"မမႀကီးကလည္း ဦးႏိုင္က အခုအနားယူဖို႔လိုေနတာေလ။ အဲဒါကို အတင္းခရီးထြက္ခိုင္းမွာလား။"

"ဟဲ့၊ ေလယာဥ္နဲ႔ကေလာကိုသြားတာ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းသလား။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ပတ္မွသြားမွာ။ တစ္ပတ္လံုး နားဦးမွာပဲကို။"

"အဲဒါလည္း မမႀကီးအိမ္မွာမွ နားရမွာလား။ ဒီအိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေနမွာပဲ။"

"ေတာ္ေတာ္အျဖစ္သည္းေနတယ္။ ဟိုကျပန္လာၿပီး အေဖ့ကိုကပ္ခၽြဲေနတာေတြ အားမရေသးဘူးလား။ ငါ့အေဖေတာ့ အဲဒီ့နားပူနားဆာေတြခံရလို႔ အာရံုေနာက္သြားတာေနမွာ။"

"ဒီေမာင္တစ္ေယာက္တည္းရွိတာကို ေျပာရက္လိုက္တာ။"

"ငါ့မွာ ေမာင္ႏွစ္ေယာက္ရွိတာဟဲ့။"

"အဲဒီ့က်န္တဲ့တစ္ေယာက္က ဦးႏိုင္အနား တစ္ရက္ျပည့္ေအာင္ေတာင္ ေနေပးတာက်လို႔။ အဲဒီ့ကိုငယ္ လာပါေစဦး။"

"အေဖ့ကိုလာေတြ႕မွာေလ၊ ငါ့အိမ္လာမွာေပါ့။"

"သြားၾက၊ သြားၾက။ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ကိုယ့္အိမ္ထဲကိုယ္ေနတာပဲ ေကာင္းတယ္။"

"ဒီကေလးေတာ့ ရစ္စရာမရွိ ၾကံဖန္ရစ္ေနၿပီ။"

ဦးႏိုင္အိမ္ဧည့္ခန္းမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ၿပီး တြတ္ထိုးေနၾကတဲ့ေမာင္ႏွမကို ေဘးကထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ ကမ႓ာ အံ့ဩေနမိတယ္။ သခင္က တမင္ကိုဂ်စ္တိုက္ေနတဲ့ပံု။ ဒီလိုပံုစံကို ကမ႓ာျမင္ဖူးခဲ့တာမွမဟုတ္တာ။
သခင္ကေတာ့ အစ္မႀကီးနဲ႔ အျပန္အလွန္ေျပာၿပီး ထိုင္ခံုေပၚ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ရင္း မ်က္ႏွာကခပ္တည္တည္။ သူတို႔ေျပာေနတာေတြကို ေဆးရံုဆင္းလာၿပီး အခန္းထဲနားေနတဲ့ဦးႏိုင္ၾကားရင္ ဘာေျပာမယ္မသိ။

"ျပန္ေတာ့ေလ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္။ ရုပ္လည္း မွန္ထဲျပန္ၾကည့္ဦး။ ပန္ဒါမ်က္လံုးနဲ႔။ ျပန္နားေတာ့၊ သြား။ ဟင္းခ်က္ၿပီးရင္ မမႀကီး ဟင္းလာပို႔ေပးမယ္။ ထမင္းေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာခ်က္ထား။"

"သြားမယ္၊ ဟင္းေရာက္မလာရင္ ဒီကိုလာစားမယ္။ OK?"

အစ္မျဖစ္သူကို တည့္တည့္ၾကည့္ၿပီး ရာဇသံေပးသြားပါေသးတဲ့ သခင္။

"အငယ္ဆံုးမို႔ပဲ၊ သူ႔ပဲေၾကာက္ေနရတယ္။"

ေဒၚေရႊရည္ဦး ပြစိပြစိေျပာၿပီး က်န္ေနခဲ့တယ္။

"သြားေတာ့မယ္ေနာ္ မမႀကီး။"

မရီးျဖစ္သူကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကမ႓ာျခံအျပင္ေရာက္လာေတာ့ ေရွ႕ကေန လမ္းေလၽွာက္ထြက္သြားတဲ့သခင္က ေတာ္ေတာ္လွမ္းလွမ္းကိုေရာက္ေနၿပီ။ အေျပးလွမ္းၿပီး မီေအာင္လိုက္ၿပီးမွ

"သခင္"

"ဘာလဲ။"

"မမႀကီးနဲ႔ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။"

"မင္းအပူပါလား။"

'ေဟာ၊ စြာလိုက္တာ။'

ကမ႓ာ စိတ္ထဲကေတြးရံုသာ။ ထုတ္ေတာ့မေျပာရဲပါ။

"သိခ်င္လို႔ဟာကို။"

"မိန္းမေပးစားေနလို႔။"

"ဗ်ာ"

ကမ႓ာ့ေျခလွမ္းေတြ ရပ္သြားရတယ္။ တကယ္ပဲ အဲဒီလိုလား။ ဘာမွလည္းဆက္မေတြးႏိုင္။ ကမ႓ာ့တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ကြက္ၿပီး ကမ႓ာၿဂိဳဟ္တစ္ခုလံုးက ရပ္တန္႔သြားသလိုပါပဲ။
ကမ႓ာသတိကပ္ေတာ့ သခင္က ေဝးသြားျပန္ၿပီမို႔ အမီလိုက္ရျပန္ပါတယ္။

■

'သခင့္မိသားစုက ငါ့ကို သခင့္အမ်ိဳးသားအျဖစ္နဲ႔ မၾကည္ျဖဴဘူးလား။ အခုေရာ တကယ္ကို မိန္းမယူေစခ်င္ေနၾကတာလား။ သခင့္အတြက္ ဇနီးနဲ႔ သားသမီးေတြ ရွိေနရင္ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ဘဝေလး ျဖစ္လာႏိုင္မလား။ ငါက သခင့္ဘဝထဲ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနၿပီလား။'

အိမ္ျပန္လာတဲ့လမ္းမွာကတည္းက ေတြးလာလိုက္တဲ့ မဆံုးႏိုင္တဲ့ အေတြးဆိုးဆိုးေတြေၾကာင့္ ကမ႓ာ့ရင္ေတြပူေနရတာ ေနလံုးႀကီးကိုပိုက္ထားရသလိုပဲ။

"ေျမကမ႓ာ၊ ထမင္းအိုးကို ဘယ္လိုတည္ထားတာလဲ။"

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ သခင္။"

အိပ္မႈန္စံုမႊားနဲ႔သခင္က ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ေနတဲ့ကမ႓ာ့ကို ေနာက္ေဖးကေန လွမ္းေအာ္ေမးေနတာေၾကာင့္ ကမ႓ာ အေတြးစေတြျဖတ္ၿပီး အထဲဝင္သြားေတာ့မွ ျမင္လိုက္ရတာက ထမင္းေပါင္းအိုးကို ပလပ္တပ္ထားေပမဲ့ ခလုတ္မခ်ခဲ့မိ။ ကမ႓ာျမင္ၿပီးသြားမွ သခင္က ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္ၿပီး လက္ထဲကေရဘူးကို ေမာ့ေသာက္ေနပါတယ္။ ကမ႓ာကေတာ့ သခင့္ကိုေငးေနရင္းကပဲ အနားကိုတိုးကပ္သြားခဲ့တယ္။

"သခင္"

"ဟင္းေရာက္ၿပီလား။"

ျပန္ေရာက္ၿပီးေတာ့ သခင္အိပ္သြားခဲ့တာ အခုပဲ ညရွစ္နာရီ။

"ဟင္းကေရာက္ၿပီ။ ထမင္းက ..."

