Chapter (3)
သခင္ဆြဲေခၚရာကို ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးပါလာတဲ့ကမ႓ာ အခန္းထဲဆြဲသြင္းခံလိုက္ရၿပီး
"ေျပာၾကည့္ပါဦး မင္းအျပစ္ေတြကို။"
"သခင့္ကိုလာႀကိဳဖို႔ ေမ့သြားခဲ့တာရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ..."
"ၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ။"
"အဲဒါက တကယ္ဆို ကိုယ့္အျပစ္မဟုတ္ ..."
"ဘာျဖစ္တယ္။"
"ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကေရွာင္ခဲ့ပါတယ္ သခင္။"
"ေျပာရဲတယ္ေနာ္။ အခုထိ မင္းအျပစ္ပါလို႔ ဝန္မခံႏိုင္ဘူးေပါ့။"
"အလုပ္သေဘာအရ သူနဲ႔ဆက္ၿပီးပတ္သက္ေနရတာကို သခင့္ကိုေပးမသိခဲ့တဲ့အျပစ္ပဲ ရွိတာ။"
"မင္းကေလ အခုထိညာခ်င္ေနေသးတာလား။"
"ကၽြန္ေတာ္မညာဘူးေလ သခင္ရယ္။ တကယ္ကို တျခားပတ္သက္မႈမရွိပါဘူး။"
"အခုအခ်ိန္ဝန္ခံရင္ မီေသးတယ္ ေျမကမ႓ာ။"
"သခင္ကလြဲၿပီး ဘယ္ေယာက္်ား၊ ဘယ္မိန္းမကိုမွ စိတ္နဲ႔ေတာင္မပစ္မွားဖူးဘူး။"
အဲဒီ့အခ်ိန္ သခင့္ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲကဖုန္းက ထျမည္လာလို႔
"ဒူးေထာက္ေန။"
"ဟုတ္"
သခင္က ဖုန္းေျပာဖို႔ထြက္သြားေပမဲ့ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ကေတာ့ အလုပ္မ်ားေနခဲ့တယ္။ ဒူးေထာက္ေနဆိုတဲ့အမိန္႔က ဒီအတိုင္းဒူးေထာက္ခိုင္းတာမဟုတ္မွန္း ကမ႓ာသိတယ္။ နံရံကပ္ဗီ႐ိုကိုဖြင့္လို႔ punishment mat ကိုထုတ္ယူလိုက္ၿပီး ဝတ္ထားတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအနက္ေရာင္ကိုခၽြတ္လိုက္ကာ ခင္းထားတဲ့ဖ်ာေပၚမွာ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္တဲ့အခါ ဆူးေလးေတြေၾကာင့္ ကမ႓ာမ်က္ေမွာင္ေတြက်ံဳ႕ရင္း မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မဲ့သြားရတယ္။ သခင့္ေရွ႕ေတာ့ အဲဒီလိုမ်က္ႏွာမပ်က္ရဲပါ။
ဆယ့္ငါးမိနစ္ၾကာသြားၿပီဆိုတာကို နံရံကနာရီကိုၾကည့္ထားလို႔ သိလိုက္ပါတယ္။
■
"ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။"
"ဆယ့္ငါးမိနစ္ပါ။"
"ဪ၊ သိပ္မၾကာေသးပါဘူး။ ဘယ္လိုလဲ၊ တစ္ခုခုမေျပာခ်င္ဘူးလား။"
"ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ Wendy ၾကားမွာ မရိုးမသားပတ္သက္မႈ မရွိပါဘူး။"
"အဟက္"
သခင္က ေလွာင္ရယ္ရယ္ၿပီး ကမ႓ာ့ေရွ႕နားကစားပြဲေပၚထိုင္ကာ ဖုန္းသံုးေနပါတယ္။
မိနစ္သံုးဆယ္။ ဒူးေခါင္းကလည္း ေတာ္ေတာ္နာေနပါၿပီ။ သခင္ကေတာ့ ဖုန္းတစ္လံုးနဲ႔သာယာေနၿပီး ကမ႓ာ့ကို ရွိတယ္လို႔ေတာင္ထင္ပံုမရ။
မိနစ္ေလးဆယ္။ ကမ႓ာ့လက္ေတြက အက်ႌအနားစကိုတင္းတင္းဆုပ္ရင္း ဒူးေခါင္းကနာက်င္မႈကို သည္းခံေနရတယ္။
"ထေတာ့။"
ခပ္ျမန္ျမန္ထလိုက္ေပမဲ့ လူကယိုင္တိုင္တိုင္။ ဒူးကိုငံု႔ၾကည့္ေတာ့ ေသြးထြက္ေနၿပီ။ Mat ေပၚကို after spanking မွာ ထိုင္ခ်ထားရင္ ဘယ္ေလာက္နာလဲလို႔မသိေပမဲ့ ဒူးေထာက္လိုက္တိုင္းေတာ့ အခ်ိန္ၾကာရင္ ေသြးပါထြက္ရတယ္။
"ဘယ္လိုလဲ။"
"သခင္က ဘာကိုၾကားခ်င္ေနတာလဲ။"
"သူမ်ားေျပာတာမဟုတ္ဘဲ မင္းကေျပာတာကို အရင္ၾကားခ်င္တာ။"
"ခက္ေနပါၿပီ။ ဘာမွမွေျပာစရာမရွိတာ သခင္ရယ္။"
သခင္ ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ၿပီး အသက္ရႉသံေတြျပင္းလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဒါသကိုထိန္းလိုက္သလို နားထင္ႏွစ္ဖက္ကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ဖိထားလိုက္ၿပီးမွ
"ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ ၾကာသပေတးေန႔၊ မင္းသူငယ္ခ်င္းဟိုတယ္ရဲ႕ အခန္းနံပါတ္ ၃၀၄။"
႐ႈပ္ကုန္ၿပီ။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကေတာ့ အၾကံႀကီးႀကီးနဲ႔ကို သခင္နဲ႔ကမ႓ာ့ၾကားမွာ ေမႊေႏွာက္ေနပါၿပီ။
အဲဒီေန႔က Wendy မူးေနလို႔ တျခားေခၚသြားရင္ ျပႆနာျဖစ္မွာစိုးလို႔ အဲဒီ့ဟိုတယ္မွာပဲအခန္းယူၿပီး တြဲပို႔ေပးခဲ့႐ံုအျပင္ ဘာအမွားမွမလုပ္ခဲ့ပါ။
သခင္ကေတာ့ ဘယ္လိုေတြသိလာသလဲလို႔ ကမ႓ာမေမးခ်င္ေတာ့။
"သူမူးေနလို႔ အခန္းထဲပို႔ေပးခဲ့တာပါ။ တျခားဘာမွမျဖစ္ခဲ့ဘူး။"
"ဪ၊ အခန္းထဲမွာ မိနစ္ေလးဆယ္ၾကာသြားတာကေရာ။"
"ဗ်ာ၊ မဟုတ္ပါဘူး။ အလြန္ဆံုးၾကာ ေလးမိနစ္ေပါ့သခင္ရဲ႕။ သူ႔ကိုအခန္းထဲထည့္ေပးခဲ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ျပန္ထြက္လာခဲ့တာကို ဘာလို႔ မိနစ္ေလးဆယ္ၾကာမွာလဲ။"
"ဒါဆို CCTV မွတ္တမ္းက လုပ္ၾကံထားတယ္ေပါ့ေလ။ ဟိုတယ္က မင္းကိုေခ်ာက္ခ်ေနတာလို႔ ေျပာဦးမလို႔လား။"
ေသခ်ာတာေတာ့ ဟိုတယ္ရဲ႕ Security control က တာဝန္ရွိသူတစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ ထီေပါက္ေနၿပီ။ ဘယ္သူက ဒီလိုၾကံစည္တာလဲ။ အခန္းထဲမိနစ္ေလးဆယ္ၾကာခဲ့တယ္ဆိုၿပီး အခု မိနစ္ေလးဆယ္ၾကာေအာင္ ဒူးေထာက္ခိုင္းတာတဲ့လား။ ခ်စ္လိုက္တာ သခင္ရာ။ သခင္သဝန္တိုတာကလည္း တိက်လိုက္တာ။
"အဲဒီ့ေလၽွာက္လမ္းကို႐ိုက္ထားတဲ့ record ကအခ်ိန္ကို edit လုပ္ထားတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရင္ သခင္ယံုမွာလား။ အခန္းထဲကထြက္လာတာကိုပဲ သခင္ျမင္ခဲ့မွာေလ။ ၾကားကၾကာခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုေတြ edit ထားလဲလို႔ မိနစ္ေလးဆယ္လံုးလံုး သခင္ထိုင္ၾကည့္ခဲ့လို႔လား။"
"ယံုေပးရမွာလား။"
သခင္ေျပာေနရင္းက အနက္ေရာင္ rubber flogger တစ္ခုကို ထုတ္ယူလာတာေၾကာင့္ ကမ႓ာ့တစ္ကိုယ္လံုး ေတာင့္တင္းသြားရတယ္။ အၿမီးဖြားဖြားေတြကို ရာဘာနဲ႔လုပ္ထားၿပီး ရာဘာသားထူတာေၾကာင့္ ႐ိုက္ခံရရင္ အရမ္းကိုစူးၿပီးနာတာ ကမ႓ာအသိဆံုးပါ။ အခုအခ်ိန္မွာ သခင့္ကိုရွင္းျပဖို႔ကိစၥကို ခဏေမ့သြားၿပီး flogger ဆီ္အာ႐ံုေရာက္သြားရပါၿပီ။
"ငါ ေမးေနတယ္ေလ။"
"အ"
ေျပာလည္းေျပာ၊ အတြင္းခံတစ္ထည္ပဲက်န္လို႔ အဝတ္လြတ္ေနတဲ့ေပါင္ေတြကို တစ္ခ်က္႐ိုက္ခံလိုက္ရတာမို႔ သတိလက္လြတ္ေအာ္မိသြားပါၿပီ။
"ဒါက် အသံထြက္တယ္ေပါ့။"
"အခု သခင္သိလာသမၽွေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကမေျပာျပျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သခင္သိလာတာေတြကလည္း အကုန္မမွန္ဘူး။"
"ဒါဆို အစကတည္းက ေသခ်ာေျပာျပခဲ့မယ္ဆိုရင္ မင္းေျပာတာအမွန္ေတြလို႔ ငါ ယံုႏိုင္ေသးတယ္ေလ။"
ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖႏိုင္ဘဲ ကမ႓ာ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ခပ္တင္းတင္းေစ့လိုက္ရတယ္။ ေက်ာေပၚကိုက်လာတဲ့ရိုက္ခ်က္က ခပ္ျပင္းျပင္းမို႔။ ရွပ္တစ္ထည္ခံေနတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလးနာသြားပါတယ္။
"မယံုၾကည္မွေတာ့ ဘာမွရွင္းျပစရာမရွိေသးပါဘူး သခင္။ ေနာက္ေန႔က်ရင္ေတာ့ သက္ေသနဲ႔အတူ ေသခ်ာရွင္းျပႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။"
"ဪ၊ ဪ၊ ေနာက္ေန႔က်မွ အၾကံအဖန္လုပ္ရမယ္ေပါ့။ အခုက အလုပ္ေတြမ်ားေနတယ္မဟုတ္လား။ မနက္ျဖန္ေပးရမယ့္ အလုပ္ကိစၥေလးေတြ။"
အထင္လြဲေနၿပီး ေဒါသထြက္ေနတဲ့သခင့္ကို ျပန္ေခ်ပစရာ သက္ေသအတိအက်ကလည္း အဆင္သင့္ရွိမေနပါ။ ဟိုတယ္ေလၽွာက္လမ္းမွာသံုးမယ့္ Materials တခ်ိဳ႕ကို ဘာသံုးရမယ္ဆိုတာသိရဖို႔ Wendy နဲ႔အတူ ဟိုတယ္ကိုအရင္သြားၾကည့္ရမယ္လို႔ တမင္ကိုကမ႓ာမေျပာခဲ့မိတာ။
Wendy အေျခအေနကိုရိပ္မိေနတဲ့ သခင္က အဲဒီလိုေျပာလိုက္ရင္ စိတ္တိုမွာစိုးလို႔ မေျပာမိျခင္းက အခုေလာက္အထိျပႆနာတက္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့မိ။
"သခင့္ကိုဖံုးကြယ္ထားမိတာ ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္ပါ။ သခင္ ႀကိဳက္သလိုအျပစ္ေပးပါ။"
ေျပာၿပီး shirtless ျဖစ္သြားတဲ့ခႏၶာကိုယ္ half naked ျဖစ္သြားတာကို ရာဇသခင္ရပ္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကမ႓ာ့ေနာက္ေက်ာဘက္ဆီ ေလၽွာက္သြားလိုက္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ႏွစ္ခ်က္ဆင့္႐ိုက္ခ်လိုက္ပါတယ္။
"အား"
"Shhhh! မင္းအသံၾကားရင္ ငါ ပိုေဒါသထြက္တယ္။"
တိုးတိုးေနဖို႔ သခင္ေျပာတာေၾကာင့္ ကမ႓ာအံႀကိတ္ထားမိတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဆက္တိုက္က်လာတဲ့ ႐ိုက္ခ်က္ေတြမွာ ေက်ာျပင္ကိုထိမိတဲ့ flogger tails ေတြက အသံထြက္ေအာ္ညည္းမိမလိုေတြအထိ နာက်င္ေစတယ္။
"ဘယ္ႏွခ်က္ရွိသြားၿပီလဲ။"
သခင့္အက်င့္ကိုသိေနတဲ့ကမ႓ာ နာက်င္ေနတဲ့ၾကားက အခ်က္ေရကိုလည္း အသည္းအသန္လိုက္မွတ္ထားမိတာမို႔
"ေက်ာမွာ ရွစ္ခ်က္ပါ။"
"ေတာ္တယ္။"
သခင္ကလည္း သိပ္ေတာ္ပါတယ္။ နာေနတာေတာင္ စကားတစ္ခြန္းနဲ႔တင္ ကမ႓ာ့အျပံဳးေတြကို ဆင့္ေခၚႏိုင္တယ္။
"စားပြဲေပၚေမွာက္လိုက္"
သခင့္စကားအတိုင္း စားပြဲေပၚကို ကိုယ္တစ္ပိုင္းေမွာက္ခ်လိုက္ေတာ့
"ထပ္ေမးမယ္။ မင္းအျပစ္ မင္းသိလား။"
ကမ႓ာျပန္မေျဖျဖစ္ပါ။ သူသိတဲ့သူ႔အမွားက Wendy နဲ႔အလုပ္တြဲလုပ္ေနတာကို သခင့္ကိုအသိမေပးမိတာပဲ။ သခင္ထင္ေနတာက သူ႔ကြယ္ရာမွာ Wendy နဲ႔တြဲခုတ္ေနတယ္လို႔။ တစ္မ်ိဳးစီျဖစ္ေနတဲ့အထင္ေတြေၾကာင့္ သခင္စြပ္စြဲတာကို ဝန္ခံဖို႔စိတ္ကူးမရွိ။ သခင္အထင္လြဲမိေအာင္ ကမ႓ာ့ဘက္ကႀကိဳမေျပာခဲ့မိတာကို ကိုယ့္ဘာသာပဲအျပစ္တင္မိတယ္။
ေက်ာျပင္၊ တင္ပါးနဲ႔ ေပါင္ေတြေပၚ တစ္ခ်က္ၿပီးတစ္ခ်က္ ဆက္တိုက္႐ိုက္ခံေနရလို႔ နာက်င္မႈေၾကာင့္မ်က္ရည္ဝဲမိတဲ့အထိ။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ သခင္။"
"မေတာင္းပန္နဲ႔။ မင္းပဲနာတယ္ထင္သလား။ မင္းလုပ္ပံုက ငါလည္း နာက်င္ရတယ္။"
'သခင္က သဝန္တိုတာလား။ အဲဒီ့ေလာက္ ခ်စ္တာလား။'
ကမ႓ာေတြးေနတုန္းမွာ သခင္က flogger ကိုပစ္ခ်လိုက္ၿပီး
"ငါက အရူးလိုပဲ။ မင္းရွင္းျပတာကို ၾကားခ်င္ေနမိေသးတာ။ မင္း ႏိုင္ပါတယ္။"
"ဘာေတြလဲ သခင္။"
အ႐ႈိးရာအထပ္ထပ္ကို ခဏလ်စ္လ်ဴ႐ႈလို႔ အဓိပၸါယ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတဲ့ သခင့္စကားကို ရွင္းေအာင္ေမးရပါေသးတယ္။
"မင္းတို႔ကိစၥေပါ့။ မင္းေျပာလာမလားလို႔ ငါေစာင့္ေနတာၾကာခဲ့ၿပီ ေျမကမ႓ာ။"
"ဘာကိုလဲ။ တကယ္ဆို သခင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေမးလိုက္သင့္တယ္။"
"ဪ၊ ငါ့အျပစ္လား။"
"မဟုတ္ဘူး သခင္၊ မဟုတ္ရပါဘူး။ ေျပာျပပါ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲလို႔။"
"ေရာ့"
ထြက္လာျပန္ပါၿပီ ဓာတ္ပံုတစ္ပံု။ ေလဆိပ္မွာ Wendy က အနမ္းနဲ႔ႏႈတ္ဆက္ေနတာ။ ဒါက သခင့္ဆီ maid dresses ပို႔ခိုင္းရင္း ကမ႓ာ ကေနဒါကျပန္လာတဲ့တစ္ေခါက္ ေလဆိပ္မွာ Wendy ေရာက္လာခဲ့တာ။ ဘာလို႔မ်ား သူနဲ႔ Wendy ရဲ႕ပံုေတြက သခင့္ဆီေရာက္ေနရတာလဲ။
"အဲဒီ့ပံုေတြကို ဘယ္ကရတာလဲ သခင္။"
"နံပါတ္ဖ်က္သိမ္းသြားတဲ့ ဖုန္းဆီက။ အဲဒီ့ေတာ့ မင္းက ပို႔တဲ့သူကိုသိရင္ ဘာသြားလုပ္ခ်င္ေသးတာလဲ။"
ေသခ်ာပါၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္ၾကားကို တမင္သက္သက္ေႏွာင့္ယွက္ေနတာ။
"တမင္တကာ ရန္တိုက္ေပးေနတာေလ။ သခင္ကလည္း ယံုေန..."
