Chapter (7)
ေက်ာင္းကေနျပန္လာၾကၿပီး ရဲရင့္တို႔အိမ္ေရွ႕မွာကားရပ္ေပးလိုက္ေတာ့ ရဲရင့္က ႏွစ္ေယာက္လုံးကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး အိမ္ထဲဝင္သြားေလရဲ႕။ တျခားဘာမွေျပာမသြားတဲ့ရဲရင့္ေၾကာင့္ သုတစိတ္မၾကည္ခ်င္။
ျပန္ေရာက္ၿပီး တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ရဲရင့္က သုတတို႔ဆီေရာက္ခ်လာတယ္။
"ဘာလာလုပ္တာလဲ?"
"အေၾကာင္းျပခ်က္လိုေသးတာလား? အင္း ... လြတ္သြားတဲ့စာေတြ လာကူးတာ"
"ဪ၊ ႀကိဳးစားတယ္ေနာ္။ ဘယ္စာအုပ္ထဲ ကူးထည့္မွာလဲ?"
"မင္းစာအုပ္ယူသြားမွာေလ"
"ဟုတ္ၿပီေလ၊ ခဏေစာင့္"
သုတက စာအုပ္ယူဖို႔ သူ႕အခန္းထဲျပန္ဝင္သြားခ်ိန္ ေနာက္ေဖးဘက္ကေန တိမ္ယံထြက္လာသည္။
"အစ္ကိုေရာက္ေနတာပဲ"
"အင္း၊ တစ္ေယာက္တည္းပ်င္းလို႔ လာတာ။ လမ္းထိပ္ကလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားထိုင္ရေအာင္"
"အခုလား? ကိုသုကိုေရာ ေခၚၿပီးၿပီလား?"
"ဟင့္အင္း"
"ကိုသုကိုေခၚလိုက္ဦးေလ။ ယံ အန္တီ့ကို ခြင့္ေတာင္းလိုက္ဦးမယ္"
ဒီေကာင္ေလး အရမ္းေတြအလိုက္သိၿပီး လူႀကီးေတြကိုပါ အပိုင္ခ်ဳပ္ေနတာလား။ အန္တီ့ကိုခြင့္ေတာင္းမယ္တဲ့၊ သူ႕အေမက်ေနတာပဲ။
"အင္း"
သုတက စာအုပ္ေတြနဲ႕ဆင္းလာေတာ့ တိမ္ယံကလည္း ျပန္ထြက္လာတယ္။
"ကိုသု၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားထိုင္ရေအာင္။ အန္တီ့ကိုလည္း ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီ"
"ဘာလို႔ထိုင္မွာလဲ? ခုနက မင္းနဲ႕ေမေမ ညေနစာလုပ္ေနတယ္ဆို? အခုက ဘယ္ကိုလမ္းသလားမွာလဲ"
"ဟို ..."
"သုတ၊ ထိုင္ေနက်ဆိုင္သြားမွာကို မင္းကဘာျဖစ္တာလဲ? သြားမယ္၊ လာ"
ရဲရင့္က ေျပာၿပီးလွည့္ထြက္မယ္ျပင္ေတာ့ တိမ္ယံကလည္း လိုက္မလိုလုပ္ေနၿပီးမွ
"မင္းကဘယ္သြားမွာလဲ တိမ္ယံ!"
"ဗ်ာ"
"လတ္လ်ားလတ္လ်ားေတြ လုပ္မေနနဲ႕"
"ကိုသုက မသြားဘူးလား?"
"မသြားဘူး"
"ဒါဆို ယံလည္းမသြားေတာ့ဘူး"
ဘာျဖစ္တယ္၊ ယံလည္းမသြားေတာ့ဘူးတဲ့လား?
"ယံေလးကလည္း အန္တီ့ကိုေျပာၿပီးၿပီပဲ၊ သုတမသြားလည္း ကိုယ္တို႔ပဲသြားၾကရေအာင္ေလ။ လာပါ၊ သြားၾကမယ္"
ရဲရင့္လက္ဆြဲေခၚသြားရာ ကိုးရိုးကားယားပါသြားေသာ တိမ္ယံကိုၾကည့္ၿပီး သုတတစ္ေယာက္ ဘာကိုေဒါသထြက္ရမွန္းမသိ။ ဧည့္ခန္းဆိုဖာမွာသာ ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ေနလိုက္မိေတာ့သည္။
"ဟဲ့၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ပါမသြားဘူးလား? ယံေလးပါသြားတယ္မဟုတ္လား?"
"ပါသြားတယ္ေလ။ ဟိုေကာင္ေခၚရာေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားတယ္"
"ဘာလဲ၊ ရဲရင့္နဲ႕ေကာက္ၾကျပန္ၿပီလား? တစ္ရက္တေလေလာက္မ်ား မကိုက္ၾကပါနဲ႕လားဟယ္"
"ေမေမ့သားက လူပါဗ်။ အဲဒီေကာင္ကသာ ရန္လိုေနတာ"
"ဪ ... ေအး၊ အခုပဲ ဘယ္လူေလးက မာန္ဖီေနတာလဲ? အစြယ္ေတြသိမ္းဦး သားရယ္။ ငါတို႔လူစစ္စစ္ေတြကေမြးထားတာ လူစစ္စစ္ေလးပါ။ အခုက်မွ ဘာစိတ္ေတြေပါက္ေနမွန္းမသိ"
"ေမေမ ... ေနေတာ့ဗ်ာ။ မေျပာေတာ့ဘူး"
အေမျဖစ္သူကပါ စေနာက္ေနေတာ့ သုတက အိမ္ေပၚျပန္တက္သြားျပန္သည္။
"ဟဲ့၊ အခန္းထဲသြားၿပီး တအီအီလုပ္မေနနဲ႕ဦး"
ဆိုင္ေရာက္ကတည္းက ငူငူငိုင္ငိုင္ထိုင္ေနတဲ့ ကိုရဲရင့္ကိုၾကည့္ၿပီး တိမ္ယံစိတ္ထဲ ေဝခြဲရခက္ေနမိသည္။ ယံစေရာက္ကတည္းက ဒီေန႕အထိ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ဟာ သိပ္ခ်စ္ၾကပါတယ္၊ အရမ္းခင္ၾကပါတယ္ဆိုတာ ယုံႏိုင္ဖြယ္မရွိ။ တစ္ေယာက္ကဒါဆ္ို တစ္ေယာက္ကဟိုဟာ၊ အၿမဲကန္႔လန္႔ေတြခ်ည္းလုပ္ေနၾကသည္မို႔ တိမ္ယံအံ့ၾသမိသည္။ အခုလည္း စူပုပ္ပုပ္နဲ႔ထိုင္ေနတဲ့ ကိုရဲရင့္က ပါးစပ္ကတ္ိုးတိုးနဲ႔ ဘာေတြေျပာေနျပန္သည္မသိ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကိုသုကိုေျပာေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။
"အစ္ကို၊ ဘာလို႔ ကိုသုကိုမေခၚလာတာလဲ?"
"ေခၚသားပဲ၊ သူ႕ဘာသာမလိုက္တာေလ"
"အစ္ကိုတို႔ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ?"
"ဟင့္အင္း၊ မျဖစ္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္တယ္ထင္လို႔လဲ?"
"ရန္ျဖစ္ထားၾကသလားလို႔ပါ။ အန္ကယ္ကေျပာဖူးတယ္ေလ၊ အစ္ကိုတို႔က အရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြတဲ့။ အခုက်ေတာ့ အဆင္မေျပဘူးလားလို႔ေလ"
မင္းရွိေနလို႔ အဆင္မေျပတာေနမွာ။ အခုလည္း ငါတို႔ထြက္လာတာကို သုတက လိုက္လည္းမလာဘူး၊ တားလည္းမတားဘူး။ အဲဒီလို ဥေပကၡာျပဳခံရတာမ်ိဳး ငါမုန္းတယ္ တိမ္ယံ။
"ဒီလိုပဲ သတ္ေနက်ပါ။ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ သူက အလကားေန စိတ္တိုေနတာ"
"အစ္ကိုတို႔ခင္တာ ငယ္ငယ္ကတည္းကဆိုေတာ့ မပ်င္းရဘူးေပါ့။ ယံ့မွာ အဲဒီလိုသူငယ္ခ်င္းမရွိဘူး"
"ကိုယ္နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလုပ္ေလ"
"အင္း၊ အစ္ကိုရဲရင့္က ခင္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ကိုသုကက် ခပ္တည္တည္နဲ႕ဆိုေတာ့ နည္းနည္းရွိန္တယ္။ အဟီး"
ငါ့ကို မ်က္ႏွာ႐ူးလို႔မ်ား ေျပာခ်င္ေနတာလား? မင္း သုတကိုလိုက္ကပ္မေနရင္ အဆင္ေျပတယ္။ တိမ္ယံ၊ တိမ္ယံ၊ မင္းေတာ့ေနာ္။
ရဲရင့္နဲ႔တိမ္ယံ အတူတြဲၿပီးအိမ္ထဲဝင္လာသည္ကို သုတျမင္ေနရသည္က အေတာ္ခံရခက္သည္။ ၿပဳံးေပ်ာ္ေနေသာတိမ္ယံကို မ်က္ေတာင္မခတ္လိုက္ၾကည့္ေနသည့္ရဲရင့္အား ေျပးသာထိုးပစ္လိုက္ခ်င္သည္။
"ကိုသု၊ ကိုသုအတြက္မုန႔္ပါလာတယ္။ အန္တီတို႔ကက် ညေနဘက္ဆို အျပင္စာေတြသိပ္မစားေတာ့ဘူး၊ ဘာမွဝယ္မလာနဲ႕ဆိုလို႔ ဝယ္မလာလိုက္ေတာ့ဘူး"
"ငါ ထမင္းစားေတာ့မွာ။ ေနာက္ေတာ့မွစားမယ္၊ ထားလိုက္"
တိမ္ယံက မ်က္ႏွာေလးငယ္သြားၿပီး
"ဟုတ္" ဆိုၿပီးေျဖကာ ေနာက္ေဖးခန္းထဲဝင္သြားေတာ့သည္။
တိမ္ယံေနာက္ေဖးခန္းထဲဝင္သြားေတာ့ ေနာက္ကပါလာတဲ့ရဲရင့္ကို သုတကစိုက္ၾကည့္ရင္း
"ဟိုမွာစာအုပ္ေတြ၊ ယူသြားလိုက္ေတာ့"
"ထမင္းစားၿပီးမွျပန္မွာ"
"မင္းအိမ္က မေကြၽးႏိုင္တာက်လို႔"
"မေကြၽးဘူးတဲ့"
"အငတ္ေနေလ"
"မင္းကလည္းကြာ၊ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေလး ဒီတစ္ေယာက္ရွိတာကို အဲဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႔"
"အဲဒီအထာေတြ မင္းရည္းစားေတြကိုပဲသြားေျပာ။ ငါ့လာမလုပ္နဲ႕၊ မသနားဘူး"
"ျပတ္ကုန္ၿပီလို႔ ေျပာၿပီးၿပီေလေနာ္"
"ဟာဟ! ထပ္မထားဘဲ ေနႏိုင္တာက်လို႔ကြာ။ မိန္းမရရင္ေတာင္ ေျခၿငိမ္မွာမဟုတ္တဲ့ေကာင္"
"ေယာက္်ားယူလိုက္ရင္ ၿငိမ္မလားမသိဘူး"
ေနာက္ေဖးကထြက္လာတဲ့တိမ္ယံကို လွမ္းၾကည့္ၿပီးေျပာလိုက္တာလား? အဟက္! ငါက ဘယ္လိုခံစားေပးရမွာလဲ? မင္းက လိင္တူစိတ္ဝင္စားလို႔လည္းရတယ္ဆိုလို႔ ငါကေပ်ာ္ရမွာလား? မင္းကစားဖို႔ အ႐ုပ္သစ္တစ္႐ုပ္ထပ္ရတာကို ငါကထိုင္ၾကည့္ရမွာလား?
မင္းကစားတဲ့စစ္တုရင္ပြဲမွာ
ငါ့ႏွလုံးသားက အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္လိုပါသြားခဲ့တာေလ။
မင္းစိတ္ႀကိဳက္ ေဆာ့ေနလိုက္ပါ။
"ကိုသု၊ ထမင္းစားၾကမယ္တဲ့ အန္တီကေျပာခိုင္းတယ္"
"အင္း၊ ေဖေဖ့ကို သြားေခၚလိုက္မယ္။ ဟိုေကာင္၊ မင္း စာအုပ္ယူၿပီးျပန္ေတာ့"
"ဦးေမာင္ျပန္ေရာက္ေနၿပီလား?"
"စကားမလႊဲနဲ႕။ Go လိုက္ေတာ့"
"ကိုသုကလည္း စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေတာ့။ ယံ အန္ကယ့္ကိုသြားေခၚလိုက္မယ္ေနာ္"
ခဏေလးအျပင္ေခၚသြားတာနဲ႕ ညီရဲရင့္တို႔ ေရွ႕ေနရသြားတာပဲ။ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းထြက္သြားတာကို ငါျမင္ေနရတာ အဆင္ေျပေနတယ္ထင္တာလား?
လိုက္လာခ်င္စိတ္လည္းမရွိဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ေနခဲ့ရတာလည္း ရင္ပူတယ္။ ႏွိပ္စက္တာက ေတာ္႐ုံပဲေကာင္းတယ္ ရဲရင့္ရာ။
ထမင္းစားေသာက္ၿပီးေတာ့ ေမေမႏွင့္ေဖေဖက ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ေနၾကသည္မို႔ သုတတို႔လည္း ေမေမ၊ေဖေဖတို႔ႏွင့္အတူ ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ ေဖေဖက ယံေလးဘက္လွည့္ကာ
"တိမ္ယံေလး၊ အစ္ကိုေတြနဲ႕အဆင္ေျပရဲ႕လား၊ သား? မင္းအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးအဆိုးေတြမို႔ အငယ္ျဖစ္တဲ့သားကပဲ သည္းခံေပးပါကြယ္"
"ဟာ ေဖေဖဗ်ာ"
"ဦးေမာင္ေနာ္"
အသံၿပိဳင္ေအာ္လိုက္ၾကတဲ့ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ဦးေမာင္ကတဟားဟားေအာ္ရယ္ေနသလို ေမသက္ႏွင့္တိမ္ယံကလည္း ၿပဳံးစစႏွင့္ၾကည့္ေနၾကသည္မို႔ သုတစိတ္ထဲမေက်မနပ္ျဖစ္လာသည္ေၾကာင့္ ရဲရင့္ဘက္လွည့္ကာ
"မင္းကမျပန္ေသးဘူးလား ဟမ္"
"ျပန္မွာေပါ့"
"ျပန္ေလ။ အခု သြား၊ ျပန္ ... သြား"
"ဟ! မင္းကဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ ေခသုတ? ငါ့ကို တစ္ခ်ိန္လုံးျပႆနာရွာေနေတာ့တာပဲ၊ ဟမ္ "
"ေအး၊ ဟုတ္တယ္ကြာ။ ဘာျဖစ္လဲ?"
