Chapter (7)
အေနအထိုင္ဆင္ျခင္ပါလ်က္နဲ႔ ေစာ္ကားခံရသလိုျဖစ္ေနတယ္လို႔ ခံစားေနရတဲ့ သခင္ကလည္း မ်က္ႏွာခပ္တင္းတင္း။
လူၾကားသူၾကားမွာ ကိုယ္ဟာအေရးမပါသလိုျဖစ္ေနရတယ္လို႔ ေတြးေနမိတဲ့ ကမ႓ာကလည္း မ်က္ႏွာမေကာင္း။
အရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းလာတဲ့ကားေလး သူတို႔ရဲ႕အိမ္ေလးဆီေရာက္လာေတာ့
"သူငယ္ခ်င္းေတြမေတြ႕တာၾကာၿပီမို႔ ျပန္ေတြ႕ေတာ့ ဝမ္းသာသြားတာပါတဲ့။ သူ႔ဘက္ကဘာစိတ္မွမရွိေၾကာင္း မင္းကိုေျပာေပးပါတဲ့။ ဘရဏီကေျပာသြားတယ္။ မင္းဟာေလ အရမ္းသ႐ုပ္ပ်က္တာပဲ။"
"ကိုယ့္အမွားပဲေပါ့။"
"မဟုတ္ေတာ့ ငါ့အမွားလား။ ငါတို႔ဘာလုပ္ေနလို႔လဲ။ ပြဲမွာလည္း မင္းမ်က္ႏွာရွစ္ေခါက္ခ်ိဳးနဲ႔။ ငါနဲ႔ဏီဏီ စကားအမ်ားႀကီးေျပာၿပီး အတြဲမွားေလာက္ေအာင္ေနေနတာလည္း မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ မင္းအခ်ိဳးေတြက အဆင္ေျပမေနဘူး။"
စိတ္ဆိုးရမွာ ကမ႓ာလို႔ထင္တာပဲ။ ဘာလို႔ သခင္ကပဲ ေဒါသေတြထြက္ျပေနတာလဲ။ စကားမ်ားဖို႔ကိုအားမရွိလို႔ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ အိပ္ခန္းထဲဝင္ၿပီး ေရခ်ိဳးဖို႔ျပင္လိုက္တယ္။
"ေအးေနတယ္ေလ ေျမကမ႓ာ။ ေျခလက္ေဆးၿပီးရင္ ေတာ္ေရာေပါ့။ ဘယ္အခ်ိန္မို႔ေရခ်ိဳးမွာလဲ။ ပါတီကို ေရခ်ိဳးၿပီးထြက္သြားတာ ဘာေတြမ်ားေပက်ံေနစရာရွိလို႔လဲ။"
စကားမျပန္ဘဲ ေရခ်ိဳးခန္းထဲေရာက္သြားတဲ့ကမ႓ာက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ျပန္ထြက္မလာပါ။ သခင္တံခါးေခါက္ေခၚေပမဲ့ အဖက္မလုပ္။
"ေအး၊ ေသေနလည္း ငါဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ပူေပးဖို႔ကိုမတန္တာ။"
ခုတင္တစ္ဖက္ျခမ္းမွာ ကပ္အိပ္သြားတဲ့သခင္ မနက္ႏိုးေတာ့ သူ႔ေဘးမွာကမ႓ာရွိမေနပါ။ အိပ္ထားတဲ့အေနအထားရွိေပမဲ့ ဘယ္အခ်ိန္လာအိပ္ၿပီး ဘယ္တုန္းကထသြားတယ္လို႔ မသိလိုက္ပါ။
အျပင္ထြက္လာေတာ့ ကမ႓ာက ဧည့္ခန္းဆိုဖာမွာေခြေခြေလး။
"ကမ႓ာ၊ ကမ႓ာ၊ ဘာလို႔ဒီေရာက္ေနတာလဲ။"
"ဟင္၊ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ဂ႐ုစိုက္မေနနဲ႔။"
"ရမလား။ မင္းက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ အခုထိ မေက်နပ္ႏိုင္ေသးဘူးလား။ ငါ့အလြန္မဟုတ္ဘဲ မေက်နပ္သလိုလုပ္ေနတာေတြကို ငါသည္းမခံႏိုင္ဘူးေနာ္ ကမ႓ာ။"
"ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္ကပဲလြန္တာ၊ ကိုယ္ကပဲလူမႈေရးမရွိတာ၊ ကိုယ္ကပဲသဝန္ေၾကာင္တာ။ ကိုယ္က စိတ္ပူေပးဖို႔မတန္ဘူး။ အဲဒီ့ေတာ့ သခင့္ဘာသာေပ်ာ္သလိုေနပါ။"
ေအာ္ပစ္လိုက္ၿပီး အခန္းထဲဝင္အဝတ္လဲကာ ကမ႓ာ အလုပ္ဆီကိုထလာခဲ့လိုက္တယ္။ သခင့္အတြက္ဒ႐ိုင္ဘာကိုလည္း ဖုန္းဆက္ေခၚရင္းေပါ့။
တစ္မနက္လံုး အလုပ္ထဲစိတ္ႏွစ္ထားရင္းက ေန႔လယ္ေလာက္မွာ ဘယ္လိုမွမေနႏိုင္တဲ့ကမ႓ာကပဲ သခင့္ဆီဖုန္းေခၚလိုက္ပါတယ္။ ပထမတစ္ခါမကိုင္ပါ။ ဒုတိယတစ္ေခါက္မွာေတာ့
"ငါ မင္းနဲ႔စကားမေျပာခ်င္ေသးဘူး"
ဖုန္းခ်သြားခဲ့ၿပီ။
ညေနက်ေတာ့ လာႀကိဳမယ္လို႔ဖုန္းေခၚေျပာရင္း ေတာင္းပန္လိုက္ေပမဲ့ ထံုးစံအတိုင္း စကားမေျပာခ်င္ေသးဘူးတဲ့ေလ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း
"သခင္ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကိုယ္က ..."
"ဘာမွမၾကားခ်င္ေသးဘူး ေျမကမ႓ာ။"
"သခင္ရယ္ ..."
ကမ႓ာ့စကားမဆံုးပါ။ သခင္က အခန္းထဲဝင္သြားခဲ့တယ္။ ကမ႓ာ သခင့္အနားေရာက္သြားလည္း ကိုယ္ေပ်ာက္လူသားလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ မေန႔ညက သခင့္ကိုအရြဲ႕တိုက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာၾကာသြားလို႔ မနက္ေစာေစာကတည္းက ခ်မ္းတုန္ၿပီးဖ်ားခ်င္သလိုျဖစ္ေနတာက အခုညက်မွ ပိုဆိုးလာသလိုပါပဲ။ တစ္ေနကုန္အလုပ္ထဲမွာေတာ့ သိပ္မသိသာဘဲ အိမ္ေရာက္မွ ကိုယ္ေတြလက္ေတြကိုက္လာသလိုလို။ သခင့္ဥေပကၡာေတြမွာ ကမ႓ာအဖ်ားတက္ဖို႔ လံုေလာက္ေနပါၿပီ။
မနက္ေစာေစာ ဖ်ားခ်င္ခ်င္ျဖစ္တုန္းကလည္း သခင့္နားကခြာၿပီး ဆိုဖာေပၚလာအိပ္ေနခဲ့တာမို႔ အခုညလည္း ေဆးေသာက္ၿပီး အျပင္မွာပဲအိပ္ဖို႔ ေတြးလိုက္ပါတယ္။ သခင္အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီးမွေပါ့။
မနက္က်ေတာ့ သခင္အိပ္ရာထေနာက္က်ေနခဲ့တာေၾကာင့္ ဖ်ားေနတဲ့ကမ႓ာကပဲ သြားႏႈိးခဲ့ရတယ္။ သခင္ထသြားၿပီးကတည္းက ခုတင္ေပၚလွဲအိပ္ေနခဲ့မိတာ သခင္ ဘယ္အခ်ိန္အလုပ္သြားလဲေတာင္ မသိလိုက္ပါ။
■■■
ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ေဆးေသာက္မွျဖစ္မွာမို႔ တစ္ခုခုထစားဖို႔ျပင္ေပမဲ့ ေခါင္းေတြထိုးကိုက္ေနလို႔ ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနရာက မထႏိုင္ေသးပါ။ အျပင္ကအသံၾကားမိလို႔ ထထြက္လာေတာ့ မီးဖိုခန္းဘက္က အသံထြက္ေနျခင္း။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကမ႓ာဝင္လိုက္ေတာ့ အျပင္ကျပန္လာတဲ့အဝတ္အစားေတြ မလဲရေသးတဲ့အေနအထားနဲ႔ သခင္အလုပ္မ်ားေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
"သခင္၊ ႐ံုးကျပန္လာတာလား။ ႐ံုးဆင္းခ်ိန္လည္း မဟုတ္ဘူးလားလို႔။"
"ေန႔တစ္ဝက္ခြင့္။"
ူသခင္ကျပန္လွည့္မၾကည့္ဘဲ လုပ္စရာရွိတာဆက္လုပ္ေနလို႔ ကမ႓ာကပဲထပ္ေမးလိုက္တယ္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ သခင္။"
သခင္က မီးဖိုခလုတ္ကိုပိတ္လိုက္ၿပီး ပန္းကန္လံုးတစ္လံုးကိုလွမ္းယူလို႔ အိုးထဲကေန တစ္ခုခုကိုခပ္ယူေနတယ္။ အနားတိုးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခ႐ုဆန္ျပဳတ္။
"သခင္ ေနမေကာင္းလို႔လား။ ဘာျဖစ္တာလဲ။ ဆရာဝန္ျပၿပီးၿပီလား။"
ကမ႓ာ စိုးရိမ္တႀကီးေမးလိုက္တာေပမဲ့ သခင္က ဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္ကို ပန္းကန္ျပားထဲထည့္ကိုင္ၿပီး
"သြားထိုင္ေန။"
ကမ႓ာ့ခမ်ာ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ေသးဘဲ ထမင္းစားစားပြဲမွာထိုင္လိုက္ေတာ့ ဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္က သူ႔ေရွ႕ေရာက္လာၿပီး သခင္က အိမ္ေရွ႕ကိုျပန္ထြက္သြားပါတယ္။ ခဏအၾကာျပန္ဝင္လာေတာ့ ေရေႏြးတစ္ခြက္ငွဲ႔ေပးၿပီး ေဆးေတြပါခ်ေပးတယ္။
"ကိုယ္ဖ်ားေနလို႔ ခြင့္ယူၿပီးျပန္လာတာလား။ ဒီေဆးေတြက ကိုယ့္အတြက္ေပါ့။ ျပန္လာၿပီး ကိုယ့္အတြက္ ဆန္ျပဳတ္က်ိဳေနတာေပါ့။"
အေမးေတြသာထပ္ေနၿပီး အေျဖမရွိဘဲ အိပ္ခန္းဆီဦးတည္လိုက္တဲ့ သခင္။ ကမ႓ာခ်က္ခ်င္းထရပ္လို႔ သခင့္လက္ကိုလွမ္းဆြဲၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကိုဆြဲလွည့္ကာ ဖက္ထားလိုက္မိတယ္။ သခင္က စိတ္ဆိုးေနတာေတာင္ ကမ႓ာဖ်ားေနတာကို ဂ႐ုစိုက္ေပးေနခဲ့တာပဲ။ ကမ႓ာေသသြားရင္ေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး တစ္ေန႔ညကပဲေျပာခဲ့ေသးတဲ့ သခင္က ကမ႓ာ့ကိုစိတ္ဆိုးေနလည္း ပစ္မထားဘူးပဲ။
"ပူလိုက္တာ၊ ဖယ္စမ္းပါ။"
ကမ႓ာ့ကိုယ္ေငြ႕က သခင့္ဆီကိုဟပ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ေလးပူေနတယ္။ ကမ႓ာဖယ္ေပးလိုက္ၿပီး
"အာ၊ သခင့္ဆီကူးေတာ့မွာပဲ။"
"အစားသြားစား။ ငါ အဝတ္အစားလဲဦးမယ္။ ေရမကိုင္နဲ႔။"
"ဟုတ္"
ဆန္ျပဳတ္ပူပူကို မႈတ္ေသာက္ေနတဲ့ကမ႓ာက စပ္ျဖဲျဖဲမ်က္ႏွာနဲ႔ ဖ်ားရတာကိုပဲေပ်ာ္ေနပံု။ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ၿပီးေတာ့ ေခၽြးနည္းနည္းစို႔လာၿပီး လည္ေခ်ာင္းေတြနာေနတာ အရမ္းမဆိုးေတာ့သလိုပါပဲ။ ေရေႏြးနဲ႔ေဆးေသာက္ၿပီးတဲ့အထိ သခင္ကအနားေရာက္မလာလို႔ ကမ႓ာလွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။
"သခင္ေရ ..."
