Chapter (23)
ဒီေန႔ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ သခင့္ကိုႀကိဳဖို႔ သခင္တို႔ကုမၸဏီေရွ႕ကို ေရာက္ေနခဲ့ျခင္း။
"သခင္၊ ႐ံုးမဆင္းေသးဘူးလား။ ကိုယ္ေစာင့္ေနတာ ၾကာၿပီ။ ဖုန္းေခၚေတာ့လည္းမကိုင္ဘူး။"
"ခဏေစာင့္ဦး ကမ႓ာေရ။ အေရးေပၚအစည္းအေဝးလုပ္တာ ၾကာသြားလို႔။"
"ဇ၊ စကၠဴညပ္သြားတယ္ထင္တယ္။"
"ေအ၊ ငါလာၿပီ ဏီဏီ။"
အစည္းအေဝးခန္းထဲကထြက္လာၾကၿပီး ဖုန္းဝင္လာေတာ့ သခင္ ကမ႓ာနဲ႔ဖုန္းေျပာေနလို႔ အစည္းအေဝးမွာမွတ္ထားတဲ့ စာရြက္စာတမ္းတခ်ိဳ႕ကို ဘရဏီက မိတၱဴကူးေပးေနတာပါ။ အားလံုးၿပီးခါနီးမွ စကၠဴညပ္သြားလို႔ စက္ဖံုးဖြင့္ၿပီးၾကည့္ေပးဖို႔ သခင္ဖုန္းခ်လိုက္တာ ကမ႓ာ့ကိုေတာင္ ဘာမွဆက္မေျပာျဖစ္လိုက္။
"ရၿပီ။"
"အင္း။ ဟဲ့၊ အဲဒီ့တစ္ရြက္ေက်ာ္သြားၿပီ။ အားလံုးၿပီးရင္ ဒီတစ္ရြက္ျပန္ကူးရမယ္။"
"Ok."
ေနာက္မွာ မိတၱဴကူးဖို႔ရွိေသးတဲ့လူေတြေၾကာင့္ သခင္တို႔ ခပ္ျမန္ျမန္လုပ္လိုက္ၾကတယ္။ စာရြက္ေတြသိမ္းဆည္း၊ အိတ္ထဲေသခ်ာထည့္၊ အလုပ္ဆင္းၾကဖို႔ အတူတူထြက္လာခဲ့ၿပီး အေပါက္ဝေရာက္ေတာ့မွ
"ဇ၊ Natalie ဆီကယူလာတဲ့ စာရြက္ေတြေရာ ပါၿပီလား။"
"ဏီဏီ့ဆီမွာ မဟုတ္ဘူးလား။"
"ဟယ္၊ နင့္ကိုေပးလိုက္ဖို႔ ငါ Natalie ကိုေျပာလိုက္တာ။"
"အျပင္ထြက္လာၿပီးမွ ငါနဲ႔မဆံုဘူး။"
"အဲဒါဆို ျပန္သြားေမးရေအာင္။"
"ေအး၊ နင္ ဒီကပဲေစာင့္ေတာ့။ ငါျပန္ေျပးလိုက္မယ္။"
"ဟဲ့၊ နင့္အိတ္ႀကီးေပးခဲ့ေလ။"
"ေရာ့"
ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ကားပါကင္မွာကားရပ္ထားခဲ့ၿပီး ႐ံုးအေဆာက္အဦအေပါက္ဝနားမွာ လာေစာင့္ေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ သခင္ထြက္လာတာေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကမ႓ာလက္ျပမလို႔ျပင္တုန္းမွာ သခင္က ျပန္လွည့္သြားၿပီ။ သခင့္ေနာက္မွာက ဘရဏီ။ ဘရဏီ့လက္ထဲ အိတ္ထည့္ေပးၿပီး အထဲျပန္ေျပးဝင္သြားတဲ့သခင္က ကမ႓ာ့ကိုျမင္လိုက္ပံုမရ။ ကမ႓ာလည္း ေနရာမေရႊ႕ဘဲ ေစာင့္လက္စေနရာမွာပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္မိတယ္။ ဘရဏီကလည္း သခင့္အိတ္ကိုဆြဲရင္း အထဲကိုပဲျပန္ေမၽွာ္ၾကည့္ေနပံု။ ခုနစ္မိနစ္တိတိၾကာၿပီးေတာ့ သခင္ျပန္ထြက္လာတယ္။ အေမာတေကာပံုစံေပမဲ့ ရယ္ျပံဳးေနတာေၾကာင့္ ဆြဲေဆာင္မႈတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္လို႔ ကမ႓ာထင္မိတယ္။ တကယ္ဆို ကမ႓ာ့အတြက္ကေတာ့ သခင့္ပံုစံကဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိၿပီးသား။
ဒါေပမဲ့ ... ဒါေပမဲ့ေပါ့၊ သခင္က သူ႔လက္ထဲက ဖိုင္ပါးပါးေလးနဲ႔ ဘရဏီေခါင္းကိုပုတ္လိုက္လို႔ ဘရဏီက တမင္တကာ ေခါင္းကိုကိုင္ရင္း နာသြားသလိုလုပ္ေနတာက အကဲပိုေနသလိုပဲ။ ဒါကိုပဲ သခင္ကရယ္ရင္းနဲ႔ အိတ္ကိုျပန္ယူၿပီး ဖိုင္ကိုအိတ္ထဲထည့္ေနတာကို ဘရဏီက ရပ္ေစာင့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အတူတူထြက္လာၿပီး သခင္ ကမ႓ာ့ကိုျမင္သြားၿပီ။ အရယ္မပ်က္ဘဲ လက္လွမ္းျပတဲ့သခင့္ေၾကာင့္ ဘရဏီ့အၾကည့္ေတြကလည္း ကမ႓ာ့ဆီေရာက္လာၿပီး ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္လာတယ္။
အနားေရာက္လာၾကတဲ့အထိ ကမ႓ာရပ္ေစာင့္ေနၿပီးမွ
"အစည္းအေဝးက အရမ္းၾကာသြားတယ္ကြာ။ ကားထဲမွာေစာင့္တာမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္တုန္းကတည္းက ရပ္ေစာင့္ေနတာလဲ။"
"ဖုန္းဆက္ၿပီးမွပါ။"
"ကဲ၊ ငါသြားေတာ့မယ္ ဇ။ ခြင့္ျပဳပါဦး ကမ႓ာေရ။"
"See you tomorrow." "ဟုတ္ကဲ့။"
ကမ႓ာက သခင့္လက္ထဲကအိတ္ကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး
"ကားက ေဘးဘက္ကပါကင္မွာ။"
ကားရွိရာဘက္ကိုထြက္လာၾကရင္း သခင္က
"ဘယ္တုန္းကတည္းကေရာက္ေနတာလဲ။ ဖုန္းဆက္ၿပီးမွဆိုတာကေရာ ဘယ္တစ္ေခါက္ဆက္တာကိုေျပာတာလဲ။ ႐ံုးဆင္းခ်ိန္ကို နာရီဝက္ေက်ာ္ေနၿပီ။"
"အင္း၊ အဲဒါဆိုလည္း နာရီဝက္ေပါ့။"
"ငါ့ကမ႓ာေလး ေညာင္းသြားၿပီေပါ့။"
"မၾကာလိုက္ပါဘူး။"
"Wait!"
သြားေနရင္းက ခဏရပ္လိုက္ၿပီး ဖုန္းကိုကိုင္လိုက္တဲ့သခင္။
"ဖုန္းလာတယ္၊ ခဏ။"
"အင္း"
"Hello"
"................."
"No, dude. Ask Barani. She was there."
"................"
"Why not? Ok, write it down. **********. Get it?"
"..............."
"Ha ha, see ya."
တစ္ဖက္ကေမးတဲ့အလုပ္ကိစၥက ဘရဏီအပိုင္းျဖစ္ေနပံုရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘရဏီရဲ႕ဖုန္းနံပါတ္ကိုမသိလို႔ ေမးတဲ့ပံုပါပဲ။ သခင္က ဘရဏီ့ဖုန္းနံပါတ္ကို ဆက္တိုက္ရြတ္ခ်သြားပံုက ဘယ္ေလာက္ေတာင္အလြတ္ရေနတာလဲ။
သခင္က ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး
"သြားၾကစို႔။"
"သခင္၊ ကိုယ့္ရံုးဖုန္းနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္လဲ။"
"******** ေလ။ ဘာလို႔လဲ။"
"ေန႔သစ္ဖုန္းနံပါတ္ေရာ။"
"**********"
"အင္း၊ Shay ဖုန္းနံပါတ္ေရာ အလြတ္ရလား။"
"ဟား ဟား ဟား၊ အဲဒါက သဝန္တိုျပန္တာလား။"
ကားနားေရာက္လာၾကၿပီမို႔ ကားေပၚတက္ၿပီးၾကတဲ့အထိ ကမ႓ာ ျပန္မေျဖေသးပါ။
"ငါက ဖုန္းနံပါတ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အလြတ္ရတတ္တယ္ေလ။ မင္းမသိတာက်လို႔။"
ကမ႓ာဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို သခင္ကေသခ်ာသိေနပံုနဲ႔ ရွင္းျပလာတယ္။
"အလုပ္က အတူတူလုပ္ရတာလား။ ေမးခ်င္တာက ... "
"အင္း၊ အပိုင္းခြဲၿပီးလုပ္တာေပမဲ့ တျခားဌာနေတြကေတာ့ အတူတူပဲလို႔ ေယဘုယ်သိၾကတာေလ။ အေသးစိတ္ကိုက်ေတာ့ ကိုယ့္အပိုင္းမဟုတ္ရင္ ငါတို႔ခ်င္းလည္း ေသခ်ာမသိဘူး။"
ကမ႓ာေမးခ်င္တဲ့ပံုစံကို သခင္ကေသခ်ာရွင္းျပေနျပန္တယ္။
"သခင္တို႔က အရမ္းခင္တာလား။"
"ဘာေတြျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ။ ဘာသိခ်င္တာလဲဆိုတာ တည့္တည့္ေမးေလ။ မင္းၾကည့္ရတာ ပင္ပန္းလို႔။"
"ခုနကေတြ႕လိုက္တယ္။ ဘရဏီ့ကို စေနတာထင္တယ္။"
"ခုနကလား။ ဘာကိုေျပာတာလဲ။"
ကမ႓ာကျပန္မေျဖလို႔ သခင္စဥ္းစားေနၿပီးမွ
"မဟုတ္မွ ... ငါ သူ႔ေခါင္းကို ဖိုင္နဲ႔ပုတ္လိုက္တာကိုလား။ ဟား ဟား၊ တကယ္လား။ အဲဒါကို ေျပာခ်င္တာလား။ ဟား ဟား ဟား"
ကမ႓ာကသာ အႀကီးအက်ယ္ေတြ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနတာ။ သခင္ကေတာ့ ဟာသလုပ္ေနၿပီ။
"ကမ႓ာရာ၊ မင္းကေတာ့ကြာ။ ဟား ဟား၊ ကေလးမို႔လို႔ အဲဒီ့ေလာက္အထိေတြ လိုက္သဝန္တိုေနတာလား။"
ကမ႓ာက သခင့္ကို မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ၿပီးတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္မွ ပိုဆိုးသြားတဲ့သခင္ ရယ္တာမရပ္ေတာ့ပါ။
"မင္းကိုယ္မင္း ျပန္ျမင္သင့္တယ္သိလား။ အခု မင္းပံုစံကေလ ဘာနဲ႔တူလဲဆိုေတာ့ မူႀကိဳကေလးေတြ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း သူ႔ကိုငါ့ထက္ပိုခင္တာလားလို႔ေမးၿပီး စိတ္ေကာက္ေနတာနဲ႔ တူေနတာ။ ဟား ဟား"
သခင္က အားပါးတရရယ္ေနေပမဲ့ ကားေမာင္းေနတဲ့ကမ႓ာကေတာ့ မရယ္ႏိုင္ပါ။
"အဲဒီ့လိုႏႈိင္းရေအာင္ သူက သခင့္မိန္းမမို႔လို႔လား။"
"What? စကားကို ဘယ္လိုေျပာျပန္ၿပီလဲ။"
"မူႀကိဳကကေလးေတြ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းဆိုလို႔ေလ။ အဲဒီ့လို အတူတူခ်င္းႏႈိင္းဖို႔ဆို ကိုယ္က သခင့္ေယာက္်ားေလ။ သူက သခင့္မိန္းမမို႔လို႔လား။"
"ေတာ္ေတာ့ ကမ႓ာ။ ငါရွင္းျပၿပီးၿပီကို ဘာေတြဆက္ျဖစ္ေနတာလဲ။ ဒီအတိုင္းစလိုက္တာ လူေတြအျမင္မွာ သရုပ္ပ်က္ေနတယ္ဆို ငါမင္းကိုေတာင္းပန္တယ္။ ေနာက္လည္း ဆင္ျခင္မယ္။ ဟုတ္ၿပီလား။ အဲဒီ့လို အထိန္းအကြပ္မရွိတဲ့စကားေတြေျပာတာ ငါမႀကိဳက္ဘူး။"
သခင္ေျပာသလို သရုပ္ပ်က္ေနသလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ အေပါင္းအသင္းအခ်င္းခ်င္း စေနာက္ရံုေလးအတိုင္းပါပဲ။ တအားေတြ over ျဖစ္ေနတာလည္း မဟုတ္ခဲ့။ ဒါကိုလည္း ကမ႓ာသိပါတယ္။
ဘရဏီက သခင့္အိတ္ကိုကိုင္ေပးၿပီး ေစာင့္ေနခဲ့တာရယ္၊ ရယ္ရယ္ေမာေမာ စေနာက္ေနၾကတာရယ္က ကမ႓ာ့မ်က္စိထဲ တအားေတြၾကည့္ေကာင္းေနခဲ့တာ ဝန္ခံပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔မသက္ဆိုင္သူသာဆို အဲဒီ့လိုျမင္ရရင္ သေဘာက်လို႔ ျပံဳးမိမယ္ထင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းမို႔ကို ပိုၿပီးသဝန္တိုမိသြားရျခင္း။
"ကိုယ္တို႔ အလုပ္အတူတူလုပ္ရရင္ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းမွာပဲ။"
အစကရယ္ေနၿပီး ကမ႓ာစကားလြန္သြားလို႔ ရုပ္တည္သြားတဲ့သခင္က ကမ႓ာ့ကိုလွည့္ၾကည့္ကာ
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ တစ္ေနကုန္ အတူတူရွိခ်င္တာလား။"
"အင္း၊ အဲဒီ့လိုလည္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သခင့္အရယ္အျပံဳးေတြကို ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းပိုင္ခ်င္တယ္။"
"ဟူး ... ငါလည္း မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး ေျမကမ႓ာေရ။"
■■■■■
အတိတ္၏တစ္ေနရာ
ညေနခင္းဆိုတာထက္ကို ပိုေမွာင္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ညခ်မ္းတစ္ခု။
ေနလံုးေပ်ာက္လို႔ အလင္းေရာင္သဲ့သဲ့က မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းတစ္ဖက္စြန္းကို ကုပ္တြယ္အားျပဳေနရၿပီး ေန႔ဆိုတာကိုလက္လႊတ္ရဖို႔က မ်က္စိတစ္မွိတ္အလို။ တျခားတစ္ဖက္စြန္းမွာေတာ့ အေမွာင္ရိပ္ေတြစိမ့္ဝင္ရင္း အလင္းေရာင္ေတြကိုတိုက္ထုတ္ကာ ညရဲ႕အခ်ိန္ေတြက အလံုးအရင္းနဲ႔စီးနင္းထားခဲ့ၿပီ။
ၿမိဳ႕ဝင္လမ္းေလးေပၚက ကားျဖဴေလးေပၚမွာ နည္းနည္းေလးပင္ပန္းေနပံုရတဲ့ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးက ကားေလးကိုခပ္မွန္မွန္ေမာင္းရင္း ၿမိဳ႕ထဲဝင္လာေနခ်ိန္မွာ သူ႔အေတြးေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ေလးနာရီဆီကို ေနာက္ဆုတ္သြားေနခဲ့တယ္။
လြန္ခဲ့ေသာေလးနာရီခန္႔က...
