Chapter (5)
"သားေရ၊ ကားသံၾကားတယ္။ သားအေဖ ျပန္လာၿပီထင္တယ္"
သုတနဲ႔ရဲရင့္တို႔၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေလးအဆံုး ခ်စ္ၾကည္ေရးပြဲတစ္ခု အစျပဳလာခဲ့ပါသည္။
သုတေမေမက အိ္မ္ေရွ႕ထြက္လာသလို ရဲရင့္ကလည္း ထရပ္လိုက္တာေၾကာင့္ သုတကေမာ့ၾကည့္မိသည္။
သူက ဘာသိလို႔ ပါျပန္ၿပီလဲ? ဧည့္သည္ကပါလာဦးမွာမို႔ စိတ္ရႈပ္ရတဲ့အထဲ သူကတစ္မ်ိဳး။
"ဦးေမာင္၊ ျပန္လာတာေစာတယ္ေနာ္"
"သားေရာက္ေနတာလား? အေတာ္ပဲ၊ တစ္ခါတည္း မိတ္ဆက္ေပးရမယ္။ လာေလ၊ သား"
"သားေလးပါလာမယ္လို႔ ႀကိဳေျပာထားလို႔ အန္တီက ေစာင့္ေနတာ။ လာ၊ ကေလး"
"ဟုတ္ကဲ့ဗ်"
အားလံုးထိုင္ၿပီးမွ ေကာင္ေလးက ခံုအလြတ္မွာဝင္ထိုင္လာသည္။
"ကဲ၊ သားေရ ... ဒါက မင္းအန္တီ ေဒၚခင္ေမသက္၊ ဒါကေတာ့ ဦးရဲ႕သား ေခသုတ၊ သူက သုတသူငယ္ခ်င္း ညီရဲရင့္တဲ့။ သူတို႔က သားထက္ေတာ့ အသက္ႀကီးၾကတယ္"
ေကာင္ေလးက တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို အျပံဳးေလးနဲ႔ႏႈတ္ဆက္ၿပီး
"တိမ္ယံပါဗ်။ ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္"
"ဟုတ္ၿပီ ကေလးေရ။ အိမ္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနလို႔ရတယ္ေနာ္။ အခန္းျပင္ေပးထားတယ္။ ေက်ာင္းကိစၥကေတာ့ သားအစ္ကိုေတြ ကူညီေပးလိမ့္မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
"ခုနက အခန္းရွင္းေနသံၾကားတာ သူ႔အတြက္လား?"
"ဟုတ္တယ္ေလ၊ ေနာက္ေန႔ ေက်ာင္းကိစၥေတြ ကူေပးလိုက္ဦး သုတေရ"
"ဟုတ္"
သုတက ဝတ္ေက်တမ္းေက်ျပန္ေျဖလိုက္ပံုကို တိမ္ယံကၾကည့္ၿပီး
"ယံ ေက်ာင္းအပ္ဖို႔က ေမးၾကည့္ၿပီးပါၿပီ၊ ကိုသု အလုပ္႐ႈပ္မခံပါနဲ႔"
ဘာျဖစ္တယ္? ယံတဲ့လား? ကိုသုတဲ့လား? မ်က္စိကလည္း ခိုးခိုးၾကည့္ေနရတာနဲ႔ ေစြေတာ့မယ္။
"ဘာ အလုပ္႐ႈပ္မွာမို႔လဲ သားရယ္။ အားမနာနဲ႔ ရတယ္"
"ဟုတ္ ဦး။ ယံဘာသာလည္း အဆင္ေျပပါတယ္"
ဒီကေလးစုတ္က အခုမွေရာက္တာကို အခ်ိဳးကမေျပဘူး။
ရဲရင့္တစ္ေယာက္ စိတ္ထဲေတြးတာတစ္မ်ိဳး၊ ပါးစပ္ကေျပာမိသည္က
"ရပါတယ္ ညီရဲ႕။ ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းသြားရင္ တစ္ခါတည္းလိုက္ခဲ့ေလ"
"ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကိုရဲရင့္။ ေက်းဇူးပါ"
ဪ၊ ငါ့က် အစ္ကိုရဲရင့္တဲ့။ တတ္လည္းတတ္ႏိုင္တယ္ေနာ္။ စေရာက္ကတည္းက အဆင္ေျပမေနဘူး။
"ကဲ၊ သားငယ္ တိမ္ယံ ပင္ပန္းလာမွာေပါ့၊ နားလိုက္ေတာ့ေလ။ သုတေရ၊ အိတ္ေတြကူသယ္ၿပီး အခန္းလိုက္ျပေပးလိုက္"
"ဟုတ္ကဲ့ ေမေမ။ လာေလ တိမ္ယံ"
သုတက အိတ္ဆီလက္လွမ္းလိုက္ေတာ့
"ရပါတယ္၊ မသယ္ပါနဲ႔။ ႏိုင္ပါတယ္၊ ယံ ငရဲႀကီးေနပါ့မယ္"
"အင္း၊ တစ္အိတ္ေတာ့ေပး"
"ဟုတ္၊ ဒါေလး"
ၾကည့္မရေတာ့ဘူး။ ႏိုင္ရင္လည္း ကိုယ့္ဘာသာသယ္သြားပါလား? သူတို႔မိသားစုရဲ႕ဧည့္သည္မို႔ ကိုယ္ကဘာမွဝင္မေျပာေပမဲ့ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းကို ျမင္ရတာစိတ္အခန္႔မသင့္ဘူး။
"ေမေမသက္၊ ဦးေမာင္၊ သားျပန္ဦးမယ္"
"ေအး ေအး၊ သား"
¤
ပါလာၿပီ။ သုတေမာင္းလာတဲ့ကားမွာ သူကေဘးကေနထိုင္လိုက္လာၿပီး ဘာေမးေနတာလဲမသိ။ သုတဘက္ကို ကိုယ္တစ္ျခမ္းေစာင္းေနၿပီ။
မေန႔ညေနက ကိုယ္ျပန္သြားတာလည္း သုတက ဖုန္းေလးေတာင္ဆက္မေမးဘူး။ အဲဒီေကာင္ေလးနဲ႔ေရာ တစ္ညတည္းနဲ႔ေတာ္ေတာ္ခင္သြားလို႔ ဒီမနက္ အခုလိုျဖစ္ေနတာလား? ေနာက္မွေမးၾကည့္ရမယ္။
ထြက္ေစာင့္ေနရာကေန စိတ္မၾကည္လို႔ သူတို႔မျမင္ခင္ ဧည့္ခန္းထဲ ျပန္ဝင္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ ေရွ႕ကေန ဟြန္းတီးေခၚေနတာသိေပမဲ့ ထိုင္ရာကမထမိ။
"ဟဲ့! ဪ ... မရွိဘူးလားလို႔။ ဟိုမွာ သုတေလးလာေခၚေနၿပီထင္တယ္။ သြားေတာ့ေလ"
"အထဲလာမွာေပါ့ ေမေမရယ္။ ေအးေဆးေပါ့"
"နင္တို႔ ေကာက္ၾကျပန္ၿပီလား? မေန႔ညေနက သြားေခ်ာ့တာမဟုတ္ဘူးလား?"
"ဘာကိုေခ်ာ့ရမွာလဲဗ်ာ?"
"ေအးပါ၊ ရွင္ေလးတို႔ပဲ ျဖစ္ေနၾကပါ။ မႏိုင္ဘူး၊ ကေလးေတြ"
အေမျဖစ္သူ ေနာက္ဘက္ျပန္ဝင္သြားတဲ့အထိ ညီရဲရင့္တို႔ ထိုင္ရာကမထ။ သုတက အိမ္ထဲဝင္လာၿပီး
"ဟာ! ရွိရဲ႕သားနဲ႔ ထြက္မလာဘူး။ သြားမယ္ေလ၊ လာ"
လာပင့္မွႂကြတဲ့ ညီရဲရင့္တစ္ေယာက္ ကားနားေရာက္ေတာ့ ျပႆနာရွာျပန္ပါသည္။
"ငါက ဘယ္မွာထိုင္ရမွာလဲ?"
"Driver seat မွာထိုင္"
"မင္းေပါင္ေပၚလား? မထိုင္ဘူးေနာ္"
"မရြဲ႕နဲ႔"
"မင္းအရင္ေျပာတာေလ"
သုတက စိုက္ၾကည့္လာမွ ရဲရင့္ ေနာက္ခန္းမွာဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့သည္။ ေရွ႕ခန္းက တိမ္ယံမွာ ေနရာပဲဖယ္ေပးရေတာ့မလို၊ ဆင္းၿပီးပဲေနခဲ့ရမလို ဖင္တႂကြႂကြ။
တစ္လမ္းလံုးလည္း စကားသိပ္မေျပာျဖစ္ျပန္ေတာ့ မ်က္ႏွာတည္နဲ႔ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ တိမ္ယံခမ်ာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ သူသိထားတာက ကိုသုတို႔ႏွစ္ေယာက္က သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြတဲ့၊ ႏွစ္အိမ့္တစ္အိမ္လို ခင္မင္ရင္းႏွီးေနၾကတာတဲ့။ အခုေတာ့ ကားထဲကေလထုႀကီးက ေအးစက္လို႔။
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့လည္း
"ဟိုေကာင္၊ ဘယ္သြားတာလဲ? ငါတို႔နဲ႔လိုက္ခဲ့၊ တိမ္ယံေက်ာင္းအပ္ဖို႔ လုပ္ေပးရဦးမယ္"
"ဗိုက္ဆာတယ္၊ Canteen ကေစာင့္မယ္။ မင္းဘာသာ လိုက္လုပ္ေပးလိုက္"
"ဟိုေလ ... ယံ ကိုယ့္ဘာသာပဲ ..."
"ထားလိုက္၊ သြားရေအာင္"
သုတက တိမ္ယံကို လက္ဆြဲေခၚသြားေတာ့ တိမ္ယံ မ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႔ပါသြားၿပီး ျပန္လွည့္ၾကည့္တဲ့ ရဲရင့္လည္း မ်က္ေမွာင္အက်ံဳ႕သား စိုက္ၾကည့္ေနေတာ့သည္။
ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ မသိဘူး။ ဒီမနက္ခင္း ျမင္ေလရာက စိတ္တိုင္းက်စရာမရွိ။ Canteen မွာ စားစရာမွာၿပီး႐ံုရွိေသး၊ ဖုန္းကျမည္လာျပန္ၿပီ။ ေမႏွင္းဆက္တာ ...
"အင္း၊ ေမႏွင္း"
"ကိုကို႔ေလသံက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ?"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
"ဘာမွမျဖစ္ရင္ အခုလာေခၚ"
"ပထမဆံုးအခ်ိန္က အေရးႀကီးေနလို႔ ေန႔လည္မွလာခဲ့မယ္ကြာ"
"အခုက အရမ္းအေရးႀကီးေနတာလား?"
အသံက အေနာက္ကထြက္လာတာေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ေမႏွင္း။ ေဘးခံုမွာဝင္ထိုင္ၿပီး ေမးလာတာက
"ေျဖေလ၊ ဘာေတြအေရးႀကီးေနတာလဲ?"
စိတ္ကမၾကည္ပါဘူးဆို လာရစ္ေနေတာ့
"ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ"
"ကိုကို ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ? ဒီအတိုင္းထိုင္ေနတာက အေရးႀကီးကိစၥလား?"
"ဟုတ္တယ္"
ရဲရင့္ အကန္ေတြပဲေျပာေနမိသည္။
"ရွင္က ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ? မေန႔ကလည္း အဖက္မလုပ္ဘဲေနတယ္၊ အခုလည္း ေပၚတင္ႀကီးလိမ္တယ္၊ ေမးေတာ့လည္း ရွင္ကပဲ အထက္စီးေလသံနဲ႔။ ကၽြန္မအမွားမပါဘဲ ရွင္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိဳးက ဘာေတြလဲ?"
"ေမႏွင္း၊ ငါသိပ္ေပ်ာ္ေနတာမဟုတ္ဘူးေနာ္"
"အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မကေခ်ာ့ေမာ့ေျပာရဦးမွာလား?"
"အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ?"
"ရွင္က ... ဘာလဲ၊ ျပတ္ခ်င္လို႔အေၾကာင္းရွာတာလား?
"မင္းသေဘာပဲ"
"ေကာင္းၿပီေလ။ ေယာက္်ားမရွားဘူး။ နႈတ္ဆက္ပါတယ္"
"Goodbye"
ဒါပဲေလ၊ ႏွစ္ေယာက္လံုးက ဒီတစ္ေယာက္နဲ႔ပဲတြဲေနၾကသူေတြလည္း မဟုတ္ၾကဘူး။ စိတ္အခန္႔မသင့္ရင္ ျပတ္႐ံုပဲေပါ့။ တကယ္ေတာ့ သူလည္း ရည္းစားအသစ္တစ္ေယာက္ရေနတာ ကိုယ္သိေနတာပဲေလ။
"ငါတို႔က ဝင္ထိုင္ရမွာလား?"
