Chapter (19)
"ဦးရာဇသခင္၊ ဘယ္အခ်ိန္အထိ အဲဒီလိုေနေနမွာလဲ။"
စာအုပ္ကို ဗိုက္ေပၚတင္လိုက္ၿပီး ဘာျဖစ္တာလဲဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ သခင္လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ထေအာ္ပါေတာ့တယ္။
"အား၊ ဘယ္လိုေတြလွမ္းၾကည့္ေနတာလဲ။"
ခ်က္ခ်င္းပဲ သခင့္အနားေရာက္သြားၿပီး သခင့္ကိုယ္ေပၚထပ္လွဲလို႔ နမ္းဖို႔ႀကိဳးစားေပမဲ့
"အ"
ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ခ်ခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ ေခါင္းျပန္ေမာ့လိုက္ေတာ့ သခင့္ႏႈတ္ခမ္းမွာပါ ေသြးေတြေပၿပီးက်န္ေနခဲ့တယ္။ ထိကပ္လိုက္ကတည္းက ကိုက္ခံရတာေပမဲ့ အဖက္မလုပ္ဘဲဆက္နမ္းေနေတာ့ သခင့္သြားစြယ္ေတြက ကမ႓ာ့ႏႈတ္ခမ္းကို အမဲဖ်က္သလိုကိုက္ဆြဲလာမွ မခံႏိုင္ေတာ့လို႔ ဖယ္ေပးလိုက္ရတာ။
"ကိုက္တယ္ေပါ့။ ရတယ္ေလ၊ စိတ္တိုင္းက်ကိုက္ေပါ့။"
သခင့္အေပၚကေနမိုးၿပီး အဝတ္ေတြဆြဲခၽြတ္ပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါေတာ့တယ္။ ႐ုန္းေနတဲ့သခင့္ကို ဆြဲခ်ဳပ္ေနရာကေန ႐ုတ္တရက္အကန္ခံလိုက္ရၿပီး ၾကမ္းေပၚေခြက်သြားတဲ့ကမ႓ာ လက္ေတြကေတာ့ အလယ္ပိုင္းကိုအုပ္ကိုင္လို႔။ ခက္ခက္ခဲခဲအသက္႐ွဴၿပီးမွ ဆိုဖာေပၚကေန ၾကမ္းေပၚေျခခ်ထိုင္ေနတဲ့ သခင့္ေျခေထာက္နားမွာ ထိုင္လိုက္ၿပီး
"အဲဒီ့ေျခေထာက္ေတြကို ခ်ဳပ္ထားမွျဖစ္ေတာ့မယ္။"
ေျပာလည္းေျပာ၊ စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ နားၾကပ္ႀကိဳးကိုလည္းဆြဲယူရင္း သခင့္ေျခေထာက္ေတြကို ဆြဲမလိုက္ေတာ့ သခင္ ဆိုဖာေပၚျပန္လဲသြားတယ္။ လက္ျမန္တဲ့ကမ႓ာက ႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္လို္က္ႏိုင္ေပမဲ့ သခင္ကလည္း ကမ႓ာ့ရင္ဘတ္ကို ေျခစံုကန္ပစ္လိုက္တယ္။ ကမ႓ာ ၾကမ္းေပၚကို ပစ္စလတ္ခတ္လဲက်သြားသလို သခင္လည္း ဝုန္းခနဲထထိုင္ၿပီး ေျခေထာက္ကႀကိဳးကိုျဖည္ေနတယ္။ ဧည့္ခန္းေလးက အခ်ိန္ခဏေလးအတြင္း ဝုန္းဒိုင္းၾကဲသြားလို႔ ဖုန္းေတြနဲ႔ စာအုပ္၊ စပီကာလည္း တစ္ေနရာစီျပန္႔က်ဲလို႔။
လူးလဲထလာတဲ့ ကမ႓ာ့ကို ႀကိဳးေျပသြားတဲ့သခင္က အက်ႌရင္ဘတ္ကေနဆြဲၿပီး နံရံမွာကပ္ပစ္လိုက္ကာ မ်က္ႏွာအနားကိုတိုးကပ္သြားေတာ့ ကမ႓ာၿငိမ္က်ကာ သခင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကမ႓ာ့လက္ႏွစ္ဖက္ကိုခ်ဳပ္ကိုင္ရင္း မ်က္ႏွာႏွစ္ခုနီးကပ္သြားတဲ့အထိ သခင္တိုးလာခဲ့ၿပီး ကမ႓ာ့မ်က္လံုးေတြထဲ အခ်ိန္အၾကာႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနလို႔ ကမ႓ာ့မွာ အသက္ေတာင္ရဲရဲမ႐ွဴႏိုင္ပါ။
ကမ႓ာ့ဆံစေတြကေနစၿပီး မ်က္ႏွာတစ္ေလၽွာက္ကို သခင္က ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္လာရင္း ေမးဖ်ားေတြဆီအၾကည့္ေရာက္ေတာ့ ျပံဳးသြားခဲ့တယ္။ သခင္ ေခါင္းကိုေစာင္းလိုက္ၿပီး ကမ႓ာ့လည္ပင္းဆီၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ တံေတြးမ်ိဳခ်လို႔လႈပ္သြားတဲ့ လည္ေစ့ကို အတိုင္းသားျမင္လိုက္ရေသး။ ကမ႓ာကေတာ့ အညႇိဳ႕ခံထားရသူလို တစ္ခ်က္မွမလႈပ္ႏိုင္ဘဲ သခင့္ကိုသာေငးၾကည့္ေန႐ံုေလး။
"အရူး"
စကားတစ္ခြန္းနဲ႔အတူ သခင္ေျခလွမ္းေတြေနာက္ဆုတ္လိုက္မွ ကမ႓ာ့မ်က္လံုးထဲ question mark ေတြျဖစ္သြားတာ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ ျပတ္လြယ္တဲ့ႀကိဳးႏွစ္မၽွင္ကို ဖယ္ထားၿပီး က်န္တဲ့ႀကိဳးနဲ႔ပဲ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုတစ္ပတ္ပတ္၊ လက္ေကာက္ဝတ္ႏွစ္ဖက္ၾကားကေန ဆြဲထုတ္ၿပီးခ်ည္လိုက္တဲ့ ႀကိဳးစႏွစ္ခုကို သခင္ တင္းေနေအာင္ဆြဲလိုက္ေတာ့မွ လက္ေတြႀကိဳးခ်ည္ခံရမွန္းကို ကမ႓ာသိလိုက္ရတယ္။ ခုနက သခင့္ေျခေထာက္ကိုခ်ည္တဲ့ နားၾကပ္ႀကိဳးက အခုေတာ့ ကမ႓ာ့လက္မွာရစ္ပတ္လို႔။
ခလုတ္တစ္ဖက္က ႀကိဳးမၽွင္ႏွစ္စဆိုရင္ ျပတ္ထြက္ႏိုင္ေသးတယ္။ အခုေတာ့ သခင့္လက္ထဲ ခလုတ္နဲ႔ jack pin ကို ပူးကိုင္ထားေတာ့ တစ္ပတ္တည္းခ်ည္ထားတဲ့ႀကိဳးက ခပ္တင္းတင္း။
သခင္ေျပာသလိုပါပဲ၊ ေျမကမ႓ာတို႔ရူးခ်က္က အေငးေကာင္းေနတာ သခင္ကျပဳစားသြားၿပီး လွည့္ဖ်ားခံလိုက္ရမွန္းေတာင္ ကမ႓ာမသိလိုက္ရ။ လက္ႏွစ္ဖက္လံုးကို ႀကိဳးခ်ည္ခံေနရမွန္း နည္းနည္းေလးေတာင္မရိပ္မိေအာင္ သခင့္ဆီေပ်ာ္ဝင္သြားမိတာ။
"ဟား၊ သခင္ျပဳစားလို႔ ရူးသြားတာေလ။"
ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုသာ ငံု႔ၾကည့္ေနမိတာကလြဲလို႔ ရုန္းလည္းမ႐ုန္းခ်င္ေလေတာ့ ...
သခင္ကလႊတ္ေပးလိုက္ေပမဲ့ ႀကိဳးကခ်ည္လ်က္သား။ ကမ႓ာက ပါးစပ္နဲ႔ကိုက္ျဖည္ဖို႔ႀကိဳးစားေတာ့
"ဘယ္သူက ျဖည္ခိုင္းလို႔လဲ။"
သခင့္စကားေၾကာင့္ ကမ႓ာျပန္ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။
"ေကာင္းေရာ၊ ငါ့ speaker ပ်က္ၿပီ။"
ေျခေထာက္နားက speaker ကိုေကာက္ယူၿပီး သခင္ေျပာလိုက္တာေၾကာင့္ ကမ႓ာလွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။
"ေကာင္းတာေပါ့။ ပ်က္ပါေစ၊ အသစ္ျပန္ဝယ္ေပးမယ္။"
Shay ဆီကလက္ေဆာင္ရထားတာကို ကမ႓ာသိတယ္။ မရည္ရြယ္ဘဲပ်က္သြားေတာ့ မ်က္စိေနာက္သက္သာၿပီ။
"ရန္စေနတာလား ေဟ့ေကာင္။"
"မဟုတ္ပါဘူး။ အသစ္ရတာေပါ့လို႔ ေျပာခ်င္တာ။"
သခင္က ကမ႓ာနဲ႔ေသခ်ာမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္ၿပီး
"အင္း၊ ငါထင္တာေတာ့ေလ။ မင္း ဝဋ္လည္မွာပဲလို႔။"
"ဘာကိုလဲ။"
"ငါ့အေပါင္းအသင္းေတြကို မင္းၾကည့္မရဘဲ ရန္လိုေနတာေလ။ အဲဒီ့လိုပဲ Koa လည္း မင္းကိုသဝန္တိုမွာပဲ။ အဲဒီ့အခါက်ရင္ မင္း ငါ့ထက္ပိုၿပီး စိတ္ဆိုးရၿပီ။"
"သခင္ ..."
"ငါ ငတံုးမွမဟုတ္တာ။ ေဆးရံုမွာ ဒီေလာက္သိသာေနတာပဲ။ ေျပာပါဦး၊ သူနဲ႔ေရာၿငိခဲ့ေသးလား။ သူ႔ၾကည့္ရတာ မင္းမွမင္းပဲ။"
"ေတာ္ေတာ့ သခင္။ သူနဲ႔ကိုယ္က အလုပ္ကိစၥအျပင္ ဘာမွမရွိဘူး။"
"ဘာျဖစ္တာလဲ။ ငါ့ကိုေအာ္လိုက္တာလား။ မင္းကို တျခားတစ္ေယာက္နဲ႔စြပ္စြဲေတာ့ နာတတ္လိုက္တာ။ ငါ့ကိုက်ေတာ့ မင္းက ေတြ႕ရာလူနဲ႔တင္မကဘူး၊ ေခြးနဲ႔ပါသဝန္တိုတာ။"
ကမ႓ာ အေမ့အိမ္မွာေနတုန္းက လမ္းေဘးကေခြးေလးတစ္ေကာင္ကို ပိစိေလးကတည္းကေခၚေမြးထားခဲ့ၿပီး Browny လို႔ နာမည္ေပးလိုက္တယ္။ Browny ကလည္း ကမ႓ာ့ကိုအရမ္းခင္ပါတယ္။ ႏွစ္အေတာ္ၾကာေနခဲ့တာမို႔ ကမ႓ာအိမ္ေထာင္က်လို႔ အိမ္ခြဲေနေတာ့ အေမ့အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ Browny က ကမ႓ာ့ကိုလြမ္းနာက်ၿပီးဖ်ားလို႔ သခင္ကပဲ အိမ္ေခၚလာဖို႔ေျပာခဲ့တာ။ အိမ္ေထာင္က်ခါစမွာ အားတိုင္း သခင့္အနားကပ္ေနတဲ့ကမ႓ာနဲ႔အတူ Browny ကပါ သခင့္အနားကပ္ရတာ အက်င့္ပါလာတဲ့အခါ ကမ႓ာနဲ႔ကိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။
သူ႔ေခြးကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့ကမ႓ာက အခုေတာ့ အျမင္မၾကည္ေတာ့ပါ။ သိပ္သိတတ္တဲ့ Browny ကလည္း သူ႔ကိုအရင္လိုမၾကင္နာတဲ့ ကမ႓ာ့အစား သခင့္ကိုသာကပ္လာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ခုတင္ေပၚတက္လာၿပီး ႏွစ္ေယာက္ၾကားဝင္အိပ္တဲ့အထိ အတင့္ရဲလာတဲ့ေနာက္ ကမ႓ာနဲ႔သတ္ၾကပါေတာ့တယ္။ ကမ႓ာကလည္း Browny ကို ေတြ႕ရာေနရာမွာ ခပ္ေဝးေဝးဆြဲထုတ္ပစ္သလို Browny ကလည္း ကမ႓ာ့ကိုေတြ႕ရင္ ေဟာင္ပါေတာ့တယ္။ ကမ႓ာ့အစား သခင့္ကိုအစားထိုးလိုက္သလိုမ်ိဳး ခင္တြယ္သြားတာကို လူတိုင္းအံ့ဩရတယ္။
အားလပ္ရက္တစ္ရက္မွာ သခင္နဲ႔ Browny အျပင္ထြက္ၾကေတာ့ Browny ကားတိုက္ခံလိုက္ရတယ္။ ကားပိုင္ရွင္က ေသခ်ာေဆးရံုပို႔ေပးၿပီး အစစအရာရာလုပ္ေပးေပမဲ့ ကမ႓ာ့လက္ေပၚမွာပဲ ကမ႓ာ့ကိုၾကည့္ကာအီေနရင္း Browny ေသသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီ့လိုက်ေတာ့လည္း ကားပိုင္ရွင္ကို ဆြဲလားရမ္းလားနဲ႔ လက္ပါခဲ့တာက ကမ႓ာပါပဲ။ သခင့္မွာ ကိုယ္နဲ႔အတူသြားရင္းျဖစ္ရတာမို႔ ကိုယ့္ေၾကာင့္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ဝမ္းနည္းရတဲ့ၾကားက လိုက္ထိန္းခဲ့ရပါေသးတယ္။
"Browny, အဲဒီ့ေကာင္ကလည္း သခင္မွသခင္ျဖစ္ေနတာေလ။ ကိုယ္ၾကည့္မရတာ မွားလား။"
သခင္ကေတာ့ ေခါင္းသာခါရမ္းလိုက္မိတယ္။
"ဖုန္းေတြေရာ၊ စာအုပ္ေရာ ဘယ္ေရာက္ကုန္တာလဲ။ သြားျပန္ေကာက္။"
သခင့္ကိုဆြဲခ်ဳပ္လိုက္တုန္းက ရုန္းရင္းကန္ရင္းနဲ႔ ျပဳတ္က်ကုန္တဲ့ပစၥည္းေတြကို ကမ႓ာလိုက္ေကာက္လိုက္တယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကေတာ့ ႀကိဳးခ်ည္ခံထားရဆဲ။ သခင့္ဖုန္းကို သခင့္ဆီလွမ္းေပးလိုက္ေတာ့ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"ဘာမွမျဖစ္လို႔ေတာ္ေသးတယ္။ မင္းေတာ့ နာခ်င္ၿပီထင္တယ္။"
"သခင္က ဘာျဖစ္ေနမွန္းမွမသိတာ။ ကိုယ့္ကို အနားကပ္မခံတာ တစ္ပတ္မကေတာ့ဘူးေလ။"
"အဲဒါနဲ႔ပဲ ငါ့အေပၚတက္လာတယ္တဲ့လား။ လုပ္လိုက္ရရင္ ေသေတာ့မယ္။"
ထိျဖစ္မွာမဟုတ္တဲ့လက္က ကမ႓ာ့ကိုရြယ္လိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္မွ ဆိုဖာမွာျပန္သြားထိုင္ေနလို႔ ကမ႓ာလည္း သခင္နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စားပြဲေပၚမွာထိုင္ၿပီး ေမးစရာရွိတာကိုေမးရပါေတာ့တယ္။