"သားတို႔ေရ"
တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းထေအာ္ေနၾကတဲ့ သုတႏွင့္ရဲရင့္အား ေဒၚခင္ေမသက္က ဟန္႔တားသလိုေလးေခၚလိုက္သည္ေၾကာင့္ ရဲရင့္လည္း သုတႏွင့္ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ အိမ္အျပင္က္ို ေျပးထြက္လာခဲ့ပါေတာ့သည္။
"သားေလး၊ ရဲရင့္။ ဟဲ့! ကေလးေရ၊ သား"
ေမေမေအာ္ေခၚေနသည္ကိုပင္လွည့္မၾကည့္ဘဲ အိမ္အျပင္ေျပးထြက္သြားေသာရဲရင့္အားၾကည့္ရင္း သုတရင္ထဲ တင္းၾကပ္ဆို႔နစ္လာမႈႏွင့္အတူ မ်က္ရည္စတို႔က ပါးေပၚသို႔ တစ္လိမ့္ခ်င္းလိမ့္ဆင္းလာပါေတာ့သည္။
ငါ ... ငါ ဘာလို႔ေအာ္မိလ္ိုက္တာလဲ ငါမသိဘူး၊ ရဲရင့္။ ငါ ... ငါ႐ူးေနၿပီထင္ပါတယ္။
"သားခုနေျပာလိုက္တာက ရဲရင့္ေလးကို ႏွင္ထုတ္သလိုျဖစ္သြားတယ္ေလကြာ။ တိတ္၊ ငယ္ေတာ့တဲ့အ႐ြယ္ေတြလည္းမဟုတ္ေတာ့ဘဲနဲ႕ အၿမဲရန္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခြဲႏိုင္ၾကတာလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔ကြာ။ မၾကာခင္ပဲ ဘြဲ႕ေတြရလို႔ လုပ္ငန္းခြင္ေတြထဲဝင္ၾကရေတာ့မယ္။ ခုထိ မရင့္က်က္ၾကေသးဘူး"
"ကဲ၊ ေတာ္ပါေတာ့ ကိုရယ္။ ကေလးကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေအာင္လို႔။ မငိုနဲ႔၊ တိတ္တိတ္! မရွက္ဘူးလား၊ ယံေလးလည္းရွိေနတာကို"
"ဟင့္ ... အင့္ ... ေမေမ။ သူ၊ အဲ့ေကာင္က ... အြန္႔ ... သားကိုဆို ... ဟင့္ ... အၿမဲအနိုင္ယူ ... အင့္ ... တယ္။ ဟီးး သား၊ သားသူ႔အေပၚ ... ဟင့္ ... ဘယ္လိုသေဘာထားလဲ ... ဟင့္ ... ဆိုတာ ... အင့္ ... သူ အ ... အသိဆုံးပါ။ ဟီးး အရင္ကလည္း ခုလိုပဲ သားက ... သားကေျပာေနက်ပဲဟာ ... ဟင့္ ... ဟီးး"
"ေအးပါ။ ေမေမသိတယ္၊ ေမေမသိတယ္။ သားသားရဲဆီ ေမေမလိုက္သြားေပးမယ္ေနာ္။ တိတ္ပါ၊ သားေလးရယ္"
"ဟုတ္"
"သားယံေလး၊ မင္းကိုသုကိုေခၚၿပီး အေပၚသြားၾကေတာ့ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
တစ္ဖက္အိမ္တြင္လည္း
ေဒၚႏွင္းႏြယ္အိမ္ေရွ႕ေလးမွာထိုင္ၿပီး တာဝန္ႏွင့္အေဝးကိုေရာက္ေနေသာ အမ်ိဳးသားႏွင့္ဖုန္းေျပာေနစဥ္ သားေတာ္ေမာင္တစ္ေယာက္ အငိုနဲ႔အိမ္ထဲေျပးဝင္လာၿပီး အိမ္ေပၚေျပးတက္သြားတာေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားျဖစ္သူႏွင့္ ဖုန္းေျပာေနသည္ကိုပင္ေမ့ကာ သားေနာက္အေျပးလိုက္သြားရပါေတာ့သည္။
"သား၊ ေမ့သားေရ ... ရဲရင့္! ဘာျဖစ္လာျပန္တာလဲ သားေရ"
သူမေအာ္ေခၚသံပင္မဆုံးေသး၊ အခန္းထဲမွာ ေသာင္းက်န္းေနၿပီျဖစ္ေသာသားေၾကာင့္ စိုးရိမ္စိတ္တို႔က ျမင့္တက္လာရသည္။ တစ္ခါမွ အခုလိုမျဖစ္ဖူးေတာ့ ပိုလို႔ပင္စိုးရိမ္ရသည္။ သားေလး ဘာေတြမ်ားျဖစ္လာရျပန္သလဲ?
*ဒုန္း* . *ခြမ္း*
"သား! တံခါးဖြင့္စမ္း ရဲရင့္"
"အာားး"
*ဒုန္း* . *ခြမ္း*
"ဘာလဲ၊ ဘာလို႔လဲ? ဘာလို႔လဲကြာ! ဟားးး"
မင္းမို႔လို႔ ... မင္းမို႔ ငါ့ကိုႏွင္ထုတ္ရက္တယ္၊ သုတရာ။ ငါ့ကိုေလ ဟိုေကာင္ေလးေရွ႕မွာ၊ မင္း ငါ့ကို ႏွင္ထုတ္လိုက္တယ္ေပါ့။ အားးး ငါမႀကိဳက္ဘူးသုတ၊ ငါမႀကိဳက္ဘူးလို႔။ ငါ့ကိုစိမ္းကားေနတာမ်ိဳးေတြ ငါမခံစားႏိုင္ဘူးကြ။ မင္းကိုငါ ဘယ္သူ႕ကိုမွမေပးခ်င္ဘူး။ မင္းသိရဲ႕လား ေခသုတရဲ႕၊ မင္းကိုငါ ဘယ္သူ႕ကိုမွမေပးႏိုင္ဘူး။
"အားးးး"
*ဒုန္း*
ထိန္းခ်ဳပ္မရေတာ့သည့္ စိတ္မ်ားအား လြတ္ထြက္ခြင့္ေပးလိုက္မိသည္။ အခန္းတစ္ခုလုံးလည္း ရစရာမရွိေအာင္ပြစာက်ဲလို႔။ ထိုအကြဲစမ်ား၊ အပ်က္အစီးမ်ားၾကားတြင္ မ်က္ရည္ေပါက္မ်ား ပါးျပင္ထက္စီးက်ရင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနမိသည္။ ႏႈတ္မွလည္း စကားစုတစ္ခုအား ခပ္တိုးတိုးေလး ေရ႐ြတ္ေနမိသည္က
"မင္းကငါ့အပိုင္ေလ၊ သုတရာ"
ထိုစကားေလးအား တစ္ခါ႐ြတ္တိုင္း မ်က္ရည္တစ္ေပါက္က ပါးထက္တစ္ခါစီးက်လာေလရဲ႕။
"သားေလးေရ ... သား! ေမေမ့ကို တံခါးဖြင့္ေပးပါ သားရယ္။ ေမေမစိတ္ပူလို႔ပါ၊ ကေလးေရ"
အျပင္ကေမေမ့အသံၾကားေတာ့မွ မ်က္ရည္တို႔အား ကမန္းကတန္းသုတ္ကာ ထရပ္လိုက္ေတာ့ ဖန္ကြဲစတခ်ိဳ႕အား ေျခေထာက္ကတက္နင္းမိေလသည္။
"အ အားး"
"သားးး"
*ဒုန္း ဒုန္း*
"သားေရ"
"ေမေမ စိတ္မပူနဲ႕။ သား ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ ေမေမရဲ႕။ အ ... ဟင့္"
"ေမေမ့ကို ႐ူးေအာင္လုပ္ေနတာလား၊ ဟမ္? ေမေမ ေသာ့ဖ်က္ၿပီးဝင္လာမွာေနာ္ ညီရဲရင့္"
"ဟင့္ ... အင့္! ေမေမ သားဆီကိုမလာပါနဲ႔။ သား ... ဟီးး တစ္ေယာက္တည္း ေနပါရေစ။ ခဏ ... အင့္ ဟင့္ ... ခဏေလာက္ ... ဟီးး သားကိုလႊတ္ထားေပးပါ၊ ေမေမရဲ႕။ အီးးးဟီးးး"
သားရဲ႕အခန္းေသာ့တစ္ေခ်ာင္းက သားသုတေလးဆီမွာမို႔ သူမ သုတေလးအား ဖုန္းဆက္ရမည္။ ၾကာရင္ သားေလးတစ္ခုခုျဖစ္ေတာ့မည္။ သားေလးသာတစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ရင္က်ိဳးရခ်ည္ရဲ႕။
ေမႏွင္းဆီက ဖုန္းဆက္ေျပာသည့္စကားသံမ်ားအား ၾကားၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ သုတရင္ထဲ မီးေတာင္မ်ားေပါက္ကြဲသြားသည့္ႏွယ္ အခန္းေသာ့ေလးအား က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေျခဗလာျဖင့္ ရဲရင့္ရွိရာဆီသို႔အေျပးသြားလိုက္မိသည္။ ရဲရင့္အခန္းေရွ႕တြင္ တံခါးအားထုကာငိုေနေသာ ေမႏွင္းအနားသို႔ သုတေျပးသြားရင္း
"ေမႏွင္း"
"သား၊ သားသုေလး။ တံခါးဖြင့္ပါဦး၊ သား "
သုတ လက္ထဲကေသာ့ေလးႏွင့္ အခန္းတံခါးအားဖြင့္လိုက္ၿပီး အခန္းထဲသို႔လွမ္းအၾကည့္ ျမင္လိုက္ရသည့္ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ လူကေျခေထာက္မ်ားပင္မခိုင္ခ်င္ေတာ့ေပ။
အခန္းရဲ႕အလယ္မွာ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထိုင္ရင္း ႐ႈိက္ခါငိုေနေသာရဲရင့္။ ေျခေထာက္မွာလည္းေသြးစတခ်ိဳ႕။
မင္း ငါ့ကိုသာအေသသတ္လိုက္ပါေတာ့လား၊ ညီရဲရင့္ရာ။
"ရဲရင့္၊ ညီရဲရင့္ "
"ဟင္?"
"ရဲရင့္"
"မလာနဲ႔ !!!!"
"ဘာ? မင္း ..."
"မင္း ေရွ႕တိုးမလာနဲ႔၊ သုတရဲ႕။ ဖန္စေတြစူးမယ္၊ မင္းေျခေထာက္ကို စူးလိမ့္မယ္"
ဖန္ကြဲစမ်ားအား ေရွာင္နင္းကာ သုတ ရဲရင့္အနားကိုေရာက္ေအာင္သြားလိုက္ၿပီး ရဲရင့္ ခႏၶာကိုယ္အားဖက္ထားလိုက္ရင္း ႏႈတ္ကလည္း "ငါရွိတယ္၊ ငါရွိတယ္" ဟုတစ္ဖြဖြေျပာေနမိသည္။
"ဟင့္ ... သုတေလ၊ အင့္ ဟင့္ ... ငါ့ကို ... ဟီးး ငါ့ကို ႏွင္ထုတ္တယ္။ သုတေလးက ငါ့ကို သူစိမ္းေရွ႕မွာ အင့္ ဟင့္"
ငါ့ေၾကာင့္ အခုလိုျဖစ္ေနတာတဲ့လား ရဲရင့္ရာ။ ငါ့ႏႈတ္ကထြက္လိုက္မိတဲ့ စကားေတြေၾကာင့္တဲ့လား? မင္းမ်က္ရည္ေတြကငါ့ေၾကာင့္က်တာ မင္းနာက်င္ရတာကလည္း ငါ့ေၾကာင့္ပဲလားကြာ။
"ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ ရဲရင့္ရယ္၊ ငါတကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဟင့္ ... ငါ့ေၾကာင့္ မင္းငိုရၿပီ။ ဟီးး ငါကမေကာင္းတဲ့ေကာင္ပဲ၊ ငါကလူ ... ဟင့္ ... လူဆိုးေကာင္ႀကီးပဲလို႔ ... ဟီးးး"
"မငိုပါနဲ႔၊ မငိုပါနဲ႔ သုတေလးရယ္။ ေနာ္?"
"ဟင့္ ... မင္းလည္းမငိုနဲ႔"
"အင္း၊ မငိုေတာ့ဘူး"
"လာ၊ ထ! အခန္းရွင္းရေအာင္။ ၿပီးရင္ ေျခေထာက္လည္းေဆးထည့္ရမယ္"
"အင္း၊ ေျခေထာက္က ေသးေသးေလးပဲထိတာ။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ နာလည္းမနာေတာ့ဘူး သိလား"
"ဟုတ္လို႔လား? ေသြးေတာင္ထြက္ေနတဲ့ဟာကို"
"ဟုတ္တယ္၊ မနာဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ စိတ္မပူနဲ႔"
"မရဘူးကြာ။ မင္း ခုတင္ေပၚမွာပဲထိုင္ေန၊ ငါအခန္းရွင္းလိုက္မယ္"
"အတူတူရွင္းမယ္ဆို"
ခုနတုန္းက သူတို႔မဟုတ္တဲ့အတိုင္း ခ်စ္ျပေနၾကတဲ့ သားႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး အေမႏွစ္ေယာက္ မေနႏိုင္စြာ ဝင္ေျပာရပါေတာ့တယ္။
တံျမက္စည္းနဲ႕ေဂၚျပားေလးကိုယ္စီကိုင္ကာ အခန္းထဲဝင္လာၿပီး
"ကဲပါေအ၊ ႏွစ္ေယာက္လုံးထိုင္ေနၾကပါေတာ္။ ကြၽန္မတို႔ပဲ ရွင္းေပးသြားပါ့မယ္ရွင္"
"တကယ္တည္းေအ၊ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး။ အခန္းဝမွာငါတို႔ရွိေနတာကိုေရာ သတိရၾကေသးရဲ႕လား၊ ဟမ္?"
"အဟီးး"
"ေမႀကီးတို႔ကလည္းဗ်ာ"
"ကဲ၊ ၿပီးပါၿပီရွင္။ ေနၾကပါေတာ့ေအးေဆး၊ ထပ္ရန္ျဖစ္လို႔ကေတာ့ နာၿပီသာမွတ္ၾက"
"ဟုတ္"
"ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး"
ေမေမတို႔ထြက္သြားေတာ့မွ ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ၿပိဳင္တူရယ္လိုက္ၾကပါေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ၿပိဳင္တူေျပာလိုက္ၾကသည္က
"သုတေလးက ငါ့အပိုင္"
"ရဲရင့္ေလးကို အၿမဲေပ်ာ္ေအာင္ထားမယ္"
စကားလုံးတို႔မတူညီၾကသည့္တိုင္ ရင္ထဲကသံေယာဇဥ္နဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကေတာ့ တူညီေနၾကမည္မွာ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္သည္။
""""""""
ေဒၚခင္ေမသက္ အိမ္ထဲျပန္ဝင္လာသည္ႏွင့္ တိမ္ယံတစ္ေယာက္ ေမသက္အနားကို အေျပးေလးသြားကာ ေမးခြန္းမ်ားစြာေမးျမန္းေနပါေတာ့သည္။
"အန္တီ၊ ကိုရဲရင့္က ဘာျဖစ္တာလဲဟင္? ကိုသုေရာ? ကိုသုကဘယ္မွာလဲဟင္၊ အန္တီ"
"အမေလး၊ ျဖည္းျဖည္းေမးပါ တိမ္ယံေလးရယ္"
"ဟို ... ယံက စိတ္ပူလို႔ပါဗ်ာ"
"စကားမ်ားၿပီး ျပန္ထြက္သြားၿပီးေတာ့ မင္းအစ္ကိုသုတလိုပဲ ရဲရင့္ေလးကလည္းငိုတယ္တဲ့ေအ။ ငို႐ုံတင္မဟုတ္ဘူး၊ အခန္းတံခါးပိတ္ၿပီးေသာင္းက်န္းေနလို႔ သြားရတာပါကြယ္"
"ဗ်ာ"
"ဟုတ္ပါ့။ ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္ မခ်စ္ၾကတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ ရန္ကလည္း ျဖစ္သလားမေမးနဲ႔"
"အခုေရာဟင္? ဘာေတြျဖစ္သြားေသးလဲ?"
"အမေလး၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ဖက္ငိုၿပီး ၿပီးသြားၾကပါၿပီေအ။ ကဲ၊ သားေလးလည္း စိတ္ပူမေနနဲ႕ေတာ့။ ေရခ်ိဳး၊ ညစာစားၾကမယ္။ မနက္ေက်ာင္းတက္ရမယ္မလား? စာၾကည့္၊ မဟုတ္ရင္လည္း ေစာေစာအိပ္"
"ဟို ... ကိုသုက"
"သူလား? ခုည ျပန္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္ၾကည္ႏူးတစ္တီတူးႏွစ္ေကာင္ အတူအိပ္ၾကလိမ့္မယ္၊ သားေရ။ သြား၊ သြား၊ ေရခ်္ိဳးၿပီး နားေတာ့။ ညစာစားခ်ိန္ေရာက္မွေခၚလိုက္မယ္။ သားလည္း လန္႔သြားတယ္မလား? သြားနားေတာ့၊ သြား"
"ဟုတ္ကဲ့"
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဟန္ေဆာင္အၿပဳံးတို႔က ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ၾကၿပီ။ ရင္ထဲ ဝမ္းနည္းျခင္းတို႔ကေနရာယူလို႔။
ကိုသုနဲ႔ကိုရဲရင့္က တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ သိပ္ခ်စ္ၾကတာပဲလား? ဒါဆို ယံကေရာ? ကိုသုကိုခ်စ္ေနရတဲ့ ယံေလးကေရာ ... ဟင္ ... ဘာလုပ္ရမလဲ? ယံေလးဘာလုပ္ရမလဲ၊ ကိုသုရယ္။ မစခင္ကတည္းက ယံေလးဘက္ကရႈံးရၿပီလား? ယံေလးမရႈံးခ်င္ဘူး၊ ယံေလးအရႈံးမေပးခ်င္ဘူး၊ ကိုသုရယ္....
