Chapter (60): Final
"ရာဇသခင္"
အိပ္မက္တစ္ခုရဲ႕အဆံုးသတ္က သူ႔နာမည္ကိုေအာ္ေခၚၿပီး ႏိုးလာတာမ်ိဳးဆိုရင္ ဒါကို အိပ္မက္ဆိုးလို႔ မေတြးခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူေက်ာခိုင္းသြားတဲ့ အဲဒီအိပ္မက္ကေတာ့ ေကာင္းတဲ့အိပ္မက္မဟုတ္ဘူး။
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေပးပါေနာ္။ ေဆးသြင္းထားတာမို႔ပါ။ အရမ္းအားနည္းထားတာေၾကာင့္ နားနားေနေနေနေပးရင္ အျမန္ဆံုးသက္သာမွာပါရွင္။"
အိပ္ေနရာကေနေယာင္ေအာ္ၿပီး ႏိုးလာေတာ့ ထထိုင္လိုက္မိတဲ့လူနာကို သူနာျပဳေလးကရွင္းျပေနေပမဲ့ လူနာကေတာ့ အာရံုရွိပံုမရ။
"ရာဇသခင္ ဘယ္မွာလဲ။"
"ရွိပါတယ္။ ခဏေနရင္ လာပါလိမ့္မယ္။"
"အခန္းထဲမွာမရွိဘူးေလ။ ထြက္ေျပးသြားတာလား။"
"အိုး၊ မဆင္းနဲ႔ေလ။ လာလိ္မ့္မယ္၊ ခဏပဲေစာင့္ပါ။"
ခုတင္ေပၚကဆင္းဖို႔ျပင္တဲ့လူနာကို သူနာျပဳေလးကတားေနတုန္းမွာပဲ အခန္းတံခါးပြင့္သြားၿပီး လူတစ္ေယာက္ဝင္လာပါတယ္။
"မင္း ဘယ္သူလဲ။ ငါသိသလိုပဲ။"
"Koa ေလ။ မွတ္မိလား။ ငါ မင္းကို ဒီေခၚလာတာ။"
"ဘယ္တုန္းကလဲ။"
"ဟာ၊ ေမ့သြားျပန္ၿပီလား။"
"သူထြက္ေျပးသြားၿပီ။"
"ဘယ္ကထြက္ေျပးရမွာလဲ။ ေနမေကာင္းတဲ့လူမမာအတြက္ ဆန္ျပဳတ္သြားလုပ္ေပးေနတယ္။ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာကို မျမင္ခ်င္ဘူးတဲ့။"
"သူက ငါ့ကို စိတ္မဆိုးေတာ့ဘူးလား။"
"မင္းက အတင္းအၾကပ္ေတြလုပ္လို႔ စိတ္ဆိုးတာေလ။ လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ သူ႔စကားနားေထာင္ရင္ စိတ္မဆိုးပါဘူး။ အခု ခဏေလးအိပ္ေစာင့္ေနလိုက္၊ အိပ္ရာႏိုးရင္ ရာဇသခင္ေရာက္လာမွာနဲ႔ အေတာ္ပဲ။ စကားေတြေျပာစရာရွိတယ္မဟုတ္လား။"
"ေျပာစရာ ... အင္း ... ရွိတယ္။ ငါ သူ႔ကို အခ်ိန္အၾကာႀကီးေစာင့္ေနခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပရဦးမွာ။ အဲဒီေျမကမ႓ာဆိုတဲ့ေကာင္ ႐ႈပ္ေနလို႔ ငါ သူ႔အနားမေနရတာကို သူမသိေသးဘူး။ အဲဒီေကာင္က မေကာင္းတဲ့ေကာင္ဆိုတာကို သူသိေအာင္ေျပာျပရမယ္။"
"အင္း၊ သူမလာခင္ေလး ေသခ်ာနားလိုက္။ အဲဒါမွ သူလာရင္ စကားေတြအၾကာႀကီးေျပာႏိုင္မွာ။"
"ဟုတ္ၿပီ။"
ခုတင္ေပၚျပန္လွဲသြားတဲ့လူနာနဲ႔ ေနရာတက်ျဖစ္ေအာင္ျပင္ေပးေနတဲ့ Koa ကို အခန္းတစ္ဖက္ကေနလွမ္းၾကည့္ရင္း Mr. Oswald တစ္ေယာက္ သက္ျပင္းသာခ်မိပါေတာ့တယ္။
■■■
"ေန႔သစ္"
"ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ အစ္ကို။"
ေဆးရံုခုတင္ေပၚမွာထထိုင္တဲ့ သခင့္ကို ေန႔သစ္တြဲထူေပးလိုက္တယ္။
"အခု ဟိုလူကိစၥက ဘာျဖစ္သြားၿပီလဲ။"
"အစ္ကို ေနလို႔သက္သာလား။ အစ္ကို ေသခ်ာသက္သာမွ အဲဒီကိစၥေတြကို ဆက္ေတြးေစခ်င္တယ္။ အခုေရာ ေခါင္းမူးေနေသးလား။"
"မမူးေတာ့ပါဘူး။ လူလည္း နည္းနည္းခ်င္းအားျပည့္လာေနပါၿပီ။"
*knock knock*
"ဝင္ခဲ့ပါ။"
"ေရာင္ဝါ"
"ဇ၊ ႏိုးေနၿပီလား။ ငါလာတိုင္း မင္းအိပ္ေနတာ။"
"ဟုတ္လား။ အခုကေတာ့ ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပေနၿပီ။"
"ငါ့မွာ စိတ္ပူလိုက္ရတာ။ မနက္က ဦးႏိုင္ဖုန္းဆက္လို႔ ငါျပန္ေျဖထားတယ္။ Client တစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ေနလို႔ပါလို႔။"
"ဟုတ္လား။ အခုက ေန႔လယ္ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။ ငါ့ကိုဖုန္းေပး။"
"အင္း"
သခင္နဲ႔ဦးႏိုင္ ဖုန္းေျပာေနၾကခ်ိန္မွာ ေန႔သစ္နဲ႔ေနေရာင္ဝါ တြတ္ထိုးေနၾကၿပီ။
"ဘယ္လိုလဲ၊ ေျပာလိုက္ၾကေတာ့မွာလား။"
"ေျပာေတာ့ ေျပာရမွာပဲ။ ဟိုေလ၊ အစ္ကို ဘယ္လိုတံု႔ျပန္မလဲမသိဘူးေနာ္။"
"ကိုယ့္အထင္ေျပာရရင္ေတာ့ အရမ္းႀကီးမဆိုးႏိုင္ပါဘူး။ အျပင္လူအေနနဲ႔ျမင္ရတာ သူက မုန္းေနတာမဟုတ္ဘူး။"
"ဒါေပမဲ့ အခုလိုေတြအထိျဖစ္ထားေတာ့ ..."
"အဲဒါကလည္း ျဖစ္ခ်င္လို႔ျဖစ္ရတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဇ ဘက္ကေတာ့ အစ္ကိုအာမခံတယ္။ အစ္ကို႔သူငယ္ခ်င္းက ႏွလံုးသားမရွိတဲ့လူ မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းတို႔ဘက္ကသာ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာလို႔ရဖို႔ အေရးႀကီးတာ။"
"အခုကေတာ့ နည္းနည္းေသြးပူတုန္းမို႔ပါ။ သူတို႔လည္း အထိအခိုက္ေတာ့မျဖစ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ ေသြးေအးသြားရင္ ၿပီးသြားမွာ။"
"အင္း၊ ဒါဆိုလည္း ေအးေဆးသာရွင္းျပေတာ့။"
"ဟုတ္"
■■■
"ေျမကမ႓ာ"
"ဟင္"
Koa မွန္နံရံကို လိုက္ကာနဲ႔ဆြဲကာလိုက္ၿပီး ေခါင္းခါလိုက္တယ္။
"ေျမကမ႓ာကို ေတြ႕လိုက္တယ္။"
"ထင္ရာျမင္ရာေတြ လိုက္ျမင္ေနတယ္မဟုတ္လား။ ေဆးေတြေၾကာင့္ေလ။ အဲဒါတကယ္မဟုတ္ဘူး။"
ျပန္ၿငိမ္သြားတဲ့လူနာက ေတြေတြေလးထိုင္ေနရာကေန မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး စားပြဲေပၚကေရဘူးကို လွမ္းယူတယ္။ Koa က ဖန္ခြက္ကိုယူေပးလိုက္ေတာ့ ေရေတြငွဲ႔ထည့္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာနားဆီ ဖန္ခြက္ကိုတိုးကပ္လာေနသူက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔သူ႔မ်က္ႏွာကို ဖန္ခြက္ထဲကေရမ်က္ႏွာျပင္မွာ ျမင္လိုက္ရခ်ိန္
*ခြမ္း*
တစ္စစီျဖစ္သြားတဲ့ဖန္ခြက္နဲ႔အတူ လူနာဝတ္စံုနဲ႔လူက သူ႔မ်က္ႏွာကိုသူအုပ္ကိုင္ရင္း
"အား ......... မဟုတ္ဘူး ..."
ေအာ္ဟစ္ရင္းက မ်က္ႏွာအႏွံ႔ကုပ္ျခစ္ဖို႔လုပ္ေတာ့တာေၾကာင့္ Koa အလ်င္အျမန္ခ်ဳပ္ထားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီခဏမွာပဲ Mr. Oswald လည္း ဝင္လာၿပီး
"စိတ္ထိန္းစမ္းကြာ။ ေဟ့၊ မလုပ္နဲ႔။ ဒီကိုၾကည့္စမ္း၊ ဒီကိုၾကည့္။"
သူ႔မ်က္ႏွာကိုသူ ကုပ္ဖဲ့ပစ္ေနတဲ့လက္ေတြကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားလိုက္ၾကၿပီး သတိကပ္ေစဖို႔ ေမးကိုခ်ဳပ္ကိုင္ၿပီး ေအာ္ေခၚလိုက္ေတာ့
"ဟင့္အင္း ... ငါက သူမဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ဘူးေနာ္။"
"Angus! ေတာ္သင့္ၿပီ။"
"မဟုတ္ဘူး။ ငါ Angus မဟုတ္ဘူး။"
"မင္းမျဖစ္ခ်င္လည္း မရဘူး။ မင္းက ငါ့သား၊ ေျမကမ႓ာဆိုတဲ့ Angus Oswald."
"အဲဒါ ရာဇသခင္ရဲ႕ေယာက္်ားေလ။ သိပ္မုန္းဖို႔ေကာင္းတဲ့ေကာင္။"
"ေတာ္စမ္း Angus. ရာဇသခင္က ေျမကမ႓ာကိုမုန္းတယ္ဆိုတာနဲ႔ မင္းကိုယ္မင္းလိုက္မုန္းဖို႔ မလိုဘူး။ မင္းအေတြးလြန္ေနတာေတြ ရပ္သင့္ၿပီ။"
"မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး။"
"ေတာ္ေတာ့လို႔ ငါေျပာေနတယ္ေလ။"
အတင္းရုန္းကန္ေနသူကို Mr. Oswald ဆြဲခါရမ္းလိုက္ၿပီးမွ ဆက္ေျပာတယ္။
"ေတာ္သင့္ၿပီ။ မင္းက Angus ပဲ။ မင္းက ေျမကမ႓ာပဲ။ အဲဒီေျမကမ႓ာကိုမုန္းတယ္ဆိုတဲ့ေကာင္က ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြကတည္းက ေသသြားၿပီ။ ရာဇသခင္ေနာက္တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတဲ့ အဲဒီအရူးက အဲဒီႏွစ္ေတြကတည္းက ေသသြားၿပီ။ မင္းက ေျမကမ႓ာ၊ မင္းကို သူမုန္းတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေရွာင္ထြက္ဖို႔မေတြးနဲ႔ေတာ့။ သူျပန္ခ်စ္လာေအာင္ပဲ မင္းႀကိဳးစားသင့္တာမဟုတ္ဘူးလား။ မင္းႀကိဳးစားခဲ့ဖူးသလို ေအာင္ျမင္ခဲ့ဖူးတယ္ေလ ငါ့သားရာ။
အခုမွ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ဒယ္ဒီတို႔ မင္းကို မတားေတာ့ပါဘူးကြာ။ ငါ့သားအေနနဲ႔ပဲ ငါ့သားရဲ႕ဘဝ၊ ခံစားခ်က္၊ ျဖစ္တည္မႈအားလံုးကို လက္ခံေပးမွာ။ လက္လည္းလက္ခံခဲ့ေပးၿပီးသား။ အခုတစ္ေခါက္က သားဆိုတဲ့ေဇာနဲ႔ ဒယ္ဒီတို႔လည္း အတၱႀကီးမိတာပါ။ သတိထားစမ္းပါကြာ။ မင္းအသိစိတ္နဲ႔မင္း ရာဇသခင္ရဲ႕စိတ္ကို အရယူလိုက္စမ္းပါ။ မင္းကိုယ္မင္း ေျမကမ႓ာဆိုတာကို လက္ခံလိုက္စမ္းပါ။"
"အဟက္၊ မဟုတ္တာေတြ ေလၽွာက္ေျပာေနတယ္။"
ၿငိမ္က်သြားၿပီးမွ Mr. Oswald ကိုျပန္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး
"ရာဇသခင္က ေျမကမ႓ာကို ျပန္လက္မခံေတာ့ဘူး။"
■■■
"ဟင့္အင္း၊ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး။ တက္တူးမေတြ႕ဘူး ေန႔သစ္။ ဟုတ္တယ္၊ ေနာက္ပိုင္း လက္တိုေတြဝတ္ထားတာပဲ။ သူ႔တက္တူး ရွိရမွာေလ။"
"ေဆးနဲ႔ဖံုးထားတယ္ အစ္ကိုရဲ႕။"
"ဒါေပမဲ့ သူက peacan လည္းစားတယ္။"
"သူက ေျမကမ႓ာမဟုတ္တဲ့ ကိုယ္ခြဲတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ peacan နဲ႔တည့္ေနတယ္။ ဒါက သူ႔ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ထူးဆန္းတဲ့တံု႔ျပန္မႈပဲ။ စိတ္ကြဲထြက္သြားတဲ့လူေတြမွာ အသံေတြေျပာင္းသြားတာ၊ အမူအရာေတြေျပာင္းသြားတာအျပင္ ခႏၶာကိုယ္ကပါလိုက္ေျပာင္းသြားတာမ်ိဳးေတြ ရွိတတ္တယ္။
အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကေန မိန္းမတစ္ေယာက္လိုေလသံမ်ိဳး၊ မိန္းမတစ္ေယာက္လိုအခ်ိဳးအဆစ္မ်ိဳး လုပ္ယူရသြားတာေတြလည္း ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အရင္ကမရွိတဲ့ေရာဂါ ျဖစ္လာတာမ်ိဳးနဲ႔ အရင္ကရွိတဲ့ေရာဂါ ေပ်ာက္သြားတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္တတ္တယ္။ ဥပမာ၊ ဆီးခ်ိဳတို႔ ေသြးတိုးတို႔လိုေပါ့။ ေဆးပညာအရလည္း အဲဒီအခ်က္ေတြကို လက္ခံထားလိုက္ရတာေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေသခ်ာသိရၿပီးပါၿပီ။"
"အဟက္၊ ဒါဆို ... ဒါဆို အဲဒါ ေျမကမ႓ာေပါ့။ အရင္ကလည္း အစ္ကိုနဲ႔မေတြ႕ခင္က ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ေပါ့။"
"ဟုတ္ပါတယ္။"
"ဒါေပမဲ့ ဒီၾကားထဲ အဲဒီစိတ္က တစ္ခါမွကို အရိပ္အေယာင္ေတာင္ေပၚမလာခဲ့ဘူး။"
"အေၾကာင္းအရင္းကိုေျပာရမယ္ဆိုရင္ အစ္ကို႔ကိုေတာ့ အားနာပါတယ္။ သိမွျဖစ္မွာမို႔လို႔ ေျပာရတာပါ။ အဲဒီစိတ္က ရာဇသခင္က ေျမကမ႓ာကိုမုန္းေနတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းတရားေၾကာင့္ ျဖစ္လာတာပါ။ သူ႔ကိုယ္သူ ရာဇသခင္ရဲ႕အမုန္းခံဆိုတဲ့အမွန္တရားကို ေရွာင္လႊဲရင္းကေန တျခားတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီတစ္ေယာက္ကလည္း ရာဇသခင္လိုပဲ ေျမကမ႓ာကိုသိပ္မုန္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္စိတ္လံုးမွာတူညီေနတာက ရာဇသခင္ကို သိပ္ခ်စ္ၾကတာေပါ့။"
"အဲဒါဆို ဒါေတြျဖစ္ရတာက ..."
"အစ္ကို႔ေၾကာင့္လို႔ေတာ့ စိတ္ထဲမထားပါနဲ႔။ တိုက္ဆိုင္တဲ့အေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင့္ မေကာင္းတဲ့အက်ိဳးဆက္ေတြ ျဖစ္ရတယ္လို႔ပဲ သတ္မွတ္ေပးပါ။"
■■■
"ရာဇသခင္ ဘယ္မွာလဲ Koa? မင္းပဲ ေခၚလာေပးမယ္ဆို။"
"အိမ္မွာျပန္ေစာင့္ေနတယ္။ မင္းက အိမ္ကိုျပန္မွျဖစ္မယ္။"
"ျပန္မယ္ေလ ဒါဆို။"
"အဲဒီအိမ္ကိုမဟုတ္ဘူးေလ။ အေမရိက ..."
"ဘာျဖစ္တယ္။ အဟက္ ... ငါ ေျမကမ႓ာမဟုတ္ပါဘူးလို႔ ဘယ္ႏွခါေျပာရမွာလဲ။ ငါတို႔က မ်က္ႏွာတစ္ခုတည္းကို ခြဲေဝသံုးေနရရံုသက္သက္ပဲ။"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ မင္းမွန္တယ္။ ငါကေရာ မင္းကို ေျမကမ႓ာလိုသေဘာထားေနလို႔လား။"
ေျမကမ႓ာတစ္ေယာက္လံုးကိုေတြ႕ေနတာေတာင္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားရတဲ့ Koa ရဲ႕အေျခအေနကိုေရာ ဘယ္သူကနားလည္ေပးမွာလဲ။
"မင္းက ေျမကမ႓ာရဲ႕တပည့္မဟုတ္လား။ အင္း၊ မင္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ ငါ့ကို ေျမကမ႓ာလို႔သတ္မွတ္ပံုမရဘူး။"
"အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာေလ။ ဟိုကိုျပန္ရေအာင္။"
"မင္းတို႔က ေျမကမ႓ာကိုျပန္ေခၚခ်င္ေနၾကတာ။ ငါမလိုက္ဘူး။"
"ဪ ... ကဲ၊ မင္းကိုေခၚေနတာေလ။ မင္းက ရာဇသခင္ကို မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ဘူးလား။"
"သူက ဟိုေရာက္ေနၿပီလား။ မျဖစ္ႏိုင္တာ။"
"အဲဒါေၾကာင့္ လာမေတြ႕ႏိုင္တာေလ။"
"ဟင့္အင္း၊ မင္းတို႔က ငါတို႔ကိုခြဲခ်င္ေနၾကတာ။ ဖယ္စမ္း၊ ငါ့ကိုလႊတ္။"
အခန္းထဲ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေနသမၽွကို ရိုက္ကူးယူထားတဲ့ CCTV မွတ္တမ္းကေန သခင္ၾကည့္ေနရင္း အံ့ဩေနမိတယ္။ ရုပ္ရည္ကလြဲရင္ အသံနဲ႔အမူအရာေတြက ေျမကမ႓ာနဲ႔လားလားမွမတူ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သခင္မသိခဲ့တာမဟုတ္လား။ ကိုယ့္ေယာက္်ားတစ္ေယာက္လံုးကို မမွတ္မိရတဲ့အထိ သခင္ညံ့ခဲ့တာလို႔ေျပာရင္လည္း ခံရပါေတာ့မယ္။ ဘယ္လိုမွမွတ္မိႏိုင္စရာမရွိတဲ့ သူစိမ္းတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနတာက အရမ္းပဲထူးဆန္းလြန္းတယ္။
"အစ္ကို ထူးဆန္းေနတယ္မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အဲဒီလိုျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။"
"Koa က သူအဲဒီလိုျဖစ္ေနတာနဲ႔ ၾကံဳဖူးလား။"
"မၾကံဳဖူးပါဘူး။ ဒယ္ဒီက ေျပာျပထားတာပါ။ အစ္ကို႔ကိုလိုက္ရွာၾကကတည္းက Earth မဟုတ္ေတာ့မွန္း Koa က တြက္မိၿပီးသားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ မသိခဲ့တာ။ ဘာေၾကာင့္မ်ား Koa က Earth ထက္ အစ္ကို႔ကိုဦးစားေပးရွာေနသလဲလို႔ ေတြးေနခဲ့တာ။ တကယ္တမ္းက ႏွစ္ေယာက္လံုး တစ္ေနရာတည္းမွာရွိေနမယ္လို႔ သူတြက္ၿပီးသား။ အေပၚထပ္ကို ေဆးထိုးအပ္နဲ႔ျပန္တက္သြားေတာ့မွ Earth ျဖစ္ေနမွန္း ကၽြန္ေတာ္သိတာ။"
"အဲဒီတုန္းက သူဘယ္လိုျပန္ေကာင္းသြားတာလဲ။"
"မိုးရြာႀကီးထဲေလၽွာက္သြားၿပီး အရမ္းဖ်ားသြားတယ္။ သတိလစ္သြားတာ သံုးရက္ၾကာတယ္။ ျပန္သတိရလာေတာ့ Earth ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒီရက္ေတြက အစ္ကို႔ေနာက္ကိုေလၽွာက္လိုက္ေနတာပဲ။"
"ဒါဆို သူဘာလို႔ေပ်ာက္သြားလဲဆိုတာ မသိရဘူးေပါ့။"
သခင္ေတြးေနမိတယ္။ ဒီလူက ဘယ္လိုေပ်ာက္သြားတာျဖစ္ႏိုင္သလဲ။ သခင့္ေနာက္ကိုေလၽွာက္လိုက္ေနတာဆိုရင္ သူလုပ္ခ်င္တာလုပ္ေနရတာမို႔ စိတ္ေက်နပ္သြားတာလား။
.