"မင္း ေဂါက္ေနလို႔ ေစာင့္ရေတာ့မယ္။"

ကမ႓ာ့ပခံုးကိုတိုက္ၿပီး သခင္ထြက္သြားေတာ့

"သခင္"

"ဘာလဲ။"

ျပန္လွည့္ၾကည့္တဲ့သခင္က အိပ္ခ်င္မေျပေသးတဲ့ပံု။

"မမႀကီးက တကယ္ေျပာတာလား။"

"ဘာကို"

"ဟို ... ညေနက သခင္ေျပာတာေလ။"

"ဘာႀကီးလဲ။"

ဘာမွမသိသလို သခင္ကေျပာေနခဲ့တယ္။
အဲဒီ့စကားၾကားၿပီးကတည္းက ကမ႓ာ့မွာ ကေယာက္ကယက္ျဖစ္ေနခဲ့ရတာ။ သခင္ကအိပ္ေပ်ာ္သြားေပမဲ့ ကမ႓ာကေတာ့ အေတြးေတြကေပါင္းစံု။
အေတြးေတြတစ္ထပ္ႀကီးကို ကမ႓ာေတြးေနခဲ့တာ ထမင္းေပါင္းအိုးကိုလည္း ခလုတ္မႏွိပ္မိ။ ေရေႏြးအိုးတည္ၿပီး ဓာတ္ဘူးထဲထည့္တာလည္း လၽွံက်ၿပီး လက္မွာပါ အပူကေလာင္သြားေသး။ ကမ႓ာကသာ ေသြးပ်က္ေနတာ သခင္က ဘာလဲေမးလို႔ေကာင္းတုန္း။

"မိန္းမ ... ေပးစားေနတယ္ ... ဆိုတာ ..."

"ဘယ္သူကတုန္း။ မမႀကီးကလား။"

"အင္းေလ၊ သခင္ပဲ လမ္းမွာတုန္းကေျပာတာေလ။"

"ေပါက္ကရေတြ။"

ေျပာၿပီးလွည့္ထြက္သြားတဲ့သခင့္ေနာက္ ကမ႓ာေျပးလိုက္ၿပီး သခင့္ေရွ႕ပိတ္ရပ္ကာ

"ဒါဆို မဟုတ္ဘူးေပါ့။"

"အားအားယားယား"

"ဒါေပမဲ့ သခင္က အဲဒီ့လိုေျပာခဲ့တာေလ။"

"ဘာေတြရစ္ေနတာလဲ ေျမကမ႓ာ။ ငါ့ဘာသာ ရြဲ႕ေျပာလို႔ေရာ မရဘူးလား။"

မ်က္ေမွာင္ေတြက်ံဳ႕ၾကည့္ရင္း စိတ္မရွည္သလိုထေအာ္တဲ့သခင္။
အခုမွစိတ္ေအးသြားသလိုနဲ႔ ေလပူေတြမႈတ္ထုတ္ရင္း ျပံဳးမိတဲ့ကမ႓ာ။

"ကိုယ္က တကယ္ထင္လို႔ အေတြးေတြမ်ားေနခဲ့ရတာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ သခင္ရယ္။ ေနာက္ဆို တျခားကိစၥပဲရြဲ႕ေျပာပါ။ အဲဒီ့လိုေတာ့ မေျပာပါနဲ႔။ ကိုယ္တကယ္မခံစားႏိုင္လို႔။"

ကမ႓ာ့နားထင္ကို သခင္ လက္ညႇိဳးနဲ႔ထိုးၿပီး ႏွစ္ခ်က္တြန္းၾကည့္တယ္။

"ဦးေႏွာက္ေတာ့ ေခ်ာင္မေနပါဘူး။ ေလၽွာ့ရူးေလ။"

ကမ႓ာရယ္မိသြားၿပီး

"ဟား ဟား၊ ကိုယ္က သခင္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ တကယ့္အရူးလိုပဲ။"

သခင္ကေတာ့ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူးဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔။
.

"ေျမကမ႓ာ၊ ဒီအိုးက ဘာျဖစ္တာလဲ။"

"မနက္ကပါလာတဲ့ၾကက္သားကို ခုနကေၾကာ္တာ တူးသြားလို႔။"

"အဲဒါ ဆီပူေလာင္တာလား။"

ကမ႓ာ့လက္မွာ နီရဲေနတဲ့ဒဏ္ရာက အပူေလာင္ထားတာ သိသိသာသာ။

"မဟုတ္ပါဘူး။ ေရေႏြးအေငြ႕ဟပ္ရံုပဲ။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ ထမင္းေအးေဆးစားပါ။"

"ဒါဆို ဒီၾကက္ေၾကာ္ကေရာ။"

"အဟီး၊ ညေနက သခင္အိပ္သြားၿပီးမွ ၾကက္ေၾကာ္တူးတာ အနံ႔က ဟိုဘက္အိမ္အထိေရာက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေနာင္ရိုးက မႊန္တယ္ဆိုၿပီး ေနာက္ေဖးကေနလွမ္းေအာ္ေနတာ။ သူ႔အေမကိုပါ သြားၾကည့္ဦးလို႔ေျပာေနလို႔  မေႏြက သူၾကက္သားေတြဝယ္ထားတာ ေၾကာ္ေပးမယ္တဲ့။ ဘာမွလုပ္မေနနဲ႔ေတာ့တဲ့။ သခင္သာ အိပ္ေပ်ာ္ေနလို႔မသိတာ။"

"မင္း ၾကပ္ၾကပ္သတိထား။"

"ဒါနဲ႔ သခင္၊ ကိုယ္အလုပ္ေျပာင္းရမယ္ သိလား။"

"အင္း။"

"အဲဒါ အရင္လိုေတာ့ ညနက္သန္းေခါင္အထိ အျပင္မွာမေနရေတာ့ဘူးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဒီအလုပ္အဆင္ေျပရင္ လစာလည္း ပိုအဆင္ေျပလာမယ္ထင္ရတာပဲ။"

"အင္း"

"ၿပီးေတာ့ သခင့္ကို ေတာင္းပန္စရာရွိတယ္။"

ထမင္းစားေနရင္းက သခင္က ကမ႓ာ့ကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီး

"ထမင္းစားေနရင္း စကားေတြမ်ားလိုက္တာ။"

"သခင္ကလည္း အဲဒီ့လိုမွမဟုတ္ရင္ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား စကားေအးေဆးေျပာရလို႔လဲ။"

"မင္းကေရာ စကားေျပာခ်င္စရာေကာင္းေအာင္ ေသာက္ခ်ိဳးေျပလို႔လား။"

"ေဆးရံုကကိစၥ ေဒါသထြက္ေနတုန္းပဲလား။ ကိုယ္ ဘယ္လိုေတာင္းပန္ရမလဲ။"

"အစေတြျပန္မေဖာ္စမ္းနဲ႔။"

"ခဏေလးနားေထာင္ေပးပါ။ ဟိုမွာေနတုန္းက သခင့္ကို အလုပ္မလုပ္ဖို႔ေျပာခဲ့တာေတြ၊ ေနရာတကာလိုက္ၿပီး သဝန္တိုခ်ဳပ္ခ်ယ္မိတာေတြအတြက္ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေရာ၊ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ပါ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္ရဲ႕အရိပ္ကို လံုးဝႀကီးမွီခိုေနဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွေနေပ်ာ္မွာမဟုတ္မွန္း ကိုယ္သိသြားၿပီ။ အထူးသျဖင့္ သူ႔ဘက္အသိုင္းအဝိုင္းထဲမွာ ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာေပါ့။"

"ေအး၊ သိရင္ၿပီးတာပဲ။"

"ေနာက္တစ္ခုကေလ ..."

"ေျမကမ႓ာ၊ မင္းက ေျပာလို႔ၿပီးဦးမွာလား။"

"ကိုယ္ ..."

"မင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ငါစိတ္ၾကည္မေနဘူး။ စကားေတြမရွည္နဲ႔။"

"အဲဒီ့ေဆးမလဲမိတဲ့ကိစၥအတြက္ ထပ္ၿပီးေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဦးႏိုင္ကို ကိုယ့္မိဘလိုအထိမဟုတ္ရင္ေတာင္ ကိုယ့္ေသြးသားရင္းခ်ာတစ္ေယာက္လို ကိုယ္သေဘာထားပါတယ္။ ဘယ္လိုမေကာင္းတဲ့ကိစၥမ်ိဳးမွ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ကိုယ္ေပါ့ေလ်ာ့တာ ဝန္ခံတယ္။ ဒါေပမဲ့ မေကာင္းတဲ့စိတ္မ်ိဳး တကယ္မရွိတာ ယံုေပးပါ။"

"ကုန္ၿပီလား ေျပာစရာေတြ။"

"ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အဲဒီ့ေလာက္ပဲ။"

"ေအး၊ အခုလည္းေတာ္လိုက္ေတာ့။ ေနာက္ဆက္တြဲလည္း ထပ္မလာနဲ႔ေတာ့။"

သခင္က ေရတစ္ခြက္ေမာ့ေသာက္ကာ ထမင္းစားပြဲကေနထရပ္လိုက္ၿပီး

"ငါ့ဘာသာ ေအးေဆးေနပါရေစ။"

'ဟိုတေလာကမွ အဆင္ေျပလာၿပီထင္မိတာ ကိုယ္မွားသြားျပန္ၿပီေပါ့။'

■■■

"Earth, ညေနေလးနာရီဆိုက္မယ့္ flight နဲ႔ မီးဆိုင္းတစ္ခုပါမယ္။ အဲဒါ ေသခ်ာဂရုစိုက္သယ္ရမွာမို႔ မင္းသြားေပးပါဦး။ အလုပ္သမားေတြခ်ည္းလႊတ္ရမွာ စိတ္မခ်ဘူး။"

"ဟိုဘက္ဆိုင္မွာခ်ိတ္မယ့္ဟာလား Boss?"

