Chapter (30): Final
"ေျဖႏိုင္လား ယံေလး"
"ေျဖႏိုင္တယ္။ ခင္ဗ်ားေရာ?"
"ေျဖႏိုင္ပါတယ္"
ဒီေလာက္ပဲ၊ ဒီေလာက္ပါပဲ။ မင္းဘာမွဆက္မေျပာရင္ ကိုယ္မေျပာပါဘူး။ စာေမးပြဲရက္အတြင္းေတာ့ မင္းကိုမေႏွာင့္ယွက္ခ်င္ဘူး ကေလး။
.
သုတတို႔ႏွင့္တိမ္ယံတို႔ စာေျဖခ်ိန္တူေန၍ အသြားအျပန္အဆင္ေျပေနၾကသည္။ စာေမးပြဲရက္အတြင္း အိမ္မွႀကိဳပို႔ေပးမည္ေၾကာင့္ သုတႏွင့္တိမ္ယံ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ေက်ာင္းအျပင္ဘက္သို႔ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ကားက အဆင့္သင့္ေစာင့္ေနေလၿပီ။ သုတ ကားေပၚသို႔လွမ္းအၾကည့္တြင္
"ဟင္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုသု"
တိမ္ယံအေမးကိုမေျဖႏိုင္။ မေဝးေတာ့ေသာကားဆီ သုတေျပးသြားၿပီး
"ရဲရင့္၊ ဘာလို႔လိုက္လာတာလဲ"
သုတကိုျမင္လၽွင္ျပံဳးျပၿပီး စာရိုက္ေနေသာရဲရင့္ေၾကာင့္ သုတလည္း ေနာက္ခန္းတြင္ထိုင္ေနေသာရဲရင့္ေဘး၌ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ရဲရင့္က ဖုန္းကိုလွမ္းေပးသည္။
*လာႀကိဳတာေလ။ ေျဖႏိုင္တယ္မလား။ ဒီေန႔ဘာသာက မင္းပိုင္ပါတယ္*
ေဒါသကထြက္ရျပန္သည္။ ကိုယ့္ကိုစိတ္ပူေနေသးသည္တဲ့။
"မင္းက ဘာကိစၥ ေက်ာင္းကိုလိုက္လာတာလဲလို႔"
သုတအသံက်ယ္သြား၍ ေရွ႕ခန္းတြင္ဝင္ထိုင္ေသာတိမ္ယံ လွမ္းၾကည့္လာသည္။ သုတကေတာ့ ရဲရင့္မွတပါး ဘာမွျမင္ဟန္မတူ။
*ဘာျဖစ္လို႔လဲ*
"မင္း ... ငါက ... မလိုဘူးေလ"
သုတစကားေတြသည္ ဟိုေရာက္သည္ေရာက္။
*ငါ့ကို ေက်ာင္းဆီလိုက္မလာေစခ်င္တာလား။ ငါဘာမွမျဖစ္ဘူးေလကြာ*
သုတ သက္ျပင္းခ်ကာစိတ္ေလၽွာ့လိုက္ေတာ့ တိမ္ယံလည္း ေရွ႕ျပန္လွည့္သြားသည္။ ကားကလည္း ေမာင္းထြက္လာခဲ့ၿပီ။
"ငါက မင္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရမွာ စိုးရိမ္လို႔ပါ"
ရဲရင့္က ဖုန္းကိုလက္မွခ်ကာ သုတမ်က္ႏွာကို ပါးႏွစ္ဖက္မွအုပ္မိုးကာကိုင္ရင္း ညင္သာစြာဆြဲလွည့္သည္။ အၾကည့္ခ်င္းဆံုခ်ိန္တြင္ အခ်ိဳဆံုးျပံဳး၍ အသာေလးေခါင္းခါျပသည္က တကယ္ပင္ ဘာမွမျဖစ္သကဲ့သို႔။
"ေနပါဦး၊ မင္းက ေသြးေအးလွခ်ည္လား"
ရဲရင့္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မည္ကို စိုးရိမ္သည္ကလည္း သုတ၊ ေသြးေအးသည္ဟု စြပ္စြဲလာသည္ကလည္း ေခသုတဆိုေသာသူပင္။
ရဲရင့္ျပံဳးလိုက္မိသည္။ သုတကေတာ့ ဘုဆတ္ဆတ္သာၾကည့္ေနခဲ့သည္။
¤
*မနက္ျဖန္ ငါ ေဆး႐ံုျပန္ျပရမွာမို႔ ေက်ာင္းကိုလိုက္မလာေတာ့ဘူးေနာ္။ သြားရမယ့္အခ်ိန္က ေက်ာင္းကိုလာဖို႔မမီဘူး*
"ကိုယ့္ဘာသာပဲ ဂ႐ုစိုက္စမ္းပါ။ ငါက ေဆး႐ံုလိုက္ခဲ့ခ်င္တာ"
*စာေမးပြဲကိုသာ အာ႐ံုစိုက္စမ္းပါ။ စာလုပ္ေတာ့၊ ငါလည္းနားေတာ့မယ္*
"မင္း၊ အခုတေလာ အရမ္းေတြအိပ္ေနတာေနာ္"
ရဲရင့္ ရယ္ျပလိုက္မိသည္။ စကားေျပာႏိုင္ဖို႔အားစိုက္ေလ့က်င့္ရင္း အာ႐ံုေၾကာေတြက မၾကာခဏအနားေတာင္းေနေၾကာင္း သုတကို ေျပာမေနေတာ့ပါ။
¤
ေဆး႐ံုျပန္ျပသည္က ခပ္ေစာေစာၿပီးသြား၍ အိမ္ကကားအထြက္ကိုမီသြားေသာ ရဲရင့္တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းကိုပါလာခဲ့သည္။
တိမ္ယံႏွင့္အတူ သုတႏွင့္ထူးျမတ္က ရယ္ေမာကာထြက္လာၾကသည္ကို ရဲရင့္ျမင္လိုက္သည္။ ကားေဘးမွရပ္ၾကည့္ေနေသာ ရဲရင့္ကိုေတာ့ သူတို႔မျမင္ၾကေသးပါ။ သုတတို႔ ေက်ာင္းေရွ႕လမ္းမေပၚေရာက္လာခ်ိန္ ရဲရင့္က ကားလမ္းကူးရန္ၾကည့္ေနသည္အထိ သုတ ရဲရင့္ကိုမျမင္မိေသး။
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ျဖစ္ေန၍ လူ႐ႈပ္ေသာလမ္းမေပၚ ကားေတြလည္း ခပ္မွန္မွန္သာျဖတ္သြားေနသည္။
စက္ဘီးစီးလာေသာကေလးတစ္ေယာက္က တြန္းထိုးစေနာက္ေနၾကေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ဖြဲ႕ကိုေရွာင္လိုက္၍ ကားလမ္းေပၚေရာက္လာေသာေၾကာင့္ ကားတစ္စီးက စက္ဘီးကိုေရွာင္လိုက္သည္တြင္ လမ္းကူးလာေသာရဲရင့္ဆီသို႔ ဦးတည္သြားခဲ့သည္။ အနီးမွျဖတ္သြားေသာ စက္ဘီးႏွင့္ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲအေျခအေနေၾကာင့္ ၾကည့္လိုက္မိေသာသုတ၊ ေနာက္မွကား၏ ဦးတည္ရာကို ျမင္လိုက္ရေသာအခါ
"ရဲရင့္ !!!"
*ကၽြီ .....*
"ကိုသု" "ရဲရင့္"
"သုတ"
လွမ္းေအာ္ရင္း ရဲရင့္ကိုေျပးတြန္းေသာ သုတ၊ တိမ္ယံႏွင့္ထူးျမတ္တို႔၏ စိုးရိမ္တႀကီးေအာ္သံ၊ ဘယ္ကမွန္းမသိသည့္ သုတကိုေခၚလိုက္သံတို႔ႏွင့္အတူ အေျခအေနေတြက ႐ႈပ္ေထြးသြားခဲ့သည္။
"ဟာ၊ တိုက္မိၿပီလား"
"မဟုတ္ဘူး၊ ဘရိတ္မိလိုက္တယ္"
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာသံေတြၾကား တိမ္ယံက သုတဆီေရာက္သြားၿပီး ထူးျမတ္က ရဲရင့္ဆီသို႔ေျပးသြားခဲ့သည္။
"သုတ၊ သုတေလး။ ဘာ ... ဘာျဖစ္သြားလဲ"
"မင္း ... မင္း အဆင္ေျပသြားၿပီလား"
"အင္း၊ သုတ ..."
ထူးျမတ္လက္ၾကားမွ လူးလဲထရင္း သူ႔ကိုယ္သူလည္းမသိေတာ့ေသာ ရဲရင့္ႏွင့္ တအံ့တဩျဖစ္ေနေသာ ထူးျမတ္ႏွင့္တိမ္ယံ။ တိမ္ယံဆြဲေပြ႕လိုက္ေသာ သုတမွာလည္း
"ရဲရင့္ ... ရဲရင့္ ဘာျဖစ္ ... အ"
ဒူးေခါင္းျပဲကာေသြးထြက္ေနသည္ကို သုတ သတိမထားႏိုင္။
ကားေမာင္းလာသူကလည္း
"ဟိုေလ၊ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲမသိဘူး။ ဦးေလး ေသေသခ်ာခ်ာဘရိတ္နင္းပါတယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဦးေလးတာဝန္ယူပါ့မယ္"
"သုတ"
အသံႏွင့္အတူ သုတလက္ကိုဆြဲလိုက္ေသာရဲရင့္ေၾကာင့္ ေျပာေနေသာစကားမ်ား ခဏရပ္လိုက္ရသည္က ကားေမာင္းလာသူဦးေလးႀကီး။ သုတတို႔အိမ္မွ ဒရိုင္ဘာျဖစ္သူလည္း အနားေရာက္လာေနၿပီ။
"ရဲရင့္၊ မင္း ... "
"ဘာျဖစ္သြားလဲ၊ မင္းဘာျဖစ္သြားလဲ"
"ဟင့္အင္း။ မင္း ... မင္းအသံက ..."
"ငါ ... ငါက ... အာ... မင္းကိုစိတ္ပူတာ"
အားလံုးရွင္းၿပီးေတာ့ သုတဒူးျပဲသြားကာ၊ ရဲရင့္ကေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အရိုးအက္ေနသည့္လက္ ထပ္မထိခဲ့ပါ။ နာေနသည့္ေျခေထာက္ အနည္းငယ္ထပ္နာသြားရံုသာမို႔ ကိစၥမ်ားမရႈပ္မီ တစ္ဖက္မွကားေမာင္းသူႏွင့္ ေက်ေအးကာ လူစုခြဲလိုက္ၾကသည္။ သုတမွာေတာ့ ကားနားေရာက္သည္အထိ ရဲရင့္ကိုသာေငးလ်က္။
ထူးျမတ္က ရဲရင့္ကိုတြဲလာေပးရင္းမွ
"မင္း၊ အသံျပန္ထြက္တာကို Shock ရသြားတာလား ရဲရင့္"
"ဟင္"
"ခုနကတည္းက မင္းကိုစိတ္ပူလို႔ဆိုတာေျပာၿပီး ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ဘူးေလ"
ရဲရင့္ႏွင့္သုတတို႔ ကားေနာက္ခန္းတြင္ထိုင္လိုက္ၾကၿပီး တိမ္ယံႏွင့္ထူးျမတ္က ကား၏တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီတြင္ ရပ္လ်က္။
"ငါ ... ေျပာခ်င္တာေတြမ်ားေနလို႔"
"ကဲ၊ ေနာက္မွေျပာ။ ယံေလး၊ သုတေဘးဝင္ထိုင္လိုက္။ ကိုယ္ေရွ႕ခန္းကလိုက္မယ္။ ေဆးခန္းသြားၾကတာေပါ့"
"ဟုတ္ကဲ့"
¤
"အမေလး၊ အဆိုးထဲကအေကာင္းလို႔ပဲ မွတ္ရမယ္။ ေမသက္ကေလးေလး အသံျပန္ထြက္ၿပီ"
"ေမေမ၊ သား ဒူးျပဲသြားတာေနာ္"
"ပြန္းပဲ့ရံုေလးေလ။ ေမေမ ေသခ်ာၾကည့္ၿပီးပါၿပီေနာ္"
"ဒီေလာက္ပဲျဖစ္တာ ေတာ္ေသးတာေပါ့ သားသုရယ္။ ဟိုအေဖႏွစ္ေယာက္ကလည္း အေရးအေၾကာင္းဆို သူတို႔အလုပ္ေတြထဲ ေခါင္းစိုက္ေနတာနဲ႔ ေပၚမလာဘူး။ သားေလးအသံျပန္ထြက္တာသာ သိရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေပ်ာ္ျပလိုက္မလဲဆိုတာ ျမင္ေယာင္တယ္"
"ခ်စ္တာကိုး"
"ေအးပါ။ ငါ့သားလည္းေနာ္၊ အသံထြက္တာနဲ႔ စကားေတြနဲ႔ခ်ဳပ္ၿပီ"
"ေမ့သားပဲ။ ေမေမတို႔ကို ေျပာစရာရွိတယ္"
"အခုမွ စကားစေျပာႏိုင္တာ၊ နားဦး သားရယ္"
အေမျဖစ္သူက စကားစျဖတ္ပစ္ခ်င္ေနသည္ေၾကာင့္ ရဲရင့္လန္႔သြားရသည္။ သူေျပာမည္ကို သိေနသည္လား။ အေဖက အေမ့ကိုေျပာလိုက္ၿပီလား။ အေတြးေတြေပါင္းစံုႏွင့္ ရဲရင့္ေတြေဝသြားရသည္။
"ကဲ ကဲ၊ နားၾက။ မနက္ျဖန္ဆို သားသုတို႔၊ သားယံတို႔ စာေမးပြဲၿပီးၿပီ။ အခုညေတာ့ စာကိုအာ႐ုံစိုက္ၾကပါဦး။ သားထူးျမတ္လည္း ျပန္နားေတာ့။ မနက္ျဖန္မွ ကဲၾကသည္းၾကေအ၊ ဟုတ္ၿပီလား"
"ဟုတ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ အန္တီ။ ဒါဆို သားျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္"
"ေအး သားေလး၊ ကားကိုဂ႐ုစိုက္ေမာင္း။ ယံေလး၊ သားလည္း ေရျပန္ခ်ိဳး၊ နားဦး။ လာ၊ ျပန္ၾကမယ္။ ခၽြဲစိန္ေလး၊ ေမေမသက္ျပန္ဦးမယ္။ ေခသုတ ျပန္မယ္၊ လာ"
"ေမေမတို႔ဘာသာ ျပန္ေလ"
"မရဘူး။ လာ၊ အိမ္ျပန္မယ္။ ေဆးေသာက္ရမယ္ေလ၊ ဒူးက မနက္ဆိုနာမွာ"
"ျပန္ လိုက္ သြား၊ ငါက ရတယ္။ စာ ကိုပဲဂ႐ုစိုက္ေနာ္။ သြား သြား၊ ေဆးလိမ္း၊ ေဆးေသာက္။ ဟူးး ည ... ညက် ဖုန္းဆက္မယ္ေနာ္ ... ဟင္း"
"အင္းပါ၊ အဲဒါဆိုလည္း ျပန္မယ္။ ဖုန္းဆက္ေနာ္၊ ၾကားလား။ ၿပီးေတာ့ ဦးေဖျပန္လာရင္ စကားေတြမ်ားႀကီးေျပာမေနနဲ႔။ ေမာေနမယ္၊ ၾကားလား"
"အြန္းပါ"
"ျပန္ၿပီ"
¤
ညေရာက္ေတာ့ ေမေမေျပာသည့္အတိုင္းပင္ ဒူးကနာလာေလၿပီ။ စာက်က္ၿပီးေတာ့ ထမရေတာ့တာေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ရသည္။
ယံေလးကလည္း သူ႔အခန္းထဲသူစာက်က္ေနသည္မို႔ မေခၚခ်င္။ ကိုယ္ကသာ အိမ္ေရွ႕ခန္းထြက္က်က္မိသည္ကိုး။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဖေဖ့ကိုသာ လွမ္းေခၚရသည္။
"ေဖေဖေရ၊ ေဖေဖ ... ေဖေဖ့"
"ေအး ... ေအး၊ လာၿပီ၊ လာၿပီ"
"ေဖေဖ နာတယ္"
"ေဟ၊ ဘာကနာ? ေၾသာ္ ဟုတ္သားပဲ၊ သားဒူးက နာမွာေပါ့။ အခန္းထဲလိုက္ပို႔ရမလား"
"ဟုတ္"
အေမျဖစ္သူကပါ
"ခဏေနဦး၊ ေဆးလိမ္းရဦးမယ္ေလ သားေရ။ ေဖႀကီးေရ၊ ဒီမွာ ေဆးလာယူ။ ေဆးပါေသာက္ခိုင္းလိုက္"
"ေအး၊ သား ခဏေနဦးေနာ္"
.