တစ္ေနကုန္ျပန္ၾကည့္ေနမိတာ ေဆးရံုခန္းထဲေသာင္းက်န္းေနတဲ့ ေျမကမ႓ာရဲ႕ပံုရိပ္ေတြ။ သခင္ေတြးေနမိတာ သခင့္ကိုဖမ္းခ်ဳပ္ထားခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြအေၾကာင္း။
ဘယ္လိုလူက စိတ္ႏွစ္စိတ္ကြဲသြားတာေတာင္ လူတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ဆက္ခ်စ္ေနႏိုင္ရတာလဲ။ အဲဒီလူဟာ သခင္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကမ႓ာလုပ္ခ်င္ေပမဲ့မလုပ္ရဲတဲ့ အရာေတြကို လုပ္ခဲ့တာလား။ အဲဒီလိုလုပ္ဖို႔အတြက္ အဲဒီလူကိုဖန္တီးျဖစ္ခဲ့တာလား။ ဒါဆိုရင္ ကမ႓ာ့ရဲ႕မသိစိတ္မွာ သခင့္ကိုခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခ်င္စိတ္ေတြ ရွိေနခဲ့တာလား။ ကမ႓ာခဏခဏေျပာဖူးတဲ့ ဘယ္သူမွမျမင္ေအာင္ သိမ္းထားခ်င္တယ္တို႔၊ ၾကယ္ေလးလို ဖန္ဘူးေလးထဲထည့္ထားခ်င္တယ္တို႔၊ အဲဒီစကားေတြက တကယ္အတည္ျဖစ္လာသလိုပါပဲ။
ခ်ည္ေႏွာင္ခံရတာကိုမုန္းတဲ့ သခင္က အခ်စ္မရွိလို႔အထီးက်န္တာကိုသာ သည္းခံႏိုင္မယ္၊ ေႏွာင္ႀကိဳးတင္းတင္းေတြကို မုန္းတဲ့အမ်ိဳး။
အခ်စ္ခံလူသားေျမကမ႓ာက တစ္ေလာကလံုးကဖူးဖူးမႈတ္ေနရင္ေတာင္ သူခ်စ္တဲ့သခင့္ဆီကအမုန္းနဲ႔တင္ ဘဝတစ္ခုကိုပ်က္စီးေစဖို႔ ဝန္မေလးသူ။
ေရွ႕ဆက္မယ့္လမ္းအတြက္ သခင့္ဘက္က ေရြးခ်ယ္မႈတစ္ခုကို ျပတ္ျပတ္သားသားလုပ္ရပါမယ္။ ဒီအခ်ိန္ဟာ ေျမကမ႓ာနဲ႔အေဝးဆံုးကို ေရာက္သြားႏိုင္သလို ေျမကမ႓ာမဟုတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္နဲ႔လည္း တစ္သက္လံုးပိတ္မိႏိုင္တဲ့အေနအထား။
ဒါေတြအျပင္ သခင့္လက္ထဲမွာ ေျမကမ႓ာရဲ႕ရွင္သန္ခြင့္က ရွိေနတဲ့အခါ ...
...
...
...
■■■
"ဇ"
အခန္းတံခါးဖြင့္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ လွည့္ၾကည့္လာၿပီး သခင့္ကိုျမင္တဲ့အခါ ေျပးဖက္ပါေတာ့တယ္။ သခင့္မွာသာ သူေပြ႕ဖက္ရာအတိုင္း အေတာင့္လိုက္။
"ခင္ဗ်ား ထြက္ေျပးသြားတာမဟုတ္ဘူးေပါ့။"
"မဟုတ္ဘူး။ မင္းကိုအိမ္ျပန္ပို႔ေပးဖို႔ လုပ္ေနတာ။"
"ငါ့ကို စိတ္မဆိုးေတာ့ဘူးေပါ့။"
"ငါ့ကိုပိတ္မထားရင္ေပါ့။"
"ထြက္မေျပးရင္ ငါပိတ္မထားပါဘူး။"
"ထြက္မေျပးပါဘူး။ မင္းကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပးမယ္ေနာ္။"
"လာျပန္ၿပီ၊ အဲဒါ ေျမကမ႓ာရဲ႕အိမ္ေလ။ ခင္ဗ်ားက ေယာက္်ားနဲ႔ျပန္ေပါင္းထုတ္ခ်င္ေနတာလား ဇ။"
ေဒါသအရိပ္အေယာင္ေတြပါလာၿပီမို႔
"ဘယ္က ေျမကမ႓ာရဲ႕အိမ္လဲ။ အဲဒီမွာ ငါ့အိမ္ရွိတယ္။ ငါ့အိမ္ဆီ မင္းကိုအလည္ေခၚဖို႔ေလ။"
"တကယ္လား။ ဒီက ခင္ဗ်ားအေဖကိုေရာ။"
"ဦးႏိုင္က သူ႔သမီးဆီေနတာပဲ။ ငါက ဟိုအိမ္ကိုျပန္ရမယ္ေလ။ မင္းမလိုက္ခ်င္လည္း ငါကေတာ့ျပန္ရမွာ။"
"ငါ ... လိုက္လည္လို႔ရလား။"
■■■
"ဒီအခန္းမွာ အရင္က ဇ ေနတာလား။"
"အင္း၊ အခုေတာ့ ဟိုဘက္အျခမ္းကအခန္းမွာ ငါေနမွာ။"
■
"ဇ ... အား ..."
"Red, သတိထားစမ္းပါ။ ငါရွိတယ္။"
"ခင္ဗ်ား ထြက္ေျပးမလို႔မဟုတ္လား။ ဟင့္အင္း၊ မသြားရဘူး။"
"အ"
"ဘယ္မွမသြားရဘူး။"
ၾကမ္းျပင္ေပၚဆြဲလွဲခ်ၿပီး သခင့္လက္ႏွစ္ဖက္ကို စားပြဲေပၚက ဖုန္းအားသြင္းႀကိဳးနဲ႔ ဆြဲခ်ည္ေနတဲ့ကမ႓ာက စိုးရိမ္တႀကီး။ သခင့္ရင္ဘတ္ေနရာေလာက္ကေန ခြထိုင္ထားရာက ထရပ္လိုက္ၿပီး
"ဘယ္မွေျပးဖို႔မေတြးနဲ႔။ ခင္ဗ်ားေယာက္်ားလည္း ရွာမေတြ႕ေစရဘူး။"
ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာထထိုင္လိုက္တဲ့သခင္က ဘာမွျပန္မေျပာေသးဘဲ ၾကည့္ေနေတာ့
"ခုနက ေျမကမ႓ာကိုေတြ႕လိုက္တယ္။ အဲဒီေကာင္ အခုဘယ္မွာလဲ။"
ဘယ္နားမွာ သူ႔အရိပ္သူေတြ႕ျပန္ၿပီမသိပါ။
"မွန္မၾကည့္နဲ႔ ေျမကမ႓ာေရ။"
"ဘာေျပာတာလဲ။"
ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္တဲ့သခင့္စကားကို မၾကားလိုက္လို႔ျပန္ေမးတဲ့ကမ႓ာဟာ အူေၾကာင္ေၾကာင္။
"ဘယ္မွမၾကည့္နဲ႔၊ မရွိဘူးလို႔။"
"ခင္ဗ်ားဖြက္ထားတာလား။"
လက္ေမာင္းကေနအတင္းဆြဲထူၿပီး အတင္းအၾကပ္ေမးေနျပန္လို႔
"မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ မယံုရင္သြားရွာၾကည့္။"
"ေအး၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနခဲ့။"
သခင့္ကို အခန္းထဲပိတ္ခဲ့ၿပီး အျပင္ထြက္သြားတဲ့ကမ႓ာက ဟိုရက္ေတြတုန္းက Dark Red လိုလည္း မဟုတ္ျပန္။ ခဏေနေတာ့ျပန္လာၿပီး ေဒါသေတြထြက္လာပံုနဲ႔ သခင့္လည္ပင္းကိုဆြဲကိုင္ညႇစ္ကာ
"ဒါဘာလဲ။ ဘာကိစၥ ဧည့္ခန္းထဲရွိေနတာလဲ။"
သခင္နဲ႔ကမ႓ာရဲ႕ပံုတစ္ပံုကို သူဘယ္ကေတြ႕လာတယ္မသိပါ။ ေသခ်ာသိမ္းဖယ္ထားၿပီးတာကို ဘယ္ေခ်ာင္ကေတြ႕လာတယ္မသိ။
"အြန္း ... လႊတ္"
လည္ပင္းကိုညႇစ္ထားလို႔ သခင္အတင္းရုန္းေတာ့မွ လႊတ္ေပးၿပီး ပံုကိုေသခ်ာၾကည့္ေနတယ္။ ၾကည့္ေနရင္းက မ်က္ရည္ေတြဝဲလာၿပီး
"သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္တာပဲလား။"
"အင္း"
"ဟင္"
"ဟုတ္တယ္လို႔။"
"အဟက္၊ မခ်စ္ရဘူး။"
ဓာတ္ပံုကိုဆြဲျဖဲပစ္လိုက္တဲ့ကမ႓ာ့ကို သခင္ကေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး
"ငါ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘာကိစၥ ငါက ေျမကမ႓ာကိုမခ်စ္ဘူးလို႔ ျဖစ္ေနရတာလဲ။ ငါမခ်စ္ဘဲ သူ႔ကိုလက္ထပ္မလား။ လက္စားေခ်ခ်င္ရံုဆို လက္မထပ္လည္းရေနတာပဲ။ လက္ထပ္ၿပီးေတာ့ေရာ သူ႔အစ္ကိုမို႔လို႔ ငါ့ဘက္က ဘာမ်ားလုပ္ႏိုင္ခဲ့လို႔လဲ။ ငါ့အထင္မွာ အဲဒါသူ႔အစ္ကိုျဖစ္ေနလို႔ေလ။ သူ႔ဘက္က သဝန္တိုခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနတာေတြကို ငါမႀကိဳက္လည္း သည္းခံခဲ့တာပဲ။ ငါညႇိခဲ့တာပဲ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကေတာက္ကဆျဖစ္ၿပီး သူထိခိုက္ရရင္ ငါကပဲလူဆိုးျဖစ္ရတယ္။ ငါကေရာ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ထင္လို႔လား။ ငါ့ဘက္ကိုေရာ ၾကည့္ေပးလို႔လား။ ငါ့ဘက္က ေႏွာင္ႀကိဳးေတြကိုမုန္းမွန္းသိသိနဲ႔ သူကပဲ တစ္ရစ္ၿပီးတစ္ရစ္ခ်ည္သြားတယ္။ သူကပဲ ခ်စ္တတ္သူႀကီးပါေပါ့။ ေအး၊ အဲဒီေျမကမ႓ာဆိုတဲ့ေကာင္ကို အခုျပန္ေခၚလာခဲ့။ မင္းကပဲခ်စ္တတ္တာလားလို႔ ေမးေမးၿပီးရိုက္သတ္ပစ္မယ္။"
စိတ္တိုင္းက်ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္တဲ့သခင့္ကို ၾကည့္ေနရင္းက အသားေတြတဆတ္ဆတ္တုန္လာၿပီး အခန္းထဲကပစၥည္းေတြကို ကိုင္ေပါက္ပစ္ခြဲလို႔ ေျမကမ႓ာေသာင္းက်န္းပါေတာ့တယ္။
"မခ်စ္ရဘူး။ အဲဒီေကာင္ကို ဇ မခ်စ္ရဘူး။ သတ္မယ္၊ အဲဒီေျမကမ႓ာကို သတ္ပစ္မယ္။"
ဝုန္းဒိုင္းၾကဲေသာင္းက်န္းေနတဲ့ေျမကမ႓ာကို သခင္ရပ္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ တစ္ခန္းလံုးကပစၥည္းေတြလည္း ရစရာမရွိေအာင္ပြၾကဲေနတဲ့အခန္းထဲ သခင့္ကိုလာမွန္တာေတြက ဘာေတြလဲလို႔ သခင္မသိခ်င္ေတာ့ပါ။
အခုအခ်ိန္မွာ သခင္သိတာက ေျမကမ႓ာကို တျခားလူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဆက္ဆံေနရတာကို မုန္းေနၿပီဆိုတာပါပဲ။
"ငါ မင္းကိုခ်စ္တယ္ ေျမကမ႓ာရဲ႕။"
"ခင္ဗ်ား၊ ခင္ဗ်ားကိုသတ္မယ္။"
သခင့္ဆီ အရွိန္နဲ႔ေျပးဝင္လာတဲ့ကမ႓ာ ၾကမ္းေပၚက်ေနတဲ့ပန္းအိုးတစ္လံုးကို နင္းမိၿပီး
"အား"
"ကမ႓ာ ... ကမ႓ာ ... သတိထားပါဦး။"
ၾကမ္းျပင္နဲ႔ေခါင္းက အရွိန္ျပင္းျပင္းရိုက္မိသြားၿပီး ေျမကမ႓ာၿငိမ္သက္သြားတယ္။ ကမ႓ာ့ကိုေပြ႕ယူလိုက္ေတာ့ ေခါင္းကေနစီးက်လာတဲ့ေသြးေတြက သခင့္လက္မွာရႊဲနစ္လို႔။
"ကမ႓ာ"
■■■
ျပန္ႏိုးထလာမယ့္အခ်စ္ဟာ ငါ့ကမ႓ာမျဖစ္တဲ့အခါ ငါ့စၾကဝဠာက ေသဆံုးသြားလိမ့္မယ္။
ငါ့ကမ႓ာငယ္မွာ ငါက သခင္ျဖစ္ခြင့္မရေတာ့တဲ့အခါ ငါ့ႏွလံုးသားက ေသဆံုးသြားလိမ့္မယ္။
ငါ့မာနေတြဟာ ခ်ခင္းထားတဲ့သူ႔ခ်စ္ျခင္းေတြမွာ အလိုလိုေပ်ာ္ဝင္ၿပီး အတၱေတြလည္း ေသဆံုးသြားခဲ့ရတယ္။
"ျမန္ျမန္ႏိုးပါေတာ့ ေျမကမ႓ာေရ။"
ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးအိပ္စက္ေနတဲ့ ေျမကမ႓ာရဲ႕နဖူးေပၚကို အနမ္းတစ္ပြင့္ေႁခြခ်လိုက္တယ္။
"ႏွစ္ဆယ့္တစ္"
ရက္သတၱသံုးပတ္ေျမာက္ရဲ႕ မနက္ခင္းအနမ္းဟာ အရင္ေန႔ေတြလိုပဲ ငြားငြားစြင့္စြင့္။
ခုတင္ေဘးက ျပကၡဒိန္အေသးေလးမွာ စေတကာအဝိုင္းေလးတစ္ခုတိုးသြားတယ္။
"ဒီေန႔အတြက္ထူးျခားျဖစ္စဥ္ကေတာ့ ေထြေထြထူးထူးမရွိဘူး ေျမကမ႓ာ။ ဒါေပမဲ့ ငါကေတာ့ ရူးခ်င္ေနၿပီ။ မင္းထမလာရင္ ငါရူးေတာ့မွာ။ အဲဒီတစ္ေယာက္က အရင္တစ္ေခါက္တုန္းက သံုးရက္နဲ႔မင္းကိုျပန္လႊတ္ေပးၿပီး အခုမွ သံုးပတ္လည္း ျပန္မလႊတ္ေပးေသးဘူးလား။"
ေျမကမ႓ာကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း သခင္ဆက္ေျပာလိုက္တယ္။
"မင္းႏႈတ္ခမ္းေတြကထူေတာ့ ငါကကိုက္ခ်င္တယ္။"
ကမ႓ာ့ႏႈတ္ခမ္းေတြဆီ သခင့္သြားစြယ္ခၽြန္ခၽြန္ေလး စိုက္ဝင္သြားတယ္။ စိုစြတ္လာတဲ့ေသြးစေလးကို သခင္စုပ္ယူလိုက္ၿပီး
"ကမ႓ာ့ေသြးက ခပ္ေႏြးေႏြးနဲ႔ ခ်ိဳတယ္။"
"အင္း ... ဟင္း ..."