"သုတ၊ ဝင္မထိုင္ေတာ့ မတ္တပ္ရပ္ေနမလို႔လား?"
"ဘယ္သိႏိုင္မလဲ? ရာသီဥတုက ဘာျဖစ္ေနလဲမွမသိတာ"
ရဲရင့္က တိမ္ယံဘက္ၾကည့္ၿပီး
"ထိုင္ေလ၊ ညီ"
"ဟုတ္"
တိမ္ယံကေခါင္းညိတ္ျပၿပီး သုတေရာ၊ တိမ္ယံပါ ထိုင္လိုက္ၾကသည္။ မွာစရာရွိတာမွာၾကၿပီးေတာ့ သုတစကားစလာသည္။
"ေမႏွင္းက ဘာလို႔ထြက္သြားတာလဲ?"
"ျပတ္သြားတာေလ"
"အမ္! ဘယ္လိုလား?"
"အဲဒီလိုပဲ။ အကုန္ျဖတ္ၿပီးၿပီ"
ေျပာၿပီးမွ ကိုယ့္စကားကိုယ္ သတိရသြားသည္။ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ မတြဲေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာဖူးတာပဲ။ ေတြ႕ၿပီေလ။
"တစ္ညတည္းနဲ႔ေလ?"
"ဟုတ္တယ္။ မင္းေက်နပ္ၿပီလား?"
ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနတဲ့ တိမ္ယံက ရဲရင့္ကိုၾကည့္လာၿပီး သုတဆီကို အၾကည့္ေရြ႕သြားသည္။
"ငါ့ကိုေခါင္းစဥ္မတပ္နဲ႔"
ရဲရင့္အၾကည့္ေတြက သုတကိုေငးေနသည့္ တိမ္ယံဆီ ေရာက္သြားခဲ့ၿပီ။
"ညီ၊ စားေလ။ ဘာေတြေငးေနတာလဲ?"
"ဗ်ာ! ဟုတ္။ ဘာမွ ... မဟုတ္ပါဘူး"
"မင္းလည္းစားေလ သုတ။ တိမ္ယံေက်ာင္းအပ္ဖို႔က ၿပီးၿပီလား?"
"လိုတာေတြ တင္ထားခဲ့ၿပီ။ ခဏေနမွ ျပန္သြားရမယ္။ ေငြစာရင္းဌာနက မဖြင့္ေသးလို႔"
"အင္း၊ ငါတို႔လည္း ေရွ႕ႏွစ္ခ်ိန္ေလာက္ လစ္လို႔ရတာပဲ။ ေစာင့္ၾကတာေပါ့"
"ဟာ၊ အဲဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႔။ အစ္ကိုတို႔ သြားတက္ၾကပါ။ ယံတစ္ေယာက္တည္းပဲ ေစာင့္လိုက္ပါ့မယ္"
"ရပါတယ္ ညီရဲ႕။ ႏွစ္ခ်ိန္ေလာက္ပ်က္လို႔ ကိစၥမရွိပါဘူး"
"မင္းသြားတက္ၿပီး စာကူးထား၊ ရဲရင့္"
"အဲဒီလိုဆို စာစံုတဲ့မင္းကပဲ သြားတက္ေလ။ ငါ ညီ့ကိုေစာင့္ေပးလိုက္မယ္"
ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ရဲရင့္? ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ မတြဲေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ညတြင္းခ်င္း အကုန္ျဖတ္ပစ္တယ္။ အခုက ေကာင္ေလးေတြဘက္လွည့္တာလား?
ငါ့အသည္းကေလ
မင္းခ်ိန္သမၽွျမားေတြနဲ႔တင္ ကြဲပါတယ္။
တကယ္ပစ္ဖို႔ မလိုဘူးထင္တာပဲ။
"ေအးေလ၊ ၿပီးတာပဲ။ တိမ္ယံ၊ အစ္ကိုသြားၿပီေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ဗ်"
ရဲရင့္ႏွင့္ တိမ္ယံအား ေက်ာခိုင္းကာ စာသင္ခန္းရွိရာသို႔ ေလးပင္ေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ လွမ္းလာခဲ့လိုက္မိသည္။ ရင္ထဲမွာတင္းၾကပ္ဆို႔နင့္မႈႏွင့္အတူ မ်က္ရည္တို႔ကက်ခ်င္လာၿပီ။
"ငါမင္းကိုခ်စ္ရတာ ပင္ပန္းလိုက္တာ ရဲရင့္ရယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ ဆက္ခ်စ္ေနမိတုန္းပဲ။ မင္း ဘယ္ေျခလွမ္းေတြလွမ္းေနလဲဆိုတာ ငါသိတာေပါ့ရဲရင့္ရာ။ ငါ့ကို ေတာ္႐ုံပဲ ႏွိပ္စက္ပါ၊ ရဲရင့္ရယ္။ ငါႏွလုံးသားတစ္စုံလည္း ဒဏ္ရာဗရပြနဲ႕ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ထြက္ေနပါၿပီကြာ"
ငါ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို လုပ္တာမို႔ မင္းနားလည္ေပးပါ၊ သုတ။ မင္းကငါ့အတြက္ပဲ သုတေလး။ မင္းကိုငါ ဘယ္သူ႕လက္ထဲမွ မေပးနိုင္ဘူး။ ငါေပြခ်င္ေပြမယ္၊ ရႈပ္ခ်င္ရႈပ္မယ္။ မင္းကေတာ့မရဘူး သုတ။ မင္းကငါ့ကိုပဲ ... ငါ့ကိုပဲ ... ငါ့တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲၾကည့္ေပးရမယ့္၊ ငါ့တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ပဲ တည္ရွိေနရမယ့္၊ ငါ့ရဲ႕အခ်စ္ရဆုံးေသာ၊ တစ္ေယာက္တည္းေသာ ငါ့ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေလး။ သုတ၊ မင္းက ငါ့အခ်စ္ဆုံးေလးပဲ။
"ကိုရဲရင့္၊ အစ္ကို ... အစ္ကို "
"ဟင္၊ ဘာလဲ ယံေလး?"
"ဟို ... ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္? ေနမေကာင္းဘူးလား? ယံေလးေခၚေနတာၾကာၿပီ"
"ဪ၊ ေကာင္းပါတယ္ကြ။ အေတြးလြန္သြားလို႔၊ ဟဟားး"
"ဟုတ္ကဲ့ဗ်"
"ကဲ တိမ္ယံ၊ ကိုယ္တို႔လည္းသြားၾကမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ "
ရဲရင့္လည္း တိမ္ယံနဲ႕အတူ ေက်ာင္းကိစၥေတြလုပ္ဖို႔ ေက်ာင္းသားေရးရာဘက္ကို ခ်ီတက္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
ေက်ာင္းအပ္ျခင္းကိစၥမ်ားသည္ ထင္သေလာက္မလြယ္ကူဘူးဆိုတာ ေက်ာင္းအပ္ဖူးတဲ့ေက်ာင္းသားတိုင္း သ္ိေပလိမ့္မည္။
အခုလည္း လႈပ္ပဲ့လႈပ္ပဲ့လုပ္ေနတဲ့ တိမ္ယံလက္ကိုဆြဲလို႔ တစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာ သြားေနရသည္မွာ ေမာဟိုက္ေနေပၿပီ။
ေက်ာင္းသားေရးရာမွာ နာမည္စာရင္းေပး၊ စားပြဲေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခု လက္မွတ္လိုက္ထိုး၊ ေဟာ! ေလးထပ္ေဆာင္ႀကီးရွိရာတစ္ခါေျပး၊ ေငြစာရင္းဌာနမွာေငြသြင္း၊ တစ္ခါ ခုံနံပါတ္ထုတ္၊ ေဟာ ေက်ာင္းသားကတ္အတြက္ပုံရိုက္၊ ၿပီးမွ စာအုပ္ထုတ္။ အကုန္လုံးလည္းၿပီးေရာ လူလည္း ေျမာ့ေျမာ့သာက်န္ေတာ့ေလသည္။
"ဟူးး အမေလး၊ အမေလး! ေမာလိုက္တာဟ"
"ကိုရဲရင့္ ေရေသာက္ပါ့လား၊ ေရာ့"
"အင္း၊ ေက်းဇူး"
"ဟို ... ဆယ့္ႏွစ္နာရီေတာင္ေက်ာ္ေနၿပီ။ တစ္ခုခုစားၾကမယ္ေလ ကိုရဲရင့္။ ကိုသုကိုေရာ ေခၚလို႔ရတယ္မလား?"
"အင္း၊ ခဏ။ ကိုယ္ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္"
"ဟယ္လို။ သုတ၊ အတန္းခ်ိန္ၿပီးၿပီလား?"
"..."
"အင္း ငါလာေခၚမယ္၊ ခဏေစာင့္ေန"
"....."
"ဟာ၊ မရွည္နဲ႕ကြာ! ေစာင့္ေနဆိုမွပဲကြာ၊ ဒါပဲ"
"တိမ္ယံ"
"ဗ်ာ"
"ဒီနားေလးမွာ ခဏေစာင့္ေနေနာ္။ ကိုယ္သုတကိုသြားေခၚၿပီး ျပန္လာခဲ့မယ္၊ ၾကားလား"
"ဟို၊ ဟို ... အစ္ကို ... အစ္ကိုရဲရင့္ေရ"
တစ္ဘက္က ဘာျပန္ေျပာလိုက္သည္မသိ၊ ရဲရင့္ကေတာ့ တိမ္ယံအား ေလးထပ္ေဆာင္ေရွ႕ ေရတမာတန္းလမ္းက ေရတမာပင္ေအာက္ ခုံတန္းေလးမွာ ထားခဲ့ၿပီး သုတရွိရာအခန္းေရွ႕ကို အေျပးထြက္သြားေလေတာ့သည္။ က်န္ခဲ့ရသည့္ တိမ္ယံမွာေတာ့ ခုံေလးေပၚထိုင္ရင္း အစ္ကိုတို႔ျပန္အလာကိုသာ ေစာင့္ေနရပါေတာ့တယ္။
သုတ အတန္းေရွ႕ေလးမွာ ရပ္ေစာင့္ရင္း တစ္ေယာက္တည္း ပြစိပြစိႏွင့္ေရ႐ြတ္ေနေလရဲ႕။
"မနက္ကေတာ့ ငါ့ကိုပထုတ္ၿပီး အခုမွ စိတ္မခ်သလိုလိုဘာလိုလိုနဲ႕။ ေသာက္ေကာင္! ငါ့ကိုဘာမွတ္ေနလဲမသိဘူး"
"သုတေလး၊ ဟီးးး"
"ဘာျဖစ္တာလဲ ႐ုပ္က! ငါ့ကို ႏြားပြဲစားမ်ားမွတ္ေနလား?"
"ငါမွာ မင္းကို လြမ္းေနရတာ။ ၿပီးေတာ့ တိမ္ယံကိစၥေတြလိုက္လုပ္ေပးရတာ ေမာေနေရာ"
"ေအး၊ ေျပာမွသတိရတယ္။ ဘယ္မလဲ ယံေလး?"
"ေရတမာပင္တန္းမွာ ထားခဲ့တယ္"
"အယ္ ... တစ္ေယာက္တည္း?"
