Chapter (24)
"ဘာလို႔လဲ။ ဘာလို႔သခင္က အျမဲတမ္းၾကည့္ေကာင္းေနတာလဲ။"
"ေမြးရာပါေခ်ာခန္႔ေနလို႔ေလ။ ငါေခ်ာတာငါသိပါတယ္။ အဲဒီ့လိုႀကီး ဖြင့္ေျပာယူရတဲ့အထိျဖစ္သြားတာေတာ့ အားနာစရာပဲ။"
စာရြက္စာတမ္းေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေနတဲ့သခင့္အနားက ေသာက္ၿပီးသြားတဲ့ေကာ္ဖီခြက္ကို သိမ္းယူလိုက္ရင္း ကမ႓ာက သခင့္ကိုထိုင္ေငးေနမိတာပါ။ ခုနက စာရင္းေတြျပန္စစ္ရင္း စီးကရက္ကိုလက္ၾကားညႇပ္ကာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ဖြာ႐ႈိက္လိုက္တဲ့ သခင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုလည္း ေငးေနမိတယ္။
သခင္ကေတာ့ သူ႔အလုပ္ကိုသာ ဆက္လုပ္ေနတုန္း။ နည္းနည္းၾကာသြားၿပီးမွ
"အား၊ ေညာင္းသြားတာပဲ။ ၿပီးသြားၿပီ။"
အေၾကာေတြဆန္႔ထုတ္ရင္း သခင္ေျပာလိုက္ေတာ့
"ႏွိပ္ေပးရမလား။"
"မခံႏိုင္ပါဘူး။ ငါ အႏွိပ္မခံႏိုင္ဘူးေလ။"
"တအားေညာင္းေနသလားလို႔ပါ။"
"ၿပီးရင္ နားေတာ့မွာပဲဟာကို။"
ကမ႓ာက ေကာ္ဖီခြက္နဲ႔ ေဆးလိပ္ခြက္ကိုကိုင္ၿပီး အျပင္ထြက္သြားသလို သခင္က သိမ္းစရာရွိတာေတြေကာက္သိမ္းၿပီးေတာ့ ခုတင္ေပၚပစ္လွဲလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ကမ႓ာ သခင့္အနားကပ္လွဲလာၿပီး
"သခင္"
"အင္း"
"သခင္စိတ္ကူးဖူးသလား။ မိန္းမေခ်ာေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ရယ္၊ ခ်စ္စရာကေလးေလးတစ္ေယာက္ရယ္နဲ႔ သာယာတဲ့မိသားစုေလးတစ္ခုကိုေလ။"
"ဘယ္လို။"
သခင္ ကမ႓ာ့ဘက္ကို ေခါင္းငဲ့ၾကည့္ေတာ့ ကမ႓ာက မ်က္ႏွာၾကက္ကိုသာ ေငးၾကည့္လို႔။
"ကမ႓ာ"
ကမ႓ာလွည့္မၾကည့္ပါ။
သခင္ထထိုင္ကာ ကမ႓ာ့မ်က္ႏွာကို သူ႔ဘက္ဆြဲယူလို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေစၿပီးမွ
"ဘာေတြအေတြးလြန္ေနတာလဲကြာ။ ငါ့ကို ေျပာစမ္းပါဦး။"
ကမ႓ာ့မ်က္ဝန္းေတြက အေရာင္ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့။
"သခင့္စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြမ်ား ပ်က္စီးသြားသလားလို႔ ေမးၾကည့္တာပါ။"
"ဘယ္သူေျပာလဲ။"
"အဲဒီ့လိုစိတ္ကူးမ်ိဳးက ရွိတတ္ၾကတယ္ေလ။"
"မင္းေရာ ရွိသလား။"
"တစ္ခါမွ ပီပီျပင္ျပင္မေတြးဖူးဘူး။ ကိုယ္ပိုင္မိသားစုလို႔ေတြးရင္ ကိုယ့္စိတ္ကူးထဲ ဘာမွေရေရရာရာမေပၚဖူးဘူး"
'ကိုယ့္အေတြးထဲ သခင္ရွိေနတာ သိပ္မၾကာေသးဘူးလို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။'
"ဟုတ္လို႔လား။"
"အင္း၊ ေသခ်ာတယ္။ သခင္ကေရာ။"
"ေတြးဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ေတာ့ အဲဒီ့စိတ္ကူးက ငါ့ရဲ႕လက္ေတြ႕ဘဝေလာက္ မခ်ိဳၿမိန္မွန္း သိလိုက္ရတယ္။ တစ္ခါတေလ လက္ေတြ႕ဘဝက စိတ္ကူးေတြထက္ပိုခ်ိဳတယ္။ အစစ္အမွန္ေတြမို႔လို႔ေလ။"
ကမ႓ာျပံဳးမိသြားၿပီး သခင့္ဆီကေန အၾကည့္လႊဲလိုက္တယ္။ အခုအေနအထားက ကမ႓ာက ခုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္အိပ္ေနၿပီး သခင္က ကမ႓ာ့ေဘးနားထိုင္ကာ ကမ႓ာ့မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ေနခဲ့တယ္။
"ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ကိုအႏိုင္ပိုင္းႏိုင္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သခင္က ကေလးသိပ္ခ်စ္တတ္တယ္မဟုတ္လား။"
"အင္း"
"ကေလးေလးေတြနဲ႔ မိသားစုမ်ိဳး ..."
"ကေလးလိုခ်င္ရင္ ေမြးစားလို႔ရတာပဲ။ ကိုယ့္ေသြးသားမွဆိုရင္လည္း အငွားကိုယ္ဝန္ေဆာင္နဲ႔ ယူလို႔ရတယ္ေလ။"
"ဟာ၊ မရပါဘူး။"
အၾကည့္လႊဲရင္းလွဲေနရာက ခ်က္ခ်င္းထထိုင္ၿပီး သခင့္ကိုၾကည့္ကာ ျငင္းလိုက္တာက ခါးခါးသီးသီး။
"ဘာလို႔လဲ။"
"အဲဒီ့ အငွားကိုယ္ဝန္ေဆာင္အမ်ိဳးသမီးကို သခင္က ဂ႐ုစိုက္ေပးေနမွာေလ။"
သခင္ဆြံ႕အသြားတယ္။ တကယ္လို႔ အဲဒီ့လိုကေလးယူျဖစ္မယ္ဆိုရင္ သခင္ဂ႐ုစိုက္မိမွာမွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ကေလးကိုလြယ္ေပးထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးအေနနဲ႔ပဲ ျမင္ေနမိမွာ။ ကိုယ့္မိန္းမမွမဟုတ္တာကို ကေလးေလးအတြက္လိုအပ္လို႔ ဆိုတာပဲ ေတြးမိေနမွာ။ အဲဒီ့လို မဟုတ္တာေတြေလၽွာက္ေတြးရေလာက္ေအာင္ အသိတရား၊ သိကၡာ၊ လူ႔က်င့္ဝတ္၊ ၿပီးေတာ့ ကမ႓ာ့အေပၚထားတဲ့ သစၥာတရားေတြ၊ ခ်စ္ျခင္းေတြက ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲႀကိဳးတစ္စလည္း မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ကမ႓ာ့စကားက ဒါေတြအားလံုးကို က်ဴးေက်ာ္ထိပါးေနသလို။
"ငါစိတ္႐ႈပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆို ရန္ျဖစ္မယ့္အေပါက္ပဲ။ ငါ့သိကၡာ၊ ငါ့အသိတရားေတြက အဲဒီ့ေလာက္ေခါင္းပါးေနမွာလား။"
"ဟင့္အင္း၊ မဟုတ္ဘူး။ သခင္၊ ကိုယ္ အဲဒီ့လိုေျပာခ်င္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ စကားမွားသြားတာ။ ကိုယ္ဆိုလိုခ်င္တာ ... ဟို ... သဝန္တိုတာသက္သက္ပဲေလ။ သခင္စိတ္မဆိုးပါနဲ႔။"
ကမ႓ာ့အေတြးထဲမွာ ဟိုတစ္ရက္က ကေလးေလးကိုခ်ီၿပီး သခင္ေခ်ာ့ျမႇဴေနတာေတြ၊ ညေနက ဘရဏီနဲ႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာစေနာက္ေနတာေတြက အထပ္ထပ္အခါခါေပၚလာေတာ့ သခင့္အတြက္ မိသားစုဘဝဆိုတာမ်ိဳးကို မစဥ္းစားဘဲမေနႏိုင္ေတာ့ပါ။ အေမကိုယ္တိုင္ကေျပာဖူးတဲ့ ေျမးခ်ီခ်င္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးကို အရင္ကအဖက္မလုပ္ခဲ့ေပမဲ့ အခုေတာ့ သခင့္အတြက္လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုမ်ား ျဖစ္ေနမလားလို႔ ေတြးမိလာခဲ့တယ္။
ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္သိမ္ငယ္မိတာက တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ဒီတစ္ႀကိမ္အဆိုးဆံုးလိုပါပဲ။
သခင္ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိတယ္။ ပ်ာပ်ာသလဲေတာင္းပန္ၿပီး ေခါင္းငံု႔သြားတဲ့ကမ႓ာက ဘာေတြအေတြးလြန္ေနခဲ့တာလဲလို႔ ရိပ္မိလိုက္ပါၿပီ။ ကေလးခ်စ္တတ္တဲ့သခင္က ကေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္စရာမိသားစုဆိုတာကို စိတ္ကူးမယဥ္ဖူးဘူးဆိုရင္ ညာရာက်ေနမွာ အမွန္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ေရြးခဲ့တဲ့လမ္းအရ ဒီလိုဘဝမ်ိဳးကို လြယ္လင့္တကူမရႏိုင္ေပမဲ့ ႀကိဳးစားလို႔ရတဲ့နည္းေတြက အမ်ားႀကီး။ ဒါကို ဘယ္နည္းနဲ႔မွအဆင္မေျပႏိုင္ဘူးလို႔ ကမ႓ာကေတြးေနေလသလားဆိုတာ သခင္မသိေတာ့ပါဘူး။
"ကေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ လိုခ်င္ပါတယ္လို႔ ငါေျပာမိသလား။ မဟုတ္ဘူး၊ လိုခ်င္တဲ့အရိပ္အေယာင္ျပမိသလား။ ခပ္ငယ္ငယ္အရြယ္က စိတ္ကူးတစ္ခုကို ျပန္ၿပီးတမ္းတေနတာမ်ိဳး ငါျဖစ္ေနလို႔လား။ ငါ့ကိုၾကည့္ၿပီးေျဖ။"
မရဲတရဲၾကည့္လာၿပီး ကမ႓ာေျဖလိုက္တာက
"သခင္ေျပာလာမွာစိုးလို႔ ႀကိဳေျပာမိတာပါ။"
"ဟား၊ ကေလးလိုလို ဒီအေကာင္ေလးတစ္ေကာင္နဲ႔တင္ ကေလးလိုခ်င္စိတ္က ေပ်ာက္ေနပါၿပီ။"
ကမ႓ာ့ကိုဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး သခင္ေျပာေတာ့ သခင့္ခါးေတြကို တင္းေနေအာင္ဖက္လာတဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္ရယ္၊ သခင့္ပခံုးေပၚအပ္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ရယ္၊ သခင္ဖက္တြယ္ထားမိတဲ့ ေက်ာျပင္က်ယ္ရယ္က သိမ့္ခနဲတစ္ခ်က္တုန္သြားၿပီး
"သခင့္ကိုဆံုး႐ႈံးရရင္ ကိုယ္ေသသြားမွာ။"
"အရူး။ မင္းကို ငါက အလြတ္ေပးမယ္ထင္သလား။ ငါေျပာဖူးသလိုပဲ။ မင္းေနာက္တစ္ေယာက္ရသြားရင္ေတာင္ မင္းကိုေရာ၊ အဲဒီ့တစ္ေယာက္ကိုပါ အပိုင္သိမ္းပစ္မွာ။"
"ဟင့္အင္း၊ ကိုယ့္တစ္ေယာက္ပဲရမယ္။"
"ဟား ဟား၊ ငါ့ကိုလႊတ္ဦး။"
"မလႊတ္ဘူး။ ဒီတိုင္းအိပ္မယ္။"
ဖက္ထားလ်က္နဲ႔ပဲ သခင့္ကိုပါဆြဲလွဲၿပီး သခင့္ရင္ခြင္ထဲေခါင္းတိုးဝင္ေနတာ ဟိုတစ္ညက သခင္မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိ ေသာင္းက်န္းပစ္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေျမကမ႓ာပါလို႔ ဘယ္သူသက္ေသလိုက္ေပးႏိုင္မလဲ။
■■■
"ေန႔သစ္၊ သခင္ဘယ္မွာလဲ။"
အေမာတေကာေရာက္ခ်လာတဲ့ကမ႓ာ့ကို အခန္းတစ္ခုဆီ ေန႔သစ္လက္ညႇိဳးထိုးျပလိုက္တယ္။ ေဆးခန္းရဲ႕အခန္းေလးတစ္ခုထဲမွာ သခင္ရွိေနတယ္။ ကမ႓ာဝင္သြားဖို႔ျပင္ေတာ့ ေန႔သစ္က
"ဆရာဝန္နဲ႔ ..."
"ဘာျဖစ္လဲ။ ငါ သူ႔ေယာက္်ားေလ။"
ကမ႓ာ တံခါးကို ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ေခါက္လိုက္တဲ့ေနာက္ အကူေလးတစ္ေယာက္က တံခါးလာဖြင့္ေပးလို႔ ကမ႓ာအထဲဝင္လိုက္ၿပီး
"ဘာျဖစ္တာလဲ သခင္။"
ဆရာဝန္နဲ႔စကားေျပာရင္းက သခင္လွည့္ၾကည့္လာတယ္။ ေမးေစ့မွာလည္း ပလာစတာနဲ႔။ လက္ေကာက္ဝတ္တစ္ဖက္က ပတ္တီးျဖဴျဖဴေတြကလည္း ကမ႓ာ့ကိုရန္စေနသလိုပဲ။ စိုးရိမ္ေနတဲ့ကမ႓ာ့အမူအရာေတြက ထိန္းမရသိမ္းမရမို႔ ဆရာဝန္မေလးက
"Don't worry, just a minor case."
"Thank you, doctor."
သခင္က မသိမသာျပံဳးတယ္။
ေျမကမ႓ာ ဘယ္တုန္းက စိတ္ထိန္းႏိုင္ၿပီး ယဥ္ေက်းသြားတာလဲေပါ့။
အျပင္ျပန္ထြက္လာေတာ့ ေဆးေကာင္တာဆီ ေန႔သစ္ကိုလႊတ္လိုက္ၿပီး သခင့္ကိုေသခ်ာေမးရပါၿပီ။
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲကြာ။"
ကမ႓ာက အလုပ္ဆင္းတာေနာက္က်မွာမို႔ ကမ႓ာ့အေမအိမ္သြားဖို႔ကို ေနာက္မွလိုက္ခဲ့ဆိုၿပီး သခင္ကအရင္ေရာက္သြားခဲ့တာ။ ကမ႓ာအလုပ္မဆင္းခင္ သခင္ေဆးခန္းေရာက္ေနတဲ့အေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ေျပာလို႔ ေဆးခန္းကိုပဲလိုက္လာခဲ့ရတာ။
"သူ႔ေၾကာင္ေလးသစ္ကိုင္းၾကားညပ္ေနတာ တက္ေခၚတဲ့ကေလး ျပန္မဆင္းတတ္ေတာ့လို႔ ကူညီလိုက္တာ သစ္ကိုင္းနဲ႔ ကေလးေဘာင္းဘီအိတ္ၿငိၿပီး ငါပါလဲတာပဲ။"
"ေတာက္၊ ဟိုေမ်ာက္ေလာင္းေလးပဲ မဟုတ္လား။ ဘယ္မလဲ၊ အဲဒီ့အိမ္က ဘယ္သူမွလိုက္မလာဘူးလား။"
"မင္းလည္းသိသားနဲ႔ကြာ။ သူေတာင္ နာနီနဲ႔ေနရတာကို။ ဒီအခ်ိန္ သူ႔မိဘေတြက ဘယ္လိုလုပ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ဦးမွာလဲ။"
"အလကားေန ေလာဘေဇာတိုက္ေနတဲ့ဟာေတြ။ စီးပြားရွာတာ ေတာ္႐ံုေပါ့။ ကေလးကိုက် အလုပ္သမားေတြနဲ႔ပစ္ထားၿပီး မထိန္းမသိမ္းဘူး။ အဲဒီ့ေမ်ာက္က သူ႔ဘာသာ သူ႔ျခံထဲျဖစ္တာမဟုတ္ဘူးလား။"
"ျခံေထာင့္ကသစ္ပင္မွာ ျဖစ္တာေလ။"
သိတယ္၊ အဲဒီ့သစ္ပင္ကိုၾကည့္မရတာလည္း ၾကာၿပီ။ အိမ္ေနာက္ဘက္ေထာင့္မွာ အဲဒီိ့အပင္က အိမ္ႏွစ္အိမ္ကိုတံတားထိုးထားသလိုပါပဲ။ အရိပ္ရတာမို႔ ဒီတိုင္းထားရင္းက အဲဒီ့ကေလးတက္ေဆာ့စရာ ျဖစ္ေနခဲ့တာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီဆို ဦးေလးေတြဆီသြားေနတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းေကာင္ေလးက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ေတြဆို ေဘးအိမ္ကိုျပန္လာေနက်။ ကမ႓ာတို႔လက္ထပ္ခါစက သူတစ္ေခါက္ျပန္လာေတာ့ သခင္နဲ႔လည္းရင္းႏွီးသြားခဲ့တာ။
"ေန႔သစ္၊ မင္းက သခင့္အနားမေနဘဲ ဘာေတြလုပ္ေနလို႔လဲ။"
"သခင့္အနားပဲေနရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အေဖမွမဟုတ္တာ။"
ေကာင္တာမွာေဆးယူေနတဲ့ေန႔သစ္ကို ထိုင္ေစာင့္ေနၾကရင္း ေန႔သစ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ကမ႓ာကရန္လုပ္ေပမဲ့ ေန႔သစ္ကပိတ္ေဟာက္ပစ္လိုက္လို႔ ကမ႓ာေဒါသထြက္သြားပံုပါ။
သခင့္ဆီကေတာ့ ခြီခနဲရယ္သံထြက္လာတယ္။
"ငါလည္း ဘာမွသိပ္ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူးကြာ။ မင္းက ဘာေတြေဒါသထြက္ေနတာလဲ။"
သခင့္ကိုပဲ ခ်ီေခၚေတာ့မလိုျဖစ္ေနတဲ့ ကမ႓ာ့ကို ေန႔သစ္အျမင္ကတ္ေနပါၿပီ။
"ကားသြားယူဦးမယ္။ ဒီမွာခဏေစာင့္ေန။"
"ဟာ၊ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးနဲ႔ေျပာသြားတာ ၾကည့္စမ္း။"
ကမ႓ာက ေန႔သစ္ကို ေနာက္ကေနေျပးကန္ေတာ့မလို ရန္လိုေနျပန္ၿပီမို႔ သခင္က ကမ႓ာ့လက္ကိုလွမ္းဆြဲရင္း
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္းကြာ။ ေခါင္းေတြေနာက္လြန္းလို႔။"
"ေခါင္းမူးေနတာလား သခင္။"
"မမူးပါဘူး။ မင္းတို႔ကိုက္ေနတာ မ်က္စိေနာက္လို႔။"
႐ႈံ႕မဲ့မဲ့နဲ႔ ကမ႓ာၿငိမ္က်သြားၿပီးမွ
"ေနပါဦး။ အဲဒီ့အခန္းထဲမွာ ဆရာဝန္မရယ္၊ ေဆးအကူေကာင္မေလးရယ္၊ သခင္ရယ္ပဲ ရွိေနတာလား။ ေန႔သစ္က ဘာလို႔အျပင္မွာက်န္ခဲ့တာလဲ။"
"ဟာကြာ၊ စလာျပန္ၿပီ။ ငါ့ဘာသာ ႏွစ္ေယာက္ႏိုင္လို႔ ေန႔သစ္ကိုအျပင္ထုတ္ထားတာကြာ။ ရွင္းလား။"
"ဟာ၊ သခင္ ..."