"အင္း၊ ဟိုရက္က မွားသြားလို႔ ျပန္လဲထားတဲ့တစ္ခုေလ။"

"ဟုတ္၊ သြားလိုက္မယ္ Boss. အဲဒီ့ကိုပဲ တစ္ခါတည္းပို႔လိုက္ရမွာလား။"

"ဟုတ္တယ္။ အဲဒါၿပီးရင္ တစ္ခါတည္းအလုပ္ဆင္းလိုက္ေတာ့ေလ။"

"ဆိုင္မွာ သစ္သီးေတြမွာတဲ့ကိစၥ ျပန္သြားၾကည့္မွရမယ္ Boss."

"ေက်ာ္ထြဋ္မရွိဘူးလား။"

"ကိုေက်ာ္ထြဋ္က ဒီေန႔ အျပင္ထြက္သြားတယ္။ ေကာ္ဖီခင္းထဲသြားရတာ ျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။"

"ေကာ္ဖီကိစၥဆိုရင္ အဲဒီ့သစ္သီးျခံနဲ႔မေဝးဘူး။ သူ႔ကို တစ္လက္စတည္း ၾကည့္ခိုင္းလိုက္မယ္။ မင္းက ဟိုဘက္ဆိုင္ကေန အလုပ္ဆင္းလိုက္ေတာ့။"

"ဟုတ္ကဲ့။"

.

*ဝုန္း*

"ဟာ၊ သြားၿပီ။"

မီးဆိုင္းထည့္ထားတဲ့ပါကင္ပံုးကို ကမ႓ာနဲ႔ေနာက္တစ္ေယာက္က ေဖာက္ယူကာ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္က ေလွကားနဲ႔တက္ၿပီး မီးဆိုင္းတပ္ဖို႔ျပင္ေနၾကခ်ိန္ ညာဘက္ျခမ္းကေလွကားကို လူတစ္ေယာက္ဝင္တိုက္မိတယ္။ အေပၚတက္ေနတဲ့သူက သိပ္အျမင့္ႀကီးမေရာက္ေသးေပမဲ့ ေလွကားကယိုင္လဲတာမို႔ အကုန္လံုး႐ႈပ္ကုန္ရာက ထုတ္ယူလက္စမီးဆိုင္းေပၚကို ေလွကားကျပဳတ္က်ေလေတာ့ ၾကားလိုက္ရတဲ့ဖန္ကြဲသံေတြဆိုတာ တခၽြင္ခၽြင္နဲ႔ ဆက္တိုက္ထြက္လာခဲ့ပါၿပီ။

အေျခအေနေတြက တစ္ခဏအတြင္း ျပန္ၿငိမ္သက္သြားတဲ့အခ်ိန္

"ဟိုညီေလး ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ။"

ေလွကားနဲ႔အတူလဲက်တဲ့ အလုပ္သမားေကာင္ေလးကို ကမ႓ာလွမ္းေမးရင္း ဖန္ကြဲစေတြကိုေက်ာ္ခြလို႔ အနားကိုသြားဖို႔ျပင္ေပမဲ့

"အား၊ ေသၿပီ။ စူးကုန္ၿပီ။ အ ... အား"

ဝင္တိုက္တဲ့လူဆီက ထေအာ္သံၾကားလိုက္ရတာပါ။ အတိအက်ေျပာရရင္ ခပ္ငယ္ငယ္၊ ေက်ာင္းသားအရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။
အလုပ္သမားေကာင္ေလးကို သူ႔အေဖာ္ကေျပးထူေနၿပီမို႔ ဟိုကေလးနဲ႔ပိုနီးတဲ့ ကမ႓ာကပဲ အဲဒီ့ေကာင္ေလးကို ထူရပါေတာ့တယ္။

"သိပ္မမ်ားလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။"

"ဘာေျပာတယ္။ ဒါမမ်ားဘူးလား။ ခင္ဗ်ားႀကီး လူစိတ္မရွိဘူးလား။"

"ကဲ၊ ဖန္စေတြဖယ္ဖို႔သာ အရင္ေတြး။"

.

အလုပ္သမားေလးက လက္နည္းနည္းနာရံုအျပင္ က်န္တာဘာမွသိပ္မျဖစ္။ ျပႆနာက အခုမွ ႏိုင္ငံျခားကေနေရာက္လာတဲ့ အသစ္စက္စက္မီးဆိုင္းႀကီးက တစ္စစီျဖစ္ေနၿပီး ဒီလိုျဖစ္ေအာင္လုပ္တဲ့တရားခံက လက္မွာစူးေနတဲ့ဖန္ကြဲစေတြကို ထုတ္ေနရတယ္။ မီးဆိုင္းတန္ဖိုးအရဆို ဘယ္သူကမွ တစ္လံုးတစ္ခဲတည္း စိုက္ေလ်ာ္ႏိုင္တဲ့အေနအထားမရွိ။ တရားခံေကာင္ေလးကလည္း ကေလးသာသာ။ တာဝန္ယူၿပီးတပ္ဆင္ေနတဲ့ အလုပ္သမားေတြအကုန္လံုးလည္း မ်က္ႏွာမေကာင္းၾက။ ကမ႓ာ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း

"ကၽြန္ေတာ္ရွင္းလိုက္ပါ့မယ္။"

"ျဖစ္ပါ့မလား။"

"ေျပာၾကည့္ရမွာပဲေလ။ ဒီတိုင္းထားလို႔မွ မရတာ။ ကိုေက်ာ္ထြဋ္ဆီ ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းဆက္ၾကည့္ပါဦးမယ္။"

"ကိုေက်ာ္ထြဋ္ဆိုတာ ဒီဆိုင္တာဝန္ခံကိုေျပာတာလား။"

"မင္းက သိလို႔လား ေကာင္ေလး။"

"သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ေပး။ ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းဆက္မယ္။"

"မင္းက ..."

"ေပးစမ္းပါဗ်ာ။"

ကေလးတစ္ေယာက္ကို တာဝန္ယူခိုင္းဖို႔ ကမ႓ာမေတြးေပမဲ့ ေကာင္ေလးက ဖုန္းနံပါတ္ကို အတင္းေတာင္းေနတာေၾကာင့္ ကမ႓ာေပးလိုက္တယ္။ ဖုန္းကိုင္ၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းကိုထသြားကာ စကားေျပာေနတဲ့ေကာင္ေလးက ဘာေတြေျပာေနလဲလို႔ေတာ့ ကမ႓ာတို႔မသိရပါ။
ေကာင္ေလး ဖုန္းခ်ၿပီး ျပန္လွည့္လာေတာ့ ကမ႓ာ့ဖုန္းက ထျမည္ပါတယ္။

"ဟုတ္၊ ကိုေက်ာ္ထြဋ္။"

"................"

"ဗ်ာ"

"................."

"ဪ၊ ဟုတ္။ ဟုတ္ကဲ့၊ ပို႔ေပးလိုက္ပါမယ္။"

ဖုန္းက်သြားတာနဲ႔

"ဘာတဲ့လဲ အစ္ကို။"

အလုပ္သမားေကာင္ေလးက လွမ္းေမးလာတယ္။ က်န္တဲ့လူေတြလည္း သိခ်င္ေနပံု။

"Boss ကို သူေျပာလိုက္မယ္တဲ့။ စိတ္မပူၾကဖို႔နဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ တာဝန္မယူခိုင္းပါဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ဒီေကာင္ေလးကိုသာ ေဆးခန္းပို႔ေပးလိုက္ပါတဲ့။"

"ဟင္"

အားလံုးနည္းတူ ကမ႓ာလည္း ေမးခြန္းေတြရွိေနတယ္။ ေကာင္ေလးကို ေဆးခန္းလိုက္ပို႔တဲ့လမ္းမွာလည္း ဘာမွေမးလို႔မရ။

"ကဲ၊ ဘယ္ကိုလိုက္ပို႔ရမလဲ။"

ေဆးခန္းကေနျပန္အထြက္ ကမ႓ာေမးလိုက္ေပမဲ့ ေကာင္ေလးက ေခါင္းရမ္းတယ္။

"ခ်ာတိတ္၊ ေခါင္းေတြခ်ည္းခါမေနနဲ႔။ မင္း လမ္းမေပၚေနမွာလား။"

"အဂၢါေခတ္"

"ဟုတ္ၿပီ အဂၢါေခတ္၊ ခင္ဗ်ားေလးကို ဘယ္ပို႔ေပးရမလဲ။"

"ကားလာလိမ့္မယ္။"

"မင္းအိမ္ကလား။"

"No."