"ေအး"
"ေကာင္းေရာ! အခုမွစေရာက္ဖူးတဲ့သူကို တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ရလား ရဲရင့္ရယ္"
"မင္းကလည္း၊ အခုျမန္ျမန္သြားရင္ေရာက္ေနၿပီ။ လာ၊ ငါ ဗိုက္လည္းဆာတယ္"
"ေအးပါကြာ "
တိမ္ယံ ထိုင္ေနရင္း ေက်ာင္းပတ္ဝန္းက်င္ကို မ်က္စိကစားေနမိတယ္။
တခ်ိဳ႕က အုပ္စုလိုက္၊ တခ်ိဳ႕ကတစ္ေယာက္တည္း၊ တခ်ိဳ႕ကခ်စ္သူေတြထင္ပါရဲ႕ လက္ခ်င္းတြဲလို႔။ ထိုသြားလာေနၾကေသာ ေက်ာင္းသူ/သားမ်ားအား ေငးၾကည့္ရင္း အေတြးထဲေပၚလာသူက ကိုသု။ မ်က္ႏွာခပ္တည္တည္ေလးနဲ႕ စကားကို အပိုအလိုမရွိ၊ ကြက္တိသာေျပာတတ္ေသာကိုသု။ ျမင္ျမင္ခ်င္း ရင္ခုန္မိခဲ့ရေသာ ကိုသုႏွင့္အတူ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးထဲ လက္ခ်င္းတြဲလို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းခ်င္မိသည္။ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းေသာ အေတြးေလးမ်ားသည္ကား အေဝးမွ လက္ခ်င္းတြဲ၍ေျပးလာေနေသာ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္အား ျမင္လိုက္ရေသာအခ်ိန္တြင္ေတာ့ျဖင့္ မိုးႏွင့္အတူ႐ြာခ်လိုက္ေသာ တိမ္တိုက္ေလးမ်ားသဖြယ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကေလေတာ့သည္။
""""""""""""""""''''''''''''''""""""'
"သားရေ၊ ကားသံကြားတယ်။ သားအဖေ ပြန်လာပြီထင်တယ်"
သုတနဲ့ရဲရင့်တို့၏ ငြိမ်းချမ်းရေးဆွေးနွေးပွဲလေးအဆုံး ချစ်ကြည်ရေးပွဲတစ်ခု အစပြုလာခဲ့ပါသည်။
သုတမေမေက အိမ်ရှေ့ထွက်လာသလို ရဲရင့်ကလည်း ထရပ်လိုက်တာကြောင့် သုတကမော့ကြည့်မိသည်။
သူက ဘာသိလို့ ပါပြန်ပြီလဲ? ဧည့်သည်ကပါလာဦးမှာမို့ စိတ်ရှုပ်ရတဲ့အထဲ သူကတစ်မျိုး။
"ဦးမောင်၊ ပြန်လာတာစောတယ်နော်"
"သားရောက်နေတာလား? အတော်ပဲ၊ တစ်ခါတည်း မိတ်ဆက်ပေးရမယ်။ လာလေ၊ သား"
"သားလေးပါလာမယ်လို့ ကြိုပြောထားလို့ အန်တီက စောင့်နေတာ။ လာ၊ ကလေး"
"ဟုတ်ကဲ့ဗျ"
အားလုံးထိုင်ပြီးမှ ကောင်လေးက ခုံအလွတ်မှာဝင်ထိုင်လာသည်။
"ကဲ၊ သားရေ ... ဒါက မင်းအန်တီ ဒေါ်ခင်မေသက်၊ ဒါကတော့ ဦးရဲ့သား ခေသုတ၊ သူက သုတသူငယ်ချင်း ညီရဲရင့်တဲ့။ သူတို့က သားထက်တော့ အသက်ကြီးကြတယ်"
ကောင်လေးက တစ်ယောက်ချင်းစီကို အပြုံးလေးနဲ့နှုတ်ဆက်ပြီး
"တိမ်ယံပါဗျ။ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်"
"ဟုတ်ပြီ ကလေးရေ။ အိမ်မှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေလို့ရတယ်နော်။ အခန်းပြင်ပေးထားတယ်။ ကျောင်းကိစ္စကတော့ သားအစ်ကိုတွေ ကူညီပေးလိမ့်မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
"ခုနက အခန်းရှင်းနေသံကြားတာ သူ့အတွက်လား?"
"ဟုတ်တယ်လေ၊ နောက်နေ့ ကျောင်းကိစ္စတွေ ကူပေးလိုက်ဦး သုတရေ"
"ဟုတ်"
သုတက ဝတ်ကျေတမ်းကျေပြန်ဖြေလိုက်ပုံကို တိမ်ယံကကြည့်ပြီး
"ယံ ကျောင်းအပ်ဖို့က မေးကြည့်ပြီးပါပြီ၊ ကိုသု အလုပ်ရှုပ်မခံပါနဲ့"
ဘာဖြစ်တယ်? ယံတဲ့လား? ကိုသုတဲ့လား? မျက်စိကလည်း ခိုးခိုးကြည့်နေရတာနဲ့ စွေတော့မယ်။
"ဘာ အလုပ်ရှုပ်မှာမို့လဲ သားရယ်။ အားမနာနဲ့ ရတယ်"
"ဟုတ် ဦး။ ယံဘာသာလည်း အဆင်ပြေပါတယ်"
ဒီကလေးစုတ်က အခုမှရောက်တာကို အချိုးကမပြေဘူး။
ရဲရင့်တစ်ယောက် စိတ်ထဲတွေးတာတစ်မျိုး၊ ပါးစပ်ကပြောမိသည်က
"ရပါတယ် ညီရဲ့။ ကိုယ်တို့ ကျောင်းသွားရင် တစ်ခါတည်းလိုက်ခဲ့လေ"
"ဟုတ်ကဲ့ အစ်ကိုရဲရင့်။ ကျေးဇူးပါ"
ဪ၊ ငါ့ကျ အစ်ကိုရဲရင့်တဲ့။ တတ်လည်းတတ်နိုင်တယ်နော်။ စရောက်ကတည်းက အဆင်ပြေမနေဘူး။
"ကဲ၊ သားငယ် တိမ်ယံ ပင်ပန်းလာမှာပေါ့၊ နားလိုက်တော့လေ။ သုတရေ၊ အိတ်တွေကူသယ်ပြီး အခန်းလိုက်ပြပေးလိုက်"
"ဟုတ်ကဲ့ မေမေ။ လာလေ တိမ်ယံ"
သုတက အိတ်ဆီလက်လှမ်းလိုက်တော့
"ရပါတယ်၊ မသယ်ပါနဲ့။ နိုင်ပါတယ်၊ ယံ ငရဲကြီးနေပါ့မယ်"
"အင်း၊ တစ်အိတ်တော့ပေး"
"ဟုတ်၊ ဒါလေး"
ကြည့်မရတော့ဘူး။ နိုင်ရင်လည်း ကိုယ့်ဘာသာသယ်သွားပါလား? သူတို့မိသားစုရဲ့ဧည့်သည်မို့ ကိုယ်ကဘာမှဝင်မပြောပေမဲ့ တွေ့တွေ့ချင်းကို မြင်ရတာစိတ်အခန့်မသင့်ဘူး။
"မေမေသက်၊ ဦးမောင်၊ သားပြန်ဦးမယ်"
"အေး အေး၊ သား"
¤
ပါလာပြီ။ သုတမောင်းလာတဲ့ကားမှာ သူကဘေးကနေထိုင်လိုက်လာပြီး ဘာမေးနေတာလဲမသိ။ သုတဘက်ကို ကိုယ်တစ်ခြမ်းစောင်းနေပြီ။
မနေ့ညနေက ကိုယ်ပြန်သွားတာလည်း သုတက ဖုန်းလေးတောင်ဆက်မမေးဘူး။ အဲဒီကောင်လေးနဲ့ရော တစ်ညတည်းနဲ့တော်တော်ခင်သွားလို့ ဒီမနက် အခုလိုဖြစ်နေတာလား? နောက်မှမေးကြည့်ရမယ်။
ထွက်စောင့်နေရာကနေ စိတ်မကြည်လို့ သူတို့မမြင်ခင် ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်ထိုင်နေလိုက်တယ်။ ရှေ့ကနေ ဟွန်းတီးခေါ်နေတာသိပေမဲ့ ထိုင်ရာကမထမိ။
"ဟဲ့! ဪ ... မရှိဘူးလားလို့။ ဟိုမှာ သုတလေးလာခေါ်နေပြီထင်တယ်။ သွားတော့လေ"
"အထဲလာမှာပေါ့ မေမေရယ်။ အေးဆေးပေါ့"
"နင်တို့ ကောက်ကြပြန်ပြီလား? မနေ့ညနေက သွားချော့တာမဟုတ်ဘူးလား?"
"ဘာကိုချော့ရမှာလဲဗျာ?"
"အေးပါ၊ ရှင်လေးတို့ပဲ ဖြစ်နေကြပါ။ မနိုင်ဘူး၊ ကလေးတွေ"
အမေဖြစ်သူ နောက်ဘက်ပြန်ဝင်သွားတဲ့အထိ ညီရဲရင့်တို့ ထိုင်ရာကမထ။ သုတက အိမ်ထဲဝင်လာပြီး
"ဟာ! ရှိရဲ့သားနဲ့ ထွက်မလာဘူး။ သွားမယ်လေ၊ လာ"
လာပင့်မှကြွတဲ့ ညီရဲရင့်တစ်ယောက် ကားနားရောက်တော့ ပြဿနာရှာပြန်ပါသည်။
"ငါက ဘယ်မှာထိုင်ရမှာလဲ?"
"Driver seat မှာထိုင်"
"မင်းပေါင်ပေါ်လား? မထိုင်ဘူးနော်"
"မရွဲ့နဲ့"
"မင်းအရင်ပြောတာလေ"
သုတက စိုက်ကြည့်လာမှ ရဲရင့် နောက်ခန်းမှာဝင်ထိုင်လိုက်တော့သည်။ ရှေ့ခန်းက တိမ်ယံမှာ နေရာပဲဖယ်ပေးရတော့မလို၊ ဆင်းပြီးပဲနေခဲ့ရမလို ဖင်တကြွကြွ။
တစ်လမ်းလုံးလည်း စကားသိပ်မပြောဖြစ်ပြန်တော့ မျက်နှာတည်နဲ့နှစ်ယောက်ကြောင့် တိမ်ယံခမျာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ သူသိထားတာက ကိုသုတို့နှစ်ယောက်က သိပ်ချစ်ကြတဲ့သူငယ်ချင်းတွေတဲ့၊ နှစ်အိမ့်တစ်အိမ်လို ခင်မင်ရင်းနှီးနေကြတာတဲ့။ အခုတော့ ကားထဲကလေထုကြီးက အေးစက်လို့။
ကျောင်းရောက်တော့လည်း
"ဟိုကောင်၊ ဘယ်သွားတာလဲ? ငါတို့နဲ့လိုက်ခဲ့၊ တိမ်ယံကျောင်းအပ်ဖို့ လုပ်ပေးရဦးမယ်"
"ဗိုက်ဆာတယ်၊ Canteen ကစောင့်မယ်။ မင်းဘာသာ လိုက်လုပ်ပေးလိုက်"
"ဟိုလေ ... ယံ ကိုယ့်ဘာသာပဲ ..."
"ထားလိုက်၊ သွားရအောင်"
သုတက တိမ်ယံကို လက်ဆွဲခေါ်သွားတော့ တိမ်ယံ မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ပါသွားပြီး ပြန်လှည့်ကြည့်တဲ့ ရဲရင့်လည်း မျက်မှောင်အကျုံ့သား စိုက်ကြည့်နေတော့သည်။
ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ မသိဘူး။ ဒီမနက်ခင်း မြင်လေရာက စိတ်တိုင်းကျစရာမရှိ။ Canteen မှာ စားစရာမှာပြီးရုံရှိသေး၊ ဖုန်းကမြည်လာပြန်ပြီ။ မေနှင်းဆက်တာ ...
"အင်း၊ မေနှင်း"
"ကိုကို့လေသံက ဘာဖြစ်နေတာလဲ?"
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး"
"ဘာမှမဖြစ်ရင် အခုလာခေါ်"
"ပထမဆုံးအချိန်က အရေးကြီးနေလို့ နေ့လည်မှလာခဲ့မယ်ကွာ"
"အခုက အရမ်းအရေးကြီးနေတာလား?"
အသံက အနောက်ကထွက်လာတာကြောင့် လှည့်ကြည့်မိတော့ မေနှင်း။ ဘေးခုံမှာဝင်ထိုင်ပြီး မေးလာတာက
"ဖြေလေ၊ ဘာတွေအရေးကြီးနေတာလဲ?"
စိတ်ကမကြည်ပါဘူးဆို လာရစ်နေတော့
"မြင်တဲ့အတိုင်းပဲ"
"ကိုကို ဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ? ဒီအတိုင်းထိုင်နေတာက အရေးကြီးကိစ္စလား?"
"ဟုတ်တယ်"
ရဲရင့် အကန်တွေပဲပြောနေမိသည်။
"ရှင်က ဘာဖြစ်ချင်တာလဲ? မနေ့ကလည်း အဖက်မလုပ်ဘဲနေတယ်၊ အခုလည်း ပေါ်တင်ကြီးလိမ်တယ်၊ မေးတော့လည်း ရှင်ကပဲ အထက်စီးလေသံနဲ့။ ကျွန်မအမှားမပါဘဲ ရှင်လုပ်နေတဲ့အချိုးက ဘာတွေလဲ?"
"မေနှင်း၊ ငါသိပ်ပျော်နေတာမဟုတ်ဘူးနော်"
"အဲဒီတော့ ကျွန်မကချော့မော့ပြောရဦးမှာလား?"
"အဲဒီတော့ ဘာဖြစ်ချင်လဲ?"
"ရှင်က ... ဘာလဲ၊ ပြတ်ချင်လို့အကြောင်းရှာတာလား?
"မင်းသဘောပဲ"
"ကောင်းပြီလေ။ ယောက်ျားမရှားဘူး။ နှုတ်ဆက်ပါတယ်"
"Goodbye"
ဒါပဲလေ၊ နှစ်ယောက်လုံးက ဒီတစ်ယောက်နဲ့ပဲတွဲနေကြသူတွေလည်း မဟုတ်ကြဘူး။ စိတ်အခန့်မသင့်ရင် ပြတ်ရုံပဲပေါ့။ တကယ်တော့ သူလည်း ရည်းစားအသစ်တစ်ယောက်ရနေတာ ကိုယ်သိနေတာပဲလေ။
"ငါတို့က ဝင်ထိုင်ရမှာလား?"