သခင္ရြဲ႕ေျပာၿပီး ေန႔သစ္ေမာင္းလာတဲ့ကားဆီ ထြက္သြားတယ္။
"ေဟး၊ ဘာကိစၥေရွ႕ခန္းလဲ။"
ေနာက္ကေနကမ႓ာလွမ္းေအာ္လို႔ ေရွ႕ခန္းတံခါးျပန္ပိတ္ၿပီး ေနာက္ခန္းထဲပဲ သခင္ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ ေဘးကိုဝင္ထိုင္လာတဲ့ကမ႓ာက တံခါးကိုဆြဲပိတ္ပစ္တာ အသံေတာ္ေတာ္က်ယ္သြားေတာ့
"ကားကိုမဲျပန္ၿပီ။"
"မင္းကိုလုပ္ခ်င္ေနတာ။ ၾကည့္ၿပီးေန။"
ေန႔သစ္နဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းေအာ္ၿပီး သခင့္ဘက္ကို ကမ႓ာလွည့္လာျပန္တယ္။
"ခုနက ဘာစကားလဲ။"
"ငါလည္း ရိုင္းစိုင္းေနတာ။ သူမ်ားသားသမီးကို ေျပာမိကုန္ၿပီ။"
"ဟာ၊ အဲဟာေလးေတြဘက္က နာျပန္ၿပီလား။"
"နားညည္းလိုက္တာ ေျမကမ႓ာရာ။ ဘာေတြတိုထြာေနတာလဲ။ ေဆးခန္းလာျပတာေလ။ ေတာ္ပါေတာ့။"
"မရြဲ႕နဲ႔ေလ။"
"ေအး၊ ေအး၊ ငါမွားတာ။"
"အေမတို႔ကလည္း ေခၚတုန္းကေခၚၿပီး ..."
"ကဲ၊ ေတာ္ပါေတာ့ကြ။ အကုန္ပတ္ရမ္းမေနနဲ႔။ ဘယ္သူကမွ ျဖစ္ေစခ်င္တာမဟုတ္ဘူးေလ။"
"အဲဒီ့ေမ်ာက္နာေလးကို ..."
"ေျမကမ႓ာ၊ မင္းဘာသာပါးစပ္ပိတ္မလား။ ငါပိတ္ေပးရမလား။"
"ေမးေစ့နဲ႔လက္ပဲလား။ ဘယ္ထိသြားေသးလဲ။"
"က်န္တာက ပြန္းရံုပဲ။ ေဆးေတြလည္းထည့္ၿပီီးၿပီ။"
"ၿပီးတာပဲ။ ဟိုဘက္နည္းနည္းတိုး။"
သူကပဲ စိတ္မရွည္တဲ့ေလသံနဲ႔ေျပာၿပီး သခင့္ကို ကားတံခါးဘက္တိုးေစတယ္။
ဘာမွန္းမသိေပမဲ့ သခင္တိုးေပးလိုက္ေတာ့ သူ႔အရပ္မွအားမနာ အတင္းေခြေခါက္ၿပီး သခင့္ေပါင္ေပၚ ေခါင္းအံုးအိပ္ခ်လိုက္တယ္။
"ဘာျဖစ္လာတာလဲ။"
"ဒီေန႔ အလုပ္ထဲမွာ အရမ္းပင္ပန္းတယ္။ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ရတဲ့အထဲ သခင္ကပါ ေဆးခန္းေရာက္သြားတယ္ဆိုေတာ့ ရင္ကိုပူသြားတာပဲ။"
ပြစိပြစိေျပာေနတဲ့ကမ႓ာ့ကို သခင္က ဆံပင္ေတြသပ္ေပးေနၿပီး ဘာမွေတာ့ျပန္မေျပာျဖစ္ပါ။
"အပိုေတြသိပ္လုပ္တာပဲ။"
ေရွ႕ခန္းကေန႔သစ္ရဲ႕ မၾကားတၾကားစကားေၾကာင့္ ကမ႓ာကေခါင္းနည္းနည္းေထာင္ကာ
"ဘာေျပာတာလဲ။"
"ဟိုေရွ႕ကကားေလ။ ျပင္ထားလိုက္တာမ်ား မလိုတာေတြသထားတာ။ အဲဒါကိုေျပာတာပါ။"
"အဟင္း၊ ငါသိေနတယ္ေနာ္ ေန႔သစ္။"
"အင္းေလ၊ Earth သိတဲ့အတိုင္းပဲ။ ကားကို အဲဒီ့ေလာက္လုပ္စရာလိုလို႔လားေနာ္။"
"ေအးပါ၊ မင္းေျပာထား။"
သခင္က ေန႔သစ္နဲ႔မ်က္ေစာင္းထိုးေနရာမွာမို႔ ေန႔သစ္စပ္ျဖဲျဖဲလုပ္ေနတာကို ျမင္လိုက္ရၿပီး ရယ္မိတယ္။ ဒီႏွစ္ေယာက္က တစ္ခါတစ္ခါ အခ်င္းခ်င္းရန္စၾကၿပီး သတ္ေနက်ပါပဲ။
■
"Sun, ေရာက္လာၿပီေပါ့။"
"ကမ႓ာ၊ ဇ ဒဏ္ရာရလို႔ဆို။"
"ဟိုဘက္အိမ္ကေမ်ာက္ေၾကာင့္။"
"အခုေရာ။"
"အခန္းထဲမွာနားေနတယ္။ လာေလ။"
"မာမီ့ဆီသြားလိုက္ဦးမယ္။ ၿပီးရင္လာခဲ့မယ္"
"OK, brother."
.
"သခင္၊ Sun ေရာက္လာၿပီ။ အေမနဲ႔ေတြ႕ၿပီးရင္ လာခဲ့မယ္တဲ့။ လူစံုၿပီ၊ ေန႔သစ္အခန္းမွာ သြားေသာက္ရေအာင္။"
ဒီလိုအခ်ိဳးေတြခ်ိဳးခ်င္လို႔ အိမ္ေနာက္ဘက္မွာ အခန္းတစ္ခန္းသီးသန္႔ထုတ္ထားၿပီး ေန႔သစ္ကလည္း ဘယ္လိုမွ အိမ္ေရွ႕ေခၚမရတာ ေန႔သစ္လူပ်ိဳေပါက္ကတည္းက။ သူအပိုင္စားရထားတဲ့အခန္းေလးမွာ ကမ႓ာတို႔ကလည္း တိတ္တိတ္ေလးကဲေနက်။
"အႀကီးႀကီးၾကံေနတာ။"
"ဟိုကေလးမမလာခင္ေလး ပိုမိုက္တယ္။ မဟုတ္ရင္ သူ႔ပဲလိုက္ထိန္းေနရတာ။"
"Wily က မနက္မွေရာက္မွာလား။"
"ေမမာယာတို႔က အေဖ့ကိုပဲ အေသကပ္ေနတာ။ အေဖနဲ႔မွ အတူလာမယ္ဆိုပဲ။"
"သမီးမိန္းကေလးေတြက အေဖခ်စ္ေတြလို႔ ေျပာတာပဲေလကြာ။"
"ေဟး၊ ဇ။"
"Sun"
"ဝင္လာၿပီေနာ္။"
ခုတင္ေပၚေျခဆင္းထိုင္ေနတဲ့သခင္က တင္ပလႅင္ေခြေျပာင္းထိုင္လိုက္သလို ေဘးကကုလားထိုင္မွာထိုင္ေနတဲ့ ကမ႓ာက ခုတင္ေျခရင္းကိုေျပာင္းထိုင္လိုက္တယ္။ ေနဝဠာဝင္လာၿပီး ကမ႓ာထိုင္ခဲ့သလိုပဲ ကုလားထိုင္ေနာက္ျပန္ထားၿပီး ဝင္ထိုင္ကာ
"လက္က ေတာ္ေတာ္ထိသြားတာလား။"
"နည္းနည္းပါ။"
"ေမးေစ့ကေရာ မခ်ဳပ္ရဘူးမဟုတ္လား။"
"မခ်ဳပ္ရပါဘူး။"
သမီးေယာက္ဖႏွစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ေျပာေနတာကို ကမ႓ာက
"ဟာ၊ ငါ့ေယာက္်ားကို ဘယ္လိုေမးေနတာလဲ။"
"ငါ ဘာေမးလို႔လဲ။"
"က်ိဳးသြားလား၊ ကြဲသြားလားနဲ႔၊ ေမးပံုက။"
"အျဖစ္သည္းလိုက္တာ။"
"Sun, ေန႔သစ္အခန္းကိုသြားရေအာင္။"
"ခုနကမွ ဘီယာကတ္ေတြသယ္သြားတာ ငါေတြ႕တယ္။"
"ေအးေလ၊ သြားၾကစို႔။"
"ဇက နားခ်င္မွာေပါ့ကြ။"
ညီအစ္ကိုခ်င္းေျပာေနရင္း သခင့္ဘက္လွည့္လာလို႔
"ရတယ္ Sun. သြားၾကစို႔။"
"OK, let's go."
.
"Day!"
"ေဟး၊ ကိုႀကီးဝဠာ လာၿပီ။"
ေနဝဠာကိုေျပးဖက္တဲ့ေန႔သစ္ကို ကမ႓ာကႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ၿပီး
"အပိုေတြကြာ။"
"ဘာလဲ။"
"အရက္ပါၿပီးမွ ဘီယာေတြထပ္ဝယ္ေတာ့ အပိုျဖစ္တယ္လို႔။"
"အဟင္း၊ သိေနတယ္ေနာ္။ Earth မေသာက္နဲ႔ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္မယ္။ ဟာ၊ သခင္ေရ။ အဲဒီ့ကိုမသြားနဲ႔ေလ၊ ေညႇာ္တယ္ဗ်။ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ေညႇာ္မိမွာစိုးလို႔ မီးဖိုကို ေဝးေဝးထုတ္ထားတာ။"
"တူးကုန္ေတာ့မယ္ မင္းအကင္ေတြ။"
"အခုမွတင္ထားတာပါ။"
သခင့္ကိုလွမ္းေျပာေနတဲ့ေန႔သစ္ကို ကမ႓ာက ဝါးစားေတာ့မလိုၾကည့္ၿပီး
"ဘယ္ကသခင္လဲ။ အဲဒီ့လိုမေခၚဖို႔ ငါေျပာမထားဘူးလား။"
"နာမည္က ရာဇသခင္မဟုတ္ဘူးလား။"
"မဟုတ္ဘူး။ ေျမကမ႓ာရဲ႕ေယာက္်ား၊ ရာဇကမ႓ာ။"
"ေလၽွာ့ရူးေပါ့။"
"ငနာေလး"
သခင္က အခန္းဘက္ကိုျပန္လာၿပီး ေန႔သစ္က အျပင္ဘက္ကမီးဖိုဆီ ျပန္သြားေတာ့ ေနဝဠာပါလိုက္သြားၿပီး အသားကင္ေနၾကပါၿပီ။
"ေရာ့၊ ဒီခံုမွာေအးေဆးထိုင္ေန။"
"လက္တစ္ဖက္အားပါတယ္။"
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနဆို ေနလိုက္။"
"Earth ေရ၊ ေမေမႀကီးက ခဏေနရင္ ဟင္းေတြလာယူတဲ့။"
ေသာက္ၾကစားၾကနဲ႔ ေယာက္်ားေလးေလးေယာက္သား ေရာက္တတ္ရာရာေတြလည္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ေန႔သစ္အဆိုးဆံုး။
"စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ။ သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္သြားျပန္ေပးၿပီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေျပာတာကို ေနာက္ဆို အပိုေတြမလုပ္နဲ႔တဲ့။ အဲဒီ့ေန႔က ညနက္သန္းေခါင္ ေမေမႀကီးမသိေအာင္ခိုးထြက္ရလို႔ ပိုက္ဆံအိတ္ေမ့ခဲ့တာ။ မဟုတ္ရင္ သူ႔ဆီကမေတာင္းဘူး။ ျပန္မေပးရင္လည္းမေကာင္းလို႔ သြားျပန္ေပးတာကို အဲဒီ့လိုေျပာစရာလား။ Crush ဆိုတဲ့အမ်ိဳးက ေျပာလို႔ဆိုလို႔မေကာင္းဘူး။ ခ်စ္ဖို႔ပဲေကာင္းတာ။"
ကမ႓ာမူးတဲ့ညကအေၾကာင္း ျပန္ေျပာရင္း Koa ကိုေမတၱာပို႔ေနတဲ့ အရိုင္းအစိုင္းေလးက ဆဲဆိုေနေသးလို႔ အတင္းပါးစပ္ပိတ္ရပါေသးတယ္။
အိမ္ထဲကအေမၾကားရင္ သက္သက္မဲ့အဆူခံရဦးမယ္။
"Sun က ကမ႓ာနဲ႔ႏွစ္ႏွစ္ကြာတာေနာ္။"
"ဟုတ္တယ္ေလ။"
"ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕မိတာေတာ့ ေလးႏွစ္ျဖစ္ေနသလားလို႔။"
"အဲဒါ Earth က ..."
"သခင္၊ ဟိုဘက္ကအသားကင္ ေပးပါဦး။ အသားကင္၊ အသားကင္။"
ခံုတန္းမွာအတူထိုင္ေနတဲ့ ေနဝဠာနဲ႔သခင္ရဲ႕စကားစက ကမ႓ာျဖတ္ေျပာလို႔ ျပတ္သြားရတယ္။
"ဇ၊ Wily ကမွာလိုက္ေသးတယ္။ မနက္က်ရင္ ဇဝတ္ဖို႔ဝတ္စံုကို သူဝယ္လာမွာတဲ့။"
"ဘာေျပာတယ္။ ဘာကိစၥ သခင္က သူဆင္တာဝတ္ရမွာလဲ။"
အငယ္ဆံုးညီမေလး ေမမာယာ (Wily) က သခင့္ကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးခင္ရွာတယ္။ ဒီေလာက္အစ္ကိုေတြမ်ားေနတာကို သခင္တစ္ေယာက္ထပ္တိုးေတာ့လည္း သူသေဘာက်ေနခဲ့တာ။ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ရွိၿပီးသားအျပင္ ေဆြမ်ိဳးမကင္းတဲ့၊ မိဘမဲ့သြားတဲ့ေန႔သစ္ကို ထပ္ေမြးစားေတာ့ အစ္ကိုသံုးေယာက္ၾကား ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ကဲတဲ့ကေလး။
အခုထိလည္း သူတို႔ေလးေယာက္နဲ႔ဆို ကေလးဆန္ေနဆဲ။
"သူမွာလို႔ ငါေျပာျပတာေလ။"
"ေသာက္ကေလးက ေနရာတကာပါတယ္။"
"ကမ႓ာ၊ အငယ္ေတြကို ဆဲဆဲဆိုဆိုလုပ္တာေတြ ဆင္ျခင္စမ္းပါကြာ။"
"သခင္ကလည္း ကိုယ္က ..."
သခင္တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကမ႓ာက အရက္ပုလင္းကိုပဲ ေကာက္ေမာ့ပစ္တယ္။ ေန႔သစ္က မထူးဆန္းေတာ့သလို အေသာက္မပ်က္ေပမဲ့ ေနဝဠာကေတာ့ ေအာ္ရယ္ေနၿပီ။
"ငါတို႔ေျမကမ႓ာက အဲဒီ့လိုလိမၼာေသးတာလား။ အၾကည့္တစ္ခ်က္ပဲ။"
ေဟဇယ္ေရာင္မ်က္လံုးေတြ မွိတ္က်သြားတဲ့အထိ ေနဝဠာရယ္ေနတယ္။
"မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။"
သခင္က ေယာက္ဖေရွ႕မွာ သူ႔ညီကို အာဏာျပမိသလိုျဖစ္သြားလို႔ အားနာနာနဲ႔ ျငင္းရပါေတာ့တယ္။
"အဟား၊ ကိုယ္က အေကာင္းေျပာတာပါ။ Earth က တစ္ခါတေလ ေဒါသသိပ္ႀကီးတာ။ ဇနဲ႔ေတြ႕ၿပီးမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းၿငိမ္သြားတာ။ အဲဒါ ေကာင္းတယ္ေလကြာ။"
ဒီစကားကို ကမ႓ာ့အသိုင္းအဝိုင္းဆီကေန သခင္ ခဏခဏၾကားရပါတယ္။ တျခားလူေတြနဲ႔ဆို ကမ႓ာေဒါသႀကီးတတ္တာ သခင္သိေပမဲ့ သူအရင္က ဘယ္လိုေတြေဒါသႀကီးခဲ့သလဲလို႔ေမးရင္ ဘယ္သူကမွ ေရေရရာရာမေျဖပါဘူး။
ေနာက္ၾကံဳမွ ကမ႓ာ့ကို ေသခ်ာေမးၾကည့္မယ္ဆိုၿပီး ေတြးေနမိတာလည္း အေတြးသက္သက္အျဖစ္နဲ႔ ေမးတဲ့ဆီမေရာက္ေသး။
"ဇ"
ေနဝဠာေခၚလိုက္လို႔ သခင္လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
"Earth က အိပ္မက္ဆိုးေတြမက္တတ္ေသးလား။"
ကမ႓ာငယ္ငယ္က အိပ္မက္ဆိုးေတြသိပ္မက္တာတဲ့။ သခင္နဲ႔မေတြ႕ခင္ ငါးႏွစ္၊ ေျခာက္ႏွစ္အထိကို တစ္ခါတေလ အိပ္မက္ဆိုးေတြနဲ႔ လန္႔ႏိုးတတ္တာတဲ့ေလ။
"ဟင့္အင္း၊ အဲဒီ့လိုမေတြ႕ဖူးဘူး။ သူတစ္ခါမွ လန္႔ႏိုးတာမရွိဖူးဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ Sun?"