"ကဲ ... လာ၊ ေဆးလိမ္းရေအာင္"
"ေဖေဖ "
"ေဟ"
"ျဖည္းျဖည္းေလးလိမ္းေနာ္"
"ေအးပါ။ ေယာက္်ားပဲ သားရဲ႕၊ ဒီေလာက္ကေတာ့ကြာ"
"ဟာ၊ အားး ေဖေဖကလည္း ေယာက္်ားလည္းအသားနဲ႔ပဲ။ နာတယ္၊ ေဖေဖ့"
"ၿပီးၿပီ၊ ၿပီးၿပီဟ။ တကယ္ပဲကြာ။ ေရာ့၊ ေဆးေသာက္"
"ေတြ႕လား၊ ေဖေဖတို႔က ကိုယ့္သားေလးကို စိတ္မရွည္ဘူး"
"ရွည္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ရွည္ပါတယ္။ ကဲ ... ထ၊ အခန္းထဲသြားမယ္"
"ဟုတ္"
*ေဖေဖက အခန္းထဲလိုက္ပို႔ၿပီး အခန္းတံခါးေရာ၊ အခန္းမီးပါပိတ္ေပးသြားၿပီး ျပန္ထြက္သြားၿပီ။ ရဲရင့္ေလးဆီ ဖုန္းဆက္ရမယ္*
¤
ရဲရင့္ ေဆးေသာက္ထားရသျဖင့္ လူကအရမ္းအိပ္ခ်င္ေနၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္လုံးေတြကိုအတင္းျပဴးထားကာ သုတေလး ဖုန္းဆက္လာမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနမိသည္။
လက္ထဲက တုန္ခါလာသည့္ဖုန္းေလးအား ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမၽွာ္ေနသည့္ လူသားေလးဆီကပင္ျဖစ္သည္။
"ရဲရင့္၊ အိပ္ေနၿပီလား"
"ဟင့္အင္း၊ မင္းကို ေစာင့္ေနတာ"
"အင္း၊ ငါ ခုမွစာၾကည့္ၿပီးတာ။ ဒူးကအနာကလည္း နာတယ္"
"ဟင္၊ ေဆးေသာက္ထားလား"
"အင္း၊ ေဖေဖက ေဆးလိမ္းေပးၿပီး ေဆးပါတိုက္တယ္။ ကဲပါ၊ မင္းေသာက္ရတဲ့ေဆးေတြက အာ႐ုံေၾကာအားေဆးေတြမလား။ အိပ္ခ်င္ေနမွာပဲ၊ အိပ္ၾကမယ္ေလေနာ္"
"အင္း၊ Goodnight"
"Goodnight"
"သုတေလး"
"ဟင္"
"ခ်စ္တယ္"
"အင္း၊ ဒါဆို ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္"
*ညီရဲရင့္က ငါ့ကို ႏွလုံးတုန္၊ ရင္ခုန္ၿပီး ေသေစခ်င္ေနတာလားမသိဘူး။ ဟြန္း*
*အဟင္း၊ ရွက္သြားျပန္ၿပီ*
¤
ယေန႔၊ စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးရက္။ စာေျဖၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာင္းဝန္းထဲရွိ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပုံ၊ နယ္ျပန္ၾကရမည့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား မခြဲႏိုင္၍ ငိုေနၾကပုံ၊ ခ်စ္သူရည္းစားေတြ အလြမ္းသယ္ေနၾကပုံ၊ ျမင္ကြင္းစုံအား ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။
ထိုအုပ္စုေတြထဲကေန တိုးထြက္လာသူက သုတ။ ဒီေနရာမွာ လြမ္းစရာ၊ ဘာညာသာရကာ မရွိေပ။ အိမ္ေပါက္ဝကေနဆီးႀကိဳေနမည့္ ခ်စ္ရသူဆီကိုသာ အေျပးျပန္ခ်င္မိသည္။ နာေနေသာဒူးကလည္း ေျခလွမ္းျမန္ျမန္ေလၽွာက္လို႔မရ။ ဒီေန႔မွ ေက်ာင္းလမ္းေတြက ပိုရွည္ေနသလိုပါပဲ။
"ကိုသု၊ ဒီမွာ"
"ေဟ့ ေခသုတ၊ ငါတို႔ ဒီမွာကြ"
ေက်ာင္းေပါက္ဝနားတြင္ ကားကိုယ္စီႏွင့္ရပ္ေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံသို႔ သုတေလၽွာက္သြားလိုက္သည္။
"မင္းတို႔က ျမန္လွခ်ည္လား။ ေျဖေတာင္ေျဖၾကရဲ႕လားကြာ"
"ေျဖတယ္ဟ၊ မင္းကလည္း။ သြားၾကမယ္။ ဒီေန႔ မင္းအိမ္ကို လာမႀကိဳဖို႔ ငါဖုန္းဆက္လိုက္တာ"
"ဘာလို႔လဲ"
"ခုည မင္းတို႔အိမ္မွာ သာယာၾကမယ္ေလ။ ဟဲဟဲ"
"ေအးကြာ၊ သြားၾကမယ္။ ငါ့ရဲရင့္ေလး ေမၽွာ္ေနေတာ့မယ္"
"ပိုျပန္ၿပီကြာ"
"လိုေတာင္လိုေသးတယ္။ ဒါနဲ႔၊ ဟိုေကာင္ ငဥကၠာ၊ မင္း ျဖဴေလးေရာ?"
"ျဖဴေလးလား၊ သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ သြားၿပီ"
"ကဲ၊ အေမာင္ေခသုတတို႔အိမ္သို႔ Go ၾကစို႔"
¤
အိမ္ေရွ႕မွာ လည္တဆန္႔ဆန္႔ျဖစ္ေနသူက ရဲရင့္။
အေမႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကေလးေတြျပန္လာရင္စားဖို႔ အသီးေတြ၊ ေဖ်ာ္ရည္ေတြ လုပ္ေနၾကသလို အေဖႏွစ္ေယာက္ကလည္း ကေလးေတြျပန္လာရင္ေပးဖို႔ မုန္႔ဖိုးေတြကို စာအိတ္ေလးေတြထဲ ထည့္ေနၾကေလရဲ႕။
"ေဖေဖ၊ အိမ္ေရွ႕မွာ ကားသံၾကားတယ္။ ျပန္လာၾကၿပီထင္တယ္"
"အင္း၊ ျဖည္းျဖည္းသြားေလ သားေရ။ ေခ်ာ္လဲမယ္"
"ရဲရင့္ေရ ... ရဲရင့္"
ကားေပၚကဆင္းတာနဲ႔ အိမ္ထဲေျပးဝင္လာသူရယ္၊ ကားသံၾကားကတည္းက အိမ္ထဲကေျပးထြက္သြားသူရယ္ကို ၾကည့္ကာ အေဖေတြလည္း မႏိုင္ေတာ့ဘူးဟုဆိုကာ ေခါင္းသာခါေနလိုက္ၾကေတာ့သည္။
"သုတေလး ပင္ပန္းသြားၿပီ"
"အင္း၊ ဟုတ္တယ္"
"လာ၊ အိမ္ထဲဝင္မယ္"
"ေဟ့ေကာင္ ညီရဲရင့္၊ ငါတို႔ကိုေရာ ျမင္ရဲ႕လား"
"ျမင္သားပဲ၊ လာၾက"
"အမ္မယ္၊ အိမ္ႀကီးရွင္လိုလို၊ ဘာလိုလိုနဲ႔ကြာ"
"လာမွာျဖင့္လာၾက၊ အာမေခ်ာင္နဲ႔"
အိမ္ထဲဝင္လာၾကေသာ သားေတြကို ျမင္ေတာ့
"ကဲ၊ ျပန္လာၾကၿပီ။ ကေလးေတြ အေအးေလးေသာက္ၾက၊ ဒီမွာ ပူတင္းေတြစားၾက၊ အသီးေတြေရာ စားၾက။ ၿပီးမွ ေရခ်ိဳးရင္ခ်ိဳးၾက၊ ဟုတ္ၿပီလား။ ခုည အကုန္ ဒီမွာအိပ္ၾကမယ္မဟုတ္လား"
"သားတို႔လား၊ မအိပ္ေတာ့ဘူး တီေလး။ အိမ္ကို ဒီညေနာက္က်မယ္ ေျပာထားတယ္။ သုတတို႔၊ ရဲရင့္တို႔အိမ္ဆို စိတ္ခ်တယ္ေလ"
"ဟုတ္ပါၿပီ၊ စားၾက"
"ဟုတ္ကဲ့ စားမွာ"
စားေသာက္ေနရင္း ေခသုတ အေဖေတြနားသြားကာ မေယာင္မလည္လုပ္ေနေလရဲ႕။
"ဘာလဲ သား"
"ေဖေဖတို႔ ဘာေတြလုပ္?"
"ဘာမွမလုပ္ပါဘူးကြာ၊ မင္းတို႔အတြက္ပါပဲ။ ခဏေနသိရမယ္၊ သြား"
"ဟုတ္"
"သား ယံေလး"
"ဗ်ာ"
"သားအိမ္က ဖုန္းဆက္တယ္။ မနက္ျဖန္မနက္ လာေခၚရမလားလို႔ ဆက္တာတဲ့။ စာေမးပြဲေျဖတာလည္း အေျခအေနသိခ်င္ေနၾကမွာေပါ့။ ဖုန္းဆက္လိုက္ဦးေလ၊ ကေလး"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ေအး၊ ေအး"
အကုန္လုံး စားေသာက္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့
"ကဲ၊ အဆိုးေလးေတြအတြက္ လက္ေဆာင္ပါခင္ဗ်ား။ တစ္ေယာက္တစ္အိတ္ယူၾကပါ။ ဒီေဖေဖေတြက ဆုခ်တာပါဗ်ာ"
"ကဲ၊ လာယူၾက"
စာအိတ္ေလးေတြ ကိုယ္စီကိုင္၍ တေဟးေဟးနဲ႔ ေပ်ာ္ေနၾကေသာ ကေလးေတြကိုၾကည့္ကာ မိဘေတြလည္းစိတ္ခ်မ္းသာရသည္။
ထို႔အျပင္ သူ႔စာအိတ္အား သုတထံေပးေနေသာ သားေတာ္ေမာင္ကိုၾကည့္ကာ ရယ္ေနေသာ ရဲရင့္ အေဖနဲ႔အေမရယ္၊
ရဲရင့္ထံမွစာအိတ္အားယူကာ ေငြစစ္ေနေသာ သုတအားၾကည့္ရင္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လွမ္းၾကည့္ေနၾကေသာ မိဘမ်ားအား
ဘယ္သူမွမျမင္လိုက္ၾကေပ။
¤
ညေရာက္ေတာ့ အကင္ေတြ၊ ေဟာ့ေပါ့ေတြ စားၾကရင္း သီခ်င္းဆိုၾက၊ ကၾကနဲ႔ ေပ်ာ္ေနၾကေလရဲ႕။
ယံေလးတစ္ေယာက္ ဖုန္းယူ၍ ၿခံေထာင့္နားက သစ္ပင္ေအာက္ကိုသြားကာ ေမေမတို႔အား မနက္ျဖန္ျပန္လာမည္၊ လာမေခၚရန္ဖုန္းဆက္ၿပီး ေနာက္ျပန္အလွည့္ အေနာက္မွာေရာက္ေနေသာ ကိုထူးျမတ္အား အမွတ္တမဲ့ေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္ လန္႔သြားရသည္။
"အား ... လန္႔လိုက္တာ။ ခင္ဗ်ားဗ်ာ၊ အသံေလးဘာေလး မေပးဘူးကြာ။ ဘာလာလုပ္တာလဲ"
"လန္႔သြားလား၊ Sorry ပါကြာ။ ယံေလးဖုန္းေျပာေနတာကို မေႏွာင့္ယွက္ခ်င္လို႔ပါ"
"အင္း၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ယံေလး"
"ဗ်ာ"
"မနက္ျဖန္ မိဘအိမ္ ျပန္ေတာ့မယ္ေပါ့"
"ဟုတ္"
"ကိုယ္ေတာ့ လြမ္းေနရေတာ့မွာပဲကြာ"
"အဟင္း၊ ခင္ဗ်ားကေတာ့ လုပ္ၿပီ"
ထူးျမတ္ တိမ္ယံရဲ႕ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ကိုကိုင္ကာ
"ဟူးး ယံေလး၊ ကိုယ့္ကို ... ကိုယ့္ကို ျပန္ခ်စ္မေပးနိုင္ဘူးလား ကေလးရယ္"
"ကိုထူးျမတ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကို႔ကိုမမုန္းဘူး။ ဒါေပမဲ့ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လို ခ်စ္လာဖို႔က မျဖစ္ႏိုင္ဘူး"
"ယံေလးရယ္"
ေခါင္းငုံ႔ကာ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုလႊတ္ေပးၿပီး လွည့္ထြက္သြားဖို႔ျပင္ေနေသာ အစ္ကို႔လက္အား ယံေလးလွမ္းဆြဲလိုက္ေတာ့ အံ့ၾသသလို ျပန္လွည့္ၾကည့္လာေသာ အစ္ကို႔အား ယံေလးျပဳံးျပရင္း
"အစ္ကို ယံေလးကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာ ယံေလးသိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ယံေလးက ကိုသုကိုခ်စ္ေနၿပီးခါမွ အစ္ကို႔ကိုလက္ခံေပးဖို႔က မလြယ္ဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ ယံေလး အစ္ကို႔အခ်စ္ကို အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ ဟို ... ဟို ... ၿပီးေတာ့ေလ၊ ယံေလး စဥ္း ... စဥ္းစားေပးပါ့မယ္"
"ယံေလး၊ ကေလး၊ တကယ္လား။ တစ္ကယ္လား ကေလးရယ္"
"အင္း။ ယံေလး ဒီကိုျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ထိ ေစာင့္ေပးႏိုင္မလား"
"ေစာင့္ႏိုင္တယ္ ယံေလး။ အစ္ကို မင္းကိုေစာင့္ေနမွာ"
"အင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကို႔ဆီျပန္လာမွာမို႔ ေစာင့္ေနေပး။ အခုေတာ့ သြားၾကစို႔။ ဟိုမွာ မေတြ႕လို႔ရွာေနၾကေတာ့မယ္"
"အင္း၊ သြားၾကစို႔"
¤
အိမ္ေရွ႕ကဒန္းေလးေပၚ ထိုင္ေနၾကေသာ သုတနဲ႔ရဲရင့္။
ေကာင္းကင္ႀကီးကိုေမာ့ၾကည့္ေနရာမွ သုတဘက္သို႔လွည့္ကာ သုတမ်က္ႏွာေလးအား ေငးၾကည့္ေနေသာ ရဲရင့္။
"သုတေလး"
"ဟင္"
"စာေမးပြဲလည္း ၿပီးသြားၿပီ။ ငါလည္း စကားျပန္ေျပာႏိုင္ၿပီေလ"
"အင္းေလ။ အဲ့ဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
ရဲရင့္ဘာကိုဆိုလိုေနမွန္း သုတသိတာေပါ့။ တမင္ မသိဟန္ေဆာင္ကာ ေမးလိုက္ျခင္းပင္။
"ငါ့ ... ငါ့ကို အေျဖေပးရမယ္ေလ"
"ဘာအေျဖလဲ"
"မင္းေနာ္၊ ေျပာတုန္းကေျပာၿပီး အခုမွ မသိဟန္ေဆာင္ေနတယ္"
"ဘာကိုလဲ"
"သုတေလး''
"ခင္ဗ်ာ"
"ခ်စ္တယ္။ ငါ့ကိုေရာ သုတေလးက ခ်စ္လား ဟင္? မင္းစာေမးပြဲေျဖၿပီးရင္၊ ငါစကားျပန္ေျပာႏိုင္ရင္ အေျဖေပးမယ္ဆို"
"အင္းေလ"
"အဲဒါဆို ေပးေလ"
"အြန္း"
"ဘာ အြန္းလဲ။ ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာေလ၊ ေနာ္"
"ငါ ရွက္တယ္"
"မရွက္ပါနဲ႔။ ေျပာပါေနာ္၊ ငါၾကားခ်င္လို႔ပါ"
"အင္း၊ ငါ ... ငါ မင္းကို ခ်စ္တယ္ ရဲရင့္။ မင္း ငါ့ကို မခ်စ္ခင္အခ်ိန္ကတည္းက ငါက မင္းကိုခ်စ္ခဲ့ရတာ။ ငါ မင္းကိုခ်စ္တယ္"
"အဟားး ခ်စ္လိုက္တာ သုတေလးရယ္။ အဟား"
"ေပ်ာ္လား"
"အရမ္းေပ်ာ္တာေပါ့''
ရဲရင့္ သုတကိုယ္ေလးအား ဆြဲဖက္ကာ ရင္ခြင္ထဲထည့္ထားရင္း ေခါင္းေလးကိုလည္း တဖြဖြေမႊးၾကဴေနမိသည္။
"အခုအခ်ိန္က စလို႔ ငါမင္းကို ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ထားမယ္။ ဘယ္လိုအခက္အခဲေတြရွိလာပါေစ ငါကေျဖရွင္းေပးမွာ၊ သိလား"
"အင္း၊ ငါယုံတယ္"
ေအးခ်မ္းလွတဲ့ ညခ်မ္းအခ်ိန္အခါရယ္၊
ခ်စ္ရသူေလးအား ရင္ခြင္ထဲေပြ႕ဖက္ထားတဲ့ ေကာင္ေလးရယ္၊ ထိုေကာင္ေလးရဲ႕ရင္ခြင္ထဲ၌ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနကာ ခ်စ္ရသူရဲ႕ရင္ခုန္သံေတြကို နားေထာင္ရင္း ျပဳံးေနတဲ့ေကာင္ေလးရယ္၊
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အား လွမ္းၾကည့္ေနေသာ ေကာင္းကင္ေပၚက လမင္းႀကီးနဲ႔ၾကယ္ကေလးေတြရယ္........