နားၾကားမွားသလားလို႔ သခင္နားစြင့္မိသလို ကမ႓ာ့မ်က္ႏွာကိုလည္း ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ မ်က္ခြံေလးေတြလႈပ္ရွားၿပီး ပြင့္လာရာက ဖ်တ္ခနဲျပန္မွိတ္သြားတယ္။ အလင္းဒဏ္ကို မခံႏိုင္ဘူးထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲျပန္ပြင့္လာတယ္။ မွိတ္ခတ္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြက သခင့္ကိုမိမိရရဖမ္းဆုပ္မိခ်ိန္ ေသြးစို႔ေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းထူထူေတြ လႈပ္ရွားသြားတယ္။
ရာဇသခင္အတြက္ နာမည္တစ္ခုဟာ ဘဝနဲ႔ခ်ီတဲ့အဆံုးအျဖတ္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ မေတြးခဲ့ဖူးဘူး။ အခုအခ်ိန္မွာ သူသတ္မွတ္လိုက္တဲ့ ကိုယ့္အမွတ္တံဆိပ္က ဘာျဖစ္မလဲလို႔ သခင္ႀကိဳမေတြးရဲေပမဲ့ ကာယကံရွင္ကေတာ့ ေခၚလိုက္ပါၿပီ။
"သခင္"
Branded by You
■■■ The End ■■■
16 Apr 2023
"ရာဇသခင်"
အိပ်မက်တစ်ခုရဲ့အဆုံးသတ်က သူ့နာမည်ကိုအော်ခေါ်ပြီး နိုးလာတာမျိုးဆိုရင် ဒါကို အိပ်မက်ဆိုးလို့ မတွေးချင်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူကျောခိုင်းသွားတဲ့ အဲဒီအိပ်မက်ကတော့ ကောင်းတဲ့အိပ်မက်မဟုတ်ဘူး။
"ငြိမ်ငြိမ်လေးနေပေးပါနော်။ ဆေးသွင်းထားတာမို့ပါ။ အရမ်းအားနည်းထားတာကြောင့် နားနားနေနေနေပေးရင် အမြန်ဆုံးသက်သာမှာပါရှင်။"
အိပ်နေရာကနေယောင်အော်ပြီး နိုးလာတော့ ထထိုင်လိုက်မိတဲ့လူနာကို သူနာပြုလေးကရှင်းပြနေပေမဲ့ လူနာကတော့ အာရုံရှိပုံမရ။
"ရာဇသခင် ဘယ်မှာလဲ။"
"ရှိပါတယ်။ ခဏနေရင် လာပါလိမ့်မယ်။"
"အခန်းထဲမှာမရှိဘူးလေ။ ထွက်ပြေးသွားတာလား။"
"အိုး၊ မဆင်းနဲ့လေ။ လာလိမ့်မယ်၊ ခဏပဲစောင့်ပါ။"
ခုတင်ပေါ်ကဆင်းဖို့ပြင်တဲ့လူနာကို သူနာပြုလေးကတားနေတုန်းမှာပဲ အခန်းတံခါးပွင့်သွားပြီး လူတစ်ယောက်ဝင်လာပါတယ်။
"မင်း ဘယ်သူလဲ။ ငါသိသလိုပဲ။"
"Koa လေ။ မှတ်မိလား။ ငါ မင်းကို ဒီခေါ်လာတာ။"
"ဘယ်တုန်းကလဲ။"
"ဟာ၊ မေ့သွားပြန်ပြီလား။"
"သူထွက်ပြေးသွားပြီ။"
"ဘယ်ကထွက်ပြေးရမှာလဲ။ နေမကောင်းတဲ့လူမမာအတွက် ဆန်ပြုတ်သွားလုပ်ပေးနေတယ်။ နေမကောင်းဖြစ်နေတာကို မမြင်ချင်ဘူးတဲ့။"
"သူက ငါ့ကို စိတ်မဆိုးတော့ဘူးလား။"
"မင်းက အတင်းအကြပ်တွေလုပ်လို့ စိတ်ဆိုးတာလေ။ လိမ်လိမ်မာမာနဲ့ သူ့စကားနားထောင်ရင် စိတ်မဆိုးပါဘူး။ အခု ခဏလေးအိပ်စောင့်နေလိုက်၊ အိပ်ရာနိုးရင် ရာဇသခင်ရောက်လာမှာနဲ့ အတော်ပဲ။ စကားတွေပြောစရာရှိတယ်မဟုတ်လား။"
"ပြောစရာ ... အင်း ... ရှိတယ်။ ငါ သူ့ကို အချိန်အကြာကြီးစောင့်နေခဲ့ရတဲ့အကြောင်း ပြောပြရဦးမှာ။ အဲဒီမြေကမ္ဘာဆိုတဲ့ကောင် ရှုပ်နေလို့ ငါ သူ့အနားမနေရတာကို သူမသိသေးဘူး။ အဲဒီကောင်က မကောင်းတဲ့ကောင်ဆိုတာကို သူသိအောင်ပြောပြရမယ်။"
"အင်း၊ သူမလာခင်လေး သေချာနားလိုက်။ အဲဒါမှ သူလာရင် စကားတွေအကြာကြီးပြောနိုင်မှာ။"
"ဟုတ်ပြီ။"
ခုတင်ပေါ်ပြန်လှဲသွားတဲ့လူနာနဲ့ နေရာတကျဖြစ်အောင်ပြင်ပေးနေတဲ့ Koa ကို အခန်းတစ်ဖက်ကနေလှမ်းကြည့်ရင်း Mr. Oswald တစ်ယောက် သက်ပြင်းသာချမိပါတော့တယ်။
■■■
"နေ့သစ်"
"ဘာလိုချင်လို့လဲ အစ်ကို။"
ဆေးရုံခုတင်ပေါ်မှာထထိုင်တဲ့ သခင့်ကို နေ့သစ်တွဲထူပေးလိုက်တယ်။
"အခု ဟိုလူကိစ္စက ဘာဖြစ်သွားပြီလဲ။"
"အစ်ကို နေလို့သက်သာလား။ အစ်ကို သေချာသက်သာမှ အဲဒီကိစ္စတွေကို ဆက်တွေးစေချင်တယ်။ အခုရော ခေါင်းမူးနေသေးလား။"
"မမူးတော့ပါဘူး။ လူလည်း နည်းနည်းချင်းအားပြည့်လာနေပါပြီ။"
*knock knock*
"ဝင်ခဲ့ပါ။"
"ရောင်ဝါ"
"ဇ၊ နိုးနေပြီလား။ ငါလာတိုင်း မင်းအိပ်နေတာ။"
"ဟုတ်လား။ အခုကတော့ တော်တော်အဆင်ပြေနေပြီ။"
"ငါ့မှာ စိတ်ပူလိုက်ရတာ။ မနက်က ဦးနိုင်ဖုန်းဆက်လို့ ငါပြန်ဖြေထားတယ်။ Client တစ်ယောက်နဲ့တွေ့နေလို့ပါလို့။"
"ဟုတ်လား။ အခုက နေ့လယ်ဆိုတော့ အဆင်ပြေတယ်။ ငါ့ကိုဖုန်းပေး။"
"အင်း"
သခင်နဲ့ဦးနိုင် ဖုန်းပြောနေကြချိန်မှာ နေ့သစ်နဲ့နေရောင်ဝါ တွတ်ထိုးနေကြပြီ။
"ဘယ်လိုလဲ၊ ပြောလိုက်ကြတော့မှာလား။"
"ပြောတော့ ပြောရမှာပဲ။ ဟိုလေ၊ အစ်ကို ဘယ်လိုတုံ့ပြန်မလဲမသိဘူးနော်။"
"ကိုယ့်အထင်ပြောရရင်တော့ အရမ်းကြီးမဆိုးနိုင်ပါဘူး။ အပြင်လူအနေနဲ့မြင်ရတာ သူက မုန်းနေတာမဟုတ်ဘူး။"
"ဒါပေမဲ့ အခုလိုတွေအထိဖြစ်ထားတော့ ..."
"အဲဒါကလည်း ဖြစ်ချင်လို့ဖြစ်ရတာမဟုတ်ဘူးလေ။ ဇ ဘက်ကတော့ အစ်ကိုအာမခံတယ်။ အစ်ကို့သူငယ်ချင်းက နှလုံးသားမရှိတဲ့လူ မဟုတ်ပါဘူး။ မင်းတို့ဘက်ကသာ အေးအေးဆေးဆေးပြောလို့ရဖို့ အရေးကြီးတာ။"
"အခုကတော့ နည်းနည်းသွေးပူတုန်းမို့ပါ။ သူတို့လည်း အထိအခိုက်တော့မဖြစ်ချင်ကြပါဘူး။ သွေးအေးသွားရင် ပြီးသွားမှာ။"
"အင်း၊ ဒါဆိုလည်း အေးဆေးသာရှင်းပြတော့။"
"ဟုတ်"
■■■
"မြေကမ္ဘာ"
"ဟင်"
Koa မှန်နံရံကို လိုက်ကာနဲ့ဆွဲကာလိုက်ပြီး ခေါင်းခါလိုက်တယ်။
"မြေကမ္ဘာကို တွေ့လိုက်တယ်။"
"ထင်ရာမြင်ရာတွေ လိုက်မြင်နေတယ်မဟုတ်လား။ ဆေးတွေကြောင့်လေ။ အဲဒါတကယ်မဟုတ်ဘူး။"
ပြန်ငြိမ်သွားတဲ့လူနာက တွေတွေလေးထိုင်နေရာကနေ မတ်တပ်ထရပ်ပြီး စားပွဲပေါ်ကရေဘူးကို လှမ်းယူတယ်။ Koa က ဖန်ခွက်ကိုယူပေးလိုက်တော့ ရေတွေငှဲ့ထည့်လိုက်ပြီး မျက်နှာနားဆီ ဖန်ခွက်ကိုတိုးကပ်လာနေသူက တဖြည်းဖြည်းနဲ့သူ့မျက်နှာကို ဖန်ခွက်ထဲကရေမျက်နှာပြင်မှာ မြင်လိုက်ရချိန်
*ခွမ်း*
တစ်စစီဖြစ်သွားတဲ့ဖန်ခွက်နဲ့အတူ လူနာဝတ်စုံနဲ့လူက သူ့မျက်နှာကိုသူအုပ်ကိုင်ရင်း
"အား ......... မဟုတ်ဘူး ..."
အော်ဟစ်ရင်းက မျက်နှာအနှံ့ကုပ်ခြစ်ဖို့လုပ်တော့တာကြောင့် Koa အလျင်အမြန်ချုပ်ထားလိုက်ရတယ်။ အဲဒီခဏမှာပဲ Mr. Oswald လည်း ဝင်လာပြီး
"စိတ်ထိန်းစမ်းကွာ။ ဟေ့၊ မလုပ်နဲ့။ ဒီကိုကြည့်စမ်း၊ ဒီကိုကြည့်။"
သူ့မျက်နှာကိုသူ ကုပ်ဖဲ့ပစ်နေတဲ့လက်တွေကို ချုပ်ကိုင်ထားလိုက်ကြပြီး သတိကပ်စေဖို့ မေးကိုချုပ်ကိုင်ပြီး အော်ခေါ်လိုက်တော့
"ဟင့်အင်း ... ငါက သူမဟုတ်ဘူး။ မဟုတ်ဘူးနော်။"
"Angus! တော်သင့်ပြီ။"
"မဟုတ်ဘူး။ ငါ Angus မဟုတ်ဘူး။"
"မင်းမဖြစ်ချင်လည်း မရဘူး။ မင်းက ငါ့သား၊ မြေကမ္ဘာဆိုတဲ့ Angus Oswald."
"အဲဒါ ရာဇသခင်ရဲ့ယောက်ျားလေ။ သိပ်မုန်းဖို့ကောင်းတဲ့ကောင်။"
"တော်စမ်း Angus. ရာဇသခင်က မြေကမ္ဘာကိုမုန်းတယ်ဆိုတာနဲ့ မင်းကိုယ်မင်းလိုက်မုန်းဖို့ မလိုဘူး။ မင်းအတွေးလွန်နေတာတွေ ရပ်သင့်ပြီ။"
"မဟုတ်ဘူး။ အဲဒီလိုမဟုတ်ဘူး။"
"တော်တော့လို့ ငါပြောနေတယ်လေ။"
အတင်းရုန်းကန်နေသူကို Mr. Oswald ဆွဲခါရမ်းလိုက်ပြီးမှ ဆက်ပြောတယ်။
"တော်သင့်ပြီ။ မင်းက Angus ပဲ။ မင်းက မြေကမ္ဘာပဲ။ အဲဒီမြေကမ္ဘာကိုမုန်းတယ်ဆိုတဲ့ကောင်က ဟိုးလွန်ခဲ့တဲ့နှစ်တွေကတည်းက သေသွားပြီ။ ရာဇသခင်နောက်တကောက်ကောက်လိုက်နေတဲ့ အဲဒီအရူးက အဲဒီနှစ်တွေကတည်းက သေသွားပြီ။ မင်းက မြေကမ္ဘာ၊ မင်းကို သူမုန်းတယ်ဆိုရင်တောင် ရှောင်ထွက်ဖို့မတွေးနဲ့တော့။ သူပြန်ချစ်လာအောင်ပဲ မင်းကြိုးစားသင့်တာမဟုတ်ဘူးလား။ မင်းကြိုးစားခဲ့ဖူးသလို အောင်မြင်ခဲ့ဖူးတယ်လေ ငါ့သားရာ။
အခုမှ ဘာဖြစ်နေတာလဲ။ ဒယ်ဒီတို့ မင်းကို မတားတော့ပါဘူးကွာ။ ငါ့သားအနေနဲ့ပဲ ငါ့သားရဲ့ဘဝ၊ ခံစားချက်၊ ဖြစ်တည်မှုအားလုံးကို လက်ခံပေးမှာ။ လက်လည်းလက်ခံခဲ့ပေးပြီးသား။ အခုတစ်ခေါက်က သားဆိုတဲ့ဇောနဲ့ ဒယ်ဒီတို့လည်း အတ္တကြီးမိတာပါ။ သတိထားစမ်းပါကွာ။ မင်းအသိစိတ်နဲ့မင်း ရာဇသခင်ရဲ့စိတ်ကို အရယူလိုက်စမ်းပါ။ မင်းကိုယ်မင်း မြေကမ္ဘာဆိုတာကို လက်ခံလိုက်စမ်းပါ။"
"အဟက်၊ မဟုတ်တာတွေ လျှောက်ပြောနေတယ်။"
ငြိမ်ကျသွားပြီးမှ Mr. Oswald ကိုပြန်မော့ကြည့်ပြီး
"ရာဇသခင်က မြေကမ္ဘာကို ပြန်လက်မခံတော့ဘူး။"
■■■
"ဟင့်အင်း၊ မဟုတ်နိုင်ပါဘူး။ တက်တူးမတွေ့ဘူး နေ့သစ်။ ဟုတ်တယ်၊ နောက်ပိုင်း လက်တိုတွေဝတ်ထားတာပဲ။ သူ့တက်တူး ရှိရမှာလေ။"
"ဆေးနဲ့ဖုံးထားတယ် အစ်ကိုရဲ့။"
"ဒါပေမဲ့ သူက peacan လည်းစားတယ်။"
"သူက မြေကမ္ဘာမဟုတ်တဲ့ ကိုယ်ခွဲတစ်ယောက်ဖြစ်နေချိန်မှာ peacan နဲ့တည့်နေတယ်။ ဒါက သူ့ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ ထူးဆန်းတဲ့တုံ့ပြန်မှုပဲ။ စိတ်ကွဲထွက်သွားတဲ့လူတွေမှာ အသံတွေပြောင်းသွားတာ၊ အမူအရာတွေပြောင်းသွားတာအပြင် ခန္ဓာကိုယ်ကပါလိုက်ပြောင်းသွားတာမျိုးတွေ ရှိတတ်တယ်။
အဲဒီလိုအချိန်မှာ ယောက်ျားတစ်ယောက်ကနေ မိန်းမတစ်ယောက်လိုလေသံမျိုး၊ မိန်းမတစ်ယောက်လိုအချိုးအဆစ်မျိုး လုပ်ယူရသွားတာတွေလည်း ရှိတယ်။ ပြီးတော့ အရင်ကမရှိတဲ့ရောဂါ ဖြစ်လာတာမျိုးနဲ့ အရင်ကရှိတဲ့ရောဂါ ပျောက်သွားတာမျိုးတွေ ဖြစ်တတ်တယ်။ ဥပမာ၊ ဆီးချိုတို့ သွေးတိုးတို့လိုပေါ့။ ဆေးပညာအရလည်း အဲဒီအချက်တွေကို လက်ခံထားလိုက်ရတာတွေ ကျွန်တော်တို့ သေချာသိရပြီးပါပြီ။"
"အဟက်၊ ဒါဆို ... ဒါဆို အဲဒါ မြေကမ္ဘာပေါ့။ အရင်ကလည်း အစ်ကိုနဲ့မတွေ့ခင်က ဖြစ်ခဲ့ဖူးတယ်ပေါ့။"
"ဟုတ်ပါတယ်။"
"ဒါပေမဲ့ ဒီကြားထဲ အဲဒီစိတ်က တစ်ခါမှကို အရိပ်အယောင်တောင်ပေါ်မလာခဲ့ဘူး။"
"အကြောင်းအရင်းကိုပြောရမယ်ဆိုရင် အစ်ကို့ကိုတော့ အားနာပါတယ်။ သိမှဖြစ်မှာမို့လို့ ပြောရတာပါ။ အဲဒီစိတ်က ရာဇသခင်က မြေကမ္ဘာကိုမုန်းနေတယ်ဆိုတဲ့ အကြောင်းတရားကြောင့် ဖြစ်လာတာပါ။ သူ့ကိုယ်သူ ရာဇသခင်ရဲ့အမုန်းခံဆိုတဲ့အမှန်တရားကို ရှောင်လွှဲရင်းကနေ တခြားတစ်ယောက်ဖြစ်သွားခဲ့တာ။ ပြီးတော့ အဲဒီတစ်ယောက်ကလည်း ရာဇသခင်လိုပဲ မြေကမ္ဘာကိုသိပ်မုန်းတယ်။ ဒါပေမဲ့ နှစ်စိတ်လုံးမှာတူညီနေတာက ရာဇသခင်ကို သိပ်ချစ်ကြတာပေါ့။"
"အဲဒါဆို ဒါတွေဖြစ်ရတာက ..."
"အစ်ကို့ကြောင့်လို့တော့ စိတ်ထဲမထားပါနဲ့။ တိုက်ဆိုင်တဲ့အကြောင်းတရားတွေကြောင့် မကောင်းတဲ့အကျိုးဆက်တွေ ဖြစ်ရတယ်လို့ပဲ သတ်မှတ်ပေးပါ။"
■■■
"ရာဇသခင် ဘယ်မှာလဲ Koa? မင်းပဲ ခေါ်လာပေးမယ်ဆို။"
"အိမ်မှာပြန်စောင့်နေတယ်။ မင်းက အိမ်ကိုပြန်မှဖြစ်မယ်။"
"ပြန်မယ်လေ ဒါဆို။"
"အဲဒီအိမ်ကိုမဟုတ်ဘူးလေ။ အမေရိက ..."