"ေမးၾကည့္တာပါ။ အရင္လိုျပန္မျဖစ္တာ ေကာင္းပါတယ္။"
"Sun ေရာ အိပ္မက္ဆိုးေတြမက္တတ္လား။"
"ကိုယ္က ... ကိုယ္က အိပ္မက္ေတြကိုမွတ္မိခဲတယ္။"
"အျဖစ္ဆိုးေတြၾကံဳဖူးတဲ့လူေတြက အိပ္မက္ဆိုးေတြမက္တတ္တယ္ဆိုတာ ဟုတ္လား။"
"ဟုတ္လိမ့္မယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ မမွတ္မိတတ္ဘူး။"
"အခ်စ္ေရ၊ Honey ေရ၊ ကိုယ့္ေယာက္်ားကိုယ္ အဖက္လုပ္ပါဦး။"
"အတြဲေတြမေကာင္းဘူး။"
သခင္နဲ႔ဝဠာ စကားေျပာေနတာက ကမ႓ာနဲ႔ေန႔သစ္ရဲ႕ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေအာ္သံေတြေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုထိန္းရင္း အလုပ္႐ႈပ္သြားရျပန္ပါတယ္။
"ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ မနက္ျဖန္ အဘိုးႏွစ္ပတ္လည္ေနာ္။ သိပ္ၿပီးေသာက္မေနနဲ႔။ ေတာ္ၾကေတာ့။"
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ညမနက္ခင္လူစုခြဲၿပီး ေျမကမ႓ာငမူးကို မနည္းဆြဲေခၚလာရတဲ့သခင္ အခန္းထဲေရာက္တဲ့အထိ အရစ္ခံေနရတုန္းပါပဲ။
ေျမကမ႓ာဆိုတာ မူးရင္သိပ္ရစ္တဲ့အမ်ိဳးလို႔ ဆိုၾကမယ္။
အဲဒီ့အခါမွာ သူက မမူးဘဲလည္းရစ္တတ္ေၾကာင္းကို ရာဇသခင္က သက္ေသထူပါလိမ့္မယ္။
■■■ Part (25) ဆက္ရန္ ■■■
"ဘာလို့လဲ။ ဘာလို့သခင်က အမြဲတမ်းကြည့်ကောင်းနေတာလဲ။"
"မွေးရာပါချောခန့်နေလို့လေ။ ငါချောတာငါသိပါတယ်။ အဲဒီ့လိုကြီး ဖွင့်ပြောယူရတဲ့အထိဖြစ်သွားတာတော့ အားနာစရာပဲ။"
စာရွက်စာတမ်းတွေနဲ့ ရှုပ်နေတဲ့သခင့်အနားက သောက်ပြီးသွားတဲ့ကော်ဖီခွက်ကို သိမ်းယူလိုက်ရင်း ကမ္ဘာက သခင့်ကိုထိုင်ငေးနေမိတာပါ။ ခုနက စာရင်းတွေပြန်စစ်ရင်း စီးကရက်ကိုလက်ကြားညှပ်ကာ တစ်ချက်တစ်ချက်ဖွာရှိုက်လိုက်တဲ့ သခင့်နှုတ်ခမ်းတွေကိုလည်း ငေးနေမိတယ်။
သခင်ကတော့ သူ့အလုပ်ကိုသာ ဆက်လုပ်နေတုန်း။ နည်းနည်းကြာသွားပြီးမှ
"အား၊ ညောင်းသွားတာပဲ။ ပြီးသွားပြီ။"
အကြောတွေဆန့်ထုတ်ရင်း သခင်ပြောလိုက်တော့
"နှိပ်ပေးရမလား။"
"မခံနိုင်ပါဘူး။ ငါ အနှိပ်မခံနိုင်ဘူးလေ။"
"တအားညောင်းနေသလားလို့ပါ။"
"ပြီးရင် နားတော့မှာပဲဟာကို။"
ကမ္ဘာက ကော်ဖီခွက်နဲ့ ဆေးလိပ်ခွက်ကိုကိုင်ပြီး အပြင်ထွက်သွားသလို သခင်က သိမ်းစရာရှိတာတွေကောက်သိမ်းပြီးတော့ ခုတင်ပေါ်ပစ်လှဲလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ ကမ္ဘာ သခင့်အနားကပ်လှဲလာပြီး
"သခင်"
"အင်း"
"သခင်စိတ်ကူးဖူးသလား။ မိန်းမချောချောလေးတစ်ယောက်ရယ်၊ ချစ်စရာကလေးလေးတစ်ယောက်ရယ်နဲ့ သာယာတဲ့မိသားစုလေးတစ်ခုကိုလေ။"
"ဘယ်လို။"
သခင် ကမ္ဘာ့ဘက်ကို ခေါင်းငဲ့ကြည့်တော့ ကမ္ဘာက မျက်နှာကြက်ကိုသာ ငေးကြည့်လို့။
"ကမ္ဘာ"
ကမ္ဘာလှည့်မကြည့်ပါ။
သခင်ထထိုင်ကာ ကမ္ဘာ့မျက်နှာကို သူ့ဘက်ဆွဲယူလို့ မျက်နှာချင်းဆိုင်စေပြီးမှ
"ဘာတွေအတွေးလွန်နေတာလဲကွာ။ ငါ့ကို ပြောစမ်းပါဦး။"
ကမ္ဘာ့မျက်ဝန်းတွေက အရောင်ခပ်ဖျော့ဖျော့။
"သခင့်စိတ်ကူးအိပ်မက်တွေများ ပျက်စီးသွားသလားလို့ မေးကြည့်တာပါ။"
"ဘယ်သူပြောလဲ။"
"အဲဒီ့လိုစိတ်ကူးမျိုးက ရှိတတ်ကြတယ်လေ။"
"မင်းရော ရှိသလား။"
"တစ်ခါမှ ပီပီပြင်ပြင်မတွေးဖူးဘူး။ ကိုယ်ပိုင်မိသားစုလို့တွေးရင် ကိုယ့်စိတ်ကူးထဲ ဘာမှရေရေရာရာမပေါ်ဖူးဘူး"
'ကိုယ့်အတွေးထဲ သခင်ရှိနေတာ သိပ်မကြာသေးဘူးလို့ မထင်လိုက်ပါနဲ့။'
"ဟုတ်လို့လား။"
"အင်း၊ သေချာတယ်။ သခင်ကရော။"
"တွေးဖူးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့တွေ့တော့ အဲဒီ့စိတ်ကူးက ငါ့ရဲ့လက်တွေ့ဘဝလောက် မချိုမြိန်မှန်း သိလိုက်ရတယ်။ တစ်ခါတလေ လက်တွေ့ဘဝက စိတ်ကူးတွေထက်ပိုချိုတယ်။ အစစ်အမှန်တွေမို့လို့လေ။"
ကမ္ဘာပြုံးမိသွားပြီး သခင့်ဆီကနေ အကြည့်လွှဲလိုက်တယ်။ အခုအနေအထားက ကမ္ဘာက ခုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်အိပ်နေပြီး သခင်က ကမ္ဘာ့ဘေးနားထိုင်ကာ ကမ္ဘာ့မျက်နှာကိုကြည့်နေခဲ့တယ်။
"ဘယ်တော့ဖြစ်ဖြစ် ကိုယ့်ကိုအနိုင်ပိုင်းနိုင်တာပဲ။ ဒါပေမဲ့ သခင်က ကလေးသိပ်ချစ်တတ်တယ်မဟုတ်လား။"
"အင်း"
"ကလေးလေးတွေနဲ့ မိသားစုမျိုး ..."
"ကလေးလိုချင်ရင် မွေးစားလို့ရတာပဲ။ ကိုယ့်သွေးသားမှဆိုရင်လည်း အငှားကိုယ်ဝန်ဆောင်နဲ့ ယူလို့ရတယ်လေ။"
"ဟာ၊ မရပါဘူး။"
အကြည့်လွှဲရင်းလှဲနေရာက ချက်ချင်းထထိုင်ပြီး သခင့်ကိုကြည့်ကာ ငြင်းလိုက်တာက ခါးခါးသီးသီး။
"ဘာလို့လဲ။"
"အဲဒီ့ အငှားကိုယ်ဝန်ဆောင်အမျိုးသမီးကို သခင်က ဂရုစိုက်ပေးနေမှာလေ။"
သခင်ဆွံ့အသွားတယ်။ တကယ်လို့ အဲဒီ့လိုကလေးယူဖြစ်မယ်ဆိုရင် သခင်ဂရုစိုက်မိမှာမှန်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်ကလေးကိုလွယ်ပေးထားတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ဦးအနေနဲ့ပဲ မြင်နေမိမှာ။ ကိုယ့်မိန်းမမှမဟုတ်တာကို ကလေးလေးအတွက်လိုအပ်လို့ ဆိုတာပဲ တွေးမိနေမှာ။ အဲဒီ့လို မဟုတ်တာတွေလျှောက်တွေးရလောက်အောင် အသိတရား၊ သိက္ခာ၊ လူ့ကျင့်ဝတ်၊ ပြီးတော့ ကမ္ဘာ့အပေါ်ထားတဲ့ သစ္စာတရားတွေ၊ ချစ်ခြင်းတွေက လျော့တိလျော့ရဲကြိုးတစ်စလည်း မဟုတ်ခဲ့ပါ။ ကမ္ဘာ့စကားက ဒါတွေအားလုံးကို ကျူးကျော်ထိပါးနေသလို။
"ငါစိတ်ရှုပ်နေတဲ့အချိန်ဆို ရန်ဖြစ်မယ့်အပေါက်ပဲ။ ငါ့သိက္ခာ၊ ငါ့အသိတရားတွေက အဲဒီ့လောက်ခေါင်းပါးနေမှာလား။"
"ဟင့်အင်း၊ မဟုတ်ဘူး။ သခင်၊ ကိုယ် အဲဒီ့လိုပြောချင်တာမဟုတ်ဘူးနော်။ စကားမှားသွားတာ။ ကိုယ်ဆိုလိုချင်တာ ... ဟို ... သဝန်တိုတာသက်သက်ပဲလေ။ သခင်စိတ်မဆိုးပါနဲ့။"
ကမ္ဘာ့အတွေးထဲမှာ ဟိုတစ်ရက်က ကလေးလေးကိုချီပြီး သခင်ချော့မြှူနေတာတွေ၊ ညနေက ဘရဏီနဲ့ ရယ်ရယ်မောမောစနောက်နေတာတွေက အထပ်ထပ်အခါခါပေါ်လာတော့ သခင့်အတွက် မိသားစုဘဝဆိုတာမျိုးကို မစဉ်းစားဘဲမနေနိုင်တော့ပါ။ အမေကိုယ်တိုင်ကပြောဖူးတဲ့ မြေးချီချင်တယ်ဆိုတာမျိုးကို အရင်ကအဖက်မလုပ်ခဲ့ပေမဲ့ အခုတော့ သခင့်အတွက်လိုအပ်ချက်တစ်ခုများ ဖြစ်နေမလားလို့ တွေးမိလာခဲ့တယ်။
ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ်သိမ်ငယ်မိတာက တစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ် ဒီတစ်ကြိမ်အဆိုးဆုံးလိုပါပဲ။
သခင် သက်ပြင်းချလိုက်မိတယ်။ ပျာပျာသလဲတောင်းပန်ပြီး ခေါင်းငုံ့သွားတဲ့ကမ္ဘာက ဘာတွေအတွေးလွန်နေခဲ့တာလဲလို့ ရိပ်မိလိုက်ပါပြီ။ ကလေးချစ်တတ်တဲ့သခင်က ကလေးတွေနဲ့ ပျော်စရာမိသားစုဆိုတာကို စိတ်ကူးမယဉ်ဖူးဘူးဆိုရင် ညာရာကျနေမှာ အမှန်ပါ။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ်ရွေးခဲ့တဲ့လမ်းအရ ဒီလိုဘဝမျိုးကို လွယ်လင့်တကူမရနိုင်ပေမဲ့ ကြိုးစားလို့ရတဲ့နည်းတွေက အများကြီး။ ဒါကို ဘယ်နည်းနဲ့မှအဆင်မပြေနိုင်ဘူးလို့ ကမ္ဘာကတွေးနေလေသလားဆိုတာ သခင်မသိတော့ပါဘူး။
"ကလေးတစ်ယောက်လောက် လိုချင်ပါတယ်လို့ ငါပြောမိသလား။ မဟုတ်ဘူး၊ လိုချင်တဲ့အရိပ်အယောင်ပြမိသလား။ ခပ်ငယ်ငယ်အရွယ်က စိတ်ကူးတစ်ခုကို ပြန်ပြီးတမ်းတနေတာမျိုး ငါဖြစ်နေလို့လား။ ငါ့ကိုကြည့်ပြီးဖြေ။"
မရဲတရဲကြည့်လာပြီး ကမ္ဘာဖြေလိုက်တာက
"သခင်ပြောလာမှာစိုးလို့ ကြိုပြောမိတာပါ။"
"ဟား၊ ကလေးလိုလို ဒီအကောင်လေးတစ်ကောင်နဲ့တင် ကလေးလိုချင်စိတ်က ပျောက်နေပါပြီ။"
ကမ္ဘာ့ကိုဆွဲဖက်လိုက်ပြီး သခင်ပြောတော့ သခင့်ခါးတွေကို တင်းနေအောင်ဖက်လာတဲ့ လက်နှစ်ဖက်ရယ်၊ သခင့်ပခုံးပေါ်အပ်ထားတဲ့ မျက်နှာသွယ်သွယ်ရယ်၊ သခင်ဖက်တွယ်ထားမိတဲ့ ကျောပြင်ကျယ်ရယ်က သိမ့်ခနဲတစ်ချက်တုန်သွားပြီး
"သခင့်ကိုဆုံးရှုံးရရင် ကိုယ်သေသွားမှာ။"
"အရူး။ မင်းကို ငါက အလွတ်ပေးမယ်ထင်သလား။ ငါပြောဖူးသလိုပဲ။ မင်းနောက်တစ်ယောက်ရသွားရင်တောင် မင်းကိုရော၊ အဲဒီ့တစ်ယောက်ကိုပါ အပိုင်သိမ်းပစ်မှာ။"
"ဟင့်အင်း၊ ကိုယ့်တစ်ယောက်ပဲရမယ်။"
"ဟား ဟား၊ ငါ့ကိုလွှတ်ဦး။"
"မလွှတ်ဘူး။ ဒီတိုင်းအိပ်မယ်။"
ဖက်ထားလျက်နဲ့ပဲ သခင့်ကိုပါဆွဲလှဲပြီး သခင့်ရင်ခွင်ထဲခေါင်းတိုးဝင်နေတာ ဟိုတစ်ညက သခင်မလှုပ်နိုင်တော့တဲ့အထိ သောင်းကျန်းပစ်ခဲ့တဲ့ အိမ်ထောင်ဦးစီးမြေကမ္ဘာပါလို့ ဘယ်သူသက်သေလိုက်ပေးနိုင်မလဲ။
■■■
"နေ့သစ်၊ သခင်ဘယ်မှာလဲ။"
အမောတကောရောက်ချလာတဲ့ကမ္ဘာ့ကို အခန်းတစ်ခုဆီ နေ့သစ်လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်တယ်။ ဆေးခန်းရဲ့အခန်းလေးတစ်ခုထဲမှာ သခင်ရှိနေတယ်။ ကမ္ဘာဝင်သွားဖို့ပြင်တော့ နေ့သစ်က
"ဆရာဝန်နဲ့ ..."
"ဘာဖြစ်လဲ။ ငါ သူ့ယောက်ျားလေ။"
ကမ္ဘာ တံခါးကို နှစ်ချက်ဆင့်ခေါက်လိုက်တဲ့နောက် အကူလေးတစ်ယောက်က တံခါးလာဖွင့်ပေးလို့ ကမ္ဘာအထဲဝင်လိုက်ပြီး
"ဘာဖြစ်တာလဲ သခင်။"
ဆရာဝန်နဲ့စကားပြောရင်းက သခင်လှည့်ကြည့်လာတယ်။ မေးစေ့မှာလည်း ပလာစတာနဲ့။ လက်ကောက်ဝတ်တစ်ဖက်က ပတ်တီးဖြူဖြူတွေကလည်း ကမ္ဘာ့ကိုရန်စနေသလိုပဲ။ စိုးရိမ်နေတဲ့ကမ္ဘာ့အမူအရာတွေက ထိန်းမရသိမ်းမရမို့ ဆရာဝန်မလေးက
"Don't worry, just a minor case."
"Thank you, doctor."
သခင်က မသိမသာပြုံးတယ်။
မြေကမ္ဘာ ဘယ်တုန်းက စိတ်ထိန်းနိုင်ပြီး ယဉ်ကျေးသွားတာလဲပေါ့။
အပြင်ပြန်ထွက်လာတော့ ဆေးကောင်တာဆီ နေ့သစ်ကိုလွှတ်လိုက်ပြီး သခင့်ကိုသေချာမေးရပါပြီ။
"ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲကွာ။"
ကမ္ဘာက အလုပ်ဆင်းတာနောက်ကျမှာမို့ ကမ္ဘာ့အမေအိမ်သွားဖို့ကို နောက်မှလိုက်ခဲ့ဆိုပြီး သခင်ကအရင်ရောက်သွားခဲ့တာ။ ကမ္ဘာအလုပ်မဆင်းခင် သခင်ဆေးခန်းရောက်နေတဲ့အကြောင်း ဖုန်းဆက်ပြောလို့ ဆေးခန်းကိုပဲလိုက်လာခဲ့ရတာ။
"သူ့ကြောင်လေးသစ်ကိုင်းကြားညပ်နေတာ တက်ခေါ်တဲ့ကလေး ပြန်မဆင်းတတ်တော့လို့ ကူညီလိုက်တာ သစ်ကိုင်းနဲ့ ကလေးဘောင်းဘီအိတ်ငြိပြီး ငါပါလဲတာပဲ။"
"တောက်၊ ဟိုမျောက်လောင်းလေးပဲ မဟုတ်လား။ ဘယ်မလဲ၊ အဲဒီ့အိမ်က ဘယ်သူမှလိုက်မလာဘူးလား။"
"မင်းလည်းသိသားနဲ့ကွာ။ သူတောင် နာနီနဲ့နေရတာကို။ ဒီအချိန် သူ့မိဘတွေက ဘယ်လိုလုပ် အိမ်ပြန်ရောက်ဦးမှာလဲ။"
"အလကားနေ လောဘဇောတိုက်နေတဲ့ဟာတွေ။ စီးပွားရှာတာ တော်ရုံပေါ့။ ကလေးကိုကျ အလုပ်သမားတွေနဲ့ပစ်ထားပြီး မထိန်းမသိမ်းဘူး။ အဲဒီ့မျောက်က သူ့ဘာသာ သူ့ခြံထဲဖြစ်တာမဟုတ်ဘူးလား။"
"ခြံထောင့်ကသစ်ပင်မှာ ဖြစ်တာလေ။"
သိတယ်၊ အဲဒီ့သစ်ပင်ကိုကြည့်မရတာလည်း ကြာပြီ။ အိမ်နောက်ဘက်ထောင့်မှာ အဲဒီ့အပင်က အိမ်နှစ်အိမ်ကိုတံတားထိုးထားသလိုပါပဲ။ အရိပ်ရတာမို့ ဒီတိုင်းထားရင်းက အဲဒီ့ကလေးတက်ဆော့စရာ ဖြစ်နေခဲ့တာ ကြာခဲ့ပြီ။ ကျောင်းဖွင့်ပြီဆို ဦးလေးတွေဆီသွားနေတဲ့ အိမ်နီးချင်းကောင်လေးက ကျောင်းပိတ်ရက်ရှည်တွေဆို ဘေးအိမ်ကိုပြန်လာနေကျ။ ကမ္ဘာတို့လက်ထပ်ခါစက သူတစ်ခေါက်ပြန်လာတော့ သခင်နဲ့လည်းရင်းနှီးသွားခဲ့တာ။
"နေ့သစ်၊ မင်းက သခင့်အနားမနေဘဲ ဘာတွေလုပ်နေလို့လဲ။"
"သခင့်အနားပဲနေရအောင် ကျွန်တော်က သူ့အဖေမှမဟုတ်တာ။"
ကောင်တာမှာဆေးယူနေတဲ့နေ့သစ်ကို ထိုင်စောင့်နေကြရင်း နေ့သစ်ပြန်ရောက်လာတော့ ကမ္ဘာကရန်လုပ်ပေမဲ့ နေ့သစ်ကပိတ်ဟောက်ပစ်လိုက်လို့ ကမ္ဘာဒေါသထွက်သွားပုံပါ။
သခင့်ဆီကတော့ ခွီခနဲရယ်သံထွက်လာတယ်။
"ငါလည်း ဘာမှသိပ်ဖြစ်တာမဟုတ်ဘူးကွာ။ မင်းက ဘာတွေဒေါသထွက်နေတာလဲ။"
သခင့်ကိုပဲ ချီခေါ်တော့မလိုဖြစ်နေတဲ့ ကမ္ဘာ့ကို နေ့သစ်အမြင်ကတ်နေပါပြီ။
"ကားသွားယူဦးမယ်။ ဒီမှာခဏစောင့်နေ။"
"ဟာ၊ ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးနဲ့ပြောသွားတာ ကြည့်စမ်း။"
ကမ္ဘာက နေ့သစ်ကို နောက်ကနေပြေးကန်တော့မလို ရန်လိုနေပြန်ပြီမို့ သခင်က ကမ္ဘာ့လက်ကိုလှမ်းဆွဲရင်း
"ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်းကွာ။ ခေါင်းတွေနောက်လွန်းလို့။"
"ခေါင်းမူးနေတာလား သခင်။"
"မမူးပါဘူး။ မင်းတို့ကိုက်နေတာ မျက်စိနောက်လို့။"
ရှုံ့မဲ့မဲ့နဲ့ ကမ္ဘာငြိမ်ကျသွားပြီးမှ
"နေပါဦး။ အဲဒီ့အခန်းထဲမှာ ဆရာဝန်မရယ်၊ ဆေးအကူကောင်မလေးရယ်၊ သခင်ရယ်ပဲ ရှိနေတာလား။ နေ့သစ်က ဘာလို့အပြင်မှာကျန်ခဲ့တာလဲ။"
"ဟာကွာ၊ စလာပြန်ပြီ။ ငါ့ဘာသာ နှစ်ယောက်နိုင်လို့ နေ့သစ်ကိုအပြင်ထုတ်ထားတာကွာ။ ရှင်းလား။"
"ဟာ၊ သခင် ..."
