Chapter (30)
"ဘယ္သြားမလို႔လဲ။"
"အျပင္မွာရွိမယ္။"
ကိုယ္အိမ္နဲ႔ကိုယ္ေတာင္ Koa ရဲ႕မ်က္စိေဒါက္ေထာက္အၾကည့္ကေန မလြတ္ႏိုင္တဲ့သခင္ပါ။ ေဆးခန္းကျပန္လာၾကၿပီး အိပ္မေပ်ာ္ဖို႔အသည္းအသန္ႀကိဳးစားရင္း မ်က္စိမဖြင့္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ကမ႓ာက အိပ္ခန္းထဲကခုတင္ေပၚမွာ ေဆးအရွိန္ေၾကာင့္အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ၿပီ။ ကမ႓ာဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္တစ္ဖက္ကို အသာအယာျဖဳတ္ၿပီး သခင္က အျပင္ထြက္ဖို႔ျပင္တာကို Koa က စစ္လားေဆးလား။ သခင္က ဧည့္ခန္းကဆိုဖာေပၚ ပက္လက္လွဲကာ ခဏၿငိမ္ေနမိတုန္း Koa ထြက္လာၿပီး
"ကၽြန္ေတာ္ မီးဖိုေခ်ာင္ ခဏသံုးမယ္။"
"အင္း"
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဘာေတြလုပ္ေနမွန္းမသိတဲ့ Koa တစ္ေယာက္ ဧည့္ခန္းဘက္ကို ခဏခဏထြက္ၾကည့္ေနတာလည္း သခင္သတိထားမိတယ္။ Koa က တကယ့္အရူးပဲ။ သူခ်စ္ရသူရဲ႕ေယာက္်ားကို ထြက္သြားမွာစိုးလို႔ ကိုယ္စားေစာင့္ၾကည့္ေပးေနတာတဲ့။ တကယ္ဆို သခင္ကိုယ္တိုင္လည္း အရူးလိုပဲ။ မနက္ကေတာ့ လူသတ္ေတာ့မလို ေဒါသေတြထြက္ေနၿပီးမွ ကမ႓ာ့ဒဏ္ရာေတြကိုေတြ႕ေတာ့ ေဆးခန္းအထိလိုက္သြားၿပီး အခု အိမ္မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေနတာက ဘယ္လိုေတြစိတ္ေပ်ာ့သြားရတာလဲ။
'မင္း ျမန္ျမန္သက္သာပါေတာ့ ေျမကမ႓ာ။ ဒါမွ ငါတို႔ကိစၥေတြကို ေသခ်ာရွင္းလို႔ရမွာ။'
■
"သခင္။ အာ၊ ရွိေနတာပဲ။ ကတိေတာ့တည္သား။"
အိပ္ခန္းထဲက အလ်င္အျမန္ထြက္လာတဲ့ေျခသံကို သခင္ၾကားေပမဲ့ လွဲအိပ္ေနရာက ထမၾကည့္ျဖစ္ပါ။ စကားသံထြက္လာမွ ဘာမွျပန္မေျဖဘဲ ထထိုင္လိုက္ၿပီး ကမ႓ာ့ကိုၾကည့္မိေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ကမ႓ာက အရယ္အျပံဳးမရွိ လွမ္းၾကည့္လို႔။ ဒီအေျခအေနကို ေျပာင္းလဲေစသူက မီးဖိုေခ်ာင္ကေနထြက္လာတဲ့ Koa.
"ႏိုးလာၿပီပဲ။ ဘယ္လိုေနေသးလဲ၊ ေခါင္းမူးလား။ အစားတစ္ခုခုေတာ့ စားရမယ္ထင္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ျပင္ေပးထားတယ္။ စားေတာ့မလား။"
"မင္းက ဘာလုပ္ေနတာလဲ။"
"စိတ္မခ်လို႔ ေစာင့္ေပးေနတာေလ။"
ဘာကိုစိတ္မခ်ဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တယ္မသိ။ ကမ႓ာ့မ်က္ႏွာကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီးသာ ေျဖေလရဲ႕။
"ေဆးရံုမွာ စားလိုက္ၿပီးၿပီပဲ။"
"ခဏေနရင္ ေဆးတစ္ခြက္ထပ္ေသာက္ရမွာ။ Earth အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ အၾကာႀကီးပဲ။"
"ထားေတာ့။ ၿပီးရင္စားလိုက္မယ္။"
"ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ေပးရဦးမလဲ။"
"ရၿပီ။"
"အဲဒါဆို ျပန္ေတာ့မယ္ Earth. အလုပ္ကိစၥေတြကို မပူပါနဲ႔။ နားလိုက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္လုပ္ထားလိုက္ပါ့မယ္။ အခုကိစၥလည္း ဘယ္သူမွမသိေစရပါဘူး။"
"အင္း"
Koa ေျပာသမၽွကိုၾကားေနတဲ့သခင္က သူတို႔စကားအဆံုးမွာ ထရပ္လိုက္ၿပီး Koa ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့
"ခြင့္ျပဳပါဦး။"
"အင္း၊ ဒီေန႔အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။"
"ရပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ဖို႔မလိုပါဘူး။"
ႏွစ္ေယာက္တည္းက်န္ေတာ့မွ ရွင္းစရာေတြကိုရွင္းဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။
"သခင္၊ စကားေျပာခ်င္စိတ္မရွိရင္ ေနာက္မွေျပာၾကမယ္။ မေျပာလို႔ေတာ့မရဘူးဆိုတာ သခင္သိတယ္မဟုတ္လား။"
"ငါ ပစၥည္းေတြေရႊ႕ၿပီးရင္ ေျပာမယ္။"
"ဘယ္ကိုေရႊ႕မွာလဲ။ ဘာေတြကိုလဲ။"
"အခန္းလြတ္ထဲ ငါ့ပစၥည္းေတြေရႊ႕မလို႔ေလ။"
"ဘာျဖစ္တယ္။"
ဧည့္သည္လာရင္ေနႏိုင္ေအာင္ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းအလြတ္ထားတဲ့ဆီကို အခန္းခြဲေနဖို႔ သခင္ရည္ရြယ္ေနတာေၾကာင့္ ကမ႓ာေအာ္မိၿပီးမွ သခင္နဲ႔ျပႆနာထပ္မျဖစ္ခ်င္တာမို႔
"ထားလိုက္၊ ေရႊ႕မေနနဲ႔။ ကိုယ္ ေျပာင္းေနေပးမယ္။ ဟိုဘက္ျခံကပန္းအနံ႔ကို မခံႏိုင္ဘဲနဲ႔ အဲဒီ့အခန္းမွာမေနနဲ႔။ ကိုယ့္ပစၥည္းေတြကို လက္သက္သာရင္ ေရႊ႕လိုက္မယ္။ အခုရက္ပိုင္းေတာ့ နည္းနည္းသည္းခံေပး။"
အခန္းခြဲေနမယ့္ကိစၥကို ကမ႓ာမတားတာေၾကာင့္ သခင္က သူဆက္ေနမယ့္အိပ္ခန္းဆီကိုသာ ဦးတည္လိုက္တယ္။ သခင္ ခုတင္ေပၚမွာထိုင္လိုက္ေတာ့ အခန္းေပါက္ဝမွာရပ္ေနတဲ့ကမ႓ာက
"ကိုယ္ ဝင္လာလို႔ ရတယ္မဟုတ္လား။"
သခင္ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။ ခုတင္ေဘးကခံုမွာ ကမ႓ာဝင္ထိုင္ၿပီး
"အေဖ့ကိစၥက ကိုယ့္ေၾကာင့္ဆိုတာ ဝန္ခံပါတယ္။ မရည္ရြယ္ဘဲ ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ေပါ့။"
"ငါ့အေဖကို မင္းဘက္က အေဖလို႔မေခၚပါနဲ႔။"
"Sorry. သခင္မႀကိဳက္ရင္ မေခၚေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ့တုန္းက ဦးေလးရဲ႕ကားေရွ႕ကို ကိုယ္ဘယ္လိုေရာက္သြားလဲဆိုတာ တကယ္မသိလိုက္ဘူး။ အေမ့အစ္ကိုဆံုးလို႔ ကိုယ္တို႔အဲဒီ့ကိုေရာက္ၿပီး ခရီးပန္းလာေတာ့ ကိုယ္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ။ ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္ ဦးေလးရဲ႕လက္ထဲမွာေရာက္ေနတယ္။ ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက ေမ့ေဆးေပးခံရၿပီး ျပန္ေပးဆြဲခံရခ်ိန္က ကိုယ္ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္ သူစိမ္းေတြလက္ထဲေရာက္ေနတဲ့ကိစၥကို ရုတ္တရက္သတိရသြားၿပီး လန္႔ေအာ္မိခဲ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အထင္လြဲစရာေတြ ျဖစ္ကုန္ရတာပါ။
ရဲစခန္းမွာလည္း ဦးေလးကို ကိုယ္ေတာင္းပန္ဖို႔သြားေတာ့ ကိုယ့္အေဖနဲ႔လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေနရင္း ဦးေလးလဲက်သြားၿပီး ေဆး႐ံုေရာက္သြားခဲ့တာပဲ။ ကိုယ္ ေတာင္းပန္ခြင့္ေတာင္ မရခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီ့အတြက္လည္း ေတြးမိတိုင္း အျပစ္ႀကီးႀကီးတစ္ခု က်ဴးလြန္ခဲ့မိသလိုမ်ိဳး ခံစားရတယ္။ သခင့္ကို ကိုယ္ အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ သခင့္အေဖကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ္မွားခဲ့ပါတယ္။"
ူကမ႓ာ စကားေတြတန္းစီေျပာရင္း ျပတင္းေပါက္ဘက္ကိုေငးေနတဲ့ သခင့္ကို အရိပ္အကဲၾကည့္ေနမိတယ္။ သူ႔စကားဆံုးေတာ့ သခင့္မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွာ အရည္လဲ့လဲ့ေတြအျပည့္။ သခင္က အေဖျဖစ္သူကို သတိရသြားပံုရၿပီး မ်က္ရည္ေတြေတာ့က်မလာခဲ့ပါ။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္႐ႈိက္သြင္းၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြကို အေပၚတစ္လွည့္ေအာက္တစ္လွည့္ ခပ္ဖြဖြကိုက္ရင္း စိတ္ထိန္းေနပံုက ကမ႓ာ့ကိုလည္း ဝမ္းနည္းေစပါတယ္။
"ၿပီးၿပီလား ေျပာလို႔။"
"ဗ်ာ"
မၾကားလိုက္ဘူးလားလို႔ေမးသလို သခင့္အၾကည့္ေၾကာင့္ အံ့ဩသြားတာကို ကမ႓ာျပန္ထိန္းလိုက္ၿပီး
"ကိုယ္ ညာထားမိတဲ့ကိစၥကို ဝန္ခံခ်င္တယ္။ အဲဒါကေလ ..."
သခင္လက္ကာျပလို႔ ကမ႓ာ့စကားေတြရပ္သြားရၿပီ။
"မင္း ငါ့ကို အဲဒီ့ကတည္းက သိေနတာလား။"
"ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီ့ေန႔က ဦးေလးလဲက်သြားေတာ့ ကိုယ္အရမ္းလန္႔သြားတယ္။ အရမ္းလည္းစိတ္ေတြညစ္ၿပီး ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့လို႔ Sun က ႏွစ္သိမ့္ေပးရင္း ကိုယ့္ကိုအရမ္းစိတ္ပူေနခဲ့တာ။ အေမတို႔ကေတာင္ Sun ကိုပါ ျပန္ထိန္းေပးရတဲ့အထိပဲ။ အဲဒါကို သခင္ေတြ႕သြားတယ္ထင္တယ္။ ကိုယ္နဲ႔ Sun စကားေျပာေနတုန္း ေဆးရံုသြားဖို႔ေခၚတဲ့ ရာေလးဆိုတဲ့ေခၚသံကို ကိုယ္ၾကားလို႔လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ပါသြားတဲ့ သခင့္ကို ကိုယ္ျမင္လိုက္တယ္။ အဲဒီ့တုန္းကေတာ့ သခင္လို႔မသိဘူးေပါ့။ အေမေျပာျပမွ ဦးျမင့္ျမတ္မင္းရဲ႕သား၊ ရာဇသခင္လို႔ ကိုယ္သိခဲ့ရတာ။"
"ငါ မင္းအသက္ကိုေမးတုန္းက ဘာလို႔ အမွန္အတိုင္းမေျဖတာလဲ။"
"အဲဒီ့တုန္းကေကာင္ေလးက ကိုယ္ဆိုတာကို သခင္သိသြားမွာစိုးလို႔။"
"တစ္သက္လံုး ငါမသိႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ေနတာလား။"
"သခင့္ဘာသာသိသြားရင္ေတာ့ ကိုယ္လည္းမတတ္ႏိုင္ေပမဲ့ ဝန္မခံရဲခဲ့လို႔ပါ။"
"ငါ့ဘာသာသိသြားရင္လို႔ေရာ မေတြးမိဘူးလား။"
"ေတြးမိတယ္။ သခင္ေမးတုန္းမွာဝန္မခံဘဲ သခင့္ဘာသာသိလိုက္ရရင္ ပိုၿပီးေဒါသထြက္မွာကိုလည္း ကိုယ္သိတယ္။ ဘာအျပစ္ကိုျဖစ္ျဖစ္ အလိုက္တသိဝန္ခံတာကို လိုခ်င္တတ္မွန္းလည္း သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ ဘယ္လိုမွ ..."