"What?"

"အိမ္ကိုပို႔ေပးမယ့္ကား။ အိမ္ကကားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။"

စကားကို ကပ္သီးကပ္သတ္ေတြေျပာေနတဲ့ အဂၢါေခတ္ဆိုတဲ့ခ်ာတိတ္ကို ကမ႓ာ ဘာမွမေျပာခ်င္ေတာ့ပါ။ သူနဲ႔အတူေစာင့္ေပးရင္း ခဏအၾကာမွာပဲ ကားတစ္စီးထိုးဆိုက္လာေတာ့

"ဖုန္းနံပါတ္ေပးပါ။"

"ဟမ္"

"ေဆးဖိုးျပန္ရွင္းေပးဖို႔ေလ။"

"ေနပါေစေတာ့။"

"ဖုန္းနံပါတ္မေပးဘူးလား။ ကိုေက်ာ္ထြဋ္ဆီကို ေမးလိုက္ရင္လည္း သိရပါတယ္။"

"ဪ၊ ေပးပါတယ္ကြာ။ ေဆးဖိုးကိုေတာ့ ျပန္ေပးမေနနဲ႔ေတာ့။ မင္းဖုန္းေပး။"

"အလုပ္ကဖုန္းကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။"

"ဟား ဟား၊ ေအးပါ။"

ေကာင္ေလးကမ္းေပးတဲ့ဖုန္းမွာ ကမ႓ာက သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ရိုက္ထည့္ၿပီး ျပန္ေပးလိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးက contact list ထဲ ေသခ်ာမွတ္ေနေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ

"See you later."

"OK."

■■■

အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ ကမ႓ာေရခ်ိဳးအဝတ္လဲၿပီးခ်ိန္ ဖုန္းဝင္လာလို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူရဲ႕ Boss ေဒၚမဒီေမာင္။

"ဟုတ္ကဲ့ Boss."

"မနက္ျဖန္က်ရင္ တို႔ အေရးေပၚကိစၥနဲ႔ ခရီးထြက္စရာရွိတယ္။ အဲဒါ ဟိုတစ္ရက္က စာခ်ဳပ္ကိစၥအတြက္ တို႔နဲ႔အဲဒီ့ဘက္နဲ႔ အကုန္ရွင္းၿပီးၿပီ။ ကိုယ္တိုင္ပို႔ရမယ့္ စာရြက္စာတမ္းတခ်ိဳ႕ကို မင္းသြားပို႔ေပးမွ ျဖစ္မယ္။ မနက္အလုပ္မသြားခင္ တို႔အိမ္ကိုဝင္လာၿပီး ယူေပးပါ။ သူတို႔ဆီကို ေန႔လယ္တစ္နာရီ အေရာက္ပို႔ေပးမယ္လို႔ ေျပာထားတယ္။"

"ဟုတ္ကဲ့၊ လာခဲ့ပါ့မယ္။"

"ဒါပဲေနာ္။ ဒီဘက္မွာ အေရးႀကီးေနလို႔။"

"ဟုတ္"

ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားခဲ့ၿပီ။ Boss က Boss ဆိုေတာ့ လုပ္ထားေပါ့။ ဒီလိုအခ်ိဳးက ကမ႓ာကိုယ္တိုင္လည္း လုပ္ခဲ့ဖူးတာပဲ။ ထူးေတာ့မထူးဆန္းပါ။ ခုတင္ေပၚထိုင္ရင္းကေန ဗီရိုေပၚကဘူးေလးဆီ အၾကည့္ေရာက္သြားေတာ့ ျပံဳးမိျပန္တယ္။

"ငါလည္း မလုပ္ဖူးတာေတြ လုပ္မိေနၿပီ။ အေတြ႕အၾကံဳအသစ္ေလးက မဆိုးပါဘူး၊ ဟာဟ။"

ခုတင္ေပၚပစ္လွဲၿပီး စဥ္းစားခန္းဝင္ရင္း အခါခါျပံဳးေနမိတာ အခြန္သာေဆာင္ရရင္ မြဲေတာ့မွာပါ။ ေသခ်ာတာေတာ့ အေတြးထဲလည္း သခင့္အေၾကာင္းပါပဲ။ ေျမကမ႓ာအတြက္က ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာကိုေတြးမိတာနဲ႔ တြဲလ်က္ပါလာခဲ့တာ ရာဇသခင္ဆိုတဲ့လူသားအေၾကာင္း။
စိတ္နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ ေသခ်ာျပန္ကပ္ေတာ့မွ အခန္းအျပင္ကိုထြက္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ေဖးဘက္ကထြက္လာတဲ့ သခင္က ခႏၶာကိုယ္မွာ ေရလဲပုဆိုးတစ္ထည္တည္းနဲ႔ ေရစိုေနတဲ့ဆံပင္ေတြကိုဖြလို႔။

တဒုတ္ဒုတ္လႈပ္ခုန္လာတဲ့ႏွလံုးသားက ရင္ဘတ္ႀကီးကိုပုန္ကန္ၿပီး ေျခစံုကန္လို႔ထြက္ေျပးဖို႔ အသည္းအသန္ႀကိဳးစားေနသလားပဲ။ အခုအခ်ိန္ ကမ႓ာ့အၾကည့္ေတြကို emoji နဲ႔ျပရရင္ မ်က္လံုးထဲ လၽွပ္စစ္ေတြစီးေနတာမ်ိဳး ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဗို႔အား (၁၅၀၀) ႏႈန္းနဲ႔ဆို သခင့္ဘက္က တြန္းကန္အားေၾကာင့္နဲ႔တင္ ကမ႓ာတို႔အမႈန္႔ျဖစ္ရခ်ည္ရဲ႕။ အခုပဲ သခင္က ၿဂိဳဟ္ၾကည့္ၾကည့္ေနၿပီမို႔

"သခင္"

"စကားေျပာတာ ဘာကိစၥ အနားကိုအတင္းကပ္လာတာလဲ။"

"သခင္က ဆြဲအားေကာင္းေနတာ။"

စကားနဲ႔အတူ သခင့္ပါးတစ္ဖက္ကို လက္နဲ႔အုပ္ကိုင္ဖို႔ျပင္လိုက္ေပမဲ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပုတ္ထုတ္ခံရၿပီး

"ဖယ္စမ္း။ ေဝးေဝးေန။"

'အဟား၊ လက္ထပ္ထားတာပဲ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ ကမ႓ာဘယ္လိုၾကည့္ရင္ ဘယ္လိုစိတ္ရွိတယ္ဆိုတာ သခင္သိေနမွာပဲကို။'

"ကိုကို"

"ဘာျဖစ္တယ္။ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး ငါ့ေရွ႕ကဖယ္။"

ေရစိုဆံပင္ေတြကို ဖြပစ္လိုက္တဲ့သခင့္ေၾကာင့္ ကမ႓ာ့မ်က္ႏွာဆီ ေရစက္တခ်ိဳ႕လာထိမွန္တယ္။ ၾကာေနရင္ အေအးမိသြားႏိုင္လို႔ ကမ႓ာဖယ္ေပးလိုက္ေပမဲ့ သခင့္ေနာက္ကေန ကပ္လိုက္သြားမိတယ္။ ဒီတိုင္းဆို သခင္က အခန္းတံခါးကိုပိတ္ပစ္ေတာ့မွာ ကမ႓ာသိၿပီးသား။ အေတြးမွမဆံုးေသး။

"ဘာလိုက္လုပ္တာလဲ။ ဖယ္စမ္း၊ တံခါးပိတ္မလို႔။"

"သိေနတယ္။ ကိုယ္ ဘာမွမေျပာပါဘူး၊ ဘာမွလည္းမ႐ႈပ္ဘူး။ ဒီတိုင္း အေပါက္ဝေလးမွာပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးရပ္ေနမွာ။"