"Koa နဲ႔ သဝန္တိုတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။"
"ေခၚေပးရမလား။"
"ဘာလို႔ေခၚရမွာလဲ။ သူနဲ႔ကိုယ္က ဘာမွမဆိုင္ပါဘူးဆိုမွပဲ။"
"ငါ့ကိုမေအာ္စမ္းနဲ႔။"
"သခင္က ဘာလို႔ေျပာလဲ။"
"မင္းပဲ ေမးတာေလ။"
"မဟုတ္ပါဘူး။ သခင္ကအရင္ ဝဋ္လည္မယ္ေျပာတာေလ။"
"ငါ့ speaker ကို ပ်က္သြားလည္းေကာင္းတယ္ေျပာတာ မင္းေလ။"
"ဟိုေကာင္ေပးထားတာမို႔ အထိမခံျဖစ္ေနတာမဟုတ္လား။"
"ေအး၊ မင္းနဲ႔မယူခင္ကတည္းက ေပးထားတာေလ။"
"ေတာ္ေတာ့ သခင္။"
"ငါ့ကိုမေအာ္နဲ႔လို႔ ေျပာေနတာ ကန္းေနလို႔မၾကားတာလား။"
ဆိုဖာနဲ႔စားပြဲမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနၾကတဲ့သူတို႔က ကေလးေတြရန္ျဖစ္ေနၾကသလို။
"မရြဲ႕ပါနဲ႔ သခင္ရယ္။"
ပူးခ်ည္ခံထားရတဲ့လက္ႏွစ္ဖက္ကို သခင့္ေခါင္းေပၚကေနေက်ာ္ၿပီး လည္ပင္းမွာခ်ိတ္ဖို႔လုပ္ေပမဲ့ မေအာင္ျမင္လိုက္ပါ။
"က်စ္၊ လာမထိစမ္းနဲ႔။"
"ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ဘာကိုမေက်နပ္တာလဲ။ ဒီည ေသခ်ာရွင္းလိုက္ေတာ့။"
"မင္းလုပ္ထားတာေတြ မင္းသိတာပဲ၊"
"အဲဒီ့ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္အထိ ဒီလိုေနမွာလဲ။ ကိုယ္မေနတတ္ဘူး။ အရင္လို တစ္ခုခုလုပ္လိုက္တာက အဆင္ေျပတယ္။ အခုေတာ့ သခင့္ရဲ႕ စိတ္ကုန္သလိုအျပဳအမူေတြက တကယ္ရင္နာရတယ္။"
"မင္းစိတ္ညစ္ရေတာ့ သိတတ္ေနလိုက္တာ။ ငါစိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ မင္း ခဏခဏလုပ္တယ္။"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ စိတ္႐ႈပ္ရေအာင္ေတာ့ မရည္ရြယ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုပဲျဖစ္သြားတယ္။ ကိုယ့္အမွားကိုယ္ သိပါတယ္။ သခင္ေက်နပ္တဲ့အထိ ႀကိဳက္သလိုအျပစ္ေပးေလေနာ္။ အခုလိုႀကီးေတာ့ မေနပါနဲ႔ေတာ့။"
သခင့္လက္ေတြကို အုပ္ကိုင္လိုက္ေပမဲ့ ေရွာင္ထြက္သြားၿပီး
"ငါေဒါသထြက္တိုင္း မင္းကိုနာက်င္ေစတာမ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။"
"အဟား၊ သခင္ရယ္။ ခႏၶာကိုယ္ကနာတာ ခဏေပါ့။ ရင္ထဲကနာတာကိုသာ ကိုယ္မခံႏိုင္တာ။"
"ငါ မင္းကိုဘာလုပ္ေနလို႔လဲ။ မင္းအနားမွာပဲ ေနေပးေနတယ္မဟုတ္လား။"
"စိတ္ကုန္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို အသာထားဦး။ အမူအရာနဲ႔တင္ ေတာ္ေတာ္နာက်င္ရတယ္။ အနားကေနထြက္မ်ားသြားရင္ ကိုယ္ေသသြားမွာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ္အမွားလုပ္မိလို႔ သခင္စိတ္ဆိုးရင္ အရင္လိုပဲေပါက္ကြဲလိုက္ပါ။ အခုလို အၾကာႀကီးပစ္ထားတာမ်ိဳး မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ေနာ္။"
သခင္က အေျဖေစာင့္ေနတဲ့ ကမ႓ာ့မ်က္ဝန္းေတြထဲ စိုက္ၾကည့္ရင္း
"မင္းဘာသာပဲ ျဖဳတ္လိုက္ေတာ့။"
လက္ကႀကိဳးကိုမ်က္စပစ္ၿပီး သခင္ထထြက္သြားပါတယ္။
"သခင္၊ သခင္၊ ေနဦးေလ။"
ႀကိဳးကိုလည္း ပါးစပ္နဲ႔ျဖည္ရင္း သခင့္ေနာက္ကိုလည္း အေျပးအလႊားလိုက္ရင္း
"ေျမကမ႓ာ"
အခန္းထဲအရင္ေရာက္သြားတဲ့ သခင့္ေအာ္သံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ ကမ႓ာ အေျပးေလးလိုက္ဝင္သြားေတာ့မွ ကိုယ့္ဘာသာဆဲခ်င္သြားတယ္။ ခုနက အခန္းထဲမွာ နာရီဝက္ေလာက္ထိုင္ေစာင့္ေနရင္း ေစာင္ေတြ၊ ေခါင္းအံုးေတြကို ပစ္ခ်င္ရာပစ္ထားခဲ့တာ။ အဆိုးဆံုးက သခင့္စာအုပ္တခ်ိဳ႕ကိုပါ အခန္းေထာင့္ကိုပစ္ေပါက္ထားမိျခင္း။
လက္မွာၿငိေနေသးတဲ့ႀကိဳးကို ဆြဲခါလႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး အခန္းေထာင့္ကစာအုပ္ေတြကို အလ်င္အျမန္ေကာက္ၿပီး ေသခ်ာျပန္စီလိုက္ရတယ္။ ခုတင္ေပၚမွာေျခခ်ိတ္ထိုင္ေနတဲ့ သခင့္ကိုလည္း လွည့္မၾကည့္ရဲေသး။ ေစာင္နဲ႔ေခါင္းအံုးေတြကို ျပန္ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး ခုတင္ေပၚတင္ဖို႔လွည့္လာေတာ့မွ
"မတင္နဲ႔။ မင္းေတာင္ မထားခ်င္လို႔ လႊင့္ပစ္လိုက္ေသးတာပဲ။ အျပင္ယူသြားၿပီးအိပ္လိုက္ေတာ့။"
ဟုတ္တယ္၊ ကမ႓ာလႊင့္ပစ္မိတာ ကမ႓ာ့ဘက္ကေခါင္းအံုးနဲ႔ေစာင္ကိုပါ။ စိတ္ညစ္လို႔ လုပ္မိလုပ္ရာလုပ္တာေတာင္ သခင္နဲ႔ပတ္သက္တာဆိုရင္ လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္မထိပါဘူး။ သခင့္ကိုေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုးနဲ႔ထိမိတာ ရွိတာေပါ့ေလ။ ဒါကလည္း ခ်စ္လို႔။
"ဟို ... ဒီေအာက္မွာပဲ အိပ္လိုက္မယ္ေလေနာ္။ အျပင္ကိုေတာ့မႏွင္ပါနဲ႔။"
"မင္းမလိုခ်င္လို႔ လႊင့္ပစ္ထားတာမဟုတ္လား။ အျပင္သာထုတ္သြားလိုက္။"
"သခင္က စာအုပ္ကိုပဲ သည္းႀကီးမည္းႀကီးဖတ္ေနေတာ့ စိတ္တိုၿပီး စာအုပ္ေတြကိုလႊင့္ပစ္မိရင္းနဲ႔ ဒါေတြပါကုန္တာ။"
"မင္း"
"အ"
ဇက္ပိုးအုပ္ခံလိုက္ရလို႔ ၾကယ္ေတြပါျမင္ခ်င္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ေရွ႕ကၾကယ္ေလးတစ္ပြင့္က အလင္းဆံုးလို႔ ေျမကမ႓ာထင္မိတယ္။
"အဓိကက ငါ့စာအုပ္ေတြကို လႊင့္ပစ္ခ်င္တာေပါ့။ ဟုတ္လား ေျမကမ႓ာ။"
"မဟုတ္ ... မဟုတ္ဘူးေလ။ သခင္က စာအုပ္ကိုပဲဖတ္ ..."
"ဒါဆို ငါ့ကိုလား။"
"အမ္"
မွားကုန္ၿပီ၊ စကားေတြက လြဲၿပီးရင္းလြဲရင္းနဲ႔ အေျခအေနက ရွင္းေလ႐ႈပ္ေလ။
"ငါ့ကိုလႊင့္ပစ္ခ်င္ေနတာေပါ့။"
"ဟာ၊ မဟုတ္တာ။ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ မဟုတ္ဘူး။"
"ေသာက္ခ်ိဳးမေျပဘူးေနာ္ မင္း။"
"..............."
"သြားေလ၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲ။"
ေစာင္ေတြ၊ ေခါင္းအံုးေတြပိုက္ကာ မတ္တပ္ရပ္ေနရင္းက ကမ႓ာေခါင္းခါတယ္။
"ဒီမွာပဲေနမွာ။"
"ေနခ်င္တာလား။"
"အင္း"
ေခါင္းျပဳတ္က်မလိုညိတ္ျပၿပီး သူပဲျဖဴစင္သေယာင္ ဇာတ္လမ္းဆင္ေနတာ။
"ငါ့စာအုပ္ေတြကို မင္းလႊင့္ပစ္တာ ဘယ္ႏွအုပ္လဲ။"
"အဲ၊ မသိ ... မသိေတာ့ဘူး။"
"ငါသိတယ္။ ဟိုအလယ္ထပ္က တစ္ဝက္ေလာက္ရွိမယ္။"
"အဲဒီ့ေလာက္မမ်ား ..."
"ငါက တစ္ဝက္လို႔ေျပာရင္ တစ္ဝက္ေပါ့။"
"ဟုတ္"
အခုေတာ့ အခန္းေထာင့္မွာ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ဒူးေထာက္ထားရင္း ဆန္႔ထုတ္ထားတဲ့လက္ႏွစ္ဖက္ေပၚမွာ သူလႊင့္ပစ္မိတယ္လို႔ သခင္ေျပာတဲ့စာအုပ္ေတြကို တင္ထားရတယ္။ စစခ်င္းေတာ့ သိပ္မေလးဘူးဆိုေပမဲ့ နည္းနည္းၾကာလာေလ၊ ေလးလာေလနဲ႔ လက္ေတြကမၿငိမ္ေတာ့ပါ။ ျပဳတ္က်ရင္ အခ်ိန္ကို အစကေနျပန္မွတ္မယ္ဆိုလို႔ ျပဳတ္မက်ဖို႔ကအဓိကပဲ။
"ေဟ့ေကာင္၊ လက္က ဘာလို႔မဆန္႔ေတာ့တာလဲ။"
"ဆန္႔ပါတယ္။ ဆန္႔ထားတယ္ သခင္။"
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း။"
"ဟုတ္"
'တစ္နာရီျပည့္သြားၿပီ။ ေညာင္းတယ္လို႔ ေညာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ မလႈပ္ရဲေသးဘူး။ သခင္ေရ၊ တစ္နာရီျပည့္ၿပီေလဗ်ာ။'
"ထေတာ့"
'ေတာ္ေသးတာေပါ့။'
"ေနာက္ဆို ငါ့စာအုပ္ေတြကို ထိရဲထိၾကည့္။"
"ဖုန္သုတ္ေပးလို႔ေရာ မရဘူးလား၊ အဟီး။"
"ေသာက္ခြက္မေျပာင္နဲ႔။"
လက္ကာျပၿပီး မ်က္ႏွာပိုးသတ္ရတယ္။ လက္ေတြေညာင္းေနေပမဲ့ စခ်င္တာက စခ်င္တာပဲ။
"ဒီေအာက္မွာအိပ္မယ္ေနာ္။"
သခင္ျပန္မေျဖပါ။ ကမ႓ာကေတာ့ အိပ္ရာခင္းေနပါၿပီ။
လက္ေတြကိုဆန္႔ဆန္႔ထုတ္ရင္း အေညာင္းေျပဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ ကမ႓ာ့ကိုၾကည့္ၿပီး သခင္ရယ္မိတယ္။ ဒီေကာင္ေလးက ကိုယ့္ကို စိတ္႐ႈပ္ေအာင္လုပ္တဲ့၊ စိတ္တိုေအာင္လုပ္တဲ့ လူဆိုးေလး။ ဒီလိုပဲ ကိုယ့္ကိုျပံဳးေအာင္၊ ရယ္ေအာင္ လုပ္တာလည္း ဒီေကာင္ေလးပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲေဒါသထြက္ထြက္ သူ႔အနားကထြက္မသြားႏိုင္သလို သူကလည္း ကိုယ္ဘာလုပ္လုပ္ ၿငိမ္ခံေနတတ္တာက ႏွစ္ေယာက္လံုးအတြက္ ေရာင့္တက္ခ်င္စရာေတြ။
'အင္းေပါ့ေလ။ ငါကမွ မင္းအနားက ထြက္မသြားႏိုင္တာပဲ။'
'သခင္စိတ္နည္းနည္းေျပသြားလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ ကိုယ့္အနားကထြက္မသြားရင္ၿပီးေရာ။ ကိုယ့္ကို ႀကိဳက္သလိုလုပ္လို႔ရတယ္ သခင္။'
■■■
"ကမ႓ာ၊ ေျမကမ႓ာ။ ေဟ့ေကာင္ ေျမကမ႓ာ။ ထစမ္း၊ ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ။ အလုပ္သြားမွာမဟုတ္လား။ ထေတာ့။"
"ဟင္ ... အင္း၊ ထမယ္။"
ဟိုဒီလွည့္ရင္း ထမယ္ေျပာၿပီး ျပန္ၿငိမ္သြားျပန္တယ္။
"ေအး၊ မင္းသေဘာပဲ။"
သခင္ ဆက္မႏႈိးေတာ့ဘဲ ဒီအတိုင္းထားလိုက္ကာ ေရစိုေနတဲ့ကိုယ္ကိုသုတ္ၿပီး အလုပ္သြားဖို႔ျပင္လိုက္ေတာ့တယ္။ မနက္စာလည္းမလုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္မေနေတာ့ဘူး။ ကာလနဂါးကလည္း ေနာက္က်မွႏိုးရင္ ကတိုက္ကရိုက္နဲ႔မို႔ စားျဖစ္မွာမဟုတ္တာကို ႀကိဳသိေနတာေၾကာင့္ ႐ံုးေရာက္မွစားမယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ႐ံုးကိုေစာေစာသြားဖို႔ ျပင္ေနပါတယ္။ ခဏေနရင္ ဒရိုင္ဘာလည္းေရာက္ေတာ့မယ္။
အားလံုးျပင္ဆင္ၿပီးတဲ့အထိ ကမ႓ာမႏိုးေသး။ အိပ္ခန္းတံခါးပိတ္လိုက္ေတာ့မွ
"ဟင္း ... သခင္၊ ဘယ္ႏွနာရီရွိၿပီလဲ။"
ကမ႓ာ့အသံေၾကာင့္ သခင္ တံခါးကိုျပန္ဖြင့္လိုက္ၿပီး
"ေနက မင္းဖင္ထဲဝင္ေတာ့မယ္။"
အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ နာရီလွမ္းၾကည့္ေနၿပီးမွ
"WTH! ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ျပန္အိပ္လိုက္တာေလ။"