ျပန္ထူးသံမၾကားရ။ ေရမကိုင္နဲ႔လို႔ေျပာသြားတာေၾကာင့္ ကမ႓ာ ပန္းကန္ေတြကို ေဘစင္ထဲထည့္ခဲ့ၿပီး အိပ္ခန္းထဲလိုက္လာေတာ့ အိပ္ရာကိုသပ္သပ္ရပ္ရပ္ျပင္ၿပီး ဗီ႐ိုထဲကေစာင္တစ္ထည္ကိုထုတ္ေနတဲ့ သခင္။
"ဘာလုပ္ေနတာလဲ သခင္။"
"ဒီေစာင္လွန္းေပးမလို႔။"
ကမ႓ာျခံဳထားတဲ့ေစာင္ကို ေနပူလွန္းေပးဖို႔ပါတဲ့။ ေစာင္ကိုယူၿပီးထြက္သြားတဲ့ သခင့္ေနာက္ကို ကမ႓ာတစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတယ္။ ျခံထဲဆင္းသြားတဲ့သခင္က ေစာင္ကိုႀကိဳးတန္းမွာလွန္းၿပီးေတာ့ ကမ႓ာ့ကိုမၾကည္သလိုၾကည့္ကာ အိမ္ထဲျပန္ဝင္သြားတယ္။ ကမ႓ာကေတာ့ ေနာက္ကလိုက္ျမဲ။ သခင္ပန္းကန္ေတြေဆးေတာ့လည္း ေနာက္ကရပ္ၾကည့္ေနျပန္တယ္။ သခင္ ဧည့္ခန္းထဲထြက္လာရင္လည္း ေနာက္ကပါလာတယ္။ သခင္ကလည္း ကမ႓ာ့ကို ကိုယ္ေပ်ာက္လူသားလို႔သာ သတ္မွတ္ထားသလိုနဲ႔ ဧည့္ခန္းမွာ ဇာတ္လမ္းထိုင္ၾကည့္ေနပါတယ္။
Movie တစ္ပုဒ္ၿပီးလို႔ သခင့္ေဘးကဆိုဖာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကမ႓ာက အေခြလိုက္ေလးအိပ္ေပ်ာ္လို႔။ ရာသီဥတုက ဒီေန႔သိပ္မေအးတာေၾကာင့္ ေစာင္အပါးေလးတစ္ထည္ကို ကမ႓ာ့ကိုယ္ေပၚျခံဳေပးလိုက္ၿပီး ေဘးကဆိုဖာကေန သခင္ထိုင္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ညက ကမ႓ာဖ်ားေနတာ သူသိတယ္။ စိတ္မေျပေသးလို႔ပစ္ထားလိုက္ေပမဲ့ သူလည္းအိပ္မရပါ။ အိပ္တာေနာက္က်ေတာ့ အိပ္ရာထေနာက္က်ေနၿပီး ကမ႓ာလာႏႈိးမွႏိုးပါတယ္။ ခုတင္ေပၚအိပ္ၿပီးက်န္ေနခဲ့တဲ့ကမ႓ာ ဖ်ားေနတာသိပ္သိသာလို႔ အလုပ္ထဲကေန သခင္ဖုန္းေခၚၾကည့္ေတာ့ ဖုန္းေတာင္မကိုင္ပါ။ ဒါက သခင္ေန႔တစ္ဝက္ခြင့္ယူရျခင္း အဓိကအေၾကာင္းအရင္း။
ဒီေကာင္ေလးကို သခင္သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလမွာ အငယ္နဲ႔မတူေအာင္ ရင့္က်က္လြန္းတဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေလးက တစ္ခါတေလကေလးဆန္ၿပီဆိုရင္ ဘယ္လိုမွေျပာမရဆိုမရ။ ထစ္ခနဲဆိုသဝန္တိုတာကလည္း ထိ္န္းမႏိုင္သိမ္းမႏိုင္။ သူ႔ေလာက္အေပါင္းအသင္းမ်ားတာလည္းသူ၊ ေယာက္်ားျဖစ္သူရဲ႕ အေပါင္းအသင္းေတြကို ရန္သူလိုလိုက္ၾကည့္တတ္တာလည္း သူဆိုတဲ့ေျမကမ႓ာပါပဲ။ ဘယ္သူက သခင့္အေပၚ မ႐ိုးမသားဆက္ဆံေနတယ္၊ ဘယ္သူကေတာ့ တကယ္ခင္တယ္ဆိုတာကို သူကပဲ သခင့္ထက္ပိုသိေနတဲ့အမ်ိဳး။
သခင္ၾကည့္ေနရင္းက ကမ႓ာ့နဖူးမွာေခၽြးေတြစို႔လာတာေတြ႕လို႔ အိပ္ခန္းထဲကေန အက်ႌတစ္ထည္သြားယူထားလိုက္တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ကမ႓ာႏိုးလာၿပီး ေစာင္ကိုဆြဲခြာရင္း
"ပူလိုက္တာ။ ေခၽြးေတြခ်ည္းပဲ။"
ဘုတ္ခနဲ ကမ႓ာ့ေပါင္ေပၚက်လာတဲ့ အက်ႌတစ္ထည္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ တရားခံကသခင္။ ကမ႓ာရယ္လိုက္ၿပီး အက်ႌလဲလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့
"စိတ္ဆိုးေျပၿပီလား။"
"စိတ္ကုန္မိေတာ့မွာ။"
"မလုပ္ပါနဲ႔။ ခ်စ္လြန္းလို႔သဝန္တိုမိတာကို စိတ္႐ႈပ္ေနၿပီလား။"
သခင့္အနားထိုင္လိုက္ၿပီး ေမးလာတဲ့ကမ႓ာ့ကို သခင္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"ငါ့ကို နည္းနည္းေလးေတာင္မယံုတာလား။"
"အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူးေလ သခင္ရယ္။ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာကို ႀကိဳမသိႏိုင္ေတာ့ အဆိုးေတြခ်ည္းေတြးမိေနတာ။ သခင္သာ ကိုယ့္ကိုပစ္သြားရင္ ကိုယ္မခံစားႏိုင္ေလာက္ဘူး။"
"အင္း၊ ငါ့ကိုမယံုနဲ႔။"
"မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ သခင့္အနားမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကေနရာယူထားရင္ ခဏပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႐ိုး႐ိုးသားသားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ္မႀကိဳက္ဘူး။ ကိုယ့္စိတ္က သူ႔အလိုလိုျဖစ္လာတာ၊ ထိန္းမရဘူး။"
"ပူေလာင္လိုက္တာ။"
"ကၽြမ္းသြားလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ သခင္သဝန္တိုတယ္ဆိုတာကေလ မာနဆိုတာပါေသးတယ္။ ေျမကမ႓ာ ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ျဖစ္လည္း ရာဇသခင္တို႔က ဆြဲထားမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ ခံစားရလည္းခဏပဲ ဆိုတာမ်ိဳး။ ကိုယ္က အဲဒီ့လိုမဟုတ္ဘူး။ သခင့္ကိုသာဆြဲထားလို႔ရမယ္ဆိုရင္ ဘာနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ရင္းႏိုင္တယ္။"
"အင္း"
"သခင္ သိတယ္မဟုတ္လား။"
"နည္းနည္းေလာက္ေလၽွာ့စမ္းပါ။"
"မရဘူးေလ။ အရမ္းခ်စ္ေနမိတာကိုး။ အသည္းေပါက္မတတ္ပဲ။"
သခင့္မ်က္ႏွာအစိတ္အပိုင္းေတြကို မက္မက္ေမာေမာလိုက္ၾကည့္ရင္း ကမ႓ာကေျဖတယ္။ အနားကပ္ထိုင္ေနေပမဲ့ ခုနကလိုကိုယ္ေငြ႕သိပ္မပူေတာ့တာ သခင္သတိထားမိတယ္။ ေခၽြးထြက္သြားလို႔ ကိုယ္ပူက်သြားပံုပါပဲ။
"ကို္ယ္ပူက်သြားၿပီပဲ။"
ကမ႓ာကေတာ့ သခင့္စကားကို စိတ္ဝင္စားပံုမရဘဲ စကားသံေတြထြက္လာတဲ့ သခင့္ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုသာ မ်က္စိကဓာတ္က်ေနတယ္။ သခင္ကရယ္လိုက္ၿပီး ကမ႓ာ့ႏႈတ္ခမ္းကိုတစ္ခ်က္နမ္းလိုက္ကာ
"ကဲ၊ ဖယ္ေတာ့။ ငါ အဝတ္ေလၽွာ္ရဦးမယ္။"
ကမ႓ာကမဖယ္တဲ့အျပင္ သခင့္ကို ဆိုဖာေပၚတြန္းလွဲလိုက္ၿပီး အဆက္မျပတ္နမ္း႐ႈိက္လာတယ္။ သခင္နဲ႔ကေတာက္ကဆျဖစ္တာႏွစ္ည၊ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ႏွစ္မကၾကာသလိုပါပဲ။
"ျမင္ေနရရင္းကို လြမ္းေနရတာ သခင္။"
အနမ္းေတြအရွိန္ရလာေတာ့ ကမ႓ာ့လက္ေတြက သခင့္အက်ႌေအာက္ကို က်ဴးေက်ာ္လာတယ္။ သခင္က ဆိုဖာေပၚကေနေလၽွာဆင္းၿပီး ထရပ္လိုက္ေတာ့ ဆိုဖာေပၚမွာ ကမ႓ာတစ္ေယာက္တည္းသာက်န္ေနခဲ့တယ္။ သခင့္ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းထရပ္လို႔ဆက္နမ္းကာ အိပ္ခန္းဆီကို ဦးတည္သြားလိုက္ၾကေပမဲ့ အနမ္းေတြကေတာ့မျပတ္ခဲ့။
ခုတင္ေပၚပစ္လွဲလိုက္ၾကတဲ့အခ်ိန္ ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာ အက်ႌေတြရွိမေနၾကေတာ့ပါ။ သခင့္ခါးေအာက္ပိုင္းမွာ ေျပးလႊားကစားေနတဲ့ ကမ႓ာ့လက္ေတြကို သခင္ကခ်ဳပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး
"ငါ လံုးဝစိတ္ေျပသြားေအာင္ မေခ်ာ့ခ်င္ဘူးလား။"
သခင့္ရဲ႕အၾကည့္ေတြ၊ အသံေတြ၊ ခပ္ေကြးေကြးႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ကမ႓ာက တို႔ေဆးမိသလိုပါပဲ။ အျငင္းစကားဆိုတာ ကမ႓ာ ကမ႓ာအေဝး။
■
ႏွစ္ေယာက္လံုး အဝတ္အစားမဲ့သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ သခင့္ေျခေထာက္ေတြကို ကမ႓ာခြထိုင္လိုက္ၿပီး သူ႔လက္ေတြနဲ႔ သခင့္အငယ္ေကာင္ေလးကို ေခ်ာ့ျမႇဴလိုက္တယ္။ အဆင္သင့္အေနအထားကို ေရာက္သြားၿပီးေနာက္မွာ
"အား... မင္း..."
ကမ႓ာက သခင့္ပါးစပ္ကို သူ႔လက္ဝါးနဲ႔လွမ္းပိတ္လိုက္တယ္။ သခင့္ခါးနားမွာခြထိုင္ၿပီး သခင့္အေပၚကိုထိုင္ခ်ပစ္လိုက္တာမို႔ သခင္ေတာင္ ဒီေလာက္တင္းၾကပ္နာက်င္သြားရရင္ ကမ႓ာဘယ္လိုေနမလဲ။ ကမ႓ာ့လက္ကို သခင္ကဖယ္လိုက္ၿပီး
"ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာကို အစိမ္းသက္သက္ႀကီး..."
သခင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ပိတ္လိုက္တဲ့ကမ႓ာက ေအာက္ပိုင္းကိုလည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလႈပ္ရွားေနျပန္တယ္။
"ဒီလိုေခ်ာ့ရင္ လံုးဝစိတ္ေျပမယ္မဟုတ္လား။"
ေျပာၿပီး ကမ႓ာက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းအထိုင္အထလုပ္ပစ္ေနတယ္။
"ျဖည္းျဖည္း..."
"ဟင့္အင္း"
ကမ႓ာ့အရွိန္နဲ႔အတူ သခင္ကပါ ခါးကိုႂကြၿပီးလႈပ္ရွားတဲ့အခါ ကမ႓ာက နာနာက်င္က်င္ျပံဳးတယ္။ သခင္က ရပ္လိုက္ေတာ့လည္း ကမ႓ာကဆက္လႈပ္ရွားဆဲ။
"ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ သခင့္ေၾကာင့္ဆိုရင္ နာက်င္ေနရင္းကို ေက်နပ္ေနမိတာ။"
"ဟား... အခ်စ္ရာ။"
ေျပာၿပီး ကမ႓ာ့ကိုဆြဲဖက္လိုက္ကာ ေအာက္ဘက္ကေနပင့္ေဆာင့္လိုက္တဲ့ သခင့္ေၾကာင့္ ကမ႓ာ့လက္ေတြက သခင့္ကိုခပ္တင္းတင္းဖက္လာတယ္။
"ဆက္လုပ္ေလ သခင္။"
"ရရဲ႕လား။"
"မရစရာလား။"
ကမ႓ာက သခင့္အေပၚေမွာက္လ်က္ျဖစ္ေနၿပီး အျပန္အလွန္ဖက္ထားတဲ့ပံုစံနဲ႔ သခင္ကေတာ့ ဆက္ၿပီးပင့္ေဆာင့္ေနပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ကမ႓ာျပန္ထထိုင္ၿပီး ခပ္မွန္မွန္ထိုင္ခ်ေနတာကို သခင္အားမရေတာ့ပါ။ ကမ႓ာ့ကိုတြန္းလွဲလိုက္ၿပီး အေနအထားကိုျပင္လိုက္တယ္။
အခုဆိုရင္ ကမ႓ာ့ေခါင္းနဲ႔ေက်ာျပင္တစ္ဝက္က ေမြ႕ရာနဲ႔ထိေနၿပီး ေအာက္ပိုင္းေတြကႂကြေျမာက္ကာ ဒူးေထာက္လ်က္သား။ ဒူးေထာက္ေနရင္း ေနာက္ဘက္လွန္ခ်ေပမဲ့ ခါးကေအာက္နဲ႔မထိတဲ့အေနအထားမ်ိဳး။ ေျခေထာက္ေတြကားထားတာေၾကာင့္ သခင္က ၾကားမွာေနရာယူၿပီး ေအာက္ကေနပင့္သြင္းလိုက္ကာ ခပ္ျမန္ျမန္လႈပ္ရွားလိုက္ပါတယ္။
"ေလးဘက္ေထာက္လိုက္တာ ပိုသက္သာမယ္။"
သခင့္စကားအတိုင္း ကမ႓ာ ေလးဘက္ေထာက္ေပးလိုက္တယ္။ ခဏအၾကာမွာ အဆံုးသတ္သြားတဲ့သခင္က ကမ႓ာ့ကိုလည္း သူ႔လက္ေတြနဲ႔ၿပီးေျမာက္ေစပါတယ္။
"သိပ္မၾကာလိုက္ဘဲ စိတ္ေလၽွာ့လိုက္တာလား သခင္။"
"ျပန္ဖ်ားခ်င္လို႔လား။"
ကမ႓ာက ေက်နပ္ျပံဳးတစ္ခုနဲ႔အတူ
"ဖ်ားေနလို႔ အေလၽွာ့ေပးလိုက္တာလား။"
"အစိမ္းသက္သက္ႀကီးထိုင္ခ်လိုက္တာ ေသြးစနည္းနည္းထြက္ေနတယ္ေလ။"
"အဲဒီ့ေလာက္နဲ႔ ဘာမွျဖစ္မသြားဘူး သခင္။ အခု သခင္ေက်နပ္ရဲ႕လား။"
"မင္းလိုေသာင္းက်န္းသူမ်ား မွတ္ေနလား။"
"ဟား ဟား၊ သခင့္ကိုျမင္ရင္ မေနႏိုင္ဘူး။ သခင့္တစ္ေယာက္တည္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာဆိုေတာ့ သခင္တာဝန္ယူေပါ့ဗ်။"
"ဓာတ္ျပားေဟာင္းက အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနၿပီ။"
ေဆးေၾကာသုတ္သင္ၿပီးလို႔ အိပ္ရာထဲျပန္ေခြေနတဲ့ကမ႓ာ တကယ္ကိုပဲ ထပ္ဖ်ားေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္။
"မင္းကြာ၊ ေနမေကာင္းတာကို ၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘူး။ လာလာစတယ္။"
"သခင္စိတ္ေျပမယ္ဆို ကိုယ္ေနမေကာင္းျဖစ္တာ ဘာအေရးလဲ။"
"ေျမကမ႓ာ၊ အစကတည္းက ငါစိတ္႐ႈပ္ရေအာင္မလုပ္ရင္ ပိုအဆင္မေျပဘူးလား။"
"သခင္စိတ္႐ႈပ္သြားရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲဆင္ျခင္ပါ့မယ္ေျပာေျပာ ထပ္ျဖစ္ေနလို႔လည္း စိတ္ေတာ့မကုန္လိုက္ပါနဲ႔။ အတတ္ႏိုင္ဆံုးထိန္းပါ့မယ္။"
"ေျပာျပန္ပါၿပီ ကမ႓ာရယ္။ ငါကေလ၊ သူမ်ားေတြက မင္းကို ႐ိုင္းတယ္လို႔ အထင္မခံႏိုင္ဘူး။"
သိတယ္သခင္။ သခင့္အသိုင္းအဝိုင္းထဲမွာ သခင့္ကိုဂုဏ္တက္ေစသူပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တာကို သိပါတယ္။ သခင္က ကေလးဆန္တယ္လို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ ထစ္ခနဲရွိသဝန္တိုတာမ်ိဳးကို မျဖစ္ရေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုးထိန္းေနရင္းက ထပ္ျဖစ္ေနတာကိုေတာ့ တျခားနည္းနဲ႔ပဲ သခင္ေက်နပ္ေအာင္ေတာင္းပန္ပါ့မယ္။ လံုးဝမျဖစ္ေစရဘူးလို႔ အာမမခံႏိုင္လို႔ပါ။
■
"ကမ႓ာ၊ ထဦး။ ေဆးေသာက္ရမယ္။"
"အင္း..."
"ေရာ့၊ ဒါေလးအရင္ေသာက္လိုက္။"
"ေဆးပဲေသာက္မယ္။"
"ႏြားႏို႔ေလးေတာ့ ေသာက္လိုက္ပါကြာ။"
"ေဆး..."
"ေျမကမ႓ာ"
အထြန္႔တက္ေနတဲ့လူမမာက သခင္ေအာ္လိုက္ေတာ့ ႏြားႏို႔ခြက္ကိုလွမ္းယူတယ္။
"ပူေသးတယ္။"
"ေႏြးေႏြးေလးျဖစ္ေအာင္ ငါလုပ္ေပးထားတယ္။ ဆင္ေျခေတြမေပးနဲ႔။"
မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မဲ့ၿပီး ေမာ့ေသာက္ပစ္လိုက္တာ တစ္ခြက္လံုးကုန္တဲ့အထိ။ ေဆးေသာက္ၿပီးေတာ့ ေစာင္ထဲျပန္ဝင္ေခြသြားျပန္ပါတယ္။ သခင္ကေတာ့ ထိုင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကမ႓ာက မ်က္လံုးျပန္ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး
"ဘာလဲဗ်ာ။ ကိုယ္ၾကည္ျဖဴလို႔လုပ္ေပးတာေလ။ ဘာကိုေတြးေနျပန္ၿပီလဲ။"
သခင္ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို ကမ႓ာ့ထက္ဘယ္သူပိုသိႏိုင္မလဲ။
"ေနမေကာင္းတဲ့လူကို ငါက..."