"ေတာ္လိုက္စမ္း ေျမကမ႓ာ။ ရန္တိုက္ေပးေနတာ ငါသိတယ္။ ငါစိတ္တိုတာက မင္းကို။ မင္းအေနအထိုင္ေတြ၊ ငါ့ကိုအသိမေပးတာေတြ၊ မင္းလုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနသမၽွ ငါကဘာမွမသိတဲ့ငပိန္းလိုပဲလို႔ ထင္ခ်င္စရာျဖစ္ေနတာ။ ဟုတ္လည္းဟုတ္ေနတာပါပဲ၊ ဘာမွလည္းမသိဘူး။"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္။ တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ သခင္ရယ္။ သခင္စိတ္႐ႈပ္ေနရမွာေၾကာက္လို႔ မေျပာမိတာပါ။ Wendy နဲ႔ကလည္း အလုပ္ကိစၥမျပတ္ေသးေတာ့ ေရွာင္လို႔မရတာပါ။ ဒီအလုပ္ၿပီးတာနဲ႔ မပတ္သက္ေတာ့ပါဘူး။"
"Personal နဲ႔ေရာၿပီး မင္းအလုပ္ေတြကို ငါမစြက္ဖက္ခ်င္ဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ မင္းေျပာလာမွာကို ငါေစာင့္ေနတာ။ အဟက္၊ မင္းက လံုးဝကိုမေျပာဘူးပဲ။"
"သိမွာစိုးလို႔ဖံုးကြယ္ထားတာမဟုတ္ဘူး။ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ေပးမသိလိုက္မိ႐ံုပါ။ ဒါေပမဲ့ ေက်နပ္တယ္။ ရာဇသခင္က ေျမကမ႓ာကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲဆိုတာ သိရတာေပါ့။"
"ဘာျဖစ္တယ္။"
"အခု႐ိုက္တာေတြက သဝန္တိုလို႔ျဖစ္ရတာေတြေလ။ မဟုတ္ဘူးလား။"
"မင္း ... မင္းက ငါခံစားရတာကို ေက်နပ္ေနတာေပါ့။"
ၿငိမ္သြားခါစသခင္က ျပန္ၿပီးေဒါသထြက္လာပါၿပီ။
"ကၽြန္ေတာ့္ကိုခ်စ္လို႔ သဝန္တိုတာေလ"
သူကေတာ့ စိတ္ေတြတို၊ ေဒါသေတြထြက္လိုက္ရတာ။ ကမ႓ာကေတာ့ ေက်နပ္ျပံဳးနဲ႔မို႔ သခင့္ေဒါသေတြက အရွိန္ျပန္ရလာပါၿပီ။ ေဒါသနဲ႔အတူ သခင္ လက္သီးရြယ္လိုက္ေပမဲ့ အျပံဳးမပ်က္ၾကည့္ေနတဲ့ကမ႓ာ့ေၾကာင့္ သခင့္လက္ေတြ ေလထဲမွာတင္ရပ္တန္႔လို႔။
"ထိုးလိုက္ပါ သခင္ရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ပါတယ္။"
ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ၿပီးထြက္သြားတဲ့ သခင့္ေနာက္ကို အက်ႌဝတ္ရင္းနဲ႔ ကမ႓ာထြက္လိုက္လာကာ
"သခင္၊ ေနပါဦးဗ်ာ။"
ျခံထဲဆင္းသြားတဲ့သခင့္ေနာက္ကို ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ရွပ္အက်ႌရင္ဘတ္ဟျပဲနဲ႔ အတြင္းခံတစ္ထည္သာဝတ္ထားတဲ့အတိုင္း လိုက္လာမိေတာ့
"ေသာက္ရွက္ကိုမရွိတာပဲ။"
"သခင္က ဘယ္သြားမွာလဲ။"
"ဘယ္မွမသြားဘူး။"
စီးကရက္တစ္လိပ္ထုတ္ယူၿပီး မီးညႇိဖို႔မီးျခစ္ျခစ္ေနတဲ့သခင့္ေရွ႕ ကမ႓ာဝင္ရပ္ကာ မီးျခစ္ကိုလက္နဲ႔ကာထားေပးလိုက္တယ္။ သခင္က စီးကရက္ကိုတစ္ခ်က္ဖြာ႐ႈိက္လို႔ ကမ႓ာ့ကိုၾကည့္ၿပီး
"ဘာလဲ၊ အိမ္ေရွ႕အထိ လိုက္ျမႇဴဆြယ္ေနတာလား။"
"သခင္ ေဒါသေျပၿပီပဲ။"
"ဒီနားတင္ဆြဲလုပ္လိုက္လို႔ Public s_x ဆိုၿပီး နာမည္ႀကီးသြားမယ္။"
နိမ့္နိမ့္ေလးေပမဲ့ ပန္းႏြယ္ေတြေၾကာင့္ျမင္ကြင္းတခ်ိဳ႕ကြယ္ၿပီး ျမင့္ေနသလိုျဖစ္ေနတဲ့ အစိမ္းေရာင္ရင့္ရင့္ျခံစည္း႐ိုးေလးကိုၾကည့္ရင္း သခင္ကႀကိမ္းေနတယ္။
သခင့္ရဲ႕ကမ႓ာပါ။ ဒီလိုလာေျပာလို႔ရမလား။
"လုပ္ေလ။ သခင္နဲ႔ပဲဟာကို၊ ဘယ္ site ေပၚေရာက္ေရာက္ေပါ့။ အခုလုပ္မလား။"
အဝတ္အစားဖ႐ိုဖရဲနဲ႔ကမ႓ာက သခင့္ကိုစိန္ေခၚေနပါတယ္။ သခင္ကေတာ့ စီးကရက္အေသာက္မပ်က္ဘဲ
"Sorry ပဲ။ အဲဒီ့ေလာက္နဲ႔ hard မလာဘူး။"
ကမ႓ာက သခင့္ကိုဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး ေအာက္ပိုင္းေတြကိုထိကပ္လို႔ ပြတ္တိုက္ရင္း သခင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုနမ္းေနေပမဲ့ သခင္က႐ုန္းထြက္လိုက္ၿပီး
"အဟက္၊ အေပါစားဆန္လိုက္တာ။"
"အင္း၊ သခင့္အတြက္ဆို call boy အဆင့္ေတာင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မေခၚလည္းလာတယ္။"
"မင္းဟာေလ၊ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ မ်က္ႏွာေျပာင္တာေနာ္။"
"သခင့္ကိုခ်စ္လြန္းလို႔ ျဖစ္ရတာပါေလ။"
သခင့္ရင္ဘတ္ကိုပြတ္သပ္ေနရင္း ကမ႓ာေျပာေနတဲ့စကားေတြေၾကာင့္
"အထန္ေကာင္၊ ရိုက္ခံေနရရင္းနဲ႔ကို သာယာေနတာမဟုတ္လား။"
"အဲဒါလည္း တစ္စံုတစ္ေယာက္က အက်င့္လုပ္ထားတာေလ။ ေသေလာက္ေအာင္နာေနရင္းနဲ႔လည္း ရူးေလာက္ေအာင္သာယာတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တာ ဘယ္သူလဲ။"
"မင္းက အဲဒီ့ေမဂ်ာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ စာမသင္ခင္ကတည္းက ဘြဲ႕ရၿပီးသား။"
"ေဖာ္ထုတ္တတ္သူနဲ႔ေတြ႕သြားတဲ့ hidden talents ေတြပါဗ်ာ။"
"ေတာ္စမ္းပါကြာ။ စသိကတည္းက မထိတထိနဲ႔လာေမွာင္ေနတာမ်ား ျမင္မေကာင္းဘူး။"
"ျမင္မေကာင္းလည္း ၾကည့္ေနတာပဲမဟုတ္လား။ သခင္လည္းသေဘာက်တာပဲ။"
"ငါက သေဘာက်တာမဟုတ္ဘူး။"
"ကိုယ္လည္း သေဘာက်တာမဟုတ္ပါဘူး။ ခ်စ္တာ။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ၿပီးခ်စ္ခ်င္တာ။ အခ်စ္ေတြပဲဖန္တီးခ်င္တာ၊ သခင့္အတြက္ပဲသီးသန္႔။"
"ေျမကမ႓ာရယ္၊ မင္းစကားေတြမွာရင္ခုန္ရေအာင္လည္း ငါက ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးမဟုတ္ဘူး။"
"သခင္က ေသြးေအးသတၱဝါေလ။ ကိုယ္ကေတာ့ သခင္နဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ရင္ခုန္ဆဲ၊ ၾကည္ႏူးဆဲ၊ ပ်ာယာခတ္ဆဲပဲ။ တစ္ခါတေလဆို ရင္ေတြခုန္ၿပီး ေျခေတြလက္ေတြေအးခဲေနေရာ။"
"ေအးပါကြာ၊ လာေခ်ာ့မေနစမ္းနဲ႔။ ငါက ကေလးေပါက္စမဟုတ္ဘူး။"
စီးကရက္လည္းကုန္ၿပီမို႔ သခင္က အိမ္ထဲဝင္ဖို႔လွည့္လိုက္ေပမဲ့ ကမ႓ာကျပန္ဆြဲထားၿပီး
"စိတ္ဆိုးေျပေအာင္ေခ်ာ့တဲ့စကား မဟုတ္ဘူးေနာ္။ စိတ္ထဲနက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းကေနလာတယ္ဆိုတာ ရာဇသခင္သိဖို႔။"
"အထဲဝင္မယ္ ေျမကမ႓ာ။ မင္းပံုစံနဲ႔ဆို အိမ္ကိုလည္း ဇိမ္ခန္းနဲ႔မွားေနၾကလိမ့္မယ္။"
"လာပါ၊ ဝင္ၾကစို႔ အိပ္ခန္းထဲ။"
"စိတ္မဝင္စားေသးဘူး။"
ေျပာၿပီး အိမ္ထဲဝင္သြားတဲ့သခင့္ေနာက္ကို ကမ႓ာအေျပးတစ္ပိုင္းနဲ႔လိုက္သြားတာ မေအကိုအေပ်ာက္မခံတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို။
■
အိပ္ခန္းထဲကခုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္လွဲအိပ္လိုက္တဲ့သခင့္ေဘးကို ကမ႓ာကပ္သြားေတာ့
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေန၊ ငါနားခ်င္ၿပီ။"
"နားေလ သခင္ရယ္။"
"Yahh! ပြတ္သီးပြတ္သပ္လာမလုပ္နဲ႔။"
မ်က္ႏွာငယ္နဲ႔ကမ႓ာက သခင့္ေဘးကလြတ္ေနတဲ့ေနရာမွာ ဝင္အိပ္ၿပီး သခင့္လက္တစ္ဖက္ကို သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚတင္ကာ ဖက္ထားလိုက္ရင္း
"လက္တစ္ဖက္ေတာ့ငွား။"
သခင္ ဘာမွျပန္မေျပာပါ။ အေတာ္ၾကာၾကာၿငိမ္ေနတဲ့ကမ႓ာ့ကို သခင္ ေခါင္းေစာင္းၾကည့္ေတာ့ ေျခရင္းဘက္နံရံကိုစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ကမ႓ာ။
"ပက္လက္အိပ္ႏိုင္ေသးတာလား။"
ကမ႓ာက သခင့္ဘက္ေခါင္းငဲ့ၾကည့္ၿပီး ျပံဳးျပရင္း
"ေဆးထည့္ေပးေလ။ ေသြးစို႔ထားတဲ့ေနရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။"
"မင္းကမွ အခ်ိဳးမေျပတာ။ ငါ အရမ္းစိတ္တိုတယ္။"
"သခင့္ကို အျပစ္မေျပာပါဘူး။ ေဆးထည့္ေပးဖို႔ပဲ ေျပာတာပါ၊ ေနာ္။"
သခင္ထသြားၿပီး ေဆးဘူးေတြယူကာျပန္လွည့္လာတဲ့အထိ ကမ႓ာက ေက်ာက္႐ုပ္လိုထိုင္ၾကည့္ေနဆဲ။ သခင္က ကမ႓ာ့ဒူးေခါင္းေတြကို ေဆးထည့္ကာ ပလာစတာကပ္ေပးၿပီးေတာ့
"အက်ႌခၽြတ္လိုက္။"
တစ္ခ်က္မွမလႈပ္ဘဲ သခင့္ကိုသာေငးၾကည့္ေနျပန္ေတာ့ သခင္ကိုယ္တိုင္ပဲအက်ႌဆြဲခၽြတ္ေပးၿပီး သူ႔ေက်ာဘက္မွာေနရာယူလိုက္တယ္။
အ႐ႈိးရာေတြကနီရဲၿပီး တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာေဖာင္းေနတာမို႔
"ဒီည ေဘးေစာင္းၿပီးသာအိပ္။ ငါ လက္လြန္သြားတယ္။"
"အား၊ စပ္တယ္။"
"မင္းပဲ ေဆးထည့္ေပးဆို။"
"အင္းေလ။ ကိုယ္ေျပာလို႔ သခင္ကေဆးထည့္ေပးတာေလ၊ ေဆးထည့္လို႔စပ္တာေလ၊ စပ္လို႔ေအာ္တာေလ။"
"ေဟ့ေကာင္၊ မင္း အခြက္ေျပာင္တဲ့အက်င့္က ေပ်ာက္ဦးမွာလား။"
"မေနာက္ပါဘူး။ ေျပာတာမွားလို႔လား။"
"ေမွာက္အိပ္ေနလိုက္။"
ေနာက္ေက်ာဘက္တစ္ေလၽွာက္လံုးကို ေဆးထည့္ၿပီးသြားေတာ့ အဝတ္မကပ္ေတာ့တဲ့ေျမကမ႓ာက ခုတင္ေပၚမွာေမွာက္ေနရင္း အခန္းထဲ သခင္လႈပ္ရွားသြားလာေနသမၽွကို လိုက္ၾကည့္ေနပါေတာ့တယ္။
သခင္က ဘာလဲဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ ေမးေငါ့ေမးေတာ့
"ခ်စ္လို႔။"
"ငါေတာ့ ဒီေန႔ မင္းကိုခ်စ္ခ်င္စိတ္မရွိဘူး။"
"သခင္"
"ဘာလဲ။"
"Wendy နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မေက်နပ္တာဘာရွိေသးလဲ။ ေျဖရွင္းခြင့္ေတာ့ ေပးမယ္မဟုတ္လား။"
"ေနာက္ထပ္ပံုေတြ ေရာက္မလာရင္ေပါ့။"
"သခင္က ဘာလို႔ ပံုေတြအကုန္ထုတ္မျပတာလဲ။"
"ငါ အစတစ္စဆြဲထုတ္ရင္ မင္းဘက္က အဆံုးအထိဝန္ခံမယ္လို႔ ေမၽွာ္လင့္ခဲ့တာေလ။ အဲဒီ့ကိစၥကို မေက်နပ္တာပဲ။"
"သခင္ရယ္၊ ကိုယ့္ဘက္က ဘာမွကိုစိတ္ထဲမရွိလို႔ ဘာတစ္ခုမွကို အေသးစိတ္မွတ္မိမေနဘူးဗ်။ သခင္က ဒါဘယ္တုန္းကလဲ၊ ဘယ္သြားတာလဲ၊ ဘာလုပ္တာလဲလို႔ ေမးလာရင္ေတာ့ အကုန္လံုးအတြက္ ေျဖရွင္းစရာရွိၿပီးသားပဲ။ မဟုတ္တာလုပ္မထားလို႔ အကုန္လံုးကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္တယ္။ စိတ္ထဲမရွိတာကို ဘာလုပ္ထားလဲေမးေတာ့ ဘယ္ကစေျပာရမွန္းမသိခဲ့တာပါ။"
အမွားတစ္ခုကို အကုန္လိုက္ေမးစရာမလိုဘဲ အစအဆံုးဝန္ခံတာကိုလိုခ်င္တာက သခင့္ဆႏၵဆိုရင္ သခင္စစ္ေမးတိုင္း အမွန္အတိုင္းဝန္ခံမယ့္ကမ႓ာက အျပစ္သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနမလား။
■■■ Part (4) ဆက္ရန္ ■■■
သခင်ဆွဲခေါ်ရာကို ငြိမ်ငြိမ်လေးပါလာတဲ့ကမ္ဘာ အခန်းထဲဆွဲသွင်းခံလိုက်ရပြီး
"ပြောကြည့်ပါဦး မင်းအပြစ်တွေကို။"
"သခင့်ကိုလာကြိုဖို့ မေ့သွားခဲ့တာရယ်၊ ပြီးတော့ ..."
