"အား ... Koa! ဒီလူ ငါ့ကိုအခ်ိဳသတ္သြားတာ။ ငါကိုက အရူးလိုပဲ ယံုမိတာ။ မျဖစ္ဘူး၊ ဒယ္ဒီ့လူေတြနဲ႔ Koa နဲ႔ဆံုရင္ ျပႆနာေတြရႈပ္မွာေပါ့။ ငါလိုက္သြားရမယ္။"

ေန႔သစ္ခမ်ာ အေတြးေတြေပါင္းစံုနဲ႔ အစီအစဥ္ဆြဲေနမိတယ္။
ပထမဆံုးအေနနဲ႔ ျပႆနာစတာက Earth ေပ်ာက္သြားတာ။ ေျမကမ႓ာေပ်ာက္သြားတယ္ဆိုရင္ ရာဇသခင္ဆီသြားစရာပဲရွိတာေၾကာင့္ Mr. Oswald က လူလႊတ္ရွာခိုင္းၿပီး သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ သူ႔သား အေမရိကနဲ႔ကေနဒါမွာ ရွိေနဦးမလားလို႔ စံုစမ္းေနခဲ့တာ။ ဒါကို Koa ကပါ လိုက္သြားမယ္ဆိုတာကို ေန႔သစ္ရိပ္မိလို႔ ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာၿပီးတားခဲ့တာကို အခုေတာ့ တားမရခဲ့။

ဒီမွာရွာမရရင္ မိဘေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံကိုလိုက္ၾကေတာ့မယ္။ လႊတ္ထားတဲ့လူေတြဆီကေနလည္း ဘာသတင္းမွမထူးလို႔ ဘယ္ေနရာမွာရွိမယ္ဆိုတာ မေသခ်ာခဲ့။ Koa ပို႔လိုက္တဲ့ပံုေၾကာင့္ သခင္နဲ႔ကမ႓ာျပႆနာျဖစ္ၿပီး ကမ႓ာ့စိတ္ေတြမၿငိမ္ေတာ့ပါ။ အရင္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ေရာဂါလကၡဏာေတြ ျပန္ေပၚလာၿပီး သူအိပ္တာနဲ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေစာင့္ၾကည့္ေပးေနရတာ သူေပ်ာက္မသြားခင္ေန႔အထိ။ ေစာင့္ၾကည့္ေနရင္းက ေပ်ာက္သြားခဲ့တာေၾကာင့္ အားလံုးလည္းအသည္းတယားယား။

■

"အရမ္းေျပာင္းလဲသြားၿပီပဲ။"

ျပန္မလာျဖစ္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေန႔သစ္ေျခခ်မိခ်ိန္ အရာရာက အရင္တစ္ခ်ိန္နဲ႔တျခားစီ။ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ဇာတိေျမရဲ႕ အေငြ႕အသက္ကို ၾကာၾကာမခံစားႏိုင္အား။ သခင့္အိမ္ကိုသာ အေရာက္သြားဖို႔က အဓိက။

ဒါေပမဲ့ ပိတ္ထားတဲ့အိမ္တံခါးကဆီးႀကိဳတဲ့အခါ ေန႔သစ္တစ္ေယာက္ အနီးပတ္ဝန္းက်င္ကို စံုစမ္းရပါတယ္။ အိမ္တံခါးပိတ္ထားတာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ကားနဲ႔ထြက္သြားတာေတြ႕မိေၾကာင္းေတြအျပင္ တျခားမသိရတဲ့အခါ သခင့္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ ေနေရာင္ဝါဆိုသူကို ေန႔သစ္သတိရသြားတယ္။ သခင္နဲ႔ေတြ႕ၾကတဲ့အခါ သူတို႔ပံုေတြတင္တတ္ေတာ့ သူ႔ကို ေန႔သစ္မွတ္မိေနပါတယ္။ ကံေကာင္းတာက သူ႔ရဲ႕အေကာင့္မွာ အလုပ္ကိစၥေတြလည္းတင္တတ္တာေၾကာင့္ ဖုန္းနံပါတ္ပါတြဲေတြ႕ရျခင္း။

"ဟယ္လို"

"ဟုတ္ကဲ့၊ ေနေရာင္ဝါပါခင္ဗ်ာ။ အမိန္႔ရွိပါ။"

"ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေန႔သစ္ပါ။ ကိုေျမကမ႓ာရဲ႕ ညီပါ။"

"ခင္ဗ်ာ။ ဪ ... သိၿပီ၊ ဇရဲ႕ေယာက္ဖေပါ့။ ဟုတ္လား ညီေလး။"

"ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ အကူအညီေလးေတာင္းခ်င္လို႔ပါ အစ္ကို။"

"ေျပာပါ။ ကူညီႏိုင္တာ အကုန္ကူညီပါ့မယ္။"

"ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္မွာလာေတြ႕လို႔ရမလဲဗ်ာ။ ေသခ်ာေျပာျပစရာေတြရွိလို႔ပါ။ အခု အစ္ကိုရာဇကို ရွွာမေတြ႕လို႔ပါ။"

■■■

"အား"

ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ခပ္တိုးတိုးသာထြက္လာတဲ့အသံက သခင္ရဲ႕အၾကံအစည္ အတိအက်မေအာင္ျမင္ျခင္းရဲ႕ရလဒ္တစ္ခု။ မ်က္လံုးကိုခ်ိန္ရြယ္ထိုးလိုက္ေပမဲ့ အရမ္းလ်င္တဲ့အဲဒီလူက ေရွာင္လိုက္တာေၾကာင့္ နဖူးကိုသာျခစ္မိသြားလို႔ အဲဒီလူက မ်က္ႏွာကိုဘယ္ဘက္လက္နဲ႔ကာေတာ့ သခင္က သူ႔ရဲ႕လည္ပင္းညာဘက္အျခမ္းဆီကို ထပ္ထိုးရင္း ဗိုက္ကိုလည္း ဒူးနဲ႔တိုက္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ထိထိမိမိမထိုးမိေပမဲ့ အလစ္အငိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ သခင္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကေနေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ အခန္းတံခါးေသာ့ေပါက္မွာ အေပါက္အရြယ္အစားအတိုင္းေခါက္ထားတဲ့ စကၠဴစေလးက အေပါက္ထဲဝင္ေနလို႔ ေသာ့ကလံုးဝက်မသြားႏိုင္ဘူးဆိုတာ သခင္တြက္ထားၿပီးသား။ ခုနက အဲဒီလူ တံခါးဖြင့္ဝင္လာတုန္းမွာ ေသာ့ေပါက္ထဲထည့္ပစ္လိုက္တာ ကြက္တိဝင္သြားမွန္း ေသခ်ာေနပါရဲ႕။

တံခါးကို သခင္ဆြဲဖြင့္ေနတုန္း ေနာက္ကေနလိုက္လာသူေၾကာင့္ သခင္ေျပးထြက္ရင္း တံခါးကိုလက္ေနာက္ျပန္ဆြဲပိတ္ေပမဲ့ သိပ္လ်င္တဲ့အဲဒီလူက အထဲကေနျပန္ဆြဲထားလို႔ လက္လႊတ္ၿပီးသာ ဆက္ေျပးခဲ့တယ္။ လူႏွစ္ေယာက္စာေလာက္ေလၽွာက္လမ္းေလးရဲ႕ အခန္းေရွ႕တည့္တည့္နံရံမွာ CCTV တစ္လံုး။ လမ္းအဆံုးတစ္ေနရာကေတာ့ ေလွကားထစ္ေလးေတြမို႔ သခင္ေျပးတက္ခဲ့တယ္။ ေတြ႕ေနရတဲ့တံခါးတစ္ခ်ပ္က သူအထဲမွာပဲရွိေနတာေၾကာင့္ lock က်မေနပါေစနဲ႔လို႔ဆုေတာင္းရင္း ဆြဲဖြင့္တဲ့အခါ သခင့္ဆုေတာင္းေတြျပည့္သြားခဲ့ၿပီ။ တစ္ရွိန္ထိုးေျပးထြက္ရင္း တံခါးတစ္ဖက္ျခမ္းေရာက္တဲ့အခါ တံခါးက သခင့္ဘက္ကေန lock ခ်တဲ့တံခါးျဖစ္ေနတာ ကံေကာင္းျခင္းတစ္ခုလိုပါပဲ။ ေျမေအာက္ထပ္ကတံခါးေတြမို႔ တံခါးတိုင္းဟာ အျပင္ကေနေသာ့ခတ္ရတာေတြခ်ည္းသာ။

