Chapter (1)
Chapter (2)
Chapter (3)
Chapter (4)
Chapter (5)
Chapter (6)
Chapter (7)
Characterizing
Chapter (8)
Chapter (9)
Chapter (10)
Chapter (11)
Chapter (12)
Chapter (13)
Chapter (14)
Chapter (15)
Chapter (16)
Chapter (17)
Chapter (18)
Chapter (19)
Chapter (20)
Chapter (21)
Chapter (22)
Chapter (23)
Chapter (24)
Chapter (25)
Chapter (26)
Chapter (27)
Chapter (28)
Chapter (29)
Chapter (30)
Chapter (31)
Chapter (32)
Chapter (33)
Chapter (34)
Chapter (35)
Chapter (36)
Chapter (37)
Chapter (38)
Chapter (39)
Chapter (40)
Chapter (41)
Chapter (42)
Chapter (43)
Chapter (44)
Chapter (45)
When they have a baby...
Chapter (46)
Chapter (47)
Chapter (48)
Chapter (49)
Chapter (50)
Chapter (51)
Chapter (52)
Chapter (53)
Chapter (54)
Chapter (55)
Chapter (56)
Chapter (57)
Chapter (58)
Chapter (59)
Chapter (60): Final
Chapter (48)
အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနတဲ့ေျမကမ႓ာ ေရာက္လာေတာ့လည္း အေလာတႀကီးနဲ႔ သူ႔အခန္းထဲဝင္သြားလို႔ ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ အခန္းဝကေန သခင္အကဲခတ္လိုက္ေတာ့ သူ႔အိတ္ေတြကိုဖြၿပီး တစ္ခုခုကိုရွာေနပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ ေဆးတစ္လံုးကိုထုတ္ေသာက္လိုက္တာ ေတြ႕မိၿပီး သခင္ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ ျပန္လာခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။

မနက္လင္းခါနီးမွ သခင့္အခန္းတံခါးကို ခပ္ဖြဖြထုသံေၾကာင့္ သခင္ႏိုးလာခဲ့တယ္။ ညက ကမ႓ာဘာျဖစ္တယ္မသိလို႔ သတိထားၿပီးအိပ္မိတာေၾကာင့္ အသံခပ္တိုးတိုးကိုၾကားတာနဲ႔ ႏိုးသြားခဲ့တာ။
တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ေပၚကိုယိုင္က်လာတဲ့ ေျမကမ႓ာ။

"ဘာျဖစ္တာလဲ။"

"မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ မႏႈိးပါနဲ႔။"

ေျပာၿပီး သခင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုနမ္း႐ႈိက္လာတာ နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း။
တစ္ခုခုသေဘာေပါက္မိခ်ိန္မွာ သခင္က ကမ႓ာ့ပခံုးကိုကိုင္ၿပီး ဆြဲခြာေတာ့

"ခဏ ေပးအိပ္ေနာ္။"

သခင့္ခုတင္ဆီသြားကာ လွဲအိပ္သြားတဲ့ကမ႓ာ့ကို သခင္ရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ တစ္ညလံုး သူဘယ္လိုစခန္းသြားသလဲလို႔ ေတြးေနမိရင္းက US မွာရွိခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးညအေၾကာင္း ျပန္ေတြးမိသြားတဲ့အခါ

"အား ... ငါ ဘာေတြေတြးေနတာလဲ။"

ကမ႓ာ့အနားကိုသြားလိုက္ၿပီး ေစာင္ျခံဳေပးကာ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ေငးေနမိတယ္။ ညကဘာျဖစ္လာလဲလို႔ ရိပ္မိသလိုလိုရွိပါၿပီ။

.

ညက ကမ႓ာေဆးေသာက္ၿပီး အိပ္ခန္းတံခါးပိတ္ကာ လူးလိွမ့္ရင္း အာရံုေျပာင္းဖို႔ႀကိဳးစားတာလည္း အဆင္မေျပ။ သူကံေကာင္းတာက အဂၢါတိုက္တဲ့ ေနာက္ဆံုးအရက္တစ္ခြက္ကို တစ္ဝက္ေလာက္ပဲေသာက္မိတာ။ ေဆးခတ္ထားတယ္လို႔ ရိပ္မိတယ္ဆိုရင္ပဲ တားေနတဲ့ၾကားက အိမ္ကိုရေအာင္ျပန္ၿပီး သူ႔ဆႏၵေတြကိုေလ်ာ့က်ေစမယ့္ ေဆးျပားကို အိတ္ေတြထဲ လွန္ေလွာရွာရပါေသးတယ္။ သူဒီကိုလာခဲ့တုန္းက ယူလာခဲ့တဲ့အိတ္ထဲမွာ ေသခ်ာေပါက္ပါလာမွာ သူသိတယ္။

ဟိုးတစ္ခ်ိန္ လြတ္ခ်င္တိုင္းလြတ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြတုန္းက ေဆးေတြကိုသံုးၿပီးလည္း ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ တစ္ညလံုးေပ်ာ္ခဲ့ဖူးသလို ႀကိဳတင္ၾကံစည္ၿပီး ေဆးခတ္ခံရရင္လည္း ေျဖေဆးအေနနဲ႔သံုးႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ထားခဲ့ဖူးတာေတြက ေဆးေပါင္းစံုပါပဲ။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ သူတို႔ေထာင္ေခ်ာက္တိုင္းကို မိေနခဲ့ေတာ့မွာေပါ့။ အက်င့္ပါသြားတဲ့စိတ္က ေဆးေတြကို ဆက္ၿပီးေဆာင္ထားမိေပမဲ့ US မွာတုန္းက သခင္ ႏႈတ္ဆက္ပြဲမွာ ေဆးမိလာေတာ့ ထုတ္မတိုက္မိပါ။ သူရွိေနတာမို႔ အဲဒီေဆးေတြ မလိုဘူးမဟုတ္လား။

အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကမ႓ာ့အတြက္က သခင့္အေၾကာင္းမေတြးမိဖို႔ အသည္းအသန္ႀကိဳးစားေနရတယ္။ အဲဒီလိုႀကိဳးစားေလ ပိုၿပီးခက္ခဲေလနဲ႔ သူ႔လက္ေတြကိုအလုပ္ေပးရင္း သခင့္နာမည္ထုတ္ညည္းရင္းနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္းကမ႓ာပ်က္ေနရၿပီ။ သခင့္ကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ မေႏွာင့္ယွက္ခ်င္ပါ။ အေကာင္းမျမင္ျဖစ္ေနရတဲ့အထဲ အဆိုးေတြထပ္မျဖစ္ခ်င္ပါ။ ခက္ေနတာက ကိုယ့္လက္ထဲမွာတင္ တင္းမာေနတဲ့အေျခအေနက ေလ်ာ့က်မသြားတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုမွ ဆိုးေနတယ္။

လူးလိွမ့္ရင္း၊ ေျဖေလၽွာ့ရင္း၊ ေရခ်ိဳးခန္းထဲေျပးပီး ေရေတြအၾကာႀကီးခ်ိဳးလိုက္ေသးတယ္။ အိပ္ေဆးေတြေသာက္ေနရင္းက မနက္လင္းခါနီးမွာၿပီးဆံုးၿပီး လူကခပ္ေမ်ာ့ေမ်ာ့။ အိပ္ေဆးအရွိန္နဲ႔ မ်က္စိေတြမဖြင့္ခ်င္။ ေဆးအရွိန္၊ အရက္ေသာက္ထားတဲ့အရွိန္ေတြနဲ႔ လူကပံုက်ခ်င္ေနၿပီ။ တစ္ခြက္လံုးေမာ့မေသာက္မိတာရယ္၊ ေဆးယူလာမိတာရယ္က ကမ႓ာ့အတြက္ကံေကာင္းျခင္း။ ေနာက္ထပ္ကံေကာင္းျခင္းအေနနဲ႔ရယ္၊ သခင့္အေပၚ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့တာရယ္အတြက္ အခုခ်ိန္မွာ သခင့္ေဘးနားအိပ္ပစ္ခ်င္ေနတာ ကမ႓ာမလြန္ဘူးထင္ပါတယ္။

သခင့္အခန္းတံခါးကိုသြားေခါက္၊ သခင့္အသံၾကားခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္လြတ္လက္လြတ္နမ္း႐ႈိက္မိတယ္။

'မရုန္းပါနဲ႔ သခင္ရယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွင္မထုတ္ပါနဲ႔။'

ကမ႓ာ့ဆုေတာင္းျပည့္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေႏြးေႏြးအိအိနဲ႔ စိုစြတ္မႈေလးတစ္ခုကို ေနာက္ဆံုးအသိစိတ္မွာခံစားရၿပီး က်န္တာ ဘာမွမသိေတာ့ပါ။



ကမ႓ာ့အခန္းထဲ သခင္သြားၾကည့္ေတာ့ ရႈပ္ပြလို႔။ ညက ေရခ်ိဳးထားပံုလည္းရၿပီး အဝတ္အစားေတြက ဟိုတစ္စဒီတစ္စ။။ ပြေနတာေတြကိုရွင္းရင္း ညက ကမ႓ာေသာက္တဲ့ေဆးဘူးကို ယူၾကည့္မိတယ္။ သခင့္အေတြးေတြ မွန္ပါရဲ႕။

"မင္း ဘယ္လိုထိန္းႏိုင္ခဲ့တာလဲ။"

ေနာက္ဆက္တြဲေမးခြန္းျဖစ္တဲ့ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လဲဆိုတာကို သခင္ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့ပါ။

.