"ေသသြားသလိုပဲ။ ငါသြားၿပီ။ မနက္စာလည္းမရွိဘူး၊ မင္းဘာသာဝယ္စား။"
"သခင္၊ ခဏ။ ဟာ၊ သြားၿပီလား။ ငါလည္း ေရခ်ိဳးရမယ္။ ေနာက္က်ေနၿပီ။"
ကိုယ့္မိသားစုအလုပ္မို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ ေျမကမ႓ာဟာ ျပႆနာေတြတစ္သီႀကီးနဲ႔ အလုပ္ပ်က္တာကလည္း မ်ားေနေသးတာ။
"အားယိုး ... သခင္က ႏႈိးလည္းမႏႈိးဘူး။"
အေျပးအလႊားျပင္ဆင္ရင္း သခင့္ကိုအျပစ္တင္ေနတဲ့ ကမ႓ာရယ္ပါ။
"အဟြတ္ ... အဟြတ္"
မီးပိြဳင့္မိေနတုန္း ကားေပၚမွာေရေသာက္ရင္း ေရသီးၿပီးေခ်ာင္းဆိုးေနတာက သခင္။
'ဘယ္သူ ငါ့အတင္းေျပာေနသလဲပဲ။ အသားလြတ္ႀကီး ေရသီးေနတယ္။'
အိ္မ္မွာက်န္ေနခဲ့တဲ့ လင္ေတာ္ေမာင္အလိမၼာေလးရဲ႕ လက္ခ်က္ဆိုတာကို ရာဇသခင္တို႔မသိလိုက္တာ ေျမကမ႓ာရဲ႕ကံေကာင္းျခင္းပါပဲ။
■■■ Part (20) ဆက္ရန္ ■■■
"ဦးရာဇသခင်၊ ဘယ်အချိန်အထိ အဲဒီလိုနေနေမှာလဲ။"
စာအုပ်ကို ဗိုက်ပေါ်တင်လိုက်ပြီး ဘာဖြစ်တာလဲဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့ သခင်လှမ်းကြည့်တော့ ကမ္ဘာတစ်ယောက် ထအော်ပါတော့တယ်။
"အား၊ ဘယ်လိုတွေလှမ်းကြည့်နေတာလဲ။"
ချက်ချင်းပဲ သခင့်အနားရောက်သွားပြီး သခင့်ကိုယ်ပေါ်ထပ်လှဲလို့ နမ်းဖို့ကြိုးစားပေမဲ့
"အ"
နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ချခံလိုက်ရတာကြောင့် ခေါင်းပြန်မော့လိုက်တော့ သခင့်နှုတ်ခမ်းမှာပါ သွေးတွေပေပြီးကျန်နေခဲ့တယ်။ ထိကပ်လိုက်ကတည်းက ကိုက်ခံရတာပေမဲ့ အဖက်မလုပ်ဘဲဆက်နမ်းနေတော့ သခင့်သွားစွယ်တွေက ကမ္ဘာ့နှုတ်ခမ်းကို အမဲဖျက်သလိုကိုက်ဆွဲလာမှ မခံနိုင်တော့လို့ ဖယ်ပေးလိုက်ရတာ။
"ကိုက်တယ်ပေါ့။ ရတယ်လေ၊ စိတ်တိုင်းကျကိုက်ပေါ့။"
သခင့်အပေါ်ကနေမိုးပြီး အဝတ်တွေဆွဲချွတ်ပစ်ဖို့ ကြိုးစားပါတော့တယ်။ ရုန်းနေတဲ့သခင့်ကို ဆွဲချုပ်နေရာကနေ ရုတ်တရက်အကန်ခံလိုက်ရပြီး ကြမ်းပေါ်ခွေကျသွားတဲ့ကမ္ဘာ လက်တွေကတော့ အလယ်ပိုင်းကိုအုပ်ကိုင်လို့။ ခက်ခက်ခဲခဲအသက်ရှူပြီးမှ ဆိုဖာပေါ်ကနေ ကြမ်းပေါ်ခြေချထိုင်နေတဲ့ သခင့်ခြေထောက်နားမှာ ထိုင်လိုက်ပြီး
"အဲဒီ့ခြေထောက်တွေကို ချုပ်ထားမှဖြစ်တော့မယ်။"
ပြောလည်းပြော၊ စားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ နားကြပ်ကြိုးကိုလည်းဆွဲယူရင်း သခင့်ခြေထောက်တွေကို ဆွဲမလိုက်တော့ သခင် ဆိုဖာပေါ်ပြန်လဲသွားတယ်။ လက်မြန်တဲ့ကမ္ဘာက ကြိုးနဲ့ချည်လိုက်နိုင်ပေမဲ့ သခင်ကလည်း ကမ္ဘာ့ရင်ဘတ်ကို ခြေစုံကန်ပစ်လိုက်တယ်။ ကမ္ဘာ ကြမ်းပေါ်ကို ပစ်စလတ်ခတ်လဲကျသွားသလို သခင်လည်း ဝုန်းခနဲထထိုင်ပြီး ခြေထောက်ကကြိုးကိုဖြည်နေတယ်။ ဧည့်ခန်းလေးက အချိန်ခဏလေးအတွင်း ဝုန်းဒိုင်းကြဲသွားလို့ ဖုန်းတွေနဲ့ စာအုပ်၊ စပီကာလည်း တစ်နေရာစီပြန့်ကျဲလို့။
လူးလဲထလာတဲ့ ကမ္ဘာ့ကို ကြိုးပြေသွားတဲ့သခင်က အင်္ကျီရင်ဘတ်ကနေဆွဲပြီး နံရံမှာကပ်ပစ်လိုက်ကာ မျက်နှာအနားကိုတိုးကပ်သွားတော့ ကမ္ဘာငြိမ်ကျကာ သခင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ ကမ္ဘာ့လက်နှစ်ဖက်ကိုချုပ်ကိုင်ရင်း မျက်နှာနှစ်ခုနီးကပ်သွားတဲ့အထိ သခင်တိုးလာခဲ့ပြီး ကမ္ဘာ့မျက်လုံးတွေထဲ အချိန်အကြာကြီးစိုက်ကြည့်နေလို့ ကမ္ဘာ့မှာ အသက်တောင်ရဲရဲမရှူနိုင်ပါ။
ကမ္ဘာ့ဆံစတွေကနေစပြီး မျက်နှာတစ်လျှောက်ကို သခင်က စေ့စေ့စပ်စပ်ကြည့်လာရင်း မေးဖျားတွေဆီအကြည့်ရောက်တော့ ပြုံးသွားခဲ့တယ်။ သခင် ခေါင်းကိုစောင်းလိုက်ပြီး ကမ္ဘာ့လည်ပင်းဆီကြည့်လိုက်တဲ့အခါ တံတွေးမျိုချလို့လှုပ်သွားတဲ့ လည်စေ့ကို အတိုင်းသားမြင်လိုက်ရသေး။ ကမ္ဘာကတော့ အညှို့ခံထားရသူလို တစ်ချက်မှမလှုပ်နိုင်ဘဲ သခင့်ကိုသာငေးကြည့်နေရုံလေး။
"အရူး"
စကားတစ်ခွန်းနဲ့အတူ သခင်ခြေလှမ်းတွေနောက်ဆုတ်လိုက်မှ ကမ္ဘာ့မျက်လုံးထဲ question mark တွေဖြစ်သွားတာ သိပ်မကြာလိုက်ပါ။ ပြတ်လွယ်တဲ့ကြိုးနှစ်မျှင်ကို ဖယ်ထားပြီး ကျန်တဲ့ကြိုးနဲ့ပဲ လက်နှစ်ဖက်ကိုတစ်ပတ်ပတ်၊ လက်ကောက်ဝတ်နှစ်ဖက်ကြားကနေ ဆွဲထုတ်ပြီးချည်လိုက်တဲ့ ကြိုးစနှစ်ခုကို သခင် တင်းနေအောင်ဆွဲလိုက်တော့မှ လက်တွေကြိုးချည်ခံရမှန်းကို ကမ္ဘာသိလိုက်ရတယ်။ ခုနက သခင့်ခြေထောက်ကိုချည်တဲ့ နားကြပ်ကြိုးက အခုတော့ ကမ္ဘာ့လက်မှာရစ်ပတ်လို့။
ခလုတ်တစ်ဖက်က ကြိုးမျှင်နှစ်စဆိုရင် ပြတ်ထွက်နိုင်သေးတယ်။ အခုတော့ သခင့်လက်ထဲ ခလုတ်နဲ့ jack pin ကို ပူးကိုင်ထားတော့ တစ်ပတ်တည်းချည်ထားတဲ့ကြိုးက ခပ်တင်းတင်း။
သခင်ပြောသလိုပါပဲ၊ မြေကမ္ဘာတို့ရူးချက်က အငေးကောင်းနေတာ သခင်ကပြုစားသွားပြီး လှည့်ဖျားခံလိုက်ရမှန်းတောင် ကမ္ဘာမသိလိုက်ရ။ လက်နှစ်ဖက်လုံးကို ကြိုးချည်ခံနေရမှန်း နည်းနည်းလေးတောင်မရိပ်မိအောင် သခင့်ဆီပျော်ဝင်သွားမိတာ။
"ဟား၊ သခင်ပြုစားလို့ ရူးသွားတာလေ။"
ခေါင်းငိုက်စိုက်နဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကိုသာ ငုံ့ကြည့်နေမိတာကလွဲလို့ ရုန်းလည်းမရုန်းချင်လေတော့ ...
သခင်ကလွှတ်ပေးလိုက်ပေမဲ့ ကြိုးကချည်လျက်သား။ ကမ္ဘာက ပါးစပ်နဲ့ကိုက်ဖြည်ဖို့ကြိုးစားတော့
"ဘယ်သူက ဖြည်ခိုင်းလို့လဲ။"
သခင့်စကားကြောင့် ကမ္ဘာပြန်ငြိမ်နေလိုက်တယ်။
"ကောင်းရော၊ ငါ့ speaker ပျက်ပြီ။"
ခြေထောက်နားက speaker ကိုကောက်ယူပြီး သခင်ပြောလိုက်တာကြောင့် ကမ္ဘာလှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။
"ကောင်းတာပေါ့။ ပျက်ပါစေ၊ အသစ်ပြန်ဝယ်ပေးမယ်။"
Shay ဆီကလက်ဆောင်ရထားတာကို ကမ္ဘာသိတယ်။ မရည်ရွယ်ဘဲပျက်သွားတော့ မျက်စိနောက်သက်သာပြီ။
"ရန်စနေတာလား ဟေ့ကောင်။"
"မဟုတ်ပါဘူး။ အသစ်ရတာပေါ့လို့ ပြောချင်တာ။"
သခင်က ကမ္ဘာနဲ့သေချာမျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်ပြီး
"အင်း၊ ငါထင်တာတော့လေ။ မင်း ဝဋ်လည်မှာပဲလို့။"
"ဘာကိုလဲ။"
"ငါ့အပေါင်းအသင်းတွေကို မင်းကြည့်မရဘဲ ရန်လိုနေတာလေ။ အဲဒီ့လိုပဲ Koa လည်း မင်းကိုသဝန်တိုမှာပဲ။ အဲဒီ့အခါကျရင် မင်း ငါ့ထက်ပိုပြီး စိတ်ဆိုးရပြီ။"
"သခင် ..."
"ငါ ငတုံးမှမဟုတ်တာ။ ဆေးရုံမှာ ဒီလောက်သိသာနေတာပဲ။ ပြောပါဦး၊ သူနဲ့ရောငြိခဲ့သေးလား။ သူ့ကြည့်ရတာ မင်းမှမင်းပဲ။"
"တော်တော့ သခင်။ သူနဲ့ကိုယ်က အလုပ်ကိစ္စအပြင် ဘာမှမရှိဘူး။"
"ဘာဖြစ်တာလဲ။ ငါ့ကိုအော်လိုက်တာလား။ မင်းကို တခြားတစ်ယောက်နဲ့စွပ်စွဲတော့ နာတတ်လိုက်တာ။ ငါ့ကိုကျတော့ မင်းက တွေ့ရာလူနဲ့တင်မကဘူး၊ ခွေးနဲ့ပါသဝန်တိုတာ။"
ကမ္ဘာ အမေ့အိမ်မှာနေတုန်းက လမ်းဘေးကခွေးလေးတစ်ကောင်ကို ပိစိလေးကတည်းကခေါ်မွေးထားခဲ့ပြီး Browny လို့ နာမည်ပေးလိုက်တယ်။ Browny ကလည်း ကမ္ဘာ့ကိုအရမ်းခင်ပါတယ်။ နှစ်အတော်ကြာနေခဲ့တာမို့ ကမ္ဘာအိမ်ထောင်ကျလို့ အိမ်ခွဲနေတော့ အမေ့အိမ်မှာကျန်ခဲ့တဲ့ Browny က ကမ္ဘာ့ကိုလွမ်းနာကျပြီးဖျားလို့ သခင်ကပဲ အိမ်ခေါ်လာဖို့ပြောခဲ့တာ။ အိမ်ထောင်ကျခါစမှာ အားတိုင်း သခင့်အနားကပ်နေတဲ့ကမ္ဘာနဲ့အတူ Browny ကပါ သခင့်အနားကပ်ရတာ အကျင့်ပါလာတဲ့အခါ ကမ္ဘာနဲ့ကိုက်ကြပါတော့တယ်။
သူ့ခွေးကိုသိပ်ချစ်တဲ့ကမ္ဘာက အခုတော့ အမြင်မကြည်တော့ပါ။ သိပ်သိတတ်တဲ့ Browny ကလည်း သူ့ကိုအရင်လိုမကြင်နာတဲ့ ကမ္ဘာ့အစား သခင့်ကိုသာကပ်လာပါတယ်။ နောက်ဆုံး ခုတင်ပေါ်တက်လာပြီး နှစ်ယောက်ကြားဝင်အိပ်တဲ့အထိ အတင့်ရဲလာတဲ့နောက် ကမ္ဘာနဲ့သတ်ကြပါတော့တယ်။ ကမ္ဘာကလည်း Browny ကို တွေ့ရာနေရာမှာ ခပ်ဝေးဝေးဆွဲထုတ်ပစ်သလို Browny ကလည်း ကမ္ဘာ့ကိုတွေ့ရင် ဟောင်ပါတော့တယ်။ ကမ္ဘာ့အစား သခင့်ကိုအစားထိုးလိုက်သလိုမျိုး ခင်တွယ်သွားတာကို လူတိုင်းအံ့ဩရတယ်။
အားလပ်ရက်တစ်ရက်မှာ သခင်နဲ့ Browny အပြင်ထွက်ကြတော့ Browny ကားတိုက်ခံလိုက်ရတယ်။ ကားပိုင်ရှင်က သေချာဆေးရုံပို့ပေးပြီး အစစအရာရာလုပ်ပေးပေမဲ့ ကမ္ဘာ့လက်ပေါ်မှာပဲ ကမ္ဘာ့ကိုကြည့်ကာအီနေရင်း Browny သေသွားခဲ့တယ်။ အဲဒီ့လိုကျတော့လည်း ကားပိုင်ရှင်ကို ဆွဲလားရမ်းလားနဲ့ လက်ပါခဲ့တာက ကမ္ဘာပါပဲ။ သခင့်မှာ ကိုယ်နဲ့အတူသွားရင်းဖြစ်ရတာမို့ ကိုယ့်ကြောင့်ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ ဝမ်းနည်းရတဲ့ကြားက လိုက်ထိန်းခဲ့ရပါသေးတယ်။
"Browny, အဲဒီ့ကောင်ကလည်း သခင်မှသခင်ဖြစ်နေတာလေ။ ကိုယ်ကြည့်မရတာ မှားလား။"
သခင်ကတော့ ခေါင်းသာခါရမ်းလိုက်မိတယ်။
"ဖုန်းတွေရော၊ စာအုပ်ရော ဘယ်ရောက်ကုန်တာလဲ။ သွားပြန်ကောက်။"
သခင့်ကိုဆွဲချုပ်လိုက်တုန်းက ရုန်းရင်းကန်ရင်းနဲ့ ပြုတ်ကျကုန်တဲ့ပစ္စည်းတွေကို ကမ္ဘာလိုက်ကောက်လိုက်တယ်။ လက်နှစ်ဖက်ကတော့ ကြိုးချည်ခံထားရဆဲ။ သခင့်ဖုန်းကို သခင့်ဆီလှမ်းပေးလိုက်တော့ ဖွင့်ကြည့်လိုက်ပြီး
"ဘာမှမဖြစ်လို့တော်သေးတယ်။ မင်းတော့ နာချင်ပြီထင်တယ်။"
"သခင်က ဘာဖြစ်နေမှန်းမှမသိတာ။ ကိုယ့်ကို အနားကပ်မခံတာ တစ်ပတ်မကတော့ဘူးလေ။"
"အဲဒါနဲ့ပဲ ငါ့အပေါ်တက်လာတယ်တဲ့လား။ လုပ်လိုက်ရရင် သေတော့မယ်။"
ထိဖြစ်မှာမဟုတ်တဲ့လက်က ကမ္ဘာ့ကိုရွယ်လိုက်သေးတယ်။ နောက်မှ ဆိုဖာမှာပြန်သွားထိုင်နေလို့ ကမ္ဘာလည်း သခင်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင် စားပွဲပေါ်မှာထိုင်ပြီး မေးစရာရှိတာကိုမေးရပါတော့တယ်။