သခင်ရွဲ့ပြောပြီး နေ့သစ်မောင်းလာတဲ့ကားဆီ ထွက်သွားတယ်။
"ဟေး၊ ဘာကိစ္စရှေ့ခန်းလဲ။"
နောက်ကနေကမ္ဘာလှမ်းအော်လို့ ရှေ့ခန်းတံခါးပြန်ပိတ်ပြီး နောက်ခန်းထဲပဲ သခင်ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ဘေးကိုဝင်ထိုင်လာတဲ့ကမ္ဘာက တံခါးကိုဆွဲပိတ်ပစ်တာ အသံတော်တော်ကျယ်သွားတော့
"ကားကိုမဲပြန်ပြီ။"
"မင်းကိုလုပ်ချင်နေတာ။ ကြည့်ပြီးနေ။"
နေ့သစ်နဲ့ တစ်ယောက်တစ်ခွန်းအော်ပြီး သခင့်ဘက်ကို ကမ္ဘာလှည့်လာပြန်တယ်။
"ခုနက ဘာစကားလဲ။"
"ငါလည်း ရိုင်းစိုင်းနေတာ။ သူများသားသမီးကို ပြောမိကုန်ပြီ။"
"ဟာ၊ အဲဟာလေးတွေဘက်က နာပြန်ပြီလား။"
"နားညည်းလိုက်တာ မြေကမ္ဘာရာ။ ဘာတွေတိုထွာနေတာလဲ။ ဆေးခန်းလာပြတာလေ။ တော်ပါတော့။"
"မရွဲ့နဲ့လေ။"
"အေး၊ အေး၊ ငါမှားတာ။"
"အမေတို့ကလည်း ခေါ်တုန်းကခေါ်ပြီး ..."
"ကဲ၊ တော်ပါတော့ကွ။ အကုန်ပတ်ရမ်းမနေနဲ့။ ဘယ်သူကမှ ဖြစ်စေချင်တာမဟုတ်ဘူးလေ။"
"အဲဒီ့မျောက်နာလေးကို ..."
"မြေကမ္ဘာ၊ မင်းဘာသာပါးစပ်ပိတ်မလား။ ငါပိတ်ပေးရမလား။"
"မေးစေ့နဲ့လက်ပဲလား။ ဘယ်ထိသွားသေးလဲ။"
"ကျန်တာက ပွန်းရုံပဲ။ ဆေးတွေလည်းထည့်ပြီးပြီ။"
"ပြီးတာပဲ။ ဟိုဘက်နည်းနည်းတိုး။"
သူကပဲ စိတ်မရှည်တဲ့လေသံနဲ့ပြောပြီး သခင့်ကို ကားတံခါးဘက်တိုးစေတယ်။
ဘာမှန်းမသိပေမဲ့ သခင်တိုးပေးလိုက်တော့ သူ့အရပ်မှအားမနာ အတင်းခွေခေါက်ပြီး သခင့်ပေါင်ပေါ် ခေါင်းအုံးအိပ်ချလိုက်တယ်။
"ဘာဖြစ်လာတာလဲ။"
"ဒီနေ့ အလုပ်ထဲမှာ အရမ်းပင်ပန်းတယ်။ အိမ်ပြန်နောက်ကျရတဲ့အထဲ သခင်ကပါ ဆေးခန်းရောက်သွားတယ်ဆိုတော့ ရင်ကိုပူသွားတာပဲ။"
ပွစိပွစိပြောနေတဲ့ကမ္ဘာ့ကို သခင်က ဆံပင်တွေသပ်ပေးနေပြီး ဘာမှတော့ပြန်မပြောဖြစ်ပါ။
"အပိုတွေသိပ်လုပ်တာပဲ။"
ရှေ့ခန်းကနေ့သစ်ရဲ့ မကြားတကြားစကားကြောင့် ကမ္ဘာကခေါင်းနည်းနည်းထောင်ကာ
"ဘာပြောတာလဲ။"
"ဟိုရှေ့ကကားလေ။ ပြင်ထားလိုက်တာများ မလိုတာတွေသထားတာ။ အဲဒါကိုပြောတာပါ။"
"အဟင်း၊ ငါသိနေတယ်နော် နေ့သစ်။"
"အင်းလေ၊ Earth သိတဲ့အတိုင်းပဲ။ ကားကို အဲဒီ့လောက်လုပ်စရာလိုလို့လားနော်။"
"အေးပါ၊ မင်းပြောထား။"
သခင်က နေ့သစ်နဲ့မျက်စောင်းထိုးနေရာမှာမို့ နေ့သစ်စပ်ဖြဲဖြဲလုပ်နေတာကို မြင်လိုက်ရပြီး ရယ်မိတယ်။ ဒီနှစ်ယောက်က တစ်ခါတစ်ခါ အချင်းချင်းရန်စကြပြီး သတ်နေကျပါပဲ။
■
"Sun, ရောက်လာပြီပေါ့။"
"ကမ္ဘာ၊ ဇ ဒဏ်ရာရလို့ဆို။"
"ဟိုဘက်အိမ်ကမျောက်ကြောင့်။"
"အခုရော။"
"အခန်းထဲမှာနားနေတယ်။ လာလေ။"
"မာမီ့ဆီသွားလိုက်ဦးမယ်။ ပြီးရင်လာခဲ့မယ်"
"OK, brother."
.
"သခင်၊ Sun ရောက်လာပြီ။ အမေနဲ့တွေ့ပြီးရင် လာခဲ့မယ်တဲ့။ လူစုံပြီ၊ နေ့သစ်အခန်းမှာ သွားသောက်ရအောင်။"
ဒီလိုအချိုးတွေချိုးချင်လို့ အိမ်နောက်ဘက်မှာ အခန်းတစ်ခန်းသီးသန့်ထုတ်ထားပြီး နေ့သစ်ကလည်း ဘယ်လိုမှ အိမ်ရှေ့ခေါ်မရတာ နေ့သစ်လူပျိုပေါက်ကတည်းက။ သူအပိုင်စားရထားတဲ့အခန်းလေးမှာ ကမ္ဘာတို့ကလည်း တိတ်တိတ်လေးကဲနေကျ။
"အကြီးကြီးကြံနေတာ။"
"ဟိုကလေးမမလာခင်လေး ပိုမိုက်တယ်။ မဟုတ်ရင် သူ့ပဲလိုက်ထိန်းနေရတာ။"
"Wily က မနက်မှရောက်မှာလား။"
"မေမာယာတို့က အဖေ့ကိုပဲ အသေကပ်နေတာ။ အဖေနဲ့မှ အတူလာမယ်ဆိုပဲ။"
"သမီးမိန်းကလေးတွေက အဖေချစ်တွေလို့ ပြောတာပဲလေကွာ။"
"ဟေး၊ ဇ။"
"Sun"
"ဝင်လာပြီနော်။"
ခုတင်ပေါ်ခြေဆင်းထိုင်နေတဲ့သခင်က တင်ပလ္လင်ခွေပြောင်းထိုင်လိုက်သလို ဘေးကကုလားထိုင်မှာထိုင်နေတဲ့ ကမ္ဘာက ခုတင်ခြေရင်းကိုပြောင်းထိုင်လိုက်တယ်။ နေဝဠာဝင်လာပြီး ကမ္ဘာထိုင်ခဲ့သလိုပဲ ကုလားထိုင်နောက်ပြန်ထားပြီး ဝင်ထိုင်ကာ
"လက်က တော်တော်ထိသွားတာလား။"
"နည်းနည်းပါ။"
"မေးစေ့ကရော မချုပ်ရဘူးမဟုတ်လား။"
"မချုပ်ရပါဘူး။"
သမီးယောက်ဖနှစ်ယောက် အပြန်အလှန်ပြောနေတာကို ကမ္ဘာက
"ဟာ၊ ငါ့ယောက်ျားကို ဘယ်လိုမေးနေတာလဲ။"
"ငါ ဘာမေးလို့လဲ။"
"ကျိုးသွားလား၊ ကွဲသွားလားနဲ့၊ မေးပုံက။"
"အဖြစ်သည်းလိုက်တာ။"
"Sun, နေ့သစ်အခန်းကိုသွားရအောင်။"
"ခုနကမှ ဘီယာကတ်တွေသယ်သွားတာ ငါတွေ့တယ်။"
"အေးလေ၊ သွားကြစို့။"
"ဇက နားချင်မှာပေါ့ကွ။"
ညီအစ်ကိုချင်းပြောနေရင်း သခင့်ဘက်လှည့်လာလို့
"ရတယ် Sun. သွားကြစို့။"
"OK, let's go."
.
"Day!"
"ဟေး၊ ကိုကြီးဝဠာ လာပြီ။"
နေဝဠာကိုပြေးဖက်တဲ့နေ့သစ်ကို ကမ္ဘာကနှာခေါင်းရှုံ့ပြီး
"အပိုတွေကွာ။"
"ဘာလဲ။"
"အရက်ပါပြီးမှ ဘီယာတွေထပ်ဝယ်တော့ အပိုဖြစ်တယ်လို့။"
"အဟင်း၊ သိနေတယ်နော်။ Earth မသောက်နဲ့လေ၊ ကျွန်တော်သောက်မယ်။ ဟာ၊ သခင်ရေ။ အဲဒီ့ကိုမသွားနဲ့လေ၊ ညှော်တယ်ဗျ။ ဒဏ်ရာတွေနဲ့ ညှော်မိမှာစိုးလို့ မီးဖိုကို ဝေးဝေးထုတ်ထားတာ။"
"တူးကုန်တော့မယ် မင်းအကင်တွေ။"
"အခုမှတင်ထားတာပါ။"
သခင့်ကိုလှမ်းပြောနေတဲ့နေ့သစ်ကို ကမ္ဘာက ဝါးစားတော့မလိုကြည့်ပြီး
"ဘယ်ကသခင်လဲ။ အဲဒီ့လိုမခေါ်ဖို့ ငါပြောမထားဘူးလား။"
"နာမည်က ရာဇသခင်မဟုတ်ဘူးလား။"
"မဟုတ်ဘူး။ မြေကမ္ဘာရဲ့ယောက်ျား၊ ရာဇကမ္ဘာ။"
"လျှော့ရူးပေါ့။"
"ငနာလေး"
သခင်က အခန်းဘက်ကိုပြန်လာပြီး နေ့သစ်က အပြင်ဘက်ကမီးဖိုဆီ ပြန်သွားတော့ နေဝဠာပါလိုက်သွားပြီး အသားကင်နေကြပါပြီ။
"ရော့၊ ဒီခုံမှာအေးဆေးထိုင်နေ။"
"လက်တစ်ဖက်အားပါတယ်။"
"ငြိမ်ငြိမ်နေဆို နေလိုက်။"
"Earth ရေ၊ မေမေကြီးက ခဏနေရင် ဟင်းတွေလာယူတဲ့။"
သောက်ကြစားကြနဲ့ ယောက်ျားလေးလေးယောက်သား ရောက်တတ်ရာရာတွေလည်း ပြောဖြစ်ကြတယ်။ နေ့သစ်အဆိုးဆုံး။
"စဉ်းစားကြည့်ဗျာ။ သူ့ပိုက်ဆံအိတ်သွားပြန်ပေးပြီး ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ပြောတာကို နောက်ဆို အပိုတွေမလုပ်နဲ့တဲ့။ အဲဒီ့နေ့က ညနက်သန်းခေါင် မေမေကြီးမသိအောင်ခိုးထွက်ရလို့ ပိုက်ဆံအိတ်မေ့ခဲ့တာ။ မဟုတ်ရင် သူ့ဆီကမတောင်းဘူး။ ပြန်မပေးရင်လည်းမကောင်းလို့ သွားပြန်ပေးတာကို အဲဒီ့လိုပြောစရာလား။ Crush ဆိုတဲ့အမျိုးက ပြောလို့ဆိုလို့မကောင်းဘူး။ ချစ်ဖို့ပဲကောင်းတာ။"
ကမ္ဘာမူးတဲ့ညကအကြောင်း ပြန်ပြောရင်း Koa ကိုမေတ္တာပို့နေတဲ့ အရိုင်းအစိုင်းလေးက ဆဲဆိုနေသေးလို့ အတင်းပါးစပ်ပိတ်ရပါသေးတယ်။
အိမ်ထဲကအမေကြားရင် သက်သက်မဲ့အဆူခံရဦးမယ်။
"Sun က ကမ္ဘာနဲ့နှစ်နှစ်ကွာတာနော်။"
"ဟုတ်တယ်လေ။"
"ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တွေ့မိတာတော့ လေးနှစ်ဖြစ်နေသလားလို့။"
"အဲဒါ Earth က ..."
"သခင်၊ ဟိုဘက်ကအသားကင် ပေးပါဦး။ အသားကင်၊ အသားကင်။"
ခုံတန်းမှာအတူထိုင်နေတဲ့ နေဝဠာနဲ့သခင်ရဲ့စကားစက ကမ္ဘာဖြတ်ပြောလို့ ပြတ်သွားရတယ်။
"ဇ၊ Wily ကမှာလိုက်သေးတယ်။ မနက်ကျရင် ဇဝတ်ဖို့ဝတ်စုံကို သူဝယ်လာမှာတဲ့။"
"ဘာပြောတယ်။ ဘာကိစ္စ သခင်က သူဆင်တာဝတ်ရမှာလဲ။"
အငယ်ဆုံးညီမလေး မေမာယာ (Wily) က သခင့်ကိုတော့ တော်တော်လေးခင်ရှာတယ်။ ဒီလောက်အစ်ကိုတွေများနေတာကို သခင်တစ်ယောက်ထပ်တိုးတော့လည်း သူသဘောကျနေခဲ့တာ။ အစ်ကိုနှစ်ယောက်ရှိပြီးသားအပြင် ဆွေမျိုးမကင်းတဲ့၊ မိဘမဲ့သွားတဲ့နေ့သစ်ကို ထပ်မွေးစားတော့ အစ်ကိုသုံးယောက်ကြား ဗြောင်းဆန်အောင်ကဲတဲ့ကလေး။
အခုထိလည်း သူတို့လေးယောက်နဲ့ဆို ကလေးဆန်နေဆဲ။
"သူမှာလို့ ငါပြောပြတာလေ။"
"သောက်ကလေးက နေရာတကာပါတယ်။"
"ကမ္ဘာ၊ အငယ်တွေကို ဆဲဆဲဆိုဆိုလုပ်တာတွေ ဆင်ခြင်စမ်းပါကွာ။"
"သခင်ကလည်း ကိုယ်က ..."
သခင်တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ ကမ္ဘာက အရက်ပုလင်းကိုပဲ ကောက်မော့ပစ်တယ်။ နေ့သစ်က မထူးဆန်းတော့သလို အသောက်မပျက်ပေမဲ့ နေဝဠာကတော့ အော်ရယ်နေပြီ။
"ငါတို့မြေကမ္ဘာက အဲဒီ့လိုလိမ္မာသေးတာလား။ အကြည့်တစ်ချက်ပဲ။"
ဟေဇယ်ရောင်မျက်လုံးတွေ မှိတ်ကျသွားတဲ့အထိ နေဝဠာရယ်နေတယ်။
"မဟုတ်ပါဘူးဗျာ။"
သခင်က ယောက်ဖရှေ့မှာ သူ့ညီကို အာဏာပြမိသလိုဖြစ်သွားလို့ အားနာနာနဲ့ ငြင်းရပါတော့တယ်။
"အဟား၊ ကိုယ်က အကောင်းပြောတာပါ။ Earth က တစ်ခါတလေ ဒေါသသိပ်ကြီးတာ။ ဇနဲ့တွေ့ပြီးမှ ဖြည်းဖြည်းချင်းငြိမ်သွားတာ။ အဲဒါ ကောင်းတယ်လေကွာ။"
ဒီစကားကို ကမ္ဘာ့အသိုင်းအဝိုင်းဆီကနေ သခင် ခဏခဏကြားရပါတယ်။ တခြားလူတွေနဲ့ဆို ကမ္ဘာဒေါသကြီးတတ်တာ သခင်သိပေမဲ့ သူအရင်က ဘယ်လိုတွေဒေါသကြီးခဲ့သလဲလို့မေးရင် ဘယ်သူကမှ ရေရေရာရာမဖြေပါဘူး။
နောက်ကြုံမှ ကမ္ဘာ့ကို သေချာမေးကြည့်မယ်ဆိုပြီး တွေးနေမိတာလည်း အတွေးသက်သက်အဖြစ်နဲ့ မေးတဲ့ဆီမရောက်သေး။
"ဇ"
နေဝဠာခေါ်လိုက်လို့ သခင်လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။
"Earth က အိပ်မက်ဆိုးတွေမက်တတ်သေးလား။"
ကမ္ဘာငယ်ငယ်က အိပ်မက်ဆိုးတွေသိပ်မက်တာတဲ့။ သခင်နဲ့မတွေ့ခင် ငါးနှစ်၊ ခြောက်နှစ်အထိကို တစ်ခါတလေ အိပ်မက်ဆိုးတွေနဲ့ လန့်နိုးတတ်တာတဲ့လေ။
"ဟင့်အင်း၊ အဲဒီ့လိုမတွေ့ဖူးဘူး။ သူတစ်ခါမှ လန့်နိုးတာမရှိဖူးဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲ Sun?"
"မေးကြည့်တာပါ။ အရင်လိုပြန်မဖြစ်တာ ကောင်းပါတယ်။"
"Sun ရော အိပ်မက်ဆိုးတွေမက်တတ်လား။"
"ကိုယ်က ... ကိုယ်က အိပ်မက်တွေကိုမှတ်မိခဲတယ်။"
"အဖြစ်ဆိုးတွေကြုံဖူးတဲ့လူတွေက အိပ်မက်ဆိုးတွေမက်တတ်တယ်ဆိုတာ ဟုတ်လား။"
"ဟုတ်လိမ့်မယ်။ ကိုယ်ကတော့ မမှတ်မိတတ်ဘူး။"
"အချစ်ရေ၊ Honey ရေ၊ ကိုယ့်ယောက်ျားကိုယ် အဖက်လုပ်ပါဦး။"
"အတွဲတွေမကောင်းဘူး။"
သခင်နဲ့ဝဠာ စကားပြောနေတာက ကမ္ဘာနဲ့နေ့သစ်ရဲ့ တစ်ယောက်တစ်ပေါက်အော်သံတွေကြောင့် သူတို့နှစ်ယောက်ကိုထိန်းရင်း အလုပ်ရှုပ်သွားရပြန်ပါတယ်။
"ဟေ့ကောင်တွေ၊ မနက်ဖြန် အဘိုးနှစ်ပတ်လည်နော်။ သိပ်ပြီးသောက်မနေနဲ့။ တော်ကြတော့။"
နောက်ဆုံးတော့ ညမနက်ခင်လူစုခွဲပြီး မြေကမ္ဘာငမူးကို မနည်းဆွဲခေါ်လာရတဲ့သခင် အခန်းထဲရောက်တဲ့အထိ အရစ်ခံနေရတုန်းပါပဲ။
မြေကမ္ဘာဆိုတာ မူးရင်သိပ်ရစ်တဲ့အမျိုးလို့ ဆိုကြမယ်။
အဲဒီ့အခါမှာ သူက မမူးဘဲလည်းရစ်တတ်ကြောင်းကို ရာဇသခင်က သက်သေထူပါလိမ့်မယ်။
■■■ Part (25) ဆက်ရန် ■■■
"ေမြးရာပါေခ်ာခန္႔ေနလို႔ေလ။ ငါေခ်ာတာငါသိပါတယ္။ အဲဒီ့လိုႀကီး ဖြင့္ေျပာယူရတဲ့အထိျဖစ္သြားတာေတာ့ အားနာစရာပဲ။"
စာရြက္စာတမ္းေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေနတဲ့သခင့္အနားက ေသာက္ၿပီးသြားတဲ့ေကာ္ဖီခြက္ကို သိမ္းယူလိုက္ရင္း ကမ႓ာက သခင့္ကိုထိုင္ေငးေနမိတာပါ။ ခုနက စာရင္းေတြျပန္စစ္ရင္း စီးကရက္ကိုလက္ၾကားညႇပ္ကာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ဖြာ႐ႈိက္လိုက္တဲ့ သခင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုလည္း ေငးေနမိတယ္။
သခင္ကေတာ့ သူ႔အလုပ္ကိုသာ ဆက္လုပ္ေနတုန္း။ နည္းနည္းၾကာသြားၿပီးမွ
"အား၊ ေညာင္းသြားတာပဲ။ ၿပီးသြားၿပီ။"
အေၾကာေတြဆန္႔ထုတ္ရင္း သခင္ေျပာလိုက္ေတာ့
"ႏွိပ္ေပးရမလား။"
"မခံႏိုင္ပါဘူး။ ငါ အႏွိပ္မခံႏိုင္ဘူးေလ။"
"တအားေညာင္းေနသလားလို႔ပါ။"
"ၿပီးရင္ နားေတာ့မွာပဲဟာကို။"
ကမ႓ာက ေကာ္ဖီခြက္နဲ႔ ေဆးလိပ္ခြက္ကိုကိုင္ၿပီး အျပင္ထြက္သြားသလို သခင္က သိမ္းစရာရွိတာေတြေကာက္သိမ္းၿပီးေတာ့ ခုတင္ေပၚပစ္လွဲလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ကမ႓ာ သခင့္အနားကပ္လွဲလာၿပီး
"သခင္"
"အင္း"
"သခင္စိတ္ကူးဖူးသလား။ မိန္းမေခ်ာေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ရယ္၊ ခ်စ္စရာကေလးေလးတစ္ေယာက္ရယ္နဲ႔ သာယာတဲ့မိသားစုေလးတစ္ခုကိုေလ။"
"ဘယ္လို။"
သခင္ ကမ႓ာ့ဘက္ကို ေခါင္းငဲ့ၾကည့္ေတာ့ ကမ႓ာက မ်က္ႏွာၾကက္ကိုသာ ေငးၾကည့္လို႔။
"ကမ႓ာ"
ကမ႓ာလွည့္မၾကည့္ပါ။
သခင္ထထိုင္ကာ ကမ႓ာ့မ်က္ႏွာကို သူ႔ဘက္ဆြဲယူလို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေစၿပီးမွ
"ဘာေတြအေတြးလြန္ေနတာလဲကြာ။ ငါ့ကို ေျပာစမ္းပါဦး။"
ကမ႓ာ့မ်က္ဝန္းေတြက အေရာင္ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့။
"သခင့္စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြမ်ား ပ်က္စီးသြားသလားလို႔ ေမးၾကည့္တာပါ။"
"ဘယ္သူေျပာလဲ။"
"အဲဒီ့လိုစိတ္ကူးမ်ိဳးက ရွိတတ္ၾကတယ္ေလ။"
"မင္းေရာ ရွိသလား။"
"တစ္ခါမွ ပီပီျပင္ျပင္မေတြးဖူးဘူး။ ကိုယ္ပိုင္မိသားစုလို႔ေတြးရင္ ကိုယ့္စိတ္ကူးထဲ ဘာမွေရေရရာရာမေပၚဖူးဘူး"
'ကိုယ့္အေတြးထဲ သခင္ရွိေနတာ သိပ္မၾကာေသးဘူးလို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။'
"ဟုတ္လို႔လား။"
"အင္း၊ ေသခ်ာတယ္။ သခင္ကေရာ။"
"ေတြးဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ေတာ့ အဲဒီ့စိတ္ကူးက ငါ့ရဲ႕လက္ေတြ႕ဘဝေလာက္ မခ်ိဳၿမိန္မွန္း သိလိုက္ရတယ္။ တစ္ခါတေလ လက္ေတြ႕ဘဝက စိတ္ကူးေတြထက္ပိုခ်ိဳတယ္။ အစစ္အမွန္ေတြမို႔လို႔ေလ။"
ကမ႓ာျပံဳးမိသြားၿပီး သခင့္ဆီကေန အၾကည့္လႊဲလိုက္တယ္။ အခုအေနအထားက ကမ႓ာက ခုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္အိပ္ေနၿပီး သခင္က ကမ႓ာ့ေဘးနားထိုင္ကာ ကမ႓ာ့မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ေနခဲ့တယ္။
"ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ကိုအႏိုင္ပိုင္းႏိုင္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သခင္က ကေလးသိပ္ခ်စ္တတ္တယ္မဟုတ္လား။"
"အင္း"
"ကေလးေလးေတြနဲ႔ မိသားစုမ်ိဳး ..."
"ကေလးလိုခ်င္ရင္ ေမြးစားလို႔ရတာပဲ။ ကိုယ့္ေသြးသားမွဆိုရင္လည္း အငွားကိုယ္ဝန္ေဆာင္နဲ႔ ယူလို႔ရတယ္ေလ။"
"ဟာ၊ မရပါဘူး။"
အၾကည့္လႊဲရင္းလွဲေနရာက ခ်က္ခ်င္းထထိုင္ၿပီး သခင့္ကိုၾကည့္ကာ ျငင္းလိုက္တာက ခါးခါးသီးသီး။
"ဘာလို႔လဲ။"
"အဲဒီ့ အငွားကိုယ္ဝန္ေဆာင္အမ်ိဳးသမီးကို သခင္က ဂ႐ုစိုက္ေပးေနမွာေလ။"
သခင္ဆြံ႕အသြားတယ္။ တကယ္လို႔ အဲဒီ့လိုကေလးယူျဖစ္မယ္ဆိုရင္ သခင္ဂ႐ုစိုက္မိမွာမွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ကေလးကိုလြယ္ေပးထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးအေနနဲ႔ပဲ ျမင္ေနမိမွာ။ ကိုယ့္မိန္းမမွမဟုတ္တာကို ကေလးေလးအတြက္လိုအပ္လို႔ ဆိုတာပဲ ေတြးမိေနမွာ။ အဲဒီ့လို မဟုတ္တာေတြေလၽွာက္ေတြးရေလာက္ေအာင္ အသိတရား၊ သိကၡာ၊ လူ႔က်င့္ဝတ္၊ ၿပီးေတာ့ ကမ႓ာ့အေပၚထားတဲ့ သစၥာတရားေတြ၊ ခ်စ္ျခင္းေတြက ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲႀကိဳးတစ္စလည္း မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ကမ႓ာ့စကားက ဒါေတြအားလံုးကို က်ဴးေက်ာ္ထိပါးေနသလို။
"ငါစိတ္႐ႈပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆို ရန္ျဖစ္မယ့္အေပါက္ပဲ။ ငါ့သိကၡာ၊ ငါ့အသိတရားေတြက အဲဒီ့ေလာက္ေခါင္းပါးေနမွာလား။"
"ဟင့္အင္း၊ မဟုတ္ဘူး။ သခင္၊ ကိုယ္ အဲဒီ့လိုေျပာခ်င္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ စကားမွားသြားတာ။ ကိုယ္ဆိုလိုခ်င္တာ ... ဟို ... သဝန္တိုတာသက္သက္ပဲေလ။ သခင္စိတ္မဆိုးပါနဲ႔။"
ကမ႓ာ့အေတြးထဲမွာ ဟိုတစ္ရက္က ကေလးေလးကိုခ်ီၿပီး သခင္ေခ်ာ့ျမႇဴေနတာေတြ၊ ညေနက ဘရဏီနဲ႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာစေနာက္ေနတာေတြက အထပ္ထပ္အခါခါေပၚလာေတာ့ သခင့္အတြက္ မိသားစုဘဝဆိုတာမ်ိဳးကို မစဥ္းစားဘဲမေနႏိုင္ေတာ့ပါ။ အေမကိုယ္တိုင္ကေျပာဖူးတဲ့ ေျမးခ်ီခ်င္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးကို အရင္ကအဖက္မလုပ္ခဲ့ေပမဲ့ အခုေတာ့ သခင့္အတြက္လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုမ်ား ျဖစ္ေနမလားလို႔ ေတြးမိလာခဲ့တယ္။
ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္သိမ္ငယ္မိတာက တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ဒီတစ္ႀကိမ္အဆိုးဆံုးလိုပါပဲ။
သခင္ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိတယ္။ ပ်ာပ်ာသလဲေတာင္းပန္ၿပီး ေခါင္းငံု႔သြားတဲ့ကမ႓ာက ဘာေတြအေတြးလြန္ေနခဲ့တာလဲလို႔ ရိပ္မိလိုက္ပါၿပီ။ ကေလးခ်စ္တတ္တဲ့သခင္က ကေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္စရာမိသားစုဆိုတာကို စိတ္ကူးမယဥ္ဖူးဘူးဆိုရင္ ညာရာက်ေနမွာ အမွန္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ေရြးခဲ့တဲ့လမ္းအရ ဒီလိုဘဝမ်ိဳးကို လြယ္လင့္တကူမရႏိုင္ေပမဲ့ ႀကိဳးစားလို႔ရတဲ့နည္းေတြက အမ်ားႀကီး။ ဒါကို ဘယ္နည္းနဲ႔မွအဆင္မေျပႏိုင္ဘူးလို႔ ကမ႓ာကေတြးေနေလသလားဆိုတာ သခင္မသိေတာ့ပါဘူး။
"ကေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ လိုခ်င္ပါတယ္လို႔ ငါေျပာမိသလား။ မဟုတ္ဘူး၊ လိုခ်င္တဲ့အရိပ္အေယာင္ျပမိသလား။ ခပ္ငယ္ငယ္အရြယ္က စိတ္ကူးတစ္ခုကို ျပန္ၿပီးတမ္းတေနတာမ်ိဳး ငါျဖစ္ေနလို႔လား။ ငါ့ကိုၾကည့္ၿပီးေျဖ။"
မရဲတရဲၾကည့္လာၿပီး ကမ႓ာေျဖလိုက္တာက
"သခင္ေျပာလာမွာစိုးလို႔ ႀကိဳေျပာမိတာပါ။"
"ဟား၊ ကေလးလိုလို ဒီအေကာင္ေလးတစ္ေကာင္နဲ႔တင္ ကေလးလိုခ်င္စိတ္က ေပ်ာက္ေနပါၿပီ။"
ကမ႓ာ့ကိုဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး သခင္ေျပာေတာ့ သခင့္ခါးေတြကို တင္းေနေအာင္ဖက္လာတဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္ရယ္၊ သခင့္ပခံုးေပၚအပ္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ရယ္၊ သခင္ဖက္တြယ္ထားမိတဲ့ ေက်ာျပင္က်ယ္ရယ္က သိမ့္ခနဲတစ္ခ်က္တုန္သြားၿပီး
"သခင့္ကိုဆံုး႐ႈံးရရင္ ကိုယ္ေသသြားမွာ။"
"အရူး။ မင္းကို ငါက အလြတ္ေပးမယ္ထင္သလား။ ငါေျပာဖူးသလိုပဲ။ မင္းေနာက္တစ္ေယာက္ရသြားရင္ေတာင္ မင္းကိုေရာ၊ အဲဒီ့တစ္ေယာက္ကိုပါ အပိုင္သိမ္းပစ္မွာ။"
"ဟင့္အင္း၊ ကိုယ့္တစ္ေယာက္ပဲရမယ္။"
"ဟား ဟား၊ ငါ့ကိုလႊတ္ဦး။"
"မလႊတ္ဘူး။ ဒီတိုင္းအိပ္မယ္။"
ဖက္ထားလ်က္နဲ႔ပဲ သခင့္ကိုပါဆြဲလွဲၿပီး သခင့္ရင္ခြင္ထဲေခါင္းတိုးဝင္ေနတာ ဟိုတစ္ညက သခင္မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိ ေသာင္းက်န္းပစ္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေျမကမ႓ာပါလို႔ ဘယ္သူသက္ေသလိုက္ေပးႏိုင္မလဲ။
■■■
"ေန႔သစ္၊ သခင္ဘယ္မွာလဲ။"
အေမာတေကာေရာက္ခ်လာတဲ့ကမ႓ာ့ကို အခန္းတစ္ခုဆီ ေန႔သစ္လက္ညႇိဳးထိုးျပလိုက္တယ္။ ေဆးခန္းရဲ႕အခန္းေလးတစ္ခုထဲမွာ သခင္ရွိေနတယ္။ ကမ႓ာဝင္သြားဖို႔ျပင္ေတာ့ ေန႔သစ္က
"ဆရာဝန္နဲ႔ ..."
"ဘာျဖစ္လဲ။ ငါ သူ႔ေယာက္်ားေလ။"
ကမ႓ာ တံခါးကို ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ေခါက္လိုက္တဲ့ေနာက္ အကူေလးတစ္ေယာက္က တံခါးလာဖြင့္ေပးလို႔ ကမ႓ာအထဲဝင္လိုက္ၿပီး
"ဘာျဖစ္တာလဲ သခင္။"
ဆရာဝန္နဲ႔စကားေျပာရင္းက သခင္လွည့္ၾကည့္လာတယ္။ ေမးေစ့မွာလည္း ပလာစတာနဲ႔။ လက္ေကာက္ဝတ္တစ္ဖက္က ပတ္တီးျဖဴျဖဴေတြကလည္း ကမ႓ာ့ကိုရန္စေနသလိုပဲ။ စိုးရိမ္ေနတဲ့ကမ႓ာ့အမူအရာေတြက ထိန္းမရသိမ္းမရမို႔ ဆရာဝန္မေလးက
"Don't worry, just a minor case."
"Thank you, doctor."
သခင္က မသိမသာျပံဳးတယ္။
ေျမကမ႓ာ ဘယ္တုန္းက စိတ္ထိန္းႏိုင္ၿပီး ယဥ္ေက်းသြားတာလဲေပါ့။
အျပင္ျပန္ထြက္လာေတာ့ ေဆးေကာင္တာဆီ ေန႔သစ္ကိုလႊတ္လိုက္ၿပီး သခင့္ကိုေသခ်ာေမးရပါၿပီ။
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲကြာ။"
ကမ႓ာက အလုပ္ဆင္းတာေနာက္က်မွာမို႔ ကမ႓ာ့အေမအိမ္သြားဖို႔ကို ေနာက္မွလိုက္ခဲ့ဆိုၿပီး သခင္ကအရင္ေရာက္သြားခဲ့တာ။ ကမ႓ာအလုပ္မဆင္းခင္ သခင္ေဆးခန္းေရာက္ေနတဲ့အေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ေျပာလို႔ ေဆးခန္းကိုပဲလိုက္လာခဲ့ရတာ။
"သူ႔ေၾကာင္ေလးသစ္ကိုင္းၾကားညပ္ေနတာ တက္ေခၚတဲ့ကေလး ျပန္မဆင္းတတ္ေတာ့လို႔ ကူညီလိုက္တာ သစ္ကိုင္းနဲ႔ ကေလးေဘာင္းဘီအိတ္ၿငိၿပီး ငါပါလဲတာပဲ။"
"ေတာက္၊ ဟိုေမ်ာက္ေလာင္းေလးပဲ မဟုတ္လား။ ဘယ္မလဲ၊ အဲဒီ့အိမ္က ဘယ္သူမွလိုက္မလာဘူးလား။"
"မင္းလည္းသိသားနဲ႔ကြာ။ သူေတာင္ နာနီနဲ႔ေနရတာကို။ ဒီအခ်ိန္ သူ႔မိဘေတြက ဘယ္လိုလုပ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ဦးမွာလဲ။"
"အလကားေန ေလာဘေဇာတိုက္ေနတဲ့ဟာေတြ။ စီးပြားရွာတာ ေတာ္႐ံုေပါ့။ ကေလးကိုက် အလုပ္သမားေတြနဲ႔ပစ္ထားၿပီး မထိန္းမသိမ္းဘူး။ အဲဒီ့ေမ်ာက္က သူ႔ဘာသာ သူ႔ျခံထဲျဖစ္တာမဟုတ္ဘူးလား။"
"ျခံေထာင့္ကသစ္ပင္မွာ ျဖစ္တာေလ။"
သိတယ္၊ အဲဒီ့သစ္ပင္ကိုၾကည့္မရတာလည္း ၾကာၿပီ။ အိမ္ေနာက္ဘက္ေထာင့္မွာ အဲဒီိ့အပင္က အိမ္ႏွစ္အိမ္ကိုတံတားထိုးထားသလိုပါပဲ။ အရိပ္ရတာမို႔ ဒီတိုင္းထားရင္းက အဲဒီ့ကေလးတက္ေဆာ့စရာ ျဖစ္ေနခဲ့တာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီဆို ဦးေလးေတြဆီသြားေနတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းေကာင္ေလးက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ေတြဆို ေဘးအိမ္ကိုျပန္လာေနက်။ ကမ႓ာတို႔လက္ထပ္ခါစက သူတစ္ေခါက္ျပန္လာေတာ့ သခင္နဲ႔လည္းရင္းႏွီးသြားခဲ့တာ။
"ေန႔သစ္၊ မင္းက သခင့္အနားမေနဘဲ ဘာေတြလုပ္ေနလို႔လဲ။"
"သခင့္အနားပဲေနရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အေဖမွမဟုတ္တာ။"
ေကာင္တာမွာေဆးယူေနတဲ့ေန႔သစ္ကို ထိုင္ေစာင့္ေနၾကရင္း ေန႔သစ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ကမ႓ာကရန္လုပ္ေပမဲ့ ေန႔သစ္ကပိတ္ေဟာက္ပစ္လိုက္လို႔ ကမ႓ာေဒါသထြက္သြားပံုပါ။
သခင့္ဆီကေတာ့ ခြီခနဲရယ္သံထြက္လာတယ္။
"ငါလည္း ဘာမွသိပ္ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူးကြာ။ မင္းက ဘာေတြေဒါသထြက္ေနတာလဲ။"
သခင့္ကိုပဲ ခ်ီေခၚေတာ့မလိုျဖစ္ေနတဲ့ ကမ႓ာ့ကို ေန႔သစ္အျမင္ကတ္ေနပါၿပီ။
"ကားသြားယူဦးမယ္။ ဒီမွာခဏေစာင့္ေန။"
"ဟာ၊ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးနဲ႔ေျပာသြားတာ ၾကည့္စမ္း။"
ကမ႓ာက ေန႔သစ္ကို ေနာက္ကေနေျပးကန္ေတာ့မလို ရန္လိုေနျပန္ၿပီမို႔ သခင္က ကမ႓ာ့လက္ကိုလွမ္းဆြဲရင္း
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္းကြာ။ ေခါင္းေတြေနာက္လြန္းလို႔။"
"ေခါင္းမူးေနတာလား သခင္။"
"မမူးပါဘူး။ မင္းတို႔ကိုက္ေနတာ မ်က္စိေနာက္လို႔။"
႐ႈံ႕မဲ့မဲ့နဲ႔ ကမ႓ာၿငိမ္က်သြားၿပီးမွ
"ေနပါဦး။ အဲဒီ့အခန္းထဲမွာ ဆရာဝန္မရယ္၊ ေဆးအကူေကာင္မေလးရယ္၊ သခင္ရယ္ပဲ ရွိေနတာလား။ ေန႔သစ္က ဘာလို႔အျပင္မွာက်န္ခဲ့တာလဲ။"
"ဟာကြာ၊ စလာျပန္ၿပီ။ ငါ့ဘာသာ ႏွစ္ေယာက္ႏိုင္လို႔ ေန႔သစ္ကိုအျပင္ထုတ္ထားတာကြာ။ ရွင္းလား။"
"ဟာ၊ သခင္ ..."