ေသာ့ပိတ္ၿပီး တစ္ဖက္ကိုျပန္လွည့္ေတာ့ အခန္းတစ္ခုထဲ သခင္ေရာက္ေနခဲ့တာပါ။ ေနာက္တစ္ေနရာနဲ႔ဆက္ေနတဲ့ တံခါးမရွိတဲ့ ဒီအခန္းကေန သခင္ထြက္လိုက္ေတာ့ အိပ္ခန္းတစ္ခုထဲေရာက္သြားၿပီး လူတစ္ေယာက္စာေနရာခ်ထားပံုရလို႔ ဒါက ဟိုလူေနတဲ့ေနရာပဲလို႔ ေတြးမိသြားတယ္။ ရုတ္တရက္ အခန္းေထာင့္ကစားပြဲမွာတင္ထားတဲ့ တစ္စံုတစ္ခုကို သခင္ျမင္လိုက္ရေတာ့ ေက်ာ္သြားၿပီးမွျပန္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။

လင္ဗန္းတစ္ခုထဲမွာ အက္ေၾကာင္းေပၚေနတဲ့ဝိုင္ခြက္ေလးနဲ႔ ေဘးမွာကဝိုင္နီတစ္ပုလင္း။ ေနာက္ခံနံရံေပၚမွာက Catching Loneliness ဆိုတဲ့စာသားနဲ႔။ သခင့္မွတ္ဉာဏ္မွာျဖတ္ေျပးသြားတဲ့ ပံုတစ္ပံုက အခုထိလည္း သခင့္ Mail ထဲမွာ ရွိေနပါလိမ့္မယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ အေရးႀကီးတာက ဒီေနရာကေနထြက္သြားဖို႔ျဖစ္လို႔ လြတ္လမ္းဆီအာရံုျပန္ေရာက္သြားတဲ့သခင္က အိပ္ခန္းဆိုတဲ့အမ်ိဳးဟာ အတြင္းကသာပိတ္ရတာကိုေတြးမိၿပီး ဝမ္းသာအားရနဲ႔ တံခါးေျပးဖြင့္လိုက္တယ္။ ထပ္ပြင့္သြားတဲ့တံခါးက သခင့္ကိုလြတ္ေျမာက္ရာလမ္းဆီ ပို႔ေဆာင္ေပးေနေလရဲ႕။

ဒါေပမဲ့
အဲဒီကေနတစ္ဆင့္ ဧည့္ခန္းထဲေရာက္သြားမွ သခင္စိတ္ညစ္သြားရတယ္။ အိမ္တံခါးမႀကီးက ကႏုတ္ထြင္းထားတဲ့ကၽြန္းသားနဲ႔ ခံ့ခံ့ညားညား။ ပိတ္ထားမွာေသခ်ာတာေၾကာင့္ ေျပးတြန္းၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ ေနာက္ေဖးေပါက္ကိုရွာဖို႔ ႀကိဳးစားမိပါတယ္။ အခုက တစ္စကၠန္႔ဆိုတဲ့အခ်ိန္ကေတာင္ သခင့္အတြက္ အေရးႀကီးေနတယ္မဟုတ္လား။

ေျပးရင္းလႊားရင္း မီးဖိုေခ်ာင္လို႔ထင္ရတဲ့အကန္႔ထဲ သခင္ဝင္လိုက္မိေတာ့ ေျခခ်စရာေနရာမရွိ။ အမႈိက္ပံုးက ေဘစင္ေရွ႕မွာေရာက္ေနၿပီး စားပြဲေပၚမွာလည္း အသီးအရြက္ေတြကိုလွီးလက္စတန္းလန္း။ ခလုတ္ခ်ထားတဲ့မီးဖိုေပၚမွာက တစ္ခုခုကိုေၾကာ္လက္စဒယ္အိုးနဲ႔။ ၾကမ္းေပၚမွာလည္း ဟင္းသီးဟင္းရြက္အစအနေတြက ပ်ံ႕က်ဲလို႔။
ျဖစ္ႏိုင္တာေတာ့ သူမီးဖိုေခ်ာင္ဝင္ေနရင္း သခင္တံခါးထုေနလို႔ ေရာက္ခ်လာပံုပါပဲ။ ဒီေလာက္အကြာအေဝးကို သူမၾကားႏိုင္တာမို႔ CCTV ကို ဖုန္းနဲ႔ခ်ိတ္ၿပီးသံုးေနပံုပါပဲ။ အဲဒါမွသာ အသံၾကားႏိုင္မယ္မဟုတ္လား။

အခန္းထဲေဝ့ၾကည့္ရင္း ခပ္ျမန္ျမန္အေတြးေတြနဲ႔အတူ ေနာက္ေဖးထြက္ေပါက္လို႔ထင္ရတဲ့တံခါးဆီ သခင္ဦးတည္လိုက္တယ္။ အနားေရာက္လို႔သိလိုက္ရတာက သစ္သားတံခါးအတြင္းဘက္က သံပန္းတံခါးဟာ ပိတ္လ်က္သားေသာ့ခေလာက္တစ္လံုးနဲ႔ ခတ္ထားေလရဲ႕။ ေတြ႕ခဲ့သမၽွျပတင္းေပါက္တိုင္းမွာလည္း သံတိုင္ေတြကကာဆီးေနၿပီးသား။

ထြက္ေပါက္ရွာေနတဲ့သခင္ တစ္ဖက္ကိုျပန္အလွည့္မွာ

"ဘယ္အေပါက္ကထြက္မွာလဲ။"

တစ္ေယာက္ခ်င္းကေတာ့ ယွဥ္ႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ဖို႔၊ သူ႔ကိုတိုက္ခိုက္ဖို႔ေတြးလိုက္ေပမဲ့ သခင့္လက္သီးတစ္ခ်က္ကိုဆြဲဖမ္းၿပီး အနားကပ္သြားတုန္းမွာ သခင့္လည္ပင္းဆီကို ေဆးထိုးအပ္တစ္ေခ်ာင္းက စူးခနဲ။ သူ႔လက္ကိုဆြဲညႇစ္ဖို႔ျပင္လိုက္ခ်ိန္ သူက လက္ျပန္ရုတ္သြားလို႔ သခင့္လက္ကို ေဆးထိုးအပ္နဲ႔ျခစ္မိသြားတာ အစင္းလိုက္။

လည္ပင္းကိုအုပ္ကိုင္မိရင္း ေျခေထာက္နဲ႔လွမ္းကန္ေတာ့ ဆြဲဖမ္းၿပီး ေထာက္ထားတဲ့ေျခတစ္ဖက္ကို သူကလွမ္းကန္ေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ပစ္စလတ္ခတ္လဲက်သြားတဲ့သခင္ ေခါင္းထဲမွာလည္းမူးေနာက္လို႔။
လူးလဲထဖို႔ႀကိဳးစားေပမဲ့ ကုပ္ပိုးဆီကနာက်င္မႈနဲ႔အတူ သခင္ အသိမဲ့သြားခဲ့ရတယ္။

■■■

ေနေရာင္ဝါနဲ႔ေတြ႕ၿပီးခါမွ ေန႔သစ္တစ္ေယာက္ ပို၍စိတ္ပူလာရၿပီ။ ေနေရာင္ဝါေျပာသလို သခင္ေပ်ာက္ေနတဲ့ႏွစ္ပတ္အတြင္း စကားမေျပာျဖစ္ေပမဲ့ သခင္ရဲ႕ social media accounts ေတြကို သံုးေနတယ္လို႔ ေတြ႕ရတာလည္းအမွန္။ သခင္နဲ႔ကမ႓ာ ျပႆနာတက္ေနတာသိလို႔ ေန႔သစ္ ၿငိမ္ေနခဲ့တာ။ အခုကေတာ့ အစကို ဘယ္ကေနဆြဲထုတ္ရမယ္မသိ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေနေရာင္ဝါနဲ႔သခင္ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ခဲ့တဲ့ေန႔က သူတို႔အတူထိုင္ခဲ့တဲ့စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ CCTV ေတြကေနတစ္ဆင့္ စံုစမ္းၾကည့္ဖို႔အတြက္ အဲဒီဆိုင္ရဲ႕ regular customer ျဖစ္ေနတဲ့ ေနေရာင္ဝါ ကူညီေပးခဲ့တယ္။