ေန႔လယ္ခင္းအထိ ကမ႓ာမႏိုးေသး။ ကမ႓ာ့အခန္းထဲကေန သခင္ယူလာတဲ့ဖုန္းက ထျမည္တယ္။ အခုထိနာမည္မွတ္မထားတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ကို သခင္မွတ္မိေနတယ္။ ဖုန္းနံပါတ္ေတြကို ေခါင္းထဲထည့္မွတ္ထားတတ္တာ သခင့္အက်င့္ပဲမဟုတ္လား။ ဆက္တဲ့လူကေတာင္ဆက္ေသးတာ သခင္ကေတာ့ ဖုန္းကိုင္သင့္တယ္လို႔ ေတြးလိုက္ၿပီး

"ဟယ္လို အဂၢါ"

"အစ္ကိုလား။ Earth မႏိုးေသးဘူးလား။ ညကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မာမီ့ကိုဖုန္းဆက္ေျပာထားတယ္။ Earth ဒီတစ္ရက္ေတာ့ အလုပ္တက္ႏိုင္မယ္မထင္ဘူးလို႔။"

"အိပ္ေနတုန္းပဲ ညီေလး။ ႏိုးလာရင္ ဘာေျပာေပးရမလဲ။"

"ရပါတယ္။ ေနာက္မွျပန္ဆက္လိုက္ပါ့မယ္။"

ေနာက္မွဖုန္းျပန္ဆက္မယ့္လူက တစ္နာရီအၾကာမွာ အိမ္ကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။

"ဪ၊ အဂၢါ၊ လာေလ။ ကားမပါဘူးလား။"

"လမ္းထိပ္မွာ ခ်ထားေပးခဲ့ဆိုၿပီး လမ္းေလၽွာက္ဝင္လာတာ။ ကိုယ့္ဘာသာလည္း မေမာင္းႏိုင္ဘူး။"

"ညက မ်ားသြားၾကတယ္ထင္တယ္။"

"ဟုတ္၊ Earth က ခုထိမႏိုးေသးဘူးလား။"

"အင္း၊ မနက္လင္းခါနီးမွ အိပ္သြားတယ္။"

"ဗ်ာ"

"ဘာလို႔လဲ အဂၢါ။"

"ဪ၊ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။"

ကမ႓ာမနက္လင္းခါနီးမွအိပ္တာကို သခင္ဘယ္လိုသိသလဲလို႔ အဂၢါေတြးေနမိတုန္းမွာ

"Earth"

သခင့္အခန္းဘက္ကထြက္လာတဲ့ ကမ႓ာေၾကာင့္ အဂၢါေၾကာင္ၾကည့္ေနမိတယ္။

"ဪ၊ ႏိုးလာၿပီ။ အဂၢါေရာက္ေနတယ္ ေျမကမ႓ာ။ မ်က္ႏွာျမန္ျမန္သစ္လိုက္။"

"အဂၢါ"

"Earth, အဆင္ေျပလား။"

"ခဏ"

ကမ႓ာ ေနာက္ေဖးဘက္ဝင္သြားေတာ့ သခင္က အဂၢါကို

"ဘာစားခဲ့ၿပီးၿပီလဲ။"

"စားခဲ့တယ္။"

"ေသာက္စရာတစ္ခုခုေရာ။"

"ေနပါေစ အစ္ကို။ ရပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။"

အခုအခ်ိန္မွာ အဂၢါေခါင္းထဲ အေတြးေပါင္းစံု။

"သခင္၊ သခင္ေရ။"

ကမ႓ာလွမ္းေအာ္ေခၚေနတာေၾကာင့္

"ခဏေစာင့္ဦး အဂၢါ။"

သခင္ ေနာက္ေဖးဘက္ကိုဝင္သြားေတာ့ အဂၢါ အူေၾကာင္ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိၿပီ။
ညက ကမ႓ာ အတင္းကို မရမကျပန္ထြက္သြားတာမို႔ အဂၢါဖုန္းအခါခါဆက္ေပမဲ့ ဖုန္းမကိုင္ပါ။ အရက္ခြက္ကို တစ္ဝက္ပဲေသာက္မိတာေၾကာင့္ပဲ ထိန္းႏိုင္ခဲ့တာလားလို႔ ေတြးေနခဲ့တာ။ ညက အဂၢါအိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး မနက္က်ေတာ့ အရက္နာက်ၿပီးႏိုးလာခဲ့တယ္။ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ရာက်ေနတာ သိေပမဲ့လည္း ကမ႓ာ့အေျခအေနကိုသိခ်င္စိတ္က ဖံုးမရဖိမရ။

ေနာက္ဘက္မွာလည္း ကမ႓ာနဲ႔သခင္ သဖန္းပိုးလုပ္ေနၾကၿပီ။

"သခင့္ဘာသာ ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္။"

"ဟမ္၊ ရမလား။ မင္းကို အေကာင္လိုက္ႀကီးေတြ႕ၿပီးၿပီေလ။"

"ညက ကိုယ္ဘာျဖစ္လာလဲ သခင္သိလို႔လား။"

"အဲဒါ သူ႔လက္ခ်က္ေသခ်ာလို႔လား။"

"သိတယ္ေပါ့။ ဟုတ္တယ္၊ သူကိုယ္တိုင္တိုက္လိုက္တာ။ အဲဒီေလာက္အထိ ကိုယ္ထင္မထားလိုက္ဘူး။"

"ကိုယ့္ကိစၥကိုယ္ရွင္း ေျမကမ႓ာ။"

"ေကာင္းၿပီေလ။ သခင္ ဘာမွဝင္မေျပာရဘူး။"

"ဒါက ... "

"အဲဒီလိုမရွင္းရင္ မရေတာ့ဘူး သခင္။"

"မင္းပဲ တြဲမလို႔ဆို။"

"စကားနာမထိုးပါနဲ႔။ ကိုယ္ေျပာမိတာ ျပန္ရုတ္သိမ္းတယ္။ ေတာင္းလည္းေတာင္းပန္တယ္။ အခု တကယ္အျပတ္ရွင္းမွာ၊ သခင္ ေဘးကေနပဲ အလိုက္သင့္ေနေပးပါ။ ၾကာရင္ ကိုယ္က ေဒၚမဒီေမာင္နဲ႔ပါ မ်က္ႏွာပ်က္ရမယ္။ အဲဒီလိုေတာ့ မျဖစ္ခ်င္ဘူး။"

"ေကာင္းၿပီ၊ သြား။"

"သခင္ လာေလ။"

"ေနာက္မွလိုက္ခဲ့မယ္။"

"ၿပီးတာပဲ။"

ကမ႓ာ အိမ္ေရွ႕ကိုျပန္ထြက္လာၿပီးေတာ့

"အဂၢါ"

"Earth, ဘယ္လိုေနေသးလဲ။"

"ဘယ္လိုမွမေနဘူး။ မင္းက ဘာသိခ်င္လို႔ ေရာက္လာတာလဲ။"

"ညကကိစၥ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။"

"ဟုတ္ၿပီ။ ေနာက္မပတ္သက္ရင္ အဆင္ေျပတာပဲ။"

"ဘာလို႔လဲ။"

"ဒီလိုကိစၥေတြျဖစ္ၿပီးမွ မင္းက ဘယ္လိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခ်င္ေသးတာလဲ။"

"ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ေနတယ္ေလ။"

"ဒါဆို ညက ငါသာအိမ္မျပန္ႏိုင္ရင္ အခုခ်ိန္ မင္းဘက္ကအသိုင္းအဝိုင္းကို ငါေတာင္းပန္ေနရေတာ့မွာမလား။ အဲဒါဆိုရင္ သူတို႔ခြင့့္လႊတ္ေပးမယ္ထင္လား။"

"Earth ကၽြန္ေတာ့္ကို နည္းနည္းေလးေတာင္ စဥ္းစားမေပးႏိုင္ဘူးလား။"

"ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္ဘူး အဂၢါ။"

"ဘာလဲ၊ Earth က ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္နဲ႔ရင္မခုန္ဘူးေပါ့။ မာမီနဲ႔ဆိုရင္ေရာ။"

ဒီလိုစကားကို အဂၢါေျပာထြက္လာခ်ိန္မွာ သခင္လည္း ကမ႓ာ့အေနာက္ကို ေရာက္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ကမ႓ာကေတာ့ ရုတ္တရက္ေဒါသထြက္ၿပီး အဂၢါအနားကိုေရာက္သြားကာ ဆြဲထိုးဖို႔ျပင္ေနခဲ့့ၿပီ။

"ကမ႓ာ၊ ေတာ္ေတာ့။"

သခင္က ခ်က္ခ်င္းပဲ ကမ႓ာ့ကိုလွမ္းဆြဲဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီး အခ်ိန္မီတားလိုက္ရပါတယ္။

"လက္မပါနဲ႔ ေျမကမ႓ာ။"

"မင္း မင္းအေမသိကၡာကို မေစာ္ကားသင့္ဘူး။"

"အဟား ... ဘာလဲ၊ အခုက မာမီ့ကိုထိလို႔ ေဒါသထြက္တာလား။"