သခင္က ဘာမွမတံု႔ျပန္ဘဲ အခန္းထဲဝင္သြားၿပီး ပဝါတစ္ထည္ယူကာ ေခါင္းသုတ္ေနပါတယ္။ ေရစက္ေတြကုန္ေတာ့မွ ခုတင္ေပၚတင္ထားတဲ့ အဝတ္အစားေတြကိုယူလိုက္ၿပီး လဲဝတ္ေနတယ္။ ေရလဲပုဆိုးက တဘက္နဲ႔ပတ္လာတာထက္ေတာ့ ပိုၿပီးလံုလံုျခံဳျခံဳ အဝတ္လဲလို႔ေကာင္းတာကို ကမ႓ာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ သတိထားမိရျခင္းပဲ။
အားလံုးၿပီးေတာ့ ေခါင္းကိုသုတ္ရင္း ေရလဲပုဆိုးကိုင္ကာ သခင္ျပန္လွည့္လာတယ္။ ဒီအခ်ိန္အထိလည္း ကမ႓ာလိုက္ၾကည့္မိေနတုန္း။ အနားကေန သခင္ျဖတ္အသြားမွာ လက္ေမာင္းကေနဆြဲၿပီး မ်က္ႏွာနားကို ျဖတ္ခနဲကပ္သြားလိုက္ေပမဲ့

"အ"

သခင့္လက္ေမာင္းကိုကိုင္လိုက္တဲ့ ကမ႓ာ့လက္ကို ဆြဲလိမ္လိုက္တဲ့သခင့္ေၾကာင့္ ကမ႓ာ ကိုယ္တစ္ျခမ္းလည္ၿပီး ေနာက္ေက်ာမွာလက္ကပ္လ်က္သားနဲ႔ ဖိထားခံလိုက္ရၿပီ။

"သိပ္လ်င္တာပဲ။"

"လက္က်ိဳးခ်င္တာလား။"

"နာတယ္ သခင္ရဲ႕။"

အဲဒီ့ေတာ့မွ လႊတ္ေပးၿပီး ေနာက္ေဖးဘက္ကအဝတ္တန္းမွာ ပုဆိုးနဲ႔ ေခါင္းသုတ္ထားတဲ့ပဝါကို သြားလွန္းေနျပန္တယ္။ အစအဆံုးလိုက္ၾကည့္ေနရင္းကို ႏွလံုးေရာဂါရမတတ္ ခုန္ေပါက္ေနတဲ့ ကမ႓ာ့ရင္ဘတ္ထဲကေကာင္ေၾကာင့္ ကမ႓ာ ဘယ္လိုမွကို စိတ္မထိန္းႏိုင္။

"ဟ"

သခင့္ကို လက္ႏွစ္ဖက္လံုးပါေအာင္ ေဘးတိုက္ဆြဲဖက္ပစ္လိုက္ၿပီး ကမ႓ာ့မ်က္ႏွာနဲ႔အနီးဆံုးက သခင့္ပါးတစ္ဖက္ကို နမ္းလိုက္မိေတာ့ သခင္က အတင္းရုန္းထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါေတာ့တယ္။

'ဒီပံုစံနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းကို ဘယ္လိုနမ္းရပါ့။'

"လႊတ္မေပးခ်င္ဘူး။ ခ်စ္ခ်င္လို႔။"

■■■ Part (41) ဆက္ရန္ ■■■

"မမကြီးကလည်း ဦးနိုင်က အခုအနားယူဖို့လိုနေတာလေ။ အဲဒါကို အတင်းခရီးထွက်ခိုင်းမှာလား။"

"ဟဲ့၊ လေယာဉ်နဲ့ကလောကိုသွားတာ တော်တော်ပင်ပန်းသလား။ ပြီးတော့ နောက်တစ်ပတ်မှသွားမှာ။ တစ်ပတ်လုံး နားဦးမှာပဲကို။"

"အဲဒါလည်း မမကြီးအိမ်မှာမှ နားရမှာလား။ ဒီအိမ်မှာ ကျွန်တော်နေမှာပဲ။"

"တော်တော်အဖြစ်သည်းနေတယ်။ ဟိုကပြန်လာပြီး အဖေ့ကိုကပ်ချွဲနေတာတွေ အားမရသေးဘူးလား။ ငါ့အဖေတော့ အဲဒီ့နားပူနားဆာတွေခံရလို့ အာရုံနောက်သွားတာနေမှာ။"

"ဒီမောင်တစ်ယောက်တည်းရှိတာကို ပြောရက်လိုက်တာ။"

"ငါ့မှာ မောင်နှစ်ယောက်ရှိတာဟဲ့။"

"အဲဒီ့ကျန်တဲ့တစ်ယောက်က ဦးနိုင်အနား တစ်ရက်ပြည့်အောင်တောင် နေပေးတာကျလို့။ အဲဒီ့ကိုငယ် လာပါစေဦး။"

"အဖေ့ကိုလာတွေ့မှာလေ၊ ငါ့အိမ်လာမှာပေါ့။"

"သွားကြ၊ သွားကြ။ ကျွန်တော့်ဘာသာ ကိုယ့်အိမ်ထဲကိုယ်နေတာပဲ ကောင်းတယ်။"

"ဒီကလေးတော့ ရစ်စရာမရှိ ကြံဖန်ရစ်နေပြီ။"

ဦးနိုင်အိမ်ဧည့်ခန်းမှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ပြီး တွတ်ထိုးနေကြတဲ့မောင်နှမကို ဘေးကထိုင်ကြည့်နေတဲ့ ကမ္ဘာ အံ့ဩနေမိတယ်။ သခင်က တမင်ကိုဂျစ်တိုက်နေတဲ့ပုံ။ ဒီလိုပုံစံကို ကမ္ဘာမြင်ဖူးခဲ့တာမှမဟုတ်တာ။
သခင်ကတော့ အစ်မကြီးနဲ့ အပြန်အလှန်ပြောပြီး ထိုင်ခုံပေါ် တင်ပလ္လင်ခွေထိုင်ရင်း မျက်နှာကခပ်တည်တည်။ သူတို့ပြောနေတာတွေကို ဆေးရုံဆင်းလာပြီး အခန်းထဲနားနေတဲ့ဦးနိုင်ကြားရင် ဘာပြောမယ်မသိ။

"ပြန်တော့လေ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်။ ရုပ်လည်း မှန်ထဲပြန်ကြည့်ဦး။ ပန်ဒါမျက်လုံးနဲ့။ ပြန်နားတော့၊ သွား။ ဟင်းချက်ပြီးရင် မမကြီး ဟင်းလာပို့ပေးမယ်။ ထမင်းတော့ ကိုယ့်ဘာသာချက်ထား။"

"သွားမယ်၊ ဟင်းရောက်မလာရင် ဒီကိုလာစားမယ်။ OK?"

အစ်မဖြစ်သူကို တည့်တည့်ကြည့်ပြီး ရာဇသံပေးသွားပါသေးတဲ့ သခင်။

"အငယ်ဆုံးမို့ပဲ၊ သူ့ပဲကြောက်နေရတယ်။"

ဒေါ်ရွှေရည်ဦး ပွစိပွစိပြောပြီး ကျန်နေခဲ့တယ်။

"သွားတော့မယ်နော် မမကြီး။"

မရီးဖြစ်သူကိုနှုတ်ဆက်ပြီး ကမ္ဘာခြံအပြင်ရောက်လာတော့ ရှေ့ကနေ လမ်းလျှောက်ထွက်သွားတဲ့သခင်က တော်တော်လှမ်းလှမ်းကိုရောက်နေပြီ။ အပြေးလှမ်းပြီး မီအောင်လိုက်ပြီးမှ

"သခင်"

"ဘာလဲ။"

"မမကြီးနဲ့ ဘာဖြစ်နေတာလဲ။"

"မင်းအပူပါလား။"

'ဟော၊ စွာလိုက်တာ။'

ကမ္ဘာ စိတ်ထဲကတွေးရုံသာ။ ထုတ်တော့မပြောရဲပါ။

"သိချင်လို့ဟာကို။"

"မိန်းမပေးစားနေလို့။"

"ဗျာ"

ကမ္ဘာ့ခြေလှမ်းတွေ ရပ်သွားရတယ်။ တကယ်ပဲ အဲဒီလိုလား။ ဘာမှလည်းဆက်မတွေးနိုင်။ ကမ္ဘာ့တစ်ယောက်တည်းအတွက်ကွက်ပြီး ကမ္ဘာဂြိုဟ်တစ်ခုလုံးက ရပ်တန့်သွားသလိုပါပဲ။
ကမ္ဘာသတိကပ်တော့ သခင်က ဝေးသွားပြန်ပြီမို့ အမီလိုက်ရပြန်ပါတယ်။