"သုတ၊ ဝင်မထိုင်တော့ မတ်တပ်ရပ်နေမလို့လား?"
"ဘယ်သိနိုင်မလဲ? ရာသီဥတုက ဘာဖြစ်နေလဲမှမသိတာ"
ရဲရင့်က တိမ်ယံဘက်ကြည့်ပြီး
"ထိုင်လေ၊ ညီ"
"ဟုတ်"
တိမ်ယံကခေါင်းညိတ်ပြပြီး သုတရော၊ တိမ်ယံပါ ထိုင်လိုက်ကြသည်။ မှာစရာရှိတာမှာကြပြီးတော့ သုတစကားစလာသည်။
"မေနှင်းက ဘာလို့ထွက်သွားတာလဲ?"
"ပြတ်သွားတာလေ"
"အမ်! ဘယ်လိုလား?"
"အဲဒီလိုပဲ။ အကုန်ဖြတ်ပြီးပြီ"
ပြောပြီးမှ ကိုယ့်စကားကိုယ် သတိရသွားသည်။ မိန်းကလေးတွေနဲ့ မတွဲတော့ဘူးလို့ ပြောဖူးတာပဲ။ တွေ့ပြီလေ။
"တစ်ညတည်းနဲ့လေ?"
"ဟုတ်တယ်။ မင်းကျေနပ်ပြီလား?"
ငြိမ်ပြီးနားထောင်နေတဲ့ တိမ်ယံက ရဲရင့်ကိုကြည့်လာပြီး သုတဆီကို အကြည့်ရွေ့သွားသည်။
"ငါ့ကိုခေါင်းစဉ်မတပ်နဲ့"
ရဲရင့်အကြည့်တွေက သုတကိုငေးနေသည့် တိမ်ယံဆီ ရောက်သွားခဲ့ပြီ။
"ညီ၊ စားလေ။ ဘာတွေငေးနေတာလဲ?"
"ဗျာ! ဟုတ်။ ဘာမှ ... မဟုတ်ပါဘူး"
"မင်းလည်းစားလေ သုတ။ တိမ်ယံကျောင်းအပ်ဖို့က ပြီးပြီလား?"
"လိုတာတွေ တင်ထားခဲ့ပြီ။ ခဏနေမှ ပြန်သွားရမယ်။ ငွေစာရင်းဌာနက မဖွင့်သေးလို့"
"အင်း၊ ငါတို့လည်း ရှေ့နှစ်ချိန်လောက် လစ်လို့ရတာပဲ။ စောင့်ကြတာပေါ့"
"ဟာ၊ အဲဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့။ အစ်ကိုတို့ သွားတက်ကြပါ။ ယံတစ်ယောက်တည်းပဲ စောင့်လိုက်ပါ့မယ်"
"ရပါတယ် ညီရဲ့။ နှစ်ချိန်လောက်ပျက်လို့ ကိစ္စမရှိပါဘူး"
"မင်းသွားတက်ပြီး စာကူးထား၊ ရဲရင့်"
"အဲဒီလိုဆို စာစုံတဲ့မင်းကပဲ သွားတက်လေ။ ငါ ညီ့ကိုစောင့်ပေးလိုက်မယ်"
ဘာဖြစ်နေတာလဲ ရဲရင့်? ကောင်မလေးတွေနဲ့ မတွဲတော့ဘူးဆိုပြီး ညတွင်းချင်း အကုန်ဖြတ်ပစ်တယ်။ အခုက ကောင်လေးတွေဘက်လှည့်တာလား?
ငါ့အသည်းကလေ
မင်းချိန်သမျှမြားတွေနဲ့တင် ကွဲပါတယ်။
တကယ်ပစ်ဖို့ မလိုဘူးထင်တာပဲ။
"အေးလေ၊ ပြီးတာပဲ။ တိမ်ယံ၊ အစ်ကိုသွားပြီနော်"
"ဟုတ်ကဲ့ဗျ"
ရဲရင့်နှင့် တိမ်ယံအား ကျောခိုင်းကာ စာသင်ခန်းရှိရာသို့ လေးပင်သောခြေလှမ်းများဖြင့် လှမ်းလာခဲ့လိုက်မိသည်။ ရင်ထဲမှာတင်းကြပ်ဆို့နင့်မှုနှင့်အတူ မျက်ရည်တို့ကကျချင်လာပြီ။
"ငါမင်းကိုချစ်ရတာ ပင်ပန်းလိုက်တာ ရဲရင့်ရယ်။ ဒါပေမယ့် ငါ ဆက်ချစ်နေမိတုန်းပဲ။ မင်း ဘယ်ခြေလှမ်းတွေလှမ်းနေလဲဆိုတာ ငါသိတာပေါ့ရဲရင့်ရာ။ ငါ့ကို တော်ရုံပဲ နှိပ်စက်ပါ၊ ရဲရင့်ရယ်။ ငါနှလုံးသားတစ်စုံလည်း ဒဏ်ရာဗရပွနဲ့ သွေးစိမ်းရှင်ရှင်ထွက်နေပါပြီကွာ"
ငါ လုပ်သင့်လုပ်ထိုက်တာကို လုပ်တာမို့ မင်းနားလည်ပေးပါ၊ သုတ။ မင်းကငါ့အတွက်ပဲ သုတလေး။ မင်းကိုငါ ဘယ်သူ့လက်ထဲမှ မပေးနိုင်ဘူး။ ငါပွေချင်ပွေမယ်၊ ရှုပ်ချင်ရှုပ်မယ်။ မင်းကတော့မရဘူး သုတ။ မင်းကငါ့ကိုပဲ ... ငါ့ကိုပဲ ... ငါ့တစ်ယောက်တည်းကိုပဲကြည့်ပေးရမယ့်၊ ငါ့တစ်ယောက်တည်းအတွက်ပဲ တည်ရှိနေရမယ့်၊ ငါ့ရဲ့အချစ်ရဆုံးသော၊ တစ်ယောက်တည်းသော ငါ့ရဲ့သူငယ်ချင်းလေး။ သုတ၊ မင်းက ငါ့အချစ်ဆုံးလေးပဲ။
"ကိုရဲရင့်၊ အစ်ကို ... အစ်ကို "
"ဟင်၊ ဘာလဲ ယံလေး?"
"ဟို ... ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်? နေမကောင်းဘူးလား? ယံလေးခေါ်နေတာကြာပြီ"
"ဪ၊ ကောင်းပါတယ်ကွ။ အတွေးလွန်သွားလို့၊ ဟဟားး"
"ဟုတ်ကဲ့ဗျ"
"ကဲ တိမ်ယံ၊ ကိုယ်တို့လည်းသွားကြမယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ "
ရဲရင့်လည်း တိမ်ယံနဲ့အတူ ကျောင်းကိစ္စတွေလုပ်ဖို့ ကျောင်းသားရေးရာဘက်ကို ချီတက်ခဲ့ကြပါတော့တယ်။
ကျောင်းအပ်ခြင်းကိစ္စများသည် ထင်သလောက်မလွယ်ကူဘူးဆိုတာ ကျောင်းအပ်ဖူးတဲ့ကျောင်းသားတိုင်း သိပေလိမ့်မည်။
အခုလည်း လှုပ်ပဲ့လှုပ်ပဲ့လုပ်နေတဲ့ တိမ်ယံလက်ကိုဆွဲလို့ တစ်နေရာပြီးတစ်နေရာ သွားနေရသည်မှာ မောဟိုက်နေပေပြီ။
ကျောင်းသားရေးရာမှာ နာမည်စာရင်းပေး၊ စားပွဲတွေတစ်ခုပြီးတစ်ခု လက်မှတ်လိုက်ထိုး၊ ဟော! လေးထပ်ဆောင်ကြီးရှိရာတစ်ခါပြေး၊ ငွေစာရင်းဌာနမှာငွေသွင်း၊ တစ်ခါ ခုံနံပါတ်ထုတ်၊ ဟော ကျောင်းသားကတ်အတွက်ပုံရိုက်၊ ပြီးမှ စာအုပ်ထုတ်။ အကုန်လုံးလည်းပြီးရော လူလည်း မြော့မြော့သာကျန်တော့လေသည်။
"ဟူးး အမလေး၊ အမလေး! မောလိုက်တာဟ"
"ကိုရဲရင့် ရေသောက်ပါ့လား၊ ရော့"
"အင်း၊ ကျေးဇူး"
"ဟို ... ဆယ့်နှစ်နာရီတောင်ကျော်နေပြီ။ တစ်ခုခုစားကြမယ်လေ ကိုရဲရင့်။ ကိုသုကိုရော ခေါ်လို့ရတယ်မလား?"
"အင်း၊ ခဏ။ ကိုယ်ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်"
"ဟယ်လို။ သုတ၊ အတန်းချိန်ပြီးပြီလား?"
"..."
"အင်း ငါလာခေါ်မယ်၊ ခဏစောင့်နေ"
"....."
"ဟာ၊ မရှည်နဲ့ကွာ! စောင့်နေဆိုမှပဲကွာ၊ ဒါပဲ"
"တိမ်ယံ"
"ဗျာ"
"ဒီနားလေးမှာ ခဏစောင့်နေနော်။ ကိုယ်သုတကိုသွားခေါ်ပြီး ပြန်လာခဲ့မယ်၊ ကြားလား"
"ဟို၊ ဟို ... အစ်ကို ... အစ်ကိုရဲရင့်ရေ"
တစ်ဘက်က ဘာပြန်ပြောလိုက်သည်မသိ၊ ရဲရင့်ကတော့ တိမ်ယံအား လေးထပ်ဆောင်ရှေ့ ရေတမာတန်းလမ်းက ရေတမာပင်အောက် ခုံတန်းလေးမှာ ထားခဲ့ပြီး သုတရှိရာအခန်းရှေ့ကို အပြေးထွက်သွားလေတော့သည်။ ကျန်ခဲ့ရသည့် တိမ်ယံမှာတော့ ခုံလေးပေါ်ထိုင်ရင်း အစ်ကိုတို့ပြန်အလာကိုသာ စောင့်နေရပါတော့တယ်။
သုတ အတန်းရှေ့လေးမှာ ရပ်စောင့်ရင်း တစ်ယောက်တည်း ပွစိပွစိနှင့်ရေရွတ်နေလေရဲ့။
"မနက်ကတော့ ငါ့ကိုပထုတ်ပြီး အခုမှ စိတ်မချသလိုလိုဘာလိုလိုနဲ့။ သောက်ကောင်! ငါ့ကိုဘာမှတ်နေလဲမသိဘူး"
"သုတလေး၊ ဟီးးး"
"ဘာဖြစ်တာလဲ ရုပ်က! ငါ့ကို နွားပွဲစားများမှတ်နေလား?"
"ငါမှာ မင်းကို လွမ်းနေရတာ။ ပြီးတော့ တိမ်ယံကိစ္စတွေလိုက်လုပ်ပေးရတာ မောနေရော"
"အေး၊ ပြောမှသတိရတယ်။ ဘယ်မလဲ ယံလေး?"
"ရေတမာပင်တန်းမှာ ထားခဲ့တယ်"
"အယ် ... တစ်ယောက်တည်း?"
