ္တဲ့"

"အင္း၊ လာၿပီ။ ရဲရင့္ကိုလည္း မေခၚရေသးဘူး"

"ခုနက အျပင္ထြက္သြားတာေတြ႕တယ္"

"ဟင္၊ ဘယ္သြားစရာရွိလို႔လဲ? တစ္ေန႔လံုးလည္း ညေနသြားစရာရွိတယ္လို႔ ေျပာသံမၾကားမိပါဘူး"

ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဘယ္ေျပာမလဲ။ သြားစရာမွမရွိတာပဲ။ ကိုသုတို႔လည္း တစ္ေနကုန္ေတြ႕ၿပီးေနၿပီကို ဘာလို႔ထပ္ေတြ႕မွာလဲ?

"လာေလ ကိုသု။ ထမင္းသြားစားရေအာင္"

"အင္းပါ"

ညီရဲရင့္သည္လည္း

"သားေရ၊ ထမင္းစားမယ္ေလ။ သုတေလးက မလာေတာ့ဘူးထင္တယ္"

"သူႀကိဳက္တဲ့ဟင္းေတြမို႔ ေစာင့္ေနတာကို"

"ငါ့သားရယ္၊ ေနာက္ေန႔ထပ္ခ်က္ေပးပါ့မယ္ဟဲ့။ တစ္ေနကုန္လည္း အတူတူေလၽွာက္သြားခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ ဘယ္လိုေတြျဖစ္ရတာလဲ? လာေတာ့၊ ထမင္းစားရေအာင္"

"ဟုတ္ ....."

ေနာက္တစ္ေခါက္သြားျပန္ေခၚဖို႔ မေတြးခဲ့သူရယ္၊ ဖုန္းေလးတစ္ခ်က္ေလာက္ ဆက္ၾကည့္ဖို႔ကို မလုပ္မိသူရယ္ၾကား စကားတခ်ိဳ႕ကိုခ်န္လွပ္ခဲ့သူဘက္ ကံၾကမၼာကတိမ္းေစာင္းခဲ့သည့္ ညေနခင္းေလး။

¤

ညီရဲရင့္ ဘယ္သြားတာလဲ? ျပန္မေရာက္ေသးတာလား? ဟာ၊ ဘယ္သြားသြားေပါ့၊ သူေတာင္မေျပာတာ ငါကစပ္စုစရာလား။
.
ေလၽွုာက္သြားၿပီး ပင္ပန္းသြားလို႔မ်ား ၿငိမ္ေနတာလား? ငါ ဖုန္းဆက္ၾကည့္ရမလား? ေတာ္ပါၿပီ၊ သုတေလး ေအးေအးေဆးေဆးနားပါေစေလ။
.
ေန႔တစ္ဝက္စာအမွတ္တရေတြထဲ နာက်င္စရာေတြကို Delete ပစ္ၿပီး Sweet Moment ေတြအတြက္ Save the Date ပါ ကိုသုေရ။ အရမ္းခ်စ္တယ္။

¤

"ကိုသု၊ ယံေရွ႕ခန္းမွာစီးမယ္ေနာ္။ အစာေၾကေဆးေသာက္လာေပမဲ့ ေနာက္မွာဆို မူးၿပီးအန္မွာစိုးလို႔"

"အစာမေၾကျဖစ္ေနတာလား? ေဆးခန္းဝင္ျပၾကမလား?"

"ရတယ္ ကိုသု၊ မလိုပါဘူး။ ေဆးေသာက္ထားတာပဲ၊ ေကာင္းသြားမွာပါ"

"အင္း၊ ေရွ႕မွာပဲထိုင္ေလ။ ရဲရင့္ ေနာက္မွာထိုင္လိမ့္မယ္"

"ဟုတ္"

*တီ တီ ... တီ တီ တီ ...*

"လာပါၿပီဟ! ဘာေတြေလာေနတာလဲ?"

လြယ္အိတ္ဆြဲကာ ဗ႐ုတ္သုတ္ခထြက္လာပါေသာ ညီရဲရင့္ ကားနားေရာက္မွပင္ ေရွ႕ခန္းတြင္အခန္႔သားထိုင္ေနေသာ တိမ္ယံကိုျမင္ၿပီး အရွိန္တန္႔သြားသည္။

"ရဲရင့္၊ ယံေလးက အစာမေၾကသလိုျဖစ္ေနလို႔တဲ့။ ေနာက္ခန္းမွာဆို မူးမွာစိုးလို႔ ေရွ႕မွာထိုင္ပါေစ"

"ဪ၊ ေအး။ ငါ ေနာက္မွာထိုင္လိုက္မယ္ေလ။ မင္းပဲေမာင္းလိုက္ေတာ့"

"အင္း"

"သုတ၊ မေန႔ညေန ..."

"အြတ္! ကိုသု ကားတံခါးေလး"

"Ok, Ok"

တိမ္ယံ အန္မလိုျဖစ္ၿပီး သုတကို ကားတံခါးဖြင့္ရန္ေျပာသည္ေၾကာင့္ ရဲရင့္စကားစျပတ္သြားရသည္။

"ရလား ယံေလး? ကားရပ္ေပးရမလား?"

"အြန္း၊ ရတယ္။ ေလေတြပါပဲ၊ အစာမပါဘူး"

"တိမ္ယံ၊ ေဆးခန္းျပလိုက္ပါလား"

"ရတယ္ အစ္ကိုရဲရင့္။ အဆင္ေျပသြားမွာပါ"

"အဆင္မေျပရင္ ေျပာေနာ္"

"ဟုတ္"

ေက်ာင္းေရာက္၍ ကားထဲကထြက္လာၾကခ်ိန္ ရဲရင့္လက္ထဲတြင္ လြယ္အိတ္သံုးလံုးႏွင့္ မႏိုင္မနင္းျဖစ္လ်က္။ အေၾကာင္းမွာ တိ္မ္ယံတစ္ေယာက္ ေလထိုး၍ဗိုက္ေအာင့္သည္ဆိုကာ သုတက ေဘးမွထိန္းေပးေနရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

"ေဆးခန္းဝင္လိုက္ရမွာ"

"ရပါတယ္၊ ခဏေနသက္သာမွာပါ။ အခန္းထဲေရာက္လို႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနလိုက္ရင္ ေကာင္းသြားမွာပါ။ ျဖစ္တတ္ပါတယ္"

ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလၽွာက္လာေနၾကရင္း ရဲရင့္တို႔အတန္းေဖာ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ဆံုသည္တြင္

"ရဲရင့္နဲ႔ သုတ၊ ငါ့ကိုကူဦး။ စာအုပ္ေတြမႏိုင္ေတာ့ဘူး"

အတန္းေဖာ္လက္ထဲက စာအုပ္ထုပ္ေတြေၾကာင့္ မႏိုင္မနင္းျဖစ္ေန၍ သုတက

"ရဲရင့္၊ ယံေလးလြယ္အိတ္နဲ႔ ငါ့အိတ္ကိုေပး။ ငါ သူ႔အခန္းေရွ႕ထိ လိုက္ပို႔လိုက္မယ္။ မင္းက စာအုပ္ေတြ ကူသယ္သြားလိုက္"

"အင္း၊ အင္း"

အလ်င္စလိုကူသယ္လိုက္ရသည္ေၾကာင့္ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္သြားၾကၿပီး ႏွစ္ေယာက္စီလမ္းခြဲထြက္ခဲ့ၾကသည္။
ရဲရင့္ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ခန္႔သူတစ္ေယာက္သာေရာက္ေသးသည္။

"သုတေရာမပါလာဘူးလား ညီရဲရင့္"

"လာလိမ့္မယ္။ တိမ္ယံဗိုက္ေအာင့္ေနလို႔ အခန္းထဲထိ သြားပို႔ေပးေနတယ္။ ငါက စာအုပ္သယ္ဖို႔ ေခ်ာမိလာတာ"

"ေအး၊ ထူးျမတ္လည္း ဆရာ့ကိုစာအုပ္သယ္ေပးရင္း တိမ္ယံတို႔အေဆာင္ဘက္အထိ ပါသြားတယ္"

ေက်ာင္းတြင္း Activity တစ္ခုအတြက္ ဆရာေတြအလုပ္မ်ားေနၾကျခင္း။
ဆရာေတြမအားသည္မို႔ ေက်ာင္းသားေတြက လြတ္လပ္ေနၾကၿပီး အခန္းထဲဆူညံေနၾကသည္။

"ရဲရင့္၊ မေန႔က ဟိုကေလးဘာျဖစ္တာလဲ?"