"ဆရာ"
"ေျပာ၊ ဘာထူးလဲ။"
"ဒ႐ိုင္ဘာေမာင္လတ္ရဲ႕အမ်ိဳးသမီး မီးဖြားဖို႔အတြက္ ေဆးရံုတင္လိုက္ရတယ္။"
"ဟုတ္လား။ ေအးပါ၊ အဲဒါဆို ငါ့ဘာသာပဲ ေအးေအးေဆးေဆးေမာင္းသြားလိုက္မယ္။"
"ျဖစ္ပါ့မလား ဆရာ။ မနက္ကလည္း ေဆးခန္းသြားလိုက္ရေသးတာကို။"
"အခုသက္သာေနၿပီပဲ။"
"ဟုတ္"
"ဪ၊ ေနဦး။ ဒီဟာကို ေမာင္လတ္ဆီသြားမယ့္လူနဲ႔ ထည့္ေပးလိုက္ပါ။ ငါက ျပန္မွျဖစ္မွာမို႔ လိုက္မၾကည့္ႏိုင္တာ ငါ့လစ္ဟင္းမႈကို ေနာက္မွျပန္ျဖည့္ေပးပါ့မယ္လို႔ ေျပာေပး။"
စာအိတ္တစ္ခုထဲ ေငြစကၠဴတခ်ိဳ႕ထည့္ပိတ္လိုက္ၿပီး လွမ္းေပးလိုက္တယ္။
"ေမာင္လတ္ႀကီးက ဆရာ့ကိုစိတ္ပူေနတာ။ မိန္းမကိုေဆးရံုပို႔ဖို႔အေရး ဆရာတစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လိုျပန္မလဲမသိဘူးတဲ့။"
"ငါအဆင္ေျပတယ္လို႔။ မိန္းမနဲ႔ကေလးကိုသာ ဂ႐ုစိုက္ပါလို႔ ေျပာလိုက္ပါ။"
"ေျပာလည္းေျပာလိုက္ပါ့မယ္၊ ေပးလည္းေပးလိုက္ပါ့မယ္ ဆရာ။ စိတ္ခ်ပါ။"
"ေကာင္းၿပီ။"
အလုပ္သမားေလးထြက္သြားေတာ့ ဦးျမင့္ျမတ္မင္းတစ္ေယာက္ ဖုန္းခြက္ကိုကိုင္ကာ နံပါတ္အတြဲတစ္ခုကိုႏွိပ္လိုက္ၿပီး
"သားလား။"
"ေဖႀကီး၊ ေနမေကာင္းဘူးဆို။"
"ေဆးခန္းကေနျပန္လာၿပီဆိုေတာ့ ေကာင္းသြားပါၿပီ သားရယ္။ ေဖႀကီး အိမ္ကို ညက်ရင္ျပန္ေရာက္မွာပါ။ သားမွာတဲ့မုန္႔နဲ႔ပစၥည္းေတြလည္း ေဖႀကီးဝယ္ထားၿပီးၿပီ။"
"ေဖႀကီး"
"ေျပာ၊ သားေလး။"
"ဂ႐ုစိုက္ေမာင္းပါေနာ္။ ျဖည္းျဖည္းပဲေမာင္းခဲ့ေနာ္။ ေနာက္က်လည္း သားေစာင့္ေနမယ္။"
"အဟား၊ လိမၼာလိုက္တဲ့ ငါ့သား။ ဒါပဲေနာ္ သားေရ။ ညက်ေတြ႕မယ္။"
"ဟုတ္၊ ညက်ရင္ေတြ႕မယ္။"
ဦးျမင့္ျမတ္မင္း အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ဆယ္ရက္ေလာက္ခရီးထြက္ၿပီး ပင္ပန္းတဲ့ဒဏ္နဲ႔ ျပန္မယ့္မနက္ေစာေစာမွာပဲ မျဖစ္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ႏွလံုးက နည္းနည္းေလးျပန္ေအာင့္လာလို႔ ေဆးခန္းသြားလိုက္ရတာပါ။ တစ္မနက္လံုးနားၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလးသက္သာသြားတဲ့ေနာက္ ျပင္ဦးလြင္ကိုျပန္တက္ဖို႔ ျပင္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ျဖည္းျဖည္းေအးေအးေမာင္းလာၿပီး ၿမိဳ႕ဝင္လမ္းေလးဆီေရာက္လာေတာ့ ေနဝင္သြားခဲ့ၿပီ။
ၿမိဳ႕ထဲကိုလည္း စဝင္ေနၿပီမို႔ ကားမီးေရာင္၊ ဆိုင္ကယ္မီးေရာင္ေတြလည္း ေတြ႕ေနရၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ေတာ့မ႐ႈပ္ေသး။ ကိုယ့္ကားမီးလံုးကလည္း လဲထားတာသံုးရက္ပဲရွိေသးတာမို႔ ထင္ပါရဲ႕၊ အရင္ထက္ေတာင္ ပိုလင္းေနသလို။ ေဘးကထိုင္ခံုေပၚတင္ထားတဲ့ သားမွာတဲ့ပစၥည္းေတြကို ဦးျမင့္ျမတ္မင္းၾကည့္လိုက္ၿပီး ျပံဳးလိုက္တယ္။ မိတဆိုးသားေလးက ေအးစက္သလိုနဲ႔ အေဖကိုေတာ့ သိပ္ကပ္ပါတယ္။
"ဟင္"
*ကၽြီ ......*
'ဒီကေလးေလးက ဘာလို႔ကားေရွ႕ကိုေရာက္လာတာလဲ။ ဟာ ...'
ဦးျမင့္ျမတ္မင္း ရင္ထဲထိတ္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး ကားေပၚကအလ်င္အျမန္ဆင္းလို႔ ေခြက်သြားတဲ့ကေလးဆီ သြားလိုက္တယ္။ သူတိုက္မိတာမဟုတ္ဘူး။ ဘရိတ္မိတယ္၊ ကေလးကလည္း ရပ္ေနေသးတယ္။ ၿပီးမွ ေခြက်သြားတာ။ ေကာက္ေပြ႕လိုက္ေတာ့ သားေလးထက္နည္းနည္းရွည္တဲ့အရပ္နဲ႔ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္။ ျပင္ပဒဏ္ရာမရွိ။
"ကေလး၊ ကေလး၊ ထပါဦး။"
အိပ္ေပ်ာ္ေနသလိုေလး အသက္ရႉေနပံု။
"ကေလး၊ ထပါဦး။ ဘယ္မွလည္းမထိပါဘူး။"
ဆိုင္ကယ္တခ်ိဳ႕နဲ႔ ကားတစ္စီးလည္း ေရာက္လာတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္မတိုက္မိဘူး။"
"ကေလးက ဘာလို႔မႏိုးတာလဲ။ ေဆးရံုေခၚသြားမွေပါ့။"
"ေဟာ၊ ႏိုးၿပီ။"
"ကေလး၊ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ။ ဘယ္နားနာတာရွိလဲ။"
"ဟင္း ... ဟင္"
"ကေလး ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ။ ကားနဲ႔ေတာ့ မတိုက္မိဘူးမဟုတ္လား။"
"ကားနဲ႔ ... ကား ... ဟင့္အင္း၊ ဟင့္အင္း၊ သားကိုမဖမ္းပါနဲ႔။ လႊတ္ေပးပါ။ ေၾကာက္တယ္။ လႊတ္။"
ကေလးက ရုန္းကန္ေျပးဖို႔ၾကံလို႔ ဦးျမင့္ျမတ္မင္းဆြဲထားေတာ့ ပိုဆိုးကုန္တယ္။ လႊတ္ေပးလိုက္ဖို႔ကလည္း ကေလးပံုစံကသန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ေလး၊ အိမ္ေျပးေလးလည္းျဖစ္ပံုမရ။ မိဘနဲ႔ကြဲလာပံုမို႔ ေသခ်ာေမးဖို႔ျပင္ေပမဲ့
"လႊတ္၊ သားကို ျပန္ေပးဆြဲဖို႔မဟုတ္လား။"
ျပႆနာေတြကပို႐ႈပ္သြားၿပီး ရဲေခၚတဲ့လူကလည္းေခၚေနၿပီမို႔ ခုနကထိတ္ခနဲျဖစ္သြားတဲ့ရင္ဘတ္ထဲက ေအာင့္မ်က္လာမႈေၾကာင့္ အသက္ကိုမွန္မွန္႐ႉဖို႔သာ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။ ကေလးကိုေတာ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ေခ်ာ့ျမႇဴလို႔။
"ကားနဲ႔တိုက္မိတယ္ထင္တာ။ အခုက ကေလးကိုဖမ္းဖို႔လား။"
"မထင္ရပါဘူး။"
"အိုး၊ တခ်ိဳ႕ေတြက အဲဒီလိုပဲကို။"
ပြစိပြစိေျပာသံေတြက အေႏွာင့္အယွက္ေပးျပန္တယ္။ သူ႔ဘာသာ ကားေရွ႕ေလၽွာက္လာတဲ့ကေလးက ျပႆနာေတြတန္းစီၿပီး သယ္လာခဲ့တာပဲ။
"ခင္ဗ်ား ရဲေတြလာတဲ့အထိေတာ့ ေစာင့္ပါ။"
"ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္မွာပါ။"
■
"ကၽြန္မသားက လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္က သူျပန္ေပးဆြဲခံရၿပီး ပိတ္ေလွာင္ခံခဲ့ရတာကို အခုထိအိပ္မက္ဆိုးမက္ေနတုန္းပါ။ ဦးျမင့္ျမတ္မင္းကို အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ သားေလးကို ေသခ်ာဆင္းၾကည့္ေပးတာလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။"
ရဲစခန္းကို ကေလးမိဘေတြေရာက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ အရာအားလံုးရွင္းလင္းသြားခဲ့တယ္။ ကေလးက သူ႔အေမလက္ထဲမွာ ၿငိမ္သက္လို႔။ ကေလးရဲ႕ဖခင္က ႏိုင္ငံျခားသားျဖစ္ေပမဲ့လည္း ဦးျမင့္ျမတ္မင္းကို ျမန္မာလိုေျပာၿပီး ေသခ်ာေတာင္းပန္ၿပီးတဲ့ေနာက္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကခ်ိန္မွာပဲ စိတ္ေလၽွာ့ခ်လိုက္တဲ့ ဦးျမင့္ျမတ္မင္း ေခြက်သြားခဲ့တာက အေဖအိမ္ျပန္ေနာက္က်လို႔ေမၽွာ္ေနတဲ့ သားျဖစ္သူကို အေၾကာင္းၾကားဖို႔ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။
ေကာင္းတဲ့သတင္းမဟုတ္ခဲ့ေလေတာ့ ဦးျမင့္ျမတ္မင္းရဲ႕ ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္မိတဆိုးသားေလးခမ်ာ အရူးတစ္ပိုင္းနဲ႔ ရဲစခန္းဆီကို အရင္ေရာက္လာခဲ့ရတယ္။ မွားယြင္းတိုင္ၾကားမႈအျဖစ္နဲ႔သာ နားလည္လိုက္ၿပီး ေဆးရံုပို႔လိုက္ရတဲ့ဖခင္ဆီ ထပ္လိုက္သြားဖို႔အျပင္မွာ ရဲစခန္းမွာပဲရွိေနေသးတဲ့ မွားတိုင္တဲ့ေကာင္ေလးဆိုတာကို သူလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညီအစ္ကိုျဖစ္ပံုရတဲ့ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္လက္ကိုတစ္ေယာက္ကိုင္လို႔။ သူအနားတိုးကပ္မလို႔ျပင္ေတာ့ အန္တီႀကီးတစ္ေယာက္က အဲဒီ့ေကာင္ေလးေတြဆီလွမ္းေျပာတယ္။
"Elio လည္း မစိုးရိမ္နဲ႔ေတာ့။ ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး။"
'အီလီယိုတဲ့လား။ ဘယ္လိုနာမည္လဲ။ အေဖ့ကို သူမွားတိုင္လိုက္လို႔ ေနမေကာင္းတဲ့အေဖက ေဆးရံုေရာက္သြားရတာ။'
သူေတြးေနရင္းမွာပဲ ေဆးရံုသြားၾကစို႔ဆိုတဲ့ေနာက္ကို လိုက္လာခဲ့လိုက္တာ သူ႔ကိုျပံဳးျပတဲ့ အေဖျဖစ္သူရဲ႕အျပံဳးကို ေနာက္ဆံုးျမင္လိုက္ရၿပီးေနာက္မွာ ဖခင္ကို အၿပီးတိုင္ဆံုး႐ႈံးသြားခဲ့ရၿပီ။
ေနာက္မွသိရတာ အေဖ့ကိုမွားယြင္းစြပ္စြဲတဲ့ေကာင္ေလးက သူနဲ႔ရြယ္တူ ကေနဒါျမန္မာကျပားတစ္ေယာက္ဆိုတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ နာမည္ကတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ငယ္ေသးလို႔ က်န္တဲ့ကိစၥေတြကိုမမွတ္မိရင္ေတာင္ Elio ဆိုတဲ့နာမည္ကိုေတာ့ ေသခ်ာမွတ္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကေနဒါႏိုင္ငံဆိုတာရယ္ေပါ့။
■
"ေဆးရံုလိုက္သြားၾကစို႔ ရာေလး။"
လူႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံကို သူၾကားလိုက္ၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က လူႀကီးတစ္ေယာက္ကိုလက္ဆြဲကာပါသြားရင္း သူ႔လက္ထဲကအ႐ုပ္ေလး လြတ္က်သြားတယ္။ အဲဒီ့ေကာင္ေလးက အရုပ္ေလးကို တစ္ခ်က္ပဲျပန္ၾကည့္ၿပီး လူႀကီးဆြဲေခၚရာကို အေျပးေလးလိုက္သြားရလို႔ အ႐ုပ္ေလးကိုျပန္ေကာက္မသြားႏိုင္ခဲ့။ ေဆးရံုတင္လိုက္ရတဲ့ဦးေလးႀကီးရဲ႕ သားေလးဆိုတာျဖစ္မယ္ထင္တယ္။
သူတို႔ထြက္သြားတာကို မ်က္စိတစ္ဆံုးလိုက္ၾကည့္ေနမိရင္း အဲဒီ့ေကာင္ေလးရဲ႕ အ႐ုပ္ေလးကိုလွည့္ၾကည့္တဲ့မ်က္ႏွာေလးက မွတ္ဉာဏ္ထဲကိုစိုက္ဝင္သြားတာ နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းပါပဲ။ အဲဒီ့အ႐ုပ္ေလးကို သူသြားေကာက္ယူလိုက္တယ္။ စူပါဟီး႐ိုးေလးက လက္ေလးတစ္ဖက္ျပဳတ္လုနီးပါး။
ဒီလိုမျဖစ္သင့္ဘူးမဟုတ္လား။
'ျပန္ျပင္ေပးၿပီး သိမ္းထားေပးမယ္။ ထပ္ဆံုၾကတဲ့အခါ ျပန္ေပးပါ့မယ္ေနာ္။'
■■■
"Darling, Darling, get up! Earth ... I can't find him."
"What?"
"သားငယ္ ... သားငယ္ ..."
ညနက္သန္းေခါင္ ေရေသာက္ဖို႔ထလာခဲ့တဲ့ ေဒၚဝတီႏြယ္တစ္ေယာက္ သားႏွစ္ေယာက္အခန္းေရွ႕ကအျဖတ္ တံခါးပြင့္ေနလို႔ၾကည့္မိေတာ့ ေျမကမ႓ာရွိမေနပါ။ သားႀကီးကိုႏႈိးၿပီးေမးေတာ့ သူမသိလိုက္ပါဘူးဆိုၿပီး အိပ္ရာကခ်က္ခ်င္းထကာ ညီျဖစ္သူကိုရွာပါေတာ့တယ္။ အိမ္ထဲမွာမေတြ႕တာနဲ႔ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ Mr. Oswald ကိုႏႈိးၿပီး အိမ္အျပင္ထြက္ရွာဖို႔ ျပင္ရတယ္။ ကိုးႏွစ္သားတစ္ေယာက္က ညဘက္အျပင္ထြက္ရေအာင္လည္း ဘာအေၾကာင္းမ်ားရွိႏိုင္မလဲ။
ညဘက္ အိပ္မက္ေယာင္လမ္းေလၽွာက္တာမ်ိဳး ျဖစ္တတ္ေပမဲ့ ဒီလိုမ်ိဳးအိမ္ထဲကေနေပ်ာက္သြားတာက အျမဲျဖစ္ေနက်လည္းမဟုတ္။ အရင္ကဆို အိပ္တုန္းကေတာ့ အခန္းထဲမွာျဖစ္ၿပီး မေတြ႕လို႔လိုက္ရွာရင္ ဧည့္ခန္းဆိုဖာမွာအိပ္ေပ်ာ္ေနတာတို႔၊ ထမင္းစားပြဲေအာက္ဝင္အိပ္ေနတာတို႔ ျဖစ္ေနက်။ တစ္ခါတေလေတာ့ သူထသြားတာနဲ႔ အိမ္သားတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ တည့္တည့္တိုးတတ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ အိမ္ထဲမွာရွာမေတြ႕။
သားအမိႏွစ္ေယာက္ အိမ္ထဲမွာ ေသခ်ာထပ္ရွာၾကၿပီး Mr. Oswald ကေတာ့ အျပင္ကို ဓာတ္မီးတစ္လက္နဲ႔ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ေဒၚဝတီႏြယ္နဲ႔ သားႀကီးေနဝဠာတို႔ အိမ္ထဲမွာေနရာႏွံ႔သြားေပမဲ့ ဘယ္မွာမွမေတြ႕ရ။
"Angus! Where are you? Angus!"
"သား"
"Mommy"
"ေတြ႕လား သား။"
"No, mommy. He's not here."
"သားအေဖေနာက္ လိုက္ၾကည့္ရေအာင္။"
သားအမိႏွစ္ေယာက္ အျပင္ထြက္ဖို႔တံခါးေပါက္ကိုေရာက္ေတာ့ ကမ႓ာ့ကိုေပြ႕ခ်ီၿပီးဝင္လာတဲ့ Mr. Oswald နဲ႔ဆံုပါတယ္။
"သားငယ္"
"Shhh! He fell asleep."
"ဘယ္မွာေတြ႕လာတာလဲ။"
"On the bench"
"ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖးကခံုတန္းအထိ ေရာက္သြားတာလဲ။"
"Back door was unlocked, mommy."
အိမ္ထဲလိုက္ရွာရင္း ေနာက္ေဖးေရာက္ခဲ့တဲ့သားႀကီးက ေျပာလာေတာ့
"Darling, ဒီလိုဆို အဆင္မေျပဘူးေနာ္။ ဆရာဝန္ျပၾကည့္ရေအာင္။"
"Honey, စိတ္ေအးေအးထား။ မနက္ျဖန္ ဆရာဝန္ျပဖို႔လုပ္လိုက္မယ္။"
"မာမီ၊ ဒီည သားတို႔အခန္းမွာပဲ Angus နဲ႔အိပ္လိုက္ေနာ္။ သားက ဒယ္ဒီနဲ႔အိပ္လိုက္မယ္။"
ပံုမွန္ဆို မိသားစုဝင္အခ်င္းခ်င္း ကိုယ္ေျပာခ်င္ရာဘာသာစကားနဲ႔ အလ်ဥ္းသင့္သလိုေျပာၾကေပမဲ့ တစ္ခုခုအေလးအနက္ေျပာခ်င္ၿပီဆိုရင္ ျမန္မာလိုေသခ်ာေျပာေပးတဲ့ ဒီသားအဖေၾကာင့္ ေဒၚဝတီႏြယ္စိတ္ထဲ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေလး ျပန္ျဖစ္လာရတယ္။
"အငယ္ဆံုးေလးကိုလည္း ၾကည့္ေပးၾကပါဦး။"
"Nothing can wake your daughter up, mommy. I'll take care of her."