ထိုညခင္းေလးက သိပ္ကိုလွပေနပါလိမ့္မည္။
""""""''"" The End """"""''""
by Jay & Demon
■■■
"ဖြေနိုင်လား ယံလေး"
"ဖြေနိုင်တယ်။ ခင်ဗျားရော?"
"ဖြေနိုင်ပါတယ်"
ဒီလောက်ပဲ၊ ဒီလောက်ပါပဲ။ မင်းဘာမှဆက်မပြောရင် ကိုယ်မပြောပါဘူး။ စာမေးပွဲရက်အတွင်းတော့ မင်းကိုမနှောင့်ယှက်ချင်ဘူး ကလေး။
.
သုတတို့နှင့်တိမ်ယံတို့ စာဖြေချိန်တူနေ၍ အသွားအပြန်အဆင်ပြေနေကြသည်။ စာမေးပွဲရက်အတွင်း အိမ်မှကြိုပို့ပေးမည်ကြောင့် သုတနှင့်တိမ်ယံ စကားတပြောပြောနှင့် ကျောင်းအပြင်ဘက်သို့ထွက်ခဲ့ကြသည်။ ကားက အဆင့်သင့်စောင့်နေလေပြီ။ သုတ ကားပေါ်သို့လှမ်းအကြည့်တွင်
"ဟင်"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုသု"
တိမ်ယံအမေးကိုမဖြေနိုင်။ မဝေးတော့သောကားဆီ သုတပြေးသွားပြီး
"ရဲရင့်၊ ဘာလို့လိုက်လာတာလဲ"
သုတကိုမြင်လျှင်ပြုံးပြပြီး စာရိုက်နေသောရဲရင့်ကြောင့် သုတလည်း နောက်ခန်းတွင်ထိုင်နေသောရဲရင့်ဘေး၌ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ရဲရင့်က ဖုန်းကိုလှမ်းပေးသည်။
*လာကြိုတာလေ။ ဖြေနိုင်တယ်မလား။ ဒီနေ့ဘာသာက မင်းပိုင်ပါတယ်*
ဒေါသကထွက်ရပြန်သည်။ ကိုယ့်ကိုစိတ်ပူနေသေးသည်တဲ့။
"မင်းက ဘာကိစ္စ ကျောင်းကိုလိုက်လာတာလဲလို့"
သုတအသံကျယ်သွား၍ ရှေ့ခန်းတွင်ဝင်ထိုင်သောတိမ်ယံ လှမ်းကြည့်လာသည်။ သုတကတော့ ရဲရင့်မှတပါး ဘာမှမြင်ဟန်မတူ။
*ဘာဖြစ်လို့လဲ*
"မင်း ... ငါက ... မလိုဘူးလေ"
သုတစကားတွေသည် ဟိုရောက်သည်ရောက်။
*ငါ့ကို ကျောင်းဆီလိုက်မလာစေချင်တာလား။ ငါဘာမှမဖြစ်ဘူးလေကွာ*
သုတ သက်ပြင်းချကာစိတ်လျှော့လိုက်တော့ တိမ်ယံလည်း ရှေ့ပြန်လှည့်သွားသည်။ ကားကလည်း မောင်းထွက်လာခဲ့ပြီ။
"ငါက မင်းစိတ်မကောင်းဖြစ်ရမှာ စိုးရိမ်လို့ပါ"
ရဲရင့်က ဖုန်းကိုလက်မှချကာ သုတမျက်နှာကို ပါးနှစ်ဖက်မှအုပ်မိုးကာကိုင်ရင်း ညင်သာစွာဆွဲလှည့်သည်။ အကြည့်ချင်းဆုံချိန်တွင် အချိုဆုံးပြုံး၍ အသာလေးခေါင်းခါပြသည်က တကယ်ပင် ဘာမှမဖြစ်သကဲ့သို့။
"နေပါဦး၊ မင်းက သွေးအေးလှချည်လား"
ရဲရင့်စိတ်မကောင်းဖြစ်မည်ကို စိုးရိမ်သည်ကလည်း သုတ၊ သွေးအေးသည်ဟု စွပ်စွဲလာသည်ကလည်း ခေသုတဆိုသောသူပင်။
ရဲရင့်ပြုံးလိုက်မိသည်။ သုတကတော့ ဘုဆတ်ဆတ်သာကြည့်နေခဲ့သည်။
¤
*မနက်ဖြန် ငါ ဆေးရုံပြန်ပြရမှာမို့ ကျောင်းကိုလိုက်မလာတော့ဘူးနော်။ သွားရမယ့်အချိန်က ကျောင်းကိုလာဖို့မမီဘူး*
"ကိုယ့်ဘာသာပဲ ဂရုစိုက်စမ်းပါ။ ငါက ဆေးရုံလိုက်ခဲ့ချင်တာ"
*စာမေးပွဲကိုသာ အာရုံစိုက်စမ်းပါ။ စာလုပ်တော့၊ ငါလည်းနားတော့မယ်*
"မင်း၊ အခုတလော အရမ်းတွေအိပ်နေတာနော်"
ရဲရင့် ရယ်ပြလိုက်မိသည်။ စကားပြောနိုင်ဖို့အားစိုက်လေ့ကျင့်ရင်း အာရုံကြောတွေက မကြာခဏအနားတောင်းနေကြောင်း သုတကို ပြောမနေတော့ပါ။
¤
ဆေးရုံပြန်ပြသည်က ခပ်စောစောပြီးသွား၍ အိမ်ကကားအထွက်ကိုမီသွားသော ရဲရင့်တစ်ယောက် ကျောင်းကိုပါလာခဲ့သည်။
တိမ်ယံနှင့်အတူ သုတနှင့်ထူးမြတ်က ရယ်မောကာထွက်လာကြသည်ကို ရဲရင့်မြင်လိုက်သည်။ ကားဘေးမှရပ်ကြည့်နေသော ရဲရင့်ကိုတော့ သူတို့မမြင်ကြသေးပါ။ သုတတို့ ကျောင်းရှေ့လမ်းမပေါ်ရောက်လာချိန် ရဲရင့်က ကားလမ်းကူးရန်ကြည့်နေသည်အထိ သုတ ရဲရင့်ကိုမမြင်မိသေး။
ကျောင်းဆင်းချိန်ဖြစ်နေ၍ လူရှုပ်သောလမ်းမပေါ် ကားတွေလည်း ခပ်မှန်မှန်သာဖြတ်သွားနေသည်။
စက်ဘီးစီးလာသောကလေးတစ်ယောက်က တွန်းထိုးစနောက်နေကြသော ကျောင်းသားတစ်ဖွဲ့ကိုရှောင်လိုက်၍ ကားလမ်းပေါ်ရောက်လာသောကြောင့် ကားတစ်စီးက စက်ဘီးကိုရှောင်လိုက်သည်တွင် လမ်းကူးလာသောရဲရင့်ဆီသို့ ဦးတည်သွားခဲ့သည်။ အနီးမှဖြတ်သွားသော စက်ဘီးနှင့် ကျောင်းသားအဖွဲ့ ရုတ်ရုတ်သဲသဲအခြေအနေကြောင့် ကြည့်လိုက်မိသောသုတ၊ နောက်မှကား၏ ဦးတည်ရာကို မြင်လိုက်ရသောအခါ
"ရဲရင့် !!!"
*ကျွီ .....*
"ကိုသု" "ရဲရင့်"
"သုတ"
လှမ်းအော်ရင်း ရဲရင့်ကိုပြေးတွန်းသော သုတ၊ တိမ်ယံနှင့်ထူးမြတ်တို့၏ စိုးရိမ်တကြီးအော်သံ၊ ဘယ်ကမှန်းမသိသည့် သုတကိုခေါ်လိုက်သံတို့နှင့်အတူ အခြေအနေတွေက ရှုပ်ထွေးသွားခဲ့သည်။
"ဟာ၊ တိုက်မိပြီလား"
"မဟုတ်ဘူး၊ ဘရိတ်မိလိုက်တယ်"
တစ်ယောက်တစ်ပေါက်ပြောသံတွေကြား တိမ်ယံက သုတဆီရောက်သွားပြီး ထူးမြတ်က ရဲရင့်ဆီသို့ပြေးသွားခဲ့သည်။
"သုတ၊ သုတလေး။ ဘာ ... ဘာဖြစ်သွားလဲ"
"မင်း ... မင်း အဆင်ပြေသွားပြီလား"
"အင်း၊ သုတ ..."
ထူးမြတ်လက်ကြားမှ လူးလဲထရင်း သူ့ကိုယ်သူလည်းမသိတော့သော ရဲရင့်နှင့် တအံ့တဩဖြစ်နေသော ထူးမြတ်နှင့်တိမ်ယံ။ တိမ်ယံဆွဲပွေ့လိုက်သော သုတမှာလည်း
"ရဲရင့် ... ရဲရင့် ဘာဖြစ် ... အ"
ဒူးခေါင်းပြဲကာသွေးထွက်နေသည်ကို သုတ သတိမထားနိုင်။
ကားမောင်းလာသူကလည်း
"ဟိုလေ၊ ဘာဖြစ်သွားသေးလဲမသိဘူး။ ဦးလေး သေသေချာချာဘရိတ်နင်းပါတယ်။ ဘာဖြစ်ဖြစ် ဦးလေးတာဝန်ယူပါ့မယ်"
"သုတ"
အသံနှင့်အတူ သုတလက်ကိုဆွဲလိုက်သောရဲရင့်ကြောင့် ပြောနေသောစကားများ ခဏရပ်လိုက်ရသည်က ကားမောင်းလာသူဦးလေးကြီး။ သုတတို့အိမ်မှ ဒရိုင်ဘာဖြစ်သူလည်း အနားရောက်လာနေပြီ။
"ရဲရင့်၊ မင်း ... "
"ဘာဖြစ်သွားလဲ၊ မင်းဘာဖြစ်သွားလဲ"
"ဟင့်အင်း။ မင်း ... မင်းအသံက ..."
"ငါ ... ငါက ... အာ... မင်းကိုစိတ်ပူတာ"
အားလုံးရှင်းပြီးတော့ သုတဒူးပြဲသွားကာ၊ ရဲရင့်ကတော့ ကံကောင်းထောက်မစွာ အရိုးအက်နေသည့်လက် ထပ်မထိခဲ့ပါ။ နာနေသည့်ခြေထောက် အနည်းငယ်ထပ်နာသွားရုံသာမို့ ကိစ္စများမရှုပ်မီ တစ်ဖက်မှကားမောင်းသူနှင့် ကျေအေးကာ လူစုခွဲလိုက်ကြသည်။ သုတမှာတော့ ကားနားရောက်သည်အထိ ရဲရင့်ကိုသာငေးလျက်။
ထူးမြတ်က ရဲရင့်ကိုတွဲလာပေးရင်းမှ
"မင်း၊ အသံပြန်ထွက်တာကို Shock ရသွားတာလား ရဲရင့်"
"ဟင်"
"ခုနကတည်းက မင်းကိုစိတ်ပူလို့ဆိုတာပြောပြီး ဘာမှထပ်မပြောတော့ဘူးလေ"
ရဲရင့်နှင့်သုတတို့ ကားနောက်ခန်းတွင်ထိုင်လိုက်ကြပြီး တိမ်ယံနှင့်ထူးမြတ်က ကား၏တစ်ဖက်တစ်ချက်စီတွင် ရပ်လျက်။
"ငါ ... ပြောချင်တာတွေများနေလို့"
"ကဲ၊ နောက်မှပြော။ ယံလေး၊ သုတဘေးဝင်ထိုင်လိုက်။ ကိုယ်ရှေ့ခန်းကလိုက်မယ်။ ဆေးခန်းသွားကြတာပေါ့"
"ဟုတ်ကဲ့"
¤
"အမလေး၊ အဆိုးထဲကအကောင်းလို့ပဲ မှတ်ရမယ်။ မေသက်ကလေးလေး အသံပြန်ထွက်ပြီ"
"မေမေ၊ သား ဒူးပြဲသွားတာနော်"
"ပွန်းပဲ့ရုံလေးလေ။ မေမေ သေချာကြည့်ပြီးပါပြီနော်"
"ဒီလောက်ပဲဖြစ်တာ တော်သေးတာပေါ့ သားသုရယ်။ ဟိုအဖေနှစ်ယောက်ကလည်း အရေးအကြောင်းဆို သူတို့အလုပ်တွေထဲ ခေါင်းစိုက်နေတာနဲ့ ပေါ်မလာဘူး။ သားလေးအသံပြန်ထွက်တာသာ သိရင် ဘယ်လောက်တောင် ပျော်ပြလိုက်မလဲဆိုတာ မြင်ယောင်တယ်"
"ချစ်တာကိုး"
"အေးပါ။ ငါ့သားလည်းနော်၊ အသံထွက်တာနဲ့ စကားတွေနဲ့ချုပ်ပြီ"
"မေ့သားပဲ။ မေမေတို့ကို ပြောစရာရှိတယ်"
"အခုမှ စကားစပြောနိုင်တာ၊ နားဦး သားရယ်"
အမေဖြစ်သူက စကားစဖြတ်ပစ်ချင်နေသည်ကြောင့် ရဲရင့်လန့်သွားရသည်။ သူပြောမည်ကို သိနေသည်လား။ အဖေက အမေ့ကိုပြောလိုက်ပြီလား။ အတွေးတွေပေါင်းစုံနှင့် ရဲရင့်တွေဝေသွားရသည်။
"ကဲ ကဲ၊ နားကြ။ မနက်ဖြန်ဆို သားသုတို့၊ သားယံတို့ စာမေးပွဲပြီးပြီ။ အခုညတော့ စာကိုအာရုံစိုက်ကြပါဦး။ သားထူးမြတ်လည်း ပြန်နားတော့။ မနက်ဖြန်မှ ကဲကြသည်းကြအေ၊ ဟုတ်ပြီလား"
"ဟုတ်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်တီ။ ဒါဆို သားပြန်တော့မယ်နော်"
"အေး သားလေး၊ ကားကိုဂရုစိုက်မောင်း။ ယံလေး၊ သားလည်း ရေပြန်ချိုး၊ နားဦး။ လာ၊ ပြန်ကြမယ်။ ချွဲစိန်လေး၊ မေမေသက်ပြန်ဦးမယ်။ ခေသုတ ပြန်မယ်၊ လာ"
"မေမေတို့ဘာသာ ပြန်လေ"
"မရဘူး။ လာ၊ အိမ်ပြန်မယ်။ ဆေးသောက်ရမယ်လေ၊ ဒူးက မနက်ဆိုနာမှာ"
"ပြန် လိုက် သွား၊ ငါက ရတယ်။ စာ ကိုပဲဂရုစိုက်နော်။ သွား သွား၊ ဆေးလိမ်း၊ ဆေးသောက်။ ဟူးး ည ... ညကျ ဖုန်းဆက်မယ်နော် ... ဟင်း"
"အင်းပါ၊ အဲဒါဆိုလည်း ပြန်မယ်။ ဖုန်းဆက်နော်၊ ကြားလား။ ပြီးတော့ ဦးဖေပြန်လာရင် စကားတွေများကြီးပြောမနေနဲ့။ မောနေမယ်၊ ကြားလား"
"အွန်းပါ"
"ပြန်ပြီ"
¤
ညရောက်တော့ မေမေပြောသည့်အတိုင်းပင် ဒူးကနာလာလေပြီ။ စာကျက်ပြီးတော့ ထမရတော့တာကြောင့် စိတ်ညစ်ရသည်။
ယံလေးကလည်း သူ့အခန်းထဲသူစာကျက်နေသည်မို့ မခေါ်ချင်။ ကိုယ်ကသာ အိမ်ရှေ့ခန်းထွက်ကျက်မိသည်ကိုး။ ထို့ကြောင့် ဖေဖေ့ကိုသာ လှမ်းခေါ်ရသည်။
"ဖေဖေရေ၊ ဖေဖေ ... ဖေဖေ့"
"အေး ... အေး၊ လာပြီ၊ လာပြီ"
"ဖေဖေ နာတယ်"
"ဟေ၊ ဘာကနာ? သြော် ဟုတ်သားပဲ၊ သားဒူးက နာမှာပေါ့။ အခန်းထဲလိုက်ပို့ရမလား"
"ဟုတ်"
အမေဖြစ်သူကပါ
"ခဏနေဦး၊ ဆေးလိမ်းရဦးမယ်လေ သားရေ။ ဖေကြီးရေ၊ ဒီမှာ ဆေးလာယူ။ ဆေးပါသောက်ခိုင်းလိုက်"
"အေး၊ သား ခဏနေဦးနော်"
.