"အေမွာင္ထဲမွာ သရဲကားမၾကည့္ရဲဘူးဆိုလားပဲ"

"ဘယ္လိုဟာေလးလဲကြာ"

"သိဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ ဥကၠာေရာ?"

"တာဝန္ေတြ၊ ဝတၱရားေတြေပါ့ကြာ"

"အေျဖကမရေသးဘူး၊ ဟိုကေခၚရင္ အၿမီးကိုနန္႔ေနတာပဲ။ ဣေျႏၵကိုမရဘူး"

"ဟား ဟား ... Play Boy ရယ္၊ မင္းကေတာ့ ေျပာအားရွိတာေပါ့ကြာ"

"ေဟ့ေကာင္၊ ငါတည္ၿငိမ္ေနၿပီ"

ငါ့အခ်စ္ေတြက တစ္ေယာက္ေသာသူဆီမွာ အနည္က်ေနၿပီ။ ငါႏွလံုးသားကို တိုက္စားသြားတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ သူ။

"Sure? I'm watching you."

"Dead sure!"

ဟာသလုပ္ကာရယ္မဆံုးေတာ့ေသာ ခန္႔သူကို ဥေပကၡာျပဳရင္း သုတကိုသာေစာင့္ေနလိုက္မိသည္။ အေတာ္ေလးၾကာမွ သုတျပန္ေရာက္လာသည္မို႔

"မင္းက ၾကာလိုက္တာ"

"အင္း၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြမေရာက္ေသးလို႔ ခဏေစာင့္ေပးေနတာ"

"သက္သာသြားလား?"

"အင္း၊ အရမ္းမဆိုးေတာ့ဘူးတဲ့။ ေဆးခန္းသြားမယ္ဆိုလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ငေပေလး"

"ျဖစ္ေနက်မို႔ေနမွာပါ"

ရဲရင့္ႏွင့္သုတတို႔ စကားေျပာေနစဥ္ သူတို႔လက္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ခန္႔သူက ျဖတ္ေျပာလာသည္။

"အဲ၊ ဒါေလးေတြက ဘာေလးေတြလား? ခ်ည္ၾကတယ္ေပါ့ေလ"

"မေန႔ကအျပန္လမ္းမွာ ရဲရင့္က သူကိုယ္တိုင္လက္ေဆာ့ထားတာ။ ငါေျပာတဲ့ Handmade ဆိုင္ကေလ"

"ဪ၊ အဲဒီဆိုင္ကလား? မင္းတို႔ Couple things ေတြ မကုန္ႏိုင္ေသးဘူးလား?"

"တိတ္စမ္း၊ မင္းပါးစပ္က ေပါက္ကရေတြထြက္လာေတာ့မွာ ငါသိေနတယ္"

"ေၾကာက္လိုက္တာ ေခသုတရယ္"

ခန္႔သူအေမးကို သုတကျပန္ေျဖရင္း သတ္ေနၾကျပန္ေသာေၾကာင့္ ညီရဲရင့္ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္လုပ္ေနလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္ ထူးျမတ္ေရာက္လာၿပီး

"ဟူး ... ေမာလိုက္တာ။ ေရတိုက္ၾကပါဦး"

"ေရာ့၊ ေသာက္ေတာ္မူ"

"အား ... ရင္ထဲေအးသြားတာပဲ။ ဆရာရက္စက္တယ္။ စာအုပ္ေတြစစ္ခိုင္းေနလို႔ ထိုင္စစ္ေပးခဲ့ရတယ္"

"ဆရာခိုင္းတာပဲ၊ လုပ္လိုက္ေပါ့။ ညေလးေတြေရာ မငမ္းခဲ့ဘူးလား?"

"ငခန္႔! ငါ မင္းလို ႏွာဘူးမဟုတ္ဘူးကြ"

"ဂန္ဒူးလား?"

"အင္း၊ Gay သင့္ Gay ရမယ္။ ေကာင္ေလးေတြလည္း ေခ်ာၾကတယ္"

"ဟား ဟား ဟား ... မႏိုင္ဘူး"

"ခြဲသယ္ကြာ။ ဪ၊ ငါ တိမ္ယံကိုေတြ႕ခဲ့ေသးတယ္။ သူကေတာ့ ငါ့ကိုမျမင္ပါဘူး။ မေန႔က သူဘာထျဖစ္တာလဲ သုတ"

"သရဲကားမၾကည့္ရဲလို႔တဲ့"

"ကေလးလိုပဲ။ မင္းတို႔ေရာက္တာၾကာၿပီလား သုတ"

"ခုနကပဲေရာက္တာေလ။ ဒီမနက္ တိမ္ယံက ေလေအာင့္ေနတာကို ေဆးခန္းမျပဘူး။ ငါ သူ႔အခန္းထဲလိုက္ပို႔ေပးၿပီး သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြလာတဲ့အထိ ေစာင့္ေပးခဲ့ရတယ္။ မင္းေရွ႕ေလးတင္ ငါေရာက္တာ"

"ဟင္?"

"ဘာ ဟင္တာလဲ?"

"ဪ၊ ဘာမွမဟုတ္ဘူး"

မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ထူးျမတ္ ေသခ်ာေတြ႕ခဲ့ပါသည္။ တိမ္ယံ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုယူေျပးေန၍ တိမ္ယံကလိုက္ဖမ္းေနသည္ကို ေတြ႕ခဲ့သည္။

မေန႔ကလည္း ႐ုပ္ရွင္႐ံုထဲ သုတအနားကပ္ေနတာ သတိထားမိပါတယ္။ ဒီမနက္က် ဗိုက္ေအာင့္လို႔ သုတလိုက္ပို႔ေပးရတဲ့လူက အဲဒီလို ေလၽွာက္ေျပးေနႏိုင္တယ္လား? သုတလိုက္ပို႔ၿပီးျပန္လာတာနဲ႔ သူေတြ႕တဲ့အခ်ိန္က ဘယ္ေလာက္ျခားႏိုင္မွာလဲ? ခ်က္ခ်င္းႀကီးသက္သာသြားတာလို႔ ေျပာရေအာင္ကလည္း ျမန္လြန္းပါတယ္။ ဒီကေလးက ဘယ္လိုလဲကြာ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထူးျမတ္ထင္တာေတြ ျဖစ္မလာေစခ်င္ဘူး။ တကယ္လို႔ တိမ္ယံသာ  ကိုယ္ထင္သလိုျဖစ္လာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ထူးျမတ္ ထိုင္ၾကည့္ေနမည္မဟုတ္ပါ။ ရဲရင့္နဲ႔သုတဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အရမ္းခ်စ္ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြပဲမို႔ ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြကို စိတ္မညစ္ေစခ်င္။ သူတို႔အေၾကာင္းကို ကိုယ္ေတြအကုန္သိေနၾကတာပဲ။ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ဘယ္သူ႔ကိုမွ သူတို႔ၾကားအဝင္မခံႏိုင္သလို  တိမ္ယံဆိုသည့္ ကေလးငယ္ကိုလည္း ဗီလိန္မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။
စေတြ႕ကတည္းက ျဖဴျဖဴစင္စင္ေလးနဲ႕ ကေလးေပါက္စေလးကို ထူးျမတ္သတိထားခဲ့မိတာအမွန္ပါ။ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ဘာျပႆနာမွမရွိေစခ်င္ပါ။ အရာအားလုံးအဆင္ေျပပါေစလို႔သာ ဆုေတာင္းမိသည္။

"ထူးျမတ္၊ ထူးျမတ္ ေဟ့ေကာင္"

"ဟင္၊ ဘာ ... ဘာလဲ?"