အေဖကိုလက္ဆြဲၿပီး သားႀကီးျဖစ္သူကထြက္သြားေတာ့ အိပ္ေမာက်ေနျပန္တဲ့သားငယ္ရဲ႕ ပါးျပင္ကို ေဒၚဝတီႏြယ္ ဖြဖြေလးနမ္း႐ႈိက္လိုက္တယ္။
'အေမ့နားကေပ်ာက္မသြားပါနဲ႔ သားငယ္ရယ္။'
■■■ Part (24) ဆက္ရန္ ■■■
ဒီနေ့ ကမ္ဘာတစ်ယောက် သခင့်ကိုကြိုဖို့ သခင်တို့ကုမ္ပဏီရှေ့ကို ရောက်နေခဲ့ခြင်း။
"သခင်၊ ရုံးမဆင်းသေးဘူးလား။ ကိုယ်စောင့်နေတာ ကြာပြီ။ ဖုန်းခေါ်တော့လည်းမကိုင်ဘူး။"
"ခဏစောင့်ဦး ကမ္ဘာရေ။ အရေးပေါ်အစည်းအဝေးလုပ်တာ ကြာသွားလို့။"
"ဇ၊ စက္ကူညပ်သွားတယ်ထင်တယ်။"
"အေ၊ ငါလာပြီ ဏီဏီ။"
အစည်းအဝေးခန်းထဲကထွက်လာကြပြီး ဖုန်းဝင်လာတော့ သခင် ကမ္ဘာနဲ့ဖုန်းပြောနေလို့ အစည်းအဝေးမှာမှတ်ထားတဲ့ စာရွက်စာတမ်းတချို့ကို ဘရဏီက မိတ္တူကူးပေးနေတာပါ။ အားလုံးပြီးခါနီးမှ စက္ကူညပ်သွားလို့ စက်ဖုံးဖွင့်ပြီးကြည့်ပေးဖို့ သခင်ဖုန်းချလိုက်တာ ကမ္ဘာ့ကိုတောင် ဘာမှဆက်မပြောဖြစ်လိုက်။
"ရပြီ။"
"အင်း။ ဟဲ့၊ အဲဒီ့တစ်ရွက်ကျော်သွားပြီ။ အားလုံးပြီးရင် ဒီတစ်ရွက်ပြန်ကူးရမယ်။"
"Ok."
နောက်မှာ မိတ္တူကူးဖို့ရှိသေးတဲ့လူတွေကြောင့် သခင်တို့ ခပ်မြန်မြန်လုပ်လိုက်ကြတယ်။ စာရွက်တွေသိမ်းဆည်း၊ အိတ်ထဲသေချာထည့်၊ အလုပ်ဆင်းကြဖို့ အတူတူထွက်လာခဲ့ပြီး အပေါက်ဝရောက်တော့မှ
"ဇ၊ Natalie ဆီကယူလာတဲ့ စာရွက်တွေရော ပါပြီလား။"
"ဏီဏီ့ဆီမှာ မဟုတ်ဘူးလား။"
"ဟယ်၊ နင့်ကိုပေးလိုက်ဖို့ ငါ Natalie ကိုပြောလိုက်တာ။"
"အပြင်ထွက်လာပြီးမှ ငါနဲ့မဆုံဘူး။"
"အဲဒါဆို ပြန်သွားမေးရအောင်။"
"အေး၊ နင် ဒီကပဲစောင့်တော့။ ငါပြန်ပြေးလိုက်မယ်။"
"ဟဲ့၊ နင့်အိတ်ကြီးပေးခဲ့လေ။"
"ရော့"
ကမ္ဘာတစ်ယောက် ကားပါကင်မှာကားရပ်ထားခဲ့ပြီး ရုံးအဆောက်အဦအပေါက်ဝနားမှာ လာစောင့်နေတော့ တော်တော်ကြာမှ သခင်ထွက်လာတာတွေ့လိုက်ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကမ္ဘာလက်ပြမလို့ပြင်တုန်းမှာ သခင်က ပြန်လှည့်သွားပြီ။ သခင့်နောက်မှာက ဘရဏီ။ ဘရဏီ့လက်ထဲ အိတ်ထည့်ပေးပြီး အထဲပြန်ပြေးဝင်သွားတဲ့သခင်က ကမ္ဘာ့ကိုမြင်လိုက်ပုံမရ။ ကမ္ဘာလည်း နေရာမရွှေ့ဘဲ စောင့်လက်စနေရာမှာပဲ စောင့်ကြည့်နေလိုက်မိတယ်။ ဘရဏီကလည်း သခင့်အိတ်ကိုဆွဲရင်း အထဲကိုပဲပြန်မျှော်ကြည့်နေပုံ။ ခုနစ်မိနစ်တိတိကြာပြီးတော့ သခင်ပြန်ထွက်လာတယ်။ အမောတကောပုံစံပေမဲ့ ရယ်ပြုံးနေတာကြောင့် ဆွဲဆောင်မှုတစ်မျိုးဖြစ်နေတယ်လို့ ကမ္ဘာထင်မိတယ်။ တကယ်ဆို ကမ္ဘာ့အတွက်ကတော့ သခင့်ပုံစံကဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် ဆွဲဆောင်မှုရှိပြီးသား။
ဒါပေမဲ့ ... ဒါပေမဲ့ပေါ့၊ သခင်က သူ့လက်ထဲက ဖိုင်ပါးပါးလေးနဲ့ ဘရဏီခေါင်းကိုပုတ်လိုက်လို့ ဘရဏီက တမင်တကာ ခေါင်းကိုကိုင်ရင်း နာသွားသလိုလုပ်နေတာက အကဲပိုနေသလိုပဲ။ ဒါကိုပဲ သခင်ကရယ်ရင်းနဲ့ အိတ်ကိုပြန်ယူပြီး ဖိုင်ကိုအိတ်ထဲထည့်နေတာကို ဘရဏီက ရပ်စောင့်နေတယ်။ ပြီးတော့မှ အတူတူထွက်လာပြီး သခင် ကမ္ဘာ့ကိုမြင်သွားပြီ။ အရယ်မပျက်ဘဲ လက်လှမ်းပြတဲ့သခင့်ကြောင့် ဘရဏီ့အကြည့်တွေကလည်း ကမ္ဘာ့ဆီရောက်လာပြီး ပြုံးပြနှုတ်ဆက်လာတယ်။
အနားရောက်လာကြတဲ့အထိ ကမ္ဘာရပ်စောင့်နေပြီးမှ
"အစည်းအဝေးက အရမ်းကြာသွားတယ်ကွာ။ ကားထဲမှာစောင့်တာမဟုတ်ဘူး။ ဘယ်တုန်းကတည်းက ရပ်စောင့်နေတာလဲ။"
"ဖုန်းဆက်ပြီးမှပါ။"
"ကဲ၊ ငါသွားတော့မယ် ဇ။ ခွင့်ပြုပါဦး ကမ္ဘာရေ။"
"See you tomorrow." "ဟုတ်ကဲ့။"
ကမ္ဘာက သခင့်လက်ထဲကအိတ်ကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး
"ကားက ဘေးဘက်ကပါကင်မှာ။"
ကားရှိရာဘက်ကိုထွက်လာကြရင်း သခင်က
"ဘယ်တုန်းကတည်းကရောက်နေတာလဲ။ ဖုန်းဆက်ပြီးမှဆိုတာကရော ဘယ်တစ်ခေါက်ဆက်တာကိုပြောတာလဲ။ ရုံးဆင်းချိန်ကို နာရီဝက်ကျော်နေပြီ။"
"အင်း၊ အဲဒါဆိုလည်း နာရီဝက်ပေါ့။"
"ငါ့ကမ္ဘာလေး ညောင်းသွားပြီပေါ့။"
"မကြာလိုက်ပါဘူး။"
"Wait!"
သွားနေရင်းက ခဏရပ်လိုက်ပြီး ဖုန်းကိုကိုင်လိုက်တဲ့သခင်။
"ဖုန်းလာတယ်၊ ခဏ။"
"အင်း"
"Hello"
"................."
"No, dude. Ask Barani. She was there."
"................"
"Why not? Ok, write it down. **********. Get it?"
"..............."
"Ha ha, see ya."
တစ်ဖက်ကမေးတဲ့အလုပ်ကိစ္စက ဘရဏီအပိုင်းဖြစ်နေပုံရပါတယ်။ ပြီးတော့ ဘရဏီရဲ့ဖုန်းနံပါတ်ကိုမသိလို့ မေးတဲ့ပုံပါပဲ။ သခင်က ဘရဏီ့ဖုန်းနံပါတ်ကို ဆက်တိုက်ရွတ်ချသွားပုံက ဘယ်လောက်တောင်အလွတ်ရနေတာလဲ။
သခင်က ဖုန်းချလိုက်ပြီး
"သွားကြစို့။"
"သခင်၊ ကိုယ့်ရုံးဖုန်းနံပါတ် ဘယ်လောက်လဲ။"
"******** လေ။ ဘာလို့လဲ။"
"နေ့သစ်ဖုန်းနံပါတ်ရော။"
"**********"
"အင်း၊ Shay ဖုန်းနံပါတ်ရော အလွတ်ရလား။"
"ဟား ဟား ဟား၊ အဲဒါက သဝန်တိုပြန်တာလား။"
ကားနားရောက်လာကြပြီမို့ ကားပေါ်တက်ပြီးကြတဲ့အထိ ကမ္ဘာ ပြန်မဖြေသေးပါ။
"ငါက ဖုန်းနံပါတ်တော်တော်များများကို အလွတ်ရတတ်တယ်လေ။ မင်းမသိတာကျလို့။"
ကမ္ဘာဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကို သခင်ကသေချာသိနေပုံနဲ့ ရှင်းပြလာတယ်။
"အလုပ်က အတူတူလုပ်ရတာလား။ မေးချင်တာက ... "
"အင်း၊ အပိုင်းခွဲပြီးလုပ်တာပေမဲ့ တခြားဌာနတွေကတော့ အတူတူပဲလို့ ယေဘုယျသိကြတာလေ။ အသေးစိတ်ကိုကျတော့ ကိုယ့်အပိုင်းမဟုတ်ရင် ငါတို့ချင်းလည်း သေချာမသိဘူး။"
ကမ္ဘာမေးချင်တဲ့ပုံစံကို သခင်ကသေချာရှင်းပြနေပြန်တယ်။
"သခင်တို့က အရမ်းခင်တာလား။"
"ဘာတွေဖြစ်ပြန်ပြီလဲ။ ဘာသိချင်တာလဲဆိုတာ တည့်တည့်မေးလေ။ မင်းကြည့်ရတာ ပင်ပန်းလို့။"
"ခုနကတွေ့လိုက်တယ်။ ဘရဏီ့ကို စနေတာထင်တယ်။"
"ခုနကလား။ ဘာကိုပြောတာလဲ။"
ကမ္ဘာကပြန်မဖြေလို့ သခင်စဉ်းစားနေပြီးမှ
"မဟုတ်မှ ... ငါ သူ့ခေါင်းကို ဖိုင်နဲ့ပုတ်လိုက်တာကိုလား။ ဟား ဟား၊ တကယ်လား။ အဲဒါကို ပြောချင်တာလား။ ဟား ဟား ဟား"
ကမ္ဘာကသာ အကြီးအကျယ်တွေ စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်နေတာ။ သခင်ကတော့ ဟာသလုပ်နေပြီ။
"ကမ္ဘာရာ၊ မင်းကတော့ကွာ။ ဟား ဟား၊ ကလေးမို့လို့ အဲဒီ့လောက်အထိတွေ လိုက်သဝန်တိုနေတာလား။"
ကမ္ဘာက သခင့်ကို မျက်မှောင်ကျုံ့ပြီးတစ်ချက်ကြည့်လိုက်မှ ပိုဆိုးသွားတဲ့သခင် ရယ်တာမရပ်တော့ပါ။
"မင်းကိုယ်မင်း ပြန်မြင်သင့်တယ်သိလား။ အခု မင်းပုံစံကလေ ဘာနဲ့တူလဲဆိုတော့ မူကြိုကလေးတွေ သူငယ်ချင်းအချင်းချင်း သူ့ကိုငါ့ထက်ပိုခင်တာလားလို့မေးပြီး စိတ်ကောက်နေတာနဲ့ တူနေတာ။ ဟား ဟား"
သခင်က အားပါးတရရယ်နေပေမဲ့ ကားမောင်းနေတဲ့ကမ္ဘာကတော့ မရယ်နိုင်ပါ။
"အဲဒီ့လိုနှိုင်းရအောင် သူက သခင့်မိန်းမမို့လို့လား။"
"What? စကားကို ဘယ်လိုပြောပြန်ပြီလဲ။"
"မူကြိုကကလေးတွေ သူငယ်ချင်းအချင်းချင်းဆိုလို့လေ။ အဲဒီ့လို အတူတူချင်းနှိုင်းဖို့ဆို ကိုယ်က သခင့်ယောက်ျားလေ။ သူက သခင့်မိန်းမမို့လို့လား။"
"တော်တော့ ကမ္ဘာ။ ငါရှင်းပြပြီးပြီကို ဘာတွေဆက်ဖြစ်နေတာလဲ။ ဒီအတိုင်းစလိုက်တာ လူတွေအမြင်မှာ သရုပ်ပျက်နေတယ်ဆို ငါမင်းကိုတောင်းပန်တယ်။ နောက်လည်း ဆင်ခြင်မယ်။ ဟုတ်ပြီလား။ အဲဒီ့လို အထိန်းအကွပ်မရှိတဲ့စကားတွေပြောတာ ငါမကြိုက်ဘူး။"
သခင်ပြောသလို သရုပ်ပျက်နေသလားဆိုတော့လည်း မဟုတ်ပြန်ဘူး။ အပေါင်းအသင်းအချင်းချင်း စနောက်ရုံလေးအတိုင်းပါပဲ။ တအားတွေ over ဖြစ်နေတာလည်း မဟုတ်ခဲ့။ ဒါကိုလည်း ကမ္ဘာသိပါတယ်။
ဘရဏီက သခင့်အိတ်ကိုကိုင်ပေးပြီး စောင့်နေခဲ့တာရယ်၊ ရယ်ရယ်မောမော စနောက်နေကြတာရယ်က ကမ္ဘာ့မျက်စိထဲ တအားတွေကြည့်ကောင်းနေခဲ့တာ ဝန်ခံပါတယ်။ ကိုယ်နဲ့မသက်ဆိုင်သူသာဆို အဲဒီ့လိုမြင်ရရင် သဘောကျလို့ ပြုံးမိမယ်ထင်ရတဲ့မြင်ကွင်းမို့ကို ပိုပြီးသဝန်တိုမိသွားရခြင်း။
"ကိုယ်တို့ အလုပ်အတူတူလုပ်ရရင် ပျော်ဖို့ကောင်းမှာပဲ။"
အစကရယ်နေပြီး ကမ္ဘာစကားလွန်သွားလို့ ရုပ်တည်သွားတဲ့သခင်က ကမ္ဘာ့ကိုလှည့်ကြည့်ကာ
"ဘာဖြစ်လို့လဲ။ တစ်နေကုန် အတူတူရှိချင်တာလား။"
"အင်း၊ အဲဒီ့လိုလည်းပါတယ်။ ပြီးတော့ သခင့်အရယ်အပြုံးတွေကို ကိုယ်တစ်ယောက်တည်းပိုင်ချင်တယ်။"
"ဟူး ... ငါလည်း မပြောတတ်တော့ဘူး မြေကမ္ဘာရေ။"
■■■■■
အတိတ်၏တစ်နေရာ
ညနေခင်းဆိုတာထက်ကို ပိုမှောင်နေပြီဖြစ်တဲ့ ညချမ်းတစ်ခု။
နေလုံးပျောက်လို့ အလင်းရောင်သဲ့သဲ့က မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းတစ်ဖက်စွန်းကို ကုပ်တွယ်အားပြုနေရပြီး နေ့ဆိုတာကိုလက်လွှတ်ရဖို့က မျက်စိတစ်မှိတ်အလို။ တခြားတစ်ဖက်စွန်းမှာတော့ အမှောင်ရိပ်တွေစိမ့်ဝင်ရင်း အလင်းရောင်တွေကိုတိုက်ထုတ်ကာ ညရဲ့အချိန်တွေက အလုံးအရင်းနဲ့စီးနင်းထားခဲ့ပြီ။
မြို့ဝင်လမ်းလေးပေါ်က ကားဖြူလေးပေါ်မှာ နည်းနည်းလေးပင်ပန်းနေပုံရတဲ့ အမျိုးသားတစ်ဦးက ကားလေးကိုခပ်မှန်မှန်မောင်းရင်း မြို့ထဲဝင်လာနေချိန်မှာ သူ့အတွေးတွေက လွန်ခဲ့တဲ့လေးနာရီဆီကို နောက်ဆုတ်သွားနေခဲ့တယ်။
လွန်ခဲ့သောလေးနာရီခန့်က...