"အေး"
"ကောင်းရော! အခုမှစရောက်ဖူးတဲ့သူကို တစ်ယောက်တည်းထားခဲ့ရလား ရဲရင့်ရယ်"
"မင်းကလည်း၊ အခုမြန်မြန်သွားရင်ရောက်နေပြီ။ လာ၊ ငါ ဗိုက်လည်းဆာတယ်"
"အေးပါကွာ "
တိမ်ယံ ထိုင်နေရင်း ကျောင်းပတ်ဝန်းကျင်ကို မျက်စိကစားနေမိတယ်။
တချို့က အုပ်စုလိုက်၊ တချို့ကတစ်ယောက်တည်း၊ တချို့ကချစ်သူတွေထင်ပါရဲ့ လက်ချင်းတွဲလို့။ ထိုသွားလာနေကြသော ကျောင်းသူ/သားများအား ငေးကြည့်ရင်း အတွေးထဲပေါ်လာသူက ကိုသု။ မျက်နှာခပ်တည်တည်လေးနဲ့ စကားကို အပိုအလိုမရှိ၊ ကွက်တိသာပြောတတ်သောကိုသု။ မြင်မြင်ချင်း ရင်ခုန်မိခဲ့ရသော ကိုသုနှင့်အတူ ကျောင်းတော်ကြီးထဲ လက်ချင်းတွဲလို့ လျှောက်လှမ်းချင်မိသည်။ ကြည်နူးစရာကောင်းသော အတွေးလေးများသည်ကား အဝေးမှ လက်ချင်းတွဲ၍ပြေးလာနေသော ကောင်လေးနှစ်ယောက်အား မြင်လိုက်ရသောအချိန်တွင်တော့ဖြင့် မိုးနှင့်အတူရွာချလိုက်သော တိမ်တိုက်လေးများသဖွယ် ပျောက်ကွယ်သွားကြလေတော့သည်။
""""""""""""""""''''''''''''''""""""'
JastinHninn & Demon_One
သုတနဲ႔ရဲရင့္တို႔၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေလးအဆံုး ခ်စ္ၾကည္ေရးပြဲတစ္ခု အစျပဳလာခဲ့ပါသည္။
သုတေမေမက အိ္မ္ေရွ႕ထြက္လာသလို ရဲရင့္ကလည္း ထရပ္လိုက္တာေၾကာင့္ သုတကေမာ့ၾကည့္မိသည္။
သူက ဘာသိလို႔ ပါျပန္ၿပီလဲ? ဧည့္သည္ကပါလာဦးမွာမို႔ စိတ္ရႈပ္ရတဲ့အထဲ သူကတစ္မ်ိဳး။
"ဦးေမာင္၊ ျပန္လာတာေစာတယ္ေနာ္"
"သားေရာက္ေနတာလား? အေတာ္ပဲ၊ တစ္ခါတည္း မိတ္ဆက္ေပးရမယ္။ လာေလ၊ သား"
"သားေလးပါလာမယ္လို႔ ႀကိဳေျပာထားလို႔ အန္တီက ေစာင့္ေနတာ။ လာ၊ ကေလး"
"ဟုတ္ကဲ့ဗ်"
အားလံုးထိုင္ၿပီးမွ ေကာင္ေလးက ခံုအလြတ္မွာဝင္ထိုင္လာသည္။
"ကဲ၊ သားေရ ... ဒါက မင္းအန္တီ ေဒၚခင္ေမသက္၊ ဒါကေတာ့ ဦးရဲ႕သား ေခသုတ၊ သူက သုတသူငယ္ခ်င္း ညီရဲရင့္တဲ့။ သူတို႔က သားထက္ေတာ့ အသက္ႀကီးၾကတယ္"
ေကာင္ေလးက တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို အျပံဳးေလးနဲ႔ႏႈတ္ဆက္ၿပီး
"တိမ္ယံပါဗ်။ ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္"
"ဟုတ္ၿပီ ကေလးေရ။ အိမ္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနလို႔ရတယ္ေနာ္။ အခန္းျပင္ေပးထားတယ္။ ေက်ာင္းကိစၥကေတာ့ သားအစ္ကိုေတြ ကူညီေပးလိမ့္မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
"ခုနက အခန္းရွင္းေနသံၾကားတာ သူ႔အတြက္လား?"
"ဟုတ္တယ္ေလ၊ ေနာက္ေန႔ ေက်ာင္းကိစၥေတြ ကူေပးလိုက္ဦး သုတေရ"
"ဟုတ္"
သုတက ဝတ္ေက်တမ္းေက်ျပန္ေျဖလိုက္ပံုကို တိမ္ယံကၾကည့္ၿပီး
"ယံ ေက်ာင္းအပ္ဖို႔က ေမးၾကည့္ၿပီးပါၿပီ၊ ကိုသု အလုပ္႐ႈပ္မခံပါနဲ႔"
ဘာျဖစ္တယ္? ယံတဲ့လား? ကိုသုတဲ့လား? မ်က္စိကလည္း ခိုးခိုးၾကည့္ေနရတာနဲ႔ ေစြေတာ့မယ္။
"ဘာ အလုပ္႐ႈပ္မွာမို႔လဲ သားရယ္။ အားမနာနဲ႔ ရတယ္"
"ဟုတ္ ဦး။ ယံဘာသာလည္း အဆင္ေျပပါတယ္"
ဒီကေလးစုတ္က အခုမွေရာက္တာကို အခ်ိဳးကမေျပဘူး။
ရဲရင့္တစ္ေယာက္ စိတ္ထဲေတြးတာတစ္မ်ိဳး၊ ပါးစပ္ကေျပာမိသည္က
"ရပါတယ္ ညီရဲ႕။ ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းသြားရင္ တစ္ခါတည္းလိုက္ခဲ့ေလ"
"ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကိုရဲရင့္။ ေက်းဇူးပါ"
ဪ၊ ငါ့က် အစ္ကိုရဲရင့္တဲ့။ တတ္လည္းတတ္ႏိုင္တယ္ေနာ္။ စေရာက္ကတည္းက အဆင္ေျပမေနဘူး။
"ကဲ၊ သားငယ္ တိမ္ယံ ပင္ပန္းလာမွာေပါ့၊ နားလိုက္ေတာ့ေလ။ သုတေရ၊ အိတ္ေတြကူသယ္ၿပီး အခန္းလိုက္ျပေပးလိုက္"
"ဟုတ္ကဲ့ ေမေမ။ လာေလ တိမ္ယံ"
သုတက အိတ္ဆီလက္လွမ္းလိုက္ေတာ့
"ရပါတယ္၊ မသယ္ပါနဲ႔။ ႏိုင္ပါတယ္၊ ယံ ငရဲႀကီးေနပါ့မယ္"
"အင္း၊ တစ္အိတ္ေတာ့ေပး"
"ဟုတ္၊ ဒါေလး"
ၾကည့္မရေတာ့ဘူး။ ႏိုင္ရင္လည္း ကိုယ့္ဘာသာသယ္သြားပါလား? သူတို႔မိသားစုရဲ႕ဧည့္သည္မို႔ ကိုယ္ကဘာမွဝင္မေျပာေပမဲ့ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းကို ျမင္ရတာစိတ္အခန္႔မသင့္ဘူး။
"ေမေမသက္၊ ဦးေမာင္၊ သားျပန္ဦးမယ္"
"ေအး ေအး၊ သား"
¤
ပါလာၿပီ။ သုတေမာင္းလာတဲ့ကားမွာ သူကေဘးကေနထိုင္လိုက္လာၿပီး ဘာေမးေနတာလဲမသိ။ သုတဘက္ကို ကိုယ္တစ္ျခမ္းေစာင္းေနၿပီ။
မေန႔ညေနက ကိုယ္ျပန္သြားတာလည္း သုတက ဖုန္းေလးေတာင္ဆက္မေမးဘူး။ အဲဒီေကာင္ေလးနဲ႔ေရာ တစ္ညတည္းနဲ႔ေတာ္ေတာ္ခင္သြားလို႔ ဒီမနက္ အခုလိုျဖစ္ေနတာလား? ေနာက္မွေမးၾကည့္ရမယ္။
ထြက္ေစာင့္ေနရာကေန စိတ္မၾကည္လို႔ သူတို႔မျမင္ခင္ ဧည့္ခန္းထဲ ျပန္ဝင္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ ေရွ႕ကေန ဟြန္းတီးေခၚေနတာသိေပမဲ့ ထိုင္ရာကမထမိ။
"ဟဲ့! ဪ ... မရွိဘူးလားလို႔။ ဟိုမွာ သုတေလးလာေခၚေနၿပီထင္တယ္။ သြားေတာ့ေလ"
"အထဲလာမွာေပါ့ ေမေမရယ္။ ေအးေဆးေပါ့"
"နင္တို႔ ေကာက္ၾကျပန္ၿပီလား? မေန႔ညေနက သြားေခ်ာ့တာမဟုတ္ဘူးလား?"
"ဘာကိုေခ်ာ့ရမွာလဲဗ်ာ?"
"ေအးပါ၊ ရွင္ေလးတို႔ပဲ ျဖစ္ေနၾကပါ။ မႏိုင္ဘူး၊ ကေလးေတြ"
အေမျဖစ္သူ ေနာက္ဘက္ျပန္ဝင္သြားတဲ့အထိ ညီရဲရင့္တို႔ ထိုင္ရာကမထ။ သုတက အိမ္ထဲဝင္လာၿပီး
"ဟာ! ရွိရဲ႕သားနဲ႔ ထြက္မလာဘူး။ သြားမယ္ေလ၊ လာ"
လာပင့္မွႂကြတဲ့ ညီရဲရင့္တစ္ေယာက္ ကားနားေရာက္ေတာ့ ျပႆနာရွာျပန္ပါသည္။
"ငါက ဘယ္မွာထိုင္ရမွာလဲ?"
"Driver seat မွာထိုင္"
"မင္းေပါင္ေပၚလား? မထိုင္ဘူးေနာ္"
"မရြဲ႕နဲ႔"
"မင္းအရင္ေျပာတာေလ"
သုတက စိုက္ၾကည့္လာမွ ရဲရင့္ ေနာက္ခန္းမွာဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့သည္။ ေရွ႕ခန္းက တိမ္ယံမွာ ေနရာပဲဖယ္ေပးရေတာ့မလို၊ ဆင္းၿပီးပဲေနခဲ့ရမလို ဖင္တႂကြႂကြ။
တစ္လမ္းလံုးလည္း စကားသိပ္မေျပာျဖစ္ျပန္ေတာ့ မ်က္ႏွာတည္နဲ႔ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ တိမ္ယံခမ်ာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ သူသိထားတာက ကိုသုတို႔ႏွစ္ေယာက္က သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြတဲ့၊ ႏွစ္အိမ့္တစ္အိမ္လို ခင္မင္ရင္းႏွီးေနၾကတာတဲ့။ အခုေတာ့ ကားထဲကေလထုႀကီးက ေအးစက္လို႔။
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့လည္း
"ဟိုေကာင္၊ ဘယ္သြားတာလဲ? ငါတို႔နဲ႔လိုက္ခဲ့၊ တိမ္ယံေက်ာင္းအပ္ဖို႔ လုပ္ေပးရဦးမယ္"
"ဗိုက္ဆာတယ္၊ Canteen ကေစာင့္မယ္။ မင္းဘာသာ လိုက္လုပ္ေပးလိုက္"
"ဟိုေလ ... ယံ ကိုယ့္ဘာသာပဲ ..."
"ထားလိုက္၊ သြားရေအာင္"
သုတက တိမ္ယံကို လက္ဆြဲေခၚသြားေတာ့ တိမ္ယံ မ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႔ပါသြားၿပီး ျပန္လွည့္ၾကည့္တဲ့ ရဲရင့္လည္း မ်က္ေမွာင္အက်ံဳ႕သား စိုက္ၾကည့္ေနေတာ့သည္။
ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ မသိဘူး။ ဒီမနက္ခင္း ျမင္ေလရာက စိတ္တိုင္းက်စရာမရွိ။ Canteen မွာ စားစရာမွာၿပီး႐ံုရွိေသး၊ ဖုန္းကျမည္လာျပန္ၿပီ။ ေမႏွင္းဆက္တာ ...
"အင္း၊ ေမႏွင္း"
"ကိုကို႔ေလသံက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ?"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
"ဘာမွမျဖစ္ရင္ အခုလာေခၚ"
"ပထမဆံုးအခ်ိန္က အေရးႀကီးေနလို႔ ေန႔လည္မွလာခဲ့မယ္ကြာ"
"အခုက အရမ္းအေရးႀကီးေနတာလား?"
အသံက အေနာက္ကထြက္လာတာေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ေမႏွင္း။ ေဘးခံုမွာဝင္ထိုင္ၿပီး ေမးလာတာက
"ေျဖေလ၊ ဘာေတြအေရးႀကီးေနတာလဲ?"
စိတ္ကမၾကည္ပါဘူးဆို လာရစ္ေနေတာ့
"ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ"
"ကိုကို ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ? ဒီအတိုင္းထိုင္ေနတာက အေရးႀကီးကိစၥလား?"
"ဟုတ္တယ္"
ရဲရင့္ အကန္ေတြပဲေျပာေနမိသည္။
"ရွင္က ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ? မေန႔ကလည္း အဖက္မလုပ္ဘဲေနတယ္၊ အခုလည္း ေပၚတင္ႀကီးလိမ္တယ္၊ ေမးေတာ့လည္း ရွင္ကပဲ အထက္စီးေလသံနဲ႔။ ကၽြန္မအမွားမပါဘဲ ရွင္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိဳးက ဘာေတြလဲ?"
"ေမႏွင္း၊ ငါသိပ္ေပ်ာ္ေနတာမဟုတ္ဘူးေနာ္"
"အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မကေခ်ာ့ေမာ့ေျပာရဦးမွာလား?"
"အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ?"
"ရွင္က ... ဘာလဲ၊ ျပတ္ခ်င္လို႔အေၾကာင္းရွာတာလား?
"မင္းသေဘာပဲ"
"ေကာင္းၿပီေလ။ ေယာက္်ားမရွားဘူး။ နႈတ္ဆက္ပါတယ္"
"Goodbye"
ဒါပဲေလ၊ ႏွစ္ေယာက္လံုးက ဒီတစ္ေယာက္နဲ႔ပဲတြဲေနၾကသူေတြလည္း မဟုတ္ၾကဘူး။ စိတ္အခန္႔မသင့္ရင္ ျပတ္႐ံုပဲေပါ့။ တကယ္ေတာ့ သူလည္း ရည္းစားအသစ္တစ္ေယာက္ရေနတာ ကိုယ္သိေနတာပဲေလ။
"ငါတို႔က ဝင္ထိုင္ရမွာလား?"