"ဟိုမွာ ဆရာမဝင္ေနၿပီ။ စာအုပ္ထုတ္ေလ၊ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္လုပ္မေနနဲ႔"

"ဪ၊ ေအးပါ"

ဥကၠာသတိေပးမွ အေတြးစတို႔ျပတ္ေတာက္သြားေတာ့သည္။ ဘာမွမေတြးေတာ့ဘဲ စာထဲကိုသာ အာ႐ုံစိုက္ထားလိုက္ရတယ္။ မဟုတ္ရင္ ဆရာမလက္စာမမိဘဲ ေဘးက ဥကၠာလက္စာမိေတာ့မည္။

ရဲရင့္တစ္ေယာက္ စာအုပ္ကိုသာလွန္ထားတာ မ်က္လုံးေတြက သုတဆီမွာ

"စာအုပ္ေလးကိုၾကည့္ရင္း ဆရာမသင္တဲ့စာေတြကို ခဲတံေလးနဲ႔လိုက္မွတ္ေနတဲ့ ေခသုတေလးက မူႀကိဳကေလးေလးႏွင့္ပင္တူေနသေယာင္။  ရဲရင့္အတြက္ေတာ့ သုတေလးအား တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ အခ်စ္ေတြပိုတိုးလို႔ပင္ခ်စ္လာရသည္။ ဒါကို သုတေလးကေတာ့ သိမည္မထင္"

သုတ စာလိုက္ၾကည့္ရင္း အနားက ရဲရင့္ဘက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ စာအုပ္ကိုမၾကည့္ဘဲ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးနဲ႔ ကိုယ့္ကိုလာစိုက္ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ျပန္စမ္းၾကည့္ေတာ့လည္း ဘာမွမရွိပါဘူး။ မဟုတ္မွ၊ မ်က္ႏွာမွာ တစ္ခုခုမ်ားေပေနလို႔လား။

"ရဲရင့္၊ ညီရဲရင့္"

"ဟင္?"

''ငါ့မ်က္ႏွာမွာဘာေပေနလို႔လဲ?"

"ဟင့္အင္း၊ ဘာမွမေပပါဘူး"

"ဒါဆို ဘာလို႔ မင္းကငါ့ကိုၾကည့္ေနတာလဲ? ၿပီးေတာ့ မင္း႐ုပ္ႀကီးက ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးနဲ႕ေလ"

"အဟားး"

"ေျပာဆို"

"ဘာမွမေပပါဘူးကြာ။ မင္းစာလိုက္ၾကည့္ေနတာေလးက မူႀကိဳကေလးလိုပဲ ခ်စ္စရာေလးမို႔ပါ သုတကေလးရဲ႕"

"ေသာက္ေကာင္ကေတာ့! အပိုေတြလုပ္မေနနဲ႔၊ စာကိုသာလိုက္ၾကည့္စမ္းပါဟ"

"ေအးပါကြာ"

မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကာတြတ္ထိုးေနေသာ သဖန္းပိုးႏွစ္ေကာင္အား စာသင္ေနေသာဆရာမပင္ စိတ္မရွည္ေတာ့သည္မို႔

"ဟဲ့! ဟိုအလယ္တန္းက သဖန္းပိုးေတြ၊ နင္တို႔ တြတ္ထိုးေနတာမၿပီးေတာ့ဘူး။ ငါၾကည့္ၾကည့္ေနတာၾကာၿပီ။ ဟိုေကာင္ေလး ညီရဲရင့္၊ နင္ ေခသုတကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနရေအာင္ နင္တို႔က ဘယ္ႏွႏွစ္၊ ဘယ္ႏွလ ကြဲကြာေနၾကလို႔လဲေဟ? အမေလးဟယ္! မေျပာခ်င္ပါဘူး၊ ၾကည့္တာၾကည့္တာဆိုတာေလ၊ မ်က္လုံးက အေရာင္ေတြပါထြက္ေနၿပီဟဲ့!"

ဆရာမစကားေၾကာင့္ အတန္းထဲကသူေတြထံမွ ခြီခနဲရယ္သံေတြထြက္လာသလို၊ ေဝး၊ ဝါးနဲ႔ပါ ထေအာ္ၾကတာေၾကာင့္ ေခသုတရွက္ရမ္းရမ္းကာ "အဲ့ဒါ၊ မင္း" ဟုဆိုကာ ရဲရင့္ေက်ာအား တဘုန္းဘုန္းထုေနပါေတာ့တယ္။

"အ အားး! နာတယ္၊ သုတေလး"

"မင္းေၾကာင့္"

"ဟဲ့! ေတာ္ၾကပါေတာ့ဟယ္။ ငါလည္းစာဆက္မသင္ေတာ့ပါဘူးေအ၊ ထြက္ပါေတာ့မယ္။ တကယ္ပဲေအ ငါ့လိုအပ်ိဳႀကီးေရွ႕မွာလာၿပီးေတာ့ မေျပာခ်င္ပါဘူး"

"အာ ... ဆရာမကလည္း ..." ဟုဆိုကာ သုတကရွက္ေနသေလာက္ ရဲရင့္ကေတာ့ တဟီးဟီးလုပ္ေနေလရဲ႕။

"ဟီးဟီး"

"ရယ္ေန၊ အဲ့ဒီမွာ ရယ္ေန ေဟ့ေကာင္ရဲ႕။ ရွက္လိုက္တာ"

"ရွက္ရင္ မင္းလင္ရင္ခြင္ထဲ ဝင္ပုန္းေနေပါ့ကြ။ ဟဟားး"

"ထူးးျမတ္! မင္းေနာ္၊ လာမစနဲ႔"

"ေဟ့ေကာင္ ထူးျမတ္၊ သြားမစနဲ႔ေနာ္။ မင္းကတစ္ေယာက္တည္း၊ ဟိုက လင္မယား ... အဲ ... လင္လင္ႏွစ္ေယာက္ေနာ္"

"ေခြးေကာင္ေတြ! ေတာ္ၿပီ၊ မင္းတို႔နဲ႔မေနေတာ့ဘူး။ သြားေတာ့မယ္"

"ဟာ၊ ေဟ့ ေဟ့ ... ေနဦးေလ။ သုတေရ၊ ငါတို႔ပါလိုက္မယ္ ေဟ့ေကာင္"

အေရွ႕ကေန ဆူေဆာင့္ၿပီးထြက္သြားတဲ့ သုတေနာက္ကို ရဲရင့္၊ ထူးျမတ္၊ ဥကၠာတို႔ အေျပးလိုက္သြားၾကရပါေတာ့တယ္။

"သုတေလး၊ ျဖည္းျဖည္းသြားပါလား။ အေနာက္က က်ားလိုက္ေနတာက်ေနေရာ"

"က်ားေတာ့ လိုက္၊မလိုက္မသိဘူး။ အေနာက္ကေန ေခြး႐ူးေတြလိုက္လာလို႔ ငါျမန္ျမန္သြားရတာ"

"အာ ... ေခြး႐ူးေတြလား၊ ဒီေခြး႐ူးႏွစ္ေကာင္ကိုေျပာတာလား? ငါေမာင္းထုတ္ေပးမယ္ေလ"

"ညီရဲရင့္၊ ေခသုတ၊ မင္းတို႔!"