"ဆရာ"
"ပြော၊ ဘာထူးလဲ။"
"ဒရိုင်ဘာမောင်လတ်ရဲ့အမျိုးသမီး မီးဖွားဖို့အတွက် ဆေးရုံတင်လိုက်ရတယ်။"
"ဟုတ်လား။ အေးပါ၊ အဲဒါဆို ငါ့ဘာသာပဲ အေးအေးဆေးဆေးမောင်းသွားလိုက်မယ်။"
"ဖြစ်ပါ့မလား ဆရာ။ မနက်ကလည်း ဆေးခန်းသွားလိုက်ရသေးတာကို။"
"အခုသက်သာနေပြီပဲ။"
"ဟုတ်"
"ဪ၊ နေဦး။ ဒီဟာကို မောင်လတ်ဆီသွားမယ့်လူနဲ့ ထည့်ပေးလိုက်ပါ။ ငါက ပြန်မှဖြစ်မှာမို့ လိုက်မကြည့်နိုင်တာ ငါ့လစ်ဟင်းမှုကို နောက်မှပြန်ဖြည့်ပေးပါ့မယ်လို့ ပြောပေး။"
စာအိတ်တစ်ခုထဲ ငွေစက္ကူတချို့ထည့်ပိတ်လိုက်ပြီး လှမ်းပေးလိုက်တယ်။
"မောင်လတ်ကြီးက ဆရာ့ကိုစိတ်ပူနေတာ။ မိန်းမကိုဆေးရုံပို့ဖို့အရေး ဆရာတစ်ယောက်တည်း ဘယ်လိုပြန်မလဲမသိဘူးတဲ့။"
"ငါအဆင်ပြေတယ်လို့။ မိန်းမနဲ့ကလေးကိုသာ ဂရုစိုက်ပါလို့ ပြောလိုက်ပါ။"
"ပြောလည်းပြောလိုက်ပါ့မယ်၊ ပေးလည်းပေးလိုက်ပါ့မယ် ဆရာ။ စိတ်ချပါ။"
"ကောင်းပြီ။"
အလုပ်သမားလေးထွက်သွားတော့ ဦးမြင့်မြတ်မင်းတစ်ယောက် ဖုန်းခွက်ကိုကိုင်ကာ နံပါတ်အတွဲတစ်ခုကိုနှိပ်လိုက်ပြီး
"သားလား။"
"ဖေကြီး၊ နေမကောင်းဘူးဆို။"
"ဆေးခန်းကနေပြန်လာပြီဆိုတော့ ကောင်းသွားပါပြီ သားရယ်။ ဖေကြီး အိမ်ကို ညကျရင်ပြန်ရောက်မှာပါ။ သားမှာတဲ့မုန့်နဲ့ပစ္စည်းတွေလည်း ဖေကြီးဝယ်ထားပြီးပြီ။"
"ဖေကြီး"
"ပြော၊ သားလေး။"
"ဂရုစိုက်မောင်းပါနော်။ ဖြည်းဖြည်းပဲမောင်းခဲ့နော်။ နောက်ကျလည်း သားစောင့်နေမယ်။"
"အဟား၊ လိမ္မာလိုက်တဲ့ ငါ့သား။ ဒါပဲနော် သားရေ။ ညကျတွေ့မယ်။"
"ဟုတ်၊ ညကျရင်တွေ့မယ်။"
ဦးမြင့်မြတ်မင်း အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ဆယ်ရက်လောက်ခရီးထွက်ပြီး ပင်ပန်းတဲ့ဒဏ်နဲ့ ပြန်မယ့်မနက်စောစောမှာပဲ မဖြစ်တာကြာပြီဖြစ်တဲ့နှလုံးက နည်းနည်းလေးပြန်အောင့်လာလို့ ဆေးခန်းသွားလိုက်ရတာပါ။ တစ်မနက်လုံးနားပြီး တော်တော်လေးသက်သာသွားတဲ့နောက် ပြင်ဦးလွင်ကိုပြန်တက်ဖို့ ပြင်လိုက်ပါတော့တယ်။ တစ်ယောက်တည်း ဖြည်းဖြည်းအေးအေးမောင်းလာပြီး မြို့ဝင်လမ်းလေးဆီရောက်လာတော့ နေဝင်သွားခဲ့ပြီ။
မြို့ထဲကိုလည်း စဝင်နေပြီမို့ ကားမီးရောင်၊ ဆိုင်ကယ်မီးရောင်တွေလည်း တွေ့နေရပြီ။ ဒါပေမဲ့ သိပ်တော့မရှုပ်သေး။ ကိုယ့်ကားမီးလုံးကလည်း လဲထားတာသုံးရက်ပဲရှိသေးတာမို့ ထင်ပါရဲ့၊ အရင်ထက်တောင် ပိုလင်းနေသလို။ ဘေးကထိုင်ခုံပေါ်တင်ထားတဲ့ သားမှာတဲ့ပစ္စည်းတွေကို ဦးမြင့်မြတ်မင်းကြည့်လိုက်ပြီး ပြုံးလိုက်တယ်။ မိတဆိုးသားလေးက အေးစက်သလိုနဲ့ အဖေကိုတော့ သိပ်ကပ်ပါတယ်။
"ဟင်"
*ကျွီ ......*
'ဒီကလေးလေးက ဘာလို့ကားရှေ့ကိုရောက်လာတာလဲ။ ဟာ ...'
ဦးမြင့်မြတ်မင်း ရင်ထဲထိတ်ခနဲဖြစ်သွားပြီး ကားပေါ်ကအလျင်အမြန်ဆင်းလို့ ခွေကျသွားတဲ့ကလေးဆီ သွားလိုက်တယ်။ သူတိုက်မိတာမဟုတ်ဘူး။ ဘရိတ်မိတယ်၊ ကလေးကလည်း ရပ်နေသေးတယ်။ ပြီးမှ ခွေကျသွားတာ။ ကောက်ပွေ့လိုက်တော့ သားလေးထက်နည်းနည်းရှည်တဲ့အရပ်နဲ့ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်။ ပြင်ပဒဏ်ရာမရှိ။
"ကလေး၊ ကလေး၊ ထပါဦး။"
အိပ်ပျော်နေသလိုလေး အသက်ရှူနေပုံ။
"ကလေး၊ ထပါဦး။ ဘယ်မှလည်းမထိပါဘူး။"
ဆိုင်ကယ်တချို့နဲ့ ကားတစ်စီးလည်း ရောက်လာတယ်။
"ကျွန်တော်မတိုက်မိဘူး။"
"ကလေးက ဘာလို့မနိုးတာလဲ။ ဆေးရုံခေါ်သွားမှပေါ့။"
"ဟော၊ နိုးပြီ။"
"ကလေး၊ ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ။ ဘယ်နားနာတာရှိလဲ။"
"ဟင်း ... ဟင်"
"ကလေး ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ။ ကားနဲ့တော့ မတိုက်မိဘူးမဟုတ်လား။"
"ကားနဲ့ ... ကား ... ဟင့်အင်း၊ ဟင့်အင်း၊ သားကိုမဖမ်းပါနဲ့။ လွှတ်ပေးပါ။ ကြောက်တယ်။ လွှတ်။"
ကလေးက ရုန်းကန်ပြေးဖို့ကြံလို့ ဦးမြင့်မြတ်မင်းဆွဲထားတော့ ပိုဆိုးကုန်တယ်။ လွှတ်ပေးလိုက်ဖို့ကလည်း ကလေးပုံစံကသန့်သန့်ပြန့်ပြန့်လေး၊ အိမ်ပြေးလေးလည်းဖြစ်ပုံမရ။ မိဘနဲ့ကွဲလာပုံမို့ သေချာမေးဖို့ပြင်ပေမဲ့
"လွှတ်၊ သားကို ပြန်ပေးဆွဲဖို့မဟုတ်လား။"
ပြဿနာတွေကပိုရှုပ်သွားပြီး ရဲခေါ်တဲ့လူကလည်းခေါ်နေပြီမို့ ခုနကထိတ်ခနဲဖြစ်သွားတဲ့ရင်ဘတ်ထဲက အောင့်မျက်လာမှုကြောင့် အသက်ကိုမှန်မှန်ရှူဖို့သာ ကြိုးစားလိုက်တယ်။ ကလေးကိုတော့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က ချော့မြှူလို့။
"ကားနဲ့တိုက်မိတယ်ထင်တာ။ အခုက ကလေးကိုဖမ်းဖို့လား။"
"မထင်ရပါဘူး။"
"အိုး၊ တချို့တွေက အဲဒီလိုပဲကို။"
ပွစိပွစိပြောသံတွေက အနှောင့်အယှက်ပေးပြန်တယ်။ သူ့ဘာသာ ကားရှေ့လျှောက်လာတဲ့ကလေးက ပြဿနာတွေတန်းစီပြီး သယ်လာခဲ့တာပဲ။
"ခင်ဗျား ရဲတွေလာတဲ့အထိတော့ စောင့်ပါ။"
"ကျွန်တော်စောင့်မှာပါ။"
■
"ကျွန်မသားက လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်က သူပြန်ပေးဆွဲခံရပြီး ပိတ်လှောင်ခံခဲ့ရတာကို အခုထိအိပ်မက်ဆိုးမက်နေတုန်းပါ။ ဦးမြင့်မြတ်မင်းကို အနူးအညွတ်တောင်းပန်ပါတယ်။ သားလေးကို သေချာဆင်းကြည့်ပေးတာလည်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင်။"
ရဲစခန်းကို ကလေးမိဘတွေရောက်လာပြီးတဲ့နောက် အရာအားလုံးရှင်းလင်းသွားခဲ့တယ်။ ကလေးက သူ့အမေလက်ထဲမှာ ငြိမ်သက်လို့။ ကလေးရဲ့ဖခင်က နိုင်ငံခြားသားဖြစ်ပေမဲ့လည်း ဦးမြင့်မြတ်မင်းကို မြန်မာလိုပြောပြီး သေချာတောင်းပန်ပြီးတဲ့နောက် လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်လိုက်ကြချိန်မှာပဲ စိတ်လျှော့ချလိုက်တဲ့ ဦးမြင့်မြတ်မင်း ခွေကျသွားခဲ့တာက အဖေအိမ်ပြန်နောက်ကျလို့မျှော်နေတဲ့ သားဖြစ်သူကို အကြောင်းကြားဖို့ဖြစ်လာခဲ့ပြီ။
ကောင်းတဲ့သတင်းမဟုတ်ခဲ့လေတော့ ဦးမြင့်မြတ်မင်းရဲ့ ခြောက်နှစ်အရွယ်မိတဆိုးသားလေးခမျာ အရူးတစ်ပိုင်းနဲ့ ရဲစခန်းဆီကို အရင်ရောက်လာခဲ့ရတယ်။ မှားယွင်းတိုင်ကြားမှုအဖြစ်နဲ့သာ နားလည်လိုက်ပြီး ဆေးရုံပို့လိုက်ရတဲ့ဖခင်ဆီ ထပ်လိုက်သွားဖို့အပြင်မှာ ရဲစခန်းမှာပဲရှိနေသေးတဲ့ မှားတိုင်တဲ့ကောင်လေးဆိုတာကို သူလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ညီအစ်ကိုဖြစ်ပုံရတဲ့ ကောင်လေးနှစ်ယောက် တစ်ယောက်လက်ကိုတစ်ယောက်ကိုင်လို့။ သူအနားတိုးကပ်မလို့ပြင်တော့ အန်တီကြီးတစ်ယောက်က အဲဒီ့ကောင်လေးတွေဆီလှမ်းပြောတယ်။
"Elio လည်း မစိုးရိမ်နဲ့တော့။ ဘာမှမဖြစ်တော့ဘူး။"
'အီလီယိုတဲ့လား။ ဘယ်လိုနာမည်လဲ။ အဖေ့ကို သူမှားတိုင်လိုက်လို့ နေမကောင်းတဲ့အဖေက ဆေးရုံရောက်သွားရတာ။'
သူတွေးနေရင်းမှာပဲ ဆေးရုံသွားကြစို့ဆိုတဲ့နောက်ကို လိုက်လာခဲ့လိုက်တာ သူ့ကိုပြုံးပြတဲ့ အဖေဖြစ်သူရဲ့အပြုံးကို နောက်ဆုံးမြင်လိုက်ရပြီးနောက်မှာ ဖခင်ကို အပြီးတိုင်ဆုံးရှုံးသွားခဲ့ရပြီ။
နောက်မှသိရတာ အဖေ့ကိုမှားယွင်းစွပ်စွဲတဲ့ကောင်လေးက သူနဲ့ရွယ်တူ ကနေဒါမြန်မာကပြားတစ်ယောက်ဆိုတာပေါ့။ ဒါကြောင့် နာမည်ကတစ်မျိုးဖြစ်နေခဲ့တာ။ ငယ်သေးလို့ ကျန်တဲ့ကိစ္စတွေကိုမမှတ်မိရင်တောင် Elio ဆိုတဲ့နာမည်ကိုတော့ သေချာမှတ်ထားတယ်။ ပြီးတော့ ကနေဒါနိုင်ငံဆိုတာရယ်ပေါ့။
■
"ဆေးရုံလိုက်သွားကြစို့ ရာလေး။"
လူကြီးတစ်ယောက်ရဲ့အသံကို သူကြားလိုက်ပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကောင်လေးတစ်ယောက်က လူကြီးတစ်ယောက်ကိုလက်ဆွဲကာပါသွားရင်း သူ့လက်ထဲကအရုပ်လေး လွတ်ကျသွားတယ်။ အဲဒီ့ကောင်လေးက အရုပ်လေးကို တစ်ချက်ပဲပြန်ကြည့်ပြီး လူကြီးဆွဲခေါ်ရာကို အပြေးလေးလိုက်သွားရလို့ အရုပ်လေးကိုပြန်ကောက်မသွားနိုင်ခဲ့။ ဆေးရုံတင်လိုက်ရတဲ့ဦးလေးကြီးရဲ့ သားလေးဆိုတာဖြစ်မယ်ထင်တယ်။
သူတို့ထွက်သွားတာကို မျက်စိတစ်ဆုံးလိုက်ကြည့်နေမိရင်း အဲဒီ့ကောင်လေးရဲ့ အရုပ်လေးကိုလှည့်ကြည့်တဲ့မျက်နှာလေးက မှတ်ဉာဏ်ထဲကိုစိုက်ဝင်သွားတာ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းပါပဲ။ အဲဒီ့အရုပ်လေးကို သူသွားကောက်ယူလိုက်တယ်။ စူပါဟီးရိုးလေးက လက်လေးတစ်ဖက်ပြုတ်လုနီးပါး။
ဒီလိုမဖြစ်သင့်ဘူးမဟုတ်လား။
'ပြန်ပြင်ပေးပြီး သိမ်းထားပေးမယ်။ ထပ်ဆုံကြတဲ့အခါ ပြန်ပေးပါ့မယ်နော်။'
■■■
"Darling, Darling, get up! Earth ... I can't find him."
"What?"
"သားငယ် ... သားငယ် ..."
ညနက်သန်းခေါင် ရေသောက်ဖို့ထလာခဲ့တဲ့ ဒေါ်ဝတီနွယ်တစ်ယောက် သားနှစ်ယောက်အခန်းရှေ့ကအဖြတ် တံခါးပွင့်နေလို့ကြည့်မိတော့ မြေကမ္ဘာရှိမနေပါ။ သားကြီးကိုနှိုးပြီးမေးတော့ သူမသိလိုက်ပါဘူးဆိုပြီး အိပ်ရာကချက်ချင်းထကာ ညီဖြစ်သူကိုရှာပါတော့တယ်။ အိမ်ထဲမှာမတွေ့တာနဲ့ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ Mr. Oswald ကိုနှိုးပြီး အိမ်အပြင်ထွက်ရှာဖို့ ပြင်ရတယ်။ ကိုးနှစ်သားတစ်ယောက်က ညဘက်အပြင်ထွက်ရအောင်လည်း ဘာအကြောင်းများရှိနိုင်မလဲ။
ညဘက် အိပ်မက်ယောင်လမ်းလျှောက်တာမျိုး ဖြစ်တတ်ပေမဲ့ ဒီလိုမျိုးအိမ်ထဲကနေပျောက်သွားတာက အမြဲဖြစ်နေကျလည်းမဟုတ်။ အရင်ကဆို အိပ်တုန်းကတော့ အခန်းထဲမှာဖြစ်ပြီး မတွေ့လို့လိုက်ရှာရင် ဧည့်ခန်းဆိုဖာမှာအိပ်ပျော်နေတာတို့၊ ထမင်းစားပွဲအောက်ဝင်အိပ်နေတာတို့ ဖြစ်နေကျ။ တစ်ခါတလေတော့ သူထသွားတာနဲ့ အိမ်သားတစ်ယောက်ယောက်နဲ့ တည့်တည့်တိုးတတ်ပါတယ်။ အခုတော့ အိမ်ထဲမှာရှာမတွေ့။
သားအမိနှစ်ယောက် အိမ်ထဲမှာ သေချာထပ်ရှာကြပြီး Mr. Oswald ကတော့ အပြင်ကို ဓာတ်မီးတစ်လက်နဲ့ထွက်သွားခဲ့တယ်။ ဒေါ်ဝတီနွယ်နဲ့ သားကြီးနေဝဠာတို့ အိမ်ထဲမှာနေရာနှံ့သွားပေမဲ့ ဘယ်မှာမှမတွေ့ရ။
"Angus! Where are you? Angus!"
"သား"
"Mommy"
"တွေ့လား သား။"
"No, mommy. He's not here."
"သားအဖေနောက် လိုက်ကြည့်ရအောင်။"
သားအမိနှစ်ယောက် အပြင်ထွက်ဖို့တံခါးပေါက်ကိုရောက်တော့ ကမ္ဘာ့ကိုပွေ့ချီပြီးဝင်လာတဲ့ Mr. Oswald နဲ့ဆုံပါတယ်။
"သားငယ်"
"Shhh! He fell asleep."
"ဘယ်မှာတွေ့လာတာလဲ။"
"On the bench"
"ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး အိမ်နောက်ဖေးကခုံတန်းအထိ ရောက်သွားတာလဲ။"
"Back door was unlocked, mommy."
အိမ်ထဲလိုက်ရှာရင်း နောက်ဖေးရောက်ခဲ့တဲ့သားကြီးက ပြောလာတော့
"Darling, ဒီလိုဆို အဆင်မပြေဘူးနော်။ ဆရာဝန်ပြကြည့်ရအောင်။"
"Honey, စိတ်အေးအေးထား။ မနက်ဖြန် ဆရာဝန်ပြဖို့လုပ်လိုက်မယ်။"
"မာမီ၊ ဒီည သားတို့အခန်းမှာပဲ Angus နဲ့အိပ်လိုက်နော်။ သားက ဒယ်ဒီနဲ့အိပ်လိုက်မယ်။"
ပုံမှန်ဆို မိသားစုဝင်အချင်းချင်း ကိုယ်ပြောချင်ရာဘာသာစကားနဲ့ အလျဉ်းသင့်သလိုပြောကြပေမဲ့ တစ်ခုခုအလေးအနက်ပြောချင်ပြီဆိုရင် မြန်မာလိုသေချာပြောပေးတဲ့ ဒီသားအဖကြောင့် ဒေါ်ဝတီနွယ်စိတ်ထဲ ကြည်ကြည်လင်လင်လေး ပြန်ဖြစ်လာရတယ်။
"အငယ်ဆုံးလေးကိုလည်း ကြည့်ပေးကြပါဦး။"
"Nothing can wake your daughter up, mommy. I'll take care of her."