ကမ႓ာ စကားေတြဆက္မရေတာ့ပါ။ သူကိုယ္တိုင္ သိသိႀကီးနဲ႔က်ဴးလြန္ထားတဲ့ အမွားတစ္ခုမဟုတ္လား။
"မင္းအျပစ္ကို မင္းသိရင္ ၿပီးတာပဲ။"
"သိပါတယ္။ သခင္ ႀကိဳက္သလိုအျပစ္ေပးပါ။ ကိုယ့္ကိုေတာ့ ခြဲမသြားပါနဲ႔။"
"ေနာက္မွေျပာၾကတာေပါ့။ မင္းဘက္က ဘာေတာင္းဆိုခြင့္မွမရွိဘူးဆိုတာေတာ့ နားလည္ထားပါ။"
"ဘာမွေတာင္းဆိုမွာလည္း မဟုတ္သလို၊ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွလည္း ေရွာင္ေျပးမွာမဟုတ္လို႔ သခင္နဲ႔ခြဲရဖို႔ျဖစ္လာရင္ေတာ့ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့နည္းနဲ႔ မခြဲရဖို႔ႀကိဳးစားမွာမို႔ အဲဒီ့တစ္ခုအတြက္ ႀကိဳေတာင္းပန္ထားခ်င္တယ္။ ခြင့္လႊတ္ေပးစရာမလိုပါဘူး။"
သခင့္ရဲ႕မဲ့ျပံဳးတစ္ခ်က္နဲ႔ ဟက္ခနဲရယ္သံမွာေတာင္ ေျမကမ႓ာတို႔က ၿပိဳလဲလို႔ေကာင္းေနတုန္းပါပဲ။
"ငါကလည္း ခြင့္လႊတ္ေပးဖို႔ အစီအစဥ္မရွိဘူး။"
ကမ႓ာ အခန္းထဲလိုက္ဝင္လာကတည္းက လက္ထဲမွာအလိပ္လိုက္ပါလာတဲ့ စာခ်ဳပ္ေလးကို ျဖန္႔လိုက္ေတာ့ သခင္က ေအးစက္စက္ပဲၾကည့္ေနတယ္။ ကမ႓ာက စာခ်ဳပ္ကိုျဖဲပစ္လိုက္ၿပီး
"ဒီလိုစာခ်ဳပ္မ်ိဳးမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ္လက္မွတ္ထိုးမွာမဟုတ္ဘူး။"
"ကိစၥမရွိပါဘူး။ ဘယ္အရာကိုမွ ပံုေသသတ္မွတ္လို႔မွမရတာ။ ငါ နားခ်င္ၿပီ။"
"သခင္ ဘာစားၿပီးၿပီလဲ။"
"အခုလိုအခ်ိန္မွာ ငါက ဘယ္လိုစိတ္္နဲ႔ အစားအေသာက္ဝင္မလဲ။"
"ေကာင္းၿပီေလ။ ေန႔လယ္စာက ရွိေစေတာ့။ ညေနစာကိုေတာ့ သခင္ျငင္းလည္း ကိုယ္က ရေအာင္ေကၽြးမွာ။ ကိုယ္ အခန္းအျပင္မွာရွိမွာမို႔ တစ္ခုခုလိုရင္ေျပာပါ။ ဒါနဲ႔၊ သခင့္အလုပ္ကို ဘယ္လိုမ်ားေျပာထားလဲ။"
"ငါ့ကိစၥကို ငါ့ဘာသာစီစဥ္မယ္။"
"အင္း၊ ကိုယ္မေျပာေတာ့ပါဘူး။"
အိပ္ခန္းတံခါးပိတ္ေပးၿပီး ဧည့္ခန္းထဲျပန္ထြက္လာၿပီးမွ ကမ႓ာငိုခ်လိုက္မိတယ္။ အသံတစ္ခ်က္မထြက္မိဘဲ ႐ႈိက္ငိုရင္း ကမ႓ာေၾကာက္လန္႔ေနတာ ကိုယ့္ဘာသာအသိဆံုး။
စိတ္ႀကီးတဲ့သခင္က အခုလို ေအးစက္စက္ျဖစ္ေနတာဟာ ဘယ္လိုမွမေကာင္းတဲ့အေျခအေန။ ေဒါသထြက္မယ္၊ ေသာင္းက်န္းမယ္၊ ကမ႓ာ့ကို တစ္ခုခုလုပ္ပစ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ဒါကို ကမ႓ာေျဖရွင္းတတ္တယ္။ အခုလိုအေျခအေနႀကီးက ကမ႓ာ့ကိုမြန္းက်ပ္ေစတယ္။
ရာဇသခင္က ေျမကမ႓ာကို ဘယ္လိုသတ္ရတယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိေနတာပါပဲ။
■
ပိတ္သြားတဲ့အိပ္ခန္းတံခါးရဲ႕ အတြင္းဘက္မွာရွိေနတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ကလည္း တံခါးပိတ္သံေနာက္မွာ အသံတိတ္ငိုေႂကြးေနတယ္။
သူ႔ဘဝရဲ႕တံတိုင္းႀကီး ၿပိဳလဲသြားရတဲ့တရားခံကို သူခ်စ္ခဲ့မိတယ္။ အဲဒီ့တုန္းက ခိုကိုးရာမဲ့သလိုျဖစ္သြားတဲ့ နာက်င္ခံစားရမႈကို သခင္ေသတဲ့အထိ ေမ့လို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ဦးႏိုင္က ေဖးမခဲ့လို႔ သူ႔ဘဝရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရုတ္တရက္ႀကီး အနားမွာဘယ္သူမွမရွိေတာ့သလို ခံစားရတာမ်ိဳး၊ ကိုယ့္ကို ေႏြးေထြးယုယေပးခဲ့တဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ကို တစ္သက္လံုးျပန္မေတြ႕ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ေၾကကြဲမႈမ်ိဳးကို ေတာက္ေလၽွာက္ခံစားခဲ့ရတာ သခင့္ထက္ ဘယ္သူကပိုသိႏိုင္မလဲ။
ၿပီးေတာ့ သခင့္ဘဝရဲ႕အမည္းစက္တစ္ခု။
ပညာေရးအတြက္ ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့တဲ့ အေဖျဖစ္သူရဲ႕သူေဌးမိသားစုဘက္က သခင့္ရဲ႕ကိုယ္က်င့္တရားကို ေစာ္ကားေျပာဆိုခဲ့တာေတြ။ သူေဌးဦးစိုင္းေမာ္က ပညာေရးအတြက္ ေတာက္ေလၽွာက္ေထာက္ပံ့တဲ့အျပင္ အလုပ္အတြက္လည္း ကူညီေပးခဲ့တာေတြက သခင္ခပ္ငယ္ငယ္အရြယ္ သူေဌးကေတာ္ေဟာင္းရွိခ်ိန္မွာ ဘာမွမျဖစ္ေပမဲ့ သခင္အထက္တန္းမေရာက္ခင္ သူေဌးကေတာ္ဆံုးၿပီး အထက္တန္းၿပီးခါနီးမွာ သူေဌးကေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳတဲ့အခါ ျပႆနာေတြရွိလာခဲ့တယ္။
သခင္အထက္တန္းၿပီးေတာ့လည္း ဆက္ၿပီးေထာက္ပံ့ေနတာကို သူေဌးကေတာ္အသစ္က စြက္ဖက္တဲ့အခါ ဦးစိုင္းေမာ္က လံုးဝမႀကိဳက္ခဲ့ပါဘူး။ အလုပ္ကိစၥေတြအထိ ေဖးမေပးခဲ့တာေတြကို သိသြားတဲ့အခါမွာ သခင့္ကို ေယာက္်ားခ်င္းခ်ဴစားတဲ့ ေယာက္်ားပိုင္းလံုးရယ္လို႔ စြပ္စြဲတဲ့အထိျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အာ႐ံုေနာက္စရာ အတိတ္ေတြက မေတြးခ်င္ေပမဲ့လည္း ႐ုပ္ရွင္ျပကြက္ေတြလို တစ္ခန္းၿပီးတစ္ခန္းေပၚလာတဲ့အခါ မ်က္လံုးေတြမွိတ္ခ်လိုက္တိုင္း ပံုရိပ္ေတြေပ်ာက္သြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဘဝက ပိုၿပီးေနခ်င္စရာေကာင္းလာမွာေပါ့။
အခုေတာ့ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ဘဝႀကီးက မုန္းတီးလိုက္တာလို႔ မေရရြတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဒဏ္ရာအထပ္ထပ္နဲ႔ၾကားက မာန္ဖီျပေနတာဟာ ရန္လိုခ်င္စရာ။
■
"သခင္၊ သခင္ေရ။ သခင္ ..."
တံခါးေခါက္သံနဲ႔အတူ ေခၚေနသံေၾကာင့္ ေမွးခနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားရာက သခင္ႏိုးသြားခဲ့ၿပီ။ တံခါးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ အခန္းဝမွာကမ႓ာကရပ္လို႔။
"သခင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာလား။ ညေနေစာင္းေတာ့မွာမို႔ ႏႈိးရတာပါ။"
ဒီေတာ့မွ သခင္နာရီၾကည့္မိတယ္။ ငို႐ႈိက္ၿပီးေမာသြားေတာ့ ေဆးလိပ္ေတြထိုင္ေသာက္ေနခဲ့ရင္း ၾကာလာေတာ့ ေခါင္းမၾကည္တာေၾကာင့္ လွဲအိပ္ပစ္လိုက္မိတာ။
"ညေနစာမွာထားၿပီးၿပီ။ စားလိုက္ပါေနာ္။"
"ေရခ်ိဳးဦးမယ္။"
"မိုးေအးတယ္ သခင္။ သိပ္မၾကာနဲ႔ေနာ္။"
စိုးရိမ္ျခင္းအျပည့္နဲ႔ သတိစကားေလးတစ္ခြန္းအတြက္ တံု႔ျပန္မႈကေတာ့ ရွိမေနပါ။
စားပြဲမွာသခင္ဝင္ထိုင္ေတာ့ ျပင္ထားေပးၿပီးတဲ့ပန္းကန္ေတြေဘး ေရတစ္ခြက္ခ်ေပးၿပီး ကမ႓ာျပန္ထြက္လာလိုက္တယ္။ အခုခ်ိန္မွာ လက္ဆံုစားဖို႔ေနေနသာသာ မ်က္ႏွာျမင္ရင္ေတာင္ ေဒါသထြက္ရလို႔မ်ိဳမက်မွာ ကမ႓ာသိေနတာမို႔။
မေန႔ညကေနအခုအခ်ိန္ထိ အစာမဝင္ေသးဘဲ ေရေတြပဲရွိတဲ့အစာအိမ္က နာလာလို႔ သခင္ သိပ္မစားႏိုင္။ အစာဝင္ရံုစားၿပီး ခုတင္ေပၚျပန္ေခြေနမိတယ္။ ခဏေနေတာ့ တံခါးေခါက္သံနဲ႔အတူ
"ကိုယ္ ဝင္လာမယ္ေနာ္။"
ေျမကမ႓ာတို႔ အိပ္ခန္းထဲဝင္ဖို႔ေတာင္ ခြင့္ေတာင္းေနရတဲ့အျဖစ္။ သခင္က သူတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ပိုင္နက္လို႔ သတ္မွတ္ထားတယ္မဟုတ္လား။
သခင္ကမတံု႔ျပန္လို႔ ကမ႓ာ အခန္းထဲဝင္လာလိုက္ၿပီး
"အဆာလြန္ၿပီး ဗိုက္ေအာင့္ေနမွာေပါ့။ ဒါေလးေသာက္လိုက္ေနာ္။ ေအာင့္တာသက္သာရင္ အစားေလးေတာ့ ထပ္စားပါ။"
သခင္ျပန္မေျဖလို႔ ေဆးကို ခံုေပၚတင္ေပးခဲ့ၿပီး ကမ႓ာျပန္ထြက္သြားမွ
သခင္ေဆးထေသာက္လိုက္ၿပီး ျပန္ေခြအိပ္ေနမိျပန္တယ္။ ကမ႓ာ့မွာသာ အိပ္ခန္းေရွ႕ ေတာင္ေလၽွာက္လိုက္၊ ေျမာက္ေလၽွာက္လိုက္နဲ႔။
'သခင္ သက္သာရဲ႕လားမသိဘူး။'
ေမးခ်င္ေပမဲ့ အရင္လိုခဏခဏမေမးရဲလို႔ အခန္းေရွ႕မွာပဲ အထဲကအေျခအေနကို နားစြင့္ေနရတဲ့အျဖစ္က ေမ်ာက္ငါးပိကိုင္မိသလို အၿငိမ္ေနမရခဲ့။ အစားနည္းနည္းပဲစားသြားတာေၾကာင့္ ဗိုက္ေအာင့္ေနမယ္ဆိုတာကို ခန္႔မွန္းမိၿပီးသား။
"ေအ့"
*ဝုန္း*
"ဘာျဖစ္တာလဲ။"
"သခင္ အန္တာလား။"
"ေလေတြျပန္တက္တာ။ မင္းက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။"
"ဪ၊ ဒါဆို ဗိုက္ေအာင့္တာသက္သာသြားမွာပါ။"
သခင္အန္တယ္ထင္လို႔ တံခါးကိုဝုန္းခနဲဖြင့္ဝင္လာမိတာ နည္းနည္းေလးေတာ့ လြန္သြားတာေၾကာင့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္ရင္းသာ ျပန္ထြက္လာလိုက္ရတယ္။ သခင္နဲ႔အတူရွိေနၿပီး အနားမွာမေနရတာ တစ္ညေနေလးဆိုေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အထီးက်န္ဆန္လိုက္တာလို႔ ကမ႓ာေရရြတ္မိတဲ့အထိ အိမ္ေလးကတိတ္ဆိတ္လို႔။
■
အိပ္လို႔မရဘူး။ Guest Room ထဲ အိပ္ရာေျပာင္းအိပ္ေနရတာ ဘယ္လိုမွအဆင္ေျပမေန။ သခင့္အေငြ႕အသက္ေတြမရွိတဲ့ ဒီအခန္းကို အိပ္ခန္းတစ္ခုလို႔ မသတ္မွတ္ႏိုင္။ နီးလ်က္နဲ႔ေဝးရတဲ့အျဖစ္ေၾကာင့္ ရင္ကြဲနာက်ေသရင္ ကမ႓ာတို႔ေတာ့ နာမည္ႀကီးဦးမွာပဲ။ တစ္အိမ္တည္းေနတာကို လြမ္းလြန္းလို႔ ရင္ကြဲနာက်ေသရျခင္းဆိုရင္ အဆဲေတာင္းသလိုျဖစ္ဦးမယ္။
'သခင္ရယ္၊ ဘယ္လိုေတြရက္စက္ဦးမွာလဲကြာ။'
.
ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ အိပ္လို႔ကိုမရဘူး။ ဟိုနားကတရွပ္ရွပ္၊ ဒီနားကတခၽြတ္ခၽြတ္နဲ႔ အသံေတြက ညနက္နက္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အထဲ သခင့္ကို အိပ္မရေအာင္ေႏွာင့္ယွက္ေနသလိုပဲ။
သည္းမခံႏိုင္တဲ့အဆံုး အခန္းမီးထဖြင့္လိုက္ေတာ့ အသံေပ်ာက္သြားျပန္တယ္။ အခန္းတံခါးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့လည္း ဘာမွမေတြ႕ရ။ အိမ္ကိုသူခိုးမ်ားေဖာက္သလားလို႔ အေတြးေရာက္သြားလို႔ အိပ္ခန္းထဲက တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကိုဆြဲၿပီး ဧည့္ခန္းမီးကိုဖြင့္ၾကည့္တယ္။ ဘာမွမေတြ႕။ ဧည့္ခန္းတစ္ဖက္က ဝရန္တာေလးဆီထြက္တဲ့တံခါးရယ္၊ ျပတင္းတံခါးေတြရယ္လည္း အေကာင္းအတိုင္းပိတ္လ်က္သား။ ေနာက္ေဖးဘက္ကိုဦးတည္ၿပီး ထမင္းစားခန္းဆီသတိနဲ႔ဝင္လာကာ မီးခလုတ္ကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့
"ဟ"
"သ ... သခင္"
"မင္း ဘာလုပ္ေနတာလဲ။"
ေရခဲေသတၱာေဘးမွာ ကပ္ၿပီးရပ္ေနတာက ေျမကမ႓ာ။
"ဟို ... ေရ ... ေရဆာလို႔ ေရထေသာက္တာ။"
"ေရေသာက္တာ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္နဲ႔။"
"မဟုတ္ပါဘူး။"
သခင္ တစ္ခုခုကိုေတြးမိသြားၿပီး ကမ႓ာ့ကိုမ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ၾကည့္ရင္း
"ေအး၊ ေနာက္တစ္ခါ အိမ္ထဲေလၽွာက္သြားေနရင္ ေခါင္းကြဲၿပီသာမွတ္။ အိပ္မရရင္ ျခံထဲဆင္းေန။ ေသာက္ရူးလိုပဲ။"
တုတ္ကိုလက္တစ္ဖက္ကကိုင္ၿပီး အိပ္ခန္းဘက္ျပန္ထြက္သြားတဲ့သခင့္ကို မဝံ့မရဲလိုက္ၾကည့္ရင္း ကမ႓ာျပံဳးမိျပန္တယ္။
"ငါ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို သခင္သိတယ္ေပါ့။ အဟဲ"
ၾကံဖန္ေတြးၿပီး အူျမဴးေနျပန္တဲ့ကမ႓ာက သခင္ေျပာသလိုပဲ အရူးအႏွမ္းေလးတစ္ေယာက္။
ဒီလိုပါပဲ၊ ေနာက္ထပ္ၾကံဳရမယ့္ သခင့္ရဲ႕ ဥေပကၡာကစားကြက္ေတြမွာ လွလွပပေလးအကြက္ခ်ၿပီး attention ရွာဖို႔ကို ကမ႓ာတြက္ခ်က္ေနမိတယ္။ ေခါင္းရိုက္ခြဲမခံရရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့။
■■■ Part (31) ဆက္ရန္ ■■■
"ဘယ်သွားမလို့လဲ။"
"အပြင်မှာရှိမယ်။"
ကိုယ်အိမ်နဲ့ကိုယ်တောင် Koa ရဲ့မျက်စိဒေါက်ထောက်အကြည့်ကနေ မလွတ်နိုင်တဲ့သခင်ပါ။ ဆေးခန်းကပြန်လာကြပြီး အိပ်မပျော်ဖို့အသည်းအသန်ကြိုးစားရင်း မျက်စိမဖွင့်နိုင်တော့တဲ့ကမ္ဘာက အိပ်ခန်းထဲကခုတင်ပေါ်မှာ ဆေးအရှိန်ကြောင့်အိပ်ပျော်နေခဲ့ပြီ။ ကမ္ဘာဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့လက်တစ်ဖက်ကို အသာအယာဖြုတ်ပြီး သခင်က အပြင်ထွက်ဖို့ပြင်တာကို Koa က စစ်လားဆေးလား။ သခင်က ဧည့်ခန်းကဆိုဖာပေါ် ပက်လက်လှဲကာ ခဏငြိမ်နေမိတုန်း Koa ထွက်လာပြီး
"ကျွန်တော် မီးဖိုချောင် ခဏသုံးမယ်။"
"အင်း"
မီးဖိုချောင်ထဲ ဘာတွေလုပ်နေမှန်းမသိတဲ့ Koa တစ်ယောက် ဧည့်ခန်းဘက်ကို ခဏခဏထွက်ကြည့်နေတာလည်း သခင်သတိထားမိတယ်။ Koa က တကယ့်အရူးပဲ။ သူချစ်ရသူရဲ့ယောက်ျားကို ထွက်သွားမှာစိုးလို့ ကိုယ်စားစောင့်ကြည့်ပေးနေတာတဲ့။ တကယ်ဆို သခင်ကိုယ်တိုင်လည်း အရူးလိုပဲ။ မနက်ကတော့ လူသတ်တော့မလို ဒေါသတွေထွက်နေပြီးမှ ကမ္ဘာ့ဒဏ်ရာတွေကိုတွေ့တော့ ဆေးခန်းအထိလိုက်သွားပြီး အခု အိမ်မှာ ငြိမ်ငြိမ်လေးနေနေတာက ဘယ်လိုတွေစိတ်ပျော့သွားရတာလဲ။
'မင်း မြန်မြန်သက်သာပါတော့ မြေကမ္ဘာ။ ဒါမှ ငါတို့ကိစ္စတွေကို သေချာရှင်းလို့ရမှာ။'
■
"သခင်။ အာ၊ ရှိနေတာပဲ။ ကတိတော့တည်သား။"
အိပ်ခန်းထဲက အလျင်အမြန်ထွက်လာတဲ့ခြေသံကို သခင်ကြားပေမဲ့ လှဲအိပ်နေရာက ထမကြည့်ဖြစ်ပါ။ စကားသံထွက်လာမှ ဘာမှပြန်မဖြေဘဲ ထထိုင်လိုက်ပြီး ကမ္ဘာ့ကိုကြည့်မိတော့ ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ ကမ္ဘာက အရယ်အပြုံးမရှိ လှမ်းကြည့်လို့။ ဒီအခြေအနေကို ပြောင်းလဲစေသူက မီးဖိုချောင်ကနေထွက်လာတဲ့ Koa.
