ကမ႓ာ့စကားက အမွန္ပင္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုျပန္လာကတည္းက လံုးဝျပန္ဖြင့္မၾကည့္ေတာ့တဲ့ သခင့္ရဲ႕ Facebook account ကို ဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ ဝင္ထားတဲ့စာေတြကမနည္း။ ဒီအတိုင္းဆို Instagram မွာပါ စာျပန္စရာေတြထပ္ေနေတာ့မွာမို႔ ေခါင္းေျခာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွ Gmail ထဲအထိပါ notification ေတြက တစ္ေတာင္ေတာင္။ အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္သမၽွကို လက္စျဖတ္ခဲ့ၿပီမို႔ mail ဝင္စရာမရွိတာကို ဘာေတြမ်ားလဲလို႔ ဝင္ၾကည့္မိေတာ့ Dark Red ဆိုတဲ့နာမည္ေၾကာင့္ အေတြးေတြကပိုမ်ားသြားရၿပီ။

ဒါက ကမ႓ာနဲ႔သခင္မေတြ႕ခင္ကတည္းက သခင့္ကို mail လာပို႔ဖူးတဲ့လူ။ တစ္ေၾကာင္းပဲပါတဲ့စာတစ္ေစာင္စီကို ေန႔တိုင္းပို႔လာတဲ့ အဲဒီလူရဲ႕စာကို သခင္ reply မျပန္ဘဲထားတာ တစ္ပတ္ျပည့္ေတာ့ သူပို႔ခဲ့တာက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လိုလိုနဲ႔ အထီးက်န္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေရးထားခဲ့တာမို႔ သခင္စိတ္ဝင္စားမိခဲ့တာ။ ေနာက္ဆံုးစာမွာက The End လို႔ပါတာေၾကာင့္ သူ႔စာကအဆံုးသတ္ၿပီလို႔သိရလို႔ သခင္စာျပန္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေရးထားတာ ဖတ္လို႔ေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းေပါ့။ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းျပန္ေျပာတဲ့စာက ျမန္မာလိုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ သခင္က အဲဒီလူကို စာပို႔ရတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေမးေတာ့ You're not alone ဆိုတဲ့ စာလံုးသံုးလံုးသာ ျပန္လာခဲ့ၿပီး ေနာက္ထပ္ေပၚမလာေတာ့တဲ့လူ။

ႏွစ္ေတြျခားသြားၿပီးမွ ဒီလူက ဘာပို႔ျပန္သလဲလို႔ သခင္ၾကည့္မိေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္ကမွပို႔ထားတာကို သိလိုက္ရတယ္။ Catching loneliness ဆိုတဲ့စာသားနဲ႔ အက္ေၾကာင္းေပၚေနတဲ့ဝိုင္ခြက္ေလးထဲ ဝိုင္နီနီေတြထည့္ထားၿပီး အက္ေၾကာင္းကေနစိမ့္ထြက္ေနတဲ့ အနီေရာင္စီးေၾကာင္းေလးက ခြက္ေအာက္ေျခအထိစီးက်ေနတဲ့ပံုတစ္ပံု။ အျမဲတမ္း ပေဟဠိေတြနဲ႔မို႔ လစ္လ်ဴရႈလိုက္ၿပီး Facebook နဲ႔ Instagram မွာ စာေတြျပန္ေနလိုက္တာ ႏွစ္နာရီေလာက္ကို ၾကာသြားရတယ္။ ဘရဏီနဲ႔ကေတာ့ တည့္တည့္တိုးလို႔ ေမတၱာပို႔သမၽွေတြကို ထိုင္ရယ္လိုက္ရပါေသးတယ္။
ေန႔သစ္ဆီကစာေတြလည္း မနည္းပါ။

'ဟင္း ... ေညာင္းလိုက္တာ။ အခုမွၿပီးေတာ့တယ္။'

ဖုန္းကိုခ်ထားလိုက္ၿပီး ခုတင္ေပၚေမွာက္အိပ္ပစ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ဖုန္းကအသံထြက္လာျပန္ပါတယ္။ ယူၾကည့္မိေတာ့ Koa.

ခင္ဗ်ားသိဖို႔လိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပခ်င္လို႔။

ေျပာပါ။

Boss က ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာလို႔ျပန္သြားလဲဆိုတာကို သိတယ္။ အခု Earth ကို မျပန္ရဘူးေျပာေတာ့ ျပႆနာတက္ၾကတယ္။ အေျခအတင္ျဖစ္ၾကၿပီး ေနာက္ဆံုးအေျခအေနက ခင္ဗ်ားျပန္လာရင္ လက္ခံေပးမယ္၊ Earth ျပန္ဖို႔ေတာ့ မေတြးပါနဲ႔တဲ့။ ျပႆနာေတြကို Earth ကေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုေပးသိမယ္မထင္ဘူး။ သူေဌးကေတာ္ကေတာ့ သားျပန္လာလို႔ ဝမ္းသာေနတယ္။ ခင္ဗ်ားသိသင့္တယ္ထင္လို႔ လာေျပာတာပါ။

ေကာင္းပါၿပီ။

Koa က ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဒါေတြေျပာလာတယ္ဆိုတာကို သခင္သေဘာေပါက္မိပါရဲ႕။ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ျပန္မလာႏိုင္ေသးေၾကာင္းကို သိဖို႔ရယ္၊ ကမ႓ာ့အသိုင္းအဝိုင္းဘက္က သခင့္ကိုမၾကည္ျဖဴေတာ့ဘူးဆိုတာကို သိေစခ်င္တာရယ္အျပင္ သခင့္ဘက္ကအေျခအေနကို သိခ်င္တာလည္း ပါေကာင္းပါႏိုင္လို႔ ေကာင္းပါၿပီဆိုတဲ့စကားတစ္ခြန္းပဲ သခင္ျပန္ေျပာခဲ့တာ။

'ငါ့ဘက္က အဲဒီကိုလိုက္ခဲ့ဖို႔ဆိုတာ ...'

■

"Earth, အစ္ကိုရာဇက သူ႔အေကာင့္ေတြ ျပန္သံုးထားတယ္။"

စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ေန႔သစ္အခန္းထဲလာအိပ္ေနတဲ့ ကမ႓ာ့ကို ေန႔သစ္ကသတင္းေပးေတာ့ ကမ႓ာလူးလဲထလာၿပီး

"အခုရွိလား။"

"မရွိဘူး။"

"ဪ"

"Earth ဘာလုပ္မွာလဲ။"

"ျပန္မွာေပါ့။"

"ဟင္၊ ျပန္လို႔မလြယ္ဘူးဆို။"

"ခဏေနေနတာပါ။ သခင့္ဆီမျပန္လို႔ ငါက ဒီမွာဘာလုပ္ရမွာလဲ။"

"အစ္ကိုရာဇကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေသခ်ာရွင္းျပၿပီး ဒီေခၚလို႔မရဘူးလား။"

'သခင့္ကို ဒီကိုျပန္ေခၚဖို႔ဆိုတာ ... ဟား ...'

"မင္းစဥ္းစားေပါ့။ ဒီပံုစံနဲ႔ သခင္က ဒီမွာေနရင္ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲ။"

"စိတ္ညစ္ရမွာေနာ္။"

ကမ႓ာ့အေနနဲ႔ သခင္စိတ္ဆင္းရဲမွာကို မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ အရင္က အေမတစ္ေယာက္ကပဲ သေဘာမတူတာမို႔ သခင့္ဘက္က အတတ္ႏိုင္ဆံုးသည္းခံေပးခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီတုန္းကလည္း သခင္က သူ႔အၾကံအစည္နဲ႔သူ။ အခုဆို Sun ကလည္း အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အရင္လို ကမ႓ာတို႔ဘက္ကကူေျပာမေပးေတာ့ဘူး။ ကမ႓ာ့ကိုေတာင္ ေလသံျပတ္ျပတ္နဲ႔ ဖုန္းဆက္ေျပာတယ္။

"မာမီက မင္းကို သိပ္စိတ္ပူေနသလို ဒယ္ဒီကလည္း ဖြင့္မေျပာေပမဲ့ မင္းကိုသိပ္အားကိုးတာ မင္းသိရဲ႕သားနဲ႔။"

အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့တဲ့ ကမ႓ာ့အသိုင္းအဝိုင္းက သခင့္ကိုဝိုင္းၿငိဳျငင္ေနတဲ့အထဲ သခင္ဒီကိုျပန္လာဖို႔ ကမ႓ာမေျပာႏိုင္ဘူး။ သခင့္မာနကို ကမ႓ာအသိဆံုးမို႔ ဒီျပႆနာေတြကိုလည္း သခင့္ကိုမသိေစခ်င္ဘူး။ ကမ႓ာလုပ္ရမွာ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ အိမ္နဲ႔ေသခ်ာညႇိမရရင္ မရရတဲ့နည္းနဲ႔ သခင့္ဆီျပန္ဖို႔ပါပဲ။ အခုကေတာ့ အကုန္သိမ္းခံထားရလို႔ passport အျပင္ ဘာစာရြက္စာတမ္းမွ မရွိေတာ့ဘူး။ အိတ္ထဲမွာေတာင္ ပိုက္ဆံတစ္ရြက္၊ ကတ္တစ္ကတ္မွမရွိေတာ့ပါ။
အိမ္မွာလည္း အေမလုပ္သူက နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လွည့္ပတ္တားေနလို႔ အျပင္ေတာင္ထြက္ရခက္ေနၿပီ။ အျပင္ေရာက္တာနဲ႔ Earth လိုလူက ႏိုင္ငံကူးဖို႔ဆိုတာ မခက္ဘူးမဟုတ္လား။

"ဟူး ... Ronan နဲ႔ေတြ႕ဖို႔ေတာင္ မလြယ္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။"

"ဟိုေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေျပာခ်င္တယ္။"

ေျပာဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ကမ႓ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေန႔သစ္က

"ေမေမႀကီးစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနေပးလိုက္ပါဦးလား။"

"ေအးပါ။ ငါသိပါတယ္ သားလိမၼာေလးရယ္။"

"သိရင္လည္း ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ျပန္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာမ႐ႈပ္နဲ႔။"

"မျပန္ဘူး။ မေက်နပ္ရင္ မင္း ငါ့အခန္းထဲေျပာင္းေနလိုက္။"

"ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ဒီမွာသာသာယာယာေနတာကို အလကားမနာလိုေနတာ။"

"သိရင္ ဘာလို႔လာေျပာေနေသးလဲ။"

ဘုဆတ္ဆတ္ေျပာၿပီး ဖုန္းကိုေဘးခ်လို႔ ခုတင္ေပၚျပန္လွဲအိပ္သြားတဲ့ကမ႓ာ့ကို ေခါင္းခါၾကည့္ေနၿပီးမွ ေန႔သစ္ၿငိမ္သြားၿပီး သက္ျပင္းပါခ်မိပါရဲ႕။ ဘာလို႔မ်ား သခင္နဲ႔ကမ႓ာရဲ႕ေတြ႕ဆံုျခင္းက လွလွပပမျဖစ္ခဲ့သလဲလို႔ ေန႔သစ္ေတြးေနမိတာပါပဲ။
ကမ႓ာ့ေဘးမွာေတာ့ ေမွာက္လ်က္ျဖစ္ေနတဲ့ဖုန္းရဲ႕ ကာဗာအနက္ေလးေပၚမွာ black & white suit ေပၚ necktie အနက္နဲ႔ပံုေလးက ထင္းလို႔။

"အိပ္ရာခင္းအထူ ခင္းလိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္။"

ကမ႓ာ ဒီမွာပဲ လာကပ္အိပ္ေနေတာ့မွာကို အတည္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ေန႔သစ္ေမးလိုက္တာပါ။ တစ္ေယာက္အိပ္ခုတင္ပဲရွိတာမို႔ ကမ႓ာလာအိပ္မယ္ဆိုရင္ ေန႔သစ္အတြက္က အခန္းတစ္ဖက္ကနံရံနဲ႔ကပ္ၿပီး အိပ္ရာအသစ္လုပ္ရပါေတာ့မယ္။

"အင္း"

ေခါင္းအံုးထဲမ်က္ႏွာအပ္ထားတဲ့ကမ႓ာက ေျဖေတာ့ ေန႔သစ္ကလည္း ရြဲ႕တယ္။

"ေက်းဇူးပဲ။"

■■■

သခင့္အတြက္တစ္ေန႔တာက အရင္ေန႔ေတြလို ပံုမွန္အတိုင္း။
ပံုမွန္မဟုတ္တာေတြက ...

"ဟုတ္ ဦးႏိုင္၊ ကၽြန္ေတာ္အဆင္ေျပတယ္။"

"............"

"ျပန္လာရင္ ဖုန္းဆက္ခိုင္းလိုက္ပါ့မယ္။ ဦးႏိုင္ က်န္းမာေအာင္ေနေနာ္။"

"............"

"ဟုတ္ကဲ့ပါ။"

Call end ႏွိပ္ၿပီးတဲ့ဖုန္းကို သခင္ ခဏေလးေငးၾကည့္ေနမိတယ္။
ဖုန္းဆက္လာတဲ့ဦးႏိုင္က ေျမကမ႓ာျပန္သြားတဲ့ကိစၥကို သိၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒုတိယအႀကိမ္ဖုန္းဆက္ျခင္းပါပဲ။ သူ႔အေမသက္သာရဲ႕လားကေန အစျပဳၿပီး လိုက္မသြားဘူးလား၊ တစ္ေယာက္တည္းေနရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လားအဆံုး ေမးေနေတာ့တာ။ ရာဇသခင္က တစ္ေယာက္တည္းမေနတတ္စရာအေၾကာင္း ဘယ္တုန္းကမွမရွိတာကို ဦးႏိုင္မသိတဲ့အတိုင္းပဲ။ ဦးႏိုင္က ေတာ္ေတာ္နဲ႔ျပန္မလာျဖစ္ေသးတာေၾကာင့္ ကမ႓ာျပန္လာရင္ အတူတူလာလည္ဖို႔ကိုလည္း မွာေနေသးတာ။ လူႀကီးကို အေျခအေနေတြအကုန္ ေပးသိဖို႔လည္းမျဖစ္တာေၾကာင့္ အလိုက္သင့္ေလးေျဖလိုက္မိတယ္။

"ေနာက္မွ ေသခ်ာရွင္းျပပါ့မယ္ ဦးႏိုင္။"

စားလက္စထမင္းေၾကာ္ကို ဆက္စားရင္းက ေရွ႕မွာခ်ထားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္အျဖဴေရာင္ေလးဆီ လက္လွမ္းမိတယ္။ စင္ေပၚမွာေတာ့ အရင္လို အျပာေရာင္ခြက္ေလးႏွစ္ခြက္ ရွိမေနေတာ့ပါ။

.

Graphic designer အလုပ္ကလည္း အဆက္အသြယ္ေတြရလာၿပီး တျခားသီးသန္႔အပ္တဲ့အလုပ္ေတြ ထပ္ရလာတာေၾကာင့္ အလုပ္ေတြကရႈပ္လာတယ္။ အရင္ကေတာ့ သူမ်ားအလုပ္မွာဝင္တာမို႔ client က ကိုယ္နဲ႔တိုက္ရိုက္ေတြ႕တာမဟုတ္လို႔ အိမ္မွာအေနမ်ားေပမဲ့ အခုကေတာ့ ခ်ိန္းထားတဲ့ client နဲ႔ ထြက္ေတြ႕ရပါဦးမယ္။ ကားဆီျဖည့္ဖို႔ရွိေသးတာေၾကာင့္ ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္ထက္ေစာၿပီးထြက္ဖို႔ ဂိုေဒါင္ဆီ သခင္ေရာက္လာေတာ့ ခပ္က်ယ္က်ယ္ဂိုေထာင္ရဲ႕ေထာင့္မွာ ဆိုင္ကယ္အနက္ေလးကေနရာယူလို႔။ ေသတၱာတစ္ခုထဲကိုေမႊလိုက္ၿပီး အုပ္စရာအစတစ္ခုထုတ္ယူလို႔ ဆိုင္ကယ္ကိုအုပ္ထားလိုက္မိတယ္။ ျမင္ေနရရင္အဆင္မေျပတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါ။

"ဒါဆို ဖုန္တက္စရာအေၾကာင္း မရွိေတာ့ဘူး။"

ထြက္လာခဲ့ၿပီး ဆီဆိုင္မွာလူရွင္းေနလို႔ အခ်ိန္သိပ္မၾကာလိုက္။ ခ်ိန္းထားတဲ့ဆိုင္ကိုေစာေရာက္ေနလို႔ မဝင္ေသးဘဲ ဆိုင္နဲ႔ကပ္လ်က္က ဖုန္းဆိုင္ထဲကိုဝင္လိုက္ၿပီး

"ဖုန္းကာဗာေလး တစ္ခ်က္ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ။"

ခဏေနေတာ့ သခင့္ရဲ႕ ဖုန္းကာဗာအနက္ေလးေနရာမွာ အညိဳေရာင္ကာဗာေလးတစ္ခုက အစားထိုးေနရာယူသြားခဲ့ၿပီ။ အျဖဴအနက္ဝတ္စံုေပၚ ဖဲျပားအနက္ေရာင္လည္စည္းေလး တပ္ထားတဲ့ပံုပါတဲ့ အရင္ကာဗာေလးကေတာ့ သခင္ထပ္ဝယ္လာတဲ့ bluetooth earbuds ကို ထည့္ေပးလိုက္တဲ့အိတ္ထဲမွာ ေခ်ာင္ထိုးခံလိုက္ရတာ တစ္စံုတစ္ေယာက္မ်ားသိခဲ့ရင္ ...။

.