အဖေကိုလက်ဆွဲပြီး သားကြီးဖြစ်သူကထွက်သွားတော့ အိပ်မောကျနေပြန်တဲ့သားငယ်ရဲ့ ပါးပြင်ကို ဒေါ်ဝတီနွယ် ဖွဖွလေးနမ်းရှိုက်လိုက်တယ်။
'အမေ့နားကပျောက်မသွားပါနဲ့ သားငယ်ရယ်။'
■■■ Part (24) ဆက်ရန် ■■■
"သခင္၊ ႐ံုးမဆင္းေသးဘူးလား။ ကိုယ္ေစာင့္ေနတာ ၾကာၿပီ။ ဖုန္းေခၚေတာ့လည္းမကိုင္ဘူး။"
"ခဏေစာင့္ဦး ကမ႓ာေရ။ အေရးေပၚအစည္းအေဝးလုပ္တာ ၾကာသြားလို႔။"
"ဇ၊ စကၠဴညပ္သြားတယ္ထင္တယ္။"
"ေအ၊ ငါလာၿပီ ဏီဏီ။"
အစည္းအေဝးခန္းထဲကထြက္လာၾကၿပီး ဖုန္းဝင္လာေတာ့ သခင္ ကမ႓ာနဲ႔ဖုန္းေျပာေနလို႔ အစည္းအေဝးမွာမွတ္ထားတဲ့ စာရြက္စာတမ္းတခ်ိဳ႕ကို ဘရဏီက မိတၱဴကူးေပးေနတာပါ။ အားလံုးၿပီးခါနီးမွ စကၠဴညပ္သြားလို႔ စက္ဖံုးဖြင့္ၿပီးၾကည့္ေပးဖို႔ သခင္ဖုန္းခ်လိုက္တာ ကမ႓ာ့ကိုေတာင္ ဘာမွဆက္မေျပာျဖစ္လိုက္။
"ရၿပီ။"
"အင္း။ ဟဲ့၊ အဲဒီ့တစ္ရြက္ေက်ာ္သြားၿပီ။ အားလံုးၿပီးရင္ ဒီတစ္ရြက္ျပန္ကူးရမယ္။"
"Ok."
ေနာက္မွာ မိတၱဴကူးဖို႔ရွိေသးတဲ့လူေတြေၾကာင့္ သခင္တို႔ ခပ္ျမန္ျမန္လုပ္လိုက္ၾကတယ္။ စာရြက္ေတြသိမ္းဆည္း၊ အိတ္ထဲေသခ်ာထည့္၊ အလုပ္ဆင္းၾကဖို႔ အတူတူထြက္လာခဲ့ၿပီး အေပါက္ဝေရာက္ေတာ့မွ
"ဇ၊ Natalie ဆီကယူလာတဲ့ စာရြက္ေတြေရာ ပါၿပီလား။"
"ဏီဏီ့ဆီမွာ မဟုတ္ဘူးလား။"
"ဟယ္၊ နင့္ကိုေပးလိုက္ဖို႔ ငါ Natalie ကိုေျပာလိုက္တာ။"
"အျပင္ထြက္လာၿပီးမွ ငါနဲ႔မဆံုဘူး။"
"အဲဒါဆို ျပန္သြားေမးရေအာင္။"
"ေအး၊ နင္ ဒီကပဲေစာင့္ေတာ့။ ငါျပန္ေျပးလိုက္မယ္။"
"ဟဲ့၊ နင့္အိတ္ႀကီးေပးခဲ့ေလ။"
"ေရာ့"
ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ကားပါကင္မွာကားရပ္ထားခဲ့ၿပီး ႐ံုးအေဆာက္အဦအေပါက္ဝနားမွာ လာေစာင့္ေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ သခင္ထြက္လာတာေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကမ႓ာလက္ျပမလို႔ျပင္တုန္းမွာ သခင္က ျပန္လွည့္သြားၿပီ။ သခင့္ေနာက္မွာက ဘရဏီ။ ဘရဏီ့လက္ထဲ အိတ္ထည့္ေပးၿပီး အထဲျပန္ေျပးဝင္သြားတဲ့သခင္က ကမ႓ာ့ကိုျမင္လိုက္ပံုမရ။ ကမ႓ာလည္း ေနရာမေရႊ႕ဘဲ ေစာင့္လက္စေနရာမွာပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္မိတယ္။ ဘရဏီကလည္း သခင့္အိတ္ကိုဆြဲရင္း အထဲကိုပဲျပန္ေမၽွာ္ၾကည့္ေနပံု။ ခုနစ္မိနစ္တိတိၾကာၿပီးေတာ့ သခင္ျပန္ထြက္လာတယ္။ အေမာတေကာပံုစံေပမဲ့ ရယ္ျပံဳးေနတာေၾကာင့္ ဆြဲေဆာင္မႈတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္လို႔ ကမ႓ာထင္မိတယ္။ တကယ္ဆို ကမ႓ာ့အတြက္ကေတာ့ သခင့္ပံုစံကဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိၿပီးသား။
ဒါေပမဲ့ ... ဒါေပမဲ့ေပါ့၊ သခင္က သူ႔လက္ထဲက ဖိုင္ပါးပါးေလးနဲ႔ ဘရဏီေခါင္းကိုပုတ္လိုက္လို႔ ဘရဏီက တမင္တကာ ေခါင္းကိုကိုင္ရင္း နာသြားသလိုလုပ္ေနတာက အကဲပိုေနသလိုပဲ။ ဒါကိုပဲ သခင္ကရယ္ရင္းနဲ႔ အိတ္ကိုျပန္ယူၿပီး ဖိုင္ကိုအိတ္ထဲထည့္ေနတာကို ဘရဏီက ရပ္ေစာင့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အတူတူထြက္လာၿပီး သခင္ ကမ႓ာ့ကိုျမင္သြားၿပီ။ အရယ္မပ်က္ဘဲ လက္လွမ္းျပတဲ့သခင့္ေၾကာင့္ ဘရဏီ့အၾကည့္ေတြကလည္း ကမ႓ာ့ဆီေရာက္လာၿပီး ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္လာတယ္။
အနားေရာက္လာၾကတဲ့အထိ ကမ႓ာရပ္ေစာင့္ေနၿပီးမွ
"အစည္းအေဝးက အရမ္းၾကာသြားတယ္ကြာ။ ကားထဲမွာေစာင့္တာမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္တုန္းကတည္းက ရပ္ေစာင့္ေနတာလဲ။"
"ဖုန္းဆက္ၿပီးမွပါ။"
"ကဲ၊ ငါသြားေတာ့မယ္ ဇ။ ခြင့္ျပဳပါဦး ကမ႓ာေရ။"
"See you tomorrow." "ဟုတ္ကဲ့။"
ကမ႓ာက သခင့္လက္ထဲကအိတ္ကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး
"ကားက ေဘးဘက္ကပါကင္မွာ။"
ကားရွိရာဘက္ကိုထြက္လာၾကရင္း သခင္က
"ဘယ္တုန္းကတည္းကေရာက္ေနတာလဲ။ ဖုန္းဆက္ၿပီးမွဆိုတာကေရာ ဘယ္တစ္ေခါက္ဆက္တာကိုေျပာတာလဲ။ ႐ံုးဆင္းခ်ိန္ကို နာရီဝက္ေက်ာ္ေနၿပီ။"
"အင္း၊ အဲဒါဆိုလည္း နာရီဝက္ေပါ့။"
"ငါ့ကမ႓ာေလး ေညာင္းသြားၿပီေပါ့။"
"မၾကာလိုက္ပါဘူး။"
"Wait!"
သြားေနရင္းက ခဏရပ္လိုက္ၿပီး ဖုန္းကိုကိုင္လိုက္တဲ့သခင္။
"ဖုန္းလာတယ္၊ ခဏ။"
"အင္း"
"Hello"
"................."
"No, dude. Ask Barani. She was there."
"................"
"Why not? Ok, write it down. **********. Get it?"
"..............."
"Ha ha, see ya."
တစ္ဖက္ကေမးတဲ့အလုပ္ကိစၥက ဘရဏီအပိုင္းျဖစ္ေနပံုရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘရဏီရဲ႕ဖုန္းနံပါတ္ကိုမသိလို႔ ေမးတဲ့ပံုပါပဲ။ သခင္က ဘရဏီ့ဖုန္းနံပါတ္ကို ဆက္တိုက္ရြတ္ခ်သြားပံုက ဘယ္ေလာက္ေတာင္အလြတ္ရေနတာလဲ။
သခင္က ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး
"သြားၾကစို႔။"
"သခင္၊ ကိုယ့္ရံုးဖုန္းနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္လဲ။"
"******** ေလ။ ဘာလို႔လဲ။"
"ေန႔သစ္ဖုန္းနံပါတ္ေရာ။"
"**********"
"အင္း၊ Shay ဖုန္းနံပါတ္ေရာ အလြတ္ရလား။"
"ဟား ဟား ဟား၊ အဲဒါက သဝန္တိုျပန္တာလား။"
ကားနားေရာက္လာၾကၿပီမို႔ ကားေပၚတက္ၿပီးၾကတဲ့အထိ ကမ႓ာ ျပန္မေျဖေသးပါ။
"ငါက ဖုန္းနံပါတ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အလြတ္ရတတ္တယ္ေလ။ မင္းမသိတာက်လို႔။"
ကမ႓ာဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို သခင္ကေသခ်ာသိေနပံုနဲ႔ ရွင္းျပလာတယ္။
"အလုပ္က အတူတူလုပ္ရတာလား။ ေမးခ်င္တာက ... "
"အင္း၊ အပိုင္းခြဲၿပီးလုပ္တာေပမဲ့ တျခားဌာနေတြကေတာ့ အတူတူပဲလို႔ ေယဘုယ်သိၾကတာေလ။ အေသးစိတ္ကိုက်ေတာ့ ကိုယ့္အပိုင္းမဟုတ္ရင္ ငါတို႔ခ်င္းလည္း ေသခ်ာမသိဘူး။"
ကမ႓ာေမးခ်င္တဲ့ပံုစံကို သခင္ကေသခ်ာရွင္းျပေနျပန္တယ္။
"သခင္တို႔က အရမ္းခင္တာလား။"
"ဘာေတြျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ။ ဘာသိခ်င္တာလဲဆိုတာ တည့္တည့္ေမးေလ။ မင္းၾကည့္ရတာ ပင္ပန္းလို႔။"
"ခုနကေတြ႕လိုက္တယ္။ ဘရဏီ့ကို စေနတာထင္တယ္။"
"ခုနကလား။ ဘာကိုေျပာတာလဲ။"
ကမ႓ာကျပန္မေျဖလို႔ သခင္စဥ္းစားေနၿပီးမွ
"မဟုတ္မွ ... ငါ သူ႔ေခါင္းကို ဖိုင္နဲ႔ပုတ္လိုက္တာကိုလား။ ဟား ဟား၊ တကယ္လား။ အဲဒါကို ေျပာခ်င္တာလား။ ဟား ဟား ဟား"
ကမ႓ာကသာ အႀကီးအက်ယ္ေတြ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနတာ။ သခင္ကေတာ့ ဟာသလုပ္ေနၿပီ။
"ကမ႓ာရာ၊ မင္းကေတာ့ကြာ။ ဟား ဟား၊ ကေလးမို႔လို႔ အဲဒီ့ေလာက္အထိေတြ လိုက္သဝန္တိုေနတာလား။"
ကမ႓ာက သခင့္ကို မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ၿပီးတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္မွ ပိုဆိုးသြားတဲ့သခင္ ရယ္တာမရပ္ေတာ့ပါ။
"မင္းကိုယ္မင္း ျပန္ျမင္သင့္တယ္သိလား။ အခု မင္းပံုစံကေလ ဘာနဲ႔တူလဲဆိုေတာ့ မူႀကိဳကေလးေတြ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း သူ႔ကိုငါ့ထက္ပိုခင္တာလားလို႔ေမးၿပီး စိတ္ေကာက္ေနတာနဲ႔ တူေနတာ။ ဟား ဟား"
သခင္က အားပါးတရရယ္ေနေပမဲ့ ကားေမာင္းေနတဲ့ကမ႓ာကေတာ့ မရယ္ႏိုင္ပါ။
"အဲဒီ့လိုႏႈိင္းရေအာင္ သူက သခင့္မိန္းမမို႔လို႔လား။"
"What? စကားကို ဘယ္လိုေျပာျပန္ၿပီလဲ။"
"မူႀကိဳကကေလးေတြ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းဆိုလို႔ေလ။ အဲဒီ့လို အတူတူခ်င္းႏႈိင္းဖို႔ဆို ကိုယ္က သခင့္ေယာက္်ားေလ။ သူက သခင့္မိန္းမမို႔လို႔လား။"
"ေတာ္ေတာ့ ကမ႓ာ။ ငါရွင္းျပၿပီးၿပီကို ဘာေတြဆက္ျဖစ္ေနတာလဲ။ ဒီအတိုင္းစလိုက္တာ လူေတြအျမင္မွာ သရုပ္ပ်က္ေနတယ္ဆို ငါမင္းကိုေတာင္းပန္တယ္။ ေနာက္လည္း ဆင္ျခင္မယ္။ ဟုတ္ၿပီလား။ အဲဒီ့လို အထိန္းအကြပ္မရွိတဲ့စကားေတြေျပာတာ ငါမႀကိဳက္ဘူး။"
သခင္ေျပာသလို သရုပ္ပ်က္ေနသလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ အေပါင္းအသင္းအခ်င္းခ်င္း စေနာက္ရံုေလးအတိုင္းပါပဲ။ တအားေတြ over ျဖစ္ေနတာလည္း မဟုတ္ခဲ့။ ဒါကိုလည္း ကမ႓ာသိပါတယ္။
ဘရဏီက သခင့္အိတ္ကိုကိုင္ေပးၿပီး ေစာင့္ေနခဲ့တာရယ္၊ ရယ္ရယ္ေမာေမာ စေနာက္ေနၾကတာရယ္က ကမ႓ာ့မ်က္စိထဲ တအားေတြၾကည့္ေကာင္းေနခဲ့တာ ဝန္ခံပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔မသက္ဆိုင္သူသာဆို အဲဒီ့လိုျမင္ရရင္ သေဘာက်လို႔ ျပံဳးမိမယ္ထင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းမို႔ကို ပိုၿပီးသဝန္တိုမိသြားရျခင္း။
"ကိုယ္တို႔ အလုပ္အတူတူလုပ္ရရင္ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းမွာပဲ။"
အစကရယ္ေနၿပီး ကမ႓ာစကားလြန္သြားလို႔ ရုပ္တည္သြားတဲ့သခင္က ကမ႓ာ့ကိုလွည့္ၾကည့္ကာ
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ တစ္ေနကုန္ အတူတူရွိခ်င္တာလား။"
"အင္း၊ အဲဒီ့လိုလည္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သခင့္အရယ္အျပံဳးေတြကို ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းပိုင္ခ်င္တယ္။"
"ဟူး ... ငါလည္း မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး ေျမကမ႓ာေရ။"
■■■■■
အတိတ္၏တစ္ေနရာ
ညေနခင္းဆိုတာထက္ကို ပိုေမွာင္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ညခ်မ္းတစ္ခု။
ေနလံုးေပ်ာက္လို႔ အလင္းေရာင္သဲ့သဲ့က မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းတစ္ဖက္စြန္းကို ကုပ္တြယ္အားျပဳေနရၿပီး ေန႔ဆိုတာကိုလက္လႊတ္ရဖို႔က မ်က္စိတစ္မွိတ္အလို။ တျခားတစ္ဖက္စြန္းမွာေတာ့ အေမွာင္ရိပ္ေတြစိမ့္ဝင္ရင္း အလင္းေရာင္ေတြကိုတိုက္ထုတ္ကာ ညရဲ႕အခ်ိန္ေတြက အလံုးအရင္းနဲ႔စီးနင္းထားခဲ့ၿပီ။
ၿမိဳ႕ဝင္လမ္းေလးေပၚက ကားျဖဴေလးေပၚမွာ နည္းနည္းေလးပင္ပန္းေနပံုရတဲ့ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးက ကားေလးကိုခပ္မွန္မွန္ေမာင္းရင္း ၿမိဳ႕ထဲဝင္လာေနခ်ိန္မွာ သူ႔အေတြးေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ေလးနာရီဆီကို ေနာက္ဆုတ္သြားေနခဲ့တယ္။
လြန္ခဲ့ေသာေလးနာရီခန္႔က...