"နိုးလာပြီပဲ။ ဘယ်လိုနေသေးလဲ၊ ခေါင်းမူးလား။ အစားတစ်ခုခုတော့ စားရမယ်ထင်လို့ ကျွန်တော်ပြင်ပေးထားတယ်။ စားတော့မလား။"
"မင်းက ဘာလုပ်နေတာလဲ။"
"စိတ်မချလို့ စောင့်ပေးနေတာလေ။"
ဘာကိုစိတ်မချဘူးလို့ ပြောချင်တယ်မသိ။ ကမ္ဘာ့မျက်နှာကိုစေ့စေ့ကြည့်ပြီးသာ ဖြေလေရဲ့။
"ဆေးရုံမှာ စားလိုက်ပြီးပြီပဲ။"
"ခဏနေရင် ဆေးတစ်ခွက်ထပ်သောက်ရမှာ။ Earth အိပ်ပျော်သွားတာ အကြာကြီးပဲ။"
"ထားတော့။ ပြီးရင်စားလိုက်မယ်။"
"ကျွန်တော် ဘာလုပ်ပေးရဦးမလဲ။"
"ရပြီ။"
"အဲဒါဆို ပြန်တော့မယ် Earth. အလုပ်ကိစ္စတွေကို မပူပါနဲ့။ နားလိုက်ပါ။ ကျွန်တော် ကြည့်လုပ်ထားလိုက်ပါ့မယ်။ အခုကိစ္စလည်း ဘယ်သူမှမသိစေရပါဘူး။"
"အင်း"
Koa ပြောသမျှကိုကြားနေတဲ့သခင်က သူတို့စကားအဆုံးမှာ ထရပ်လိုက်ပြီး Koa ကိုကြည့်လိုက်တော့
"ခွင့်ပြုပါဦး။"
"အင်း၊ ဒီနေ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။"
"ရပါတယ်။ ကျေးဇူးတင်ဖို့မလိုပါဘူး။"
နှစ်ယောက်တည်းကျန်တော့မှ ရှင်းစရာတွေကိုရှင်းဖို့ ဖြစ်လာခဲ့ပြီ။
"သခင်၊ စကားပြောချင်စိတ်မရှိရင် နောက်မှပြောကြမယ်။ မပြောလို့တော့မရဘူးဆိုတာ သခင်သိတယ်မဟုတ်လား။"
"ငါ ပစ္စည်းတွေရွှေ့ပြီးရင် ပြောမယ်။"
"ဘယ်ကိုရွှေ့မှာလဲ။ ဘာတွေကိုလဲ။"
"အခန်းလွတ်ထဲ ငါ့ပစ္စည်းတွေရွှေ့မလို့လေ။"
"ဘာဖြစ်တယ်။"
ဧည့်သည်လာရင်နေနိုင်အောင် အိပ်ခန်းတစ်ခန်းအလွတ်ထားတဲ့ဆီကို အခန်းခွဲနေဖို့ သခင်ရည်ရွယ်နေတာကြောင့် ကမ္ဘာအော်မိပြီးမှ သခင်နဲ့ပြဿနာထပ်မဖြစ်ချင်တာမို့
"ထားလိုက်၊ ရွှေ့မနေနဲ့။ ကိုယ် ပြောင်းနေပေးမယ်။ ဟိုဘက်ခြံကပန်းအနံ့ကို မခံနိုင်ဘဲနဲ့ အဲဒီ့အခန်းမှာမနေနဲ့။ ကိုယ့်ပစ္စည်းတွေကို လက်သက်သာရင် ရွှေ့လိုက်မယ်။ အခုရက်ပိုင်းတော့ နည်းနည်းသည်းခံပေး။"
အခန်းခွဲနေမယ့်ကိစ္စကို ကမ္ဘာမတားတာကြောင့် သခင်က သူဆက်နေမယ့်အိပ်ခန်းဆီကိုသာ ဦးတည်လိုက်တယ်။ သခင် ခုတင်ပေါ်မှာထိုင်လိုက်တော့ အခန်းပေါက်ဝမှာရပ်နေတဲ့ကမ္ဘာက
"ကိုယ် ဝင်လာလို့ ရတယ်မဟုတ်လား။"
သခင် ခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်။ ခုတင်ဘေးကခုံမှာ ကမ္ဘာဝင်ထိုင်ပြီး
"အဖေ့ကိစ္စက ကိုယ့်ကြောင့်ဆိုတာ ဝန်ခံပါတယ်။ မရည်ရွယ်ဘဲ ဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့ပေါ့။"
"ငါ့အဖေကို မင်းဘက်က အဖေလို့မခေါ်ပါနဲ့။"
"Sorry. သခင်မကြိုက်ရင် မခေါ်တော့ပါဘူး။ အဲဒီ့တုန်းက ဦးလေးရဲ့ကားရှေ့ကို ကိုယ်ဘယ်လိုရောက်သွားလဲဆိုတာ တကယ်မသိလိုက်ဘူး။ အမေ့အစ်ကိုဆုံးလို့ ကိုယ်တို့အဲဒီ့ကိုရောက်ပြီး ခရီးပန်းလာတော့ ကိုယ်အိပ်ပျော်သွားတာ။ နိုးလာတဲ့အချိန် ဦးလေးရဲ့လက်ထဲမှာရောက်နေတယ်။ ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ငယ်ငယ်တုန်းက မေ့ဆေးပေးခံရပြီး ပြန်ပေးဆွဲခံရချိန်က ကိုယ်နိုးလာတဲ့အချိန် သူစိမ်းတွေလက်ထဲရောက်နေတဲ့ကိစ္စကို ရုတ်တရက်သတိရသွားပြီး လန့်အော်မိခဲ့တယ်။ အဲဒါကြောင့် အထင်လွဲစရာတွေ ဖြစ်ကုန်ရတာပါ။
ရဲစခန်းမှာလည်း ဦးလေးကို ကိုယ်တောင်းပန်ဖို့သွားတော့ ကိုယ့်အဖေနဲ့လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်နေရင်း ဦးလေးလဲကျသွားပြီး ဆေးရုံရောက်သွားခဲ့တာပဲ။ ကိုယ် တောင်းပန်ခွင့်တောင် မရခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီ့အတွက်လည်း တွေးမိတိုင်း အပြစ်ကြီးကြီးတစ်ခု ကျူးလွန်ခဲ့မိသလိုမျိုး ခံစားရတယ်။ သခင့်ကို ကိုယ် အနူးအညွတ်တောင်းပန်ပါတယ်။ သခင့်အဖေကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီး ကိုယ်မှားခဲ့ပါတယ်။"
ူကမ္ဘာ စကားတွေတန်းစီပြောရင်း ပြတင်းပေါက်ဘက်ကိုငေးနေတဲ့ သခင့်ကို အရိပ်အကဲကြည့်နေမိတယ်။ သူ့စကားဆုံးတော့ သခင့်မျက်လုံးအိမ်ထဲမှာ အရည်လဲ့လဲ့တွေအပြည့်။ သခင်က အဖေဖြစ်သူကို သတိရသွားပုံရပြီး မျက်ရည်တွေတော့ကျမလာခဲ့ပါ။ သက်ပြင်းတစ်ချက်ရှိုက်သွင်းပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို အပေါ်တစ်လှည့်အောက်တစ်လှည့် ခပ်ဖွဖွကိုက်ရင်း စိတ်ထိန်းနေပုံက ကမ္ဘာ့ကိုလည်း ဝမ်းနည်းစေပါတယ်။
"ပြီးပြီလား ပြောလို့။"
"ဗျာ"
မကြားလိုက်ဘူးလားလို့မေးသလို သခင့်အကြည့်ကြောင့် အံ့ဩသွားတာကို ကမ္ဘာပြန်ထိန်းလိုက်ပြီး
"ကိုယ် ညာထားမိတဲ့ကိစ္စကို ဝန်ခံချင်တယ်။ အဲဒါကလေ ..."
သခင်လက်ကာပြလို့ ကမ္ဘာ့စကားတွေရပ်သွားရပြီ။
"မင်း ငါ့ကို အဲဒီ့ကတည်းက သိနေတာလား။"
"ဟုတ်ပါတယ်။ အဲဒီ့နေ့က ဦးလေးလဲကျသွားတော့ ကိုယ်အရမ်းလန့်သွားတယ်။ အရမ်းလည်းစိတ်တွေညစ်ပြီး ဘာမှမပြောနိုင်တော့လို့ Sun က နှစ်သိမ့်ပေးရင်း ကိုယ့်ကိုအရမ်းစိတ်ပူနေခဲ့တာ။ အမေတို့ကတောင် Sun ကိုပါ ပြန်ထိန်းပေးရတဲ့အထိပဲ။ အဲဒါကို သခင်တွေ့သွားတယ်ထင်တယ်။ ကိုယ်နဲ့ Sun စကားပြောနေတုန်း ဆေးရုံသွားဖို့ခေါ်တဲ့ ရာလေးဆိုတဲ့ခေါ်သံကို ကိုယ်ကြားလို့လှည့်ကြည့်တော့ ဦးလေးကြီးတစ်ယောက်နဲ့ပါသွားတဲ့ သခင့်ကို ကိုယ်မြင်လိုက်တယ်။ အဲဒီ့တုန်းကတော့ သခင်လို့မသိဘူးပေါ့။ အမေပြောပြမှ ဦးမြင့်မြတ်မင်းရဲ့သား၊ ရာဇသခင်လို့ ကိုယ်သိခဲ့ရတာ။"
"ငါ မင်းအသက်ကိုမေးတုန်းက ဘာလို့ အမှန်အတိုင်းမဖြေတာလဲ။"
"အဲဒီ့တုန်းကကောင်လေးက ကိုယ်ဆိုတာကို သခင်သိသွားမှာစိုးလို့။"
"တစ်သက်လုံး ငါမသိနိုင်တော့ဘူးလို့ ထင်နေတာလား။"
"သခင့်ဘာသာသိသွားရင်တော့ ကိုယ်လည်းမတတ်နိုင်ပေမဲ့ ဝန်မခံရဲခဲ့လို့ပါ။"
"ငါ့ဘာသာသိသွားရင်လို့ရော မတွေးမိဘူးလား။"
"တွေးမိတယ်။ သခင်မေးတုန်းမှာဝန်မခံဘဲ သခင့်ဘာသာသိလိုက်ရရင် ပိုပြီးဒေါသထွက်မှာကိုလည်း ကိုယ်သိတယ်။ ဘာအပြစ်ကိုဖြစ်ဖြစ် အလိုက်တသိဝန်ခံတာကို လိုချင်တတ်မှန်းလည်း သိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ် ဘယ်လိုမှ ..."