အိမ္ေသာ့ဖြင့္ၿပီး ဝင္လာလိုက္ေတာ့ တံခါးရြက္ေနာက္ကနံရံမွာ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းကခ်ိတ္လ်က္သား။ တစ္ေယာက္တည္း ေသာ့ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုင္ရေအာင္ ရူးေနတာလည္းမဟုတ္တာေၾကာင့္ သခင့္လက္ထဲကိုင္ထားမိတဲ့ေသာ့ကို အိပ္ခန္းထဲေရာက္တာနဲ႔ အံဆြဲထဲထည့္ထားလိုက္မိေတာ့တယ္။ အရင္လိုပဲ နံရံကေသာ့ကိုယူသြားရင္ ရၿပီမဟုတ္လား။

ြဝင္လာတုန္းက ဖိနပ္စင္မွာေတြ႕မိခဲ့တဲ့ ကတၱီပါဖိနပ္တစ္ရံကလည္း သခင္စီးေနက်ဆိုဒ္မဟုတ္တာ ကိုယ္တိုင္သာအသိဆံုး။

"ဒီအလုပ္ေျပာင္းမွပဲ အဝတ္အစားကို ျပန္ဂရုစိုက္ရတယ္။ အရင္က ဆိုင္ႏွစ္ဆိုင္ပတ္ေျပးေနတုန္းက ေနခ်င္သလိုေနတာ အက်င့္ေတာင္ပါေနၿပီကို။"

ဒီလိုစကားေတြ ပြစိပြစိေျပာဖူးတဲ့ ဖိနပ္ပိုင္ရွင္ကေတာ့ အေဝးတစ္ေနရာမွာေပါ့။

.

သခင့္အခန္းဗီရိုေပၚက ထင္းရႉးေသတၱာေလးထဲမွာေတာ့ ဒီကိုျပန္ေရာက္ခါစကလို ေငြစကၠဴေတြရွိမေနေတာ့ဘဲ ဘဏ္စာအုပ္တစ္အုပ္ အစားထိုးေရာက္ေနတာကိုလည္း ဘယ္သူမွသိမယ္မထင္ပါ။

■■■

"တစ္လၾကာၿပီ ဒယ္ဒီ။ ကၽြန္ေတာ္ၿငိမ္ေနတာ တစ္လဆို ေတာ္ေရာေပါ့။"

"မင္းအေမ လေတြခ်ီၿပီး ၿငိမ္ေနရာကေန ျပန္ၿပီးလန္းဆန္းလာတာ တစ္လပဲရွိေသးတာ။"

ကမ႓ာ ရုတ္တရက္ စကားေတြေပ်ာက္ဆံုးသြားရတယ္။

"ကၽြန္ေတာ္က အၾကာႀကီးေပ်ာက္သြားေတာ့မွာမွ မဟုတ္တာပဲ။"

"မင္းက ဘယ္သူ႔အတြက္ အာမခံေနတာလဲ။ ငါသိသိႀကီးနဲ႔ ၿငိမ္ေနေပးခဲ့တာ ငါ့သားကိုက ေသာက္ရူးထေနလို႔ေလ။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ငါကထိုင္ၾကည့္ေနမယ္ထင္လို႔လား။"

"ကၽြန္ေတာ္ကေရာ အၾကာႀကီးၿငိမ္ေနမယ္ထင္လား။"

"သိပ္ေတာ္တဲ့သားပဲ။"

"ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကိုလည္း စိတ္မဆင္းရဲရေအာင္ ေသခ်ာရွင္းျပမွာပါ။ အရင္တစ္ေခါက္ကလိုလည္း အၾကာႀကီးမေနပါဘူး။"

"ငါ စကားအကုန္ေျပာၿပီးသား။ ငါ့ဘက္က လူတိုးလာတာကို သည္းခံေပးမယ္။ ငါ့မိသားစုဝင္ကိုေတာ့ အေလ်ာ့မခံႏိုင္ဘူး။"

"ဒယ္ဒီ၊ ကၽြန္ေတာ္ ခဏပဲျပန္မွာပါ။"

"မင္းမွာ ေယာက္်ားမာနေတြ ဘယ္ေပ်ာက္ကုန္ၿပီလဲ။ မင္းက ga... မင္းကြာ ..."

"ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က gay ပဲ။ ဒယ္ဒီက ေျပာမထြက္ဘူးလား။ အဲဒီမာနဆိုတာေတြကို အေမနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ဒယ္ဒီေရာခံစားရဖူးလို႔လား။ ဒယ္ဒီကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ေပါ့။ အဲဒါက gay ျဖစ္တာမျဖစ္တာနဲ႔ မဆိုင္ဘူးဆိုတာ ဒယ္ဒီေတြးၾကည့္ရင္ သိမွာပါ။"

"ငါ့ကို empathy အေၾကာင္းလာေျပာေနတာလား Angus? ဒါဆို ငါကလည္း ငါမေျပာဘူးလို႔ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့စကားကို ေျပာရမွာေပါ့။ မင္းမိဘေနရာေရာက္မွ ခံစားဖူးလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္တစ္သက္လံုး သူမ်ားထက္မနိမ့္က်ရေအာင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ရတဲ့ ကိုယ့္သားသမီးကို တျခားလူကနင္းေျခေနတာ ဘယ္မိဘကၾကည့္ရက္ႏိုင္သလဲလို႔ မင္းမိဘျဖစ္လာတဲ့အခါမွ သိလိမ့္မယ္ Angus. အခုကေတာ့ ငါဘာမွမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။"

ေျပာၿပီး ထိုင္ရာကေနထထြက္သြားတဲ့့ အေဖျဖစ္သူရဲ႕ ေနာက္ေက်ာကိုလိုက္ၾကည့္ရင္း ကမ႓ာ့ပါးေပၚ မ်က္ရည္တစ္စက္ကေပါက္ခနဲ။

"ကၽြန္ေတာ္က ဘာတာဝန္မွမေက်တဲ့သားမို႔ တကယ္အားနာရပါတယ္ ဒယ္ဒီ။ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားကို ကၽြန္ေတာ္မလြန္ဆန္ႏိုင္လို႔ အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။"

.

"Earth, မျဖစ္ဘူးေနာ္။ ေမေမႀကီးေနာက္တစ္ခါလဲရင္ မလြယ္ဘူးဗ်။"

"ဘာလဲ၊ ငါက ဟိုကိုျပန္မယ္ေျပာမိလို႔လား။"

"အခု Ronan နဲ႔ခ်ိန္းထားတာမဟုတ္လား။"

"ဘယ္ Ronan လဲ။"

"ခုနက စာပို႔ေနတာေလ။ အဲဒါ သူနဲ႔မဟုတ္ဘူးလား။"

"ေပါက္ကရ။"

.