"Koa နဲ့ သဝန်တိုတာတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော်။"
"ခေါ်ပေးရမလား။"
"ဘာလို့ခေါ်ရမှာလဲ။ သူနဲ့ကိုယ်က ဘာမှမဆိုင်ပါဘူးဆိုမှပဲ။"
"ငါ့ကိုမအော်စမ်းနဲ့။"
"သခင်က ဘာလို့ပြောလဲ။"
"မင်းပဲ မေးတာလေ။"
"မဟုတ်ပါဘူး။ သခင်ကအရင် ဝဋ်လည်မယ်ပြောတာလေ။"
"ငါ့ speaker ကို ပျက်သွားလည်းကောင်းတယ်ပြောတာ မင်းလေ။"
"ဟိုကောင်ပေးထားတာမို့ အထိမခံဖြစ်နေတာမဟုတ်လား။"
"အေး၊ မင်းနဲ့မယူခင်ကတည်းက ပေးထားတာလေ။"
"တော်တော့ သခင်။"
"ငါ့ကိုမအော်နဲ့လို့ ပြောနေတာ ကန်းနေလို့မကြားတာလား။"
ဆိုဖာနဲ့စားပွဲမှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ပြီး အော်ဟစ်နေကြတဲ့သူတို့က ကလေးတွေရန်ဖြစ်နေကြသလို။
"မရွဲ့ပါနဲ့ သခင်ရယ်။"
ပူးချည်ခံထားရတဲ့လက်နှစ်ဖက်ကို သခင့်ခေါင်းပေါ်ကနေကျော်ပြီး လည်ပင်းမှာချိတ်ဖို့လုပ်ပေမဲ့ မအောင်မြင်လိုက်ပါ။
"ကျစ်၊ လာမထိစမ်းနဲ့။"
"ဘာဖြစ်နေတာလဲ။ ဘာကိုမကျေနပ်တာလဲ။ ဒီည သေချာရှင်းလိုက်တော့။"
"မင်းလုပ်ထားတာတွေ မင်းသိတာပဲ၊"
"အဲဒီ့တော့ ဘယ်အချိန်အထိ ဒီလိုနေမှာလဲ။ ကိုယ်မနေတတ်ဘူး။ အရင်လို တစ်ခုခုလုပ်လိုက်တာက အဆင်ပြေတယ်။ အခုတော့ သခင့်ရဲ့ စိတ်ကုန်သလိုအပြုအမူတွေက တကယ်ရင်နာရတယ်။"
"မင်းစိတ်ညစ်ရတော့ သိတတ်နေလိုက်တာ။ ငါစိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်အောင်တော့ မင်း ခဏခဏလုပ်တယ်။"
"တောင်းပန်ပါတယ်၊ တကယ်တောင်းပန်ပါတယ်။ စိတ်ရှုပ်ရအောင်တော့ မရည်ရွယ်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီလိုပဲဖြစ်သွားတယ်။ ကိုယ့်အမှားကိုယ် သိပါတယ်။ သခင်ကျေနပ်တဲ့အထိ ကြိုက်သလိုအပြစ်ပေးလေနော်။ အခုလိုကြီးတော့ မနေပါနဲ့တော့။"
သခင့်လက်တွေကို အုပ်ကိုင်လိုက်ပေမဲ့ ရှောင်ထွက်သွားပြီး
"ငါဒေါသထွက်တိုင်း မင်းကိုနာကျင်စေတာမျိုး မဖြစ်ချင်တော့ဘူး။"
"အဟား၊ သခင်ရယ်။ ခန္ဓာကိုယ်ကနာတာ ခဏပေါ့။ ရင်ထဲကနာတာကိုသာ ကိုယ်မခံနိုင်တာ။"
"ငါ မင်းကိုဘာလုပ်နေလို့လဲ။ မင်းအနားမှာပဲ နေပေးနေတယ်မဟုတ်လား။"
"စိတ်ကုန်တယ်ဆိုတဲ့စကားကို အသာထားဦး။ အမူအရာနဲ့တင် တော်တော်နာကျင်ရတယ်။ အနားကနေထွက်များသွားရင် ကိုယ်သေသွားမှာပဲ။ အဲဒါကြောင့် ကိုယ်အမှားလုပ်မိလို့ သခင်စိတ်ဆိုးရင် အရင်လိုပဲပေါက်ကွဲလိုက်ပါ။ အခုလို အကြာကြီးပစ်ထားတာမျိုး မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ၊ နော်။"
သခင်က အဖြေစောင့်နေတဲ့ ကမ္ဘာ့မျက်ဝန်းတွေထဲ စိုက်ကြည့်ရင်း
"မင်းဘာသာပဲ ဖြုတ်လိုက်တော့။"
လက်ကကြိုးကိုမျက်စပစ်ပြီး သခင်ထထွက်သွားပါတယ်။
"သခင်၊ သခင်၊ နေဦးလေ။"
ကြိုးကိုလည်း ပါးစပ်နဲ့ဖြည်ရင်း သခင့်နောက်ကိုလည်း အပြေးအလွှားလိုက်ရင်း
"မြေကမ္ဘာ"
အခန်းထဲအရင်ရောက်သွားတဲ့ သခင့်အော်သံကိုကြားလိုက်ရတယ်။ ကမ္ဘာ အပြေးလေးလိုက်ဝင်သွားတော့မှ ကိုယ့်ဘာသာဆဲချင်သွားတယ်။ ခုနက အခန်းထဲမှာ နာရီဝက်လောက်ထိုင်စောင့်နေရင်း စောင်တွေ၊ ခေါင်းအုံးတွေကို ပစ်ချင်ရာပစ်ထားခဲ့တာ။ အဆိုးဆုံးက သခင့်စာအုပ်တချို့ကိုပါ အခန်းထောင့်ကိုပစ်ပေါက်ထားမိခြင်း။
လက်မှာငြိနေသေးတဲ့ကြိုးကို ဆွဲခါလွှင့်ပစ်လိုက်ပြီး အခန်းထောင့်ကစာအုပ်တွေကို အလျင်အမြန်ကောက်ပြီး သေချာပြန်စီလိုက်ရတယ်။ ခုတင်ပေါ်မှာခြေချိတ်ထိုင်နေတဲ့ သခင့်ကိုလည်း လှည့်မကြည့်ရဲသေး။ စောင်နဲ့ခေါင်းအုံးတွေကို ပြန်ကောက်ယူလိုက်ပြီး ခုတင်ပေါ်တင်ဖို့လှည့်လာတော့မှ
"မတင်နဲ့။ မင်းတောင် မထားချင်လို့ လွှင့်ပစ်လိုက်သေးတာပဲ။ အပြင်ယူသွားပြီးအိပ်လိုက်တော့။"
ဟုတ်တယ်၊ ကမ္ဘာလွှင့်ပစ်မိတာ ကမ္ဘာ့ဘက်ကခေါင်းအုံးနဲ့စောင်ကိုပါ။ စိတ်ညစ်လို့ လုပ်မိလုပ်ရာလုပ်တာတောင် သခင်နဲ့ပတ်သက်တာဆိုရင် လက်ဖျားနဲ့တောင်မထိပါဘူး။ သခင့်ကိုတော့ တစ်ကိုယ်လုံးနဲ့ထိမိတာ ရှိတာပေါ့လေ။ ဒါကလည်း ချစ်လို့။
"ဟို ... ဒီအောက်မှာပဲ အိပ်လိုက်မယ်လေနော်။ အပြင်ကိုတော့မနှင်ပါနဲ့။"
"မင်းမလိုချင်လို့ လွှင့်ပစ်ထားတာမဟုတ်လား။ အပြင်သာထုတ်သွားလိုက်။"
"သခင်က စာအုပ်ကိုပဲ သည်းကြီးမည်းကြီးဖတ်နေတော့ စိတ်တိုပြီး စာအုပ်တွေကိုလွှင့်ပစ်မိရင်းနဲ့ ဒါတွေပါကုန်တာ။"
"မင်း"
"အ"
ဇက်ပိုးအုပ်ခံလိုက်ရလို့ ကြယ်တွေပါမြင်ချင်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ရှေ့ကကြယ်လေးတစ်ပွင့်က အလင်းဆုံးလို့ မြေကမ္ဘာထင်မိတယ်။
"အဓိကက ငါ့စာအုပ်တွေကို လွှင့်ပစ်ချင်တာပေါ့။ ဟုတ်လား မြေကမ္ဘာ။"
"မဟုတ် ... မဟုတ်ဘူးလေ။ သခင်က စာအုပ်ကိုပဲဖတ် ..."
"ဒါဆို ငါ့ကိုလား။"
"အမ်"
မှားကုန်ပြီ၊ စကားတွေက လွဲပြီးရင်းလွဲရင်းနဲ့ အခြေအနေက ရှင်းလေရှုပ်လေ။
"ငါ့ကိုလွှင့်ပစ်ချင်နေတာပေါ့။"
"ဟာ၊ မဟုတ်တာ။ မဟုတ်ဘူးနော်၊ မဟုတ်ဘူး။"
"သောက်ချိုးမပြေဘူးနော် မင်း။"
"..............."
"သွားလေ၊ ဘာလုပ်နေတာလဲ။"
စောင်တွေ၊ ခေါင်းအုံးတွေပိုက်ကာ မတ်တပ်ရပ်နေရင်းက ကမ္ဘာခေါင်းခါတယ်။
"ဒီမှာပဲနေမှာ။"
"နေချင်တာလား။"
"အင်း"
ခေါင်းပြုတ်ကျမလိုညိတ်ပြပြီး သူပဲဖြူစင်သယောင် ဇာတ်လမ်းဆင်နေတာ။
"ငါ့စာအုပ်တွေကို မင်းလွှင့်ပစ်တာ ဘယ်နှအုပ်လဲ။"
"အဲ၊ မသိ ... မသိတော့ဘူး။"
"ငါသိတယ်။ ဟိုအလယ်ထပ်က တစ်ဝက်လောက်ရှိမယ်။"
"အဲဒီ့လောက်မများ ..."
"ငါက တစ်ဝက်လို့ပြောရင် တစ်ဝက်ပေါ့။"
"ဟုတ်"
အခုတော့ အခန်းထောင့်မှာ ကမ္ဘာတစ်ယောက် ဒူးထောက်ထားရင်း ဆန့်ထုတ်ထားတဲ့လက်နှစ်ဖက်ပေါ်မှာ သူလွှင့်ပစ်မိတယ်လို့ သခင်ပြောတဲ့စာအုပ်တွေကို တင်ထားရတယ်။ စစချင်းတော့ သိပ်မလေးဘူးဆိုပေမဲ့ နည်းနည်းကြာလာလေ၊ လေးလာလေနဲ့ လက်တွေကမငြိမ်တော့ပါ။ ပြုတ်ကျရင် အချိန်ကို အစကနေပြန်မှတ်မယ်ဆိုလို့ ပြုတ်မကျဖို့ကအဓိကပဲ။
"ဟေ့ကောင်၊ လက်က ဘာလို့မဆန့်တော့တာလဲ။"
"ဆန့်ပါတယ်။ ဆန့်ထားတယ် သခင်။"
"ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း။"
"ဟုတ်"
'တစ်နာရီပြည့်သွားပြီ။ ညောင်းတယ်လို့ ညောင်းတယ်။ ဒါပေမဲ့ မလှုပ်ရဲသေးဘူး။ သခင်ရေ၊ တစ်နာရီပြည့်ပြီလေဗျာ။'
"ထတော့"
'တော်သေးတာပေါ့။'
"နောက်ဆို ငါ့စာအုပ်တွေကို ထိရဲထိကြည့်။"
"ဖုန်သုတ်ပေးလို့ရော မရဘူးလား၊ အဟီး။"
"သောက်ခွက်မပြောင်နဲ့။"
လက်ကာပြပြီး မျက်နှာပိုးသတ်ရတယ်။ လက်တွေညောင်းနေပေမဲ့ စချင်တာက စချင်တာပဲ။
"ဒီအောက်မှာအိပ်မယ်နော်။"
သခင်ပြန်မဖြေပါ။ ကမ္ဘာကတော့ အိပ်ရာခင်းနေပါပြီ။
လက်တွေကိုဆန့်ဆန့်ထုတ်ရင်း အညောင်းပြေဖို့ကြိုးစားနေတဲ့ ကမ္ဘာ့ကိုကြည့်ပြီး သခင်ရယ်မိတယ်။ ဒီကောင်လေးက ကိုယ့်ကို စိတ်ရှုပ်အောင်လုပ်တဲ့၊ စိတ်တိုအောင်လုပ်တဲ့ လူဆိုးလေး။ ဒီလိုပဲ ကိုယ့်ကိုပြုံးအောင်၊ ရယ်အောင် လုပ်တာလည်း ဒီကောင်လေးပါပဲ။ ဘယ်လောက်ပဲဒေါသထွက်ထွက် သူ့အနားကထွက်မသွားနိုင်သလို သူကလည်း ကိုယ်ဘာလုပ်လုပ် ငြိမ်ခံနေတတ်တာက နှစ်ယောက်လုံးအတွက် ရောင့်တက်ချင်စရာတွေ။
'အင်းပေါ့လေ။ ငါကမှ မင်းအနားက ထွက်မသွားနိုင်တာပဲ။'
'သခင်စိတ်နည်းနည်းပြေသွားလို့ တော်သေးတယ်။ ကိုယ့်အနားကထွက်မသွားရင်ပြီးရော။ ကိုယ့်ကို ကြိုက်သလိုလုပ်လို့ရတယ် သခင်။'
■■■
"ကမ္ဘာ၊ မြေကမ္ဘာ။ ဟေ့ကောင် မြေကမ္ဘာ။ ထစမ်း၊ ဘယ်အချိန်ရှိပြီလဲ။ အလုပ်သွားမှာမဟုတ်လား။ ထတော့။"
"ဟင် ... အင်း၊ ထမယ်။"
ဟိုဒီလှည့်ရင်း ထမယ်ပြောပြီး ပြန်ငြိမ်သွားပြန်တယ်။
"အေး၊ မင်းသဘောပဲ။"
သခင် ဆက်မနှိုးတော့ဘဲ ဒီအတိုင်းထားလိုက်ကာ ရေစိုနေတဲ့ကိုယ်ကိုသုတ်ပြီး အလုပ်သွားဖို့ပြင်လိုက်တော့တယ်။ မနက်စာလည်းမလုပ်ချင်လို့ လုပ်မနေတော့ဘူး။ ကာလနဂါးကလည်း နောက်ကျမှနိုးရင် ကတိုက်ကရိုက်နဲ့မို့ စားဖြစ်မှာမဟုတ်တာကို ကြိုသိနေတာကြောင့် ရုံးရောက်မှစားမယ်ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ ရုံးကိုစောစောသွားဖို့ ပြင်နေပါတယ်။ ခဏနေရင် ဒရိုင်ဘာလည်းရောက်တော့မယ်။
အားလုံးပြင်ဆင်ပြီးတဲ့အထိ ကမ္ဘာမနိုးသေး။ အိပ်ခန်းတံခါးပိတ်လိုက်တော့မှ
"ဟင်း ... သခင်၊ ဘယ်နှနာရီရှိပြီလဲ။"
ကမ္ဘာ့အသံကြောင့် သခင် တံခါးကိုပြန်ဖွင့်လိုက်ပြီး
"နေက မင်းဖင်ထဲဝင်တော့မယ်။"
အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ နာရီလှမ်းကြည့်နေပြီးမှ
"WTH! ငါးမိနစ်လောက်ပဲ ပြန်အိပ်လိုက်တာလေ။"
"သေသွားသလိုပဲ။ ငါသွားပြီ။ မနက်စာလည်းမရှိဘူး၊ မင်းဘာသာဝယ်စား။"
"သခင်၊ ခဏ။ ဟာ၊ သွားပြီလား။ ငါလည်း ရေချိုးရမယ်။ နောက်ကျနေပြီ။"
ကိုယ့်မိသားစုအလုပ်မို့သာ တော်တော့တယ်။ မြေကမ္ဘာဟာ ပြဿနာတွေတစ်သီကြီးနဲ့ အလုပ်ပျက်တာကလည်း များနေသေးတာ။
"အားယိုး ... သခင်က နှိုးလည်းမနှိုးဘူး။"
အပြေးအလွှားပြင်ဆင်ရင်း သခင့်ကိုအပြစ်တင်နေတဲ့ ကမ္ဘာရယ်ပါ။
"အဟွတ် ... အဟွတ်"
မီးပွိုင့်မိနေတုန်း ကားပေါ်မှာရေသောက်ရင်း ရေသီးပြီးချောင်းဆိုးနေတာက သခင်။
'ဘယ်သူ ငါ့အတင်းပြောနေသလဲပဲ။ အသားလွတ်ကြီး ရေသီးနေတယ်။'
အိမ်မှာကျန်နေခဲ့တဲ့ လင်တော်မောင်အလိမ္မာလေးရဲ့ လက်ချက်ဆိုတာကို ရာဇသခင်တို့မသိလိုက်တာ မြေကမ္ဘာရဲ့ကံကောင်းခြင်းပါပဲ။
