Chapter (1)
Chapter (2)
Chapter (3)
Chapter (4)
Chapter (5)
Chapter (6)
Chapter (7)
Characterizing
Chapter (8)
Chapter (9)
Chapter (10)
Chapter (11)
Chapter (12)
Chapter (13)
Chapter (14)
Chapter (15)
Chapter (16)
Chapter (17)
Chapter (18)
Chapter (19)
Chapter (20)
Chapter (21)
Chapter (22)
Chapter (23)
Chapter (24)
Chapter (25)
Chapter (26)
Chapter (27)
Chapter (28)
Chapter (29)
Chapter (30)
Chapter (31)
Chapter (32)
Chapter (33)
Chapter (34)
Chapter (35)
Chapter (36)
Chapter (37)
Chapter (38)
Chapter (39)
Chapter (40)
Chapter (41)
Chapter (42)
Chapter (43)
Chapter (44)
Chapter (45)
When they have a baby...
Chapter (46)
Chapter (47)
Chapter (48)
Chapter (49)
Chapter (50)
Chapter (51)
Chapter (52)
Chapter (53)
Chapter (54)
Chapter (55)
Chapter (56)
Chapter (57)
Chapter (58)
Chapter (59)
Chapter (60): Final
Chapter (35)
*ခြပ္*

"လြန္မလာနဲ႔ ေျမကမ႓ာ။ ငါ သည္းခံေနတာ အတိုင္းအတာရွိတယ္။"

ကမ႓ာဆြဲလိုက္လို႔ ယိုင္လဲေတာ့မလိုျဖစ္သြားတဲ့ သခင္က ဟန္ခ်က္ထိန္းလိုက္ရင္း ကမ႓ာ့ကိုဆြဲထိုးပစ္လိုက္မိတယ္။ အထိုးခံရလည္း အျပံဳးမပ်က္တဲ့ကမ႓ာကေတာ့

"ထပ္ထိုးဦးမလား၊ စိတ္ေျပတဲ့အထိ။"

သခင္က အိမ္ထဲျပန္လွည့္ဝင္ၿပီး တံခါးေတြပိတ္ဖို႔ႀကိဳးစားေတာ့ ကမ႓ာကလည္း အေပါက္ဝမွာကန္႔လန္႔လုပ္ၿပီး ျပန္ဆြဲထားလို႔ အိမ္ေပါက္ဝမွာတင္ ႏွစ္ေယာက္တည္းအလုပ္႐ႈပ္ေနရၿပီ။

"ဒီည သခင့္အခန္းထဲလိုက္အိပ္မွာ။"

"ေျပာရဲတယ္ေနာ္။"

"အင္း၊ လြမ္းေနတာၾကာၿပီ။"

"ဖယ္စမ္း၊"

သခင္ အားနဲ႔တြန္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္ ကမ႓ာကလည္း တံခါးကိုတြန္းဖြင့္အဝင္မို႔ အိမ္ထဲကို ႏွစ္ေယာက္သားလဲက်ပါေတာ့တယ္။

အျပန္အလွန္ေျပာဆိုေနၾကေပမဲ့ ညနက္သန္းေခါင္မို႔ ပတ္ဝန္းက်င္လည္းရွိေသးလို႔ ခပ္တိုးတိုးပဲေျပာေနၾကရာက ဝုန္းခနဲလဲက်ၾကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးခဏၿငိမ္သြားခ်ိန္ကို ကမ႓ာအခြင့္ေကာင္းယူၿပီး အိမ္တံခါးေတြကိုဆြဲပိတ္ကာ ျပန္လွည့္လာေတာ့ လူသတ္ေတာ့မယ့္အၾကည့္ေတြနဲ႔ သခင့္ပံုစံက ကမ႓ာ့မ်က္လံုးထဲေတာ့ ၾကည့္လို႔ကိုမဝပါ။

"ေျမကမ႓ာေရ၊ မင္းေတာ့ အရူးရင့္ေနၿပီ။ ဟား ဟား"

ကိုယ့္ဘာသာေျပာၿပီး ခပ္တိုးတိုးထရယ္ေတာ့ သခင့္ဆီကေန အရူးလားဆိုတဲ့အၾကည့္တစ္ခ်က္ကို ရလိုက္တယ္။

"တစ္ခုခုမလုပ္ခ်င္ဘူးလား။"

"ဘာျဖစ္တယ္။"

ေျပာရင္းနဲ႔ သခင့္အနားတိုးသြားေတာ့ ဘာကိုစိန္ေခၚမွန္းမသိသလို ၾကည့္ေနရာက သခင့္မ်က္ႏွာက ပိုၿပီးတင္းမာသြားပါၿပီ။

'မသိဘူး၊ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္။ အရင္လို ေအးစက္စက္ႀကီးမဆက္ဆံရင္ၿပီးေရာ။'

ေျမကမ႓ာက စိတ္ေဖာက္သြားတဲ့လူလိုပဲ။ အရက္မူးတယ္ဆိုတာလည္း စိတ္ထင္ရာလုပ္ဖို႔ ရဲေဆးတင္လာသလို။ ကားေပၚမွာနမ္းလိုက္ကတည္းက သခင္ေဒါသထြက္ေနခဲ့တာ မီးပြိဳင့္စိမ္းသြားလို႔ ဘာမွမလုပ္လိုက္ရ။ အိမ္ေရာက္မွ ဆြဲလားရမ္းလားေတြျဖစ္လို႔ ပိတ္ထိုးပစ္လိုက္လည္း စပ္ျဖဲျဖဲ႐ုပ္ကမပ်က္။ သခင့္အေတြးက ဒီတစ္ည ကမ႓ာ့ကို အိမ္အျပင္မွာထားဖို႔ေပမဲ့ ေျမကမ႓ာကေတာ့ သခင့္အခန္းထဲအထိဝင္အိပ္မယ္ေတြ လုပ္လာတဲ့အျပင္ အခုလည္း စိန္ေခၚေနျပန္ပါၿပီ။

"တစ္ခုခု မလုပ္ခ်င္ဘူးလားလို႔။"

ေျပာရင္းေရွ႕တိုးလာတဲ့ကမ႓ာက စိတ္ရွိလက္ရွိ ႐ိုက္ပစ္ခ်င္စရာမို႔ အက်ႌလည္ပင္းကေနဆြဲလိုက္ၿပီး သခင္လက္ရြယ္မိေတာ့ ကမ႓ာ့မ်က္လံုးေတြမွိတ္က်သြားတယ္။

"မ်က္စိဖြင့္စမ္း။ နာခ်င္ေနတယ္ေပါ့။ လာခဲ့။"

ဧည့္ခန္းထဲမွာပဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြန္းလွဲလိုက္တာကို ေျမကမ႓ာတို႔အခ်ိဳးမေျပပံုက

"ဘာလဲ၊ ဧည့္ခန္းႀကီးမွာလုပ္မွာလား။"

"မင္းကို ဘာလုပ္မယ္ထင္လို႔လဲ။"

"အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကိုယ္က လုပ္ခ်င္ေနတာ။"

"အဟက္၊ မစဥ္းစားနဲ႔။ ဒါေပမဲ့ ဒီညျဖစ္ေနတဲ့ မင္းေသာက္ခ်ိဳးကိုေတာ့ ေျပေအာင္လုပ္ေပးရမွာေပါ့။"

လဲက်ေနတဲ့ကမ႓ာ့ေဘးမွာ သခင္က မုဆိုးဒူးေထာက္ထိုင္ခ်ကာ ကမ႓ာ့ရွပ္အက်ႌရင္ဘတ္ကို ဆြဲျဖဲပစ္လိုက္တာ ၾကယ္သီးေတြလည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚကို တစ္ေတာက္ေတာက္လိမ့္ဆင္းသြားခဲ့ၿပီ။ သခင္က ဧည့္ခန္းရဲ႕စင္ေပၚမွာတင္ထားတဲ့ scented candle ဖန္ခြက္ကို ထယူတဲ့အခ်ိန္ အျပင္မွာတုန္းကေအးလို႔ဝတ္ထားတဲ့ အေပၚထပ္ဂ်ာကင္ကို ကမ႓ာခၽြတ္ပစ္လိုက္တယ္။ သခင္ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ ကမ႓ာသိလိုက္ၿပီမို႔။

ဒီလိုေနရာမွာ အသံမထြက္တဲ့ play နည္းတစ္ခုကို သခင္အလြယ္တကူေတြးလိုက္မိတယ္။ သိပ္ကိုစိတ္ပါေနတဲ့ကမ႓ာနဲ႔ ကမ႓ာ့ကို တစ္ခုခုနာက်င္ေအာင္လုပ္ခ်င္ေနတဲ့ သခင့္အတြက္ ႏွစ္ဖက္လံုးအဆင္ေျပမယ့္နည္းလို႔ပဲ သတ္မွတ္လိုက္ရင္းေပါ့။

မီးစာကိုညႇိလိုက္ၿပီး ဖေယာင္းခြက္ကိုကိုင္ရင္း ကမ႓ာ့အနားကို သခင္ျပန္ေလၽွာက္လာလိုက္တယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေျခတစ္ဖက္ဆင္းထိုင္ရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ကို ၾကမ္းေပၚေနာက္ျပန္ေထာက္ထားတဲ့ ကမ႓ာကလည္း မီးခိုးေရာင္ဆြယ္တာနဲ႔အတူ ခပ္လြင့္လြင့္ျဖစ္ေနတဲ့သခင့္ကို မမွိတ္မသုန္ၾကည့္လို႔။