■

'သခင့်မိသားစုက ငါ့ကို သခင့်အမျိုးသားအဖြစ်နဲ့ မကြည်ဖြူဘူးလား။ အခုရော တကယ်ကို မိန်းမယူစေချင်နေကြတာလား။ သခင့်အတွက် ဇနီးနဲ့ သားသမီးတွေ ရှိနေရင် ပျော်ရွှင်တဲ့ဘဝလေး ဖြစ်လာနိုင်မလား။ ငါက သခင့်ဘဝထဲ အနှောင့်အယှက်ဖြစ်နေပြီလား။'

အိမ်ပြန်လာတဲ့လမ်းမှာကတည်းက တွေးလာလိုက်တဲ့ မဆုံးနိုင်တဲ့ အတွေးဆိုးဆိုးတွေကြောင့် ကမ္ဘာ့ရင်တွေပူနေရတာ နေလုံးကြီးကိုပိုက်ထားရသလိုပဲ။

"မြေကမ္ဘာ၊ ထမင်းအိုးကို ဘယ်လိုတည်ထားတာလဲ။"

"ဘာဖြစ်လို့လဲ သခင်။"

အိပ်မှုန်စုံမွှားနဲ့သခင်က ဧည့်ခန်းမှာထိုင်နေတဲ့ကမ္ဘာ့ကို နောက်ဖေးကနေ လှမ်းအော်မေးနေတာကြောင့် ကမ္ဘာ အတွေးစတွေဖြတ်ပြီး အထဲဝင်သွားတော့မှ မြင်လိုက်ရတာက ထမင်းပေါင်းအိုးကို ပလပ်တပ်ထားပေမဲ့ ခလုတ်မချခဲ့မိ။ ကမ္ဘာမြင်ပြီးသွားမှ သခင်က ခလုတ်နှိပ်လိုက်ပြီး လက်ထဲကရေဘူးကို မော့သောက်နေပါတယ်။ ကမ္ဘာကတော့ သခင့်ကိုငေးနေရင်းကပဲ အနားကိုတိုးကပ်သွားခဲ့တယ်။

"သခင်"

"ဟင်းရောက်ပြီလား။"

ပြန်ရောက်ပြီးတော့ သခင်အိပ်သွားခဲ့တာ အခုပဲ ညရှစ်နာရီ။

"ဟင်းကရောက်ပြီ။ ထမင်းက ..."

"မင်း ဂေါက်နေလို့ စောင့်ရတော့မယ်။"

ကမ္ဘာ့ပခုံးကိုတိုက်ပြီး သခင်ထွက်သွားတော့

"သခင်"

"ဘာလဲ။"

ပြန်လှည့်ကြည့်တဲ့သခင်က အိပ်ချင်မပြေသေးတဲ့ပုံ။

"မမကြီးက တကယ်ပြောတာလား။"

"ဘာကို"

"ဟို ... ညနေက သခင်ပြောတာလေ။"

"ဘာကြီးလဲ။"

ဘာမှမသိသလို သခင်ကပြောနေခဲ့တယ်။
အဲဒီ့စကားကြားပြီးကတည်းက ကမ္ဘာ့မှာ ကယောက်ကယက်ဖြစ်နေခဲ့ရတာ။ သခင်ကအိပ်ပျော်သွားပေမဲ့ ကမ္ဘာကတော့ အတွေးတွေကပေါင်းစုံ။
အတွေးတွေတစ်ထပ်ကြီးကို ကမ္ဘာတွေးနေခဲ့တာ ထမင်းပေါင်းအိုးကိုလည်း ခလုတ်မနှိပ်မိ။ ရေနွေးအိုးတည်ပြီး ဓာတ်ဘူးထဲထည့်တာလည်း လျှံကျပြီး လက်မှာပါ အပူကလောင်သွားသေး။ ကမ္ဘာကသာ သွေးပျက်နေတာ သခင်က ဘာလဲမေးလို့ကောင်းတုန်း။

"မိန်းမ ... ပေးစားနေတယ် ... ဆိုတာ ..."

"ဘယ်သူကတုန်း။ မမကြီးကလား။"

"အင်းလေ၊ သခင်ပဲ လမ်းမှာတုန်းကပြောတာလေ။"

"ပေါက်ကရတွေ။"

ပြောပြီးလှည့်ထွက်သွားတဲ့သခင့်နောက် ကမ္ဘာပြေးလိုက်ပြီး သခင့်ရှေ့ပိတ်ရပ်ကာ

"ဒါဆို မဟုတ်ဘူးပေါ့။"

"အားအားယားယား"

"ဒါပေမဲ့ သခင်က အဲဒီ့လိုပြောခဲ့တာလေ။"

"ဘာတွေရစ်နေတာလဲ မြေကမ္ဘာ။ ငါ့ဘာသာ ရွဲ့ပြောလို့ရော မရဘူးလား။"

မျက်မှောင်တွေကျုံ့ကြည့်ရင်း စိတ်မရှည်သလိုထအော်တဲ့သခင်။
အခုမှစိတ်အေးသွားသလိုနဲ့ လေပူတွေမှုတ်ထုတ်ရင်း ပြုံးမိတဲ့ကမ္ဘာ။

"ကိုယ်က တကယ်ထင်လို့ အတွေးတွေများနေခဲ့ရတာ။ တော်သေးတာပေါ့ သခင်ရယ်။ နောက်ဆို တခြားကိစ္စပဲရွဲ့ပြောပါ။ အဲဒီ့လိုတော့ မပြောပါနဲ့။ ကိုယ်တကယ်မခံစားနိုင်လို့။"

ကမ္ဘာ့နားထင်ကို သခင် လက်ညှိုးနဲ့ထိုးပြီး နှစ်ချက်တွန်းကြည့်တယ်။

"ဦးနှောက်တော့ ချောင်မနေပါဘူး။ လျှော့ရူးလေ။"

ကမ္ဘာရယ်မိသွားပြီး

"ဟား ဟား၊ ကိုယ်က သခင်နဲ့ပတ်သက်ရင် တကယ့်အရူးလိုပဲ။"

သခင်ကတော့ မပြောချင်တော့ပါဘူးဆိုတဲ့ မျက်နှာထားနဲ့။
.

"မြေကမ္ဘာ၊ ဒီအိုးက ဘာဖြစ်တာလဲ။"

"မနက်ကပါလာတဲ့ကြက်သားကို ခုနကကြော်တာ တူးသွားလို့။"

"အဲဒါ ဆီပူလောင်တာလား။"

ကမ္ဘာ့လက်မှာ နီရဲနေတဲ့ဒဏ်ရာက အပူလောင်ထားတာ သိသိသာသာ။

"မဟုတ်ပါဘူး။ ရေနွေးအငွေ့ဟပ်ရုံပဲ။ ဘာမှမဖြစ်ဘူး၊ ထမင်းအေးဆေးစားပါ။"

"ဒါဆို ဒီကြက်ကြော်ကရော။"

"အဟီး၊ ညနေက သခင်အိပ်သွားပြီးမှ ကြက်ကြော်တူးတာ အနံ့က ဟိုဘက်အိမ်အထိရောက်တယ်။ အဲဒါနဲ့ နောင်ရိုးက မွှန်တယ်ဆိုပြီး နောက်ဖေးကနေလှမ်းအော်နေတာ။ သူ့အမေကိုပါ သွားကြည့်ဦးလို့ပြောနေလို့  မနွေက သူကြက်သားတွေဝယ်ထားတာ ကြော်ပေးမယ်တဲ့။ ဘာမှလုပ်မနေနဲ့တော့တဲ့။ သခင်သာ အိပ်ပျော်နေလို့မသိတာ။"

"မင်း ကြပ်ကြပ်သတိထား။"

"ဒါနဲ့ သခင်၊ ကိုယ်အလုပ်ပြောင်းရမယ် သိလား။"

"အင်း။"

"အဲဒါ အရင်လိုတော့ ညနက်သန်းခေါင်အထိ အပြင်မှာမနေရတော့ဘူးပေါ့။ ပြီးတော့ ဒီအလုပ်အဆင်ပြေရင် လစာလည်း ပိုအဆင်ပြေလာမယ်ထင်ရတာပဲ။"

"အင်း"

"ပြီးတော့ သခင့်ကို တောင်းပန်စရာရှိတယ်။"