"သုတ၊ ဝင္မထိုင္ေတာ့ မတ္တပ္ရပ္ေနမလို႔လား?"
"ဘယ္သိႏိုင္မလဲ? ရာသီဥတုက ဘာျဖစ္ေနလဲမွမသိတာ"
ရဲရင့္က တိမ္ယံဘက္ၾကည့္ၿပီး
"ထိုင္ေလ၊ ညီ"
"ဟုတ္"
တိမ္ယံကေခါင္းညိတ္ျပၿပီး သုတေရာ၊ တိမ္ယံပါ ထိုင္လိုက္ၾကသည္။ မွာစရာရွိတာမွာၾကၿပီးေတာ့ သုတစကားစလာသည္။
"ေမႏွင္းက ဘာလို႔ထြက္သြားတာလဲ?"
"ျပတ္သြားတာေလ"
"အမ္! ဘယ္လိုလား?"
"အဲဒီလိုပဲ။ အကုန္ျဖတ္ၿပီးၿပီ"
ေျပာၿပီးမွ ကိုယ့္စကားကိုယ္ သတိရသြားသည္။ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ မတြဲေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာဖူးတာပဲ။ ေတြ႕ၿပီေလ။
"တစ္ညတည္းနဲ႔ေလ?"
"ဟုတ္တယ္။ မင္းေက်နပ္ၿပီလား?"
ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနတဲ့ တိမ္ယံက ရဲရင့္ကိုၾကည့္လာၿပီး သုတဆီကို အၾကည့္ေရြ႕သြားသည္။
"ငါ့ကိုေခါင္းစဥ္မတပ္နဲ႔"
ရဲရင့္အၾကည့္ေတြက သုတကိုေငးေနသည့္ တိမ္ယံဆီ ေရာက္သြားခဲ့ၿပီ။
"ညီ၊ စားေလ။ ဘာေတြေငးေနတာလဲ?"
"ဗ်ာ! ဟုတ္။ ဘာမွ ... မဟုတ္ပါဘူး"
"မင္းလည္းစားေလ သုတ။ တိမ္ယံေက်ာင္းအပ္ဖို႔က ၿပီးၿပီလား?"
"လိုတာေတြ တင္ထားခဲ့ၿပီ။ ခဏေနမွ ျပန္သြားရမယ္။ ေငြစာရင္းဌာနက မဖြင့္ေသးလို႔"
"အင္း၊ ငါတို႔လည္း ေရွ႕ႏွစ္ခ်ိန္ေလာက္ လစ္လို႔ရတာပဲ။ ေစာင့္ၾကတာေပါ့"
"ဟာ၊ အဲဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႔။ အစ္ကိုတို႔ သြားတက္ၾကပါ။ ယံတစ္ေယာက္တည္းပဲ ေစာင့္လိုက္ပါ့မယ္"
"ရပါတယ္ ညီရဲ႕။ ႏွစ္ခ်ိန္ေလာက္ပ်က္လို႔ ကိစၥမရွိပါဘူး"
"မင္းသြားတက္ၿပီး စာကူးထား၊ ရဲရင့္"
"အဲဒီလိုဆို စာစံုတဲ့မင္းကပဲ သြားတက္ေလ။ ငါ ညီ့ကိုေစာင့္ေပးလိုက္မယ္"
ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ရဲရင့္? ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ မတြဲေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ညတြင္းခ်င္း အကုန္ျဖတ္ပစ္တယ္။ အခုက ေကာင္ေလးေတြဘက္လွည့္တာလား?
ငါ့အသည္းကေလ
မင္းခ်ိန္သမၽွျမားေတြနဲ႔တင္ ကြဲပါတယ္။
တကယ္ပစ္ဖို႔ မလိုဘူးထင္တာပဲ။
"ေအးေလ၊ ၿပီးတာပဲ။ တိမ္ယံ၊ အစ္ကိုသြားၿပီေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ဗ်"
ရဲရင့္ႏွင့္ တိမ္ယံအား ေက်ာခိုင္းကာ စာသင္ခန္းရွိရာသို႔ ေလးပင္ေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ လွမ္းလာခဲ့လိုက္မိသည္။ ရင္ထဲမွာတင္းၾကပ္ဆို႔နင့္မႈႏွင့္အတူ မ်က္ရည္တို႔ကက်ခ်င္လာၿပီ။
"ငါမင္းကိုခ်စ္ရတာ ပင္ပန္းလိုက္တာ ရဲရင့္ရယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ ဆက္ခ်စ္ေနမိတုန္းပဲ။ မင္း ဘယ္ေျခလွမ္းေတြလွမ္းေနလဲဆိုတာ ငါသိတာေပါ့ရဲရင့္ရာ။ ငါ့ကို ေတာ္႐ုံပဲ ႏွိပ္စက္ပါ၊ ရဲရင့္ရယ္။ ငါႏွလုံးသားတစ္စုံလည္း ဒဏ္ရာဗရပြနဲ႕ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ထြက္ေနပါၿပီကြာ"
ငါ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို လုပ္တာမို႔ မင္းနားလည္ေပးပါ၊ သုတ။ မင္းကငါ့အတြက္ပဲ သုတေလး။ မင္းကိုငါ ဘယ္သူ႕လက္ထဲမွ မေပးနိုင္ဘူး။ ငါေပြခ်င္ေပြမယ္၊ ရႈပ္ခ်င္ရႈပ္မယ္။ မင္းကေတာ့မရဘူး သုတ။ မင္းကငါ့ကိုပဲ ... ငါ့ကိုပဲ ... ငါ့တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲၾကည့္ေပးရမယ့္၊ ငါ့တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ပဲ တည္ရွိေနရမယ့္၊ ငါ့ရဲ႕အခ်စ္ရဆုံးေသာ၊ တစ္ေယာက္တည္းေသာ ငါ့ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေလး။ သုတ၊ မင္းက ငါ့အခ်စ္ဆုံးေလးပဲ။
"ကိုရဲရင့္၊ အစ္ကို ... အစ္ကို "
"ဟင္၊ ဘာလဲ ယံေလး?"
"ဟို ... ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္? ေနမေကာင္းဘူးလား? ယံေလးေခၚေနတာၾကာၿပီ"
"ဪ၊ ေကာင္းပါတယ္ကြ။ အေတြးလြန္သြားလို႔၊ ဟဟားး"
"ဟုတ္ကဲ့ဗ်"
"ကဲ တိမ္ယံ၊ ကိုယ္တို႔လည္းသြားၾကမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ "
ရဲရင့္လည္း တိမ္ယံနဲ႕အတူ ေက်ာင္းကိစၥေတြလုပ္ဖို႔ ေက်ာင္းသားေရးရာဘက္ကို ခ်ီတက္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
ေက်ာင္းအပ္ျခင္းကိစၥမ်ားသည္ ထင္သေလာက္မလြယ္ကူဘူးဆိုတာ ေက်ာင္းအပ္ဖူးတဲ့ေက်ာင္းသားတိုင္း သ္ိေပလိမ့္မည္။
အခုလည္း လႈပ္ပဲ့လႈပ္ပဲ့လုပ္ေနတဲ့ တိမ္ယံလက္ကိုဆြဲလို႔ တစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာ သြားေနရသည္မွာ ေမာဟိုက္ေနေပၿပီ။
ေက်ာင္းသားေရးရာမွာ နာမည္စာရင္းေပး၊ စားပြဲေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခု လက္မွတ္လိုက္ထိုး၊ ေဟာ! ေလးထပ္ေဆာင္ႀကီးရွိရာတစ္ခါေျပး၊ ေငြစာရင္းဌာနမွာေငြသြင္း၊ တစ္ခါ ခုံနံပါတ္ထုတ္၊ ေဟာ ေက်ာင္းသားကတ္အတြက္ပုံရိုက္၊ ၿပီးမွ စာအုပ္ထုတ္။ အကုန္လုံးလည္းၿပီးေရာ လူလည္း ေျမာ့ေျမာ့သာက်န္ေတာ့ေလသည္။
"ဟူးး အမေလး၊ အမေလး! ေမာလိုက္တာဟ"
"ကိုရဲရင့္ ေရေသာက္ပါ့လား၊ ေရာ့"
"အင္း၊ ေက်းဇူး"
"ဟို ... ဆယ့္ႏွစ္နာရီေတာင္ေက်ာ္ေနၿပီ။ တစ္ခုခုစားၾကမယ္ေလ ကိုရဲရင့္။ ကိုသုကိုေရာ ေခၚလို႔ရတယ္မလား?"
"အင္း၊ ခဏ။ ကိုယ္ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္"
"ဟယ္လို။ သုတ၊ အတန္းခ်ိန္ၿပီးၿပီလား?"
"..."
"အင္း ငါလာေခၚမယ္၊ ခဏေစာင့္ေန"
"....."
"ဟာ၊ မရွည္နဲ႕ကြာ! ေစာင့္ေနဆိုမွပဲကြာ၊ ဒါပဲ"
"တိမ္ယံ"
"ဗ်ာ"
"ဒီနားေလးမွာ ခဏေစာင့္ေနေနာ္။ ကိုယ္သုတကိုသြားေခၚၿပီး ျပန္လာခဲ့မယ္၊ ၾကားလား"
"ဟို၊ ဟို ... အစ္ကို ... အစ္ကိုရဲရင့္ေရ"
တစ္ဘက္က ဘာျပန္ေျပာလိုက္သည္မသိ၊ ရဲရင့္ကေတာ့ တိမ္ယံအား ေလးထပ္ေဆာင္ေရွ႕ ေရတမာတန္းလမ္းက ေရတမာပင္ေအာက္ ခုံတန္းေလးမွာ ထားခဲ့ၿပီး သုတရွိရာအခန္းေရွ႕ကို အေျပးထြက္သြားေလေတာ့သည္။ က်န္ခဲ့ရသည့္ တိမ္ယံမွာေတာ့ ခုံေလးေပၚထိုင္ရင္း အစ္ကိုတို႔ျပန္အလာကိုသာ ေစာင့္ေနရပါေတာ့တယ္။
သုတ အတန္းေရွ႕ေလးမွာ ရပ္ေစာင့္ရင္း တစ္ေယာက္တည္း ပြစိပြစိႏွင့္ေရ႐ြတ္ေနေလရဲ႕။
"မနက္ကေတာ့ ငါ့ကိုပထုတ္ၿပီး အခုမွ စိတ္မခ်သလိုလိုဘာလိုလိုနဲ႕။ ေသာက္ေကာင္! ငါ့ကိုဘာမွတ္ေနလဲမသိဘူး"
"သုတေလး၊ ဟီးးး"
"ဘာျဖစ္တာလဲ ႐ုပ္က! ငါ့ကို ႏြားပြဲစားမ်ားမွတ္ေနလား?"
"ငါမွာ မင္းကို လြမ္းေနရတာ။ ၿပီးေတာ့ တိမ္ယံကိစၥေတြလိုက္လုပ္ေပးရတာ ေမာေနေရာ"
"ေအး၊ ေျပာမွသတိရတယ္။ ဘယ္မလဲ ယံေလး?"
"ေရတမာပင္တန္းမွာ ထားခဲ့တယ္"
"အယ္ ... တစ္ေယာက္တည္း?"