"ကဲ ... လာ၊ ဆေးလိမ်းရအောင်"
"ဖေဖေ "
"ဟေ"
"ဖြည်းဖြည်းလေးလိမ်းနော်"
"အေးပါ။ ယောက်ျားပဲ သားရဲ့၊ ဒီလောက်ကတော့ကွာ"
"ဟာ၊ အားး ဖေဖေကလည်း ယောက်ျားလည်းအသားနဲ့ပဲ။ နာတယ်၊ ဖေဖေ့"
"ပြီးပြီ၊ ပြီးပြီဟ။ တကယ်ပဲကွာ။ ရော့၊ ဆေးသောက်"
"တွေ့လား၊ ဖေဖေတို့က ကိုယ့်သားလေးကို စိတ်မရှည်ဘူး"
"ရှည်ပါတယ်ဗျာ၊ ရှည်ပါတယ်။ ကဲ ... ထ၊ အခန်းထဲသွားမယ်"
"ဟုတ်"
*ဖေဖေက အခန်းထဲလိုက်ပို့ပြီး အခန်းတံခါးရော၊ အခန်းမီးပါပိတ်ပေးသွားပြီး ပြန်ထွက်သွားပြီ။ ရဲရင့်လေးဆီ ဖုန်းဆက်ရမယ်*
¤
ရဲရင့် ဆေးသောက်ထားရသဖြင့် လူကအရမ်းအိပ်ချင်နေပြီ။ ထို့ကြောင့် မျက်လုံးတွေကိုအတင်းပြူးထားကာ သုတလေး ဖုန်းဆက်လာမည့်အချိန်ကို စောင့်နေမိသည်။
လက်ထဲက တုန်ခါလာသည့်ဖုန်းလေးအား ကြည့်လိုက်တော့ မျှော်နေသည့် လူသားလေးဆီကပင်ဖြစ်သည်။
"ရဲရင့်၊ အိပ်နေပြီလား"
"ဟင့်အင်း၊ မင်းကို စောင့်နေတာ"
"အင်း၊ ငါ ခုမှစာကြည့်ပြီးတာ။ ဒူးကအနာကလည်း နာတယ်"
"ဟင်၊ ဆေးသောက်ထားလား"
"အင်း၊ ဖေဖေက ဆေးလိမ်းပေးပြီး ဆေးပါတိုက်တယ်။ ကဲပါ၊ မင်းသောက်ရတဲ့ဆေးတွေက အာရုံကြောအားဆေးတွေမလား။ အိပ်ချင်နေမှာပဲ၊ အိပ်ကြမယ်လေနော်"
"အင်း၊ Goodnight"
"Goodnight"
"သုတလေး"
"ဟင်"
"ချစ်တယ်"
"အင်း၊ ဒါဆို ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်နော်"
*ညီရဲရင့်က ငါ့ကို နှလုံးတုန်၊ ရင်ခုန်ပြီး သေစေချင်နေတာလားမသိဘူး။ ဟွန်း*
*အဟင်း၊ ရှက်သွားပြန်ပြီ*
¤
ယနေ့၊ စာမေးပွဲနောက်ဆုံးရက်။ စာဖြေပြီးချိန်မှာတော့ ကျောင်းဝန်းထဲရှိ ကျောင်းသူ၊ ကျောင်းသားများရဲ့ ပျော်ရွှင်နေကြပုံ၊ နယ်ပြန်ကြရမည့်သူငယ်ချင်းများအား မခွဲနိုင်၍ ငိုနေကြပုံ၊ ချစ်သူရည်းစားတွေ အလွမ်းသယ်နေကြပုံ၊ မြင်ကွင်းစုံအား မြင်တွေ့နေရသည်။
ထိုအုပ်စုတွေထဲကနေ တိုးထွက်လာသူက သုတ။ ဒီနေရာမှာ လွမ်းစရာ၊ ဘာညာသာရကာ မရှိပေ။ အိမ်ပေါက်ဝကနေဆီးကြိုနေမည့် ချစ်ရသူဆီကိုသာ အပြေးပြန်ချင်မိသည်။ နာနေသောဒူးကလည်း ခြေလှမ်းမြန်မြန်လျှောက်လို့မရ။ ဒီနေ့မှ ကျောင်းလမ်းတွေက ပိုရှည်နေသလိုပါပဲ။
"ကိုသု၊ ဒီမှာ"
"ဟေ့ ခေသုတ၊ ငါတို့ ဒီမှာကွ"
ကျောင်းပေါက်ဝနားတွင် ကားကိုယ်စီနှင့်ရပ်နေကြသော သူငယ်ချင်းများထံသို့ သုတလျှောက်သွားလိုက်သည်။
"မင်းတို့က မြန်လှချည်လား။ ဖြေတောင်ဖြေကြရဲ့လားကွာ"
"ဖြေတယ်ဟ၊ မင်းကလည်း။ သွားကြမယ်။ ဒီနေ့ မင်းအိမ်ကို လာမကြိုဖို့ ငါဖုန်းဆက်လိုက်တာ"
"ဘာလို့လဲ"
"ခုည မင်းတို့အိမ်မှာ သာယာကြမယ်လေ။ ဟဲဟဲ"
"အေးကွာ၊ သွားကြမယ်။ ငါ့ရဲရင့်လေး မျှော်နေတော့မယ်"
"ပိုပြန်ပြီကွာ"
"လိုတောင်လိုသေးတယ်။ ဒါနဲ့၊ ဟိုကောင် ငဥက္ကာ၊ မင်း ဖြူလေးရော?"
"ဖြူလေးလား၊ သူ့အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ သွားပြီ"
"ကဲ၊ အမောင်ခေသုတတို့အိမ်သို့ Go ကြစို့"
¤
အိမ်ရှေ့မှာ လည်တဆန့်ဆန့်ဖြစ်နေသူက ရဲရင့်။
အမေနှစ်ယောက်ကတော့ ကလေးတွေပြန်လာရင်စားဖို့ အသီးတွေ၊ ဖျော်ရည်တွေ လုပ်နေကြသလို အဖေနှစ်ယောက်ကလည်း ကလေးတွေပြန်လာရင်ပေးဖို့ မုန့်ဖိုးတွေကို စာအိတ်လေးတွေထဲ ထည့်နေကြလေရဲ့။
"ဖေဖေ၊ အိမ်ရှေ့မှာ ကားသံကြားတယ်။ ပြန်လာကြပြီထင်တယ်"
"အင်း၊ ဖြည်းဖြည်းသွားလေ သားရေ။ ချော်လဲမယ်"
"ရဲရင့်ရေ ... ရဲရင့်"
ကားပေါ်ကဆင်းတာနဲ့ အိမ်ထဲပြေးဝင်လာသူရယ်၊ ကားသံကြားကတည်းက အိမ်ထဲကပြေးထွက်သွားသူရယ်ကို ကြည့်ကာ အဖေတွေလည်း မနိုင်တော့ဘူးဟုဆိုကာ ခေါင်းသာခါနေလိုက်ကြတော့သည်။
"သုတလေး ပင်ပန်းသွားပြီ"
"အင်း၊ ဟုတ်တယ်"
"လာ၊ အိမ်ထဲဝင်မယ်"
"ဟေ့ကောင် ညီရဲရင့်၊ ငါတို့ကိုရော မြင်ရဲ့လား"
"မြင်သားပဲ၊ လာကြ"
"အမ်မယ်၊ အိမ်ကြီးရှင်လိုလို၊ ဘာလိုလိုနဲ့ကွာ"
"လာမှာဖြင့်လာကြ၊ အာမချောင်နဲ့"
အိမ်ထဲဝင်လာကြသော သားတွေကို မြင်တော့
"ကဲ၊ ပြန်လာကြပြီ။ ကလေးတွေ အအေးလေးသောက်ကြ၊ ဒီမှာ ပူတင်းတွေစားကြ၊ အသီးတွေရော စားကြ။ ပြီးမှ ရေချိုးရင်ချိုးကြ၊ ဟုတ်ပြီလား။ ခုည အကုန် ဒီမှာအိပ်ကြမယ်မဟုတ်လား"
"သားတို့လား၊ မအိပ်တော့ဘူး တီလေး။ အိမ်ကို ဒီညနောက်ကျမယ် ပြောထားတယ်။ သုတတို့၊ ရဲရင့်တို့အိမ်ဆို စိတ်ချတယ်လေ"
"ဟုတ်ပါပြီ၊ စားကြ"
"ဟုတ်ကဲ့ စားမှာ"
စားသောက်နေရင်း ခေသုတ အဖေတွေနားသွားကာ မယောင်မလည်လုပ်နေလေရဲ့။
"ဘာလဲ သား"
"ဖေဖေတို့ ဘာတွေလုပ်?"
"ဘာမှမလုပ်ပါဘူးကွာ၊ မင်းတို့အတွက်ပါပဲ။ ခဏနေသိရမယ်၊ သွား"
"ဟုတ်"
"သား ယံလေး"
"ဗျာ"
"သားအိမ်က ဖုန်းဆက်တယ်။ မနက်ဖြန်မနက် လာခေါ်ရမလားလို့ ဆက်တာတဲ့။ စာမေးပွဲဖြေတာလည်း အခြေအနေသိချင်နေကြမှာပေါ့။ ဖုန်းဆက်လိုက်ဦးလေ၊ ကလေး"
"ဟုတ်ကဲ့"
"အေး၊ အေး"
အကုန်လုံး စားသောက်ပြီးချိန်မှာတော့
"ကဲ၊ အဆိုးလေးတွေအတွက် လက်ဆောင်ပါခင်ဗျား။ တစ်ယောက်တစ်အိတ်ယူကြပါ။ ဒီဖေဖေတွေက ဆုချတာပါဗျာ"
"ကဲ၊ လာယူကြ"
စာအိတ်လေးတွေ ကိုယ်စီကိုင်၍ တဟေးဟေးနဲ့ ပျော်နေကြသော ကလေးတွေကိုကြည့်ကာ မိဘတွေလည်းစိတ်ချမ်းသာရသည်။
ထို့အပြင် သူ့စာအိတ်အား သုတထံပေးနေသော သားတော်မောင်ကိုကြည့်ကာ ရယ်နေသော ရဲရင့် အဖေနဲ့အမေရယ်၊
ရဲရင့်ထံမှစာအိတ်အားယူကာ ငွေစစ်နေသော သုတအားကြည့်ရင်း တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် လှမ်းကြည့်နေကြသော မိဘများအား
ဘယ်သူမှမမြင်လိုက်ကြပေ။
¤
ညရောက်တော့ အကင်တွေ၊ ဟော့ပေါ့တွေ စားကြရင်း သီချင်းဆိုကြ၊ ကကြနဲ့ ပျော်နေကြလေရဲ့။
ယံလေးတစ်ယောက် ဖုန်းယူ၍ ခြံထောင့်နားက သစ်ပင်အောက်ကိုသွားကာ မေမေတို့အား မနက်ဖြန်ပြန်လာမည်၊ လာမခေါ်ရန်ဖုန်းဆက်ပြီး နောက်ပြန်အလှည့် အနောက်မှာရောက်နေသော ကိုထူးမြတ်အား အမှတ်တမဲ့တွေ့လိုက်ရတာကြောင့် လန့်သွားရသည်။
"အား ... လန့်လိုက်တာ။ ခင်ဗျားဗျာ၊ အသံလေးဘာလေး မပေးဘူးကွာ။ ဘာလာလုပ်တာလဲ"
"လန့်သွားလား၊ Sorry ပါကွာ။ ယံလေးဖုန်းပြောနေတာကို မနှောင့်ယှက်ချင်လို့ပါ"
"အင်း၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ယံလေး"
"ဗျာ"
"မနက်ဖြန် မိဘအိမ် ပြန်တော့မယ်ပေါ့"
"ဟုတ်"
"ကိုယ်တော့ လွမ်းနေရတော့မှာပဲကွာ"
"အဟင်း၊ ခင်ဗျားကတော့ လုပ်ပြီ"
ထူးမြတ် တိမ်ယံရဲ့ လက်ကလေးနှစ်ဖက်ကိုကိုင်ကာ
"ဟူးး ယံလေး၊ ကိုယ့်ကို ... ကိုယ့်ကို ပြန်ချစ်မပေးနိုင်ဘူးလား ကလေးရယ်"
"ကိုထူးမြတ်၊ ကျွန်တော် အစ်ကို့ကိုမမုန်းဘူး။ ဒါပေမဲ့ ချစ်သူတစ်ယောက်လို ချစ်လာဖို့က မဖြစ်နိုင်ဘူး"
"ယံလေးရယ်"
ခေါင်းငုံ့ကာ လက်နှစ်ဖက်ကိုလွှတ်ပေးပြီး လှည့်ထွက်သွားဖို့ပြင်နေသော အစ်ကို့လက်အား ယံလေးလှမ်းဆွဲလိုက်တော့ အံ့သြသလို ပြန်လှည့်ကြည့်လာသော အစ်ကို့အား ယံလေးပြုံးပြရင်း
"အစ်ကို ယံလေးကိုချစ်တယ်ဆိုတာ ယံလေးသိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ယံလေးက ကိုသုကိုချစ်နေပြီးခါမှ အစ်ကို့ကိုလက်ခံပေးဖို့က မလွယ်ဘူးလေ။ ဒါပေမဲ့ ယံလေး အစ်ကို့အချစ်ကို အသိအမှတ်ပြုပါတယ်။ ဟို ... ဟို ... ပြီးတော့လေ၊ ယံလေး စဉ်း ... စဉ်းစားပေးပါ့မယ်"
"ယံလေး၊ ကလေး၊ တကယ်လား။ တစ်ကယ်လား ကလေးရယ်"
"အင်း။ ယံလေး ဒီကိုပြန်လာတဲ့အချိန်ထိ စောင့်ပေးနိုင်မလား"
"စောင့်နိုင်တယ် ယံလေး။ အစ်ကို မင်းကိုစောင့်နေမှာ"
"အင်း၊ ကျွန်တော် အစ်ကို့ဆီပြန်လာမှာမို့ စောင့်နေပေး။ အခုတော့ သွားကြစို့။ ဟိုမှာ မတွေ့လို့ရှာနေကြတော့မယ်"
"အင်း၊ သွားကြစို့"
¤
အိမ်ရှေ့ကဒန်းလေးပေါ် ထိုင်နေကြသော သုတနဲ့ရဲရင့်။
ကောင်းကင်ကြီးကိုမော့ကြည့်နေရာမှ သုတဘက်သို့လှည့်ကာ သုတမျက်နှာလေးအား ငေးကြည့်နေသော ရဲရင့်။
"သုတလေး"
"ဟင်"
"စာမေးပွဲလည်း ပြီးသွားပြီ။ ငါလည်း စကားပြန်ပြောနိုင်ပြီလေ"
"အင်းလေ။ အဲ့ဒါ ဘာဖြစ်လို့လဲ"
ရဲရင့်ဘာကိုဆိုလိုနေမှန်း သုတသိတာပေါ့။ တမင် မသိဟန်ဆောင်ကာ မေးလိုက်ခြင်းပင်။
"ငါ့ ... ငါ့ကို အဖြေပေးရမယ်လေ"
"ဘာအဖြေလဲ"
"မင်းနော်၊ ပြောတုန်းကပြောပြီး အခုမှ မသိဟန်ဆောင်နေတယ်"
"ဘာကိုလဲ"
"သုတလေး''
"ခင်ဗျာ"
"ချစ်တယ်။ ငါ့ကိုရော သုတလေးက ချစ်လား ဟင်? မင်းစာမေးပွဲဖြေပြီးရင်၊ ငါစကားပြန်ပြောနိုင်ရင် အဖြေပေးမယ်ဆို"
"အင်းလေ"
"အဲဒါဆို ပေးလေ"
"အွန်း"
"ဘာ အွန်းလဲ။ ချစ်တယ်လို့ပြောလေ၊ နော်"
"ငါ ရှက်တယ်"
"မရှက်ပါနဲ့။ ပြောပါနော်၊ ငါကြားချင်လို့ပါ"
"အင်း၊ ငါ ... ငါ မင်းကို ချစ်တယ် ရဲရင့်။ မင်း ငါ့ကို မချစ်ခင်အချိန်ကတည်းက ငါက မင်းကိုချစ်ခဲ့ရတာ။ ငါ မင်းကိုချစ်တယ်"
"အဟားး ချစ်လိုက်တာ သုတလေးရယ်။ အဟား"
"ပျော်လား"
"အရမ်းပျော်တာပေါ့''
ရဲရင့် သုတကိုယ်လေးအား ဆွဲဖက်ကာ ရင်ခွင်ထဲထည့်ထားရင်း ခေါင်းလေးကိုလည်း တဖွဖွမွှေးကြူနေမိသည်။
"အခုအချိန်က စလို့ ငါမင်းကို ပျော်ရွှင်အောင်ထားမယ်။ ဘယ်လိုအခက်အခဲတွေရှိလာပါစေ ငါကဖြေရှင်းပေးမှာ၊ သိလား"
"အင်း၊ ငါယုံတယ်"
အေးချမ်းလှတဲ့ ညချမ်းအချိန်အခါရယ်၊
ချစ်ရသူလေးအား ရင်ခွင်ထဲပွေ့ဖက်ထားတဲ့ ကောင်လေးရယ်၊ ထိုကောင်လေးရဲ့ရင်ခွင်ထဲ၌ ငြိမ်ငြိမ်လေးနေကာ ချစ်ရသူရဲ့ရင်ခုန်သံတွေကို နားထောင်ရင်း ပြုံးနေတဲ့ကောင်လေးရယ်၊
သူတို့နှစ်ယောက်အား လှမ်းကြည့်နေသော ကောင်းကင်ပေါ်က လမင်းကြီးနဲ့ကြယ်ကလေးတွေရယ်........
ထိုညခင်းလေးက သိပ်ကိုလှပနေပါလိမ့်မည်။
""""""''"" The End """"""''""
by Jay & Demon
■■■
"ေျဖႏိုင္တယ္။ ခင္ဗ်ားေရာ?"