အဲဒီေန႔က သခင့္ကားေဘးမွာရပ္တဲ့ ကားျဖဴေလးတစ္စီးက အဲဒီေနရာမွာရပ္ၿပီး လူအတက္အဆင္းမရွိခဲ့။ သခင္ ကားေပၚျပန္ေရာက္လို႔ ေမာင္းထြက္သြားၿပီး ႏွစ္မိနစ္အၾကာမွာ အဲဒီကားေလးထြက္သြားခဲ့တာေၾကာင့္ ဘယ္သူေမာင္းလာတာလဲလို႔ မျမင္ရ။ အဲဒီကားကို ေနာက္ထပ္တစ္ေနရာကေနျမင္ႏိုင္မယ့္ CCTV ကလည္း ရွိမေနခဲ့။ ဆို္င္ေဘးဘက္ကေနပတ္ထြက္သြားတဲ့ကားေလးက အတြင္းကေမာင္းသူကိုမျမင္ႏိုင္တဲ့ ျမင္ကြင္းကေန ေမာင္းထြက္သြားခဲ့တယ္။ ကားနံပါတ္ကိုစံုစမ္းၾကည့္တဲ့အခါ အခ်ိန္ပိုင္း၊ ရက္ပိုင္းနဲ႔ငွားတဲ့ကားျဖစ္ေနၿပီး အဲဒီရက္မွာငွားထားတဲ့ သက္ႀကီးပိုင္းလူႀကီးတစ္ေယာက္ကက အဲဒီေန႔ညေနမွာပဲ လာျပန္အပ္သြားတဲ့အေၾကာင္း ေျပာလာပါတယ္။

'အဲဒါဆို ဒီကားက အစ္ကိုနဲ႔ေတာ့ ဘာမွမဆိုင္ဘူးထင္တယ္။ အခုက ငါ ဘယ္သူ႔ကိုအရင္ရွာရမွာလဲ။'

ေန႔သစ္တစ္ေယာက္ အေတြးေတြနဲ႔ဗ်ာမ်ားေနခဲ့တာ အရူးတစ္ေယာက္လို။

■■■

"အ"

သခင္သတိျပန္ရရခ်င္းမွာပဲ ေခါင္းေနာက္ဘက္ကနာေနတာေၾကာင့္ ခပ္တိုးတိုးညည္းမိသြားရတယ္။ သခင့္ကို ဟိုလူ ေဆးထိုးၿပီးတာေတာင္ သခင္ကအေလၽွာ့မေပးလို႔ ေခါင္းေနာက္ကိုရိုက္ခ်လိုက္တဲ့ပံု။ လႈပ္ဖို႔ႀကိဳးစားၾကည့္ေတာ့ ေျခလက္ေလးဖက္လံုးက ခုတင္မွာ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ကိုခ်ဳပ္ခံထားရပါရဲ႕။ သခင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္လိုက္ေတာ့

"ဘာေတြစိတ္တိုေနတာလဲ။ ငါစိတ္တိုဖို႔ ထားပါဦး။"

ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ကထြက္လာတဲ့သူက ဒီတစ္ခါေတာ့ လက္ရွည္အက်ႌနဲ႔မဟုတ္ေတာ့ပါ။ Mask တပ္ထားတာရယ္၊ အိမ္ထဲေနၿပီး ဦးထုပ္ေဆာင္းထားတာရယ္ေၾကာင့္ ရယ္စရာျဖစ္ေနတဲ့သူ႔ပံုစံကိုလည္း သခင္မရယ္ႏိုင္ပါ။

"မင္း လြန္လြန္းေနၿပီ။"

"ငါ ခင္ဗ်ားကို ဒီတိုင္းေလးလႊတ္ထားေပးတာပဲ။ ခင္ဗ်ားကမွ မလိမၼာတာ။"

"အဟက္၊ အခန္းထဲထည့္ပိတ္ထားတာ လႊတ္ေပးထားတာလား။"

"ေအး၊ အခုေတာ့ အဲဒီအတိုင္းေန။"

"မင္းကို ငါသိတယ္ Dark Red."

"အိပ္ခန္းထဲေရာက္ခဲ့ၿပီးမွ မသိရင္လည္း ခင္ဗ်ားညံ့လို႔ပဲ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒါအျပင္ တျခားဘာမွလည္း မသိဘူးေလ။"

"မင္း ..."

"ဒီေန႔ကစၿပီး ငါ ဒီအခန္းထဲပဲေနေတာ့မယ္။"

"ဘာျဖစ္တယ္။"

"ခင္ဗ်ားကမွ စိတ္မခ်ရပဲ။ ငါက အနီးကပ္ေစာင့္ၾကည့္ရေတာ့မွာေပါ့။"

"မင္း အရူးပဲ။"

"ခင္ဗ်ားပါးစပ္မပိတ္ရင္ ငါပိတ္ေပးရလိမ့္မယ္။"

စိတ္တိုလြန္းလို႔ သခင္ဆဲဆိုပစ္လိုက္ေတာ့ သခင့္အနားေရာက္လာၿပီး

"ဒီအခ်ိန္မွာ ငါ့ကို ရန္မစသင့္ဘူးေနာ္ ရာဇသခင္။"

သခင့္လည္ပင္းကို ဆုပ္ကိုင္ညႇစ္လိုက္လို႔ သခင္အသက္ရႉရခက္လာခဲ့ၿပီး ရုန္းမရျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ေရငုပ္သလိုမ်ိဳး တတ္ႏိုင္သမၽွ အသက္ေအာင့္ထားၿပီးေနေပမဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုၾကာတဲ့အခါ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်က္လံုးေတြျပာေဝလာတယ္။ ရုန္းကန္ေနတဲ့ လက္ေကာက္ဝတ္နဲ႔ ေျခက်င္းဝတ္ေနရာေတြမွာ အရာေတြထင္လာခဲ့ၿပီ။ အသက္ရႉရပ္ၿပီးေသသြားလည္း ေအးတာပဲလို႔ ေတြးေပမဲ့ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ရုန္းကန္ေနမိတုန္းပဲ။

လက္ေလၽွာ့လိုက္ရေတာ့မလားလို႔ ေတြးေနတုန္းမွာ သူကလက္လႊတ္ေပးလိုက္လို႔ သခင္ အသက္ကို အသည္းအသန္ရႉေနရတယ္။ အသက္ရႉႏႈန္းပံုမွန္ျပန္ျဖစ္စအခ်ိန္မွာ သခင္ေတြးမိတာက ဒီလူဟာ စဆံုကတည္းက လူကိုအမ်ိဳးမ်ိဳးဒုကၡေပးတဲ့လူ။

'ဟင့္အင္း၊ လူမဟုတ္ဘူး။'

"တိရစၧာန္ေကာင္"

ေမာေနတဲ့ၾကားက အေတြးနဲ႔အတူ ပါးစပ္ကေနထြက္သြားခဲ့ေတာ့

"တိရစၧာန္လိုလုပ္ရရင္ ခင္ဗ်ားေတာ့ ငါ့ကိုသတ္ခ်င္ေတာ့မွာပဲ။ ဟိုရက္ကေျပာသလို မေသမရွင္ေတာင္ ထားမယ္မထင္ဘူး။ ဗိုက္ဆာရင္ေျပာ၊ ခြံ႕ေကၽြးမယ္။"

သခင္မေက်မနပ္ၾကည့္မိေတာ့

"ဘယ္လက္မွ လႊတ္မေပးႏိုင္ဘူး။"

■

ဦးေႏွာက္နဲ႔တူတဲ့ သစ္ၾကားသီးအညိဳလို႔ေခၚၾကတဲ့ peacan nut ကိုေတြ႕ေတာ့ ေျမကမ႓ာကို သခင္သတိရသြားတယ္။

"ဦးေႏွာက္နဲ႔တူတယ္ေနာ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒါစားရင္ ဦးေႏွာက္ေကာင္းတယ္လို႔ အလြယ္ေျပာၾကတာ။"

"မင္းကေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ရူးေနမွာပဲ။"

"ဟား ဟား၊ ဇေၾကာင့္ရူးတာပဲ ရူးပါေစေပါ့။"

ေတာ္ေတာ္ကိုအကုသိုလ္ေပးတဲ့လူပဲလို႔ သခင္ေတြးလိုက္တယ္။

"မင္း ေယာက္်ားျဖစ္ၿပီး လက္ရည္ခ်င္းေတာင္မယွဥ္ရဲဘူးလား။"

သူမခံခ်င္ျဖစ္မလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ သခင္ေျပာလိုက္ေပမဲ့

"ဟင့္အင္း၊ မယွဥ္ရဲပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ Gay ေနပါတယ္လို႔ ဝန္ခံၿပီးသားပဲေလ။"

သခင္ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီလူကိုကိုင္ေပါက္ပစ္ခ်င္ေနပါၿပီ။
ခက္တာက အခုခ်ိန္မွာ သူကပဲ သခင့္ကိုတုပ္ေႏွာင္ထားတာ။ သခင္ မ်က္စိစံုမွိတ္ၿပီးသာ ၿငိမ္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ စိတ္ေအးေအးထားၿပီး ဘာဆက္လုပ္ရမလဲလို႔ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။