ထမင်းစားနေရင်းက သခင်က ကမ္ဘာ့ကိုလှမ်းကြည့်ပြီး

"ထမင်းစားနေရင်း စကားတွေများလိုက်တာ။"

"သခင်ကလည်း အဲဒီ့လိုမှမဟုတ်ရင် ဘယ်အချိန်များ စကားအေးဆေးပြောရလို့လဲ။"

"မင်းကရော စကားပြောချင်စရာကောင်းအောင် သောက်ချိုးပြေလို့လား။"

"ဆေးရုံကကိစ္စ ဒေါသထွက်နေတုန်းပဲလား။ ကိုယ် ဘယ်လိုတောင်းပန်ရမလဲ။"

"အစတွေပြန်မဖော်စမ်းနဲ့။"

"ခဏလေးနားထောင်ပေးပါ။ ဟိုမှာနေတုန်းက သခင့်ကို အလုပ်မလုပ်ဖို့ပြောခဲ့တာတွေ၊ နေရာတကာလိုက်ပြီး သဝန်တိုချုပ်ချယ်မိတာတွေအတွက် ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်။ ယောက်ျားတစ်ယောက်အနေနဲ့ရော၊ အရည်အချင်းရှိတဲ့ လူငယ်တစ်ယောက်အနေနဲ့ပါ ကိုယ့်အိမ်ထောင်ဖက်ရဲ့အရိပ်ကို လုံးဝကြီးမှီခိုနေဖို့ဆိုတာ ဘယ်လိုမှနေပျော်မှာမဟုတ်မှန်း ကိုယ်သိသွားပြီ။ အထူးသဖြင့် သူ့ဘက်အသိုင်းအဝိုင်းထဲမှာ နေရတဲ့အချိန်မှာပေါ့။"

"အေး၊ သိရင်ပြီးတာပဲ။"

"နောက်တစ်ခုကလေ ..."

"မြေကမ္ဘာ၊ မင်းက ပြောလို့ပြီးဦးမှာလား။"

"ကိုယ် ..."

"မင်းနဲ့ပတ်သက်ပြီး ငါစိတ်ကြည်မနေဘူး။ စကားတွေမရှည်နဲ့။"

"အဲဒီ့ဆေးမလဲမိတဲ့ကိစ္စအတွက် ထပ်ပြီးတောင်းပန်ပါတယ်။ ဦးနိုင်ကို ကိုယ့်မိဘလိုအထိမဟုတ်ရင်တောင် ကိုယ့်သွေးသားရင်းချာတစ်ယောက်လို ကိုယ်သဘောထားပါတယ်။ ဘယ်လိုမကောင်းတဲ့ကိစ္စမျိုးမှ မဖြစ်စေချင်ပါဘူး။ ကိုယ်ပေါ့လျော့တာ ဝန်ခံတယ်။ ဒါပေမဲ့ မကောင်းတဲ့စိတ်မျိုး တကယ်မရှိတာ ယုံပေးပါ။"

"ကုန်ပြီလား ပြောစရာတွေ။"

"လောလောဆယ်တော့ အဲဒီ့လောက်ပဲ။"

"အေး၊ အခုလည်းတော်လိုက်တော့။ နောက်ဆက်တွဲလည်း ထပ်မလာနဲ့တော့။"

သခင်က ရေတစ်ခွက်မော့သောက်ကာ ထမင်းစားပွဲကနေထရပ်လိုက်ပြီး

"ငါ့ဘာသာ အေးဆေးနေပါရစေ။"

'ဟိုတလောကမှ အဆင်ပြေလာပြီထင်မိတာ ကိုယ်မှားသွားပြန်ပြီပေါ့။'

■■■

"Earth, ညနေလေးနာရီဆိုက်မယ့် flight နဲ့ မီးဆိုင်းတစ်ခုပါမယ်။ အဲဒါ သေချာဂရုစိုက်သယ်ရမှာမို့ မင်းသွားပေးပါဦး။ အလုပ်သမားတွေချည်းလွှတ်ရမှာ စိတ်မချဘူး။"

"ဟိုဘက်ဆိုင်မှာချိတ်မယ့်ဟာလား Boss?"

"အင်း၊ ဟိုရက်က မှားသွားလို့ ပြန်လဲထားတဲ့တစ်ခုလေ။"

"ဟုတ်၊ သွားလိုက်မယ် Boss. အဲဒီ့ကိုပဲ တစ်ခါတည်းပို့လိုက်ရမှာလား။"

"ဟုတ်တယ်။ အဲဒါပြီးရင် တစ်ခါတည်းအလုပ်ဆင်းလိုက်တော့လေ။"

"ဆိုင်မှာ သစ်သီးတွေမှာတဲ့ကိစ္စ ပြန်သွားကြည့်မှရမယ် Boss."

"ကျော်ထွဋ်မရှိဘူးလား။"

"ကိုကျော်ထွဋ်က ဒီနေ့ အပြင်ထွက်သွားတယ်။ ကော်ဖီခင်းထဲသွားရတာ ဖြစ်လိမ့်မယ်ထင်တယ်။"

"ကော်ဖီကိစ္စဆိုရင် အဲဒီ့သစ်သီးခြံနဲ့မဝေးဘူး။ သူ့ကို တစ်လက်စတည်း ကြည့်ခိုင်းလိုက်မယ်။ မင်းက ဟိုဘက်ဆိုင်ကနေ အလုပ်ဆင်းလိုက်တော့။"

"ဟုတ်ကဲ့။"

.

*ဝုန်း*

"ဟာ၊ သွားပြီ။"

မီးဆိုင်းထည့်ထားတဲ့ပါကင်ပုံးကို ကမ္ဘာနဲ့နောက်တစ်ယောက်က ဖောက်ယူကာ ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်က လှေကားနဲ့တက်ပြီး မီးဆိုင်းတပ်ဖို့ပြင်နေကြချိန် ညာဘက်ခြမ်းကလှေကားကို လူတစ်ယောက်ဝင်တိုက်မိတယ်။ အပေါ်တက်နေတဲ့သူက သိပ်အမြင့်ကြီးမရောက်သေးပေမဲ့ လှေကားကယိုင်လဲတာမို့ အကုန်လုံးရှုပ်ကုန်ရာက ထုတ်ယူလက်စမီးဆိုင်းပေါ်ကို လှေကားကပြုတ်ကျလေတော့ ကြားလိုက်ရတဲ့ဖန်ကွဲသံတွေဆိုတာ တချွင်ချွင်နဲ့ ဆက်တိုက်ထွက်လာခဲ့ပါပြီ။

အခြေအနေတွေက တစ်ခဏအတွင်း ပြန်ငြိမ်သက်သွားတဲ့အချိန်

"ဟိုညီလေး ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ။"

လှေကားနဲ့အတူလဲကျတဲ့ အလုပ်သမားကောင်လေးကို ကမ္ဘာလှမ်းမေးရင်း ဖန်ကွဲစတွေကိုကျော်ခွလို့ အနားကိုသွားဖို့ပြင်ပေမဲ့

"အား၊ သေပြီ။ စူးကုန်ပြီ။ အ ... အား"

ဝင်တိုက်တဲ့လူဆီက ထအော်သံကြားလိုက်ရတာပါ။ အတိအကျပြောရရင် ခပ်ငယ်ငယ်၊ ကျောင်းသားအရွယ် ကောင်လေးတစ်ယောက်။
အလုပ်သမားကောင်လေးကို သူ့အဖော်ကပြေးထူနေပြီမို့ ဟိုကလေးနဲ့ပိုနီးတဲ့ ကမ္ဘာကပဲ အဲဒီ့ကောင်လေးကို ထူရပါတော့တယ်။

"သိပ်မများလို့ တော်သေးတယ်။"

"ဘာပြောတယ်။ ဒါမများဘူးလား။ ခင်ဗျားကြီး လူစိတ်မရှိဘူးလား။"

"ကဲ၊ ဖန်စတွေဖယ်ဖို့သာ အရင်တွေး။"

.