"ဘာဖြစ်တယ်။ အဟက် ... ငါ မြေကမ္ဘာမဟုတ်ပါဘူးလို့ ဘယ်နှခါပြောရမှာလဲ။ ငါတို့က မျက်နှာတစ်ခုတည်းကို ခွဲဝေသုံးနေရရုံသက်သက်ပဲ။"
"ဟုတ်ပါတယ်၊ မင်းမှန်တယ်။ ငါကရော မင်းကို မြေကမ္ဘာလိုသဘောထားနေလို့လား။"
မြေကမ္ဘာတစ်ယောက်လုံးကိုတွေ့နေတာတောင် မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားရတဲ့ Koa ရဲ့အခြေအနေကိုရော ဘယ်သူကနားလည်ပေးမှာလဲ။
"မင်းက မြေကမ္ဘာရဲ့တပည့်မဟုတ်လား။ အင်း၊ မင်းတစ်ယောက်ကတော့ ငါ့ကို မြေကမ္ဘာလို့သတ်မှတ်ပုံမရဘူး။"
"အဲဒါကြောင့်ပြောတာလေ။ ဟိုကိုပြန်ရအောင်။"
"မင်းတို့က မြေကမ္ဘာကိုပြန်ခေါ်ချင်နေကြတာ။ ငါမလိုက်ဘူး။"
"ဪ ... ကဲ၊ မင်းကိုခေါ်နေတာလေ။ မင်းက ရာဇသခင်ကို မတွေ့ချင်တော့ဘူးလား။"
"သူက ဟိုရောက်နေပြီလား။ မဖြစ်နိုင်တာ။"
"အဲဒါကြောင့် လာမတွေ့နိုင်တာလေ။"
"ဟင့်အင်း၊ မင်းတို့က ငါတို့ကိုခွဲချင်နေကြတာ။ ဖယ်စမ်း၊ ငါ့ကိုလွှတ်။"
အခန်းထဲ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်နေသမျှကို ရိုက်ကူးယူထားတဲ့ CCTV မှတ်တမ်းကနေ သခင်ကြည့်နေရင်း အံ့ဩနေမိတယ်။ ရုပ်ရည်ကလွဲရင် အသံနဲ့အမူအရာတွေက မြေကမ္ဘာနဲ့လားလားမှမတူ။ ဒါကြောင့်လည်း သခင်မသိခဲ့တာမဟုတ်လား။ ကိုယ့်ယောက်ျားတစ်ယောက်လုံးကို မမှတ်မိရတဲ့အထိ သခင်ညံ့ခဲ့တာလို့ပြောရင်လည်း ခံရပါတော့မယ်။ ဘယ်လိုမှမှတ်မိနိုင်စရာမရှိတဲ့ သူစိမ်းတစ်ယောက်လိုဖြစ်နေတာက အရမ်းပဲထူးဆန်းလွန်းတယ်။
"အစ်ကို ထူးဆန်းနေတယ်မဟုတ်လား။ ကျွန်တော်တို့လည်း အဲဒီလိုဖြစ်ခဲ့ကြတာပါပဲ။"
"Koa က သူအဲဒီလိုဖြစ်နေတာနဲ့ ကြုံဖူးလား။"
"မကြုံဖူးပါဘူး။ ဒယ်ဒီက ပြောပြထားတာပါ။ အစ်ကို့ကိုလိုက်ရှာကြကတည်းက Earth မဟုတ်တော့မှန်း Koa က တွက်မိပြီးသားတဲ့။ ကျွန်တော်ကသာ မသိခဲ့တာ။ ဘာကြောင့်များ Koa က Earth ထက် အစ်ကို့ကိုဦးစားပေးရှာနေသလဲလို့ တွေးနေခဲ့တာ။ တကယ်တမ်းက နှစ်ယောက်လုံး တစ်နေရာတည်းမှာရှိနေမယ်လို့ သူတွက်ပြီးသား။ အပေါ်ထပ်ကို ဆေးထိုးအပ်နဲ့ပြန်တက်သွားတော့မှ Earth ဖြစ်နေမှန်း ကျွန်တော်သိတာ။"
"အဲဒီတုန်းက သူဘယ်လိုပြန်ကောင်းသွားတာလဲ။"
"မိုးရွာကြီးထဲလျှောက်သွားပြီး အရမ်းဖျားသွားတယ်။ သတိလစ်သွားတာ သုံးရက်ကြာတယ်။ ပြန်သတိရလာတော့ Earth ဖြစ်နေပြီ။ အဲဒီရက်တွေက အစ်ကို့နောက်ကိုလျှောက်လိုက်နေတာပဲ။"
"ဒါဆို သူဘာလို့ပျောက်သွားလဲဆိုတာ မသိရဘူးပေါ့။"
သခင်တွေးနေမိတယ်။ ဒီလူက ဘယ်လိုပျောက်သွားတာဖြစ်နိုင်သလဲ။ သခင့်နောက်ကိုလျှောက်လိုက်နေတာဆိုရင် သူလုပ်ချင်တာလုပ်နေရတာမို့ စိတ်ကျေနပ်သွားတာလား။
.
တစ်နေကုန်ပြန်ကြည့်နေမိတာ ဆေးရုံခန်းထဲသောင်းကျန်းနေတဲ့ မြေကမ္ဘာရဲ့ပုံရိပ်တွေ။ သခင်တွေးနေမိတာ သခင့်ကိုဖမ်းချုပ်ထားခဲ့တဲ့ နေ့ရက်တွေအကြောင်း။
ဘယ်လိုလူက စိတ်နှစ်စိတ်ကွဲသွားတာတောင် လူတစ်ယောက်တည်းကိုပဲ ဆက်ချစ်နေနိုင်ရတာလဲ။ အဲဒီလူဟာ သခင်နဲ့ပတ်သက်ပြီး ကမ္ဘာလုပ်ချင်ပေမဲ့မလုပ်ရဲတဲ့ အရာတွေကို လုပ်ခဲ့တာလား။ အဲဒီလိုလုပ်ဖို့အတွက် အဲဒီလူကိုဖန်တီးဖြစ်ခဲ့တာလား။ ဒါဆိုရင် ကမ္ဘာ့ရဲ့မသိစိတ်မှာ သခင့်ကိုချုပ်နှောင်ထားချင်စိတ်တွေ ရှိနေခဲ့တာလား။ ကမ္ဘာခဏခဏပြောဖူးတဲ့ ဘယ်သူမှမမြင်အောင် သိမ်းထားချင်တယ်တို့၊ ကြယ်လေးလို ဖန်ဘူးလေးထဲထည့်ထားချင်တယ်တို့၊ အဲဒီစကားတွေက တကယ်အတည်ဖြစ်လာသလိုပါပဲ။
ချည်နှောင်ခံရတာကိုမုန်းတဲ့ သခင်က အချစ်မရှိလို့အထီးကျန်တာကိုသာ သည်းခံနိုင်မယ်၊ နှောင်ကြိုးတင်းတင်းတွေကို မုန်းတဲ့အမျိုး။
အချစ်ခံလူသားမြေကမ္ဘာက တစ်လောကလုံးကဖူးဖူးမှုတ်နေရင်တောင် သူချစ်တဲ့သခင့်ဆီကအမုန်းနဲ့တင် ဘဝတစ်ခုကိုပျက်စီးစေဖို့ ဝန်မလေးသူ။
ရှေ့ဆက်မယ့်လမ်းအတွက် သခင့်ဘက်က ရွေးချယ်မှုတစ်ခုကို ပြတ်ပြတ်သားသားလုပ်ရပါမယ်။ ဒီအချိန်ဟာ မြေကမ္ဘာနဲ့အဝေးဆုံးကို ရောက်သွားနိုင်သလို မြေကမ္ဘာမဟုတ်တဲ့လူတစ်ယောက်နဲ့လည်း တစ်သက်လုံးပိတ်မိနိုင်တဲ့အနေအထား။
ဒါတွေအပြင် သခင့်လက်ထဲမှာ မြေကမ္ဘာရဲ့ရှင်သန်ခွင့်က ရှိနေတဲ့အခါ ...
...
...
...
■■■
"ဇ"
အခန်းတံခါးဖွင့်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ လှည့်ကြည့်လာပြီး သခင့်ကိုမြင်တဲ့အခါ ပြေးဖက်ပါတော့တယ်။ သခင့်မှာသာ သူပွေ့ဖက်ရာအတိုင်း အတောင့်လိုက်။
"ခင်ဗျား ထွက်ပြေးသွားတာမဟုတ်ဘူးပေါ့။"
"မဟုတ်ဘူး။ မင်းကိုအိမ်ပြန်ပို့ပေးဖို့ လုပ်နေတာ။"
"ငါ့ကို စိတ်မဆိုးတော့ဘူးပေါ့။"
"ငါ့ကိုပိတ်မထားရင်ပေါ့။"
"ထွက်မပြေးရင် ငါပိတ်မထားပါဘူး။"
"ထွက်မပြေးပါဘူး။ မင်းကို အိမ်ပြန်ပို့ပေးမယ်နော်။"
"လာပြန်ပြီ၊ အဲဒါ မြေကမ္ဘာရဲ့အိမ်လေ။ ခင်ဗျားက ယောက်ျားနဲ့ပြန်ပေါင်းထုတ်ချင်နေတာလား ဇ။"
ဒေါသအရိပ်အယောင်တွေပါလာပြီမို့
"ဘယ်က မြေကမ္ဘာရဲ့အိမ်လဲ။ အဲဒီမှာ ငါ့အိမ်ရှိတယ်။ ငါ့အိမ်ဆီ မင်းကိုအလည်ခေါ်ဖို့လေ။"
"တကယ်လား။ ဒီက ခင်ဗျားအဖေကိုရော။"
"ဦးနိုင်က သူ့သမီးဆီနေတာပဲ။ ငါက ဟိုအိမ်ကိုပြန်ရမယ်လေ။ မင်းမလိုက်ချင်လည်း ငါကတော့ပြန်ရမှာ။"
"ငါ ... လိုက်လည်လို့ရလား။"
■■■
"ဒီအခန်းမှာ အရင်က ဇ နေတာလား။"
"အင်း၊ အခုတော့ ဟိုဘက်အခြမ်းကအခန်းမှာ ငါနေမှာ။"
■
"ဇ ... အား ..."
"Red, သတိထားစမ်းပါ။ ငါရှိတယ်။"
"ခင်ဗျား ထွက်ပြေးမလို့မဟုတ်လား။ ဟင့်အင်း၊ မသွားရဘူး။"
"အ"
"ဘယ်မှမသွားရဘူး။"
ကြမ်းပြင်ပေါ်ဆွဲလှဲချပြီး သခင့်လက်နှစ်ဖက်ကို စားပွဲပေါ်က ဖုန်းအားသွင်းကြိုးနဲ့ ဆွဲချည်နေတဲ့ကမ္ဘာက စိုးရိမ်တကြီး။ သခင့်ရင်ဘတ်နေရာလောက်ကနေ ခွထိုင်ထားရာက ထရပ်လိုက်ပြီး
"ဘယ်မှပြေးဖို့မတွေးနဲ့။ ခင်ဗျားယောက်ျားလည်း ရှာမတွေ့စေရဘူး။"
ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာထထိုင်လိုက်တဲ့သခင်က ဘာမှပြန်မပြောသေးဘဲ ကြည့်နေတော့
"ခုနက မြေကမ္ဘာကိုတွေ့လိုက်တယ်။ အဲဒီကောင် အခုဘယ်မှာလဲ။"
ဘယ်နားမှာ သူ့အရိပ်သူတွေ့ပြန်ပြီမသိပါ။
"မှန်မကြည့်နဲ့ မြေကမ္ဘာရေ။"
"ဘာပြောတာလဲ။"
ခပ်တိုးတိုးရေရွတ်တဲ့သခင့်စကားကို မကြားလိုက်လို့ပြန်မေးတဲ့ကမ္ဘာဟာ အူကြောင်ကြောင်။
"ဘယ်မှမကြည့်နဲ့၊ မရှိဘူးလို့။"
"ခင်ဗျားဖွက်ထားတာလား။"
လက်မောင်းကနေအတင်းဆွဲထူပြီး အတင်းအကြပ်မေးနေပြန်လို့
"မဟုတ်ပါဘူးကွာ။ မယုံရင်သွားရှာကြည့်။"
"အေး၊ ငြိမ်ငြိမ်နေခဲ့။"
သခင့်ကို အခန်းထဲပိတ်ခဲ့ပြီး အပြင်ထွက်သွားတဲ့ကမ္ဘာက ဟိုရက်တွေတုန်းက Dark Red လိုလည်း မဟုတ်ပြန်။ ခဏနေတော့ပြန်လာပြီး ဒေါသတွေထွက်လာပုံနဲ့ သခင့်လည်ပင်းကိုဆွဲကိုင်ညှစ်ကာ
"ဒါဘာလဲ။ ဘာကိစ္စ ဧည့်ခန်းထဲရှိနေတာလဲ။"
သခင်နဲ့ကမ္ဘာရဲ့ပုံတစ်ပုံကို သူဘယ်ကတွေ့လာတယ်မသိပါ။ သေချာသိမ်းဖယ်ထားပြီးတာကို ဘယ်ချောင်ကတွေ့လာတယ်မသိ။
"အွန်း ... လွှတ်"
လည်ပင်းကိုညှစ်ထားလို့ သခင်အတင်းရုန်းတော့မှ လွှတ်ပေးပြီး ပုံကိုသေချာကြည့်နေတယ်။ ကြည့်နေရင်းက မျက်ရည်တွေဝဲလာပြီး
"သူ့ကို သိပ်ချစ်တာပဲလား။"
"အင်း"
"ဟင်"
"ဟုတ်တယ်လို့။"
"အဟက်၊ မချစ်ရဘူး။"
ဓာတ်ပုံကိုဆွဲဖြဲပစ်လိုက်တဲ့ကမ္ဘာ့ကို သခင်ကစေ့စေ့ကြည့်ပြီး
"ငါ သည်းမခံနိုင်တော့ဘူး။ ဘာကိစ္စ ငါက မြေကမ္ဘာကိုမချစ်ဘူးလို့ ဖြစ်နေရတာလဲ။ ငါမချစ်ဘဲ သူ့ကိုလက်ထပ်မလား။ လက်စားချေချင်ရုံဆို လက်မထပ်လည်းရနေတာပဲ။ လက်ထပ်ပြီးတော့ရော သူ့အစ်ကိုမို့လို့ ငါ့ဘက်က ဘာများလုပ်နိုင်ခဲ့လို့လဲ။ ငါ့အထင်မှာ အဲဒါသူ့အစ်ကိုဖြစ်နေလို့လေ။ သူ့ဘက်က သဝန်တိုချုပ်ချယ်နေတာတွေကို ငါမကြိုက်လည်း သည်းခံခဲ့တာပဲ။ ငါညှိခဲ့တာပဲ။
နောက်ဆုံးတော့ ကတောက်ကဆဖြစ်ပြီး သူထိခိုက်ရရင် ငါကပဲလူဆိုးဖြစ်ရတယ်။ ငါကရော ဖြစ်စေချင်တယ်ထင်လို့လား။ ငါ့ဘက်ကိုရော ကြည့်ပေးလို့လား။ ငါ့ဘက်က နှောင်ကြိုးတွေကိုမုန်းမှန်းသိသိနဲ့ သူကပဲ တစ်ရစ်ပြီးတစ်ရစ်ချည်သွားတယ်။ သူကပဲ ချစ်တတ်သူကြီးပါပေါ့။ အေး၊ အဲဒီမြေကမ္ဘာဆိုတဲ့ကောင်ကို အခုပြန်ခေါ်လာခဲ့။ မင်းကပဲချစ်တတ်တာလားလို့ မေးမေးပြီးရိုက်သတ်ပစ်မယ်။"
စိတ်တိုင်းကျအော်ဟစ်ပစ်လိုက်တဲ့သခင့်ကို ကြည့်နေရင်းက အသားတွေတဆတ်ဆတ်တုန်လာပြီး အခန်းထဲကပစ္စည်းတွေကို ကိုင်ပေါက်ပစ်ခွဲလို့ မြေကမ္ဘာသောင်းကျန်းပါတော့တယ်။
"မချစ်ရဘူး။ အဲဒီကောင်ကို ဇ မချစ်ရဘူး။ သတ်မယ်၊ အဲဒီမြေကမ္ဘာကို သတ်ပစ်မယ်။"
ဝုန်းဒိုင်းကြဲသောင်းကျန်းနေတဲ့မြေကမ္ဘာကို သခင်ရပ်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ တစ်ခန်းလုံးကပစ္စည်းတွေလည်း ရစရာမရှိအောင်ပွကြဲနေတဲ့အခန်းထဲ သခင့်ကိုလာမှန်တာတွေက ဘာတွေလဲလို့ သခင်မသိချင်တော့ပါ။
အခုအချိန်မှာ သခင်သိတာက မြေကမ္ဘာကို တခြားလူတစ်ယောက်အနေနဲ့ ဆက်ဆံနေရတာကို မုန်းနေပြီဆိုတာပါပဲ။
"ငါ မင်းကိုချစ်တယ် မြေကမ္ဘာရဲ့။"
"ခင်ဗျား၊ ခင်ဗျားကိုသတ်မယ်။"
သခင့်ဆီ အရှိန်နဲ့ပြေးဝင်လာတဲ့ကမ္ဘာ ကြမ်းပေါ်ကျနေတဲ့ပန်းအိုးတစ်လုံးကို နင်းမိပြီး
"အား"
"ကမ္ဘာ ... ကမ္ဘာ ... သတိထားပါဦး။"
ကြမ်းပြင်နဲ့ခေါင်းက အရှိန်ပြင်းပြင်းရိုက်မိသွားပြီး မြေကမ္ဘာငြိမ်သက်သွားတယ်။ ကမ္ဘာ့ကိုပွေ့ယူလိုက်တော့ ခေါင်းကနေစီးကျလာတဲ့သွေးတွေက သခင့်လက်မှာရွှဲနစ်လို့။
"ကမ္ဘာ"
■■■
ပြန်နိုးထလာမယ့်အချစ်ဟာ ငါ့ကမ္ဘာမဖြစ်တဲ့အခါ ငါ့စကြဝဠာက သေဆုံးသွားလိမ့်မယ်။
ငါ့ကမ္ဘာငယ်မှာ ငါက သခင်ဖြစ်ခွင့်မရတော့တဲ့အခါ ငါ့နှလုံးသားက သေဆုံးသွားလိမ့်မယ်။
ငါ့မာနတွေဟာ ချခင်းထားတဲ့သူ့ချစ်ခြင်းတွေမှာ အလိုလိုပျော်ဝင်ပြီး အတ္တတွေလည်း သေဆုံးသွားခဲ့ရတယ်။
"မြန်မြန်နိုးပါတော့ မြေကမ္ဘာရေ။"
ငြိမ်ငြိမ်လေးအိပ်စက်နေတဲ့ မြေကမ္ဘာရဲ့နဖူးပေါ်ကို အနမ်းတစ်ပွင့်ခြွေချလိုက်တယ်။
"နှစ်ဆယ့်တစ်"
ရက်သတ္တသုံးပတ်မြောက်ရဲ့ မနက်ခင်းအနမ်းဟာ အရင်နေ့တွေလိုပဲ ငွားငွားစွင့်စွင့်။
ခုတင်ဘေးက ပြက္ခဒိန်အသေးလေးမှာ စတေကာအဝိုင်းလေးတစ်ခုတိုးသွားတယ်။
"ဒီနေ့အတွက်ထူးခြားဖြစ်စဉ်ကတော့ ထွေထွေထူးထူးမရှိဘူး မြေကမ္ဘာ။ ဒါပေမဲ့ ငါကတော့ ရူးချင်နေပြီ။ မင်းထမလာရင် ငါရူးတော့မှာ။ အဲဒီတစ်ယောက်က အရင်တစ်ခေါက်တုန်းက သုံးရက်နဲ့မင်းကိုပြန်လွှတ်ပေးပြီး အခုမှ သုံးပတ်လည်း ပြန်မလွှတ်ပေးသေးဘူးလား။"
မြေကမ္ဘာကိုစေ့စေ့ကြည့်ရင်း သခင်ဆက်ပြောလိုက်တယ်။
"မင်းနှုတ်ခမ်းတွေကထူတော့ ငါကကိုက်ချင်တယ်။"
ကမ္ဘာ့နှုတ်ခမ်းတွေဆီ သခင့်သွားစွယ်ချွန်ချွန်လေး စိုက်ဝင်သွားတယ်။ စိုစွတ်လာတဲ့သွေးစလေးကို သခင်စုပ်ယူလိုက်ပြီး
"ကမ္ဘာ့သွေးက ခပ်နွေးနွေးနဲ့ ချိုတယ်။"
"အင်း ... ဟင်း ..."