ကမ္ဘာ စကားတွေဆက်မရတော့ပါ။ သူကိုယ်တိုင် သိသိကြီးနဲ့ကျူးလွန်ထားတဲ့ အမှားတစ်ခုမဟုတ်လား။
"မင်းအပြစ်ကို မင်းသိရင် ပြီးတာပဲ။"
"သိပါတယ်။ သခင် ကြိုက်သလိုအပြစ်ပေးပါ။ ကိုယ့်ကိုတော့ ခွဲမသွားပါနဲ့။"
"နောက်မှပြောကြတာပေါ့။ မင်းဘက်က ဘာတောင်းဆိုခွင့်မှမရှိဘူးဆိုတာတော့ နားလည်ထားပါ။"
"ဘာမှတောင်းဆိုမှာလည်း မဟုတ်သလို၊ ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှလည်း ရှောင်ပြေးမှာမဟုတ်လို့ သခင်နဲ့ခွဲရဖို့ဖြစ်လာရင်တော့ ကိုယ်တတ်နိုင်တဲ့နည်းနဲ့ မခွဲရဖို့ကြိုးစားမှာမို့ အဲဒီ့တစ်ခုအတွက် ကြိုတောင်းပန်ထားချင်တယ်။ ခွင့်လွှတ်ပေးစရာမလိုပါဘူး။"
သခင့်ရဲ့မဲ့ပြုံးတစ်ချက်နဲ့ ဟက်ခနဲရယ်သံမှာတောင် မြေကမ္ဘာတို့က ပြိုလဲလို့ကောင်းနေတုန်းပါပဲ။
"ငါကလည်း ခွင့်လွှတ်ပေးဖို့ အစီအစဉ်မရှိဘူး။"
ကမ္ဘာ အခန်းထဲလိုက်ဝင်လာကတည်းက လက်ထဲမှာအလိပ်လိုက်ပါလာတဲ့ စာချုပ်လေးကို ဖြန့်လိုက်တော့ သခင်က အေးစက်စက်ပဲကြည့်နေတယ်။ ကမ္ဘာက စာချုပ်ကိုဖြဲပစ်လိုက်ပြီး
"ဒီလိုစာချုပ်မျိုးမှာ ဘယ်တော့မှ ကိုယ်လက်မှတ်ထိုးမှာမဟုတ်ဘူး။"
"ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ဘယ်အရာကိုမှ ပုံသေသတ်မှတ်လို့မှမရတာ။ ငါ နားချင်ပြီ။"
"သခင် ဘာစားပြီးပြီလဲ။"
"အခုလိုအချိန်မှာ ငါက ဘယ်လိုစိတ်နဲ့ အစားအသောက်ဝင်မလဲ။"
"ကောင်းပြီလေ။ နေ့လယ်စာက ရှိစေတော့။ ညနေစာကိုတော့ သခင်ငြင်းလည်း ကိုယ်က ရအောင်ကျွေးမှာ။ ကိုယ် အခန်းအပြင်မှာရှိမှာမို့ တစ်ခုခုလိုရင်ပြောပါ။ ဒါနဲ့၊ သခင့်အလုပ်ကို ဘယ်လိုများပြောထားလဲ။"
"ငါ့ကိစ္စကို ငါ့ဘာသာစီစဉ်မယ်။"
"အင်း၊ ကိုယ်မပြောတော့ပါဘူး။"
အိပ်ခန်းတံခါးပိတ်ပေးပြီး ဧည့်ခန်းထဲပြန်ထွက်လာပြီးမှ ကမ္ဘာငိုချလိုက်မိတယ်။ အသံတစ်ချက်မထွက်မိဘဲ ရှိုက်ငိုရင်း ကမ္ဘာကြောက်လန့်နေတာ ကိုယ့်ဘာသာအသိဆုံး။
စိတ်ကြီးတဲ့သခင်က အခုလို အေးစက်စက်ဖြစ်နေတာဟာ ဘယ်လိုမှမကောင်းတဲ့အခြေအနေ။ ဒေါသထွက်မယ်၊ သောင်းကျန်းမယ်၊ ကမ္ဘာ့ကို တစ်ခုခုလုပ်ပစ်လိုက်မယ်ဆိုရင် ဒါကို ကမ္ဘာဖြေရှင်းတတ်တယ်။ အခုလိုအခြေအနေကြီးက ကမ္ဘာ့ကိုမွန်းကျပ်စေတယ်။
ရာဇသခင်က မြေကမ္ဘာကို ဘယ်လိုသတ်ရတယ်ဆိုတာ ကောင်းကောင်းကြီးသိနေတာပါပဲ။
■
ပိတ်သွားတဲ့အိပ်ခန်းတံခါးရဲ့ အတွင်းဘက်မှာရှိနေတဲ့ လူသားတစ်ယောက်ကလည်း တံခါးပိတ်သံနောက်မှာ အသံတိတ်ငိုကြွေးနေတယ်။
သူ့ဘဝရဲ့တံတိုင်းကြီး ပြိုလဲသွားရတဲ့တရားခံကို သူချစ်ခဲ့မိတယ်။ အဲဒီ့တုန်းက ခိုကိုးရာမဲ့သလိုဖြစ်သွားတဲ့ နာကျင်ခံစားရမှုကို သခင်သေတဲ့အထိ မေ့လို့ရမှာမဟုတ်ဘူး။ ဦးနိုင်က ဖေးမခဲ့လို့ သူ့ဘဝရပ်တည်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ရုတ်တရက်ကြီး အနားမှာဘယ်သူမှမရှိတော့သလို ခံစားရတာမျိုး၊ ကိုယ့်ကို နွေးထွေးယုယပေးခဲ့တဲ့ ဖခင်တစ်ယောက်ကို တစ်သက်လုံးပြန်မတွေ့နိုင်တော့တဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ကြေကွဲမှုမျိုးကို တောက်လျှောက်ခံစားခဲ့ရတာ သခင့်ထက် ဘယ်သူကပိုသိနိုင်မလဲ။
ပြီးတော့ သခင့်ဘဝရဲ့အမည်းစက်တစ်ခု။
ပညာရေးအတွက် ထောက်ပံ့ပေးခဲ့တဲ့ အဖေဖြစ်သူရဲ့သူဌေးမိသားစုဘက်က သခင့်ရဲ့ကိုယ်ကျင့်တရားကို စော်ကားပြောဆိုခဲ့တာတွေ။ သူဌေးဦးစိုင်းမော်က ပညာရေးအတွက် တောက်လျှောက်ထောက်ပံ့တဲ့အပြင် အလုပ်အတွက်လည်း ကူညီပေးခဲ့တာတွေက သခင်ခပ်ငယ်ငယ်အရွယ် သူဌေးကတော်ဟောင်းရှိချိန်မှာ ဘာမှမဖြစ်ပေမဲ့ သခင်အထက်တန်းမရောက်ခင် သူဌေးကတော်ဆုံးပြီး အထက်တန်းပြီးခါနီးမှာ သူဌေးကနောက်အိမ်ထောင်ပြုတဲ့အခါ ပြဿနာတွေရှိလာခဲ့တယ်။
သခင်အထက်တန်းပြီးတော့လည်း ဆက်ပြီးထောက်ပံ့နေတာကို သူဌေးကတော်အသစ်က စွက်ဖက်တဲ့အခါ ဦးစိုင်းမော်က လုံးဝမကြိုက်ခဲ့ပါဘူး။ အလုပ်ကိစ္စတွေအထိ ဖေးမပေးခဲ့တာတွေကို သိသွားတဲ့အခါမှာ သခင့်ကို ယောက်ျားချင်းချူစားတဲ့ ယောက်ျားပိုင်းလုံးရယ်လို့ စွပ်စွဲတဲ့အထိဖြစ်လာခဲ့တယ်။ အာရုံနောက်စရာ အတိတ်တွေက မတွေးချင်ပေမဲ့လည်း ရုပ်ရှင်ပြကွက်တွေလို တစ်ခန်းပြီးတစ်ခန်းပေါ်လာတဲ့အခါ မျက်လုံးတွေမှိတ်ချလိုက်တိုင်း ပုံရိပ်တွေပျောက်သွားခဲ့မယ်ဆိုရင် ဘဝက ပိုပြီးနေချင်စရာကောင်းလာမှာပေါ့။
အခုတော့ စိတ်ပျက်စရာကောင်းတဲ့ဘဝကြီးက မုန်းတီးလိုက်တာလို့ မရေရွတ်နိုင်လောက်အောင် ဒဏ်ရာအထပ်ထပ်နဲ့ကြားက မာန်ဖီပြနေတာဟာ ရန်လိုချင်စရာ။
■
"သခင်၊ သခင်ရေ။ သခင် ..."
တံခါးခေါက်သံနဲ့အတူ ခေါ်နေသံကြောင့် မှေးခနဲအိပ်ပျော်သွားရာက သခင်နိုးသွားခဲ့ပြီ။ တံခါးကိုဖွင့်လိုက်တော့ အခန်းဝမှာကမ္ဘာကရပ်လို့။
"သခင် အိပ်ပျော်သွားတာလား။ ညနေစောင်းတော့မှာမို့ နှိုးရတာပါ။"
ဒီတော့မှ သခင်နာရီကြည့်မိတယ်။ ငိုရှိုက်ပြီးမောသွားတော့ ဆေးလိပ်တွေထိုင်သောက်နေခဲ့ရင်း ကြာလာတော့ ခေါင်းမကြည်တာကြောင့် လှဲအိပ်ပစ်လိုက်မိတာ။
"ညနေစာမှာထားပြီးပြီ။ စားလိုက်ပါနော်။"
"ရေချိုးဦးမယ်။"
"မိုးအေးတယ် သခင်။ သိပ်မကြာနဲ့နော်။"
စိုးရိမ်ခြင်းအပြည့်နဲ့ သတိစကားလေးတစ်ခွန်းအတွက် တုံ့ပြန်မှုကတော့ ရှိမနေပါ။
စားပွဲမှာသခင်ဝင်ထိုင်တော့ ပြင်ထားပေးပြီးတဲ့ပန်းကန်တွေဘေး ရေတစ်ခွက်ချပေးပြီး ကမ္ဘာပြန်ထွက်လာလိုက်တယ်။ အခုချိန်မှာ လက်ဆုံစားဖို့နေနေသာသာ မျက်နှာမြင်ရင်တောင် ဒေါသထွက်ရလို့မျိုမကျမှာ ကမ္ဘာသိနေတာမို့။
မနေ့ညကနေအခုအချိန်ထိ အစာမဝင်သေးဘဲ ရေတွေပဲရှိတဲ့အစာအိမ်က နာလာလို့ သခင် သိပ်မစားနိုင်။ အစာဝင်ရုံစားပြီး ခုတင်ပေါ်ပြန်ခွေနေမိတယ်။ ခဏနေတော့ တံခါးခေါက်သံနဲ့အတူ
"ကိုယ် ဝင်လာမယ်နော်။"
မြေကမ္ဘာတို့ အိပ်ခန်းထဲဝင်ဖို့တောင် ခွင့်တောင်းနေရတဲ့အဖြစ်။ သခင်က သူတစ်ယောက်တည်းရဲ့ပိုင်နက်လို့ သတ်မှတ်ထားတယ်မဟုတ်လား။
သခင်ကမတုံ့ပြန်လို့ ကမ္ဘာ အခန်းထဲဝင်လာလိုက်ပြီး
"အဆာလွန်ပြီး ဗိုက်အောင့်နေမှာပေါ့။ ဒါလေးသောက်လိုက်နော်။ အောင့်တာသက်သာရင် အစားလေးတော့ ထပ်စားပါ။"
သခင်ပြန်မဖြေလို့ ဆေးကို ခုံပေါ်တင်ပေးခဲ့ပြီး ကမ္ဘာပြန်ထွက်သွားမှ
သခင်ဆေးထသောက်လိုက်ပြီး ပြန်ခွေအိပ်နေမိပြန်တယ်။ ကမ္ဘာ့မှာသာ အိပ်ခန်းရှေ့ တောင်လျှောက်လိုက်၊ မြောက်လျှောက်လိုက်နဲ့။
'သခင် သက်သာရဲ့လားမသိဘူး။'
မေးချင်ပေမဲ့ အရင်လိုခဏခဏမမေးရဲလို့ အခန်းရှေ့မှာပဲ အထဲကအခြေအနေကို နားစွင့်နေရတဲ့အဖြစ်က မျောက်ငါးပိကိုင်မိသလို အငြိမ်နေမရခဲ့။ အစားနည်းနည်းပဲစားသွားတာကြောင့် ဗိုက်အောင့်နေမယ်ဆိုတာကို ခန့်မှန်းမိပြီးသား။
"အေ့"
*ဝုန်း*
"ဘာဖြစ်တာလဲ။"
"သခင် အန်တာလား။"
"လေတွေပြန်တက်တာ။ မင်းက ဘာဖြစ်နေတာလဲ။"
"ဪ၊ ဒါဆို ဗိုက်အောင့်တာသက်သာသွားမှာပါ။"
သခင်အန်တယ်ထင်လို့ တံခါးကိုဝုန်းခနဲဖွင့်ဝင်လာမိတာ နည်းနည်းလေးတော့ လွန်သွားတာကြောင့် အူကြောင်ကြောင်လုပ်ရင်းသာ ပြန်ထွက်လာလိုက်ရတယ်။ သခင်နဲ့အတူရှိနေပြီး အနားမှာမနေရတာ တစ်ညနေလေးဆိုပေမဲ့ တော်တော်လေးကို အထီးကျန်ဆန်လိုက်တာလို့ ကမ္ဘာရေရွတ်မိတဲ့အထိ အိမ်လေးကတိတ်ဆိတ်လို့။
■
အိပ်လို့မရဘူး။ Guest Room ထဲ အိပ်ရာပြောင်းအိပ်နေရတာ ဘယ်လိုမှအဆင်ပြေမနေ။ သခင့်အငွေ့အသက်တွေမရှိတဲ့ ဒီအခန်းကို အိပ်ခန်းတစ်ခုလို့ မသတ်မှတ်နိုင်။ နီးလျက်နဲ့ဝေးရတဲ့အဖြစ်ကြောင့် ရင်ကွဲနာကျသေရင် ကမ္ဘာတို့တော့ နာမည်ကြီးဦးမှာပဲ။ တစ်အိမ်တည်းနေတာကို လွမ်းလွန်းလို့ ရင်ကွဲနာကျသေရခြင်းဆိုရင် အဆဲတောင်းသလိုဖြစ်ဦးမယ်။
'သခင်ရယ်၊ ဘယ်လိုတွေရက်စက်ဦးမှာလဲကွာ။'
.
ဘာဖြစ်နေတာလဲ။ အိပ်လို့ကိုမရဘူး။ ဟိုနားကတရှပ်ရှပ်၊ ဒီနားကတချွတ်ချွတ်နဲ့ အသံတွေက ညနက်နက်တိတ်ဆိတ်နေတဲ့အထဲ သခင့်ကို အိပ်မရအောင်နှောင့်ယှက်နေသလိုပဲ။
သည်းမခံနိုင်တဲ့အဆုံး အခန်းမီးထဖွင့်လိုက်တော့ အသံပျောက်သွားပြန်တယ်။ အခန်းတံခါးဖွင့်ကြည့်တော့လည်း ဘာမှမတွေ့ရ။ အိမ်ကိုသူခိုးများဖောက်သလားလို့ အတွေးရောက်သွားလို့ အိပ်ခန်းထဲက တုတ်တစ်ချောင်းကိုဆွဲပြီး ဧည့်ခန်းမီးကိုဖွင့်ကြည့်တယ်။ ဘာမှမတွေ့။ ဧည့်ခန်းတစ်ဖက်က ဝရန်တာလေးဆီထွက်တဲ့တံခါးရယ်၊ ပြတင်းတံခါးတွေရယ်လည်း အကောင်းအတိုင်းပိတ်လျက်သား။ နောက်ဖေးဘက်ကိုဦးတည်ပြီး ထမင်းစားခန်းဆီသတိနဲ့ဝင်လာကာ မီးခလုတ်ကိုဖွင့်လိုက်တော့
"ဟ"
"သ ... သခင်"
"မင်း ဘာလုပ်နေတာလဲ။"
ရေခဲသေတ္တာဘေးမှာ ကပ်ပြီးရပ်နေတာက မြေကမ္ဘာ။
"ဟို ... ရေ ... ရေဆာလို့ ရေထသောက်တာ။"
"ရေသောက်တာ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နဲ့။"
"မဟုတ်ပါဘူး။"
သခင် တစ်ခုခုကိုတွေးမိသွားပြီး ကမ္ဘာ့ကိုမျက်မှောင်ကျုံ့ကြည့်ရင်း
"အေး၊ နောက်တစ်ခါ အိမ်ထဲလျှောက်သွားနေရင် ခေါင်းကွဲပြီသာမှတ်။ အိပ်မရရင် ခြံထဲဆင်းနေ။ သောက်ရူးလိုပဲ။"
တုတ်ကိုလက်တစ်ဖက်ကကိုင်ပြီး အိပ်ခန်းဘက်ပြန်ထွက်သွားတဲ့သခင့်ကို မဝံ့မရဲလိုက်ကြည့်ရင်း ကမ္ဘာပြုံးမိပြန်တယ်။
"ငါ ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကို သခင်သိတယ်ပေါ့။ အဟဲ"
ကြံဖန်တွေးပြီး အူမြူးနေပြန်တဲ့ကမ္ဘာက သခင်ပြောသလိုပဲ အရူးအနှမ်းလေးတစ်ယောက်။
ဒီလိုပါပဲ၊ နောက်ထပ်ကြုံရမယ့် သခင့်ရဲ့ ဥပေက္ခာကစားကွက်တွေမှာ လှလှပပလေးအကွက်ချပြီး attention ရှာဖို့ကို ကမ္ဘာတွက်ချက်နေမိတယ်။ ခေါင်းရိုက်ခွဲမခံရရင်တော့ အကောင်းဆုံးပေါ့။
■■■ Part (31) ဆက်ရန် ■■■
"အျပင္မွာရွိမယ္။"
ကိုယ္အိမ္နဲ႔ကိုယ္ေတာင္ Koa ရဲ႕မ်က္စိေဒါက္ေထာက္အၾကည့္ကေန မလြတ္ႏိုင္တဲ့သခင္ပါ။ ေဆးခန္းကျပန္လာၾကၿပီး အိပ္မေပ်ာ္ဖို႔အသည္းအသန္ႀကိဳးစားရင္း မ်က္စိမဖြင့္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ကမ႓ာက အိပ္ခန္းထဲကခုတင္ေပၚမွာ ေဆးအရွိန္ေၾကာင့္အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ၿပီ။ ကမ႓ာဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္တစ္ဖက္ကို အသာအယာျဖဳတ္ၿပီး သခင္က အျပင္ထြက္ဖို႔ျပင္တာကို Koa က စစ္လားေဆးလား။ သခင္က ဧည့္ခန္းကဆိုဖာေပၚ ပက္လက္လွဲကာ ခဏၿငိမ္ေနမိတုန္း Koa ထြက္လာၿပီး
"ကၽြန္ေတာ္ မီးဖိုေခ်ာင္ ခဏသံုးမယ္။"
"အင္း"
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဘာေတြလုပ္ေနမွန္းမသိတဲ့ Koa တစ္ေယာက္ ဧည့္ခန္းဘက္ကို ခဏခဏထြက္ၾကည့္ေနတာလည္း သခင္သတိထားမိတယ္။ Koa က တကယ့္အရူးပဲ။ သူခ်စ္ရသူရဲ႕ေယာက္်ားကို ထြက္သြားမွာစိုးလို႔ ကိုယ္စားေစာင့္ၾကည့္ေပးေနတာတဲ့။ တကယ္ဆို သခင္ကိုယ္တိုင္လည္း အရူးလိုပဲ။ မနက္ကေတာ့ လူသတ္ေတာ့မလို ေဒါသေတြထြက္ေနၿပီးမွ ကမ႓ာ့ဒဏ္ရာေတြကိုေတြ႕ေတာ့ ေဆးခန္းအထိလိုက္သြားၿပီး အခု အိမ္မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေနတာက ဘယ္လိုေတြစိတ္ေပ်ာ့သြားရတာလဲ။
'မင္း ျမန္ျမန္သက္သာပါေတာ့ ေျမကမ႓ာ။ ဒါမွ ငါတို႔ကိစၥေတြကို ေသခ်ာရွင္းလို႔ရမွာ။'
■
"သခင္။ အာ၊ ရွိေနတာပဲ။ ကတိေတာ့တည္သား။"
အိပ္ခန္းထဲက အလ်င္အျမန္ထြက္လာတဲ့ေျခသံကို သခင္ၾကားေပမဲ့ လွဲအိပ္ေနရာက ထမၾကည့္ျဖစ္ပါ။ စကားသံထြက္လာမွ ဘာမွျပန္မေျဖဘဲ ထထိုင္လိုက္ၿပီး ကမ႓ာ့ကိုၾကည့္မိေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ကမ႓ာက အရယ္အျပံဳးမရွိ လွမ္းၾကည့္လို႔။ ဒီအေျခအေနကို ေျပာင္းလဲေစသူက မီးဖိုေခ်ာင္ကေနထြက္လာတဲ့ Koa.