"""""""""""""'''''''"""""""""""""""""""""""""""""""""
ကျောင်းကနေပြန်လာကြပြီး ရဲရင့်တို့အိမ်ရှေ့မှာကားရပ်ပေးလိုက်တော့ ရဲရင့်က နှစ်ယောက်လုံးကိုနှုတ်ဆက်ပြီး အိမ်ထဲဝင်သွားလေရဲ့။ တခြားဘာမှပြောမသွားတဲ့ရဲရင့်ကြောင့် သုတစိတ်မကြည်ချင်။
ပြန်ရောက်ပြီး တစ်နာရီလောက်ကြာတော့ ရဲရင့်က သုတတို့ဆီရောက်ချလာတယ်။
"ဘာလာလုပ်တာလဲ?"
"အကြောင်းပြချက်လိုသေးတာလား? အင်း ... လွတ်သွားတဲ့စာတွေ လာကူးတာ"
"ဪ၊ ကြိုးစားတယ်နော်။ ဘယ်စာအုပ်ထဲ ကူးထည့်မှာလဲ?"
"မင်းစာအုပ်ယူသွားမှာလေ"
"ဟုတ်ပြီလေ၊ ခဏစောင့်"
သုတက စာအုပ်ယူဖို့ သူ့အခန်းထဲပြန်ဝင်သွားချိန် နောက်ဖေးဘက်ကနေ တိမ်ယံထွက်လာသည်။
"အစ်ကိုရောက်နေတာပဲ"
"အင်း၊ တစ်ယောက်တည်းပျင်းလို့ လာတာ။ လမ်းထိပ်ကလက်ဖက်ရည်ဆိုင် သွားထိုင်ရအောင်"
"အခုလား? ကိုသုကိုရော ခေါ်ပြီးပြီလား?"
"ဟင့်အင်း"
"ကိုသုကိုခေါ်လိုက်ဦးလေ။ ယံ အန်တီ့ကို ခွင့်တောင်းလိုက်ဦးမယ်"
ဒီကောင်လေး အရမ်းတွေအလိုက်သိပြီး လူကြီးတွေကိုပါ အပိုင်ချုပ်နေတာလား။ အန်တီ့ကိုခွင့်တောင်းမယ်တဲ့၊ သူ့အမေကျနေတာပဲ။
"အင်း"
သုတက စာအုပ်တွေနဲ့ဆင်းလာတော့ တိမ်ယံကလည်း ပြန်ထွက်လာတယ်။
"ကိုသု၊ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သွားထိုင်ရအောင်။ အန်တီ့ကိုလည်း ပြောခဲ့ပြီးပြီ"
"ဘာလို့ထိုင်မှာလဲ? ခုနက မင်းနဲ့မေမေ ညနေစာလုပ်နေတယ်ဆို? အခုက ဘယ်ကိုလမ်းသလားမှာလဲ"
"ဟို ..."
"သုတ၊ ထိုင်နေကျဆိုင်သွားမှာကို မင်းကဘာဖြစ်တာလဲ? သွားမယ်၊ လာ"
ရဲရင့်က ပြောပြီးလှည့်ထွက်မယ်ပြင်တော့ တိမ်ယံကလည်း လိုက်မလိုလုပ်နေပြီးမှ
"မင်းကဘယ်သွားမှာလဲ တိမ်ယံ!"
"ဗျာ"
"လတ်လျားလတ်လျားတွေ လုပ်မနေနဲ့"
"ကိုသုက မသွားဘူးလား?"
"မသွားဘူး"
"ဒါဆို ယံလည်းမသွားတော့ဘူး"
ဘာဖြစ်တယ်၊ ယံလည်းမသွားတော့ဘူးတဲ့လား?
"ယံလေးကလည်း အန်တီ့ကိုပြောပြီးပြီပဲ၊ သုတမသွားလည်း ကိုယ်တို့ပဲသွားကြရအောင်လေ။ လာပါ၊ သွားကြမယ်"
ရဲရင့်လက်ဆွဲခေါ်သွားရာ ကိုးရိုးကားယားပါသွားသော တိမ်ယံကိုကြည့်ပြီး သုတတစ်ယောက် ဘာကိုဒေါသထွက်ရမှန်းမသိ။ ဧည့်ခန်းဆိုဖာမှာသာ ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်နေလိုက်မိတော့သည်။
"ဟဲ့၊ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို ပါမသွားဘူးလား? ယံလေးပါသွားတယ်မဟုတ်လား?"
"ပါသွားတယ်လေ။ ဟိုကောင်ခေါ်ရာနောက် ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားတယ်"
"ဘာလဲ၊ ရဲရင့်နဲ့ကောက်ကြပြန်ပြီလား? တစ်ရက်တလေလောက်များ မကိုက်ကြပါနဲ့လားဟယ်"
"မေမေ့သားက လူပါဗျ။ အဲဒီကောင်ကသာ ရန်လိုနေတာ"
"ဪ ... အေး၊ အခုပဲ ဘယ်လူလေးက မာန်ဖီနေတာလဲ? အစွယ်တွေသိမ်းဦး သားရယ်။ ငါတို့လူစစ်စစ်တွေကမွေးထားတာ လူစစ်စစ်လေးပါ။ အခုကျမှ ဘာစိတ်တွေပေါက်နေမှန်းမသိ"
"မေမေ ... နေတော့ဗျာ။ မပြောတော့ဘူး"
အမေဖြစ်သူကပါ စနောက်နေတော့ သုတက အိမ်ပေါ်ပြန်တက်သွားပြန်သည်။
"ဟဲ့၊ အခန်းထဲသွားပြီး တအီအီလုပ်မနေနဲ့ဦး"
ဆိုင်ရောက်ကတည်းက ငူငူငိုင်ငိုင်ထိုင်နေတဲ့ ကိုရဲရင့်ကိုကြည့်ပြီး တိမ်ယံစိတ်ထဲ ဝေခွဲရခက်နေမိသည်။ ယံစရောက်ကတည်းက ဒီနေ့အထိ အစ်ကိုနှစ်ယောက်ဟာ သိပ်ချစ်ကြပါတယ်၊ အရမ်းခင်ကြပါတယ်ဆိုတာ ယုံနိုင်ဖွယ်မရှိ။ တစ်ယောက်ကဒါဆို တစ်ယောက်ကဟိုဟာ၊ အမြဲကန့်လန့်တွေချည်းလုပ်နေကြသည်မို့ တိမ်ယံအံ့သြမိသည်။ အခုလည်း စူပုပ်ပုပ်နဲ့ထိုင်နေတဲ့ ကိုရဲရင့်က ပါးစပ်ကတိုးတိုးနဲ့ ဘာတွေပြောနေပြန်သည်မသိ။ သေချာတာကတော့ ကိုသုကိုပြောနေတယ်ဆိုတာပါပဲ။
"အစ်ကို၊ ဘာလို့ ကိုသုကိုမခေါ်လာတာလဲ?"
"ခေါ်သားပဲ၊ သူ့ဘာသာမလိုက်တာလေ"
"အစ်ကိုတို့ ဘာဖြစ်ကြတာလဲ?"
"ဟင့်အင်း၊ မဖြစ်ပါဘူး။ ဘာဖြစ်တယ်ထင်လို့လဲ?"
"ရန်ဖြစ်ထားကြသလားလို့ပါ။ အန်ကယ်ကပြောဖူးတယ်လေ၊ အစ်ကိုတို့က အရမ်းချစ်ကြတဲ့သူငယ်ချင်းတွေတဲ့။ အခုကျတော့ အဆင်မပြေဘူးလားလို့လေ"
မင်းရှိနေလို့ အဆင်မပြေတာနေမှာ။ အခုလည်း ငါတို့ထွက်လာတာကို သုတက လိုက်လည်းမလာဘူး၊ တားလည်းမတားဘူး။ အဲဒီလို ဥပေက္ခာပြုခံရတာမျိုး ငါမုန်းတယ် တိမ်ယံ။
"ဒီလိုပဲ သတ်နေကျပါ။ ဘာမှမဟုတ်ဘူး။ သူက အလကားနေ စိတ်တိုနေတာ"
"အစ်ကိုတို့ခင်တာ ငယ်ငယ်ကတည်းကဆိုတော့ မပျင်းရဘူးပေါ့။ ယံ့မှာ အဲဒီလိုသူငယ်ချင်းမရှိဘူး"
"ကိုယ်နဲ့ သူငယ်ချင်းလုပ်လေ"
"အင်း၊ အစ်ကိုရဲရင့်က ခင်ဖို့ကောင်းတယ်။ ကိုသုကကျ ခပ်တည်တည်နဲ့ဆိုတော့ နည်းနည်းရှိန်တယ်။ အဟီး"
ငါ့ကို မျက်နှာရူးလို့များ ပြောချင်နေတာလား? မင်း သုတကိုလိုက်ကပ်မနေရင် အဆင်ပြေတယ်။ တိမ်ယံ၊ တိမ်ယံ၊ မင်းတော့နော်။
ရဲရင့်နဲ့တိမ်ယံ အတူတွဲပြီးအိမ်ထဲဝင်လာသည်ကို သုတမြင်နေရသည်က အတော်ခံရခက်သည်။ ပြုံးပျော်နေသောတိမ်ယံကို မျက်တောင်မခတ်လိုက်ကြည့်နေသည့်ရဲရင့်အား ပြေးသာထိုးပစ်လိုက်ချင်သည်။
"ကိုသု၊ ကိုသုအတွက်မုန့်ပါလာတယ်။ အန်တီတို့ကကျ ညနေဘက်ဆို အပြင်စာတွေသိပ်မစားတော့ဘူး၊ ဘာမှဝယ်မလာနဲ့ဆိုလို့ ဝယ်မလာလိုက်တော့ဘူး"
"ငါ ထမင်းစားတော့မှာ။ နောက်တော့မှစားမယ်၊ ထားလိုက်"
တိမ်ယံက မျက်နှာလေးငယ်သွားပြီး
"ဟုတ်" ဆိုပြီးဖြေကာ နောက်ဖေးခန်းထဲဝင်သွားတော့သည်။
တိမ်ယံနောက်ဖေးခန်းထဲဝင်သွားတော့ နောက်ကပါလာတဲ့ရဲရင့်ကို သုတကစိုက်ကြည့်ရင်း
"ဟိုမှာစာအုပ်တွေ၊ ယူသွားလိုက်တော့"
"ထမင်းစားပြီးမှပြန်မှာ"
"မင်းအိမ်က မကျွေးနိုင်တာကျလို့"
"မကျွေးဘူးတဲ့"
"အငတ်နေလေ"
"မင်းကလည်းကွာ၊ ငယ်သူငယ်ချင်းလေး ဒီတစ်ယောက်ရှိတာကို အဲဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့"
"အဲဒီအထာတွေ မင်းရည်းစားတွေကိုပဲသွားပြော။ ငါ့လာမလုပ်နဲ့၊ မသနားဘူး"
"ပြတ်ကုန်ပြီလို့ ပြောပြီးပြီလေနော်"
"ဟာဟ! ထပ်မထားဘဲ နေနိုင်တာကျလို့ကွာ။ မိန်းမရရင်တောင် ခြေငြိမ်မှာမဟုတ်တဲ့ကောင်"
"ယောက်ျားယူလိုက်ရင် ငြိမ်မလားမသိဘူး"
နောက်ဖေးကထွက်လာတဲ့တိမ်ယံကို လှမ်းကြည့်ပြီးပြောလိုက်တာလား? အဟက်! ငါက ဘယ်လိုခံစားပေးရမှာလဲ? မင်းက လိင်တူစိတ်ဝင်စားလို့လည်းရတယ်ဆိုလို့ ငါကပျော်ရမှာလား? မင်းကစားဖို့ အရုပ်သစ်တစ်ရုပ်ထပ်ရတာကို ငါကထိုင်ကြည့်ရမှာလား?
မင်းကစားတဲ့စစ်တုရင်ပွဲမှာ
ငါ့နှလုံးသားက အရုပ်တစ်ရုပ်လိုပါသွားခဲ့တာလေ။
မင်းစိတ်ကြိုက် ဆော့နေလိုက်ပါ။
"ကိုသု၊ ထမင်းစားကြမယ်တဲ့ အန်တီကပြောခိုင်းတယ်"
"အင်း၊ ဖေဖေ့ကို သွားခေါ်လိုက်မယ်။ ဟိုကောင်၊ မင်း စာအုပ်ယူပြီးပြန်တော့"
"ဦးမောင်ပြန်ရောက်နေပြီလား?"
"စကားမလွှဲနဲ့။ Go လိုက်တော့"
"ကိုသုကလည်း စိတ်မဆိုးပါနဲ့တော့။ ယံ အန်ကယ့်ကိုသွားခေါ်လိုက်မယ်နော်"
ခဏလေးအပြင်ခေါ်သွားတာနဲ့ ညီရဲရင့်တို့ ရှေ့နေရသွားတာပဲ။ မင်းတို့နှစ်ယောက်တည်းထွက်သွားတာကို ငါမြင်နေရတာ အဆင်ပြေနေတယ်ထင်တာလား?
လိုက်လာချင်စိတ်လည်းမရှိဘူး။ တစ်ယောက်တည်းကျန်နေခဲ့ရတာလည်း ရင်ပူတယ်။ နှိပ်စက်တာက တော်ရုံပဲကောင်းတယ် ရဲရင့်ရာ။
ထမင်းစားသောက်ပြီးတော့ မေမေနှင့်ဖေဖေက ဧည့်ခန်းမှာထိုင်နေကြသည်မို့ သုတတို့လည်း မေမေ၊ဖေဖေတို့နှင့်အတူ ဝင်ထိုင်လိုက်ကြသည်။
ထို့နောက် ဖေဖေက ယံလေးဘက်လှည့်ကာ
"တိမ်ယံလေး၊ အစ်ကိုတွေနဲ့အဆင်ပြေရဲ့လား၊ သား? မင်းအစ်ကိုနှစ်ယောက်က တစ်ယောက်တစ်မျိုးအဆိုးတွေမို့ အငယ်ဖြစ်တဲ့သားကပဲ သည်းခံပေးပါကွယ်"
"ဟာ ဖေဖေဗျာ"
"ဦးမောင်နော်"
အသံပြိုင်အော်လိုက်ကြတဲ့နှစ်ယောက်ကြောင့် ဦးမောင်ကတဟားဟားအော်ရယ်နေသလို မေသက်နှင့်တိမ်ယံကလည်း ပြုံးစစနှင့်ကြည့်နေကြသည်မို့ သုတစိတ်ထဲမကျေမနပ်ဖြစ်လာသည်ကြောင့် ရဲရင့်ဘက်လှည့်ကာ
"မင်းကမပြန်သေးဘူးလား ဟမ်"
"ပြန်မှာပေါ့"
"ပြန်လေ။ အခု သွား၊ ပြန် ... သွား"
"ဟ! မင်းကဘာဖြစ်နေတာလဲ၊ ခေသုတ? ငါ့ကို တစ်ချိန်လုံးပြဿနာရှာနေတော့တာပဲ၊ ဟမ် "
"အေး၊ ဟုတ်တယ်ကွာ။ ဘာဖြစ်လဲ?"