သခင္ရြဲ႕ေျပာၿပီး ေန႔သစ္ေမာင္းလာတဲ့ကားဆီ ထြက္သြားတယ္။
"ေဟး၊ ဘာကိစၥေရွ႕ခန္းလဲ။"
ေနာက္ကေနကမ႓ာလွမ္းေအာ္လို႔ ေရွ႕ခန္းတံခါးျပန္ပိတ္ၿပီး ေနာက္ခန္းထဲပဲ သခင္ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ ေဘးကိုဝင္ထိုင္လာတဲ့ကမ႓ာက တံခါးကိုဆြဲပိတ္ပစ္တာ အသံေတာ္ေတာ္က်ယ္သြားေတာ့
"ကားကိုမဲျပန္ၿပီ။"
"မင္းကိုလုပ္ခ်င္ေနတာ။ ၾကည့္ၿပီးေန။"
ေန႔သစ္နဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းေအာ္ၿပီး သခင့္ဘက္ကို ကမ႓ာလွည့္လာျပန္တယ္။
"ခုနက ဘာစကားလဲ။"
"ငါလည္း ရိုင္းစိုင္းေနတာ။ သူမ်ားသားသမီးကို ေျပာမိကုန္ၿပီ။"
"ဟာ၊ အဲဟာေလးေတြဘက္က နာျပန္ၿပီလား။"
"နားညည္းလိုက္တာ ေျမကမ႓ာရာ။ ဘာေတြတိုထြာေနတာလဲ။ ေဆးခန္းလာျပတာေလ။ ေတာ္ပါေတာ့။"
"မရြဲ႕နဲ႔ေလ။"
"ေအး၊ ေအး၊ ငါမွားတာ။"
"အေမတို႔ကလည္း ေခၚတုန္းကေခၚၿပီး ..."
"ကဲ၊ ေတာ္ပါေတာ့ကြ။ အကုန္ပတ္ရမ္းမေနနဲ႔။ ဘယ္သူကမွ ျဖစ္ေစခ်င္တာမဟုတ္ဘူးေလ။"
"အဲဒီ့ေမ်ာက္နာေလးကို ..."
"ေျမကမ႓ာ၊ မင္းဘာသာပါးစပ္ပိတ္မလား။ ငါပိတ္ေပးရမလား။"
"ေမးေစ့နဲ႔လက္ပဲလား။ ဘယ္ထိသြားေသးလဲ။"
"က်န္တာက ပြန္းရံုပဲ။ ေဆးေတြလည္းထည့္ၿပီီးၿပီ။"
"ၿပီးတာပဲ။ ဟိုဘက္နည္းနည္းတိုး။"
သူကပဲ စိတ္မရွည္တဲ့ေလသံနဲ႔ေျပာၿပီး သခင့္ကို ကားတံခါးဘက္တိုးေစတယ္။
ဘာမွန္းမသိေပမဲ့ သခင္တိုးေပးလိုက္ေတာ့ သူ႔အရပ္မွအားမနာ အတင္းေခြေခါက္ၿပီး သခင့္ေပါင္ေပၚ ေခါင္းအံုးအိပ္ခ်လိုက္တယ္။
"ဘာျဖစ္လာတာလဲ။"
"ဒီေန႔ အလုပ္ထဲမွာ အရမ္းပင္ပန္းတယ္။ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ရတဲ့အထဲ သခင္ကပါ ေဆးခန္းေရာက္သြားတယ္ဆိုေတာ့ ရင္ကိုပူသြားတာပဲ။"
ပြစိပြစိေျပာေနတဲ့ကမ႓ာ့ကို သခင္က ဆံပင္ေတြသပ္ေပးေနၿပီး ဘာမွေတာ့ျပန္မေျပာျဖစ္ပါ။
"အပိုေတြသိပ္လုပ္တာပဲ။"
ေရွ႕ခန္းကေန႔သစ္ရဲ႕ မၾကားတၾကားစကားေၾကာင့္ ကမ႓ာကေခါင္းနည္းနည္းေထာင္ကာ
"ဘာေျပာတာလဲ။"
"ဟိုေရွ႕ကကားေလ။ ျပင္ထားလိုက္တာမ်ား မလိုတာေတြသထားတာ။ အဲဒါကိုေျပာတာပါ။"
"အဟင္း၊ ငါသိေနတယ္ေနာ္ ေန႔သစ္။"
"အင္းေလ၊ Earth သိတဲ့အတိုင္းပဲ။ ကားကို အဲဒီ့ေလာက္လုပ္စရာလိုလို႔လားေနာ္။"
"ေအးပါ၊ မင္းေျပာထား။"
သခင္က ေန႔သစ္နဲ႔မ်က္ေစာင္းထိုးေနရာမွာမို႔ ေန႔သစ္စပ္ျဖဲျဖဲလုပ္ေနတာကို ျမင္လိုက္ရၿပီး ရယ္မိတယ္။ ဒီႏွစ္ေယာက္က တစ္ခါတစ္ခါ အခ်င္းခ်င္းရန္စၾကၿပီး သတ္ေနက်ပါပဲ။
■
"Sun, ေရာက္လာၿပီေပါ့။"
"ကမ႓ာ၊ ဇ ဒဏ္ရာရလို႔ဆို။"
"ဟိုဘက္အိမ္ကေမ်ာက္ေၾကာင့္။"
"အခုေရာ။"
"အခန္းထဲမွာနားေနတယ္။ လာေလ။"
"မာမီ့ဆီသြားလိုက္ဦးမယ္။ ၿပီးရင္လာခဲ့မယ္"
"OK, brother."
.
"သခင္၊ Sun ေရာက္လာၿပီ။ အေမနဲ႔ေတြ႕ၿပီးရင္ လာခဲ့မယ္တဲ့။ လူစံုၿပီ၊ ေန႔သစ္အခန္းမွာ သြားေသာက္ရေအာင္။"
ဒီလိုအခ်ိဳးေတြခ်ိဳးခ်င္လို႔ အိမ္ေနာက္ဘက္မွာ အခန္းတစ္ခန္းသီးသန္႔ထုတ္ထားၿပီး ေန႔သစ္ကလည္း ဘယ္လိုမွ အိမ္ေရွ႕ေခၚမရတာ ေန႔သစ္လူပ်ိဳေပါက္ကတည္းက။ သူအပိုင္စားရထားတဲ့အခန္းေလးမွာ ကမ႓ာတို႔ကလည္း တိတ္တိတ္ေလးကဲေနက်။
"အႀကီးႀကီးၾကံေနတာ။"
"ဟိုကေလးမမလာခင္ေလး ပိုမိုက္တယ္။ မဟုတ္ရင္ သူ႔ပဲလိုက္ထိန္းေနရတာ။"
"Wily က မနက္မွေရာက္မွာလား။"
"ေမမာယာတို႔က အေဖ့ကိုပဲ အေသကပ္ေနတာ။ အေဖနဲ႔မွ အတူလာမယ္ဆိုပဲ။"
"သမီးမိန္းကေလးေတြက အေဖခ်စ္ေတြလို႔ ေျပာတာပဲေလကြာ။"
"ေဟး၊ ဇ။"
"Sun"
"ဝင္လာၿပီေနာ္။"
ခုတင္ေပၚေျခဆင္းထိုင္ေနတဲ့သခင္က တင္ပလႅင္ေခြေျပာင္းထိုင္လိုက္သလို ေဘးကကုလားထိုင္မွာထိုင္ေနတဲ့ ကမ႓ာက ခုတင္ေျခရင္းကိုေျပာင္းထိုင္လိုက္တယ္။ ေနဝဠာဝင္လာၿပီး ကမ႓ာထိုင္ခဲ့သလိုပဲ ကုလားထိုင္ေနာက္ျပန္ထားၿပီး ဝင္ထိုင္ကာ
"လက္က ေတာ္ေတာ္ထိသြားတာလား။"
"နည္းနည္းပါ။"
"ေမးေစ့ကေရာ မခ်ဳပ္ရဘူးမဟုတ္လား။"
"မခ်ဳပ္ရပါဘူး။"
သမီးေယာက္ဖႏွစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ေျပာေနတာကို ကမ႓ာက
"ဟာ၊ ငါ့ေယာက္်ားကို ဘယ္လိုေမးေနတာလဲ။"
"ငါ ဘာေမးလို႔လဲ။"
"က်ိဳးသြားလား၊ ကြဲသြားလားနဲ႔၊ ေမးပံုက။"
"အျဖစ္သည္းလိုက္တာ။"
"Sun, ေန႔သစ္အခန္းကိုသြားရေအာင္။"
"ခုနကမွ ဘီယာကတ္ေတြသယ္သြားတာ ငါေတြ႕တယ္။"
"ေအးေလ၊ သြားၾကစို႔။"
"ဇက နားခ်င္မွာေပါ့ကြ။"
ညီအစ္ကိုခ်င္းေျပာေနရင္း သခင့္ဘက္လွည့္လာလို႔
"ရတယ္ Sun. သြားၾကစို႔။"
"OK, let's go."
.
"Day!"
"ေဟး၊ ကိုႀကီးဝဠာ လာၿပီ။"
ေနဝဠာကိုေျပးဖက္တဲ့ေန႔သစ္ကို ကမ႓ာကႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ၿပီး
"အပိုေတြကြာ။"
"ဘာလဲ။"
"အရက္ပါၿပီးမွ ဘီယာေတြထပ္ဝယ္ေတာ့ အပိုျဖစ္တယ္လို႔။"
"အဟင္း၊ သိေနတယ္ေနာ္။ Earth မေသာက္နဲ႔ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္မယ္။ ဟာ၊ သခင္ေရ။ အဲဒီ့ကိုမသြားနဲ႔ေလ၊ ေညႇာ္တယ္ဗ်။ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ေညႇာ္မိမွာစိုးလို႔ မီးဖိုကို ေဝးေဝးထုတ္ထားတာ။"
"တူးကုန္ေတာ့မယ္ မင္းအကင္ေတြ။"
"အခုမွတင္ထားတာပါ။"
သခင့္ကိုလွမ္းေျပာေနတဲ့ေန႔သစ္ကို ကမ႓ာက ဝါးစားေတာ့မလိုၾကည့္ၿပီး
"ဘယ္ကသခင္လဲ။ အဲဒီ့လိုမေခၚဖို႔ ငါေျပာမထားဘူးလား။"
"နာမည္က ရာဇသခင္မဟုတ္ဘူးလား။"
"မဟုတ္ဘူး။ ေျမကမ႓ာရဲ႕ေယာက္်ား၊ ရာဇကမ႓ာ။"
"ေလၽွာ့ရူးေပါ့။"
"ငနာေလး"
သခင္က အခန္းဘက္ကိုျပန္လာၿပီး ေန႔သစ္က အျပင္ဘက္ကမီးဖိုဆီ ျပန္သြားေတာ့ ေနဝဠာပါလိုက္သြားၿပီး အသားကင္ေနၾကပါၿပီ။
"ေရာ့၊ ဒီခံုမွာေအးေဆးထိုင္ေန။"
"လက္တစ္ဖက္အားပါတယ္။"
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနဆို ေနလိုက္။"
"Earth ေရ၊ ေမေမႀကီးက ခဏေနရင္ ဟင္းေတြလာယူတဲ့။"
ေသာက္ၾကစားၾကနဲ႔ ေယာက္်ားေလးေလးေယာက္သား ေရာက္တတ္ရာရာေတြလည္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ေန႔သစ္အဆိုးဆံုး။
"စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ။ သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္သြားျပန္ေပးၿပီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေျပာတာကို ေနာက္ဆို အပိုေတြမလုပ္နဲ႔တဲ့။ အဲဒီ့ေန႔က ညနက္သန္းေခါင္ ေမေမႀကီးမသိေအာင္ခိုးထြက္ရလို႔ ပိုက္ဆံအိတ္ေမ့ခဲ့တာ။ မဟုတ္ရင္ သူ႔ဆီကမေတာင္းဘူး။ ျပန္မေပးရင္လည္းမေကာင္းလို႔ သြားျပန္ေပးတာကို အဲဒီ့လိုေျပာစရာလား။ Crush ဆိုတဲ့အမ်ိဳးက ေျပာလို႔ဆိုလို႔မေကာင္းဘူး။ ခ်စ္ဖို႔ပဲေကာင္းတာ။"
ကမ႓ာမူးတဲ့ညကအေၾကာင္း ျပန္ေျပာရင္း Koa ကိုေမတၱာပို႔ေနတဲ့ အရိုင္းအစိုင္းေလးက ဆဲဆိုေနေသးလို႔ အတင္းပါးစပ္ပိတ္ရပါေသးတယ္။
အိမ္ထဲကအေမၾကားရင္ သက္သက္မဲ့အဆူခံရဦးမယ္။
"Sun က ကမ႓ာနဲ႔ႏွစ္ႏွစ္ကြာတာေနာ္။"
"ဟုတ္တယ္ေလ။"
"ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕မိတာေတာ့ ေလးႏွစ္ျဖစ္ေနသလားလို႔။"
"အဲဒါ Earth က ..."
"သခင္၊ ဟိုဘက္ကအသားကင္ ေပးပါဦး။ အသားကင္၊ အသားကင္။"
ခံုတန္းမွာအတူထိုင္ေနတဲ့ ေနဝဠာနဲ႔သခင္ရဲ႕စကားစက ကမ႓ာျဖတ္ေျပာလို႔ ျပတ္သြားရတယ္။
"ဇ၊ Wily ကမွာလိုက္ေသးတယ္။ မနက္က်ရင္ ဇဝတ္ဖို႔ဝတ္စံုကို သူဝယ္လာမွာတဲ့။"
"ဘာေျပာတယ္။ ဘာကိစၥ သခင္က သူဆင္တာဝတ္ရမွာလဲ။"
အငယ္ဆံုးညီမေလး ေမမာယာ (Wily) က သခင့္ကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးခင္ရွာတယ္။ ဒီေလာက္အစ္ကိုေတြမ်ားေနတာကို သခင္တစ္ေယာက္ထပ္တိုးေတာ့လည္း သူသေဘာက်ေနခဲ့တာ။ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ရွိၿပီးသားအျပင္ ေဆြမ်ိဳးမကင္းတဲ့၊ မိဘမဲ့သြားတဲ့ေန႔သစ္ကို ထပ္ေမြးစားေတာ့ အစ္ကိုသံုးေယာက္ၾကား ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ကဲတဲ့ကေလး။
အခုထိလည္း သူတို႔ေလးေယာက္နဲ႔ဆို ကေလးဆန္ေနဆဲ။
"သူမွာလို႔ ငါေျပာျပတာေလ။"
"ေသာက္ကေလးက ေနရာတကာပါတယ္။"
"ကမ႓ာ၊ အငယ္ေတြကို ဆဲဆဲဆိုဆိုလုပ္တာေတြ ဆင္ျခင္စမ္းပါကြာ။"
"သခင္ကလည္း ကိုယ္က ..."
သခင္တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကမ႓ာက အရက္ပုလင္းကိုပဲ ေကာက္ေမာ့ပစ္တယ္။ ေန႔သစ္က မထူးဆန္းေတာ့သလို အေသာက္မပ်က္ေပမဲ့ ေနဝဠာကေတာ့ ေအာ္ရယ္ေနၿပီ။
"ငါတို႔ေျမကမ႓ာက အဲဒီ့လိုလိမၼာေသးတာလား။ အၾကည့္တစ္ခ်က္ပဲ။"
ေဟဇယ္ေရာင္မ်က္လံုးေတြ မွိတ္က်သြားတဲ့အထိ ေနဝဠာရယ္ေနတယ္။
"မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။"
သခင္က ေယာက္ဖေရွ႕မွာ သူ႔ညီကို အာဏာျပမိသလိုျဖစ္သြားလို႔ အားနာနာနဲ႔ ျငင္းရပါေတာ့တယ္။
"အဟား၊ ကိုယ္က အေကာင္းေျပာတာပါ။ Earth က တစ္ခါတေလ ေဒါသသိပ္ႀကီးတာ။ ဇနဲ႔ေတြ႕ၿပီးမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းၿငိမ္သြားတာ။ အဲဒါ ေကာင္းတယ္ေလကြာ။"
ဒီစကားကို ကမ႓ာ့အသိုင္းအဝိုင္းဆီကေန သခင္ ခဏခဏၾကားရပါတယ္။ တျခားလူေတြနဲ႔ဆို ကမ႓ာေဒါသႀကီးတတ္တာ သခင္သိေပမဲ့ သူအရင္က ဘယ္လိုေတြေဒါသႀကီးခဲ့သလဲလို႔ေမးရင္ ဘယ္သူကမွ ေရေရရာရာမေျဖပါဘူး။
ေနာက္ၾကံဳမွ ကမ႓ာ့ကို ေသခ်ာေမးၾကည့္မယ္ဆိုၿပီး ေတြးေနမိတာလည္း အေတြးသက္သက္အျဖစ္နဲ႔ ေမးတဲ့ဆီမေရာက္ေသး။
"ဇ"
ေနဝဠာေခၚလိုက္လို႔ သခင္လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
"Earth က အိပ္မက္ဆိုးေတြမက္တတ္ေသးလား။"
ကမ႓ာငယ္ငယ္က အိပ္မက္ဆိုးေတြသိပ္မက္တာတဲ့။ သခင္နဲ႔မေတြ႕ခင္ ငါးႏွစ္၊ ေျခာက္ႏွစ္အထိကို တစ္ခါတေလ အိပ္မက္ဆိုးေတြနဲ႔ လန္႔ႏိုးတတ္တာတဲ့ေလ။
"ဟင့္အင္း၊ အဲဒီ့လိုမေတြ႕ဖူးဘူး။ သူတစ္ခါမွ လန္႔ႏိုးတာမရွိဖူးဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ Sun?"