"ေအး၊ ငါတို႔ကေခြး႐ူးဆို မင္းတို႔လည္းေခြး႐ူးပဲ"

"ဟမ့္၊ ေခြး႐ူးေတြကိုက္ေနျပန္ၿပီ။ လာ ရဲရင့္၊ သြားမယ္။ ေခြး႐ူးကိုက္ရင္ ကာကြယ္ေဆးက ခုနစ္လုံးေတာင္ထိုးရမွာ၊ သိလား"

"အားးး မင္း ... မင္းတို႔!!!"

"ဟဟားးး စတာပါကြာ။ လာ၊ ကန္တင္းသြားမယ္။ တိမ္ယံကို ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္။ သြားမေခၚနဲ႔ေတာ့ေနာ္၊ ရဲရင့္"

"အင္း၊ မင္းသေဘာ"

"ငါ သြားေခၚေပးမယ္"

"ဟမ္?"

"ဘာ?"

ထူးျမတ္ရဲ႕စကားေၾကာင့္ အကုန္လုံးက 'ဟင္' 'ဟမ္' ေတြျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့မွ ထူးျမတ္လည္း သူ႔ရဲ႕ ႐ုတ္တရက္ႏႈတ္ကထြက္သြားေသာစကားေၾကာင့္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္သြားကာ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔ရင္း အေရွ႕က ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ေကာင္ေတြကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ကာ

"ဒါက ဘာျဖစ္သြားၾကတာလဲ? တိမ္ယံကို ငါသြားေခၚေပးမယ္ေျပာတာေလ၊ ထူးဆန္းလို႔လား?"

"မ ... မထူးဆန္းပါဘူး" "ဟင့္အင္း" "ထူးဆန္းမေနပါဘူး"

"ဒါဆိုလည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္လုပ္မေနၾကနဲ႔။ မွာစရာရွိတာ မွာထားၾက။ ငါသြားၿပီ"

ထူးျမတ္ကိုၾကည့္ကာ က်န္ခဲ့တဲ့သုံးေယာက္ကေတာ့ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ေခါင္းေလးေတြသာ ခါေနၾကေတာ့တယ္။

ယံေလး စာသင္ခ်ိန္ၿပီးသြားေပမဲ့ အခန္းထဲမွာပဲ ဆက္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ အစ္ကိုရဲရင့္နဲ႔ကိုသုလာေခၚမွာကို ထိုင္ေစာင့္ေနရင္း ဘာရယ္မဟုတ္ လက္ပတ္ေလးကိုထိၾကည့္ရင္း ခပ္ေရးေရးေလးၿပဳံးကာ စကားတစ္ခြန္းကို ႏႈတ္ကေန ခပ္တိုးတိုးေလး႐ြတ္လိုက္မိတယ္။

"မင္းကိုေတာ့ ငါသေဘာက်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္းရဲ႕ဖန္တီးရွင္ကိုေတာ့ ငါ သ ေဘာ မ က် ဘူး"

"ဘာေတြ သေဘာမက်ျဖစ္ေနတာလဲ ယံေလး"

"ဟင္"

တစ္ေယာက္တည္းစကားေျပာေနတုန္း အေနာက္နားကအသံေၾကာင့္ လူက တုန္ခနဲေနေအာင္ လန္႔သြားရသည္။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုသုတို႔သူငယ္ခ်င္း အစ္ကိုထူးျမတ္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ျပန္ၿပဳံးျပကာ

"အစ္ကိုက ဘယ္သြားမလို႔လဲ?"

''ဘယ္မွမသြားပါဘူး၊ ယံေလးကိုလာေခၚတာ။ ဟိုတစ္တီတူးႏွစ္ေကာင္က လာေခၚခိုင္းလို႔"

"ဟင္၊ အစ္ကိုတို႔က ဘာလုပ္ေနၾကလို႔လဲ?"

"ကဲ၊ စကားမ်ားလိုက္တာကြာ။ လာ၊ ထ။ ေရာက္ရင္သိလိမ့္မယ္"

"ဟုတ္"

ယံ့ကိုေတာင္ လာမေခၚႏိုင္ၾကဘူးတဲ့လား? ဘာေတြမ်ား အေရးႀကီးေနၾကလို႔လဲမသိဘူး။

"ကဲ ကိုယ္ေတာ္ေလး၊ အျမန္လာပါကြာ၊ လာ"

"လာေနတာပဲေလ"

"မင္းလာေနတာက လိပ္လိုပဲေ႐ြ႕ေနတာေလ၊ ကိုေ႐ႊလိပ္ရဲ႕"

"ခင္ဗ်ားေနာ္၊ ခင္ဗ်ား"

"ဟာ၊ ေဟ့ ေဟ့ ... ျဖည္းျဖည္းသြားေလ။ အဲ့ဒီေလာက္ေလွ်ာက္မေနနဲ႔၊ ေခ်ာ္လဲမယ္။ ေဟ့၊ ယံေလး"

"ဘာလဲ၊ ခင္ဗ်ားပဲ လိပ္ဆို? အခုက်ေတာ့ မီေအာင္ေတာင္မလိုက္ႏိုင္ဘဲနဲ႔။ ေနခဲ့၊ အဲ့ဒီမွာ"

"ဟဟားးး တကယ့္ဟာေလးကြာ၊ ခ်စ္စရာေလး။ အၿမဲတမ္း ျဖဴစင္ေနေပးပါ့လား ယံေလးရာ" 

ဟမ္! မဟုတ္ပါဘူး။ ငါက ... ငါက အခု ယံေလးကို ခ်စ္စရာေလးလို႔ေျပာလိုက္တာလား? ဥကၠာေျပာသလိုပဲ ငါ ... ငါ ေကြးမ်ားေကြးသြားတာလားဟ။ အမေလးးး ၾကက္သီးေတြထလိုက္တာ။

"ဟိုလူ၊ လာေလ။ အဲ့မွာပဲ ရပ္ေနေတာ့မွာလား"

"ဪ၊ ေအး။ လာၿပီ၊ လာၿပီ"

""""""""""""""""""""""""""""""


*ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်*

"ကိုသု၊ ကိုသုရေ။ ကိုသု ... ထတော့လေ၊ ညနေစောင်းသွားရင် ခေါင်းကိုက်မယ်နော်"

တံခါးခေါက်သံနှင့်အတူ တိမ်ယံအော်ခေါ်သံကြောင့် ခေသုတ အိပ်ချင်မူးတူးနှင့် တံခါးထဖွင့်လိုက်သည်။

"နိုးပြီ ယံလေး"

တံခါးပွင့်လာပြီး မျက်စိတွေကိုလက်နှင့်ပွတ်ကာ မှုန်ကုပ်နေသည့်ခေသုတက မျက်စိမပွင့်သေးသည့် ချစ်စရာကျားပေါက်စလေးလို။ တိမ်ယံကတော့ သုတကို လူမမြင်နိုင်သည့်နေရာတစ်ခုတွင်သာ ဝှက်ထားလိုက်ချင်စိတ်များ ဖြစ်နေတော့သည်။

"ကိုသု၊ မျက်စိတွေအောင့်မယ်လေ။ အရမ်းမပွတ်နဲ့လေ"

"အွန်း၊ ဟိုကောင်က မလာဘူးလား?"