"သားတို့ရေ"
တစ်ယောက်တစ်ခွန်းထအော်နေကြတဲ့ သုတနှင့်ရဲရင့်အား ဒေါ်ခင်မေသက်က ဟန့်တားသလိုလေးခေါ်လိုက်သည်ကြောင့် ရဲရင့်လည်း သုတနှင့်ဆက်မပြောတော့ဘဲ အိမ်အပြင်ကို ပြေးထွက်လာခဲ့ပါတော့သည်။
"သားလေး၊ ရဲရင့်။ ဟဲ့! ကလေးရေ၊ သား"
မေမေအော်ခေါ်နေသည်ကိုပင်လှည့်မကြည့်ဘဲ အိမ်အပြင်ပြေးထွက်သွားသောရဲရင့်အားကြည့်ရင်း သုတရင်ထဲ တင်းကြပ်ဆို့နစ်လာမှုနှင့်အတူ မျက်ရည်စတို့က ပါးပေါ်သို့ တစ်လိမ့်ချင်းလိမ့်ဆင်းလာပါတော့သည်။
ငါ ... ငါ ဘာလို့အော်မိလိုက်တာလဲ ငါမသိဘူး၊ ရဲရင့်။ ငါ ... ငါရူးနေပြီထင်ပါတယ်။
"သားခုနပြောလိုက်တာက ရဲရင့်လေးကို နှင်ထုတ်သလိုဖြစ်သွားတယ်လေကွာ။ တိတ်၊ ငယ်တော့တဲ့အရွယ်တွေလည်းမဟုတ်တော့ဘဲနဲ့ အမြဲရန်ဖြစ်နေကြတယ်။ ပြီးတော့ ခွဲနိုင်ကြတာလည်းမဟုတ်ဘဲနဲ့ကွာ။ မကြာခင်ပဲ ဘွဲ့တွေရလို့ လုပ်ငန်းခွင်တွေထဲဝင်ကြရတော့မယ်။ ခုထိ မရင့်ကျက်ကြသေးဘူး"
"ကဲ၊ တော်ပါတော့ ကိုရယ်။ ကလေးကို စိတ်မကောင်းဖြစ်အောင်လို့။ မငိုနဲ့၊ တိတ်တိတ်! မရှက်ဘူးလား၊ ယံလေးလည်းရှိနေတာကို"
"ဟင့် ... အင့် ... မေမေ။ သူ၊ အဲ့ကောင်က ... အွန့် ... သားကိုဆို ... ဟင့် ... အမြဲအနိုင်ယူ ... အင့် ... တယ်။ ဟီးး သား၊ သားသူ့အပေါ် ... ဟင့် ... ဘယ်လိုသဘောထားလဲ ... ဟင့် ... ဆိုတာ ... အင့် ... သူ အ ... အသိဆုံးပါ။ ဟီးး အရင်ကလည်း ခုလိုပဲ သားက ... သားကပြောနေကျပဲဟာ ... ဟင့် ... ဟီးး"
"အေးပါ။ မေမေသိတယ်၊ မေမေသိတယ်။ သားသားရဲဆီ မေမေလိုက်သွားပေးမယ်နော်။ တိတ်ပါ၊ သားလေးရယ်"
"ဟုတ်"
"သားယံလေး၊ မင်းကိုသုကိုခေါ်ပြီး အပေါ်သွားကြတော့နော်"
"ဟုတ်ကဲ့"
တစ်ဖက်အိမ်တွင်လည်း
ဒေါ်နှင်းနွယ်အိမ်ရှေ့လေးမှာထိုင်ပြီး တာဝန်နှင့်အဝေးကိုရောက်နေသော အမျိုးသားနှင့်ဖုန်းပြောနေစဉ် သားတော်မောင်တစ်ယောက် အငိုနဲ့အိမ်ထဲပြေးဝင်လာပြီး အိမ်ပေါ်ပြေးတက်သွားတာကြောင့် အမျိုးသားဖြစ်သူနှင့် ဖုန်းပြောနေသည်ကိုပင်မေ့ကာ သားနောက်အပြေးလိုက်သွားရပါတော့သည်။
"သား၊ မေ့သားရေ ... ရဲရင့်! ဘာဖြစ်လာပြန်တာလဲ သားရေ"
သူမအော်ခေါ်သံပင်မဆုံးသေး၊ အခန်းထဲမှာ သောင်းကျန်းနေပြီဖြစ်သောသားကြောင့် စိုးရိမ်စိတ်တို့က မြင့်တက်လာရသည်။ တစ်ခါမှ အခုလိုမဖြစ်ဖူးတော့ ပိုလို့ပင်စိုးရိမ်ရသည်။ သားလေး ဘာတွေများဖြစ်လာရပြန်သလဲ?
*ဒုန်း* . *ခွမ်း*
"သား! တံခါးဖွင့်စမ်း ရဲရင့်"
"အာားး"
*ဒုန်း* . *ခွမ်း*
"ဘာလဲ၊ ဘာလို့လဲ? ဘာလို့လဲကွာ! ဟားးး"
မင်းမို့လို့ ... မင်းမို့ ငါ့ကိုနှင်ထုတ်ရက်တယ်၊ သုတရာ။ ငါ့ကိုလေ ဟိုကောင်လေးရှေ့မှာ၊ မင်း ငါ့ကို နှင်ထုတ်လိုက်တယ်ပေါ့။ အားးး ငါမကြိုက်ဘူးသုတ၊ ငါမကြိုက်ဘူးလို့။ ငါ့ကိုစိမ်းကားနေတာမျိုးတွေ ငါမခံစားနိုင်ဘူးကွ။ မင်းကိုငါ ဘယ်သူ့ကိုမှမပေးချင်ဘူး။ မင်းသိရဲ့လား ခေသုတရဲ့၊ မင်းကိုငါ ဘယ်သူ့ကိုမှမပေးနိုင်ဘူး။
"အားးးး"
*ဒုန်း*
ထိန်းချုပ်မရတော့သည့် စိတ်များအား လွတ်ထွက်ခွင့်ပေးလိုက်မိသည်။ အခန်းတစ်ခုလုံးလည်း ရစရာမရှိအောင်ပွစာကျဲလို့။ ထိုအကွဲစများ၊ အပျက်အစီးများကြားတွင် မျက်ရည်ပေါက်များ ပါးပြင်ထက်စီးကျရင်း ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်နေမိသည်။ နှုတ်မှလည်း စကားစုတစ်ခုအား ခပ်တိုးတိုးလေး ရေရွတ်နေမိသည်က
"မင်းကငါ့အပိုင်လေ၊ သုတရာ"
ထိုစကားလေးအား တစ်ခါရွတ်တိုင်း မျက်ရည်တစ်ပေါက်က ပါးထက်တစ်ခါစီးကျလာလေရဲ့။
"သားလေးရေ ... သား! မေမေ့ကို တံခါးဖွင့်ပေးပါ သားရယ်။ မေမေစိတ်ပူလို့ပါ၊ ကလေးရေ"
အပြင်ကမေမေ့အသံကြားတော့မှ မျက်ရည်တို့အား ကမန်းကတန်းသုတ်ကာ ထရပ်လိုက်တော့ ဖန်ကွဲစတချို့အား ခြေထောက်ကတက်နင်းမိလေသည်။
"အ အားး"
"သားးး"
*ဒုန်း ဒုန်း*
"သားရေ"
"မေမေ စိတ်မပူနဲ့။ သား ဘာမှ မဖြစ်ဘူး၊ မေမေရဲ့။ အ ... ဟင့်"
"မေမေ့ကို ရူးအောင်လုပ်နေတာလား၊ ဟမ်? မေမေ သော့ဖျက်ပြီးဝင်လာမှာနော် ညီရဲရင့်"
"ဟင့် ... အင့်! မေမေ သားဆီကိုမလာပါနဲ့။ သား ... ဟီးး တစ်ယောက်တည်း နေပါရစေ။ ခဏ ... အင့် ဟင့် ... ခဏလောက် ... ဟီးး သားကိုလွှတ်ထားပေးပါ၊ မေမေရဲ့။ အီးးးဟီးးး"
သားရဲ့အခန်းသော့တစ်ချောင်းက သားသုတလေးဆီမှာမို့ သူမ သုတလေးအား ဖုန်းဆက်ရမည်။ ကြာရင် သားလေးတစ်ခုခုဖြစ်တော့မည်။ သားလေးသာတစ်ခုခုဖြစ်ရင် ရင်ကျိုးရချည်ရဲ့။
မေနှင်းဆီက ဖုန်းဆက်ပြောသည့်စကားသံများအား ကြားပြီးချိန်တွင်တော့ သုတရင်ထဲ မီးတောင်များပေါက်ကွဲသွားသည့်နှယ် အခန်းသော့လေးအား ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်ရင်း ခြေဗလာဖြင့် ရဲရင့်ရှိရာဆီသို့အပြေးသွားလိုက်မိသည်။ ရဲရင့်အခန်းရှေ့တွင် တံခါးအားထုကာငိုနေသော မေနှင်းအနားသို့ သုတပြေးသွားရင်း
"မေနှင်း"
"သား၊ သားသုလေး။ တံခါးဖွင့်ပါဦး၊ သား"
သုတ လက်ထဲကသော့လေးနှင့် အခန်းတံခါးအားဖွင့်လိုက်ပြီး အခန်းထဲသို့လှမ်းအကြည့် မြင်လိုက်ရသည့်မြင်ကွင်းကြောင့် လူကခြေထောက်များပင်မခိုင်ချင်တော့ပေ။
အခန်းရဲ့အလယ်မှာ ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်ရင်း ရှိုက်ခါငိုနေသောရဲရင့်။ ခြေထောက်မှာလည်းသွေးစတချို့။
မင်း ငါ့ကိုသာအသေသတ်လိုက်ပါတော့လား၊ ညီရဲရင့်ရာ။
"ရဲရင့်၊ ညီရဲရင့် "
"ဟင်?"
"ရဲရင့်"
"မလာနဲ့ !!!!"
"ဘာ? မင်း ..."
"မင်း ရှေ့တိုးမလာနဲ့၊ သုတရဲ့။ ဖန်စတွေစူးမယ်၊ မင်းခြေထောက်ကို စူးလိမ့်မယ်"
ဖန်ကွဲစများအား ရှောင်နင်းကာ သုတ ရဲရင့်အနားကိုရောက်အောင်သွားလိုက်ပြီး ရဲရင့် ခန္ဓာကိုယ်အားဖက်ထားလိုက်ရင်း နှုတ်ကလည်း "ငါရှိတယ်၊ ငါရှိတယ်" ဟုတစ်ဖွဖွပြောနေမိသည်။
"ဟင့် ... သုတလေ၊ အင့် ဟင့် ... ငါ့ကို ... ဟီးး ငါ့ကို နှင်ထုတ်တယ်။ သုတလေးက ငါ့ကို သူစိမ်းရှေ့မှာ အင့် ဟင့်"
ငါ့ကြောင့် အခုလိုဖြစ်နေတာတဲ့လား ရဲရင့်ရာ။ ငါ့နှုတ်ကထွက်လိုက်မိတဲ့ စကားတွေကြောင့်တဲ့လား? မင်းမျက်ရည်တွေကငါ့ကြောင့်ကျတာ မင်းနာကျင်ရတာကလည်း ငါ့ကြောင့်ပဲလားကွာ။
"ငါတောင်းပန်ပါတယ် ရဲရင့်ရယ်၊ ငါတကယ်တောင်းပန်ပါတယ်။ ဟင့် ... ငါ့ကြောင့် မင်းငိုရပြီ။ ဟီးး ငါကမကောင်းတဲ့ကောင်ပဲ၊ ငါကလူ ... ဟင့် ... လူဆိုးကောင်ကြီးပဲလို့ ... ဟီးးး"
"မငိုပါနဲ့၊ မငိုပါနဲ့ သုတလေးရယ်။ နော်?"
"ဟင့် ... မင်းလည်းမငိုနဲ့"
"အင်း၊ မငိုတော့ဘူး"
"လာ၊ ထ! အခန်းရှင်းရအောင်။ ပြီးရင် ခြေထောက်လည်းဆေးထည့်ရမယ်"
"အင်း၊ ခြေထောက်က သေးသေးလေးပဲထိတာ။ ဘာမှမဖြစ်ဘူး၊ နာလည်းမနာတော့ဘူး သိလား"
"ဟုတ်လို့လား? သွေးတောင်ထွက်နေတဲ့ဟာကို"
"ဟုတ်တယ်၊ မနာဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့် စိတ်မပူနဲ့"
"မရဘူးကွာ။ မင်း ခုတင်ပေါ်မှာပဲထိုင်နေ၊ ငါအခန်းရှင်းလိုက်မယ်"
"အတူတူရှင်းမယ်ဆို"
ခုနတုန်းက သူတို့မဟုတ်တဲ့အတိုင်း ချစ်ပြနေကြတဲ့ သားနှစ်ယောက်ကိုကြည့်ပြီး အမေနှစ်ယောက် မနေနိုင်စွာ ဝင်ပြောရပါတော့တယ်။
တံမြက်စည်းနဲ့ဂေါ်ပြားလေးကိုယ်စီကိုင်ကာ အခန်းထဲဝင်လာပြီး
"ကဲပါအေ၊ နှစ်ယောက်လုံးထိုင်နေကြပါတော်။ ကျွန်မတို့ပဲ ရှင်းပေးသွားပါ့မယ်ရှင်"
"တကယ်တည်းအေ၊ မပြောလိုက်ချင်ဘူး။ အခန်းဝမှာငါတို့ရှိနေတာကိုရော သတိရကြသေးရဲ့လား၊ ဟမ်?"
"အဟီးး"
"မေကြီးတို့ကလည်းဗျာ"
"ကဲ၊ ပြီးပါပြီရှင်။ နေကြပါတော့အေးဆေး၊ ထပ်ရန်ဖြစ်လို့ကတော့ နာပြီသာမှတ်ကြ"
"ဟုတ်"
"ဖြစ်တော့ပါဘူး"
မေမေတို့ထွက်သွားတော့မှ နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ရင်း ပြိုင်တူရယ်လိုက်ကြပါတော့သည်။
ထို့နောက် ပြိုင်တူပြောလိုက်ကြသည်က
"သုတလေးက ငါ့အပိုင်"
"ရဲရင့်လေးကို အမြဲပျော်အောင်ထားမယ်"
စကားလုံးတို့မတူညီကြသည့်တိုင် ရင်ထဲကသံယောဇဉ်နဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေကတော့ တူညီနေကြမည်မှာ အသေအချာပင်ဖြစ်သည်။
""""""""
ဒေါ်ခင်မေသက် အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာသည်နှင့် တိမ်ယံတစ်ယောက် မေသက်အနားကို အပြေးလေးသွားကာ မေးခွန်းများစွာမေးမြန်းနေပါတော့သည်။
"အန်တီ၊ ကိုရဲရင့်က ဘာဖြစ်တာလဲဟင်? ကိုသုရော? ကိုသုကဘယ်မှာလဲဟင်၊ အန်တီ"
"အမလေး၊ ဖြည်းဖြည်းမေးပါ တိမ်ယံလေးရယ်"
"ဟို ... ယံက စိတ်ပူလို့ပါဗျာ"
"စကားများပြီး ပြန်ထွက်သွားပြီးတော့ မင်းအစ်ကိုသုတလိုပဲ ရဲရင့်လေးကလည်းငိုတယ်တဲ့အေ။ ငိုရုံတင်မဟုတ်ဘူး၊ အခန်းတံခါးပိတ်ပြီးသောင်းကျန်းနေလို့ သွားရတာပါကွယ်"
"ဗျာ"
"ဟုတ်ပါ့။ ဒီကလေးနှစ်ယောက် မချစ်ကြတာလည်းမဟုတ်ဘူး။ ရန်ကလည်း ဖြစ်သလားမမေးနဲ့"
"အခုရောဟင်? ဘာတွေဖြစ်သွားသေးလဲ?"
"အမလေး၊ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ဖက်ငိုပြီး ပြီးသွားကြပါပြီအေ။ ကဲ၊ သားလေးလည်း စိတ်ပူမနေနဲ့တော့။ ရေချိုး၊ ညစာစားကြမယ်။ မနက်ကျောင်းတက်ရမယ်မလား? စာကြည့်၊ မဟုတ်ရင်လည်း စောစောအိပ်"
"ဟို ... ကိုသုက"
"သူလား? ခုည ပြန်လာမှာမဟုတ်ဘူး။ ချစ်ကြည်နူးတစ်တီတူးနှစ်ကောင် အတူအိပ်ကြလိမ့်မယ်၊ သားရေ။ သွား၊ သွား၊ ရေချိုးပြီး နားတော့။ ညစာစားချိန်ရောက်မှခေါ်လိုက်မယ်။ သားလည်း လန့်သွားတယ်မလား? သွားနားတော့၊ သွား"
"ဟုတ်ကဲ့"
အခန်းထဲရောက်တော့ ဟန်ဆောင်အပြုံးတို့က ပျောက်ကွယ်ကုန်ကြပြီ။ ရင်ထဲ ဝမ်းနည်းခြင်းတို့ကနေရာယူလို့။
ကိုသုနဲ့ကိုရဲရင့်က တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် သိပ်ချစ်ကြတာပဲလား? ဒါဆို ယံကရော? ကိုသုကိုချစ်နေရတဲ့ ယံလေးကရော ... ဟင် ... ဘာလုပ်ရမလဲ? ယံလေးဘာလုပ်ရမလဲ၊ ကိုသုရယ်။ မစခင်ကတည်းက ယံလေးဘက်ကရှုံးရပြီလား? ယံလေးမရှုံးချင်ဘူး၊ ယံလေးအရှုံးမပေးချင်ဘူး၊ ကိုသုရယ်....