"ေျဖႏိုင္ပါတယ္"
ဒီေလာက္ပဲ၊ ဒီေလာက္ပါပဲ။ မင္းဘာမွဆက္မေျပာရင္ ကိုယ္မေျပာပါဘူး။ စာေမးပြဲရက္အတြင္းေတာ့ မင္းကိုမေႏွာင့္ယွက္ခ်င္ဘူး ကေလး။
.
သုတတို႔ႏွင့္တိမ္ယံတို႔ စာေျဖခ်ိန္တူေန၍ အသြားအျပန္အဆင္ေျပေနၾကသည္။ စာေမးပြဲရက္အတြင္း အိမ္မွႀကိဳပို႔ေပးမည္ေၾကာင့္ သုတႏွင့္တိမ္ယံ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ေက်ာင္းအျပင္ဘက္သို႔ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ကားက အဆင့္သင့္ေစာင့္ေနေလၿပီ။ သုတ ကားေပၚသို႔လွမ္းအၾကည့္တြင္
"ဟင္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုသု"
တိမ္ယံအေမးကိုမေျဖႏိုင္။ မေဝးေတာ့ေသာကားဆီ သုတေျပးသြားၿပီး
"ရဲရင့္၊ ဘာလို႔လိုက္လာတာလဲ"
သုတကိုျမင္လၽွင္ျပံဳးျပၿပီး စာရိုက္ေနေသာရဲရင့္ေၾကာင့္ သုတလည္း ေနာက္ခန္းတြင္ထိုင္ေနေသာရဲရင့္ေဘး၌ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ရဲရင့္က ဖုန္းကိုလွမ္းေပးသည္။
*လာႀကိဳတာေလ။ ေျဖႏိုင္တယ္မလား။ ဒီေန႔ဘာသာက မင္းပိုင္ပါတယ္*
ေဒါသကထြက္ရျပန္သည္။ ကိုယ့္ကိုစိတ္ပူေနေသးသည္တဲ့။
"မင္းက ဘာကိစၥ ေက်ာင္းကိုလိုက္လာတာလဲလို႔"
သုတအသံက်ယ္သြား၍ ေရွ႕ခန္းတြင္ဝင္ထိုင္ေသာတိမ္ယံ လွမ္းၾကည့္လာသည္။ သုတကေတာ့ ရဲရင့္မွတပါး ဘာမွျမင္ဟန္မတူ။
*ဘာျဖစ္လို႔လဲ*
"မင္း ... ငါက ... မလိုဘူးေလ"
သုတစကားေတြသည္ ဟိုေရာက္သည္ေရာက္။
*ငါ့ကို ေက်ာင္းဆီလိုက္မလာေစခ်င္တာလား။ ငါဘာမွမျဖစ္ဘူးေလကြာ*
သုတ သက္ျပင္းခ်ကာစိတ္ေလၽွာ့လိုက္ေတာ့ တိမ္ယံလည္း ေရွ႕ျပန္လွည့္သြားသည္။ ကားကလည္း ေမာင္းထြက္လာခဲ့ၿပီ။
"ငါက မင္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရမွာ စိုးရိမ္လို႔ပါ"
ရဲရင့္က ဖုန္းကိုလက္မွခ်ကာ သုတမ်က္ႏွာကို ပါးႏွစ္ဖက္မွအုပ္မိုးကာကိုင္ရင္း ညင္သာစြာဆြဲလွည့္သည္။ အၾကည့္ခ်င္းဆံုခ်ိန္တြင္ အခ်ိဳဆံုးျပံဳး၍ အသာေလးေခါင္းခါျပသည္က တကယ္ပင္ ဘာမွမျဖစ္သကဲ့သို႔။
"ေနပါဦး၊ မင္းက ေသြးေအးလွခ်ည္လား"
ရဲရင့္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မည္ကို စိုးရိမ္သည္ကလည္း သုတ၊ ေသြးေအးသည္ဟု စြပ္စြဲလာသည္ကလည္း ေခသုတဆိုေသာသူပင္။
ရဲရင့္ျပံဳးလိုက္မိသည္။ သုတကေတာ့ ဘုဆတ္ဆတ္သာၾကည့္ေနခဲ့သည္။
¤
*မနက္ျဖန္ ငါ ေဆး႐ံုျပန္ျပရမွာမို႔ ေက်ာင္းကိုလိုက္မလာေတာ့ဘူးေနာ္။ သြားရမယ့္အခ်ိန္က ေက်ာင္းကိုလာဖို႔မမီဘူး*
"ကိုယ့္ဘာသာပဲ ဂ႐ုစိုက္စမ္းပါ။ ငါက ေဆး႐ံုလိုက္ခဲ့ခ်င္တာ"
*စာေမးပြဲကိုသာ အာ႐ံုစိုက္စမ္းပါ။ စာလုပ္ေတာ့၊ ငါလည္းနားေတာ့မယ္*
"မင္း၊ အခုတေလာ အရမ္းေတြအိပ္ေနတာေနာ္"
ရဲရင့္ ရယ္ျပလိုက္မိသည္။ စကားေျပာႏိုင္ဖို႔အားစိုက္ေလ့က်င့္ရင္း အာ႐ံုေၾကာေတြက မၾကာခဏအနားေတာင္းေနေၾကာင္း သုတကို ေျပာမေနေတာ့ပါ။
¤
ေဆး႐ံုျပန္ျပသည္က ခပ္ေစာေစာၿပီးသြား၍ အိမ္ကကားအထြက္ကိုမီသြားေသာ ရဲရင့္တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းကိုပါလာခဲ့သည္။
တိမ္ယံႏွင့္အတူ သုတႏွင့္ထူးျမတ္က ရယ္ေမာကာထြက္လာၾကသည္ကို ရဲရင့္ျမင္လိုက္သည္။ ကားေဘးမွရပ္ၾကည့္ေနေသာ ရဲရင့္ကိုေတာ့ သူတို႔မျမင္ၾကေသးပါ။ သုတတို႔ ေက်ာင္းေရွ႕လမ္းမေပၚေရာက္လာခ်ိန္ ရဲရင့္က ကားလမ္းကူးရန္ၾကည့္ေနသည္အထိ သုတ ရဲရင့္ကိုမျမင္မိေသး။
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ျဖစ္ေန၍ လူ႐ႈပ္ေသာလမ္းမေပၚ ကားေတြလည္း ခပ္မွန္မွန္သာျဖတ္သြားေနသည္။
စက္ဘီးစီးလာေသာကေလးတစ္ေယာက္က တြန္းထိုးစေနာက္ေနၾကေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ဖြဲ႕ကိုေရွာင္လိုက္၍ ကားလမ္းေပၚေရာက္လာေသာေၾကာင့္ ကားတစ္စီးက စက္ဘီးကိုေရွာင္လိုက္သည္တြင္ လမ္းကူးလာေသာရဲရင့္ဆီသို႔ ဦးတည္သြားခဲ့သည္။ အနီးမွျဖတ္သြားေသာ စက္ဘီးႏွင့္ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲအေျခအေနေၾကာင့္ ၾကည့္လိုက္မိေသာသုတ၊ ေနာက္မွကား၏ ဦးတည္ရာကို ျမင္လိုက္ရေသာအခါ
"ရဲရင့္ !!!"
*ကၽြီ .....*
"ကိုသု" "ရဲရင့္"
"သုတ"
လွမ္းေအာ္ရင္း ရဲရင့္ကိုေျပးတြန္းေသာ သုတ၊ တိမ္ယံႏွင့္ထူးျမတ္တို႔၏ စိုးရိမ္တႀကီးေအာ္သံ၊ ဘယ္ကမွန္းမသိသည့္ သုတကိုေခၚလိုက္သံတို႔ႏွင့္အတူ အေျခအေနေတြက ႐ႈပ္ေထြးသြားခဲ့သည္။
"ဟာ၊ တိုက္မိၿပီလား"
"မဟုတ္ဘူး၊ ဘရိတ္မိလိုက္တယ္"
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာသံေတြၾကား တိမ္ယံက သုတဆီေရာက္သြားၿပီး ထူးျမတ္က ရဲရင့္ဆီသို႔ေျပးသြားခဲ့သည္။
"သုတ၊ သုတေလး။ ဘာ ... ဘာျဖစ္သြားလဲ"
"မင္း ... မင္း အဆင္ေျပသြားၿပီလား"
"အင္း၊ သုတ ..."
ထူးျမတ္လက္ၾကားမွ လူးလဲထရင္း သူ႔ကိုယ္သူလည္းမသိေတာ့ေသာ ရဲရင့္ႏွင့္ တအံ့တဩျဖစ္ေနေသာ ထူးျမတ္ႏွင့္တိမ္ယံ။ တိမ္ယံဆြဲေပြ႕လိုက္ေသာ သုတမွာလည္း
"ရဲရင့္ ... ရဲရင့္ ဘာျဖစ္ ... အ"
ဒူးေခါင္းျပဲကာေသြးထြက္ေနသည္ကို သုတ သတိမထားႏိုင္။
ကားေမာင္းလာသူကလည္း
"ဟိုေလ၊ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲမသိဘူး။ ဦးေလး ေသေသခ်ာခ်ာဘရိတ္နင္းပါတယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဦးေလးတာဝန္ယူပါ့မယ္"
"သုတ"
အသံႏွင့္အတူ သုတလက္ကိုဆြဲလိုက္ေသာရဲရင့္ေၾကာင့္ ေျပာေနေသာစကားမ်ား ခဏရပ္လိုက္ရသည္က ကားေမာင္းလာသူဦးေလးႀကီး။ သုတတို႔အိမ္မွ ဒရိုင္ဘာျဖစ္သူလည္း အနားေရာက္လာေနၿပီ။
"ရဲရင့္၊ မင္း ... "
"ဘာျဖစ္သြားလဲ၊ မင္းဘာျဖစ္သြားလဲ"
"ဟင့္အင္း။ မင္း ... မင္းအသံက ..."
"ငါ ... ငါက ... အာ... မင္းကိုစိတ္ပူတာ"
အားလံုးရွင္းၿပီးေတာ့ သုတဒူးျပဲသြားကာ၊ ရဲရင့္ကေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အရိုးအက္ေနသည့္လက္ ထပ္မထိခဲ့ပါ။ နာေနသည့္ေျခေထာက္ အနည္းငယ္ထပ္နာသြားရံုသာမို႔ ကိစၥမ်ားမရႈပ္မီ တစ္ဖက္မွကားေမာင္းသူႏွင့္ ေက်ေအးကာ လူစုခြဲလိုက္ၾကသည္။ သုတမွာေတာ့ ကားနားေရာက္သည္အထိ ရဲရင့္ကိုသာေငးလ်က္။
ထူးျမတ္က ရဲရင့္ကိုတြဲလာေပးရင္းမွ
"မင္း၊ အသံျပန္ထြက္တာကို Shock ရသြားတာလား ရဲရင့္"
"ဟင္"
"ခုနကတည္းက မင္းကိုစိတ္ပူလို႔ဆိုတာေျပာၿပီး ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ဘူးေလ"
ရဲရင့္ႏွင့္သုတတို႔ ကားေနာက္ခန္းတြင္ထိုင္လိုက္ၾကၿပီး တိမ္ယံႏွင့္ထူးျမတ္က ကား၏တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီတြင္ ရပ္လ်က္။
"ငါ ... ေျပာခ်င္တာေတြမ်ားေနလို႔"
"ကဲ၊ ေနာက္မွေျပာ။ ယံေလး၊ သုတေဘးဝင္ထိုင္လိုက္။ ကိုယ္ေရွ႕ခန္းကလိုက္မယ္။ ေဆးခန္းသြားၾကတာေပါ့"
"ဟုတ္ကဲ့"
¤
"အမေလး၊ အဆိုးထဲကအေကာင္းလို႔ပဲ မွတ္ရမယ္။ ေမသက္ကေလးေလး အသံျပန္ထြက္ၿပီ"
"ေမေမ၊ သား ဒူးျပဲသြားတာေနာ္"
"ပြန္းပဲ့ရံုေလးေလ။ ေမေမ ေသခ်ာၾကည့္ၿပီးပါၿပီေနာ္"
"ဒီေလာက္ပဲျဖစ္တာ ေတာ္ေသးတာေပါ့ သားသုရယ္။ ဟိုအေဖႏွစ္ေယာက္ကလည္း အေရးအေၾကာင္းဆို သူတို႔အလုပ္ေတြထဲ ေခါင္းစိုက္ေနတာနဲ႔ ေပၚမလာဘူး။ သားေလးအသံျပန္ထြက္တာသာ သိရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေပ်ာ္ျပလိုက္မလဲဆိုတာ ျမင္ေယာင္တယ္"
"ခ်စ္တာကိုး"
"ေအးပါ။ ငါ့သားလည္းေနာ္၊ အသံထြက္တာနဲ႔ စကားေတြနဲ႔ခ်ဳပ္ၿပီ"
"ေမ့သားပဲ။ ေမေမတို႔ကို ေျပာစရာရွိတယ္"
"အခုမွ စကားစေျပာႏိုင္တာ၊ နားဦး သားရယ္"
အေမျဖစ္သူက စကားစျဖတ္ပစ္ခ်င္ေနသည္ေၾကာင့္ ရဲရင့္လန္႔သြားရသည္။ သူေျပာမည္ကို သိေနသည္လား။ အေဖက အေမ့ကိုေျပာလိုက္ၿပီလား။ အေတြးေတြေပါင္းစံုႏွင့္ ရဲရင့္ေတြေဝသြားရသည္။
"ကဲ ကဲ၊ နားၾက။ မနက္ျဖန္ဆို သားသုတို႔၊ သားယံတို႔ စာေမးပြဲၿပီးၿပီ။ အခုညေတာ့ စာကိုအာ႐ုံစိုက္ၾကပါဦး။ သားထူးျမတ္လည္း ျပန္နားေတာ့။ မနက္ျဖန္မွ ကဲၾကသည္းၾကေအ၊ ဟုတ္ၿပီလား"
"ဟုတ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ အန္တီ။ ဒါဆို သားျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္"
"ေအး သားေလး၊ ကားကိုဂ႐ုစိုက္ေမာင္း။ ယံေလး၊ သားလည္း ေရျပန္ခ်ိဳး၊ နားဦး။ လာ၊ ျပန္ၾကမယ္။ ခၽြဲစိန္ေလး၊ ေမေမသက္ျပန္ဦးမယ္။ ေခသုတ ျပန္မယ္၊ လာ"
"ေမေမတို႔ဘာသာ ျပန္ေလ"
"မရဘူး။ လာ၊ အိမ္ျပန္မယ္။ ေဆးေသာက္ရမယ္ေလ၊ ဒူးက မနက္ဆိုနာမွာ"
"ျပန္ လိုက္ သြား၊ ငါက ရတယ္။ စာ ကိုပဲဂ႐ုစိုက္ေနာ္။ သြား သြား၊ ေဆးလိမ္း၊ ေဆးေသာက္။ ဟူးး ည ... ညက် ဖုန္းဆက္မယ္ေနာ္ ... ဟင္း"
"အင္းပါ၊ အဲဒါဆိုလည္း ျပန္မယ္။ ဖုန္းဆက္ေနာ္၊ ၾကားလား။ ၿပီးေတာ့ ဦးေဖျပန္လာရင္ စကားေတြမ်ားႀကီးေျပာမေနနဲ႔။ ေမာေနမယ္၊ ၾကားလား"
"အြန္းပါ"
"ျပန္ၿပီ"
¤
ညေရာက္ေတာ့ ေမေမေျပာသည့္အတိုင္းပင္ ဒူးကနာလာေလၿပီ။ စာက်က္ၿပီးေတာ့ ထမရေတာ့တာေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ရသည္။
ယံေလးကလည္း သူ႔အခန္းထဲသူစာက်က္ေနသည္မို႔ မေခၚခ်င္။ ကိုယ္ကသာ အိမ္ေရွ႕ခန္းထြက္က်က္မိသည္ကိုး။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဖေဖ့ကိုသာ လွမ္းေခၚရသည္။
"ေဖေဖေရ၊ ေဖေဖ ... ေဖေဖ့"
"ေအး ... ေအး၊ လာၿပီ၊ လာၿပီ"
"ေဖေဖ နာတယ္"
"ေဟ၊ ဘာကနာ? ေၾသာ္ ဟုတ္သားပဲ၊ သားဒူးက နာမွာေပါ့။ အခန္းထဲလိုက္ပို႔ရမလား"
"ဟုတ္"
အေမျဖစ္သူကပါ
"ခဏေနဦး၊ ေဆးလိမ္းရဦးမယ္ေလ သားေရ။ ေဖႀကီးေရ၊ ဒီမွာ ေဆးလာယူ။ ေဆးပါေသာက္ခိုင္းလိုက္"
"ေအး၊ သား ခဏေနဦးေနာ္"
.