"အဂၢါေခတ္၊ မင္းမာမီက မင္းကိုသိပ္ခ်စ္တာ သိရဲ႕လား။ ဖတဆိုးသားေလးကို ေသခ်ာမအုပ္ထိန္းႏိုင္ခဲ့ဘူး၊ အနီးကပ္မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ခဲ့ဘူးဆိုၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ အားမလိုအားမရျဖစ္ေနခဲ့တာ။ သားကဆိုးတာမဟုတ္ဘဲ သူဂ႐ုစိုက္တာခံခ်င္လို႔ ဂ်စ္ကန္ကန္ေလးျဖစ္ေနတာတဲ့။ သူလည္း ရႏိုင္သမၽွအခ်ိန္မွာ ဂရုတစိုက္ေနေပးခ်င္ေပမဲ့ သားေလးက သူ႔ကိုအကပ္မခံေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ဝမ္းနည္းေနခဲ့တာ မင္းသိလား။ မင္းကိုသိပ္ခ်စ္လို႔ သူ႔နားရွိေနတဲ့ေယာက္်ားေတြကို အကပ္မခံခဲ့တာ မင္းသိလား။ မင္းအေမကို ေစာ္ကားေနလိုက္။ ေမတၱာေတြစူးၿပီး ေနာက္ဘဝ လူေတာင္ျဖစ္မယ္မထင္ဘူး။"

အဂၢါၿငိမ္သြားသလို သခင္လည္းၿငိမ္က်သြားတယ္။ ကမ႓ာ့စကားေတြက ေဒါသေၾကာင့္မာထန္ေနတာကိုပဲ အဂၢါသိပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ဆံုးစကားတစ္ခြန္းမွာ အက္ရွတုန္ခါေနတာကိုေတာ့ သခင္တစ္ေယာက္ပဲ သတိထားမိခဲ့တယ္။ ကမ႓ာ့ရင္ထဲမွာလည္း သူ႔အေမနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူကသားမိုက္တစ္ေယာက္လို ခံစားေနရတယ္ဆိုတာ သခင္ ေသခ်ာျမင္လိုက္ရတယ္ဆိုရင္ပဲ

'ငါ မွားသြားၿပီလား။'

"ငါေမးမယ္ အဂၢါ။ အခု မင္းဒီကိုျပန္လာတာ ငါနဲ႔မင္းမာမီကို အထင္လြဲၿပီး ျပန္လာတာလား။"

"မာမီပါးစပ္ကေန Earth ဆိုတဲ့အသံကို ခဏခဏၾကားလာရတယ္။ ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုလူလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္လို႔ ျပန္လာခဲ့တာ။ မေတာ္တဆအေနနဲ႔ ပထမဆံုးဆံုေတာ့ ခင္ဗ်ားက အလုပ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးေနရာရေနတာ သိလိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမီးဆိုင္းကိုေတာင္ ခင္ဗ်ားစိုက္ေလ်ာ္ဖို႔ ေတြးေနတယ္မလား။"

"မင္း တမင္လုပ္ခဲ့တာေပါ့။"

"မဟုတ္ဘူး။ မာမီနဲ႔ဖုန္းထဲမွာစကားမ်ားၿပီး ေျပးထြက္လာရင္း မေတာ္တဆျဖစ္တာ။"

"ကိုေက်ာ္ထြဋ္က မင္းကိုသိၿပီးသားမို႔ အဲဒီကိစၥကို မင္းရွင္းလိုက္တာမလား။"

"ကိုေက်ာ္ထြဋ္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုသိေနလို႔ ရဲစခန္းေရာက္တဲ့ညေနက သူထြက္သြားၿပီးမွ လွမ္းေခၚၿပီး ႏႈတ္ပိတ္ေနဖို႔ ေျပာခဲ့တာ။"

"အဲဒီေန႔က ငါ့ေနာက္ကေန မင္းပါလာတာ ငါသိတယ္။ ဒါဆို ညကကိစၥက ငါ့ကိုမေက်နပ္လို႔လုပ္တာေပါ့။"

"ဟင့္အင္း၊ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က မာမီ့ေၾကာင့္ Earth ကိုလိုက္ၾကည့္ရင္းကေန Earth ကို တကယ္သေဘာက်သြားခဲ့တာ။ ညကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ Earth ကိုခ်စ္တယ္။"

"Wait! ဒါဆို မင္းအလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုတာက ..."

"ဟုတ္တယ္၊ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္။ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကေလးတစ္ေယာက္လို၊ သူေဌးသားေရေပၚဆီလို ျမင္ေနတာ သည္းမခံႏိုင္လို႔။"

" ငါ အဲဒီလိုမရည္ရြယ္ ..."

"ေတာ္ပါဗ်ာ။ အခု အကုန္သိၿပီမလား။ ညက ကိစၥ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္တယ္လို႔။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ ..."

"ဟင့္အင္း၊ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မင္းနဲ႔ငါ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး အဂၢါ။"

ကမ႓ာကေျပာရင္း သခင့္ဘက္ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္တာကို အဂၢါအဓိပၸါယ္ေကာက္လြဲၿပီး

"Earth, မဟုတ္ဘူးမလား။ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျဖပါ။"

အသည္းအသန္ထေအာ္တဲ့ အဂၢါေၾကာင့္ ကမ႓ာေၾကာင္သြားတယ္။

"ဘာကိုလဲ။"

"Earth က အစ္ကိုရာဇအခန္းထဲကေန ႏိုးလာတာေလ။ အစ္ကိုကလည္းေျပာတယ္၊ Earth မနက္လင္းခါနီးမွ အိပ္တာတဲ့။ ဘာလဲ၊ ညကဘာျဖစ္ၾကတာလဲ။ Earth တို႔က ဝမ္းကြဲေတြေလ။ ဘာျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ။"

အဂၢါရဲ႕အေျပာေတြေၾကာင့္ သခင့္ခမ်ာ ငိုရခက္၊ ရယ္ရခက္။ ဝမ္းကြဲလို႔သိထားခ်ိန္ေတာင္ ဒီလိုျဖစ္ေနတာ အျဖစ္မွန္သိသြားမယ့္ အဂၢါရဲ႕ခံစားခ်က္ကို သခင္မေတြးရဲ။ ကမ႓ာမေျပာလိုက္ပါေစနဲ႔လို႔ပဲ ဆုေတာင္းမိသြားတယ္။

"ခ်ာတိတ္၊ စိတ္ေအးေအးထား။ ငါေျပာျပမယ္။"

"မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာမွာမလား။"

သခင္မေနႏိုင္ေတာ့ပါ။

"ေနာက္မွ ေအးေဆးရွင္းပါလား ကမ႓ာရာ။ သူလည္း စိတ္ေအးပါေစဦး။"

"သခင္ ဝင္မေျပာဘူးဆို။ အဂၢါ၊ ငါေျပာတာေသခ်ာနားေထာင္။ အခုငါေျပာမွာက တကယ္အမွန္ေတြ။ ငါက မင္းကိုျငင္းခ်င္လို႔ ဇာတ္လမ္းထြင္တာမဟုတ္ဘူး။ ငါတကယ္ အျဖစ္မွန္ကိုေျပာမွာ။ မင္း လက္ခံေပးရလိမ့္မယ္။"

"ဘာကိုလဲ။"

"ငါက အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား၊ ငါ့မိဘေတြ၊ မိသားစုေတြနဲ႔ US မွာေနတယ္။ သခင္နဲ႔ငါက ဟိုမွာလက္ထပ္ထားၾကတာ။ အခု family case တစ္ခုေၾကာင့္ သခင္ျပန္လာေတာ့ ငါလိုက္လာတာ။ ဒီမွာ ဘာ attention မွမလိုခ်င္လို႔ ငါက သခင့္ေမြးစားအေဖရဲ႕တူအေနနဲ႔ အိမ္ေထာင္စုစာရင္းသြင္းၿပီး ေနေနတာ။ ငါတို႔က တကယ္တမ္းမွာ ညီအစ္ကိုေတြမဟုတ္ဘူး။"

"ဟင့္အင္း၊ Earth ညာတာ။ ညာရင္လည္း အဲဒီလိုေတာ့ မညာနဲ႔ေလ။"

"ငါသက္ေသျပမယ္ ခ်ာတိတ္။"

"ကမ႓ာ"

သခင္က ကမ႓ာ့ကိုေခၚရင္း ေခါင္းခါျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကမ႓ာကေတာ့ သူ႔အခန္းဘက္ဝင္သြားတယ္။ ခုနကပဲ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ဆြဲလားရမ္းလား၊ ေအာ္ၾကဟစ္ၾကနဲ႔ ျဖစ္ေနရာက အခုေတာ့ အဂၢါတစ္ေယာက္ ဧည့္ခန္းၾကမ္းျပင္မွာခင္းထားတဲ့ ေကာ္ေဇာေပၚကို ပံုလ်က္သားထိုင္က်သြားခဲ့ၿပီ။ မ်က္ရည္ေတြက ပါးျပင္ေပၚကို စီးက်လို႔။
သခင္လည္း ဘာေျပာရမယ္မသိ။ ဒီအတိုင္းရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။

"ဒီမွာၾကည့္ အဂၢါ"

အဂၢါ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႔ၾကည့္မိတာက လက္ထပ္စာခ်ဳပ္နဲ႔ wedding rings ေလးႏွစ္ကြင္း။