"မင္းအျပစ္ကို မင္းသိလား။"

"သခင္က အျပစ္လို႔သတ္မွတ္ရင္ အျပစ္ေပါ့။"

"အဲဒီ့ေတာ့ မင္းမွာအျပစ္မရွိဘူးလို႔ ဆိုလိုခ်င္တာလား။"

"အခုအခ်ိန္မွာ အႀကီးဆံုးအျပစ္ကိုေျပာရရင္ေတာ့ သခင့္ကို f*ck ခ်င္ေနတာပဲ။"

"အဟက္၊ သတၱိေတြသိပ္ေကာင္းတယ္ေပါ့။"

ရင္ဘတ္ဟျပဲနဲ႔ ရွပ္အက်ႌပခံုးတစ္ဖက္ေလၽွာက်ေနတဲ့ ကမ႓ာ့ပံုစံက မထိတထိနဲ႔စိန္ေခၚေနသလိုပါပဲ။
စကားေျပာေနရင္း ေပ်ာ္က်ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဖေယာင္းရည္ေတြက ခြက္ထဲမွာမ်ားလာခဲ့ၿပီ။ သခင္က ကမ႓ာ့ဆံပင္ေတြကေနဆြဲယူလိုက္ၿပီး

"ထစမ္း။"

ဧည့္ခန္းဆက္တီေပၚကို ဆြဲေခၚသြားၿပီးမွ တြန္းလွဲလိုက္ၿပီး

"လက္ေတြေနာက္ပစ္ထား။ ၿပီးေတာ့ ငါ ဘာအသံမွ မၾကားခ်င္ဘူး။"

ေက်ာေအာက္ကို လက္ေတြပို႔လိုက္တဲ့ကမ႓ာ့ရင္ဘတ္ေပၚကို သခင္က ဖေယာင္းရည္ေတြေလာင္းခ်လိုက္တယ္။ ရင္ဘတ္အလယ္တည့္တည့္ တစ္ေနရာတည္းကိုပဲ ေလာင္းခ်လိုက္လို႔ ပူေလာင္သြားတဲ့ခံစားခ်က္ကို ကမ႓ာ အံႀကိတ္ခံလိုက္ရတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔မွ ထပ္ၿပီးေပ်ာ္လာတဲ့ ဖေယာင္းရည္ေတြကေတာ့ ဗိုက္ဆီကို အတန္းလိုက္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆင္းလာေနတုန္း သခင္က က်န္တဲ့လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ကမ႓ာ့ေဘာင္းဘီၾကယ္သီးနဲ႔ဇစ္ကို ျဖဳတ္ပစ္ေနတယ္။ ခ်က္နားကေန အေပၚျပန္တက္လာတဲ့ ပူေလာင္ျခင္းေတြက ရင္ညြန္႔ကေန အေပၚကိုဆက္တက္လာလို႔ ေခါင္းေမာ့လိုက္ေတာ့ လည္ပင္းေပၚကို ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။

"ဟင္း... အင္း..."

အသက္ကိုအသည္းအသန္ရႉရင္း ခပ္တိုးတိုးညည္းမိသြားေတာ့

"ညည္းသံေတာင္မၾကားခ်င္ဘူး။"

ေခါင္းေမာ့ထားရာက ေဘးဘက္ကိုေခါင္းေစာင္းလိုက္ေတာ့ ပါးေပၚကေနတစ္ဆင့္ ႏႈတ္ခမ္းဆီကိုေဘးတိုက္စီးက်လာတဲ့ ဖေယာင္းပူပူေတြေၾကာင့္ ေခါင္းကိုခါရမ္းမိသြားတဲ့အထိ။

"မေရွာင္နဲ႔၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန။"

ႏႈတ္ခမ္းေပၚထပ္က်လာတာမို႔ တဆတ္ဆတ္တုန္လာတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ကမ႓ာမထိန္းႏိုင္ခဲ့ပါ။ အသားႏုတဲ့ေနရာမို႔ မခံစားႏိုင္လို႔ထုတ္ညည္းဖို႔ကလည္း ခြင့္မေပးပါ။ ဖေယာင္းေပ်ာ္ဖို႔အခ်ိန္ယူရတာမို႔ တစ္စက္စက္သာက်ႏိုင္တာကပဲ သက္သာတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ခုနကခံစားမိတဲ့ အနံ႔သင္းသင္းေလးကိုလည္း ရုတ္တရက္မခံစားႏိုင္ေတာ့ပါ။ သခင္ခဏရပ္ေပးလိုက္လို႔ တင္းတင္းေစ့ထားမိတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ျဖည္ေလၽွာ့လိုက္ႏိုင္ၿပီ။ သခင့္ကိုၾကည့္မိေတာ့

"ဘယ္လိုလဲ၊ ငါ့ကိုနမ္းခ်င္ေသးလား။"

"အနမ္းတစ္ခ်က္ကို ဖေယာင္းစက္ေတြနဲ႔လဲရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ကေတာ့လဲမွာ သခင္"

*ျဖန္း*

ပါးကိုခပ္ဆတ္ဆတ္ရိုက္လိုက္လို႔ ကပ္ေနတဲ့ဖေယာင္းစက္တခ်ိဳ႕ ကြာက်သြားတာကို ခံစားသိလိုက္တယ္။ ဖေယာင္းစက္ကြာေစရံု ရိုက္ခ်က္ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပမဲ့ ဖေယာင္းပူထိထားတာမို႔ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း။

"ေဘာင္းဘီေတြခၽြတ္လိုက္။"

သခင့္အမိန္႔အတိုင္း ဖယ္ထုတ္လိုက္ၿပီး ျပန္လွဲခ်လိုက္ေတာ့ ေပါင္ေတြေပၚကို တစ္စက္ၿပီးတစ္စက္။ ဗိုက္ေပၚျပန္ေရာက္လိုက္၊ ေပါင္ေပၚေရာက္လိုက္နဲ႔ လြန္းထိုးေနတာကို ခံစားေနရရင္းက အေမာက္ေထာင္လာတဲ့ေကာင္ကိုလည္း မထိန္းႏိုင္ခဲ့။

"သိပ္ကိုထန္ေနတယ္ေပါ့။"

သခင္ေျပာလိုက္မွ ပိုဆိုးလာတာ သိသိသာသာ။

"မင္းလည္း ေသာက္ရူးပဲေနာ္။"

'ေသခ်ာတာေပါ့။ သခင့္ေၾကာင့္နဲ႔ သြက္သြက္ခါရူးေနတာေလ။'

ပခံုးေပၚကေလၽွာက်ေနတဲ့ ရွပ္တစ္ထည္သာ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္မွာရွိေနလို႔ သခင့္ေရွ႕မွာ အဝတ္မဲ့လုနီးပါးျဖစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အသိကပဲ စိတ္ကိုပိုၿပီးထႂကြေစခဲ့တာ။ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ သခင့္ေၾကာင့္ခ်ည္းပါပဲ။

"ေပါင္ေတြကားထား။"

ေပါင္ေတြေပၚ၊ ရင္ဘတ္နဲ႔ဗိုက္ေတြေပၚမွာ ဖေယာင္းစက္ေတြျပည့္လာၿပီး ဧည့္ခန္းထဲမွာလည္း အေမႊးနံ႔သင္းသင္းေလးက ပ်ံ႕ေနခဲ့တယ္။

"အ"

ဆီးခံုေပၚကိုက်လာတဲ့ ဖေယာင္းစက္ေၾကာင့္ အသံကထြက္မိျပန္ၿပီ။

"အခုမွ စေတာင္မစရေသးဘူး။ အသံကထြက္ျပန္ၿပီ။"

"ေတာင္းပန္ပါတယ္။"

"႐ွဴး ..."

Hard ေနတာကို ဘာနဲ႔မွမထိရလို႔ ေနရခက္ေနတဲ့ၾကားက တည့္တည့္က်လာတဲ့ဖေယာင္းစက္ေတြေၾကာင့္ လူက အၿငိမ္မေနႏိုင္ျဖစ္သြားရတယ္။

"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္းပါ။"

ထပ္က်လာေလ၊ ပိုၿပီးမာတင္းလာေလ ျဖစ္လာတာလည္း ရူးခ်င္စရာ။

"သခင္ ... အ ...

"ဘာလဲ။"

"နည္းနည္းေတာ့ ... အြန္း ... ဟြန္း ..."