"အဲဒီ့လိုျဖစ္ေအာင္ မနည္းျမႇဴဆြယ္လိုက္ရတာကို။ ဘာမွမေတြးနဲ႔။ သားႀကိဳက္တယ္ ကိုကို။"
"႐ုပ္ကကြာ။"
မခ်ိဳမခ်ဥ္႐ုပ္နဲ႔ ေစာင္ပံုထဲျပန္ဝင္သြားျပန္တဲ့ကမ႓ာေၾကာင့္ သခင္ထရယ္ပါေတာ့တယ္။
"အိပ္ဦးမယ္။ သခင္ အနားကပ္မအိပ္နဲ႔ေနာ္၊ အဖ်ားကူးလိမ့္မယ္။"
"ေအးပါကြာ။"
"ခ်စ္တယ္။"
"ငါေရာပဲ။"
■■■■■ Part (8) ဆက္ရန္ ■■■■■
အနေအထိုင်ဆင်ခြင်ပါလျက်နဲ့ စော်ကားခံရသလိုဖြစ်နေတယ်လို့ ခံစားနေရတဲ့ သခင်ကလည်း မျက်နှာခပ်တင်းတင်း။
လူကြားသူကြားမှာ ကိုယ်ဟာအရေးမပါသလိုဖြစ်နေရတယ်လို့ တွေးနေမိတဲ့ ကမ္ဘာကလည်း မျက်နှာမကောင်း။
အရှိန်ပြင်းပြင်းမောင်းလာတဲ့ကားလေး သူတို့ရဲ့အိမ်လေးဆီရောက်လာတော့
"သူငယ်ချင်းတွေမတွေ့တာကြာပြီမို့ ပြန်တွေ့တော့ ဝမ်းသာသွားတာပါတဲ့။ သူ့ဘက်ကဘာစိတ်မှမရှိကြောင်း မင်းကိုပြောပေးပါတဲ့။ ဘရဏီကပြောသွားတယ်။ မင်းဟာလေ အရမ်းသရုပ်ပျက်တာပဲ။"
"ကိုယ့်အမှားပဲပေါ့။"
"မဟုတ်တော့ ငါ့အမှားလား။ ငါတို့ဘာလုပ်နေလို့လဲ။ ပွဲမှာလည်း မင်းမျက်နှာရှစ်ခေါက်ချိုးနဲ့။ ငါနဲ့ဏီဏီ စကားအများကြီးပြောပြီး အတွဲမှားလောက်အောင်နေနေတာလည်း မဟုတ်ခဲ့ဘူး။ မင်းအချိုးတွေက အဆင်ပြေမနေဘူး။"
စိတ်ဆိုးရမှာ ကမ္ဘာလို့ထင်တာပဲ။ ဘာလို့ သခင်ကပဲ ဒေါသတွေထွက်ပြနေတာလဲ။ စကားများဖို့ကိုအားမရှိလို့ ကမ္ဘာတစ်ယောက် တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ပဲ အိပ်ခန်းထဲဝင်ပြီး ရေချိုးဖို့ပြင်လိုက်တယ်။
"အေးနေတယ်လေ မြေကမ္ဘာ။ ခြေလက်ဆေးပြီးရင် တော်ရောပေါ့။ ဘယ်အချိန်မို့ရေချိုးမှာလဲ။ ပါတီကို ရေချိုးပြီးထွက်သွားတာ ဘာတွေများပေကျံနေစရာရှိလို့လဲ။"
စကားမပြန်ဘဲ ရေချိုးခန်းထဲရောက်သွားတဲ့ကမ္ဘာက တော်တော်နဲ့ပြန်ထွက်မလာပါ။ သခင်တံခါးခေါက်ခေါ်ပေမဲ့ အဖက်မလုပ်။
"အေး၊ သေနေလည်း ငါဂရုမစိုက်တော့ဘူး။ စိတ်ပူပေးဖို့ကိုမတန်တာ။"
ခုတင်တစ်ဖက်ခြမ်းမှာ ကပ်အိပ်သွားတဲ့သခင် မနက်နိုးတော့ သူ့ဘေးမှာကမ္ဘာရှိမနေပါ။ အိပ်ထားတဲ့အနေအထားရှိပေမဲ့ ဘယ်အချိန်လာအိပ်ပြီး ဘယ်တုန်းကထသွားတယ်လို့ မသိလိုက်ပါ။
အပြင်ထွက်လာတော့ ကမ္ဘာက ဧည့်ခန်းဆိုဖာမှာခွေခွေလေး။
"ကမ္ဘာ၊ ကမ္ဘာ၊ ဘာလို့ဒီရောက်နေတာလဲ။"
"ဟင်၊ ဘာမှမဟုတ်ဘူး။ ဂရုစိုက်မနေနဲ့။"
"ရမလား။ မင်းက ဘာဖြစ်နေတာလဲ။ အခုထိ မကျေနပ်နိုင်သေးဘူးလား။ ငါ့အလွန်မဟုတ်ဘဲ မကျေနပ်သလိုလုပ်နေတာတွေကို ငါသည်းမခံနိုင်ဘူးနော် ကမ္ဘာ။"
"ဟုတ်တယ်။ ကိုယ်ကပဲလွန်တာ၊ ကိုယ်ကပဲလူမှုရေးမရှိတာ၊ ကိုယ်ကပဲသဝန်ကြောင်တာ။ ကိုယ်က စိတ်ပူပေးဖို့မတန်ဘူး။ အဲဒီ့တော့ သခင့်ဘာသာပျော်သလိုနေပါ။"
အော်ပစ်လိုက်ပြီး အခန်းထဲဝင်အဝတ်လဲကာ ကမ္ဘာ အလုပ်ဆီကိုထလာခဲ့လိုက်တယ်။ သခင့်အတွက်ဒရိုင်ဘာကိုလည်း ဖုန်းဆက်ခေါ်ရင်းပေါ့။
တစ်မနက်လုံး အလုပ်ထဲစိတ်နှစ်ထားရင်းက နေ့လယ်လောက်မှာ ဘယ်လိုမှမနေနိုင်တဲ့ကမ္ဘာကပဲ သခင့်ဆီဖုန်းခေါ်လိုက်ပါတယ်။ ပထမတစ်ခါမကိုင်ပါ။ ဒုတိယတစ်ခေါက်မှာတော့
"ငါ မင်းနဲ့စကားမပြောချင်သေးဘူး"
ဖုန်းချသွားခဲ့ပြီ။
ညနေကျတော့ လာကြိုမယ်လို့ဖုန်းခေါ်ပြောရင်း တောင်းပန်လိုက်ပေမဲ့ ထုံးစံအတိုင်း စကားမပြောချင်သေးဘူးတဲ့လေ။ အိမ်ရောက်တော့လည်း
"သခင် ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်။ ကိုယ်က ..."
"ဘာမှမကြားချင်သေးဘူး မြေကမ္ဘာ။"
"သခင်ရယ် ..."
ကမ္ဘာ့စကားမဆုံးပါ။ သခင်က အခန်းထဲဝင်သွားခဲ့တယ်။ ကမ္ဘာ သခင့်အနားရောက်သွားလည်း ကိုယ်ပျောက်လူသားလိုဖြစ်နေပါတယ်။ မနေ့ညက သခင့်ကိုအရွဲ့တိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲမှာကြာသွားလို့ မနက်စောစောကတည်းက ချမ်းတုန်ပြီးဖျားချင်သလိုဖြစ်နေတာက အခုညကျမှ ပိုဆိုးလာသလိုပါပဲ။ တစ်နေကုန်အလုပ်ထဲမှာတော့ သိပ်မသိသာဘဲ အိမ်ရောက်မှ ကိုယ်တွေလက်တွေကိုက်လာသလိုလို။ သခင့်ဥပေက္ခာတွေမှာ ကမ္ဘာအဖျားတက်ဖို့ လုံလောက်နေပါပြီ။
မနက်စောစော ဖျားချင်ချင်ဖြစ်တုန်းကလည်း သခင့်နားကခွာပြီး ဆိုဖာပေါ်လာအိပ်နေခဲ့တာမို့ အခုညလည်း ဆေးသောက်ပြီး အပြင်မှာပဲအိပ်ဖို့ တွေးလိုက်ပါတယ်။ သခင်အိပ်ပျော်သွားပြီးမှပေါ့။
မနက်ကျတော့ သခင်အိပ်ရာထနောက်ကျနေခဲ့တာကြောင့် ဖျားနေတဲ့ကမ္ဘာကပဲ သွားနှိုးခဲ့ရတယ်။ သခင်ထသွားပြီးကတည်းက ခုတင်ပေါ်လှဲအိပ်နေခဲ့မိတာ သခင် ဘယ်အချိန်အလုပ်သွားလဲတောင် မသိလိုက်ပါ။
■■■
ကမ္ဘာတစ်ယောက် ဆေးသောက်မှဖြစ်မှာမို့ တစ်ခုခုထစားဖို့ပြင်ပေမဲ့ ခေါင်းတွေထိုးကိုက်နေလို့ ငုတ်တုပ်ထိုင်နေရာက မထနိုင်သေးပါ။ အပြင်ကအသံကြားမိလို့ ထထွက်လာတော့ မီးဖိုခန်းဘက်က အသံထွက်နေခြင်း။ မီးဖိုချောင်ထဲကမ္ဘာဝင်လိုက်တော့ အပြင်ကပြန်လာတဲ့အဝတ်အစားတွေ မလဲရသေးတဲ့အနေအထားနဲ့ သခင်အလုပ်များနေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။
"သခင်၊ ရုံးကပြန်လာတာလား။ ရုံးဆင်းချိန်လည်း မဟုတ်ဘူးလားလို့။"
"နေ့တစ်ဝက်ခွင့်။"
ူသခင်ကပြန်လှည့်မကြည့်ဘဲ လုပ်စရာရှိတာဆက်လုပ်နေလို့ ကမ္ဘာကပဲထပ်မေးလိုက်တယ်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ သခင်။"
သခင်က မီးဖိုခလုတ်ကိုပိတ်လိုက်ပြီး ပန်းကန်လုံးတစ်လုံးကိုလှမ်းယူလို့ အိုးထဲကနေ တစ်ခုခုကိုခပ်ယူနေတယ်။ အနားတိုးကြည့်လိုက်တော့ ခရုဆန်ပြုတ်။
"သခင် နေမကောင်းလို့လား။ ဘာဖြစ်တာလဲ။ ဆရာဝန်ပြပြီးပြီလား။"
ကမ္ဘာ စိုးရိမ်တကြီးမေးလိုက်တာပေမဲ့ သခင်က ဆန်ပြုတ်ပန်းကန်ကို ပန်းကန်ပြားထဲထည့်ကိုင်ပြီး
"သွားထိုင်နေ။"
ကမ္ဘာ့ခမျာ ဘာမှပြန်မပြောနိုင်သေးဘဲ ထမင်းစားစားပွဲမှာထိုင်လိုက်တော့ ဆန်ပြုတ်ပန်းကန်က သူ့ရှေ့ရောက်လာပြီး သခင်က အိမ်ရှေ့ကိုပြန်ထွက်သွားပါတယ်။ ခဏအကြာပြန်ဝင်လာတော့ ရေနွေးတစ်ခွက်ငှဲ့ပေးပြီး ဆေးတွေပါချပေးတယ်။
"ကိုယ်ဖျားနေလို့ ခွင့်ယူပြီးပြန်လာတာလား။ ဒီဆေးတွေက ကိုယ့်အတွက်ပေါ့။ ပြန်လာပြီး ကိုယ့်အတွက် ဆန်ပြုတ်ကျိုနေတာပေါ့။"
အမေးတွေသာထပ်နေပြီး အဖြေမရှိဘဲ အိပ်ခန်းဆီဦးတည်လိုက်တဲ့ သခင်။ ကမ္ဘာချက်ချင်းထရပ်လို့ သခင့်လက်ကိုလှမ်းဆွဲပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကိုဆွဲလှည့်ကာ ဖက်ထားလိုက်မိတယ်။ သခင်က စိတ်ဆိုးနေတာတောင် ကမ္ဘာဖျားနေတာကို ဂရုစိုက်ပေးနေခဲ့တာပဲ။ ကမ္ဘာသေသွားရင်တောင် ဂရုမစိုက်တော့ဘူးဆိုပြီး တစ်နေ့ညကပဲပြောခဲ့သေးတဲ့ သခင်က ကမ္ဘာ့ကိုစိတ်ဆိုးနေလည်း ပစ်မထားဘူးပဲ။
"ပူလိုက်တာ၊ ဖယ်စမ်းပါ။"
ကမ္ဘာ့ကိုယ်ငွေ့က သခင့်ဆီကိုဟပ်နေတာ တော်တော်လေးပူနေတယ်။ ကမ္ဘာဖယ်ပေးလိုက်ပြီး
"အာ၊ သခင့်ဆီကူးတော့မှာပဲ။"
"အစားသွားစား။ ငါ အဝတ်အစားလဲဦးမယ်။ ရေမကိုင်နဲ့။"
"ဟုတ်"
ဆန်ပြုတ်ပူပူကို မှုတ်သောက်နေတဲ့ကမ္ဘာက စပ်ဖြဲဖြဲမျက်နှာနဲ့ ဖျားရတာကိုပဲပျော်နေပုံ။ ဆန်ပြုတ်သောက်ပြီးတော့ ချွေးနည်းနည်းစို့လာပြီး လည်ချောင်းတွေနာနေတာ အရမ်းမဆိုးတော့သလိုပါပဲ။ ရေနွေးနဲ့ဆေးသောက်ပြီးတဲ့အထိ သခင်ကအနားရောက်မလာလို့ ကမ္ဘာလှမ်းအော်လိုက်တယ်။
"သခင်ရေ ..."