"""""""""""""'''''''"""""""""""""""""""""""""""""""""
by Jay & Demon
ျပန္ေရာက္ၿပီး တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ရဲရင့္က သုတတို႔ဆီေရာက္ခ်လာတယ္။
"ဘာလာလုပ္တာလဲ?"
"အေၾကာင္းျပခ်က္လိုေသးတာလား? အင္း ... လြတ္သြားတဲ့စာေတြ လာကူးတာ"
"ဪ၊ ႀကိဳးစားတယ္ေနာ္။ ဘယ္စာအုပ္ထဲ ကူးထည့္မွာလဲ?"
"မင္းစာအုပ္ယူသြားမွာေလ"
"ဟုတ္ၿပီေလ၊ ခဏေစာင့္"
သုတက စာအုပ္ယူဖို႔ သူ႕အခန္းထဲျပန္ဝင္သြားခ်ိန္ ေနာက္ေဖးဘက္ကေန တိမ္ယံထြက္လာသည္။
"အစ္ကိုေရာက္ေနတာပဲ"
"အင္း၊ တစ္ေယာက္တည္းပ်င္းလို႔ လာတာ။ လမ္းထိပ္ကလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားထိုင္ရေအာင္"
"အခုလား? ကိုသုကိုေရာ ေခၚၿပီးၿပီလား?"
"ဟင့္အင္း"
"ကိုသုကိုေခၚလိုက္ဦးေလ။ ယံ အန္တီ့ကို ခြင့္ေတာင္းလိုက္ဦးမယ္"
ဒီေကာင္ေလး အရမ္းေတြအလိုက္သိၿပီး လူႀကီးေတြကိုပါ အပိုင္ခ်ဳပ္ေနတာလား။ အန္တီ့ကိုခြင့္ေတာင္းမယ္တဲ့၊ သူ႕အေမက်ေနတာပဲ။
"အင္း"
သုတက စာအုပ္ေတြနဲ႕ဆင္းလာေတာ့ တိမ္ယံကလည္း ျပန္ထြက္လာတယ္။
"ကိုသု၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားထိုင္ရေအာင္။ အန္တီ့ကိုလည္း ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီ"
"ဘာလို႔ထိုင္မွာလဲ? ခုနက မင္းနဲ႕ေမေမ ညေနစာလုပ္ေနတယ္ဆို? အခုက ဘယ္ကိုလမ္းသလားမွာလဲ"
"ဟို ..."
"သုတ၊ ထိုင္ေနက်ဆိုင္သြားမွာကို မင္းကဘာျဖစ္တာလဲ? သြားမယ္၊ လာ"
ရဲရင့္က ေျပာၿပီးလွည့္ထြက္မယ္ျပင္ေတာ့ တိမ္ယံကလည္း လိုက္မလိုလုပ္ေနၿပီးမွ
"မင္းကဘယ္သြားမွာလဲ တိမ္ယံ!"
"ဗ်ာ"
"လတ္လ်ားလတ္လ်ားေတြ လုပ္မေနနဲ႕"
"ကိုသုက မသြားဘူးလား?"
"မသြားဘူး"
"ဒါဆို ယံလည္းမသြားေတာ့ဘူး"
ဘာျဖစ္တယ္၊ ယံလည္းမသြားေတာ့ဘူးတဲ့လား?
"ယံေလးကလည္း အန္တီ့ကိုေျပာၿပီးၿပီပဲ၊ သုတမသြားလည္း ကိုယ္တို႔ပဲသြားၾကရေအာင္ေလ။ လာပါ၊ သြားၾကမယ္"
ရဲရင့္လက္ဆြဲေခၚသြားရာ ကိုးရိုးကားယားပါသြားေသာ တိမ္ယံကိုၾကည့္ၿပီး သုတတစ္ေယာက္ ဘာကိုေဒါသထြက္ရမွန္းမသိ။ ဧည့္ခန္းဆိုဖာမွာသာ ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ေနလိုက္မိေတာ့သည္။
"ဟဲ့၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ပါမသြားဘူးလား? ယံေလးပါသြားတယ္မဟုတ္လား?"
"ပါသြားတယ္ေလ။ ဟိုေကာင္ေခၚရာေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားတယ္"
"ဘာလဲ၊ ရဲရင့္နဲ႕ေကာက္ၾကျပန္ၿပီလား? တစ္ရက္တေလေလာက္မ်ား မကိုက္ၾကပါနဲ႕လားဟယ္"
"ေမေမ့သားက လူပါဗ်။ အဲဒီေကာင္ကသာ ရန္လိုေနတာ"
"ဪ ... ေအး၊ အခုပဲ ဘယ္လူေလးက မာန္ဖီေနတာလဲ? အစြယ္ေတြသိမ္းဦး သားရယ္။ ငါတို႔လူစစ္စစ္ေတြကေမြးထားတာ လူစစ္စစ္ေလးပါ။ အခုက်မွ ဘာစိတ္ေတြေပါက္ေနမွန္းမသိ"
"ေမေမ ... ေနေတာ့ဗ်ာ။ မေျပာေတာ့ဘူး"
အေမျဖစ္သူကပါ စေနာက္ေနေတာ့ သုတက အိမ္ေပၚျပန္တက္သြားျပန္သည္။
"ဟဲ့၊ အခန္းထဲသြားၿပီး တအီအီလုပ္မေနနဲ႕ဦး"
ဆိုင္ေရာက္ကတည္းက ငူငူငိုင္ငိုင္ထိုင္ေနတဲ့ ကိုရဲရင့္ကိုၾကည့္ၿပီး တိမ္ယံစိတ္ထဲ ေဝခြဲရခက္ေနမိသည္။ ယံစေရာက္ကတည္းက ဒီေန႕အထိ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ဟာ သိပ္ခ်စ္ၾကပါတယ္၊ အရမ္းခင္ၾကပါတယ္ဆိုတာ ယုံႏိုင္ဖြယ္မရွိ။ တစ္ေယာက္ကဒါဆ္ို တစ္ေယာက္ကဟိုဟာ၊ အၿမဲကန္႔လန္႔ေတြခ်ည္းလုပ္ေနၾကသည္မို႔ တိမ္ယံအံ့ၾသမိသည္။ အခုလည္း စူပုပ္ပုပ္နဲ႔ထိုင္ေနတဲ့ ကိုရဲရင့္က ပါးစပ္ကတ္ိုးတိုးနဲ႔ ဘာေတြေျပာေနျပန္သည္မသိ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကိုသုကိုေျပာေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။
"အစ္ကို၊ ဘာလို႔ ကိုသုကိုမေခၚလာတာလဲ?"
"ေခၚသားပဲ၊ သူ႕ဘာသာမလိုက္တာေလ"
"အစ္ကိုတို႔ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ?"
"ဟင့္အင္း၊ မျဖစ္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္တယ္ထင္လို႔လဲ?"
"ရန္ျဖစ္ထားၾကသလားလို႔ပါ။ အန္ကယ္ကေျပာဖူးတယ္ေလ၊ အစ္ကိုတို႔က အရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြတဲ့။ အခုက်ေတာ့ အဆင္မေျပဘူးလားလို႔ေလ"
မင္းရွိေနလို႔ အဆင္မေျပတာေနမွာ။ အခုလည္း ငါတို႔ထြက္လာတာကို သုတက လိုက္လည္းမလာဘူး၊ တားလည္းမတားဘူး။ အဲဒီလို ဥေပကၡာျပဳခံရတာမ်ိဳး ငါမုန္းတယ္ တိမ္ယံ။
"ဒီလိုပဲ သတ္ေနက်ပါ။ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ သူက အလကားေန စိတ္တိုေနတာ"
"အစ္ကိုတို႔ခင္တာ ငယ္ငယ္ကတည္းကဆိုေတာ့ မပ်င္းရဘူးေပါ့။ ယံ့မွာ အဲဒီလိုသူငယ္ခ်င္းမရွိဘူး"
"ကိုယ္နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလုပ္ေလ"
"အင္း၊ အစ္ကိုရဲရင့္က ခင္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ကိုသုကက် ခပ္တည္တည္နဲ႕ဆိုေတာ့ နည္းနည္းရွိန္တယ္။ အဟီး"
ငါ့ကို မ်က္ႏွာ႐ူးလို႔မ်ား ေျပာခ်င္ေနတာလား? မင္း သုတကိုလိုက္ကပ္မေနရင္ အဆင္ေျပတယ္။ တိမ္ယံ၊ တိမ္ယံ၊ မင္းေတာ့ေနာ္။
ရဲရင့္နဲ႔တိမ္ယံ အတူတြဲၿပီးအိမ္ထဲဝင္လာသည္ကို သုတျမင္ေနရသည္က အေတာ္ခံရခက္သည္။ ၿပဳံးေပ်ာ္ေနေသာတိမ္ယံကို မ်က္ေတာင္မခတ္လိုက္ၾကည့္ေနသည့္ရဲရင့္အား ေျပးသာထိုးပစ္လိုက္ခ်င္သည္။
"ကိုသု၊ ကိုသုအတြက္မုန႔္ပါလာတယ္။ အန္တီတို႔ကက် ညေနဘက္ဆို အျပင္စာေတြသိပ္မစားေတာ့ဘူး၊ ဘာမွဝယ္မလာနဲ႕ဆိုလို႔ ဝယ္မလာလိုက္ေတာ့ဘူး"
"ငါ ထမင္းစားေတာ့မွာ။ ေနာက္ေတာ့မွစားမယ္၊ ထားလိုက္"
တိမ္ယံက မ်က္ႏွာေလးငယ္သြားၿပီး
"ဟုတ္" ဆိုၿပီးေျဖကာ ေနာက္ေဖးခန္းထဲဝင္သြားေတာ့သည္။
တိမ္ယံေနာက္ေဖးခန္းထဲဝင္သြားေတာ့ ေနာက္ကပါလာတဲ့ရဲရင့္ကို သုတကစိုက္ၾကည့္ရင္း
"ဟိုမွာစာအုပ္ေတြ၊ ယူသြားလိုက္ေတာ့"
"ထမင္းစားၿပီးမွျပန္မွာ"
"မင္းအိမ္က မေကြၽးႏိုင္တာက်လို႔"
"မေကြၽးဘူးတဲ့"
"အငတ္ေနေလ"
"မင္းကလည္းကြာ၊ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေလး ဒီတစ္ေယာက္ရွိတာကို အဲဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႔"
"အဲဒီအထာေတြ မင္းရည္းစားေတြကိုပဲသြားေျပာ။ ငါ့လာမလုပ္နဲ႕၊ မသနားဘူး"
"ျပတ္ကုန္ၿပီလို႔ ေျပာၿပီးၿပီေလေနာ္"
"ဟာဟ! ထပ္မထားဘဲ ေနႏိုင္တာက်လို႔ကြာ။ မိန္းမရရင္ေတာင္ ေျခၿငိမ္မွာမဟုတ္တဲ့ေကာင္"
"ေယာက္်ားယူလိုက္ရင္ ၿငိမ္မလားမသိဘူး"
ေနာက္ေဖးကထြက္လာတဲ့တိမ္ယံကို လွမ္းၾကည့္ၿပီးေျပာလိုက္တာလား? အဟက္! ငါက ဘယ္လိုခံစားေပးရမွာလဲ? မင္းက လိင္တူစိတ္ဝင္စားလို႔လည္းရတယ္ဆိုလို႔ ငါကေပ်ာ္ရမွာလား? မင္းကစားဖို႔ အ႐ုပ္သစ္တစ္႐ုပ္ထပ္ရတာကို ငါကထိုင္ၾကည့္ရမွာလား?
မင္းကစားတဲ့စစ္တုရင္ပြဲမွာ
ငါ့ႏွလုံးသားက အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္လိုပါသြားခဲ့တာေလ။
မင္းစိတ္ႀကိဳက္ ေဆာ့ေနလိုက္ပါ။
"ကိုသု၊ ထမင္းစားၾကမယ္တဲ့ အန္တီကေျပာခိုင္းတယ္"
"အင္း၊ ေဖေဖ့ကို သြားေခၚလိုက္မယ္။ ဟိုေကာင္၊ မင္း စာအုပ္ယူၿပီးျပန္ေတာ့"
"ဦးေမာင္ျပန္ေရာက္ေနၿပီလား?"
"စကားမလႊဲနဲ႕။ Go လိုက္ေတာ့"
"ကိုသုကလည္း စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေတာ့။ ယံ အန္ကယ့္ကိုသြားေခၚလိုက္မယ္ေနာ္"
ခဏေလးအျပင္ေခၚသြားတာနဲ႕ ညီရဲရင့္တို႔ ေရွ႕ေနရသြားတာပဲ။ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းထြက္သြားတာကို ငါျမင္ေနရတာ အဆင္ေျပေနတယ္ထင္တာလား?
လိုက္လာခ်င္စိတ္လည္းမရွိဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ေနခဲ့ရတာလည္း ရင္ပူတယ္။ ႏွိပ္စက္တာက ေတာ္႐ုံပဲေကာင္းတယ္ ရဲရင့္ရာ။
ထမင္းစားေသာက္ၿပီးေတာ့ ေမေမႏွင့္ေဖေဖက ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ေနၾကသည္မို႔ သုတတို႔လည္း ေမေမ၊ေဖေဖတို႔ႏွင့္အတူ ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ ေဖေဖက ယံေလးဘက္လွည့္ကာ
"တိမ္ယံေလး၊ အစ္ကိုေတြနဲ႕အဆင္ေျပရဲ႕လား၊ သား? မင္းအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးအဆိုးေတြမို႔ အငယ္ျဖစ္တဲ့သားကပဲ သည္းခံေပးပါကြယ္"
"ဟာ ေဖေဖဗ်ာ"
"ဦးေမာင္ေနာ္"
အသံၿပိဳင္ေအာ္လိုက္ၾကတဲ့ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ဦးေမာင္ကတဟားဟားေအာ္ရယ္ေနသလို ေမသက္ႏွင့္တိမ္ယံကလည္း ၿပဳံးစစႏွင့္ၾကည့္ေနၾကသည္မို႔ သုတစိတ္ထဲမေက်မနပ္ျဖစ္လာသည္ေၾကာင့္ ရဲရင့္ဘက္လွည့္ကာ
"မင္းကမျပန္ေသးဘူးလား ဟမ္"
"ျပန္မွာေပါ့"
"ျပန္ေလ။ အခု သြား၊ ျပန္ ... သြား"
"ဟ! မင္းကဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ ေခသုတ? ငါ့ကို တစ္ခ်ိန္လုံးျပႆနာရွာေနေတာ့တာပဲ၊ ဟမ္ "
"ေအး၊ ဟုတ္တယ္ကြာ။ ဘာျဖစ္လဲ?"