နားကြားမှားသလားလို့ သခင်နားစွင့်မိသလို ကမ္ဘာ့မျက်နှာကိုလည်း ကြည့်လိုက်မိတယ်။ မျက်ခွံလေးတွေလှုပ်ရှားပြီး ပွင့်လာရာက ဖျတ်ခနဲပြန်မှိတ်သွားတယ်။ အလင်းဒဏ်ကို မခံနိုင်ဘူးထင်ပါရဲ့။ နောက်တစ်ကြိမ် ခပ်မြန်မြန်ပဲပြန်ပွင့်လာတယ်။ မှိတ်ခတ်နေတဲ့မျက်ဝန်းတွေက သခင့်ကိုမိမိရရဖမ်းဆုပ်မိချိန် သွေးစို့နေတဲ့နှုတ်ခမ်းထူထူတွေ လှုပ်ရှားသွားတယ်။
ရာဇသခင်အတွက် နာမည်တစ်ခုဟာ ဘဝနဲ့ချီတဲ့အဆုံးအဖြတ်ဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ မတွေးခဲ့ဖူးဘူး။ အခုအချိန်မှာ သူသတ်မှတ်လိုက်တဲ့ ကိုယ့်အမှတ်တံဆိပ်က ဘာဖြစ်မလဲလို့ သခင်ကြိုမတွေးရဲပေမဲ့ ကာယကံရှင်ကတော့ ခေါ်လိုက်ပါပြီ။
"သခင်"
Branded by You
■■■ The End ■■■
16 Apr 2023
အိပ္မက္တစ္ခုရဲ႕အဆံုးသတ္က သူ႔နာမည္ကိုေအာ္ေခၚၿပီး ႏိုးလာတာမ်ိဳးဆိုရင္ ဒါကို အိပ္မက္ဆိုးလို႔ မေတြးခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူေက်ာခိုင္းသြားတဲ့ အဲဒီအိပ္မက္ကေတာ့ ေကာင္းတဲ့အိပ္မက္မဟုတ္ဘူး။
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေပးပါေနာ္။ ေဆးသြင္းထားတာမို႔ပါ။ အရမ္းအားနည္းထားတာေၾကာင့္ နားနားေနေနေနေပးရင္ အျမန္ဆံုးသက္သာမွာပါရွင္။"
အိပ္ေနရာကေနေယာင္ေအာ္ၿပီး ႏိုးလာေတာ့ ထထိုင္လိုက္မိတဲ့လူနာကို သူနာျပဳေလးကရွင္းျပေနေပမဲ့ လူနာကေတာ့ အာရံုရွိပံုမရ။
"ရာဇသခင္ ဘယ္မွာလဲ။"
"ရွိပါတယ္။ ခဏေနရင္ လာပါလိမ့္မယ္။"
"အခန္းထဲမွာမရွိဘူးေလ။ ထြက္ေျပးသြားတာလား။"
"အိုး၊ မဆင္းနဲ႔ေလ။ လာလိ္မ့္မယ္၊ ခဏပဲေစာင့္ပါ။"
ခုတင္ေပၚကဆင္းဖို႔ျပင္တဲ့လူနာကို သူနာျပဳေလးကတားေနတုန္းမွာပဲ အခန္းတံခါးပြင့္သြားၿပီး လူတစ္ေယာက္ဝင္လာပါတယ္။
"မင္း ဘယ္သူလဲ။ ငါသိသလိုပဲ။"
"Koa ေလ။ မွတ္မိလား။ ငါ မင္းကို ဒီေခၚလာတာ။"
"ဘယ္တုန္းကလဲ။"
"ဟာ၊ ေမ့သြားျပန္ၿပီလား။"
"သူထြက္ေျပးသြားၿပီ။"
"ဘယ္ကထြက္ေျပးရမွာလဲ။ ေနမေကာင္းတဲ့လူမမာအတြက္ ဆန္ျပဳတ္သြားလုပ္ေပးေနတယ္။ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာကို မျမင္ခ်င္ဘူးတဲ့။"
"သူက ငါ့ကို စိတ္မဆိုးေတာ့ဘူးလား။"
"မင္းက အတင္းအၾကပ္ေတြလုပ္လို႔ စိတ္ဆိုးတာေလ။ လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ သူ႔စကားနားေထာင္ရင္ စိတ္မဆိုးပါဘူး။ အခု ခဏေလးအိပ္ေစာင့္ေနလိုက္၊ အိပ္ရာႏိုးရင္ ရာဇသခင္ေရာက္လာမွာနဲ႔ အေတာ္ပဲ။ စကားေတြေျပာစရာရွိတယ္မဟုတ္လား။"
"ေျပာစရာ ... အင္း ... ရွိတယ္။ ငါ သူ႔ကို အခ်ိန္အၾကာႀကီးေစာင့္ေနခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပရဦးမွာ။ အဲဒီေျမကမ႓ာဆိုတဲ့ေကာင္ ႐ႈပ္ေနလို႔ ငါ သူ႔အနားမေနရတာကို သူမသိေသးဘူး။ အဲဒီေကာင္က မေကာင္းတဲ့ေကာင္ဆိုတာကို သူသိေအာင္ေျပာျပရမယ္။"
"အင္း၊ သူမလာခင္ေလး ေသခ်ာနားလိုက္။ အဲဒါမွ သူလာရင္ စကားေတြအၾကာႀကီးေျပာႏိုင္မွာ။"
"ဟုတ္ၿပီ။"
ခုတင္ေပၚျပန္လွဲသြားတဲ့လူနာနဲ႔ ေနရာတက်ျဖစ္ေအာင္ျပင္ေပးေနတဲ့ Koa ကို အခန္းတစ္ဖက္ကေနလွမ္းၾကည့္ရင္း Mr. Oswald တစ္ေယာက္ သက္ျပင္းသာခ်မိပါေတာ့တယ္။
■■■
"ေန႔သစ္"
"ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ အစ္ကို။"
ေဆးရံုခုတင္ေပၚမွာထထိုင္တဲ့ သခင့္ကို ေန႔သစ္တြဲထူေပးလိုက္တယ္။
"အခု ဟိုလူကိစၥက ဘာျဖစ္သြားၿပီလဲ။"
"အစ္ကို ေနလို႔သက္သာလား။ အစ္ကို ေသခ်ာသက္သာမွ အဲဒီကိစၥေတြကို ဆက္ေတြးေစခ်င္တယ္။ အခုေရာ ေခါင္းမူးေနေသးလား။"
"မမူးေတာ့ပါဘူး။ လူလည္း နည္းနည္းခ်င္းအားျပည့္လာေနပါၿပီ။"
*knock knock*
"ဝင္ခဲ့ပါ။"
"ေရာင္ဝါ"
"ဇ၊ ႏိုးေနၿပီလား။ ငါလာတိုင္း မင္းအိပ္ေနတာ။"
"ဟုတ္လား။ အခုကေတာ့ ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပေနၿပီ။"
"ငါ့မွာ စိတ္ပူလိုက္ရတာ။ မနက္က ဦးႏိုင္ဖုန္းဆက္လို႔ ငါျပန္ေျဖထားတယ္။ Client တစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ေနလို႔ပါလို႔။"
"ဟုတ္လား။ အခုက ေန႔လယ္ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။ ငါ့ကိုဖုန္းေပး။"
"အင္း"
သခင္နဲ႔ဦးႏိုင္ ဖုန္းေျပာေနၾကခ်ိန္မွာ ေန႔သစ္နဲ႔ေနေရာင္ဝါ တြတ္ထိုးေနၾကၿပီ။
"ဘယ္လိုလဲ၊ ေျပာလိုက္ၾကေတာ့မွာလား။"
"ေျပာေတာ့ ေျပာရမွာပဲ။ ဟိုေလ၊ အစ္ကို ဘယ္လိုတံု႔ျပန္မလဲမသိဘူးေနာ္။"
"ကိုယ့္အထင္ေျပာရရင္ေတာ့ အရမ္းႀကီးမဆိုးႏိုင္ပါဘူး။ အျပင္လူအေနနဲ႔ျမင္ရတာ သူက မုန္းေနတာမဟုတ္ဘူး။"
"ဒါေပမဲ့ အခုလိုေတြအထိျဖစ္ထားေတာ့ ..."
"အဲဒါကလည္း ျဖစ္ခ်င္လို႔ျဖစ္ရတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဇ ဘက္ကေတာ့ အစ္ကိုအာမခံတယ္။ အစ္ကို႔သူငယ္ခ်င္းက ႏွလံုးသားမရွိတဲ့လူ မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းတို႔ဘက္ကသာ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာလို႔ရဖို႔ အေရးႀကီးတာ။"
"အခုကေတာ့ နည္းနည္းေသြးပူတုန္းမို႔ပါ။ သူတို႔လည္း အထိအခိုက္ေတာ့မျဖစ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ ေသြးေအးသြားရင္ ၿပီးသြားမွာ။"
"အင္း၊ ဒါဆိုလည္း ေအးေဆးသာရွင္းျပေတာ့။"
"ဟုတ္"
■■■
"ေျမကမ႓ာ"
"ဟင္"
Koa မွန္နံရံကို လိုက္ကာနဲ႔ဆြဲကာလိုက္ၿပီး ေခါင္းခါလိုက္တယ္။
"ေျမကမ႓ာကို ေတြ႕လိုက္တယ္။"
"ထင္ရာျမင္ရာေတြ လိုက္ျမင္ေနတယ္မဟုတ္လား။ ေဆးေတြေၾကာင့္ေလ။ အဲဒါတကယ္မဟုတ္ဘူး။"
ျပန္ၿငိမ္သြားတဲ့လူနာက ေတြေတြေလးထိုင္ေနရာကေန မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး စားပြဲေပၚကေရဘူးကို လွမ္းယူတယ္။ Koa က ဖန္ခြက္ကိုယူေပးလိုက္ေတာ့ ေရေတြငွဲ႔ထည့္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာနားဆီ ဖန္ခြက္ကိုတိုးကပ္လာေနသူက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔သူ႔မ်က္ႏွာကို ဖန္ခြက္ထဲကေရမ်က္ႏွာျပင္မွာ ျမင္လိုက္ရခ်ိန္
*ခြမ္း*
တစ္စစီျဖစ္သြားတဲ့ဖန္ခြက္နဲ႔အတူ လူနာဝတ္စံုနဲ႔လူက သူ႔မ်က္ႏွာကိုသူအုပ္ကိုင္ရင္း
"အား ......... မဟုတ္ဘူး ..."
ေအာ္ဟစ္ရင္းက မ်က္ႏွာအႏွံ႔ကုပ္ျခစ္ဖို႔လုပ္ေတာ့တာေၾကာင့္ Koa အလ်င္အျမန္ခ်ဳပ္ထားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီခဏမွာပဲ Mr. Oswald လည္း ဝင္လာၿပီး
"စိတ္ထိန္းစမ္းကြာ။ ေဟ့၊ မလုပ္နဲ႔။ ဒီကိုၾကည့္စမ္း၊ ဒီကိုၾကည့္။"
သူ႔မ်က္ႏွာကိုသူ ကုပ္ဖဲ့ပစ္ေနတဲ့လက္ေတြကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားလိုက္ၾကၿပီး သတိကပ္ေစဖို႔ ေမးကိုခ်ဳပ္ကိုင္ၿပီး ေအာ္ေခၚလိုက္ေတာ့
"ဟင့္အင္း ... ငါက သူမဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ဘူးေနာ္။"
"Angus! ေတာ္သင့္ၿပီ။"
"မဟုတ္ဘူး။ ငါ Angus မဟုတ္ဘူး။"
"မင္းမျဖစ္ခ်င္လည္း မရဘူး။ မင္းက ငါ့သား၊ ေျမကမ႓ာဆိုတဲ့ Angus Oswald."
"အဲဒါ ရာဇသခင္ရဲ႕ေယာက္်ားေလ။ သိပ္မုန္းဖို႔ေကာင္းတဲ့ေကာင္။"
"ေတာ္စမ္း Angus. ရာဇသခင္က ေျမကမ႓ာကိုမုန္းတယ္ဆိုတာနဲ႔ မင္းကိုယ္မင္းလိုက္မုန္းဖို႔ မလိုဘူး။ မင္းအေတြးလြန္ေနတာေတြ ရပ္သင့္ၿပီ။"
"မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး။"
"ေတာ္ေတာ့လို႔ ငါေျပာေနတယ္ေလ။"
အတင္းရုန္းကန္ေနသူကို Mr. Oswald ဆြဲခါရမ္းလိုက္ၿပီးမွ ဆက္ေျပာတယ္။
"ေတာ္သင့္ၿပီ။ မင္းက Angus ပဲ။ မင္းက ေျမကမ႓ာပဲ။ အဲဒီေျမကမ႓ာကိုမုန္းတယ္ဆိုတဲ့ေကာင္က ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြကတည္းက ေသသြားၿပီ။ ရာဇသခင္ေနာက္တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတဲ့ အဲဒီအရူးက အဲဒီႏွစ္ေတြကတည္းက ေသသြားၿပီ။ မင္းက ေျမကမ႓ာ၊ မင္းကို သူမုန္းတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေရွာင္ထြက္ဖို႔မေတြးနဲ႔ေတာ့။ သူျပန္ခ်စ္လာေအာင္ပဲ မင္းႀကိဳးစားသင့္တာမဟုတ္ဘူးလား။ မင္းႀကိဳးစားခဲ့ဖူးသလို ေအာင္ျမင္ခဲ့ဖူးတယ္ေလ ငါ့သားရာ။
အခုမွ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ဒယ္ဒီတို႔ မင္းကို မတားေတာ့ပါဘူးကြာ။ ငါ့သားအေနနဲ႔ပဲ ငါ့သားရဲ႕ဘဝ၊ ခံစားခ်က္၊ ျဖစ္တည္မႈအားလံုးကို လက္ခံေပးမွာ။ လက္လည္းလက္ခံခဲ့ေပးၿပီးသား။ အခုတစ္ေခါက္က သားဆိုတဲ့ေဇာနဲ႔ ဒယ္ဒီတို႔လည္း အတၱႀကီးမိတာပါ။ သတိထားစမ္းပါကြာ။ မင္းအသိစိတ္နဲ႔မင္း ရာဇသခင္ရဲ႕စိတ္ကို အရယူလိုက္စမ္းပါ။ မင္းကိုယ္မင္း ေျမကမ႓ာဆိုတာကို လက္ခံလိုက္စမ္းပါ။"
"အဟက္၊ မဟုတ္တာေတြ ေလၽွာက္ေျပာေနတယ္။"
ၿငိမ္က်သြားၿပီးမွ Mr. Oswald ကိုျပန္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး
"ရာဇသခင္က ေျမကမ႓ာကို ျပန္လက္မခံေတာ့ဘူး။"
■■■
"ဟင့္အင္း၊ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး။ တက္တူးမေတြ႕ဘူး ေန႔သစ္။ ဟုတ္တယ္၊ ေနာက္ပိုင္း လက္တိုေတြဝတ္ထားတာပဲ။ သူ႔တက္တူး ရွိရမွာေလ။"
"ေဆးနဲ႔ဖံုးထားတယ္ အစ္ကိုရဲ႕။"
"ဒါေပမဲ့ သူက peacan လည္းစားတယ္။"
"သူက ေျမကမ႓ာမဟုတ္တဲ့ ကိုယ္ခြဲတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ peacan နဲ႔တည့္ေနတယ္။ ဒါက သူ႔ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ထူးဆန္းတဲ့တံု႔ျပန္မႈပဲ။ စိတ္ကြဲထြက္သြားတဲ့လူေတြမွာ အသံေတြေျပာင္းသြားတာ၊ အမူအရာေတြေျပာင္းသြားတာအျပင္ ခႏၶာကိုယ္ကပါလိုက္ေျပာင္းသြားတာမ်ိဳးေတြ ရွိတတ္တယ္။
အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကေန မိန္းမတစ္ေယာက္လိုေလသံမ်ိဳး၊ မိန္းမတစ္ေယာက္လိုအခ်ိဳးအဆစ္မ်ိဳး လုပ္ယူရသြားတာေတြလည္း ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အရင္ကမရွိတဲ့ေရာဂါ ျဖစ္လာတာမ်ိဳးနဲ႔ အရင္ကရွိတဲ့ေရာဂါ ေပ်ာက္သြားတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္တတ္တယ္။ ဥပမာ၊ ဆီးခ်ိဳတို႔ ေသြးတိုးတို႔လိုေပါ့။ ေဆးပညာအရလည္း အဲဒီအခ်က္ေတြကို လက္ခံထားလိုက္ရတာေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေသခ်ာသိရၿပီးပါၿပီ။"
"အဟက္၊ ဒါဆို ... ဒါဆို အဲဒါ ေျမကမ႓ာေပါ့။ အရင္ကလည္း အစ္ကိုနဲ႔မေတြ႕ခင္က ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ေပါ့။"
"ဟုတ္ပါတယ္။"
"ဒါေပမဲ့ ဒီၾကားထဲ အဲဒီစိတ္က တစ္ခါမွကို အရိပ္အေယာင္ေတာင္ေပၚမလာခဲ့ဘူး။"
"အေၾကာင္းအရင္းကိုေျပာရမယ္ဆိုရင္ အစ္ကို႔ကိုေတာ့ အားနာပါတယ္။ သိမွျဖစ္မွာမို႔လို႔ ေျပာရတာပါ။ အဲဒီစိတ္က ရာဇသခင္က ေျမကမ႓ာကိုမုန္းေနတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းတရားေၾကာင့္ ျဖစ္လာတာပါ။ သူ႔ကိုယ္သူ ရာဇသခင္ရဲ႕အမုန္းခံဆိုတဲ့အမွန္တရားကို ေရွာင္လႊဲရင္းကေန တျခားတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီတစ္ေယာက္ကလည္း ရာဇသခင္လိုပဲ ေျမကမ႓ာကိုသိပ္မုန္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္စိတ္လံုးမွာတူညီေနတာက ရာဇသခင္ကို သိပ္ခ်စ္ၾကတာေပါ့။"
"အဲဒါဆို ဒါေတြျဖစ္ရတာက ..."
"အစ္ကို႔ေၾကာင့္လို႔ေတာ့ စိတ္ထဲမထားပါနဲ႔။ တိုက္ဆိုင္တဲ့အေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင့္ မေကာင္းတဲ့အက်ိဳးဆက္ေတြ ျဖစ္ရတယ္လို႔ပဲ သတ္မွတ္ေပးပါ။"
■■■
"ရာဇသခင္ ဘယ္မွာလဲ Koa? မင္းပဲ ေခၚလာေပးမယ္ဆို။"
"အိမ္မွာျပန္ေစာင့္ေနတယ္။ မင္းက အိမ္ကိုျပန္မွျဖစ္မယ္။"
"ျပန္မယ္ေလ ဒါဆို။"
"အဲဒီအိမ္ကိုမဟုတ္ဘူးေလ။ အေမရိက ..."
"ဘာျဖစ္တယ္။ အဟက္ ... ငါ ေျမကမ႓ာမဟုတ္ပါဘူးလို႔ ဘယ္ႏွခါေျပာရမွာလဲ။ ငါတို႔က မ်က္ႏွာတစ္ခုတည္းကို ခြဲေဝသံုးေနရရံုသက္သက္ပဲ။"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ မင္းမွန္တယ္။ ငါကေရာ မင္းကို ေျမကမ႓ာလိုသေဘာထားေနလို႔လား။"
ေျမကမ႓ာတစ္ေယာက္လံုးကိုေတြ႕ေနတာေတာင္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားရတဲ့ Koa ရဲ႕အေျခအေနကိုေရာ ဘယ္သူကနားလည္ေပးမွာလဲ။
"မင္းက ေျမကမ႓ာရဲ႕တပည့္မဟုတ္လား။ အင္း၊ မင္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ ငါ့ကို ေျမကမ႓ာလို႔သတ္မွတ္ပံုမရဘူး။"
"အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာေလ။ ဟိုကိုျပန္ရေအာင္။"
"မင္းတို႔က ေျမကမ႓ာကိုျပန္ေခၚခ်င္ေနၾကတာ။ ငါမလိုက္ဘူး။"
"ဪ ... ကဲ၊ မင္းကိုေခၚေနတာေလ။ မင္းက ရာဇသခင္ကို မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ဘူးလား။"
"သူက ဟိုေရာက္ေနၿပီလား။ မျဖစ္ႏိုင္တာ။"
"အဲဒါေၾကာင့္ လာမေတြ႕ႏိုင္တာေလ။"
"ဟင့္အင္း၊ မင္းတို႔က ငါတို႔ကိုခြဲခ်င္ေနၾကတာ။ ဖယ္စမ္း၊ ငါ့ကိုလႊတ္။"
အခန္းထဲ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေနသမၽွကို ရိုက္ကူးယူထားတဲ့ CCTV မွတ္တမ္းကေန သခင္ၾကည့္ေနရင္း အံ့ဩေနမိတယ္။ ရုပ္ရည္ကလြဲရင္ အသံနဲ႔အမူအရာေတြက ေျမကမ႓ာနဲ႔လားလားမွမတူ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သခင္မသိခဲ့တာမဟုတ္လား။ ကိုယ့္ေယာက္်ားတစ္ေယာက္လံုးကို မမွတ္မိရတဲ့အထိ သခင္ညံ့ခဲ့တာလို႔ေျပာရင္လည္း ခံရပါေတာ့မယ္။ ဘယ္လိုမွမွတ္မိႏိုင္စရာမရွိတဲ့ သူစိမ္းတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနတာက အရမ္းပဲထူးဆန္းလြန္းတယ္။
"အစ္ကို ထူးဆန္းေနတယ္မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အဲဒီလိုျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။"
"Koa က သူအဲဒီလိုျဖစ္ေနတာနဲ႔ ၾကံဳဖူးလား။"
"မၾကံဳဖူးပါဘူး။ ဒယ္ဒီက ေျပာျပထားတာပါ။ အစ္ကို႔ကိုလိုက္ရွာၾကကတည္းက Earth မဟုတ္ေတာ့မွန္း Koa က တြက္မိၿပီးသားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ မသိခဲ့တာ။ ဘာေၾကာင့္မ်ား Koa က Earth ထက္ အစ္ကို႔ကိုဦးစားေပးရွာေနသလဲလို႔ ေတြးေနခဲ့တာ။ တကယ္တမ္းက ႏွစ္ေယာက္လံုး တစ္ေနရာတည္းမွာရွိေနမယ္လို႔ သူတြက္ၿပီးသား။ အေပၚထပ္ကို ေဆးထိုးအပ္နဲ႔ျပန္တက္သြားေတာ့မွ Earth ျဖစ္ေနမွန္း ကၽြန္ေတာ္သိတာ။"
"အဲဒီတုန္းက သူဘယ္လိုျပန္ေကာင္းသြားတာလဲ။"
"မိုးရြာႀကီးထဲေလၽွာက္သြားၿပီး အရမ္းဖ်ားသြားတယ္။ သတိလစ္သြားတာ သံုးရက္ၾကာတယ္။ ျပန္သတိရလာေတာ့ Earth ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒီရက္ေတြက အစ္ကို႔ေနာက္ကိုေလၽွာက္လိုက္ေနတာပဲ။"
"ဒါဆို သူဘာလို႔ေပ်ာက္သြားလဲဆိုတာ မသိရဘူးေပါ့။"
သခင္ေတြးေနမိတယ္။ ဒီလူက ဘယ္လိုေပ်ာက္သြားတာျဖစ္ႏိုင္သလဲ။ သခင့္ေနာက္ကိုေလၽွာက္လိုက္ေနတာဆိုရင္ သူလုပ္ခ်င္တာလုပ္ေနရတာမို႔ စိတ္ေက်နပ္သြားတာလား။
.