"အစ်ကိုရဲရင့်လား? မလာဘူးလေ"

"ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်"

"ဟုတ်"

မျက်စိပွင့်တာနဲ့ သူ့ကိုပဲမေးနေတော့တာလား? ရှေ့တည့်တည့်ကယံ့ကို မမြင်တော့ဘူးလား ကိုသုရာ။ ကြာရင် ယံအတ္တကြီးမိလိမ့်မယ်။

တိမ်ယံအိမ်ရှေ့ထွက်လာချိန် ရဲရင့်ရောက်လာပြီး

"ယံလေး၊ သုတ ဘာလုပ်နေလဲ?"

"ရေချိုးနေတယ် အစ်ကိုရဲ့၊ ပြီးရင် အစ်ကိုတို့ဘက် ကူးလာခဲ့မယ်တဲ့။ အိမ်ကပဲ ပြန်စောင့်နေလိုက်ပါလား?"

"ဟုတ်လား? အဲဒါဆို သူဆင်းလာရင်ပြောလိုက်ပါ၊ မြန်မြန်လာလို့၊ သူကြိုက်တဲ့ဟင်းတွေ ရှိတယ်လို့။ ယံလေးပါ လိုက်ခဲ့နော်"

"ဟုတ်"

Sorry ပါ အစ်ကိုရဲရင့်။ ဒီတစ်ခါတော့ ယံပြောမပေးနိုင်ဘူး။

"ကိုသုရေ၊ အန်တီက ထမင်းစားမယ်တဲ့"

"အင်း၊ လာပြီ။ ရဲရင့်ကိုလည်း မခေါ်ရသေးဘူး"

"ခုနက အပြင်ထွက်သွားတာတွေ့တယ်"

"ဟင်၊ ဘယ်သွားစရာရှိလို့လဲ? တစ်နေ့လုံးလည်း ညနေသွားစရာရှိတယ်လို့ ပြောသံမကြားမိပါဘူး"

ဟုတ်တယ်လေ၊ ဘယ်ပြောမလဲ။ သွားစရာမှမရှိတာပဲ။ ကိုသုတို့လည်း တစ်နေကုန်တွေ့ပြီးနေပြီကို ဘာလို့ထပ်တွေ့မှာလဲ?

"လာလေ ကိုသု။ ထမင်းသွားစားရအောင်"

"အင်းပါ"

ညီရဲရင့်သည်လည်း

"သားရေ၊ ထမင်းစားမယ်လေ။ သုတလေးက မလာတော့ဘူးထင်တယ်"

"သူကြိုက်တဲ့ဟင်းတွေမို့ စောင့်နေတာကို"

"ငါ့သားရယ်၊ နောက်နေ့ထပ်ချက်ပေးပါ့မယ်ဟဲ့။ တစ်နေကုန်လည်း အတူတူလျှောက်သွားခဲ့ကြပြီးပြီ။ ဘယ်လိုတွေဖြစ်ရတာလဲ? လာတော့၊ ထမင်းစားရအောင်"

"ဟုတ် ....."

နောက်တစ်ခေါက်သွားပြန်ခေါ်ဖို့ မတွေးခဲ့သူရယ်၊ ဖုန်းလေးတစ်ချက်လောက် ဆက်ကြည့်ဖို့ကို မလုပ်မိသူရယ်ကြား စကားတချို့ကိုချန်လှပ်ခဲ့သူဘက် ကံကြမ္မာကတိမ်းစောင်းခဲ့သည့် ညနေခင်းလေး။

¤

ညီရဲရင့် ဘယ်သွားတာလဲ? ပြန်မရောက်သေးတာလား? ဟာ၊ ဘယ်သွားသွားပေါ့၊ သူတောင်မပြောတာ ငါကစပ်စုစရာလား။
.
လျေှုာက်သွားပြီး ပင်ပန်းသွားလို့များ ငြိမ်နေတာလား? ငါ ဖုန်းဆက်ကြည့်ရမလား? တော်ပါပြီ၊ သုတလေး အေးအေးဆေးဆေးနားပါစေလေ။
.
နေ့တစ်ဝက်စာအမှတ်တရတွေထဲ နာကျင်စရာတွေကို Delete ပစ်ပြီး Sweet Moment တွေအတွက် Save the Date ပါ ကိုသုရေ။ အရမ်းချစ်တယ်။

¤

"ကိုသု၊ ယံရှေ့ခန်းမှာစီးမယ်နော်။ အစာကြေဆေးသောက်လာပေမဲ့ နောက်မှာဆို မူးပြီးအန်မှာစိုးလို့"

"အစာမကြေဖြစ်နေတာလား? ဆေးခန်းဝင်ပြကြမလား?"

"ရတယ် ကိုသု၊ မလိုပါဘူး။ ဆေးသောက်ထားတာပဲ၊ ကောင်းသွားမှာပါ"

"အင်း၊ ရှေ့မှာပဲထိုင်လေ။ ရဲရင့် နောက်မှာထိုင်လိမ့်မယ်"

"ဟုတ်"

*တီ တီ ... တီ တီ တီ ...*

"လာပါပြီဟ! ဘာတွေလောနေတာလဲ?"

လွယ်အိတ်ဆွဲကာ ဗရုတ်သုတ်ခထွက်လာပါသော ညီရဲရင့် ကားနားရောက်မှပင် ရှေ့ခန်းတွင်အခန့်သားထိုင်နေသော တိမ်ယံကိုမြင်ပြီး အရှိန်တန့်သွားသည်။

"ရဲရင့်၊ ယံလေးက အစာမကြေသလိုဖြစ်နေလို့တဲ့။ နောက်ခန်းမှာဆို မူးမှာစိုးလို့ ရှေ့မှာထိုင်ပါစေ"

"ဪ၊ အေး။ ငါ နောက်မှာထိုင်လိုက်မယ်လေ။ မင်းပဲမောင်းလိုက်တော့"

"အင်း"

"သုတ၊ မနေ့ညနေ ..."

"အွတ်! ကိုသု ကားတံခါးလေး"

"Ok, Ok"

တိမ်ယံ အန်မလိုဖြစ်ပြီး သုတကို ကားတံခါးဖွင့်ရန်ပြောသည်ကြောင့် ရဲရင့်စကားစပြတ်သွားရသည်။

"ရလား ယံလေး? ကားရပ်ပေးရမလား?"