■■■

ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ေန႔သစ္တစ္ေယာက္ သခင့္အိမ္နားကိုေရာက္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ တစ္ခုခုမ်ားထူးျခားမလားလို႔ လာၾကည့္မိတာ။ ေနေရာင္ဝါကလည္း သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ စံုစမ္းရွာေဖြေပးေနေပမဲ့ ဘာမွမထူးျခား။ ျပန္လွည့္ဖို႔အျပင္မွာ ျဖတ္ခနဲေတြ႕မိသူက

"Koa"

ေန႔သစ္ရဲ႕လွမ္းေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္ Koa လွည့္ၾကည့္လာတယ္။ ေန႔သစ္ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ Koa အနားေျပးသြားၿပီး

"ခင္ဗ်ားဒီေရာက္ေနမွာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္သိသားပဲ။"

"ဘာလဲ၊ ငါ့ကိုေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ မင္းကိုပါလႊတ္လိုက္ၿပီလား။"

"မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုလာရွာတာ။"

"မင္းတို႔အေဖလူေတြက ဒီေနရာလည္းအလြတ္မေပးဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ။ အခု သူတို႔လစ္တုန္း ငါလာတာ။"

"အဲဒီလိုလား။"

အစက သူ႔ကိုအခ်ိဳသတ္သြားတယ္ဆိုၿပီး Koa ကိုစိတ္တိုေနတဲ့ေန႔သစ္ အခုေတာ့ Koa ကိုျပန္ေတြ႕လို႔ စိတ္တိုတာကိုမသိေတာ့ပါဘူး။ ေန႔သစ္က သူ႔အေတြးကိုသူျပန္ရယ္ေနတုန္း Koa ကလွည့္ထြက္သြားတယ္။

"ေနဦးေလ။ ကၽြန္ေတာ္လည္းလိုက္မွာေပါ့။"

ေနာက္ဆံုးေတာ့ Koa တည္းခိုတဲ့ဟိုတယ္ေလးဆီ ေန႔သစ္ပါလာရပါၿပီ။

.

"ဒါဆို အစ္ကိုရာဇရဲ႕ကားကို ရွာလို႔ရႏိုင္တာေပါ့။"

"အဲဒီျခံေတြဘက္က လူသြားလူလာအရမ္းနည္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကားတစ္စီးေလာက္ကေတာ့ အလြယ္ေလးဝွက္ထားလို႔ရတယ္။"

"အဲဒါဆို အခုက အဲဒီကိစၥကို လာစံုစမ္းတာေပါ့။"

"အဲဒီအမူးသမားက ေတာ္ေတာ္ေမးရခက္တာပဲ။ စကားေတြက ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္နဲ႔။ သူသိတဲ့လူရဲ႕ သူျမင္ဖူးေနက် အလြတ္ရေနတဲ့ကားနံပါတ္မို႔သာ မွတ္မိေနတာ။"

"ယံုရပါ့မလား။"

"တျခားမွာမွ အစရွာမရတာ။ သြားရွာၾကည့္တာ ဘာခက္ခဲလို႔လဲ။"

"ခင္ဗ်ားက အစ္ကို႔ကိုရွာဖို႔ အဲဒီေလာက္ႀကိဳးစားေနတာ ထူးဆန္းတာပဲ။"

■■■

"နည္းနည္းေတာ့ စားပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား အဲဒီလိုေတြဂ်စ္ကန္ကန္လုပ္ေနတာ ႏွစ္ေယာက္လံုးအတြက္ အဆင္မေျပဘူးေနာ္။"

ခုတင္ေပၚမွာ လက္ႏွစ္ဖက္ပူးခ်ဳပ္ထားခံရၿပီး ေျခေထာက္ေတြကိုလည္း ခုတင္နဲ႔တြဲခ်ည္ခံထားရရင္း ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနတဲ့သခင္က ဘာေကၽြးေကၽြးျငင္းေနလို႔ အဲဒီလူက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ကို အစားစားဖို႔ေျပာေနတာက သခင့္အတြက္ေတာ့ အရမ္းကိုစိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေနတယ္။

"ေရာ့ပါ၊ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေလးဆိုရင္ အလြယ္တကူဝင္တယ္ေလ။ ခင္ဗ်ားႀကိဳက္တတ္တဲ့ အသီးအရြက္ေတြနဲ႔ ေသခ်ာလုပ္ေပးထားတာ။ ထမင္းမစားလည္း ဒါေလးေတာ့စားေနာ္။"

သခင့္ေရွ႕နားေရာက္လာတဲ့ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ပန္းကန္က အေငြ႕တလူလူ။ တစ္ဇြန္းခပ္ယူရင္း ေသခ်ာမႈတ္ေပးၿပီး ခြံ႕ဖို႔ျပင္တဲ့အဲဒီလူေၾကာင့္ သခင္လႈပ္ရွားလိုက္တယ္။

"အား"

*ေျဖာင္း*

"အ"

.

ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ အဝတ္အစားလဲၿပီးျပန္ထြက္လာတဲ့ အဲဒီလူက ၾကမ္းေပၚမွာေပက်ံသြားတာေတြကို ရွင္းေနပါတယ္။ အခုအထိေတာ့ အခန္းထဲမွာ သူ႔ရဲ႕လႈပ္ရွားသံကလြဲၿပီး တိတ္ဆိတ္လို႔။ အားလံုးရွင္းၿပီးေတာ့ ၾကမ္းျပင္ကို ေျခာက္သြားေအာင္တိုက္လိုက္ၿပီးမွ

"ရိုက္လိုက္မိတာ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ရုတ္တရက္ ငါ့အသားပူသြားေတာ့ အလိုလိုတံု႔ျပန္မိသြားတာပါ။ ငါ့ကို ဘယ္လိုျပန္လုပ္ခ်င္လဲ။ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ။"

သခင္က မေျဖပါ။
ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ပန္းကန္ကို သူ႔ရင္ဘတ္ဆီတြန္းထုတ္လိုက္လို႔ သခင့္မ်က္ႏွာကို လက္ျပန္ရိုက္ခ်သြားတာ ေျဖာင္းခနဲ။ အခုမွျပန္ေတာင္းပန္ေနတာက အသံေတြအက္ရွရွနဲ႔။ အမ်ိဳးမ်ိဳးသရုပ္ေဆာင္ေကာင္းတဲ့ ဒီလူကို သခင္ဘာေျပာရမွာလဲ။

အဲဒီလူက သခင့္ေျခေထာက္ေတြကိုခ်ည္ထားတဲ့ႀကိဳးကို တစ္ဖက္တည္းဆီေျပာင္းခ်ိတ္လိုက္ၿပီး

"ထိုင္ခံုေပၚ ခဏေျပာင္းထိုင္လိုက္ပါလား။ အိပ္ရာခင္းက လဲမွရမွာ။"

အိပ္ရာကို အားလံုးျပင္ဆင္ၿပီးေတာ့ သခင္ေရွ႕ျပန္ေရာက္လာတဲ့ အဲဒီလူက သခင့္ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္နားကကြဲရာကို ေဆးထည့္ေပးဖို႔ျပင္ေနပါတယ္။ သခင္က အထိမခံ။

"ဇ ရယ္၊ အဲဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္။ ငါ့ကိုတစ္ခုခုျပန္လုပ္ခ်င္လား။"

လူကိုႀကိဳးတုပ္ထားၿပီး တစ္ခုခုျပန္လုပ္ခ်င္လားဆိုတာက ဟာသေတြေျပာေနသလိုပါပဲ။

သူကေတာ့ ေဆးဘူးထဲက ပတ္တီးျဖတ္ဖို႔ထားပံုရတဲ့ကတ္ေၾကးကို ထုတ္ယူလိုက္ၿပီး

"ငါ ဒီလိုေတာင္းပန္တယ္ဆိုရင္ေရာ။"

စားပြဲေပၚကိုသူ႔လက္တင္လိုက္ၿပီး အဲဒီအေပၚကို ကတ္ေၾကးနဲ႔ထိုးစိုက္ခ်ဖို႔ျပင္လို္က္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ

*ဒုန္း ဒုန္း ဒုန္း*

အေပၚဘက္ကေန ပစၥည္းႀကီးႀကီးမားမားတစ္ခုခု ျပဳတ္က်တဲ့အသံကို ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ရတယ္။ ေျမေအာက္ထပ္ကေနေတာင္ ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားရတဲ့အထိဆိုေတာ့ ႀကီးႀကီးမားမားတစ္ခုပါပဲ။ သူက ခ်က္ခ်င္းထရပ္ၿပီး

"ျပန္လာရင္ ဆက္ရွင္းမယ္ေနာ္။"