■■■ Part (20) ဆက်ရန် ■■■
စာအုပ္ကို ဗိုက္ေပၚတင္လိုက္ၿပီး ဘာျဖစ္တာလဲဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ သခင္လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ထေအာ္ပါေတာ့တယ္။
"အား၊ ဘယ္လိုေတြလွမ္းၾကည့္ေနတာလဲ။"
ခ်က္ခ်င္းပဲ သခင့္အနားေရာက္သြားၿပီး သခင့္ကိုယ္ေပၚထပ္လွဲလို႔ နမ္းဖို႔ႀကိဳးစားေပမဲ့
"အ"
ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ခ်ခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ ေခါင္းျပန္ေမာ့လိုက္ေတာ့ သခင့္ႏႈတ္ခမ္းမွာပါ ေသြးေတြေပၿပီးက်န္ေနခဲ့တယ္။ ထိကပ္လိုက္ကတည္းက ကိုက္ခံရတာေပမဲ့ အဖက္မလုပ္ဘဲဆက္နမ္းေနေတာ့ သခင့္သြားစြယ္ေတြက ကမ႓ာ့ႏႈတ္ခမ္းကို အမဲဖ်က္သလိုကိုက္ဆြဲလာမွ မခံႏိုင္ေတာ့လို႔ ဖယ္ေပးလိုက္ရတာ။
"ကိုက္တယ္ေပါ့။ ရတယ္ေလ၊ စိတ္တိုင္းက်ကိုက္ေပါ့။"
သခင့္အေပၚကေနမိုးၿပီး အဝတ္ေတြဆြဲခၽြတ္ပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါေတာ့တယ္။ ႐ုန္းေနတဲ့သခင့္ကို ဆြဲခ်ဳပ္ေနရာကေန ႐ုတ္တရက္အကန္ခံလိုက္ရၿပီး ၾကမ္းေပၚေခြက်သြားတဲ့ကမ႓ာ လက္ေတြကေတာ့ အလယ္ပိုင္းကိုအုပ္ကိုင္လို႔။ ခက္ခက္ခဲခဲအသက္႐ွဴၿပီးမွ ဆိုဖာေပၚကေန ၾကမ္းေပၚေျခခ်ထိုင္ေနတဲ့ သခင့္ေျခေထာက္နားမွာ ထိုင္လိုက္ၿပီး
"အဲဒီ့ေျခေထာက္ေတြကို ခ်ဳပ္ထားမွျဖစ္ေတာ့မယ္။"
ေျပာလည္းေျပာ၊ စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ နားၾကပ္ႀကိဳးကိုလည္းဆြဲယူရင္း သခင့္ေျခေထာက္ေတြကို ဆြဲမလိုက္ေတာ့ သခင္ ဆိုဖာေပၚျပန္လဲသြားတယ္။ လက္ျမန္တဲ့ကမ႓ာက ႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္လို္က္ႏိုင္ေပမဲ့ သခင္ကလည္း ကမ႓ာ့ရင္ဘတ္ကို ေျခစံုကန္ပစ္လိုက္တယ္။ ကမ႓ာ ၾကမ္းေပၚကို ပစ္စလတ္ခတ္လဲက်သြားသလို သခင္လည္း ဝုန္းခနဲထထိုင္ၿပီး ေျခေထာက္ကႀကိဳးကိုျဖည္ေနတယ္။ ဧည့္ခန္းေလးက အခ်ိန္ခဏေလးအတြင္း ဝုန္းဒိုင္းၾကဲသြားလို႔ ဖုန္းေတြနဲ႔ စာအုပ္၊ စပီကာလည္း တစ္ေနရာစီျပန္႔က်ဲလို႔။
လူးလဲထလာတဲ့ ကမ႓ာ့ကို ႀကိဳးေျပသြားတဲ့သခင္က အက်ႌရင္ဘတ္ကေနဆြဲၿပီး နံရံမွာကပ္ပစ္လိုက္ကာ မ်က္ႏွာအနားကိုတိုးကပ္သြားေတာ့ ကမ႓ာၿငိမ္က်ကာ သခင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကမ႓ာ့လက္ႏွစ္ဖက္ကိုခ်ဳပ္ကိုင္ရင္း မ်က္ႏွာႏွစ္ခုနီးကပ္သြားတဲ့အထိ သခင္တိုးလာခဲ့ၿပီး ကမ႓ာ့မ်က္လံုးေတြထဲ အခ်ိန္အၾကာႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနလို႔ ကမ႓ာ့မွာ အသက္ေတာင္ရဲရဲမ႐ွဴႏိုင္ပါ။
ကမ႓ာ့ဆံစေတြကေနစၿပီး မ်က္ႏွာတစ္ေလၽွာက္ကို သခင္က ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္လာရင္း ေမးဖ်ားေတြဆီအၾကည့္ေရာက္ေတာ့ ျပံဳးသြားခဲ့တယ္။ သခင္ ေခါင္းကိုေစာင္းလိုက္ၿပီး ကမ႓ာ့လည္ပင္းဆီၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ တံေတြးမ်ိဳခ်လို႔လႈပ္သြားတဲ့ လည္ေစ့ကို အတိုင္းသားျမင္လိုက္ရေသး။ ကမ႓ာကေတာ့ အညႇိဳ႕ခံထားရသူလို တစ္ခ်က္မွမလႈပ္ႏိုင္ဘဲ သခင့္ကိုသာေငးၾကည့္ေန႐ံုေလး။
"အရူး"
စကားတစ္ခြန္းနဲ႔အတူ သခင္ေျခလွမ္းေတြေနာက္ဆုတ္လိုက္မွ ကမ႓ာ့မ်က္လံုးထဲ question mark ေတြျဖစ္သြားတာ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ ျပတ္လြယ္တဲ့ႀကိဳးႏွစ္မၽွင္ကို ဖယ္ထားၿပီး က်န္တဲ့ႀကိဳးနဲ႔ပဲ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုတစ္ပတ္ပတ္၊ လက္ေကာက္ဝတ္ႏွစ္ဖက္ၾကားကေန ဆြဲထုတ္ၿပီးခ်ည္လိုက္တဲ့ ႀကိဳးစႏွစ္ခုကို သခင္ တင္းေနေအာင္ဆြဲလိုက္ေတာ့မွ လက္ေတြႀကိဳးခ်ည္ခံရမွန္းကို ကမ႓ာသိလိုက္ရတယ္။ ခုနက သခင့္ေျခေထာက္ကိုခ်ည္တဲ့ နားၾကပ္ႀကိဳးက အခုေတာ့ ကမ႓ာ့လက္မွာရစ္ပတ္လို႔။
ခလုတ္တစ္ဖက္က ႀကိဳးမၽွင္ႏွစ္စဆိုရင္ ျပတ္ထြက္ႏိုင္ေသးတယ္။ အခုေတာ့ သခင့္လက္ထဲ ခလုတ္နဲ႔ jack pin ကို ပူးကိုင္ထားေတာ့ တစ္ပတ္တည္းခ်ည္ထားတဲ့ႀကိဳးက ခပ္တင္းတင္း။
သခင္ေျပာသလိုပါပဲ၊ ေျမကမ႓ာတို႔ရူးခ်က္က အေငးေကာင္းေနတာ သခင္ကျပဳစားသြားၿပီး လွည့္ဖ်ားခံလိုက္ရမွန္းေတာင္ ကမ႓ာမသိလိုက္ရ။ လက္ႏွစ္ဖက္လံုးကို ႀကိဳးခ်ည္ခံေနရမွန္း နည္းနည္းေလးေတာင္မရိပ္မိေအာင္ သခင့္ဆီေပ်ာ္ဝင္သြားမိတာ။
"ဟား၊ သခင္ျပဳစားလို႔ ရူးသြားတာေလ။"
ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုသာ ငံု႔ၾကည့္ေနမိတာကလြဲလို႔ ရုန္းလည္းမ႐ုန္းခ်င္ေလေတာ့ ...
သခင္ကလႊတ္ေပးလိုက္ေပမဲ့ ႀကိဳးကခ်ည္လ်က္သား။ ကမ႓ာက ပါးစပ္နဲ႔ကိုက္ျဖည္ဖို႔ႀကိဳးစားေတာ့
"ဘယ္သူက ျဖည္ခိုင္းလို႔လဲ။"
သခင့္စကားေၾကာင့္ ကမ႓ာျပန္ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။
"ေကာင္းေရာ၊ ငါ့ speaker ပ်က္ၿပီ။"
ေျခေထာက္နားက speaker ကိုေကာက္ယူၿပီး သခင္ေျပာလိုက္တာေၾကာင့္ ကမ႓ာလွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။
"ေကာင္းတာေပါ့။ ပ်က္ပါေစ၊ အသစ္ျပန္ဝယ္ေပးမယ္။"
Shay ဆီကလက္ေဆာင္ရထားတာကို ကမ႓ာသိတယ္။ မရည္ရြယ္ဘဲပ်က္သြားေတာ့ မ်က္စိေနာက္သက္သာၿပီ။
"ရန္စေနတာလား ေဟ့ေကာင္။"
"မဟုတ္ပါဘူး။ အသစ္ရတာေပါ့လို႔ ေျပာခ်င္တာ။"
သခင္က ကမ႓ာနဲ႔ေသခ်ာမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္ၿပီး
"အင္း၊ ငါထင္တာေတာ့ေလ။ မင္း ဝဋ္လည္မွာပဲလို႔။"
"ဘာကိုလဲ။"
"ငါ့အေပါင္းအသင္းေတြကို မင္းၾကည့္မရဘဲ ရန္လိုေနတာေလ။ အဲဒီ့လိုပဲ Koa လည္း မင္းကိုသဝန္တိုမွာပဲ။ အဲဒီ့အခါက်ရင္ မင္း ငါ့ထက္ပိုၿပီး စိတ္ဆိုးရၿပီ။"
"သခင္ ..."
"ငါ ငတံုးမွမဟုတ္တာ။ ေဆးရံုမွာ ဒီေလာက္သိသာေနတာပဲ။ ေျပာပါဦး၊ သူနဲ႔ေရာၿငိခဲ့ေသးလား။ သူ႔ၾကည့္ရတာ မင္းမွမင္းပဲ။"
"ေတာ္ေတာ့ သခင္။ သူနဲ႔ကိုယ္က အလုပ္ကိစၥအျပင္ ဘာမွမရွိဘူး။"
"ဘာျဖစ္တာလဲ။ ငါ့ကိုေအာ္လိုက္တာလား။ မင္းကို တျခားတစ္ေယာက္နဲ႔စြပ္စြဲေတာ့ နာတတ္လိုက္တာ။ ငါ့ကိုက်ေတာ့ မင္းက ေတြ႕ရာလူနဲ႔တင္မကဘူး၊ ေခြးနဲ႔ပါသဝန္တိုတာ။"
ကမ႓ာ အေမ့အိမ္မွာေနတုန္းက လမ္းေဘးကေခြးေလးတစ္ေကာင္ကို ပိစိေလးကတည္းကေခၚေမြးထားခဲ့ၿပီး Browny လို႔ နာမည္ေပးလိုက္တယ္။ Browny ကလည္း ကမ႓ာ့ကိုအရမ္းခင္ပါတယ္။ ႏွစ္အေတာ္ၾကာေနခဲ့တာမို႔ ကမ႓ာအိမ္ေထာင္က်လို႔ အိမ္ခြဲေနေတာ့ အေမ့အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ Browny က ကမ႓ာ့ကိုလြမ္းနာက်ၿပီးဖ်ားလို႔ သခင္ကပဲ အိမ္ေခၚလာဖို႔ေျပာခဲ့တာ။ အိမ္ေထာင္က်ခါစမွာ အားတိုင္း သခင့္အနားကပ္ေနတဲ့ကမ႓ာနဲ႔အတူ Browny ကပါ သခင့္အနားကပ္ရတာ အက်င့္ပါလာတဲ့အခါ ကမ႓ာနဲ႔ကိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။
သူ႔ေခြးကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့ကမ႓ာက အခုေတာ့ အျမင္မၾကည္ေတာ့ပါ။ သိပ္သိတတ္တဲ့ Browny ကလည္း သူ႔ကိုအရင္လိုမၾကင္နာတဲ့ ကမ႓ာ့အစား သခင့္ကိုသာကပ္လာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ခုတင္ေပၚတက္လာၿပီး ႏွစ္ေယာက္ၾကားဝင္အိပ္တဲ့အထိ အတင့္ရဲလာတဲ့ေနာက္ ကမ႓ာနဲ႔သတ္ၾကပါေတာ့တယ္။ ကမ႓ာကလည္း Browny ကို ေတြ႕ရာေနရာမွာ ခပ္ေဝးေဝးဆြဲထုတ္ပစ္သလို Browny ကလည္း ကမ႓ာ့ကိုေတြ႕ရင္ ေဟာင္ပါေတာ့တယ္။ ကမ႓ာ့အစား သခင့္ကိုအစားထိုးလိုက္သလိုမ်ိဳး ခင္တြယ္သြားတာကို လူတိုင္းအံ့ဩရတယ္။
အားလပ္ရက္တစ္ရက္မွာ သခင္နဲ႔ Browny အျပင္ထြက္ၾကေတာ့ Browny ကားတိုက္ခံလိုက္ရတယ္။ ကားပိုင္ရွင္က ေသခ်ာေဆးရံုပို႔ေပးၿပီး အစစအရာရာလုပ္ေပးေပမဲ့ ကမ႓ာ့လက္ေပၚမွာပဲ ကမ႓ာ့ကိုၾကည့္ကာအီေနရင္း Browny ေသသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီ့လိုက်ေတာ့လည္း ကားပိုင္ရွင္ကို ဆြဲလားရမ္းလားနဲ႔ လက္ပါခဲ့တာက ကမ႓ာပါပဲ။ သခင့္မွာ ကိုယ္နဲ႔အတူသြားရင္းျဖစ္ရတာမို႔ ကိုယ့္ေၾကာင့္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ဝမ္းနည္းရတဲ့ၾကားက လိုက္ထိန္းခဲ့ရပါေသးတယ္။
"Browny, အဲဒီ့ေကာင္ကလည္း သခင္မွသခင္ျဖစ္ေနတာေလ။ ကိုယ္ၾကည့္မရတာ မွားလား။"
သခင္ကေတာ့ ေခါင္းသာခါရမ္းလိုက္မိတယ္။
"ဖုန္းေတြေရာ၊ စာအုပ္ေရာ ဘယ္ေရာက္ကုန္တာလဲ။ သြားျပန္ေကာက္။"
သခင့္ကိုဆြဲခ်ဳပ္လိုက္တုန္းက ရုန္းရင္းကန္ရင္းနဲ႔ ျပဳတ္က်ကုန္တဲ့ပစၥည္းေတြကို ကမ႓ာလိုက္ေကာက္လိုက္တယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကေတာ့ ႀကိဳးခ်ည္ခံထားရဆဲ။ သခင့္ဖုန္းကို သခင့္ဆီလွမ္းေပးလိုက္ေတာ့ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"ဘာမွမျဖစ္လို႔ေတာ္ေသးတယ္။ မင္းေတာ့ နာခ်င္ၿပီထင္တယ္။"
"သခင္က ဘာျဖစ္ေနမွန္းမွမသိတာ။ ကိုယ့္ကို အနားကပ္မခံတာ တစ္ပတ္မကေတာ့ဘူးေလ။"
"အဲဒါနဲ႔ပဲ ငါ့အေပၚတက္လာတယ္တဲ့လား။ လုပ္လိုက္ရရင္ ေသေတာ့မယ္။"
ထိျဖစ္မွာမဟုတ္တဲ့လက္က ကမ႓ာ့ကိုရြယ္လိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္မွ ဆိုဖာမွာျပန္သြားထိုင္ေနလို႔ ကမ႓ာလည္း သခင္နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စားပြဲေပၚမွာထိုင္ၿပီး ေမးစရာရွိတာကိုေမးရပါေတာ့တယ္။
"Koa နဲ႔ သဝန္တိုတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။"