"အွန်း၊ ရတယ်။ လေတွေပါပဲ၊ အစာမပါဘူး"

"တိမ်ယံ၊ ဆေးခန်းပြလိုက်ပါလား"

"ရတယ် အစ်ကိုရဲရင့်။ အဆင်ပြေသွားမှာပါ"

"အဆင်မပြေရင် ပြောနော်"

"ဟုတ်"

ကျောင်းရောက်၍ ကားထဲကထွက်လာကြချိန် ရဲရင့်လက်ထဲတွင် လွယ်အိတ်သုံးလုံးနှင့် မနိုင်မနင်းဖြစ်လျက်။ အကြောင်းမှာ တိမ်ယံတစ်ယောက် လေထိုး၍ဗိုက်အောင့်သည်ဆိုကာ သုတက ဘေးမှထိန်းပေးနေရသောကြောင့်ဖြစ်သည်။

"ဆေးခန်းဝင်လိုက်ရမှာ"

"ရပါတယ်၊ ခဏနေသက်သာမှာပါ။ အခန်းထဲရောက်လို့ ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်နေလိုက်ရင် ကောင်းသွားမှာပါ။ ဖြစ်တတ်ပါတယ်"

ဖြည်းဖြည်းချင်းလျှောက်လာနေကြရင်း ရဲရင့်တို့အတန်းဖော်တစ်ယောက်နှင့်ဆုံသည်တွင်

"ရဲရင့်နဲ့ သုတ၊ ငါ့ကိုကူဦး။ စာအုပ်တွေမနိုင်တော့ဘူး"

အတန်းဖော်လက်ထဲက စာအုပ်ထုပ်တွေကြောင့် မနိုင်မနင်းဖြစ်နေ၍ သုတက

"ရဲရင့်၊ ယံလေးလွယ်အိတ်နဲ့ ငါ့အိတ်ကိုပေး။ ငါ သူ့အခန်းရှေ့ထိ လိုက်ပို့လိုက်မယ်။ မင်းက စာအုပ်တွေ ကူသယ်သွားလိုက်"

"အင်း၊ အင်း"

အလျင်စလိုကူသယ်လိုက်ရသည်ကြောင့် ရှုပ်ယှက်ခတ်သွားကြပြီး နှစ်ယောက်စီလမ်းခွဲထွက်ခဲ့ကြသည်။
ရဲရင့် အခန်းထဲရောက်တော့ ခန့်သူတစ်ယောက်သာရောက်သေးသည်။

"သုတရောမပါလာဘူးလား ညီရဲရင့်"

"လာလိမ့်မယ်။ တိမ်ယံဗိုက်အောင့်နေလို့ အခန်းထဲထိ သွားပို့ပေးနေတယ်။ ငါက စာအုပ်သယ်ဖို့ ချောမိလာတာ"

"အေး၊ ထူးမြတ်လည်း ဆရာ့ကိုစာအုပ်သယ်ပေးရင်း တိမ်ယံတို့အဆောင်ဘက်အထိ ပါသွားတယ်"

ကျောင်းတွင်း Activity တစ်ခုအတွက် ဆရာတွေအလုပ်များနေကြခြင်း။
ဆရာတွေမအားသည်မို့ ကျောင်းသားတွေက လွတ်လပ်နေကြပြီး အခန်းထဲဆူညံနေကြသည်။

"ရဲရင့်၊ မနေ့က ဟိုကလေးဘာဖြစ်တာလဲ?"

"အမှောင်ထဲမှာ သရဲကားမကြည့်ရဲဘူးဆိုလားပဲ"

"ဘယ်လိုဟာလေးလဲကွာ"

"သိဘူးလေ။ ဒါနဲ့ ဥက္ကာရော?"

"တာဝန်တွေ၊ ဝတ္တရားတွေပေါ့ကွာ"

"အဖြေကမရသေးဘူး၊ ဟိုကခေါ်ရင် အမြီးကိုနန့်နေတာပဲ။ ဣနြေ္ဒကိုမရဘူး"

"ဟား ဟား ... Play Boy ရယ်၊ မင်းကတော့ ပြောအားရှိတာပေါ့ကွာ"

"ဟေ့ကောင်၊ ငါတည်ငြိမ်နေပြီ"

ငါ့အချစ်တွေက တစ်ယောက်သောသူဆီမှာ အနည်ကျနေပြီ။ ငါနှလုံးသားကို တိုက်စားသွားတဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သူ။

"Sure? I'm watching you."

"Dead sure!"

ဟာသလုပ်ကာရယ်မဆုံးတော့သော ခန့်သူကို ဥပေက္ခာပြုရင်း သုတကိုသာစောင့်နေလိုက်မိသည်။ အတော်လေးကြာမှ သုတပြန်ရောက်လာသည်မို့

"မင်းက ကြာလိုက်တာ"

"အင်း၊ သူ့သူငယ်ချင်းတွေမရောက်သေးလို့ ခဏစောင့်ပေးနေတာ"

"သက်သာသွားလား?"

"အင်း၊ အရမ်းမဆိုးတော့ဘူးတဲ့။ ဆေးခန်းသွားမယ်ဆိုလည်း မဟုတ်ဘူး၊ ငပေလေး"

"ဖြစ်နေကျမို့နေမှာပါ"

ရဲရင့်နှင့်သုတတို့ စကားပြောနေစဉ် သူတို့လက်တွေကိုကြည့်ပြီး ခန့်သူက ဖြတ်ပြောလာသည်။

"အဲ၊ ဒါလေးတွေက ဘာလေးတွေလား? ချည်ကြတယ်ပေါ့လေ"

"မနေ့ကအပြန်လမ်းမှာ ရဲရင့်က သူကိုယ်တိုင်လက်ဆော့ထားတာ။ ငါပြောတဲ့ Handmade ဆိုင်ကလေ"

"ဪ၊ အဲဒီဆိုင်ကလား? မင်းတို့ Couple things တွေ မကုန်နိုင်သေးဘူးလား?"

"တိတ်စမ်း၊ မင်းပါးစပ်က ပေါက်ကရတွေထွက်လာတော့မှာ ငါသိနေတယ်"

"ကြောက်လိုက်တာ ခေသုတရယ်"

ခန့်သူအမေးကို သုတကပြန်ဖြေရင်း သတ်နေကြပြန်သောကြောင့် ညီရဲရင့် ပွဲကြည့်ပရိသတ်လုပ်နေလိုက်သည်။ ထိုအချိန် ထူးမြတ်ရောက်လာပြီး

"ဟူး ... မောလိုက်တာ။ ရေတိုက်ကြပါဦး"

"ရော့၊ သောက်တော်မူ"

"အား ... ရင်ထဲအေးသွားတာပဲ။ ဆရာရက်စက်တယ်။ စာအုပ်တွေစစ်ခိုင်းနေလို့ ထိုင်စစ်ပေးခဲ့ရတယ်"

"ဆရာခိုင်းတာပဲ၊ လုပ်လိုက်ပေါ့။ ညလေးတွေရော မငမ်းခဲ့ဘူးလား?"

"ငခန့်! ငါ မင်းလို နှာဘူးမဟုတ်ဘူးကွ"

"ဂန်ဒူးလား?"

"အင်း၊ Gay သင့် Gay ရမယ်။ ကောင်လေးတွေလည်း ချောကြတယ်"

"ဟား ဟား ဟား ... မနိုင်ဘူး"

"ခွဲသယ်ကွာ။ ဪ၊ ငါ တိမ်ယံကိုတွေ့ခဲ့သေးတယ်။ သူကတော့ ငါ့ကိုမမြင်ပါဘူး။ မနေ့က သူဘာထဖြစ်တာလဲ သုတ"

"သရဲကားမကြည့်ရဲလို့တဲ့"

"ကလေးလိုပဲ။ မင်းတို့ရောက်တာကြာပြီလား သုတ"

"ခုနကပဲရောက်တာလေ။ ဒီမနက် တိမ်ယံက လေအောင့်နေတာကို ဆေးခန်းမပြဘူး။ ငါ သူ့အခန်းထဲလိုက်ပို့ပေးပြီး သူ့သူငယ်ချင်းတွေလာတဲ့အထိ စောင့်ပေးခဲ့ရတယ်။ မင်းရှေ့လေးတင် ငါရောက်တာ"

"ဟင်?"

"ဘာ ဟင်တာလဲ?"