"Sorry ပဲ။ နည္းနည္းေလးမွ အေလၽွာ့မေပးႏိုင္ဘူး။"

ကမ႓ာ့ပါးစပ္ကို သခင့္လက္နဲ႔ဖိပိတ္လိုက္လို႔ စကားမဆံုးခင္ရပ္သြားၿပီး လူကပါ ရူးခ်င္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ရၿပီ။

အခုအေျခအေနက ဖေယာင္းနဲ႔အုပ္ၿပီး ပံုသြင္းေနသလားမွတ္ရတယ္။ ပူတာကိုေတာင္ အသားက်သြားတဲ့အထိ ဖေယာင္းေတြအျပည့္ျဖစ္ေနၿပီ။ သခင္က ခပ္မဲ့မဲ့ျပံဳးလိုက္ၿပီး

"မထိဘဲ ၿပီးႏိုင္ရင္ေတာ့ ၿပီးလိုက္ေပါ့။"

ခက္ေတာ့ေနၿပီ။ ထိပ္ပိုင္းမွာ ဖေယာင္းေတြအုပ္မိေနတာကို ဘာနဲ႔မွလည္းမထိမကိုင္ရဘဲ ဘယ္လိုၿပီးႏိုင္မလဲ။ ေအာင့္လြန္းလို႔ ရူးေတာ့မွာပဲ။

"မရ ... မရဘူး သခင္။"

"မရလည္း အဲဒီ့အတိုင္းေနေလ။"

"မလုပ္ပါနဲ႔။"

"မင္းပဲ သိပ္တက္ႂကြေနတာေလ။"

"အဲဒါ သခင့္ေၾကာင့္ေလ။"

"အခုထိကို မေလၽွာ့ဘူး။"

"အမွန္အတိုင္းေျပာတာပဲ။ သခင့္ကိုျမင္ေနရရင္းပဲ စိတ္ပါလာတာ။ သခင္အခုလိုေတြလုပ္လို႔ အဲဒီ့လို hard သြားတာ။"

"ငါက ဘာလုပ္ျပေနလို႔လဲ။"

"ဘာမွလုပ္မျပဘဲကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ေနာက္ဆက္တြဲပါလာတာေတြပဲ။ သခင္ေရာ ဘာမွမျဖစ္တာၾကလို႔။"

တစ္စက္ကေလးမွမေလၽွာ့တဲ့ ေျမကမ႓ာကေတာ့ သခင့္ကိုပါ ရန္စေနျပန္ပါၿပီ။

"အဟက္၊ ငါက မင္းေလာက္ေတာ့မဆိုးဘူး အထန္ေကာင္ေရ။"

"ကိုယ္ကပိုၿပီး sensitive ျဖစ္ေနတာ ဘာလို႔လဲသိလား။ ကိုယ္ကပိုခ်စ္လို႔ေလ။"

မႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဆိုတဲ့ပံုစံနဲ႔ သခင္ကတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး

"ပ်င္းသြားၿပီ။ မေဆာ့ခ်င္ေတာ့ဘူး။"

ဖေယာင္းခြက္ကို မီးၿငိွမ္းလိုက္ၿပီး သခင္လွည့္ထြက္မယ္ျပင္ေတာ့ ကမ႓ာက ထထိုင္လိုက္တယ္။

"ဒီတိုင္းထားခဲ့မွာလား။"

မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး သခင္ဆက္သြားေတာ့

"အ ... သခင္၊ အင္း ..."

သခင္ ခ်က္ခ်င္းလွည့္ၾကည့္ၿပီး

"ေဟ့ေကာင္၊ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ေနတာေနာ္။"

"ဒီျခံကိုေက်ာ္ၿပီး ဟိုဘက္အိမ္ေတြအထိ အသံေရာက္စရာလား။"

အိပ္ခန္းေတြကေတာ့ အသံလံုေပမဲ့ ခပ္က်ယ္က်ယ္အသံနဲ႔ ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ညည္းေနတာႀကီးက သခင့္အတြက္ အဆင္ေျပမေန။

"အသံထြက္လာရင္ နာၿပီသာမွတ္။"

"အဲဒါဆို ဒီတိုင္းမထားခဲ့နဲ႔ေလ။"

"ေသာက္ရွက္မရွိတဲ့ေကာင္။ သြားေတာ့ မင္းအခန္းထဲကို။"

"သခင္ကလည္း ..."

"ငါ ထပ္လုပ္ရမွာလား။"

ရင္ဘတ္၊ လည္ပင္းနဲ႔ မ်က္ႏွာပါမက်န္ ဖေယာင္းစက္ေတြက်ထားလို႔ အပူထိထားတဲ့ေနရာေတြ နီေနၿပီး ဖေယာင္းတခ်ိဳ႕အုပ္ေနေသးတဲ့ လူဆိုးေကာင္ေလးကို ကမ႓ာကိုင္ထားရင္းေျပာေနတာမို႔ သခင္ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္ေတာ့မွ ကမ႓ာထရပ္ၿပီး သူ႔အခန္းဘက္ဦးတည္လိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာကေတာ့ မၾကည္မလင္။

"မင္းေဘာင္းဘီေတြ ေကာက္သြားစမ္း။"

ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ ရွပ္အက်ႌဖရိုဖရဲသာရွိတဲ့ ကမ႓ာက ျပန္လွည့္လာၿပီး ေဘာင္းဘီေတြနဲ႔ အေပၚဝတ္ကုတ္ကို ေကာက္ယူလို႔ အခန္းထဲဝင္သြားေတာ့မွ သခင္လည္း သူ႔အခန္းဆီေရာက္လာခဲ့ရတယ္။

အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က နာမည္တစ္ခုကို ခပ္တိုးတိုးညည္းရင္း စိတ္ေက်နပ္မႈရဖို႔ ႀကိဳးစားေနသလို ေနာက္ထပ္အခန္းတစ္ခုထဲက ေနာက္ထပ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကလည္း ထိုင္လိုက္၊ ထလိုက္၊ လမ္းေလၽွာက္လိုက္နဲ႔ တစ္ခုခုကိုအာရံုေျပာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားေနေလရဲ႕။

■■■

"ခိခိ၊ သားႀကိဳက္တယ္။"

"ေအးပါကြာ။ ႀကိဳက္ရင္လာစားပါ။"

ကမ႓ာအိပ္ရာႏိုးလို႔ အျပင္ထြက္လာေတာ့ ထမင္းစားပြဲဆီက အသံေတြထြက္လို႔။ နာရီၾကည့္ေတာ့ ကိုးနာရီခြဲ။ အဲဒီ့ကေလးက ဘယ္အခ်ိန္ကေရာက္ေနတာလဲလို႔ ေတြးမိၿပီး ကိုင္ေပါက္ခ်င္ေနၿပီ။ သခင့္အနား တစ္ခ်ိန္လံုးကပ္ေနတာကို သေဘာမက်ေတာ့ပါ။

"ဦးဦးအိပ္ပုပ္"

ျမင္တာနဲ႔ႏႈတ္ဆက္တာက ေမာနင္းမဟုတ္၊ အိပ္ပုပ္တဲ့။ ၾကည့္မရပါဘူးဆိုမွ အလိုက္မသိတဲ့အေကာင္ေပါက္ကို ကမ႓ာ ၿဂိဳဟ္ၾကည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။

"ဘယ္တုန္းကတည္းက ေရာက္ေနတာလဲ။"

"ေစာႀကီးတည္းက။ ဦးက အိပ္ပုပ္တာ။ သားေတာင္ မုန္႔စားၿပီးၿပီ။"

"ဘာေတြ႐ႈပ္ေနတာလဲ။"

သခင္က ဘာေတြခ်က္ေနတယ္မသိ။ ေနာင္ရိုးက ေဘးကေနမတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေမာ့ၾကည့္ကာ စပ္စုေနရာက ကမ႓ာဝင္လာလို႔ ကမ႓ာ့ဘက္လွည့္ၿပီး ဆရာလုပ္ေနျပန္တာ။

"သား ကူလုပ္ေနတာ။ ဆားဘူးလည္း ယူေပးတယ္။ ျခင္းေလးလည္း သယ္ေပးတယ္။ ဇြန္းလည္းယူေပးတယ္။"

လက္ညႇိဳးတုတ္တုတ္ေလး တထိုးထိုးနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးေထာ္ကာေျပာေနတဲ့ ေနာင္ရိုးကို သခင္က ခ်စ္စႏိုးအၾကည့္နဲ႔ ငံု႔ၾကည့္တယ္။ ကမ႓ာကေတာ့ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕လိုက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းဆီသြားေတာ့ ေနာင္ရိုးလွမ္းေအာ္တယ္။

"မကူညီတဲ့လူ စားရဘူးတဲ့။"

ေသာက္ကေလးစုတ္၊ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ အိပ္ေရာက္ေနၿပီး လူကိုအကုသိုလ္ေပးတယ္။ မၾကားခ်င္ေယာင္သာ ေဆာင္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။
မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးမွ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲျပန္ဝင္ၿပီး

"သခင္၊ ကိုယ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ။"

သခင္ကေခါင္းခါရံုပဲဆိုေပမဲ့ ေနာင္ရိုးကေတာ့ မ်က္လံုးေလးပင့္ၿပီး ပါးစပ္ကလည္း တစ္ခုခုကိုေျပာဖို႔ အားယူေနပါၿပီ။

"သခင္က ဘယ္သူလဲ။"

ကမ႓ာလက္ညႇိဳးထိုးျပေတာ့

"ရာေလးပါ။"

"အဲဒီ့ရာေလးရဲ႕နာမည္က ရာဇသခင္တဲ့။ ဒါေလးေတာင္မသိဘူးလား။"

စဥ္းစားသလိုေလးလုပ္ၿပီးမွ ကမ႓ာ့ကိုျဖတ္ခနဲျပန္ၾကည့္ကာ

"ဦးဦးက ရာေလးရဲ႕ ညီေလးေလ။"