"သား၊ သားငယ္။ ထေတာ့ေလ။ မနက္စာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ေနၿပီ။"

ကမ႓ာ့အခန္းတံခါးကိုေခါက္ၿပီး ေခၚေနတဲ့ ေဒၚဝတီႏြယ္ကို အထဲကတံု႔ျပန္မလာ။

"သားငယ္"

တံခါးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ ပြင့္သြားတာမို႔ ေဒၚဝတီႏြယ္ အေတြးမ်ားသြားရတယ္။ သူ႔သားငယ္က အခန္းတံခါးေသာ့မပိတ္ဘဲ အိပ္တတ္တဲ့လူမဟုတ္။

"အေမ ဝင္လာၿပီေနာ္။"

စကားနဲ႔အတူ ေဒၚဝတီႏြယ္က ကမ႓ာ့အခန္းထဲေရာက္သြားေပမဲ့ ခုတင္ေပၚမွာ ပြေနတဲ့အိပ္ရာကလြဲၿပီး လူနဲ႔တူတာမရွိ။ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးဆီ အေျပးအလႊားသြားၿပီး ဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့လည္း လူမရွိပါ။ ဝရန္တာမွာလည္း လူရိပ္ေတာင္မေတြ႕ရ။ အခန္းထဲကေန ေဒၚဝတီႏြယ္ျပန္ထြက္လာခဲ့ၿပီး ေန႔သစ္ရဲ႕အခန္းဘက္ကူးဖို႔ ျပင္ေနတဲ့အခ်ိန္ အျပင္ကျပန္လာတဲ့ေန႔သစ္က

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမေမႀကီး။"

"Earth, သူ႔အခန္းထဲမွာမရွိဘူး။ အဲဒါ သားရဲ႕အခန္းထဲမ်ား ေရာက္ေနမလားလို႔။"

ညက အလုပ္ကိစၥနဲ႔အျပင္မွာအိပ္ၿပီး အခုမွအိမ္ျပန္လာတဲ့ ေန႔သစ္က

"ဪ၊ ရွိမွာပါ။ စိတ္မပူပါနဲ႔ ေမေမႀကီးရဲ႕။"

ႏွစ္ေယာက္အတူ ေန႔သစ္အခန္းဆီကိုလာခဲ့ၾကေတာ့ အခန္းက အထဲကေနေသာ့ပိတ္ထားလို႔ ဖြင့္မရ။

"ဒီကိုလာအိပ္ေနတာပဲ။ Earth ေရ၊ Earth? ထေတာ့ေလ၊ တံခါးဖြင့္ဦး။ ဒီမွာ ေမေမႀကီးက Earth ေပ်ာက္လို႔ စိတ္ပူေနတာ။ ထဦးလို႔။"

တံခါးကိုထုၿပီး ေန႔သစ္ကႏႈိးေနေပမဲ့ ေဒၚဝတီႏြယ္ကေတာ့ အခန္းတံခါးကိုၾကည့္ရင္း တစ္ခုခုကိုေတြးေနပံုပါပဲ။

"Earth ေရ ..."

ေခ်ာက္ခနဲ ေသာ့ဖြင့္သံနဲ႔အတူ တံခါးပြင့္သြားၿပီး အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ကမ႓ာက ေခါင္းစုတ္ဖြားနဲ႔။

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ဝွား ....."

"Earth က ကိုယ့္အခန္းထဲကိုယ္မအိပ္ဘဲ ဒီေရာက္ေနတာကိုး။"

"ငါက ဘယ္ကို ... အမ္ ... ဒီကိုေရာက္ေနတာလား။"

ေတာ္ေတာ္ေလး အံ့ဩသြားတဲ့ပံုစံကို ကမ႓ာျပန္ထိန္းလိုက္ၿပီး

"ဘာေျပာစရာရွိလို႔လဲ အေမ။"

"ဪ၊ အင္း၊ ေနာက္က်ေနၿပီေလ။ မနက္စာနဲ႔ေန႔လယ္စာ ေပါင္းစားမွာလား ကိုယ္ေတာ္ေလး။"

"အဟီး၊ မ်က္ႏွာသစ္လိုက္ဦးမယ္။"

ကမ႓ာကလည္း ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ဦးလွည့္သြားသလို ေဒၚဝတီႏြယ္ကလည္း ဧည့္ခန္းဆီကို ခပ္ေလးေလးလွမ္းလာခဲ့တယ္။ ဧည့္ခန္းမွာထိုင္လိုက္တဲ့ ေဒၚဝတီႏြယ္ရဲ႕ေဘးဘက္ခံုမွာ ေန႔သစ္ဝင္ထိုင္ၿပီး

"ညက Earth သူ႔အခန္းမွာအိပ္တာလား။"

"အင္း၊ မနက္မလင္းခင္ အေမတစ္ေရးႏိုးထၾကည့္ေတာ့ သူ႔အခန္းတံခါးက ပိတ္ထားတုန္းပဲ။"

"ေနာက္မွေျပာင္းအိပ္တာေနမွာပါ။ သိပ္လည္းစိတ္မပူပါနဲ႔။"

"ခုနက သူ႔ပံုစံကိုျမင္လား။ သားအခန္းထဲ သူေရာက္ေနတာကို သူ႔ဘာသာအံ့ဩေနတာ။"

"အိပ္ရာႏိုးခါစမို႔ ဇေဝဇဝါျဖစ္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ ေမေမႀကီးရယ္။"

"ဟိုေန႔ကလည္း အေပၚထပ္ဧည့္ခန္းမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ။"

"ကၽြန္ေတာ္ သတိထားၾကည့္လိုက္ပါ့မယ္။ သိပ္စိတ္မပူပါနဲ႔ေနာ္။"

တစ္ေန႔ညကလည္း ကမ႓ာက ေန႔သစ္အခန္းမွာလာအိပ္ရင္း ထထြက္သြားတာကို ေန႔သစ္သိလိုက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာအထိျပန္ဝင္မလာလို႔ ေန႔သစ္လိုက္ရွာေတာ့ ထမင္းစားပြဲေပၚ ေခါင္းေမွာက္အိပ္ေနေၾကာင္း ေဒၚဝတီႏြယ္ကို ေန႔သစ္ေျပာမျပျဖစ္ပါ။

■■■

ႏွစ္လနီးပါးၾကာတဲ့အထိ ျပန္မလာႏိုင္ေသးတဲ့ကမ႓ာက ဒီမနက္ေတာ့ သခင့္ဆီဖုန္းဆက္ၿပီးေျပာတယ္။

"အရမ္းလြမ္းေနၿပီမို႔ ျပန္လာေတာ့မွာ။"

"အျမဲဖုန္းဆက္ေနၿပီးေတာ့ အပိုေတြမေျပာစမ္းနဲ႔။ မင္းမိဘနဲ႔သာ အဆင္ေျပေအာင္ေန။"

ေရာက္တတ္ရာရာေတြ အခ်ိန္ဆြဲၿပီး ေပါက္ကရေတြေျပာေနတဲ့ ကမ႓ာ့ဖုန္းကို သခင္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ဘာမွလည္း ကိစၥအေထြအထူးရွိတာမဟုတ္ဘဲ စကားေၾကာရွည္လြန္းတဲ့ကမ႓ာက တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုေတာ့ ေျပာစရာမျပတ္။

■

"ေဟ့ေကာင္၊ ငါ ဒီမွာ။"

ေနေရာင္ဝါက လက္လွမ္းျပလို႔ သူရွိရာဝိုင္းဆီ သခင္သြားလိုက္ေတာ့

"ေခၚရလြယ္လိုက္တာ။ ေယာက္်ားမရွိကတည္းက အရင္လိုအိမ္မကပ္ေတာ့ဘူးေပါ့။"

"ငါ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ထြက္လာတာပါ။ မင္းဖုန္းဆက္ေတာ့ ငါအျပင္ေရာက္ေနၿပီမို႔ လာလိုက္တာေလ။ ဘာလဲ၊ ထျပန္လိုက္ရမလား။"

"No, no. စိတ္မေကာက္ပါနဲ႔။ ေခ်ာ့မယ့္လူလည္း ဒီမွာမရွိဘူး။"

"ဒါပဲေျပာေနေတာ့မွာလား။"

"မေျပာေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေမးစရာရွိတယ္။"

"အင္း"

"မင္း လိုက္မသြားဘူးလား။"

"လခြမ္းပဲ။ ဒီဘူတာပဲ ျပန္ဆိုက္ေနတာ။"

"အခု သူသြားတာၾကာၿပီမလား။"

"ႏွစ္လေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတာကြာ။ ေဟ့ေကာင္၊ စားစရာရွိတာစား။ စပ္စုလိုက္တာ အရမ္းပဲ။"

လာခ်ေပးတဲ့အစားအေသာက္ေတြဆီ ႏွစ္ေယာက္သား အာရံုေျပာင္းသြားၾကပါေတာ့တယ္။

.

"See you, man."

"See ya."