"ေမးၾကည့္တာပါ။ အရင္လိုျပန္မျဖစ္တာ ေကာင္းပါတယ္။"
"Sun ေရာ အိပ္မက္ဆိုးေတြမက္တတ္လား။"
"ကိုယ္က ... ကိုယ္က အိပ္မက္ေတြကိုမွတ္မိခဲတယ္။"
"အျဖစ္ဆိုးေတြၾကံဳဖူးတဲ့လူေတြက အိပ္မက္ဆိုးေတြမက္တတ္တယ္ဆိုတာ ဟုတ္လား။"
"ဟုတ္လိမ့္မယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ မမွတ္မိတတ္ဘူး။"
"အခ်စ္ေရ၊ Honey ေရ၊ ကိုယ့္ေယာက္်ားကိုယ္ အဖက္လုပ္ပါဦး။"
"အတြဲေတြမေကာင္းဘူး။"
သခင္နဲ႔ဝဠာ စကားေျပာေနတာက ကမ႓ာနဲ႔ေန႔သစ္ရဲ႕ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေအာ္သံေတြေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုထိန္းရင္း အလုပ္႐ႈပ္သြားရျပန္ပါတယ္။
"ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ မနက္ျဖန္ အဘိုးႏွစ္ပတ္လည္ေနာ္။ သိပ္ၿပီးေသာက္မေနနဲ႔။ ေတာ္ၾကေတာ့။"
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ညမနက္ခင္လူစုခြဲၿပီး ေျမကမ႓ာငမူးကို မနည္းဆြဲေခၚလာရတဲ့သခင္ အခန္းထဲေရာက္တဲ့အထိ အရစ္ခံေနရတုန္းပါပဲ။
ေျမကမ႓ာဆိုတာ မူးရင္သိပ္ရစ္တဲ့အမ်ိဳးလို႔ ဆိုၾကမယ္။
အဲဒီ့အခါမွာ သူက မမူးဘဲလည္းရစ္တတ္ေၾကာင္းကို ရာဇသခင္က သက္ေသထူပါလိမ့္မယ္။
■■■ Part (25) ဆက္ရန္ ■■■
"ဘာလို့လဲ။ ဘာလို့သခင်က အမြဲတမ်းကြည့်ကောင်းနေတာလဲ။"
"မွေးရာပါချောခန့်နေလို့လေ။ ငါချောတာငါသိပါတယ်။ အဲဒီ့လိုကြီး ဖွင့်ပြောယူရတဲ့အထိဖြစ်သွားတာတော့ အားနာစရာပဲ။"
စာရွက်စာတမ်းတွေနဲ့ ရှုပ်နေတဲ့သခင့်အနားက သောက်ပြီးသွားတဲ့ကော်ဖီခွက်ကို သိမ်းယူလိုက်ရင်း ကမ္ဘာက သခင့်ကိုထိုင်ငေးနေမိတာပါ။ ခုနက စာရင်းတွေပြန်စစ်ရင်း စီးကရက်ကိုလက်ကြားညှပ်ကာ တစ်ချက်တစ်ချက်ဖွာရှိုက်လိုက်တဲ့ သခင့်နှုတ်ခမ်းတွေကိုလည်း ငေးနေမိတယ်။
သခင်ကတော့ သူ့အလုပ်ကိုသာ ဆက်လုပ်နေတုန်း။ နည်းနည်းကြာသွားပြီးမှ
"အား၊ ညောင်းသွားတာပဲ။ ပြီးသွားပြီ။"
အကြောတွေဆန့်ထုတ်ရင်း သခင်ပြောလိုက်တော့
"နှိပ်ပေးရမလား။"
"မခံနိုင်ပါဘူး။ ငါ အနှိပ်မခံနိုင်ဘူးလေ။"
"တအားညောင်းနေသလားလို့ပါ။"
"ပြီးရင် နားတော့မှာပဲဟာကို။"
ကမ္ဘာက ကော်ဖီခွက်နဲ့ ဆေးလိပ်ခွက်ကိုကိုင်ပြီး အပြင်ထွက်သွားသလို သခင်က သိမ်းစရာရှိတာတွေကောက်သိမ်းပြီးတော့ ခုတင်ပေါ်ပစ်လှဲလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ ကမ္ဘာ သခင့်အနားကပ်လှဲလာပြီး
"သခင်"
"အင်း"
"သခင်စိတ်ကူးဖူးသလား။ မိန်းမချောချောလေးတစ်ယောက်ရယ်၊ ချစ်စရာကလေးလေးတစ်ယောက်ရယ်နဲ့ သာယာတဲ့မိသားစုလေးတစ်ခုကိုလေ။"
"ဘယ်လို။"
သခင် ကမ္ဘာ့ဘက်ကို ခေါင်းငဲ့ကြည့်တော့ ကမ္ဘာက မျက်နှာကြက်ကိုသာ ငေးကြည့်လို့။
"ကမ္ဘာ"
ကမ္ဘာလှည့်မကြည့်ပါ။
သခင်ထထိုင်ကာ ကမ္ဘာ့မျက်နှာကို သူ့ဘက်ဆွဲယူလို့ မျက်နှာချင်းဆိုင်စေပြီးမှ
"ဘာတွေအတွေးလွန်နေတာလဲကွာ။ ငါ့ကို ပြောစမ်းပါဦး။"
ကမ္ဘာ့မျက်ဝန်းတွေက အရောင်ခပ်ဖျော့ဖျော့။
"သခင့်စိတ်ကူးအိပ်မက်တွေများ ပျက်စီးသွားသလားလို့ မေးကြည့်တာပါ။"
"ဘယ်သူပြောလဲ။"
"အဲဒီ့လိုစိတ်ကူးမျိုးက ရှိတတ်ကြတယ်လေ။"
"မင်းရော ရှိသလား။"
"တစ်ခါမှ ပီပီပြင်ပြင်မတွေးဖူးဘူး။ ကိုယ်ပိုင်မိသားစုလို့တွေးရင် ကိုယ့်စိတ်ကူးထဲ ဘာမှရေရေရာရာမပေါ်ဖူးဘူး"
'ကိုယ့်အတွေးထဲ သခင်ရှိနေတာ သိပ်မကြာသေးဘူးလို့ မထင်လိုက်ပါနဲ့။'
"ဟုတ်လို့လား။"
"အင်း၊ သေချာတယ်။ သခင်ကရော။"
"တွေးဖူးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့တွေ့တော့ အဲဒီ့စိတ်ကူးက ငါ့ရဲ့လက်တွေ့ဘဝလောက် မချိုမြိန်မှန်း သိလိုက်ရတယ်။ တစ်ခါတလေ လက်တွေ့ဘဝက စိတ်ကူးတွေထက်ပိုချိုတယ်။ အစစ်အမှန်တွေမို့လို့လေ။"
ကမ္ဘာပြုံးမိသွားပြီး သခင့်ဆီကနေ အကြည့်လွှဲလိုက်တယ်။ အခုအနေအထားက ကမ္ဘာက ခုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်အိပ်နေပြီး သခင်က ကမ္ဘာ့ဘေးနားထိုင်ကာ ကမ္ဘာ့မျက်နှာကိုကြည့်နေခဲ့တယ်။
"ဘယ်တော့ဖြစ်ဖြစ် ကိုယ့်ကိုအနိုင်ပိုင်းနိုင်တာပဲ။ ဒါပေမဲ့ သခင်က ကလေးသိပ်ချစ်တတ်တယ်မဟုတ်လား။"
"အင်း"
"ကလေးလေးတွေနဲ့ မိသားစုမျိုး ..."
"ကလေးလိုချင်ရင် မွေးစားလို့ရတာပဲ။ ကိုယ့်သွေးသားမှဆိုရင်လည်း အငှားကိုယ်ဝန်ဆောင်နဲ့ ယူလို့ရတယ်လေ။"
"ဟာ၊ မရပါဘူး။"
အကြည့်လွှဲရင်းလှဲနေရာက ချက်ချင်းထထိုင်ပြီး သခင့်ကိုကြည့်ကာ ငြင်းလိုက်တာက ခါးခါးသီးသီး။
"ဘာလို့လဲ။"
"အဲဒီ့ အငှားကိုယ်ဝန်ဆောင်အမျိုးသမီးကို သခင်က ဂရုစိုက်ပေးနေမှာလေ။"
သခင်ဆွံ့အသွားတယ်။ တကယ်လို့ အဲဒီ့လိုကလေးယူဖြစ်မယ်ဆိုရင် သခင်ဂရုစိုက်မိမှာမှန်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်ကလေးကိုလွယ်ပေးထားတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ဦးအနေနဲ့ပဲ မြင်နေမိမှာ။ ကိုယ့်မိန်းမမှမဟုတ်တာကို ကလေးလေးအတွက်လိုအပ်လို့ ဆိုတာပဲ တွေးမိနေမှာ။ အဲဒီ့လို မဟုတ်တာတွေလျှောက်တွေးရလောက်အောင် အသိတရား၊ သိက္ခာ၊ လူ့ကျင့်ဝတ်၊ ပြီးတော့ ကမ္ဘာ့အပေါ်ထားတဲ့ သစ္စာတရားတွေ၊ ချစ်ခြင်းတွေက လျော့တိလျော့ရဲကြိုးတစ်စလည်း မဟုတ်ခဲ့ပါ။ ကမ္ဘာ့စကားက ဒါတွေအားလုံးကို ကျူးကျော်ထိပါးနေသလို။
"ငါစိတ်ရှုပ်နေတဲ့အချိန်ဆို ရန်ဖြစ်မယ့်အပေါက်ပဲ။ ငါ့သိက္ခာ၊ ငါ့အသိတရားတွေက အဲဒီ့လောက်ခေါင်းပါးနေမှာလား။"
"ဟင့်အင်း၊ မဟုတ်ဘူး။ သခင်၊ ကိုယ် အဲဒီ့လိုပြောချင်တာမဟုတ်ဘူးနော်။ စကားမှားသွားတာ။ ကိုယ်ဆိုလိုချင်တာ ... ဟို ... သဝန်တိုတာသက်သက်ပဲလေ။ သခင်စိတ်မဆိုးပါနဲ့။"
ကမ္ဘာ့အတွေးထဲမှာ ဟိုတစ်ရက်က ကလေးလေးကိုချီပြီး သခင်ချော့မြှူနေတာတွေ၊ ညနေက ဘရဏီနဲ့ ရယ်ရယ်မောမောစနောက်နေတာတွေက အထပ်ထပ်အခါခါပေါ်လာတော့ သခင့်အတွက် မိသားစုဘဝဆိုတာမျိုးကို မစဉ်းစားဘဲမနေနိုင်တော့ပါ။ အမေကိုယ်တိုင်ကပြောဖူးတဲ့ မြေးချီချင်တယ်ဆိုတာမျိုးကို အရင်ကအဖက်မလုပ်ခဲ့ပေမဲ့ အခုတော့ သခင့်အတွက်လိုအပ်ချက်တစ်ခုများ ဖြစ်နေမလားလို့ တွေးမိလာခဲ့တယ်။
ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ်သိမ်ငယ်မိတာက တစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ် ဒီတစ်ကြိမ်အဆိုးဆုံးလိုပါပဲ။
သခင် သက်ပြင်းချလိုက်မိတယ်။ ပျာပျာသလဲတောင်းပန်ပြီး ခေါင်းငုံ့သွားတဲ့ကမ္ဘာက ဘာတွေအတွေးလွန်နေခဲ့တာလဲလို့ ရိပ်မိလိုက်ပါပြီ။ ကလေးချစ်တတ်တဲ့သခင်က ကလေးတွေနဲ့ ပျော်စရာမိသားစုဆိုတာကို စိတ်ကူးမယဉ်ဖူးဘူးဆိုရင် ညာရာကျနေမှာ အမှန်ပါ။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ်ရွေးခဲ့တဲ့လမ်းအရ ဒီလိုဘဝမျိုးကို လွယ်လင့်တကူမရနိုင်ပေမဲ့ ကြိုးစားလို့ရတဲ့နည်းတွေက အများကြီး။ ဒါကို ဘယ်နည်းနဲ့မှအဆင်မပြေနိုင်ဘူးလို့ ကမ္ဘာကတွေးနေလေသလားဆိုတာ သခင်မသိတော့ပါဘူး။
"ကလေးတစ်ယောက်လောက် လိုချင်ပါတယ်လို့ ငါပြောမိသလား။ မဟုတ်ဘူး၊ လိုချင်တဲ့အရိပ်အယောင်ပြမိသလား။ ခပ်ငယ်ငယ်အရွယ်က စိတ်ကူးတစ်ခုကို ပြန်ပြီးတမ်းတနေတာမျိုး ငါဖြစ်နေလို့လား။ ငါ့ကိုကြည့်ပြီးဖြေ။"
မရဲတရဲကြည့်လာပြီး ကမ္ဘာဖြေလိုက်တာက
"သခင်ပြောလာမှာစိုးလို့ ကြိုပြောမိတာပါ။"
"ဟား၊ ကလေးလိုလို ဒီအကောင်လေးတစ်ကောင်နဲ့တင် ကလေးလိုချင်စိတ်က ပျောက်နေပါပြီ။"
ကမ္ဘာ့ကိုဆွဲဖက်လိုက်ပြီး သခင်ပြောတော့ သခင့်ခါးတွေကို တင်းနေအောင်ဖက်လာတဲ့ လက်နှစ်ဖက်ရယ်၊ သခင့်ပခုံးပေါ်အပ်ထားတဲ့ မျက်နှာသွယ်သွယ်ရယ်၊ သခင်ဖက်တွယ်ထားမိတဲ့ ကျောပြင်ကျယ်ရယ်က သိမ့်ခနဲတစ်ချက်တုန်သွားပြီး
"သခင့်ကိုဆုံးရှုံးရရင် ကိုယ်သေသွားမှာ။"
"အရူး။ မင်းကို ငါက အလွတ်ပေးမယ်ထင်သလား။ ငါပြောဖူးသလိုပဲ။ မင်းနောက်တစ်ယောက်ရသွားရင်တောင် မင်းကိုရော၊ အဲဒီ့တစ်ယောက်ကိုပါ အပိုင်သိမ်းပစ်မှာ။"
"ဟင့်အင်း၊ ကိုယ့်တစ်ယောက်ပဲရမယ်။"
"ဟား ဟား၊ ငါ့ကိုလွှတ်ဦး။"
"မလွှတ်ဘူး။ ဒီတိုင်းအိပ်မယ်။"
ဖက်ထားလျက်နဲ့ပဲ သခင့်ကိုပါဆွဲလှဲပြီး သခင့်ရင်ခွင်ထဲခေါင်းတိုးဝင်နေတာ ဟိုတစ်ညက သခင်မလှုပ်နိုင်တော့တဲ့အထိ သောင်းကျန်းပစ်ခဲ့တဲ့ အိမ်ထောင်ဦးစီးမြေကမ္ဘာပါလို့ ဘယ်သူသက်သေလိုက်ပေးနိုင်မလဲ။
■■■
"နေ့သစ်၊ သခင်ဘယ်မှာလဲ။"
အမောတကောရောက်ချလာတဲ့ကမ္ဘာ့ကို အခန်းတစ်ခုဆီ နေ့သစ်လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်တယ်။ ဆေးခန်းရဲ့အခန်းလေးတစ်ခုထဲမှာ သခင်ရှိနေတယ်။ ကမ္ဘာဝင်သွားဖို့ပြင်တော့ နေ့သစ်က
"ဆရာဝန်နဲ့ ..."
"ဘာဖြစ်လဲ။ ငါ သူ့ယောက်ျားလေ။"
ကမ္ဘာ တံခါးကို နှစ်ချက်ဆင့်ခေါက်လိုက်တဲ့နောက် အကူလေးတစ်ယောက်က တံခါးလာဖွင့်ပေးလို့ ကမ္ဘာအထဲဝင်လိုက်ပြီး
"ဘာဖြစ်တာလဲ သခင်။"
ဆရာဝန်နဲ့စကားပြောရင်းက သခင်လှည့်ကြည့်လာတယ်။ မေးစေ့မှာလည်း ပလာစတာနဲ့။ လက်ကောက်ဝတ်တစ်ဖက်က ပတ်တီးဖြူဖြူတွေကလည်း ကမ္ဘာ့ကိုရန်စနေသလိုပဲ။ စိုးရိမ်နေတဲ့ကမ္ဘာ့အမူအရာတွေက ထိန်းမရသိမ်းမရမို့ ဆရာဝန်မလေးက
"Don't worry, just a minor case."
"Thank you, doctor."
သခင်က မသိမသာပြုံးတယ်။
မြေကမ္ဘာ ဘယ်တုန်းက စိတ်ထိန်းနိုင်ပြီး ယဉ်ကျေးသွားတာလဲပေါ့။
အပြင်ပြန်ထွက်လာတော့ ဆေးကောင်တာဆီ နေ့သစ်ကိုလွှတ်လိုက်ပြီး သခင့်ကိုသေချာမေးရပါပြီ။
"ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲကွာ။"
ကမ္ဘာက အလုပ်ဆင်းတာနောက်ကျမှာမို့ ကမ္ဘာ့အမေအိမ်သွားဖို့ကို နောက်မှလိုက်ခဲ့ဆိုပြီး သခင်ကအရင်ရောက်သွားခဲ့တာ။ ကမ္ဘာအလုပ်မဆင်းခင် သခင်ဆေးခန်းရောက်နေတဲ့အကြောင်း ဖုန်းဆက်ပြောလို့ ဆေးခန်းကိုပဲလိုက်လာခဲ့ရတာ။
"သူ့ကြောင်လေးသစ်ကိုင်းကြားညပ်နေတာ တက်ခေါ်တဲ့ကလေး ပြန်မဆင်းတတ်တော့လို့ ကူညီလိုက်တာ သစ်ကိုင်းနဲ့ ကလေးဘောင်းဘီအိတ်ငြိပြီး ငါပါလဲတာပဲ။"
"တောက်၊ ဟိုမျောက်လောင်းလေးပဲ မဟုတ်လား။ ဘယ်မလဲ၊ အဲဒီ့အိမ်က ဘယ်သူမှလိုက်မလာဘူးလား။"
"မင်းလည်းသိသားနဲ့ကွာ။ သူတောင် နာနီနဲ့နေရတာကို။ ဒီအချိန် သူ့မိဘတွေက ဘယ်လိုလုပ် အိမ်ပြန်ရောက်ဦးမှာလဲ။"
"အလကားနေ လောဘဇောတိုက်နေတဲ့ဟာတွေ။ စီးပွားရှာတာ တော်ရုံပေါ့။ ကလေးကိုကျ အလုပ်သမားတွေနဲ့ပစ်ထားပြီး မထိန်းမသိမ်းဘူး။ အဲဒီ့မျောက်က သူ့ဘာသာ သူ့ခြံထဲဖြစ်တာမဟုတ်ဘူးလား။"
"ခြံထောင့်ကသစ်ပင်မှာ ဖြစ်တာလေ။"
သိတယ်၊ အဲဒီ့သစ်ပင်ကိုကြည့်မရတာလည်း ကြာပြီ။ အိမ်နောက်ဘက်ထောင့်မှာ အဲဒီ့အပင်က အိမ်နှစ်အိမ်ကိုတံတားထိုးထားသလိုပါပဲ။ အရိပ်ရတာမို့ ဒီတိုင်းထားရင်းက အဲဒီ့ကလေးတက်ဆော့စရာ ဖြစ်နေခဲ့တာ ကြာခဲ့ပြီ။ ကျောင်းဖွင့်ပြီဆို ဦးလေးတွေဆီသွားနေတဲ့ အိမ်နီးချင်းကောင်လေးက ကျောင်းပိတ်ရက်ရှည်တွေဆို ဘေးအိမ်ကိုပြန်လာနေကျ။ ကမ္ဘာတို့လက်ထပ်ခါစက သူတစ်ခေါက်ပြန်လာတော့ သခင်နဲ့လည်းရင်းနှီးသွားခဲ့တာ။
"နေ့သစ်၊ မင်းက သခင့်အနားမနေဘဲ ဘာတွေလုပ်နေလို့လဲ။"
"သခင့်အနားပဲနေရအောင် ကျွန်တော်က သူ့အဖေမှမဟုတ်တာ။"
ကောင်တာမှာဆေးယူနေတဲ့နေ့သစ်ကို ထိုင်စောင့်နေကြရင်း နေ့သစ်ပြန်ရောက်လာတော့ ကမ္ဘာကရန်လုပ်ပေမဲ့ နေ့သစ်ကပိတ်ဟောက်ပစ်လိုက်လို့ ကမ္ဘာဒေါသထွက်သွားပုံပါ။
သခင့်ဆီကတော့ ခွီခနဲရယ်သံထွက်လာတယ်။
"ငါလည်း ဘာမှသိပ်ဖြစ်တာမဟုတ်ဘူးကွာ။ မင်းက ဘာတွေဒေါသထွက်နေတာလဲ။"
သခင့်ကိုပဲ ချီခေါ်တော့မလိုဖြစ်နေတဲ့ ကမ္ဘာ့ကို နေ့သစ်အမြင်ကတ်နေပါပြီ။
"ကားသွားယူဦးမယ်။ ဒီမှာခဏစောင့်နေ။"
"ဟာ၊ ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးနဲ့ပြောသွားတာ ကြည့်စမ်း။"
ကမ္ဘာက နေ့သစ်ကို နောက်ကနေပြေးကန်တော့မလို ရန်လိုနေပြန်ပြီမို့ သခင်က ကမ္ဘာ့လက်ကိုလှမ်းဆွဲရင်း
"ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်းကွာ။ ခေါင်းတွေနောက်လွန်းလို့။"
"ခေါင်းမူးနေတာလား သခင်။"
"မမူးပါဘူး။ မင်းတို့ကိုက်နေတာ မျက်စိနောက်လို့။"
ရှုံ့မဲ့မဲ့နဲ့ ကမ္ဘာငြိမ်ကျသွားပြီးမှ
"နေပါဦး။ အဲဒီ့အခန်းထဲမှာ ဆရာဝန်မရယ်၊ ဆေးအကူကောင်မလေးရယ်၊ သခင်ရယ်ပဲ ရှိနေတာလား။ နေ့သစ်က ဘာလို့အပြင်မှာကျန်ခဲ့တာလဲ။"
"ဟာကွာ၊ စလာပြန်ပြီ။ ငါ့ဘာသာ နှစ်ယောက်နိုင်လို့ နေ့သစ်ကိုအပြင်ထုတ်ထားတာကွာ။ ရှင်းလား။"
"ဟာ၊ သခင် ..."