ကမ႓ာညာထားတာကို သခင္သိသြားၿပီး ေသာင္းက်န္းခဲ့တဲ့ညက သခင္ေရခ်ိဳးခန္းကေနျပန္ထြက္လာၿပီး ကမ႓ာနဲ႔အတူ တစ္မိုးေအာက္တည္းမေနခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာရင္းနဲ႔ လက္စြပ္ကိုလႊင့္ပစ္လိုက္တာကို ကမ႓ာေကာက္ယူသိမ္းထားခဲ့တာ။

အဂၢါက ေသခ်ာၾကည့္ေနၿပီးမွ

"ဘာလို႔ဝတ္မထားၾကတာလဲ။"

"ညီအစ္ကိုပါလို႔ေျပာထားၿပီးမွ ဘယ္လိုဝတ္ထားလို႔ရမလဲ။"

"ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ခ်စ္တာေလ။"

"အားနာပါတယ္။ ငါလည္း သခင့္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာခ်စ္တယ္။"

"ဟား ... ဘာလဲကြာ။ မေန႔ကအထိ ခင္ဗ်ားမ်က္စိထဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိုကေလးလိုမျမင္ေအာင္ အလုပ္ေတြလုပ္ဖို႔ ေသခ်ာစီစဥ္ေနတာေလ။ အခုေတာ့ အလကားပဲတဲ့့။"

"တျခားလူအတြက္မဟုတ္ဘဲ မင္းဘဝအတြက္၊ မင္းမိသားစုအတြက္ အလုပ္ေတြလုပ္ေနတာပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ အခုဆို မင္းအလုပ္လုပ္မယ္ဆိုလို႔ မင္းမိသားစုက ေပ်ာ္ေနၾကတာမလား။ အားေပးေနၾကတာမဟုတ္လား။ သူတို႔အတြက္ မင္းမလုပ္ႏိုင္ဘူးလား။"

"ကၽြန္ေတာ့္ကိုႏွစ္သိမ့္ဖို႔ မႀကိဳးစားပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားကိုေမ့ႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားရဦးမွာ။ ခဏေလးအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲေရာက္လာတဲ့အခ်စ္က ပိုင္ရွင္ရွိၿပီးသားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကို႔ကို မနာလိုလိုက္တာ။ ကိုယ့္ထက္ပိုၿပီး ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့လူကို ပိုင္ဆိုင္ရတာ အစ္ကို ဘယ္လိုဆုေတာင္းေကာင္းခဲ့တာလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခြင့္ျပဳပါဦး။"

ကမ႓ာ့ကိုေျပာေနရာကေန သခင့္ဘက္လွည့္လာၿပီး မနာလိုေၾကာင္း၊ အားက်ေၾကာင္းေတြေျပာၿပီး အဂၢါလွည့္ထြက္ဖို႔ျပင္တယ္။

"ကိုယ္ လိုက္ပို႔ ..."

"မလိုဘူး အစ္ကို။ ေရွ႕ဆက္ျမင္ေနရရင္ ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကို႔ကိုမုန္းမိေတာ့မွာ။"

သခင္ကလိုက္ပို႔ဖို႔ျပင္ေပမဲ့ အဂၢါကအျပတ္ျငင္းၿပီး ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။ ကမ႓ာ စာခ်ဳပ္နဲ႔လက္စြပ္ေတြကို ျပန္သိမ္းယူသြားၿပီး ေတာ္ေတာ္နဲ႔ထြက္မလာ။ သခင္ကလည္း ဧည့္ခန္းမွာပဲ ဒီအတိုင္းမတ္တပ္။

အခ်ိန္ေတြရပ္သြားသလိုမ်ိဳး တစ္အိမ္လံုးက ၿငိမ္သက္သြားတယ္။ ေလတိုးတိုင္းလႈပ္ေနတဲ့ လိုက္ကာစေတြကေတာင္ အခ်င္းခ်င္းပြတ္တိုက္သံထြက္ေနသလိုလို။ နာရီလက္တံေရြ႕လ်ားသံကိုလည္း ပီပီျပင္ျပင္ၾကားေနရတယ္။ ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ႏွလံုးခုန္သံႏွစ္ခုကိုလည္း ၾကားႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ နာရီကိုၾကည့္မိေတာ့ မိနစ္ေတြကိုညႊန္းတဲ့ လက္တံအမည္းေလးက လႈပ္ရွားေနတယ္။ တစ္ခ်က္၊ ႏွစ္ခ်က္၊ သံုးခ်က္၊ ေလးခ်က္ ...

"သခင္"

"ဟင္"

တိတ္ဆိတ္ေနလို႔ပဲ အသံက်ယ္ေနတာလား၊ သခင္အေတြးလြန္ေနလို႔ပဲလား မေသခ်ာပါ။ ေသခ်ာတာေတာ့ ကမ႓ာ့ေခၚသံက သခင့္နားစည္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းရိုက္မိသလိုပဲ။

"ေရာ့"

အဲဒီ box ေလးကို ကမ႓ာ့အခန္းကဗီရိုေပၚမွာ သခင္ေတြ႕မိတယ္။

ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ေရႊေရာင္လက္ပတ္နာရီေလးတစ္လံုး။
ကမ႓ာ့ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔လက္ကိုေထာင္ျပတယ္။ သူ႔လက္မွာက ပံုစံတူ ေငြေရာင္နာရီနဲ႔။

"ဒါက ..."

"မျငင္းဘူးမလား။"

"ဘာအတြက္လဲ။"

"တစ္ႏွစ္ျပည့္"

"လိုေသး ..."

ဘယ္လိုပဲ ကြာရွင္းမယ္ဆိုတာေတြအထိ ျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ဆိုတာမ်ိဳးက လပိုင္းေလာက္နဲ႔ေမ့လို႔ရႏိုင္တာမ်ိဳး မဟုတ္တာေၾကာင့္ သခင္ေျပာထြက္သြားၿပီးမွ ျပန္ထိန္းလိုက္တယ္။

"ဟား ဟား၊ သခင္ သတိရသားပဲ။ နည္းနည္းေလးေတာ့ လိုေသးတယ္။ အခုကိစၥျဖစ္သြားေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲေပးလိုက္ခ်င္လို႔။ ၿပီးေတာ့ ဒါက ဒီေရာက္မွရတဲ့ ကိုယ့္ဝင္ေငြကိုုစုထားၿပီး ဝယ္ထားတာ။ ကိုယ္ ေတာ္တယ္မလား။"

"မင္း ... မင္းအေမကို ျပန္ဆက္သြယ္ဖို႔ မႀကိဳးစားေတာ့ဘူးလား။"

အခုအေျခအေနနဲ႔ ဘာမွမသက္ဆိုင္တဲ့စကားတစ္ခြန္းမွာ ကမ႓ာအံ့အားသင့္သြားရတယ္။

"သခင္၊ ကိုယ့္ကိုႏွင္ထုတ္ေနတာလား။"

"ငါေျပာတာက မင္းအိမ္ကိုျပန္ဆက္သြယ္ဖို႔ ေျပာတာေလ။"

"ဘာလို႔လဲ။ အဂၢါကိစၥေၾကာင့္လား။ သူနဲ႔တြဲမယ္ဆိုတာလည္း ကိုယ္တမင္ရြဲ႕ေျပာတာေလ။ အခုလည္း ရွင္းသြားၿပီကို။ သခင္ ဘာကိုစိတ္ဆိုးေနတာလဲ။"

"ငါက ဘာကိုစိတ္ဆိုးရမွာလဲ။ မင္းအေမ စိတ္ပူေနမယ္ထင္လို႔။"

"ကိုယ္နဲ႔အတူရွိေနရတာကို အဲဒီေလာက္ေတာင္မုန္းေနတာလား။ ကိုယ္ကေတာ့ သခင္နဲ႔မခြဲႏိုင္ဘူး။ ေသသြားမွရမယ္ သခင္။ မျမင္ခ်င္ရင္ မျမင္ရေအာင္ေနေပးမယ္။ ခြဲရဖို႔ေတာ့ ထပ္မေျပာပါနဲ႔။"

သခင္ ဘယ္လိုရွင္းရမယ္မသိေတာ့ပါ။ သူ႔ဘက္က ရုိးရိုးေလးေျပာတဲ့ကိစၥကို ကမ႓ာက အႀကီးႀကီးေတြလုပ္ပစ္ေနခဲ့တယ္။ သခင္ေျပာတဲ့စကားတစ္ခြန္းက ကမ႓ာ့အတြက္ အဲဒီေလာက္သက္ေရာက္မယ္လို႔ မေတြးခဲ့မိတာအမွန္။

"ငါေျပာတာက ..."

"မေျပာနဲ႔။"

"အြန္း ...အင္း ..."