"သားတို႔ေရ"
တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းထေအာ္ေနၾကတဲ့ သုတႏွင့္ရဲရင့္အား ေဒၚခင္ေမသက္က ဟန္႔တားသလိုေလးေခၚလိုက္သည္ေၾကာင့္ ရဲရင့္လည္း သုတႏွင့္ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ အိမ္အျပင္က္ို ေျပးထြက္လာခဲ့ပါေတာ့သည္။
"သားေလး၊ ရဲရင့္။ ဟဲ့! ကေလးေရ၊ သား"
ေမေမေအာ္ေခၚေနသည္ကိုပင္လွည့္မၾကည့္ဘဲ အိမ္အျပင္ေျပးထြက္သြားေသာရဲရင့္အားၾကည့္ရင္း သုတရင္ထဲ တင္းၾကပ္ဆို႔နစ္လာမႈႏွင့္အတူ မ်က္ရည္စတို႔က ပါးေပၚသို႔ တစ္လိမ့္ခ်င္းလိမ့္ဆင္းလာပါေတာ့သည္။
ငါ ... ငါ ဘာလို႔ေအာ္မိလ္ိုက္တာလဲ ငါမသိဘူး၊ ရဲရင့္။ ငါ ... ငါ႐ူးေနၿပီထင္ပါတယ္။
"သားခုနေျပာလိုက္တာက ရဲရင့္ေလးကို ႏွင္ထုတ္သလိုျဖစ္သြားတယ္ေလကြာ။ တိတ္၊ ငယ္ေတာ့တဲ့အ႐ြယ္ေတြလည္းမဟုတ္ေတာ့ဘဲနဲ႕ အၿမဲရန္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခြဲႏိုင္ၾကတာလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔ကြာ။ မၾကာခင္ပဲ ဘြဲ႕ေတြရလို႔ လုပ္ငန္းခြင္ေတြထဲဝင္ၾကရေတာ့မယ္။ ခုထိ မရင့္က်က္ၾကေသးဘူး"
"ကဲ၊ ေတာ္ပါေတာ့ ကိုရယ္။ ကေလးကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေအာင္လို႔။ မငိုနဲ႔၊ တိတ္တိတ္! မရွက္ဘူးလား၊ ယံေလးလည္းရွိေနတာကို"
"ဟင့္ ... အင့္ ... ေမေမ။ သူ၊ အဲ့ေကာင္က ... အြန္႔ ... သားကိုဆို ... ဟင့္ ... အၿမဲအနိုင္ယူ ... အင့္ ... တယ္။ ဟီးး သား၊ သားသူ႔အေပၚ ... ဟင့္ ... ဘယ္လိုသေဘာထားလဲ ... ဟင့္ ... ဆိုတာ ... အင့္ ... သူ အ ... အသိဆုံးပါ။ ဟီးး အရင္ကလည္း ခုလိုပဲ သားက ... သားကေျပာေနက်ပဲဟာ ... ဟင့္ ... ဟီးး"
"ေအးပါ။ ေမေမသိတယ္၊ ေမေမသိတယ္။ သားသားရဲဆီ ေမေမလိုက္သြားေပးမယ္ေနာ္။ တိတ္ပါ၊ သားေလးရယ္"
"ဟုတ္"
"သားယံေလး၊ မင္းကိုသုကိုေခၚၿပီး အေပၚသြားၾကေတာ့ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
တစ္ဖက္အိမ္တြင္လည္း
ေဒၚႏွင္းႏြယ္အိမ္ေရွ႕ေလးမွာထိုင္ၿပီး တာဝန္ႏွင့္အေဝးကိုေရာက္ေနေသာ အမ်ိဳးသားႏွင့္ဖုန္းေျပာေနစဥ္ သားေတာ္ေမာင္တစ္ေယာက္ အငိုနဲ႔အိမ္ထဲေျပးဝင္လာၿပီး အိမ္ေပၚေျပးတက္သြားတာေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားျဖစ္သူႏွင့္ ဖုန္းေျပာေနသည္ကိုပင္ေမ့ကာ သားေနာက္အေျပးလိုက္သြားရပါေတာ့သည္။
"သား၊ ေမ့သားေရ ... ရဲရင့္! ဘာျဖစ္လာျပန္တာလဲ သားေရ"
သူမေအာ္ေခၚသံပင္မဆုံးေသး၊ အခန္းထဲမွာ ေသာင္းက်န္းေနၿပီျဖစ္ေသာသားေၾကာင့္ စိုးရိမ္စိတ္တို႔က ျမင့္တက္လာရသည္။ တစ္ခါမွ အခုလိုမျဖစ္ဖူးေတာ့ ပိုလို႔ပင္စိုးရိမ္ရသည္။ သားေလး ဘာေတြမ်ားျဖစ္လာရျပန္သလဲ?
*ဒုန္း* . *ခြမ္း*
"သား! တံခါးဖြင့္စမ္း ရဲရင့္"
"အာားး"
*ဒုန္း* . *ခြမ္း*
"ဘာလဲ၊ ဘာလို႔လဲ? ဘာလို႔လဲကြာ! ဟားးး"
မင္းမို႔လို႔ ... မင္းမို႔ ငါ့ကိုႏွင္ထုတ္ရက္တယ္၊ သုတရာ။ ငါ့ကိုေလ ဟိုေကာင္ေလးေရွ႕မွာ၊ မင္း ငါ့ကို ႏွင္ထုတ္လိုက္တယ္ေပါ့။ အားးး ငါမႀကိဳက္ဘူးသုတ၊ ငါမႀကိဳက္ဘူးလို႔။ ငါ့ကိုစိမ္းကားေနတာမ်ိဳးေတြ ငါမခံစားႏိုင္ဘူးကြ။ မင္းကိုငါ ဘယ္သူ႕ကိုမွမေပးခ်င္ဘူး။ မင္းသိရဲ႕လား ေခသုတရဲ႕၊ မင္းကိုငါ ဘယ္သူ႕ကိုမွမေပးႏိုင္ဘူး။
"အားးးး"
*ဒုန္း*
ထိန္းခ်ဳပ္မရေတာ့သည့္ စိတ္မ်ားအား လြတ္ထြက္ခြင့္ေပးလိုက္မိသည္။ အခန္းတစ္ခုလုံးလည္း ရစရာမရွိေအာင္ပြစာက်ဲလို႔။ ထိုအကြဲစမ်ား၊ အပ်က္အစီးမ်ားၾကားတြင္ မ်က္ရည္ေပါက္မ်ား ပါးျပင္ထက္စီးက်ရင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနမိသည္။ ႏႈတ္မွလည္း စကားစုတစ္ခုအား ခပ္တိုးတိုးေလး ေရ႐ြတ္ေနမိသည္က
"မင္းကငါ့အပိုင္ေလ၊ သုတရာ"
ထိုစကားေလးအား တစ္ခါ႐ြတ္တိုင္း မ်က္ရည္တစ္ေပါက္က ပါးထက္တစ္ခါစီးက်လာေလရဲ႕။
"သားေလးေရ ... သား! ေမေမ့ကို တံခါးဖြင့္ေပးပါ သားရယ္။ ေမေမစိတ္ပူလို႔ပါ၊ ကေလးေရ"
အျပင္ကေမေမ့အသံၾကားေတာ့မွ မ်က္ရည္တို႔အား ကမန္းကတန္းသုတ္ကာ ထရပ္လိုက္ေတာ့ ဖန္ကြဲစတခ်ိဳ႕အား ေျခေထာက္ကတက္နင္းမိေလသည္။
"အ အားး"
"သားးး"
*ဒုန္း ဒုန္း*
"သားေရ"
"ေမေမ စိတ္မပူနဲ႕။ သား ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ ေမေမရဲ႕။ အ ... ဟင့္"
"ေမေမ့ကို ႐ူးေအာင္လုပ္ေနတာလား၊ ဟမ္? ေမေမ ေသာ့ဖ်က္ၿပီးဝင္လာမွာေနာ္ ညီရဲရင့္"
"ဟင့္ ... အင့္! ေမေမ သားဆီကိုမလာပါနဲ႔။ သား ... ဟီးး တစ္ေယာက္တည္း ေနပါရေစ။ ခဏ ... အင့္ ဟင့္ ... ခဏေလာက္ ... ဟီးး သားကိုလႊတ္ထားေပးပါ၊ ေမေမရဲ႕။ အီးးးဟီးးး"
သားရဲ႕အခန္းေသာ့တစ္ေခ်ာင္းက သားသုတေလးဆီမွာမို႔ သူမ သုတေလးအား ဖုန္းဆက္ရမည္။ ၾကာရင္ သားေလးတစ္ခုခုျဖစ္ေတာ့မည္။ သားေလးသာတစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ရင္က်ိဳးရခ်ည္ရဲ႕။
ေမႏွင္းဆီက ဖုန္းဆက္ေျပာသည့္စကားသံမ်ားအား ၾကားၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ သုတရင္ထဲ မီးေတာင္မ်ားေပါက္ကြဲသြားသည့္ႏွယ္ အခန္းေသာ့ေလးအား က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေျခဗလာျဖင့္ ရဲရင့္ရွိရာဆီသို႔အေျပးသြားလိုက္မိသည္။ ရဲရင့္အခန္းေရွ႕တြင္ တံခါးအားထုကာငိုေနေသာ ေမႏွင္းအနားသို႔ သုတေျပးသြားရင္း
"ေမႏွင္း"
"သား၊ သားသုေလး။ တံခါးဖြင့္ပါဦး၊ သား "
သုတ လက္ထဲကေသာ့ေလးႏွင့္ အခန္းတံခါးအားဖြင့္လိုက္ၿပီး အခန္းထဲသို႔လွမ္းအၾကည့္ ျမင္လိုက္ရသည့္ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ လူကေျခေထာက္မ်ားပင္မခိုင္ခ်င္ေတာ့ေပ။
အခန္းရဲ႕အလယ္မွာ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထိုင္ရင္း ႐ႈိက္ခါငိုေနေသာရဲရင့္။ ေျခေထာက္မွာလည္းေသြးစတခ်ိဳ႕။
မင္း ငါ့ကိုသာအေသသတ္လိုက္ပါေတာ့လား၊ ညီရဲရင့္ရာ။
"ရဲရင့္၊ ညီရဲရင့္ "
"ဟင္?"
"ရဲရင့္"
"မလာနဲ႔ !!!!"
"ဘာ? မင္း ..."
"မင္း ေရွ႕တိုးမလာနဲ႔၊ သုတရဲ႕။ ဖန္စေတြစူးမယ္၊ မင္းေျခေထာက္ကို စူးလိမ့္မယ္"
ဖန္ကြဲစမ်ားအား ေရွာင္နင္းကာ သုတ ရဲရင့္အနားကိုေရာက္ေအာင္သြားလိုက္ၿပီး ရဲရင့္ ခႏၶာကိုယ္အားဖက္ထားလိုက္ရင္း ႏႈတ္ကလည္း "ငါရွိတယ္၊ ငါရွိတယ္" ဟုတစ္ဖြဖြေျပာေနမိသည္။
"ဟင့္ ... သုတေလ၊ အင့္ ဟင့္ ... ငါ့ကို ... ဟီးး ငါ့ကို ႏွင္ထုတ္တယ္။ သုတေလးက ငါ့ကို သူစိမ္းေရွ႕မွာ အင့္ ဟင့္"
ငါ့ေၾကာင့္ အခုလိုျဖစ္ေနတာတဲ့လား ရဲရင့္ရာ။ ငါ့ႏႈတ္ကထြက္လိုက္မိတဲ့ စကားေတြေၾကာင့္တဲ့လား? မင္းမ်က္ရည္ေတြကငါ့ေၾကာင့္က်တာ မင္းနာက်င္ရတာကလည္း ငါ့ေၾကာင့္ပဲလားကြာ။
"ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ ရဲရင့္ရယ္၊ ငါတကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဟင့္ ... ငါ့ေၾကာင့္ မင္းငိုရၿပီ။ ဟီးး ငါကမေကာင္းတဲ့ေကာင္ပဲ၊ ငါကလူ ... ဟင့္ ... လူဆိုးေကာင္ႀကီးပဲလို႔ ... ဟီးးး"
"မငိုပါနဲ႔၊ မငိုပါနဲ႔ သုတေလးရယ္။ ေနာ္?"
"ဟင့္ ... မင္းလည္းမငိုနဲ႔"
"အင္း၊ မငိုေတာ့ဘူး"
"လာ၊ ထ! အခန္းရွင္းရေအာင္။ ၿပီးရင္ ေျခေထာက္လည္းေဆးထည့္ရမယ္"
"အင္း၊ ေျခေထာက္က ေသးေသးေလးပဲထိတာ။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ နာလည္းမနာေတာ့ဘူး သိလား"
"ဟုတ္လို႔လား? ေသြးေတာင္ထြက္ေနတဲ့ဟာကို"
"ဟုတ္တယ္၊ မနာဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ စိတ္မပူနဲ႔"
"မရဘူးကြာ။ မင္း ခုတင္ေပၚမွာပဲထိုင္ေန၊ ငါအခန္းရွင္းလိုက္မယ္"
"အတူတူရွင္းမယ္ဆို"
ခုနတုန္းက သူတို႔မဟုတ္တဲ့အတိုင္း ခ်စ္ျပေနၾကတဲ့ သားႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး အေမႏွစ္ေယာက္ မေနႏိုင္စြာ ဝင္ေျပာရပါေတာ့တယ္။
တံျမက္စည္းနဲ႕ေဂၚျပားေလးကိုယ္စီကိုင္ကာ အခန္းထဲဝင္လာၿပီး
"ကဲပါေအ၊ ႏွစ္ေယာက္လုံးထိုင္ေနၾကပါေတာ္။ ကြၽန္မတို႔ပဲ ရွင္းေပးသြားပါ့မယ္ရွင္"
"တကယ္တည္းေအ၊ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး။ အခန္းဝမွာငါတို႔ရွိေနတာကိုေရာ သတိရၾကေသးရဲ႕လား၊ ဟမ္?"
"အဟီးး"
"ေမႀကီးတို႔ကလည္းဗ်ာ"
"ကဲ၊ ၿပီးပါၿပီရွင္။ ေနၾကပါေတာ့ေအးေဆး၊ ထပ္ရန္ျဖစ္လို႔ကေတာ့ နာၿပီသာမွတ္ၾက"
"ဟုတ္"
"ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး"
ေမေမတို႔ထြက္သြားေတာ့မွ ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ၿပိဳင္တူရယ္လိုက္ၾကပါေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ၿပိဳင္တူေျပာလိုက္ၾကသည္က
"သုတေလးက ငါ့အပိုင္"
"ရဲရင့္ေလးကို အၿမဲေပ်ာ္ေအာင္ထားမယ္"
စကားလုံးတို႔မတူညီၾကသည့္တိုင္ ရင္ထဲကသံေယာဇဥ္နဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကေတာ့ တူညီေနၾကမည္မွာ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္သည္။
""""""""
ေဒၚခင္ေမသက္ အိမ္ထဲျပန္ဝင္လာသည္ႏွင့္ တိမ္ယံတစ္ေယာက္ ေမသက္အနားကို အေျပးေလးသြားကာ ေမးခြန္းမ်ားစြာေမးျမန္းေနပါေတာ့သည္။
"အန္တီ၊ ကိုရဲရင့္က ဘာျဖစ္တာလဲဟင္? ကိုသုေရာ? ကိုသုကဘယ္မွာလဲဟင္၊ အန္တီ"
"အမေလး၊ ျဖည္းျဖည္းေမးပါ တိမ္ယံေလးရယ္"
"ဟို ... ယံက စိတ္ပူလို႔ပါဗ်ာ"
"စကားမ်ားၿပီး ျပန္ထြက္သြားၿပီးေတာ့ မင္းအစ္ကိုသုတလိုပဲ ရဲရင့္ေလးကလည္းငိုတယ္တဲ့ေအ။ ငို႐ုံတင္မဟုတ္ဘူး၊ အခန္းတံခါးပိတ္ၿပီးေသာင္းက်န္းေနလို႔ သြားရတာပါကြယ္"
"ဗ်ာ"
"ဟုတ္ပါ့။ ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္ မခ်စ္ၾကတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ ရန္ကလည္း ျဖစ္သလားမေမးနဲ႔"
"အခုေရာဟင္? ဘာေတြျဖစ္သြားေသးလဲ?"
"အမေလး၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ဖက္ငိုၿပီး ၿပီးသြားၾကပါၿပီေအ။ ကဲ၊ သားေလးလည္း စိတ္ပူမေနနဲ႕ေတာ့။ ေရခ်ိဳး၊ ညစာစားၾကမယ္။ မနက္ေက်ာင္းတက္ရမယ္မလား? စာၾကည့္၊ မဟုတ္ရင္လည္း ေစာေစာအိပ္"
"ဟို ... ကိုသုက"
"သူလား? ခုည ျပန္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္ၾကည္ႏူးတစ္တီတူးႏွစ္ေကာင္ အတူအိပ္ၾကလိမ့္မယ္၊ သားေရ။ သြား၊ သြား၊ ေရခ်္ိဳးၿပီး နားေတာ့။ ညစာစားခ်ိန္ေရာက္မွေခၚလိုက္မယ္။ သားလည္း လန္႔သြားတယ္မလား? သြားနားေတာ့၊ သြား"
"ဟုတ္ကဲ့"
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဟန္ေဆာင္အၿပဳံးတို႔က ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ၾကၿပီ။ ရင္ထဲ ဝမ္းနည္းျခင္းတို႔ကေနရာယူလို႔။
ကိုသုနဲ႔ကိုရဲရင့္က တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ သိပ္ခ်စ္ၾကတာပဲလား? ဒါဆို ယံကေရာ? ကိုသုကိုခ်စ္ေနရတဲ့ ယံေလးကေရာ ... ဟင္ ... ဘာလုပ္ရမလဲ? ယံေလးဘာလုပ္ရမလဲ၊ ကိုသုရယ္။ မစခင္ကတည္းက ယံေလးဘက္ကရႈံးရၿပီလား? ယံေလးမရႈံးခ်င္ဘူး၊ ယံေလးအရႈံးမေပးခ်င္ဘူး၊ ကိုသုရယ္....