"ေအး"
"ေကာင္းေရာ! အခုမွစေရာက္ဖူးတဲ့သူကို တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ရလား ရဲရင့္ရယ္"
"မင္းကလည္း၊ အခုျမန္ျမန္သြားရင္ေရာက္ေနၿပီ။ လာ၊ ငါ ဗိုက္လည္းဆာတယ္"
"ေအးပါကြာ "
တိမ္ယံ ထိုင္ေနရင္း ေက်ာင္းပတ္ဝန္းက်င္ကို မ်က္စိကစားေနမိတယ္။
တခ်ိဳ႕က အုပ္စုလိုက္၊ တခ်ိဳ႕ကတစ္ေယာက္တည္း၊ တခ်ိဳ႕ကခ်စ္သူေတြထင္ပါရဲ႕ လက္ခ်င္းတြဲလို႔။ ထိုသြားလာေနၾကေသာ ေက်ာင္းသူ/သားမ်ားအား ေငးၾကည့္ရင္း အေတြးထဲေပၚလာသူက ကိုသု။ မ်က္ႏွာခပ္တည္တည္ေလးနဲ႕ စကားကို အပိုအလိုမရွိ၊ ကြက္တိသာေျပာတတ္ေသာကိုသု။ ျမင္ျမင္ခ်င္း ရင္ခုန္မိခဲ့ရေသာ ကိုသုႏွင့္အတူ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးထဲ လက္ခ်င္းတြဲလို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းခ်င္မိသည္။ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းေသာ အေတြးေလးမ်ားသည္ကား အေဝးမွ လက္ခ်င္းတြဲ၍ေျပးလာေနေသာ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္အား ျမင္လိုက္ရေသာအခ်ိန္တြင္ေတာ့ျဖင့္ မိုးႏွင့္အတူ႐ြာခ်လိုက္ေသာ တိမ္တိုက္ေလးမ်ားသဖြယ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကေလေတာ့သည္။
""""""""""""""""''''''''''''''""""""'
"သားရေ၊ ကားသံကြားတယ်။ သားအဖေ ပြန်လာပြီထင်တယ်"
သုတနဲ့ရဲရင့်တို့၏ ငြိမ်းချမ်းရေးဆွေးနွေးပွဲလေးအဆုံး ချစ်ကြည်ရေးပွဲတစ်ခု အစပြုလာခဲ့ပါသည်။
သုတမေမေက အိမ်ရှေ့ထွက်လာသလို ရဲရင့်ကလည်း ထရပ်လိုက်တာကြောင့် သုတကမော့ကြည့်မိသည်။
သူက ဘာသိလို့ ပါပြန်ပြီလဲ? ဧည့်သည်ကပါလာဦးမှာမို့ စိတ်ရှုပ်ရတဲ့အထဲ သူကတစ်မျိုး။
"ဦးမောင်၊ ပြန်လာတာစောတယ်နော်"
"သားရောက်နေတာလား? အတော်ပဲ၊ တစ်ခါတည်း မိတ်ဆက်ပေးရမယ်။ လာလေ၊ သား"
"သားလေးပါလာမယ်လို့ ကြိုပြောထားလို့ အန်တီက စောင့်နေတာ။ လာ၊ ကလေး"
"ဟုတ်ကဲ့ဗျ"
အားလုံးထိုင်ပြီးမှ ကောင်လေးက ခုံအလွတ်မှာဝင်ထိုင်လာသည်။
"ကဲ၊ သားရေ ... ဒါက မင်းအန်တီ ဒေါ်ခင်မေသက်၊ ဒါကတော့ ဦးရဲ့သား ခေသုတ၊ သူက သုတသူငယ်ချင်း ညီရဲရင့်တဲ့။ သူတို့က သားထက်တော့ အသက်ကြီးကြတယ်"
ကောင်လေးက တစ်ယောက်ချင်းစီကို အပြုံးလေးနဲ့နှုတ်ဆက်ပြီး
"တိမ်ယံပါဗျ။ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်"
"ဟုတ်ပြီ ကလေးရေ။ အိမ်မှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေလို့ရတယ်နော်။ အခန်းပြင်ပေးထားတယ်။ ကျောင်းကိစ္စကတော့ သားအစ်ကိုတွေ ကူညီပေးလိမ့်မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
"ခုနက အခန်းရှင်းနေသံကြားတာ သူ့အတွက်လား?"
"ဟုတ်တယ်လေ၊ နောက်နေ့ ကျောင်းကိစ္စတွေ ကူပေးလိုက်ဦး သုတရေ"
"ဟုတ်"
သုတက ဝတ်ကျေတမ်းကျေပြန်ဖြေလိုက်ပုံကို တိမ်ယံကကြည့်ပြီး
"ယံ ကျောင်းအပ်ဖို့က မေးကြည့်ပြီးပါပြီ၊ ကိုသု အလုပ်ရှုပ်မခံပါနဲ့"
ဘာဖြစ်တယ်? ယံတဲ့လား? ကိုသုတဲ့လား? မျက်စိကလည်း ခိုးခိုးကြည့်နေရတာနဲ့ စွေတော့မယ်။
"ဘာ အလုပ်ရှုပ်မှာမို့လဲ သားရယ်။ အားမနာနဲ့ ရတယ်"
"ဟုတ် ဦး။ ယံဘာသာလည်း အဆင်ပြေပါတယ်"
ဒီကလေးစုတ်က အခုမှရောက်တာကို အချိုးကမပြေဘူး။
ရဲရင့်တစ်ယောက် စိတ်ထဲတွေးတာတစ်မျိုး၊ ပါးစပ်ကပြောမိသည်က
"ရပါတယ် ညီရဲ့။ ကိုယ်တို့ ကျောင်းသွားရင် တစ်ခါတည်းလိုက်ခဲ့လေ"
"ဟုတ်ကဲ့ အစ်ကိုရဲရင့်။ ကျေးဇူးပါ"
ဪ၊ ငါ့ကျ အစ်ကိုရဲရင့်တဲ့။ တတ်လည်းတတ်နိုင်တယ်နော်။ စရောက်ကတည်းက အဆင်ပြေမနေဘူး။
"ကဲ၊ သားငယ် တိမ်ယံ ပင်ပန်းလာမှာပေါ့၊ နားလိုက်တော့လေ။ သုတရေ၊ အိတ်တွေကူသယ်ပြီး အခန်းလိုက်ပြပေးလိုက်"
"ဟုတ်ကဲ့ မေမေ။ လာလေ တိမ်ယံ"
သုတက အိတ်ဆီလက်လှမ်းလိုက်တော့
"ရပါတယ်၊ မသယ်ပါနဲ့။ နိုင်ပါတယ်၊ ယံ ငရဲကြီးနေပါ့မယ်"
"အင်း၊ တစ်အိတ်တော့ပေး"
"ဟုတ်၊ ဒါလေး"
ကြည့်မရတော့ဘူး။ နိုင်ရင်လည်း ကိုယ့်ဘာသာသယ်သွားပါလား? သူတို့မိသားစုရဲ့ဧည့်သည်မို့ ကိုယ်ကဘာမှဝင်မပြောပေမဲ့ တွေ့တွေ့ချင်းကို မြင်ရတာစိတ်အခန့်မသင့်ဘူး။
"မေမေသက်၊ ဦးမောင်၊ သားပြန်ဦးမယ်"
"အေး အေး၊ သား"
¤
ပါလာပြီ။ သုတမောင်းလာတဲ့ကားမှာ သူကဘေးကနေထိုင်လိုက်လာပြီး ဘာမေးနေတာလဲမသိ။ သုတဘက်ကို ကိုယ်တစ်ခြမ်းစောင်းနေပြီ။
မနေ့ညနေက ကိုယ်ပြန်သွားတာလည်း သုတက ဖုန်းလေးတောင်ဆက်မမေးဘူး။ အဲဒီကောင်လေးနဲ့ရော တစ်ညတည်းနဲ့တော်တော်ခင်သွားလို့ ဒီမနက် အခုလိုဖြစ်နေတာလား? နောက်မှမေးကြည့်ရမယ်။
ထွက်စောင့်နေရာကနေ စိတ်မကြည်လို့ သူတို့မမြင်ခင် ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်ထိုင်နေလိုက်တယ်။ ရှေ့ကနေ ဟွန်းတီးခေါ်နေတာသိပေမဲ့ ထိုင်ရာကမထမိ။
"ဟဲ့! ဪ ... မရှိဘူးလားလို့။ ဟိုမှာ သုတလေးလာခေါ်နေပြီထင်တယ်။ သွားတော့လေ"
"အထဲလာမှာပေါ့ မေမေရယ်။ အေးဆေးပေါ့"
"နင်တို့ ကောက်ကြပြန်ပြီလား? မနေ့ညနေက သွားချော့တာမဟုတ်ဘူးလား?"
"ဘာကိုချော့ရမှာလဲဗျာ?"
"အေးပါ၊ ရှင်လေးတို့ပဲ ဖြစ်နေကြပါ။ မနိုင်ဘူး၊ ကလေးတွေ"
အမေဖြစ်သူ နောက်ဘက်ပြန်ဝင်သွားတဲ့အထိ ညီရဲရင့်တို့ ထိုင်ရာကမထ။ သုတက အိမ်ထဲဝင်လာပြီး
"ဟာ! ရှိရဲ့သားနဲ့ ထွက်မလာဘူး။ သွားမယ်လေ၊ လာ"
လာပင့်မှကြွတဲ့ ညီရဲရင့်တစ်ယောက် ကားနားရောက်တော့ ပြဿနာရှာပြန်ပါသည်။
"ငါက ဘယ်မှာထိုင်ရမှာလဲ?"
"Driver seat မှာထိုင်"
"မင်းပေါင်ပေါ်လား? မထိုင်ဘူးနော်"
"မရွဲ့နဲ့"
"မင်းအရင်ပြောတာလေ"
သုတက စိုက်ကြည့်လာမှ ရဲရင့် နောက်ခန်းမှာဝင်ထိုင်လိုက်တော့သည်။ ရှေ့ခန်းက တိမ်ယံမှာ နေရာပဲဖယ်ပေးရတော့မလို၊ ဆင်းပြီးပဲနေခဲ့ရမလို ဖင်တကြွကြွ။
တစ်လမ်းလုံးလည်း စကားသိပ်မပြောဖြစ်ပြန်တော့ မျက်နှာတည်နဲ့နှစ်ယောက်ကြောင့် တိမ်ယံခမျာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ သူသိထားတာက ကိုသုတို့နှစ်ယောက်က သိပ်ချစ်ကြတဲ့သူငယ်ချင်းတွေတဲ့၊ နှစ်အိမ့်တစ်အိမ်လို ခင်မင်ရင်းနှီးနေကြတာတဲ့။ အခုတော့ ကားထဲကလေထုကြီးက အေးစက်လို့။
ကျောင်းရောက်တော့လည်း
"ဟိုကောင်၊ ဘယ်သွားတာလဲ? ငါတို့နဲ့လိုက်ခဲ့၊ တိမ်ယံကျောင်းအပ်ဖို့ လုပ်ပေးရဦးမယ်"
"ဗိုက်ဆာတယ်၊ Canteen ကစောင့်မယ်။ မင်းဘာသာ လိုက်လုပ်ပေးလိုက်"
"ဟိုလေ ... ယံ ကိုယ့်ဘာသာပဲ ..."
"ထားလိုက်၊ သွားရအောင်"
သုတက တိမ်ယံကို လက်ဆွဲခေါ်သွားတော့ တိမ်ယံ မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ပါသွားပြီး ပြန်လှည့်ကြည့်တဲ့ ရဲရင့်လည်း မျက်မှောင်အကျုံ့သား စိုက်ကြည့်နေတော့သည်။
ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ မသိဘူး။ ဒီမနက်ခင်း မြင်လေရာက စိတ်တိုင်းကျစရာမရှိ။ Canteen မှာ စားစရာမှာပြီးရုံရှိသေး၊ ဖုန်းကမြည်လာပြန်ပြီ။ မေနှင်းဆက်တာ ...
"အင်း၊ မေနှင်း"
"ကိုကို့လေသံက ဘာဖြစ်နေတာလဲ?"
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး"
"ဘာမှမဖြစ်ရင် အခုလာခေါ်"
"ပထမဆုံးအချိန်က အရေးကြီးနေလို့ နေ့လည်မှလာခဲ့မယ်ကွာ"
"အခုက အရမ်းအရေးကြီးနေတာလား?"
အသံက အနောက်ကထွက်လာတာကြောင့် လှည့်ကြည့်မိတော့ မေနှင်း။ ဘေးခုံမှာဝင်ထိုင်ပြီး မေးလာတာက
"ဖြေလေ၊ ဘာတွေအရေးကြီးနေတာလဲ?"
စိတ်ကမကြည်ပါဘူးဆို လာရစ်နေတော့
"မြင်တဲ့အတိုင်းပဲ"
"ကိုကို ဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ? ဒီအတိုင်းထိုင်နေတာက အရေးကြီးကိစ္စလား?"
"ဟုတ်တယ်"
ရဲရင့် အကန်တွေပဲပြောနေမိသည်။
"ရှင်က ဘာဖြစ်ချင်တာလဲ? မနေ့ကလည်း အဖက်မလုပ်ဘဲနေတယ်၊ အခုလည်း ပေါ်တင်ကြီးလိမ်တယ်၊ မေးတော့လည်း ရှင်ကပဲ အထက်စီးလေသံနဲ့။ ကျွန်မအမှားမပါဘဲ ရှင်လုပ်နေတဲ့အချိုးက ဘာတွေလဲ?"
"မေနှင်း၊ ငါသိပ်ပျော်နေတာမဟုတ်ဘူးနော်"
"အဲဒီတော့ ကျွန်မကချော့မော့ပြောရဦးမှာလား?"
"အဲဒီတော့ ဘာဖြစ်ချင်လဲ?"
"ရှင်က ... ဘာလဲ၊ ပြတ်ချင်လို့အကြောင်းရှာတာလား?
"မင်းသဘောပဲ"
"ကောင်းပြီလေ။ ယောက်ျားမရှားဘူး။ နှုတ်ဆက်ပါတယ်"
"Goodbye"
ဒါပဲလေ၊ နှစ်ယောက်လုံးက ဒီတစ်ယောက်နဲ့ပဲတွဲနေကြသူတွေလည်း မဟုတ်ကြဘူး။ စိတ်အခန့်မသင့်ရင် ပြတ်ရုံပဲပေါ့။ တကယ်တော့ သူလည်း ရည်းစားအသစ်တစ်ယောက်ရနေတာ ကိုယ်သိနေတာပဲလေ။
"ငါတို့က ဝင်ထိုင်ရမှာလား?"
"သုတ၊ ဝင်မထိုင်တော့ မတ်တပ်ရပ်နေမလို့လား?"