"ပြီးတော့ ဘာဖြစ်သလဲ။"
"အဲဒါက တကယ်ဆို ကိုယ့်အပြစ်မဟုတ် ..."
"ဘာဖြစ်တယ်။"
"ကျွန်တော့်ဘက်ကရှောင်ခဲ့ပါတယ် သခင်။"
"ပြောရဲတယ်နော်။ အခုထိ မင်းအပြစ်ပါလို့ ဝန်မခံနိုင်ဘူးပေါ့။"
"အလုပ်သဘောအရ သူနဲ့ဆက်ပြီးပတ်သက်နေရတာကို သခင့်ကိုပေးမသိခဲ့တဲ့အပြစ်ပဲ ရှိတာ။"
"မင်းကလေ အခုထိညာချင်နေသေးတာလား။"
"ကျွန်တော်မညာဘူးလေ သခင်ရယ်။ တကယ်ကို တခြားပတ်သက်မှုမရှိပါဘူး။"
"အခုအချိန်ဝန်ခံရင် မီသေးတယ် မြေကမ္ဘာ။"
"သခင်ကလွဲပြီး ဘယ်ယောက်ျား၊ ဘယ်မိန်းမကိုမှ စိတ်နဲ့တောင်မပစ်မှားဖူးဘူး။"
အဲဒီ့အချိန် သခင့်ဘောင်းဘီအိတ်ထဲကဖုန်းက ထမြည်လာလို့
"ဒူးထောက်နေ။"
"ဟုတ်"
သခင်က ဖုန်းပြောဖို့ထွက်သွားပေမဲ့ ကမ္ဘာတစ်ယောက်ကတော့ အလုပ်များနေခဲ့တယ်။ ဒူးထောက်နေဆိုတဲ့အမိန့်က ဒီအတိုင်းဒူးထောက်ခိုင်းတာမဟုတ်မှန်း ကမ္ဘာသိတယ်။ နံရံကပ်ဗီရိုကိုဖွင့်လို့ punishment mat ကိုထုတ်ယူလိုက်ပြီး ဝတ်ထားတဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီအနက်ရောင်ကိုချွတ်လိုက်ကာ ခင်းထားတဲ့ဖျာပေါ်မှာ ဒူးထောက်ချလိုက်တဲ့အခါ ဆူးလေးတွေကြောင့် ကမ္ဘာမျက်မှောင်တွေကျုံ့ရင်း မျက်နှာတစ်ချက်မဲ့သွားရတယ်။ သခင့်ရှေ့တော့ အဲဒီလိုမျက်နှာမပျက်ရဲပါ။
ဆယ့်ငါးမိနစ်ကြာသွားပြီဆိုတာကို နံရံကနာရီကိုကြည့်ထားလို့ သိလိုက်ပါတယ်။
■
"ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ။"
"ဆယ့်ငါးမိနစ်ပါ။"
"ဪ၊ သိပ်မကြာသေးပါဘူး။ ဘယ်လိုလဲ၊ တစ်ခုခုမပြောချင်ဘူးလား။"
"ကျွန်တော်နဲ့ Wendy ကြားမှာ မရိုးမသားပတ်သက်မှု မရှိပါဘူး။"
"အဟက်"
သခင်က လှောင်ရယ်ရယ်ပြီး ကမ္ဘာ့ရှေ့နားကစားပွဲပေါ်ထိုင်ကာ ဖုန်းသုံးနေပါတယ်။
မိနစ်သုံးဆယ်။ ဒူးခေါင်းကလည်း တော်တော်နာနေပါပြီ။ သခင်ကတော့ ဖုန်းတစ်လုံးနဲ့သာယာနေပြီး ကမ္ဘာ့ကို ရှိတယ်လို့တောင်ထင်ပုံမရ။
မိနစ်လေးဆယ်။ ကမ္ဘာ့လက်တွေက အင်္ကျီအနားစကိုတင်းတင်းဆုပ်ရင်း ဒူးခေါင်းကနာကျင်မှုကို သည်းခံနေရတယ်။
"ထတော့။"
ခပ်မြန်မြန်ထလိုက်ပေမဲ့ လူကယိုင်တိုင်တိုင်။ ဒူးကိုငုံ့ကြည့်တော့ သွေးထွက်နေပြီ။ Mat ပေါ်ကို after spanking မှာ ထိုင်ချထားရင် ဘယ်လောက်နာလဲလို့မသိပေမဲ့ ဒူးထောက်လိုက်တိုင်းတော့ အချိန်ကြာရင် သွေးပါထွက်ရတယ်။
"ဘယ်လိုလဲ။"
"သခင်က ဘာကိုကြားချင်နေတာလဲ။"
"သူများပြောတာမဟုတ်ဘဲ မင်းကပြောတာကို အရင်ကြားချင်တာ။"
"ခက်နေပါပြီ။ ဘာမှမှပြောစရာမရှိတာ သခင်ရယ်။"
သခင် တောက်တစ်ချက်ခေါက်ပြီး အသက်ရှူသံတွေပြင်းလာတယ်။ ပြီးတော့ ဒေါသကိုထိန်းလိုက်သလို နားထင်နှစ်ဖက်ကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ဖိထားလိုက်ပြီးမှ
"ပြီးခဲ့တဲ့တစ်ပတ် ကြာသပတေးနေ့၊ မင်းသူငယ်ချင်းဟိုတယ်ရဲ့ အခန်းနံပါတ် ၃၀၄။"
ရှုပ်ကုန်ပြီ။ တစ်စုံတစ်ယောက်ကတော့ အကြံကြီးကြီးနဲ့ကို သခင်နဲ့ကမ္ဘာ့ကြားမှာ မွှေနှောက်နေပါပြီ။
အဲဒီနေ့က Wendy မူးနေလို့ တခြားခေါ်သွားရင် ပြဿနာဖြစ်မှာစိုးလို့ အဲဒီ့ဟိုတယ်မှာပဲအခန်းယူပြီး တွဲပို့ပေးခဲ့ရုံအပြင် ဘာအမှားမှမလုပ်ခဲ့ပါ။
သခင်ကတော့ ဘယ်လိုတွေသိလာသလဲလို့ ကမ္ဘာမမေးချင်တော့။
"သူမူးနေလို့ အခန်းထဲပို့ပေးခဲ့တာပါ။ တခြားဘာမှမဖြစ်ခဲ့ဘူး။"
"ဪ၊ အခန်းထဲမှာ မိနစ်လေးဆယ်ကြာသွားတာကရော။"
"ဗျာ၊ မဟုတ်ပါဘူး။ အလွန်ဆုံးကြာ လေးမိနစ်ပေါ့သခင်ရဲ့။ သူ့ကိုအခန်းထဲထည့်ပေးခဲ့ပြီး ကျွန်တော်ပြန်ထွက်လာခဲ့တာကို ဘာလို့ မိနစ်လေးဆယ်ကြာမှာလဲ။"
"ဒါဆို CCTV မှတ်တမ်းက လုပ်ကြံထားတယ်ပေါ့လေ။ ဟိုတယ်က မင်းကိုချောက်ချနေတာလို့ ပြောဦးမလို့လား။"
သေချာတာတော့ ဟိုတယ်ရဲ့ Security control က တာဝန်ရှိသူတစ်ယောက်ယောက်တော့ ထီပေါက်နေပြီ။ ဘယ်သူက ဒီလိုကြံစည်တာလဲ။ အခန်းထဲမိနစ်လေးဆယ်ကြာခဲ့တယ်ဆိုပြီး အခု မိနစ်လေးဆယ်ကြာအောင် ဒူးထောက်ခိုင်းတာတဲ့လား။ ချစ်လိုက်တာ သခင်ရာ။ သခင်သဝန်တိုတာကလည်း တိကျလိုက်တာ။
"အဲဒီ့လျှောက်လမ်းကိုရိုက်ထားတဲ့ record ကအချိန်ကို edit လုပ်ထားတယ်လို့ ကျွန်တော်ပြောရင် သခင်ယုံမှာလား။ အခန်းထဲကထွက်လာတာကိုပဲ သခင်မြင်ခဲ့မှာလေ။ ကြားကကြာချိန်မှာ ဘယ်လိုတွေ edit ထားလဲလို့ မိနစ်လေးဆယ်လုံးလုံး သခင်ထိုင်ကြည့်ခဲ့လို့လား။"
"ယုံပေးရမှာလား။"
သခင်ပြောနေရင်းက အနက်ရောင် rubber flogger တစ်ခုကို ထုတ်ယူလာတာကြောင့် ကမ္ဘာ့တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွားရတယ်။ အမြီးဖွားဖွားတွေကို ရာဘာနဲ့လုပ်ထားပြီး ရာဘာသားထူတာကြောင့် ရိုက်ခံရရင် အရမ်းကိုစူးပြီးနာတာ ကမ္ဘာအသိဆုံးပါ။ အခုအချိန်မှာ သခင့်ကိုရှင်းပြဖို့ကိစ္စကို ခဏမေ့သွားပြီး flogger ဆီ်အာရုံရောက်သွားရပါပြီ။
"ငါ မေးနေတယ်လေ။"
"အ"
ပြောလည်းပြော၊ အတွင်းခံတစ်ထည်ပဲကျန်လို့ အဝတ်လွတ်နေတဲ့ပေါင်တွေကို တစ်ချက်ရိုက်ခံလိုက်ရတာမို့ သတိလက်လွတ်အော်မိသွားပါပြီ။
"ဒါကျ အသံထွက်တယ်ပေါ့။"
"အခု သခင်သိလာသမျှတွေကို ကျွန်တော့်ဘက်ကမပြောပြဖြစ်ခဲ့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ သခင်သိလာတာတွေကလည်း အကုန်မမှန်ဘူး။"
"ဒါဆို အစကတည်းက သေချာပြောပြခဲ့မယ်ဆိုရင် မင်းပြောတာအမှန်တွေလို့ ငါ ယုံနိုင်သေးတယ်လေ။"
ချက်ချင်းပြန်မဖြေနိုင်ဘဲ ကမ္ဘာ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ခပ်တင်းတင်းစေ့လိုက်ရတယ်။ ကျောပေါ်ကိုကျလာတဲ့ရိုက်ချက်က ခပ်ပြင်းပြင်းမို့။ ရှပ်တစ်ထည်ခံနေတာတောင် တော်တော်လေးနာသွားပါတယ်။
"မယုံကြည်မှတော့ ဘာမှရှင်းပြစရာမရှိသေးပါဘူး သခင်။ နောက်နေ့ကျရင်တော့ သက်သေနဲ့အတူ သေချာရှင်းပြနိုင်ပါလိမ့်မယ်။"
"ဪ၊ ဪ၊ နောက်နေ့ကျမှ အကြံအဖန်လုပ်ရမယ်ပေါ့။ အခုက အလုပ်တွေများနေတယ်မဟုတ်လား။ မနက်ဖြန်ပေးရမယ့် အလုပ်ကိစ္စလေးတွေ။"
အထင်လွဲနေပြီး ဒေါသထွက်နေတဲ့သခင့်ကို ပြန်ချေပစရာ သက်သေအတိအကျကလည်း အဆင်သင့်ရှိမနေပါ။ ဟိုတယ်လျှောက်လမ်းမှာသုံးမယ့် Materials တချို့ကို ဘာသုံးရမယ်ဆိုတာသိရဖို့ Wendy နဲ့အတူ ဟိုတယ်ကိုအရင်သွားကြည့်ရမယ်လို့ တမင်ကိုကမ္ဘာမပြောခဲ့မိတာ။
Wendy အခြေအနေကိုရိပ်မိနေတဲ့ သခင်က အဲဒီလိုပြောလိုက်ရင် စိတ်တိုမှာစိုးလို့ မပြောမိခြင်းက အခုလောက်အထိပြဿနာတက်မယ်လို့ မထင်ခဲ့မိ။
"သခင့်ကိုဖုံးကွယ်ထားမိတာ ကျွန်တော့်အပြစ်ပါ။ သခင် ကြိုက်သလိုအပြစ်ပေးပါ။"
ပြောပြီး shirtless ဖြစ်သွားတဲ့ခန္ဓာကိုယ် half naked ဖြစ်သွားတာကို ရာဇသခင်ရပ်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကမ္ဘာ့နောက်ကျောဘက်ဆီ လျှောက်သွားလိုက်ပြီး ရုတ်တရက်နှစ်ချက်ဆင့်ရိုက်ချလိုက်ပါတယ်။
"အား"
"Shhhh! မင်းအသံကြားရင် ငါ ပိုဒေါသထွက်တယ်။"
တိုးတိုးနေဖို့ သခင်ပြောတာကြောင့် ကမ္ဘာအံကြိတ်ထားမိတယ်။ နောက်ထပ် ဆက်တိုက်ကျလာတဲ့ ရိုက်ချက်တွေမှာ ကျောပြင်ကိုထိမိတဲ့ flogger tails တွေက အသံထွက်အော်ညည်းမိမလိုတွေအထိ နာကျင်စေတယ်။
"ဘယ်နှချက်ရှိသွားပြီလဲ။"
သခင့်အကျင့်ကိုသိနေတဲ့ကမ္ဘာ နာကျင်နေတဲ့ကြားက အချက်ရေကိုလည်း အသည်းအသန်လိုက်မှတ်ထားမိတာမို့
"ကျောမှာ ရှစ်ချက်ပါ။"
"တော်တယ်။"
သခင်ကလည်း သိပ်တော်ပါတယ်။ နာနေတာတောင် စကားတစ်ခွန်းနဲ့တင် ကမ္ဘာ့အပြုံးတွေကို ဆင့်ခေါ်နိုင်တယ်။
"စားပွဲပေါ်မှောက်လိုက်"
သခင့်စကားအတိုင်း စားပွဲပေါ်ကို ကိုယ်တစ်ပိုင်းမှောက်ချလိုက်တော့
"ထပ်မေးမယ်။ မင်းအပြစ် မင်းသိလား။"
ကမ္ဘာပြန်မဖြေဖြစ်ပါ။ သူသိတဲ့သူ့အမှားက Wendy နဲ့အလုပ်တွဲလုပ်နေတာကို သခင့်ကိုအသိမပေးမိတာပဲ။ သခင်ထင်နေတာက သူ့ကွယ်ရာမှာ Wendy နဲ့တွဲခုတ်နေတယ်လို့။ တစ်မျိုးစီဖြစ်နေတဲ့အထင်တွေကြောင့် သခင်စွပ်စွဲတာကို ဝန်ခံဖို့စိတ်ကူးမရှိ။ သခင်အထင်လွဲမိအောင် ကမ္ဘာ့ဘက်ကကြိုမပြောခဲ့မိတာကို ကိုယ့်ဘာသာပဲအပြစ်တင်မိတယ်။
ကျောပြင်၊ တင်ပါးနဲ့ ပေါင်တွေပေါ် တစ်ချက်ပြီးတစ်ချက် ဆက်တိုက်ရိုက်ခံနေရလို့ နာကျင်မှုကြောင့်မျက်ရည်ဝဲမိတဲ့အထိ။
"တောင်းပန်ပါတယ် သခင်။"
"မတောင်းပန်နဲ့။ မင်းပဲနာတယ်ထင်သလား။ မင်းလုပ်ပုံက ငါလည်း နာကျင်ရတယ်။"
'သခင်က သဝန်တိုတာလား။ အဲဒီ့လောက် ချစ်တာလား။'
ကမ္ဘာတွေးနေတုန်းမှာ သခင်က flogger ကိုပစ်ချလိုက်ပြီး
"ငါက အရူးလိုပဲ။ မင်းရှင်းပြတာကို ကြားချင်နေမိသေးတာ။ မင်း နိုင်ပါတယ်။"
"ဘာတွေလဲ သခင်။"
အရှိုးရာအထပ်ထပ်ကို ခဏလျစ်လျူရှုလို့ အဓိပ္ပါယ်တစ်မျိုးဖြစ်နေတဲ့ သခင့်စကားကို ရှင်းအောင်မေးရပါသေးတယ်။
"မင်းတို့ကိစ္စပေါ့။ မင်းပြောလာမလားလို့ ငါစောင့်နေတာကြာခဲ့ပြီ မြေကမ္ဘာ။"
"ဘာကိုလဲ။ တကယ်ဆို သခင် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းမေးလိုက်သင့်တယ်။"
"ဪ၊ ငါ့အပြစ်လား။"
"မဟုတ်ဘူး သခင်၊ မဟုတ်ရပါဘူး။ ပြောပြပါ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲလို့။"
"ရော့"
ထွက်လာပြန်ပါပြီ ဓာတ်ပုံတစ်ပုံ။ လေဆိပ်မှာ Wendy က အနမ်းနဲ့နှုတ်ဆက်နေတာ။ ဒါက သခင့်ဆီ maid dresses ပို့ခိုင်းရင်း ကမ္ဘာ ကနေဒါကပြန်လာတဲ့တစ်ခေါက် လေဆိပ်မှာ Wendy ရောက်လာခဲ့တာ။ ဘာလို့များ သူနဲ့ Wendy ရဲ့ပုံတွေက သခင့်ဆီရောက်နေရတာလဲ။
"အဲဒီ့ပုံတွေကို ဘယ်ကရတာလဲ သခင်။"
"နံပါတ်ဖျက်သိမ်းသွားတဲ့ ဖုန်းဆီက။ အဲဒီ့တော့ မင်းက ပို့တဲ့သူကိုသိရင် ဘာသွားလုပ်ချင်သေးတာလဲ။"
သေချာပါပြီ။ နှစ်ယောက်ကြားကို တမင်သက်သက်နှောင့်ယှက်နေတာ။
"တမင်တကာ ရန်တိုက်ပေးနေတာလေ။ သခင်ကလည်း ယုံနေ..."