"ေခၚေပးရမလား။"
"ဘာလို႔ေခၚရမွာလဲ။ သူနဲ႔ကိုယ္က ဘာမွမဆိုင္ပါဘူးဆိုမွပဲ။"
"ငါ့ကိုမေအာ္စမ္းနဲ႔။"
"သခင္က ဘာလို႔ေျပာလဲ။"
"မင္းပဲ ေမးတာေလ။"
"မဟုတ္ပါဘူး။ သခင္ကအရင္ ဝဋ္လည္မယ္ေျပာတာေလ။"
"ငါ့ speaker ကို ပ်က္သြားလည္းေကာင္းတယ္ေျပာတာ မင္းေလ။"
"ဟိုေကာင္ေပးထားတာမို႔ အထိမခံျဖစ္ေနတာမဟုတ္လား။"
"ေအး၊ မင္းနဲ႔မယူခင္ကတည္းက ေပးထားတာေလ။"
"ေတာ္ေတာ့ သခင္။"
"ငါ့ကိုမေအာ္နဲ႔လို႔ ေျပာေနတာ ကန္းေနလို႔မၾကားတာလား။"
ဆိုဖာနဲ႔စားပြဲမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနၾကတဲ့သူတို႔က ကေလးေတြရန္ျဖစ္ေနၾကသလို။
"မရြဲ႕ပါနဲ႔ သခင္ရယ္။"
ပူးခ်ည္ခံထားရတဲ့လက္ႏွစ္ဖက္ကို သခင့္ေခါင္းေပၚကေနေက်ာ္ၿပီး လည္ပင္းမွာခ်ိတ္ဖို႔လုပ္ေပမဲ့ မေအာင္ျမင္လိုက္ပါ။
"က်စ္၊ လာမထိစမ္းနဲ႔။"
"ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ဘာကိုမေက်နပ္တာလဲ။ ဒီည ေသခ်ာရွင္းလိုက္ေတာ့။"
"မင္းလုပ္ထားတာေတြ မင္းသိတာပဲ၊"
"အဲဒီ့ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္အထိ ဒီလိုေနမွာလဲ။ ကိုယ္မေနတတ္ဘူး။ အရင္လို တစ္ခုခုလုပ္လိုက္တာက အဆင္ေျပတယ္။ အခုေတာ့ သခင့္ရဲ႕ စိတ္ကုန္သလိုအျပဳအမူေတြက တကယ္ရင္နာရတယ္။"
"မင္းစိတ္ညစ္ရေတာ့ သိတတ္ေနလိုက္တာ။ ငါစိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ မင္း ခဏခဏလုပ္တယ္။"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ စိတ္႐ႈပ္ရေအာင္ေတာ့ မရည္ရြယ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုပဲျဖစ္သြားတယ္။ ကိုယ့္အမွားကိုယ္ သိပါတယ္။ သခင္ေက်နပ္တဲ့အထိ ႀကိဳက္သလိုအျပစ္ေပးေလေနာ္။ အခုလိုႀကီးေတာ့ မေနပါနဲ႔ေတာ့။"
သခင့္လက္ေတြကို အုပ္ကိုင္လိုက္ေပမဲ့ ေရွာင္ထြက္သြားၿပီး
"ငါေဒါသထြက္တိုင္း မင္းကိုနာက်င္ေစတာမ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။"
"အဟား၊ သခင္ရယ္။ ခႏၶာကိုယ္ကနာတာ ခဏေပါ့။ ရင္ထဲကနာတာကိုသာ ကိုယ္မခံႏိုင္တာ။"
"ငါ မင္းကိုဘာလုပ္ေနလို႔လဲ။ မင္းအနားမွာပဲ ေနေပးေနတယ္မဟုတ္လား။"
"စိတ္ကုန္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို အသာထားဦး။ အမူအရာနဲ႔တင္ ေတာ္ေတာ္နာက်င္ရတယ္။ အနားကေနထြက္မ်ားသြားရင္ ကိုယ္ေသသြားမွာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ္အမွားလုပ္မိလို႔ သခင္စိတ္ဆိုးရင္ အရင္လိုပဲေပါက္ကြဲလိုက္ပါ။ အခုလို အၾကာႀကီးပစ္ထားတာမ်ိဳး မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ေနာ္။"
သခင္က အေျဖေစာင့္ေနတဲ့ ကမ႓ာ့မ်က္ဝန္းေတြထဲ စိုက္ၾကည့္ရင္း
"မင္းဘာသာပဲ ျဖဳတ္လိုက္ေတာ့။"
လက္ကႀကိဳးကိုမ်က္စပစ္ၿပီး သခင္ထထြက္သြားပါတယ္။
"သခင္၊ သခင္၊ ေနဦးေလ။"
ႀကိဳးကိုလည္း ပါးစပ္နဲ႔ျဖည္ရင္း သခင့္ေနာက္ကိုလည္း အေျပးအလႊားလိုက္ရင္း
"ေျမကမ႓ာ"
အခန္းထဲအရင္ေရာက္သြားတဲ့ သခင့္ေအာ္သံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ ကမ႓ာ အေျပးေလးလိုက္ဝင္သြားေတာ့မွ ကိုယ့္ဘာသာဆဲခ်င္သြားတယ္။ ခုနက အခန္းထဲမွာ နာရီဝက္ေလာက္ထိုင္ေစာင့္ေနရင္း ေစာင္ေတြ၊ ေခါင္းအံုးေတြကို ပစ္ခ်င္ရာပစ္ထားခဲ့တာ။ အဆိုးဆံုးက သခင့္စာအုပ္တခ်ိဳ႕ကိုပါ အခန္းေထာင့္ကိုပစ္ေပါက္ထားမိျခင္း။
လက္မွာၿငိေနေသးတဲ့ႀကိဳးကို ဆြဲခါလႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး အခန္းေထာင့္ကစာအုပ္ေတြကို အလ်င္အျမန္ေကာက္ၿပီး ေသခ်ာျပန္စီလိုက္ရတယ္။ ခုတင္ေပၚမွာေျခခ်ိတ္ထိုင္ေနတဲ့ သခင့္ကိုလည္း လွည့္မၾကည့္ရဲေသး။ ေစာင္နဲ႔ေခါင္းအံုးေတြကို ျပန္ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး ခုတင္ေပၚတင္ဖို႔လွည့္လာေတာ့မွ
"မတင္နဲ႔။ မင္းေတာင္ မထားခ်င္လို႔ လႊင့္ပစ္လိုက္ေသးတာပဲ။ အျပင္ယူသြားၿပီးအိပ္လိုက္ေတာ့။"
ဟုတ္တယ္၊ ကမ႓ာလႊင့္ပစ္မိတာ ကမ႓ာ့ဘက္ကေခါင္းအံုးနဲ႔ေစာင္ကိုပါ။ စိတ္ညစ္လို႔ လုပ္မိလုပ္ရာလုပ္တာေတာင္ သခင္နဲ႔ပတ္သက္တာဆိုရင္ လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္မထိပါဘူး။ သခင့္ကိုေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုးနဲ႔ထိမိတာ ရွိတာေပါ့ေလ။ ဒါကလည္း ခ်စ္လို႔။
"ဟို ... ဒီေအာက္မွာပဲ အိပ္လိုက္မယ္ေလေနာ္။ အျပင္ကိုေတာ့မႏွင္ပါနဲ႔။"
"မင္းမလိုခ်င္လို႔ လႊင့္ပစ္ထားတာမဟုတ္လား။ အျပင္သာထုတ္သြားလိုက္။"
"သခင္က စာအုပ္ကိုပဲ သည္းႀကီးမည္းႀကီးဖတ္ေနေတာ့ စိတ္တိုၿပီး စာအုပ္ေတြကိုလႊင့္ပစ္မိရင္းနဲ႔ ဒါေတြပါကုန္တာ။"
"မင္း"
"အ"
ဇက္ပိုးအုပ္ခံလိုက္ရလို႔ ၾကယ္ေတြပါျမင္ခ်င္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ေရွ႕ကၾကယ္ေလးတစ္ပြင့္က အလင္းဆံုးလို႔ ေျမကမ႓ာထင္မိတယ္။
"အဓိကက ငါ့စာအုပ္ေတြကို လႊင့္ပစ္ခ်င္တာေပါ့။ ဟုတ္လား ေျမကမ႓ာ။"
"မဟုတ္ ... မဟုတ္ဘူးေလ။ သခင္က စာအုပ္ကိုပဲဖတ္ ..."
"ဒါဆို ငါ့ကိုလား။"
"အမ္"
မွားကုန္ၿပီ၊ စကားေတြက လြဲၿပီးရင္းလြဲရင္းနဲ႔ အေျခအေနက ရွင္းေလ႐ႈပ္ေလ။
"ငါ့ကိုလႊင့္ပစ္ခ်င္ေနတာေပါ့။"
"ဟာ၊ မဟုတ္တာ။ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ မဟုတ္ဘူး။"
"ေသာက္ခ်ိဳးမေျပဘူးေနာ္ မင္း။"
"..............."
"သြားေလ၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲ။"
ေစာင္ေတြ၊ ေခါင္းအံုးေတြပိုက္ကာ မတ္တပ္ရပ္ေနရင္းက ကမ႓ာေခါင္းခါတယ္။
"ဒီမွာပဲေနမွာ။"
"ေနခ်င္တာလား။"
"အင္း"
ေခါင္းျပဳတ္က်မလိုညိတ္ျပၿပီး သူပဲျဖဴစင္သေယာင္ ဇာတ္လမ္းဆင္ေနတာ။
"ငါ့စာအုပ္ေတြကို မင္းလႊင့္ပစ္တာ ဘယ္ႏွအုပ္လဲ။"
"အဲ၊ မသိ ... မသိေတာ့ဘူး။"
"ငါသိတယ္။ ဟိုအလယ္ထပ္က တစ္ဝက္ေလာက္ရွိမယ္။"
"အဲဒီ့ေလာက္မမ်ား ..."
"ငါက တစ္ဝက္လို႔ေျပာရင္ တစ္ဝက္ေပါ့။"
"ဟုတ္"
အခုေတာ့ အခန္းေထာင့္မွာ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ဒူးေထာက္ထားရင္း ဆန္႔ထုတ္ထားတဲ့လက္ႏွစ္ဖက္ေပၚမွာ သူလႊင့္ပစ္မိတယ္လို႔ သခင္ေျပာတဲ့စာအုပ္ေတြကို တင္ထားရတယ္။ စစခ်င္းေတာ့ သိပ္မေလးဘူးဆိုေပမဲ့ နည္းနည္းၾကာလာေလ၊ ေလးလာေလနဲ႔ လက္ေတြကမၿငိမ္ေတာ့ပါ။ ျပဳတ္က်ရင္ အခ်ိန္ကို အစကေနျပန္မွတ္မယ္ဆိုလို႔ ျပဳတ္မက်ဖို႔ကအဓိကပဲ။
"ေဟ့ေကာင္၊ လက္က ဘာလို႔မဆန္႔ေတာ့တာလဲ။"
"ဆန္႔ပါတယ္။ ဆန္႔ထားတယ္ သခင္။"
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း။"
"ဟုတ္"
'တစ္နာရီျပည့္သြားၿပီ။ ေညာင္းတယ္လို႔ ေညာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ မလႈပ္ရဲေသးဘူး။ သခင္ေရ၊ တစ္နာရီျပည့္ၿပီေလဗ်ာ။'
"ထေတာ့"
'ေတာ္ေသးတာေပါ့။'
"ေနာက္ဆို ငါ့စာအုပ္ေတြကို ထိရဲထိၾကည့္။"
"ဖုန္သုတ္ေပးလို႔ေရာ မရဘူးလား၊ အဟီး။"
"ေသာက္ခြက္မေျပာင္နဲ႔။"
လက္ကာျပၿပီး မ်က္ႏွာပိုးသတ္ရတယ္။ လက္ေတြေညာင္းေနေပမဲ့ စခ်င္တာက စခ်င္တာပဲ။
"ဒီေအာက္မွာအိပ္မယ္ေနာ္။"
သခင္ျပန္မေျဖပါ။ ကမ႓ာကေတာ့ အိပ္ရာခင္းေနပါၿပီ။
လက္ေတြကိုဆန္႔ဆန္႔ထုတ္ရင္း အေညာင္းေျပဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ ကမ႓ာ့ကိုၾကည့္ၿပီး သခင္ရယ္မိတယ္။ ဒီေကာင္ေလးက ကိုယ့္ကို စိတ္႐ႈပ္ေအာင္လုပ္တဲ့၊ စိတ္တိုေအာင္လုပ္တဲ့ လူဆိုးေလး။ ဒီလိုပဲ ကိုယ့္ကိုျပံဳးေအာင္၊ ရယ္ေအာင္ လုပ္တာလည္း ဒီေကာင္ေလးပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲေဒါသထြက္ထြက္ သူ႔အနားကထြက္မသြားႏိုင္သလို သူကလည္း ကိုယ္ဘာလုပ္လုပ္ ၿငိမ္ခံေနတတ္တာက ႏွစ္ေယာက္လံုးအတြက္ ေရာင့္တက္ခ်င္စရာေတြ။
'အင္းေပါ့ေလ။ ငါကမွ မင္းအနားက ထြက္မသြားႏိုင္တာပဲ။'
'သခင္စိတ္နည္းနည္းေျပသြားလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ ကိုယ့္အနားကထြက္မသြားရင္ၿပီးေရာ။ ကိုယ့္ကို ႀကိဳက္သလိုလုပ္လို႔ရတယ္ သခင္။'
■■■
"ကမ႓ာ၊ ေျမကမ႓ာ။ ေဟ့ေကာင္ ေျမကမ႓ာ။ ထစမ္း၊ ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ။ အလုပ္သြားမွာမဟုတ္လား။ ထေတာ့။"
"ဟင္ ... အင္း၊ ထမယ္။"
ဟိုဒီလွည့္ရင္း ထမယ္ေျပာၿပီး ျပန္ၿငိမ္သြားျပန္တယ္။
"ေအး၊ မင္းသေဘာပဲ။"
သခင္ ဆက္မႏႈိးေတာ့ဘဲ ဒီအတိုင္းထားလိုက္ကာ ေရစိုေနတဲ့ကိုယ္ကိုသုတ္ၿပီး အလုပ္သြားဖို႔ျပင္လိုက္ေတာ့တယ္။ မနက္စာလည္းမလုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္မေနေတာ့ဘူး။ ကာလနဂါးကလည္း ေနာက္က်မွႏိုးရင္ ကတိုက္ကရိုက္နဲ႔မို႔ စားျဖစ္မွာမဟုတ္တာကို ႀကိဳသိေနတာေၾကာင့္ ႐ံုးေရာက္မွစားမယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ႐ံုးကိုေစာေစာသြားဖို႔ ျပင္ေနပါတယ္။ ခဏေနရင္ ဒရိုင္ဘာလည္းေရာက္ေတာ့မယ္။
အားလံုးျပင္ဆင္ၿပီးတဲ့အထိ ကမ႓ာမႏိုးေသး။ အိပ္ခန္းတံခါးပိတ္လိုက္ေတာ့မွ
"ဟင္း ... သခင္၊ ဘယ္ႏွနာရီရွိၿပီလဲ။"
ကမ႓ာ့အသံေၾကာင့္ သခင္ တံခါးကိုျပန္ဖြင့္လိုက္ၿပီး
"ေနက မင္းဖင္ထဲဝင္ေတာ့မယ္။"
အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ နာရီလွမ္းၾကည့္ေနၿပီးမွ
"WTH! ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ျပန္အိပ္လိုက္တာေလ။"