■■■ Part (59) ဆက္ရန္ ■■■

"အား ... Koa! ဒီလူ ငါ့ကိုအချိုသတ်သွားတာ။ ငါကိုက အရူးလိုပဲ ယုံမိတာ။ မဖြစ်ဘူး၊ ဒယ်ဒီ့လူတွေနဲ့ Koa နဲ့ဆုံရင် ပြဿနာတွေရှုပ်မှာပေါ့။ ငါလိုက်သွားရမယ်။"

နေ့သစ်ခမျာ အတွေးတွေပေါင်းစုံနဲ့ အစီအစဉ်ဆွဲနေမိတယ်။
ပထမဆုံးအနေနဲ့ ပြဿနာစတာက Earth ပျောက်သွားတာ။ မြေကမ္ဘာပျောက်သွားတယ်ဆိုရင် ရာဇသခင်ဆီသွားစရာပဲရှိတာကြောင့် Mr. Oswald က လူလွှတ်ရှာခိုင်းပြီး သူကိုယ်တိုင်ကတော့ သူ့သား အမေရိကနဲ့ကနေဒါမှာ ရှိနေဦးမလားလို့ စုံစမ်းနေခဲ့တာ။ ဒါကို Koa ကပါ လိုက်သွားမယ်ဆိုတာကို နေ့သစ်ရိပ်မိလို့ ချော့မော့ပြောပြီးတားခဲ့တာကို အခုတော့ တားမရခဲ့။

ဒီမှာရှာမရရင် မိဘတွေက မြန်မာနိုင်ငံကိုလိုက်ကြတော့မယ်။ လွှတ်ထားတဲ့လူတွေဆီကနေလည်း ဘာသတင်းမှမထူးလို့ ဘယ်နေရာမှာရှိမယ်ဆိုတာ မသေချာခဲ့။ Koa ပို့လိုက်တဲ့ပုံကြောင့် သခင်နဲ့ကမ္ဘာပြဿနာဖြစ်ပြီး ကမ္ဘာ့စိတ်တွေမငြိမ်တော့ပါ။ အရင်ဖြစ်ခဲ့ဖူးတဲ့ရောဂါလက္ခဏာတွေ ပြန်ပေါ်လာပြီး သူအိပ်တာနဲ့ တစ်ယောက်ယောက်က စောင့်ကြည့်ပေးနေရတာ သူပျောက်မသွားခင်နေ့အထိ။ စောင့်ကြည့်နေရင်းက ပျောက်သွားခဲ့တာကြောင့် အားလုံးလည်းအသည်းတယားယား။

■

"အရမ်းပြောင်းလဲသွားပြီပဲ။"

ပြန်မလာဖြစ်တာကြာပြီဖြစ်တဲ့ မြန်မာနိုင်ငံကို နေ့သစ်ခြေချမိချိန် အရာရာက အရင်တစ်ချိန်နဲ့တခြားစီ။ မွေးဖွားခဲ့တဲ့ဇာတိမြေရဲ့ အငွေ့အသက်ကို ကြာကြာမခံစားနိုင်အား။ သခင့်အိမ်ကိုသာ အရောက်သွားဖို့က အဓိက။

ဒါပေမဲ့ ပိတ်ထားတဲ့အိမ်တံခါးကဆီးကြိုတဲ့အခါ နေ့သစ်တစ်ယောက် အနီးပတ်ဝန်းကျင်ကို စုံစမ်းရပါတယ်။ အိမ်တံခါးပိတ်ထားတာ နှစ်ပတ်လောက်ရှိပြီဖြစ်ကြောင်းနဲ့ ကားနဲ့ထွက်သွားတာတွေ့မိကြောင်းတွေအပြင် တခြားမသိရတဲ့အခါ သခင့်ရဲ့သူငယ်ချင်းဆိုတဲ့ နေရောင်ဝါဆိုသူကို နေ့သစ်သတိရသွားတယ်။ သခင်နဲ့တွေ့ကြတဲ့အခါ သူတို့ပုံတွေတင်တတ်တော့ သူ့ကို နေ့သစ်မှတ်မိနေပါတယ်။ ကံကောင်းတာက သူ့ရဲ့အကောင့်မှာ အလုပ်ကိစ္စတွေလည်းတင်တတ်တာကြောင့် ဖုန်းနံပါတ်ပါတွဲတွေ့ရခြင်း။

"ဟယ်လို"

"ဟုတ်ကဲ့၊ နေရောင်ဝါပါခင်ဗျာ။ အမိန့်ရှိပါ။"

"ကျွန်တော့်နာမည် နေ့သစ်ပါ။ ကိုမြေကမ္ဘာရဲ့ ညီပါ။"

"ခင်ဗျာ။ ဪ ... သိပြီ၊ ဇရဲ့ယောက်ဖပေါ့။ ဟုတ်လား ညီလေး။"

"ဟုတ်ပါတယ်ခင်ဗျာ။ ကျွန်တော် အကူအညီလေးတောင်းချင်လို့ပါ အစ်ကို။"

"ပြောပါ။ ကူညီနိုင်တာ အကုန်ကူညီပါ့မယ်။"

"ကျွန်တော် ဘယ်မှာလာတွေ့လို့ရမလဲဗျာ။ သေချာပြောပြစရာတွေရှိလို့ပါ။ အခု အစ်ကိုရာဇကို ရှှာမတွေ့လို့ပါ။"

■■■

"အား"

ရေချိုးခန်းထဲမှာ ခပ်တိုးတိုးသာထွက်လာတဲ့အသံက သခင်ရဲ့အကြံအစည် အတိအကျမအောင်မြင်ခြင်းရဲ့ရလဒ်တစ်ခု။ မျက်လုံးကိုချိန်ရွယ်ထိုးလိုက်ပေမဲ့ အရမ်းလျင်တဲ့အဲဒီလူက ရှောင်လိုက်တာကြောင့် နဖူးကိုသာခြစ်မိသွားလို့ အဲဒီလူက မျက်နှာကိုဘယ်ဘက်လက်နဲ့ကာတော့ သခင်က သူ့ရဲ့လည်ပင်းညာဘက်အခြမ်းဆီကို ထပ်ထိုးရင်း ဗိုက်ကိုလည်း ဒူးနဲ့တိုက်ပစ်လိုက်ပါတယ်။ ထိထိမိမိမထိုးမိပေမဲ့ အလစ်အငိုက်ရတဲ့အချိန်မှာ သခင် ရေချိုးခန်းထဲကနေပြေးထွက်ခဲ့တယ်။ အခန်းတံခါးသော့ပေါက်မှာ အပေါက်အရွယ်အစားအတိုင်းခေါက်ထားတဲ့ စက္ကူစလေးက အပေါက်ထဲဝင်နေလို့ သော့ကလုံးဝကျမသွားနိုင်ဘူးဆိုတာ သခင်တွက်ထားပြီးသား။ ခုနက အဲဒီလူ တံခါးဖွင့်ဝင်လာတုန်းမှာ သော့ပေါက်ထဲထည့်ပစ်လိုက်တာ ကွက်တိဝင်သွားမှန်း သေချာနေပါရဲ့။

တံခါးကို သခင်ဆွဲဖွင့်နေတုန်း နောက်ကနေလိုက်လာသူကြောင့် သခင်ပြေးထွက်ရင်း တံခါးကိုလက်နောက်ပြန်ဆွဲပိတ်ပေမဲ့ သိပ်လျင်တဲ့အဲဒီလူက အထဲကနေပြန်ဆွဲထားလို့ လက်လွှတ်ပြီးသာ ဆက်ပြေးခဲ့တယ်။ လူနှစ်ယောက်စာလောက်လျှောက်လမ်းလေးရဲ့ အခန်းရှေ့တည့်တည့်နံရံမှာ CCTV တစ်လုံး။ လမ်းအဆုံးတစ်နေရာကတော့ လှေကားထစ်လေးတွေမို့ သခင်ပြေးတက်ခဲ့တယ်။ တွေ့နေရတဲ့တံခါးတစ်ချပ်က သူအထဲမှာပဲရှိနေတာကြောင့် lock ကျမနေပါစေနဲ့လို့ဆုတောင်းရင်း ဆွဲဖွင့်တဲ့အခါ သခင့်ဆုတောင်းတွေပြည့်သွားခဲ့ပြီ။ တစ်ရှိန်ထိုးပြေးထွက်ရင်း တံခါးတစ်ဖက်ခြမ်းရောက်တဲ့အခါ တံခါးက သခင့်ဘက်ကနေ lock ချတဲ့တံခါးဖြစ်နေတာ ကံကောင်းခြင်းတစ်ခုလိုပါပဲ။ မြေအောက်ထပ်ကတံခါးတွေမို့ တံခါးတိုင်းဟာ အပြင်ကနေသော့ခတ်ရတာတွေချည်းသာ။