ပြန်ထူးသံမကြားရ။ ရေမကိုင်နဲ့လို့ပြောသွားတာကြောင့် ကမ္ဘာ ပန်းကန်တွေကို ဘေစင်ထဲထည့်ခဲ့ပြီး အိပ်ခန်းထဲလိုက်လာတော့ အိပ်ရာကိုသပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြင်ပြီး ဗီရိုထဲကစောင်တစ်ထည်ကိုထုတ်နေတဲ့ သခင်။
"ဘာလုပ်နေတာလဲ သခင်။"
"ဒီစောင်လှန်းပေးမလို့။"
ကမ္ဘာခြုံထားတဲ့စောင်ကို နေပူလှန်းပေးဖို့ပါတဲ့။ စောင်ကိုယူပြီးထွက်သွားတဲ့ သခင့်နောက်ကို ကမ္ဘာတစ်ကောက်ကောက်လိုက်နေတယ်။ ခြံထဲဆင်းသွားတဲ့သခင်က စောင်ကိုကြိုးတန်းမှာလှန်းပြီးတော့ ကမ္ဘာ့ကိုမကြည်သလိုကြည့်ကာ အိမ်ထဲပြန်ဝင်သွားတယ်။ ကမ္ဘာကတော့ နောက်ကလိုက်မြဲ။ သခင်ပန်းကန်တွေဆေးတော့လည်း နောက်ကရပ်ကြည့်နေပြန်တယ်။ သခင် ဧည့်ခန်းထဲထွက်လာရင်လည်း နောက်ကပါလာတယ်။ သခင်ကလည်း ကမ္ဘာ့ကို ကိုယ်ပျောက်လူသားလို့သာ သတ်မှတ်ထားသလိုနဲ့ ဧည့်ခန်းမှာ ဇာတ်လမ်းထိုင်ကြည့်နေပါတယ်။
Movie တစ်ပုဒ်ပြီးလို့ သခင့်ဘေးကဆိုဖာကိုကြည့်လိုက်တော့ ကမ္ဘာက အခွေလိုက်လေးအိပ်ပျော်လို့။ ရာသီဥတုက ဒီနေ့သိပ်မအေးတာကြောင့် စောင်အပါးလေးတစ်ထည်ကို ကမ္ဘာ့ကိုယ်ပေါ်ခြုံပေးလိုက်ပြီး ဘေးကဆိုဖာကနေ သခင်ထိုင်ကြည့်နေမိပါတယ်။ ညက ကမ္ဘာဖျားနေတာ သူသိတယ်။ စိတ်မပြေသေးလို့ပစ်ထားလိုက်ပေမဲ့ သူလည်းအိပ်မရပါ။ အိပ်တာနောက်ကျတော့ အိပ်ရာထနောက်ကျနေပြီး ကမ္ဘာလာနှိုးမှနိုးပါတယ်။ ခုတင်ပေါ်အိပ်ပြီးကျန်နေခဲ့တဲ့ကမ္ဘာ ဖျားနေတာသိပ်သိသာလို့ အလုပ်ထဲကနေ သခင်ဖုန်းခေါ်ကြည့်တော့ ဖုန်းတောင်မကိုင်ပါ။ ဒါက သခင်နေ့တစ်ဝက်ခွင့်ယူရခြင်း အဓိကအကြောင်းအရင်း။
ဒီကောင်လေးကို သခင်သိပ်ချစ်ပါတယ်။ တစ်ခါတလေမှာ အငယ်နဲ့မတူအောင် ရင့်ကျက်လွန်းတဲ့ အိမ်ထောင်ဦးစီးလေးက တစ်ခါတလေကလေးဆန်ပြီဆိုရင် ဘယ်လိုမှပြောမရဆိုမရ။ ထစ်ခနဲဆိုသဝန်တိုတာကလည်း ထိန်းမနိုင်သိမ်းမနိုင်။ သူ့လောက်အပေါင်းအသင်းများတာလည်းသူ၊ ယောက်ျားဖြစ်သူရဲ့ အပေါင်းအသင်းတွေကို ရန်သူလိုလိုက်ကြည့်တတ်တာလည်း သူဆိုတဲ့မြေကမ္ဘာပါပဲ။ ဘယ်သူက သခင့်အပေါ် မရိုးမသားဆက်ဆံနေတယ်၊ ဘယ်သူကတော့ တကယ်ခင်တယ်ဆိုတာကို သူကပဲ သခင့်ထက်ပိုသိနေတဲ့အမျိုး။
သခင်ကြည့်နေရင်းက ကမ္ဘာ့နဖူးမှာချွေးတွေစို့လာတာတွေ့လို့ အိပ်ခန်းထဲကနေ အင်္ကျီတစ်ထည်သွားယူထားလိုက်တယ်။ ခဏကြာတော့ ကမ္ဘာနိုးလာပြီး စောင်ကိုဆွဲခွာရင်း
"ပူလိုက်တာ။ ချွေးတွေချည်းပဲ။"
ဘုတ်ခနဲ ကမ္ဘာ့ပေါင်ပေါ်ကျလာတဲ့ အင်္ကျီတစ်ထည်ကြောင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ကိုကြည့်လိုက်တော့ တရားခံကသခင်။ ကမ္ဘာရယ်လိုက်ပြီး အင်္ကျီလဲလိုက်တယ်။ ပြီးတော့
"စိတ်ဆိုးပြေပြီလား။"
"စိတ်ကုန်မိတော့မှာ။"
"မလုပ်ပါနဲ့။ ချစ်လွန်းလို့သဝန်တိုမိတာကို စိတ်ရှုပ်နေပြီလား။"
သခင့်အနားထိုင်လိုက်ပြီး မေးလာတဲ့ကမ္ဘာ့ကို သခင်ကြည့်လိုက်ပြီး
"ငါ့ကို နည်းနည်းလေးတောင်မယုံတာလား။"
"အဲဒီလိုမဟုတ်ဘူးလေ သခင်ရယ်။ ဘာဖြစ်မယ်ဆိုတာကို ကြိုမသိနိုင်တော့ အဆိုးတွေချည်းတွေးမိနေတာ။ သခင်သာ ကိုယ့်ကိုပစ်သွားရင် ကိုယ်မခံစားနိုင်လောက်ဘူး။"
"အင်း၊ ငါ့ကိုမယုံနဲ့။"
"မဟုတ်ပါဘူးဗျာ။ သခင့်အနားမှာ တစ်ယောက်ယောက်ကနေရာယူထားရင် ခဏပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ရိုးရိုးသားသားပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ကိုယ်မကြိုက်ဘူး။ ကိုယ့်စိတ်က သူ့အလိုလိုဖြစ်လာတာ၊ ထိန်းမရဘူး။"
"ပူလောင်လိုက်တာ။"
"ကျွမ်းသွားလည်း မတတ်နိုင်ဘူး။ သခင်သဝန်တိုတယ်ဆိုတာကလေ မာနဆိုတာပါသေးတယ်။ မြေကမ္ဘာ နောက်တစ်ယောက်နဲ့ဖြစ်လည်း ရာဇသခင်တို့က ဆွဲထားမှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာမျိုးပေါ့။ ခံစားရလည်းခဏပဲ ဆိုတာမျိုး။ ကိုယ်က အဲဒီ့လိုမဟုတ်ဘူး။ သခင့်ကိုသာဆွဲထားလို့ရမယ်ဆိုရင် ဘာနဲ့ဖြစ်ဖြစ်ရင်းနိုင်တယ်။"
"အင်း"
"သခင် သိတယ်မဟုတ်လား။"
"နည်းနည်းလောက်လျှော့စမ်းပါ။"
"မရဘူးလေ။ အရမ်းချစ်နေမိတာကိုး။ အသည်းပေါက်မတတ်ပဲ။"
သခင့်မျက်နှာအစိတ်အပိုင်းတွေကို မက်မက်မောမောလိုက်ကြည့်ရင်း ကမ္ဘာကဖြေတယ်။ အနားကပ်ထိုင်နေပေမဲ့ ခုနကလိုကိုယ်ငွေ့သိပ်မပူတော့တာ သခင်သတိထားမိတယ်။ ချွေးထွက်သွားလို့ ကိုယ်ပူကျသွားပုံပါပဲ။
"ကိုယ်ပူကျသွားပြီပဲ။"
ကမ္ဘာကတော့ သခင့်စကားကို စိတ်ဝင်စားပုံမရဘဲ စကားသံတွေထွက်လာတဲ့ သခင့်နှုတ်ခမ်းလေးကိုသာ မျက်စိကဓာတ်ကျနေတယ်။ သခင်ကရယ်လိုက်ပြီး ကမ္ဘာ့နှုတ်ခမ်းကိုတစ်ချက်နမ်းလိုက်ကာ
"ကဲ၊ ဖယ်တော့။ ငါ အဝတ်လျှော်ရဦးမယ်။"
ကမ္ဘာကမဖယ်တဲ့အပြင် သခင့်ကို ဆိုဖာပေါ်တွန်းလှဲလိုက်ပြီး အဆက်မပြတ်နမ်းရှိုက်လာတယ်။ သခင်နဲ့ကတောက်ကဆဖြစ်တာနှစ်ည၊ ဒါပေမဲ့ နှစ်နှစ်မကကြာသလိုပါပဲ။
"မြင်နေရရင်းကို လွမ်းနေရတာ သခင်။"
အနမ်းတွေအရှိန်ရလာတော့ ကမ္ဘာ့လက်တွေက သခင့်အင်္ကျီအောက်ကို ကျူးကျော်လာတယ်။ သခင်က ဆိုဖာပေါ်ကနေလျှောဆင်းပြီး ထရပ်လိုက်တော့ ဆိုဖာပေါ်မှာ ကမ္ဘာတစ်ယောက်တည်းသာကျန်နေခဲ့တယ်။ သခင့်ကိုမော့ကြည့်ပြီး ချက်ချင်းထရပ်လို့ဆက်နမ်းကာ အိပ်ခန်းဆီကို ဦးတည်သွားလိုက်ကြပေမဲ့ အနမ်းတွေကတော့မပြတ်ခဲ့။
ခုတင်ပေါ်ပစ်လှဲလိုက်ကြတဲ့အချိန် နှစ်ယောက်လုံးမှာ အင်္ကျီတွေရှိမနေကြတော့ပါ။ သခင့်ခါးအောက်ပိုင်းမှာ ပြေးလွှားကစားနေတဲ့ ကမ္ဘာ့လက်တွေကို သခင်ကချုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး
"ငါ လုံးဝစိတ်ပြေသွားအောင် မချော့ချင်ဘူးလား။"
သခင့်ရဲ့အကြည့်တွေ၊ အသံတွေ၊ ခပ်ကွေးကွေးနှုတ်ခမ်းလှုပ်ရှားမှုတွေမှာ ကမ္ဘာက တို့ဆေးမိသလိုပါပဲ။ အငြင်းစကားဆိုတာ ကမ္ဘာ ကမ္ဘာအဝေး။
■
နှစ်ယောက်လုံး အဝတ်အစားမဲ့သွားပြီးတဲ့နောက် သခင့်ခြေထောက်တွေကို ကမ္ဘာခွထိုင်လိုက်ပြီး သူ့လက်တွေနဲ့ သခင့်အငယ်ကောင်လေးကို ချော့မြှူလိုက်တယ်။ အဆင်သင့်အနေအထားကို ရောက်သွားပြီးနောက်မှာ
"အား... မင်း..."
ကမ္ဘာက သခင့်ပါးစပ်ကို သူ့လက်ဝါးနဲ့လှမ်းပိတ်လိုက်တယ်။ သခင့်ခါးနားမှာခွထိုင်ပြီး သခင့်အပေါ်ကိုထိုင်ချပစ်လိုက်တာမို့ သခင်တောင် ဒီလောက်တင်းကြပ်နာကျင်သွားရရင် ကမ္ဘာဘယ်လိုနေမလဲ။ ကမ္ဘာ့လက်ကို သခင်ကဖယ်လိုက်ပြီး
"နေမကောင်းဖြစ်နေတာကို အစိမ်းသက်သက်ကြီး..."
သခင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ပိတ်လိုက်တဲ့ကမ္ဘာက အောက်ပိုင်းကိုလည်း ဖြည်းဖြည်းချင်းလှုပ်ရှားနေပြန်တယ်။
"ဒီလိုချော့ရင် လုံးဝစိတ်ပြေမယ်မဟုတ်လား။"
ပြောပြီး ကမ္ဘာက ခပ်ကြမ်းကြမ်းအထိုင်အထလုပ်ပစ်နေတယ်။
"ဖြည်းဖြည်း..."
"ဟင့်အင်း"
ကမ္ဘာ့အရှိန်နဲ့အတူ သခင်ကပါ ခါးကိုကြွပြီးလှုပ်ရှားတဲ့အခါ ကမ္ဘာက နာနာကျင်ကျင်ပြုံးတယ်။ သခင်က ရပ်လိုက်တော့လည်း ကမ္ဘာကဆက်လှုပ်ရှားဆဲ။
"ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ သခင့်ကြောင့်ဆိုရင် နာကျင်နေရင်းကို ကျေနပ်နေမိတာ။"
"ဟား... အချစ်ရာ။"
ပြောပြီး ကမ္ဘာ့ကိုဆွဲဖက်လိုက်ကာ အောက်ဘက်ကနေပင့်ဆောင့်လိုက်တဲ့ သခင့်ကြောင့် ကမ္ဘာ့လက်တွေက သခင့်ကိုခပ်တင်းတင်းဖက်လာတယ်။
"ဆက်လုပ်လေ သခင်။"
"ရရဲ့လား။"
"မရစရာလား။"
ကမ္ဘာက သခင့်အပေါ်မှောက်လျက်ဖြစ်နေပြီး အပြန်အလှန်ဖက်ထားတဲ့ပုံစံနဲ့ သခင်ကတော့ ဆက်ပြီးပင့်ဆောင့်နေပါတယ်။ တော်တော်လေးကြာတော့ ကမ္ဘာပြန်ထထိုင်ပြီး ခပ်မှန်မှန်ထိုင်ချနေတာကို သခင်အားမရတော့ပါ။ ကမ္ဘာ့ကိုတွန်းလှဲလိုက်ပြီး အနေအထားကိုပြင်လိုက်တယ်။
အခုဆိုရင် ကမ္ဘာ့ခေါင်းနဲ့ကျောပြင်တစ်ဝက်က မွေ့ရာနဲ့ထိနေပြီး အောက်ပိုင်းတွေကကြွမြောက်ကာ ဒူးထောက်လျက်သား။ ဒူးထောက်နေရင်း နောက်ဘက်လှန်ချပေမဲ့ ခါးကအောက်နဲ့မထိတဲ့အနေအထားမျိုး။ ခြေထောက်တွေကားထားတာကြောင့် သခင်က ကြားမှာနေရာယူပြီး အောက်ကနေပင့်သွင်းလိုက်ကာ ခပ်မြန်မြန်လှုပ်ရှားလိုက်ပါတယ်။
"လေးဘက်ထောက်လိုက်တာ ပိုသက်သာမယ်။"
သခင့်စကားအတိုင်း ကမ္ဘာ လေးဘက်ထောက်ပေးလိုက်တယ်။ ခဏအကြာမှာ အဆုံးသတ်သွားတဲ့သခင်က ကမ္ဘာ့ကိုလည်း သူ့လက်တွေနဲ့ပြီးမြောက်စေပါတယ်။
"သိပ်မကြာလိုက်ဘဲ စိတ်လျှော့လိုက်တာလား သခင်။"
"ပြန်ဖျားချင်လို့လား။"
ကမ္ဘာက ကျေနပ်ပြုံးတစ်ခုနဲ့အတူ
"ဖျားနေလို့ အလျှော့ပေးလိုက်တာလား။"
"အစိမ်းသက်သက်ကြီးထိုင်ချလိုက်တာ သွေးစနည်းနည်းထွက်နေတယ်လေ။"
"အဲဒီ့လောက်နဲ့ ဘာမှဖြစ်မသွားဘူး သခင်။ အခု သခင်ကျေနပ်ရဲ့လား။"
"မင်းလိုသောင်းကျန်းသူများ မှတ်နေလား။"
"ဟား ဟား၊ သခင့်ကိုမြင်ရင် မနေနိုင်ဘူး။ သခင့်တစ်ယောက်တည်းကြောင့် ဖြစ်ရတာဆိုတော့ သခင်တာဝန်ယူပေါ့ဗျ။"
"ဓာတ်ပြားဟောင်းက အပ်ကြောင်းထပ်နေပြီ။"
ဆေးကြောသုတ်သင်ပြီးလို့ အိပ်ရာထဲပြန်ခွေနေတဲ့ကမ္ဘာ တကယ်ကိုပဲ ထပ်ဖျားတော့မယ်ထင်ပါတယ်။
"မင်းကွာ၊ နေမကောင်းတာကို ငြိမ်ငြိမ်မနေဘူး။ လာလာစတယ်။"
"သခင်စိတ်ပြေမယ်ဆို ကိုယ်နေမကောင်းဖြစ်တာ ဘာအရေးလဲ။"
"မြေကမ္ဘာ၊ အစကတည်းက ငါစိတ်ရှုပ်ရအောင်မလုပ်ရင် ပိုအဆင်မပြေဘူးလား။"
"သခင်စိတ်ရှုပ်သွားရင် တောင်းပန်ပါတယ်။ ဘယ်လိုပဲဆင်ခြင်ပါ့မယ်ပြောပြော ထပ်ဖြစ်နေလို့လည်း စိတ်တော့မကုန်လိုက်ပါနဲ့။ အတတ်နိုင်ဆုံးထိန်းပါ့မယ်။"
"ပြောပြန်ပါပြီ ကမ္ဘာရယ်။ ငါကလေ၊ သူများတွေက မင်းကို ရိုင်းတယ်လို့ အထင်မခံနိုင်ဘူး။"
သိတယ်သခင်။ သခင့်အသိုင်းအဝိုင်းထဲမှာ သခင့်ကိုဂုဏ်တက်စေသူပဲ ဖြစ်စေချင်တာကို သိပါတယ်။ သခင်က ကလေးဆန်တယ်လို့သတ်မှတ်ထားတဲ့ ထစ်ခနဲရှိသဝန်တိုတာမျိုးကို မဖြစ်ရအောင် အတတ်နိုင်ဆုံးထိန်းနေရင်းက ထပ်ဖြစ်နေတာကိုတော့ တခြားနည်းနဲ့ပဲ သခင်ကျေနပ်အောင်တောင်းပန်ပါ့မယ်။ လုံးဝမဖြစ်စေရဘူးလို့ အာမမခံနိုင်လို့ပါ။
■
"ကမ္ဘာ၊ ထဦး။ ဆေးသောက်ရမယ်။"
"အင်း..."
"ရော့၊ ဒါလေးအရင်သောက်လိုက်။"
"ဆေးပဲသောက်မယ်။"
"နွားနို့လေးတော့ သောက်လိုက်ပါကွာ။"
"ဆေး..."
"မြေကမ္ဘာ"
အထွန့်တက်နေတဲ့လူမမာက သခင်အော်လိုက်တော့ နွားနို့ခွက်ကိုလှမ်းယူတယ်။
"ပူသေးတယ်။"
"နွေးနွေးလေးဖြစ်အောင် ငါလုပ်ပေးထားတယ်။ ဆင်ခြေတွေမပေးနဲ့။"
မျက်နှာတစ်ချက်မဲ့ပြီး မော့သောက်ပစ်လိုက်တာ တစ်ခွက်လုံးကုန်တဲ့အထိ။ ဆေးသောက်ပြီးတော့ စောင်ထဲပြန်ဝင်ခွေသွားပြန်ပါတယ်။ သခင်ကတော့ ထိုင်ကြည့်နေမိတယ်။ ကမ္ဘာက မျက်လုံးပြန်ဖွင့်ကြည့်ပြီး
"ဘာလဲဗျာ။ ကိုယ်ကြည်ဖြူလို့လုပ်ပေးတာလေ။ ဘာကိုတွေးနေပြန်ပြီလဲ။"
သခင်ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကို ကမ္ဘာ့ထက်ဘယ်သူပိုသိနိုင်မလဲ။
"နေမကောင်းတဲ့လူကို ငါက..."