"ဘယ်သိနိုင်မလဲ? ရာသီဥတုက ဘာဖြစ်နေလဲမှမသိတာ"
ရဲရင့်က တိမ်ယံဘက်ကြည့်ပြီး
"ထိုင်လေ၊ ညီ"
"ဟုတ်"
တိမ်ယံကခေါင်းညိတ်ပြပြီး သုတရော၊ တိမ်ယံပါ ထိုင်လိုက်ကြသည်။ မှာစရာရှိတာမှာကြပြီးတော့ သုတစကားစလာသည်။
"မေနှင်းက ဘာလို့ထွက်သွားတာလဲ?"
"ပြတ်သွားတာလေ"
"အမ်! ဘယ်လိုလား?"
"အဲဒီလိုပဲ။ အကုန်ဖြတ်ပြီးပြီ"
ပြောပြီးမှ ကိုယ့်စကားကိုယ် သတိရသွားသည်။ မိန်းကလေးတွေနဲ့ မတွဲတော့ဘူးလို့ ပြောဖူးတာပဲ။ တွေ့ပြီလေ။
"တစ်ညတည်းနဲ့လေ?"
"ဟုတ်တယ်။ မင်းကျေနပ်ပြီလား?"
ငြိမ်ပြီးနားထောင်နေတဲ့ တိမ်ယံက ရဲရင့်ကိုကြည့်လာပြီး သုတဆီကို အကြည့်ရွေ့သွားသည်။
"ငါ့ကိုခေါင်းစဉ်မတပ်နဲ့"
ရဲရင့်အကြည့်တွေက သုတကိုငေးနေသည့် တိမ်ယံဆီ ရောက်သွားခဲ့ပြီ။
"ညီ၊ စားလေ။ ဘာတွေငေးနေတာလဲ?"
"ဗျာ! ဟုတ်။ ဘာမှ ... မဟုတ်ပါဘူး"
"မင်းလည်းစားလေ သုတ။ တိမ်ယံကျောင်းအပ်ဖို့က ပြီးပြီလား?"
"လိုတာတွေ တင်ထားခဲ့ပြီ။ ခဏနေမှ ပြန်သွားရမယ်။ ငွေစာရင်းဌာနက မဖွင့်သေးလို့"
"အင်း၊ ငါတို့လည်း ရှေ့နှစ်ချိန်လောက် လစ်လို့ရတာပဲ။ စောင့်ကြတာပေါ့"
"ဟာ၊ အဲဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့။ အစ်ကိုတို့ သွားတက်ကြပါ။ ယံတစ်ယောက်တည်းပဲ စောင့်လိုက်ပါ့မယ်"
"ရပါတယ် ညီရဲ့။ နှစ်ချိန်လောက်ပျက်လို့ ကိစ္စမရှိပါဘူး"
"မင်းသွားတက်ပြီး စာကူးထား၊ ရဲရင့်"
"အဲဒီလိုဆို စာစုံတဲ့မင်းကပဲ သွားတက်လေ။ ငါ ညီ့ကိုစောင့်ပေးလိုက်မယ်"
ဘာဖြစ်နေတာလဲ ရဲရင့်? ကောင်မလေးတွေနဲ့ မတွဲတော့ဘူးဆိုပြီး ညတွင်းချင်း အကုန်ဖြတ်ပစ်တယ်။ အခုက ကောင်လေးတွေဘက်လှည့်တာလား?
ငါ့အသည်းကလေ
မင်းချိန်သမျှမြားတွေနဲ့တင် ကွဲပါတယ်။
တကယ်ပစ်ဖို့ မလိုဘူးထင်တာပဲ။
"အေးလေ၊ ပြီးတာပဲ။ တိမ်ယံ၊ အစ်ကိုသွားပြီနော်"
"ဟုတ်ကဲ့ဗျ"
ရဲရင့်နှင့် တိမ်ယံအား ကျောခိုင်းကာ စာသင်ခန်းရှိရာသို့ လေးပင်သောခြေလှမ်းများဖြင့် လှမ်းလာခဲ့လိုက်မိသည်။ ရင်ထဲမှာတင်းကြပ်ဆို့နင့်မှုနှင့်အတူ မျက်ရည်တို့ကကျချင်လာပြီ။
"ငါမင်းကိုချစ်ရတာ ပင်ပန်းလိုက်တာ ရဲရင့်ရယ်။ ဒါပေမယ့် ငါ ဆက်ချစ်နေမိတုန်းပဲ။ မင်း ဘယ်ခြေလှမ်းတွေလှမ်းနေလဲဆိုတာ ငါသိတာပေါ့ရဲရင့်ရာ။ ငါ့ကို တော်ရုံပဲ နှိပ်စက်ပါ၊ ရဲရင့်ရယ်။ ငါနှလုံးသားတစ်စုံလည်း ဒဏ်ရာဗရပွနဲ့ သွေးစိမ်းရှင်ရှင်ထွက်နေပါပြီကွာ"
ငါ လုပ်သင့်လုပ်ထိုက်တာကို လုပ်တာမို့ မင်းနားလည်ပေးပါ၊ သုတ။ မင်းကငါ့အတွက်ပဲ သုတလေး။ မင်းကိုငါ ဘယ်သူ့လက်ထဲမှ မပေးနိုင်ဘူး။ ငါပွေချင်ပွေမယ်၊ ရှုပ်ချင်ရှုပ်မယ်။ မင်းကတော့မရဘူး သုတ။ မင်းကငါ့ကိုပဲ ... ငါ့ကိုပဲ ... ငါ့တစ်ယောက်တည်းကိုပဲကြည့်ပေးရမယ့်၊ ငါ့တစ်ယောက်တည်းအတွက်ပဲ တည်ရှိနေရမယ့်၊ ငါ့ရဲ့အချစ်ရဆုံးသော၊ တစ်ယောက်တည်းသော ငါ့ရဲ့သူငယ်ချင်းလေး။ သုတ၊ မင်းက ငါ့အချစ်ဆုံးလေးပဲ။
"ကိုရဲရင့်၊ အစ်ကို ... အစ်ကို "
"ဟင်၊ ဘာလဲ ယံလေး?"
"ဟို ... ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်? နေမကောင်းဘူးလား? ယံလေးခေါ်နေတာကြာပြီ"
"ဪ၊ ကောင်းပါတယ်ကွ။ အတွေးလွန်သွားလို့၊ ဟဟားး"
"ဟုတ်ကဲ့ဗျ"
"ကဲ တိမ်ယံ၊ ကိုယ်တို့လည်းသွားကြမယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ "
ရဲရင့်လည်း တိမ်ယံနဲ့အတူ ကျောင်းကိစ္စတွေလုပ်ဖို့ ကျောင်းသားရေးရာဘက်ကို ချီတက်ခဲ့ကြပါတော့တယ်။
ကျောင်းအပ်ခြင်းကိစ္စများသည် ထင်သလောက်မလွယ်ကူဘူးဆိုတာ ကျောင်းအပ်ဖူးတဲ့ကျောင်းသားတိုင်း သိပေလိမ့်မည်။
အခုလည်း လှုပ်ပဲ့လှုပ်ပဲ့လုပ်နေတဲ့ တိမ်ယံလက်ကိုဆွဲလို့ တစ်နေရာပြီးတစ်နေရာ သွားနေရသည်မှာ မောဟိုက်နေပေပြီ။
ကျောင်းသားရေးရာမှာ နာမည်စာရင်းပေး၊ စားပွဲတွေတစ်ခုပြီးတစ်ခု လက်မှတ်လိုက်ထိုး၊ ဟော! လေးထပ်ဆောင်ကြီးရှိရာတစ်ခါပြေး၊ ငွေစာရင်းဌာနမှာငွေသွင်း၊ တစ်ခါ ခုံနံပါတ်ထုတ်၊ ဟော ကျောင်းသားကတ်အတွက်ပုံရိုက်၊ ပြီးမှ စာအုပ်ထုတ်။ အကုန်လုံးလည်းပြီးရော လူလည်း မြော့မြော့သာကျန်တော့လေသည်။
"ဟူးး အမလေး၊ အမလေး! မောလိုက်တာဟ"
"ကိုရဲရင့် ရေသောက်ပါ့လား၊ ရော့"
"အင်း၊ ကျေးဇူး"
"ဟို ... ဆယ့်နှစ်နာရီတောင်ကျော်နေပြီ။ တစ်ခုခုစားကြမယ်လေ ကိုရဲရင့်။ ကိုသုကိုရော ခေါ်လို့ရတယ်မလား?"
"အင်း၊ ခဏ။ ကိုယ်ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်"
"ဟယ်လို။ သုတ၊ အတန်းချိန်ပြီးပြီလား?"
"..."
"အင်း ငါလာခေါ်မယ်၊ ခဏစောင့်နေ"
"....."
"ဟာ၊ မရှည်နဲ့ကွာ! စောင့်နေဆိုမှပဲကွာ၊ ဒါပဲ"
"တိမ်ယံ"
"ဗျာ"
"ဒီနားလေးမှာ ခဏစောင့်နေနော်။ ကိုယ်သုတကိုသွားခေါ်ပြီး ပြန်လာခဲ့မယ်၊ ကြားလား"
"ဟို၊ ဟို ... အစ်ကို ... အစ်ကိုရဲရင့်ရေ"
တစ်ဘက်က ဘာပြန်ပြောလိုက်သည်မသိ၊ ရဲရင့်ကတော့ တိမ်ယံအား လေးထပ်ဆောင်ရှေ့ ရေတမာတန်းလမ်းက ရေတမာပင်အောက် ခုံတန်းလေးမှာ ထားခဲ့ပြီး သုတရှိရာအခန်းရှေ့ကို အပြေးထွက်သွားလေတော့သည်။ ကျန်ခဲ့ရသည့် တိမ်ယံမှာတော့ ခုံလေးပေါ်ထိုင်ရင်း အစ်ကိုတို့ပြန်အလာကိုသာ စောင့်နေရပါတော့တယ်။
သုတ အတန်းရှေ့လေးမှာ ရပ်စောင့်ရင်း တစ်ယောက်တည်း ပွစိပွစိနှင့်ရေရွတ်နေလေရဲ့။
"မနက်ကတော့ ငါ့ကိုပထုတ်ပြီး အခုမှ စိတ်မချသလိုလိုဘာလိုလိုနဲ့။ သောက်ကောင်! ငါ့ကိုဘာမှတ်နေလဲမသိဘူး"
"သုတလေး၊ ဟီးးး"
"ဘာဖြစ်တာလဲ ရုပ်က! ငါ့ကို နွားပွဲစားများမှတ်နေလား?"
"ငါမှာ မင်းကို လွမ်းနေရတာ။ ပြီးတော့ တိမ်ယံကိစ္စတွေလိုက်လုပ်ပေးရတာ မောနေရော"
"အေး၊ ပြောမှသတိရတယ်။ ဘယ်မလဲ ယံလေး?"
"ရေတမာပင်တန်းမှာ ထားခဲ့တယ်"
"အယ် ... တစ်ယောက်တည်း?"
"အေး"
"ကောင်းရော! အခုမှစရောက်ဖူးတဲ့သူကို တစ်ယောက်တည်းထားခဲ့ရလား ရဲရင့်ရယ်"
"မင်းကလည်း၊ အခုမြန်မြန်သွားရင်ရောက်နေပြီ။ လာ၊ ငါ ဗိုက်လည်းဆာတယ်"
"အေးပါကွာ "
တိမ်ယံ ထိုင်နေရင်း ကျောင်းပတ်ဝန်းကျင်ကို မျက်စိကစားနေမိတယ်။
တချို့က အုပ်စုလိုက်၊ တချို့ကတစ်ယောက်တည်း၊ တချို့ကချစ်သူတွေထင်ပါရဲ့ လက်ချင်းတွဲလို့။ ထိုသွားလာနေကြသော ကျောင်းသူ/သားများအား ငေးကြည့်ရင်း အတွေးထဲပေါ်လာသူက ကိုသု။ မျက်နှာခပ်တည်တည်လေးနဲ့ စကားကို အပိုအလိုမရှိ၊ ကွက်တိသာပြောတတ်သောကိုသု။ မြင်မြင်ချင်း ရင်ခုန်မိခဲ့ရသော ကိုသုနှင့်အတူ ကျောင်းတော်ကြီးထဲ လက်ချင်းတွဲလို့ လျှောက်လှမ်းချင်မိသည်။ ကြည်နူးစရာကောင်းသော အတွေးလေးများသည်ကား အဝေးမှ လက်ချင်းတွဲ၍ပြေးလာနေသော ကောင်လေးနှစ်ယောက်အား မြင်လိုက်ရသောအချိန်တွင်တော့ဖြင့် မိုးနှင့်အတူရွာချလိုက်သော တိမ်တိုက်လေးများသဖွယ် ပျောက်ကွယ်သွားကြလေတော့သည်။
""""""""""""""""''''''''''''''""""""'
JastinHninn & Demon_One
Коментарі