"ကဲ ... လာ၊ ေဆးလိမ္းရေအာင္"
"ေဖေဖ "
"ေဟ"
"ျဖည္းျဖည္းေလးလိမ္းေနာ္"
"ေအးပါ။ ေယာက္်ားပဲ သားရဲ႕၊ ဒီေလာက္ကေတာ့ကြာ"
"ဟာ၊ အားး ေဖေဖကလည္း ေယာက္်ားလည္းအသားနဲ႔ပဲ။ နာတယ္၊ ေဖေဖ့"
"ၿပီးၿပီ၊ ၿပီးၿပီဟ။ တကယ္ပဲကြာ။ ေရာ့၊ ေဆးေသာက္"
"ေတြ႕လား၊ ေဖေဖတို႔က ကိုယ့္သားေလးကို စိတ္မရွည္ဘူး"
"ရွည္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ရွည္ပါတယ္။ ကဲ ... ထ၊ အခန္းထဲသြားမယ္"
"ဟုတ္"
*ေဖေဖက အခန္းထဲလိုက္ပို႔ၿပီး အခန္းတံခါးေရာ၊ အခန္းမီးပါပိတ္ေပးသြားၿပီး ျပန္ထြက္သြားၿပီ။ ရဲရင့္ေလးဆီ ဖုန္းဆက္ရမယ္*
¤
ရဲရင့္ ေဆးေသာက္ထားရသျဖင့္ လူကအရမ္းအိပ္ခ်င္ေနၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္လုံးေတြကိုအတင္းျပဴးထားကာ သုတေလး ဖုန္းဆက္လာမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနမိသည္။
လက္ထဲက တုန္ခါလာသည့္ဖုန္းေလးအား ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမၽွာ္ေနသည့္ လူသားေလးဆီကပင္ျဖစ္သည္။
"ရဲရင့္၊ အိပ္ေနၿပီလား"
"ဟင့္အင္း၊ မင္းကို ေစာင့္ေနတာ"
"အင္း၊ ငါ ခုမွစာၾကည့္ၿပီးတာ။ ဒူးကအနာကလည္း နာတယ္"
"ဟင္၊ ေဆးေသာက္ထားလား"
"အင္း၊ ေဖေဖက ေဆးလိမ္းေပးၿပီး ေဆးပါတိုက္တယ္။ ကဲပါ၊ မင္းေသာက္ရတဲ့ေဆးေတြက အာ႐ုံေၾကာအားေဆးေတြမလား။ အိပ္ခ်င္ေနမွာပဲ၊ အိပ္ၾကမယ္ေလေနာ္"
"အင္း၊ Goodnight"
"Goodnight"
"သုတေလး"
"ဟင္"
"ခ်စ္တယ္"
"အင္း၊ ဒါဆို ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္"
*ညီရဲရင့္က ငါ့ကို ႏွလုံးတုန္၊ ရင္ခုန္ၿပီး ေသေစခ်င္ေနတာလားမသိဘူး။ ဟြန္း*
*အဟင္း၊ ရွက္သြားျပန္ၿပီ*
¤
ယေန႔၊ စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးရက္။ စာေျဖၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာင္းဝန္းထဲရွိ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပုံ၊ နယ္ျပန္ၾကရမည့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား မခြဲႏိုင္၍ ငိုေနၾကပုံ၊ ခ်စ္သူရည္းစားေတြ အလြမ္းသယ္ေနၾကပုံ၊ ျမင္ကြင္းစုံအား ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။
ထိုအုပ္စုေတြထဲကေန တိုးထြက္လာသူက သုတ။ ဒီေနရာမွာ လြမ္းစရာ၊ ဘာညာသာရကာ မရွိေပ။ အိမ္ေပါက္ဝကေနဆီးႀကိဳေနမည့္ ခ်စ္ရသူဆီကိုသာ အေျပးျပန္ခ်င္မိသည္။ နာေနေသာဒူးကလည္း ေျခလွမ္းျမန္ျမန္ေလၽွာက္လို႔မရ။ ဒီေန႔မွ ေက်ာင္းလမ္းေတြက ပိုရွည္ေနသလိုပါပဲ။
"ကိုသု၊ ဒီမွာ"
"ေဟ့ ေခသုတ၊ ငါတို႔ ဒီမွာကြ"
ေက်ာင္းေပါက္ဝနားတြင္ ကားကိုယ္စီႏွင့္ရပ္ေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံသို႔ သုတေလၽွာက္သြားလိုက္သည္။
"မင္းတို႔က ျမန္လွခ်ည္လား။ ေျဖေတာင္ေျဖၾကရဲ႕လားကြာ"
"ေျဖတယ္ဟ၊ မင္းကလည္း။ သြားၾကမယ္။ ဒီေန႔ မင္းအိမ္ကို လာမႀကိဳဖို႔ ငါဖုန္းဆက္လိုက္တာ"
"ဘာလို႔လဲ"
"ခုည မင္းတို႔အိမ္မွာ သာယာၾကမယ္ေလ။ ဟဲဟဲ"
"ေအးကြာ၊ သြားၾကမယ္။ ငါ့ရဲရင့္ေလး ေမၽွာ္ေနေတာ့မယ္"
"ပိုျပန္ၿပီကြာ"
"လိုေတာင္လိုေသးတယ္။ ဒါနဲ႔၊ ဟိုေကာင္ ငဥကၠာ၊ မင္း ျဖဴေလးေရာ?"
"ျဖဴေလးလား၊ သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ သြားၿပီ"
"ကဲ၊ အေမာင္ေခသုတတို႔အိမ္သို႔ Go ၾကစို႔"
¤
အိမ္ေရွ႕မွာ လည္တဆန္႔ဆန္႔ျဖစ္ေနသူက ရဲရင့္။
အေမႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကေလးေတြျပန္လာရင္စားဖို႔ အသီးေတြ၊ ေဖ်ာ္ရည္ေတြ လုပ္ေနၾကသလို အေဖႏွစ္ေယာက္ကလည္း ကေလးေတြျပန္လာရင္ေပးဖို႔ မုန္႔ဖိုးေတြကို စာအိတ္ေလးေတြထဲ ထည့္ေနၾကေလရဲ႕။
"ေဖေဖ၊ အိမ္ေရွ႕မွာ ကားသံၾကားတယ္။ ျပန္လာၾကၿပီထင္တယ္"
"အင္း၊ ျဖည္းျဖည္းသြားေလ သားေရ။ ေခ်ာ္လဲမယ္"
"ရဲရင့္ေရ ... ရဲရင့္"
ကားေပၚကဆင္းတာနဲ႔ အိမ္ထဲေျပးဝင္လာသူရယ္၊ ကားသံၾကားကတည္းက အိမ္ထဲကေျပးထြက္သြားသူရယ္ကို ၾကည့္ကာ အေဖေတြလည္း မႏိုင္ေတာ့ဘူးဟုဆိုကာ ေခါင္းသာခါေနလိုက္ၾကေတာ့သည္။
"သုတေလး ပင္ပန္းသြားၿပီ"
"အင္း၊ ဟုတ္တယ္"
"လာ၊ အိမ္ထဲဝင္မယ္"
"ေဟ့ေကာင္ ညီရဲရင့္၊ ငါတို႔ကိုေရာ ျမင္ရဲ႕လား"
"ျမင္သားပဲ၊ လာၾက"
"အမ္မယ္၊ အိမ္ႀကီးရွင္လိုလို၊ ဘာလိုလိုနဲ႔ကြာ"
"လာမွာျဖင့္လာၾက၊ အာမေခ်ာင္နဲ႔"
အိမ္ထဲဝင္လာၾကေသာ သားေတြကို ျမင္ေတာ့
"ကဲ၊ ျပန္လာၾကၿပီ။ ကေလးေတြ အေအးေလးေသာက္ၾက၊ ဒီမွာ ပူတင္းေတြစားၾက၊ အသီးေတြေရာ စားၾက။ ၿပီးမွ ေရခ်ိဳးရင္ခ်ိဳးၾက၊ ဟုတ္ၿပီလား။ ခုည အကုန္ ဒီမွာအိပ္ၾကမယ္မဟုတ္လား"
"သားတို႔လား၊ မအိပ္ေတာ့ဘူး တီေလး။ အိမ္ကို ဒီညေနာက္က်မယ္ ေျပာထားတယ္။ သုတတို႔၊ ရဲရင့္တို႔အိမ္ဆို စိတ္ခ်တယ္ေလ"
"ဟုတ္ပါၿပီ၊ စားၾက"
"ဟုတ္ကဲ့ စားမွာ"
စားေသာက္ေနရင္း ေခသုတ အေဖေတြနားသြားကာ မေယာင္မလည္လုပ္ေနေလရဲ႕။
"ဘာလဲ သား"
"ေဖေဖတို႔ ဘာေတြလုပ္?"
"ဘာမွမလုပ္ပါဘူးကြာ၊ မင္းတို႔အတြက္ပါပဲ။ ခဏေနသိရမယ္၊ သြား"
"ဟုတ္"
"သား ယံေလး"
"ဗ်ာ"
"သားအိမ္က ဖုန္းဆက္တယ္။ မနက္ျဖန္မနက္ လာေခၚရမလားလို႔ ဆက္တာတဲ့။ စာေမးပြဲေျဖတာလည္း အေျခအေနသိခ်င္ေနၾကမွာေပါ့။ ဖုန္းဆက္လိုက္ဦးေလ၊ ကေလး"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ေအး၊ ေအး"
အကုန္လုံး စားေသာက္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့
"ကဲ၊ အဆိုးေလးေတြအတြက္ လက္ေဆာင္ပါခင္ဗ်ား။ တစ္ေယာက္တစ္အိတ္ယူၾကပါ။ ဒီေဖေဖေတြက ဆုခ်တာပါဗ်ာ"
"ကဲ၊ လာယူၾက"
စာအိတ္ေလးေတြ ကိုယ္စီကိုင္၍ တေဟးေဟးနဲ႔ ေပ်ာ္ေနၾကေသာ ကေလးေတြကိုၾကည့္ကာ မိဘေတြလည္းစိတ္ခ်မ္းသာရသည္။
ထို႔အျပင္ သူ႔စာအိတ္အား သုတထံေပးေနေသာ သားေတာ္ေမာင္ကိုၾကည့္ကာ ရယ္ေနေသာ ရဲရင့္ အေဖနဲ႔အေမရယ္၊
ရဲရင့္ထံမွစာအိတ္အားယူကာ ေငြစစ္ေနေသာ သုတအားၾကည့္ရင္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လွမ္းၾကည့္ေနၾကေသာ မိဘမ်ားအား
ဘယ္သူမွမျမင္လိုက္ၾကေပ။
¤
ညေရာက္ေတာ့ အကင္ေတြ၊ ေဟာ့ေပါ့ေတြ စားၾကရင္း သီခ်င္းဆိုၾက၊ ကၾကနဲ႔ ေပ်ာ္ေနၾကေလရဲ႕။
ယံေလးတစ္ေယာက္ ဖုန္းယူ၍ ၿခံေထာင့္နားက သစ္ပင္ေအာက္ကိုသြားကာ ေမေမတို႔အား မနက္ျဖန္ျပန္လာမည္၊ လာမေခၚရန္ဖုန္းဆက္ၿပီး ေနာက္ျပန္အလွည့္ အေနာက္မွာေရာက္ေနေသာ ကိုထူးျမတ္အား အမွတ္တမဲ့ေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္ လန္႔သြားရသည္။
"အား ... လန္႔လိုက္တာ။ ခင္ဗ်ားဗ်ာ၊ အသံေလးဘာေလး မေပးဘူးကြာ။ ဘာလာလုပ္တာလဲ"
"လန္႔သြားလား၊ Sorry ပါကြာ။ ယံေလးဖုန္းေျပာေနတာကို မေႏွာင့္ယွက္ခ်င္လို႔ပါ"
"အင္း၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ယံေလး"
"ဗ်ာ"
"မနက္ျဖန္ မိဘအိမ္ ျပန္ေတာ့မယ္ေပါ့"
"ဟုတ္"
"ကိုယ္ေတာ့ လြမ္းေနရေတာ့မွာပဲကြာ"
"အဟင္း၊ ခင္ဗ်ားကေတာ့ လုပ္ၿပီ"
ထူးျမတ္ တိမ္ယံရဲ႕ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ကိုကိုင္ကာ
"ဟူးး ယံေလး၊ ကိုယ့္ကို ... ကိုယ့္ကို ျပန္ခ်စ္မေပးနိုင္ဘူးလား ကေလးရယ္"
"ကိုထူးျမတ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကို႔ကိုမမုန္းဘူး။ ဒါေပမဲ့ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လို ခ်စ္လာဖို႔က မျဖစ္ႏိုင္ဘူး"
"ယံေလးရယ္"
ေခါင္းငုံ႔ကာ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုလႊတ္ေပးၿပီး လွည့္ထြက္သြားဖို႔ျပင္ေနေသာ အစ္ကို႔လက္အား ယံေလးလွမ္းဆြဲလိုက္ေတာ့ အံ့ၾသသလို ျပန္လွည့္ၾကည့္လာေသာ အစ္ကို႔အား ယံေလးျပဳံးျပရင္း
"အစ္ကို ယံေလးကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာ ယံေလးသိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ယံေလးက ကိုသုကိုခ်စ္ေနၿပီးခါမွ အစ္ကို႔ကိုလက္ခံေပးဖို႔က မလြယ္ဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ ယံေလး အစ္ကို႔အခ်စ္ကို အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ ဟို ... ဟို ... ၿပီးေတာ့ေလ၊ ယံေလး စဥ္း ... စဥ္းစားေပးပါ့မယ္"
"ယံေလး၊ ကေလး၊ တကယ္လား။ တစ္ကယ္လား ကေလးရယ္"
"အင္း။ ယံေလး ဒီကိုျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ထိ ေစာင့္ေပးႏိုင္မလား"
"ေစာင့္ႏိုင္တယ္ ယံေလး။ အစ္ကို မင္းကိုေစာင့္ေနမွာ"
"အင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကို႔ဆီျပန္လာမွာမို႔ ေစာင့္ေနေပး။ အခုေတာ့ သြားၾကစို႔။ ဟိုမွာ မေတြ႕လို႔ရွာေနၾကေတာ့မယ္"
"အင္း၊ သြားၾကစို႔"
¤
အိမ္ေရွ႕ကဒန္းေလးေပၚ ထိုင္ေနၾကေသာ သုတနဲ႔ရဲရင့္။
ေကာင္းကင္ႀကီးကိုေမာ့ၾကည့္ေနရာမွ သုတဘက္သို႔လွည့္ကာ သုတမ်က္ႏွာေလးအား ေငးၾကည့္ေနေသာ ရဲရင့္။
"သုတေလး"
"ဟင္"
"စာေမးပြဲလည္း ၿပီးသြားၿပီ။ ငါလည္း စကားျပန္ေျပာႏိုင္ၿပီေလ"
"အင္းေလ။ အဲ့ဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
ရဲရင့္ဘာကိုဆိုလိုေနမွန္း သုတသိတာေပါ့။ တမင္ မသိဟန္ေဆာင္ကာ ေမးလိုက္ျခင္းပင္။
"ငါ့ ... ငါ့ကို အေျဖေပးရမယ္ေလ"
"ဘာအေျဖလဲ"
"မင္းေနာ္၊ ေျပာတုန္းကေျပာၿပီး အခုမွ မသိဟန္ေဆာင္ေနတယ္"
"ဘာကိုလဲ"
"သုတေလး''
"ခင္ဗ်ာ"
"ခ်စ္တယ္။ ငါ့ကိုေရာ သုတေလးက ခ်စ္လား ဟင္? မင္းစာေမးပြဲေျဖၿပီးရင္၊ ငါစကားျပန္ေျပာႏိုင္ရင္ အေျဖေပးမယ္ဆို"
"အင္းေလ"
"အဲဒါဆို ေပးေလ"
"အြန္း"
"ဘာ အြန္းလဲ။ ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာေလ၊ ေနာ္"
"ငါ ရွက္တယ္"
"မရွက္ပါနဲ႔။ ေျပာပါေနာ္၊ ငါၾကားခ်င္လို႔ပါ"
"အင္း၊ ငါ ... ငါ မင္းကို ခ်စ္တယ္ ရဲရင့္။ မင္း ငါ့ကို မခ်စ္ခင္အခ်ိန္ကတည္းက ငါက မင္းကိုခ်စ္ခဲ့ရတာ။ ငါ မင္းကိုခ်စ္တယ္"
"အဟားး ခ်စ္လိုက္တာ သုတေလးရယ္။ အဟား"
"ေပ်ာ္လား"
"အရမ္းေပ်ာ္တာေပါ့''
ရဲရင့္ သုတကိုယ္ေလးအား ဆြဲဖက္ကာ ရင္ခြင္ထဲထည့္ထားရင္း ေခါင္းေလးကိုလည္း တဖြဖြေမႊးၾကဴေနမိသည္။
"အခုအခ်ိန္က စလို႔ ငါမင္းကို ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ထားမယ္။ ဘယ္လိုအခက္အခဲေတြရွိလာပါေစ ငါကေျဖရွင္းေပးမွာ၊ သိလား"
"အင္း၊ ငါယုံတယ္"
ေအးခ်မ္းလွတဲ့ ညခ်မ္းအခ်ိန္အခါရယ္၊
ခ်စ္ရသူေလးအား ရင္ခြင္ထဲေပြ႕ဖက္ထားတဲ့ ေကာင္ေလးရယ္၊ ထိုေကာင္ေလးရဲ႕ရင္ခြင္ထဲ၌ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနကာ ခ်စ္ရသူရဲ႕ရင္ခုန္သံေတြကို နားေထာင္ရင္း ျပဳံးေနတဲ့ေကာင္ေလးရယ္၊
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အား လွမ္းၾကည့္ေနေသာ ေကာင္းကင္ေပၚက လမင္းႀကီးနဲ႔ၾကယ္ကေလးေတြရယ္........