သော့ပိတ်ပြီး တစ်ဖက်ကိုပြန်လှည့်တော့ အခန်းတစ်ခုထဲ သခင်ရောက်နေခဲ့တာပါ။ နောက်တစ်နေရာနဲ့ဆက်နေတဲ့ တံခါးမရှိတဲ့ ဒီအခန်းကနေ သခင်ထွက်လိုက်တော့ အိပ်ခန်းတစ်ခုထဲရောက်သွားပြီး လူတစ်ယောက်စာနေရာချထားပုံရလို့ ဒါက ဟိုလူနေတဲ့နေရာပဲလို့ တွေးမိသွားတယ်။ ရုတ်တရက် အခန်းထောင့်ကစားပွဲမှာတင်ထားတဲ့ တစ်စုံတစ်ခုကို သခင်မြင်လိုက်ရတော့ ကျော်သွားပြီးမှပြန်ကြည့်ဖြစ်တယ်။

လင်ဗန်းတစ်ခုထဲမှာ အက်ကြောင်းပေါ်နေတဲ့ဝိုင်ခွက်လေးနဲ့ ဘေးမှာကဝိုင်နီတစ်ပုလင်း။ နောက်ခံနံရံပေါ်မှာက Catching Loneliness ဆိုတဲ့စာသားနဲ့။ သခင့်မှတ်ဉာဏ်မှာဖြတ်ပြေးသွားတဲ့ ပုံတစ်ပုံက အခုထိလည်း သခင့် Mail ထဲမှာ ရှိနေပါလိမ့်မယ်။ အခုအချိန်မှာ အရေးကြီးတာက ဒီနေရာကနေထွက်သွားဖို့ဖြစ်လို့ လွတ်လမ်းဆီအာရုံပြန်ရောက်သွားတဲ့သခင်က အိပ်ခန်းဆိုတဲ့အမျိုးဟာ အတွင်းကသာပိတ်ရတာကိုတွေးမိပြီး ဝမ်းသာအားရနဲ့ တံခါးပြေးဖွင့်လိုက်တယ်။ ထပ်ပွင့်သွားတဲ့တံခါးက သခင့်ကိုလွတ်မြောက်ရာလမ်းဆီ ပို့ဆောင်ပေးနေလေရဲ့။

ဒါပေမဲ့
အဲဒီကနေတစ်ဆင့် ဧည့်ခန်းထဲရောက်သွားမှ သခင်စိတ်ညစ်သွားရတယ်။ အိမ်တံခါးမကြီးက ကနုတ်ထွင်းထားတဲ့ကျွန်းသားနဲ့ ခံ့ခံ့ညားညား။ ပိတ်ထားမှာသေချာတာကြောင့် ပြေးတွန်းကြည့်မနေတော့ဘဲ နောက်ဖေးပေါက်ကိုရှာဖို့ ကြိုးစားမိပါတယ်။ အခုက တစ်စက္ကန့်ဆိုတဲ့အချိန်ကတောင် သခင့်အတွက် အရေးကြီးနေတယ်မဟုတ်လား။

ပြေးရင်းလွှားရင်း မီးဖိုချောင်လို့ထင်ရတဲ့အကန့်ထဲ သခင်ဝင်လိုက်မိတော့ ခြေချစရာနေရာမရှိ။ အမှိုက်ပုံးက ဘေစင်ရှေ့မှာရောက်နေပြီး စားပွဲပေါ်မှာလည်း အသီးအရွက်တွေကိုလှီးလက်စတန်းလန်း။ ခလုတ်ချထားတဲ့မီးဖိုပေါ်မှာက တစ်ခုခုကိုကြော်လက်စဒယ်အိုးနဲ့။ ကြမ်းပေါ်မှာလည်း ဟင်းသီးဟင်းရွက်အစအနတွေက ပျံ့ကျဲလို့။
ဖြစ်နိုင်တာတော့ သူမီးဖိုချောင်ဝင်နေရင်း သခင်တံခါးထုနေလို့ ရောက်ချလာပုံပါပဲ။ ဒီလောက်အကွာအဝေးကို သူမကြားနိုင်တာမို့ CCTV ကို ဖုန်းနဲ့ချိတ်ပြီးသုံးနေပုံပါပဲ။ အဲဒါမှသာ အသံကြားနိုင်မယ်မဟုတ်လား။

အခန်းထဲဝေ့ကြည့်ရင်း ခပ်မြန်မြန်အတွေးတွေနဲ့အတူ နောက်ဖေးထွက်ပေါက်လို့ထင်ရတဲ့တံခါးဆီ သခင်ဦးတည်လိုက်တယ်။ အနားရောက်လို့သိလိုက်ရတာက သစ်သားတံခါးအတွင်းဘက်က သံပန်းတံခါးဟာ ပိတ်လျက်သားသော့ခလောက်တစ်လုံးနဲ့ ခတ်ထားလေရဲ့။ တွေ့ခဲ့သမျှပြတင်းပေါက်တိုင်းမှာလည်း သံတိုင်တွေကကာဆီးနေပြီးသား။

ထွက်ပေါက်ရှာနေတဲ့သခင် တစ်ဖက်ကိုပြန်အလှည့်မှာ

"ဘယ်အပေါက်ကထွက်မှာလဲ။"

တစ်ယောက်ချင်းကတော့ ယှဉ်နိုင်မယ်ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ ထိပ်တိုက်ရင်ဆိုင်ဖို့၊ သူ့ကိုတိုက်ခိုက်ဖို့တွေးလိုက်ပေမဲ့ သခင့်လက်သီးတစ်ချက်ကိုဆွဲဖမ်းပြီး အနားကပ်သွားတုန်းမှာ သခင့်လည်ပင်းဆီကို ဆေးထိုးအပ်တစ်ချောင်းက စူးခနဲ။ သူ့လက်ကိုဆွဲညှစ်ဖို့ပြင်လိုက်ချိန် သူက လက်ပြန်ရုတ်သွားလို့ သခင့်လက်ကို ဆေးထိုးအပ်နဲ့ခြစ်မိသွားတာ အစင်းလိုက်။

လည်ပင်းကိုအုပ်ကိုင်မိရင်း ခြေထောက်နဲ့လှမ်းကန်တော့ ဆွဲဖမ်းပြီး ထောက်ထားတဲ့ခြေတစ်ဖက်ကို သူကလှမ်းကန်တော့ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ပစ်စလတ်ခတ်လဲကျသွားတဲ့သခင် ခေါင်းထဲမှာလည်းမူးနောက်လို့။
လူးလဲထဖို့ကြိုးစားပေမဲ့ ကုပ်ပိုးဆီကနာကျင်မှုနဲ့အတူ သခင် အသိမဲ့သွားခဲ့ရတယ်။

■■■

နေရောင်ဝါနဲ့တွေ့ပြီးခါမှ နေ့သစ်တစ်ယောက် ပို၍စိတ်ပူလာရပြီ။ နေရောင်ဝါပြောသလို သခင်ပျောက်နေတဲ့နှစ်ပတ်အတွင်း စကားမပြောဖြစ်ပေမဲ့ သခင်ရဲ့ social media accounts တွေကို သုံးနေတယ်လို့ တွေ့ရတာလည်းအမှန်။ သခင်နဲ့ကမ္ဘာ ပြဿနာတက်နေတာသိလို့ နေ့သစ် ငြိမ်နေခဲ့တာ။ အခုကတော့ အစကို ဘယ်ကနေဆွဲထုတ်ရမယ်မသိ။ နောက်ဆုံးတော့ နေရောင်ဝါနဲ့သခင် နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့တဲ့နေ့က သူတို့အတူထိုင်ခဲ့တဲ့စားသောက်ဆိုင်ရဲ့ CCTV တွေကနေတစ်ဆင့် စုံစမ်းကြည့်ဖို့အတွက် အဲဒီဆိုင်ရဲ့ regular customer ဖြစ်နေတဲ့ နေရောင်ဝါ ကူညီပေးခဲ့တယ်။