"""""""""""""'''''''"""""""""""""""""""""""""""""""""
ကျောင်းကနေပြန်လာကြပြီး ရဲရင့်တို့အိမ်ရှေ့မှာကားရပ်ပေးလိုက်တော့ ရဲရင့်က နှစ်ယောက်လုံးကိုနှုတ်ဆက်ပြီး အိမ်ထဲဝင်သွားလေရဲ့။ တခြားဘာမှပြောမသွားတဲ့ရဲရင့်ကြောင့် သုတစိတ်မကြည်ချင်။
ပြန်ရောက်ပြီး တစ်နာရီလောက်ကြာတော့ ရဲရင့်က သုတတို့ဆီရောက်ချလာတယ်။
"ဘာလာလုပ်တာလဲ?"
"အကြောင်းပြချက်လိုသေးတာလား? အင်း ... လွတ်သွားတဲ့စာတွေ လာကူးတာ"
"ဪ၊ ကြိုးစားတယ်နော်။ ဘယ်စာအုပ်ထဲ ကူးထည့်မှာလဲ?"
"မင်းစာအုပ်ယူသွားမှာလေ"
"ဟုတ်ပြီလေ၊ ခဏစောင့်"
သုတက စာအုပ်ယူဖို့ သူ့အခန်းထဲပြန်ဝင်သွားချိန် နောက်ဖေးဘက်ကနေ တိမ်ယံထွက်လာသည်။
"အစ်ကိုရောက်နေတာပဲ"
"အင်း၊ တစ်ယောက်တည်းပျင်းလို့ လာတာ။ လမ်းထိပ်ကလက်ဖက်ရည်ဆိုင် သွားထိုင်ရအောင်"
"အခုလား? ကိုသုကိုရော ခေါ်ပြီးပြီလား?"
"ဟင့်အင်း"
"ကိုသုကိုခေါ်လိုက်ဦးလေ။ ယံ အန်တီ့ကို ခွင့်တောင်းလိုက်ဦးမယ်"
ဒီကောင်လေး အရမ်းတွေအလိုက်သိပြီး လူကြီးတွေကိုပါ အပိုင်ချုပ်နေတာလား။ အန်တီ့ကိုခွင့်တောင်းမယ်တဲ့၊ သူ့အမေကျနေတာပဲ။
"အင်း"
သုတက စာအုပ်တွေနဲ့ဆင်းလာတော့ တိမ်ယံကလည်း ပြန်ထွက်လာတယ်။
"ကိုသု၊ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သွားထိုင်ရအောင်။ အန်တီ့ကိုလည်း ပြောခဲ့ပြီးပြီ"
"ဘာလို့ထိုင်မှာလဲ? ခုနက မင်းနဲ့မေမေ ညနေစာလုပ်နေတယ်ဆို? အခုက ဘယ်ကိုလမ်းသလားမှာလဲ"
"ဟို ..."
"သုတ၊ ထိုင်နေကျဆိုင်သွားမှာကို မင်းကဘာဖြစ်တာလဲ? သွားမယ်၊ လာ"
ရဲရင့်က ပြောပြီးလှည့်ထွက်မယ်ပြင်တော့ တိမ်ယံကလည်း လိုက်မလိုလုပ်နေပြီးမှ
"မင်းကဘယ်သွားမှာလဲ တိမ်ယံ!"
"ဗျာ"
"လတ်လျားလတ်လျားတွေ လုပ်မနေနဲ့"
"ကိုသုက မသွားဘူးလား?"
"မသွားဘူး"
"ဒါဆို ယံလည်းမသွားတော့ဘူး"
ဘာဖြစ်တယ်၊ ယံလည်းမသွားတော့ဘူးတဲ့လား?
"ယံလေးကလည်း အန်တီ့ကိုပြောပြီးပြီပဲ၊ သုတမသွားလည်း ကိုယ်တို့ပဲသွားကြရအောင်လေ။ လာပါ၊ သွားကြမယ်"
ရဲရင့်လက်ဆွဲခေါ်သွားရာ ကိုးရိုးကားယားပါသွားသော တိမ်ယံကိုကြည့်ပြီး သုတတစ်ယောက် ဘာကိုဒေါသထွက်ရမှန်းမသိ။ ဧည့်ခန်းဆိုဖာမှာသာ ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်နေလိုက်မိတော့သည်။
"ဟဲ့၊ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို ပါမသွားဘူးလား? ယံလေးပါသွားတယ်မဟုတ်လား?"
"ပါသွားတယ်လေ။ ဟိုကောင်ခေါ်ရာနောက် ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားတယ်"
"ဘာလဲ၊ ရဲရင့်နဲ့ကောက်ကြပြန်ပြီလား? တစ်ရက်တလေလောက်များ မကိုက်ကြပါနဲ့လားဟယ်"
"မေမေ့သားက လူပါဗျ။ အဲဒီကောင်ကသာ ရန်လိုနေတာ"
"ဪ ... အေး၊ အခုပဲ ဘယ်လူလေးက မာန်ဖီနေတာလဲ? အစွယ်တွေသိမ်းဦး သားရယ်။ ငါတို့လူစစ်စစ်တွေကမွေးထားတာ လူစစ်စစ်လေးပါ။ အခုကျမှ ဘာစိတ်တွေပေါက်နေမှန်းမသိ"
"မေမေ ... နေတော့ဗျာ။ မပြောတော့ဘူး"
အမေဖြစ်သူကပါ စနောက်နေတော့ သုတက အိမ်ပေါ်ပြန်တက်သွားပြန်သည်။
"ဟဲ့၊ အခန်းထဲသွားပြီး တအီအီလုပ်မနေနဲ့ဦး"
ဆိုင်ရောက်ကတည်းက ငူငူငိုင်ငိုင်ထိုင်နေတဲ့ ကိုရဲရင့်ကိုကြည့်ပြီး တိမ်ယံစိတ်ထဲ ဝေခွဲရခက်နေမိသည်။ ယံစရောက်ကတည်းက ဒီနေ့အထိ အစ်ကိုနှစ်ယောက်ဟာ သိပ်ချစ်ကြပါတယ်၊ အရမ်းခင်ကြပါတယ်ဆိုတာ ယုံနိုင်ဖွယ်မရှိ။ တစ်ယောက်ကဒါဆို တစ်ယောက်ကဟိုဟာ၊ အမြဲကန့်လန့်တွေချည်းလုပ်နေကြသည်မို့ တိမ်ယံအံ့သြမိသည်။ အခုလည်း စူပုပ်ပုပ်နဲ့ထိုင်နေတဲ့ ကိုရဲရင့်က ပါးစပ်ကတိုးတိုးနဲ့ ဘာတွေပြောနေပြန်သည်မသိ။ သေချာတာကတော့ ကိုသုကိုပြောနေတယ်ဆိုတာပါပဲ။
"အစ်ကို၊ ဘာလို့ ကိုသုကိုမခေါ်လာတာလဲ?"
"ခေါ်သားပဲ၊ သူ့ဘာသာမလိုက်တာလေ"
"အစ်ကိုတို့ ဘာဖြစ်ကြတာလဲ?"
"ဟင့်အင်း၊ မဖြစ်ပါဘူး။ ဘာဖြစ်တယ်ထင်လို့လဲ?"
"ရန်ဖြစ်ထားကြသလားလို့ပါ။ အန်ကယ်ကပြောဖူးတယ်လေ၊ အစ်ကိုတို့က အရမ်းချစ်ကြတဲ့သူငယ်ချင်းတွေတဲ့။ အခုကျတော့ အဆင်မပြေဘူးလားလို့လေ"
မင်းရှိနေလို့ အဆင်မပြေတာနေမှာ။ အခုလည်း ငါတို့ထွက်လာတာကို သုတက လိုက်လည်းမလာဘူး၊ တားလည်းမတားဘူး။ အဲဒီလို ဥပေက္ခာပြုခံရတာမျိုး ငါမုန်းတယ် တိမ်ယံ။
"ဒီလိုပဲ သတ်နေကျပါ။ ဘာမှမဟုတ်ဘူး။ သူက အလကားနေ စိတ်တိုနေတာ"
"အစ်ကိုတို့ခင်တာ ငယ်ငယ်ကတည်းကဆိုတော့ မပျင်းရဘူးပေါ့။ ယံ့မှာ အဲဒီလိုသူငယ်ချင်းမရှိဘူး"
"ကိုယ်နဲ့ သူငယ်ချင်းလုပ်လေ"
"အင်း၊ အစ်ကိုရဲရင့်က ခင်ဖို့ကောင်းတယ်။ ကိုသုကကျ ခပ်တည်တည်နဲ့ဆိုတော့ နည်းနည်းရှိန်တယ်။ အဟီး"
ငါ့ကို မျက်နှာရူးလို့များ ပြောချင်နေတာလား? မင်း သုတကိုလိုက်ကပ်မနေရင် အဆင်ပြေတယ်။ တိမ်ယံ၊ တိမ်ယံ၊ မင်းတော့နော်။
ရဲရင့်နဲ့တိမ်ယံ အတူတွဲပြီးအိမ်ထဲဝင်လာသည်ကို သုတမြင်နေရသည်က အတော်ခံရခက်သည်။ ပြုံးပျော်နေသောတိမ်ယံကို မျက်တောင်မခတ်လိုက်ကြည့်နေသည့်ရဲရင့်အား ပြေးသာထိုးပစ်လိုက်ချင်သည်။
"ကိုသု၊ ကိုသုအတွက်မုန့်ပါလာတယ်။ အန်တီတို့ကကျ ညနေဘက်ဆို အပြင်စာတွေသိပ်မစားတော့ဘူး၊ ဘာမှဝယ်မလာနဲ့ဆိုလို့ ဝယ်မလာလိုက်တော့ဘူး"
"ငါ ထမင်းစားတော့မှာ။ နောက်တော့မှစားမယ်၊ ထားလိုက်"
တိမ်ယံက မျက်နှာလေးငယ်သွားပြီး
"ဟုတ်" ဆိုပြီးဖြေကာ နောက်ဖေးခန်းထဲဝင်သွားတော့သည်။
တိမ်ယံနောက်ဖေးခန်းထဲဝင်သွားတော့ နောက်ကပါလာတဲ့ရဲရင့်ကို သုတကစိုက်ကြည့်ရင်း
"ဟိုမှာစာအုပ်တွေ၊ ယူသွားလိုက်တော့"
"ထမင်းစားပြီးမှပြန်မှာ"
"မင်းအိမ်က မကျွေးနိုင်တာကျလို့"
"မကျွေးဘူးတဲ့"
"အငတ်နေလေ"
"မင်းကလည်းကွာ၊ ငယ်သူငယ်ချင်းလေး ဒီတစ်ယောက်ရှိတာကို အဲဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့"
"အဲဒီအထာတွေ မင်းရည်းစားတွေကိုပဲသွားပြော။ ငါ့လာမလုပ်နဲ့၊ မသနားဘူး"
"ပြတ်ကုန်ပြီလို့ ပြောပြီးပြီလေနော်"
"ဟာဟ! ထပ်မထားဘဲ နေနိုင်တာကျလို့ကွာ။ မိန်းမရရင်တောင် ခြေငြိမ်မှာမဟုတ်တဲ့ကောင်"
"ယောက်ျားယူလိုက်ရင် ငြိမ်မလားမသိဘူး"
နောက်ဖေးကထွက်လာတဲ့တိမ်ယံကို လှမ်းကြည့်ပြီးပြောလိုက်တာလား? အဟက်! ငါက ဘယ်လိုခံစားပေးရမှာလဲ? မင်းက လိင်တူစိတ်ဝင်စားလို့လည်းရတယ်ဆိုလို့ ငါကပျော်ရမှာလား? မင်းကစားဖို့ အရုပ်သစ်တစ်ရုပ်ထပ်ရတာကို ငါကထိုင်ကြည့်ရမှာလား?
မင်းကစားတဲ့စစ်တုရင်ပွဲမှာ
ငါ့နှလုံးသားက အရုပ်တစ်ရုပ်လိုပါသွားခဲ့တာလေ။
မင်းစိတ်ကြိုက် ဆော့နေလိုက်ပါ။
"ကိုသု၊ ထမင်းစားကြမယ်တဲ့ အန်တီကပြောခိုင်းတယ်"
"အင်း၊ ဖေဖေ့ကို သွားခေါ်လိုက်မယ်။ ဟိုကောင်၊ မင်း စာအုပ်ယူပြီးပြန်တော့"
"ဦးမောင်ပြန်ရောက်နေပြီလား?"
"စကားမလွှဲနဲ့။ Go လိုက်တော့"
"ကိုသုကလည်း စိတ်မဆိုးပါနဲ့တော့။ ယံ အန်ကယ့်ကိုသွားခေါ်လိုက်မယ်နော်"
ခဏလေးအပြင်ခေါ်သွားတာနဲ့ ညီရဲရင့်တို့ ရှေ့နေရသွားတာပဲ။ မင်းတို့နှစ်ယောက်တည်းထွက်သွားတာကို ငါမြင်နေရတာ အဆင်ပြေနေတယ်ထင်တာလား?
လိုက်လာချင်စိတ်လည်းမရှိဘူး။ တစ်ယောက်တည်းကျန်နေခဲ့ရတာလည်း ရင်ပူတယ်။ နှိပ်စက်တာက တော်ရုံပဲကောင်းတယ် ရဲရင့်ရာ။
ထမင်းစားသောက်ပြီးတော့ မေမေနှင့်ဖေဖေက ဧည့်ခန်းမှာထိုင်နေကြသည်မို့ သုတတို့လည်း မေမေ၊ဖေဖေတို့နှင့်အတူ ဝင်ထိုင်လိုက်ကြသည်။
ထို့နောက် ဖေဖေက ယံလေးဘက်လှည့်ကာ
"တိမ်ယံလေး၊ အစ်ကိုတွေနဲ့အဆင်ပြေရဲ့လား၊ သား? မင်းအစ်ကိုနှစ်ယောက်က တစ်ယောက်တစ်မျိုးအဆိုးတွေမို့ အငယ်ဖြစ်တဲ့သားကပဲ သည်းခံပေးပါကွယ်"
"ဟာ ဖေဖေဗျာ"
"ဦးမောင်နော်"
အသံပြိုင်အော်လိုက်ကြတဲ့နှစ်ယောက်ကြောင့် ဦးမောင်ကတဟားဟားအော်ရယ်နေသလို မေသက်နှင့်တိမ်ယံကလည်း ပြုံးစစနှင့်ကြည့်နေကြသည်မို့ သုတစိတ်ထဲမကျေမနပ်ဖြစ်လာသည်ကြောင့် ရဲရင့်ဘက်လှည့်ကာ
"မင်းကမပြန်သေးဘူးလား ဟမ်"
"ပြန်မှာပေါ့"
"ပြန်လေ။ အခု သွား၊ ပြန် ... သွား"
"ဟ! မင်းကဘာဖြစ်နေတာလဲ၊ ခေသုတ? ငါ့ကို တစ်ချိန်လုံးပြဿနာရှာနေတော့တာပဲ၊ ဟမ် "
"အေး၊ ဟုတ်တယ်ကွာ။ ဘာဖြစ်လဲ?"