တစ္ေနကုန္ျပန္ၾကည့္ေနမိတာ ေဆးရံုခန္းထဲေသာင္းက်န္းေနတဲ့ ေျမကမ႓ာရဲ႕ပံုရိပ္ေတြ။ သခင္ေတြးေနမိတာ သခင့္ကိုဖမ္းခ်ဳပ္ထားခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြအေၾကာင္း။
ဘယ္လိုလူက စိတ္ႏွစ္စိတ္ကြဲသြားတာေတာင္ လူတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ဆက္ခ်စ္ေနႏိုင္ရတာလဲ။ အဲဒီလူဟာ သခင္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကမ႓ာလုပ္ခ်င္ေပမဲ့မလုပ္ရဲတဲ့ အရာေတြကို လုပ္ခဲ့တာလား။ အဲဒီလိုလုပ္ဖို႔အတြက္ အဲဒီလူကိုဖန္တီးျဖစ္ခဲ့တာလား။ ဒါဆိုရင္ ကမ႓ာ့ရဲ႕မသိစိတ္မွာ သခင့္ကိုခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခ်င္စိတ္ေတြ ရွိေနခဲ့တာလား။ ကမ႓ာခဏခဏေျပာဖူးတဲ့ ဘယ္သူမွမျမင္ေအာင္ သိမ္းထားခ်င္တယ္တို႔၊ ၾကယ္ေလးလို ဖန္ဘူးေလးထဲထည့္ထားခ်င္တယ္တို႔၊ အဲဒီစကားေတြက တကယ္အတည္ျဖစ္လာသလိုပါပဲ။
ခ်ည္ေႏွာင္ခံရတာကိုမုန္းတဲ့ သခင္က အခ်စ္မရွိလို႔အထီးက်န္တာကိုသာ သည္းခံႏိုင္မယ္၊ ေႏွာင္ႀကိဳးတင္းတင္းေတြကို မုန္းတဲ့အမ်ိဳး။
အခ်စ္ခံလူသားေျမကမ႓ာက တစ္ေလာကလံုးကဖူးဖူးမႈတ္ေနရင္ေတာင္ သူခ်စ္တဲ့သခင့္ဆီကအမုန္းနဲ႔တင္ ဘဝတစ္ခုကိုပ်က္စီးေစဖို႔ ဝန္မေလးသူ။
ေရွ႕ဆက္မယ့္လမ္းအတြက္ သခင့္ဘက္က ေရြးခ်ယ္မႈတစ္ခုကို ျပတ္ျပတ္သားသားလုပ္ရပါမယ္။ ဒီအခ်ိန္ဟာ ေျမကမ႓ာနဲ႔အေဝးဆံုးကို ေရာက္သြားႏိုင္သလို ေျမကမ႓ာမဟုတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္နဲ႔လည္း တစ္သက္လံုးပိတ္မိႏိုင္တဲ့အေနအထား။
ဒါေတြအျပင္ သခင့္လက္ထဲမွာ ေျမကမ႓ာရဲ႕ရွင္သန္ခြင့္က ရွိေနတဲ့အခါ ...
...
...
...
■■■
"ဇ"
အခန္းတံခါးဖြင့္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ လွည့္ၾကည့္လာၿပီး သခင့္ကိုျမင္တဲ့အခါ ေျပးဖက္ပါေတာ့တယ္။ သခင့္မွာသာ သူေပြ႕ဖက္ရာအတိုင္း အေတာင့္လိုက္။
"ခင္ဗ်ား ထြက္ေျပးသြားတာမဟုတ္ဘူးေပါ့။"
"မဟုတ္ဘူး။ မင္းကိုအိမ္ျပန္ပို႔ေပးဖို႔ လုပ္ေနတာ။"
"ငါ့ကို စိတ္မဆိုးေတာ့ဘူးေပါ့။"
"ငါ့ကိုပိတ္မထားရင္ေပါ့။"
"ထြက္မေျပးရင္ ငါပိတ္မထားပါဘူး။"
"ထြက္မေျပးပါဘူး။ မင္းကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပးမယ္ေနာ္။"
"လာျပန္ၿပီ၊ အဲဒါ ေျမကမ႓ာရဲ႕အိမ္ေလ။ ခင္ဗ်ားက ေယာက္်ားနဲ႔ျပန္ေပါင္းထုတ္ခ်င္ေနတာလား ဇ။"
ေဒါသအရိပ္အေယာင္ေတြပါလာၿပီမို႔
"ဘယ္က ေျမကမ႓ာရဲ႕အိမ္လဲ။ အဲဒီမွာ ငါ့အိမ္ရွိတယ္။ ငါ့အိမ္ဆီ မင္းကိုအလည္ေခၚဖို႔ေလ။"
"တကယ္လား။ ဒီက ခင္ဗ်ားအေဖကိုေရာ။"
"ဦးႏိုင္က သူ႔သမီးဆီေနတာပဲ။ ငါက ဟိုအိမ္ကိုျပန္ရမယ္ေလ။ မင္းမလိုက္ခ်င္လည္း ငါကေတာ့ျပန္ရမွာ။"
"ငါ ... လိုက္လည္လို႔ရလား။"
■■■
"ဒီအခန္းမွာ အရင္က ဇ ေနတာလား။"
"အင္း၊ အခုေတာ့ ဟိုဘက္အျခမ္းကအခန္းမွာ ငါေနမွာ။"
■
"ဇ ... အား ..."
"Red, သတိထားစမ္းပါ။ ငါရွိတယ္။"
"ခင္ဗ်ား ထြက္ေျပးမလို႔မဟုတ္လား။ ဟင့္အင္း၊ မသြားရဘူး။"
"အ"
"ဘယ္မွမသြားရဘူး။"
ၾကမ္းျပင္ေပၚဆြဲလွဲခ်ၿပီး သခင့္လက္ႏွစ္ဖက္ကို စားပြဲေပၚက ဖုန္းအားသြင္းႀကိဳးနဲ႔ ဆြဲခ်ည္ေနတဲ့ကမ႓ာက စိုးရိမ္တႀကီး။ သခင့္ရင္ဘတ္ေနရာေလာက္ကေန ခြထိုင္ထားရာက ထရပ္လိုက္ၿပီး
"ဘယ္မွေျပးဖို႔မေတြးနဲ႔။ ခင္ဗ်ားေယာက္်ားလည္း ရွာမေတြ႕ေစရဘူး။"
ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာထထိုင္လိုက္တဲ့သခင္က ဘာမွျပန္မေျပာေသးဘဲ ၾကည့္ေနေတာ့
"ခုနက ေျမကမ႓ာကိုေတြ႕လိုက္တယ္။ အဲဒီေကာင္ အခုဘယ္မွာလဲ။"
ဘယ္နားမွာ သူ႔အရိပ္သူေတြ႕ျပန္ၿပီမသိပါ။
"မွန္မၾကည့္နဲ႔ ေျမကမ႓ာေရ။"
"ဘာေျပာတာလဲ။"
ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္တဲ့သခင့္စကားကို မၾကားလိုက္လို႔ျပန္ေမးတဲ့ကမ႓ာဟာ အူေၾကာင္ေၾကာင္။
"ဘယ္မွမၾကည့္နဲ႔၊ မရွိဘူးလို႔။"
"ခင္ဗ်ားဖြက္ထားတာလား။"
လက္ေမာင္းကေနအတင္းဆြဲထူၿပီး အတင္းအၾကပ္ေမးေနျပန္လို႔
"မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ မယံုရင္သြားရွာၾကည့္။"
"ေအး၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနခဲ့။"
သခင့္ကို အခန္းထဲပိတ္ခဲ့ၿပီး အျပင္ထြက္သြားတဲ့ကမ႓ာက ဟိုရက္ေတြတုန္းက Dark Red လိုလည္း မဟုတ္ျပန္။ ခဏေနေတာ့ျပန္လာၿပီး ေဒါသေတြထြက္လာပံုနဲ႔ သခင့္လည္ပင္းကိုဆြဲကိုင္ညႇစ္ကာ
"ဒါဘာလဲ။ ဘာကိစၥ ဧည့္ခန္းထဲရွိေနတာလဲ။"
သခင္နဲ႔ကမ႓ာရဲ႕ပံုတစ္ပံုကို သူဘယ္ကေတြ႕လာတယ္မသိပါ။ ေသခ်ာသိမ္းဖယ္ထားၿပီးတာကို ဘယ္ေခ်ာင္ကေတြ႕လာတယ္မသိ။
"အြန္း ... လႊတ္"
လည္ပင္းကိုညႇစ္ထားလို႔ သခင္အတင္းရုန္းေတာ့မွ လႊတ္ေပးၿပီး ပံုကိုေသခ်ာၾကည့္ေနတယ္။ ၾကည့္ေနရင္းက မ်က္ရည္ေတြဝဲလာၿပီး
"သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္တာပဲလား။"
"အင္း"
"ဟင္"
"ဟုတ္တယ္လို႔။"
"အဟက္၊ မခ်စ္ရဘူး။"
ဓာတ္ပံုကိုဆြဲျဖဲပစ္လိုက္တဲ့ကမ႓ာ့ကို သခင္ကေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး
"ငါ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘာကိစၥ ငါက ေျမကမ႓ာကိုမခ်စ္ဘူးလို႔ ျဖစ္ေနရတာလဲ။ ငါမခ်စ္ဘဲ သူ႔ကိုလက္ထပ္မလား။ လက္စားေခ်ခ်င္ရံုဆို လက္မထပ္လည္းရေနတာပဲ။ လက္ထပ္ၿပီးေတာ့ေရာ သူ႔အစ္ကိုမို႔လို႔ ငါ့ဘက္က ဘာမ်ားလုပ္ႏိုင္ခဲ့လို႔လဲ။ ငါ့အထင္မွာ အဲဒါသူ႔အစ္ကိုျဖစ္ေနလို႔ေလ။ သူ႔ဘက္က သဝန္တိုခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနတာေတြကို ငါမႀကိဳက္လည္း သည္းခံခဲ့တာပဲ။ ငါညႇိခဲ့တာပဲ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကေတာက္ကဆျဖစ္ၿပီး သူထိခိုက္ရရင္ ငါကပဲလူဆိုးျဖစ္ရတယ္။ ငါကေရာ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ထင္လို႔လား။ ငါ့ဘက္ကိုေရာ ၾကည့္ေပးလို႔လား။ ငါ့ဘက္က ေႏွာင္ႀကိဳးေတြကိုမုန္းမွန္းသိသိနဲ႔ သူကပဲ တစ္ရစ္ၿပီးတစ္ရစ္ခ်ည္သြားတယ္။ သူကပဲ ခ်စ္တတ္သူႀကီးပါေပါ့။ ေအး၊ အဲဒီေျမကမ႓ာဆိုတဲ့ေကာင္ကို အခုျပန္ေခၚလာခဲ့။ မင္းကပဲခ်စ္တတ္တာလားလို႔ ေမးေမးၿပီးရိုက္သတ္ပစ္မယ္။"
စိတ္တိုင္းက်ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္တဲ့သခင့္ကို ၾကည့္ေနရင္းက အသားေတြတဆတ္ဆတ္တုန္လာၿပီး အခန္းထဲကပစၥည္းေတြကို ကိုင္ေပါက္ပစ္ခြဲလို႔ ေျမကမ႓ာေသာင္းက်န္းပါေတာ့တယ္။
"မခ်စ္ရဘူး။ အဲဒီေကာင္ကို ဇ မခ်စ္ရဘူး။ သတ္မယ္၊ အဲဒီေျမကမ႓ာကို သတ္ပစ္မယ္။"
ဝုန္းဒိုင္းၾကဲေသာင္းက်န္းေနတဲ့ေျမကမ႓ာကို သခင္ရပ္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ တစ္ခန္းလံုးကပစၥည္းေတြလည္း ရစရာမရွိေအာင္ပြၾကဲေနတဲ့အခန္းထဲ သခင့္ကိုလာမွန္တာေတြက ဘာေတြလဲလို႔ သခင္မသိခ်င္ေတာ့ပါ။
အခုအခ်ိန္မွာ သခင္သိတာက ေျမကမ႓ာကို တျခားလူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဆက္ဆံေနရတာကို မုန္းေနၿပီဆိုတာပါပဲ။
"ငါ မင္းကိုခ်စ္တယ္ ေျမကမ႓ာရဲ႕။"
"ခင္ဗ်ား၊ ခင္ဗ်ားကိုသတ္မယ္။"
သခင့္ဆီ အရွိန္နဲ႔ေျပးဝင္လာတဲ့ကမ႓ာ ၾကမ္းေပၚက်ေနတဲ့ပန္းအိုးတစ္လံုးကို နင္းမိၿပီး
"အား"
"ကမ႓ာ ... ကမ႓ာ ... သတိထားပါဦး။"
ၾကမ္းျပင္နဲ႔ေခါင္းက အရွိန္ျပင္းျပင္းရိုက္မိသြားၿပီး ေျမကမ႓ာၿငိမ္သက္သြားတယ္။ ကမ႓ာ့ကိုေပြ႕ယူလိုက္ေတာ့ ေခါင္းကေနစီးက်လာတဲ့ေသြးေတြက သခင့္လက္မွာရႊဲနစ္လို႔။
"ကမ႓ာ"
■■■
ျပန္ႏိုးထလာမယ့္အခ်စ္ဟာ ငါ့ကမ႓ာမျဖစ္တဲ့အခါ ငါ့စၾကဝဠာက ေသဆံုးသြားလိမ့္မယ္။
ငါ့ကမ႓ာငယ္မွာ ငါက သခင္ျဖစ္ခြင့္မရေတာ့တဲ့အခါ ငါ့ႏွလံုးသားက ေသဆံုးသြားလိမ့္မယ္။
ငါ့မာနေတြဟာ ခ်ခင္းထားတဲ့သူ႔ခ်စ္ျခင္းေတြမွာ အလိုလိုေပ်ာ္ဝင္ၿပီး အတၱေတြလည္း ေသဆံုးသြားခဲ့ရတယ္။
"ျမန္ျမန္ႏိုးပါေတာ့ ေျမကမ႓ာေရ။"
ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးအိပ္စက္ေနတဲ့ ေျမကမ႓ာရဲ႕နဖူးေပၚကို အနမ္းတစ္ပြင့္ေႁခြခ်လိုက္တယ္။
"ႏွစ္ဆယ့္တစ္"
ရက္သတၱသံုးပတ္ေျမာက္ရဲ႕ မနက္ခင္းအနမ္းဟာ အရင္ေန႔ေတြလိုပဲ ငြားငြားစြင့္စြင့္။
ခုတင္ေဘးက ျပကၡဒိန္အေသးေလးမွာ စေတကာအဝိုင္းေလးတစ္ခုတိုးသြားတယ္။
"ဒီေန႔အတြက္ထူးျခားျဖစ္စဥ္ကေတာ့ ေထြေထြထူးထူးမရွိဘူး ေျမကမ႓ာ။ ဒါေပမဲ့ ငါကေတာ့ ရူးခ်င္ေနၿပီ။ မင္းထမလာရင္ ငါရူးေတာ့မွာ။ အဲဒီတစ္ေယာက္က အရင္တစ္ေခါက္တုန္းက သံုးရက္နဲ႔မင္းကိုျပန္လႊတ္ေပးၿပီး အခုမွ သံုးပတ္လည္း ျပန္မလႊတ္ေပးေသးဘူးလား။"
ေျမကမ႓ာကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း သခင္ဆက္ေျပာလိုက္တယ္။
"မင္းႏႈတ္ခမ္းေတြကထူေတာ့ ငါကကိုက္ခ်င္တယ္။"
ကမ႓ာ့ႏႈတ္ခမ္းေတြဆီ သခင့္သြားစြယ္ခၽြန္ခၽြန္ေလး စိုက္ဝင္သြားတယ္။ စိုစြတ္လာတဲ့ေသြးစေလးကို သခင္စုပ္ယူလိုက္ၿပီး
"ကမ႓ာ့ေသြးက ခပ္ေႏြးေႏြးနဲ႔ ခ်ိဳတယ္။"
"အင္း ... ဟင္း ..."