"အဲဒီ့လိုဖြစ်အောင် မနည်းမြှူဆွယ်လိုက်ရတာကို။ ဘာမှမတွေးနဲ့။ သားကြိုက်တယ် ကိုကို။"
"ရုပ်ကကွာ။"
မချိုမချဉ်ရုပ်နဲ့ စောင်ပုံထဲပြန်ဝင်သွားပြန်တဲ့ကမ္ဘာကြောင့် သခင်ထရယ်ပါတော့တယ်။
"အိပ်ဦးမယ်။ သခင် အနားကပ်မအိပ်နဲ့နော်၊ အဖျားကူးလိမ့်မယ်။"
"အေးပါကွာ။"
"ချစ်တယ်။"
"ငါရောပဲ။"
■■■■■ Part (8) ဆက်ရန် ■■■■■
လူၾကားသူၾကားမွာ ကိုယ္ဟာအေရးမပါသလိုျဖစ္ေနရတယ္လို႔ ေတြးေနမိတဲ့ ကမ႓ာကလည္း မ်က္ႏွာမေကာင္း။
အရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းလာတဲ့ကားေလး သူတို႔ရဲ႕အိမ္ေလးဆီေရာက္လာေတာ့
"သူငယ္ခ်င္းေတြမေတြ႕တာၾကာၿပီမို႔ ျပန္ေတြ႕ေတာ့ ဝမ္းသာသြားတာပါတဲ့။ သူ႔ဘက္ကဘာစိတ္မွမရွိေၾကာင္း မင္းကိုေျပာေပးပါတဲ့။ ဘရဏီကေျပာသြားတယ္။ မင္းဟာေလ အရမ္းသ႐ုပ္ပ်က္တာပဲ။"
"ကိုယ့္အမွားပဲေပါ့။"
"မဟုတ္ေတာ့ ငါ့အမွားလား။ ငါတို႔ဘာလုပ္ေနလို႔လဲ။ ပြဲမွာလည္း မင္းမ်က္ႏွာရွစ္ေခါက္ခ်ိဳးနဲ႔။ ငါနဲ႔ဏီဏီ စကားအမ်ားႀကီးေျပာၿပီး အတြဲမွားေလာက္ေအာင္ေနေနတာလည္း မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ မင္းအခ်ိဳးေတြက အဆင္ေျပမေနဘူး။"
စိတ္ဆိုးရမွာ ကမ႓ာလို႔ထင္တာပဲ။ ဘာလို႔ သခင္ကပဲ ေဒါသေတြထြက္ျပေနတာလဲ။ စကားမ်ားဖို႔ကိုအားမရွိလို႔ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ အိပ္ခန္းထဲဝင္ၿပီး ေရခ်ိဳးဖို႔ျပင္လိုက္တယ္။
"ေအးေနတယ္ေလ ေျမကမ႓ာ။ ေျခလက္ေဆးၿပီးရင္ ေတာ္ေရာေပါ့။ ဘယ္အခ်ိန္မို႔ေရခ်ိဳးမွာလဲ။ ပါတီကို ေရခ်ိဳးၿပီးထြက္သြားတာ ဘာေတြမ်ားေပက်ံေနစရာရွိလို႔လဲ။"
စကားမျပန္ဘဲ ေရခ်ိဳးခန္းထဲေရာက္သြားတဲ့ကမ႓ာက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ျပန္ထြက္မလာပါ။ သခင္တံခါးေခါက္ေခၚေပမဲ့ အဖက္မလုပ္။
"ေအး၊ ေသေနလည္း ငါဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ပူေပးဖို႔ကိုမတန္တာ။"
ခုတင္တစ္ဖက္ျခမ္းမွာ ကပ္အိပ္သြားတဲ့သခင္ မနက္ႏိုးေတာ့ သူ႔ေဘးမွာကမ႓ာရွိမေနပါ။ အိပ္ထားတဲ့အေနအထားရွိေပမဲ့ ဘယ္အခ်ိန္လာအိပ္ၿပီး ဘယ္တုန္းကထသြားတယ္လို႔ မသိလိုက္ပါ။
အျပင္ထြက္လာေတာ့ ကမ႓ာက ဧည့္ခန္းဆိုဖာမွာေခြေခြေလး။
"ကမ႓ာ၊ ကမ႓ာ၊ ဘာလို႔ဒီေရာက္ေနတာလဲ။"
"ဟင္၊ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ဂ႐ုစိုက္မေနနဲ႔။"
"ရမလား။ မင္းက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ အခုထိ မေက်နပ္ႏိုင္ေသးဘူးလား။ ငါ့အလြန္မဟုတ္ဘဲ မေက်နပ္သလိုလုပ္ေနတာေတြကို ငါသည္းမခံႏိုင္ဘူးေနာ္ ကမ႓ာ။"
"ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္ကပဲလြန္တာ၊ ကိုယ္ကပဲလူမႈေရးမရွိတာ၊ ကိုယ္ကပဲသဝန္ေၾကာင္တာ။ ကိုယ္က စိတ္ပူေပးဖို႔မတန္ဘူး။ အဲဒီ့ေတာ့ သခင့္ဘာသာေပ်ာ္သလိုေနပါ။"
ေအာ္ပစ္လိုက္ၿပီး အခန္းထဲဝင္အဝတ္လဲကာ ကမ႓ာ အလုပ္ဆီကိုထလာခဲ့လိုက္တယ္။ သခင့္အတြက္ဒ႐ိုင္ဘာကိုလည္း ဖုန္းဆက္ေခၚရင္းေပါ့။
တစ္မနက္လံုး အလုပ္ထဲစိတ္ႏွစ္ထားရင္းက ေန႔လယ္ေလာက္မွာ ဘယ္လိုမွမေနႏိုင္တဲ့ကမ႓ာကပဲ သခင့္ဆီဖုန္းေခၚလိုက္ပါတယ္။ ပထမတစ္ခါမကိုင္ပါ။ ဒုတိယတစ္ေခါက္မွာေတာ့
"ငါ မင္းနဲ႔စကားမေျပာခ်င္ေသးဘူး"
ဖုန္းခ်သြားခဲ့ၿပီ။
ညေနက်ေတာ့ လာႀကိဳမယ္လို႔ဖုန္းေခၚေျပာရင္း ေတာင္းပန္လိုက္ေပမဲ့ ထံုးစံအတိုင္း စကားမေျပာခ်င္ေသးဘူးတဲ့ေလ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း
"သခင္ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကိုယ္က ..."
"ဘာမွမၾကားခ်င္ေသးဘူး ေျမကမ႓ာ။"
"သခင္ရယ္ ..."
ကမ႓ာ့စကားမဆံုးပါ။ သခင္က အခန္းထဲဝင္သြားခဲ့တယ္။ ကမ႓ာ သခင့္အနားေရာက္သြားလည္း ကိုယ္ေပ်ာက္လူသားလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ မေန႔ညက သခင့္ကိုအရြဲ႕တိုက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာၾကာသြားလို႔ မနက္ေစာေစာကတည္းက ခ်မ္းတုန္ၿပီးဖ်ားခ်င္သလိုျဖစ္ေနတာက အခုညက်မွ ပိုဆိုးလာသလိုပါပဲ။ တစ္ေနကုန္အလုပ္ထဲမွာေတာ့ သိပ္မသိသာဘဲ အိမ္ေရာက္မွ ကိုယ္ေတြလက္ေတြကိုက္လာသလိုလို။ သခင့္ဥေပကၡာေတြမွာ ကမ႓ာအဖ်ားတက္ဖို႔ လံုေလာက္ေနပါၿပီ။
မနက္ေစာေစာ ဖ်ားခ်င္ခ်င္ျဖစ္တုန္းကလည္း သခင့္နားကခြာၿပီး ဆိုဖာေပၚလာအိပ္ေနခဲ့တာမို႔ အခုညလည္း ေဆးေသာက္ၿပီး အျပင္မွာပဲအိပ္ဖို႔ ေတြးလိုက္ပါတယ္။ သခင္အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီးမွေပါ့။
မနက္က်ေတာ့ သခင္အိပ္ရာထေနာက္က်ေနခဲ့တာေၾကာင့္ ဖ်ားေနတဲ့ကမ႓ာကပဲ သြားႏႈိးခဲ့ရတယ္။ သခင္ထသြားၿပီးကတည္းက ခုတင္ေပၚလွဲအိပ္ေနခဲ့မိတာ သခင္ ဘယ္အခ်ိန္အလုပ္သြားလဲေတာင္ မသိလိုက္ပါ။
■■■
ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ေဆးေသာက္မွျဖစ္မွာမို႔ တစ္ခုခုထစားဖို႔ျပင္ေပမဲ့ ေခါင္းေတြထိုးကိုက္ေနလို႔ ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနရာက မထႏိုင္ေသးပါ။ အျပင္ကအသံၾကားမိလို႔ ထထြက္လာေတာ့ မီးဖိုခန္းဘက္က အသံထြက္ေနျခင္း။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကမ႓ာဝင္လိုက္ေတာ့ အျပင္ကျပန္လာတဲ့အဝတ္အစားေတြ မလဲရေသးတဲ့အေနအထားနဲ႔ သခင္အလုပ္မ်ားေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
"သခင္၊ ႐ံုးကျပန္လာတာလား။ ႐ံုးဆင္းခ်ိန္လည္း မဟုတ္ဘူးလားလို႔။"
"ေန႔တစ္ဝက္ခြင့္။"
ူသခင္ကျပန္လွည့္မၾကည့္ဘဲ လုပ္စရာရွိတာဆက္လုပ္ေနလို႔ ကမ႓ာကပဲထပ္ေမးလိုက္တယ္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ သခင္။"
သခင္က မီးဖိုခလုတ္ကိုပိတ္လိုက္ၿပီး ပန္းကန္လံုးတစ္လံုးကိုလွမ္းယူလို႔ အိုးထဲကေန တစ္ခုခုကိုခပ္ယူေနတယ္။ အနားတိုးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခ႐ုဆန္ျပဳတ္။
"သခင္ ေနမေကာင္းလို႔လား။ ဘာျဖစ္တာလဲ။ ဆရာဝန္ျပၿပီးၿပီလား။"
ကမ႓ာ စိုးရိမ္တႀကီးေမးလိုက္တာေပမဲ့ သခင္က ဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္ကို ပန္းကန္ျပားထဲထည့္ကိုင္ၿပီး
"သြားထိုင္ေန။"
ကမ႓ာ့ခမ်ာ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ေသးဘဲ ထမင္းစားစားပြဲမွာထိုင္လိုက္ေတာ့ ဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္က သူ႔ေရွ႕ေရာက္လာၿပီး သခင္က အိမ္ေရွ႕ကိုျပန္ထြက္သြားပါတယ္။ ခဏအၾကာျပန္ဝင္လာေတာ့ ေရေႏြးတစ္ခြက္ငွဲ႔ေပးၿပီး ေဆးေတြပါခ်ေပးတယ္။
"ကိုယ္ဖ်ားေနလို႔ ခြင့္ယူၿပီးျပန္လာတာလား။ ဒီေဆးေတြက ကိုယ့္အတြက္ေပါ့။ ျပန္လာၿပီး ကိုယ့္အတြက္ ဆန္ျပဳတ္က်ိဳေနတာေပါ့။"
အေမးေတြသာထပ္ေနၿပီး အေျဖမရွိဘဲ အိပ္ခန္းဆီဦးတည္လိုက္တဲ့ သခင္။ ကမ႓ာခ်က္ခ်င္းထရပ္လို႔ သခင့္လက္ကိုလွမ္းဆြဲၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကိုဆြဲလွည့္ကာ ဖက္ထားလိုက္မိတယ္။ သခင္က စိတ္ဆိုးေနတာေတာင္ ကမ႓ာဖ်ားေနတာကို ဂ႐ုစိုက္ေပးေနခဲ့တာပဲ။ ကမ႓ာေသသြားရင္ေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး တစ္ေန႔ညကပဲေျပာခဲ့ေသးတဲ့ သခင္က ကမ႓ာ့ကိုစိတ္ဆိုးေနလည္း ပစ္မထားဘူးပဲ။
"ပူလိုက္တာ၊ ဖယ္စမ္းပါ။"
ကမ႓ာ့ကိုယ္ေငြ႕က သခင့္ဆီကိုဟပ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ေလးပူေနတယ္။ ကမ႓ာဖယ္ေပးလိုက္ၿပီး
"အာ၊ သခင့္ဆီကူးေတာ့မွာပဲ။"
"အစားသြားစား။ ငါ အဝတ္အစားလဲဦးမယ္။ ေရမကိုင္နဲ႔။"
"ဟုတ္"
ဆန္ျပဳတ္ပူပူကို မႈတ္ေသာက္ေနတဲ့ကမ႓ာက စပ္ျဖဲျဖဲမ်က္ႏွာနဲ႔ ဖ်ားရတာကိုပဲေပ်ာ္ေနပံု။ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ၿပီးေတာ့ ေခၽြးနည္းနည္းစို႔လာၿပီး လည္ေခ်ာင္းေတြနာေနတာ အရမ္းမဆိုးေတာ့သလိုပါပဲ။ ေရေႏြးနဲ႔ေဆးေသာက္ၿပီးတဲ့အထိ သခင္ကအနားေရာက္မလာလို႔ ကမ႓ာလွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။
"သခင္ေရ ..."