"ဆရာ"
"ေျပာ၊ ဘာထူးလဲ။"
"ဒ႐ိုင္ဘာေမာင္လတ္ရဲ႕အမ်ိဳးသမီး မီးဖြားဖို႔အတြက္ ေဆးရံုတင္လိုက္ရတယ္။"
"ဟုတ္လား။ ေအးပါ၊ အဲဒါဆို ငါ့ဘာသာပဲ ေအးေအးေဆးေဆးေမာင္းသြားလိုက္မယ္။"
"ျဖစ္ပါ့မလား ဆရာ။ မနက္ကလည္း ေဆးခန္းသြားလိုက္ရေသးတာကို။"
"အခုသက္သာေနၿပီပဲ။"
"ဟုတ္"
"ဪ၊ ေနဦး။ ဒီဟာကို ေမာင္လတ္ဆီသြားမယ့္လူနဲ႔ ထည့္ေပးလိုက္ပါ။ ငါက ျပန္မွျဖစ္မွာမို႔ လိုက္မၾကည့္ႏိုင္တာ ငါ့လစ္ဟင္းမႈကို ေနာက္မွျပန္ျဖည့္ေပးပါ့မယ္လို႔ ေျပာေပး။"
စာအိတ္တစ္ခုထဲ ေငြစကၠဴတခ်ိဳ႕ထည့္ပိတ္လိုက္ၿပီး လွမ္းေပးလိုက္တယ္။
"ေမာင္လတ္ႀကီးက ဆရာ့ကိုစိတ္ပူေနတာ။ မိန္းမကိုေဆးရံုပို႔ဖို႔အေရး ဆရာတစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လိုျပန္မလဲမသိဘူးတဲ့။"
"ငါအဆင္ေျပတယ္လို႔။ မိန္းမနဲ႔ကေလးကိုသာ ဂ႐ုစိုက္ပါလို႔ ေျပာလိုက္ပါ။"
"ေျပာလည္းေျပာလိုက္ပါ့မယ္၊ ေပးလည္းေပးလိုက္ပါ့မယ္ ဆရာ။ စိတ္ခ်ပါ။"
"ေကာင္းၿပီ။"
အလုပ္သမားေလးထြက္သြားေတာ့ ဦးျမင့္ျမတ္မင္းတစ္ေယာက္ ဖုန္းခြက္ကိုကိုင္ကာ နံပါတ္အတြဲတစ္ခုကိုႏွိပ္လိုက္ၿပီး
"သားလား။"
"ေဖႀကီး၊ ေနမေကာင္းဘူးဆို။"
"ေဆးခန္းကေနျပန္လာၿပီဆိုေတာ့ ေကာင္းသြားပါၿပီ သားရယ္။ ေဖႀကီး အိမ္ကို ညက်ရင္ျပန္ေရာက္မွာပါ။ သားမွာတဲ့မုန္႔နဲ႔ပစၥည္းေတြလည္း ေဖႀကီးဝယ္ထားၿပီးၿပီ။"
"ေဖႀကီး"
"ေျပာ၊ သားေလး။"
"ဂ႐ုစိုက္ေမာင္းပါေနာ္။ ျဖည္းျဖည္းပဲေမာင္းခဲ့ေနာ္။ ေနာက္က်လည္း သားေစာင့္ေနမယ္။"
"အဟား၊ လိမၼာလိုက္တဲ့ ငါ့သား။ ဒါပဲေနာ္ သားေရ။ ညက်ေတြ႕မယ္။"
"ဟုတ္၊ ညက်ရင္ေတြ႕မယ္။"
ဦးျမင့္ျမတ္မင္း အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ဆယ္ရက္ေလာက္ခရီးထြက္ၿပီး ပင္ပန္းတဲ့ဒဏ္နဲ႔ ျပန္မယ့္မနက္ေစာေစာမွာပဲ မျဖစ္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ႏွလံုးက နည္းနည္းေလးျပန္ေအာင့္လာလို႔ ေဆးခန္းသြားလိုက္ရတာပါ။ တစ္မနက္လံုးနားၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလးသက္သာသြားတဲ့ေနာက္ ျပင္ဦးလြင္ကိုျပန္တက္ဖို႔ ျပင္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ျဖည္းျဖည္းေအးေအးေမာင္းလာၿပီး ၿမိဳ႕ဝင္လမ္းေလးဆီေရာက္လာေတာ့ ေနဝင္သြားခဲ့ၿပီ။
ၿမိဳ႕ထဲကိုလည္း စဝင္ေနၿပီမို႔ ကားမီးေရာင္၊ ဆိုင္ကယ္မီးေရာင္ေတြလည္း ေတြ႕ေနရၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ေတာ့မ႐ႈပ္ေသး။ ကိုယ့္ကားမီးလံုးကလည္း လဲထားတာသံုးရက္ပဲရွိေသးတာမို႔ ထင္ပါရဲ႕၊ အရင္ထက္ေတာင္ ပိုလင္းေနသလို။ ေဘးကထိုင္ခံုေပၚတင္ထားတဲ့ သားမွာတဲ့ပစၥည္းေတြကို ဦးျမင့္ျမတ္မင္းၾကည့္လိုက္ၿပီး ျပံဳးလိုက္တယ္။ မိတဆိုးသားေလးက ေအးစက္သလိုနဲ႔ အေဖကိုေတာ့ သိပ္ကပ္ပါတယ္။
"ဟင္"
*ကၽြီ ......*
'ဒီကေလးေလးက ဘာလို႔ကားေရွ႕ကိုေရာက္လာတာလဲ။ ဟာ ...'
ဦးျမင့္ျမတ္မင္း ရင္ထဲထိတ္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး ကားေပၚကအလ်င္အျမန္ဆင္းလို႔ ေခြက်သြားတဲ့ကေလးဆီ သြားလိုက္တယ္။ သူတိုက္မိတာမဟုတ္ဘူး။ ဘရိတ္မိတယ္၊ ကေလးကလည္း ရပ္ေနေသးတယ္။ ၿပီးမွ ေခြက်သြားတာ။ ေကာက္ေပြ႕လိုက္ေတာ့ သားေလးထက္နည္းနည္းရွည္တဲ့အရပ္နဲ႔ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္။ ျပင္ပဒဏ္ရာမရွိ။
"ကေလး၊ ကေလး၊ ထပါဦး။"
အိပ္ေပ်ာ္ေနသလိုေလး အသက္ရႉေနပံု။
"ကေလး၊ ထပါဦး။ ဘယ္မွလည္းမထိပါဘူး။"
ဆိုင္ကယ္တခ်ိဳ႕နဲ႔ ကားတစ္စီးလည္း ေရာက္လာတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္မတိုက္မိဘူး။"
"ကေလးက ဘာလို႔မႏိုးတာလဲ။ ေဆးရံုေခၚသြားမွေပါ့။"
"ေဟာ၊ ႏိုးၿပီ။"
"ကေလး၊ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ။ ဘယ္နားနာတာရွိလဲ။"
"ဟင္း ... ဟင္"
"ကေလး ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ။ ကားနဲ႔ေတာ့ မတိုက္မိဘူးမဟုတ္လား။"
"ကားနဲ႔ ... ကား ... ဟင့္အင္း၊ ဟင့္အင္း၊ သားကိုမဖမ္းပါနဲ႔။ လႊတ္ေပးပါ။ ေၾကာက္တယ္။ လႊတ္။"
ကေလးက ရုန္းကန္ေျပးဖို႔ၾကံလို႔ ဦးျမင့္ျမတ္မင္းဆြဲထားေတာ့ ပိုဆိုးကုန္တယ္။ လႊတ္ေပးလိုက္ဖို႔ကလည္း ကေလးပံုစံကသန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ေလး၊ အိမ္ေျပးေလးလည္းျဖစ္ပံုမရ။ မိဘနဲ႔ကြဲလာပံုမို႔ ေသခ်ာေမးဖို႔ျပင္ေပမဲ့
"လႊတ္၊ သားကို ျပန္ေပးဆြဲဖို႔မဟုတ္လား။"
ျပႆနာေတြကပို႐ႈပ္သြားၿပီး ရဲေခၚတဲ့လူကလည္းေခၚေနၿပီမို႔ ခုနကထိတ္ခနဲျဖစ္သြားတဲ့ရင္ဘတ္ထဲက ေအာင့္မ်က္လာမႈေၾကာင့္ အသက္ကိုမွန္မွန္႐ႉဖို႔သာ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။ ကေလးကိုေတာ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ေခ်ာ့ျမႇဴလို႔။
"ကားနဲ႔တိုက္မိတယ္ထင္တာ။ အခုက ကေလးကိုဖမ္းဖို႔လား။"
"မထင္ရပါဘူး။"
"အိုး၊ တခ်ိဳ႕ေတြက အဲဒီလိုပဲကို။"
ပြစိပြစိေျပာသံေတြက အေႏွာင့္အယွက္ေပးျပန္တယ္။ သူ႔ဘာသာ ကားေရွ႕ေလၽွာက္လာတဲ့ကေလးက ျပႆနာေတြတန္းစီၿပီး သယ္လာခဲ့တာပဲ။
"ခင္ဗ်ား ရဲေတြလာတဲ့အထိေတာ့ ေစာင့္ပါ။"
"ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္မွာပါ။"
■
"ကၽြန္မသားက လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္က သူျပန္ေပးဆြဲခံရၿပီး ပိတ္ေလွာင္ခံခဲ့ရတာကို အခုထိအိပ္မက္ဆိုးမက္ေနတုန္းပါ။ ဦးျမင့္ျမတ္မင္းကို အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ သားေလးကို ေသခ်ာဆင္းၾကည့္ေပးတာလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။"
ရဲစခန္းကို ကေလးမိဘေတြေရာက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ အရာအားလံုးရွင္းလင္းသြားခဲ့တယ္။ ကေလးက သူ႔အေမလက္ထဲမွာ ၿငိမ္သက္လို႔။ ကေလးရဲ႕ဖခင္က ႏိုင္ငံျခားသားျဖစ္ေပမဲ့လည္း ဦးျမင့္ျမတ္မင္းကို ျမန္မာလိုေျပာၿပီး ေသခ်ာေတာင္းပန္ၿပီးတဲ့ေနာက္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကခ်ိန္မွာပဲ စိတ္ေလၽွာ့ခ်လိုက္တဲ့ ဦးျမင့္ျမတ္မင္း ေခြက်သြားခဲ့တာက အေဖအိမ္ျပန္ေနာက္က်လို႔ေမၽွာ္ေနတဲ့ သားျဖစ္သူကို အေၾကာင္းၾကားဖို႔ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။
ေကာင္းတဲ့သတင္းမဟုတ္ခဲ့ေလေတာ့ ဦးျမင့္ျမတ္မင္းရဲ႕ ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္မိတဆိုးသားေလးခမ်ာ အရူးတစ္ပိုင္းနဲ႔ ရဲစခန္းဆီကို အရင္ေရာက္လာခဲ့ရတယ္။ မွားယြင္းတိုင္ၾကားမႈအျဖစ္နဲ႔သာ နားလည္လိုက္ၿပီး ေဆးရံုပို႔လိုက္ရတဲ့ဖခင္ဆီ ထပ္လိုက္သြားဖို႔အျပင္မွာ ရဲစခန္းမွာပဲရွိေနေသးတဲ့ မွားတိုင္တဲ့ေကာင္ေလးဆိုတာကို သူလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညီအစ္ကိုျဖစ္ပံုရတဲ့ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္လက္ကိုတစ္ေယာက္ကိုင္လို႔။ သူအနားတိုးကပ္မလို႔ျပင္ေတာ့ အန္တီႀကီးတစ္ေယာက္က အဲဒီ့ေကာင္ေလးေတြဆီလွမ္းေျပာတယ္။
"Elio လည္း မစိုးရိမ္နဲ႔ေတာ့။ ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး။"
'အီလီယိုတဲ့လား။ ဘယ္လိုနာမည္လဲ။ အေဖ့ကို သူမွားတိုင္လိုက္လို႔ ေနမေကာင္းတဲ့အေဖက ေဆးရံုေရာက္သြားရတာ။'
သူေတြးေနရင္းမွာပဲ ေဆးရံုသြားၾကစို႔ဆိုတဲ့ေနာက္ကို လိုက္လာခဲ့လိုက္တာ သူ႔ကိုျပံဳးျပတဲ့ အေဖျဖစ္သူရဲ႕အျပံဳးကို ေနာက္ဆံုးျမင္လိုက္ရၿပီးေနာက္မွာ ဖခင္ကို အၿပီးတိုင္ဆံုး႐ႈံးသြားခဲ့ရၿပီ။
ေနာက္မွသိရတာ အေဖ့ကိုမွားယြင္းစြပ္စြဲတဲ့ေကာင္ေလးက သူနဲ႔ရြယ္တူ ကေနဒါျမန္မာကျပားတစ္ေယာက္ဆိုတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ နာမည္ကတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ငယ္ေသးလို႔ က်န္တဲ့ကိစၥေတြကိုမမွတ္မိရင္ေတာင္ Elio ဆိုတဲ့နာမည္ကိုေတာ့ ေသခ်ာမွတ္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကေနဒါႏိုင္ငံဆိုတာရယ္ေပါ့။
■
"ေဆးရံုလိုက္သြားၾကစို႔ ရာေလး။"
လူႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံကို သူၾကားလိုက္ၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က လူႀကီးတစ္ေယာက္ကိုလက္ဆြဲကာပါသြားရင္း သူ႔လက္ထဲကအ႐ုပ္ေလး လြတ္က်သြားတယ္။ အဲဒီ့ေကာင္ေလးက အရုပ္ေလးကို တစ္ခ်က္ပဲျပန္ၾကည့္ၿပီး လူႀကီးဆြဲေခၚရာကို အေျပးေလးလိုက္သြားရလို႔ အ႐ုပ္ေလးကိုျပန္ေကာက္မသြားႏိုင္ခဲ့။ ေဆးရံုတင္လိုက္ရတဲ့ဦးေလးႀကီးရဲ႕ သားေလးဆိုတာျဖစ္မယ္ထင္တယ္။
သူတို႔ထြက္သြားတာကို မ်က္စိတစ္ဆံုးလိုက္ၾကည့္ေနမိရင္း အဲဒီ့ေကာင္ေလးရဲ႕ အ႐ုပ္ေလးကိုလွည့္ၾကည့္တဲ့မ်က္ႏွာေလးက မွတ္ဉာဏ္ထဲကိုစိုက္ဝင္သြားတာ နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းပါပဲ။ အဲဒီ့အ႐ုပ္ေလးကို သူသြားေကာက္ယူလိုက္တယ္။ စူပါဟီး႐ိုးေလးက လက္ေလးတစ္ဖက္ျပဳတ္လုနီးပါး။
ဒီလိုမျဖစ္သင့္ဘူးမဟုတ္လား။
'ျပန္ျပင္ေပးၿပီး သိမ္းထားေပးမယ္။ ထပ္ဆံုၾကတဲ့အခါ ျပန္ေပးပါ့မယ္ေနာ္။'
■■■
"Darling, Darling, get up! Earth ... I can't find him."
"What?"
"သားငယ္ ... သားငယ္ ..."
ညနက္သန္းေခါင္ ေရေသာက္ဖို႔ထလာခဲ့တဲ့ ေဒၚဝတီႏြယ္တစ္ေယာက္ သားႏွစ္ေယာက္အခန္းေရွ႕ကအျဖတ္ တံခါးပြင့္ေနလို႔ၾကည့္မိေတာ့ ေျမကမ႓ာရွိမေနပါ။ သားႀကီးကိုႏႈိးၿပီးေမးေတာ့ သူမသိလိုက္ပါဘူးဆိုၿပီး အိပ္ရာကခ်က္ခ်င္းထကာ ညီျဖစ္သူကိုရွာပါေတာ့တယ္။ အိမ္ထဲမွာမေတြ႕တာနဲ႔ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ Mr. Oswald ကိုႏႈိးၿပီး အိမ္အျပင္ထြက္ရွာဖို႔ ျပင္ရတယ္။ ကိုးႏွစ္သားတစ္ေယာက္က ညဘက္အျပင္ထြက္ရေအာင္လည္း ဘာအေၾကာင္းမ်ားရွိႏိုင္မလဲ။
ညဘက္ အိပ္မက္ေယာင္လမ္းေလၽွာက္တာမ်ိဳး ျဖစ္တတ္ေပမဲ့ ဒီလိုမ်ိဳးအိမ္ထဲကေနေပ်ာက္သြားတာက အျမဲျဖစ္ေနက်လည္းမဟုတ္။ အရင္ကဆို အိပ္တုန္းကေတာ့ အခန္းထဲမွာျဖစ္ၿပီး မေတြ႕လို႔လိုက္ရွာရင္ ဧည့္ခန္းဆိုဖာမွာအိပ္ေပ်ာ္ေနတာတို႔၊ ထမင္းစားပြဲေအာက္ဝင္အိပ္ေနတာတို႔ ျဖစ္ေနက်။ တစ္ခါတေလေတာ့ သူထသြားတာနဲ႔ အိမ္သားတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ တည့္တည့္တိုးတတ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ အိမ္ထဲမွာရွာမေတြ႕။
သားအမိႏွစ္ေယာက္ အိမ္ထဲမွာ ေသခ်ာထပ္ရွာၾကၿပီး Mr. Oswald ကေတာ့ အျပင္ကို ဓာတ္မီးတစ္လက္နဲ႔ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ေဒၚဝတီႏြယ္နဲ႔ သားႀကီးေနဝဠာတို႔ အိမ္ထဲမွာေနရာႏွံ႔သြားေပမဲ့ ဘယ္မွာမွမေတြ႕ရ။
"Angus! Where are you? Angus!"
"သား"
"Mommy"
"ေတြ႕လား သား။"
"No, mommy. He's not here."
"သားအေဖေနာက္ လိုက္ၾကည့္ရေအာင္။"
သားအမိႏွစ္ေယာက္ အျပင္ထြက္ဖို႔တံခါးေပါက္ကိုေရာက္ေတာ့ ကမ႓ာ့ကိုေပြ႕ခ်ီၿပီးဝင္လာတဲ့ Mr. Oswald နဲ႔ဆံုပါတယ္။
"သားငယ္"
"Shhh! He fell asleep."
"ဘယ္မွာေတြ႕လာတာလဲ။"
"On the bench"
"ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖးကခံုတန္းအထိ ေရာက္သြားတာလဲ။"
"Back door was unlocked, mommy."
အိမ္ထဲလိုက္ရွာရင္း ေနာက္ေဖးေရာက္ခဲ့တဲ့သားႀကီးက ေျပာလာေတာ့
"Darling, ဒီလိုဆို အဆင္မေျပဘူးေနာ္။ ဆရာဝန္ျပၾကည့္ရေအာင္။"
"Honey, စိတ္ေအးေအးထား။ မနက္ျဖန္ ဆရာဝန္ျပဖို႔လုပ္လိုက္မယ္။"
"မာမီ၊ ဒီည သားတို႔အခန္းမွာပဲ Angus နဲ႔အိပ္လိုက္ေနာ္။ သားက ဒယ္ဒီနဲ႔အိပ္လိုက္မယ္။"
ပံုမွန္ဆို မိသားစုဝင္အခ်င္းခ်င္း ကိုယ္ေျပာခ်င္ရာဘာသာစကားနဲ႔ အလ်ဥ္းသင့္သလိုေျပာၾကေပမဲ့ တစ္ခုခုအေလးအနက္ေျပာခ်င္ၿပီဆိုရင္ ျမန္မာလိုေသခ်ာေျပာေပးတဲ့ ဒီသားအဖေၾကာင့္ ေဒၚဝတီႏြယ္စိတ္ထဲ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေလး ျပန္ျဖစ္လာရတယ္။
"အငယ္ဆံုးေလးကိုလည္း ၾကည့္ေပးၾကပါဦး။"
"Nothing can wake your daughter up, mommy. I'll take care of her."