"ႏိုးလာၿပီပဲ။ ဘယ္လိုေနေသးလဲ၊ ေခါင္းမူးလား။ အစားတစ္ခုခုေတာ့ စားရမယ္ထင္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ျပင္ေပးထားတယ္။ စားေတာ့မလား။"
"မင္းက ဘာလုပ္ေနတာလဲ။"
"စိတ္မခ်လို႔ ေစာင့္ေပးေနတာေလ။"
ဘာကိုစိတ္မခ်ဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တယ္မသိ။ ကမ႓ာ့မ်က္ႏွာကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီးသာ ေျဖေလရဲ႕။
"ေဆးရံုမွာ စားလိုက္ၿပီးၿပီပဲ။"
"ခဏေနရင္ ေဆးတစ္ခြက္ထပ္ေသာက္ရမွာ။ Earth အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ အၾကာႀကီးပဲ။"
"ထားေတာ့။ ၿပီးရင္စားလိုက္မယ္။"
"ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ေပးရဦးမလဲ။"
"ရၿပီ။"
"အဲဒါဆို ျပန္ေတာ့မယ္ Earth. အလုပ္ကိစၥေတြကို မပူပါနဲ႔။ နားလိုက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္လုပ္ထားလိုက္ပါ့မယ္။ အခုကိစၥလည္း ဘယ္သူမွမသိေစရပါဘူး။"
"အင္း"
Koa ေျပာသမၽွကိုၾကားေနတဲ့သခင္က သူတို႔စကားအဆံုးမွာ ထရပ္လိုက္ၿပီး Koa ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့
"ခြင့္ျပဳပါဦး။"
"အင္း၊ ဒီေန႔အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။"
"ရပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ဖို႔မလိုပါဘူး။"
ႏွစ္ေယာက္တည္းက်န္ေတာ့မွ ရွင္းစရာေတြကိုရွင္းဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။
"သခင္၊ စကားေျပာခ်င္စိတ္မရွိရင္ ေနာက္မွေျပာၾကမယ္။ မေျပာလို႔ေတာ့မရဘူးဆိုတာ သခင္သိတယ္မဟုတ္လား။"
"ငါ ပစၥည္းေတြေရႊ႕ၿပီးရင္ ေျပာမယ္။"
"ဘယ္ကိုေရႊ႕မွာလဲ။ ဘာေတြကိုလဲ။"
"အခန္းလြတ္ထဲ ငါ့ပစၥည္းေတြေရႊ႕မလို႔ေလ။"
"ဘာျဖစ္တယ္။"
ဧည့္သည္လာရင္ေနႏိုင္ေအာင္ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းအလြတ္ထားတဲ့ဆီကို အခန္းခြဲေနဖို႔ သခင္ရည္ရြယ္ေနတာေၾကာင့္ ကမ႓ာေအာ္မိၿပီးမွ သခင္နဲ႔ျပႆနာထပ္မျဖစ္ခ်င္တာမို႔
"ထားလိုက္၊ ေရႊ႕မေနနဲ႔။ ကိုယ္ ေျပာင္းေနေပးမယ္။ ဟိုဘက္ျခံကပန္းအနံ႔ကို မခံႏိုင္ဘဲနဲ႔ အဲဒီ့အခန္းမွာမေနနဲ႔။ ကိုယ့္ပစၥည္းေတြကို လက္သက္သာရင္ ေရႊ႕လိုက္မယ္။ အခုရက္ပိုင္းေတာ့ နည္းနည္းသည္းခံေပး။"
အခန္းခြဲေနမယ့္ကိစၥကို ကမ႓ာမတားတာေၾကာင့္ သခင္က သူဆက္ေနမယ့္အိပ္ခန္းဆီကိုသာ ဦးတည္လိုက္တယ္။ သခင္ ခုတင္ေပၚမွာထိုင္လိုက္ေတာ့ အခန္းေပါက္ဝမွာရပ္ေနတဲ့ကမ႓ာက
"ကိုယ္ ဝင္လာလို႔ ရတယ္မဟုတ္လား။"
သခင္ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။ ခုတင္ေဘးကခံုမွာ ကမ႓ာဝင္ထိုင္ၿပီး
"အေဖ့ကိစၥက ကိုယ့္ေၾကာင့္ဆိုတာ ဝန္ခံပါတယ္။ မရည္ရြယ္ဘဲ ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ေပါ့။"
"ငါ့အေဖကို မင္းဘက္က အေဖလို႔မေခၚပါနဲ႔။"
"Sorry. သခင္မႀကိဳက္ရင္ မေခၚေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ့တုန္းက ဦးေလးရဲ႕ကားေရွ႕ကို ကိုယ္ဘယ္လိုေရာက္သြားလဲဆိုတာ တကယ္မသိလိုက္ဘူး။ အေမ့အစ္ကိုဆံုးလို႔ ကိုယ္တို႔အဲဒီ့ကိုေရာက္ၿပီး ခရီးပန္းလာေတာ့ ကိုယ္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ။ ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္ ဦးေလးရဲ႕လက္ထဲမွာေရာက္ေနတယ္။ ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက ေမ့ေဆးေပးခံရၿပီး ျပန္ေပးဆြဲခံရခ်ိန္က ကိုယ္ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္ သူစိမ္းေတြလက္ထဲေရာက္ေနတဲ့ကိစၥကို ရုတ္တရက္သတိရသြားၿပီး လန္႔ေအာ္မိခဲ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အထင္လြဲစရာေတြ ျဖစ္ကုန္ရတာပါ။
ရဲစခန္းမွာလည္း ဦးေလးကို ကိုယ္ေတာင္းပန္ဖို႔သြားေတာ့ ကိုယ့္အေဖနဲ႔လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေနရင္း ဦးေလးလဲက်သြားၿပီး ေဆး႐ံုေရာက္သြားခဲ့တာပဲ။ ကိုယ္ ေတာင္းပန္ခြင့္ေတာင္ မရခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီ့အတြက္လည္း ေတြးမိတိုင္း အျပစ္ႀကီးႀကီးတစ္ခု က်ဴးလြန္ခဲ့မိသလိုမ်ိဳး ခံစားရတယ္။ သခင့္ကို ကိုယ္ အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ သခင့္အေဖကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ္မွားခဲ့ပါတယ္။"
ူကမ႓ာ စကားေတြတန္းစီေျပာရင္း ျပတင္းေပါက္ဘက္ကိုေငးေနတဲ့ သခင့္ကို အရိပ္အကဲၾကည့္ေနမိတယ္။ သူ႔စကားဆံုးေတာ့ သခင့္မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွာ အရည္လဲ့လဲ့ေတြအျပည့္။ သခင္က အေဖျဖစ္သူကို သတိရသြားပံုရၿပီး မ်က္ရည္ေတြေတာ့က်မလာခဲ့ပါ။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္႐ႈိက္သြင္းၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြကို အေပၚတစ္လွည့္ေအာက္တစ္လွည့္ ခပ္ဖြဖြကိုက္ရင္း စိတ္ထိန္းေနပံုက ကမ႓ာ့ကိုလည္း ဝမ္းနည္းေစပါတယ္။
"ၿပီးၿပီလား ေျပာလို႔။"
"ဗ်ာ"
မၾကားလိုက္ဘူးလားလို႔ေမးသလို သခင့္အၾကည့္ေၾကာင့္ အံ့ဩသြားတာကို ကမ႓ာျပန္ထိန္းလိုက္ၿပီး
"ကိုယ္ ညာထားမိတဲ့ကိစၥကို ဝန္ခံခ်င္တယ္။ အဲဒါကေလ ..."
သခင္လက္ကာျပလို႔ ကမ႓ာ့စကားေတြရပ္သြားရၿပီ။
"မင္း ငါ့ကို အဲဒီ့ကတည္းက သိေနတာလား။"
"ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီ့ေန႔က ဦးေလးလဲက်သြားေတာ့ ကိုယ္အရမ္းလန္႔သြားတယ္။ အရမ္းလည္းစိတ္ေတြညစ္ၿပီး ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့လို႔ Sun က ႏွစ္သိမ့္ေပးရင္း ကိုယ့္ကိုအရမ္းစိတ္ပူေနခဲ့တာ။ အေမတို႔ကေတာင္ Sun ကိုပါ ျပန္ထိန္းေပးရတဲ့အထိပဲ။ အဲဒါကို သခင္ေတြ႕သြားတယ္ထင္တယ္။ ကိုယ္နဲ႔ Sun စကားေျပာေနတုန္း ေဆးရံုသြားဖို႔ေခၚတဲ့ ရာေလးဆိုတဲ့ေခၚသံကို ကိုယ္ၾကားလို႔လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ပါသြားတဲ့ သခင့္ကို ကိုယ္ျမင္လိုက္တယ္။ အဲဒီ့တုန္းကေတာ့ သခင္လို႔မသိဘူးေပါ့။ အေမေျပာျပမွ ဦးျမင့္ျမတ္မင္းရဲ႕သား၊ ရာဇသခင္လို႔ ကိုယ္သိခဲ့ရတာ။"
"ငါ မင္းအသက္ကိုေမးတုန္းက ဘာလို႔ အမွန္အတိုင္းမေျဖတာလဲ။"
"အဲဒီ့တုန္းကေကာင္ေလးက ကိုယ္ဆိုတာကို သခင္သိသြားမွာစိုးလို႔။"
"တစ္သက္လံုး ငါမသိႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ေနတာလား။"
"သခင့္ဘာသာသိသြားရင္ေတာ့ ကိုယ္လည္းမတတ္ႏိုင္ေပမဲ့ ဝန္မခံရဲခဲ့လို႔ပါ။"
"ငါ့ဘာသာသိသြားရင္လို႔ေရာ မေတြးမိဘူးလား။"
"ေတြးမိတယ္။ သခင္ေမးတုန္းမွာဝန္မခံဘဲ သခင့္ဘာသာသိလိုက္ရရင္ ပိုၿပီးေဒါသထြက္မွာကိုလည္း ကိုယ္သိတယ္။ ဘာအျပစ္ကိုျဖစ္ျဖစ္ အလိုက္တသိဝန္ခံတာကို လိုခ်င္တတ္မွန္းလည္း သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ ဘယ္လိုမွ ..."