ျပန္ထူးသံမၾကားရ။ ေရမကိုင္နဲ႔လို႔ေျပာသြားတာေၾကာင့္ ကမ႓ာ ပန္းကန္ေတြကို ေဘစင္ထဲထည့္ခဲ့ၿပီး အိပ္ခန္းထဲလိုက္လာေတာ့ အိပ္ရာကိုသပ္သပ္ရပ္ရပ္ျပင္ၿပီး ဗီ႐ိုထဲကေစာင္တစ္ထည္ကိုထုတ္ေနတဲ့ သခင္။
"ဘာလုပ္ေနတာလဲ သခင္။"
"ဒီေစာင္လွန္းေပးမလို႔။"
ကမ႓ာျခံဳထားတဲ့ေစာင္ကို ေနပူလွန္းေပးဖို႔ပါတဲ့။ ေစာင္ကိုယူၿပီးထြက္သြားတဲ့ သခင့္ေနာက္ကို ကမ႓ာတစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတယ္။ ျခံထဲဆင္းသြားတဲ့သခင္က ေစာင္ကိုႀကိဳးတန္းမွာလွန္းၿပီးေတာ့ ကမ႓ာ့ကိုမၾကည္သလိုၾကည့္ကာ အိမ္ထဲျပန္ဝင္သြားတယ္။ ကမ႓ာကေတာ့ ေနာက္ကလိုက္ျမဲ။ သခင္ပန္းကန္ေတြေဆးေတာ့လည္း ေနာက္ကရပ္ၾကည့္ေနျပန္တယ္။ သခင္ ဧည့္ခန္းထဲထြက္လာရင္လည္း ေနာက္ကပါလာတယ္။ သခင္ကလည္း ကမ႓ာ့ကို ကိုယ္ေပ်ာက္လူသားလို႔သာ သတ္မွတ္ထားသလိုနဲ႔ ဧည့္ခန္းမွာ ဇာတ္လမ္းထိုင္ၾကည့္ေနပါတယ္။
Movie တစ္ပုဒ္ၿပီးလို႔ သခင့္ေဘးကဆိုဖာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကမ႓ာက အေခြလိုက္ေလးအိပ္ေပ်ာ္လို႔။ ရာသီဥတုက ဒီေန႔သိပ္မေအးတာေၾကာင့္ ေစာင္အပါးေလးတစ္ထည္ကို ကမ႓ာ့ကိုယ္ေပၚျခံဳေပးလိုက္ၿပီး ေဘးကဆိုဖာကေန သခင္ထိုင္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ညက ကမ႓ာဖ်ားေနတာ သူသိတယ္။ စိတ္မေျပေသးလို႔ပစ္ထားလိုက္ေပမဲ့ သူလည္းအိပ္မရပါ။ အိပ္တာေနာက္က်ေတာ့ အိပ္ရာထေနာက္က်ေနၿပီး ကမ႓ာလာႏႈိးမွႏိုးပါတယ္။ ခုတင္ေပၚအိပ္ၿပီးက်န္ေနခဲ့တဲ့ကမ႓ာ ဖ်ားေနတာသိပ္သိသာလို႔ အလုပ္ထဲကေန သခင္ဖုန္းေခၚၾကည့္ေတာ့ ဖုန္းေတာင္မကိုင္ပါ။ ဒါက သခင္ေန႔တစ္ဝက္ခြင့္ယူရျခင္း အဓိကအေၾကာင္းအရင္း။
ဒီေကာင္ေလးကို သခင္သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလမွာ အငယ္နဲ႔မတူေအာင္ ရင့္က်က္လြန္းတဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေလးက တစ္ခါတေလကေလးဆန္ၿပီဆိုရင္ ဘယ္လိုမွေျပာမရဆိုမရ။ ထစ္ခနဲဆိုသဝန္တိုတာကလည္း ထိ္န္းမႏိုင္သိမ္းမႏိုင္။ သူ႔ေလာက္အေပါင္းအသင္းမ်ားတာလည္းသူ၊ ေယာက္်ားျဖစ္သူရဲ႕ အေပါင္းအသင္းေတြကို ရန္သူလိုလိုက္ၾကည့္တတ္တာလည္း သူဆိုတဲ့ေျမကမ႓ာပါပဲ။ ဘယ္သူက သခင့္အေပၚ မ႐ိုးမသားဆက္ဆံေနတယ္၊ ဘယ္သူကေတာ့ တကယ္ခင္တယ္ဆိုတာကို သူကပဲ သခင့္ထက္ပိုသိေနတဲ့အမ်ိဳး။
သခင္ၾကည့္ေနရင္းက ကမ႓ာ့နဖူးမွာေခၽြးေတြစို႔လာတာေတြ႕လို႔ အိပ္ခန္းထဲကေန အက်ႌတစ္ထည္သြားယူထားလိုက္တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ကမ႓ာႏိုးလာၿပီး ေစာင္ကိုဆြဲခြာရင္း
"ပူလိုက္တာ။ ေခၽြးေတြခ်ည္းပဲ။"
ဘုတ္ခနဲ ကမ႓ာ့ေပါင္ေပၚက်လာတဲ့ အက်ႌတစ္ထည္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ တရားခံကသခင္။ ကမ႓ာရယ္လိုက္ၿပီး အက်ႌလဲလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့
"စိတ္ဆိုးေျပၿပီလား။"
"စိတ္ကုန္မိေတာ့မွာ။"
"မလုပ္ပါနဲ႔။ ခ်စ္လြန္းလို႔သဝန္တိုမိတာကို စိတ္႐ႈပ္ေနၿပီလား။"
သခင့္အနားထိုင္လိုက္ၿပီး ေမးလာတဲ့ကမ႓ာ့ကို သခင္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"ငါ့ကို နည္းနည္းေလးေတာင္မယံုတာလား။"
"အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူးေလ သခင္ရယ္။ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာကို ႀကိဳမသိႏိုင္ေတာ့ အဆိုးေတြခ်ည္းေတြးမိေနတာ။ သခင္သာ ကိုယ့္ကိုပစ္သြားရင္ ကိုယ္မခံစားႏိုင္ေလာက္ဘူး။"
"အင္း၊ ငါ့ကိုမယံုနဲ႔။"
"မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ သခင့္အနားမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကေနရာယူထားရင္ ခဏပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႐ိုး႐ိုးသားသားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ္မႀကိဳက္ဘူး။ ကိုယ့္စိတ္က သူ႔အလိုလိုျဖစ္လာတာ၊ ထိန္းမရဘူး။"
"ပူေလာင္လိုက္တာ။"
"ကၽြမ္းသြားလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ သခင္သဝန္တိုတယ္ဆိုတာကေလ မာနဆိုတာပါေသးတယ္။ ေျမကမ႓ာ ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ျဖစ္လည္း ရာဇသခင္တို႔က ဆြဲထားမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ ခံစားရလည္းခဏပဲ ဆိုတာမ်ိဳး။ ကိုယ္က အဲဒီ့လိုမဟုတ္ဘူး။ သခင့္ကိုသာဆြဲထားလို႔ရမယ္ဆိုရင္ ဘာနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ရင္းႏိုင္တယ္။"
"အင္း"
"သခင္ သိတယ္မဟုတ္လား။"
"နည္းနည္းေလာက္ေလၽွာ့စမ္းပါ။"
"မရဘူးေလ။ အရမ္းခ်စ္ေနမိတာကိုး။ အသည္းေပါက္မတတ္ပဲ။"
သခင့္မ်က္ႏွာအစိတ္အပိုင္းေတြကို မက္မက္ေမာေမာလိုက္ၾကည့္ရင္း ကမ႓ာကေျဖတယ္။ အနားကပ္ထိုင္ေနေပမဲ့ ခုနကလိုကိုယ္ေငြ႕သိပ္မပူေတာ့တာ သခင္သတိထားမိတယ္။ ေခၽြးထြက္သြားလို႔ ကိုယ္ပူက်သြားပံုပါပဲ။
"ကို္ယ္ပူက်သြားၿပီပဲ။"
ကမ႓ာကေတာ့ သခင့္စကားကို စိတ္ဝင္စားပံုမရဘဲ စကားသံေတြထြက္လာတဲ့ သခင့္ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုသာ မ်က္စိကဓာတ္က်ေနတယ္။ သခင္ကရယ္လိုက္ၿပီး ကမ႓ာ့ႏႈတ္ခမ္းကိုတစ္ခ်က္နမ္းလိုက္ကာ
"ကဲ၊ ဖယ္ေတာ့။ ငါ အဝတ္ေလၽွာ္ရဦးမယ္။"
ကမ႓ာကမဖယ္တဲ့အျပင္ သခင့္ကို ဆိုဖာေပၚတြန္းလွဲလိုက္ၿပီး အဆက္မျပတ္နမ္း႐ႈိက္လာတယ္။ သခင္နဲ႔ကေတာက္ကဆျဖစ္တာႏွစ္ည၊ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ႏွစ္မကၾကာသလိုပါပဲ။
"ျမင္ေနရရင္းကို လြမ္းေနရတာ သခင္။"
အနမ္းေတြအရွိန္ရလာေတာ့ ကမ႓ာ့လက္ေတြက သခင့္အက်ႌေအာက္ကို က်ဴးေက်ာ္လာတယ္။ သခင္က ဆိုဖာေပၚကေနေလၽွာဆင္းၿပီး ထရပ္လိုက္ေတာ့ ဆိုဖာေပၚမွာ ကမ႓ာတစ္ေယာက္တည္းသာက်န္ေနခဲ့တယ္။ သခင့္ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းထရပ္လို႔ဆက္နမ္းကာ အိပ္ခန္းဆီကို ဦးတည္သြားလိုက္ၾကေပမဲ့ အနမ္းေတြကေတာ့မျပတ္ခဲ့။
ခုတင္ေပၚပစ္လွဲလိုက္ၾကတဲ့အခ်ိန္ ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာ အက်ႌေတြရွိမေနၾကေတာ့ပါ။ သခင့္ခါးေအာက္ပိုင္းမွာ ေျပးလႊားကစားေနတဲ့ ကမ႓ာ့လက္ေတြကို သခင္ကခ်ဳပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး
"ငါ လံုးဝစိတ္ေျပသြားေအာင္ မေခ်ာ့ခ်င္ဘူးလား။"
သခင့္ရဲ႕အၾကည့္ေတြ၊ အသံေတြ၊ ခပ္ေကြးေကြးႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ကမ႓ာက တို႔ေဆးမိသလိုပါပဲ။ အျငင္းစကားဆိုတာ ကမ႓ာ ကမ႓ာအေဝး။
■
ႏွစ္ေယာက္လံုး အဝတ္အစားမဲ့သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ သခင့္ေျခေထာက္ေတြကို ကမ႓ာခြထိုင္လိုက္ၿပီး သူ႔လက္ေတြနဲ႔ သခင့္အငယ္ေကာင္ေလးကို ေခ်ာ့ျမႇဴလိုက္တယ္။ အဆင္သင့္အေနအထားကို ေရာက္သြားၿပီးေနာက္မွာ
"အား... မင္း..."
ကမ႓ာက သခင့္ပါးစပ္ကို သူ႔လက္ဝါးနဲ႔လွမ္းပိတ္လိုက္တယ္။ သခင့္ခါးနားမွာခြထိုင္ၿပီး သခင့္အေပၚကိုထိုင္ခ်ပစ္လိုက္တာမို႔ သခင္ေတာင္ ဒီေလာက္တင္းၾကပ္နာက်င္သြားရရင္ ကမ႓ာဘယ္လိုေနမလဲ။ ကမ႓ာ့လက္ကို သခင္ကဖယ္လိုက္ၿပီး
"ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာကို အစိမ္းသက္သက္ႀကီး..."
သခင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ပိတ္လိုက္တဲ့ကမ႓ာက ေအာက္ပိုင္းကိုလည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလႈပ္ရွားေနျပန္တယ္။
"ဒီလိုေခ်ာ့ရင္ လံုးဝစိတ္ေျပမယ္မဟုတ္လား။"
ေျပာၿပီး ကမ႓ာက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းအထိုင္အထလုပ္ပစ္ေနတယ္။
"ျဖည္းျဖည္း..."
"ဟင့္အင္း"
ကမ႓ာ့အရွိန္နဲ႔အတူ သခင္ကပါ ခါးကိုႂကြၿပီးလႈပ္ရွားတဲ့အခါ ကမ႓ာက နာနာက်င္က်င္ျပံဳးတယ္။ သခင္က ရပ္လိုက္ေတာ့လည္း ကမ႓ာကဆက္လႈပ္ရွားဆဲ။
"ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ သခင့္ေၾကာင့္ဆိုရင္ နာက်င္ေနရင္းကို ေက်နပ္ေနမိတာ။"
"ဟား... အခ်စ္ရာ။"
ေျပာၿပီး ကမ႓ာ့ကိုဆြဲဖက္လိုက္ကာ ေအာက္ဘက္ကေနပင့္ေဆာင့္လိုက္တဲ့ သခင့္ေၾကာင့္ ကမ႓ာ့လက္ေတြက သခင့္ကိုခပ္တင္းတင္းဖက္လာတယ္။
"ဆက္လုပ္ေလ သခင္။"
"ရရဲ႕လား။"
"မရစရာလား။"
ကမ႓ာက သခင့္အေပၚေမွာက္လ်က္ျဖစ္ေနၿပီး အျပန္အလွန္ဖက္ထားတဲ့ပံုစံနဲ႔ သခင္ကေတာ့ ဆက္ၿပီးပင့္ေဆာင့္ေနပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ကမ႓ာျပန္ထထိုင္ၿပီး ခပ္မွန္မွန္ထိုင္ခ်ေနတာကို သခင္အားမရေတာ့ပါ။ ကမ႓ာ့ကိုတြန္းလွဲလိုက္ၿပီး အေနအထားကိုျပင္လိုက္တယ္။
အခုဆိုရင္ ကမ႓ာ့ေခါင္းနဲ႔ေက်ာျပင္တစ္ဝက္က ေမြ႕ရာနဲ႔ထိေနၿပီး ေအာက္ပိုင္းေတြကႂကြေျမာက္ကာ ဒူးေထာက္လ်က္သား။ ဒူးေထာက္ေနရင္း ေနာက္ဘက္လွန္ခ်ေပမဲ့ ခါးကေအာက္နဲ႔မထိတဲ့အေနအထားမ်ိဳး။ ေျခေထာက္ေတြကားထားတာေၾကာင့္ သခင္က ၾကားမွာေနရာယူၿပီး ေအာက္ကေနပင့္သြင္းလိုက္ကာ ခပ္ျမန္ျမန္လႈပ္ရွားလိုက္ပါတယ္။
"ေလးဘက္ေထာက္လိုက္တာ ပိုသက္သာမယ္။"
သခင့္စကားအတိုင္း ကမ႓ာ ေလးဘက္ေထာက္ေပးလိုက္တယ္။ ခဏအၾကာမွာ အဆံုးသတ္သြားတဲ့သခင္က ကမ႓ာ့ကိုလည္း သူ႔လက္ေတြနဲ႔ၿပီးေျမာက္ေစပါတယ္။
"သိပ္မၾကာလိုက္ဘဲ စိတ္ေလၽွာ့လိုက္တာလား သခင္။"
"ျပန္ဖ်ားခ်င္လို႔လား။"
ကမ႓ာက ေက်နပ္ျပံဳးတစ္ခုနဲ႔အတူ
"ဖ်ားေနလို႔ အေလၽွာ့ေပးလိုက္တာလား။"
"အစိမ္းသက္သက္ႀကီးထိုင္ခ်လိုက္တာ ေသြးစနည္းနည္းထြက္ေနတယ္ေလ။"
"အဲဒီ့ေလာက္နဲ႔ ဘာမွျဖစ္မသြားဘူး သခင္။ အခု သခင္ေက်နပ္ရဲ႕လား။"
"မင္းလိုေသာင္းက်န္းသူမ်ား မွတ္ေနလား။"
"ဟား ဟား၊ သခင့္ကိုျမင္ရင္ မေနႏိုင္ဘူး။ သခင့္တစ္ေယာက္တည္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာဆိုေတာ့ သခင္တာဝန္ယူေပါ့ဗ်။"
"ဓာတ္ျပားေဟာင္းက အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနၿပီ။"
ေဆးေၾကာသုတ္သင္ၿပီးလို႔ အိပ္ရာထဲျပန္ေခြေနတဲ့ကမ႓ာ တကယ္ကိုပဲ ထပ္ဖ်ားေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္။
"မင္းကြာ၊ ေနမေကာင္းတာကို ၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘူး။ လာလာစတယ္။"
"သခင္စိတ္ေျပမယ္ဆို ကိုယ္ေနမေကာင္းျဖစ္တာ ဘာအေရးလဲ။"
"ေျမကမ႓ာ၊ အစကတည္းက ငါစိတ္႐ႈပ္ရေအာင္မလုပ္ရင္ ပိုအဆင္မေျပဘူးလား။"
"သခင္စိတ္႐ႈပ္သြားရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲဆင္ျခင္ပါ့မယ္ေျပာေျပာ ထပ္ျဖစ္ေနလို႔လည္း စိတ္ေတာ့မကုန္လိုက္ပါနဲ႔။ အတတ္ႏိုင္ဆံုးထိန္းပါ့မယ္။"
"ေျပာျပန္ပါၿပီ ကမ႓ာရယ္။ ငါကေလ၊ သူမ်ားေတြက မင္းကို ႐ိုင္းတယ္လို႔ အထင္မခံႏိုင္ဘူး။"
သိတယ္သခင္။ သခင့္အသိုင္းအဝိုင္းထဲမွာ သခင့္ကိုဂုဏ္တက္ေစသူပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တာကို သိပါတယ္။ သခင္က ကေလးဆန္တယ္လို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ ထစ္ခနဲရွိသဝန္တိုတာမ်ိဳးကို မျဖစ္ရေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုးထိန္းေနရင္းက ထပ္ျဖစ္ေနတာကိုေတာ့ တျခားနည္းနဲ႔ပဲ သခင္ေက်နပ္ေအာင္ေတာင္းပန္ပါ့မယ္။ လံုးဝမျဖစ္ေစရဘူးလို႔ အာမမခံႏိုင္လို႔ပါ။
■
"ကမ႓ာ၊ ထဦး။ ေဆးေသာက္ရမယ္။"
"အင္း..."
"ေရာ့၊ ဒါေလးအရင္ေသာက္လိုက္။"
"ေဆးပဲေသာက္မယ္။"
"ႏြားႏို႔ေလးေတာ့ ေသာက္လိုက္ပါကြာ။"
"ေဆး..."
"ေျမကမ႓ာ"
အထြန္႔တက္ေနတဲ့လူမမာက သခင္ေအာ္လိုက္ေတာ့ ႏြားႏို႔ခြက္ကိုလွမ္းယူတယ္။
"ပူေသးတယ္။"
"ေႏြးေႏြးေလးျဖစ္ေအာင္ ငါလုပ္ေပးထားတယ္။ ဆင္ေျခေတြမေပးနဲ႔။"
မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မဲ့ၿပီး ေမာ့ေသာက္ပစ္လိုက္တာ တစ္ခြက္လံုးကုန္တဲ့အထိ။ ေဆးေသာက္ၿပီးေတာ့ ေစာင္ထဲျပန္ဝင္ေခြသြားျပန္ပါတယ္။ သခင္ကေတာ့ ထိုင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကမ႓ာက မ်က္လံုးျပန္ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး
"ဘာလဲဗ်ာ။ ကိုယ္ၾကည္ျဖဴလို႔လုပ္ေပးတာေလ။ ဘာကိုေတြးေနျပန္ၿပီလဲ။"
သခင္ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို ကမ႓ာ့ထက္ဘယ္သူပိုသိႏိုင္မလဲ။
"ေနမေကာင္းတဲ့လူကို ငါက..."