"သားတို့ရေ"
တစ်ယောက်တစ်ခွန်းထအော်နေကြတဲ့ သုတနှင့်ရဲရင့်အား ဒေါ်ခင်မေသက်က ဟန့်တားသလိုလေးခေါ်လိုက်သည်ကြောင့် ရဲရင့်လည်း သုတနှင့်ဆက်မပြောတော့ဘဲ အိမ်အပြင်ကို ပြေးထွက်လာခဲ့ပါတော့သည်။
"သားလေး၊ ရဲရင့်။ ဟဲ့! ကလေးရေ၊ သား"
မေမေအော်ခေါ်နေသည်ကိုပင်လှည့်မကြည့်ဘဲ အိမ်အပြင်ပြေးထွက်သွားသောရဲရင့်အားကြည့်ရင်း သုတရင်ထဲ တင်းကြပ်ဆို့နစ်လာမှုနှင့်အတူ မျက်ရည်စတို့က ပါးပေါ်သို့ တစ်လိမ့်ချင်းလိမ့်ဆင်းလာပါတော့သည်။
ငါ ... ငါ ဘာလို့အော်မိလိုက်တာလဲ ငါမသိဘူး၊ ရဲရင့်။ ငါ ... ငါရူးနေပြီထင်ပါတယ်။
"သားခုနပြောလိုက်တာက ရဲရင့်လေးကို နှင်ထုတ်သလိုဖြစ်သွားတယ်လေကွာ။ တိတ်၊ ငယ်တော့တဲ့အရွယ်တွေလည်းမဟုတ်တော့ဘဲနဲ့ အမြဲရန်ဖြစ်နေကြတယ်။ ပြီးတော့ ခွဲနိုင်ကြတာလည်းမဟုတ်ဘဲနဲ့ကွာ။ မကြာခင်ပဲ ဘွဲ့တွေရလို့ လုပ်ငန်းခွင်တွေထဲဝင်ကြရတော့မယ်။ ခုထိ မရင့်ကျက်ကြသေးဘူး"
"ကဲ၊ တော်ပါတော့ ကိုရယ်။ ကလေးကို စိတ်မကောင်းဖြစ်အောင်လို့။ မငိုနဲ့၊ တိတ်တိတ်! မရှက်ဘူးလား၊ ယံလေးလည်းရှိနေတာကို"
"ဟင့် ... အင့် ... မေမေ။ သူ၊ အဲ့ကောင်က ... အွန့် ... သားကိုဆို ... ဟင့် ... အမြဲအနိုင်ယူ ... အင့် ... တယ်။ ဟီးး သား၊ သားသူ့အပေါ် ... ဟင့် ... ဘယ်လိုသဘောထားလဲ ... ဟင့် ... ဆိုတာ ... အင့် ... သူ အ ... အသိဆုံးပါ။ ဟီးး အရင်ကလည်း ခုလိုပဲ သားက ... သားကပြောနေကျပဲဟာ ... ဟင့် ... ဟီးး"
"အေးပါ။ မေမေသိတယ်၊ မေမေသိတယ်။ သားသားရဲဆီ မေမေလိုက်သွားပေးမယ်နော်။ တိတ်ပါ၊ သားလေးရယ်"
"ဟုတ်"
"သားယံလေး၊ မင်းကိုသုကိုခေါ်ပြီး အပေါ်သွားကြတော့နော်"
"ဟုတ်ကဲ့"
တစ်ဖက်အိမ်တွင်လည်း
ဒေါ်နှင်းနွယ်အိမ်ရှေ့လေးမှာထိုင်ပြီး တာဝန်နှင့်အဝေးကိုရောက်နေသော အမျိုးသားနှင့်ဖုန်းပြောနေစဉ် သားတော်မောင်တစ်ယောက် အငိုနဲ့အိမ်ထဲပြေးဝင်လာပြီး အိမ်ပေါ်ပြေးတက်သွားတာကြောင့် အမျိုးသားဖြစ်သူနှင့် ဖုန်းပြောနေသည်ကိုပင်မေ့ကာ သားနောက်အပြေးလိုက်သွားရပါတော့သည်။
"သား၊ မေ့သားရေ ... ရဲရင့်! ဘာဖြစ်လာပြန်တာလဲ သားရေ"
သူမအော်ခေါ်သံပင်မဆုံးသေး၊ အခန်းထဲမှာ သောင်းကျန်းနေပြီဖြစ်သောသားကြောင့် စိုးရိမ်စိတ်တို့က မြင့်တက်လာရသည်။ တစ်ခါမှ အခုလိုမဖြစ်ဖူးတော့ ပိုလို့ပင်စိုးရိမ်ရသည်။ သားလေး ဘာတွေများဖြစ်လာရပြန်သလဲ?
*ဒုန်း* . *ခွမ်း*
"သား! တံခါးဖွင့်စမ်း ရဲရင့်"
"အာားး"
*ဒုန်း* . *ခွမ်း*
"ဘာလဲ၊ ဘာလို့လဲ? ဘာလို့လဲကွာ! ဟားးး"
မင်းမို့လို့ ... မင်းမို့ ငါ့ကိုနှင်ထုတ်ရက်တယ်၊ သုတရာ။ ငါ့ကိုလေ ဟိုကောင်လေးရှေ့မှာ၊ မင်း ငါ့ကို နှင်ထုတ်လိုက်တယ်ပေါ့။ အားးး ငါမကြိုက်ဘူးသုတ၊ ငါမကြိုက်ဘူးလို့။ ငါ့ကိုစိမ်းကားနေတာမျိုးတွေ ငါမခံစားနိုင်ဘူးကွ။ မင်းကိုငါ ဘယ်သူ့ကိုမှမပေးချင်ဘူး။ မင်းသိရဲ့လား ခေသုတရဲ့၊ မင်းကိုငါ ဘယ်သူ့ကိုမှမပေးနိုင်ဘူး။
"အားးးး"
*ဒုန်း*
ထိန်းချုပ်မရတော့သည့် စိတ်များအား လွတ်ထွက်ခွင့်ပေးလိုက်မိသည်။ အခန်းတစ်ခုလုံးလည်း ရစရာမရှိအောင်ပွစာကျဲလို့။ ထိုအကွဲစများ၊ အပျက်အစီးများကြားတွင် မျက်ရည်ပေါက်များ ပါးပြင်ထက်စီးကျရင်း ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်နေမိသည်။ နှုတ်မှလည်း စကားစုတစ်ခုအား ခပ်တိုးတိုးလေး ရေရွတ်နေမိသည်က
"မင်းကငါ့အပိုင်လေ၊ သုတရာ"
ထိုစကားလေးအား တစ်ခါရွတ်တိုင်း မျက်ရည်တစ်ပေါက်က ပါးထက်တစ်ခါစီးကျလာလေရဲ့။
"သားလေးရေ ... သား! မေမေ့ကို တံခါးဖွင့်ပေးပါ သားရယ်။ မေမေစိတ်ပူလို့ပါ၊ ကလေးရေ"
အပြင်ကမေမေ့အသံကြားတော့မှ မျက်ရည်တို့အား ကမန်းကတန်းသုတ်ကာ ထရပ်လိုက်တော့ ဖန်ကွဲစတချို့အား ခြေထောက်ကတက်နင်းမိလေသည်။
"အ အားး"
"သားးး"
*ဒုန်း ဒုန်း*
"သားရေ"
"မေမေ စိတ်မပူနဲ့။ သား ဘာမှ မဖြစ်ဘူး၊ မေမေရဲ့။ အ ... ဟင့်"
"မေမေ့ကို ရူးအောင်လုပ်နေတာလား၊ ဟမ်? မေမေ သော့ဖျက်ပြီးဝင်လာမှာနော် ညီရဲရင့်"
"ဟင့် ... အင့်! မေမေ သားဆီကိုမလာပါနဲ့။ သား ... ဟီးး တစ်ယောက်တည်း နေပါရစေ။ ခဏ ... အင့် ဟင့် ... ခဏလောက် ... ဟီးး သားကိုလွှတ်ထားပေးပါ၊ မေမေရဲ့။ အီးးးဟီးးး"
သားရဲ့အခန်းသော့တစ်ချောင်းက သားသုတလေးဆီမှာမို့ သူမ သုတလေးအား ဖုန်းဆက်ရမည်။ ကြာရင် သားလေးတစ်ခုခုဖြစ်တော့မည်။ သားလေးသာတစ်ခုခုဖြစ်ရင် ရင်ကျိုးရချည်ရဲ့။
မေနှင်းဆီက ဖုန်းဆက်ပြောသည့်စကားသံများအား ကြားပြီးချိန်တွင်တော့ သုတရင်ထဲ မီးတောင်များပေါက်ကွဲသွားသည့်နှယ် အခန်းသော့လေးအား ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်ရင်း ခြေဗလာဖြင့် ရဲရင့်ရှိရာဆီသို့အပြေးသွားလိုက်မိသည်။ ရဲရင့်အခန်းရှေ့တွင် တံခါးအားထုကာငိုနေသော မေနှင်းအနားသို့ သုတပြေးသွားရင်း
"မေနှင်း"
"သား၊ သားသုလေး။ တံခါးဖွင့်ပါဦး၊ သား"
သုတ လက်ထဲကသော့လေးနှင့် အခန်းတံခါးအားဖွင့်လိုက်ပြီး အခန်းထဲသို့လှမ်းအကြည့် မြင်လိုက်ရသည့်မြင်ကွင်းကြောင့် လူကခြေထောက်များပင်မခိုင်ချင်တော့ပေ။
အခန်းရဲ့အလယ်မှာ ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်ရင်း ရှိုက်ခါငိုနေသောရဲရင့်။ ခြေထောက်မှာလည်းသွေးစတချို့။
မင်း ငါ့ကိုသာအသေသတ်လိုက်ပါတော့လား၊ ညီရဲရင့်ရာ။
"ရဲရင့်၊ ညီရဲရင့် "
"ဟင်?"
"ရဲရင့်"
"မလာနဲ့ !!!!"
"ဘာ? မင်း ..."
"မင်း ရှေ့တိုးမလာနဲ့၊ သုတရဲ့။ ဖန်စတွေစူးမယ်၊ မင်းခြေထောက်ကို စူးလိမ့်မယ်"
ဖန်ကွဲစများအား ရှောင်နင်းကာ သုတ ရဲရင့်အနားကိုရောက်အောင်သွားလိုက်ပြီး ရဲရင့် ခန္ဓာကိုယ်အားဖက်ထားလိုက်ရင်း နှုတ်ကလည်း "ငါရှိတယ်၊ ငါရှိတယ်" ဟုတစ်ဖွဖွပြောနေမိသည်။
"ဟင့် ... သုတလေ၊ အင့် ဟင့် ... ငါ့ကို ... ဟီးး ငါ့ကို နှင်ထုတ်တယ်။ သုတလေးက ငါ့ကို သူစိမ်းရှေ့မှာ အင့် ဟင့်"
ငါ့ကြောင့် အခုလိုဖြစ်နေတာတဲ့လား ရဲရင့်ရာ။ ငါ့နှုတ်ကထွက်လိုက်မိတဲ့ စကားတွေကြောင့်တဲ့လား? မင်းမျက်ရည်တွေကငါ့ကြောင့်ကျတာ မင်းနာကျင်ရတာကလည်း ငါ့ကြောင့်ပဲလားကွာ။
"ငါတောင်းပန်ပါတယ် ရဲရင့်ရယ်၊ ငါတကယ်တောင်းပန်ပါတယ်။ ဟင့် ... ငါ့ကြောင့် မင်းငိုရပြီ။ ဟီးး ငါကမကောင်းတဲ့ကောင်ပဲ၊ ငါကလူ ... ဟင့် ... လူဆိုးကောင်ကြီးပဲလို့ ... ဟီးးး"
"မငိုပါနဲ့၊ မငိုပါနဲ့ သုတလေးရယ်။ နော်?"
"ဟင့် ... မင်းလည်းမငိုနဲ့"
"အင်း၊ မငိုတော့ဘူး"
"လာ၊ ထ! အခန်းရှင်းရအောင်။ ပြီးရင် ခြေထောက်လည်းဆေးထည့်ရမယ်"
"အင်း၊ ခြေထောက်က သေးသေးလေးပဲထိတာ။ ဘာမှမဖြစ်ဘူး၊ နာလည်းမနာတော့ဘူး သိလား"
"ဟုတ်လို့လား? သွေးတောင်ထွက်နေတဲ့ဟာကို"
"ဟုတ်တယ်၊ မနာဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့် စိတ်မပူနဲ့"
"မရဘူးကွာ။ မင်း ခုတင်ပေါ်မှာပဲထိုင်နေ၊ ငါအခန်းရှင်းလိုက်မယ်"
"အတူတူရှင်းမယ်ဆို"
ခုနတုန်းက သူတို့မဟုတ်တဲ့အတိုင်း ချစ်ပြနေကြတဲ့ သားနှစ်ယောက်ကိုကြည့်ပြီး အမေနှစ်ယောက် မနေနိုင်စွာ ဝင်ပြောရပါတော့တယ်။
တံမြက်စည်းနဲ့ဂေါ်ပြားလေးကိုယ်စီကိုင်ကာ အခန်းထဲဝင်လာပြီး
"ကဲပါအေ၊ နှစ်ယောက်လုံးထိုင်နေကြပါတော်။ ကျွန်မတို့ပဲ ရှင်းပေးသွားပါ့မယ်ရှင်"
"တကယ်တည်းအေ၊ မပြောလိုက်ချင်ဘူး။ အခန်းဝမှာငါတို့ရှိနေတာကိုရော သတိရကြသေးရဲ့လား၊ ဟမ်?"
"အဟီးး"
"မေကြီးတို့ကလည်းဗျာ"
"ကဲ၊ ပြီးပါပြီရှင်။ နေကြပါတော့အေးဆေး၊ ထပ်ရန်ဖြစ်လို့ကတော့ နာပြီသာမှတ်ကြ"
"ဟုတ်"
"ဖြစ်တော့ပါဘူး"
မေမေတို့ထွက်သွားတော့မှ နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ရင်း ပြိုင်တူရယ်လိုက်ကြပါတော့သည်။
ထို့နောက် ပြိုင်တူပြောလိုက်ကြသည်က
"သုတလေးက ငါ့အပိုင်"
"ရဲရင့်လေးကို အမြဲပျော်အောင်ထားမယ်"
စကားလုံးတို့မတူညီကြသည့်တိုင် ရင်ထဲကသံယောဇဉ်နဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေကတော့ တူညီနေကြမည်မှာ အသေအချာပင်ဖြစ်သည်။
""""""""
ဒေါ်ခင်မေသက် အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာသည်နှင့် တိမ်ယံတစ်ယောက် မေသက်အနားကို အပြေးလေးသွားကာ မေးခွန်းများစွာမေးမြန်းနေပါတော့သည်။
"အန်တီ၊ ကိုရဲရင့်က ဘာဖြစ်တာလဲဟင်? ကိုသုရော? ကိုသုကဘယ်မှာလဲဟင်၊ အန်တီ"
"အမလေး၊ ဖြည်းဖြည်းမေးပါ တိမ်ယံလေးရယ်"
"ဟို ... ယံက စိတ်ပူလို့ပါဗျာ"
"စကားများပြီး ပြန်ထွက်သွားပြီးတော့ မင်းအစ်ကိုသုတလိုပဲ ရဲရင့်လေးကလည်းငိုတယ်တဲ့အေ။ ငိုရုံတင်မဟုတ်ဘူး၊ အခန်းတံခါးပိတ်ပြီးသောင်းကျန်းနေလို့ သွားရတာပါကွယ်"
"ဗျာ"
"ဟုတ်ပါ့။ ဒီကလေးနှစ်ယောက် မချစ်ကြတာလည်းမဟုတ်ဘူး။ ရန်ကလည်း ဖြစ်သလားမမေးနဲ့"
"အခုရောဟင်? ဘာတွေဖြစ်သွားသေးလဲ?"
"အမလေး၊ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ဖက်ငိုပြီး ပြီးသွားကြပါပြီအေ။ ကဲ၊ သားလေးလည်း စိတ်ပူမနေနဲ့တော့။ ရေချိုး၊ ညစာစားကြမယ်။ မနက်ကျောင်းတက်ရမယ်မလား? စာကြည့်၊ မဟုတ်ရင်လည်း စောစောအိပ်"
"ဟို ... ကိုသုက"
"သူလား? ခုည ပြန်လာမှာမဟုတ်ဘူး။ ချစ်ကြည်နူးတစ်တီတူးနှစ်ကောင် အတူအိပ်ကြလိမ့်မယ်၊ သားရေ။ သွား၊ သွား၊ ရေချိုးပြီး နားတော့။ ညစာစားချိန်ရောက်မှခေါ်လိုက်မယ်။ သားလည်း လန့်သွားတယ်မလား? သွားနားတော့၊ သွား"
"ဟုတ်ကဲ့"
အခန်းထဲရောက်တော့ ဟန်ဆောင်အပြုံးတို့က ပျောက်ကွယ်ကုန်ကြပြီ။ ရင်ထဲ ဝမ်းနည်းခြင်းတို့ကနေရာယူလို့။
ကိုသုနဲ့ကိုရဲရင့်က တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် သိပ်ချစ်ကြတာပဲလား? ဒါဆို ယံကရော? ကိုသုကိုချစ်နေရတဲ့ ယံလေးကရော ... ဟင် ... ဘာလုပ်ရမလဲ? ယံလေးဘာလုပ်ရမလဲ၊ ကိုသုရယ်။ မစခင်ကတည်းက ယံလေးဘက်ကရှုံးရပြီလား? ယံလေးမရှုံးချင်ဘူး၊ ယံလေးအရှုံးမပေးချင်ဘူး၊ ကိုသုရယ်....
"""""""""""""'''''''"""""""""""""""""""""""""""""""""
by Jay & Demon
Коментарі