ကမ႓ာ စကားေတြဆက္မရေတာ့ပါ။ သူကိုယ္တိုင္ သိသိႀကီးနဲ႔က်ဴးလြန္ထားတဲ့ အမွားတစ္ခုမဟုတ္လား။
"မင္းအျပစ္ကို မင္းသိရင္ ၿပီးတာပဲ။"
"သိပါတယ္။ သခင္ ႀကိဳက္သလိုအျပစ္ေပးပါ။ ကိုယ့္ကိုေတာ့ ခြဲမသြားပါနဲ႔။"
"ေနာက္မွေျပာၾကတာေပါ့။ မင္းဘက္က ဘာေတာင္းဆိုခြင့္မွမရွိဘူးဆိုတာေတာ့ နားလည္ထားပါ။"
"ဘာမွေတာင္းဆိုမွာလည္း မဟုတ္သလို၊ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွလည္း ေရွာင္ေျပးမွာမဟုတ္လို႔ သခင္နဲ႔ခြဲရဖို႔ျဖစ္လာရင္ေတာ့ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့နည္းနဲ႔ မခြဲရဖို႔ႀကိဳးစားမွာမို႔ အဲဒီ့တစ္ခုအတြက္ ႀကိဳေတာင္းပန္ထားခ်င္တယ္။ ခြင့္လႊတ္ေပးစရာမလိုပါဘူး။"
သခင့္ရဲ႕မဲ့ျပံဳးတစ္ခ်က္နဲ႔ ဟက္ခနဲရယ္သံမွာေတာင္ ေျမကမ႓ာတို႔က ၿပိဳလဲလို႔ေကာင္းေနတုန္းပါပဲ။
"ငါကလည္း ခြင့္လႊတ္ေပးဖို႔ အစီအစဥ္မရွိဘူး။"
ကမ႓ာ အခန္းထဲလိုက္ဝင္လာကတည္းက လက္ထဲမွာအလိပ္လိုက္ပါလာတဲ့ စာခ်ဳပ္ေလးကို ျဖန္႔လိုက္ေတာ့ သခင္က ေအးစက္စက္ပဲၾကည့္ေနတယ္။ ကမ႓ာက စာခ်ဳပ္ကိုျဖဲပစ္လိုက္ၿပီး
"ဒီလိုစာခ်ဳပ္မ်ိဳးမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ္လက္မွတ္ထိုးမွာမဟုတ္ဘူး။"
"ကိစၥမရွိပါဘူး။ ဘယ္အရာကိုမွ ပံုေသသတ္မွတ္လို႔မွမရတာ။ ငါ နားခ်င္ၿပီ။"
"သခင္ ဘာစားၿပီးၿပီလဲ။"
"အခုလိုအခ်ိန္မွာ ငါက ဘယ္လိုစိတ္္နဲ႔ အစားအေသာက္ဝင္မလဲ။"
"ေကာင္းၿပီေလ။ ေန႔လယ္စာက ရွိေစေတာ့။ ညေနစာကိုေတာ့ သခင္ျငင္းလည္း ကိုယ္က ရေအာင္ေကၽြးမွာ။ ကိုယ္ အခန္းအျပင္မွာရွိမွာမို႔ တစ္ခုခုလိုရင္ေျပာပါ။ ဒါနဲ႔၊ သခင့္အလုပ္ကို ဘယ္လိုမ်ားေျပာထားလဲ။"
"ငါ့ကိစၥကို ငါ့ဘာသာစီစဥ္မယ္။"
"အင္း၊ ကိုယ္မေျပာေတာ့ပါဘူး။"
အိပ္ခန္းတံခါးပိတ္ေပးၿပီး ဧည့္ခန္းထဲျပန္ထြက္လာၿပီးမွ ကမ႓ာငိုခ်လိုက္မိတယ္။ အသံတစ္ခ်က္မထြက္မိဘဲ ႐ႈိက္ငိုရင္း ကမ႓ာေၾကာက္လန္႔ေနတာ ကိုယ့္ဘာသာအသိဆံုး။
စိတ္ႀကီးတဲ့သခင္က အခုလို ေအးစက္စက္ျဖစ္ေနတာဟာ ဘယ္လိုမွမေကာင္းတဲ့အေျခအေန။ ေဒါသထြက္မယ္၊ ေသာင္းက်န္းမယ္၊ ကမ႓ာ့ကို တစ္ခုခုလုပ္ပစ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ဒါကို ကမ႓ာေျဖရွင္းတတ္တယ္။ အခုလိုအေျခအေနႀကီးက ကမ႓ာ့ကိုမြန္းက်ပ္ေစတယ္။
ရာဇသခင္က ေျမကမ႓ာကို ဘယ္လိုသတ္ရတယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိေနတာပါပဲ။
■
ပိတ္သြားတဲ့အိပ္ခန္းတံခါးရဲ႕ အတြင္းဘက္မွာရွိေနတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ကလည္း တံခါးပိတ္သံေနာက္မွာ အသံတိတ္ငိုေႂကြးေနတယ္။
သူ႔ဘဝရဲ႕တံတိုင္းႀကီး ၿပိဳလဲသြားရတဲ့တရားခံကို သူခ်စ္ခဲ့မိတယ္။ အဲဒီ့တုန္းက ခိုကိုးရာမဲ့သလိုျဖစ္သြားတဲ့ နာက်င္ခံစားရမႈကို သခင္ေသတဲ့အထိ ေမ့လို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ဦးႏိုင္က ေဖးမခဲ့လို႔ သူ႔ဘဝရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရုတ္တရက္ႀကီး အနားမွာဘယ္သူမွမရွိေတာ့သလို ခံစားရတာမ်ိဳး၊ ကိုယ့္ကို ေႏြးေထြးယုယေပးခဲ့တဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ကို တစ္သက္လံုးျပန္မေတြ႕ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ေၾကကြဲမႈမ်ိဳးကို ေတာက္ေလၽွာက္ခံစားခဲ့ရတာ သခင့္ထက္ ဘယ္သူကပိုသိႏိုင္မလဲ။
ၿပီးေတာ့ သခင့္ဘဝရဲ႕အမည္းစက္တစ္ခု။
ပညာေရးအတြက္ ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့တဲ့ အေဖျဖစ္သူရဲ႕သူေဌးမိသားစုဘက္က သခင့္ရဲ႕ကိုယ္က်င့္တရားကို ေစာ္ကားေျပာဆိုခဲ့တာေတြ။ သူေဌးဦးစိုင္းေမာ္က ပညာေရးအတြက္ ေတာက္ေလၽွာက္ေထာက္ပံ့တဲ့အျပင္ အလုပ္အတြက္လည္း ကူညီေပးခဲ့တာေတြက သခင္ခပ္ငယ္ငယ္အရြယ္ သူေဌးကေတာ္ေဟာင္းရွိခ်ိန္မွာ ဘာမွမျဖစ္ေပမဲ့ သခင္အထက္တန္းမေရာက္ခင္ သူေဌးကေတာ္ဆံုးၿပီး အထက္တန္းၿပီးခါနီးမွာ သူေဌးကေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳတဲ့အခါ ျပႆနာေတြရွိလာခဲ့တယ္။
သခင္အထက္တန္းၿပီးေတာ့လည္း ဆက္ၿပီးေထာက္ပံ့ေနတာကို သူေဌးကေတာ္အသစ္က စြက္ဖက္တဲ့အခါ ဦးစိုင္းေမာ္က လံုးဝမႀကိဳက္ခဲ့ပါဘူး။ အလုပ္ကိစၥေတြအထိ ေဖးမေပးခဲ့တာေတြကို သိသြားတဲ့အခါမွာ သခင့္ကို ေယာက္်ားခ်င္းခ်ဴစားတဲ့ ေယာက္်ားပိုင္းလံုးရယ္လို႔ စြပ္စြဲတဲ့အထိျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အာ႐ံုေနာက္စရာ အတိတ္ေတြက မေတြးခ်င္ေပမဲ့လည္း ႐ုပ္ရွင္ျပကြက္ေတြလို တစ္ခန္းၿပီးတစ္ခန္းေပၚလာတဲ့အခါ မ်က္လံုးေတြမွိတ္ခ်လိုက္တိုင္း ပံုရိပ္ေတြေပ်ာက္သြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဘဝက ပိုၿပီးေနခ်င္စရာေကာင္းလာမွာေပါ့။
အခုေတာ့ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ဘဝႀကီးက မုန္းတီးလိုက္တာလို႔ မေရရြတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဒဏ္ရာအထပ္ထပ္နဲ႔ၾကားက မာန္ဖီျပေနတာဟာ ရန္လိုခ်င္စရာ။
■
"သခင္၊ သခင္ေရ။ သခင္ ..."
တံခါးေခါက္သံနဲ႔အတူ ေခၚေနသံေၾကာင့္ ေမွးခနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားရာက သခင္ႏိုးသြားခဲ့ၿပီ။ တံခါးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ အခန္းဝမွာကမ႓ာကရပ္လို႔။
"သခင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာလား။ ညေနေစာင္းေတာ့မွာမို႔ ႏႈိးရတာပါ။"
ဒီေတာ့မွ သခင္နာရီၾကည့္မိတယ္။ ငို႐ႈိက္ၿပီးေမာသြားေတာ့ ေဆးလိပ္ေတြထိုင္ေသာက္ေနခဲ့ရင္း ၾကာလာေတာ့ ေခါင္းမၾကည္တာေၾကာင့္ လွဲအိပ္ပစ္လိုက္မိတာ။
"ညေနစာမွာထားၿပီးၿပီ။ စားလိုက္ပါေနာ္။"
"ေရခ်ိဳးဦးမယ္။"
"မိုးေအးတယ္ သခင္။ သိပ္မၾကာနဲ႔ေနာ္။"
စိုးရိမ္ျခင္းအျပည့္နဲ႔ သတိစကားေလးတစ္ခြန္းအတြက္ တံု႔ျပန္မႈကေတာ့ ရွိမေနပါ။
စားပြဲမွာသခင္ဝင္ထိုင္ေတာ့ ျပင္ထားေပးၿပီးတဲ့ပန္းကန္ေတြေဘး ေရတစ္ခြက္ခ်ေပးၿပီး ကမ႓ာျပန္ထြက္လာလိုက္တယ္။ အခုခ်ိန္မွာ လက္ဆံုစားဖို႔ေနေနသာသာ မ်က္ႏွာျမင္ရင္ေတာင္ ေဒါသထြက္ရလို႔မ်ိဳမက်မွာ ကမ႓ာသိေနတာမို႔။
မေန႔ညကေနအခုအခ်ိန္ထိ အစာမဝင္ေသးဘဲ ေရေတြပဲရွိတဲ့အစာအိမ္က နာလာလို႔ သခင္ သိပ္မစားႏိုင္။ အစာဝင္ရံုစားၿပီး ခုတင္ေပၚျပန္ေခြေနမိတယ္။ ခဏေနေတာ့ တံခါးေခါက္သံနဲ႔အတူ
"ကိုယ္ ဝင္လာမယ္ေနာ္။"
ေျမကမ႓ာတို႔ အိပ္ခန္းထဲဝင္ဖို႔ေတာင္ ခြင့္ေတာင္းေနရတဲ့အျဖစ္။ သခင္က သူတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ပိုင္နက္လို႔ သတ္မွတ္ထားတယ္မဟုတ္လား။
သခင္ကမတံု႔ျပန္လို႔ ကမ႓ာ အခန္းထဲဝင္လာလိုက္ၿပီး
"အဆာလြန္ၿပီး ဗိုက္ေအာင့္ေနမွာေပါ့။ ဒါေလးေသာက္လိုက္ေနာ္။ ေအာင့္တာသက္သာရင္ အစားေလးေတာ့ ထပ္စားပါ။"
သခင္ျပန္မေျဖလို႔ ေဆးကို ခံုေပၚတင္ေပးခဲ့ၿပီး ကမ႓ာျပန္ထြက္သြားမွ
သခင္ေဆးထေသာက္လိုက္ၿပီး ျပန္ေခြအိပ္ေနမိျပန္တယ္။ ကမ႓ာ့မွာသာ အိပ္ခန္းေရွ႕ ေတာင္ေလၽွာက္လိုက္၊ ေျမာက္ေလၽွာက္လိုက္နဲ႔။
'သခင္ သက္သာရဲ႕လားမသိဘူး။'
ေမးခ်င္ေပမဲ့ အရင္လိုခဏခဏမေမးရဲလို႔ အခန္းေရွ႕မွာပဲ အထဲကအေျခအေနကို နားစြင့္ေနရတဲ့အျဖစ္က ေမ်ာက္ငါးပိကိုင္မိသလို အၿငိမ္ေနမရခဲ့။ အစားနည္းနည္းပဲစားသြားတာေၾကာင့္ ဗိုက္ေအာင့္ေနမယ္ဆိုတာကို ခန္႔မွန္းမိၿပီးသား။
"ေအ့"
*ဝုန္း*
"ဘာျဖစ္တာလဲ။"
"သခင္ အန္တာလား။"
"ေလေတြျပန္တက္တာ။ မင္းက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။"
"ဪ၊ ဒါဆို ဗိုက္ေအာင့္တာသက္သာသြားမွာပါ။"
သခင္အန္တယ္ထင္လို႔ တံခါးကိုဝုန္းခနဲဖြင့္ဝင္လာမိတာ နည္းနည္းေလးေတာ့ လြန္သြားတာေၾကာင့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္ရင္းသာ ျပန္ထြက္လာလိုက္ရတယ္။ သခင္နဲ႔အတူရွိေနၿပီး အနားမွာမေနရတာ တစ္ညေနေလးဆိုေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အထီးက်န္ဆန္လိုက္တာလို႔ ကမ႓ာေရရြတ္မိတဲ့အထိ အိမ္ေလးကတိတ္ဆိတ္လို႔။
■
အိပ္လို႔မရဘူး။ Guest Room ထဲ အိပ္ရာေျပာင္းအိပ္ေနရတာ ဘယ္လိုမွအဆင္ေျပမေန။ သခင့္အေငြ႕အသက္ေတြမရွိတဲ့ ဒီအခန္းကို အိပ္ခန္းတစ္ခုလို႔ မသတ္မွတ္ႏိုင္။ နီးလ်က္နဲ႔ေဝးရတဲ့အျဖစ္ေၾကာင့္ ရင္ကြဲနာက်ေသရင္ ကမ႓ာတို႔ေတာ့ နာမည္ႀကီးဦးမွာပဲ။ တစ္အိမ္တည္းေနတာကို လြမ္းလြန္းလို႔ ရင္ကြဲနာက်ေသရျခင္းဆိုရင္ အဆဲေတာင္းသလိုျဖစ္ဦးမယ္။
'သခင္ရယ္၊ ဘယ္လိုေတြရက္စက္ဦးမွာလဲကြာ။'
.
ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ အိပ္လို႔ကိုမရဘူး။ ဟိုနားကတရွပ္ရွပ္၊ ဒီနားကတခၽြတ္ခၽြတ္နဲ႔ အသံေတြက ညနက္နက္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အထဲ သခင့္ကို အိပ္မရေအာင္ေႏွာင့္ယွက္ေနသလိုပဲ။
သည္းမခံႏိုင္တဲ့အဆံုး အခန္းမီးထဖြင့္လိုက္ေတာ့ အသံေပ်ာက္သြားျပန္တယ္။ အခန္းတံခါးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့လည္း ဘာမွမေတြ႕ရ။ အိမ္ကိုသူခိုးမ်ားေဖာက္သလားလို႔ အေတြးေရာက္သြားလို႔ အိပ္ခန္းထဲက တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကိုဆြဲၿပီး ဧည့္ခန္းမီးကိုဖြင့္ၾကည့္တယ္။ ဘာမွမေတြ႕။ ဧည့္ခန္းတစ္ဖက္က ဝရန္တာေလးဆီထြက္တဲ့တံခါးရယ္၊ ျပတင္းတံခါးေတြရယ္လည္း အေကာင္းအတိုင္းပိတ္လ်က္သား။ ေနာက္ေဖးဘက္ကိုဦးတည္ၿပီး ထမင္းစားခန္းဆီသတိနဲ႔ဝင္လာကာ မီးခလုတ္ကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့
"ဟ"
"သ ... သခင္"
"မင္း ဘာလုပ္ေနတာလဲ။"
ေရခဲေသတၱာေဘးမွာ ကပ္ၿပီးရပ္ေနတာက ေျမကမ႓ာ။
"ဟို ... ေရ ... ေရဆာလို႔ ေရထေသာက္တာ။"
"ေရေသာက္တာ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္နဲ႔။"
"မဟုတ္ပါဘူး။"
သခင္ တစ္ခုခုကိုေတြးမိသြားၿပီး ကမ႓ာ့ကိုမ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ၾကည့္ရင္း
"ေအး၊ ေနာက္တစ္ခါ အိမ္ထဲေလၽွာက္သြားေနရင္ ေခါင္းကြဲၿပီသာမွတ္။ အိပ္မရရင္ ျခံထဲဆင္းေန။ ေသာက္ရူးလိုပဲ။"
တုတ္ကိုလက္တစ္ဖက္ကကိုင္ၿပီး အိပ္ခန္းဘက္ျပန္ထြက္သြားတဲ့သခင့္ကို မဝံ့မရဲလိုက္ၾကည့္ရင္း ကမ႓ာျပံဳးမိျပန္တယ္။
"ငါ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို သခင္သိတယ္ေပါ့။ အဟဲ"
ၾကံဖန္ေတြးၿပီး အူျမဴးေနျပန္တဲ့ကမ႓ာက သခင္ေျပာသလိုပဲ အရူးအႏွမ္းေလးတစ္ေယာက္။
ဒီလိုပါပဲ၊ ေနာက္ထပ္ၾကံဳရမယ့္ သခင့္ရဲ႕ ဥေပကၡာကစားကြက္ေတြမွာ လွလွပပေလးအကြက္ခ်ၿပီး attention ရွာဖို႔ကို ကမ႓ာတြက္ခ်က္ေနမိတယ္။ ေခါင္းရိုက္ခြဲမခံရရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့။
■■■ Part (31) ဆက္ရန္ ■■■
"ဘယ်သွားမလို့လဲ။"
"အပြင်မှာရှိမယ်။"
ကိုယ်အိမ်နဲ့ကိုယ်တောင် Koa ရဲ့မျက်စိဒေါက်ထောက်အကြည့်ကနေ မလွတ်နိုင်တဲ့သခင်ပါ။ ဆေးခန်းကပြန်လာကြပြီး အိပ်မပျော်ဖို့အသည်းအသန်ကြိုးစားရင်း မျက်စိမဖွင့်နိုင်တော့တဲ့ကမ္ဘာက အိပ်ခန်းထဲကခုတင်ပေါ်မှာ ဆေးအရှိန်ကြောင့်အိပ်ပျော်နေခဲ့ပြီ။ ကမ္ဘာဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့လက်တစ်ဖက်ကို အသာအယာဖြုတ်ပြီး သခင်က အပြင်ထွက်ဖို့ပြင်တာကို Koa က စစ်လားဆေးလား။ သခင်က ဧည့်ခန်းကဆိုဖာပေါ် ပက်လက်လှဲကာ ခဏငြိမ်နေမိတုန်း Koa ထွက်လာပြီး
"ကျွန်တော် မီးဖိုချောင် ခဏသုံးမယ်။"
"အင်း"
မီးဖိုချောင်ထဲ ဘာတွေလုပ်နေမှန်းမသိတဲ့ Koa တစ်ယောက် ဧည့်ခန်းဘက်ကို ခဏခဏထွက်ကြည့်နေတာလည်း သခင်သတိထားမိတယ်။ Koa က တကယ့်အရူးပဲ။ သူချစ်ရသူရဲ့ယောက်ျားကို ထွက်သွားမှာစိုးလို့ ကိုယ်စားစောင့်ကြည့်ပေးနေတာတဲ့။ တကယ်ဆို သခင်ကိုယ်တိုင်လည်း အရူးလိုပဲ။ မနက်ကတော့ လူသတ်တော့မလို ဒေါသတွေထွက်နေပြီးမှ ကမ္ဘာ့ဒဏ်ရာတွေကိုတွေ့တော့ ဆေးခန်းအထိလိုက်သွားပြီး အခု အိမ်မှာ ငြိမ်ငြိမ်လေးနေနေတာက ဘယ်လိုတွေစိတ်ပျော့သွားရတာလဲ။
'မင်း မြန်မြန်သက်သာပါတော့ မြေကမ္ဘာ။ ဒါမှ ငါတို့ကိစ္စတွေကို သေချာရှင်းလို့ရမှာ။'
■
"သခင်။ အာ၊ ရှိနေတာပဲ။ ကတိတော့တည်သား။"
အိပ်ခန်းထဲက အလျင်အမြန်ထွက်လာတဲ့ခြေသံကို သခင်ကြားပေမဲ့ လှဲအိပ်နေရာက ထမကြည့်ဖြစ်ပါ။ စကားသံထွက်လာမှ ဘာမှပြန်မဖြေဘဲ ထထိုင်လိုက်ပြီး ကမ္ဘာ့ကိုကြည့်မိတော့ ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ ကမ္ဘာက အရယ်အပြုံးမရှိ လှမ်းကြည့်လို့။ ဒီအခြေအနေကို ပြောင်းလဲစေသူက မီးဖိုချောင်ကနေထွက်လာတဲ့ Koa.