ထိုညခင္းေလးက သိပ္ကိုလွပေနပါလိမ့္မည္။
""""""''"" The End """"""''""
by Jay & Demon
■■■
"ဖြေနိုင်လား ယံလေး"
"ဖြေနိုင်တယ်။ ခင်ဗျားရော?"
"ဖြေနိုင်ပါတယ်"
ဒီလောက်ပဲ၊ ဒီလောက်ပါပဲ။ မင်းဘာမှဆက်မပြောရင် ကိုယ်မပြောပါဘူး။ စာမေးပွဲရက်အတွင်းတော့ မင်းကိုမနှောင့်ယှက်ချင်ဘူး ကလေး။
.
သုတတို့နှင့်တိမ်ယံတို့ စာဖြေချိန်တူနေ၍ အသွားအပြန်အဆင်ပြေနေကြသည်။ စာမေးပွဲရက်အတွင်း အိမ်မှကြိုပို့ပေးမည်ကြောင့် သုတနှင့်တိမ်ယံ စကားတပြောပြောနှင့် ကျောင်းအပြင်ဘက်သို့ထွက်ခဲ့ကြသည်။ ကားက အဆင့်သင့်စောင့်နေလေပြီ။ သုတ ကားပေါ်သို့လှမ်းအကြည့်တွင်
"ဟင်"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုသု"
တိမ်ယံအမေးကိုမဖြေနိုင်။ မဝေးတော့သောကားဆီ သုတပြေးသွားပြီး
"ရဲရင့်၊ ဘာလို့လိုက်လာတာလဲ"
သုတကိုမြင်လျှင်ပြုံးပြပြီး စာရိုက်နေသောရဲရင့်ကြောင့် သုတလည်း နောက်ခန်းတွင်ထိုင်နေသောရဲရင့်ဘေး၌ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ရဲရင့်က ဖုန်းကိုလှမ်းပေးသည်။
*လာကြိုတာလေ။ ဖြေနိုင်တယ်မလား။ ဒီနေ့ဘာသာက မင်းပိုင်ပါတယ်*
ဒေါသကထွက်ရပြန်သည်။ ကိုယ့်ကိုစိတ်ပူနေသေးသည်တဲ့။
"မင်းက ဘာကိစ္စ ကျောင်းကိုလိုက်လာတာလဲလို့"
သုတအသံကျယ်သွား၍ ရှေ့ခန်းတွင်ဝင်ထိုင်သောတိမ်ယံ လှမ်းကြည့်လာသည်။ သုတကတော့ ရဲရင့်မှတပါး ဘာမှမြင်ဟန်မတူ။
*ဘာဖြစ်လို့လဲ*
"မင်း ... ငါက ... မလိုဘူးလေ"
သုတစကားတွေသည် ဟိုရောက်သည်ရောက်။
*ငါ့ကို ကျောင်းဆီလိုက်မလာစေချင်တာလား။ ငါဘာမှမဖြစ်ဘူးလေကွာ*
သုတ သက်ပြင်းချကာစိတ်လျှော့လိုက်တော့ တိမ်ယံလည်း ရှေ့ပြန်လှည့်သွားသည်။ ကားကလည်း မောင်းထွက်လာခဲ့ပြီ။
"ငါက မင်းစိတ်မကောင်းဖြစ်ရမှာ စိုးရိမ်လို့ပါ"
ရဲရင့်က ဖုန်းကိုလက်မှချကာ သုတမျက်နှာကို ပါးနှစ်ဖက်မှအုပ်မိုးကာကိုင်ရင်း ညင်သာစွာဆွဲလှည့်သည်။ အကြည့်ချင်းဆုံချိန်တွင် အချိုဆုံးပြုံး၍ အသာလေးခေါင်းခါပြသည်က တကယ်ပင် ဘာမှမဖြစ်သကဲ့သို့။
"နေပါဦး၊ မင်းက သွေးအေးလှချည်လား"
ရဲရင့်စိတ်မကောင်းဖြစ်မည်ကို စိုးရိမ်သည်ကလည်း သုတ၊ သွေးအေးသည်ဟု စွပ်စွဲလာသည်ကလည်း ခေသုတဆိုသောသူပင်။
ရဲရင့်ပြုံးလိုက်မိသည်။ သုတကတော့ ဘုဆတ်ဆတ်သာကြည့်နေခဲ့သည်။
¤
*မနက်ဖြန် ငါ ဆေးရုံပြန်ပြရမှာမို့ ကျောင်းကိုလိုက်မလာတော့ဘူးနော်။ သွားရမယ့်အချိန်က ကျောင်းကိုလာဖို့မမီဘူး*
"ကိုယ့်ဘာသာပဲ ဂရုစိုက်စမ်းပါ။ ငါက ဆေးရုံလိုက်ခဲ့ချင်တာ"
*စာမေးပွဲကိုသာ အာရုံစိုက်စမ်းပါ။ စာလုပ်တော့၊ ငါလည်းနားတော့မယ်*
"မင်း၊ အခုတလော အရမ်းတွေအိပ်နေတာနော်"
ရဲရင့် ရယ်ပြလိုက်မိသည်။ စကားပြောနိုင်ဖို့အားစိုက်လေ့ကျင့်ရင်း အာရုံကြောတွေက မကြာခဏအနားတောင်းနေကြောင်း သုတကို ပြောမနေတော့ပါ။
¤
ဆေးရုံပြန်ပြသည်က ခပ်စောစောပြီးသွား၍ အိမ်ကကားအထွက်ကိုမီသွားသော ရဲရင့်တစ်ယောက် ကျောင်းကိုပါလာခဲ့သည်။
တိမ်ယံနှင့်အတူ သုတနှင့်ထူးမြတ်က ရယ်မောကာထွက်လာကြသည်ကို ရဲရင့်မြင်လိုက်သည်။ ကားဘေးမှရပ်ကြည့်နေသော ရဲရင့်ကိုတော့ သူတို့မမြင်ကြသေးပါ။ သုတတို့ ကျောင်းရှေ့လမ်းမပေါ်ရောက်လာချိန် ရဲရင့်က ကားလမ်းကူးရန်ကြည့်နေသည်အထိ သုတ ရဲရင့်ကိုမမြင်မိသေး။
ကျောင်းဆင်းချိန်ဖြစ်နေ၍ လူရှုပ်သောလမ်းမပေါ် ကားတွေလည်း ခပ်မှန်မှန်သာဖြတ်သွားနေသည်။
စက်ဘီးစီးလာသောကလေးတစ်ယောက်က တွန်းထိုးစနောက်နေကြသော ကျောင်းသားတစ်ဖွဲ့ကိုရှောင်လိုက်၍ ကားလမ်းပေါ်ရောက်လာသောကြောင့် ကားတစ်စီးက စက်ဘီးကိုရှောင်လိုက်သည်တွင် လမ်းကူးလာသောရဲရင့်ဆီသို့ ဦးတည်သွားခဲ့သည်။ အနီးမှဖြတ်သွားသော စက်ဘီးနှင့် ကျောင်းသားအဖွဲ့ ရုတ်ရုတ်သဲသဲအခြေအနေကြောင့် ကြည့်လိုက်မိသောသုတ၊ နောက်မှကား၏ ဦးတည်ရာကို မြင်လိုက်ရသောအခါ
"ရဲရင့် !!!"
*ကျွီ .....*
"ကိုသု" "ရဲရင့်"
"သုတ"
လှမ်းအော်ရင်း ရဲရင့်ကိုပြေးတွန်းသော သုတ၊ တိမ်ယံနှင့်ထူးမြတ်တို့၏ စိုးရိမ်တကြီးအော်သံ၊ ဘယ်ကမှန်းမသိသည့် သုတကိုခေါ်လိုက်သံတို့နှင့်အတူ အခြေအနေတွေက ရှုပ်ထွေးသွားခဲ့သည်။
"ဟာ၊ တိုက်မိပြီလား"
"မဟုတ်ဘူး၊ ဘရိတ်မိလိုက်တယ်"
တစ်ယောက်တစ်ပေါက်ပြောသံတွေကြား တိမ်ယံက သုတဆီရောက်သွားပြီး ထူးမြတ်က ရဲရင့်ဆီသို့ပြေးသွားခဲ့သည်။
"သုတ၊ သုတလေး။ ဘာ ... ဘာဖြစ်သွားလဲ"
"မင်း ... မင်း အဆင်ပြေသွားပြီလား"
"အင်း၊ သုတ ..."
ထူးမြတ်လက်ကြားမှ လူးလဲထရင်း သူ့ကိုယ်သူလည်းမသိတော့သော ရဲရင့်နှင့် တအံ့တဩဖြစ်နေသော ထူးမြတ်နှင့်တိမ်ယံ။ တိမ်ယံဆွဲပွေ့လိုက်သော သုတမှာလည်း
"ရဲရင့် ... ရဲရင့် ဘာဖြစ် ... အ"
ဒူးခေါင်းပြဲကာသွေးထွက်နေသည်ကို သုတ သတိမထားနိုင်။
ကားမောင်းလာသူကလည်း
"ဟိုလေ၊ ဘာဖြစ်သွားသေးလဲမသိဘူး။ ဦးလေး သေသေချာချာဘရိတ်နင်းပါတယ်။ ဘာဖြစ်ဖြစ် ဦးလေးတာဝန်ယူပါ့မယ်"
"သုတ"
အသံနှင့်အတူ သုတလက်ကိုဆွဲလိုက်သောရဲရင့်ကြောင့် ပြောနေသောစကားများ ခဏရပ်လိုက်ရသည်က ကားမောင်းလာသူဦးလေးကြီး။ သုတတို့အိမ်မှ ဒရိုင်ဘာဖြစ်သူလည်း အနားရောက်လာနေပြီ။
"ရဲရင့်၊ မင်း ... "
"ဘာဖြစ်သွားလဲ၊ မင်းဘာဖြစ်သွားလဲ"
"ဟင့်အင်း။ မင်း ... မင်းအသံက ..."
"ငါ ... ငါက ... အာ... မင်းကိုစိတ်ပူတာ"
အားလုံးရှင်းပြီးတော့ သုတဒူးပြဲသွားကာ၊ ရဲရင့်ကတော့ ကံကောင်းထောက်မစွာ အရိုးအက်နေသည့်လက် ထပ်မထိခဲ့ပါ။ နာနေသည့်ခြေထောက် အနည်းငယ်ထပ်နာသွားရုံသာမို့ ကိစ္စများမရှုပ်မီ တစ်ဖက်မှကားမောင်းသူနှင့် ကျေအေးကာ လူစုခွဲလိုက်ကြသည်။ သုတမှာတော့ ကားနားရောက်သည်အထိ ရဲရင့်ကိုသာငေးလျက်။
ထူးမြတ်က ရဲရင့်ကိုတွဲလာပေးရင်းမှ
"မင်း၊ အသံပြန်ထွက်တာကို Shock ရသွားတာလား ရဲရင့်"
"ဟင်"
"ခုနကတည်းက မင်းကိုစိတ်ပူလို့ဆိုတာပြောပြီး ဘာမှထပ်မပြောတော့ဘူးလေ"
ရဲရင့်နှင့်သုတတို့ ကားနောက်ခန်းတွင်ထိုင်လိုက်ကြပြီး တိမ်ယံနှင့်ထူးမြတ်က ကား၏တစ်ဖက်တစ်ချက်စီတွင် ရပ်လျက်။
"ငါ ... ပြောချင်တာတွေများနေလို့"
"ကဲ၊ နောက်မှပြော။ ယံလေး၊ သုတဘေးဝင်ထိုင်လိုက်။ ကိုယ်ရှေ့ခန်းကလိုက်မယ်။ ဆေးခန်းသွားကြတာပေါ့"
"ဟုတ်ကဲ့"
¤
"အမလေး၊ အဆိုးထဲကအကောင်းလို့ပဲ မှတ်ရမယ်။ မေသက်ကလေးလေး အသံပြန်ထွက်ပြီ"
"မေမေ၊ သား ဒူးပြဲသွားတာနော်"
"ပွန်းပဲ့ရုံလေးလေ။ မေမေ သေချာကြည့်ပြီးပါပြီနော်"
"ဒီလောက်ပဲဖြစ်တာ တော်သေးတာပေါ့ သားသုရယ်။ ဟိုအဖေနှစ်ယောက်ကလည်း အရေးအကြောင်းဆို သူတို့အလုပ်တွေထဲ ခေါင်းစိုက်နေတာနဲ့ ပေါ်မလာဘူး။ သားလေးအသံပြန်ထွက်တာသာ သိရင် ဘယ်လောက်တောင် ပျော်ပြလိုက်မလဲဆိုတာ မြင်ယောင်တယ်"
"ချစ်တာကိုး"
"အေးပါ။ ငါ့သားလည်းနော်၊ အသံထွက်တာနဲ့ စကားတွေနဲ့ချုပ်ပြီ"
"မေ့သားပဲ။ မေမေတို့ကို ပြောစရာရှိတယ်"
"အခုမှ စကားစပြောနိုင်တာ၊ နားဦး သားရယ်"
အမေဖြစ်သူက စကားစဖြတ်ပစ်ချင်နေသည်ကြောင့် ရဲရင့်လန့်သွားရသည်။ သူပြောမည်ကို သိနေသည်လား။ အဖေက အမေ့ကိုပြောလိုက်ပြီလား။ အတွေးတွေပေါင်းစုံနှင့် ရဲရင့်တွေဝေသွားရသည်။
"ကဲ ကဲ၊ နားကြ။ မနက်ဖြန်ဆို သားသုတို့၊ သားယံတို့ စာမေးပွဲပြီးပြီ။ အခုညတော့ စာကိုအာရုံစိုက်ကြပါဦး။ သားထူးမြတ်လည်း ပြန်နားတော့။ မနက်ဖြန်မှ ကဲကြသည်းကြအေ၊ ဟုတ်ပြီလား"
"ဟုတ်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်တီ။ ဒါဆို သားပြန်တော့မယ်နော်"
"အေး သားလေး၊ ကားကိုဂရုစိုက်မောင်း။ ယံလေး၊ သားလည်း ရေပြန်ချိုး၊ နားဦး။ လာ၊ ပြန်ကြမယ်။ ချွဲစိန်လေး၊ မေမေသက်ပြန်ဦးမယ်။ ခေသုတ ပြန်မယ်၊ လာ"
"မေမေတို့ဘာသာ ပြန်လေ"
"မရဘူး။ လာ၊ အိမ်ပြန်မယ်။ ဆေးသောက်ရမယ်လေ၊ ဒူးက မနက်ဆိုနာမှာ"
"ပြန် လိုက် သွား၊ ငါက ရတယ်။ စာ ကိုပဲဂရုစိုက်နော်။ သွား သွား၊ ဆေးလိမ်း၊ ဆေးသောက်။ ဟူးး ည ... ညကျ ဖုန်းဆက်မယ်နော် ... ဟင်း"
"အင်းပါ၊ အဲဒါဆိုလည်း ပြန်မယ်။ ဖုန်းဆက်နော်၊ ကြားလား။ ပြီးတော့ ဦးဖေပြန်လာရင် စကားတွေများကြီးပြောမနေနဲ့။ မောနေမယ်၊ ကြားလား"
"အွန်းပါ"
"ပြန်ပြီ"
¤
ညရောက်တော့ မေမေပြောသည့်အတိုင်းပင် ဒူးကနာလာလေပြီ။ စာကျက်ပြီးတော့ ထမရတော့တာကြောင့် စိတ်ညစ်ရသည်။
ယံလေးကလည်း သူ့အခန်းထဲသူစာကျက်နေသည်မို့ မခေါ်ချင်။ ကိုယ်ကသာ အိမ်ရှေ့ခန်းထွက်ကျက်မိသည်ကိုး။ ထို့ကြောင့် ဖေဖေ့ကိုသာ လှမ်းခေါ်ရသည်။
"ဖေဖေရေ၊ ဖေဖေ ... ဖေဖေ့"
"အေး ... အေး၊ လာပြီ၊ လာပြီ"
"ဖေဖေ နာတယ်"
"ဟေ၊ ဘာကနာ? သြော် ဟုတ်သားပဲ၊ သားဒူးက နာမှာပေါ့။ အခန်းထဲလိုက်ပို့ရမလား"
"ဟုတ်"
အမေဖြစ်သူကပါ
"ခဏနေဦး၊ ဆေးလိမ်းရဦးမယ်လေ သားရေ။ ဖေကြီးရေ၊ ဒီမှာ ဆေးလာယူ။ ဆေးပါသောက်ခိုင်းလိုက်"
"အေး၊ သား ခဏနေဦးနော်"
.