"အဲဒီ့လိုျဖစ္ေအာင္ မနည္းျမႇဴဆြယ္လိုက္ရတာကို။ ဘာမွမေတြးနဲ႔။ သားႀကိဳက္တယ္ ကိုကို။"
"႐ုပ္ကကြာ။"
မခ်ိဳမခ်ဥ္႐ုပ္နဲ႔ ေစာင္ပံုထဲျပန္ဝင္သြားျပန္တဲ့ကမ႓ာေၾကာင့္ သခင္ထရယ္ပါေတာ့တယ္။
"အိပ္ဦးမယ္။ သခင္ အနားကပ္မအိပ္နဲ႔ေနာ္၊ အဖ်ားကူးလိမ့္မယ္။"
"ေအးပါကြာ။"
"ခ်စ္တယ္။"
"ငါေရာပဲ။"
■■■■■ Part (8) ဆက္ရန္ ■■■■■
အနေအထိုင်ဆင်ခြင်ပါလျက်နဲ့ စော်ကားခံရသလိုဖြစ်နေတယ်လို့ ခံစားနေရတဲ့ သခင်ကလည်း မျက်နှာခပ်တင်းတင်း။
လူကြားသူကြားမှာ ကိုယ်ဟာအရေးမပါသလိုဖြစ်နေရတယ်လို့ တွေးနေမိတဲ့ ကမ္ဘာကလည်း မျက်နှာမကောင်း။
အရှိန်ပြင်းပြင်းမောင်းလာတဲ့ကားလေး သူတို့ရဲ့အိမ်လေးဆီရောက်လာတော့
"သူငယ်ချင်းတွေမတွေ့တာကြာပြီမို့ ပြန်တွေ့တော့ ဝမ်းသာသွားတာပါတဲ့။ သူ့ဘက်ကဘာစိတ်မှမရှိကြောင်း မင်းကိုပြောပေးပါတဲ့။ ဘရဏီကပြောသွားတယ်။ မင်းဟာလေ အရမ်းသရုပ်ပျက်တာပဲ။"
"ကိုယ့်အမှားပဲပေါ့။"
"မဟုတ်တော့ ငါ့အမှားလား။ ငါတို့ဘာလုပ်နေလို့လဲ။ ပွဲမှာလည်း မင်းမျက်နှာရှစ်ခေါက်ချိုးနဲ့။ ငါနဲ့ဏီဏီ စကားအများကြီးပြောပြီး အတွဲမှားလောက်အောင်နေနေတာလည်း မဟုတ်ခဲ့ဘူး။ မင်းအချိုးတွေက အဆင်ပြေမနေဘူး။"
စိတ်ဆိုးရမှာ ကမ္ဘာလို့ထင်တာပဲ။ ဘာလို့ သခင်ကပဲ ဒေါသတွေထွက်ပြနေတာလဲ။ စကားများဖို့ကိုအားမရှိလို့ ကမ္ဘာတစ်ယောက် တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ပဲ အိပ်ခန်းထဲဝင်ပြီး ရေချိုးဖို့ပြင်လိုက်တယ်။
"အေးနေတယ်လေ မြေကမ္ဘာ။ ခြေလက်ဆေးပြီးရင် တော်ရောပေါ့။ ဘယ်အချိန်မို့ရေချိုးမှာလဲ။ ပါတီကို ရေချိုးပြီးထွက်သွားတာ ဘာတွေများပေကျံနေစရာရှိလို့လဲ။"
စကားမပြန်ဘဲ ရေချိုးခန်းထဲရောက်သွားတဲ့ကမ္ဘာက တော်တော်နဲ့ပြန်ထွက်မလာပါ။ သခင်တံခါးခေါက်ခေါ်ပေမဲ့ အဖက်မလုပ်။
"အေး၊ သေနေလည်း ငါဂရုမစိုက်တော့ဘူး။ စိတ်ပူပေးဖို့ကိုမတန်တာ။"
ခုတင်တစ်ဖက်ခြမ်းမှာ ကပ်အိပ်သွားတဲ့သခင် မနက်နိုးတော့ သူ့ဘေးမှာကမ္ဘာရှိမနေပါ။ အိပ်ထားတဲ့အနေအထားရှိပေမဲ့ ဘယ်အချိန်လာအိပ်ပြီး ဘယ်တုန်းကထသွားတယ်လို့ မသိလိုက်ပါ။
အပြင်ထွက်လာတော့ ကမ္ဘာက ဧည့်ခန်းဆိုဖာမှာခွေခွေလေး။
"ကမ္ဘာ၊ ကမ္ဘာ၊ ဘာလို့ဒီရောက်နေတာလဲ။"
"ဟင်၊ ဘာမှမဟုတ်ဘူး။ ဂရုစိုက်မနေနဲ့။"
"ရမလား။ မင်းက ဘာဖြစ်နေတာလဲ။ အခုထိ မကျေနပ်နိုင်သေးဘူးလား။ ငါ့အလွန်မဟုတ်ဘဲ မကျေနပ်သလိုလုပ်နေတာတွေကို ငါသည်းမခံနိုင်ဘူးနော် ကမ္ဘာ။"
"ဟုတ်တယ်။ ကိုယ်ကပဲလွန်တာ၊ ကိုယ်ကပဲလူမှုရေးမရှိတာ၊ ကိုယ်ကပဲသဝန်ကြောင်တာ။ ကိုယ်က စိတ်ပူပေးဖို့မတန်ဘူး။ အဲဒီ့တော့ သခင့်ဘာသာပျော်သလိုနေပါ။"
အော်ပစ်လိုက်ပြီး အခန်းထဲဝင်အဝတ်လဲကာ ကမ္ဘာ အလုပ်ဆီကိုထလာခဲ့လိုက်တယ်။ သခင့်အတွက်ဒရိုင်ဘာကိုလည်း ဖုန်းဆက်ခေါ်ရင်းပေါ့။
တစ်မနက်လုံး အလုပ်ထဲစိတ်နှစ်ထားရင်းက နေ့လယ်လောက်မှာ ဘယ်လိုမှမနေနိုင်တဲ့ကမ္ဘာကပဲ သခင့်ဆီဖုန်းခေါ်လိုက်ပါတယ်။ ပထမတစ်ခါမကိုင်ပါ။ ဒုတိယတစ်ခေါက်မှာတော့
"ငါ မင်းနဲ့စကားမပြောချင်သေးဘူး"
ဖုန်းချသွားခဲ့ပြီ။
ညနေကျတော့ လာကြိုမယ်လို့ဖုန်းခေါ်ပြောရင်း တောင်းပန်လိုက်ပေမဲ့ ထုံးစံအတိုင်း စကားမပြောချင်သေးဘူးတဲ့လေ။ အိမ်ရောက်တော့လည်း
"သခင် ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်။ ကိုယ်က ..."
"ဘာမှမကြားချင်သေးဘူး မြေကမ္ဘာ။"
"သခင်ရယ် ..."
ကမ္ဘာ့စကားမဆုံးပါ။ သခင်က အခန်းထဲဝင်သွားခဲ့တယ်။ ကမ္ဘာ သခင့်အနားရောက်သွားလည်း ကိုယ်ပျောက်လူသားလိုဖြစ်နေပါတယ်။ မနေ့ညက သခင့်ကိုအရွဲ့တိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲမှာကြာသွားလို့ မနက်စောစောကတည်းက ချမ်းတုန်ပြီးဖျားချင်သလိုဖြစ်နေတာက အခုညကျမှ ပိုဆိုးလာသလိုပါပဲ။ တစ်နေကုန်အလုပ်ထဲမှာတော့ သိပ်မသိသာဘဲ အိမ်ရောက်မှ ကိုယ်တွေလက်တွေကိုက်လာသလိုလို။ သခင့်ဥပေက္ခာတွေမှာ ကမ္ဘာအဖျားတက်ဖို့ လုံလောက်နေပါပြီ။
မနက်စောစော ဖျားချင်ချင်ဖြစ်တုန်းကလည်း သခင့်နားကခွာပြီး ဆိုဖာပေါ်လာအိပ်နေခဲ့တာမို့ အခုညလည်း ဆေးသောက်ပြီး အပြင်မှာပဲအိပ်ဖို့ တွေးလိုက်ပါတယ်။ သခင်အိပ်ပျော်သွားပြီးမှပေါ့။
မနက်ကျတော့ သခင်အိပ်ရာထနောက်ကျနေခဲ့တာကြောင့် ဖျားနေတဲ့ကမ္ဘာကပဲ သွားနှိုးခဲ့ရတယ်။ သခင်ထသွားပြီးကတည်းက ခုတင်ပေါ်လှဲအိပ်နေခဲ့မိတာ သခင် ဘယ်အချိန်အလုပ်သွားလဲတောင် မသိလိုက်ပါ။
■■■
ကမ္ဘာတစ်ယောက် ဆေးသောက်မှဖြစ်မှာမို့ တစ်ခုခုထစားဖို့ပြင်ပေမဲ့ ခေါင်းတွေထိုးကိုက်နေလို့ ငုတ်တုပ်ထိုင်နေရာက မထနိုင်သေးပါ။ အပြင်ကအသံကြားမိလို့ ထထွက်လာတော့ မီးဖိုခန်းဘက်က အသံထွက်နေခြင်း။ မီးဖိုချောင်ထဲကမ္ဘာဝင်လိုက်တော့ အပြင်ကပြန်လာတဲ့အဝတ်အစားတွေ မလဲရသေးတဲ့အနေအထားနဲ့ သခင်အလုပ်များနေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။
"သခင်၊ ရုံးကပြန်လာတာလား။ ရုံးဆင်းချိန်လည်း မဟုတ်ဘူးလားလို့။"
"နေ့တစ်ဝက်ခွင့်။"
ူသခင်ကပြန်လှည့်မကြည့်ဘဲ လုပ်စရာရှိတာဆက်လုပ်နေလို့ ကမ္ဘာကပဲထပ်မေးလိုက်တယ်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ သခင်။"
သခင်က မီးဖိုခလုတ်ကိုပိတ်လိုက်ပြီး ပန်းကန်လုံးတစ်လုံးကိုလှမ်းယူလို့ အိုးထဲကနေ တစ်ခုခုကိုခပ်ယူနေတယ်။ အနားတိုးကြည့်လိုက်တော့ ခရုဆန်ပြုတ်။
"သခင် နေမကောင်းလို့လား။ ဘာဖြစ်တာလဲ။ ဆရာဝန်ပြပြီးပြီလား။"
ကမ္ဘာ စိုးရိမ်တကြီးမေးလိုက်တာပေမဲ့ သခင်က ဆန်ပြုတ်ပန်းကန်ကို ပန်းကန်ပြားထဲထည့်ကိုင်ပြီး
"သွားထိုင်နေ။"
ကမ္ဘာ့ခမျာ ဘာမှပြန်မပြောနိုင်သေးဘဲ ထမင်းစားစားပွဲမှာထိုင်လိုက်တော့ ဆန်ပြုတ်ပန်းကန်က သူ့ရှေ့ရောက်လာပြီး သခင်က အိမ်ရှေ့ကိုပြန်ထွက်သွားပါတယ်။ ခဏအကြာပြန်ဝင်လာတော့ ရေနွေးတစ်ခွက်ငှဲ့ပေးပြီး ဆေးတွေပါချပေးတယ်။
"ကိုယ်ဖျားနေလို့ ခွင့်ယူပြီးပြန်လာတာလား။ ဒီဆေးတွေက ကိုယ့်အတွက်ပေါ့။ ပြန်လာပြီး ကိုယ့်အတွက် ဆန်ပြုတ်ကျိုနေတာပေါ့။"
အမေးတွေသာထပ်နေပြီး အဖြေမရှိဘဲ အိပ်ခန်းဆီဦးတည်လိုက်တဲ့ သခင်။ ကမ္ဘာချက်ချင်းထရပ်လို့ သခင့်လက်ကိုလှမ်းဆွဲပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကိုဆွဲလှည့်ကာ ဖက်ထားလိုက်မိတယ်။ သခင်က စိတ်ဆိုးနေတာတောင် ကမ္ဘာဖျားနေတာကို ဂရုစိုက်ပေးနေခဲ့တာပဲ။ ကမ္ဘာသေသွားရင်တောင် ဂရုမစိုက်တော့ဘူးဆိုပြီး တစ်နေ့ညကပဲပြောခဲ့သေးတဲ့ သခင်က ကမ္ဘာ့ကိုစိတ်ဆိုးနေလည်း ပစ်မထားဘူးပဲ။
"ပူလိုက်တာ၊ ဖယ်စမ်းပါ။"
ကမ္ဘာ့ကိုယ်ငွေ့က သခင့်ဆီကိုဟပ်နေတာ တော်တော်လေးပူနေတယ်။ ကမ္ဘာဖယ်ပေးလိုက်ပြီး
"အာ၊ သခင့်ဆီကူးတော့မှာပဲ။"
"အစားသွားစား။ ငါ အဝတ်အစားလဲဦးမယ်။ ရေမကိုင်နဲ့။"
"ဟုတ်"
ဆန်ပြုတ်ပူပူကို မှုတ်သောက်နေတဲ့ကမ္ဘာက စပ်ဖြဲဖြဲမျက်နှာနဲ့ ဖျားရတာကိုပဲပျော်နေပုံ။ ဆန်ပြုတ်သောက်ပြီးတော့ ချွေးနည်းနည်းစို့လာပြီး လည်ချောင်းတွေနာနေတာ အရမ်းမဆိုးတော့သလိုပါပဲ။ ရေနွေးနဲ့ဆေးသောက်ပြီးတဲ့အထိ သခင်ကအနားရောက်မလာလို့ ကမ္ဘာလှမ်းအော်လိုက်တယ်။
"သခင်ရေ ..."