"တော်လိုက်စမ်း မြေကမ္ဘာ။ ရန်တိုက်ပေးနေတာ ငါသိတယ်။ ငါစိတ်တိုတာက မင်းကို။ မင်းအနေအထိုင်တွေ၊ ငါ့ကိုအသိမပေးတာတွေ၊ မင်းလုပ်ချင်ရာလုပ်နေသမျှ ငါကဘာမှမသိတဲ့ငပိန်းလိုပဲလို့ ထင်ချင်စရာဖြစ်နေတာ။ ဟုတ်လည်းဟုတ်နေတာပါပဲ၊ ဘာမှလည်းမသိဘူး။"
"တောင်းပန်ပါတယ်။ တကယ်တောင်းပန်ပါတယ် သခင်ရယ်။ သခင်စိတ်ရှုပ်နေရမှာကြောက်လို့ မပြောမိတာပါ။ Wendy နဲ့ကလည်း အလုပ်ကိစ္စမပြတ်သေးတော့ ရှောင်လို့မရတာပါ။ ဒီအလုပ်ပြီးတာနဲ့ မပတ်သက်တော့ပါဘူး။"
"Personal နဲ့ရောပြီး မင်းအလုပ်တွေကို ငါမစွက်ဖက်ချင်ဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့် မင်းပြောလာမှာကို ငါစောင့်နေတာ။ အဟက်၊ မင်းက လုံးဝကိုမပြောဘူးပဲ။"
"သိမှာစိုးလို့ဖုံးကွယ်ထားတာမဟုတ်ဘူး။ စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မှာစိုးလို့ ပေးမသိလိုက်မိရုံပါ။ ဒါပေမဲ့ ကျေနပ်တယ်။ ရာဇသခင်က မြေကမ္ဘာကို ဘယ်လောက်ချစ်လဲဆိုတာ သိရတာပေါ့။"
"ဘာဖြစ်တယ်။"
"အခုရိုက်တာတွေက သဝန်တိုလို့ဖြစ်ရတာတွေလေ။ မဟုတ်ဘူးလား။"
"မင်း ... မင်းက ငါခံစားရတာကို ကျေနပ်နေတာပေါ့။"
ငြိမ်သွားခါစသခင်က ပြန်ပြီးဒေါသထွက်လာပါပြီ။
"ကျွန်တော့်ကိုချစ်လို့ သဝန်တိုတာလေ"
သူကတော့ စိတ်တွေတို၊ ဒေါသတွေထွက်လိုက်ရတာ။ ကမ္ဘာကတော့ ကျေနပ်ပြုံးနဲ့မို့ သခင့်ဒေါသတွေက အရှိန်ပြန်ရလာပါပြီ။ ဒေါသနဲ့အတူ သခင် လက်သီးရွယ်လိုက်ပေမဲ့ အပြုံးမပျက်ကြည့်နေတဲ့ကမ္ဘာ့ကြောင့် သခင့်လက်တွေ လေထဲမှာတင်ရပ်တန့်လို့။
"ထိုးလိုက်ပါ သခင်ရဲ့။ ကျွန်တော် ကျေနပ်ပါတယ်။"
တောက်တစ်ချက်ခေါက်ပြီးထွက်သွားတဲ့ သခင့်နောက်ကို အင်္ကျီဝတ်ရင်းနဲ့ ကမ္ဘာထွက်လိုက်လာကာ
"သခင်၊ နေပါဦးဗျာ။"
ခြံထဲဆင်းသွားတဲ့သခင့်နောက်ကို ကမ္ဘာတစ်ယောက် ရှပ်အင်္ကျီရင်ဘတ်ဟပြဲနဲ့ အတွင်းခံတစ်ထည်သာဝတ်ထားတဲ့အတိုင်း လိုက်လာမိတော့
"သောက်ရှက်ကိုမရှိတာပဲ။"
"သခင်က ဘယ်သွားမှာလဲ။"
"ဘယ်မှမသွားဘူး။"
စီးကရက်တစ်လိပ်ထုတ်ယူပြီး မီးညှိဖို့မီးခြစ်ခြစ်နေတဲ့သခင့်ရှေ့ ကမ္ဘာဝင်ရပ်ကာ မီးခြစ်ကိုလက်နဲ့ကာထားပေးလိုက်တယ်။ သခင်က စီးကရက်ကိုတစ်ချက်ဖွာရှိုက်လို့ ကမ္ဘာ့ကိုကြည့်ပြီး
"ဘာလဲ၊ အိမ်ရှေ့အထိ လိုက်မြှူဆွယ်နေတာလား။"
"သခင် ဒေါသပြေပြီပဲ။"
"ဒီနားတင်ဆွဲလုပ်လိုက်လို့ Public s_x ဆိုပြီး နာမည်ကြီးသွားမယ်။"
နိမ့်နိမ့်လေးပေမဲ့ ပန်းနွယ်တွေကြောင့်မြင်ကွင်းတချို့ကွယ်ပြီး မြင့်နေသလိုဖြစ်နေတဲ့ အစိမ်းရောင်ရင့်ရင့်ခြံစည်းရိုးလေးကိုကြည့်ရင်း သခင်ကကြိမ်းနေတယ်။
သခင့်ရဲ့ကမ္ဘာပါ။ ဒီလိုလာပြောလို့ရမလား။
"လုပ်လေ။ သခင်နဲ့ပဲဟာကို၊ ဘယ် site ပေါ်ရောက်ရောက်ပေါ့။ အခုလုပ်မလား။"
အဝတ်အစားဖရိုဖရဲနဲ့ကမ္ဘာက သခင့်ကိုစိန်ခေါ်နေပါတယ်။ သခင်ကတော့ စီးကရက်အသောက်မပျက်ဘဲ
"Sorry ပဲ။ အဲဒီ့လောက်နဲ့ hard မလာဘူး။"
ကမ္ဘာက သခင့်ကိုဆွဲဖက်လိုက်ပြီး အောက်ပိုင်းတွေကိုထိကပ်လို့ ပွတ်တိုက်ရင်း သခင့်နှုတ်ခမ်းတွေကိုနမ်းနေပေမဲ့ သခင်ကရုန်းထွက်လိုက်ပြီး
"အဟက်၊ အပေါစားဆန်လိုက်တာ။"
"အင်း၊ သခင့်အတွက်ဆို call boy အဆင့်တောင်မဟုတ်တော့ဘူး။ မခေါ်လည်းလာတယ်။"
"မင်းဟာလေ၊ တော်တော်တော့ မျက်နှာပြောင်တာနော်။"
"သခင့်ကိုချစ်လွန်းလို့ ဖြစ်ရတာပါလေ။"
သခင့်ရင်ဘတ်ကိုပွတ်သပ်နေရင်း ကမ္ဘာပြောနေတဲ့စကားတွေကြောင့်
"အထန်ကောင်၊ ရိုက်ခံနေရရင်းနဲ့ကို သာယာနေတာမဟုတ်လား။"
"အဲဒါလည်း တစ်စုံတစ်ယောက်က အကျင့်လုပ်ထားတာလေ။ သေလောက်အောင်နာနေရင်းနဲ့လည်း ရူးလောက်အောင်သာယာတတ်အောင် သင်ပေးခဲ့တာ ဘယ်သူလဲ။"
"မင်းက အဲဒီ့မေဂျာနဲ့ပတ်သက်ရင် စာမသင်ခင်ကတည်းက ဘွဲ့ရပြီးသား။"
"ဖော်ထုတ်တတ်သူနဲ့တွေ့သွားတဲ့ hidden talents တွေပါဗျာ။"
"တော်စမ်းပါကွာ။ စသိကတည်းက မထိတထိနဲ့လာမှောင်နေတာများ မြင်မကောင်းဘူး။"
"မြင်မကောင်းလည်း ကြည့်နေတာပဲမဟုတ်လား။ သခင်လည်းသဘောကျတာပဲ။"
"ငါက သဘောကျတာမဟုတ်ဘူး။"
"ကိုယ်လည်း သဘောကျတာမဟုတ်ပါဘူး။ ချစ်တာ။ ပြီးတော့ ဆက်ပြီးချစ်ချင်တာ။ အချစ်တွေပဲဖန်တီးချင်တာ၊ သခင့်အတွက်ပဲသီးသန့်။"
"မြေကမ္ဘာရယ်၊ မင်းစကားတွေမှာရင်ခုန်ရအောင်လည်း ငါက ဆယ်ကျော်သက်လေးမဟုတ်ဘူး။"
"သခင်က သွေးအေးသတ္တဝါလေ။ ကိုယ်ကတော့ သခင်နဲ့ပတ်သက်လာရင် ရင်ခုန်ဆဲ၊ ကြည်နူးဆဲ၊ ပျာယာခတ်ဆဲပဲ။ တစ်ခါတလေဆို ရင်တွေခုန်ပြီး ခြေတွေလက်တွေအေးခဲနေရော။"
"အေးပါကွာ၊ လာချော့မနေစမ်းနဲ့။ ငါက ကလေးပေါက်စမဟုတ်ဘူး။"
စီးကရက်လည်းကုန်ပြီမို့ သခင်က အိမ်ထဲဝင်ဖို့လှည့်လိုက်ပေမဲ့ ကမ္ဘာကပြန်ဆွဲထားပြီး
"စိတ်ဆိုးပြေအောင်ချော့တဲ့စကား မဟုတ်ဘူးနော်။ စိတ်ထဲနက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းကနေလာတယ်ဆိုတာ ရာဇသခင်သိဖို့။"
"အထဲဝင်မယ် မြေကမ္ဘာ။ မင်းပုံစံနဲ့ဆို အိမ်ကိုလည်း ဇိမ်ခန်းနဲ့မှားနေကြလိမ့်မယ်။"
"လာပါ၊ ဝင်ကြစို့ အိပ်ခန်းထဲ။"
"စိတ်မဝင်စားသေးဘူး။"
ပြောပြီး အိမ်ထဲဝင်သွားတဲ့သခင့်နောက်ကို ကမ္ဘာအပြေးတစ်ပိုင်းနဲ့လိုက်သွားတာ မအေကိုအပျောက်မခံတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်လို။
■
အိပ်ခန်းထဲကခုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲအိပ်လိုက်တဲ့သခင့်ဘေးကို ကမ္ဘာကပ်သွားတော့
"ငြိမ်ငြိမ်နေ၊ ငါနားချင်ပြီ။"
"နားလေ သခင်ရယ်။"
"Yahh! ပွတ်သီးပွတ်သပ်လာမလုပ်နဲ့။"
မျက်နှာငယ်နဲ့ကမ္ဘာက သခင့်ဘေးကလွတ်နေတဲ့နေရာမှာ ဝင်အိပ်ပြီး သခင့်လက်တစ်ဖက်ကို သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်တင်ကာ ဖက်ထားလိုက်ရင်း
"လက်တစ်ဖက်တော့ငှား။"
သခင် ဘာမှပြန်မပြောပါ။ အတော်ကြာကြာငြိမ်နေတဲ့ကမ္ဘာ့ကို သခင် ခေါင်းစောင်းကြည့်တော့ ခြေရင်းဘက်နံရံကိုစိုက်ကြည့်နေတဲ့ ကမ္ဘာ။
"ပက်လက်အိပ်နိုင်သေးတာလား။"
ကမ္ဘာက သခင့်ဘက်ခေါင်းငဲ့ကြည့်ပြီး ပြုံးပြရင်း
"ဆေးထည့်ပေးလေ။ သွေးစို့ထားတဲ့နေရာတွေ အများကြီးပဲ။"
"မင်းကမှ အချိုးမပြေတာ။ ငါ အရမ်းစိတ်တိုတယ်။"
"သခင့်ကို အပြစ်မပြောပါဘူး။ ဆေးထည့်ပေးဖို့ပဲ ပြောတာပါ၊ နော်။"
သခင်ထသွားပြီး ဆေးဘူးတွေယူကာပြန်လှည့်လာတဲ့အထိ ကမ္ဘာက ကျောက်ရုပ်လိုထိုင်ကြည့်နေဆဲ။ သခင်က ကမ္ဘာ့ဒူးခေါင်းတွေကို ဆေးထည့်ကာ ပလာစတာကပ်ပေးပြီးတော့
"အင်္ကျီချွတ်လိုက်။"
တစ်ချက်မှမလှုပ်ဘဲ သခင့်ကိုသာငေးကြည့်နေပြန်တော့ သခင်ကိုယ်တိုင်ပဲအင်္ကျီဆွဲချွတ်ပေးပြီး သူ့ကျောဘက်မှာနေရာယူလိုက်တယ်။
အရှိုးရာတွေကနီရဲပြီး တချို့နေရာတွေမှာဖောင်းနေတာမို့
"ဒီည ဘေးစောင်းပြီးသာအိပ်။ ငါ လက်လွန်သွားတယ်။"
"အား၊ စပ်တယ်။"
"မင်းပဲ ဆေးထည့်ပေးဆို။"
"အင်းလေ။ ကိုယ်ပြောလို့ သခင်ကဆေးထည့်ပေးတာလေ၊ ဆေးထည့်လို့စပ်တာလေ၊ စပ်လို့အော်တာလေ။"
"ဟေ့ကောင်၊ မင်း အခွက်ပြောင်တဲ့အကျင့်က ပျောက်ဦးမှာလား။"
"မနောက်ပါဘူး။ ပြောတာမှားလို့လား။"
"မှောက်အိပ်နေလိုက်။"
နောက်ကျောဘက်တစ်လျှောက်လုံးကို ဆေးထည့်ပြီးသွားတော့ အဝတ်မကပ်တော့တဲ့မြေကမ္ဘာက ခုတင်ပေါ်မှာမှောက်နေရင်း အခန်းထဲ သခင်လှုပ်ရှားသွားလာနေသမျှကို လိုက်ကြည့်နေပါတော့တယ်။
သခင်က ဘာလဲဆိုတဲ့သဘောနဲ့ မေးငေါ့မေးတော့
"ချစ်လို့။"
"ငါတော့ ဒီနေ့ မင်းကိုချစ်ချင်စိတ်မရှိဘူး။"
"သခင်"
"ဘာလဲ။"
"Wendy နဲ့ပတ်သက်ပြီး မကျေနပ်တာဘာရှိသေးလဲ။ ဖြေရှင်းခွင့်တော့ ပေးမယ်မဟုတ်လား။"
"နောက်ထပ်ပုံတွေ ရောက်မလာရင်ပေါ့။"
"သခင်က ဘာလို့ ပုံတွေအကုန်ထုတ်မပြတာလဲ။"
"ငါ အစတစ်စဆွဲထုတ်ရင် မင်းဘက်က အဆုံးအထိဝန်ခံမယ်လို့ မျှော်လင့်ခဲ့တာလေ။ အဲဒီ့ကိစ္စကို မကျေနပ်တာပဲ။"
"သခင်ရယ်၊ ကိုယ့်ဘက်က ဘာမှကိုစိတ်ထဲမရှိလို့ ဘာတစ်ခုမှကို အသေးစိတ်မှတ်မိမနေဘူးဗျ။ သခင်က ဒါဘယ်တုန်းကလဲ၊ ဘယ်သွားတာလဲ၊ ဘာလုပ်တာလဲလို့ မေးလာရင်တော့ အကုန်လုံးအတွက် ဖြေရှင်းစရာရှိပြီးသားပဲ။ မဟုတ်တာလုပ်မထားလို့ အကုန်လုံးကို ဖြေရှင်းပေးနိုင်တယ်။ စိတ်ထဲမရှိတာကို ဘာလုပ်ထားလဲမေးတော့ ဘယ်ကစပြောရမှန်းမသိခဲ့တာပါ။"
အမှားတစ်ခုကို အကုန်လိုက်မေးစရာမလိုဘဲ အစအဆုံးဝန်ခံတာကိုလိုချင်တာက သခင့်ဆန္ဒဆိုရင် သခင်စစ်မေးတိုင်း အမှန်အတိုင်းဝန်ခံမယ့်ကမ္ဘာက အပြစ်သားတစ်ယောက်ဖြစ်နေမလား။
■■■ Part (4) ဆက်ရန် ■■■
"ေျပာၾကည့္ပါဦး မင္းအျပစ္ေတြကို။"
"သခင့္ကိုလာႀကိဳဖို႔ ေမ့သြားခဲ့တာရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ..."
"ၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ။"
"အဲဒါက တကယ္ဆို ကိုယ့္အျပစ္မဟုတ္ ..."
"ဘာျဖစ္တယ္။"
"ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကေရွာင္ခဲ့ပါတယ္ သခင္။"
"ေျပာရဲတယ္ေနာ္။ အခုထိ မင္းအျပစ္ပါလို႔ ဝန္မခံႏိုင္ဘူးေပါ့။"
"အလုပ္သေဘာအရ သူနဲ႔ဆက္ၿပီးပတ္သက္ေနရတာကို သခင့္ကိုေပးမသိခဲ့တဲ့အျပစ္ပဲ ရွိတာ။"
"မင္းကေလ အခုထိညာခ်င္ေနေသးတာလား။"
"ကၽြန္ေတာ္မညာဘူးေလ သခင္ရယ္။ တကယ္ကို တျခားပတ္သက္မႈမရွိပါဘူး။"
"အခုအခ်ိန္ဝန္ခံရင္ မီေသးတယ္ ေျမကမ႓ာ။"
"သခင္ကလြဲၿပီး ဘယ္ေယာက္်ား၊ ဘယ္မိန္းမကိုမွ စိတ္နဲ႔ေတာင္မပစ္မွားဖူးဘူး။"
အဲဒီ့အခ်ိန္ သခင့္ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲကဖုန္းက ထျမည္လာလို႔
"ဒူးေထာက္ေန။"
"ဟုတ္"
သခင္က ဖုန္းေျပာဖို႔ထြက္သြားေပမဲ့ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ကေတာ့ အလုပ္မ်ားေနခဲ့တယ္။ ဒူးေထာက္ေနဆိုတဲ့အမိန္႔က ဒီအတိုင္းဒူးေထာက္ခိုင္းတာမဟုတ္မွန္း ကမ႓ာသိတယ္။ နံရံကပ္ဗီ႐ိုကိုဖြင့္လို႔ punishment mat ကိုထုတ္ယူလိုက္ၿပီး ဝတ္ထားတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအနက္ေရာင္ကိုခၽြတ္လိုက္ကာ ခင္းထားတဲ့ဖ်ာေပၚမွာ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္တဲ့အခါ ဆူးေလးေတြေၾကာင့္ ကမ႓ာမ်က္ေမွာင္ေတြက်ံဳ႕ရင္း မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မဲ့သြားရတယ္။ သခင့္ေရွ႕ေတာ့ အဲဒီလိုမ်က္ႏွာမပ်က္ရဲပါ။
ဆယ့္ငါးမိနစ္ၾကာသြားၿပီဆိုတာကို နံရံကနာရီကိုၾကည့္ထားလို႔ သိလိုက္ပါတယ္။
■
"ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။"
"ဆယ့္ငါးမိနစ္ပါ။"
"ဪ၊ သိပ္မၾကာေသးပါဘူး။ ဘယ္လိုလဲ၊ တစ္ခုခုမေျပာခ်င္ဘူးလား။"
"ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ Wendy ၾကားမွာ မရိုးမသားပတ္သက္မႈ မရွိပါဘူး။"
"အဟက္"
သခင္က ေလွာင္ရယ္ရယ္ၿပီး ကမ႓ာ့ေရွ႕နားကစားပြဲေပၚထိုင္ကာ ဖုန္းသံုးေနပါတယ္။
မိနစ္သံုးဆယ္။ ဒူးေခါင္းကလည္း ေတာ္ေတာ္နာေနပါၿပီ။ သခင္ကေတာ့ ဖုန္းတစ္လံုးနဲ႔သာယာေနၿပီး ကမ႓ာ့ကို ရွိတယ္လို႔ေတာင္ထင္ပံုမရ။
မိနစ္ေလးဆယ္။ ကမ႓ာ့လက္ေတြက အက်ႌအနားစကိုတင္းတင္းဆုပ္ရင္း ဒူးေခါင္းကနာက်င္မႈကို သည္းခံေနရတယ္။
"ထေတာ့။"
ခပ္ျမန္ျမန္ထလိုက္ေပမဲ့ လူကယိုင္တိုင္တိုင္။ ဒူးကိုငံု႔ၾကည့္ေတာ့ ေသြးထြက္ေနၿပီ။ Mat ေပၚကို after spanking မွာ ထိုင္ခ်ထားရင္ ဘယ္ေလာက္နာလဲလို႔မသိေပမဲ့ ဒူးေထာက္လိုက္တိုင္းေတာ့ အခ်ိန္ၾကာရင္ ေသြးပါထြက္ရတယ္။
"ဘယ္လိုလဲ။"
"သခင္က ဘာကိုၾကားခ်င္ေနတာလဲ။"
"သူမ်ားေျပာတာမဟုတ္ဘဲ မင္းကေျပာတာကို အရင္ၾကားခ်င္တာ။"
"ခက္ေနပါၿပီ။ ဘာမွမွေျပာစရာမရွိတာ သခင္ရယ္။"
သခင္ ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ၿပီး အသက္ရႉသံေတြျပင္းလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဒါသကိုထိန္းလိုက္သလို နားထင္ႏွစ္ဖက္ကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ဖိထားလိုက္ၿပီးမွ
"ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ ၾကာသပေတးေန႔၊ မင္းသူငယ္ခ်င္းဟိုတယ္ရဲ႕ အခန္းနံပါတ္ ၃၀၄။"
႐ႈပ္ကုန္ၿပီ။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကေတာ့ အၾကံႀကီးႀကီးနဲ႔ကို သခင္နဲ႔ကမ႓ာ့ၾကားမွာ ေမႊေႏွာက္ေနပါၿပီ။
အဲဒီေန႔က Wendy မူးေနလို႔ တျခားေခၚသြားရင္ ျပႆနာျဖစ္မွာစိုးလို႔ အဲဒီ့ဟိုတယ္မွာပဲအခန္းယူၿပီး တြဲပို႔ေပးခဲ့႐ံုအျပင္ ဘာအမွားမွမလုပ္ခဲ့ပါ။
သခင္ကေတာ့ ဘယ္လိုေတြသိလာသလဲလို႔ ကမ႓ာမေမးခ်င္ေတာ့။
"သူမူးေနလို႔ အခန္းထဲပို႔ေပးခဲ့တာပါ။ တျခားဘာမွမျဖစ္ခဲ့ဘူး။"
"ဪ၊ အခန္းထဲမွာ မိနစ္ေလးဆယ္ၾကာသြားတာကေရာ။"
"ဗ်ာ၊ မဟုတ္ပါဘူး။ အလြန္ဆံုးၾကာ ေလးမိနစ္ေပါ့သခင္ရဲ႕။ သူ႔ကိုအခန္းထဲထည့္ေပးခဲ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ျပန္ထြက္လာခဲ့တာကို ဘာလို႔ မိနစ္ေလးဆယ္ၾကာမွာလဲ။"
"ဒါဆို CCTV မွတ္တမ္းက လုပ္ၾကံထားတယ္ေပါ့ေလ။ ဟိုတယ္က မင္းကိုေခ်ာက္ခ်ေနတာလို႔ ေျပာဦးမလို႔လား။"
ေသခ်ာတာေတာ့ ဟိုတယ္ရဲ႕ Security control က တာဝန္ရွိသူတစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ ထီေပါက္ေနၿပီ။ ဘယ္သူက ဒီလိုၾကံစည္တာလဲ။ အခန္းထဲမိနစ္ေလးဆယ္ၾကာခဲ့တယ္ဆိုၿပီး အခု မိနစ္ေလးဆယ္ၾကာေအာင္ ဒူးေထာက္ခိုင္းတာတဲ့လား။ ခ်စ္လိုက္တာ သခင္ရာ။ သခင္သဝန္တိုတာကလည္း တိက်လိုက္တာ။
"အဲဒီ့ေလၽွာက္လမ္းကို႐ိုက္ထားတဲ့ record ကအခ်ိန္ကို edit လုပ္ထားတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရင္ သခင္ယံုမွာလား။ အခန္းထဲကထြက္လာတာကိုပဲ သခင္ျမင္ခဲ့မွာေလ။ ၾကားကၾကာခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုေတြ edit ထားလဲလို႔ မိနစ္ေလးဆယ္လံုးလံုး သခင္ထိုင္ၾကည့္ခဲ့လို႔လား။"
"ယံုေပးရမွာလား။"
သခင္ေျပာေနရင္းက အနက္ေရာင္ rubber flogger တစ္ခုကို ထုတ္ယူလာတာေၾကာင့္ ကမ႓ာ့တစ္ကိုယ္လံုး ေတာင့္တင္းသြားရတယ္။ အၿမီးဖြားဖြားေတြကို ရာဘာနဲ႔လုပ္ထားၿပီး ရာဘာသားထူတာေၾကာင့္ ႐ိုက္ခံရရင္ အရမ္းကိုစူးၿပီးနာတာ ကမ႓ာအသိဆံုးပါ။ အခုအခ်ိန္မွာ သခင့္ကိုရွင္းျပဖို႔ကိစၥကို ခဏေမ့သြားၿပီး flogger ဆီ္အာ႐ံုေရာက္သြားရပါၿပီ။
"ငါ ေမးေနတယ္ေလ။"
"အ"
ေျပာလည္းေျပာ၊ အတြင္းခံတစ္ထည္ပဲက်န္လို႔ အဝတ္လြတ္ေနတဲ့ေပါင္ေတြကို တစ္ခ်က္႐ိုက္ခံလိုက္ရတာမို႔ သတိလက္လြတ္ေအာ္မိသြားပါၿပီ။
"ဒါက် အသံထြက္တယ္ေပါ့။"
"အခု သခင္သိလာသမၽွေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကမေျပာျပျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သခင္သိလာတာေတြကလည္း အကုန္မမွန္ဘူး။"
"ဒါဆို အစကတည္းက ေသခ်ာေျပာျပခဲ့မယ္ဆိုရင္ မင္းေျပာတာအမွန္ေတြလို႔ ငါ ယံုႏိုင္ေသးတယ္ေလ။"
ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖႏိုင္ဘဲ ကမ႓ာ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ခပ္တင္းတင္းေစ့လိုက္ရတယ္။ ေက်ာေပၚကိုက်လာတဲ့ရိုက္ခ်က္က ခပ္ျပင္းျပင္းမို႔။ ရွပ္တစ္ထည္ခံေနတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလးနာသြားပါတယ္။
"မယံုၾကည္မွေတာ့ ဘာမွရွင္းျပစရာမရွိေသးပါဘူး သခင္။ ေနာက္ေန႔က်ရင္ေတာ့ သက္ေသနဲ႔အတူ ေသခ်ာရွင္းျပႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။"
"ဪ၊ ဪ၊ ေနာက္ေန႔က်မွ အၾကံအဖန္လုပ္ရမယ္ေပါ့။ အခုက အလုပ္ေတြမ်ားေနတယ္မဟုတ္လား။ မနက္ျဖန္ေပးရမယ့္ အလုပ္ကိစၥေလးေတြ။"
အထင္လြဲေနၿပီး ေဒါသထြက္ေနတဲ့သခင့္ကို ျပန္ေခ်ပစရာ သက္ေသအတိအက်ကလည္း အဆင္သင့္ရွိမေနပါ။ ဟိုတယ္ေလၽွာက္လမ္းမွာသံုးမယ့္ Materials တခ်ိဳ႕ကို ဘာသံုးရမယ္ဆိုတာသိရဖို႔ Wendy နဲ႔အတူ ဟိုတယ္ကိုအရင္သြားၾကည့္ရမယ္လို႔ တမင္ကိုကမ႓ာမေျပာခဲ့မိတာ။
Wendy အေျခအေနကိုရိပ္မိေနတဲ့ သခင္က အဲဒီလိုေျပာလိုက္ရင္ စိတ္တိုမွာစိုးလို႔ မေျပာမိျခင္းက အခုေလာက္အထိျပႆနာတက္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့မိ။
"သခင့္ကိုဖံုးကြယ္ထားမိတာ ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္ပါ။ သခင္ ႀကိဳက္သလိုအျပစ္ေပးပါ။"
ေျပာၿပီး shirtless ျဖစ္သြားတဲ့ခႏၶာကိုယ္ half naked ျဖစ္သြားတာကို ရာဇသခင္ရပ္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကမ႓ာ့ေနာက္ေက်ာဘက္ဆီ ေလၽွာက္သြားလိုက္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ႏွစ္ခ်က္ဆင့္႐ိုက္ခ်လိုက္ပါတယ္။
"အား"
"Shhhh! မင္းအသံၾကားရင္ ငါ ပိုေဒါသထြက္တယ္။"
တိုးတိုးေနဖို႔ သခင္ေျပာတာေၾကာင့္ ကမ႓ာအံႀကိတ္ထားမိတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဆက္တိုက္က်လာတဲ့ ႐ိုက္ခ်က္ေတြမွာ ေက်ာျပင္ကိုထိမိတဲ့ flogger tails ေတြက အသံထြက္ေအာ္ညည္းမိမလိုေတြအထိ နာက်င္ေစတယ္။
"ဘယ္ႏွခ်က္ရွိသြားၿပီလဲ။"
သခင့္အက်င့္ကိုသိေနတဲ့ကမ႓ာ နာက်င္ေနတဲ့ၾကားက အခ်က္ေရကိုလည္း အသည္းအသန္လိုက္မွတ္ထားမိတာမို႔
"ေက်ာမွာ ရွစ္ခ်က္ပါ။"
"ေတာ္တယ္။"
သခင္ကလည္း သိပ္ေတာ္ပါတယ္။ နာေနတာေတာင္ စကားတစ္ခြန္းနဲ႔တင္ ကမ႓ာ့အျပံဳးေတြကို ဆင့္ေခၚႏိုင္တယ္။
"စားပြဲေပၚေမွာက္လိုက္"
သခင့္စကားအတိုင္း စားပြဲေပၚကို ကိုယ္တစ္ပိုင္းေမွာက္ခ်လိုက္ေတာ့
"ထပ္ေမးမယ္။ မင္းအျပစ္ မင္းသိလား။"
ကမ႓ာျပန္မေျဖျဖစ္ပါ။ သူသိတဲ့သူ႔အမွားက Wendy နဲ႔အလုပ္တြဲလုပ္ေနတာကို သခင့္ကိုအသိမေပးမိတာပဲ။ သခင္ထင္ေနတာက သူ႔ကြယ္ရာမွာ Wendy နဲ႔တြဲခုတ္ေနတယ္လို႔။ တစ္မ်ိဳးစီျဖစ္ေနတဲ့အထင္ေတြေၾကာင့္ သခင္စြပ္စြဲတာကို ဝန္ခံဖို႔စိတ္ကူးမရွိ။ သခင္အထင္လြဲမိေအာင္ ကမ႓ာ့ဘက္ကႀကိဳမေျပာခဲ့မိတာကို ကိုယ့္ဘာသာပဲအျပစ္တင္မိတယ္။
ေက်ာျပင္၊ တင္ပါးနဲ႔ ေပါင္ေတြေပၚ တစ္ခ်က္ၿပီးတစ္ခ်က္ ဆက္တိုက္႐ိုက္ခံေနရလို႔ နာက်င္မႈေၾကာင့္မ်က္ရည္ဝဲမိတဲ့အထိ။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ သခင္။"
"မေတာင္းပန္နဲ႔။ မင္းပဲနာတယ္ထင္သလား။ မင္းလုပ္ပံုက ငါလည္း နာက်င္ရတယ္။"
'သခင္က သဝန္တိုတာလား။ အဲဒီ့ေလာက္ ခ်စ္တာလား။'
ကမ႓ာေတြးေနတုန္းမွာ သခင္က flogger ကိုပစ္ခ်လိုက္ၿပီး
"ငါက အရူးလိုပဲ။ မင္းရွင္းျပတာကို ၾကားခ်င္ေနမိေသးတာ။ မင္း ႏိုင္ပါတယ္။"
"ဘာေတြလဲ သခင္။"
အ႐ႈိးရာအထပ္ထပ္ကို ခဏလ်စ္လ်ဴ႐ႈလို႔ အဓိပၸါယ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတဲ့ သခင့္စကားကို ရွင္းေအာင္ေမးရပါေသးတယ္။
"မင္းတို႔ကိစၥေပါ့။ မင္းေျပာလာမလားလို႔ ငါေစာင့္ေနတာၾကာခဲ့ၿပီ ေျမကမ႓ာ။"
"ဘာကိုလဲ။ တကယ္ဆို သခင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေမးလိုက္သင့္တယ္။"
"ဪ၊ ငါ့အျပစ္လား။"
"မဟုတ္ဘူး သခင္၊ မဟုတ္ရပါဘူး။ ေျပာျပပါ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲလို႔။"
"ေရာ့"
ထြက္လာျပန္ပါၿပီ ဓာတ္ပံုတစ္ပံု။ ေလဆိပ္မွာ Wendy က အနမ္းနဲ႔ႏႈတ္ဆက္ေနတာ။ ဒါက သခင့္ဆီ maid dresses ပို႔ခိုင္းရင္း ကမ႓ာ ကေနဒါကျပန္လာတဲ့တစ္ေခါက္ ေလဆိပ္မွာ Wendy ေရာက္လာခဲ့တာ။ ဘာလို႔မ်ား သူနဲ႔ Wendy ရဲ႕ပံုေတြက သခင့္ဆီေရာက္ေနရတာလဲ။
"အဲဒီ့ပံုေတြကို ဘယ္ကရတာလဲ သခင္။"
"နံပါတ္ဖ်က္သိမ္းသြားတဲ့ ဖုန္းဆီက။ အဲဒီ့ေတာ့ မင္းက ပို႔တဲ့သူကိုသိရင္ ဘာသြားလုပ္ခ်င္ေသးတာလဲ။"
ေသခ်ာပါၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္ၾကားကို တမင္သက္သက္ေႏွာင့္ယွက္ေနတာ။
"တမင္တကာ ရန္တိုက္ေပးေနတာေလ။ သခင္ကလည္း ယံုေန..."