အေဖကိုလက္ဆြဲၿပီး သားႀကီးျဖစ္သူကထြက္သြားေတာ့ အိပ္ေမာက်ေနျပန္တဲ့သားငယ္ရဲ႕ ပါးျပင္ကို ေဒၚဝတီႏြယ္ ဖြဖြေလးနမ္း႐ႈိက္လိုက္တယ္။
'အေမ့နားကေပ်ာက္မသြားပါနဲ႔ သားငယ္ရယ္။'
■■■ Part (24) ဆက္ရန္ ■■■
ဒီနေ့ ကမ္ဘာတစ်ယောက် သခင့်ကိုကြိုဖို့ သခင်တို့ကုမ္ပဏီရှေ့ကို ရောက်နေခဲ့ခြင်း။
"သခင်၊ ရုံးမဆင်းသေးဘူးလား။ ကိုယ်စောင့်နေတာ ကြာပြီ။ ဖုန်းခေါ်တော့လည်းမကိုင်ဘူး။"
"ခဏစောင့်ဦး ကမ္ဘာရေ။ အရေးပေါ်အစည်းအဝေးလုပ်တာ ကြာသွားလို့။"
"ဇ၊ စက္ကူညပ်သွားတယ်ထင်တယ်။"
"အေ၊ ငါလာပြီ ဏီဏီ။"
အစည်းအဝေးခန်းထဲကထွက်လာကြပြီး ဖုန်းဝင်လာတော့ သခင် ကမ္ဘာနဲ့ဖုန်းပြောနေလို့ အစည်းအဝေးမှာမှတ်ထားတဲ့ စာရွက်စာတမ်းတချို့ကို ဘရဏီက မိတ္တူကူးပေးနေတာပါ။ အားလုံးပြီးခါနီးမှ စက္ကူညပ်သွားလို့ စက်ဖုံးဖွင့်ပြီးကြည့်ပေးဖို့ သခင်ဖုန်းချလိုက်တာ ကမ္ဘာ့ကိုတောင် ဘာမှဆက်မပြောဖြစ်လိုက်။
"ရပြီ။"
"အင်း။ ဟဲ့၊ အဲဒီ့တစ်ရွက်ကျော်သွားပြီ။ အားလုံးပြီးရင် ဒီတစ်ရွက်ပြန်ကူးရမယ်။"
"Ok."
နောက်မှာ မိတ္တူကူးဖို့ရှိသေးတဲ့လူတွေကြောင့် သခင်တို့ ခပ်မြန်မြန်လုပ်လိုက်ကြတယ်။ စာရွက်တွေသိမ်းဆည်း၊ အိတ်ထဲသေချာထည့်၊ အလုပ်ဆင်းကြဖို့ အတူတူထွက်လာခဲ့ပြီး အပေါက်ဝရောက်တော့မှ
"ဇ၊ Natalie ဆီကယူလာတဲ့ စာရွက်တွေရော ပါပြီလား။"
"ဏီဏီ့ဆီမှာ မဟုတ်ဘူးလား။"
"ဟယ်၊ နင့်ကိုပေးလိုက်ဖို့ ငါ Natalie ကိုပြောလိုက်တာ။"
"အပြင်ထွက်လာပြီးမှ ငါနဲ့မဆုံဘူး။"
"အဲဒါဆို ပြန်သွားမေးရအောင်။"
"အေး၊ နင် ဒီကပဲစောင့်တော့။ ငါပြန်ပြေးလိုက်မယ်။"
"ဟဲ့၊ နင့်အိတ်ကြီးပေးခဲ့လေ။"
"ရော့"
ကမ္ဘာတစ်ယောက် ကားပါကင်မှာကားရပ်ထားခဲ့ပြီး ရုံးအဆောက်အဦအပေါက်ဝနားမှာ လာစောင့်နေတော့ တော်တော်ကြာမှ သခင်ထွက်လာတာတွေ့လိုက်ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကမ္ဘာလက်ပြမလို့ပြင်တုန်းမှာ သခင်က ပြန်လှည့်သွားပြီ။ သခင့်နောက်မှာက ဘရဏီ။ ဘရဏီ့လက်ထဲ အိတ်ထည့်ပေးပြီး အထဲပြန်ပြေးဝင်သွားတဲ့သခင်က ကမ္ဘာ့ကိုမြင်လိုက်ပုံမရ။ ကမ္ဘာလည်း နေရာမရွှေ့ဘဲ စောင့်လက်စနေရာမှာပဲ စောင့်ကြည့်နေလိုက်မိတယ်။ ဘရဏီကလည်း သခင့်အိတ်ကိုဆွဲရင်း အထဲကိုပဲပြန်မျှော်ကြည့်နေပုံ။ ခုနစ်မိနစ်တိတိကြာပြီးတော့ သခင်ပြန်ထွက်လာတယ်။ အမောတကောပုံစံပေမဲ့ ရယ်ပြုံးနေတာကြောင့် ဆွဲဆောင်မှုတစ်မျိုးဖြစ်နေတယ်လို့ ကမ္ဘာထင်မိတယ်။ တကယ်ဆို ကမ္ဘာ့အတွက်ကတော့ သခင့်ပုံစံကဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် ဆွဲဆောင်မှုရှိပြီးသား။
ဒါပေမဲ့ ... ဒါပေမဲ့ပေါ့၊ သခင်က သူ့လက်ထဲက ဖိုင်ပါးပါးလေးနဲ့ ဘရဏီခေါင်းကိုပုတ်လိုက်လို့ ဘရဏီက တမင်တကာ ခေါင်းကိုကိုင်ရင်း နာသွားသလိုလုပ်နေတာက အကဲပိုနေသလိုပဲ။ ဒါကိုပဲ သခင်ကရယ်ရင်းနဲ့ အိတ်ကိုပြန်ယူပြီး ဖိုင်ကိုအိတ်ထဲထည့်နေတာကို ဘရဏီက ရပ်စောင့်နေတယ်။ ပြီးတော့မှ အတူတူထွက်လာပြီး သခင် ကမ္ဘာ့ကိုမြင်သွားပြီ။ အရယ်မပျက်ဘဲ လက်လှမ်းပြတဲ့သခင့်ကြောင့် ဘရဏီ့အကြည့်တွေကလည်း ကမ္ဘာ့ဆီရောက်လာပြီး ပြုံးပြနှုတ်ဆက်လာတယ်။
အနားရောက်လာကြတဲ့အထိ ကမ္ဘာရပ်စောင့်နေပြီးမှ
"အစည်းအဝေးက အရမ်းကြာသွားတယ်ကွာ။ ကားထဲမှာစောင့်တာမဟုတ်ဘူး။ ဘယ်တုန်းကတည်းက ရပ်စောင့်နေတာလဲ။"
"ဖုန်းဆက်ပြီးမှပါ။"
"ကဲ၊ ငါသွားတော့မယ် ဇ။ ခွင့်ပြုပါဦး ကမ္ဘာရေ။"
"See you tomorrow." "ဟုတ်ကဲ့။"
ကမ္ဘာက သခင့်လက်ထဲကအိတ်ကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး
"ကားက ဘေးဘက်ကပါကင်မှာ။"
ကားရှိရာဘက်ကိုထွက်လာကြရင်း သခင်က
"ဘယ်တုန်းကတည်းကရောက်နေတာလဲ။ ဖုန်းဆက်ပြီးမှဆိုတာကရော ဘယ်တစ်ခေါက်ဆက်တာကိုပြောတာလဲ။ ရုံးဆင်းချိန်ကို နာရီဝက်ကျော်နေပြီ။"
"အင်း၊ အဲဒါဆိုလည်း နာရီဝက်ပေါ့။"
"ငါ့ကမ္ဘာလေး ညောင်းသွားပြီပေါ့။"
"မကြာလိုက်ပါဘူး။"
"Wait!"
သွားနေရင်းက ခဏရပ်လိုက်ပြီး ဖုန်းကိုကိုင်လိုက်တဲ့သခင်။
"ဖုန်းလာတယ်၊ ခဏ။"
"အင်း"
"Hello"
"................."
"No, dude. Ask Barani. She was there."
"................"
"Why not? Ok, write it down. **********. Get it?"
"..............."
"Ha ha, see ya."
တစ်ဖက်ကမေးတဲ့အလုပ်ကိစ္စက ဘရဏီအပိုင်းဖြစ်နေပုံရပါတယ်။ ပြီးတော့ ဘရဏီရဲ့ဖုန်းနံပါတ်ကိုမသိလို့ မေးတဲ့ပုံပါပဲ။ သခင်က ဘရဏီ့ဖုန်းနံပါတ်ကို ဆက်တိုက်ရွတ်ချသွားပုံက ဘယ်လောက်တောင်အလွတ်ရနေတာလဲ။
သခင်က ဖုန်းချလိုက်ပြီး
"သွားကြစို့။"
"သခင်၊ ကိုယ့်ရုံးဖုန်းနံပါတ် ဘယ်လောက်လဲ။"
"******** လေ။ ဘာလို့လဲ။"
"နေ့သစ်ဖုန်းနံပါတ်ရော။"
"**********"
"အင်း၊ Shay ဖုန်းနံပါတ်ရော အလွတ်ရလား။"
"ဟား ဟား ဟား၊ အဲဒါက သဝန်တိုပြန်တာလား။"
ကားနားရောက်လာကြပြီမို့ ကားပေါ်တက်ပြီးကြတဲ့အထိ ကမ္ဘာ ပြန်မဖြေသေးပါ။
"ငါက ဖုန်းနံပါတ်တော်တော်များများကို အလွတ်ရတတ်တယ်လေ။ မင်းမသိတာကျလို့။"
ကမ္ဘာဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကို သခင်ကသေချာသိနေပုံနဲ့ ရှင်းပြလာတယ်။
"အလုပ်က အတူတူလုပ်ရတာလား။ မေးချင်တာက ... "
"အင်း၊ အပိုင်းခွဲပြီးလုပ်တာပေမဲ့ တခြားဌာနတွေကတော့ အတူတူပဲလို့ ယေဘုယျသိကြတာလေ။ အသေးစိတ်ကိုကျတော့ ကိုယ့်အပိုင်းမဟုတ်ရင် ငါတို့ချင်းလည်း သေချာမသိဘူး။"
ကမ္ဘာမေးချင်တဲ့ပုံစံကို သခင်ကသေချာရှင်းပြနေပြန်တယ်။
"သခင်တို့က အရမ်းခင်တာလား။"
"ဘာတွေဖြစ်ပြန်ပြီလဲ။ ဘာသိချင်တာလဲဆိုတာ တည့်တည့်မေးလေ။ မင်းကြည့်ရတာ ပင်ပန်းလို့။"
"ခုနကတွေ့လိုက်တယ်။ ဘရဏီ့ကို စနေတာထင်တယ်။"
"ခုနကလား။ ဘာကိုပြောတာလဲ။"
ကမ္ဘာကပြန်မဖြေလို့ သခင်စဉ်းစားနေပြီးမှ
"မဟုတ်မှ ... ငါ သူ့ခေါင်းကို ဖိုင်နဲ့ပုတ်လိုက်တာကိုလား။ ဟား ဟား၊ တကယ်လား။ အဲဒါကို ပြောချင်တာလား။ ဟား ဟား ဟား"
ကမ္ဘာကသာ အကြီးအကျယ်တွေ စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်နေတာ။ သခင်ကတော့ ဟာသလုပ်နေပြီ။
"ကမ္ဘာရာ၊ မင်းကတော့ကွာ။ ဟား ဟား၊ ကလေးမို့လို့ အဲဒီ့လောက်အထိတွေ လိုက်သဝန်တိုနေတာလား။"
ကမ္ဘာက သခင့်ကို မျက်မှောင်ကျုံ့ပြီးတစ်ချက်ကြည့်လိုက်မှ ပိုဆိုးသွားတဲ့သခင် ရယ်တာမရပ်တော့ပါ။
"မင်းကိုယ်မင်း ပြန်မြင်သင့်တယ်သိလား။ အခု မင်းပုံစံကလေ ဘာနဲ့တူလဲဆိုတော့ မူကြိုကလေးတွေ သူငယ်ချင်းအချင်းချင်း သူ့ကိုငါ့ထက်ပိုခင်တာလားလို့မေးပြီး စိတ်ကောက်နေတာနဲ့ တူနေတာ။ ဟား ဟား"
သခင်က အားပါးတရရယ်နေပေမဲ့ ကားမောင်းနေတဲ့ကမ္ဘာကတော့ မရယ်နိုင်ပါ။
"အဲဒီ့လိုနှိုင်းရအောင် သူက သခင့်မိန်းမမို့လို့လား။"
"What? စကားကို ဘယ်လိုပြောပြန်ပြီလဲ။"
"မူကြိုကကလေးတွေ သူငယ်ချင်းအချင်းချင်းဆိုလို့လေ။ အဲဒီ့လို အတူတူချင်းနှိုင်းဖို့ဆို ကိုယ်က သခင့်ယောက်ျားလေ။ သူက သခင့်မိန်းမမို့လို့လား။"
"တော်တော့ ကမ္ဘာ။ ငါရှင်းပြပြီးပြီကို ဘာတွေဆက်ဖြစ်နေတာလဲ။ ဒီအတိုင်းစလိုက်တာ လူတွေအမြင်မှာ သရုပ်ပျက်နေတယ်ဆို ငါမင်းကိုတောင်းပန်တယ်။ နောက်လည်း ဆင်ခြင်မယ်။ ဟုတ်ပြီလား။ အဲဒီ့လို အထိန်းအကွပ်မရှိတဲ့စကားတွေပြောတာ ငါမကြိုက်ဘူး။"
သခင်ပြောသလို သရုပ်ပျက်နေသလားဆိုတော့လည်း မဟုတ်ပြန်ဘူး။ အပေါင်းအသင်းအချင်းချင်း စနောက်ရုံလေးအတိုင်းပါပဲ။ တအားတွေ over ဖြစ်နေတာလည်း မဟုတ်ခဲ့။ ဒါကိုလည်း ကမ္ဘာသိပါတယ်။
ဘရဏီက သခင့်အိတ်ကိုကိုင်ပေးပြီး စောင့်နေခဲ့တာရယ်၊ ရယ်ရယ်မောမော စနောက်နေကြတာရယ်က ကမ္ဘာ့မျက်စိထဲ တအားတွေကြည့်ကောင်းနေခဲ့တာ ဝန်ခံပါတယ်။ ကိုယ်နဲ့မသက်ဆိုင်သူသာဆို အဲဒီ့လိုမြင်ရရင် သဘောကျလို့ ပြုံးမိမယ်ထင်ရတဲ့မြင်ကွင်းမို့ကို ပိုပြီးသဝန်တိုမိသွားရခြင်း။
"ကိုယ်တို့ အလုပ်အတူတူလုပ်ရရင် ပျော်ဖို့ကောင်းမှာပဲ။"
အစကရယ်နေပြီး ကမ္ဘာစကားလွန်သွားလို့ ရုပ်တည်သွားတဲ့သခင်က ကမ္ဘာ့ကိုလှည့်ကြည့်ကာ
"ဘာဖြစ်လို့လဲ။ တစ်နေကုန် အတူတူရှိချင်တာလား။"
"အင်း၊ အဲဒီ့လိုလည်းပါတယ်။ ပြီးတော့ သခင့်အရယ်အပြုံးတွေကို ကိုယ်တစ်ယောက်တည်းပိုင်ချင်တယ်။"
"ဟူး ... ငါလည်း မပြောတတ်တော့ဘူး မြေကမ္ဘာရေ။"
■■■■■
အတိတ်၏တစ်နေရာ
ညနေခင်းဆိုတာထက်ကို ပိုမှောင်နေပြီဖြစ်တဲ့ ညချမ်းတစ်ခု။
နေလုံးပျောက်လို့ အလင်းရောင်သဲ့သဲ့က မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းတစ်ဖက်စွန်းကို ကုပ်တွယ်အားပြုနေရပြီး နေ့ဆိုတာကိုလက်လွှတ်ရဖို့က မျက်စိတစ်မှိတ်အလို။ တခြားတစ်ဖက်စွန်းမှာတော့ အမှောင်ရိပ်တွေစိမ့်ဝင်ရင်း အလင်းရောင်တွေကိုတိုက်ထုတ်ကာ ညရဲ့အချိန်တွေက အလုံးအရင်းနဲ့စီးနင်းထားခဲ့ပြီ။
မြို့ဝင်လမ်းလေးပေါ်က ကားဖြူလေးပေါ်မှာ နည်းနည်းလေးပင်ပန်းနေပုံရတဲ့ အမျိုးသားတစ်ဦးက ကားလေးကိုခပ်မှန်မှန်မောင်းရင်း မြို့ထဲဝင်လာနေချိန်မှာ သူ့အတွေးတွေက လွန်ခဲ့တဲ့လေးနာရီဆီကို နောက်ဆုတ်သွားနေခဲ့တယ်။
လွန်ခဲ့သောလေးနာရီခန့်က...