သခင့္ကိုဆြဲဖက္နမ္းၿပီး စကားကိုေပးမေျပာေတာ့တဲ့ကမ႓ာက ခုနကအိပ္ခ်င္မူးတူးထလာတဲ့ ေျမကမ႓ာေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ပါ။

■■■ Part (49) ဆက္ရန္ ■■■


အိမ်ပြန်နောက်ကျနေတဲ့မြေကမ္ဘာ ရောက်လာတော့လည်း အလောတကြီးနဲ့ သူ့အခန်းထဲဝင်သွားလို့ ဘာဖြစ်တာလဲလို့ အခန်းဝကနေ သခင်အကဲခတ်လိုက်တော့ သူ့အိတ်တွေကိုဖွပြီး တစ်ခုခုကိုရှာနေပါတယ်။ ခဏနေတော့ ဆေးတစ်လုံးကိုထုတ်သောက်လိုက်တာ တွေ့မိပြီး သခင် ကိုယ့်အခန်းကိုယ် ပြန်လာခဲ့လိုက်တော့တယ်။

မနက်လင်းခါနီးမှ သခင့်အခန်းတံခါးကို ခပ်ဖွဖွထုသံကြောင့် သခင်နိုးလာခဲ့တယ်။ ညက ကမ္ဘာဘာဖြစ်တယ်မသိလို့ သတိထားပြီးအိပ်မိတာကြောင့် အသံခပ်တိုးတိုးကိုကြားတာနဲ့ နိုးသွားခဲ့တာ။
တံခါးဖွင့်လိုက်တော့ သူ့ပေါ်ကိုယိုင်ကျလာတဲ့ မြေကမ္ဘာ။

"ဘာဖြစ်တာလဲ။"

"မလှုပ်နိုင်တော့ဘူး။ အိပ်ပျော်သွားရင် မနှိုးပါနဲ့။"

ပြောပြီး သခင့်နှုတ်ခမ်းတွေကိုနမ်းရှိုက်လာတာ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း။
တစ်ခုခုသဘောပေါက်မိချိန်မှာ သခင်က ကမ္ဘာ့ပခုံးကိုကိုင်ပြီး ဆွဲခွာတော့

"ခဏ ပေးအိပ်နော်။"

သခင့်ခုတင်ဆီသွားကာ လှဲအိပ်သွားတဲ့ကမ္ဘာ့ကို သခင်ရပ်ကြည့်နေမိတယ်။ တစ်ညလုံး သူဘယ်လိုစခန်းသွားသလဲလို့ တွေးနေမိရင်းက US မှာရှိခဲ့တဲ့ နောက်ဆုံးညအကြောင်း ပြန်တွေးမိသွားတဲ့အခါ

"အား ... ငါ ဘာတွေတွေးနေတာလဲ။"

ကမ္ဘာ့အနားကိုသွားလိုက်ပြီး စောင်ခြုံပေးကာ စိတ်လွတ်လက်လွတ်ငေးနေမိတယ်။ ညကဘာဖြစ်လာလဲလို့ ရိပ်မိသလိုလိုရှိပါပြီ။

.

ညက ကမ္ဘာဆေးသောက်ပြီး အိပ်ခန်းတံခါးပိတ်ကာ လူးလှိမ့်ရင်း အာရုံပြောင်းဖို့ကြိုးစားတာလည်း အဆင်မပြေ။ သူကံကောင်းတာက အဂ္ဂါတိုက်တဲ့ နောက်ဆုံးအရက်တစ်ခွက်ကို တစ်ဝက်လောက်ပဲသောက်မိတာ။ ဆေးခတ်ထားတယ်လို့ ရိပ်မိတယ်ဆိုရင်ပဲ တားနေတဲ့ကြားက အိမ်ကိုရအောင်ပြန်ပြီး သူ့ဆန္ဒတွေကိုလျော့ကျစေမယ့် ဆေးပြားကို အိတ်တွေထဲ လှန်လှောရှာရပါသေးတယ်။ သူဒီကိုလာခဲ့တုန်းက ယူလာခဲ့တဲ့အိတ်ထဲမှာ သေချာပေါက်ပါလာမှာ သူသိတယ်။

ဟိုးတစ်ချိန် လွတ်ချင်တိုင်းလွတ်ခဲ့တဲ့ အချိန်တွေတုန်းက ဆေးတွေကိုသုံးပြီးလည်း ကောင်မလေးတွေနဲ့ တစ်ညလုံးပျော်ခဲ့ဖူးသလို ကြိုတင်ကြံစည်ပြီး ဆေးခတ်ခံရရင်လည်း ဖြေဆေးအနေနဲ့သုံးနိုင်အောင် ဆောင်ထားခဲ့ဖူးတာတွေက ဆေးပေါင်းစုံပါပဲ။ ဒီလိုမှမဟုတ်ရင် သူတို့ထောင်ချောက်တိုင်းကို မိနေခဲ့တော့မှာပေါ့။ အကျင့်ပါသွားတဲ့စိတ်က ဆေးတွေကို ဆက်ပြီးဆောင်ထားမိပေမဲ့ US မှာတုန်းက သခင် နှုတ်ဆက်ပွဲမှာ ဆေးမိလာတော့ ထုတ်မတိုက်မိပါ။ သူရှိနေတာမို့ အဲဒီဆေးတွေ မလိုဘူးမဟုတ်လား။

အခုအချိန်မှာတော့ ကမ္ဘာ့အတွက်က သခင့်အကြောင်းမတွေးမိဖို့ အသည်းအသန်ကြိုးစားနေရတယ်။ အဲဒီလိုကြိုးစားလေ ပိုပြီးခက်ခဲလေနဲ့ သူ့လက်တွေကိုအလုပ်ပေးရင်း သခင့်နာမည်ထုတ်ညည်းရင်းနဲ့ တစ်ယောက်တည်းကမ္ဘာပျက်နေရပြီ။ သခင့်ကို ကိုယ်ထိလက်ရောက် မနှောင့်ယှက်ချင်ပါ။ အကောင်းမမြင်ဖြစ်နေရတဲ့အထဲ အဆိုးတွေထပ်မဖြစ်ချင်ပါ။ ခက်နေတာက ကိုယ့်လက်ထဲမှာတင် တင်းမာနေတဲ့အခြေအနေက လျော့ကျမသွားတာ တော်တော်လေးကိုမှ ဆိုးနေတယ်။

လူးလှိမ့်ရင်း၊ ဖြေလျှော့ရင်း၊ ရေချိုးခန်းထဲပြေးပီး ရေတွေအကြာကြီးချိုးလိုက်သေးတယ်။ အိပ်ဆေးတွေသောက်နေရင်းက မနက်လင်းခါနီးမှာပြီးဆုံးပြီး လူကခပ်မျော့မျော့။ အိပ်ဆေးအရှိန်နဲ့ မျက်စိတွေမဖွင့်ချင်။ ဆေးအရှိန်၊ အရက်သောက်ထားတဲ့အရှိန်တွေနဲ့ လူကပုံကျချင်နေပြီ။ တစ်ခွက်လုံးမော့မသောက်မိတာရယ်၊ ဆေးယူလာမိတာရယ်က ကမ္ဘာ့အတွက်ကံကောင်းခြင်း။ နောက်ထပ်ကံကောင်းခြင်းအနေနဲ့ရယ်၊ သခင့်အပေါ် အတတ်နိုင်ဆုံး ထိန်းချုပ်နိုင်ခဲ့တာရယ်အတွက် အခုချိန်မှာ သခင့်ဘေးနားအိပ်ပစ်ချင်နေတာ ကမ္ဘာမလွန်ဘူးထင်ပါတယ်။

သခင့်အခန်းတံခါးကိုသွားခေါက်၊ သခင့်အသံကြားချိန်မှာတော့ စိတ်လွတ်လက်လွတ်နမ်းရှိုက်မိတယ်။

'မရုန်းပါနဲ့ သခင်ရယ်။ ပြီးတော့ နှင်မထုတ်ပါနဲ့။'

ကမ္ဘာ့ဆုတောင်းပြည့်တယ်ထင်ပါရဲ့။ နွေးနွေးအိအိနဲ့ စိုစွတ်မှုလေးတစ်ခုကို နောက်ဆုံးအသိစိတ်မှာခံစားရပြီး ကျန်တာ ဘာမှမသိတော့ပါ။



ကမ္ဘာ့အခန်းထဲ သခင်သွားကြည့်တော့ ရှုပ်ပွလို့။ ညက ရေချိုးထားပုံလည်းရပြီး အဝတ်အစားတွေက ဟိုတစ်စဒီတစ်စ။။ ပွနေတာတွေကိုရှင်းရင်း ညက ကမ္ဘာသောက်တဲ့ဆေးဘူးကို ယူကြည့်မိတယ်။ သခင့်အတွေးတွေ မှန်ပါရဲ့။

"မင်း ဘယ်လိုထိန်းနိုင်ခဲ့တာလဲ။"

နောက်ဆက်တွဲမေးခွန်းဖြစ်တဲ့ ဘယ်သူ့လက်ချက်လဲဆိုတာကို သခင်ဆက်မတွေးချင်တော့ပါ။

.