"ဪ၊ ဘာမှမဟုတ်ဘူး"

မဖြစ်နိုင်ပါ။ ထူးမြတ် သေချာတွေ့ခဲ့ပါသည်။ တိမ်ယံ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က စာအုပ်တစ်အုပ်ကိုယူပြေးနေ၍ တိမ်ယံကလိုက်ဖမ်းနေသည်ကို တွေ့ခဲ့သည်။

မနေ့ကလည်း ရုပ်ရှင်ရုံထဲ သုတအနားကပ်နေတာ သတိထားမိပါတယ်။ ဒီမနက်ကျ ဗိုက်အောင့်လို့ သုတလိုက်ပို့ပေးရတဲ့လူက အဲဒီလို လျှောက်ပြေးနေနိုင်တယ်လား? သုတလိုက်ပို့ပြီးပြန်လာတာနဲ့ သူတွေ့တဲ့အချိန်က ဘယ်လောက်ခြားနိုင်မှာလဲ? ချက်ချင်းကြီးသက်သာသွားတာလို့ ပြောရအောင်ကလည်း မြန်လွန်းပါတယ်။ ဒီကလေးက ဘယ်လိုလဲကွာ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ထူးမြတ်ထင်တာတွေ ဖြစ်မလာစေချင်ဘူး။ တကယ်လို့ တိမ်ယံသာ  ကိုယ်ထင်သလိုဖြစ်လာမယ်ဆိုရင်တော့ ထူးမြတ် ထိုင်ကြည့်နေမည်မဟုတ်ပါ။ ရဲရင့်နဲ့သုတဆိုတာ ကိုယ့်အတွက်တော့ အရမ်းချစ်ရတဲ့သူငယ်ချင်းတွေပဲမို့ ဒီသူငယ်ချင်းတွေကို စိတ်မညစ်စေချင်။ သူတို့အကြောင်းကို ကိုယ်တွေအကုန်သိနေကြတာပဲ။ ဘယ်နည်းနဲ့မှ ဘယ်သူ့ကိုမှ သူတို့ကြားအဝင်မခံနိုင်သလို  တိမ်ယံဆိုသည့် ကလေးငယ်ကိုလည်း ဗီလိန်မဖြစ်စေချင်ပါ။
စတွေ့ကတည်းက ဖြူဖြူစင်စင်လေးနဲ့ ကလေးပေါက်စလေးကို ထူးမြတ်သတိထားခဲ့မိတာအမှန်ပါ။ ရှေ့လျှောက် ဘာပြဿနာမှမရှိစေချင်ပါ။ အရာအားလုံးအဆင်ပြေပါစေလို့သာ ဆုတောင်းမိသည်။

"ထူးမြတ်၊ ထူးမြတ် ဟေ့ကောင်"

"ဟင်၊ ဘာ ... ဘာလဲ?"

"ဟိုမှာ ဆရာမဝင်နေပြီ။ စာအုပ်ထုတ်လေ၊ ကြောင်တောင်တောင်လုပ်မနေနဲ့"

"ဪ၊ အေးပါ"

ဥက္ကာသတိပေးမှ အတွေးစတို့ပြတ်တောက်သွားတော့သည်။ ဘာမှမတွေးတော့ဘဲ စာထဲကိုသာ အာရုံစိုက်ထားလိုက်ရတယ်။ မဟုတ်ရင် ဆရာမလက်စာမမိဘဲ ဘေးက ဥက္ကာလက်စာမိတော့မည်။

ရဲရင့်တစ်ယောက် စာအုပ်ကိုသာလှန်ထားတာ မျက်လုံးတွေက သုတဆီမှာ

"စာအုပ်လေးကိုကြည့်ရင်း ဆရာမသင်တဲ့စာတွေကို ခဲတံလေးနဲ့လိုက်မှတ်နေတဲ့ ခေသုတလေးက မူကြိုကလေးလေးနှင့်ပင်တူနေသယောင်။  ရဲရင့်အတွက်တော့ သုတလေးအား တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ အချစ်တွေပိုတိုးလို့ပင်ချစ်လာရသည်။ ဒါကို သုတလေးကတော့ သိမည်မထင်"

သုတ စာလိုက်ကြည့်ရင်း အနားက ရဲရင့်ဘက်လှည့်ကြည့်တော့ စာအုပ်ကိုမကြည့်ဘဲ ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ ကိုယ့်ကိုလာစိုက်ကြည့်နေတာကြောင့် ကိုယ့်မျက်နှာကိုယ်ပြန်စမ်းကြည့်တော့လည်း ဘာမှမရှိပါဘူး။ မဟုတ်မှ၊ မျက်နှာမှာ တစ်ခုခုများပေနေလို့လား။

"ရဲရင့်၊ ညီရဲရင့်"

"ဟင်?"

''ငါ့မျက်နှာမှာဘာပေနေလို့လဲ?"

"ဟင့်အင်း၊ ဘာမှမပေပါဘူး"

"ဒါဆို ဘာလို့ မင်းကငါ့ကိုကြည့်နေတာလဲ? ပြီးတော့ မင်းရုပ်ကြီးက ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့လေ"

"အဟားး"

"ပြောဆို"

"ဘာမှမပေပါဘူးကွာ။ မင်းစာလိုက်ကြည့်နေတာလေးက မူကြိုကလေးလိုပဲ ချစ်စရာလေးမို့ပါ သုတကလေးရဲ့"

"သောက်ကောင်ကတော့! အပိုတွေလုပ်မနေနဲ့၊ စာကိုသာလိုက်ကြည့်စမ်းပါဟ"

"အေးပါကွာ"

မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာတွတ်ထိုးနေသော သဖန်းပိုးနှစ်ကောင်အား စာသင်နေသောဆရာမပင် စိတ်မရှည်တော့သည်မို့

"ဟဲ့! ဟိုအလယ်တန်းက သဖန်းပိုးတွေ၊ နင်တို့ တွတ်ထိုးနေတာမပြီးတော့ဘူး။ ငါကြည့်ကြည့်နေတာကြာပြီ။ ဟိုကောင်လေး ညီရဲရင့်၊ နင် ခေသုတကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေရအောင် နင်တို့က ဘယ်နှနှစ်၊ ဘယ်နှလ ကွဲကွာနေကြလို့လဲဟေ? အမလေးဟယ်! မပြောချင်ပါဘူး၊ ကြည့်တာကြည့်တာဆိုတာလေ၊ မျက်လုံးက အရောင်တွေပါထွက်နေပြီဟဲ့!"

ဆရာမစကားကြောင့် အတန်းထဲကသူတွေထံမှ ခွီခနဲရယ်သံတွေထွက်လာသလို၊ ဝေး၊ ဝါးနဲ့ပါ ထအော်ကြတာကြောင့် ခေသုတရှက်ရမ်းရမ်းကာ "အဲ့ဒါ၊ မင်း" ဟုဆိုကာ ရဲရင့်ကျောအား တဘုန်းဘုန်းထုနေပါတော့တယ်။

"အ အားး! နာတယ်၊ သုတလေး"

"မင်းကြောင့်"

"ဟဲ့! တော်ကြပါတော့ဟယ်။ ငါလည်းစာဆက်မသင်တော့ပါဘူးအေ၊ ထွက်ပါတော့မယ်။ တကယ်ပဲအေ ငါ့လိုအပျိုကြီးရှေ့မှာလာပြီးတော့ မပြောချင်ပါဘူး"

"အာ ... ဆရာမကလည်း ..." ဟုဆိုကာ သုတကရှက်နေသလောက် ရဲရင့်ကတော့ တဟီးဟီးလုပ်နေလေရဲ့။

"ဟီးဟီး"

"ရယ်နေ၊ အဲ့ဒီမှာ ရယ်နေ ဟေ့ကောင်ရဲ့။ ရှက်လိုက်တာ"

"ရှက်ရင် မင်းလင်ရင်ခွင်ထဲ ဝင်ပုန်းနေပေါ့ကွ။ ဟဟားး"