အဲဒီနေ့က သခင့်ကားဘေးမှာရပ်တဲ့ ကားဖြူလေးတစ်စီးက အဲဒီနေရာမှာရပ်ပြီး လူအတက်အဆင်းမရှိခဲ့။ သခင် ကားပေါ်ပြန်ရောက်လို့ မောင်းထွက်သွားပြီး နှစ်မိနစ်အကြာမှာ အဲဒီကားလေးထွက်သွားခဲ့တာကြောင့် ဘယ်သူမောင်းလာတာလဲလို့ မမြင်ရ။ အဲဒီကားကို နောက်ထပ်တစ်နေရာကနေမြင်နိုင်မယ့် CCTV ကလည်း ရှိမနေခဲ့။ ဆိုင်ဘေးဘက်ကနေပတ်ထွက်သွားတဲ့ကားလေးက အတွင်းကမောင်းသူကိုမမြင်နိုင်တဲ့ မြင်ကွင်းကနေ မောင်းထွက်သွားခဲ့တယ်။ ကားနံပါတ်ကိုစုံစမ်းကြည့်တဲ့အခါ အချိန်ပိုင်း၊ ရက်ပိုင်းနဲ့ငှားတဲ့ကားဖြစ်နေပြီး အဲဒီရက်မှာငှားထားတဲ့ သက်ကြီးပိုင်းလူကြီးတစ်ယောက်ကက အဲဒီနေ့ညနေမှာပဲ လာပြန်အပ်သွားတဲ့အကြောင်း ပြောလာပါတယ်။

'အဲဒါဆို ဒီကားက အစ်ကိုနဲ့တော့ ဘာမှမဆိုင်ဘူးထင်တယ်။ အခုက ငါ ဘယ်သူ့ကိုအရင်ရှာရမှာလဲ။'

နေ့သစ်တစ်ယောက် အတွေးတွေနဲ့ဗျာများနေခဲ့တာ အရူးတစ်ယောက်လို။

■■■

"အ"

သခင်သတိပြန်ရရချင်းမှာပဲ ခေါင်းနောက်ဘက်ကနာနေတာကြောင့် ခပ်တိုးတိုးညည်းမိသွားရတယ်။ သခင့်ကို ဟိုလူ ဆေးထိုးပြီးတာတောင် သခင်ကအလျှော့မပေးလို့ ခေါင်းနောက်ကိုရိုက်ချလိုက်တဲ့ပုံ။ လှုပ်ဖို့ကြိုးစားကြည့်တော့ ခြေလက်လေးဖက်လုံးက ခုတင်မှာ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကိုချုပ်ခံထားရပါရဲ့။ သခင် စိတ်ပျက်လက်ပျက် တောက်တစ်ချက်ခေါက်လိုက်တော့

"ဘာတွေစိတ်တိုနေတာလဲ။ ငါစိတ်တိုဖို့ ထားပါဦး။"

ရေချိုးခန်းဘက်ကထွက်လာတဲ့သူက ဒီတစ်ခါတော့ လက်ရှည်အင်္ကျီနဲ့မဟုတ်တော့ပါ။ Mask တပ်ထားတာရယ်၊ အိမ်ထဲနေပြီး ဦးထုပ်ဆောင်းထားတာရယ်ကြောင့် ရယ်စရာဖြစ်နေတဲ့သူ့ပုံစံကိုလည်း သခင်မရယ်နိုင်ပါ။

"မင်း လွန်လွန်းနေပြီ။"

"ငါ ခင်ဗျားကို ဒီတိုင်းလေးလွှတ်ထားပေးတာပဲ။ ခင်ဗျားကမှ မလိမ္မာတာ။"

"အဟက်၊ အခန်းထဲထည့်ပိတ်ထားတာ လွှတ်ပေးထားတာလား။"

"အေး၊ အခုတော့ အဲဒီအတိုင်းနေ။"

"မင်းကို ငါသိတယ် Dark Red."

"အိပ်ခန်းထဲရောက်ခဲ့ပြီးမှ မသိရင်လည်း ခင်ဗျားညံ့လို့ပဲ။ ပြီးတော့ အဲဒါအပြင် တခြားဘာမှလည်း မသိဘူးလေ။"

"မင်း ..."

"ဒီနေ့ကစပြီး ငါ ဒီအခန်းထဲပဲနေတော့မယ်။"

"ဘာဖြစ်တယ်။"

"ခင်ဗျားကမှ စိတ်မချရပဲ။ ငါက အနီးကပ်စောင့်ကြည့်ရတော့မှာပေါ့။"

"မင်း အရူးပဲ။"

"ခင်ဗျားပါးစပ်မပိတ်ရင် ငါပိတ်ပေးရလိမ့်မယ်။"

စိတ်တိုလွန်းလို့ သခင်ဆဲဆိုပစ်လိုက်တော့ သခင့်အနားရောက်လာပြီး

"ဒီအချိန်မှာ ငါ့ကို ရန်မစသင့်ဘူးနော် ရာဇသခင်။"

သခင့်လည်ပင်းကို ဆုပ်ကိုင်ညှစ်လိုက်လို့ သခင်အသက်ရှူရခက်လာခဲ့ပြီး ရုန်းမရဖြစ်နေခဲ့တယ်။ ရေငုပ်သလိုမျိုး တတ်နိုင်သမျှ အသက်အောင့်ထားပြီးနေပေမဲ့ အချိန်တစ်ခုကြာတဲ့အခါ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မျက်လုံးတွေပြာဝေလာတယ်။ ရုန်းကန်နေတဲ့ လက်ကောက်ဝတ်နဲ့ ခြေကျင်းဝတ်နေရာတွေမှာ အရာတွေထင်လာခဲ့ပြီ။ အသက်ရှူရပ်ပြီးသေသွားလည်း အေးတာပဲလို့ တွေးပေမဲ့ တကယ်တမ်းမှာတော့ ရုန်းကန်နေမိတုန်းပဲ။

လက်လျှော့လိုက်ရတော့မလားလို့ တွေးနေတုန်းမှာ သူကလက်လွှတ်ပေးလိုက်လို့ သခင် အသက်ကို အသည်းအသန်ရှူနေရတယ်။ အသက်ရှူနှုန်းပုံမှန်ပြန်ဖြစ်စအချိန်မှာ သခင်တွေးမိတာက ဒီလူဟာ စဆုံကတည်းက လူကိုအမျိုးမျိုးဒုက္ခပေးတဲ့လူ။

'ဟင့်အင်း၊ လူမဟုတ်ဘူး။'

"တိရစ္ဆာန်ကောင်"

မောနေတဲ့ကြားက အတွေးနဲ့အတူ ပါးစပ်ကနေထွက်သွားခဲ့တော့

"တိရစ္ဆာန်လိုလုပ်ရရင် ခင်ဗျားတော့ ငါ့ကိုသတ်ချင်တော့မှာပဲ။ ဟိုရက်ကပြောသလို မသေမရှင်တောင် ထားမယ်မထင်ဘူး။ ဗိုက်ဆာရင်ပြော၊ ခွံ့ကျွေးမယ်။"

သခင်မကျေမနပ်ကြည့်မိတော့

"ဘယ်လက်မှ လွှတ်မပေးနိုင်ဘူး။"

■

ဦးနှောက်နဲ့တူတဲ့ သစ်ကြားသီးအညိုလို့ခေါ်ကြတဲ့ peacan nut ကိုတွေ့တော့ မြေကမ္ဘာကို သခင်သတိရသွားတယ်။

"ဦးနှောက်နဲ့တူတယ်နော်။ အဲဒါကြောင့် ဒါစားရင် ဦးနှောက်ကောင်းတယ်လို့ အလွယ်ပြောကြတာ။"

"မင်းကတော့ ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် ရူးနေမှာပဲ။"

"ဟား ဟား၊ ဇကြောင့်ရူးတာပဲ ရူးပါစေပေါ့။"

တော်တော်ကိုအကုသိုလ်ပေးတဲ့လူပဲလို့ သခင်တွေးလိုက်တယ်။

"မင်း ယောက်ျားဖြစ်ပြီး လက်ရည်ချင်းတောင်မယှဉ်ရဲဘူးလား။"

သူမခံချင်ဖြစ်မလားဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ သခင်ပြောလိုက်ပေမဲ့

"ဟင့်အင်း၊ မယှဉ်ရဲပါဘူး။ ပြီးတော့ Gay နေပါတယ်လို့ ဝန်ခံပြီးသားပဲလေ။"

သခင်ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိ။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီလူကိုကိုင်ပေါက်ပစ်ချင်နေပါပြီ။
ခက်တာက အခုချိန်မှာ သူကပဲ သခင့်ကိုတုပ်နှောင်ထားတာ။ သခင် မျက်စိစုံမှိတ်ပြီးသာ ငြိမ်နေလိုက်တော့တယ်။ အခုအချိန်မှာ စိတ်အေးအေးထားပြီး ဘာဆက်လုပ်ရမလဲလို့ တွေးနေမိပါတော့တယ်။

■■■

နောက်တစ်နေ့မှာ နေ့သစ်တစ်ယောက် သခင့်အိမ်နားကိုရောက်နေတာ ကြာပါပြီ။ တစ်ခုခုများထူးခြားမလားလို့ လာကြည့်မိတာ။ နေရောင်ဝါကလည်း သူတတ်နိုင်သလောက် စုံစမ်းရှာဖွေပေးနေပေမဲ့ ဘာမှမထူးခြား။ ပြန်လှည့်ဖို့အပြင်မှာ ဖြတ်ခနဲတွေ့မိသူက