"ေတာ္လိုက္စမ္း ေျမကမ႓ာ။ ရန္တိုက္ေပးေနတာ ငါသိတယ္။ ငါစိတ္တိုတာက မင္းကို။ မင္းအေနအထိုင္ေတြ၊ ငါ့ကိုအသိမေပးတာေတြ၊ မင္းလုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနသမၽွ ငါကဘာမွမသိတဲ့ငပိန္းလိုပဲလို႔ ထင္ခ်င္စရာျဖစ္ေနတာ။ ဟုတ္လည္းဟုတ္ေနတာပါပဲ၊ ဘာမွလည္းမသိဘူး။"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္။ တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ သခင္ရယ္။ သခင္စိတ္႐ႈပ္ေနရမွာေၾကာက္လို႔ မေျပာမိတာပါ။ Wendy နဲ႔ကလည္း အလုပ္ကိစၥမျပတ္ေသးေတာ့ ေရွာင္လို႔မရတာပါ။ ဒီအလုပ္ၿပီးတာနဲ႔ မပတ္သက္ေတာ့ပါဘူး။"
"Personal နဲ႔ေရာၿပီး မင္းအလုပ္ေတြကို ငါမစြက္ဖက္ခ်င္ဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ မင္းေျပာလာမွာကို ငါေစာင့္ေနတာ။ အဟက္၊ မင္းက လံုးဝကိုမေျပာဘူးပဲ။"
"သိမွာစိုးလို႔ဖံုးကြယ္ထားတာမဟုတ္ဘူး။ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ေပးမသိလိုက္မိ႐ံုပါ။ ဒါေပမဲ့ ေက်နပ္တယ္။ ရာဇသခင္က ေျမကမ႓ာကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲဆိုတာ သိရတာေပါ့။"
"ဘာျဖစ္တယ္။"
"အခု႐ိုက္တာေတြက သဝန္တိုလို႔ျဖစ္ရတာေတြေလ။ မဟုတ္ဘူးလား။"
"မင္း ... မင္းက ငါခံစားရတာကို ေက်နပ္ေနတာေပါ့။"
ၿငိမ္သြားခါစသခင္က ျပန္ၿပီးေဒါသထြက္လာပါၿပီ။
"ကၽြန္ေတာ့္ကိုခ်စ္လို႔ သဝန္တိုတာေလ"
သူကေတာ့ စိတ္ေတြတို၊ ေဒါသေတြထြက္လိုက္ရတာ။ ကမ႓ာကေတာ့ ေက်နပ္ျပံဳးနဲ႔မို႔ သခင့္ေဒါသေတြက အရွိန္ျပန္ရလာပါၿပီ။ ေဒါသနဲ႔အတူ သခင္ လက္သီးရြယ္လိုက္ေပမဲ့ အျပံဳးမပ်က္ၾကည့္ေနတဲ့ကမ႓ာ့ေၾကာင့္ သခင့္လက္ေတြ ေလထဲမွာတင္ရပ္တန္႔လို႔။
"ထိုးလိုက္ပါ သခင္ရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ပါတယ္။"
ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ၿပီးထြက္သြားတဲ့ သခင့္ေနာက္ကို အက်ႌဝတ္ရင္းနဲ႔ ကမ႓ာထြက္လိုက္လာကာ
"သခင္၊ ေနပါဦးဗ်ာ။"
ျခံထဲဆင္းသြားတဲ့သခင့္ေနာက္ကို ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ရွပ္အက်ႌရင္ဘတ္ဟျပဲနဲ႔ အတြင္းခံတစ္ထည္သာဝတ္ထားတဲ့အတိုင္း လိုက္လာမိေတာ့
"ေသာက္ရွက္ကိုမရွိတာပဲ။"
"သခင္က ဘယ္သြားမွာလဲ။"
"ဘယ္မွမသြားဘူး။"
စီးကရက္တစ္လိပ္ထုတ္ယူၿပီး မီးညႇိဖို႔မီးျခစ္ျခစ္ေနတဲ့သခင့္ေရွ႕ ကမ႓ာဝင္ရပ္ကာ မီးျခစ္ကိုလက္နဲ႔ကာထားေပးလိုက္တယ္။ သခင္က စီးကရက္ကိုတစ္ခ်က္ဖြာ႐ႈိက္လို႔ ကမ႓ာ့ကိုၾကည့္ၿပီး
"ဘာလဲ၊ အိမ္ေရွ႕အထိ လိုက္ျမႇဴဆြယ္ေနတာလား။"
"သခင္ ေဒါသေျပၿပီပဲ။"
"ဒီနားတင္ဆြဲလုပ္လိုက္လို႔ Public s_x ဆိုၿပီး နာမည္ႀကီးသြားမယ္။"
နိမ့္နိမ့္ေလးေပမဲ့ ပန္းႏြယ္ေတြေၾကာင့္ျမင္ကြင္းတခ်ိဳ႕ကြယ္ၿပီး ျမင့္ေနသလိုျဖစ္ေနတဲ့ အစိမ္းေရာင္ရင့္ရင့္ျခံစည္း႐ိုးေလးကိုၾကည့္ရင္း သခင္ကႀကိမ္းေနတယ္။
သခင့္ရဲ႕ကမ႓ာပါ။ ဒီလိုလာေျပာလို႔ရမလား။
"လုပ္ေလ။ သခင္နဲ႔ပဲဟာကို၊ ဘယ္ site ေပၚေရာက္ေရာက္ေပါ့။ အခုလုပ္မလား။"
အဝတ္အစားဖ႐ိုဖရဲနဲ႔ကမ႓ာက သခင့္ကိုစိန္ေခၚေနပါတယ္။ သခင္ကေတာ့ စီးကရက္အေသာက္မပ်က္ဘဲ
"Sorry ပဲ။ အဲဒီ့ေလာက္နဲ႔ hard မလာဘူး။"
ကမ႓ာက သခင့္ကိုဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး ေအာက္ပိုင္းေတြကိုထိကပ္လို႔ ပြတ္တိုက္ရင္း သခင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုနမ္းေနေပမဲ့ သခင္က႐ုန္းထြက္လိုက္ၿပီး
"အဟက္၊ အေပါစားဆန္လိုက္တာ။"
"အင္း၊ သခင့္အတြက္ဆို call boy အဆင့္ေတာင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မေခၚလည္းလာတယ္။"
"မင္းဟာေလ၊ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ မ်က္ႏွာေျပာင္တာေနာ္။"
"သခင့္ကိုခ်စ္လြန္းလို႔ ျဖစ္ရတာပါေလ။"
သခင့္ရင္ဘတ္ကိုပြတ္သပ္ေနရင္း ကမ႓ာေျပာေနတဲ့စကားေတြေၾကာင့္
"အထန္ေကာင္၊ ရိုက္ခံေနရရင္းနဲ႔ကို သာယာေနတာမဟုတ္လား။"
"အဲဒါလည္း တစ္စံုတစ္ေယာက္က အက်င့္လုပ္ထားတာေလ။ ေသေလာက္ေအာင္နာေနရင္းနဲ႔လည္း ရူးေလာက္ေအာင္သာယာတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တာ ဘယ္သူလဲ။"
"မင္းက အဲဒီ့ေမဂ်ာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ စာမသင္ခင္ကတည္းက ဘြဲ႕ရၿပီးသား။"
"ေဖာ္ထုတ္တတ္သူနဲ႔ေတြ႕သြားတဲ့ hidden talents ေတြပါဗ်ာ။"
"ေတာ္စမ္းပါကြာ။ စသိကတည္းက မထိတထိနဲ႔လာေမွာင္ေနတာမ်ား ျမင္မေကာင္းဘူး။"
"ျမင္မေကာင္းလည္း ၾကည့္ေနတာပဲမဟုတ္လား။ သခင္လည္းသေဘာက်တာပဲ။"
"ငါက သေဘာက်တာမဟုတ္ဘူး။"
"ကိုယ္လည္း သေဘာက်တာမဟုတ္ပါဘူး။ ခ်စ္တာ။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ၿပီးခ်စ္ခ်င္တာ။ အခ်စ္ေတြပဲဖန္တီးခ်င္တာ၊ သခင့္အတြက္ပဲသီးသန္႔။"
"ေျမကမ႓ာရယ္၊ မင္းစကားေတြမွာရင္ခုန္ရေအာင္လည္း ငါက ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးမဟုတ္ဘူး။"
"သခင္က ေသြးေအးသတၱဝါေလ။ ကိုယ္ကေတာ့ သခင္နဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ရင္ခုန္ဆဲ၊ ၾကည္ႏူးဆဲ၊ ပ်ာယာခတ္ဆဲပဲ။ တစ္ခါတေလဆို ရင္ေတြခုန္ၿပီး ေျခေတြလက္ေတြေအးခဲေနေရာ။"
"ေအးပါကြာ၊ လာေခ်ာ့မေနစမ္းနဲ႔။ ငါက ကေလးေပါက္စမဟုတ္ဘူး။"
စီးကရက္လည္းကုန္ၿပီမို႔ သခင္က အိမ္ထဲဝင္ဖို႔လွည့္လိုက္ေပမဲ့ ကမ႓ာကျပန္ဆြဲထားၿပီး
"စိတ္ဆိုးေျပေအာင္ေခ်ာ့တဲ့စကား မဟုတ္ဘူးေနာ္။ စိတ္ထဲနက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းကေနလာတယ္ဆိုတာ ရာဇသခင္သိဖို႔။"
"အထဲဝင္မယ္ ေျမကမ႓ာ။ မင္းပံုစံနဲ႔ဆို အိမ္ကိုလည္း ဇိမ္ခန္းနဲ႔မွားေနၾကလိမ့္မယ္။"
"လာပါ၊ ဝင္ၾကစို႔ အိပ္ခန္းထဲ။"
"စိတ္မဝင္စားေသးဘူး။"
ေျပာၿပီး အိမ္ထဲဝင္သြားတဲ့သခင့္ေနာက္ကို ကမ႓ာအေျပးတစ္ပိုင္းနဲ႔လိုက္သြားတာ မေအကိုအေပ်ာက္မခံတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို။
■
အိပ္ခန္းထဲကခုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္လွဲအိပ္လိုက္တဲ့သခင့္ေဘးကို ကမ႓ာကပ္သြားေတာ့
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေန၊ ငါနားခ်င္ၿပီ။"
"နားေလ သခင္ရယ္။"
"Yahh! ပြတ္သီးပြတ္သပ္လာမလုပ္နဲ႔။"
မ်က္ႏွာငယ္နဲ႔ကမ႓ာက သခင့္ေဘးကလြတ္ေနတဲ့ေနရာမွာ ဝင္အိပ္ၿပီး သခင့္လက္တစ္ဖက္ကို သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚတင္ကာ ဖက္ထားလိုက္ရင္း
"လက္တစ္ဖက္ေတာ့ငွား။"
သခင္ ဘာမွျပန္မေျပာပါ။ အေတာ္ၾကာၾကာၿငိမ္ေနတဲ့ကမ႓ာ့ကို သခင္ ေခါင္းေစာင္းၾကည့္ေတာ့ ေျခရင္းဘက္နံရံကိုစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ကမ႓ာ။
"ပက္လက္အိပ္ႏိုင္ေသးတာလား။"
ကမ႓ာက သခင့္ဘက္ေခါင္းငဲ့ၾကည့္ၿပီး ျပံဳးျပရင္း
"ေဆးထည့္ေပးေလ။ ေသြးစို႔ထားတဲ့ေနရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။"
"မင္းကမွ အခ်ိဳးမေျပတာ။ ငါ အရမ္းစိတ္တိုတယ္။"
"သခင့္ကို အျပစ္မေျပာပါဘူး။ ေဆးထည့္ေပးဖို႔ပဲ ေျပာတာပါ၊ ေနာ္။"
သခင္ထသြားၿပီး ေဆးဘူးေတြယူကာျပန္လွည့္လာတဲ့အထိ ကမ႓ာက ေက်ာက္႐ုပ္လိုထိုင္ၾကည့္ေနဆဲ။ သခင္က ကမ႓ာ့ဒူးေခါင္းေတြကို ေဆးထည့္ကာ ပလာစတာကပ္ေပးၿပီးေတာ့
"အက်ႌခၽြတ္လိုက္။"
တစ္ခ်က္မွမလႈပ္ဘဲ သခင့္ကိုသာေငးၾကည့္ေနျပန္ေတာ့ သခင္ကိုယ္တိုင္ပဲအက်ႌဆြဲခၽြတ္ေပးၿပီး သူ႔ေက်ာဘက္မွာေနရာယူလိုက္တယ္။
အ႐ႈိးရာေတြကနီရဲၿပီး တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာေဖာင္းေနတာမို႔
"ဒီည ေဘးေစာင္းၿပီးသာအိပ္။ ငါ လက္လြန္သြားတယ္။"
"အား၊ စပ္တယ္။"
"မင္းပဲ ေဆးထည့္ေပးဆို။"
"အင္းေလ။ ကိုယ္ေျပာလို႔ သခင္ကေဆးထည့္ေပးတာေလ၊ ေဆးထည့္လို႔စပ္တာေလ၊ စပ္လို႔ေအာ္တာေလ။"
"ေဟ့ေကာင္၊ မင္း အခြက္ေျပာင္တဲ့အက်င့္က ေပ်ာက္ဦးမွာလား။"
"မေနာက္ပါဘူး။ ေျပာတာမွားလို႔လား။"
"ေမွာက္အိပ္ေနလိုက္။"
ေနာက္ေက်ာဘက္တစ္ေလၽွာက္လံုးကို ေဆးထည့္ၿပီးသြားေတာ့ အဝတ္မကပ္ေတာ့တဲ့ေျမကမ႓ာက ခုတင္ေပၚမွာေမွာက္ေနရင္း အခန္းထဲ သခင္လႈပ္ရွားသြားလာေနသမၽွကို လိုက္ၾကည့္ေနပါေတာ့တယ္။
သခင္က ဘာလဲဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ ေမးေငါ့ေမးေတာ့
"ခ်စ္လို႔။"
"ငါေတာ့ ဒီေန႔ မင္းကိုခ်စ္ခ်င္စိတ္မရွိဘူး။"
"သခင္"
"ဘာလဲ။"
"Wendy နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မေက်နပ္တာဘာရွိေသးလဲ။ ေျဖရွင္းခြင့္ေတာ့ ေပးမယ္မဟုတ္လား။"
"ေနာက္ထပ္ပံုေတြ ေရာက္မလာရင္ေပါ့။"
"သခင္က ဘာလို႔ ပံုေတြအကုန္ထုတ္မျပတာလဲ။"
"ငါ အစတစ္စဆြဲထုတ္ရင္ မင္းဘက္က အဆံုးအထိဝန္ခံမယ္လို႔ ေမၽွာ္လင့္ခဲ့တာေလ။ အဲဒီ့ကိစၥကို မေက်နပ္တာပဲ။"
"သခင္ရယ္၊ ကိုယ့္ဘက္က ဘာမွကိုစိတ္ထဲမရွိလို႔ ဘာတစ္ခုမွကို အေသးစိတ္မွတ္မိမေနဘူးဗ်။ သခင္က ဒါဘယ္တုန္းကလဲ၊ ဘယ္သြားတာလဲ၊ ဘာလုပ္တာလဲလို႔ ေမးလာရင္ေတာ့ အကုန္လံုးအတြက္ ေျဖရွင္းစရာရွိၿပီးသားပဲ။ မဟုတ္တာလုပ္မထားလို႔ အကုန္လံုးကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္တယ္။ စိတ္ထဲမရွိတာကို ဘာလုပ္ထားလဲေမးေတာ့ ဘယ္ကစေျပာရမွန္းမသိခဲ့တာပါ။"
အမွားတစ္ခုကို အကုန္လိုက္ေမးစရာမလိုဘဲ အစအဆံုးဝန္ခံတာကိုလိုခ်င္တာက သခင့္ဆႏၵဆိုရင္ သခင္စစ္ေမးတိုင္း အမွန္အတိုင္းဝန္ခံမယ့္ကမ႓ာက အျပစ္သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနမလား။
■■■ Part (4) ဆက္ရန္ ■■■
သခင်ဆွဲခေါ်ရာကို ငြိမ်ငြိမ်လေးပါလာတဲ့ကမ္ဘာ အခန်းထဲဆွဲသွင်းခံလိုက်ရပြီး
"ပြောကြည့်ပါဦး မင်းအပြစ်တွေကို။"
"သခင့်ကိုလာကြိုဖို့ မေ့သွားခဲ့တာရယ်၊ ပြီးတော့ ..."