နေ့လယ်ခင်းအထိ ကမ္ဘာမနိုးသေး။ ကမ္ဘာ့အခန်းထဲကနေ သခင်ယူလာတဲ့ဖုန်းက ထမြည်တယ်။ အခုထိနာမည်မှတ်မထားတဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ကို သခင်မှတ်မိနေတယ်။ ဖုန်းနံပါတ်တွေကို ခေါင်းထဲထည့်မှတ်ထားတတ်တာ သခင့်အကျင့်ပဲမဟုတ်လား။ ဆက်တဲ့လူကတောင်ဆက်သေးတာ သခင်ကတော့ ဖုန်းကိုင်သင့်တယ်လို့ တွေးလိုက်ပြီး

"ဟယ်လို အဂ္ဂါ"

"အစ်ကိုလား။ Earth မနိုးသေးဘူးလား။ ညကတော့ ကျွန်တော် မာမီ့ကိုဖုန်းဆက်ပြောထားတယ်။ Earth ဒီတစ်ရက်တော့ အလုပ်တက်နိုင်မယ်မထင်ဘူးလို့။"

"အိပ်နေတုန်းပဲ ညီလေး။ နိုးလာရင် ဘာပြောပေးရမလဲ။"

"ရပါတယ်။ နောက်မှပြန်ဆက်လိုက်ပါ့မယ်။"

နောက်မှဖုန်းပြန်ဆက်မယ့်လူက တစ်နာရီအကြာမှာ အိမ်ကိုရောက်လာခဲ့တယ်။

"ဪ၊ အဂ္ဂါ၊ လာလေ။ ကားမပါဘူးလား။"

"လမ်းထိပ်မှာ ချထားပေးခဲ့ဆိုပြီး လမ်းလျှောက်ဝင်လာတာ။ ကိုယ့်ဘာသာလည်း မမောင်းနိုင်ဘူး။"

"ညက များသွားကြတယ်ထင်တယ်။"

"ဟုတ်၊ Earth က ခုထိမနိုးသေးဘူးလား။"

"အင်း၊ မနက်လင်းခါနီးမှ အိပ်သွားတယ်။"

"ဗျာ"

"ဘာလို့လဲ အဂ္ဂါ။"

"ဪ၊ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး။"

ကမ္ဘာမနက်လင်းခါနီးမှအိပ်တာကို သခင်ဘယ်လိုသိသလဲလို့ အဂ္ဂါတွေးနေမိတုန်းမှာ

"Earth"

သခင့်အခန်းဘက်ကထွက်လာတဲ့ ကမ္ဘာကြောင့် အဂ္ဂါကြောင်ကြည့်နေမိတယ်။

"ဪ၊ နိုးလာပြီ။ အဂ္ဂါရောက်နေတယ် မြေကမ္ဘာ။ မျက်နှာမြန်မြန်သစ်လိုက်။"

"အဂ္ဂါ"

"Earth, အဆင်ပြေလား။"

"ခဏ"

ကမ္ဘာ နောက်ဖေးဘက်ဝင်သွားတော့ သခင်က အဂ္ဂါကို

"ဘာစားခဲ့ပြီးပြီလဲ။"

"စားခဲ့တယ်။"

"သောက်စရာတစ်ခုခုရော။"

"နေပါစေ အစ်ကို။ ရပါတယ်။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။"

အခုအချိန်မှာ အဂ္ဂါခေါင်းထဲ အတွေးပေါင်းစုံ။

"သခင်၊ သခင်ရေ။"

ကမ္ဘာလှမ်းအော်ခေါ်နေတာကြောင့်

"ခဏစောင့်ဦး အဂ္ဂါ။"

သခင် နောက်ဖေးဘက်ကိုဝင်သွားတော့ အဂ္ဂါ အူကြောင်ကြောင်ကြည့်နေမိပြီ။
ညက ကမ္ဘာ အတင်းကို မရမကပြန်ထွက်သွားတာမို့ အဂ္ဂါဖုန်းအခါခါဆက်ပေမဲ့ ဖုန်းမကိုင်ပါ။ အရက်ခွက်ကို တစ်ဝက်ပဲသောက်မိတာကြောင့်ပဲ ထိန်းနိုင်ခဲ့တာလားလို့ တွေးနေခဲ့တာ။ ညက အဂ္ဂါအိပ်ပျော်သွားပြီး မနက်ကျတော့ အရက်နာကျပြီးနိုးလာခဲ့တယ်။ မျက်နှာပြောင်တိုက်ရာကျနေတာ သိပေမဲ့လည်း ကမ္ဘာ့အခြေအနေကိုသိချင်စိတ်က ဖုံးမရဖိမရ။

နောက်ဘက်မှာလည်း ကမ္ဘာနဲ့သခင် သဖန်းပိုးလုပ်နေကြပြီ။

"သခင့်ဘာသာ ပြောချင်ရာပြောပြီး ပြန်လွှတ်လိုက်။"

"ဟမ်၊ ရမလား။ မင်းကို အကောင်လိုက်ကြီးတွေ့ပြီးပြီလေ။"

"ညက ကိုယ်ဘာဖြစ်လာလဲ သခင်သိလို့လား။"

"အဲဒါ သူ့လက်ချက်သေချာလို့လား။"

"သိတယ်ပေါ့။ ဟုတ်တယ်၊ သူကိုယ်တိုင်တိုက်လိုက်တာ။ အဲဒီလောက်အထိ ကိုယ်ထင်မထားလိုက်ဘူး။"

"ကိုယ့်ကိစ္စကိုယ်ရှင်း မြေကမ္ဘာ။"

"ကောင်းပြီလေ။ သခင် ဘာမှဝင်မပြောရဘူး။"

"ဒါက ... "

"အဲဒီလိုမရှင်းရင် မရတော့ဘူး သခင်။"

"မင်းပဲ တွဲမလို့ဆို။"

"စကားနာမထိုးပါနဲ့။ ကိုယ်ပြောမိတာ ပြန်ရုတ်သိမ်းတယ်။ တောင်းလည်းတောင်းပန်တယ်။ အခု တကယ်အပြတ်ရှင်းမှာ၊ သခင် ဘေးကနေပဲ အလိုက်သင့်နေပေးပါ။ ကြာရင် ကိုယ်က ဒေါ်မဒီမောင်နဲ့ပါ မျက်နှာပျက်ရမယ်။ အဲဒီလိုတော့ မဖြစ်ချင်ဘူး။"

"ကောင်းပြီ၊ သွား။"

"သခင် လာလေ။"

"နောက်မှလိုက်ခဲ့မယ်။"

"ပြီးတာပဲ။"

ကမ္ဘာ အိမ်ရှေ့ကိုပြန်ထွက်လာပြီးတော့

"အဂ္ဂါ"

"Earth, ဘယ်လိုနေသေးလဲ။"

"ဘယ်လိုမှမနေဘူး။ မင်းက ဘာသိချင်လို့ ရောက်လာတာလဲ။"

"ညကကိစ္စ ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်။"

"ဟုတ်ပြီ။ နောက်မပတ်သက်ရင် အဆင်ပြေတာပဲ။"

"ဘာလို့လဲ။"

"ဒီလိုကိစ္စတွေဖြစ်ပြီးမှ မင်းက ဘယ်လိုမျက်နှာချင်းဆိုင်ချင်သေးတာလဲ။"

"ကျွန်တော် တောင်းပန်နေတယ်လေ။"

"ဒါဆို ညက ငါသာအိမ်မပြန်နိုင်ရင် အခုချိန် မင်းဘက်ကအသိုင်းအဝိုင်းကို ငါတောင်းပန်နေရတော့မှာမလား။ အဲဒါဆိုရင် သူတို့ခွင့့်လွှတ်ပေးမယ်ထင်လား။"

"Earth ကျွန်တော့်ကို နည်းနည်းလေးတောင် စဉ်းစားမပေးနိုင်ဘူးလား။"

"ဘယ်လိုမှမဖြစ်နိုင်ဘူး အဂ္ဂါ။"

"ဘာလဲ၊ Earth က ကျွန်တော့်လောက်နဲ့ရင်မခုန်ဘူးပေါ့။ မာမီနဲ့ဆိုရင်ရော။"

ဒီလိုစကားကို အဂ္ဂါပြောထွက်လာချိန်မှာ သခင်လည်း ကမ္ဘာ့အနောက်ကို ရောက်နေခဲ့ပါပြီ။ ကမ္ဘာကတော့ ရုတ်တရက်ဒေါသထွက်ပြီး အဂ္ဂါအနားကိုရောက်သွားကာ ဆွဲထိုးဖို့ပြင်နေခဲ့ပြီ။

"ကမ္ဘာ၊ တော်တော့။"

သခင်က ချက်ချင်းပဲ ကမ္ဘာ့ကိုလှမ်းဆွဲဖမ်းချုပ်ပြီး အချိန်မီတားလိုက်ရပါတယ်။

"လက်မပါနဲ့ မြေကမ္ဘာ။"

"မင်း မင်းအမေသိက္ခာကို မစော်ကားသင့်ဘူး။"

"အဟား ... ဘာလဲ၊ အခုက မာမီ့ကိုထိလို့ ဒေါသထွက်တာလား။"

"အဂ္ဂါခေတ်၊ မင်းမာမီက မင်းကိုသိပ်ချစ်တာ သိရဲ့လား။ ဖတဆိုးသားလေးကို သေချာမအုပ်ထိန်းနိုင်ခဲ့ဘူး၊ အနီးကပ်မစောင့်ရှောက်နိုင်ခဲ့ဘူးဆိုပြီး သူ့ကိုယ်သူ အားမလိုအားမရဖြစ်နေခဲ့တာ။ သားကဆိုးတာမဟုတ်ဘဲ သူဂရုစိုက်တာခံချင်လို့ ဂျစ်ကန်ကန်လေးဖြစ်နေတာတဲ့။ သူလည်း ရနိုင်သမျှအချိန်မှာ ဂရုတစိုက်နေပေးချင်ပေမဲ့ သားလေးက သူ့ကိုအကပ်မခံတော့ဘူးဆိုပြီး ဝမ်းနည်းနေခဲ့တာ မင်းသိလား။ မင်းကိုသိပ်ချစ်လို့ သူ့နားရှိနေတဲ့ယောက်ျားတွေကို အကပ်မခံခဲ့တာ မင်းသိလား။ မင်းအမေကို စော်ကားနေလိုက်။ မေတ္တာတွေစူးပြီး နောက်ဘဝ လူတောင်ဖြစ်မယ်မထင်ဘူး။"