"ကဲ ... လာ၊ ဆေးလိမ်းရအောင်"
"ဖေဖေ "
"ဟေ"
"ဖြည်းဖြည်းလေးလိမ်းနော်"
"အေးပါ။ ယောက်ျားပဲ သားရဲ့၊ ဒီလောက်ကတော့ကွာ"
"ဟာ၊ အားး ဖေဖေကလည်း ယောက်ျားလည်းအသားနဲ့ပဲ။ နာတယ်၊ ဖေဖေ့"
"ပြီးပြီ၊ ပြီးပြီဟ။ တကယ်ပဲကွာ။ ရော့၊ ဆေးသောက်"
"တွေ့လား၊ ဖေဖေတို့က ကိုယ့်သားလေးကို စိတ်မရှည်ဘူး"
"ရှည်ပါတယ်ဗျာ၊ ရှည်ပါတယ်။ ကဲ ... ထ၊ အခန်းထဲသွားမယ်"
"ဟုတ်"
*ဖေဖေက အခန်းထဲလိုက်ပို့ပြီး အခန်းတံခါးရော၊ အခန်းမီးပါပိတ်ပေးသွားပြီး ပြန်ထွက်သွားပြီ။ ရဲရင့်လေးဆီ ဖုန်းဆက်ရမယ်*
¤
ရဲရင့် ဆေးသောက်ထားရသဖြင့် လူကအရမ်းအိပ်ချင်နေပြီ။ ထို့ကြောင့် မျက်လုံးတွေကိုအတင်းပြူးထားကာ သုတလေး ဖုန်းဆက်လာမည့်အချိန်ကို စောင့်နေမိသည်။
လက်ထဲက တုန်ခါလာသည့်ဖုန်းလေးအား ကြည့်လိုက်တော့ မျှော်နေသည့် လူသားလေးဆီကပင်ဖြစ်သည်။
"ရဲရင့်၊ အိပ်နေပြီလား"
"ဟင့်အင်း၊ မင်းကို စောင့်နေတာ"
"အင်း၊ ငါ ခုမှစာကြည့်ပြီးတာ။ ဒူးကအနာကလည်း နာတယ်"
"ဟင်၊ ဆေးသောက်ထားလား"
"အင်း၊ ဖေဖေက ဆေးလိမ်းပေးပြီး ဆေးပါတိုက်တယ်။ ကဲပါ၊ မင်းသောက်ရတဲ့ဆေးတွေက အာရုံကြောအားဆေးတွေမလား။ အိပ်ချင်နေမှာပဲ၊ အိပ်ကြမယ်လေနော်"
"အင်း၊ Goodnight"
"Goodnight"
"သုတလေး"
"ဟင်"
"ချစ်တယ်"
"အင်း၊ ဒါဆို ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်နော်"
*ညီရဲရင့်က ငါ့ကို နှလုံးတုန်၊ ရင်ခုန်ပြီး သေစေချင်နေတာလားမသိဘူး။ ဟွန်း*
*အဟင်း၊ ရှက်သွားပြန်ပြီ*
¤
ယနေ့၊ စာမေးပွဲနောက်ဆုံးရက်။ စာဖြေပြီးချိန်မှာတော့ ကျောင်းဝန်းထဲရှိ ကျောင်းသူ၊ ကျောင်းသားများရဲ့ ပျော်ရွှင်နေကြပုံ၊ နယ်ပြန်ကြရမည့်သူငယ်ချင်းများအား မခွဲနိုင်၍ ငိုနေကြပုံ၊ ချစ်သူရည်းစားတွေ အလွမ်းသယ်နေကြပုံ၊ မြင်ကွင်းစုံအား မြင်တွေ့နေရသည်။
ထိုအုပ်စုတွေထဲကနေ တိုးထွက်လာသူက သုတ။ ဒီနေရာမှာ လွမ်းစရာ၊ ဘာညာသာရကာ မရှိပေ။ အိမ်ပေါက်ဝကနေဆီးကြိုနေမည့် ချစ်ရသူဆီကိုသာ အပြေးပြန်ချင်မိသည်။ နာနေသောဒူးကလည်း ခြေလှမ်းမြန်မြန်လျှောက်လို့မရ။ ဒီနေ့မှ ကျောင်းလမ်းတွေက ပိုရှည်နေသလိုပါပဲ။
"ကိုသု၊ ဒီမှာ"
"ဟေ့ ခေသုတ၊ ငါတို့ ဒီမှာကွ"
ကျောင်းပေါက်ဝနားတွင် ကားကိုယ်စီနှင့်ရပ်နေကြသော သူငယ်ချင်းများထံသို့ သုတလျှောက်သွားလိုက်သည်။
"မင်းတို့က မြန်လှချည်လား။ ဖြေတောင်ဖြေကြရဲ့လားကွာ"
"ဖြေတယ်ဟ၊ မင်းကလည်း။ သွားကြမယ်။ ဒီနေ့ မင်းအိမ်ကို လာမကြိုဖို့ ငါဖုန်းဆက်လိုက်တာ"
"ဘာလို့လဲ"
"ခုည မင်းတို့အိမ်မှာ သာယာကြမယ်လေ။ ဟဲဟဲ"
"အေးကွာ၊ သွားကြမယ်။ ငါ့ရဲရင့်လေး မျှော်နေတော့မယ်"
"ပိုပြန်ပြီကွာ"
"လိုတောင်လိုသေးတယ်။ ဒါနဲ့၊ ဟိုကောင် ငဥက္ကာ၊ မင်း ဖြူလေးရော?"
"ဖြူလေးလား၊ သူ့အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ သွားပြီ"
"ကဲ၊ အမောင်ခေသုတတို့အိမ်သို့ Go ကြစို့"
¤
အိမ်ရှေ့မှာ လည်တဆန့်ဆန့်ဖြစ်နေသူက ရဲရင့်။
အမေနှစ်ယောက်ကတော့ ကလေးတွေပြန်လာရင်စားဖို့ အသီးတွေ၊ ဖျော်ရည်တွေ လုပ်နေကြသလို အဖေနှစ်ယောက်ကလည်း ကလေးတွေပြန်လာရင်ပေးဖို့ မုန့်ဖိုးတွေကို စာအိတ်လေးတွေထဲ ထည့်နေကြလေရဲ့။
"ဖေဖေ၊ အိမ်ရှေ့မှာ ကားသံကြားတယ်။ ပြန်လာကြပြီထင်တယ်"
"အင်း၊ ဖြည်းဖြည်းသွားလေ သားရေ။ ချော်လဲမယ်"
"ရဲရင့်ရေ ... ရဲရင့်"
ကားပေါ်ကဆင်းတာနဲ့ အိမ်ထဲပြေးဝင်လာသူရယ်၊ ကားသံကြားကတည်းက အိမ်ထဲကပြေးထွက်သွားသူရယ်ကို ကြည့်ကာ အဖေတွေလည်း မနိုင်တော့ဘူးဟုဆိုကာ ခေါင်းသာခါနေလိုက်ကြတော့သည်။
"သုတလေး ပင်ပန်းသွားပြီ"
"အင်း၊ ဟုတ်တယ်"
"လာ၊ အိမ်ထဲဝင်မယ်"
"ဟေ့ကောင် ညီရဲရင့်၊ ငါတို့ကိုရော မြင်ရဲ့လား"
"မြင်သားပဲ၊ လာကြ"
"အမ်မယ်၊ အိမ်ကြီးရှင်လိုလို၊ ဘာလိုလိုနဲ့ကွာ"
"လာမှာဖြင့်လာကြ၊ အာမချောင်နဲ့"
အိမ်ထဲဝင်လာကြသော သားတွေကို မြင်တော့
"ကဲ၊ ပြန်လာကြပြီ။ ကလေးတွေ အအေးလေးသောက်ကြ၊ ဒီမှာ ပူတင်းတွေစားကြ၊ အသီးတွေရော စားကြ။ ပြီးမှ ရေချိုးရင်ချိုးကြ၊ ဟုတ်ပြီလား။ ခုည အကုန် ဒီမှာအိပ်ကြမယ်မဟုတ်လား"
"သားတို့လား၊ မအိပ်တော့ဘူး တီလေး။ အိမ်ကို ဒီညနောက်ကျမယ် ပြောထားတယ်။ သုတတို့၊ ရဲရင့်တို့အိမ်ဆို စိတ်ချတယ်လေ"
"ဟုတ်ပါပြီ၊ စားကြ"
"ဟုတ်ကဲ့ စားမှာ"
စားသောက်နေရင်း ခေသုတ အဖေတွေနားသွားကာ မယောင်မလည်လုပ်နေလေရဲ့။
"ဘာလဲ သား"
"ဖေဖေတို့ ဘာတွေလုပ်?"
"ဘာမှမလုပ်ပါဘူးကွာ၊ မင်းတို့အတွက်ပါပဲ။ ခဏနေသိရမယ်၊ သွား"
"ဟုတ်"
"သား ယံလေး"
"ဗျာ"
"သားအိမ်က ဖုန်းဆက်တယ်။ မနက်ဖြန်မနက် လာခေါ်ရမလားလို့ ဆက်တာတဲ့။ စာမေးပွဲဖြေတာလည်း အခြေအနေသိချင်နေကြမှာပေါ့။ ဖုန်းဆက်လိုက်ဦးလေ၊ ကလေး"
"ဟုတ်ကဲ့"
"အေး၊ အေး"
အကုန်လုံး စားသောက်ပြီးချိန်မှာတော့
"ကဲ၊ အဆိုးလေးတွေအတွက် လက်ဆောင်ပါခင်ဗျား။ တစ်ယောက်တစ်အိတ်ယူကြပါ။ ဒီဖေဖေတွေက ဆုချတာပါဗျာ"
"ကဲ၊ လာယူကြ"
စာအိတ်လေးတွေ ကိုယ်စီကိုင်၍ တဟေးဟေးနဲ့ ပျော်နေကြသော ကလေးတွေကိုကြည့်ကာ မိဘတွေလည်းစိတ်ချမ်းသာရသည်။
ထို့အပြင် သူ့စာအိတ်အား သုတထံပေးနေသော သားတော်မောင်ကိုကြည့်ကာ ရယ်နေသော ရဲရင့် အဖေနဲ့အမေရယ်၊
ရဲရင့်ထံမှစာအိတ်အားယူကာ ငွေစစ်နေသော သုတအားကြည့်ရင်း တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် လှမ်းကြည့်နေကြသော မိဘများအား
ဘယ်သူမှမမြင်လိုက်ကြပေ။
¤
ညရောက်တော့ အကင်တွေ၊ ဟော့ပေါ့တွေ စားကြရင်း သီချင်းဆိုကြ၊ ကကြနဲ့ ပျော်နေကြလေရဲ့။
ယံလေးတစ်ယောက် ဖုန်းယူ၍ ခြံထောင့်နားက သစ်ပင်အောက်ကိုသွားကာ မေမေတို့အား မနက်ဖြန်ပြန်လာမည်၊ လာမခေါ်ရန်ဖုန်းဆက်ပြီး နောက်ပြန်အလှည့် အနောက်မှာရောက်နေသော ကိုထူးမြတ်အား အမှတ်တမဲ့တွေ့လိုက်ရတာကြောင့် လန့်သွားရသည်။
"အား ... လန့်လိုက်တာ။ ခင်ဗျားဗျာ၊ အသံလေးဘာလေး မပေးဘူးကွာ။ ဘာလာလုပ်တာလဲ"
"လန့်သွားလား၊ Sorry ပါကွာ။ ယံလေးဖုန်းပြောနေတာကို မနှောင့်ယှက်ချင်လို့ပါ"
"အင်း၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ယံလေး"
"ဗျာ"
"မနက်ဖြန် မိဘအိမ် ပြန်တော့မယ်ပေါ့"
"ဟုတ်"
"ကိုယ်တော့ လွမ်းနေရတော့မှာပဲကွာ"
"အဟင်း၊ ခင်ဗျားကတော့ လုပ်ပြီ"
ထူးမြတ် တိမ်ယံရဲ့ လက်ကလေးနှစ်ဖက်ကိုကိုင်ကာ
"ဟူးး ယံလေး၊ ကိုယ့်ကို ... ကိုယ့်ကို ပြန်ချစ်မပေးနိုင်ဘူးလား ကလေးရယ်"
"ကိုထူးမြတ်၊ ကျွန်တော် အစ်ကို့ကိုမမုန်းဘူး။ ဒါပေမဲ့ ချစ်သူတစ်ယောက်လို ချစ်လာဖို့က မဖြစ်နိုင်ဘူး"
"ယံလေးရယ်"
ခေါင်းငုံ့ကာ လက်နှစ်ဖက်ကိုလွှတ်ပေးပြီး လှည့်ထွက်သွားဖို့ပြင်နေသော အစ်ကို့လက်အား ယံလေးလှမ်းဆွဲလိုက်တော့ အံ့သြသလို ပြန်လှည့်ကြည့်လာသော အစ်ကို့အား ယံလေးပြုံးပြရင်း
"အစ်ကို ယံလေးကိုချစ်တယ်ဆိုတာ ယံလေးသိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ယံလေးက ကိုသုကိုချစ်နေပြီးခါမှ အစ်ကို့ကိုလက်ခံပေးဖို့က မလွယ်ဘူးလေ။ ဒါပေမဲ့ ယံလေး အစ်ကို့အချစ်ကို အသိအမှတ်ပြုပါတယ်။ ဟို ... ဟို ... ပြီးတော့လေ၊ ယံလေး စဉ်း ... စဉ်းစားပေးပါ့မယ်"
"ယံလေး၊ ကလေး၊ တကယ်လား။ တစ်ကယ်လား ကလေးရယ်"
"အင်း။ ယံလေး ဒီကိုပြန်လာတဲ့အချိန်ထိ စောင့်ပေးနိုင်မလား"
"စောင့်နိုင်တယ် ယံလေး။ အစ်ကို မင်းကိုစောင့်နေမှာ"
"အင်း၊ ကျွန်တော် အစ်ကို့ဆီပြန်လာမှာမို့ စောင့်နေပေး။ အခုတော့ သွားကြစို့။ ဟိုမှာ မတွေ့လို့ရှာနေကြတော့မယ်"
"အင်း၊ သွားကြစို့"
¤
အိမ်ရှေ့ကဒန်းလေးပေါ် ထိုင်နေကြသော သုတနဲ့ရဲရင့်။
ကောင်းကင်ကြီးကိုမော့ကြည့်နေရာမှ သုတဘက်သို့လှည့်ကာ သုတမျက်နှာလေးအား ငေးကြည့်နေသော ရဲရင့်။
"သုတလေး"
"ဟင်"
"စာမေးပွဲလည်း ပြီးသွားပြီ။ ငါလည်း စကားပြန်ပြောနိုင်ပြီလေ"
"အင်းလေ။ အဲ့ဒါ ဘာဖြစ်လို့လဲ"
ရဲရင့်ဘာကိုဆိုလိုနေမှန်း သုတသိတာပေါ့။ တမင် မသိဟန်ဆောင်ကာ မေးလိုက်ခြင်းပင်။
"ငါ့ ... ငါ့ကို အဖြေပေးရမယ်လေ"
"ဘာအဖြေလဲ"
"မင်းနော်၊ ပြောတုန်းကပြောပြီး အခုမှ မသိဟန်ဆောင်နေတယ်"
"ဘာကိုလဲ"
"သုတလေး''
"ခင်ဗျာ"
"ချစ်တယ်။ ငါ့ကိုရော သုတလေးက ချစ်လား ဟင်? မင်းစာမေးပွဲဖြေပြီးရင်၊ ငါစကားပြန်ပြောနိုင်ရင် အဖြေပေးမယ်ဆို"
"အင်းလေ"
"အဲဒါဆို ပေးလေ"
"အွန်း"
"ဘာ အွန်းလဲ။ ချစ်တယ်လို့ပြောလေ၊ နော်"
"ငါ ရှက်တယ်"
"မရှက်ပါနဲ့။ ပြောပါနော်၊ ငါကြားချင်လို့ပါ"
"အင်း၊ ငါ ... ငါ မင်းကို ချစ်တယ် ရဲရင့်။ မင်း ငါ့ကို မချစ်ခင်အချိန်ကတည်းက ငါက မင်းကိုချစ်ခဲ့ရတာ။ ငါ မင်းကိုချစ်တယ်"
"အဟားး ချစ်လိုက်တာ သုတလေးရယ်။ အဟား"
"ပျော်လား"
"အရမ်းပျော်တာပေါ့''
ရဲရင့် သုတကိုယ်လေးအား ဆွဲဖက်ကာ ရင်ခွင်ထဲထည့်ထားရင်း ခေါင်းလေးကိုလည်း တဖွဖွမွှေးကြူနေမိသည်။
"အခုအချိန်က စလို့ ငါမင်းကို ပျော်ရွှင်အောင်ထားမယ်။ ဘယ်လိုအခက်အခဲတွေရှိလာပါစေ ငါကဖြေရှင်းပေးမှာ၊ သိလား"
"အင်း၊ ငါယုံတယ်"
အေးချမ်းလှတဲ့ ညချမ်းအချိန်အခါရယ်၊
ချစ်ရသူလေးအား ရင်ခွင်ထဲပွေ့ဖက်ထားတဲ့ ကောင်လေးရယ်၊ ထိုကောင်လေးရဲ့ရင်ခွင်ထဲ၌ ငြိမ်ငြိမ်လေးနေကာ ချစ်ရသူရဲ့ရင်ခုန်သံတွေကို နားထောင်ရင်း ပြုံးနေတဲ့ကောင်လေးရယ်၊
သူတို့နှစ်ယောက်အား လှမ်းကြည့်နေသော ကောင်းကင်ပေါ်က လမင်းကြီးနဲ့ကြယ်ကလေးတွေရယ်........
ထိုညခင်းလေးက သိပ်ကိုလှပနေပါလိမ့်မည်။
""""""''"" The End """"""''""
by Jay & Demon
■■■
Коментарі