"Koa"

နေ့သစ်ရဲ့လှမ်းအော်ခေါ်သံကြောင့် Koa လှည့်ကြည့်လာတယ်။ နေ့သစ် ဝမ်းသာအားရနဲ့ Koa အနားပြေးသွားပြီး

"ခင်ဗျားဒီရောက်နေမှာပဲလို့ ကျွန်တော်သိသားပဲ။"

"ဘာလဲ၊ ငါ့ကိုစောင့်ကြည့်ဖို့ မင်းကိုပါလွှတ်လိုက်ပြီလား။"

"မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော့်ဘာသာ ခင်ဗျားတို့ကိုလာရှာတာ။"

"မင်းတို့အဖေလူတွေက ဒီနေရာလည်းအလွတ်မပေးဘဲ စောင့်ကြည့်နေတာ။ အခု သူတို့လစ်တုန်း ငါလာတာ။"

"အဲဒီလိုလား။"

အစက သူ့ကိုအချိုသတ်သွားတယ်ဆိုပြီး Koa ကိုစိတ်တိုနေတဲ့နေ့သစ် အခုတော့ Koa ကိုပြန်တွေ့လို့ စိတ်တိုတာကိုမသိတော့ပါဘူး။ နေ့သစ်က သူ့အတွေးကိုသူပြန်ရယ်နေတုန်း Koa ကလှည့်ထွက်သွားတယ်။

"နေဦးလေ။ ကျွန်တော်လည်းလိုက်မှာပေါ့။"

နောက်ဆုံးတော့ Koa တည်းခိုတဲ့ဟိုတယ်လေးဆီ နေ့သစ်ပါလာရပါပြီ။

.

"ဒါဆို အစ်ကိုရာဇရဲ့ကားကို ရှာလို့ရနိုင်တာပေါ့။"

"အဲဒီခြံတွေဘက်က လူသွားလူလာအရမ်းနည်းတယ်။ ပြီးတော့ ကားတစ်စီးလောက်ကတော့ အလွယ်လေးဝှက်ထားလို့ရတယ်။"

"အဲဒါဆို အခုက အဲဒီကိစ္စကို လာစုံစမ်းတာပေါ့။"

"အဲဒီအမူးသမားက တော်တော်မေးရခက်တာပဲ။ စကားတွေက တောင်ရောက်မြောက်ရောက်နဲ့။ သူသိတဲ့လူရဲ့ သူမြင်ဖူးနေကျ အလွတ်ရနေတဲ့ကားနံပါတ်မို့သာ မှတ်မိနေတာ။"

"ယုံရပါ့မလား။"

"တခြားမှာမှ အစရှာမရတာ။ သွားရှာကြည့်တာ ဘာခက်ခဲလို့လဲ။"

"ခင်ဗျားက အစ်ကို့ကိုရှာဖို့ အဲဒီလောက်ကြိုးစားနေတာ ထူးဆန်းတာပဲ။"

■■■

"နည်းနည်းတော့ စားပါဗျာ။ ခင်ဗျား အဲဒီလိုတွေဂျစ်ကန်ကန်လုပ်နေတာ နှစ်ယောက်လုံးအတွက် အဆင်မပြေဘူးနော်။"

ခုတင်ပေါ်မှာ လက်နှစ်ဖက်ပူးချုပ်ထားခံရပြီး ခြေထောက်တွေကိုလည်း ခုတင်နဲ့တွဲချည်ခံထားရရင်း ငုတ်တုပ်ထိုင်နေတဲ့သခင်က ဘာကျွေးကျွေးငြင်းနေလို့ အဲဒီလူက စိတ်ရှည်လက်ရှည်ကို အစားစားဖို့ပြောနေတာက သခင့်အတွက်တော့ အရမ်းကိုစိတ်ပျက်စရာကောင်းနေတယ်။

"ရော့ပါ၊ ခေါက်ဆွဲပြုတ်လေးဆိုရင် အလွယ်တကူဝင်တယ်လေ။ ခင်ဗျားကြိုက်တတ်တဲ့ အသီးအရွက်တွေနဲ့ သေချာလုပ်ပေးထားတာ။ ထမင်းမစားလည်း ဒါလေးတော့စားနော်။"

သခင့်ရှေ့နားရောက်လာတဲ့ ခေါက်ဆွဲပြုတ်ပန်းကန်က အငွေ့တလူလူ။ တစ်ဇွန်းခပ်ယူရင်း သေချာမှုတ်ပေးပြီး ခွံ့ဖို့ပြင်တဲ့အဲဒီလူကြောင့် သခင်လှုပ်ရှားလိုက်တယ်။

"အား"

*ဖြောင်း*

"အ"

.

ရေချိုးခန်းထဲမှာ အဝတ်အစားလဲပြီးပြန်ထွက်လာတဲ့ အဲဒီလူက ကြမ်းပေါ်မှာပေကျံသွားတာတွေကို ရှင်းနေပါတယ်။ အခုအထိတော့ အခန်းထဲမှာ သူ့ရဲ့လှုပ်ရှားသံကလွဲပြီး တိတ်ဆိတ်လို့။ အားလုံးရှင်းပြီးတော့ ကြမ်းပြင်ကို ခြောက်သွားအောင်တိုက်လိုက်ပြီးမှ

"ရိုက်လိုက်မိတာ တောင်းပန်ပါတယ်။ ရုတ်တရက် ငါ့အသားပူသွားတော့ အလိုလိုတုံ့ပြန်မိသွားတာပါ။ ငါ့ကို ဘယ်လိုပြန်လုပ်ချင်လဲ။ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ။"

သခင်က မဖြေပါ။
ခေါက်ဆွဲပြုတ်ပန်းကန်ကို သူ့ရင်ဘတ်ဆီတွန်းထုတ်လိုက်လို့ သခင့်မျက်နှာကို လက်ပြန်ရိုက်ချသွားတာ ဖြောင်းခနဲ။ အခုမှပြန်တောင်းပန်နေတာက အသံတွေအက်ရှရှနဲ့။ အမျိုးမျိုးသရုပ်ဆောင်ကောင်းတဲ့ ဒီလူကို သခင်ဘာပြောရမှာလဲ။

အဲဒီလူက သခင့်ခြေထောက်တွေကိုချည်ထားတဲ့ကြိုးကို တစ်ဖက်တည်းဆီပြောင်းချိတ်လိုက်ပြီး

"ထိုင်ခုံပေါ် ခဏပြောင်းထိုင်လိုက်ပါလား။ အိပ်ရာခင်းက လဲမှရမှာ။"

အိပ်ရာကို အားလုံးပြင်ဆင်ပြီးတော့ သခင်ရှေ့ပြန်ရောက်လာတဲ့ အဲဒီလူက သခင့်နှုတ်ခမ်းထောင့်နားကကွဲရာကို ဆေးထည့်ပေးဖို့ပြင်နေပါတယ်။ သခင်က အထိမခံ။

"ဇ ရယ်၊ အဲဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့ဗျာ။ ငါတောင်းပန်ပါတယ်။ ငါ့ကိုတစ်ခုခုပြန်လုပ်ချင်လား။"

လူကိုကြိုးတုပ်ထားပြီး တစ်ခုခုပြန်လုပ်ချင်လားဆိုတာက ဟာသတွေပြောနေသလိုပါပဲ။

သူကတော့ ဆေးဘူးထဲက ပတ်တီးဖြတ်ဖို့ထားပုံရတဲ့ကတ်ကြေးကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး

"ငါ ဒီလိုတောင်းပန်တယ်ဆိုရင်ရော။"

စားပွဲပေါ်ကိုသူ့လက်တင်လိုက်ပြီး အဲဒီအပေါ်ကို ကတ်ကြေးနဲ့ထိုးစိုက်ချဖို့ပြင်လိုက်တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ

*ဒုန်း ဒုန်း ဒုန်း*

အပေါ်ဘက်ကနေ ပစ္စည်းကြီးကြီးမားမားတစ်ခုခု ပြုတ်ကျတဲ့အသံကို ခပ်သဲ့သဲ့ကြားလိုက်ရတယ်။ မြေအောက်ထပ်ကနေတောင် ခပ်သဲ့သဲ့ကြားရတဲ့အထိဆိုတော့ ကြီးကြီးမားမားတစ်ခုပါပဲ။ သူက ချက်ချင်းထရပ်ပြီး

"ပြန်လာရင် ဆက်ရှင်းမယ်နော်။"

■■■ Part (59) ဆက်ရန် ■■■