ေနေရာင္ဝါနဲ႔အတူ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ကားပါကင္မွာလမ္းခြဲၾကၿပီး သခင္ကားေမာင္းထြက္လာခဲ့တယ္။ ေမာင္းလာရင္းမွာ လူကေခါင္းမၾကည္ျဖစ္လာလို႔ ထိန္းေမာင္းေနရင္းကေန မရေတာ့တဲ့အဆံုး လမ္းေဘးခ်ရပ္ၿပီး ေရသန္႔ဘူးထဲကေရကို ေမာ့ေသာက္လိုက္ေပမဲ့ မ်က္ခြံေတြက အရမ္းေလးလာၿပီးေနာက္မွာ ဘာဆိုဘာမွ သခင္မသိေတာ့ပါ။

■■■ Part (53) ဆက္ရန္ ■■■


ကမ္ဘာ့စကားက အမှန်ပင်။ မြန်မာနိုင်ငံကိုပြန်လာကတည်းက လုံးဝပြန်ဖွင့်မကြည့်တော့တဲ့ သခင့်ရဲ့ Facebook account ကို ဖွင့်ကြည့်မိတော့ ဝင်ထားတဲ့စာတွေကမနည်း။ ဒီအတိုင်းဆို Instagram မှာပါ စာပြန်စရာတွေထပ်နေတော့မှာမို့ ခေါင်းခြောက်လာတဲ့အချိန်မှ Gmail ထဲအထိပါ notification တွေက တစ်တောင်တောင်။ အလုပ်နဲ့ပတ်သက်သမျှကို လက်စဖြတ်ခဲ့ပြီမို့ mail ဝင်စရာမရှိတာကို ဘာတွေများလဲလို့ ဝင်ကြည့်မိတော့ Dark Red ဆိုတဲ့နာမည်ကြောင့် အတွေးတွေကပိုများသွားရပြီ။

ဒါက ကမ္ဘာနဲ့သခင်မတွေ့ခင်ကတည်းက သခင့်ကို mail လာပို့ဖူးတဲ့လူ။ တစ်ကြောင်းပဲပါတဲ့စာတစ်စောင်စီကို နေ့တိုင်းပို့လာတဲ့ အဲဒီလူရဲ့စာကို သခင် reply မပြန်ဘဲထားတာ တစ်ပတ်ပြည့်တော့ သူပို့ခဲ့တာက ကဗျာတစ်ပုဒ်လိုလိုနဲ့ အထီးကျန်နေတဲ့လူတစ်ယောက်အကြောင်း ရေးထားခဲ့တာမို့ သခင်စိတ်ဝင်စားမိခဲ့တာ။ နောက်ဆုံးစာမှာက The End လို့ပါတာကြောင့် သူ့စာကအဆုံးသတ်ပြီလို့သိရလို့ သခင်စာပြန်ခဲ့ဖူးတယ်။ ရေးထားတာ ဖတ်လို့ကောင်းတဲ့အကြောင်းပေါ့။ ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြန်ပြောတဲ့စာက မြန်မာလိုဖြစ်နေတာကြောင့် သခင်က အဲဒီလူကို စာပို့ရတဲ့ရည်ရွယ်ချက်မေးတော့ You're not alone ဆိုတဲ့ စာလုံးသုံးလုံးသာ ပြန်လာခဲ့ပြီး နောက်ထပ်ပေါ်မလာတော့တဲ့လူ။

နှစ်တွေခြားသွားပြီးမှ ဒီလူက ဘာပို့ပြန်သလဲလို့ သခင်ကြည့်မိတော့ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ရက်ကမှပို့ထားတာကို သိလိုက်ရတယ်။ Catching loneliness ဆိုတဲ့စာသားနဲ့ အက်ကြောင်းပေါ်နေတဲ့ဝိုင်ခွက်လေးထဲ ဝိုင်နီနီတွေထည့်ထားပြီး အက်ကြောင်းကနေစိမ့်ထွက်နေတဲ့ အနီရောင်စီးကြောင်းလေးက ခွက်အောက်ခြေအထိစီးကျနေတဲ့ပုံတစ်ပုံ။ အမြဲတမ်း ပဟေဠိတွေနဲ့မို့ လစ်လျူရှုလိုက်ပြီး Facebook နဲ့ Instagram မှာ စာတွေပြန်နေလိုက်တာ နှစ်နာရီလောက်ကို ကြာသွားရတယ်။ ဘရဏီနဲ့ကတော့ တည့်တည့်တိုးလို့ မေတ္တာပို့သမျှတွေကို ထိုင်ရယ်လိုက်ရပါသေးတယ်။
နေ့သစ်ဆီကစာတွေလည်း မနည်းပါ။

'ဟင်း ... ညောင်းလိုက်တာ။ အခုမှပြီးတော့တယ်။'

ဖုန်းကိုချထားလိုက်ပြီး ခုတင်ပေါ်မှောက်အိပ်ပစ်လိုက်တဲ့အချိန် ဖုန်းကအသံထွက်လာပြန်ပါတယ်။ ယူကြည့်မိတော့ Koa.

ခင်ဗျားသိဖို့လိုတဲ့ အကြောင်းအရာတစ်ခုကို ကျွန်တော်ပြောပြချင်လို့။

ပြောပါ။

Boss က ခင်ဗျားတို့ ဘာလို့ပြန်သွားလဲဆိုတာကို သိတယ်။ အခု Earth ကို မပြန်ရဘူးပြောတော့ ပြဿနာတက်ကြတယ်။ အခြေအတင်ဖြစ်ကြပြီး နောက်ဆုံးအခြေအနေက ခင်ဗျားပြန်လာရင် လက်ခံပေးမယ်၊ Earth ပြန်ဖို့တော့ မတွေးပါနဲ့တဲ့။ ပြဿနာတွေကို Earth ကတော့ ခင်ဗျားကိုပေးသိမယ်မထင်ဘူး။ သူဌေးကတော်ကတော့ သားပြန်လာလို့ ဝမ်းသာနေတယ်။ ခင်ဗျားသိသင့်တယ်ထင်လို့ လာပြောတာပါ။

ကောင်းပါပြီ။

Koa က ဘာရည်ရွယ်ချက်နဲ့ ဒါတွေပြောလာတယ်ဆိုတာကို သခင်သဘောပေါက်မိပါရဲ့။ ကမ္ဘာတစ်ယောက် ပြန်မလာနိုင်သေးကြောင်းကို သိဖို့ရယ်၊ ကမ္ဘာ့အသိုင်းအဝိုင်းဘက်က သခင့်ကိုမကြည်ဖြူတော့ဘူးဆိုတာကို သိစေချင်တာရယ်အပြင် သခင့်ဘက်ကအခြေအနေကို သိချင်တာလည်း ပါကောင်းပါနိုင်လို့ ကောင်းပါပြီဆိုတဲ့စကားတစ်ခွန်းပဲ သခင်ပြန်ပြောခဲ့တာ။

'ငါ့ဘက်က အဲဒီကိုလိုက်ခဲ့ဖို့ဆိုတာ ...'

■

"Earth, အစ်ကိုရာဇက သူ့အကောင့်တွေ ပြန်သုံးထားတယ်။"

စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ နေ့သစ်အခန်းထဲလာအိပ်နေတဲ့ ကမ္ဘာ့ကို နေ့သစ်ကသတင်းပေးတော့ ကမ္ဘာလူးလဲထလာပြီး

"အခုရှိလား။"

"မရှိဘူး။"

"ဪ"

"Earth ဘာလုပ်မှာလဲ။"

"ပြန်မှာပေါ့။"

"ဟင်၊ ပြန်လို့မလွယ်ဘူးဆို။"

"ခဏနေနေတာပါ။ သခင့်ဆီမပြန်လို့ ငါက ဒီမှာဘာလုပ်ရမှာလဲ။"

"အစ်ကိုရာဇကို အကျိုးအကြောင်းသေချာရှင်းပြပြီး ဒီခေါ်လို့မရဘူးလား။"

'သခင့်ကို ဒီကိုပြန်ခေါ်ဖို့ဆိုတာ ... ဟား ...'

"မင်းစဉ်းစားပေါ့။ ဒီပုံစံနဲ့ သခင်က ဒီမှာနေရင် ဘယ်လိုဖြစ်မလဲ။"

"စိတ်ညစ်ရမှာနော်။"

ကမ္ဘာ့အနေနဲ့ သခင်စိတ်ဆင်းရဲမှာကို မဖြစ်စေချင်ပါ။ အရင်က အမေတစ်ယောက်ကပဲ သဘောမတူတာမို့ သခင့်ဘက်က အတတ်နိုင်ဆုံးသည်းခံပေးခဲ့တာ။ ပြီးတော့ အဲဒီတုန်းကလည်း သခင်က သူ့အကြံအစည်နဲ့သူ။ အခုဆို Sun ကလည်း အရင်လိုမဟုတ်တော့ဘူး။ အရင်လို ကမ္ဘာတို့ဘက်ကကူပြောမပေးတော့ဘူး။ ကမ္ဘာ့ကိုတောင် လေသံပြတ်ပြတ်နဲ့ ဖုန်းဆက်ပြောတယ်။

"မာမီက မင်းကို သိပ်စိတ်ပူနေသလို ဒယ်ဒီကလည်း ဖွင့်မပြောပေမဲ့ မင်းကိုသိပ်အားကိုးတာ မင်းသိရဲ့သားနဲ့။"