"အင္း"

'မဟုတ္ပါဘူးဆိုမွပဲ ဒါပဲေမးေနတယ္။ အလိုက္မသိတဲ့ေကာင္ေလး။'

"ကိုကိုလို႔လည္း ေခၚဘူး။"

"ဟင္"

ကမ႓ာလည္း ေၾကာင္သြားသလို သခင္ကလည္း ကေလးကိုလွမ္းၾကည့္တယ္။ ေနာင္ရိုးဆိုတဲ့ကေလးေပါက္ကေတာ့ ေတြးေတြးဆဆနဲ႔ ပညာရွိႀကီးအထာဖမ္းၿပီး ရုပ္တည္ေလးလုပ္လို႔။
ကမ႓ာက ႐ုတ္တရက္အေတြးေပါက္ၿပီး လွစ္ခနဲျပံဳးလိုက္မိၿပီ။

"ဒါေပါ့။ မင္းမွန္တယ္၊ ေနာင္ရိုး။ ကိုကို၊ သား ဘာကူေပးရမလဲ။"

သခင့္အၾကည့္က ကမ႓ာ့ဆီကို ဒိုင္းခနဲေရာက္ခ်လာေပမဲ့ ကေလးကလည္းရွိေနေတာ့ ဘာမွေတာ့မေျပာပါ။

"ဘာကူေပးရဦးမလဲ ကိုကို။"

"မလိုဘူး။ အားလံုးၿပီးၿပီ။"

မီးခလုတ္ပိတ္ၿပီး ပန္းကန္ေတြခြက္ေတြကိုထပ္ကာ ေဘစင္ဆီေရာက္သြားတဲ့သခင္ မ်က္ႏွာကေတာ့ မၾကည္ပါ။ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ရယ္ခ်င္တာကိုထိန္းလိုက္ၿပီး

"ေပးပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ေဆးေပးပါ့မယ္ ကိုကိုရဲ႕။"

"မင္း ..."

ရန္ေတြ႕ေတာ့မယ့္သခင့္ကို ေနာင္ရိုးေလးရွိေၾကာင္း မ်က္စပစ္ျပလိုက္ေတာ့ ေဒါသေတြမ်ိဳခ်လိုက္ရတဲ့ပံုနဲ႔။ သခင္ ပန္းကန္ေတြထားခဲ့ၿပီး လက္ေဆးကာ ေနာင္ရိုးေလးဘက္လွည့္လိုက္တယ္။

"ကဲ၊ ဘာလုပ္ခ်င္ေသးလဲ။ ဗိုက္ကိုလည္းၾကည့္ပါဦး၊ ေဖာင္းကားလို႔ကြာ။"

"သားသား ဟင္းျမည္းတာမ်ားသြားတယ္။ ဟီဟိ။ ေဆာ့မယ္ေလ။"

"ဦးဦး နားပါရေစဦးကြ။"

"နားမွာလား။ နားေလ။ သားက အခန္းထဲမွာ ေဆာ့မယ္ေလ။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေဆာ့မွာပါ။"

"အင္း၊ သြားၾကမယ္။"

'ဘာျဖစ္တယ္။ အခန္းထဲအထိ လိုက္ေဆာ့ဦးမယ္တဲ့လား။ တအားေတြလြန္ေနၿပီ ေနာင္ရိုး။ မင္း သခင့္အနားကပ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားသြားၿပီ။'

ထုတ္မေျပာရဲတဲ့ ေပါက္ကြဲသံစဥ္ေတြက ကမ႓ာ့ေခါင္းထဲမွာ တဝုန္းဝုန္းနဲ႔။

.

"ဦးဦးရာေလး၊ ဒီအိမ္က ေခါင္မိုး ရွည္ႀကီးပဲ။"

"အဲဒါ ဘုရားေက်ာင္းလို႔ေခၚတယ္။"

"ဘုရားလား။ ဦးေတာ္။"

လက္အုပ္ေလးခ်ီလိုက္တဲ့ ေနာင္ရိုးေၾကာင့္ သခင္ရယ္မိတယ္။

"ဦး ရွင္းျပမယ္။ သား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသိလား။"

"သိတယ္၊ သိတယ္။ ေမေမတို႔နဲ႔ အလႉလိုက္သြားတာ။ ဘုန္းဘုန္းေတြရွိတယ္။ ကိုရင္ေတြရွိတယ္။ မုန္႔ေတြလည္း မ်ားႀကီးရွိတယ္ေလ။"

"ဟား ဟား၊ ဟုတ္ပါၿပီ။ အဲဒီ့ထဲကလူေတြမွာ သူတို႔ကိုးကြယ္တဲ့ဘုရား ရွိၾကတယ္။ အဲဒီ့ဘုရားကို အဲဒီလို ဘုရားေက်ာင္းေတြမွာ ကန္ေတာ့ၾကတာေပါ့။ အဲဒီ့လူေတြကို ခရစ္ယာန္ေတြလို႔ ေခၚတယ္။ ဒီမွာလည္း အဲဒီ့လိုဘုရားေက်ာင္းေတြ ရွိတယ္ ကေလးရဲ႕။"

သခင့္စာအုပ္ေတြထဲက တစ္အုပ္ကိုၾကည့္ၿပီး ဘုရားေက်ာင္းရယ္၊ ဓမၼေတးရြတ္ဖတ္ေနတဲ့ပံုရယ္ကိုျမင္ၿပီး ေမးေနတာေၾကာင့္ သခင္ရွင္းျပေနရျခင္း။

"သားတို႔ ဘုရားသြားသလိုလား။"

"ဟုတ္တယ္။ ဦးတို႔က ဘုရားသြားတယ္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားတယ္။ သူတို႔က ဘုရားေက်ာင္းသြားၾကတယ္။ သူတို႔က ခရစ္ယာန္၊ ဦးတို႔က ဗုဒၶဘာသာကိုးကြယ္တယ္။ အဲဒီလိုကြာတာ။"

"မေခၚတတ္ဘူး။"

"ဦးေျပာတာေတာ့ နားလည္တယ္မလား။"

"ဟုတ္၊ သိသြားၿပီ။ ဟာ၊ သတိရၿပီ။ သားညီမေလးဆီသြားတုန္းက လမ္းမွာေတြ႕ခဲ့တာ ဒီေက်ာင္းနဲ႔တူတယ္သိလား။ ဒီလိုဟာေလးရွိတယ္။"

လက္ဝါးကပ္တိုင္ပံုစံကို လက္ေလးေထာက္ၿပီးေျပာေနတာေၾကာင့္

"အင္း၊ ဟုတ္တယ္။ အဲဒါ ဘုရားေက်ာင္း။ Church လို႔ေခၚတယ္။"

"Chur"

မပီ့တပီလိုက္ရြတ္တဲ့ ေနာင္ရိုး။

"ဟား ဟား၊ အသံထြက္တတ္သလိုသာ ထြက္ေတာ့ကြာ။"

တံခါးဖြင့္ထားတဲ့အခန္းထဲက စကားသံေတြကို ကမ႓ာအတိုင္းသားၾကားေနရတယ္။ ေနာင္ရိုးအေမးအျမန္းထူပံုနဲ႔ သခင္က နားရမွာတဲ့လား။ သူ႔အိမ္ကလည္း ျပန္ကိုမေခၚဘူး။

"ေနာင္ရိုး၊ လာခဲ့။ ဦးနဲ႔ေဆာ့မယ္။"

ကမ႓ာ့ကို မယံုသလိုလွည့္ၾကည့္ရွာတယ္။

"လာေလ။ ဦးဦးရာေလး နားပါေစကြာ။"

ဒီေတာ့မွ ခုတင္ေပၚကေန ေနာက္ျပန္ေလးကုပ္တြယ္ၿပီး ေလၽွာဆင္းေနပါရဲ႕။

"မင္းက စကားမ်ားလိုက္တာ။"

"အဲဒီ့အရြယ္ေတြက သိခ်င္တာမ်ားတယ္ ေျမကမ႓ာ။ သူတို႔သိခ်င္တာကို မတားဆီးရဘူး။ မေမးရဘူးဆိုရင္ ေနာက္ကိုလည္း သိခ်င္တာကိုမေမးရဲေတာ့ဘဲ ျဖစ္သြားရင္ မေကာင္းဘူး။"

"ဟုတ္"

'ဟုတ္ကဲ့ပါ ေမတၱာရွင္ေလးရယ္။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး စိတ္ရွည္ပါ့မယ္။'

လက္ကိုလာကိုင္တဲ့ေနာင္ရိုးေလးကို ေမွာက္လ်က္ေလးေပြ႕ခ်ီလိုက္ၿပီး

"ေလယာဥ္စီးမယ္ကြ။"

"အား၊ ခိခိ။ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ... ဦးဦးေရ ... ဟီဟိ ..."