"ထူးးမြတ်! မင်းနော်၊ လာမစနဲ့"

"ဟေ့ကောင် ထူးမြတ်၊ သွားမစနဲ့နော်။ မင်းကတစ်ယောက်တည်း၊ ဟိုက လင်မယား ... အဲ ... လင်လင်နှစ်ယောက်နော်"

"ခွေးကောင်တွေ! တော်ပြီ၊ မင်းတို့နဲ့မနေတော့ဘူး။ သွားတော့မယ်"

"ဟာ၊ ဟေ့ ဟေ့ ... နေဦးလေ။ သုတရေ၊ ငါတို့ပါလိုက်မယ် ဟေ့ကောင်"

အရှေ့ကနေ ဆူဆောင့်ပြီးထွက်သွားတဲ့ သုတနောက်ကို ရဲရင့်၊ ထူးမြတ်၊ ဥက္ကာတို့ အပြေးလိုက်သွားကြရပါတော့တယ်။

"သုတလေး၊ ဖြည်းဖြည်းသွားပါလား။ အနောက်က ကျားလိုက်နေတာကျနေရော"

"ကျားတော့ လိုက်၊မလိုက်မသိဘူး။ အနောက်ကနေ ခွေးရူးတွေလိုက်လာလို့ ငါမြန်မြန်သွားရတာ"

"အာ ... ခွေးရူးတွေလား၊ ဒီခွေးရူးနှစ်ကောင်ကိုပြောတာလား? ငါမောင်းထုတ်ပေးမယ်လေ"

"ညီရဲရင့်၊ ခေသုတ၊ မင်းတို့!"

"အေး၊ ငါတို့ကခွေးရူးဆို မင်းတို့လည်းခွေးရူးပဲ"

"ဟမ့်၊ ခွေးရူးတွေကိုက်နေပြန်ပြီ။ လာ ရဲရင့်၊ သွားမယ်။ ခွေးရူးကိုက်ရင် ကာကွယ်ဆေးက ခုနစ်လုံးတောင်ထိုးရမှာ၊ သိလား"

"အားးး မင်း ... မင်းတို့!!!"

"ဟဟားးး စတာပါကွာ။ လာ၊ ကန်တင်းသွားမယ်။ တိမ်ယံကို ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်။ သွားမခေါ်နဲ့တော့နော်၊ ရဲရင့်"

"အင်း၊ မင်းသဘော"

"ငါ သွားခေါ်ပေးမယ်"

"ဟမ်?"

"ဘာ?"

ထူးမြတ်ရဲ့စကားကြောင့် အကုန်လုံးက 'ဟင်' 'ဟမ်' တွေဖြစ်ကုန်ကြတော့မှ ထူးမြတ်လည်း သူ့ရဲ့ ရုတ်တရက်နှုတ်ကထွက်သွားသောစကားကြောင့် ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်သွားကာ ချောင်းတစ်ချက်ဟန့်ရင်း အရှေ့က ပြူးကြောင်ကြောင်ကောင်တွေကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ကာ

"ဒါက ဘာဖြစ်သွားကြတာလဲ? တိမ်ယံကို ငါသွားခေါ်ပေးမယ်ပြောတာလေ၊ ထူးဆန်းလို့လား?"

"မ ... မထူးဆန်းပါဘူး" "ဟင့်အင်း" "ထူးဆန်းမနေပါဘူး"

"ဒါဆိုလည်း ကြောင်တောင်တောင်လုပ်မနေကြနဲ့။ မှာစရာရှိတာ မှာထားကြ။ ငါသွားပြီ"

ထူးမြတ်ကိုကြည့်ကာ ကျန်ခဲ့တဲ့သုံးယောက်ကတော့ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ရင်း ခေါင်းလေးတွေသာ ခါနေကြတော့တယ်။

ယံလေး စာသင်ချိန်ပြီးသွားပေမဲ့ အခန်းထဲမှာပဲ ဆက်ထိုင်နေလိုက်တယ်။ အစ်ကိုရဲရင့်နဲ့ကိုသုလာခေါ်မှာကို ထိုင်စောင့်နေရင်း ဘာရယ်မဟုတ် လက်ပတ်လေးကိုထိကြည့်ရင်း ခပ်ရေးရေးလေးပြုံးကာ စကားတစ်ခွန်းကို နှုတ်ကနေ ခပ်တိုးတိုးလေးရွတ်လိုက်မိတယ်။

"မင်းကိုတော့ ငါသဘောကျပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မင်းရဲ့ဖန်တီးရှင်ကိုတော့ ငါ သ ဘော မ ကျ ဘူး"

"ဘာတွေ သဘောမကျဖြစ်နေတာလဲ ယံလေး"

"ဟင်"

တစ်ယောက်တည်းစကားပြောနေတုန်း အနောက်နားကအသံကြောင့် လူက တုန်ခနဲနေအောင် လန့်သွားရသည်။ မော့ကြည့်လိုက်တော့ ကိုသုတို့သူငယ်ချင်း အစ်ကိုထူးမြတ်ဖြစ်နေတာကြောင့် ပြန်ပြုံးပြကာ

"အစ်ကိုက ဘယ်သွားမလို့လဲ?"

''ဘယ်မှမသွားပါဘူး၊ ယံလေးကိုလာခေါ်တာ။ ဟိုတစ်တီတူးနှစ်ကောင်က လာခေါ်ခိုင်းလို့"

"ဟင်၊ အစ်ကိုတို့က ဘာလုပ်နေကြလို့လဲ?"

"ကဲ၊ စကားများလိုက်တာကွာ။ လာ၊ ထ။ ရောက်ရင်သိလိမ့်မယ်"

"ဟုတ်"

ယံ့ကိုတောင် လာမခေါ်နိုင်ကြဘူးတဲ့လား? ဘာတွေများ အရေးကြီးနေကြလို့လဲမသိဘူး။

"ကဲ ကိုယ်တော်လေး၊ အမြန်လာပါကွာ၊ လာ"

"လာနေတာပဲလေ"

"မင်းလာနေတာက လိပ်လိုပဲရွေ့နေတာလေ၊ ကိုရွှေလိပ်ရဲ့"

"ခင်ဗျားနော်၊ ခင်ဗျား"

"ဟာ၊ ဟေ့ ဟေ့ ... ဖြည်းဖြည်းသွားလေ။ အဲ့ဒီလောက်လျှောက်မနေနဲ့၊ ချော်လဲမယ်။ ဟေ့၊ ယံလေး"

"ဘာလဲ၊ ခင်ဗျားပဲ လိပ်ဆို? အခုကျတော့ မီအောင်တောင်မလိုက်နိုင်ဘဲနဲ့။ နေခဲ့၊ အဲ့ဒီမှာ"

"ဟဟားးး တကယ့်ဟာလေးကွာ၊ ချစ်စရာလေး။ အမြဲတမ်း ဖြူစင်နေပေးပါ့လား ယံလေးရာ" 

ဟမ်! မဟုတ်ပါဘူး။ ငါက ... ငါက အခု ယံလေးကို ချစ်စရာလေးလို့ပြောလိုက်တာလား? ဥက္ကာပြောသလိုပဲ ငါ ... ငါ ကွေးများကွေးသွားတာလားဟ။ အမလေးးး ကြက်သီးတွေထလိုက်တာ။

"ဟိုလူ၊ လာလေ။ အဲ့မှာပဲ ရပ်နေတော့မှာလား"

"ဪ၊ အေး။ လာပြီ၊ လာပြီ"

""""""""""""""""""""""""""""""

by Jay & Demon
© Demon ,
книга «Zippy Amor (Lively Friendship)».
Коментарі