"နိုးလာပြီပဲ။ ဘယ်လိုနေသေးလဲ၊ ခေါင်းမူးလား။ အစားတစ်ခုခုတော့ စားရမယ်ထင်လို့ ကျွန်တော်ပြင်ပေးထားတယ်။ စားတော့မလား။"
"မင်းက ဘာလုပ်နေတာလဲ။"
"စိတ်မချလို့ စောင့်ပေးနေတာလေ။"
ဘာကိုစိတ်မချဘူးလို့ ပြောချင်တယ်မသိ။ ကမ္ဘာ့မျက်နှာကိုစေ့စေ့ကြည့်ပြီးသာ ဖြေလေရဲ့။
"ဆေးရုံမှာ စားလိုက်ပြီးပြီပဲ။"
"ခဏနေရင် ဆေးတစ်ခွက်ထပ်သောက်ရမှာ။ Earth အိပ်ပျော်သွားတာ အကြာကြီးပဲ။"
"ထားတော့။ ပြီးရင်စားလိုက်မယ်။"
"ကျွန်တော် ဘာလုပ်ပေးရဦးမလဲ။"
"ရပြီ။"
"အဲဒါဆို ပြန်တော့မယ် Earth. အလုပ်ကိစ္စတွေကို မပူပါနဲ့။ နားလိုက်ပါ။ ကျွန်တော် ကြည့်လုပ်ထားလိုက်ပါ့မယ်။ အခုကိစ္စလည်း ဘယ်သူမှမသိစေရပါဘူး။"
"အင်း"
Koa ပြောသမျှကိုကြားနေတဲ့သခင်က သူတို့စကားအဆုံးမှာ ထရပ်လိုက်ပြီး Koa ကိုကြည့်လိုက်တော့
"ခွင့်ပြုပါဦး။"
"အင်း၊ ဒီနေ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။"
"ရပါတယ်။ ကျေးဇူးတင်ဖို့မလိုပါဘူး။"
နှစ်ယောက်တည်းကျန်တော့မှ ရှင်းစရာတွေကိုရှင်းဖို့ ဖြစ်လာခဲ့ပြီ။
"သခင်၊ စကားပြောချင်စိတ်မရှိရင် နောက်မှပြောကြမယ်။ မပြောလို့တော့မရဘူးဆိုတာ သခင်သိတယ်မဟုတ်လား။"
"ငါ ပစ္စည်းတွေရွှေ့ပြီးရင် ပြောမယ်။"
"ဘယ်ကိုရွှေ့မှာလဲ။ ဘာတွေကိုလဲ။"
"အခန်းလွတ်ထဲ ငါ့ပစ္စည်းတွေရွှေ့မလို့လေ။"
"ဘာဖြစ်တယ်။"
ဧည့်သည်လာရင်နေနိုင်အောင် အိပ်ခန်းတစ်ခန်းအလွတ်ထားတဲ့ဆီကို အခန်းခွဲနေဖို့ သခင်ရည်ရွယ်နေတာကြောင့် ကမ္ဘာအော်မိပြီးမှ သခင်နဲ့ပြဿနာထပ်မဖြစ်ချင်တာမို့
"ထားလိုက်၊ ရွှေ့မနေနဲ့။ ကိုယ် ပြောင်းနေပေးမယ်။ ဟိုဘက်ခြံကပန်းအနံ့ကို မခံနိုင်ဘဲနဲ့ အဲဒီ့အခန်းမှာမနေနဲ့။ ကိုယ့်ပစ္စည်းတွေကို လက်သက်သာရင် ရွှေ့လိုက်မယ်။ အခုရက်ပိုင်းတော့ နည်းနည်းသည်းခံပေး။"
အခန်းခွဲနေမယ့်ကိစ္စကို ကမ္ဘာမတားတာကြောင့် သခင်က သူဆက်နေမယ့်အိပ်ခန်းဆီကိုသာ ဦးတည်လိုက်တယ်။ သခင် ခုတင်ပေါ်မှာထိုင်လိုက်တော့ အခန်းပေါက်ဝမှာရပ်နေတဲ့ကမ္ဘာက
"ကိုယ် ဝင်လာလို့ ရတယ်မဟုတ်လား။"
သခင် ခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်။ ခုတင်ဘေးကခုံမှာ ကမ္ဘာဝင်ထိုင်ပြီး
"အဖေ့ကိစ္စက ကိုယ့်ကြောင့်ဆိုတာ ဝန်ခံပါတယ်။ မရည်ရွယ်ဘဲ ဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့ပေါ့။"
"ငါ့အဖေကို မင်းဘက်က အဖေလို့မခေါ်ပါနဲ့။"
"Sorry. သခင်မကြိုက်ရင် မခေါ်တော့ပါဘူး။ အဲဒီ့တုန်းက ဦးလေးရဲ့ကားရှေ့ကို ကိုယ်ဘယ်လိုရောက်သွားလဲဆိုတာ တကယ်မသိလိုက်ဘူး။ အမေ့အစ်ကိုဆုံးလို့ ကိုယ်တို့အဲဒီ့ကိုရောက်ပြီး ခရီးပန်းလာတော့ ကိုယ်အိပ်ပျော်သွားတာ။ နိုးလာတဲ့အချိန် ဦးလေးရဲ့လက်ထဲမှာရောက်နေတယ်။ ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ငယ်ငယ်တုန်းက မေ့ဆေးပေးခံရပြီး ပြန်ပေးဆွဲခံရချိန်က ကိုယ်နိုးလာတဲ့အချိန် သူစိမ်းတွေလက်ထဲရောက်နေတဲ့ကိစ္စကို ရုတ်တရက်သတိရသွားပြီး လန့်အော်မိခဲ့တယ်။ အဲဒါကြောင့် အထင်လွဲစရာတွေ ဖြစ်ကုန်ရတာပါ။
ရဲစခန်းမှာလည်း ဦးလေးကို ကိုယ်တောင်းပန်ဖို့သွားတော့ ကိုယ့်အဖေနဲ့လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်နေရင်း ဦးလေးလဲကျသွားပြီး ဆေးရုံရောက်သွားခဲ့တာပဲ။ ကိုယ် တောင်းပန်ခွင့်တောင် မရခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီ့အတွက်လည်း တွေးမိတိုင်း အပြစ်ကြီးကြီးတစ်ခု ကျူးလွန်ခဲ့မိသလိုမျိုး ခံစားရတယ်။ သခင့်ကို ကိုယ် အနူးအညွတ်တောင်းပန်ပါတယ်။ သခင့်အဖေကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီး ကိုယ်မှားခဲ့ပါတယ်။"
ူကမ္ဘာ စကားတွေတန်းစီပြောရင်း ပြတင်းပေါက်ဘက်ကိုငေးနေတဲ့ သခင့်ကို အရိပ်အကဲကြည့်နေမိတယ်။ သူ့စကားဆုံးတော့ သခင့်မျက်လုံးအိမ်ထဲမှာ အရည်လဲ့လဲ့တွေအပြည့်။ သခင်က အဖေဖြစ်သူကို သတိရသွားပုံရပြီး မျက်ရည်တွေတော့ကျမလာခဲ့ပါ။ သက်ပြင်းတစ်ချက်ရှိုက်သွင်းပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို အပေါ်တစ်လှည့်အောက်တစ်လှည့် ခပ်ဖွဖွကိုက်ရင်း စိတ်ထိန်းနေပုံက ကမ္ဘာ့ကိုလည်း ဝမ်းနည်းစေပါတယ်။
"ပြီးပြီလား ပြောလို့။"
"ဗျာ"
မကြားလိုက်ဘူးလားလို့မေးသလို သခင့်အကြည့်ကြောင့် အံ့ဩသွားတာကို ကမ္ဘာပြန်ထိန်းလိုက်ပြီး
"ကိုယ် ညာထားမိတဲ့ကိစ္စကို ဝန်ခံချင်တယ်။ အဲဒါကလေ ..."
သခင်လက်ကာပြလို့ ကမ္ဘာ့စကားတွေရပ်သွားရပြီ။
"မင်း ငါ့ကို အဲဒီ့ကတည်းက သိနေတာလား။"
"ဟုတ်ပါတယ်။ အဲဒီ့နေ့က ဦးလေးလဲကျသွားတော့ ကိုယ်အရမ်းလန့်သွားတယ်။ အရမ်းလည်းစိတ်တွေညစ်ပြီး ဘာမှမပြောနိုင်တော့လို့ Sun က နှစ်သိမ့်ပေးရင်း ကိုယ့်ကိုအရမ်းစိတ်ပူနေခဲ့တာ။ အမေတို့ကတောင် Sun ကိုပါ ပြန်ထိန်းပေးရတဲ့အထိပဲ။ အဲဒါကို သခင်တွေ့သွားတယ်ထင်တယ်။ ကိုယ်နဲ့ Sun စကားပြောနေတုန်း ဆေးရုံသွားဖို့ခေါ်တဲ့ ရာလေးဆိုတဲ့ခေါ်သံကို ကိုယ်ကြားလို့လှည့်ကြည့်တော့ ဦးလေးကြီးတစ်ယောက်နဲ့ပါသွားတဲ့ သခင့်ကို ကိုယ်မြင်လိုက်တယ်။ အဲဒီ့တုန်းကတော့ သခင်လို့မသိဘူးပေါ့။ အမေပြောပြမှ ဦးမြင့်မြတ်မင်းရဲ့သား၊ ရာဇသခင်လို့ ကိုယ်သိခဲ့ရတာ။"
"ငါ မင်းအသက်ကိုမေးတုန်းက ဘာလို့ အမှန်အတိုင်းမဖြေတာလဲ။"
"အဲဒီ့တုန်းကကောင်လေးက ကိုယ်ဆိုတာကို သခင်သိသွားမှာစိုးလို့။"
"တစ်သက်လုံး ငါမသိနိုင်တော့ဘူးလို့ ထင်နေတာလား။"
"သခင့်ဘာသာသိသွားရင်တော့ ကိုယ်လည်းမတတ်နိုင်ပေမဲ့ ဝန်မခံရဲခဲ့လို့ပါ။"
"ငါ့ဘာသာသိသွားရင်လို့ရော မတွေးမိဘူးလား။"
"တွေးမိတယ်။ သခင်မေးတုန်းမှာဝန်မခံဘဲ သခင့်ဘာသာသိလိုက်ရရင် ပိုပြီးဒေါသထွက်မှာကိုလည်း ကိုယ်သိတယ်။ ဘာအပြစ်ကိုဖြစ်ဖြစ် အလိုက်တသိဝန်ခံတာကို လိုချင်တတ်မှန်းလည်း သိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ် ဘယ်လိုမှ ..."