ကမ႓ာ့လက္ေပၚမွာ ေလထဲဝဲေနလို႔ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာေနတဲ့ ေနာင္ရိုးေလးက ရပ္သြားလည္း ထပ္ၿပီးပ်ံခိုင္းလို႔မဆံုးေတာ့ပါ။

"ေတာ္ၿပီ၊ ေမာတယ္ကြ။"

"တစ္ခါပဲ၊ တစ္ခါပဲ။"

"ေဟ့ေကာင္၊ ငါးခါရွိၿပီ။"

"တစ္ခါပဲလို႔။"

ေနာက္တစ္ခါပ်ံၿပီးေတာ့ ကမ႓ာလည္း ၾကမ္းေပၚပက္လက္။ ေနာင္ရိုးလည္း ကမ႓ာ့ေဘးမွာ ပံုလ်က္သားေလးလဲၿပီး ရယ္ေမာလို႔။
ဒီျမင္ကြင္းကို တံခါးေဘာင္ကိုမွီၾကည့္ရင္း ခပ္ဖြဖြအျပံဳးနဲ႔ အေတြးတခ်ိဳ႕ရြက္လႊင့္ေနတဲ့ သခင့္အျမင္အာရံုမွာေတာ့ ဦးျမင့္ျမတ္မင္းနဲ႔ ရာဇသခင္ေလးက ေဆာ့ကစားလို႔။

■■■ Part (36) ဆက္ရန္ ■■■


*ခွပ်*

"လွန်မလာနဲ့ မြေကမ္ဘာ။ ငါ သည်းခံနေတာ အတိုင်းအတာရှိတယ်။"

ကမ္ဘာဆွဲလိုက်လို့ ယိုင်လဲတော့မလိုဖြစ်သွားတဲ့ သခင်က ဟန်ချက်ထိန်းလိုက်ရင်း ကမ္ဘာ့ကိုဆွဲထိုးပစ်လိုက်မိတယ်။ အထိုးခံရလည်း အပြုံးမပျက်တဲ့ကမ္ဘာကတော့

"ထပ်ထိုးဦးမလား၊ စိတ်ပြေတဲ့အထိ။"

သခင်က အိမ်ထဲပြန်လှည့်ဝင်ပြီး တံခါးတွေပိတ်ဖို့ကြိုးစားတော့ ကမ္ဘာကလည်း အပေါက်ဝမှာကန့်လန့်လုပ်ပြီး ပြန်ဆွဲထားလို့ အိမ်ပေါက်ဝမှာတင် နှစ်ယောက်တည်းအလုပ်ရှုပ်နေရပြီ။

"ဒီည သခင့်အခန်းထဲလိုက်အိပ်မှာ။"

"ပြောရဲတယ်နော်။"

"အင်း၊ လွမ်းနေတာကြာပြီ။"

"ဖယ်စမ်း၊"

သခင် အားနဲ့တွန်းလိုက်တဲ့အချိန် ကမ္ဘာကလည်း တံခါးကိုတွန်းဖွင့်အဝင်မို့ အိမ်ထဲကို နှစ်ယောက်သားလဲကျပါတော့တယ်။

အပြန်အလှန်ပြောဆိုနေကြပေမဲ့ ညနက်သန်းခေါင်မို့ ပတ်ဝန်းကျင်လည်းရှိသေးလို့ ခပ်တိုးတိုးပဲပြောနေကြရာက ဝုန်းခနဲလဲကျကြတော့ နှစ်ယောက်လုံးခဏငြိမ်သွားချိန်ကို ကမ္ဘာအခွင့်ကောင်းယူပြီး အိမ်တံခါးတွေကိုဆွဲပိတ်ကာ ပြန်လှည့်လာတော့ လူသတ်တော့မယ့်အကြည့်တွေနဲ့ သခင့်ပုံစံက ကမ္ဘာ့မျက်လုံးထဲတော့ ကြည့်လို့ကိုမဝပါ။

"မြေကမ္ဘာရေ၊ မင်းတော့ အရူးရင့်နေပြီ။ ဟား ဟား"

ကိုယ့်ဘာသာပြောပြီး ခပ်တိုးတိုးထရယ်တော့ သခင့်ဆီကနေ အရူးလားဆိုတဲ့အကြည့်တစ်ချက်ကို ရလိုက်တယ်။

"တစ်ခုခုမလုပ်ချင်ဘူးလား။"

"ဘာဖြစ်တယ်။"

ပြောရင်းနဲ့ သခင့်အနားတိုးသွားတော့ ဘာကိုစိန်ခေါ်မှန်းမသိသလို ကြည့်နေရာက သခင့်မျက်နှာက ပိုပြီးတင်းမာသွားပါပြီ။

'မသိဘူး၊ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်။ အရင်လို အေးစက်စက်ကြီးမဆက်ဆံရင်ပြီးရော။'

မြေကမ္ဘာက စိတ်ဖောက်သွားတဲ့လူလိုပဲ။ အရက်မူးတယ်ဆိုတာလည်း စိတ်ထင်ရာလုပ်ဖို့ ရဲဆေးတင်လာသလို။ ကားပေါ်မှာနမ်းလိုက်ကတည်းက သခင်ဒေါသထွက်နေခဲ့တာ မီးပွိုင့်စိမ်းသွားလို့ ဘာမှမလုပ်လိုက်ရ။ အိမ်ရောက်မှ ဆွဲလားရမ်းလားတွေဖြစ်လို့ ပိတ်ထိုးပစ်လိုက်လည်း စပ်ဖြဲဖြဲရုပ်ကမပျက်။ သခင့်အတွေးက ဒီတစ်ည ကမ္ဘာ့ကို အိမ်အပြင်မှာထားဖို့ပေမဲ့ မြေကမ္ဘာကတော့ သခင့်အခန်းထဲအထိဝင်အိပ်မယ်တွေ လုပ်လာတဲ့အပြင် အခုလည်း စိန်ခေါ်နေပြန်ပါပြီ။

"တစ်ခုခု မလုပ်ချင်ဘူးလားလို့။"

ပြောရင်းရှေ့တိုးလာတဲ့ကမ္ဘာက စိတ်ရှိလက်ရှိ ရိုက်ပစ်ချင်စရာမို့ အင်္ကျီလည်ပင်းကနေဆွဲလိုက်ပြီး သခင်လက်ရွယ်မိတော့ ကမ္ဘာ့မျက်လုံးတွေမှိတ်ကျသွားတယ်။

"မျက်စိဖွင့်စမ်း။ နာချင်နေတယ်ပေါ့။ လာခဲ့။"

ဧည့်ခန်းထဲမှာပဲ ကြမ်းပြင်ပေါ်တွန်းလှဲလိုက်တာကို မြေကမ္ဘာတို့အချိုးမပြေပုံက

"ဘာလဲ၊ ဧည့်ခန်းကြီးမှာလုပ်မှာလား။"

"မင်းကို ဘာလုပ်မယ်ထင်လို့လဲ။"

"အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ကိုယ်က လုပ်ချင်နေတာ။"

"အဟက်၊ မစဉ်းစားနဲ့။ ဒါပေမဲ့ ဒီညဖြစ်နေတဲ့ မင်းသောက်ချိုးကိုတော့ ပြေအောင်လုပ်ပေးရမှာပေါ့။"

လဲကျနေတဲ့ကမ္ဘာ့ဘေးမှာ သခင်က မုဆိုးဒူးထောက်ထိုင်ချကာ ကမ္ဘာ့ရှပ်အင်္ကျီရင်ဘတ်ကို ဆွဲဖြဲပစ်လိုက်တာ ကြယ်သီးတွေလည်း ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို တစ်တောက်တောက်လိမ့်ဆင်းသွားခဲ့ပြီ။ သခင်က ဧည့်ခန်းရဲ့စင်ပေါ်မှာတင်ထားတဲ့ scented candle ဖန်ခွက်ကို ထယူတဲ့အချိန် အပြင်မှာတုန်းကအေးလို့ဝတ်ထားတဲ့ အပေါ်ထပ်ဂျာကင်ကို ကမ္ဘာချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ သခင်ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာ ကမ္ဘာသိလိုက်ပြီမို့။

ဒီလိုနေရာမှာ အသံမထွက်တဲ့ play နည်းတစ်ခုကို သခင်အလွယ်တကူတွေးလိုက်မိတယ်။ သိပ်ကိုစိတ်ပါနေတဲ့ကမ္ဘာနဲ့ ကမ္ဘာ့ကို တစ်ခုခုနာကျင်အောင်လုပ်ချင်နေတဲ့ သခင့်အတွက် နှစ်ဖက်လုံးအဆင်ပြေမယ့်နည်းလို့ပဲ သတ်မှတ်လိုက်ရင်းပေါ့။

မီးစာကိုညှိလိုက်ပြီး ဖယောင်းခွက်ကိုကိုင်ရင်း ကမ္ဘာ့အနားကို သခင်ပြန်လျှောက်လာလိုက်တယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ် ခြေတစ်ဖက်ဆင်းထိုင်ရင်း လက်နှစ်ဖက်ကို ကြမ်းပေါ်နောက်ပြန်ထောက်ထားတဲ့ ကမ္ဘာကလည်း မီးခိုးရောင်ဆွယ်တာနဲ့အတူ ခပ်လွင့်လွင့်ဖြစ်နေတဲ့သခင့်ကို မမှိတ်မသုန်ကြည့်လို့။

"မင်းအပြစ်ကို မင်းသိလား။"

"သခင်က အပြစ်လို့သတ်မှတ်ရင် အပြစ်ပေါ့။"

"အဲဒီ့တော့ မင်းမှာအပြစ်မရှိဘူးလို့ ဆိုလိုချင်တာလား။"