"ေသသြားသလိုပဲ။ ငါသြားၿပီ။ မနက္စာလည္းမရွိဘူး၊ မင္းဘာသာဝယ္စား။"
"သခင္၊ ခဏ။ ဟာ၊ သြားၿပီလား။ ငါလည္း ေရခ်ိဳးရမယ္။ ေနာက္က်ေနၿပီ။"
ကိုယ့္မိသားစုအလုပ္မို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ ေျမကမ႓ာဟာ ျပႆနာေတြတစ္သီႀကီးနဲ႔ အလုပ္ပ်က္တာကလည္း မ်ားေနေသးတာ။
"အားယိုး ... သခင္က ႏႈိးလည္းမႏႈိးဘူး။"
အေျပးအလႊားျပင္ဆင္ရင္း သခင့္ကိုအျပစ္တင္ေနတဲ့ ကမ႓ာရယ္ပါ။
"အဟြတ္ ... အဟြတ္"
မီးပိြဳင့္မိေနတုန္း ကားေပၚမွာေရေသာက္ရင္း ေရသီးၿပီးေခ်ာင္းဆိုးေနတာက သခင္။
'ဘယ္သူ ငါ့အတင္းေျပာေနသလဲပဲ။ အသားလြတ္ႀကီး ေရသီးေနတယ္။'
အိ္မ္မွာက်န္ေနခဲ့တဲ့ လင္ေတာ္ေမာင္အလိမၼာေလးရဲ႕ လက္ခ်က္ဆိုတာကို ရာဇသခင္တို႔မသိလိုက္တာ ေျမကမ႓ာရဲ႕ကံေကာင္းျခင္းပါပဲ။
■■■ Part (20) ဆက္ရန္ ■■■
"ဦးရာဇသခင်၊ ဘယ်အချိန်အထိ အဲဒီလိုနေနေမှာလဲ။"
စာအုပ်ကို ဗိုက်ပေါ်တင်လိုက်ပြီး ဘာဖြစ်တာလဲဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့ သခင်လှမ်းကြည့်တော့ ကမ္ဘာတစ်ယောက် ထအော်ပါတော့တယ်။
"အား၊ ဘယ်လိုတွေလှမ်းကြည့်နေတာလဲ။"
ချက်ချင်းပဲ သခင့်အနားရောက်သွားပြီး သခင့်ကိုယ်ပေါ်ထပ်လှဲလို့ နမ်းဖို့ကြိုးစားပေမဲ့
"အ"
နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ချခံလိုက်ရတာကြောင့် ခေါင်းပြန်မော့လိုက်တော့ သခင့်နှုတ်ခမ်းမှာပါ သွေးတွေပေပြီးကျန်နေခဲ့တယ်။ ထိကပ်လိုက်ကတည်းက ကိုက်ခံရတာပေမဲ့ အဖက်မလုပ်ဘဲဆက်နမ်းနေတော့ သခင့်သွားစွယ်တွေက ကမ္ဘာ့နှုတ်ခမ်းကို အမဲဖျက်သလိုကိုက်ဆွဲလာမှ မခံနိုင်တော့လို့ ဖယ်ပေးလိုက်ရတာ။
"ကိုက်တယ်ပေါ့။ ရတယ်လေ၊ စိတ်တိုင်းကျကိုက်ပေါ့။"
သခင့်အပေါ်ကနေမိုးပြီး အဝတ်တွေဆွဲချွတ်ပစ်ဖို့ ကြိုးစားပါတော့တယ်။ ရုန်းနေတဲ့သခင့်ကို ဆွဲချုပ်နေရာကနေ ရုတ်တရက်အကန်ခံလိုက်ရပြီး ကြမ်းပေါ်ခွေကျသွားတဲ့ကမ္ဘာ လက်တွေကတော့ အလယ်ပိုင်းကိုအုပ်ကိုင်လို့။ ခက်ခက်ခဲခဲအသက်ရှူပြီးမှ ဆိုဖာပေါ်ကနေ ကြမ်းပေါ်ခြေချထိုင်နေတဲ့ သခင့်ခြေထောက်နားမှာ ထိုင်လိုက်ပြီး
"အဲဒီ့ခြေထောက်တွေကို ချုပ်ထားမှဖြစ်တော့မယ်။"
ပြောလည်းပြော၊ စားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ နားကြပ်ကြိုးကိုလည်းဆွဲယူရင်း သခင့်ခြေထောက်တွေကို ဆွဲမလိုက်တော့ သခင် ဆိုဖာပေါ်ပြန်လဲသွားတယ်။ လက်မြန်တဲ့ကမ္ဘာက ကြိုးနဲ့ချည်လိုက်နိုင်ပေမဲ့ သခင်ကလည်း ကမ္ဘာ့ရင်ဘတ်ကို ခြေစုံကန်ပစ်လိုက်တယ်။ ကမ္ဘာ ကြမ်းပေါ်ကို ပစ်စလတ်ခတ်လဲကျသွားသလို သခင်လည်း ဝုန်းခနဲထထိုင်ပြီး ခြေထောက်ကကြိုးကိုဖြည်နေတယ်။ ဧည့်ခန်းလေးက အချိန်ခဏလေးအတွင်း ဝုန်းဒိုင်းကြဲသွားလို့ ဖုန်းတွေနဲ့ စာအုပ်၊ စပီကာလည်း တစ်နေရာစီပြန့်ကျဲလို့။
လူးလဲထလာတဲ့ ကမ္ဘာ့ကို ကြိုးပြေသွားတဲ့သခင်က အင်္ကျီရင်ဘတ်ကနေဆွဲပြီး နံရံမှာကပ်ပစ်လိုက်ကာ မျက်နှာအနားကိုတိုးကပ်သွားတော့ ကမ္ဘာငြိမ်ကျကာ သခင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ ကမ္ဘာ့လက်နှစ်ဖက်ကိုချုပ်ကိုင်ရင်း မျက်နှာနှစ်ခုနီးကပ်သွားတဲ့အထိ သခင်တိုးလာခဲ့ပြီး ကမ္ဘာ့မျက်လုံးတွေထဲ အချိန်အကြာကြီးစိုက်ကြည့်နေလို့ ကမ္ဘာ့မှာ အသက်တောင်ရဲရဲမရှူနိုင်ပါ။
ကမ္ဘာ့ဆံစတွေကနေစပြီး မျက်နှာတစ်လျှောက်ကို သခင်က စေ့စေ့စပ်စပ်ကြည့်လာရင်း မေးဖျားတွေဆီအကြည့်ရောက်တော့ ပြုံးသွားခဲ့တယ်။ သခင် ခေါင်းကိုစောင်းလိုက်ပြီး ကမ္ဘာ့လည်ပင်းဆီကြည့်လိုက်တဲ့အခါ တံတွေးမျိုချလို့လှုပ်သွားတဲ့ လည်စေ့ကို အတိုင်းသားမြင်လိုက်ရသေး။ ကမ္ဘာကတော့ အညှို့ခံထားရသူလို တစ်ချက်မှမလှုပ်နိုင်ဘဲ သခင့်ကိုသာငေးကြည့်နေရုံလေး။
"အရူး"
စကားတစ်ခွန်းနဲ့အတူ သခင်ခြေလှမ်းတွေနောက်ဆုတ်လိုက်မှ ကမ္ဘာ့မျက်လုံးထဲ question mark တွေဖြစ်သွားတာ သိပ်မကြာလိုက်ပါ။ ပြတ်လွယ်တဲ့ကြိုးနှစ်မျှင်ကို ဖယ်ထားပြီး ကျန်တဲ့ကြိုးနဲ့ပဲ လက်နှစ်ဖက်ကိုတစ်ပတ်ပတ်၊ လက်ကောက်ဝတ်နှစ်ဖက်ကြားကနေ ဆွဲထုတ်ပြီးချည်လိုက်တဲ့ ကြိုးစနှစ်ခုကို သခင် တင်းနေအောင်ဆွဲလိုက်တော့မှ လက်တွေကြိုးချည်ခံရမှန်းကို ကမ္ဘာသိလိုက်ရတယ်။ ခုနက သခင့်ခြေထောက်ကိုချည်တဲ့ နားကြပ်ကြိုးက အခုတော့ ကမ္ဘာ့လက်မှာရစ်ပတ်လို့။
ခလုတ်တစ်ဖက်က ကြိုးမျှင်နှစ်စဆိုရင် ပြတ်ထွက်နိုင်သေးတယ်။ အခုတော့ သခင့်လက်ထဲ ခလုတ်နဲ့ jack pin ကို ပူးကိုင်ထားတော့ တစ်ပတ်တည်းချည်ထားတဲ့ကြိုးက ခပ်တင်းတင်း။
သခင်ပြောသလိုပါပဲ၊ မြေကမ္ဘာတို့ရူးချက်က အငေးကောင်းနေတာ သခင်ကပြုစားသွားပြီး လှည့်ဖျားခံလိုက်ရမှန်းတောင် ကမ္ဘာမသိလိုက်ရ။ လက်နှစ်ဖက်လုံးကို ကြိုးချည်ခံနေရမှန်း နည်းနည်းလေးတောင်မရိပ်မိအောင် သခင့်ဆီပျော်ဝင်သွားမိတာ။
"ဟား၊ သခင်ပြုစားလို့ ရူးသွားတာလေ။"
ခေါင်းငိုက်စိုက်နဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကိုသာ ငုံ့ကြည့်နေမိတာကလွဲလို့ ရုန်းလည်းမရုန်းချင်လေတော့ ...
သခင်ကလွှတ်ပေးလိုက်ပေမဲ့ ကြိုးကချည်လျက်သား။ ကမ္ဘာက ပါးစပ်နဲ့ကိုက်ဖြည်ဖို့ကြိုးစားတော့
"ဘယ်သူက ဖြည်ခိုင်းလို့လဲ။"
သခင့်စကားကြောင့် ကမ္ဘာပြန်ငြိမ်နေလိုက်တယ်။
"ကောင်းရော၊ ငါ့ speaker ပျက်ပြီ။"
ခြေထောက်နားက speaker ကိုကောက်ယူပြီး သခင်ပြောလိုက်တာကြောင့် ကမ္ဘာလှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။
"ကောင်းတာပေါ့။ ပျက်ပါစေ၊ အသစ်ပြန်ဝယ်ပေးမယ်။"
Shay ဆီကလက်ဆောင်ရထားတာကို ကမ္ဘာသိတယ်။ မရည်ရွယ်ဘဲပျက်သွားတော့ မျက်စိနောက်သက်သာပြီ။
"ရန်စနေတာလား ဟေ့ကောင်။"
"မဟုတ်ပါဘူး။ အသစ်ရတာပေါ့လို့ ပြောချင်တာ။"
သခင်က ကမ္ဘာနဲ့သေချာမျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်ပြီး
"အင်း၊ ငါထင်တာတော့လေ။ မင်း ဝဋ်လည်မှာပဲလို့။"
"ဘာကိုလဲ။"
"ငါ့အပေါင်းအသင်းတွေကို မင်းကြည့်မရဘဲ ရန်လိုနေတာလေ။ အဲဒီ့လိုပဲ Koa လည်း မင်းကိုသဝန်တိုမှာပဲ။ အဲဒီ့အခါကျရင် မင်း ငါ့ထက်ပိုပြီး စိတ်ဆိုးရပြီ။"
"သခင် ..."
"ငါ ငတုံးမှမဟုတ်တာ။ ဆေးရုံမှာ ဒီလောက်သိသာနေတာပဲ။ ပြောပါဦး၊ သူနဲ့ရောငြိခဲ့သေးလား။ သူ့ကြည့်ရတာ မင်းမှမင်းပဲ။"
"တော်တော့ သခင်။ သူနဲ့ကိုယ်က အလုပ်ကိစ္စအပြင် ဘာမှမရှိဘူး။"
"ဘာဖြစ်တာလဲ။ ငါ့ကိုအော်လိုက်တာလား။ မင်းကို တခြားတစ်ယောက်နဲ့စွပ်စွဲတော့ နာတတ်လိုက်တာ။ ငါ့ကိုကျတော့ မင်းက တွေ့ရာလူနဲ့တင်မကဘူး၊ ခွေးနဲ့ပါသဝန်တိုတာ။"
ကမ္ဘာ အမေ့အိမ်မှာနေတုန်းက လမ်းဘေးကခွေးလေးတစ်ကောင်ကို ပိစိလေးကတည်းကခေါ်မွေးထားခဲ့ပြီး Browny လို့ နာမည်ပေးလိုက်တယ်။ Browny ကလည်း ကမ္ဘာ့ကိုအရမ်းခင်ပါတယ်။ နှစ်အတော်ကြာနေခဲ့တာမို့ ကမ္ဘာအိမ်ထောင်ကျလို့ အိမ်ခွဲနေတော့ အမေ့အိမ်မှာကျန်ခဲ့တဲ့ Browny က ကမ္ဘာ့ကိုလွမ်းနာကျပြီးဖျားလို့ သခင်ကပဲ အိမ်ခေါ်လာဖို့ပြောခဲ့တာ။ အိမ်ထောင်ကျခါစမှာ အားတိုင်း သခင့်အနားကပ်နေတဲ့ကမ္ဘာနဲ့အတူ Browny ကပါ သခင့်အနားကပ်ရတာ အကျင့်ပါလာတဲ့အခါ ကမ္ဘာနဲ့ကိုက်ကြပါတော့တယ်။
သူ့ခွေးကိုသိပ်ချစ်တဲ့ကမ္ဘာက အခုတော့ အမြင်မကြည်တော့ပါ။ သိပ်သိတတ်တဲ့ Browny ကလည်း သူ့ကိုအရင်လိုမကြင်နာတဲ့ ကမ္ဘာ့အစား သခင့်ကိုသာကပ်လာပါတယ်။ နောက်ဆုံး ခုတင်ပေါ်တက်လာပြီး နှစ်ယောက်ကြားဝင်အိပ်တဲ့အထိ အတင့်ရဲလာတဲ့နောက် ကမ္ဘာနဲ့သတ်ကြပါတော့တယ်။ ကမ္ဘာကလည်း Browny ကို တွေ့ရာနေရာမှာ ခပ်ဝေးဝေးဆွဲထုတ်ပစ်သလို Browny ကလည်း ကမ္ဘာ့ကိုတွေ့ရင် ဟောင်ပါတော့တယ်။ ကမ္ဘာ့အစား သခင့်ကိုအစားထိုးလိုက်သလိုမျိုး ခင်တွယ်သွားတာကို လူတိုင်းအံ့ဩရတယ်။
အားလပ်ရက်တစ်ရက်မှာ သခင်နဲ့ Browny အပြင်ထွက်ကြတော့ Browny ကားတိုက်ခံလိုက်ရတယ်။ ကားပိုင်ရှင်က သေချာဆေးရုံပို့ပေးပြီး အစစအရာရာလုပ်ပေးပေမဲ့ ကမ္ဘာ့လက်ပေါ်မှာပဲ ကမ္ဘာ့ကိုကြည့်ကာအီနေရင်း Browny သေသွားခဲ့တယ်။ အဲဒီ့လိုကျတော့လည်း ကားပိုင်ရှင်ကို ဆွဲလားရမ်းလားနဲ့ လက်ပါခဲ့တာက ကမ္ဘာပါပဲ။ သခင့်မှာ ကိုယ်နဲ့အတူသွားရင်းဖြစ်ရတာမို့ ကိုယ့်ကြောင့်ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ ဝမ်းနည်းရတဲ့ကြားက လိုက်ထိန်းခဲ့ရပါသေးတယ်။
"Browny, အဲဒီ့ကောင်ကလည်း သခင်မှသခင်ဖြစ်နေတာလေ။ ကိုယ်ကြည့်မရတာ မှားလား။"
သခင်ကတော့ ခေါင်းသာခါရမ်းလိုက်မိတယ်။
"ဖုန်းတွေရော၊ စာအုပ်ရော ဘယ်ရောက်ကုန်တာလဲ။ သွားပြန်ကောက်။"
သခင့်ကိုဆွဲချုပ်လိုက်တုန်းက ရုန်းရင်းကန်ရင်းနဲ့ ပြုတ်ကျကုန်တဲ့ပစ္စည်းတွေကို ကမ္ဘာလိုက်ကောက်လိုက်တယ်။ လက်နှစ်ဖက်ကတော့ ကြိုးချည်ခံထားရဆဲ။ သခင့်ဖုန်းကို သခင့်ဆီလှမ်းပေးလိုက်တော့ ဖွင့်ကြည့်လိုက်ပြီး
"ဘာမှမဖြစ်လို့တော်သေးတယ်။ မင်းတော့ နာချင်ပြီထင်တယ်။"
"သခင်က ဘာဖြစ်နေမှန်းမှမသိတာ။ ကိုယ့်ကို အနားကပ်မခံတာ တစ်ပတ်မကတော့ဘူးလေ။"
"အဲဒါနဲ့ပဲ ငါ့အပေါ်တက်လာတယ်တဲ့လား။ လုပ်လိုက်ရရင် သေတော့မယ်။"
ထိဖြစ်မှာမဟုတ်တဲ့လက်က ကမ္ဘာ့ကိုရွယ်လိုက်သေးတယ်။ နောက်မှ ဆိုဖာမှာပြန်သွားထိုင်နေလို့ ကမ္ဘာလည်း သခင်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင် စားပွဲပေါ်မှာထိုင်ပြီး မေးစရာရှိတာကိုမေးရပါတော့တယ်။