အရင်လိုမဟုတ်တော့တဲ့ ကမ္ဘာ့အသိုင်းအဝိုင်းက သခင့်ကိုဝိုင်းငြိုငြင်နေတဲ့အထဲ သခင်ဒီကိုပြန်လာဖို့ ကမ္ဘာမပြောနိုင်ဘူး။ သခင့်မာနကို ကမ္ဘာအသိဆုံးမို့ ဒီပြဿနာတွေကိုလည်း သခင့်ကိုမသိစေချင်ဘူး။ ကမ္ဘာလုပ်ရမှာ တစ်ခုပဲရှိတယ်။ အိမ်နဲ့သေချာညှိမရရင် မရရတဲ့နည်းနဲ့ သခင့်ဆီပြန်ဖို့ပါပဲ။ အခုကတော့ အကုန်သိမ်းခံထားရလို့ passport အပြင် ဘာစာရွက်စာတမ်းမှ မရှိတော့ဘူး။ အိတ်ထဲမှာတောင် ပိုက်ဆံတစ်ရွက်၊ ကတ်တစ်ကတ်မှမရှိတော့ပါ။
အိမ်မှာလည်း အမေလုပ်သူက နည်းအမျိုးမျိုးနဲ့ လှည့်ပတ်တားနေလို့ အပြင်တောင်ထွက်ရခက်နေပြီ။ အပြင်ရောက်တာနဲ့ Earth လိုလူက နိုင်ငံကူးဖို့ဆိုတာ မခက်ဘူးမဟုတ်လား။

"ဟူး ... Ronan နဲ့တွေ့ဖို့တောင် မလွယ်ဘူးဖြစ်နေတယ်။"

"ဟိုလေ၊ ကျွန်တော် နည်းနည်းပြောချင်တယ်။"

ပြောဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့ ကမ္ဘာကြည့်လိုက်တော့ နေ့သစ်က

"မေမေကြီးစိတ်ချမ်းသာအောင် နေပေးလိုက်ပါဦးလား။"

"အေးပါ။ ငါသိပါတယ် သားလိမ္မာလေးရယ်။"

"သိရင်လည်း ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်ဗျာ။ ကျွန်တော့်ကို လာမရှုပ်နဲ့။"

"မပြန်ဘူး။ မကျေနပ်ရင် မင်း ငါ့အခန်းထဲပြောင်းနေလိုက်။"

"ကျွန်တော့်ဘာသာ ဒီမှာသာသာယာယာနေတာကို အလကားမနာလိုနေတာ။"

"သိရင် ဘာလို့လာပြောနေသေးလဲ။"

ဘုဆတ်ဆတ်ပြောပြီး ဖုန်းကိုဘေးချလို့ ခုတင်ပေါ်ပြန်လှဲအိပ်သွားတဲ့ကမ္ဘာ့ကို ခေါင်းခါကြည့်နေပြီးမှ နေ့သစ်ငြိမ်သွားပြီး သက်ပြင်းပါချမိပါရဲ့။ ဘာလို့များ သခင်နဲ့ကမ္ဘာရဲ့တွေ့ဆုံခြင်းက လှလှပပမဖြစ်ခဲ့သလဲလို့ နေ့သစ်တွေးနေမိတာပါပဲ။
ကမ္ဘာ့ဘေးမှာတော့ မှောက်လျက်ဖြစ်နေတဲ့ဖုန်းရဲ့ ကာဗာအနက်လေးပေါ်မှာ black & white suit ပေါ် necktie အနက်နဲ့ပုံလေးက ထင်းလို့။

"အိပ်ရာခင်းအထူ ခင်းလိုက်တော့မယ်နော်။"

ကမ္ဘာ ဒီမှာပဲ လာကပ်အိပ်နေတော့မှာကို အတည်ပြုတဲ့အနေနဲ့ နေ့သစ်မေးလိုက်တာပါ။ တစ်ယောက်အိပ်ခုတင်ပဲရှိတာမို့ ကမ္ဘာလာအိပ်မယ်ဆိုရင် နေ့သစ်အတွက်က အခန်းတစ်ဖက်ကနံရံနဲ့ကပ်ပြီး အိပ်ရာအသစ်လုပ်ရပါတော့မယ်။

"အင်း"

ခေါင်းအုံးထဲမျက်နှာအပ်ထားတဲ့ကမ္ဘာက ဖြေတော့ နေ့သစ်ကလည်း ရွဲ့တယ်။

"ကျေးဇူးပဲ။"

■■■

သခင့်အတွက်တစ်နေ့တာက အရင်နေ့တွေလို ပုံမှန်အတိုင်း။
ပုံမှန်မဟုတ်တာတွေက ...

"ဟုတ် ဦးနိုင်၊ ကျွန်တော်အဆင်ပြေတယ်။"

"............"

"ပြန်လာရင် ဖုန်းဆက်ခိုင်းလိုက်ပါ့မယ်။ ဦးနိုင် ကျန်းမာအောင်နေနော်။"

"............"

"ဟုတ်ကဲ့ပါ။"

Call end နှိပ်ပြီးတဲ့ဖုန်းကို သခင် ခဏလေးငေးကြည့်နေမိတယ်။
ဖုန်းဆက်လာတဲ့ဦးနိုင်က မြေကမ္ဘာပြန်သွားတဲ့ကိစ္စကို သိပြီးတဲ့နောက် ဒုတိယအကြိမ်ဖုန်းဆက်ခြင်းပါပဲ။ သူ့အမေသက်သာရဲ့လားကနေ အစပြုပြီး လိုက်မသွားဘူးလား၊ တစ်ယောက်တည်းနေရတာ အဆင်ပြေရဲ့လားအဆုံး မေးနေတော့တာ။ ရာဇသခင်က တစ်ယောက်တည်းမနေတတ်စရာအကြောင်း ဘယ်တုန်းကမှမရှိတာကို ဦးနိုင်မသိတဲ့အတိုင်းပဲ။ ဦးနိုင်က တော်တော်နဲ့ပြန်မလာဖြစ်သေးတာကြောင့် ကမ္ဘာပြန်လာရင် အတူတူလာလည်ဖို့ကိုလည်း မှာနေသေးတာ။ လူကြီးကို အခြေအနေတွေအကုန် ပေးသိဖို့လည်းမဖြစ်တာကြောင့် အလိုက်သင့်လေးဖြေလိုက်မိတယ်။

"နောက်မှ သေချာရှင်းပြပါ့မယ် ဦးနိုင်။"

စားလက်စထမင်းကြော်ကို ဆက်စားရင်းက ရှေ့မှာချထားတဲ့ ကော်ဖီခွက်အဖြူရောင်လေးဆီ လက်လှမ်းမိတယ်။ စင်ပေါ်မှာတော့ အရင်လို အပြာရောင်ခွက်လေးနှစ်ခွက် ရှိမနေတော့ပါ။

.

Graphic designer အလုပ်ကလည်း အဆက်အသွယ်တွေရလာပြီး တခြားသီးသန့်အပ်တဲ့အလုပ်တွေ ထပ်ရလာတာကြောင့် အလုပ်တွေကရှုပ်လာတယ်။ အရင်ကတော့ သူများအလုပ်မှာဝင်တာမို့ client က ကိုယ်နဲ့တိုက်ရိုက်တွေ့တာမဟုတ်လို့ အိမ်မှာအနေများပေမဲ့ အခုကတော့ ချိန်းထားတဲ့ client နဲ့ ထွက်တွေ့ရပါဦးမယ်။ ကားဆီဖြည့်ဖို့ရှိသေးတာကြောင့် ချိန်းထားတဲ့အချိန်ထက်စောပြီးထွက်ဖို့ ဂိုဒေါင်ဆီ သခင်ရောက်လာတော့ ခပ်ကျယ်ကျယ်ဂိုထောင်ရဲ့ထောင့်မှာ ဆိုင်ကယ်အနက်လေးကနေရာယူလို့။ သေတ္တာတစ်ခုထဲကိုမွှေလိုက်ပြီး အုပ်စရာအစတစ်ခုထုတ်ယူလို့ ဆိုင်ကယ်ကိုအုပ်ထားလိုက်မိတယ်။ မြင်နေရရင်အဆင်မပြေတာမျိုးတော့ မဟုတ်ပါ။

"ဒါဆို ဖုန်တက်စရာအကြောင်း မရှိတော့ဘူး။"

ထွက်လာခဲ့ပြီး ဆီဆိုင်မှာလူရှင်းနေလို့ အချိန်သိပ်မကြာလိုက်။ ချိန်းထားတဲ့ဆိုင်ကိုစောရောက်နေလို့ မဝင်သေးဘဲ ဆိုင်နဲ့ကပ်လျက်က ဖုန်းဆိုင်ထဲကိုဝင်လိုက်ပြီး

"ဖုန်းကာဗာလေး တစ်ချက်ကြည့်ချင်လို့ပါ။"

ခဏနေတော့ သခင့်ရဲ့ ဖုန်းကာဗာအနက်လေးနေရာမှာ အညိုရောင်ကာဗာလေးတစ်ခုက အစားထိုးနေရာယူသွားခဲ့ပြီ။ အဖြူအနက်ဝတ်စုံပေါ် ဖဲပြားအနက်ရောင်လည်စည်းလေး တပ်ထားတဲ့ပုံပါတဲ့ အရင်ကာဗာလေးကတော့ သခင်ထပ်ဝယ်လာတဲ့ bluetooth earbuds ကို ထည့်ပေးလိုက်တဲ့အိတ်ထဲမှာ ချောင်ထိုးခံလိုက်ရတာ တစ်စုံတစ်ယောက်များသိခဲ့ရင် ...။

.