"အခုအချိန်မှာ အကြီးဆုံးအပြစ်ကိုပြောရရင်တော့ သခင့်ကို f*ck ချင်နေတာပဲ။"

"အဟက်၊ သတ္တိတွေသိပ်ကောင်းတယ်ပေါ့။"

ရင်ဘတ်ဟပြဲနဲ့ ရှပ်အင်္ကျီပခုံးတစ်ဖက်လျှောကျနေတဲ့ ကမ္ဘာ့ပုံစံက မထိတထိနဲ့စိန်ခေါ်နေသလိုပါပဲ။
စကားပြောနေရင်း ပျော်ကျနေပြီဖြစ်တဲ့ ဖယောင်းရည်တွေက ခွက်ထဲမှာများလာခဲ့ပြီ။ သခင်က ကမ္ဘာ့ဆံပင်တွေကနေဆွဲယူလိုက်ပြီး

"ထစမ်း။"

ဧည့်ခန်းဆက်တီပေါ်ကို ဆွဲခေါ်သွားပြီးမှ တွန်းလှဲလိုက်ပြီး

"လက်တွေနောက်ပစ်ထား။ ပြီးတော့ ငါ ဘာအသံမှ မကြားချင်ဘူး။"

ကျောအောက်ကို လက်တွေပို့လိုက်တဲ့ကမ္ဘာ့ရင်ဘတ်ပေါ်ကို သခင်က ဖယောင်းရည်တွေလောင်းချလိုက်တယ်။ ရင်ဘတ်အလယ်တည့်တည့် တစ်နေရာတည်းကိုပဲ လောင်းချလိုက်လို့ ပူလောင်သွားတဲ့ခံစားချက်ကို ကမ္ဘာ အံကြိတ်ခံလိုက်ရတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့မှ ထပ်ပြီးပျော်လာတဲ့ ဖယောင်းရည်တွေကတော့ ဗိုက်ဆီကို အတန်းလိုက် ဖြည်းဖြည်းချင်းဆင်းလာနေတုန်း သခင်က ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကမ္ဘာ့ဘောင်းဘီကြယ်သီးနဲ့ဇစ်ကို ဖြုတ်ပစ်နေတယ်။ ချက်နားကနေ အပေါ်ပြန်တက်လာတဲ့ ပူလောင်ခြင်းတွေက ရင်ညွန့်ကနေ အပေါ်ကိုဆက်တက်လာလို့ ခေါင်းမော့လိုက်တော့ လည်ပင်းပေါ်ကို ရောက်လာခဲ့ပြီ။

"ဟင်း... အင်း..."

အသက်ကိုအသည်းအသန်ရှူရင်း ခပ်တိုးတိုးညည်းမိသွားတော့

"ညည်းသံတောင်မကြားချင်ဘူး။"

ခေါင်းမော့ထားရာက ဘေးဘက်ကိုခေါင်းစောင်းလိုက်တော့ ပါးပေါ်ကနေတစ်ဆင့် နှုတ်ခမ်းဆီကိုဘေးတိုက်စီးကျလာတဲ့ ဖယောင်းပူပူတွေကြောင့် ခေါင်းကိုခါရမ်းမိသွားတဲ့အထိ။

"မရှောင်နဲ့၊ ငြိမ်ငြိမ်နေ။"

နှုတ်ခမ်းပေါ်ထပ်ကျလာတာမို့ တဆတ်ဆတ်တုန်လာတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ကမ္ဘာမထိန်းနိုင်ခဲ့ပါ။ အသားနုတဲ့နေရာမို့ မခံစားနိုင်လို့ထုတ်ညည်းဖို့ကလည်း ခွင့်မပေးပါ။ ဖယောင်းပျော်ဖို့အချိန်ယူရတာမို့ တစ်စက်စက်သာကျနိုင်တာကပဲ သက်သာတယ်လို့ ဆိုရမယ်။ ခုနကခံစားမိတဲ့ အနံ့သင်းသင်းလေးကိုလည်း ရုတ်တရက်မခံစားနိုင်တော့ပါ။ သခင်ခဏရပ်ပေးလိုက်လို့ တင်းတင်းစေ့ထားမိတဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ဖြည်လျှော့လိုက်နိုင်ပြီ။ သခင့်ကိုကြည့်မိတော့

"ဘယ်လိုလဲ၊ ငါ့ကိုနမ်းချင်သေးလား။"

"အနမ်းတစ်ချက်ကို ဖယောင်းစက်တွေနဲ့လဲရမယ်ဆိုရင် ကိုယ်ကတော့လဲမှာ သခင်"

*ဖြန်း*

ပါးကိုခပ်ဆတ်ဆတ်ရိုက်လိုက်လို့ ကပ်နေတဲ့ဖယောင်းစက်တချို့ ကွာကျသွားတာကို ခံစားသိလိုက်တယ်။ ဖယောင်းစက်ကွာစေရုံ ရိုက်ချက်ခပ်ပျော့ပျော့ပေမဲ့ ဖယောင်းပူထိထားတာမို့ စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်း။

"ဘောင်းဘီတွေချွတ်လိုက်။"

သခင့်အမိန့်အတိုင်း ဖယ်ထုတ်လိုက်ပြီး ပြန်လှဲချလိုက်တော့ ပေါင်တွေပေါ်ကို တစ်စက်ပြီးတစ်စက်။ ဗိုက်ပေါ်ပြန်ရောက်လိုက်၊ ပေါင်ပေါ်ရောက်လိုက်နဲ့ လွန်းထိုးနေတာကို ခံစားနေရရင်းက အမောက်ထောင်လာတဲ့ကောင်ကိုလည်း မထိန်းနိုင်ခဲ့။

"သိပ်ကိုထန်နေတယ်ပေါ့။"

သခင်ပြောလိုက်မှ ပိုဆိုးလာတာ သိသိသာသာ။

"မင်းလည်း သောက်ရူးပဲနော်။"

'သေချာတာပေါ့။ သခင့်ကြောင့်နဲ့ သွက်သွက်ခါရူးနေတာလေ။'

ပခုံးပေါ်ကလျှောကျနေတဲ့ ရှပ်တစ်ထည်သာ ခန္ဓာကိုယ်အောက်မှာရှိနေလို့ သခင့်ရှေ့မှာ အဝတ်မဲ့လုနီးပါးဖြစ်နေတယ်ဆိုတဲ့ အသိကပဲ စိတ်ကိုပိုပြီးထကြွစေခဲ့တာ။ အဓိကအကြောင်းအရင်းကတော့ သခင့်ကြောင့်ချည်းပါပဲ။

"ပေါင်တွေကားထား။"

ပေါင်တွေပေါ်၊ ရင်ဘတ်နဲ့ဗိုက်တွေပေါ်မှာ ဖယောင်းစက်တွေပြည့်လာပြီး ဧည့်ခန်းထဲမှာလည်း အမွှေးနံ့သင်းသင်းလေးက ပျံ့နေခဲ့တယ်။

"အ"

ဆီးခုံပေါ်ကိုကျလာတဲ့ ဖယောင်းစက်ကြောင့် အသံကထွက်မိပြန်ပြီ။

"အခုမှ စတောင်မစရသေးဘူး။ အသံကထွက်ပြန်ပြီ။"

"တောင်းပန်ပါတယ်။"

"ရှူး ..."

Hard နေတာကို ဘာနဲ့မှမထိရလို့ နေရခက်နေတဲ့ကြားက တည့်တည့်ကျလာတဲ့ဖယောင်းစက်တွေကြောင့် လူက အငြိမ်မနေနိုင်ဖြစ်သွားရတယ်။

"ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်းပါ။"

ထပ်ကျလာလေ၊ ပိုပြီးမာတင်းလာလေ ဖြစ်လာတာလည်း ရူးချင်စရာ။

"သခင် ... အ ...

"ဘာလဲ။"

"နည်းနည်းတော့ ... အွန်း ... ဟွန်း ..."