နားၾကားမွားသလားလို႔ သခင္နားစြင့္မိသလို ကမ႓ာ့မ်က္ႏွာကိုလည္း ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ မ်က္ခြံေလးေတြလႈပ္ရွားၿပီး ပြင့္လာရာက ဖ်တ္ခနဲျပန္မွိတ္သြားတယ္။ အလင္းဒဏ္ကို မခံႏိုင္ဘူးထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲျပန္ပြင့္လာတယ္။ မွိတ္ခတ္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြက သခင့္ကိုမိမိရရဖမ္းဆုပ္မိခ်ိန္ ေသြးစို႔ေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းထူထူေတြ လႈပ္ရွားသြားတယ္။
ရာဇသခင္အတြက္ နာမည္တစ္ခုဟာ ဘဝနဲ႔ခ်ီတဲ့အဆံုးအျဖတ္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ မေတြးခဲ့ဖူးဘူး။ အခုအခ်ိန္မွာ သူသတ္မွတ္လိုက္တဲ့ ကိုယ့္အမွတ္တံဆိပ္က ဘာျဖစ္မလဲလို႔ သခင္ႀကိဳမေတြးရဲေပမဲ့ ကာယကံရွင္ကေတာ့ ေခၚလိုက္ပါၿပီ။
"သခင္"
Branded by You
■■■ The End ■■■
16 Apr 2023
"ရာဇသခင်"
အိပ်မက်တစ်ခုရဲ့အဆုံးသတ်က သူ့နာမည်ကိုအော်ခေါ်ပြီး နိုးလာတာမျိုးဆိုရင် ဒါကို အိပ်မက်ဆိုးလို့ မတွေးချင်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူကျောခိုင်းသွားတဲ့ အဲဒီအိပ်မက်ကတော့ ကောင်းတဲ့အိပ်မက်မဟုတ်ဘူး။
"ငြိမ်ငြိမ်လေးနေပေးပါနော်။ ဆေးသွင်းထားတာမို့ပါ။ အရမ်းအားနည်းထားတာကြောင့် နားနားနေနေနေပေးရင် အမြန်ဆုံးသက်သာမှာပါရှင်။"
အိပ်နေရာကနေယောင်အော်ပြီး နိုးလာတော့ ထထိုင်လိုက်မိတဲ့လူနာကို သူနာပြုလေးကရှင်းပြနေပေမဲ့ လူနာကတော့ အာရုံရှိပုံမရ။
"ရာဇသခင် ဘယ်မှာလဲ။"
"ရှိပါတယ်။ ခဏနေရင် လာပါလိမ့်မယ်။"
"အခန်းထဲမှာမရှိဘူးလေ။ ထွက်ပြေးသွားတာလား။"
"အိုး၊ မဆင်းနဲ့လေ။ လာလိမ့်မယ်၊ ခဏပဲစောင့်ပါ။"
ခုတင်ပေါ်ကဆင်းဖို့ပြင်တဲ့လူနာကို သူနာပြုလေးကတားနေတုန်းမှာပဲ အခန်းတံခါးပွင့်သွားပြီး လူတစ်ယောက်ဝင်လာပါတယ်။
"မင်း ဘယ်သူလဲ။ ငါသိသလိုပဲ။"
"Koa လေ။ မှတ်မိလား။ ငါ မင်းကို ဒီခေါ်လာတာ။"
"ဘယ်တုန်းကလဲ။"
"ဟာ၊ မေ့သွားပြန်ပြီလား။"
"သူထွက်ပြေးသွားပြီ။"
"ဘယ်ကထွက်ပြေးရမှာလဲ။ နေမကောင်းတဲ့လူမမာအတွက် ဆန်ပြုတ်သွားလုပ်ပေးနေတယ်။ နေမကောင်းဖြစ်နေတာကို မမြင်ချင်ဘူးတဲ့။"
"သူက ငါ့ကို စိတ်မဆိုးတော့ဘူးလား။"
"မင်းက အတင်းအကြပ်တွေလုပ်လို့ စိတ်ဆိုးတာလေ။ လိမ်လိမ်မာမာနဲ့ သူ့စကားနားထောင်ရင် စိတ်မဆိုးပါဘူး။ အခု ခဏလေးအိပ်စောင့်နေလိုက်၊ အိပ်ရာနိုးရင် ရာဇသခင်ရောက်လာမှာနဲ့ အတော်ပဲ။ စကားတွေပြောစရာရှိတယ်မဟုတ်လား။"
"ပြောစရာ ... အင်း ... ရှိတယ်။ ငါ သူ့ကို အချိန်အကြာကြီးစောင့်နေခဲ့ရတဲ့အကြောင်း ပြောပြရဦးမှာ။ အဲဒီမြေကမ္ဘာဆိုတဲ့ကောင် ရှုပ်နေလို့ ငါ သူ့အနားမနေရတာကို သူမသိသေးဘူး။ အဲဒီကောင်က မကောင်းတဲ့ကောင်ဆိုတာကို သူသိအောင်ပြောပြရမယ်။"
"အင်း၊ သူမလာခင်လေး သေချာနားလိုက်။ အဲဒါမှ သူလာရင် စကားတွေအကြာကြီးပြောနိုင်မှာ။"
"ဟုတ်ပြီ။"
ခုတင်ပေါ်ပြန်လှဲသွားတဲ့လူနာနဲ့ နေရာတကျဖြစ်အောင်ပြင်ပေးနေတဲ့ Koa ကို အခန်းတစ်ဖက်ကနေလှမ်းကြည့်ရင်း Mr. Oswald တစ်ယောက် သက်ပြင်းသာချမိပါတော့တယ်။
■■■
"နေ့သစ်"
"ဘာလိုချင်လို့လဲ အစ်ကို။"
ဆေးရုံခုတင်ပေါ်မှာထထိုင်တဲ့ သခင့်ကို နေ့သစ်တွဲထူပေးလိုက်တယ်။
"အခု ဟိုလူကိစ္စက ဘာဖြစ်သွားပြီလဲ။"
"အစ်ကို နေလို့သက်သာလား။ အစ်ကို သေချာသက်သာမှ အဲဒီကိစ္စတွေကို ဆက်တွေးစေချင်တယ်။ အခုရော ခေါင်းမူးနေသေးလား။"
"မမူးတော့ပါဘူး။ လူလည်း နည်းနည်းချင်းအားပြည့်လာနေပါပြီ။"
*knock knock*
"ဝင်ခဲ့ပါ။"
"ရောင်ဝါ"
"ဇ၊ နိုးနေပြီလား။ ငါလာတိုင်း မင်းအိပ်နေတာ။"
"ဟုတ်လား။ အခုကတော့ တော်တော်အဆင်ပြေနေပြီ။"
"ငါ့မှာ စိတ်ပူလိုက်ရတာ။ မနက်က ဦးနိုင်ဖုန်းဆက်လို့ ငါပြန်ဖြေထားတယ်။ Client တစ်ယောက်နဲ့တွေ့နေလို့ပါလို့။"
"ဟုတ်လား။ အခုက နေ့လယ်ဆိုတော့ အဆင်ပြေတယ်။ ငါ့ကိုဖုန်းပေး။"
"အင်း"
သခင်နဲ့ဦးနိုင် ဖုန်းပြောနေကြချိန်မှာ နေ့သစ်နဲ့နေရောင်ဝါ တွတ်ထိုးနေကြပြီ။
"ဘယ်လိုလဲ၊ ပြောလိုက်ကြတော့မှာလား။"
"ပြောတော့ ပြောရမှာပဲ။ ဟိုလေ၊ အစ်ကို ဘယ်လိုတုံ့ပြန်မလဲမသိဘူးနော်။"
"ကိုယ့်အထင်ပြောရရင်တော့ အရမ်းကြီးမဆိုးနိုင်ပါဘူး။ အပြင်လူအနေနဲ့မြင်ရတာ သူက မုန်းနေတာမဟုတ်ဘူး။"
"ဒါပေမဲ့ အခုလိုတွေအထိဖြစ်ထားတော့ ..."
"အဲဒါကလည်း ဖြစ်ချင်လို့ဖြစ်ရတာမဟုတ်ဘူးလေ။ ဇ ဘက်ကတော့ အစ်ကိုအာမခံတယ်။ အစ်ကို့သူငယ်ချင်းက နှလုံးသားမရှိတဲ့လူ မဟုတ်ပါဘူး။ မင်းတို့ဘက်ကသာ အေးအေးဆေးဆေးပြောလို့ရဖို့ အရေးကြီးတာ။"
"အခုကတော့ နည်းနည်းသွေးပူတုန်းမို့ပါ။ သူတို့လည်း အထိအခိုက်တော့မဖြစ်ချင်ကြပါဘူး။ သွေးအေးသွားရင် ပြီးသွားမှာ။"
"အင်း၊ ဒါဆိုလည်း အေးဆေးသာရှင်းပြတော့။"
"ဟုတ်"
■■■
"မြေကမ္ဘာ"
"ဟင်"
Koa မှန်နံရံကို လိုက်ကာနဲ့ဆွဲကာလိုက်ပြီး ခေါင်းခါလိုက်တယ်။
"မြေကမ္ဘာကို တွေ့လိုက်တယ်။"
"ထင်ရာမြင်ရာတွေ လိုက်မြင်နေတယ်မဟုတ်လား။ ဆေးတွေကြောင့်လေ။ အဲဒါတကယ်မဟုတ်ဘူး။"
ပြန်ငြိမ်သွားတဲ့လူနာက တွေတွေလေးထိုင်နေရာကနေ မတ်တပ်ထရပ်ပြီး စားပွဲပေါ်ကရေဘူးကို လှမ်းယူတယ်။ Koa က ဖန်ခွက်ကိုယူပေးလိုက်တော့ ရေတွေငှဲ့ထည့်လိုက်ပြီး မျက်နှာနားဆီ ဖန်ခွက်ကိုတိုးကပ်လာနေသူက တဖြည်းဖြည်းနဲ့သူ့မျက်နှာကို ဖန်ခွက်ထဲကရေမျက်နှာပြင်မှာ မြင်လိုက်ရချိန်
*ခွမ်း*
တစ်စစီဖြစ်သွားတဲ့ဖန်ခွက်နဲ့အတူ လူနာဝတ်စုံနဲ့လူက သူ့မျက်နှာကိုသူအုပ်ကိုင်ရင်း
"အား ......... မဟုတ်ဘူး ..."
အော်ဟစ်ရင်းက မျက်နှာအနှံ့ကုပ်ခြစ်ဖို့လုပ်တော့တာကြောင့် Koa အလျင်အမြန်ချုပ်ထားလိုက်ရတယ်။ အဲဒီခဏမှာပဲ Mr. Oswald လည်း ဝင်လာပြီး
"စိတ်ထိန်းစမ်းကွာ။ ဟေ့၊ မလုပ်နဲ့။ ဒီကိုကြည့်စမ်း၊ ဒီကိုကြည့်။"
သူ့မျက်နှာကိုသူ ကုပ်ဖဲ့ပစ်နေတဲ့လက်တွေကို ချုပ်ကိုင်ထားလိုက်ကြပြီး သတိကပ်စေဖို့ မေးကိုချုပ်ကိုင်ပြီး အော်ခေါ်လိုက်တော့
"ဟင့်အင်း ... ငါက သူမဟုတ်ဘူး။ မဟုတ်ဘူးနော်။"
"Angus! တော်သင့်ပြီ။"
"မဟုတ်ဘူး။ ငါ Angus မဟုတ်ဘူး။"
"မင်းမဖြစ်ချင်လည်း မရဘူး။ မင်းက ငါ့သား၊ မြေကမ္ဘာဆိုတဲ့ Angus Oswald."
"အဲဒါ ရာဇသခင်ရဲ့ယောက်ျားလေ။ သိပ်မုန်းဖို့ကောင်းတဲ့ကောင်။"
"တော်စမ်း Angus. ရာဇသခင်က မြေကမ္ဘာကိုမုန်းတယ်ဆိုတာနဲ့ မင်းကိုယ်မင်းလိုက်မုန်းဖို့ မလိုဘူး။ မင်းအတွေးလွန်နေတာတွေ ရပ်သင့်ပြီ။"
"မဟုတ်ဘူး။ အဲဒီလိုမဟုတ်ဘူး။"
"တော်တော့လို့ ငါပြောနေတယ်လေ။"
အတင်းရုန်းကန်နေသူကို Mr. Oswald ဆွဲခါရမ်းလိုက်ပြီးမှ ဆက်ပြောတယ်။
"တော်သင့်ပြီ။ မင်းက Angus ပဲ။ မင်းက မြေကမ္ဘာပဲ။ အဲဒီမြေကမ္ဘာကိုမုန်းတယ်ဆိုတဲ့ကောင်က ဟိုးလွန်ခဲ့တဲ့နှစ်တွေကတည်းက သေသွားပြီ။ ရာဇသခင်နောက်တကောက်ကောက်လိုက်နေတဲ့ အဲဒီအရူးက အဲဒီနှစ်တွေကတည်းက သေသွားပြီ။ မင်းက မြေကမ္ဘာ၊ မင်းကို သူမုန်းတယ်ဆိုရင်တောင် ရှောင်ထွက်ဖို့မတွေးနဲ့တော့။ သူပြန်ချစ်လာအောင်ပဲ မင်းကြိုးစားသင့်တာမဟုတ်ဘူးလား။ မင်းကြိုးစားခဲ့ဖူးသလို အောင်မြင်ခဲ့ဖူးတယ်လေ ငါ့သားရာ။
အခုမှ ဘာဖြစ်နေတာလဲ။ ဒယ်ဒီတို့ မင်းကို မတားတော့ပါဘူးကွာ။ ငါ့သားအနေနဲ့ပဲ ငါ့သားရဲ့ဘဝ၊ ခံစားချက်၊ ဖြစ်တည်မှုအားလုံးကို လက်ခံပေးမှာ။ လက်လည်းလက်ခံခဲ့ပေးပြီးသား။ အခုတစ်ခေါက်က သားဆိုတဲ့ဇောနဲ့ ဒယ်ဒီတို့လည်း အတ္တကြီးမိတာပါ။ သတိထားစမ်းပါကွာ။ မင်းအသိစိတ်နဲ့မင်း ရာဇသခင်ရဲ့စိတ်ကို အရယူလိုက်စမ်းပါ။ မင်းကိုယ်မင်း မြေကမ္ဘာဆိုတာကို လက်ခံလိုက်စမ်းပါ။"
"အဟက်၊ မဟုတ်တာတွေ လျှောက်ပြောနေတယ်။"
ငြိမ်ကျသွားပြီးမှ Mr. Oswald ကိုပြန်မော့ကြည့်ပြီး
"ရာဇသခင်က မြေကမ္ဘာကို ပြန်လက်မခံတော့ဘူး။"
■■■
"ဟင့်အင်း၊ မဟုတ်နိုင်ပါဘူး။ တက်တူးမတွေ့ဘူး နေ့သစ်။ ဟုတ်တယ်၊ နောက်ပိုင်း လက်တိုတွေဝတ်ထားတာပဲ။ သူ့တက်တူး ရှိရမှာလေ။"
"ဆေးနဲ့ဖုံးထားတယ် အစ်ကိုရဲ့။"
"ဒါပေမဲ့ သူက peacan လည်းစားတယ်။"
"သူက မြေကမ္ဘာမဟုတ်တဲ့ ကိုယ်ခွဲတစ်ယောက်ဖြစ်နေချိန်မှာ peacan နဲ့တည့်နေတယ်။ ဒါက သူ့ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ ထူးဆန်းတဲ့တုံ့ပြန်မှုပဲ။ စိတ်ကွဲထွက်သွားတဲ့လူတွေမှာ အသံတွေပြောင်းသွားတာ၊ အမူအရာတွေပြောင်းသွားတာအပြင် ခန္ဓာကိုယ်ကပါလိုက်ပြောင်းသွားတာမျိုးတွေ ရှိတတ်တယ်။
အဲဒီလိုအချိန်မှာ ယောက်ျားတစ်ယောက်ကနေ မိန်းမတစ်ယောက်လိုလေသံမျိုး၊ မိန်းမတစ်ယောက်လိုအချိုးအဆစ်မျိုး လုပ်ယူရသွားတာတွေလည်း ရှိတယ်။ ပြီးတော့ အရင်ကမရှိတဲ့ရောဂါ ဖြစ်လာတာမျိုးနဲ့ အရင်ကရှိတဲ့ရောဂါ ပျောက်သွားတာမျိုးတွေ ဖြစ်တတ်တယ်။ ဥပမာ၊ ဆီးချိုတို့ သွေးတိုးတို့လိုပေါ့။ ဆေးပညာအရလည်း အဲဒီအချက်တွေကို လက်ခံထားလိုက်ရတာတွေ ကျွန်တော်တို့ သေချာသိရပြီးပါပြီ။"
"အဟက်၊ ဒါဆို ... ဒါဆို အဲဒါ မြေကမ္ဘာပေါ့။ အရင်ကလည်း အစ်ကိုနဲ့မတွေ့ခင်က ဖြစ်ခဲ့ဖူးတယ်ပေါ့။"
"ဟုတ်ပါတယ်။"
"ဒါပေမဲ့ ဒီကြားထဲ အဲဒီစိတ်က တစ်ခါမှကို အရိပ်အယောင်တောင်ပေါ်မလာခဲ့ဘူး။"
"အကြောင်းအရင်းကိုပြောရမယ်ဆိုရင် အစ်ကို့ကိုတော့ အားနာပါတယ်။ သိမှဖြစ်မှာမို့လို့ ပြောရတာပါ။ အဲဒီစိတ်က ရာဇသခင်က မြေကမ္ဘာကိုမုန်းနေတယ်ဆိုတဲ့ အကြောင်းတရားကြောင့် ဖြစ်လာတာပါ။ သူ့ကိုယ်သူ ရာဇသခင်ရဲ့အမုန်းခံဆိုတဲ့အမှန်တရားကို ရှောင်လွှဲရင်းကနေ တခြားတစ်ယောက်ဖြစ်သွားခဲ့တာ။ ပြီးတော့ အဲဒီတစ်ယောက်ကလည်း ရာဇသခင်လိုပဲ မြေကမ္ဘာကိုသိပ်မုန်းတယ်။ ဒါပေမဲ့ နှစ်စိတ်လုံးမှာတူညီနေတာက ရာဇသခင်ကို သိပ်ချစ်ကြတာပေါ့။"
"အဲဒါဆို ဒါတွေဖြစ်ရတာက ..."
"အစ်ကို့ကြောင့်လို့တော့ စိတ်ထဲမထားပါနဲ့။ တိုက်ဆိုင်တဲ့အကြောင်းတရားတွေကြောင့် မကောင်းတဲ့အကျိုးဆက်တွေ ဖြစ်ရတယ်လို့ပဲ သတ်မှတ်ပေးပါ။"
■■■
"ရာဇသခင် ဘယ်မှာလဲ Koa? မင်းပဲ ခေါ်လာပေးမယ်ဆို။"
"အိမ်မှာပြန်စောင့်နေတယ်။ မင်းက အိမ်ကိုပြန်မှဖြစ်မယ်။"
"ပြန်မယ်လေ ဒါဆို။"
"အဲဒီအိမ်ကိုမဟုတ်ဘူးလေ။ အမေရိက ..."