"ပြီးတော့ ဘာဖြစ်သလဲ။"
"အဲဒါက တကယ်ဆို ကိုယ့်အပြစ်မဟုတ် ..."
"ဘာဖြစ်တယ်။"
"ကျွန်တော့်ဘက်ကရှောင်ခဲ့ပါတယ် သခင်။"
"ပြောရဲတယ်နော်။ အခုထိ မင်းအပြစ်ပါလို့ ဝန်မခံနိုင်ဘူးပေါ့။"
"အလုပ်သဘောအရ သူနဲ့ဆက်ပြီးပတ်သက်နေရတာကို သခင့်ကိုပေးမသိခဲ့တဲ့အပြစ်ပဲ ရှိတာ။"
"မင်းကလေ အခုထိညာချင်နေသေးတာလား။"
"ကျွန်တော်မညာဘူးလေ သခင်ရယ်။ တကယ်ကို တခြားပတ်သက်မှုမရှိပါဘူး။"
"အခုအချိန်ဝန်ခံရင် မီသေးတယ် မြေကမ္ဘာ။"
"သခင်ကလွဲပြီး ဘယ်ယောက်ျား၊ ဘယ်မိန်းမကိုမှ စိတ်နဲ့တောင်မပစ်မှားဖူးဘူး။"
အဲဒီ့အချိန် သခင့်ဘောင်းဘီအိတ်ထဲကဖုန်းက ထမြည်လာလို့
"ဒူးထောက်နေ။"
"ဟုတ်"
သခင်က ဖုန်းပြောဖို့ထွက်သွားပေမဲ့ ကမ္ဘာတစ်ယောက်ကတော့ အလုပ်များနေခဲ့တယ်။ ဒူးထောက်နေဆိုတဲ့အမိန့်က ဒီအတိုင်းဒူးထောက်ခိုင်းတာမဟုတ်မှန်း ကမ္ဘာသိတယ်။ နံရံကပ်ဗီရိုကိုဖွင့်လို့ punishment mat ကိုထုတ်ယူလိုက်ပြီး ဝတ်ထားတဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီအနက်ရောင်ကိုချွတ်လိုက်ကာ ခင်းထားတဲ့ဖျာပေါ်မှာ ဒူးထောက်ချလိုက်တဲ့အခါ ဆူးလေးတွေကြောင့် ကမ္ဘာမျက်မှောင်တွေကျုံ့ရင်း မျက်နှာတစ်ချက်မဲ့သွားရတယ်။ သခင့်ရှေ့တော့ အဲဒီလိုမျက်နှာမပျက်ရဲပါ။
ဆယ့်ငါးမိနစ်ကြာသွားပြီဆိုတာကို နံရံကနာရီကိုကြည့်ထားလို့ သိလိုက်ပါတယ်။
■
"ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ။"
"ဆယ့်ငါးမိနစ်ပါ။"
"ဪ၊ သိပ်မကြာသေးပါဘူး။ ဘယ်လိုလဲ၊ တစ်ခုခုမပြောချင်ဘူးလား။"
"ကျွန်တော်နဲ့ Wendy ကြားမှာ မရိုးမသားပတ်သက်မှု မရှိပါဘူး။"
"အဟက်"
သခင်က လှောင်ရယ်ရယ်ပြီး ကမ္ဘာ့ရှေ့နားကစားပွဲပေါ်ထိုင်ကာ ဖုန်းသုံးနေပါတယ်။
မိနစ်သုံးဆယ်။ ဒူးခေါင်းကလည်း တော်တော်နာနေပါပြီ။ သခင်ကတော့ ဖုန်းတစ်လုံးနဲ့သာယာနေပြီး ကမ္ဘာ့ကို ရှိတယ်လို့တောင်ထင်ပုံမရ။
မိနစ်လေးဆယ်။ ကမ္ဘာ့လက်တွေက အင်္ကျီအနားစကိုတင်းတင်းဆုပ်ရင်း ဒူးခေါင်းကနာကျင်မှုကို သည်းခံနေရတယ်။
"ထတော့။"
ခပ်မြန်မြန်ထလိုက်ပေမဲ့ လူကယိုင်တိုင်တိုင်။ ဒူးကိုငုံ့ကြည့်တော့ သွေးထွက်နေပြီ။ Mat ပေါ်ကို after spanking မှာ ထိုင်ချထားရင် ဘယ်လောက်နာလဲလို့မသိပေမဲ့ ဒူးထောက်လိုက်တိုင်းတော့ အချိန်ကြာရင် သွေးပါထွက်ရတယ်။
"ဘယ်လိုလဲ။"
"သခင်က ဘာကိုကြားချင်နေတာလဲ။"
"သူများပြောတာမဟုတ်ဘဲ မင်းကပြောတာကို အရင်ကြားချင်တာ။"
"ခက်နေပါပြီ။ ဘာမှမှပြောစရာမရှိတာ သခင်ရယ်။"
သခင် တောက်တစ်ချက်ခေါက်ပြီး အသက်ရှူသံတွေပြင်းလာတယ်။ ပြီးတော့ ဒေါသကိုထိန်းလိုက်သလို နားထင်နှစ်ဖက်ကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ဖိထားလိုက်ပြီးမှ
"ပြီးခဲ့တဲ့တစ်ပတ် ကြာသပတေးနေ့၊ မင်းသူငယ်ချင်းဟိုတယ်ရဲ့ အခန်းနံပါတ် ၃၀၄။"
ရှုပ်ကုန်ပြီ။ တစ်စုံတစ်ယောက်ကတော့ အကြံကြီးကြီးနဲ့ကို သခင်နဲ့ကမ္ဘာ့ကြားမှာ မွှေနှောက်နေပါပြီ။
အဲဒီနေ့က Wendy မူးနေလို့ တခြားခေါ်သွားရင် ပြဿနာဖြစ်မှာစိုးလို့ အဲဒီ့ဟိုတယ်မှာပဲအခန်းယူပြီး တွဲပို့ပေးခဲ့ရုံအပြင် ဘာအမှားမှမလုပ်ခဲ့ပါ။
သခင်ကတော့ ဘယ်လိုတွေသိလာသလဲလို့ ကမ္ဘာမမေးချင်တော့။
"သူမူးနေလို့ အခန်းထဲပို့ပေးခဲ့တာပါ။ တခြားဘာမှမဖြစ်ခဲ့ဘူး။"
"ဪ၊ အခန်းထဲမှာ မိနစ်လေးဆယ်ကြာသွားတာကရော။"
"ဗျာ၊ မဟုတ်ပါဘူး။ အလွန်ဆုံးကြာ လေးမိနစ်ပေါ့သခင်ရဲ့။ သူ့ကိုအခန်းထဲထည့်ပေးခဲ့ပြီး ကျွန်တော်ပြန်ထွက်လာခဲ့တာကို ဘာလို့ မိနစ်လေးဆယ်ကြာမှာလဲ။"
"ဒါဆို CCTV မှတ်တမ်းက လုပ်ကြံထားတယ်ပေါ့လေ။ ဟိုတယ်က မင်းကိုချောက်ချနေတာလို့ ပြောဦးမလို့လား။"
သေချာတာတော့ ဟိုတယ်ရဲ့ Security control က တာဝန်ရှိသူတစ်ယောက်ယောက်တော့ ထီပေါက်နေပြီ။ ဘယ်သူက ဒီလိုကြံစည်တာလဲ။ အခန်းထဲမိနစ်လေးဆယ်ကြာခဲ့တယ်ဆိုပြီး အခု မိနစ်လေးဆယ်ကြာအောင် ဒူးထောက်ခိုင်းတာတဲ့လား။ ချစ်လိုက်တာ သခင်ရာ။ သခင်သဝန်တိုတာကလည်း တိကျလိုက်တာ။
"အဲဒီ့လျှောက်လမ်းကိုရိုက်ထားတဲ့ record ကအချိန်ကို edit လုပ်ထားတယ်လို့ ကျွန်တော်ပြောရင် သခင်ယုံမှာလား။ အခန်းထဲကထွက်လာတာကိုပဲ သခင်မြင်ခဲ့မှာလေ။ ကြားကကြာချိန်မှာ ဘယ်လိုတွေ edit ထားလဲလို့ မိနစ်လေးဆယ်လုံးလုံး သခင်ထိုင်ကြည့်ခဲ့လို့လား။"
"ယုံပေးရမှာလား။"
သခင်ပြောနေရင်းက အနက်ရောင် rubber flogger တစ်ခုကို ထုတ်ယူလာတာကြောင့် ကမ္ဘာ့တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွားရတယ်။ အမြီးဖွားဖွားတွေကို ရာဘာနဲ့လုပ်ထားပြီး ရာဘာသားထူတာကြောင့် ရိုက်ခံရရင် အရမ်းကိုစူးပြီးနာတာ ကမ္ဘာအသိဆုံးပါ။ အခုအချိန်မှာ သခင့်ကိုရှင်းပြဖို့ကိစ္စကို ခဏမေ့သွားပြီး flogger ဆီ်အာရုံရောက်သွားရပါပြီ။
"ငါ မေးနေတယ်လေ။"
"အ"
ပြောလည်းပြော၊ အတွင်းခံတစ်ထည်ပဲကျန်လို့ အဝတ်လွတ်နေတဲ့ပေါင်တွေကို တစ်ချက်ရိုက်ခံလိုက်ရတာမို့ သတိလက်လွတ်အော်မိသွားပါပြီ။
"ဒါကျ အသံထွက်တယ်ပေါ့။"
"အခု သခင်သိလာသမျှတွေကို ကျွန်တော့်ဘက်ကမပြောပြဖြစ်ခဲ့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ သခင်သိလာတာတွေကလည်း အကုန်မမှန်ဘူး။"
"ဒါဆို အစကတည်းက သေချာပြောပြခဲ့မယ်ဆိုရင် မင်းပြောတာအမှန်တွေလို့ ငါ ယုံနိုင်သေးတယ်လေ။"
ချက်ချင်းပြန်မဖြေနိုင်ဘဲ ကမ္ဘာ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ခပ်တင်းတင်းစေ့လိုက်ရတယ်။ ကျောပေါ်ကိုကျလာတဲ့ရိုက်ချက်က ခပ်ပြင်းပြင်းမို့။ ရှပ်တစ်ထည်ခံနေတာတောင် တော်တော်လေးနာသွားပါတယ်။
"မယုံကြည်မှတော့ ဘာမှရှင်းပြစရာမရှိသေးပါဘူး သခင်။ နောက်နေ့ကျရင်တော့ သက်သေနဲ့အတူ သေချာရှင်းပြနိုင်ပါလိမ့်မယ်။"
"ဪ၊ ဪ၊ နောက်နေ့ကျမှ အကြံအဖန်လုပ်ရမယ်ပေါ့။ အခုက အလုပ်တွေများနေတယ်မဟုတ်လား။ မနက်ဖြန်ပေးရမယ့် အလုပ်ကိစ္စလေးတွေ။"
အထင်လွဲနေပြီး ဒေါသထွက်နေတဲ့သခင့်ကို ပြန်ချေပစရာ သက်သေအတိအကျကလည်း အဆင်သင့်ရှိမနေပါ။ ဟိုတယ်လျှောက်လမ်းမှာသုံးမယ့် Materials တချို့ကို ဘာသုံးရမယ်ဆိုတာသိရဖို့ Wendy နဲ့အတူ ဟိုတယ်ကိုအရင်သွားကြည့်ရမယ်လို့ တမင်ကိုကမ္ဘာမပြောခဲ့မိတာ။
Wendy အခြေအနေကိုရိပ်မိနေတဲ့ သခင်က အဲဒီလိုပြောလိုက်ရင် စိတ်တိုမှာစိုးလို့ မပြောမိခြင်းက အခုလောက်အထိပြဿနာတက်မယ်လို့ မထင်ခဲ့မိ။
"သခင့်ကိုဖုံးကွယ်ထားမိတာ ကျွန်တော့်အပြစ်ပါ။ သခင် ကြိုက်သလိုအပြစ်ပေးပါ။"
ပြောပြီး shirtless ဖြစ်သွားတဲ့ခန္ဓာကိုယ် half naked ဖြစ်သွားတာကို ရာဇသခင်ရပ်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကမ္ဘာ့နောက်ကျောဘက်ဆီ လျှောက်သွားလိုက်ပြီး ရုတ်တရက်နှစ်ချက်ဆင့်ရိုက်ချလိုက်ပါတယ်။
"အား"
"Shhhh! မင်းအသံကြားရင် ငါ ပိုဒေါသထွက်တယ်။"
တိုးတိုးနေဖို့ သခင်ပြောတာကြောင့် ကမ္ဘာအံကြိတ်ထားမိတယ်။ နောက်ထပ် ဆက်တိုက်ကျလာတဲ့ ရိုက်ချက်တွေမှာ ကျောပြင်ကိုထိမိတဲ့ flogger tails တွေက အသံထွက်အော်ညည်းမိမလိုတွေအထိ နာကျင်စေတယ်။
"ဘယ်နှချက်ရှိသွားပြီလဲ။"
သခင့်အကျင့်ကိုသိနေတဲ့ကမ္ဘာ နာကျင်နေတဲ့ကြားက အချက်ရေကိုလည်း အသည်းအသန်လိုက်မှတ်ထားမိတာမို့
"ကျောမှာ ရှစ်ချက်ပါ။"
"တော်တယ်။"
သခင်ကလည်း သိပ်တော်ပါတယ်။ နာနေတာတောင် စကားတစ်ခွန်းနဲ့တင် ကမ္ဘာ့အပြုံးတွေကို ဆင့်ခေါ်နိုင်တယ်။
"စားပွဲပေါ်မှောက်လိုက်"
သခင့်စကားအတိုင်း စားပွဲပေါ်ကို ကိုယ်တစ်ပိုင်းမှောက်ချလိုက်တော့
"ထပ်မေးမယ်။ မင်းအပြစ် မင်းသိလား။"
ကမ္ဘာပြန်မဖြေဖြစ်ပါ။ သူသိတဲ့သူ့အမှားက Wendy နဲ့အလုပ်တွဲလုပ်နေတာကို သခင့်ကိုအသိမပေးမိတာပဲ။ သခင်ထင်နေတာက သူ့ကွယ်ရာမှာ Wendy နဲ့တွဲခုတ်နေတယ်လို့။ တစ်မျိုးစီဖြစ်နေတဲ့အထင်တွေကြောင့် သခင်စွပ်စွဲတာကို ဝန်ခံဖို့စိတ်ကူးမရှိ။ သခင်အထင်လွဲမိအောင် ကမ္ဘာ့ဘက်ကကြိုမပြောခဲ့မိတာကို ကိုယ့်ဘာသာပဲအပြစ်တင်မိတယ်။
ကျောပြင်၊ တင်ပါးနဲ့ ပေါင်တွေပေါ် တစ်ချက်ပြီးတစ်ချက် ဆက်တိုက်ရိုက်ခံနေရလို့ နာကျင်မှုကြောင့်မျက်ရည်ဝဲမိတဲ့အထိ။
"တောင်းပန်ပါတယ် သခင်။"
"မတောင်းပန်နဲ့။ မင်းပဲနာတယ်ထင်သလား။ မင်းလုပ်ပုံက ငါလည်း နာကျင်ရတယ်။"
'သခင်က သဝန်တိုတာလား။ အဲဒီ့လောက် ချစ်တာလား။'
ကမ္ဘာတွေးနေတုန်းမှာ သခင်က flogger ကိုပစ်ချလိုက်ပြီး
"ငါက အရူးလိုပဲ။ မင်းရှင်းပြတာကို ကြားချင်နေမိသေးတာ။ မင်း နိုင်ပါတယ်။"
"ဘာတွေလဲ သခင်။"
အရှိုးရာအထပ်ထပ်ကို ခဏလျစ်လျူရှုလို့ အဓိပ္ပါယ်တစ်မျိုးဖြစ်နေတဲ့ သခင့်စကားကို ရှင်းအောင်မေးရပါသေးတယ်။
"မင်းတို့ကိစ္စပေါ့။ မင်းပြောလာမလားလို့ ငါစောင့်နေတာကြာခဲ့ပြီ မြေကမ္ဘာ။"
"ဘာကိုလဲ။ တကယ်ဆို သခင် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းမေးလိုက်သင့်တယ်။"
"ဪ၊ ငါ့အပြစ်လား။"
"မဟုတ်ဘူး သခင်၊ မဟုတ်ရပါဘူး။ ပြောပြပါ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲလို့။"
"ရော့"
ထွက်လာပြန်ပါပြီ ဓာတ်ပုံတစ်ပုံ။ လေဆိပ်မှာ Wendy က အနမ်းနဲ့နှုတ်ဆက်နေတာ။ ဒါက သခင့်ဆီ maid dresses ပို့ခိုင်းရင်း ကမ္ဘာ ကနေဒါကပြန်လာတဲ့တစ်ခေါက် လေဆိပ်မှာ Wendy ရောက်လာခဲ့တာ။ ဘာလို့များ သူနဲ့ Wendy ရဲ့ပုံတွေက သခင့်ဆီရောက်နေရတာလဲ။
"အဲဒီ့ပုံတွေကို ဘယ်ကရတာလဲ သခင်။"
"နံပါတ်ဖျက်သိမ်းသွားတဲ့ ဖုန်းဆီက။ အဲဒီ့တော့ မင်းက ပို့တဲ့သူကိုသိရင် ဘာသွားလုပ်ချင်သေးတာလဲ။"
သေချာပါပြီ။ နှစ်ယောက်ကြားကို တမင်သက်သက်နှောင့်ယှက်နေတာ။
"တမင်တကာ ရန်တိုက်ပေးနေတာလေ။ သခင်ကလည်း ယုံနေ..."