"Sorry ပဲ။ နည်းနည်းလေးမှ အလျှော့မပေးနိုင်ဘူး။"

ကမ္ဘာ့ပါးစပ်ကို သခင့်လက်နဲ့ဖိပိတ်လိုက်လို့ စကားမဆုံးခင်ရပ်သွားပြီး လူကပါ ရူးချင်လောက်အောင်ဖြစ်ရပြီ။

အခုအခြေအနေက ဖယောင်းနဲ့အုပ်ပြီး ပုံသွင်းနေသလားမှတ်ရတယ်။ ပူတာကိုတောင် အသားကျသွားတဲ့အထိ ဖယောင်းတွေအပြည့်ဖြစ်နေပြီ။ သခင်က ခပ်မဲ့မဲ့ပြုံးလိုက်ပြီး

"မထိဘဲ ပြီးနိုင်ရင်တော့ ပြီးလိုက်ပေါ့။"

ခက်တော့နေပြီ။ ထိပ်ပိုင်းမှာ ဖယောင်းတွေအုပ်မိနေတာကို ဘာနဲ့မှလည်းမထိမကိုင်ရဘဲ ဘယ်လိုပြီးနိုင်မလဲ။ အောင့်လွန်းလို့ ရူးတော့မှာပဲ။

"မရ ... မရဘူး သခင်။"

"မရလည်း အဲဒီ့အတိုင်းနေလေ။"

"မလုပ်ပါနဲ့။"

"မင်းပဲ သိပ်တက်ကြွနေတာလေ။"

"အဲဒါ သခင့်ကြောင့်လေ။"

"အခုထိကို မလျှော့ဘူး။"

"အမှန်အတိုင်းပြောတာပဲ။ သခင့်ကိုမြင်နေရရင်းပဲ စိတ်ပါလာတာ။ သခင်အခုလိုတွေလုပ်လို့ အဲဒီ့လို hard သွားတာ။"

"ငါက ဘာလုပ်ပြနေလို့လဲ။"

"ဘာမှလုပ်မပြဘဲကို ချစ်လွန်းလို့ နောက်ဆက်တွဲပါလာတာတွေပဲ။ သခင်ရော ဘာမှမဖြစ်တာကြလို့။"

တစ်စက်ကလေးမှမလျှော့တဲ့ မြေကမ္ဘာကတော့ သခင့်ကိုပါ ရန်စနေပြန်ပါပြီ။

"အဟက်၊ ငါက မင်းလောက်တော့မဆိုးဘူး အထန်ကောင်ရေ။"

"ကိုယ်ကပိုပြီး sensitive ဖြစ်နေတာ ဘာလို့လဲသိလား။ ကိုယ်ကပိုချစ်လို့လေ။"

မနိုင်တော့ပါဘူးဆိုတဲ့ပုံစံနဲ့ သခင်ကတစ်ချက်ကြည့်ပြီး

"ပျင်းသွားပြီ။ မဆော့ချင်တော့ဘူး။"

ဖယောင်းခွက်ကို မီးငြှိမ်းလိုက်ပြီး သခင်လှည့်ထွက်မယ်ပြင်တော့ ကမ္ဘာက ထထိုင်လိုက်တယ်။

"ဒီတိုင်းထားခဲ့မှာလား။"

မကြားချင်ယောင်ဆောင်ပြီး သခင်ဆက်သွားတော့

"အ ... သခင်၊ အင်း ..."

သခင် ချက်ချင်းလှည့်ကြည့်ပြီး

"ဟေ့ကောင်၊ ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့နေတာနော်။"

"ဒီခြံကိုကျော်ပြီး ဟိုဘက်အိမ်တွေအထိ အသံရောက်စရာလား။"

အိပ်ခန်းတွေကတော့ အသံလုံပေမဲ့ ခပ်ကျယ်ကျယ်အသံနဲ့ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်ညည်းနေတာကြီးက သခင့်အတွက် အဆင်ပြေမနေ။

"အသံထွက်လာရင် နာပြီသာမှတ်။"

"အဲဒါဆို ဒီတိုင်းမထားခဲ့နဲ့လေ။"

"သောက်ရှက်မရှိတဲ့ကောင်။ သွားတော့ မင်းအခန်းထဲကို။"

"သခင်ကလည်း ..."

"ငါ ထပ်လုပ်ရမှာလား။"

ရင်ဘတ်၊ လည်ပင်းနဲ့ မျက်နှာပါမကျန် ဖယောင်းစက်တွေကျထားလို့ အပူထိထားတဲ့နေရာတွေ နီနေပြီး ဖယောင်းတချို့အုပ်နေသေးတဲ့ လူဆိုးကောင်လေးကို ကမ္ဘာကိုင်ထားရင်းပြောနေတာမို့ သခင်ခြိမ်းခြောက်လိုက်တော့မှ ကမ္ဘာထရပ်ပြီး သူ့အခန်းဘက်ဦးတည်လိုက်တယ်။ မျက်နှာကတော့ မကြည်မလင်။

"မင်းဘောင်းဘီတွေ ကောက်သွားစမ်း။"

ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှာ ရှပ်အင်္ကျီဖရိုဖရဲသာရှိတဲ့ ကမ္ဘာက ပြန်လှည့်လာပြီး ဘောင်းဘီတွေနဲ့ အပေါ်ဝတ်ကုတ်ကို ကောက်ယူလို့ အခန်းထဲဝင်သွားတော့မှ သခင်လည်း သူ့အခန်းဆီရောက်လာခဲ့ရတယ်။

အခန်းတစ်ခန်းထဲမှာ ကောင်လေးတစ်ယောက်က နာမည်တစ်ခုကို ခပ်တိုးတိုးညည်းရင်း စိတ်ကျေနပ်မှုရဖို့ ကြိုးစားနေသလို နောက်ထပ်အခန်းတစ်ခုထဲက နောက်ထပ်ကောင်လေးတစ်ယောက်ကလည်း ထိုင်လိုက်၊ ထလိုက်၊ လမ်းလျှောက်လိုက်နဲ့ တစ်ခုခုကိုအာရုံပြောင်းဖို့ ကြိုးစားနေလေရဲ့။

■■■

"ခိခိ၊ သားကြိုက်တယ်။"

"အေးပါကွာ။ ကြိုက်ရင်လာစားပါ။"

ကမ္ဘာအိပ်ရာနိုးလို့ အပြင်ထွက်လာတော့ ထမင်းစားပွဲဆီက အသံတွေထွက်လို့။ နာရီကြည့်တော့ ကိုးနာရီခွဲ။ အဲဒီ့ကလေးက ဘယ်အချိန်ကရောက်နေတာလဲလို့ တွေးမိပြီး ကိုင်ပေါက်ချင်နေပြီ။ သခင့်အနား တစ်ချိန်လုံးကပ်နေတာကို သဘောမကျတော့ပါ။

"ဦးဦးအိပ်ပုပ်"

မြင်တာနဲ့နှုတ်ဆက်တာက မောနင်းမဟုတ်၊ အိပ်ပုပ်တဲ့။ ကြည့်မရပါဘူးဆိုမှ အလိုက်မသိတဲ့အကောင်ပေါက်ကို ကမ္ဘာ ဂြိုဟ်ကြည့်ကြည့်လိုက်တယ်။

"ဘယ်တုန်းကတည်းက ရောက်နေတာလဲ။"

"စောကြီးတည်းက။ ဦးက အိပ်ပုပ်တာ။ သားတောင် မုန့်စားပြီးပြီ။"

"ဘာတွေရှုပ်နေတာလဲ။"

သခင်က ဘာတွေချက်နေတယ်မသိ။ နောင်ရိုးက ဘေးကနေမတ်တပ်ရပ်ပြီး မော့ကြည့်ကာ စပ်စုနေရာက ကမ္ဘာဝင်လာလို့ ကမ္ဘာ့ဘက်လှည့်ပြီး ဆရာလုပ်နေပြန်တာ။

"သား ကူလုပ်နေတာ။ ဆားဘူးလည်း ယူပေးတယ်။ ခြင်းလေးလည်း သယ်ပေးတယ်။ ဇွန်းလည်းယူပေးတယ်။"

လက်ညှိုးတုတ်တုတ်လေး တထိုးထိုးနဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးထော်ကာပြောနေတဲ့ နောင်ရိုးကို သခင်က ချစ်စနိုးအကြည့်နဲ့ ငုံ့ကြည့်တယ်။ ကမ္ဘာကတော့ နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းဆီသွားတော့ နောင်ရိုးလှမ်းအော်တယ်။

"မကူညီတဲ့လူ စားရဘူးတဲ့။"

သောက်ကလေးစုတ်၊ မနက်မိုးလင်းတာနဲ့ အိပ်ရောက်နေပြီး လူကိုအကုသိုလ်ပေးတယ်။ မကြားချင်ယောင်သာ ဆောင်နေလိုက်တော့တယ်။
မျက်နှာသစ်ပြီးမှ မီးဖိုချောင်ထဲပြန်ဝင်ပြီး

"သခင်၊ ကိုယ် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ။"

သခင်ကခေါင်းခါရုံပဲဆိုပေမဲ့ နောင်ရိုးကတော့ မျက်လုံးလေးပင့်ပြီး ပါးစပ်ကလည်း တစ်ခုခုကိုပြောဖို့ အားယူနေပါပြီ။

"သခင်က ဘယ်သူလဲ။"

ကမ္ဘာလက်ညှိုးထိုးပြတော့

"ရာလေးပါ။"

"အဲဒီ့ရာလေးရဲ့နာမည်က ရာဇသခင်တဲ့။ ဒါလေးတောင်မသိဘူးလား။"

စဉ်းစားသလိုလေးလုပ်ပြီးမှ ကမ္ဘာ့ကိုဖြတ်ခနဲပြန်ကြည့်ကာ

"ဦးဦးက ရာလေးရဲ့ ညီလေးလေ။"

"အင်း"

'မဟုတ်ပါဘူးဆိုမှပဲ ဒါပဲမေးနေတယ်။ အလိုက်မသိတဲ့ကောင်လေး။'

"ကိုကိုလို့လည်း ခေါ်ဘူး။"

"ဟင်"

ကမ္ဘာလည်း ကြောင်သွားသလို သခင်ကလည်း ကလေးကိုလှမ်းကြည့်တယ်။ နောင်ရိုးဆိုတဲ့ကလေးပေါက်ကတော့ တွေးတွေးဆဆနဲ့ ပညာရှိကြီးအထာဖမ်းပြီး ရုပ်တည်လေးလုပ်လို့။
ကမ္ဘာက ရုတ်တရက်အတွေးပေါက်ပြီး လှစ်ခနဲပြုံးလိုက်မိပြီ။

"ဒါပေါ့။ မင်းမှန်တယ်၊ နောင်ရိုး။ ကိုကို၊ သား ဘာကူပေးရမလဲ။"

သခင့်အကြည့်က ကမ္ဘာ့ဆီကို ဒိုင်းခနဲရောက်ချလာပေမဲ့ ကလေးကလည်းရှိနေတော့ ဘာမှတော့မပြောပါ။

"ဘာကူပေးရဦးမလဲ ကိုကို။"

"မလိုဘူး။ အားလုံးပြီးပြီ။"

မီးခလုတ်ပိတ်ပြီး ပန်းကန်တွေခွက်တွေကိုထပ်ကာ ဘေစင်ဆီရောက်သွားတဲ့သခင် မျက်နှာကတော့ မကြည်ပါ။ ကမ္ဘာတစ်ယောက် ရယ်ချင်တာကိုထိန်းလိုက်ပြီး

"ပေးပါ၊ ကျွန်တော်ဆေးပေးပါ့မယ် ကိုကိုရဲ့။"

"မင်း ..."