"Koa နဲ့ သဝန်တိုတာတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော်။"
"ခေါ်ပေးရမလား။"
"ဘာလို့ခေါ်ရမှာလဲ။ သူနဲ့ကိုယ်က ဘာမှမဆိုင်ပါဘူးဆိုမှပဲ။"
"ငါ့ကိုမအော်စမ်းနဲ့။"
"သခင်က ဘာလို့ပြောလဲ။"
"မင်းပဲ မေးတာလေ။"
"မဟုတ်ပါဘူး။ သခင်ကအရင် ဝဋ်လည်မယ်ပြောတာလေ။"
"ငါ့ speaker ကို ပျက်သွားလည်းကောင်းတယ်ပြောတာ မင်းလေ။"
"ဟိုကောင်ပေးထားတာမို့ အထိမခံဖြစ်နေတာမဟုတ်လား။"
"အေး၊ မင်းနဲ့မယူခင်ကတည်းက ပေးထားတာလေ။"
"တော်တော့ သခင်။"
"ငါ့ကိုမအော်နဲ့လို့ ပြောနေတာ ကန်းနေလို့မကြားတာလား။"
ဆိုဖာနဲ့စားပွဲမှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ပြီး အော်ဟစ်နေကြတဲ့သူတို့က ကလေးတွေရန်ဖြစ်နေကြသလို။
"မရွဲ့ပါနဲ့ သခင်ရယ်။"
ပူးချည်ခံထားရတဲ့လက်နှစ်ဖက်ကို သခင့်ခေါင်းပေါ်ကနေကျော်ပြီး လည်ပင်းမှာချိတ်ဖို့လုပ်ပေမဲ့ မအောင်မြင်လိုက်ပါ။
"ကျစ်၊ လာမထိစမ်းနဲ့။"
"ဘာဖြစ်နေတာလဲ။ ဘာကိုမကျေနပ်တာလဲ။ ဒီည သေချာရှင်းလိုက်တော့။"
"မင်းလုပ်ထားတာတွေ မင်းသိတာပဲ၊"
"အဲဒီ့တော့ ဘယ်အချိန်အထိ ဒီလိုနေမှာလဲ။ ကိုယ်မနေတတ်ဘူး။ အရင်လို တစ်ခုခုလုပ်လိုက်တာက အဆင်ပြေတယ်။ အခုတော့ သခင့်ရဲ့ စိတ်ကုန်သလိုအပြုအမူတွေက တကယ်ရင်နာရတယ်။"
"မင်းစိတ်ညစ်ရတော့ သိတတ်နေလိုက်တာ။ ငါစိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်အောင်တော့ မင်း ခဏခဏလုပ်တယ်။"
"တောင်းပန်ပါတယ်၊ တကယ်တောင်းပန်ပါတယ်။ စိတ်ရှုပ်ရအောင်တော့ မရည်ရွယ်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီလိုပဲဖြစ်သွားတယ်။ ကိုယ့်အမှားကိုယ် သိပါတယ်။ သခင်ကျေနပ်တဲ့အထိ ကြိုက်သလိုအပြစ်ပေးလေနော်။ အခုလိုကြီးတော့ မနေပါနဲ့တော့။"
သခင့်လက်တွေကို အုပ်ကိုင်လိုက်ပေမဲ့ ရှောင်ထွက်သွားပြီး
"ငါဒေါသထွက်တိုင်း မင်းကိုနာကျင်စေတာမျိုး မဖြစ်ချင်တော့ဘူး။"
"အဟား၊ သခင်ရယ်။ ခန္ဓာကိုယ်ကနာတာ ခဏပေါ့။ ရင်ထဲကနာတာကိုသာ ကိုယ်မခံနိုင်တာ။"
"ငါ မင်းကိုဘာလုပ်နေလို့လဲ။ မင်းအနားမှာပဲ နေပေးနေတယ်မဟုတ်လား။"
"စိတ်ကုန်တယ်ဆိုတဲ့စကားကို အသာထားဦး။ အမူအရာနဲ့တင် တော်တော်နာကျင်ရတယ်။ အနားကနေထွက်များသွားရင် ကိုယ်သေသွားမှာပဲ။ အဲဒါကြောင့် ကိုယ်အမှားလုပ်မိလို့ သခင်စိတ်ဆိုးရင် အရင်လိုပဲပေါက်ကွဲလိုက်ပါ။ အခုလို အကြာကြီးပစ်ထားတာမျိုး မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ၊ နော်။"
သခင်က အဖြေစောင့်နေတဲ့ ကမ္ဘာ့မျက်ဝန်းတွေထဲ စိုက်ကြည့်ရင်း
"မင်းဘာသာပဲ ဖြုတ်လိုက်တော့။"
လက်ကကြိုးကိုမျက်စပစ်ပြီး သခင်ထထွက်သွားပါတယ်။
"သခင်၊ သခင်၊ နေဦးလေ။"
ကြိုးကိုလည်း ပါးစပ်နဲ့ဖြည်ရင်း သခင့်နောက်ကိုလည်း အပြေးအလွှားလိုက်ရင်း
"မြေကမ္ဘာ"
အခန်းထဲအရင်ရောက်သွားတဲ့ သခင့်အော်သံကိုကြားလိုက်ရတယ်။ ကမ္ဘာ အပြေးလေးလိုက်ဝင်သွားတော့မှ ကိုယ့်ဘာသာဆဲချင်သွားတယ်။ ခုနက အခန်းထဲမှာ နာရီဝက်လောက်ထိုင်စောင့်နေရင်း စောင်တွေ၊ ခေါင်းအုံးတွေကို ပစ်ချင်ရာပစ်ထားခဲ့တာ။ အဆိုးဆုံးက သခင့်စာအုပ်တချို့ကိုပါ အခန်းထောင့်ကိုပစ်ပေါက်ထားမိခြင်း။
လက်မှာငြိနေသေးတဲ့ကြိုးကို ဆွဲခါလွှင့်ပစ်လိုက်ပြီး အခန်းထောင့်ကစာအုပ်တွေကို အလျင်အမြန်ကောက်ပြီး သေချာပြန်စီလိုက်ရတယ်။ ခုတင်ပေါ်မှာခြေချိတ်ထိုင်နေတဲ့ သခင့်ကိုလည်း လှည့်မကြည့်ရဲသေး။ စောင်နဲ့ခေါင်းအုံးတွေကို ပြန်ကောက်ယူလိုက်ပြီး ခုတင်ပေါ်တင်ဖို့လှည့်လာတော့မှ
"မတင်နဲ့။ မင်းတောင် မထားချင်လို့ လွှင့်ပစ်လိုက်သေးတာပဲ။ အပြင်ယူသွားပြီးအိပ်လိုက်တော့။"
ဟုတ်တယ်၊ ကမ္ဘာလွှင့်ပစ်မိတာ ကမ္ဘာ့ဘက်ကခေါင်းအုံးနဲ့စောင်ကိုပါ။ စိတ်ညစ်လို့ လုပ်မိလုပ်ရာလုပ်တာတောင် သခင်နဲ့ပတ်သက်တာဆိုရင် လက်ဖျားနဲ့တောင်မထိပါဘူး။ သခင့်ကိုတော့ တစ်ကိုယ်လုံးနဲ့ထိမိတာ ရှိတာပေါ့လေ။ ဒါကလည်း ချစ်လို့။
"ဟို ... ဒီအောက်မှာပဲ အိပ်လိုက်မယ်လေနော်။ အပြင်ကိုတော့မနှင်ပါနဲ့။"
"မင်းမလိုချင်လို့ လွှင့်ပစ်ထားတာမဟုတ်လား။ အပြင်သာထုတ်သွားလိုက်။"
"သခင်က စာအုပ်ကိုပဲ သည်းကြီးမည်းကြီးဖတ်နေတော့ စိတ်တိုပြီး စာအုပ်တွေကိုလွှင့်ပစ်မိရင်းနဲ့ ဒါတွေပါကုန်တာ။"
"မင်း"
"အ"
ဇက်ပိုးအုပ်ခံလိုက်ရလို့ ကြယ်တွေပါမြင်ချင်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ရှေ့ကကြယ်လေးတစ်ပွင့်က အလင်းဆုံးလို့ မြေကမ္ဘာထင်မိတယ်။
"အဓိကက ငါ့စာအုပ်တွေကို လွှင့်ပစ်ချင်တာပေါ့။ ဟုတ်လား မြေကမ္ဘာ။"
"မဟုတ် ... မဟုတ်ဘူးလေ။ သခင်က စာအုပ်ကိုပဲဖတ် ..."
"ဒါဆို ငါ့ကိုလား။"
"အမ်"
မှားကုန်ပြီ၊ စကားတွေက လွဲပြီးရင်းလွဲရင်းနဲ့ အခြေအနေက ရှင်းလေရှုပ်လေ။
"ငါ့ကိုလွှင့်ပစ်ချင်နေတာပေါ့။"
"ဟာ၊ မဟုတ်တာ။ မဟုတ်ဘူးနော်၊ မဟုတ်ဘူး။"
"သောက်ချိုးမပြေဘူးနော် မင်း။"
"..............."
"သွားလေ၊ ဘာလုပ်နေတာလဲ။"
စောင်တွေ၊ ခေါင်းအုံးတွေပိုက်ကာ မတ်တပ်ရပ်နေရင်းက ကမ္ဘာခေါင်းခါတယ်။
"ဒီမှာပဲနေမှာ။"
"နေချင်တာလား။"
"အင်း"
ခေါင်းပြုတ်ကျမလိုညိတ်ပြပြီး သူပဲဖြူစင်သယောင် ဇာတ်လမ်းဆင်နေတာ။
"ငါ့စာအုပ်တွေကို မင်းလွှင့်ပစ်တာ ဘယ်နှအုပ်လဲ။"
"အဲ၊ မသိ ... မသိတော့ဘူး။"
"ငါသိတယ်။ ဟိုအလယ်ထပ်က တစ်ဝက်လောက်ရှိမယ်။"
"အဲဒီ့လောက်မများ ..."
"ငါက တစ်ဝက်လို့ပြောရင် တစ်ဝက်ပေါ့။"
"ဟုတ်"
အခုတော့ အခန်းထောင့်မှာ ကမ္ဘာတစ်ယောက် ဒူးထောက်ထားရင်း ဆန့်ထုတ်ထားတဲ့လက်နှစ်ဖက်ပေါ်မှာ သူလွှင့်ပစ်မိတယ်လို့ သခင်ပြောတဲ့စာအုပ်တွေကို တင်ထားရတယ်။ စစချင်းတော့ သိပ်မလေးဘူးဆိုပေမဲ့ နည်းနည်းကြာလာလေ၊ လေးလာလေနဲ့ လက်တွေကမငြိမ်တော့ပါ။ ပြုတ်ကျရင် အချိန်ကို အစကနေပြန်မှတ်မယ်ဆိုလို့ ပြုတ်မကျဖို့ကအဓိကပဲ။
"ဟေ့ကောင်၊ လက်က ဘာလို့မဆန့်တော့တာလဲ။"
"ဆန့်ပါတယ်။ ဆန့်ထားတယ် သခင်။"
"ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း။"
"ဟုတ်"
'တစ်နာရီပြည့်သွားပြီ။ ညောင်းတယ်လို့ ညောင်းတယ်။ ဒါပေမဲ့ မလှုပ်ရဲသေးဘူး။ သခင်ရေ၊ တစ်နာရီပြည့်ပြီလေဗျာ။'
"ထတော့"
'တော်သေးတာပေါ့။'
"နောက်ဆို ငါ့စာအုပ်တွေကို ထိရဲထိကြည့်။"
"ဖုန်သုတ်ပေးလို့ရော မရဘူးလား၊ အဟီး။"
"သောက်ခွက်မပြောင်နဲ့။"
လက်ကာပြပြီး မျက်နှာပိုးသတ်ရတယ်။ လက်တွေညောင်းနေပေမဲ့ စချင်တာက စချင်တာပဲ။
"ဒီအောက်မှာအိပ်မယ်နော်။"
သခင်ပြန်မဖြေပါ။ ကမ္ဘာကတော့ အိပ်ရာခင်းနေပါပြီ။
လက်တွေကိုဆန့်ဆန့်ထုတ်ရင်း အညောင်းပြေဖို့ကြိုးစားနေတဲ့ ကမ္ဘာ့ကိုကြည့်ပြီး သခင်ရယ်မိတယ်။ ဒီကောင်လေးက ကိုယ့်ကို စိတ်ရှုပ်အောင်လုပ်တဲ့၊ စိတ်တိုအောင်လုပ်တဲ့ လူဆိုးလေး။ ဒီလိုပဲ ကိုယ့်ကိုပြုံးအောင်၊ ရယ်အောင် လုပ်တာလည်း ဒီကောင်လေးပါပဲ။ ဘယ်လောက်ပဲဒေါသထွက်ထွက် သူ့အနားကထွက်မသွားနိုင်သလို သူကလည်း ကိုယ်ဘာလုပ်လုပ် ငြိမ်ခံနေတတ်တာက နှစ်ယောက်လုံးအတွက် ရောင့်တက်ချင်စရာတွေ။
'အင်းပေါ့လေ။ ငါကမှ မင်းအနားက ထွက်မသွားနိုင်တာပဲ။'
'သခင်စိတ်နည်းနည်းပြေသွားလို့ တော်သေးတယ်။ ကိုယ့်အနားကထွက်မသွားရင်ပြီးရော။ ကိုယ့်ကို ကြိုက်သလိုလုပ်လို့ရတယ် သခင်။'
■■■
"ကမ္ဘာ၊ မြေကမ္ဘာ။ ဟေ့ကောင် မြေကမ္ဘာ။ ထစမ်း၊ ဘယ်အချိန်ရှိပြီလဲ။ အလုပ်သွားမှာမဟုတ်လား။ ထတော့။"
"ဟင် ... အင်း၊ ထမယ်။"
ဟိုဒီလှည့်ရင်း ထမယ်ပြောပြီး ပြန်ငြိမ်သွားပြန်တယ်။
"အေး၊ မင်းသဘောပဲ။"
သခင် ဆက်မနှိုးတော့ဘဲ ဒီအတိုင်းထားလိုက်ကာ ရေစိုနေတဲ့ကိုယ်ကိုသုတ်ပြီး အလုပ်သွားဖို့ပြင်လိုက်တော့တယ်။ မနက်စာလည်းမလုပ်ချင်လို့ လုပ်မနေတော့ဘူး။ ကာလနဂါးကလည်း နောက်ကျမှနိုးရင် ကတိုက်ကရိုက်နဲ့မို့ စားဖြစ်မှာမဟုတ်တာကို ကြိုသိနေတာကြောင့် ရုံးရောက်မှစားမယ်ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ ရုံးကိုစောစောသွားဖို့ ပြင်နေပါတယ်။ ခဏနေရင် ဒရိုင်ဘာလည်းရောက်တော့မယ်။
အားလုံးပြင်ဆင်ပြီးတဲ့အထိ ကမ္ဘာမနိုးသေး။ အိပ်ခန်းတံခါးပိတ်လိုက်တော့မှ
"ဟင်း ... သခင်၊ ဘယ်နှနာရီရှိပြီလဲ။"
ကမ္ဘာ့အသံကြောင့် သခင် တံခါးကိုပြန်ဖွင့်လိုက်ပြီး
"နေက မင်းဖင်ထဲဝင်တော့မယ်။"
အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ နာရီလှမ်းကြည့်နေပြီးမှ
"WTH! ငါးမိနစ်လောက်ပဲ ပြန်အိပ်လိုက်တာလေ။"
"သေသွားသလိုပဲ။ ငါသွားပြီ။ မနက်စာလည်းမရှိဘူး၊ မင်းဘာသာဝယ်စား။"
"သခင်၊ ခဏ။ ဟာ၊ သွားပြီလား။ ငါလည်း ရေချိုးရမယ်။ နောက်ကျနေပြီ။"
ကိုယ့်မိသားစုအလုပ်မို့သာ တော်တော့တယ်။ မြေကမ္ဘာဟာ ပြဿနာတွေတစ်သီကြီးနဲ့ အလုပ်ပျက်တာကလည်း များနေသေးတာ။
"အားယိုး ... သခင်က နှိုးလည်းမနှိုးဘူး။"
အပြေးအလွှားပြင်ဆင်ရင်း သခင့်ကိုအပြစ်တင်နေတဲ့ ကမ္ဘာရယ်ပါ။
"အဟွတ် ... အဟွတ်"
မီးပွိုင့်မိနေတုန်း ကားပေါ်မှာရေသောက်ရင်း ရေသီးပြီးချောင်းဆိုးနေတာက သခင်။
'ဘယ်သူ ငါ့အတင်းပြောနေသလဲပဲ။ အသားလွတ်ကြီး ရေသီးနေတယ်။'
အိမ်မှာကျန်နေခဲ့တဲ့ လင်တော်မောင်အလိမ္မာလေးရဲ့ လက်ချက်ဆိုတာကို ရာဇသခင်တို့မသိလိုက်တာ မြေကမ္ဘာရဲ့ကံကောင်းခြင်းပါပဲ။
■■■ Part (20) ဆက်ရန် ■■■
Коментарі