"တော်လိုက်စမ်း မြေကမ္ဘာ။ ရန်တိုက်ပေးနေတာ ငါသိတယ်။ ငါစိတ်တိုတာက မင်းကို။ မင်းအနေအထိုင်တွေ၊ ငါ့ကိုအသိမပေးတာတွေ၊ မင်းလုပ်ချင်ရာလုပ်နေသမျှ ငါကဘာမှမသိတဲ့ငပိန်းလိုပဲလို့ ထင်ချင်စရာဖြစ်နေတာ။ ဟုတ်လည်းဟုတ်နေတာပါပဲ၊ ဘာမှလည်းမသိဘူး။"
"တောင်းပန်ပါတယ်။ တကယ်တောင်းပန်ပါတယ် သခင်ရယ်။ သခင်စိတ်ရှုပ်နေရမှာကြောက်လို့ မပြောမိတာပါ။ Wendy နဲ့ကလည်း အလုပ်ကိစ္စမပြတ်သေးတော့ ရှောင်လို့မရတာပါ။ ဒီအလုပ်ပြီးတာနဲ့ မပတ်သက်တော့ပါဘူး။"
"Personal နဲ့ရောပြီး မင်းအလုပ်တွေကို ငါမစွက်ဖက်ချင်ဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့် မင်းပြောလာမှာကို ငါစောင့်နေတာ။ အဟက်၊ မင်းက လုံးဝကိုမပြောဘူးပဲ။"
"သိမှာစိုးလို့ဖုံးကွယ်ထားတာမဟုတ်ဘူး။ စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မှာစိုးလို့ ပေးမသိလိုက်မိရုံပါ။ ဒါပေမဲ့ ကျေနပ်တယ်။ ရာဇသခင်က မြေကမ္ဘာကို ဘယ်လောက်ချစ်လဲဆိုတာ သိရတာပေါ့။"
"ဘာဖြစ်တယ်။"
"အခုရိုက်တာတွေက သဝန်တိုလို့ဖြစ်ရတာတွေလေ။ မဟုတ်ဘူးလား။"
"မင်း ... မင်းက ငါခံစားရတာကို ကျေနပ်နေတာပေါ့။"
ငြိမ်သွားခါစသခင်က ပြန်ပြီးဒေါသထွက်လာပါပြီ။
"ကျွန်တော့်ကိုချစ်လို့ သဝန်တိုတာလေ"
သူကတော့ စိတ်တွေတို၊ ဒေါသတွေထွက်လိုက်ရတာ။ ကမ္ဘာကတော့ ကျေနပ်ပြုံးနဲ့မို့ သခင့်ဒေါသတွေက အရှိန်ပြန်ရလာပါပြီ။ ဒေါသနဲ့အတူ သခင် လက်သီးရွယ်လိုက်ပေမဲ့ အပြုံးမပျက်ကြည့်နေတဲ့ကမ္ဘာ့ကြောင့် သခင့်လက်တွေ လေထဲမှာတင်ရပ်တန့်လို့။
"ထိုးလိုက်ပါ သခင်ရဲ့။ ကျွန်တော် ကျေနပ်ပါတယ်။"
တောက်တစ်ချက်ခေါက်ပြီးထွက်သွားတဲ့ သခင့်နောက်ကို အင်္ကျီဝတ်ရင်းနဲ့ ကမ္ဘာထွက်လိုက်လာကာ
"သခင်၊ နေပါဦးဗျာ။"
ခြံထဲဆင်းသွားတဲ့သခင့်နောက်ကို ကမ္ဘာတစ်ယောက် ရှပ်အင်္ကျီရင်ဘတ်ဟပြဲနဲ့ အတွင်းခံတစ်ထည်သာဝတ်ထားတဲ့အတိုင်း လိုက်လာမိတော့
"သောက်ရှက်ကိုမရှိတာပဲ။"
"သခင်က ဘယ်သွားမှာလဲ။"
"ဘယ်မှမသွားဘူး။"
စီးကရက်တစ်လိပ်ထုတ်ယူပြီး မီးညှိဖို့မီးခြစ်ခြစ်နေတဲ့သခင့်ရှေ့ ကမ္ဘာဝင်ရပ်ကာ မီးခြစ်ကိုလက်နဲ့ကာထားပေးလိုက်တယ်။ သခင်က စီးကရက်ကိုတစ်ချက်ဖွာရှိုက်လို့ ကမ္ဘာ့ကိုကြည့်ပြီး
"ဘာလဲ၊ အိမ်ရှေ့အထိ လိုက်မြှူဆွယ်နေတာလား။"
"သခင် ဒေါသပြေပြီပဲ။"
"ဒီနားတင်ဆွဲလုပ်လိုက်လို့ Public s_x ဆိုပြီး နာမည်ကြီးသွားမယ်။"
နိမ့်နိမ့်လေးပေမဲ့ ပန်းနွယ်တွေကြောင့်မြင်ကွင်းတချို့ကွယ်ပြီး မြင့်နေသလိုဖြစ်နေတဲ့ အစိမ်းရောင်ရင့်ရင့်ခြံစည်းရိုးလေးကိုကြည့်ရင်း သခင်ကကြိမ်းနေတယ်။
သခင့်ရဲ့ကမ္ဘာပါ။ ဒီလိုလာပြောလို့ရမလား။
"လုပ်လေ။ သခင်နဲ့ပဲဟာကို၊ ဘယ် site ပေါ်ရောက်ရောက်ပေါ့။ အခုလုပ်မလား။"
အဝတ်အစားဖရိုဖရဲနဲ့ကမ္ဘာက သခင့်ကိုစိန်ခေါ်နေပါတယ်။ သခင်ကတော့ စီးကရက်အသောက်မပျက်ဘဲ
"Sorry ပဲ။ အဲဒီ့လောက်နဲ့ hard မလာဘူး။"
ကမ္ဘာက သခင့်ကိုဆွဲဖက်လိုက်ပြီး အောက်ပိုင်းတွေကိုထိကပ်လို့ ပွတ်တိုက်ရင်း သခင့်နှုတ်ခမ်းတွေကိုနမ်းနေပေမဲ့ သခင်ကရုန်းထွက်လိုက်ပြီး
"အဟက်၊ အပေါစားဆန်လိုက်တာ။"
"အင်း၊ သခင့်အတွက်ဆို call boy အဆင့်တောင်မဟုတ်တော့ဘူး။ မခေါ်လည်းလာတယ်။"
"မင်းဟာလေ၊ တော်တော်တော့ မျက်နှာပြောင်တာနော်။"
"သခင့်ကိုချစ်လွန်းလို့ ဖြစ်ရတာပါလေ။"
သခင့်ရင်ဘတ်ကိုပွတ်သပ်နေရင်း ကမ္ဘာပြောနေတဲ့စကားတွေကြောင့်
"အထန်ကောင်၊ ရိုက်ခံနေရရင်းနဲ့ကို သာယာနေတာမဟုတ်လား။"
"အဲဒါလည်း တစ်စုံတစ်ယောက်က အကျင့်လုပ်ထားတာလေ။ သေလောက်အောင်နာနေရင်းနဲ့လည်း ရူးလောက်အောင်သာယာတတ်အောင် သင်ပေးခဲ့တာ ဘယ်သူလဲ။"
"မင်းက အဲဒီ့မေဂျာနဲ့ပတ်သက်ရင် စာမသင်ခင်ကတည်းက ဘွဲ့ရပြီးသား။"
"ဖော်ထုတ်တတ်သူနဲ့တွေ့သွားတဲ့ hidden talents တွေပါဗျာ။"
"တော်စမ်းပါကွာ။ စသိကတည်းက မထိတထိနဲ့လာမှောင်နေတာများ မြင်မကောင်းဘူး။"
"မြင်မကောင်းလည်း ကြည့်နေတာပဲမဟုတ်လား။ သခင်လည်းသဘောကျတာပဲ။"
"ငါက သဘောကျတာမဟုတ်ဘူး။"
"ကိုယ်လည်း သဘောကျတာမဟုတ်ပါဘူး။ ချစ်တာ။ ပြီးတော့ ဆက်ပြီးချစ်ချင်တာ။ အချစ်တွေပဲဖန်တီးချင်တာ၊ သခင့်အတွက်ပဲသီးသန့်။"
"မြေကမ္ဘာရယ်၊ မင်းစကားတွေမှာရင်ခုန်ရအောင်လည်း ငါက ဆယ်ကျော်သက်လေးမဟုတ်ဘူး။"
"သခင်က သွေးအေးသတ္တဝါလေ။ ကိုယ်ကတော့ သခင်နဲ့ပတ်သက်လာရင် ရင်ခုန်ဆဲ၊ ကြည်နူးဆဲ၊ ပျာယာခတ်ဆဲပဲ။ တစ်ခါတလေဆို ရင်တွေခုန်ပြီး ခြေတွေလက်တွေအေးခဲနေရော။"
"အေးပါကွာ၊ လာချော့မနေစမ်းနဲ့။ ငါက ကလေးပေါက်စမဟုတ်ဘူး။"
စီးကရက်လည်းကုန်ပြီမို့ သခင်က အိမ်ထဲဝင်ဖို့လှည့်လိုက်ပေမဲ့ ကမ္ဘာကပြန်ဆွဲထားပြီး
"စိတ်ဆိုးပြေအောင်ချော့တဲ့စကား မဟုတ်ဘူးနော်။ စိတ်ထဲနက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းကနေလာတယ်ဆိုတာ ရာဇသခင်သိဖို့။"
"အထဲဝင်မယ် မြေကမ္ဘာ။ မင်းပုံစံနဲ့ဆို အိမ်ကိုလည်း ဇိမ်ခန်းနဲ့မှားနေကြလိမ့်မယ်။"
"လာပါ၊ ဝင်ကြစို့ အိပ်ခန်းထဲ။"
"စိတ်မဝင်စားသေးဘူး။"
ပြောပြီး အိမ်ထဲဝင်သွားတဲ့သခင့်နောက်ကို ကမ္ဘာအပြေးတစ်ပိုင်းနဲ့လိုက်သွားတာ မအေကိုအပျောက်မခံတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်လို။
■
အိပ်ခန်းထဲကခုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲအိပ်လိုက်တဲ့သခင့်ဘေးကို ကမ္ဘာကပ်သွားတော့
"ငြိမ်ငြိမ်နေ၊ ငါနားချင်ပြီ။"
"နားလေ သခင်ရယ်။"
"Yahh! ပွတ်သီးပွတ်သပ်လာမလုပ်နဲ့။"
မျက်နှာငယ်နဲ့ကမ္ဘာက သခင့်ဘေးကလွတ်နေတဲ့နေရာမှာ ဝင်အိပ်ပြီး သခင့်လက်တစ်ဖက်ကို သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်တင်ကာ ဖက်ထားလိုက်ရင်း
"လက်တစ်ဖက်တော့ငှား။"
သခင် ဘာမှပြန်မပြောပါ။ အတော်ကြာကြာငြိမ်နေတဲ့ကမ္ဘာ့ကို သခင် ခေါင်းစောင်းကြည့်တော့ ခြေရင်းဘက်နံရံကိုစိုက်ကြည့်နေတဲ့ ကမ္ဘာ။
"ပက်လက်အိပ်နိုင်သေးတာလား။"
ကမ္ဘာက သခင့်ဘက်ခေါင်းငဲ့ကြည့်ပြီး ပြုံးပြရင်း
"ဆေးထည့်ပေးလေ။ သွေးစို့ထားတဲ့နေရာတွေ အများကြီးပဲ။"
"မင်းကမှ အချိုးမပြေတာ။ ငါ အရမ်းစိတ်တိုတယ်။"
"သခင့်ကို အပြစ်မပြောပါဘူး။ ဆေးထည့်ပေးဖို့ပဲ ပြောတာပါ၊ နော်။"
သခင်ထသွားပြီး ဆေးဘူးတွေယူကာပြန်လှည့်လာတဲ့အထိ ကမ္ဘာက ကျောက်ရုပ်လိုထိုင်ကြည့်နေဆဲ။ သခင်က ကမ္ဘာ့ဒူးခေါင်းတွေကို ဆေးထည့်ကာ ပလာစတာကပ်ပေးပြီးတော့
"အင်္ကျီချွတ်လိုက်။"
တစ်ချက်မှမလှုပ်ဘဲ သခင့်ကိုသာငေးကြည့်နေပြန်တော့ သခင်ကိုယ်တိုင်ပဲအင်္ကျီဆွဲချွတ်ပေးပြီး သူ့ကျောဘက်မှာနေရာယူလိုက်တယ်။
အရှိုးရာတွေကနီရဲပြီး တချို့နေရာတွေမှာဖောင်းနေတာမို့
"ဒီည ဘေးစောင်းပြီးသာအိပ်။ ငါ လက်လွန်သွားတယ်။"
"အား၊ စပ်တယ်။"
"မင်းပဲ ဆေးထည့်ပေးဆို။"
"အင်းလေ။ ကိုယ်ပြောလို့ သခင်ကဆေးထည့်ပေးတာလေ၊ ဆေးထည့်လို့စပ်တာလေ၊ စပ်လို့အော်တာလေ။"
"ဟေ့ကောင်၊ မင်း အခွက်ပြောင်တဲ့အကျင့်က ပျောက်ဦးမှာလား။"
"မနောက်ပါဘူး။ ပြောတာမှားလို့လား။"
"မှောက်အိပ်နေလိုက်။"
နောက်ကျောဘက်တစ်လျှောက်လုံးကို ဆေးထည့်ပြီးသွားတော့ အဝတ်မကပ်တော့တဲ့မြေကမ္ဘာက ခုတင်ပေါ်မှာမှောက်နေရင်း အခန်းထဲ သခင်လှုပ်ရှားသွားလာနေသမျှကို လိုက်ကြည့်နေပါတော့တယ်။
သခင်က ဘာလဲဆိုတဲ့သဘောနဲ့ မေးငေါ့မေးတော့
"ချစ်လို့။"
"ငါတော့ ဒီနေ့ မင်းကိုချစ်ချင်စိတ်မရှိဘူး။"
"သခင်"
"ဘာလဲ။"
"Wendy နဲ့ပတ်သက်ပြီး မကျေနပ်တာဘာရှိသေးလဲ။ ဖြေရှင်းခွင့်တော့ ပေးမယ်မဟုတ်လား။"
"နောက်ထပ်ပုံတွေ ရောက်မလာရင်ပေါ့။"
"သခင်က ဘာလို့ ပုံတွေအကုန်ထုတ်မပြတာလဲ။"
"ငါ အစတစ်စဆွဲထုတ်ရင် မင်းဘက်က အဆုံးအထိဝန်ခံမယ်လို့ မျှော်လင့်ခဲ့တာလေ။ အဲဒီ့ကိစ္စကို မကျေနပ်တာပဲ။"
"သခင်ရယ်၊ ကိုယ့်ဘက်က ဘာမှကိုစိတ်ထဲမရှိလို့ ဘာတစ်ခုမှကို အသေးစိတ်မှတ်မိမနေဘူးဗျ။ သခင်က ဒါဘယ်တုန်းကလဲ၊ ဘယ်သွားတာလဲ၊ ဘာလုပ်တာလဲလို့ မေးလာရင်တော့ အကုန်လုံးအတွက် ဖြေရှင်းစရာရှိပြီးသားပဲ။ မဟုတ်တာလုပ်မထားလို့ အကုန်လုံးကို ဖြေရှင်းပေးနိုင်တယ်။ စိတ်ထဲမရှိတာကို ဘာလုပ်ထားလဲမေးတော့ ဘယ်ကစပြောရမှန်းမသိခဲ့တာပါ။"
အမှားတစ်ခုကို အကုန်လိုက်မေးစရာမလိုဘဲ အစအဆုံးဝန်ခံတာကိုလိုချင်တာက သခင့်ဆန္ဒဆိုရင် သခင်စစ်မေးတိုင်း အမှန်အတိုင်းဝန်ခံမယ့်ကမ္ဘာက အပြစ်သားတစ်ယောက်ဖြစ်နေမလား။
■■■ Part (4) ဆက်ရန် ■■■
Коментарі