အဂ္ဂါငြိမ်သွားသလို သခင်လည်းငြိမ်ကျသွားတယ်။ ကမ္ဘာ့စကားတွေက ဒေါသကြောင့်မာထန်နေတာကိုပဲ အဂ္ဂါသိပါလိမ့်မယ်။ နောက်ဆုံးစကားတစ်ခွန်းမှာ အက်ရှတုန်ခါနေတာကိုတော့ သခင်တစ်ယောက်ပဲ သတိထားမိခဲ့တယ်။ ကမ္ဘာ့ရင်ထဲမှာလည်း သူ့အမေနဲ့ပတ်သက်ပြီး သူကသားမိုက်တစ်ယောက်လို ခံစားနေရတယ်ဆိုတာ သခင် သေချာမြင်လိုက်ရတယ်ဆိုရင်ပဲ

'ငါ မှားသွားပြီလား။'

"ငါမေးမယ် အဂ္ဂါ။ အခု မင်းဒီကိုပြန်လာတာ ငါနဲ့မင်းမာမီကို အထင်လွဲပြီး ပြန်လာတာလား။"

"မာမီပါးစပ်ကနေ Earth ဆိုတဲ့အသံကို ခဏခဏကြားလာရတယ်။ ခင်ဗျားက ဘယ်လိုလူလဲဆိုတာ ကျွန်တော်သိချင်လို့ ပြန်လာခဲ့တာ။ မတော်တဆအနေနဲ့ ပထမဆုံးဆုံတော့ ခင်ဗျားက အလုပ်ထဲမှာ တော်တော်လေးနေရာရနေတာ သိလိုက်ရတယ်။ ပြီးတော့ အဲဒီမီးဆိုင်းကိုတောင် ခင်ဗျားစိုက်လျော်ဖို့ တွေးနေတယ်မလား။"

"မင်း တမင်လုပ်ခဲ့တာပေါ့။"

"မဟုတ်ဘူး။ မာမီနဲ့ဖုန်းထဲမှာစကားများပြီး ပြေးထွက်လာရင်း မတော်တဆဖြစ်တာ။"

"ကိုကျော်ထွဋ်က မင်းကိုသိပြီးသားမို့ အဲဒီကိစ္စကို မင်းရှင်းလိုက်တာမလား။"

"ကိုကျော်ထွဋ်က ကျွန်တော့်ကိုသိနေလို့ ရဲစခန်းရောက်တဲ့ညနေက သူထွက်သွားပြီးမှ လှမ်းခေါ်ပြီး နှုတ်ပိတ်နေဖို့ ပြောခဲ့တာ။"

"အဲဒီနေ့က ငါ့နောက်ကနေ မင်းပါလာတာ ငါသိတယ်။ ဒါဆို ညကကိစ္စက ငါ့ကိုမကျေနပ်လို့လုပ်တာပေါ့။"

"ဟင့်အင်း၊ မဟုတ်ဘူး။ အဲဒီလိုမဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော်က မာမီ့ကြောင့် Earth ကိုလိုက်ကြည့်ရင်းကနေ Earth ကို တကယ်သဘောကျသွားခဲ့တာ။ ညကလည်း ကျွန်တော် ... ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော် Earth ကိုချစ်တယ်။"

"Wait! ဒါဆို မင်းအလုပ်လုပ်ချင်တယ်ဆိုတာက ..."

"ဟုတ်တယ်၊ ခင်ဗျားကြောင့်။ ခင်ဗျားက ကျွန်တော့်ကို ကလေးတစ်ယောက်လို၊ သူဌေးသားရေပေါ်ဆီလို မြင်နေတာ သည်းမခံနိုင်လို့။"

" ငါ အဲဒီလိုမရည်ရွယ် ..."

"တော်ပါဗျာ။ အခု အကုန်သိပြီမလား။ ညက ကိစ္စ ကျွန်တော်တောင်းပန်တယ်လို့။ ကျွန်တော့်ကိုတော့ ..."

"ဟင့်အင်း၊ မဖြစ်နိုင်တော့ဘူး။ မင်းနဲ့ငါ မဖြစ်နိုင်ဘူး အဂ္ဂါ။"

ကမ္ဘာကပြောရင်း သခင့်ဘက် တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်တာကို အဂ္ဂါအဓိပ္ပါယ်ကောက်လွဲပြီး

"Earth, မဟုတ်ဘူးမလား။ မဟုတ်ဘူးလို့ ဖြေပါ။"

အသည်းအသန်ထအော်တဲ့ အဂ္ဂါကြောင့် ကမ္ဘာကြောင်သွားတယ်။

"ဘာကိုလဲ။"

"Earth က အစ်ကိုရာဇအခန်းထဲကနေ နိုးလာတာလေ။ အစ်ကိုကလည်းပြောတယ်၊ Earth မနက်လင်းခါနီးမှ အိပ်တာတဲ့။ ဘာလဲ၊ ညကဘာဖြစ်ကြတာလဲ။ Earth တို့က ဝမ်းကွဲတွေလေ။ ဘာဖြစ်နိုင်မှာလဲ။"

အဂ္ဂါရဲ့အပြောတွေကြောင့် သခင့်ခမျာ ငိုရခက်၊ ရယ်ရခက်။ ဝမ်းကွဲလို့သိထားချိန်တောင် ဒီလိုဖြစ်နေတာ အဖြစ်မှန်သိသွားမယ့် အဂ္ဂါရဲ့ခံစားချက်ကို သခင်မတွေးရဲ။ ကမ္ဘာမပြောလိုက်ပါစေနဲ့လို့ပဲ ဆုတောင်းမိသွားတယ်။

"ချာတိတ်၊ စိတ်အေးအေးထား။ ငါပြောပြမယ်။"

"မဟုတ်ဘူးလို့ ပြောမှာမလား။"

သခင်မနေနိုင်တော့ပါ။

"နောက်မှ အေးဆေးရှင်းပါလား ကမ္ဘာရာ။ သူလည်း စိတ်အေးပါစေဦး။"

"သခင် ဝင်မပြောဘူးဆို။ အဂ္ဂါ၊ ငါပြောတာသေချာနားထောင်။ အခုငါပြောမှာက တကယ်အမှန်တွေ။ ငါက မင်းကိုငြင်းချင်လို့ ဇာတ်လမ်းထွင်တာမဟုတ်ဘူး။ ငါတကယ် အဖြစ်မှန်ကိုပြောမှာ။ မင်း လက်ခံပေးရလိမ့်မယ်။"

"ဘာကိုလဲ။"

"ငါက အမေရိကန်နိုင်ငံသား၊ ငါ့မိဘတွေ၊ မိသားစုတွေနဲ့ US မှာနေတယ်။ သခင်နဲ့ငါက ဟိုမှာလက်ထပ်ထားကြတာ။ အခု family case တစ်ခုကြောင့် သခင်ပြန်လာတော့ ငါလိုက်လာတာ။ ဒီမှာ ဘာ attention မှမလိုချင်လို့ ငါက သခင့်မွေးစားအဖေရဲ့တူအနေနဲ့ အိမ်ထောင်စုစာရင်းသွင်းပြီး နေနေတာ။ ငါတို့က တကယ်တမ်းမှာ ညီအစ်ကိုတွေမဟုတ်ဘူး။"

"ဟင့်အင်း၊ Earth ညာတာ။ ညာရင်လည်း အဲဒီလိုတော့ မညာနဲ့လေ။"

"ငါသက်သေပြမယ် ချာတိတ်။"

"ကမ္ဘာ"

သခင်က ကမ္ဘာ့ကိုခေါ်ရင်း ခေါင်းခါပြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကမ္ဘာကတော့ သူ့အခန်းဘက်ဝင်သွားတယ်။ ခုနကပဲ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဆွဲလားရမ်းလား၊ အော်ကြဟစ်ကြနဲ့ ဖြစ်နေရာက အခုတော့ အဂ္ဂါတစ်ယောက် ဧည့်ခန်းကြမ်းပြင်မှာခင်းထားတဲ့ ကော်ဇောပေါ်ကို ပုံလျက်သားထိုင်ကျသွားခဲ့ပြီ။ မျက်ရည်တွေက ပါးပြင်ပေါ်ကို စီးကျလို့။
သခင်လည်း ဘာပြောရမယ်မသိ။ ဒီအတိုင်းရပ်ကြည့်နေမိတယ်။

"ဒီမှာကြည့် အဂ္ဂါ"

အဂ္ဂါ အယောင်ယောင်အမှားမှားနဲ့ကြည့်မိတာက လက်ထပ်စာချုပ်နဲ့ wedding rings လေးနှစ်ကွင်း။