ကမ္ဘာ စကားတွေဆက်မရတော့ပါ။ သူကိုယ်တိုင် သိသိကြီးနဲ့ကျူးလွန်ထားတဲ့ အမှားတစ်ခုမဟုတ်လား။
"မင်းအပြစ်ကို မင်းသိရင် ပြီးတာပဲ။"
"သိပါတယ်။ သခင် ကြိုက်သလိုအပြစ်ပေးပါ။ ကိုယ့်ကိုတော့ ခွဲမသွားပါနဲ့။"
"နောက်မှပြောကြတာပေါ့။ မင်းဘက်က ဘာတောင်းဆိုခွင့်မှမရှိဘူးဆိုတာတော့ နားလည်ထားပါ။"
"ဘာမှတောင်းဆိုမှာလည်း မဟုတ်သလို၊ ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှလည်း ရှောင်ပြေးမှာမဟုတ်လို့ သခင်နဲ့ခွဲရဖို့ဖြစ်လာရင်တော့ ကိုယ်တတ်နိုင်တဲ့နည်းနဲ့ မခွဲရဖို့ကြိုးစားမှာမို့ အဲဒီ့တစ်ခုအတွက် ကြိုတောင်းပန်ထားချင်တယ်။ ခွင့်လွှတ်ပေးစရာမလိုပါဘူး။"
သခင့်ရဲ့မဲ့ပြုံးတစ်ချက်နဲ့ ဟက်ခနဲရယ်သံမှာတောင် မြေကမ္ဘာတို့က ပြိုလဲလို့ကောင်းနေတုန်းပါပဲ။
"ငါကလည်း ခွင့်လွှတ်ပေးဖို့ အစီအစဉ်မရှိဘူး။"
ကမ္ဘာ အခန်းထဲလိုက်ဝင်လာကတည်းက လက်ထဲမှာအလိပ်လိုက်ပါလာတဲ့ စာချုပ်လေးကို ဖြန့်လိုက်တော့ သခင်က အေးစက်စက်ပဲကြည့်နေတယ်။ ကမ္ဘာက စာချုပ်ကိုဖြဲပစ်လိုက်ပြီး
"ဒီလိုစာချုပ်မျိုးမှာ ဘယ်တော့မှ ကိုယ်လက်မှတ်ထိုးမှာမဟုတ်ဘူး။"
"ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ဘယ်အရာကိုမှ ပုံသေသတ်မှတ်လို့မှမရတာ။ ငါ နားချင်ပြီ။"
"သခင် ဘာစားပြီးပြီလဲ။"
"အခုလိုအချိန်မှာ ငါက ဘယ်လိုစိတ်နဲ့ အစားအသောက်ဝင်မလဲ။"
"ကောင်းပြီလေ။ နေ့လယ်စာက ရှိစေတော့။ ညနေစာကိုတော့ သခင်ငြင်းလည်း ကိုယ်က ရအောင်ကျွေးမှာ။ ကိုယ် အခန်းအပြင်မှာရှိမှာမို့ တစ်ခုခုလိုရင်ပြောပါ။ ဒါနဲ့၊ သခင့်အလုပ်ကို ဘယ်လိုများပြောထားလဲ။"
"ငါ့ကိစ္စကို ငါ့ဘာသာစီစဉ်မယ်။"
"အင်း၊ ကိုယ်မပြောတော့ပါဘူး။"
အိပ်ခန်းတံခါးပိတ်ပေးပြီး ဧည့်ခန်းထဲပြန်ထွက်လာပြီးမှ ကမ္ဘာငိုချလိုက်မိတယ်။ အသံတစ်ချက်မထွက်မိဘဲ ရှိုက်ငိုရင်း ကမ္ဘာကြောက်လန့်နေတာ ကိုယ့်ဘာသာအသိဆုံး။
စိတ်ကြီးတဲ့သခင်က အခုလို အေးစက်စက်ဖြစ်နေတာဟာ ဘယ်လိုမှမကောင်းတဲ့အခြေအနေ။ ဒေါသထွက်မယ်၊ သောင်းကျန်းမယ်၊ ကမ္ဘာ့ကို တစ်ခုခုလုပ်ပစ်လိုက်မယ်ဆိုရင် ဒါကို ကမ္ဘာဖြေရှင်းတတ်တယ်။ အခုလိုအခြေအနေကြီးက ကမ္ဘာ့ကိုမွန်းကျပ်စေတယ်။
ရာဇသခင်က မြေကမ္ဘာကို ဘယ်လိုသတ်ရတယ်ဆိုတာ ကောင်းကောင်းကြီးသိနေတာပါပဲ။
■
ပိတ်သွားတဲ့အိပ်ခန်းတံခါးရဲ့ အတွင်းဘက်မှာရှိနေတဲ့ လူသားတစ်ယောက်ကလည်း တံခါးပိတ်သံနောက်မှာ အသံတိတ်ငိုကြွေးနေတယ်။
သူ့ဘဝရဲ့တံတိုင်းကြီး ပြိုလဲသွားရတဲ့တရားခံကို သူချစ်ခဲ့မိတယ်။ အဲဒီ့တုန်းက ခိုကိုးရာမဲ့သလိုဖြစ်သွားတဲ့ နာကျင်ခံစားရမှုကို သခင်သေတဲ့အထိ မေ့လို့ရမှာမဟုတ်ဘူး။ ဦးနိုင်က ဖေးမခဲ့လို့ သူ့ဘဝရပ်တည်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ရုတ်တရက်ကြီး အနားမှာဘယ်သူမှမရှိတော့သလို ခံစားရတာမျိုး၊ ကိုယ့်ကို နွေးထွေးယုယပေးခဲ့တဲ့ ဖခင်တစ်ယောက်ကို တစ်သက်လုံးပြန်မတွေ့နိုင်တော့တဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ကြေကွဲမှုမျိုးကို တောက်လျှောက်ခံစားခဲ့ရတာ သခင့်ထက် ဘယ်သူကပိုသိနိုင်မလဲ။
ပြီးတော့ သခင့်ဘဝရဲ့အမည်းစက်တစ်ခု။
ပညာရေးအတွက် ထောက်ပံ့ပေးခဲ့တဲ့ အဖေဖြစ်သူရဲ့သူဌေးမိသားစုဘက်က သခင့်ရဲ့ကိုယ်ကျင့်တရားကို စော်ကားပြောဆိုခဲ့တာတွေ။ သူဌေးဦးစိုင်းမော်က ပညာရေးအတွက် တောက်လျှောက်ထောက်ပံ့တဲ့အပြင် အလုပ်အတွက်လည်း ကူညီပေးခဲ့တာတွေက သခင်ခပ်ငယ်ငယ်အရွယ် သူဌေးကတော်ဟောင်းရှိချိန်မှာ ဘာမှမဖြစ်ပေမဲ့ သခင်အထက်တန်းမရောက်ခင် သူဌေးကတော်ဆုံးပြီး အထက်တန်းပြီးခါနီးမှာ သူဌေးကနောက်အိမ်ထောင်ပြုတဲ့အခါ ပြဿနာတွေရှိလာခဲ့တယ်။
သခင်အထက်တန်းပြီးတော့လည်း ဆက်ပြီးထောက်ပံ့နေတာကို သူဌေးကတော်အသစ်က စွက်ဖက်တဲ့အခါ ဦးစိုင်းမော်က လုံးဝမကြိုက်ခဲ့ပါဘူး။ အလုပ်ကိစ္စတွေအထိ ဖေးမပေးခဲ့တာတွေကို သိသွားတဲ့အခါမှာ သခင့်ကို ယောက်ျားချင်းချူစားတဲ့ ယောက်ျားပိုင်းလုံးရယ်လို့ စွပ်စွဲတဲ့အထိဖြစ်လာခဲ့တယ်။ အာရုံနောက်စရာ အတိတ်တွေက မတွေးချင်ပေမဲ့လည်း ရုပ်ရှင်ပြကွက်တွေလို တစ်ခန်းပြီးတစ်ခန်းပေါ်လာတဲ့အခါ မျက်လုံးတွေမှိတ်ချလိုက်တိုင်း ပုံရိပ်တွေပျောက်သွားခဲ့မယ်ဆိုရင် ဘဝက ပိုပြီးနေချင်စရာကောင်းလာမှာပေါ့။
အခုတော့ စိတ်ပျက်စရာကောင်းတဲ့ဘဝကြီးက မုန်းတီးလိုက်တာလို့ မရေရွတ်နိုင်လောက်အောင် ဒဏ်ရာအထပ်ထပ်နဲ့ကြားက မာန်ဖီပြနေတာဟာ ရန်လိုချင်စရာ။
■
"သခင်၊ သခင်ရေ။ သခင် ..."
တံခါးခေါက်သံနဲ့အတူ ခေါ်နေသံကြောင့် မှေးခနဲအိပ်ပျော်သွားရာက သခင်နိုးသွားခဲ့ပြီ။ တံခါးကိုဖွင့်လိုက်တော့ အခန်းဝမှာကမ္ဘာကရပ်လို့။
"သခင် အိပ်ပျော်သွားတာလား။ ညနေစောင်းတော့မှာမို့ နှိုးရတာပါ။"
ဒီတော့မှ သခင်နာရီကြည့်မိတယ်။ ငိုရှိုက်ပြီးမောသွားတော့ ဆေးလိပ်တွေထိုင်သောက်နေခဲ့ရင်း ကြာလာတော့ ခေါင်းမကြည်တာကြောင့် လှဲအိပ်ပစ်လိုက်မိတာ။
"ညနေစာမှာထားပြီးပြီ။ စားလိုက်ပါနော်။"
"ရေချိုးဦးမယ်။"
"မိုးအေးတယ် သခင်။ သိပ်မကြာနဲ့နော်။"
စိုးရိမ်ခြင်းအပြည့်နဲ့ သတိစကားလေးတစ်ခွန်းအတွက် တုံ့ပြန်မှုကတော့ ရှိမနေပါ။
စားပွဲမှာသခင်ဝင်ထိုင်တော့ ပြင်ထားပေးပြီးတဲ့ပန်းကန်တွေဘေး ရေတစ်ခွက်ချပေးပြီး ကမ္ဘာပြန်ထွက်လာလိုက်တယ်။ အခုချိန်မှာ လက်ဆုံစားဖို့နေနေသာသာ မျက်နှာမြင်ရင်တောင် ဒေါသထွက်ရလို့မျိုမကျမှာ ကမ္ဘာသိနေတာမို့။
မနေ့ညကနေအခုအချိန်ထိ အစာမဝင်သေးဘဲ ရေတွေပဲရှိတဲ့အစာအိမ်က နာလာလို့ သခင် သိပ်မစားနိုင်။ အစာဝင်ရုံစားပြီး ခုတင်ပေါ်ပြန်ခွေနေမိတယ်။ ခဏနေတော့ တံခါးခေါက်သံနဲ့အတူ
"ကိုယ် ဝင်လာမယ်နော်။"
မြေကမ္ဘာတို့ အိပ်ခန်းထဲဝင်ဖို့တောင် ခွင့်တောင်းနေရတဲ့အဖြစ်။ သခင်က သူတစ်ယောက်တည်းရဲ့ပိုင်နက်လို့ သတ်မှတ်ထားတယ်မဟုတ်လား။
သခင်ကမတုံ့ပြန်လို့ ကမ္ဘာ အခန်းထဲဝင်လာလိုက်ပြီး
"အဆာလွန်ပြီး ဗိုက်အောင့်နေမှာပေါ့။ ဒါလေးသောက်လိုက်နော်။ အောင့်တာသက်သာရင် အစားလေးတော့ ထပ်စားပါ။"
သခင်ပြန်မဖြေလို့ ဆေးကို ခုံပေါ်တင်ပေးခဲ့ပြီး ကမ္ဘာပြန်ထွက်သွားမှ
သခင်ဆေးထသောက်လိုက်ပြီး ပြန်ခွေအိပ်နေမိပြန်တယ်။ ကမ္ဘာ့မှာသာ အိပ်ခန်းရှေ့ တောင်လျှောက်လိုက်၊ မြောက်လျှောက်လိုက်နဲ့။
'သခင် သက်သာရဲ့လားမသိဘူး။'
မေးချင်ပေမဲ့ အရင်လိုခဏခဏမမေးရဲလို့ အခန်းရှေ့မှာပဲ အထဲကအခြေအနေကို နားစွင့်နေရတဲ့အဖြစ်က မျောက်ငါးပိကိုင်မိသလို အငြိမ်နေမရခဲ့။ အစားနည်းနည်းပဲစားသွားတာကြောင့် ဗိုက်အောင့်နေမယ်ဆိုတာကို ခန့်မှန်းမိပြီးသား။
"အေ့"
*ဝုန်း*
"ဘာဖြစ်တာလဲ။"
"သခင် အန်တာလား။"
"လေတွေပြန်တက်တာ။ မင်းက ဘာဖြစ်နေတာလဲ။"
"ဪ၊ ဒါဆို ဗိုက်အောင့်တာသက်သာသွားမှာပါ။"
သခင်အန်တယ်ထင်လို့ တံခါးကိုဝုန်းခနဲဖွင့်ဝင်လာမိတာ နည်းနည်းလေးတော့ လွန်သွားတာကြောင့် အူကြောင်ကြောင်လုပ်ရင်းသာ ပြန်ထွက်လာလိုက်ရတယ်။ သခင်နဲ့အတူရှိနေပြီး အနားမှာမနေရတာ တစ်ညနေလေးဆိုပေမဲ့ တော်တော်လေးကို အထီးကျန်ဆန်လိုက်တာလို့ ကမ္ဘာရေရွတ်မိတဲ့အထိ အိမ်လေးကတိတ်ဆိတ်လို့။
■
အိပ်လို့မရဘူး။ Guest Room ထဲ အိပ်ရာပြောင်းအိပ်နေရတာ ဘယ်လိုမှအဆင်ပြေမနေ။ သခင့်အငွေ့အသက်တွေမရှိတဲ့ ဒီအခန်းကို အိပ်ခန်းတစ်ခုလို့ မသတ်မှတ်နိုင်။ နီးလျက်နဲ့ဝေးရတဲ့အဖြစ်ကြောင့် ရင်ကွဲနာကျသေရင် ကမ္ဘာတို့တော့ နာမည်ကြီးဦးမှာပဲ။ တစ်အိမ်တည်းနေတာကို လွမ်းလွန်းလို့ ရင်ကွဲနာကျသေရခြင်းဆိုရင် အဆဲတောင်းသလိုဖြစ်ဦးမယ်။
'သခင်ရယ်၊ ဘယ်လိုတွေရက်စက်ဦးမှာလဲကွာ။'
.
ဘာဖြစ်နေတာလဲ။ အိပ်လို့ကိုမရဘူး။ ဟိုနားကတရှပ်ရှပ်၊ ဒီနားကတချွတ်ချွတ်နဲ့ အသံတွေက ညနက်နက်တိတ်ဆိတ်နေတဲ့အထဲ သခင့်ကို အိပ်မရအောင်နှောင့်ယှက်နေသလိုပဲ။
သည်းမခံနိုင်တဲ့အဆုံး အခန်းမီးထဖွင့်လိုက်တော့ အသံပျောက်သွားပြန်တယ်။ အခန်းတံခါးဖွင့်ကြည့်တော့လည်း ဘာမှမတွေ့ရ။ အိမ်ကိုသူခိုးများဖောက်သလားလို့ အတွေးရောက်သွားလို့ အိပ်ခန်းထဲက တုတ်တစ်ချောင်းကိုဆွဲပြီး ဧည့်ခန်းမီးကိုဖွင့်ကြည့်တယ်။ ဘာမှမတွေ့။ ဧည့်ခန်းတစ်ဖက်က ဝရန်တာလေးဆီထွက်တဲ့တံခါးရယ်၊ ပြတင်းတံခါးတွေရယ်လည်း အကောင်းအတိုင်းပိတ်လျက်သား။ နောက်ဖေးဘက်ကိုဦးတည်ပြီး ထမင်းစားခန်းဆီသတိနဲ့ဝင်လာကာ မီးခလုတ်ကိုဖွင့်လိုက်တော့
"ဟ"
"သ ... သခင်"
"မင်း ဘာလုပ်နေတာလဲ။"
ရေခဲသေတ္တာဘေးမှာ ကပ်ပြီးရပ်နေတာက မြေကမ္ဘာ။
"ဟို ... ရေ ... ရေဆာလို့ ရေထသောက်တာ။"
"ရေသောက်တာ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နဲ့။"
"မဟုတ်ပါဘူး။"
သခင် တစ်ခုခုကိုတွေးမိသွားပြီး ကမ္ဘာ့ကိုမျက်မှောင်ကျုံ့ကြည့်ရင်း
"အေး၊ နောက်တစ်ခါ အိမ်ထဲလျှောက်သွားနေရင် ခေါင်းကွဲပြီသာမှတ်။ အိပ်မရရင် ခြံထဲဆင်းနေ။ သောက်ရူးလိုပဲ။"
တုတ်ကိုလက်တစ်ဖက်ကကိုင်ပြီး အိပ်ခန်းဘက်ပြန်ထွက်သွားတဲ့သခင့်ကို မဝံ့မရဲလိုက်ကြည့်ရင်း ကမ္ဘာပြုံးမိပြန်တယ်။
"ငါ ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကို သခင်သိတယ်ပေါ့။ အဟဲ"
ကြံဖန်တွေးပြီး အူမြူးနေပြန်တဲ့ကမ္ဘာက သခင်ပြောသလိုပဲ အရူးအနှမ်းလေးတစ်ယောက်။
ဒီလိုပါပဲ၊ နောက်ထပ်ကြုံရမယ့် သခင့်ရဲ့ ဥပေက္ခာကစားကွက်တွေမှာ လှလှပပလေးအကွက်ချပြီး attention ရှာဖို့ကို ကမ္ဘာတွက်ချက်နေမိတယ်။ ခေါင်းရိုက်ခွဲမခံရရင်တော့ အကောင်းဆုံးပေါ့။
■■■ Part (31) ဆက်ရန် ■■■
Коментарі