ရန်တွေ့တော့မယ့်သခင့်ကို နောင်ရိုးလေးရှိကြောင်း မျက်စပစ်ပြလိုက်တော့ ဒေါသတွေမျိုချလိုက်ရတဲ့ပုံနဲ့။ သခင် ပန်းကန်တွေထားခဲ့ပြီး လက်ဆေးကာ နောင်ရိုးလေးဘက်လှည့်လိုက်တယ်။

"ကဲ၊ ဘာလုပ်ချင်သေးလဲ။ ဗိုက်ကိုလည်းကြည့်ပါဦး၊ ဖောင်းကားလို့ကွာ။"

"သားသား ဟင်းမြည်းတာများသွားတယ်။ ဟီဟိ။ ဆော့မယ်လေ။"

"ဦးဦး နားပါရစေဦးကွ။"

"နားမှာလား။ နားလေ။ သားက အခန်းထဲမှာ ဆော့မယ်လေ။ ငြိမ်ငြိမ်လေးဆော့မှာပါ။"

"အင်း၊ သွားကြမယ်။"

'ဘာဖြစ်တယ်။ အခန်းထဲအထိ လိုက်ဆော့ဦးမယ်တဲ့လား။ တအားတွေလွန်နေပြီ နောင်ရိုး။ မင်း သခင့်အနားကပ်နေတာ တော်တော်များသွားပြီ။'

ထုတ်မပြောရဲတဲ့ ပေါက်ကွဲသံစဉ်တွေက ကမ္ဘာ့ခေါင်းထဲမှာ တဝုန်းဝုန်းနဲ့။

.

"ဦးဦးရာလေး၊ ဒီအိမ်က ခေါင်မိုး ရှည်ကြီးပဲ။"

"အဲဒါ ဘုရားကျောင်းလို့ခေါ်တယ်။"

"ဘုရားလား။ ဦးတော်။"

လက်အုပ်လေးချီလိုက်တဲ့ နောင်ရိုးကြောင့် သခင်ရယ်မိတယ်။

"ဦး ရှင်းပြမယ်။ သား ဘုန်းကြီးကျောင်းသိလား။"

"သိတယ်၊ သိတယ်။ မေမေတို့နဲ့ အလှူလိုက်သွားတာ။ ဘုန်းဘုန်းတွေရှိတယ်။ ကိုရင်တွေရှိတယ်။ မုန့်တွေလည်း များကြီးရှိတယ်လေ။"

"ဟား ဟား၊ ဟုတ်ပါပြီ။ အဲဒီ့ထဲကလူတွေမှာ သူတို့ကိုးကွယ်တဲ့ဘုရား ရှိကြတယ်။ အဲဒီ့ဘုရားကို အဲဒီလို ဘုရားကျောင်းတွေမှာ ကန်တော့ကြတာပေါ့။ အဲဒီ့လူတွေကို ခရစ်ယာန်တွေလို့ ခေါ်တယ်။ ဒီမှာလည်း အဲဒီ့လိုဘုရားကျောင်းတွေ ရှိတယ် ကလေးရဲ့။"

သခင့်စာအုပ်တွေထဲက တစ်အုပ်ကိုကြည့်ပြီး ဘုရားကျောင်းရယ်၊ ဓမ္မတေးရွတ်ဖတ်နေတဲ့ပုံရယ်ကိုမြင်ပြီး မေးနေတာကြောင့် သခင်ရှင်းပြနေရခြင်း။

"သားတို့ ဘုရားသွားသလိုလား။"

"ဟုတ်တယ်။ ဦးတို့က ဘုရားသွားတယ်၊ ဘုန်းကြီးကျောင်းသွားတယ်။ သူတို့က ဘုရားကျောင်းသွားကြတယ်။ သူတို့က ခရစ်ယာန်၊ ဦးတို့က ဗုဒ္ဓဘာသာကိုးကွယ်တယ်။ အဲဒီလိုကွာတာ။"

"မခေါ်တတ်ဘူး။"

"ဦးပြောတာတော့ နားလည်တယ်မလား။"

"ဟုတ်၊ သိသွားပြီ။ ဟာ၊ သတိရပြီ။ သားညီမလေးဆီသွားတုန်းက လမ်းမှာတွေ့ခဲ့တာ ဒီကျောင်းနဲ့တူတယ်သိလား။ ဒီလိုဟာလေးရှိတယ်။"

လက်ဝါးကပ်တိုင်ပုံစံကို လက်လေးထောက်ပြီးပြောနေတာကြောင့်

"အင်း၊ ဟုတ်တယ်။ အဲဒါ ဘုရားကျောင်း။ Church လို့ခေါ်တယ်။"

"Chur"

မပီ့တပီလိုက်ရွတ်တဲ့ နောင်ရိုး။

"ဟား ဟား၊ အသံထွက်တတ်သလိုသာ ထွက်တော့ကွာ။"

တံခါးဖွင့်ထားတဲ့အခန်းထဲက စကားသံတွေကို ကမ္ဘာအတိုင်းသားကြားနေရတယ်။ နောင်ရိုးအမေးအမြန်းထူပုံနဲ့ သခင်က နားရမှာတဲ့လား။ သူ့အိမ်ကလည်း ပြန်ကိုမခေါ်ဘူး။

"နောင်ရိုး၊ လာခဲ့။ ဦးနဲ့ဆော့မယ်။"

ကမ္ဘာ့ကို မယုံသလိုလှည့်ကြည့်ရှာတယ်။

"လာလေ။ ဦးဦးရာလေး နားပါစေကွာ။"

ဒီတော့မှ ခုတင်ပေါ်ကနေ နောက်ပြန်လေးကုပ်တွယ်ပြီး လျှောဆင်းနေပါရဲ့။

"မင်းက စကားများလိုက်တာ။"

"အဲဒီ့အရွယ်တွေက သိချင်တာများတယ် မြေကမ္ဘာ။ သူတို့သိချင်တာကို မတားဆီးရဘူး။ မမေးရဘူးဆိုရင် နောက်ကိုလည်း သိချင်တာကိုမမေးရဲတော့ဘဲ ဖြစ်သွားရင် မကောင်းဘူး။"

"ဟုတ်"

'ဟုတ်ကဲ့ပါ မေတ္တာရှင်လေးရယ်။ ကျွန်တော်မျိုး စိတ်ရှည်ပါ့မယ်။'

လက်ကိုလာကိုင်တဲ့နောင်ရိုးလေးကို မှောက်လျက်လေးပွေ့ချီလိုက်ပြီး

"လေယာဉ်စီးမယ်ကွ။"

"အား၊ ခိခိ။ ခစ် ခစ် ခစ် ... ဦးဦးရေ ... ဟီဟိ ..."

ကမ္ဘာ့လက်ပေါ်မှာ လေထဲဝဲနေလို့ အော်ဟစ်ရယ်မောနေတဲ့ နောင်ရိုးလေးက ရပ်သွားလည်း ထပ်ပြီးပျံခိုင်းလို့မဆုံးတော့ပါ။

"တော်ပြီ၊ မောတယ်ကွ။"

"တစ်ခါပဲ၊ တစ်ခါပဲ။"

"ဟေ့ကောင်၊ ငါးခါရှိပြီ။"

"တစ်ခါပဲလို့။"

နောက်တစ်ခါပျံပြီးတော့ ကမ္ဘာလည်း ကြမ်းပေါ်ပက်လက်။ နောင်ရိုးလည်း ကမ္ဘာ့ဘေးမှာ ပုံလျက်သားလေးလဲပြီး ရယ်မောလို့။
ဒီမြင်ကွင်းကို တံခါးဘောင်ကိုမှီကြည့်ရင်း ခပ်ဖွဖွအပြုံးနဲ့ အတွေးတချို့ရွက်လွှင့်နေတဲ့ သခင့်အမြင်အာရုံမှာတော့ ဦးမြင့်မြတ်မင်းနဲ့ ရာဇသခင်လေးက ဆော့ကစားလို့။

■■■ Part (36) ဆက်ရန် ■■■
© Demon ,
книга «Branded by You».
Коментарі