"ဘာဖြစ်တယ်။ အဟက် ... ငါ မြေကမ္ဘာမဟုတ်ပါဘူးလို့ ဘယ်နှခါပြောရမှာလဲ။ ငါတို့က မျက်နှာတစ်ခုတည်းကို ခွဲဝေသုံးနေရရုံသက်သက်ပဲ။"
"ဟုတ်ပါတယ်၊ မင်းမှန်တယ်။ ငါကရော မင်းကို မြေကမ္ဘာလိုသဘောထားနေလို့လား။"
မြေကမ္ဘာတစ်ယောက်လုံးကိုတွေ့နေတာတောင် မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားရတဲ့ Koa ရဲ့အခြေအနေကိုရော ဘယ်သူကနားလည်ပေးမှာလဲ။
"မင်းက မြေကမ္ဘာရဲ့တပည့်မဟုတ်လား။ အင်း၊ မင်းတစ်ယောက်ကတော့ ငါ့ကို မြေကမ္ဘာလို့သတ်မှတ်ပုံမရဘူး။"
"အဲဒါကြောင့်ပြောတာလေ။ ဟိုကိုပြန်ရအောင်။"
"မင်းတို့က မြေကမ္ဘာကိုပြန်ခေါ်ချင်နေကြတာ။ ငါမလိုက်ဘူး။"
"ဪ ... ကဲ၊ မင်းကိုခေါ်နေတာလေ။ မင်းက ရာဇသခင်ကို မတွေ့ချင်တော့ဘူးလား။"
"သူက ဟိုရောက်နေပြီလား။ မဖြစ်နိုင်တာ။"
"အဲဒါကြောင့် လာမတွေ့နိုင်တာလေ။"
"ဟင့်အင်း၊ မင်းတို့က ငါတို့ကိုခွဲချင်နေကြတာ။ ဖယ်စမ်း၊ ငါ့ကိုလွှတ်။"
အခန်းထဲ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်နေသမျှကို ရိုက်ကူးယူထားတဲ့ CCTV မှတ်တမ်းကနေ သခင်ကြည့်နေရင်း အံ့ဩနေမိတယ်။ ရုပ်ရည်ကလွဲရင် အသံနဲ့အမူအရာတွေက မြေကမ္ဘာနဲ့လားလားမှမတူ။ ဒါကြောင့်လည်း သခင်မသိခဲ့တာမဟုတ်လား။ ကိုယ့်ယောက်ျားတစ်ယောက်လုံးကို မမှတ်မိရတဲ့အထိ သခင်ညံ့ခဲ့တာလို့ပြောရင်လည်း ခံရပါတော့မယ်။ ဘယ်လိုမှမှတ်မိနိုင်စရာမရှိတဲ့ သူစိမ်းတစ်ယောက်လိုဖြစ်နေတာက အရမ်းပဲထူးဆန်းလွန်းတယ်။
"အစ်ကို ထူးဆန်းနေတယ်မဟုတ်လား။ ကျွန်တော်တို့လည်း အဲဒီလိုဖြစ်ခဲ့ကြတာပါပဲ။"
"Koa က သူအဲဒီလိုဖြစ်နေတာနဲ့ ကြုံဖူးလား။"
"မကြုံဖူးပါဘူး။ ဒယ်ဒီက ပြောပြထားတာပါ။ အစ်ကို့ကိုလိုက်ရှာကြကတည်းက Earth မဟုတ်တော့မှန်း Koa က တွက်မိပြီးသားတဲ့။ ကျွန်တော်ကသာ မသိခဲ့တာ။ ဘာကြောင့်များ Koa က Earth ထက် အစ်ကို့ကိုဦးစားပေးရှာနေသလဲလို့ တွေးနေခဲ့တာ။ တကယ်တမ်းက နှစ်ယောက်လုံး တစ်နေရာတည်းမှာရှိနေမယ်လို့ သူတွက်ပြီးသား။ အပေါ်ထပ်ကို ဆေးထိုးအပ်နဲ့ပြန်တက်သွားတော့မှ Earth ဖြစ်နေမှန်း ကျွန်တော်သိတာ။"
"အဲဒီတုန်းက သူဘယ်လိုပြန်ကောင်းသွားတာလဲ။"
"မိုးရွာကြီးထဲလျှောက်သွားပြီး အရမ်းဖျားသွားတယ်။ သတိလစ်သွားတာ သုံးရက်ကြာတယ်။ ပြန်သတိရလာတော့ Earth ဖြစ်နေပြီ။ အဲဒီရက်တွေက အစ်ကို့နောက်ကိုလျှောက်လိုက်နေတာပဲ။"
"ဒါဆို သူဘာလို့ပျောက်သွားလဲဆိုတာ မသိရဘူးပေါ့။"
သခင်တွေးနေမိတယ်။ ဒီလူက ဘယ်လိုပျောက်သွားတာဖြစ်နိုင်သလဲ။ သခင့်နောက်ကိုလျှောက်လိုက်နေတာဆိုရင် သူလုပ်ချင်တာလုပ်နေရတာမို့ စိတ်ကျေနပ်သွားတာလား။
.
တစ်နေကုန်ပြန်ကြည့်နေမိတာ ဆေးရုံခန်းထဲသောင်းကျန်းနေတဲ့ မြေကမ္ဘာရဲ့ပုံရိပ်တွေ။ သခင်တွေးနေမိတာ သခင့်ကိုဖမ်းချုပ်ထားခဲ့တဲ့ နေ့ရက်တွေအကြောင်း။
ဘယ်လိုလူက စိတ်နှစ်စိတ်ကွဲသွားတာတောင် လူတစ်ယောက်တည်းကိုပဲ ဆက်ချစ်နေနိုင်ရတာလဲ။ အဲဒီလူဟာ သခင်နဲ့ပတ်သက်ပြီး ကမ္ဘာလုပ်ချင်ပေမဲ့မလုပ်ရဲတဲ့ အရာတွေကို လုပ်ခဲ့တာလား။ အဲဒီလိုလုပ်ဖို့အတွက် အဲဒီလူကိုဖန်တီးဖြစ်ခဲ့တာလား။ ဒါဆိုရင် ကမ္ဘာ့ရဲ့မသိစိတ်မှာ သခင့်ကိုချုပ်နှောင်ထားချင်စိတ်တွေ ရှိနေခဲ့တာလား။ ကမ္ဘာခဏခဏပြောဖူးတဲ့ ဘယ်သူမှမမြင်အောင် သိမ်းထားချင်တယ်တို့၊ ကြယ်လေးလို ဖန်ဘူးလေးထဲထည့်ထားချင်တယ်တို့၊ အဲဒီစကားတွေက တကယ်အတည်ဖြစ်လာသလိုပါပဲ။
ချည်နှောင်ခံရတာကိုမုန်းတဲ့ သခင်က အချစ်မရှိလို့အထီးကျန်တာကိုသာ သည်းခံနိုင်မယ်၊ နှောင်ကြိုးတင်းတင်းတွေကို မုန်းတဲ့အမျိုး။
အချစ်ခံလူသားမြေကမ္ဘာက တစ်လောကလုံးကဖူးဖူးမှုတ်နေရင်တောင် သူချစ်တဲ့သခင့်ဆီကအမုန်းနဲ့တင် ဘဝတစ်ခုကိုပျက်စီးစေဖို့ ဝန်မလေးသူ။
ရှေ့ဆက်မယ့်လမ်းအတွက် သခင့်ဘက်က ရွေးချယ်မှုတစ်ခုကို ပြတ်ပြတ်သားသားလုပ်ရပါမယ်။ ဒီအချိန်ဟာ မြေကမ္ဘာနဲ့အဝေးဆုံးကို ရောက်သွားနိုင်သလို မြေကမ္ဘာမဟုတ်တဲ့လူတစ်ယောက်နဲ့လည်း တစ်သက်လုံးပိတ်မိနိုင်တဲ့အနေအထား။
ဒါတွေအပြင် သခင့်လက်ထဲမှာ မြေကမ္ဘာရဲ့ရှင်သန်ခွင့်က ရှိနေတဲ့အခါ ...
...
...
...
■■■
"ဇ"
အခန်းတံခါးဖွင့်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ လှည့်ကြည့်လာပြီး သခင့်ကိုမြင်တဲ့အခါ ပြေးဖက်ပါတော့တယ်။ သခင့်မှာသာ သူပွေ့ဖက်ရာအတိုင်း အတောင့်လိုက်။
"ခင်ဗျား ထွက်ပြေးသွားတာမဟုတ်ဘူးပေါ့။"
"မဟုတ်ဘူး။ မင်းကိုအိမ်ပြန်ပို့ပေးဖို့ လုပ်နေတာ။"
"ငါ့ကို စိတ်မဆိုးတော့ဘူးပေါ့။"
"ငါ့ကိုပိတ်မထားရင်ပေါ့။"
"ထွက်မပြေးရင် ငါပိတ်မထားပါဘူး။"
"ထွက်မပြေးပါဘူး။ မင်းကို အိမ်ပြန်ပို့ပေးမယ်နော်။"
"လာပြန်ပြီ၊ အဲဒါ မြေကမ္ဘာရဲ့အိမ်လေ။ ခင်ဗျားက ယောက်ျားနဲ့ပြန်ပေါင်းထုတ်ချင်နေတာလား ဇ။"
ဒေါသအရိပ်အယောင်တွေပါလာပြီမို့
"ဘယ်က မြေကမ္ဘာရဲ့အိမ်လဲ။ အဲဒီမှာ ငါ့အိမ်ရှိတယ်။ ငါ့အိမ်ဆီ မင်းကိုအလည်ခေါ်ဖို့လေ။"
"တကယ်လား။ ဒီက ခင်ဗျားအဖေကိုရော။"
"ဦးနိုင်က သူ့သမီးဆီနေတာပဲ။ ငါက ဟိုအိမ်ကိုပြန်ရမယ်လေ။ မင်းမလိုက်ချင်လည်း ငါကတော့ပြန်ရမှာ။"
"ငါ ... လိုက်လည်လို့ရလား။"
■■■
"ဒီအခန်းမှာ အရင်က ဇ နေတာလား။"
"အင်း၊ အခုတော့ ဟိုဘက်အခြမ်းကအခန်းမှာ ငါနေမှာ။"
■
"ဇ ... အား ..."
"Red, သတိထားစမ်းပါ။ ငါရှိတယ်။"
"ခင်ဗျား ထွက်ပြေးမလို့မဟုတ်လား။ ဟင့်အင်း၊ မသွားရဘူး။"
"အ"
"ဘယ်မှမသွားရဘူး။"
ကြမ်းပြင်ပေါ်ဆွဲလှဲချပြီး သခင့်လက်နှစ်ဖက်ကို စားပွဲပေါ်က ဖုန်းအားသွင်းကြိုးနဲ့ ဆွဲချည်နေတဲ့ကမ္ဘာက စိုးရိမ်တကြီး။ သခင့်ရင်ဘတ်နေရာလောက်ကနေ ခွထိုင်ထားရာက ထရပ်လိုက်ပြီး
"ဘယ်မှပြေးဖို့မတွေးနဲ့။ ခင်ဗျားယောက်ျားလည်း ရှာမတွေ့စေရဘူး။"
ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာထထိုင်လိုက်တဲ့သခင်က ဘာမှပြန်မပြောသေးဘဲ ကြည့်နေတော့
"ခုနက မြေကမ္ဘာကိုတွေ့လိုက်တယ်။ အဲဒီကောင် အခုဘယ်မှာလဲ။"
ဘယ်နားမှာ သူ့အရိပ်သူတွေ့ပြန်ပြီမသိပါ။
"မှန်မကြည့်နဲ့ မြေကမ္ဘာရေ။"
"ဘာပြောတာလဲ။"
ခပ်တိုးတိုးရေရွတ်တဲ့သခင့်စကားကို မကြားလိုက်လို့ပြန်မေးတဲ့ကမ္ဘာဟာ အူကြောင်ကြောင်။
"ဘယ်မှမကြည့်နဲ့၊ မရှိဘူးလို့။"
"ခင်ဗျားဖွက်ထားတာလား။"
လက်မောင်းကနေအတင်းဆွဲထူပြီး အတင်းအကြပ်မေးနေပြန်လို့
"မဟုတ်ပါဘူးကွာ။ မယုံရင်သွားရှာကြည့်။"
"အေး၊ ငြိမ်ငြိမ်နေခဲ့။"
သခင့်ကို အခန်းထဲပိတ်ခဲ့ပြီး အပြင်ထွက်သွားတဲ့ကမ္ဘာက ဟိုရက်တွေတုန်းက Dark Red လိုလည်း မဟုတ်ပြန်။ ခဏနေတော့ပြန်လာပြီး ဒေါသတွေထွက်လာပုံနဲ့ သခင့်လည်ပင်းကိုဆွဲကိုင်ညှစ်ကာ
"ဒါဘာလဲ။ ဘာကိစ္စ ဧည့်ခန်းထဲရှိနေတာလဲ။"
သခင်နဲ့ကမ္ဘာရဲ့ပုံတစ်ပုံကို သူဘယ်ကတွေ့လာတယ်မသိပါ။ သေချာသိမ်းဖယ်ထားပြီးတာကို ဘယ်ချောင်ကတွေ့လာတယ်မသိ။
"အွန်း ... လွှတ်"
လည်ပင်းကိုညှစ်ထားလို့ သခင်အတင်းရုန်းတော့မှ လွှတ်ပေးပြီး ပုံကိုသေချာကြည့်နေတယ်။ ကြည့်နေရင်းက မျက်ရည်တွေဝဲလာပြီး
"သူ့ကို သိပ်ချစ်တာပဲလား။"
"အင်း"
"ဟင်"
"ဟုတ်တယ်လို့။"
"အဟက်၊ မချစ်ရဘူး။"
ဓာတ်ပုံကိုဆွဲဖြဲပစ်လိုက်တဲ့ကမ္ဘာ့ကို သခင်ကစေ့စေ့ကြည့်ပြီး
"ငါ သည်းမခံနိုင်တော့ဘူး။ ဘာကိစ္စ ငါက မြေကမ္ဘာကိုမချစ်ဘူးလို့ ဖြစ်နေရတာလဲ။ ငါမချစ်ဘဲ သူ့ကိုလက်ထပ်မလား။ လက်စားချေချင်ရုံဆို လက်မထပ်လည်းရနေတာပဲ။ လက်ထပ်ပြီးတော့ရော သူ့အစ်ကိုမို့လို့ ငါ့ဘက်က ဘာများလုပ်နိုင်ခဲ့လို့လဲ။ ငါ့အထင်မှာ အဲဒါသူ့အစ်ကိုဖြစ်နေလို့လေ။ သူ့ဘက်က သဝန်တိုချုပ်ချယ်နေတာတွေကို ငါမကြိုက်လည်း သည်းခံခဲ့တာပဲ။ ငါညှိခဲ့တာပဲ။
နောက်ဆုံးတော့ ကတောက်ကဆဖြစ်ပြီး သူထိခိုက်ရရင် ငါကပဲလူဆိုးဖြစ်ရတယ်။ ငါကရော ဖြစ်စေချင်တယ်ထင်လို့လား။ ငါ့ဘက်ကိုရော ကြည့်ပေးလို့လား။ ငါ့ဘက်က နှောင်ကြိုးတွေကိုမုန်းမှန်းသိသိနဲ့ သူကပဲ တစ်ရစ်ပြီးတစ်ရစ်ချည်သွားတယ်။ သူကပဲ ချစ်တတ်သူကြီးပါပေါ့။ အေး၊ အဲဒီမြေကမ္ဘာဆိုတဲ့ကောင်ကို အခုပြန်ခေါ်လာခဲ့။ မင်းကပဲချစ်တတ်တာလားလို့ မေးမေးပြီးရိုက်သတ်ပစ်မယ်။"
စိတ်တိုင်းကျအော်ဟစ်ပစ်လိုက်တဲ့သခင့်ကို ကြည့်နေရင်းက အသားတွေတဆတ်ဆတ်တုန်လာပြီး အခန်းထဲကပစ္စည်းတွေကို ကိုင်ပေါက်ပစ်ခွဲလို့ မြေကမ္ဘာသောင်းကျန်းပါတော့တယ်။
"မချစ်ရဘူး။ အဲဒီကောင်ကို ဇ မချစ်ရဘူး။ သတ်မယ်၊ အဲဒီမြေကမ္ဘာကို သတ်ပစ်မယ်။"
ဝုန်းဒိုင်းကြဲသောင်းကျန်းနေတဲ့မြေကမ္ဘာကို သခင်ရပ်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ တစ်ခန်းလုံးကပစ္စည်းတွေလည်း ရစရာမရှိအောင်ပွကြဲနေတဲ့အခန်းထဲ သခင့်ကိုလာမှန်တာတွေက ဘာတွေလဲလို့ သခင်မသိချင်တော့ပါ။
အခုအချိန်မှာ သခင်သိတာက မြေကမ္ဘာကို တခြားလူတစ်ယောက်အနေနဲ့ ဆက်ဆံနေရတာကို မုန်းနေပြီဆိုတာပါပဲ။
"ငါ မင်းကိုချစ်တယ် မြေကမ္ဘာရဲ့။"
"ခင်ဗျား၊ ခင်ဗျားကိုသတ်မယ်။"
သခင့်ဆီ အရှိန်နဲ့ပြေးဝင်လာတဲ့ကမ္ဘာ ကြမ်းပေါ်ကျနေတဲ့ပန်းအိုးတစ်လုံးကို နင်းမိပြီး
"အား"
"ကမ္ဘာ ... ကမ္ဘာ ... သတိထားပါဦး။"
ကြမ်းပြင်နဲ့ခေါင်းက အရှိန်ပြင်းပြင်းရိုက်မိသွားပြီး မြေကမ္ဘာငြိမ်သက်သွားတယ်။ ကမ္ဘာ့ကိုပွေ့ယူလိုက်တော့ ခေါင်းကနေစီးကျလာတဲ့သွေးတွေက သခင့်လက်မှာရွှဲနစ်လို့။
"ကမ္ဘာ"
■■■
ပြန်နိုးထလာမယ့်အချစ်ဟာ ငါ့ကမ္ဘာမဖြစ်တဲ့အခါ ငါ့စကြဝဠာက သေဆုံးသွားလိမ့်မယ်။
ငါ့ကမ္ဘာငယ်မှာ ငါက သခင်ဖြစ်ခွင့်မရတော့တဲ့အခါ ငါ့နှလုံးသားက သေဆုံးသွားလိမ့်မယ်။
ငါ့မာနတွေဟာ ချခင်းထားတဲ့သူ့ချစ်ခြင်းတွေမှာ အလိုလိုပျော်ဝင်ပြီး အတ္တတွေလည်း သေဆုံးသွားခဲ့ရတယ်။
"မြန်မြန်နိုးပါတော့ မြေကမ္ဘာရေ။"
ငြိမ်ငြိမ်လေးအိပ်စက်နေတဲ့ မြေကမ္ဘာရဲ့နဖူးပေါ်ကို အနမ်းတစ်ပွင့်ခြွေချလိုက်တယ်။
"နှစ်ဆယ့်တစ်"
ရက်သတ္တသုံးပတ်မြောက်ရဲ့ မနက်ခင်းအနမ်းဟာ အရင်နေ့တွေလိုပဲ ငွားငွားစွင့်စွင့်။
ခုတင်ဘေးက ပြက္ခဒိန်အသေးလေးမှာ စတေကာအဝိုင်းလေးတစ်ခုတိုးသွားတယ်။
"ဒီနေ့အတွက်ထူးခြားဖြစ်စဉ်ကတော့ ထွေထွေထူးထူးမရှိဘူး မြေကမ္ဘာ။ ဒါပေမဲ့ ငါကတော့ ရူးချင်နေပြီ။ မင်းထမလာရင် ငါရူးတော့မှာ။ အဲဒီတစ်ယောက်က အရင်တစ်ခေါက်တုန်းက သုံးရက်နဲ့မင်းကိုပြန်လွှတ်ပေးပြီး အခုမှ သုံးပတ်လည်း ပြန်မလွှတ်ပေးသေးဘူးလား။"
မြေကမ္ဘာကိုစေ့စေ့ကြည့်ရင်း သခင်ဆက်ပြောလိုက်တယ်။
"မင်းနှုတ်ခမ်းတွေကထူတော့ ငါကကိုက်ချင်တယ်။"
ကမ္ဘာ့နှုတ်ခမ်းတွေဆီ သခင့်သွားစွယ်ချွန်ချွန်လေး စိုက်ဝင်သွားတယ်။ စိုစွတ်လာတဲ့သွေးစလေးကို သခင်စုပ်ယူလိုက်ပြီး
"ကမ္ဘာ့သွေးက ခပ်နွေးနွေးနဲ့ ချိုတယ်။"
"အင်း ... ဟင်း ..."
နားကြားမှားသလားလို့ သခင်နားစွင့်မိသလို ကမ္ဘာ့မျက်နှာကိုလည်း ကြည့်လိုက်မိတယ်။ မျက်ခွံလေးတွေလှုပ်ရှားပြီး ပွင့်လာရာက ဖျတ်ခနဲပြန်မှိတ်သွားတယ်။ အလင်းဒဏ်ကို မခံနိုင်ဘူးထင်ပါရဲ့။ နောက်တစ်ကြိမ် ခပ်မြန်မြန်ပဲပြန်ပွင့်လာတယ်။ မှိတ်ခတ်နေတဲ့မျက်ဝန်းတွေက သခင့်ကိုမိမိရရဖမ်းဆုပ်မိချိန် သွေးစို့နေတဲ့နှုတ်ခမ်းထူထူတွေ လှုပ်ရှားသွားတယ်။
ရာဇသခင်အတွက် နာမည်တစ်ခုဟာ ဘဝနဲ့ချီတဲ့အဆုံးအဖြတ်ဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ မတွေးခဲ့ဖူးဘူး။ အခုအချိန်မှာ သူသတ်မှတ်လိုက်တဲ့ ကိုယ့်အမှတ်တံဆိပ်က ဘာဖြစ်မလဲလို့ သခင်ကြိုမတွေးရဲပေမဲ့ ကာယကံရှင်ကတော့ ခေါ်လိုက်ပါပြီ။
"သခင်"
Branded by You
■■■ The End ■■■
16 Apr 2023
Коментарі