"ဆရာ"
"ပြော၊ ဘာထူးလဲ။"
"ဒရိုင်ဘာမောင်လတ်ရဲ့အမျိုးသမီး မီးဖွားဖို့အတွက် ဆေးရုံတင်လိုက်ရတယ်။"
"ဟုတ်လား။ အေးပါ၊ အဲဒါဆို ငါ့ဘာသာပဲ အေးအေးဆေးဆေးမောင်းသွားလိုက်မယ်။"
"ဖြစ်ပါ့မလား ဆရာ။ မနက်ကလည်း ဆေးခန်းသွားလိုက်ရသေးတာကို။"
"အခုသက်သာနေပြီပဲ။"
"ဟုတ်"
"ဪ၊ နေဦး။ ဒီဟာကို မောင်လတ်ဆီသွားမယ့်လူနဲ့ ထည့်ပေးလိုက်ပါ။ ငါက ပြန်မှဖြစ်မှာမို့ လိုက်မကြည့်နိုင်တာ ငါ့လစ်ဟင်းမှုကို နောက်မှပြန်ဖြည့်ပေးပါ့မယ်လို့ ပြောပေး။"
စာအိတ်တစ်ခုထဲ ငွေစက္ကူတချို့ထည့်ပိတ်လိုက်ပြီး လှမ်းပေးလိုက်တယ်။
"မောင်လတ်ကြီးက ဆရာ့ကိုစိတ်ပူနေတာ။ မိန်းမကိုဆေးရုံပို့ဖို့အရေး ဆရာတစ်ယောက်တည်း ဘယ်လိုပြန်မလဲမသိဘူးတဲ့။"
"ငါအဆင်ပြေတယ်လို့။ မိန်းမနဲ့ကလေးကိုသာ ဂရုစိုက်ပါလို့ ပြောလိုက်ပါ။"
"ပြောလည်းပြောလိုက်ပါ့မယ်၊ ပေးလည်းပေးလိုက်ပါ့မယ် ဆရာ။ စိတ်ချပါ။"
"ကောင်းပြီ။"
အလုပ်သမားလေးထွက်သွားတော့ ဦးမြင့်မြတ်မင်းတစ်ယောက် ဖုန်းခွက်ကိုကိုင်ကာ နံပါတ်အတွဲတစ်ခုကိုနှိပ်လိုက်ပြီး
"သားလား။"
"ဖေကြီး၊ နေမကောင်းဘူးဆို။"
"ဆေးခန်းကနေပြန်လာပြီဆိုတော့ ကောင်းသွားပါပြီ သားရယ်။ ဖေကြီး အိမ်ကို ညကျရင်ပြန်ရောက်မှာပါ။ သားမှာတဲ့မုန့်နဲ့ပစ္စည်းတွေလည်း ဖေကြီးဝယ်ထားပြီးပြီ။"
"ဖေကြီး"
"ပြော၊ သားလေး။"
"ဂရုစိုက်မောင်းပါနော်။ ဖြည်းဖြည်းပဲမောင်းခဲ့နော်။ နောက်ကျလည်း သားစောင့်နေမယ်။"
"အဟား၊ လိမ္မာလိုက်တဲ့ ငါ့သား။ ဒါပဲနော် သားရေ။ ညကျတွေ့မယ်။"
"ဟုတ်၊ ညကျရင်တွေ့မယ်။"
ဦးမြင့်မြတ်မင်း အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ဆယ်ရက်လောက်ခရီးထွက်ပြီး ပင်ပန်းတဲ့ဒဏ်နဲ့ ပြန်မယ့်မနက်စောစောမှာပဲ မဖြစ်တာကြာပြီဖြစ်တဲ့နှလုံးက နည်းနည်းလေးပြန်အောင့်လာလို့ ဆေးခန်းသွားလိုက်ရတာပါ။ တစ်မနက်လုံးနားပြီး တော်တော်လေးသက်သာသွားတဲ့နောက် ပြင်ဦးလွင်ကိုပြန်တက်ဖို့ ပြင်လိုက်ပါတော့တယ်။ တစ်ယောက်တည်း ဖြည်းဖြည်းအေးအေးမောင်းလာပြီး မြို့ဝင်လမ်းလေးဆီရောက်လာတော့ နေဝင်သွားခဲ့ပြီ။
မြို့ထဲကိုလည်း စဝင်နေပြီမို့ ကားမီးရောင်၊ ဆိုင်ကယ်မီးရောင်တွေလည်း တွေ့နေရပြီ။ ဒါပေမဲ့ သိပ်တော့မရှုပ်သေး။ ကိုယ့်ကားမီးလုံးကလည်း လဲထားတာသုံးရက်ပဲရှိသေးတာမို့ ထင်ပါရဲ့၊ အရင်ထက်တောင် ပိုလင်းနေသလို။ ဘေးကထိုင်ခုံပေါ်တင်ထားတဲ့ သားမှာတဲ့ပစ္စည်းတွေကို ဦးမြင့်မြတ်မင်းကြည့်လိုက်ပြီး ပြုံးလိုက်တယ်။ မိတဆိုးသားလေးက အေးစက်သလိုနဲ့ အဖေကိုတော့ သိပ်ကပ်ပါတယ်။
"ဟင်"
*ကျွီ ......*
'ဒီကလေးလေးက ဘာလို့ကားရှေ့ကိုရောက်လာတာလဲ။ ဟာ ...'
ဦးမြင့်မြတ်မင်း ရင်ထဲထိတ်ခနဲဖြစ်သွားပြီး ကားပေါ်ကအလျင်အမြန်ဆင်းလို့ ခွေကျသွားတဲ့ကလေးဆီ သွားလိုက်တယ်။ သူတိုက်မိတာမဟုတ်ဘူး။ ဘရိတ်မိတယ်၊ ကလေးကလည်း ရပ်နေသေးတယ်။ ပြီးမှ ခွေကျသွားတာ။ ကောက်ပွေ့လိုက်တော့ သားလေးထက်နည်းနည်းရှည်တဲ့အရပ်နဲ့ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်။ ပြင်ပဒဏ်ရာမရှိ။
"ကလေး၊ ကလေး၊ ထပါဦး။"
အိပ်ပျော်နေသလိုလေး အသက်ရှူနေပုံ။
"ကလေး၊ ထပါဦး။ ဘယ်မှလည်းမထိပါဘူး။"
ဆိုင်ကယ်တချို့နဲ့ ကားတစ်စီးလည်း ရောက်လာတယ်။
"ကျွန်တော်မတိုက်မိဘူး။"
"ကလေးက ဘာလို့မနိုးတာလဲ။ ဆေးရုံခေါ်သွားမှပေါ့။"
"ဟော၊ နိုးပြီ။"
"ကလေး၊ ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ။ ဘယ်နားနာတာရှိလဲ။"
"ဟင်း ... ဟင်"
"ကလေး ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ။ ကားနဲ့တော့ မတိုက်မိဘူးမဟုတ်လား။"
"ကားနဲ့ ... ကား ... ဟင့်အင်း၊ ဟင့်အင်း၊ သားကိုမဖမ်းပါနဲ့။ လွှတ်ပေးပါ။ ကြောက်တယ်။ လွှတ်။"
ကလေးက ရုန်းကန်ပြေးဖို့ကြံလို့ ဦးမြင့်မြတ်မင်းဆွဲထားတော့ ပိုဆိုးကုန်တယ်။ လွှတ်ပေးလိုက်ဖို့ကလည်း ကလေးပုံစံကသန့်သန့်ပြန့်ပြန့်လေး၊ အိမ်ပြေးလေးလည်းဖြစ်ပုံမရ။ မိဘနဲ့ကွဲလာပုံမို့ သေချာမေးဖို့ပြင်ပေမဲ့
"လွှတ်၊ သားကို ပြန်ပေးဆွဲဖို့မဟုတ်လား။"
ပြဿနာတွေကပိုရှုပ်သွားပြီး ရဲခေါ်တဲ့လူကလည်းခေါ်နေပြီမို့ ခုနကထိတ်ခနဲဖြစ်သွားတဲ့ရင်ဘတ်ထဲက အောင့်မျက်လာမှုကြောင့် အသက်ကိုမှန်မှန်ရှူဖို့သာ ကြိုးစားလိုက်တယ်။ ကလေးကိုတော့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က ချော့မြှူလို့။
"ကားနဲ့တိုက်မိတယ်ထင်တာ။ အခုက ကလေးကိုဖမ်းဖို့လား။"
"မထင်ရပါဘူး။"
"အိုး၊ တချို့တွေက အဲဒီလိုပဲကို။"
ပွစိပွစိပြောသံတွေက အနှောင့်အယှက်ပေးပြန်တယ်။ သူ့ဘာသာ ကားရှေ့လျှောက်လာတဲ့ကလေးက ပြဿနာတွေတန်းစီပြီး သယ်လာခဲ့တာပဲ။
"ခင်ဗျား ရဲတွေလာတဲ့အထိတော့ စောင့်ပါ။"
"ကျွန်တော်စောင့်မှာပါ။"
■
"ကျွန်မသားက လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်က သူပြန်ပေးဆွဲခံရပြီး ပိတ်လှောင်ခံခဲ့ရတာကို အခုထိအိပ်မက်ဆိုးမက်နေတုန်းပါ။ ဦးမြင့်မြတ်မင်းကို အနူးအညွတ်တောင်းပန်ပါတယ်။ သားလေးကို သေချာဆင်းကြည့်ပေးတာလည်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင်။"
ရဲစခန်းကို ကလေးမိဘတွေရောက်လာပြီးတဲ့နောက် အရာအားလုံးရှင်းလင်းသွားခဲ့တယ်။ ကလေးက သူ့အမေလက်ထဲမှာ ငြိမ်သက်လို့။ ကလေးရဲ့ဖခင်က နိုင်ငံခြားသားဖြစ်ပေမဲ့လည်း ဦးမြင့်မြတ်မင်းကို မြန်မာလိုပြောပြီး သေချာတောင်းပန်ပြီးတဲ့နောက် လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်လိုက်ကြချိန်မှာပဲ စိတ်လျှော့ချလိုက်တဲ့ ဦးမြင့်မြတ်မင်း ခွေကျသွားခဲ့တာက အဖေအိမ်ပြန်နောက်ကျလို့မျှော်နေတဲ့ သားဖြစ်သူကို အကြောင်းကြားဖို့ဖြစ်လာခဲ့ပြီ။
ကောင်းတဲ့သတင်းမဟုတ်ခဲ့လေတော့ ဦးမြင့်မြတ်မင်းရဲ့ ခြောက်နှစ်အရွယ်မိတဆိုးသားလေးခမျာ အရူးတစ်ပိုင်းနဲ့ ရဲစခန်းဆီကို အရင်ရောက်လာခဲ့ရတယ်။ မှားယွင်းတိုင်ကြားမှုအဖြစ်နဲ့သာ နားလည်လိုက်ပြီး ဆေးရုံပို့လိုက်ရတဲ့ဖခင်ဆီ ထပ်လိုက်သွားဖို့အပြင်မှာ ရဲစခန်းမှာပဲရှိနေသေးတဲ့ မှားတိုင်တဲ့ကောင်လေးဆိုတာကို သူလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ညီအစ်ကိုဖြစ်ပုံရတဲ့ ကောင်လေးနှစ်ယောက် တစ်ယောက်လက်ကိုတစ်ယောက်ကိုင်လို့။ သူအနားတိုးကပ်မလို့ပြင်တော့ အန်တီကြီးတစ်ယောက်က အဲဒီ့ကောင်လေးတွေဆီလှမ်းပြောတယ်။
"Elio လည်း မစိုးရိမ်နဲ့တော့။ ဘာမှမဖြစ်တော့ဘူး။"
'အီလီယိုတဲ့လား။ ဘယ်လိုနာမည်လဲ။ အဖေ့ကို သူမှားတိုင်လိုက်လို့ နေမကောင်းတဲ့အဖေက ဆေးရုံရောက်သွားရတာ။'
သူတွေးနေရင်းမှာပဲ ဆေးရုံသွားကြစို့ဆိုတဲ့နောက်ကို လိုက်လာခဲ့လိုက်တာ သူ့ကိုပြုံးပြတဲ့ အဖေဖြစ်သူရဲ့အပြုံးကို နောက်ဆုံးမြင်လိုက်ရပြီးနောက်မှာ ဖခင်ကို အပြီးတိုင်ဆုံးရှုံးသွားခဲ့ရပြီ။
နောက်မှသိရတာ အဖေ့ကိုမှားယွင်းစွပ်စွဲတဲ့ကောင်လေးက သူနဲ့ရွယ်တူ ကနေဒါမြန်မာကပြားတစ်ယောက်ဆိုတာပေါ့။ ဒါကြောင့် နာမည်ကတစ်မျိုးဖြစ်နေခဲ့တာ။ ငယ်သေးလို့ ကျန်တဲ့ကိစ္စတွေကိုမမှတ်မိရင်တောင် Elio ဆိုတဲ့နာမည်ကိုတော့ သေချာမှတ်ထားတယ်။ ပြီးတော့ ကနေဒါနိုင်ငံဆိုတာရယ်ပေါ့။
■
"ဆေးရုံလိုက်သွားကြစို့ ရာလေး။"
လူကြီးတစ်ယောက်ရဲ့အသံကို သူကြားလိုက်ပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကောင်လေးတစ်ယောက်က လူကြီးတစ်ယောက်ကိုလက်ဆွဲကာပါသွားရင်း သူ့လက်ထဲကအရုပ်လေး လွတ်ကျသွားတယ်။ အဲဒီ့ကောင်လေးက အရုပ်လေးကို တစ်ချက်ပဲပြန်ကြည့်ပြီး လူကြီးဆွဲခေါ်ရာကို အပြေးလေးလိုက်သွားရလို့ အရုပ်လေးကိုပြန်ကောက်မသွားနိုင်ခဲ့။ ဆေးရုံတင်လိုက်ရတဲ့ဦးလေးကြီးရဲ့ သားလေးဆိုတာဖြစ်မယ်ထင်တယ်။
သူတို့ထွက်သွားတာကို မျက်စိတစ်ဆုံးလိုက်ကြည့်နေမိရင်း အဲဒီ့ကောင်လေးရဲ့ အရုပ်လေးကိုလှည့်ကြည့်တဲ့မျက်နှာလေးက မှတ်ဉာဏ်ထဲကိုစိုက်ဝင်သွားတာ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းပါပဲ။ အဲဒီ့အရုပ်လေးကို သူသွားကောက်ယူလိုက်တယ်။ စူပါဟီးရိုးလေးက လက်လေးတစ်ဖက်ပြုတ်လုနီးပါး။
ဒီလိုမဖြစ်သင့်ဘူးမဟုတ်လား။
'ပြန်ပြင်ပေးပြီး သိမ်းထားပေးမယ်။ ထပ်ဆုံကြတဲ့အခါ ပြန်ပေးပါ့မယ်နော်။'
■■■
"Darling, Darling, get up! Earth ... I can't find him."
"What?"
"သားငယ် ... သားငယ် ..."
ညနက်သန်းခေါင် ရေသောက်ဖို့ထလာခဲ့တဲ့ ဒေါ်ဝတီနွယ်တစ်ယောက် သားနှစ်ယောက်အခန်းရှေ့ကအဖြတ် တံခါးပွင့်နေလို့ကြည့်မိတော့ မြေကမ္ဘာရှိမနေပါ။ သားကြီးကိုနှိုးပြီးမေးတော့ သူမသိလိုက်ပါဘူးဆိုပြီး အိပ်ရာကချက်ချင်းထကာ ညီဖြစ်သူကိုရှာပါတော့တယ်။ အိမ်ထဲမှာမတွေ့တာနဲ့ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ Mr. Oswald ကိုနှိုးပြီး အိမ်အပြင်ထွက်ရှာဖို့ ပြင်ရတယ်။ ကိုးနှစ်သားတစ်ယောက်က ညဘက်အပြင်ထွက်ရအောင်လည်း ဘာအကြောင်းများရှိနိုင်မလဲ။
ညဘက် အိပ်မက်ယောင်လမ်းလျှောက်တာမျိုး ဖြစ်တတ်ပေမဲ့ ဒီလိုမျိုးအိမ်ထဲကနေပျောက်သွားတာက အမြဲဖြစ်နေကျလည်းမဟုတ်။ အရင်ကဆို အိပ်တုန်းကတော့ အခန်းထဲမှာဖြစ်ပြီး မတွေ့လို့လိုက်ရှာရင် ဧည့်ခန်းဆိုဖာမှာအိပ်ပျော်နေတာတို့၊ ထမင်းစားပွဲအောက်ဝင်အိပ်နေတာတို့ ဖြစ်နေကျ။ တစ်ခါတလေတော့ သူထသွားတာနဲ့ အိမ်သားတစ်ယောက်ယောက်နဲ့ တည့်တည့်တိုးတတ်ပါတယ်။ အခုတော့ အိမ်ထဲမှာရှာမတွေ့။
သားအမိနှစ်ယောက် အိမ်ထဲမှာ သေချာထပ်ရှာကြပြီး Mr. Oswald ကတော့ အပြင်ကို ဓာတ်မီးတစ်လက်နဲ့ထွက်သွားခဲ့တယ်။ ဒေါ်ဝတီနွယ်နဲ့ သားကြီးနေဝဠာတို့ အိမ်ထဲမှာနေရာနှံ့သွားပေမဲ့ ဘယ်မှာမှမတွေ့ရ။
"Angus! Where are you? Angus!"
"သား"
"Mommy"
"တွေ့လား သား။"
"No, mommy. He's not here."
"သားအဖေနောက် လိုက်ကြည့်ရအောင်။"
သားအမိနှစ်ယောက် အပြင်ထွက်ဖို့တံခါးပေါက်ကိုရောက်တော့ ကမ္ဘာ့ကိုပွေ့ချီပြီးဝင်လာတဲ့ Mr. Oswald နဲ့ဆုံပါတယ်။
"သားငယ်"
"Shhh! He fell asleep."
"ဘယ်မှာတွေ့လာတာလဲ။"
"On the bench"
"ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး အိမ်နောက်ဖေးကခုံတန်းအထိ ရောက်သွားတာလဲ။"
"Back door was unlocked, mommy."
အိမ်ထဲလိုက်ရှာရင်း နောက်ဖေးရောက်ခဲ့တဲ့သားကြီးက ပြောလာတော့
"Darling, ဒီလိုဆို အဆင်မပြေဘူးနော်။ ဆရာဝန်ပြကြည့်ရအောင်။"
"Honey, စိတ်အေးအေးထား။ မနက်ဖြန် ဆရာဝန်ပြဖို့လုပ်လိုက်မယ်။"
"မာမီ၊ ဒီည သားတို့အခန်းမှာပဲ Angus နဲ့အိပ်လိုက်နော်။ သားက ဒယ်ဒီနဲ့အိပ်လိုက်မယ်။"
ပုံမှန်ဆို မိသားစုဝင်အချင်းချင်း ကိုယ်ပြောချင်ရာဘာသာစကားနဲ့ အလျဉ်းသင့်သလိုပြောကြပေမဲ့ တစ်ခုခုအလေးအနက်ပြောချင်ပြီဆိုရင် မြန်မာလိုသေချာပြောပေးတဲ့ ဒီသားအဖကြောင့် ဒေါ်ဝတီနွယ်စိတ်ထဲ ကြည်ကြည်လင်လင်လေး ပြန်ဖြစ်လာရတယ်။
"အငယ်ဆုံးလေးကိုလည်း ကြည့်ပေးကြပါဦး။"
"Nothing can wake your daughter up, mommy. I'll take care of her."
အဖေကိုလက်ဆွဲပြီး သားကြီးဖြစ်သူကထွက်သွားတော့ အိပ်မောကျနေပြန်တဲ့သားငယ်ရဲ့ ပါးပြင်ကို ဒေါ်ဝတီနွယ် ဖွဖွလေးနမ်းရှိုက်လိုက်တယ်။
'အမေ့နားကပျောက်မသွားပါနဲ့ သားငယ်ရယ်။'
■■■ Part (24) ဆက်ရန် ■■■
Коментарі