အိမ်သော့ဖွင့်ပြီး ဝင်လာလိုက်တော့ တံခါးရွက်နောက်ကနံရံမှာ သော့တစ်ချောင်းကချိတ်လျက်သား။ တစ်ယောက်တည်း သော့နှစ်ချောင်းကိုင်ရအောင် ရူးနေတာလည်းမဟုတ်တာကြောင့် သခင့်လက်ထဲကိုင်ထားမိတဲ့သော့ကို အိပ်ခန်းထဲရောက်တာနဲ့ အံဆွဲထဲထည့်ထားလိုက်မိတော့တယ်။ အရင်လိုပဲ နံရံကသော့ကိုယူသွားရင် ရပြီမဟုတ်လား။

ွဝင်လာတုန်းက ဖိနပ်စင်မှာတွေ့မိခဲ့တဲ့ ကတ္တီပါဖိနပ်တစ်ရံကလည်း သခင်စီးနေကျဆိုဒ်မဟုတ်တာ ကိုယ်တိုင်သာအသိဆုံး။

"ဒီအလုပ်ပြောင်းမှပဲ အဝတ်အစားကို ပြန်ဂရုစိုက်ရတယ်။ အရင်က ဆိုင်နှစ်ဆိုင်ပတ်ပြေးနေတုန်းက နေချင်သလိုနေတာ အကျင့်တောင်ပါနေပြီကို။"

ဒီလိုစကားတွေ ပွစိပွစိပြောဖူးတဲ့ ဖိနပ်ပိုင်ရှင်ကတော့ အဝေးတစ်နေရာမှာပေါ့။

.

သခင့်အခန်းဗီရိုပေါ်က ထင်းရှူးသေတ္တာလေးထဲမှာတော့ ဒီကိုပြန်ရောက်ခါစကလို ငွေစက္ကူတွေရှိမနေတော့ဘဲ ဘဏ်စာအုပ်တစ်အုပ် အစားထိုးရောက်နေတာကိုလည်း ဘယ်သူမှသိမယ်မထင်ပါ။

■■■

"တစ်လကြာပြီ ဒယ်ဒီ။ ကျွန်တော်ငြိမ်နေတာ တစ်လဆို တော်ရောပေါ့။"

"မင်းအမေ လတွေချီပြီး ငြိမ်နေရာကနေ ပြန်ပြီးလန်းဆန်းလာတာ တစ်လပဲရှိသေးတာ။"

ကမ္ဘာ ရုတ်တရက် စကားတွေပျောက်ဆုံးသွားရတယ်။

"ကျွန်တော်က အကြာကြီးပျောက်သွားတော့မှာမှ မဟုတ်တာပဲ။"

"မင်းက ဘယ်သူ့အတွက် အာမခံနေတာလဲ။ ငါသိသိကြီးနဲ့ ငြိမ်နေပေးခဲ့တာ ငါ့သားကိုက သောက်ရူးထနေလို့လေ။ အခုအချိန်မှာတော့ ငါကထိုင်ကြည့်နေမယ်ထင်လို့လား။"

"ကျွန်တော်ကရော အကြာကြီးငြိမ်နေမယ်ထင်လား။"

"သိပ်တော်တဲ့သားပဲ။"

"ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်။ ကျွန်တော် အမေ့ကိုလည်း စိတ်မဆင်းရဲရအောင် သေချာရှင်းပြမှာပါ။ အရင်တစ်ခေါက်ကလိုလည်း အကြာကြီးမနေပါဘူး။"

"ငါ စကားအကုန်ပြောပြီးသား။ ငါ့ဘက်က လူတိုးလာတာကို သည်းခံပေးမယ်။ ငါ့မိသားစုဝင်ကိုတော့ အလျော့မခံနိုင်ဘူး။"

"ဒယ်ဒီ၊ ကျွန်တော် ခဏပဲပြန်မှာပါ။"

"မင်းမှာ ယောက်ျားမာနတွေ ဘယ်ပျောက်ကုန်ပြီလဲ။ မင်းက ga... မင်းကွာ ..."

"ဟုတ်တယ်၊ ကျွန်တော်က gay ပဲ။ ဒယ်ဒီက ပြောမထွက်ဘူးလား။ အဲဒီမာနဆိုတာတွေကို အမေနဲ့ပတ်သက်ရင် ဒယ်ဒီရောခံစားရဖူးလို့လား။ ဒယ်ဒီကိုယ်ချင်းစာကြည့်ပေါ့။ အဲဒါက gay ဖြစ်တာမဖြစ်တာနဲ့ မဆိုင်ဘူးဆိုတာ ဒယ်ဒီတွေးကြည့်ရင် သိမှာပါ။"

"ငါ့ကို empathy အကြောင်းလာပြောနေတာလား Angus? ဒါဆို ငါကလည်း ငါမပြောဘူးလို့ဆုံးဖြတ်ထားတဲ့စကားကို ပြောရမှာပေါ့။ မင်းမိဘနေရာရောက်မှ ခံစားဖူးလိမ့်မယ်။ ကိုယ့်တစ်သက်လုံး သူများထက်မနိမ့်ကျရအောင် ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ပျိုးထောင်ခဲ့ရတဲ့ ကိုယ့်သားသမီးကို တခြားလူကနင်းခြေနေတာ ဘယ်မိဘကကြည့်ရက်နိုင်သလဲလို့ မင်းမိဘဖြစ်လာတဲ့အခါမှ သိလိမ့်မယ် Angus. အခုကတော့ ငါဘာမှမပြောချင်တော့ဘူး။"

ပြောပြီး ထိုင်ရာကနေထထွက်သွားတဲ့ အဖေဖြစ်သူရဲ့ နောက်ကျောကိုလိုက်ကြည့်ရင်း ကမ္ဘာ့ပါးပေါ် မျက်ရည်တစ်စက်ကပေါက်ခနဲ။

"ကျွန်တော်က ဘာတာဝန်မှမကျေတဲ့သားမို့ တကယ်အားနာရပါတယ် ဒယ်ဒီ။ ကျွန်တော့်နှလုံးသားကို ကျွန်တော်မလွန်ဆန်နိုင်လို့ အနူးအညွတ်တောင်းပန်ပါတယ်။"

.

"Earth, မဖြစ်ဘူးနော်။ မေမေကြီးနောက်တစ်ခါလဲရင် မလွယ်ဘူးဗျ။"

"ဘာလဲ၊ ငါက ဟိုကိုပြန်မယ်ပြောမိလို့လား။"

"အခု Ronan နဲ့ချိန်းထားတာမဟုတ်လား။"

"ဘယ် Ronan လဲ။"

"ခုနက စာပို့နေတာလေ။ အဲဒါ သူနဲ့မဟုတ်ဘူးလား။"

"ပေါက်ကရ။"

.