ပြန်ထူးသံမကြားရ။ ရေမကိုင်နဲ့လို့ပြောသွားတာကြောင့် ကမ္ဘာ ပန်းကန်တွေကို ဘေစင်ထဲထည့်ခဲ့ပြီး အိပ်ခန်းထဲလိုက်လာတော့ အိပ်ရာကိုသပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြင်ပြီး ဗီရိုထဲကစောင်တစ်ထည်ကိုထုတ်နေတဲ့ သခင်။
"ဘာလုပ်နေတာလဲ သခင်။"
"ဒီစောင်လှန်းပေးမလို့။"
ကမ္ဘာခြုံထားတဲ့စောင်ကို နေပူလှန်းပေးဖို့ပါတဲ့။ စောင်ကိုယူပြီးထွက်သွားတဲ့ သခင့်နောက်ကို ကမ္ဘာတစ်ကောက်ကောက်လိုက်နေတယ်။ ခြံထဲဆင်းသွားတဲ့သခင်က စောင်ကိုကြိုးတန်းမှာလှန်းပြီးတော့ ကမ္ဘာ့ကိုမကြည်သလိုကြည့်ကာ အိမ်ထဲပြန်ဝင်သွားတယ်။ ကမ္ဘာကတော့ နောက်ကလိုက်မြဲ။ သခင်ပန်းကန်တွေဆေးတော့လည်း နောက်ကရပ်ကြည့်နေပြန်တယ်။ သခင် ဧည့်ခန်းထဲထွက်လာရင်လည်း နောက်ကပါလာတယ်။ သခင်ကလည်း ကမ္ဘာ့ကို ကိုယ်ပျောက်လူသားလို့သာ သတ်မှတ်ထားသလိုနဲ့ ဧည့်ခန်းမှာ ဇာတ်လမ်းထိုင်ကြည့်နေပါတယ်။
Movie တစ်ပုဒ်ပြီးလို့ သခင့်ဘေးကဆိုဖာကိုကြည့်လိုက်တော့ ကမ္ဘာက အခွေလိုက်လေးအိပ်ပျော်လို့။ ရာသီဥတုက ဒီနေ့သိပ်မအေးတာကြောင့် စောင်အပါးလေးတစ်ထည်ကို ကမ္ဘာ့ကိုယ်ပေါ်ခြုံပေးလိုက်ပြီး ဘေးကဆိုဖာကနေ သခင်ထိုင်ကြည့်နေမိပါတယ်။ ညက ကမ္ဘာဖျားနေတာ သူသိတယ်။ စိတ်မပြေသေးလို့ပစ်ထားလိုက်ပေမဲ့ သူလည်းအိပ်မရပါ။ အိပ်တာနောက်ကျတော့ အိပ်ရာထနောက်ကျနေပြီး ကမ္ဘာလာနှိုးမှနိုးပါတယ်။ ခုတင်ပေါ်အိပ်ပြီးကျန်နေခဲ့တဲ့ကမ္ဘာ ဖျားနေတာသိပ်သိသာလို့ အလုပ်ထဲကနေ သခင်ဖုန်းခေါ်ကြည့်တော့ ဖုန်းတောင်မကိုင်ပါ။ ဒါက သခင်နေ့တစ်ဝက်ခွင့်ယူရခြင်း အဓိကအကြောင်းအရင်း။
ဒီကောင်လေးကို သခင်သိပ်ချစ်ပါတယ်။ တစ်ခါတလေမှာ အငယ်နဲ့မတူအောင် ရင့်ကျက်လွန်းတဲ့ အိမ်ထောင်ဦးစီးလေးက တစ်ခါတလေကလေးဆန်ပြီဆိုရင် ဘယ်လိုမှပြောမရဆိုမရ။ ထစ်ခနဲဆိုသဝန်တိုတာကလည်း ထိန်းမနိုင်သိမ်းမနိုင်။ သူ့လောက်အပေါင်းအသင်းများတာလည်းသူ၊ ယောက်ျားဖြစ်သူရဲ့ အပေါင်းအသင်းတွေကို ရန်သူလိုလိုက်ကြည့်တတ်တာလည်း သူဆိုတဲ့မြေကမ္ဘာပါပဲ။ ဘယ်သူက သခင့်အပေါ် မရိုးမသားဆက်ဆံနေတယ်၊ ဘယ်သူကတော့ တကယ်ခင်တယ်ဆိုတာကို သူကပဲ သခင့်ထက်ပိုသိနေတဲ့အမျိုး။
သခင်ကြည့်နေရင်းက ကမ္ဘာ့နဖူးမှာချွေးတွေစို့လာတာတွေ့လို့ အိပ်ခန်းထဲကနေ အင်္ကျီတစ်ထည်သွားယူထားလိုက်တယ်။ ခဏကြာတော့ ကမ္ဘာနိုးလာပြီး စောင်ကိုဆွဲခွာရင်း
"ပူလိုက်တာ။ ချွေးတွေချည်းပဲ။"
ဘုတ်ခနဲ ကမ္ဘာ့ပေါင်ပေါ်ကျလာတဲ့ အင်္ကျီတစ်ထည်ကြောင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ကိုကြည့်လိုက်တော့ တရားခံကသခင်။ ကမ္ဘာရယ်လိုက်ပြီး အင်္ကျီလဲလိုက်တယ်။ ပြီးတော့
"စိတ်ဆိုးပြေပြီလား။"
"စိတ်ကုန်မိတော့မှာ။"
"မလုပ်ပါနဲ့။ ချစ်လွန်းလို့သဝန်တိုမိတာကို စိတ်ရှုပ်နေပြီလား။"
သခင့်အနားထိုင်လိုက်ပြီး မေးလာတဲ့ကမ္ဘာ့ကို သခင်ကြည့်လိုက်ပြီး
"ငါ့ကို နည်းနည်းလေးတောင်မယုံတာလား။"
"အဲဒီလိုမဟုတ်ဘူးလေ သခင်ရယ်။ ဘာဖြစ်မယ်ဆိုတာကို ကြိုမသိနိုင်တော့ အဆိုးတွေချည်းတွေးမိနေတာ။ သခင်သာ ကိုယ့်ကိုပစ်သွားရင် ကိုယ်မခံစားနိုင်လောက်ဘူး။"
"အင်း၊ ငါ့ကိုမယုံနဲ့။"
"မဟုတ်ပါဘူးဗျာ။ သခင့်အနားမှာ တစ်ယောက်ယောက်ကနေရာယူထားရင် ခဏပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ရိုးရိုးသားသားပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ကိုယ်မကြိုက်ဘူး။ ကိုယ့်စိတ်က သူ့အလိုလိုဖြစ်လာတာ၊ ထိန်းမရဘူး။"
"ပူလောင်လိုက်တာ။"
"ကျွမ်းသွားလည်း မတတ်နိုင်ဘူး။ သခင်သဝန်တိုတယ်ဆိုတာကလေ မာနဆိုတာပါသေးတယ်။ မြေကမ္ဘာ နောက်တစ်ယောက်နဲ့ဖြစ်လည်း ရာဇသခင်တို့က ဆွဲထားမှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာမျိုးပေါ့။ ခံစားရလည်းခဏပဲ ဆိုတာမျိုး။ ကိုယ်က အဲဒီ့လိုမဟုတ်ဘူး။ သခင့်ကိုသာဆွဲထားလို့ရမယ်ဆိုရင် ဘာနဲ့ဖြစ်ဖြစ်ရင်းနိုင်တယ်။"
"အင်း"
"သခင် သိတယ်မဟုတ်လား။"
"နည်းနည်းလောက်လျှော့စမ်းပါ။"
"မရဘူးလေ။ အရမ်းချစ်နေမိတာကိုး။ အသည်းပေါက်မတတ်ပဲ။"
သခင့်မျက်နှာအစိတ်အပိုင်းတွေကို မက်မက်မောမောလိုက်ကြည့်ရင်း ကမ္ဘာကဖြေတယ်။ အနားကပ်ထိုင်နေပေမဲ့ ခုနကလိုကိုယ်ငွေ့သိပ်မပူတော့တာ သခင်သတိထားမိတယ်။ ချွေးထွက်သွားလို့ ကိုယ်ပူကျသွားပုံပါပဲ။
"ကိုယ်ပူကျသွားပြီပဲ။"
ကမ္ဘာကတော့ သခင့်စကားကို စိတ်ဝင်စားပုံမရဘဲ စကားသံတွေထွက်လာတဲ့ သခင့်နှုတ်ခမ်းလေးကိုသာ မျက်စိကဓာတ်ကျနေတယ်။ သခင်ကရယ်လိုက်ပြီး ကမ္ဘာ့နှုတ်ခမ်းကိုတစ်ချက်နမ်းလိုက်ကာ
"ကဲ၊ ဖယ်တော့။ ငါ အဝတ်လျှော်ရဦးမယ်။"
ကမ္ဘာကမဖယ်တဲ့အပြင် သခင့်ကို ဆိုဖာပေါ်တွန်းလှဲလိုက်ပြီး အဆက်မပြတ်နမ်းရှိုက်လာတယ်။ သခင်နဲ့ကတောက်ကဆဖြစ်တာနှစ်ည၊ ဒါပေမဲ့ နှစ်နှစ်မကကြာသလိုပါပဲ။
"မြင်နေရရင်းကို လွမ်းနေရတာ သခင်။"
အနမ်းတွေအရှိန်ရလာတော့ ကမ္ဘာ့လက်တွေက သခင့်အင်္ကျီအောက်ကို ကျူးကျော်လာတယ်။ သခင်က ဆိုဖာပေါ်ကနေလျှောဆင်းပြီး ထရပ်လိုက်တော့ ဆိုဖာပေါ်မှာ ကမ္ဘာတစ်ယောက်တည်းသာကျန်နေခဲ့တယ်။ သခင့်ကိုမော့ကြည့်ပြီး ချက်ချင်းထရပ်လို့ဆက်နမ်းကာ အိပ်ခန်းဆီကို ဦးတည်သွားလိုက်ကြပေမဲ့ အနမ်းတွေကတော့မပြတ်ခဲ့။
ခုတင်ပေါ်ပစ်လှဲလိုက်ကြတဲ့အချိန် နှစ်ယောက်လုံးမှာ အင်္ကျီတွေရှိမနေကြတော့ပါ။ သခင့်ခါးအောက်ပိုင်းမှာ ပြေးလွှားကစားနေတဲ့ ကမ္ဘာ့လက်တွေကို သခင်ကချုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး
"ငါ လုံးဝစိတ်ပြေသွားအောင် မချော့ချင်ဘူးလား။"
သခင့်ရဲ့အကြည့်တွေ၊ အသံတွေ၊ ခပ်ကွေးကွေးနှုတ်ခမ်းလှုပ်ရှားမှုတွေမှာ ကမ္ဘာက တို့ဆေးမိသလိုပါပဲ။ အငြင်းစကားဆိုတာ ကမ္ဘာ ကမ္ဘာအဝေး။
■
နှစ်ယောက်လုံး အဝတ်အစားမဲ့သွားပြီးတဲ့နောက် သခင့်ခြေထောက်တွေကို ကမ္ဘာခွထိုင်လိုက်ပြီး သူ့လက်တွေနဲ့ သခင့်အငယ်ကောင်လေးကို ချော့မြှူလိုက်တယ်။ အဆင်သင့်အနေအထားကို ရောက်သွားပြီးနောက်မှာ
"အား... မင်း..."
ကမ္ဘာက သခင့်ပါးစပ်ကို သူ့လက်ဝါးနဲ့လှမ်းပိတ်လိုက်တယ်။ သခင့်ခါးနားမှာခွထိုင်ပြီး သခင့်အပေါ်ကိုထိုင်ချပစ်လိုက်တာမို့ သခင်တောင် ဒီလောက်တင်းကြပ်နာကျင်သွားရရင် ကမ္ဘာဘယ်လိုနေမလဲ။ ကမ္ဘာ့လက်ကို သခင်ကဖယ်လိုက်ပြီး
"နေမကောင်းဖြစ်နေတာကို အစိမ်းသက်သက်ကြီး..."
သခင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ပိတ်လိုက်တဲ့ကမ္ဘာက အောက်ပိုင်းကိုလည်း ဖြည်းဖြည်းချင်းလှုပ်ရှားနေပြန်တယ်။
"ဒီလိုချော့ရင် လုံးဝစိတ်ပြေမယ်မဟုတ်လား။"
ပြောပြီး ကမ္ဘာက ခပ်ကြမ်းကြမ်းအထိုင်အထလုပ်ပစ်နေတယ်။
"ဖြည်းဖြည်း..."
"ဟင့်အင်း"
ကမ္ဘာ့အရှိန်နဲ့အတူ သခင်ကပါ ခါးကိုကြွပြီးလှုပ်ရှားတဲ့အခါ ကမ္ဘာက နာနာကျင်ကျင်ပြုံးတယ်။ သခင်က ရပ်လိုက်တော့လည်း ကမ္ဘာကဆက်လှုပ်ရှားဆဲ။
"ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ သခင့်ကြောင့်ဆိုရင် နာကျင်နေရင်းကို ကျေနပ်နေမိတာ။"
"ဟား... အချစ်ရာ။"
ပြောပြီး ကမ္ဘာ့ကိုဆွဲဖက်လိုက်ကာ အောက်ဘက်ကနေပင့်ဆောင့်လိုက်တဲ့ သခင့်ကြောင့် ကမ္ဘာ့လက်တွေက သခင့်ကိုခပ်တင်းတင်းဖက်လာတယ်။
"ဆက်လုပ်လေ သခင်။"
"ရရဲ့လား။"
"မရစရာလား။"
ကမ္ဘာက သခင့်အပေါ်မှောက်လျက်ဖြစ်နေပြီး အပြန်အလှန်ဖက်ထားတဲ့ပုံစံနဲ့ သခင်ကတော့ ဆက်ပြီးပင့်ဆောင့်နေပါတယ်။ တော်တော်လေးကြာတော့ ကမ္ဘာပြန်ထထိုင်ပြီး ခပ်မှန်မှန်ထိုင်ချနေတာကို သခင်အားမရတော့ပါ။ ကမ္ဘာ့ကိုတွန်းလှဲလိုက်ပြီး အနေအထားကိုပြင်လိုက်တယ်။
အခုဆိုရင် ကမ္ဘာ့ခေါင်းနဲ့ကျောပြင်တစ်ဝက်က မွေ့ရာနဲ့ထိနေပြီး အောက်ပိုင်းတွေကကြွမြောက်ကာ ဒူးထောက်လျက်သား။ ဒူးထောက်နေရင်း နောက်ဘက်လှန်ချပေမဲ့ ခါးကအောက်နဲ့မထိတဲ့အနေအထားမျိုး။ ခြေထောက်တွေကားထားတာကြောင့် သခင်က ကြားမှာနေရာယူပြီး အောက်ကနေပင့်သွင်းလိုက်ကာ ခပ်မြန်မြန်လှုပ်ရှားလိုက်ပါတယ်။
"လေးဘက်ထောက်လိုက်တာ ပိုသက်သာမယ်။"
သခင့်စကားအတိုင်း ကမ္ဘာ လေးဘက်ထောက်ပေးလိုက်တယ်။ ခဏအကြာမှာ အဆုံးသတ်သွားတဲ့သခင်က ကမ္ဘာ့ကိုလည်း သူ့လက်တွေနဲ့ပြီးမြောက်စေပါတယ်။
"သိပ်မကြာလိုက်ဘဲ စိတ်လျှော့လိုက်တာလား သခင်။"
"ပြန်ဖျားချင်လို့လား။"
ကမ္ဘာက ကျေနပ်ပြုံးတစ်ခုနဲ့အတူ
"ဖျားနေလို့ အလျှော့ပေးလိုက်တာလား။"
"အစိမ်းသက်သက်ကြီးထိုင်ချလိုက်တာ သွေးစနည်းနည်းထွက်နေတယ်လေ။"
"အဲဒီ့လောက်နဲ့ ဘာမှဖြစ်မသွားဘူး သခင်။ အခု သခင်ကျေနပ်ရဲ့လား။"
"မင်းလိုသောင်းကျန်းသူများ မှတ်နေလား။"
"ဟား ဟား၊ သခင့်ကိုမြင်ရင် မနေနိုင်ဘူး။ သခင့်တစ်ယောက်တည်းကြောင့် ဖြစ်ရတာဆိုတော့ သခင်တာဝန်ယူပေါ့ဗျ။"
"ဓာတ်ပြားဟောင်းက အပ်ကြောင်းထပ်နေပြီ။"
ဆေးကြောသုတ်သင်ပြီးလို့ အိပ်ရာထဲပြန်ခွေနေတဲ့ကမ္ဘာ တကယ်ကိုပဲ ထပ်ဖျားတော့မယ်ထင်ပါတယ်။
"မင်းကွာ၊ နေမကောင်းတာကို ငြိမ်ငြိမ်မနေဘူး။ လာလာစတယ်။"
"သခင်စိတ်ပြေမယ်ဆို ကိုယ်နေမကောင်းဖြစ်တာ ဘာအရေးလဲ။"
"မြေကမ္ဘာ၊ အစကတည်းက ငါစိတ်ရှုပ်ရအောင်မလုပ်ရင် ပိုအဆင်မပြေဘူးလား။"
"သခင်စိတ်ရှုပ်သွားရင် တောင်းပန်ပါတယ်။ ဘယ်လိုပဲဆင်ခြင်ပါ့မယ်ပြောပြော ထပ်ဖြစ်နေလို့လည်း စိတ်တော့မကုန်လိုက်ပါနဲ့။ အတတ်နိုင်ဆုံးထိန်းပါ့မယ်။"
"ပြောပြန်ပါပြီ ကမ္ဘာရယ်။ ငါကလေ၊ သူများတွေက မင်းကို ရိုင်းတယ်လို့ အထင်မခံနိုင်ဘူး။"
သိတယ်သခင်။ သခင့်အသိုင်းအဝိုင်းထဲမှာ သခင့်ကိုဂုဏ်တက်စေသူပဲ ဖြစ်စေချင်တာကို သိပါတယ်။ သခင်က ကလေးဆန်တယ်လို့သတ်မှတ်ထားတဲ့ ထစ်ခနဲရှိသဝန်တိုတာမျိုးကို မဖြစ်ရအောင် အတတ်နိုင်ဆုံးထိန်းနေရင်းက ထပ်ဖြစ်နေတာကိုတော့ တခြားနည်းနဲ့ပဲ သခင်ကျေနပ်အောင်တောင်းပန်ပါ့မယ်။ လုံးဝမဖြစ်စေရဘူးလို့ အာမမခံနိုင်လို့ပါ။
■
"ကမ္ဘာ၊ ထဦး။ ဆေးသောက်ရမယ်။"
"အင်း..."
"ရော့၊ ဒါလေးအရင်သောက်လိုက်။"
"ဆေးပဲသောက်မယ်။"
"နွားနို့လေးတော့ သောက်လိုက်ပါကွာ။"
"ဆေး..."
"မြေကမ္ဘာ"
အထွန့်တက်နေတဲ့လူမမာက သခင်အော်လိုက်တော့ နွားနို့ခွက်ကိုလှမ်းယူတယ်။
"ပူသေးတယ်။"
"နွေးနွေးလေးဖြစ်အောင် ငါလုပ်ပေးထားတယ်။ ဆင်ခြေတွေမပေးနဲ့။"
မျက်နှာတစ်ချက်မဲ့ပြီး မော့သောက်ပစ်လိုက်တာ တစ်ခွက်လုံးကုန်တဲ့အထိ။ ဆေးသောက်ပြီးတော့ စောင်ထဲပြန်ဝင်ခွေသွားပြန်ပါတယ်။ သခင်ကတော့ ထိုင်ကြည့်နေမိတယ်။ ကမ္ဘာက မျက်လုံးပြန်ဖွင့်ကြည့်ပြီး
"ဘာလဲဗျာ။ ကိုယ်ကြည်ဖြူလို့လုပ်ပေးတာလေ။ ဘာကိုတွေးနေပြန်ပြီလဲ။"
သခင်ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကို ကမ္ဘာ့ထက်ဘယ်သူပိုသိနိုင်မလဲ။
"နေမကောင်းတဲ့လူကို ငါက..."
"အဲဒီ့လိုဖြစ်အောင် မနည်းမြှူဆွယ်လိုက်ရတာကို။ ဘာမှမတွေးနဲ့။ သားကြိုက်တယ် ကိုကို။"
"ရုပ်ကကွာ။"
မချိုမချဉ်ရုပ်နဲ့ စောင်ပုံထဲပြန်ဝင်သွားပြန်တဲ့ကမ္ဘာကြောင့် သခင်ထရယ်ပါတော့တယ်။
"အိပ်ဦးမယ်။ သခင် အနားကပ်မအိပ်နဲ့နော်၊ အဖျားကူးလိမ့်မယ်။"
"အေးပါကွာ။"
"ချစ်တယ်။"
"ငါရောပဲ။"
■■■■■ Part (8) ဆက်ရန် ■■■■■
Коментарі