သခင်ရွဲ့ပြောပြီး နေ့သစ်မောင်းလာတဲ့ကားဆီ ထွက်သွားတယ်။
"ဟေး၊ ဘာကိစ္စရှေ့ခန်းလဲ။"
နောက်ကနေကမ္ဘာလှမ်းအော်လို့ ရှေ့ခန်းတံခါးပြန်ပိတ်ပြီး နောက်ခန်းထဲပဲ သခင်ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ဘေးကိုဝင်ထိုင်လာတဲ့ကမ္ဘာက တံခါးကိုဆွဲပိတ်ပစ်တာ အသံတော်တော်ကျယ်သွားတော့
"ကားကိုမဲပြန်ပြီ။"
"မင်းကိုလုပ်ချင်နေတာ။ ကြည့်ပြီးနေ။"
နေ့သစ်နဲ့ တစ်ယောက်တစ်ခွန်းအော်ပြီး သခင့်ဘက်ကို ကမ္ဘာလှည့်လာပြန်တယ်။
"ခုနက ဘာစကားလဲ။"
"ငါလည်း ရိုင်းစိုင်းနေတာ။ သူများသားသမီးကို ပြောမိကုန်ပြီ။"
"ဟာ၊ အဲဟာလေးတွေဘက်က နာပြန်ပြီလား။"
"နားညည်းလိုက်တာ မြေကမ္ဘာရာ။ ဘာတွေတိုထွာနေတာလဲ။ ဆေးခန်းလာပြတာလေ။ တော်ပါတော့။"
"မရွဲ့နဲ့လေ။"
"အေး၊ အေး၊ ငါမှားတာ။"
"အမေတို့ကလည်း ခေါ်တုန်းကခေါ်ပြီး ..."
"ကဲ၊ တော်ပါတော့ကွ။ အကုန်ပတ်ရမ်းမနေနဲ့။ ဘယ်သူကမှ ဖြစ်စေချင်တာမဟုတ်ဘူးလေ။"
"အဲဒီ့မျောက်နာလေးကို ..."
"မြေကမ္ဘာ၊ မင်းဘာသာပါးစပ်ပိတ်မလား။ ငါပိတ်ပေးရမလား။"
"မေးစေ့နဲ့လက်ပဲလား။ ဘယ်ထိသွားသေးလဲ။"
"ကျန်တာက ပွန်းရုံပဲ။ ဆေးတွေလည်းထည့်ပြီးပြီ။"
"ပြီးတာပဲ။ ဟိုဘက်နည်းနည်းတိုး။"
သူကပဲ စိတ်မရှည်တဲ့လေသံနဲ့ပြောပြီး သခင့်ကို ကားတံခါးဘက်တိုးစေတယ်။
ဘာမှန်းမသိပေမဲ့ သခင်တိုးပေးလိုက်တော့ သူ့အရပ်မှအားမနာ အတင်းခွေခေါက်ပြီး သခင့်ပေါင်ပေါ် ခေါင်းအုံးအိပ်ချလိုက်တယ်။
"ဘာဖြစ်လာတာလဲ။"
"ဒီနေ့ အလုပ်ထဲမှာ အရမ်းပင်ပန်းတယ်။ အိမ်ပြန်နောက်ကျရတဲ့အထဲ သခင်ကပါ ဆေးခန်းရောက်သွားတယ်ဆိုတော့ ရင်ကိုပူသွားတာပဲ။"
ပွစိပွစိပြောနေတဲ့ကမ္ဘာ့ကို သခင်က ဆံပင်တွေသပ်ပေးနေပြီး ဘာမှတော့ပြန်မပြောဖြစ်ပါ။
"အပိုတွေသိပ်လုပ်တာပဲ။"
ရှေ့ခန်းကနေ့သစ်ရဲ့ မကြားတကြားစကားကြောင့် ကမ္ဘာကခေါင်းနည်းနည်းထောင်ကာ
"ဘာပြောတာလဲ။"
"ဟိုရှေ့ကကားလေ။ ပြင်ထားလိုက်တာများ မလိုတာတွေသထားတာ။ အဲဒါကိုပြောတာပါ။"
"အဟင်း၊ ငါသိနေတယ်နော် နေ့သစ်။"
"အင်းလေ၊ Earth သိတဲ့အတိုင်းပဲ။ ကားကို အဲဒီ့လောက်လုပ်စရာလိုလို့လားနော်။"
"အေးပါ၊ မင်းပြောထား။"
သခင်က နေ့သစ်နဲ့မျက်စောင်းထိုးနေရာမှာမို့ နေ့သစ်စပ်ဖြဲဖြဲလုပ်နေတာကို မြင်လိုက်ရပြီး ရယ်မိတယ်။ ဒီနှစ်ယောက်က တစ်ခါတစ်ခါ အချင်းချင်းရန်စကြပြီး သတ်နေကျပါပဲ။
■
"Sun, ရောက်လာပြီပေါ့။"
"ကမ္ဘာ၊ ဇ ဒဏ်ရာရလို့ဆို။"
"ဟိုဘက်အိမ်ကမျောက်ကြောင့်။"
"အခုရော။"
"အခန်းထဲမှာနားနေတယ်။ လာလေ။"
"မာမီ့ဆီသွားလိုက်ဦးမယ်။ ပြီးရင်လာခဲ့မယ်"
"OK, brother."
.
"သခင်၊ Sun ရောက်လာပြီ။ အမေနဲ့တွေ့ပြီးရင် လာခဲ့မယ်တဲ့။ လူစုံပြီ၊ နေ့သစ်အခန်းမှာ သွားသောက်ရအောင်။"
ဒီလိုအချိုးတွေချိုးချင်လို့ အိမ်နောက်ဘက်မှာ အခန်းတစ်ခန်းသီးသန့်ထုတ်ထားပြီး နေ့သစ်ကလည်း ဘယ်လိုမှ အိမ်ရှေ့ခေါ်မရတာ နေ့သစ်လူပျိုပေါက်ကတည်းက။ သူအပိုင်စားရထားတဲ့အခန်းလေးမှာ ကမ္ဘာတို့ကလည်း တိတ်တိတ်လေးကဲနေကျ။
"အကြီးကြီးကြံနေတာ။"
"ဟိုကလေးမမလာခင်လေး ပိုမိုက်တယ်။ မဟုတ်ရင် သူ့ပဲလိုက်ထိန်းနေရတာ။"
"Wily က မနက်မှရောက်မှာလား။"
"မေမာယာတို့က အဖေ့ကိုပဲ အသေကပ်နေတာ။ အဖေနဲ့မှ အတူလာမယ်ဆိုပဲ။"
"သမီးမိန်းကလေးတွေက အဖေချစ်တွေလို့ ပြောတာပဲလေကွာ။"
"ဟေး၊ ဇ။"
"Sun"
"ဝင်လာပြီနော်။"
ခုတင်ပေါ်ခြေဆင်းထိုင်နေတဲ့သခင်က တင်ပလ္လင်ခွေပြောင်းထိုင်လိုက်သလို ဘေးကကုလားထိုင်မှာထိုင်နေတဲ့ ကမ္ဘာက ခုတင်ခြေရင်းကိုပြောင်းထိုင်လိုက်တယ်။ နေဝဠာဝင်လာပြီး ကမ္ဘာထိုင်ခဲ့သလိုပဲ ကုလားထိုင်နောက်ပြန်ထားပြီး ဝင်ထိုင်ကာ
"လက်က တော်တော်ထိသွားတာလား။"
"နည်းနည်းပါ။"
"မေးစေ့ကရော မချုပ်ရဘူးမဟုတ်လား။"
"မချုပ်ရပါဘူး။"
သမီးယောက်ဖနှစ်ယောက် အပြန်အလှန်ပြောနေတာကို ကမ္ဘာက
"ဟာ၊ ငါ့ယောက်ျားကို ဘယ်လိုမေးနေတာလဲ။"
"ငါ ဘာမေးလို့လဲ။"
"ကျိုးသွားလား၊ ကွဲသွားလားနဲ့၊ မေးပုံက။"
"အဖြစ်သည်းလိုက်တာ။"
"Sun, နေ့သစ်အခန်းကိုသွားရအောင်။"
"ခုနကမှ ဘီယာကတ်တွေသယ်သွားတာ ငါတွေ့တယ်။"
"အေးလေ၊ သွားကြစို့။"
"ဇက နားချင်မှာပေါ့ကွ။"
ညီအစ်ကိုချင်းပြောနေရင်း သခင့်ဘက်လှည့်လာလို့
"ရတယ် Sun. သွားကြစို့။"
"OK, let's go."
.
"Day!"
"ဟေး၊ ကိုကြီးဝဠာ လာပြီ။"
နေဝဠာကိုပြေးဖက်တဲ့နေ့သစ်ကို ကမ္ဘာကနှာခေါင်းရှုံ့ပြီး
"အပိုတွေကွာ။"
"ဘာလဲ။"
"အရက်ပါပြီးမှ ဘီယာတွေထပ်ဝယ်တော့ အပိုဖြစ်တယ်လို့။"
"အဟင်း၊ သိနေတယ်နော်။ Earth မသောက်နဲ့လေ၊ ကျွန်တော်သောက်မယ်။ ဟာ၊ သခင်ရေ။ အဲဒီ့ကိုမသွားနဲ့လေ၊ ညှော်တယ်ဗျ။ ဒဏ်ရာတွေနဲ့ ညှော်မိမှာစိုးလို့ မီးဖိုကို ဝေးဝေးထုတ်ထားတာ။"
"တူးကုန်တော့မယ် မင်းအကင်တွေ။"
"အခုမှတင်ထားတာပါ။"
သခင့်ကိုလှမ်းပြောနေတဲ့နေ့သစ်ကို ကမ္ဘာက ဝါးစားတော့မလိုကြည့်ပြီး
"ဘယ်ကသခင်လဲ။ အဲဒီ့လိုမခေါ်ဖို့ ငါပြောမထားဘူးလား။"
"နာမည်က ရာဇသခင်မဟုတ်ဘူးလား။"
"မဟုတ်ဘူး။ မြေကမ္ဘာရဲ့ယောက်ျား၊ ရာဇကမ္ဘာ။"
"လျှော့ရူးပေါ့။"
"ငနာလေး"
သခင်က အခန်းဘက်ကိုပြန်လာပြီး နေ့သစ်က အပြင်ဘက်ကမီးဖိုဆီ ပြန်သွားတော့ နေဝဠာပါလိုက်သွားပြီး အသားကင်နေကြပါပြီ။
"ရော့၊ ဒီခုံမှာအေးဆေးထိုင်နေ။"
"လက်တစ်ဖက်အားပါတယ်။"
"ငြိမ်ငြိမ်နေဆို နေလိုက်။"
"Earth ရေ၊ မေမေကြီးက ခဏနေရင် ဟင်းတွေလာယူတဲ့။"
သောက်ကြစားကြနဲ့ ယောက်ျားလေးလေးယောက်သား ရောက်တတ်ရာရာတွေလည်း ပြောဖြစ်ကြတယ်။ နေ့သစ်အဆိုးဆုံး။
"စဉ်းစားကြည့်ဗျာ။ သူ့ပိုက်ဆံအိတ်သွားပြန်ပေးပြီး ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ပြောတာကို နောက်ဆို အပိုတွေမလုပ်နဲ့တဲ့။ အဲဒီ့နေ့က ညနက်သန်းခေါင် မေမေကြီးမသိအောင်ခိုးထွက်ရလို့ ပိုက်ဆံအိတ်မေ့ခဲ့တာ။ မဟုတ်ရင် သူ့ဆီကမတောင်းဘူး။ ပြန်မပေးရင်လည်းမကောင်းလို့ သွားပြန်ပေးတာကို အဲဒီ့လိုပြောစရာလား။ Crush ဆိုတဲ့အမျိုးက ပြောလို့ဆိုလို့မကောင်းဘူး။ ချစ်ဖို့ပဲကောင်းတာ။"
ကမ္ဘာမူးတဲ့ညကအကြောင်း ပြန်ပြောရင်း Koa ကိုမေတ္တာပို့နေတဲ့ အရိုင်းအစိုင်းလေးက ဆဲဆိုနေသေးလို့ အတင်းပါးစပ်ပိတ်ရပါသေးတယ်။
အိမ်ထဲကအမေကြားရင် သက်သက်မဲ့အဆူခံရဦးမယ်။
"Sun က ကမ္ဘာနဲ့နှစ်နှစ်ကွာတာနော်။"
"ဟုတ်တယ်လေ။"
"ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တွေ့မိတာတော့ လေးနှစ်ဖြစ်နေသလားလို့။"
"အဲဒါ Earth က ..."
"သခင်၊ ဟိုဘက်ကအသားကင် ပေးပါဦး။ အသားကင်၊ အသားကင်။"
ခုံတန်းမှာအတူထိုင်နေတဲ့ နေဝဠာနဲ့သခင်ရဲ့စကားစက ကမ္ဘာဖြတ်ပြောလို့ ပြတ်သွားရတယ်။
"ဇ၊ Wily ကမှာလိုက်သေးတယ်။ မနက်ကျရင် ဇဝတ်ဖို့ဝတ်စုံကို သူဝယ်လာမှာတဲ့။"
"ဘာပြောတယ်။ ဘာကိစ္စ သခင်က သူဆင်တာဝတ်ရမှာလဲ။"
အငယ်ဆုံးညီမလေး မေမာယာ (Wily) က သခင့်ကိုတော့ တော်တော်လေးခင်ရှာတယ်။ ဒီလောက်အစ်ကိုတွေများနေတာကို သခင်တစ်ယောက်ထပ်တိုးတော့လည်း သူသဘောကျနေခဲ့တာ။ အစ်ကိုနှစ်ယောက်ရှိပြီးသားအပြင် ဆွေမျိုးမကင်းတဲ့၊ မိဘမဲ့သွားတဲ့နေ့သစ်ကို ထပ်မွေးစားတော့ အစ်ကိုသုံးယောက်ကြား ဗြောင်းဆန်အောင်ကဲတဲ့ကလေး။
အခုထိလည်း သူတို့လေးယောက်နဲ့ဆို ကလေးဆန်နေဆဲ။
"သူမှာလို့ ငါပြောပြတာလေ။"
"သောက်ကလေးက နေရာတကာပါတယ်။"
"ကမ္ဘာ၊ အငယ်တွေကို ဆဲဆဲဆိုဆိုလုပ်တာတွေ ဆင်ခြင်စမ်းပါကွာ။"
"သခင်ကလည်း ကိုယ်က ..."
သခင်တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ ကမ္ဘာက အရက်ပုလင်းကိုပဲ ကောက်မော့ပစ်တယ်။ နေ့သစ်က မထူးဆန်းတော့သလို အသောက်မပျက်ပေမဲ့ နေဝဠာကတော့ အော်ရယ်နေပြီ။
"ငါတို့မြေကမ္ဘာက အဲဒီ့လိုလိမ္မာသေးတာလား။ အကြည့်တစ်ချက်ပဲ။"
ဟေဇယ်ရောင်မျက်လုံးတွေ မှိတ်ကျသွားတဲ့အထိ နေဝဠာရယ်နေတယ်။
"မဟုတ်ပါဘူးဗျာ။"
သခင်က ယောက်ဖရှေ့မှာ သူ့ညီကို အာဏာပြမိသလိုဖြစ်သွားလို့ အားနာနာနဲ့ ငြင်းရပါတော့တယ်။
"အဟား၊ ကိုယ်က အကောင်းပြောတာပါ။ Earth က တစ်ခါတလေ ဒေါသသိပ်ကြီးတာ။ ဇနဲ့တွေ့ပြီးမှ ဖြည်းဖြည်းချင်းငြိမ်သွားတာ။ အဲဒါ ကောင်းတယ်လေကွာ။"
ဒီစကားကို ကမ္ဘာ့အသိုင်းအဝိုင်းဆီကနေ သခင် ခဏခဏကြားရပါတယ်။ တခြားလူတွေနဲ့ဆို ကမ္ဘာဒေါသကြီးတတ်တာ သခင်သိပေမဲ့ သူအရင်က ဘယ်လိုတွေဒေါသကြီးခဲ့သလဲလို့မေးရင် ဘယ်သူကမှ ရေရေရာရာမဖြေပါဘူး။
နောက်ကြုံမှ ကမ္ဘာ့ကို သေချာမေးကြည့်မယ်ဆိုပြီး တွေးနေမိတာလည်း အတွေးသက်သက်အဖြစ်နဲ့ မေးတဲ့ဆီမရောက်သေး။
"ဇ"
နေဝဠာခေါ်လိုက်လို့ သခင်လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။
"Earth က အိပ်မက်ဆိုးတွေမက်တတ်သေးလား။"
ကမ္ဘာငယ်ငယ်က အိပ်မက်ဆိုးတွေသိပ်မက်တာတဲ့။ သခင်နဲ့မတွေ့ခင် ငါးနှစ်၊ ခြောက်နှစ်အထိကို တစ်ခါတလေ အိပ်မက်ဆိုးတွေနဲ့ လန့်နိုးတတ်တာတဲ့လေ။
"ဟင့်အင်း၊ အဲဒီ့လိုမတွေ့ဖူးဘူး။ သူတစ်ခါမှ လန့်နိုးတာမရှိဖူးဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲ Sun?"
"မေးကြည့်တာပါ။ အရင်လိုပြန်မဖြစ်တာ ကောင်းပါတယ်။"
"Sun ရော အိပ်မက်ဆိုးတွေမက်တတ်လား။"
"ကိုယ်က ... ကိုယ်က အိပ်မက်တွေကိုမှတ်မိခဲတယ်။"
"အဖြစ်ဆိုးတွေကြုံဖူးတဲ့လူတွေက အိပ်မက်ဆိုးတွေမက်တတ်တယ်ဆိုတာ ဟုတ်လား။"
"ဟုတ်လိမ့်မယ်။ ကိုယ်ကတော့ မမှတ်မိတတ်ဘူး။"
"အချစ်ရေ၊ Honey ရေ၊ ကိုယ့်ယောက်ျားကိုယ် အဖက်လုပ်ပါဦး။"
"အတွဲတွေမကောင်းဘူး။"
သခင်နဲ့ဝဠာ စကားပြောနေတာက ကမ္ဘာနဲ့နေ့သစ်ရဲ့ တစ်ယောက်တစ်ပေါက်အော်သံတွေကြောင့် သူတို့နှစ်ယောက်ကိုထိန်းရင်း အလုပ်ရှုပ်သွားရပြန်ပါတယ်။
"ဟေ့ကောင်တွေ၊ မနက်ဖြန် အဘိုးနှစ်ပတ်လည်နော်။ သိပ်ပြီးသောက်မနေနဲ့။ တော်ကြတော့။"
နောက်ဆုံးတော့ ညမနက်ခင်လူစုခွဲပြီး မြေကမ္ဘာငမူးကို မနည်းဆွဲခေါ်လာရတဲ့သခင် အခန်းထဲရောက်တဲ့အထိ အရစ်ခံနေရတုန်းပါပဲ။
မြေကမ္ဘာဆိုတာ မူးရင်သိပ်ရစ်တဲ့အမျိုးလို့ ဆိုကြမယ်။
အဲဒီ့အခါမှာ သူက မမူးဘဲလည်းရစ်တတ်ကြောင်းကို ရာဇသခင်က သက်သေထူပါလိမ့်မယ်။
■■■ Part (25) ဆက်ရန် ■■■
Коментарі