"သား၊ သားငယ်။ ထတော့လေ။ မနက်စာတောင် တော်တော်နောက်ကျနေပြီ။"

ကမ္ဘာ့အခန်းတံခါးကိုခေါက်ပြီး ခေါ်နေတဲ့ ဒေါ်ဝတီနွယ်ကို အထဲကတုံ့ပြန်မလာ။

"သားငယ်"

တံခါးကိုဖွင့်လိုက်တော့ ပွင့်သွားတာမို့ ဒေါ်ဝတီနွယ် အတွေးများသွားရတယ်။ သူ့သားငယ်က အခန်းတံခါးသော့မပိတ်ဘဲ အိပ်တတ်တဲ့လူမဟုတ်။

"အမေ ဝင်လာပြီနော်။"

စကားနဲ့အတူ ဒေါ်ဝတီနွယ်က ကမ္ဘာ့အခန်းထဲရောက်သွားပေမဲ့ ခုတင်ပေါ်မှာ ပွနေတဲ့အိပ်ရာကလွဲပြီး လူနဲ့တူတာမရှိ။ ရေချိုးခန်းတံခါးဆီ အပြေးအလွှားသွားပြီး ဖွင့်ကြည့်မိတော့လည်း လူမရှိပါ။ ဝရန်တာမှာလည်း လူရိပ်တောင်မတွေ့ရ။ အခန်းထဲကနေ ဒေါ်ဝတီနွယ်ပြန်ထွက်လာခဲ့ပြီး နေ့သစ်ရဲ့အခန်းဘက်ကူးဖို့ ပြင်နေတဲ့အချိန် အပြင်ကပြန်လာတဲ့နေ့သစ်က

"ဘာဖြစ်လို့လဲ မေမေကြီး။"

"Earth, သူ့အခန်းထဲမှာမရှိဘူး။ အဲဒါ သားရဲ့အခန်းထဲများ ရောက်နေမလားလို့။"

ညက အလုပ်ကိစ္စနဲ့အပြင်မှာအိပ်ပြီး အခုမှအိမ်ပြန်လာတဲ့ နေ့သစ်က

"ဪ၊ ရှိမှာပါ။ စိတ်မပူပါနဲ့ မေမေကြီးရဲ့။"

နှစ်ယောက်အတူ နေ့သစ်အခန်းဆီကိုလာခဲ့ကြတော့ အခန်းက အထဲကနေသော့ပိတ်ထားလို့ ဖွင့်မရ။

"ဒီကိုလာအိပ်နေတာပဲ။ Earth ရေ၊ Earth? ထတော့လေ၊ တံခါးဖွင့်ဦး။ ဒီမှာ မေမေကြီးက Earth ပျောက်လို့ စိတ်ပူနေတာ။ ထဦးလို့။"

တံခါးကိုထုပြီး နေ့သစ်ကနှိုးနေပေမဲ့ ဒေါ်ဝတီနွယ်ကတော့ အခန်းတံခါးကိုကြည့်ရင်း တစ်ခုခုကိုတွေးနေပုံပါပဲ။

"Earth ရေ ..."

ချောက်ခနဲ သော့ဖွင့်သံနဲ့အတူ တံခါးပွင့်သွားပြီး အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ကမ္ဘာက ခေါင်းစုတ်ဖွားနဲ့။

"ဘာဖြစ်လို့လဲ။ ဝှား ....."

"Earth က ကိုယ့်အခန်းထဲကိုယ်မအိပ်ဘဲ ဒီရောက်နေတာကိုး။"

"ငါက ဘယ်ကို ... အမ် ... ဒီကိုရောက်နေတာလား။"

တော်တော်လေး အံ့ဩသွားတဲ့ပုံစံကို ကမ္ဘာပြန်ထိန်းလိုက်ပြီး

"ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ အမေ။"

"ဪ၊ အင်း၊ နောက်ကျနေပြီလေ။ မနက်စာနဲ့နေ့လယ်စာ ပေါင်းစားမှာလား ကိုယ်တော်လေး။"

"အဟီး၊ မျက်နှာသစ်လိုက်ဦးမယ်။"

ကမ္ဘာကလည်း ရေချိုးခန်းဘက်ဦးလှည့်သွားသလို ဒေါ်ဝတီနွယ်ကလည်း ဧည့်ခန်းဆီကို ခပ်လေးလေးလှမ်းလာခဲ့တယ်။ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်လိုက်တဲ့ ဒေါ်ဝတီနွယ်ရဲ့ဘေးဘက်ခုံမှာ နေ့သစ်ဝင်ထိုင်ပြီး

"ညက Earth သူ့အခန်းမှာအိပ်တာလား။"

"အင်း၊ မနက်မလင်းခင် အမေတစ်ရေးနိုးထကြည့်တော့ သူ့အခန်းတံခါးက ပိတ်ထားတုန်းပဲ။"

"နောက်မှပြောင်းအိပ်တာနေမှာပါ။ သိပ်လည်းစိတ်မပူပါနဲ့။"

"ခုနက သူ့ပုံစံကိုမြင်လား။ သားအခန်းထဲ သူရောက်နေတာကို သူ့ဘာသာအံ့ဩနေတာ။"

"အိပ်ရာနိုးခါစမို့ ဇဝေဇဝါဖြစ်တာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ် မေမေကြီးရယ်။"

"ဟိုနေ့ကလည်း အပေါ်ထပ်ဧည့်ခန်းမှာ အိပ်ပျော်နေတာ။"

"ကျွန်တော် သတိထားကြည့်လိုက်ပါ့မယ်။ သိပ်စိတ်မပူပါနဲ့နော်။"

တစ်နေ့ညကလည်း ကမ္ဘာက နေ့သစ်အခန်းမှာလာအိပ်ရင်း ထထွက်သွားတာကို နေ့သစ်သိလိုက်ပြီး တော်တော်ကြာအထိပြန်ဝင်မလာလို့ နေ့သစ်လိုက်ရှာတော့ ထမင်းစားပွဲပေါ် ခေါင်းမှောက်အိပ်နေကြောင်း ဒေါ်ဝတီနွယ်ကို နေ့သစ်ပြောမပြဖြစ်ပါ။

■■■

နှစ်လနီးပါးကြာတဲ့အထိ ပြန်မလာနိုင်သေးတဲ့ကမ္ဘာက ဒီမနက်တော့ သခင့်ဆီဖုန်းဆက်ပြီးပြောတယ်။

"အရမ်းလွမ်းနေပြီမို့ ပြန်လာတော့မှာ။"

"အမြဲဖုန်းဆက်နေပြီးတော့ အပိုတွေမပြောစမ်းနဲ့။ မင်းမိဘနဲ့သာ အဆင်ပြေအောင်နေ။"

ရောက်တတ်ရာရာတွေ အချိန်ဆွဲပြီး ပေါက်ကရတွေပြောနေတဲ့ ကမ္ဘာ့ဖုန်းကို သခင်ချပစ်လိုက်တယ်။ ဘာမှလည်း ကိစ္စအထွေအထူးရှိတာမဟုတ်ဘဲ စကားကြောရှည်လွန်းတဲ့ကမ္ဘာက တစ်ခုမဟုတ်တစ်ခုတော့ ပြောစရာမပြတ်။

■

"ဟေ့ကောင်၊ ငါ ဒီမှာ။"

နေရောင်ဝါက လက်လှမ်းပြလို့ သူရှိရာဝိုင်းဆီ သခင်သွားလိုက်တော့

"ခေါ်ရလွယ်လိုက်တာ။ ယောက်ျားမရှိကတည်းက အရင်လိုအိမ်မကပ်တော့ဘူးပေါ့။"

"ငါ အလုပ်ကိစ္စနဲ့ထွက်လာတာပါ။ မင်းဖုန်းဆက်တော့ ငါအပြင်ရောက်နေပြီမို့ လာလိုက်တာလေ။ ဘာလဲ၊ ထပြန်လိုက်ရမလား။"

"No, no. စိတ်မကောက်ပါနဲ့။ ချော့မယ့်လူလည်း ဒီမှာမရှိဘူး။"

"ဒါပဲပြောနေတော့မှာလား။"

"မပြောတော့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ မေးစရာရှိတယ်။"

"အင်း"

"မင်း လိုက်မသွားဘူးလား။"

"လခွမ်းပဲ။ ဒီဘူတာပဲ ပြန်ဆိုက်နေတာ။"

"အခု သူသွားတာကြာပြီမလား။"

"နှစ်လကျော်ပဲ ရှိသေးတာကွာ။ ဟေ့ကောင်၊ စားစရာရှိတာစား။ စပ်စုလိုက်တာ အရမ်းပဲ။"

လာချပေးတဲ့အစားအသောက်တွေဆီ နှစ်ယောက်သား အာရုံပြောင်းသွားကြပါတော့တယ်။

.

"See you, man."

"See ya."

နေရောင်ဝါနဲ့အတူ စားသောက်ပြီးတော့ ကားပါကင်မှာလမ်းခွဲကြပြီး သခင်ကားမောင်းထွက်လာခဲ့တယ်။ မောင်းလာရင်းမှာ လူကခေါင်းမကြည်ဖြစ်လာလို့ ထိန်းမောင်းနေရင်းကနေ မရတော့တဲ့အဆုံး လမ်းဘေးချရပ်ပြီး ရေသန့်ဘူးထဲကရေကို မော့သောက်လိုက်ပေမဲ့ မျက်ခွံတွေက အရမ်းလေးလာပြီးနောက်မှာ ဘာဆိုဘာမှ သခင်မသိတော့ပါ။

■■■ Part (53) ဆက်ရန် ■■■