ကမ္ဘာညာထားတာကို သခင်သိသွားပြီး သောင်းကျန်းခဲ့တဲ့ညက သခင်ရေချိုးခန်းကနေပြန်ထွက်လာပြီး ကမ္ဘာနဲ့အတူ တစ်မိုးအောက်တည်းမနေချင်ဘူးလို့ ပြောရင်းနဲ့ လက်စွပ်ကိုလွှင့်ပစ်လိုက်တာကို ကမ္ဘာကောက်ယူသိမ်းထားခဲ့တာ။

အဂ္ဂါက သေချာကြည့်နေပြီးမှ

"ဘာလို့ဝတ်မထားကြတာလဲ။"

"ညီအစ်ကိုပါလို့ပြောထားပြီးမှ ဘယ်လိုဝတ်ထားလို့ရမလဲ။"

"ကျွန်တော် တကယ်ချစ်တာလေ။"

"အားနာပါတယ်။ ငါလည်း သခင့်ကို နှစ်နှစ်ကာကာချစ်တယ်။"

"ဟား ... ဘာလဲကွာ။ မနေ့ကအထိ ခင်ဗျားမျက်စိထဲ ကျွန်တော့်ကိုကလေးလိုမမြင်အောင် အလုပ်တွေလုပ်ဖို့ သေချာစီစဉ်နေတာလေ။ အခုတော့ အလကားပဲတဲ့။"

"တခြားလူအတွက်မဟုတ်ဘဲ မင်းဘဝအတွက်၊ မင်းမိသားစုအတွက် အလုပ်တွေလုပ်နေတာပဲ ဖြစ်ရမှာပေါ့။ အခုဆို မင်းအလုပ်လုပ်မယ်ဆိုလို့ မင်းမိသားစုက ပျော်နေကြတာမလား။ အားပေးနေကြတာမဟုတ်လား။ သူတို့အတွက် မင်းမလုပ်နိုင်ဘူးလား။"

"ကျွန်တော့်ကိုနှစ်သိမ့်ဖို့ မကြိုးစားပါနဲ့။ ခင်ဗျားကိုမေ့နိုင်ဖို့ ကျွန်တော် တော်တော်ကြိုးစားရဦးမှာ။ ခဏလေးအတွင်းမှာ ကျွန်တော့်ရင်ထဲရောက်လာတဲ့အချစ်က ပိုင်ရှင်ရှိပြီးသားတဲ့။ ကျွန်တော် အစ်ကို့ကို မနာလိုလိုက်တာ။ ကိုယ့်ထက်ပိုပြီး ကိုယ့်ကိုချစ်တဲ့လူကို ပိုင်ဆိုင်ရတာ အစ်ကို ဘယ်လိုဆုတောင်းကောင်းခဲ့တာလဲ။ ကျွန်တော့်ကိုခွင့်ပြုပါဦး။"

ကမ္ဘာ့ကိုပြောနေရာကနေ သခင့်ဘက်လှည့်လာပြီး မနာလိုကြောင်း၊ အားကျကြောင်းတွေပြောပြီး အဂ္ဂါလှည့်ထွက်ဖို့ပြင်တယ်။

"ကိုယ် လိုက်ပို့ ..."

"မလိုဘူး အစ်ကို။ ရှေ့ဆက်မြင်နေရရင် ကျွန်တော် အစ်ကို့ကိုမုန်းမိတော့မှာ။"

သခင်ကလိုက်ပို့ဖို့ပြင်ပေမဲ့ အဂ္ဂါကအပြတ်ငြင်းပြီး ထွက်သွားခဲ့ပြီ။ ကမ္ဘာ စာချုပ်နဲ့လက်စွပ်တွေကို ပြန်သိမ်းယူသွားပြီး တော်တော်နဲ့ထွက်မလာ။ သခင်ကလည်း ဧည့်ခန်းမှာပဲ ဒီအတိုင်းမတ်တပ်။

အချိန်တွေရပ်သွားသလိုမျိုး တစ်အိမ်လုံးက ငြိမ်သက်သွားတယ်။ လေတိုးတိုင်းလှုပ်နေတဲ့ လိုက်ကာစတွေကတောင် အချင်းချင်းပွတ်တိုက်သံထွက်နေသလိုလို။ နာရီလက်တံရွေ့လျားသံကိုလည်း ပီပီပြင်ပြင်ကြားနေရတယ်။ သေချာနားထောင်ကြည့်ရင်တော့ နှလုံးခုန်သံနှစ်ခုကိုလည်း ကြားနိုင်ပါလိမ့်မယ်။ နာရီကိုကြည့်မိတော့ မိနစ်တွေကိုညွှန်းတဲ့ လက်တံအမည်းလေးက လှုပ်ရှားနေတယ်။ တစ်ချက်၊ နှစ်ချက်၊ သုံးချက်၊ လေးချက် ...

"သခင်"

"ဟင်"

တိတ်ဆိတ်နေလို့ပဲ အသံကျယ်နေတာလား၊ သခင်အတွေးလွန်နေလို့ပဲလား မသေချာပါ။ သေချာတာတော့ ကမ္ဘာ့ခေါ်သံက သခင့်နားစည်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းရိုက်မိသလိုပဲ။

"ရော့"

အဲဒီ box လေးကို ကမ္ဘာ့အခန်းကဗီရိုပေါ်မှာ သခင်တွေ့မိတယ်။

ဖွင့်ကြည့်တော့ ရွှေရောင်လက်ပတ်နာရီလေးတစ်လုံး။
ကမ္ဘာ့ကိုကြည့်လိုက်တော့ သူ့လက်ကိုထောင်ပြတယ်။ သူ့လက်မှာက ပုံစံတူ ငွေရောင်နာရီနဲ့။

"ဒါက ..."

"မငြင်းဘူးမလား။"

"ဘာအတွက်လဲ။"

"တစ်နှစ်ပြည့်"

"လိုသေး ..."

ဘယ်လိုပဲ ကွာရှင်းမယ်ဆိုတာတွေအထိ ဖြစ်ခဲ့ဖြစ်ခဲ့ မင်္ဂလာနှစ်ပတ်လည်နေ့ဆိုတာမျိုးက လပိုင်းလောက်နဲ့မေ့လို့ရနိုင်တာမျိုး မဟုတ်တာကြောင့် သခင်ပြောထွက်သွားပြီးမှ ပြန်ထိန်းလိုက်တယ်။

"ဟား ဟား၊ သခင် သတိရသားပဲ။ နည်းနည်းလေးတော့ လိုသေးတယ်။ အခုကိစ္စဖြစ်သွားတော့ ချက်ချင်းပဲပေးလိုက်ချင်လို့။ ပြီးတော့ ဒါက ဒီရောက်မှရတဲ့ ကိုယ့်ဝင်ငွေကိုုစုထားပြီး ဝယ်ထားတာ။ ကိုယ် တော်တယ်မလား။"

"မင်း ... မင်းအမေကို ပြန်ဆက်သွယ်ဖို့ မကြိုးစားတော့ဘူးလား။"

အခုအခြေအနေနဲ့ ဘာမှမသက်ဆိုင်တဲ့စကားတစ်ခွန်းမှာ ကမ္ဘာအံ့အားသင့်သွားရတယ်။

"သခင်၊ ကိုယ့်ကိုနှင်ထုတ်နေတာလား။"

"ငါပြောတာက မင်းအိမ်ကိုပြန်ဆက်သွယ်ဖို့ ပြောတာလေ။"

"ဘာလို့လဲ။ အဂ္ဂါကိစ္စကြောင့်လား။ သူနဲ့တွဲမယ်ဆိုတာလည်း ကိုယ်တမင်ရွဲ့ပြောတာလေ။ အခုလည်း ရှင်းသွားပြီကို။ သခင် ဘာကိုစိတ်ဆိုးနေတာလဲ။"

"ငါက ဘာကိုစိတ်ဆိုးရမှာလဲ။ မင်းအမေ စိတ်ပူနေမယ်ထင်လို့။"

"ကိုယ်နဲ့အတူရှိနေရတာကို အဲဒီလောက်တောင်မုန်းနေတာလား။ ကိုယ်ကတော့ သခင်နဲ့မခွဲနိုင်ဘူး။ သေသွားမှရမယ် သခင်။ မမြင်ချင်ရင် မမြင်ရအောင်နေပေးမယ်။ ခွဲရဖို့တော့ ထပ်မပြောပါနဲ့။"

သခင် ဘယ်လိုရှင်းရမယ်မသိတော့ပါ။ သူ့ဘက်က ရိုးရိုးလေးပြောတဲ့ကိစ္စကို ကမ္ဘာက အကြီးကြီးတွေလုပ်ပစ်နေခဲ့တယ်။ သခင်ပြောတဲ့စကားတစ်ခွန်းက ကမ္ဘာ့အတွက် အဲဒီလောက်သက်ရောက်မယ်လို့ မတွေးခဲ့မိတာအမှန်။

"ငါပြောတာက ..."

"မပြောနဲ့။"

"အွန်း ...အင်း ..."

သခင့်ကိုဆွဲဖက်နမ်းပြီး စကားကိုပေးမပြောတော့တဲ့ကမ္ဘာက ခုနကအိပ်ချင်မူးတူးထလာတဲ့ မြေကမ္ဘာတော့ မဟုတ်နိုင်ပါ။

■■■ Part (49) ဆက်ရန် ■■■
© Demon ,
книга «Branded by You».
Коментарі