အလုပ်သမားလေးက လက်နည်းနည်းနာရုံအပြင် ကျန်တာဘာမှသိပ်မဖြစ်။ ပြဿနာက အခုမှ နိုင်ငံခြားကနေရောက်လာတဲ့ အသစ်စက်စက်မီးဆိုင်းကြီးက တစ်စစီဖြစ်နေပြီး ဒီလိုဖြစ်အောင်လုပ်တဲ့တရားခံက လက်မှာစူးနေတဲ့ဖန်ကွဲစတွေကို ထုတ်နေရတယ်။ မီးဆိုင်းတန်ဖိုးအရဆို ဘယ်သူကမှ တစ်လုံးတစ်ခဲတည်း စိုက်လျော်နိုင်တဲ့အနေအထားမရှိ။ တရားခံကောင်လေးကလည်း ကလေးသာသာ။ တာဝန်ယူပြီးတပ်ဆင်နေတဲ့ အလုပ်သမားတွေအကုန်လုံးလည်း မျက်နှာမကောင်းကြ။ ကမ္ဘာ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချရင်း

"ကျွန်တော်ရှင်းလိုက်ပါ့မယ်။"

"ဖြစ်ပါ့မလား။"

"ပြောကြည့်ရမှာပဲလေ။ ဒီတိုင်းထားလို့မှ မရတာ။ ကိုကျော်ထွဋ်ဆီ ကျွန်တော်ဖုန်းဆက်ကြည့်ပါဦးမယ်။"

"ကိုကျော်ထွဋ်ဆိုတာ ဒီဆိုင်တာဝန်ခံကိုပြောတာလား။"

"မင်းက သိလို့လား ကောင်လေး။"

"သူ့ဖုန်းနံပါတ်ပေး။ ကျွန်တော်ဖုန်းဆက်မယ်။"

"မင်းက ..."

"ပေးစမ်းပါဗျာ။"

ကလေးတစ်ယောက်ကို တာဝန်ယူခိုင်းဖို့ ကမ္ဘာမတွေးပေမဲ့ ကောင်လေးက ဖုန်းနံပါတ်ကို အတင်းတောင်းနေတာကြောင့် ကမ္ဘာပေးလိုက်တယ်။ ဖုန်းကိုင်ပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းကိုထသွားကာ စကားပြောနေတဲ့ကောင်လေးက ဘာတွေပြောနေလဲလို့တော့ ကမ္ဘာတို့မသိရပါ။
ကောင်လေး ဖုန်းချပြီး ပြန်လှည့်လာတော့ ကမ္ဘာ့ဖုန်းက ထမြည်ပါတယ်။

"ဟုတ်၊ ကိုကျော်ထွဋ်။"

"................"

"ဗျာ"

"................."

"ဪ၊ ဟုတ်။ ဟုတ်ကဲ့၊ ပို့ပေးလိုက်ပါမယ်။"

ဖုန်းကျသွားတာနဲ့

"ဘာတဲ့လဲ အစ်ကို။"

အလုပ်သမားကောင်လေးက လှမ်းမေးလာတယ်။ ကျန်တဲ့လူတွေလည်း သိချင်နေပုံ။

"Boss ကို သူပြောလိုက်မယ်တဲ့။ စိတ်မပူကြဖို့နဲ့ ဘယ်သူ့ကိုမှ တာဝန်မယူခိုင်းပါဘူးလို့ ပြောတယ်။ ဒီကောင်လေးကိုသာ ဆေးခန်းပို့ပေးလိုက်ပါတဲ့။"

"ဟင်"

အားလုံးနည်းတူ ကမ္ဘာလည်း မေးခွန်းတွေရှိနေတယ်။ ကောင်လေးကို ဆေးခန်းလိုက်ပို့တဲ့လမ်းမှာလည်း ဘာမှမေးလို့မရ။

"ကဲ၊ ဘယ်ကိုလိုက်ပို့ရမလဲ။"

ဆေးခန်းကနေပြန်အထွက် ကမ္ဘာမေးလိုက်ပေမဲ့ ကောင်လေးက ခေါင်းရမ်းတယ်။

"ချာတိတ်၊ ခေါင်းတွေချည်းခါမနေနဲ့။ မင်း လမ်းမပေါ်နေမှာလား။"

"အဂ္ဂါခေတ်"

"ဟုတ်ပြီ အဂ္ဂါခေတ်၊ ခင်ဗျားလေးကို ဘယ်ပို့ပေးရမလဲ။"

"ကားလာလိမ့်မယ်။"

"မင်းအိမ်ကလား။"

"No."

"What?"

"အိမ်ကိုပို့ပေးမယ့်ကား။ အိမ်ကကားတော့ မဟုတ်ဘူး။"

စကားကို ကပ်သီးကပ်သတ်တွေပြောနေတဲ့ အဂ္ဂါခေတ်ဆိုတဲ့ချာတိတ်ကို ကမ္ဘာ ဘာမှမပြောချင်တော့ပါ။ သူနဲ့အတူစောင့်ပေးရင်း ခဏအကြာမှာပဲ ကားတစ်စီးထိုးဆိုက်လာတော့

"ဖုန်းနံပါတ်ပေးပါ။"

"ဟမ်"

"ဆေးဖိုးပြန်ရှင်းပေးဖို့လေ။"

"နေပါစေတော့။"

"ဖုန်းနံပါတ်မပေးဘူးလား။ ကိုကျော်ထွဋ်ဆီကို မေးလိုက်ရင်လည်း သိရပါတယ်။"

"ဪ၊ ပေးပါတယ်ကွာ။ ဆေးဖိုးကိုတော့ ပြန်ပေးမနေနဲ့တော့။ မင်းဖုန်းပေး။"

"အလုပ်ကဖုန်းကို ပြောတာမဟုတ်ဘူးနော်။"

"ဟား ဟား၊ အေးပါ။"

ကောင်လေးကမ်းပေးတဲ့ဖုန်းမှာ ကမ္ဘာက သူ့ဖုန်းနံပါတ်ရိုက်ထည့်ပြီး ပြန်ပေးလိုက်တော့ ကောင်လေးက contact list ထဲ သေချာမှတ်နေသေးတယ်။ ပြီးတော့မှ

"See you later."

"OK."

■■■

အိမ်ပြန်ရောက်လို့ ကမ္ဘာရေချိုးအဝတ်လဲပြီးချိန် ဖုန်းဝင်လာလို့ကြည့်လိုက်တော့ သူရဲ့ Boss ဒေါ်မဒီမောင်။

"ဟုတ်ကဲ့ Boss."

"မနက်ဖြန်ကျရင် တို့ အရေးပေါ်ကိစ္စနဲ့ ခရီးထွက်စရာရှိတယ်။ အဲဒါ ဟိုတစ်ရက်က စာချုပ်ကိစ္စအတွက် တို့နဲ့အဲဒီ့ဘက်နဲ့ အကုန်ရှင်းပြီးပြီ။ ကိုယ်တိုင်ပို့ရမယ့် စာရွက်စာတမ်းတချို့ကို မင်းသွားပို့ပေးမှ ဖြစ်မယ်။ မနက်အလုပ်မသွားခင် တို့အိမ်ကိုဝင်လာပြီး ယူပေးပါ။ သူတို့ဆီကို နေ့လယ်တစ်နာရီ အရောက်ပို့ပေးမယ်လို့ ပြောထားတယ်။"

"ဟုတ်ကဲ့၊ လာခဲ့ပါ့မယ်။"

"အဲဒါဆို ဒါပဲနော်။"

"ဟုတ်"

ပြောချင်ရာပြောပြီး ဖုန်းချသွားခဲ့ပြီ။ Boss က Boss ဆိုတော့ လုပ်ထားပေါ့။ ဒီလိုအချိုးက ကမ္ဘာကိုယ်တိုင်လည်း လုပ်ခဲ့ဖူးတာပဲ။ ထူးတော့မထူးဆန်းပါ။ ခုတင်ပေါ်ထိုင်ရင်းကနေ ဗီရိုပေါ်ကဘူးလေးဆီ အကြည့်ရောက်သွားတော့ ပြုံးမိပြန်တယ်။

"ငါလည်း မလုပ်ဖူးတာတွေ လုပ်မိနေပြီ။ အတွေ့အကြုံအသစ်လေးက မဆိုးပါဘူး၊ ဟာဟ။"

ခုတင်ပေါ်ပစ်လှဲပြီး စဉ်းစားခန်းဝင်ရင်း အခါခါပြုံးနေမိတာ အခွန်သာဆောင်ရရင် မွဲတော့မှာပါ။ သေချာတာတော့ အတွေးထဲလည်း သခင့်အကြောင်းပါပဲ။ မြေကမ္ဘာအတွက်က ပျော်ရွှင်ခြင်းဆိုတာကိုတွေးမိတာနဲ့ တွဲလျက်ပါလာခဲ့တာ ရာဇသခင်ဆိုတဲ့လူသားအကြောင်း။
စိတ်နဲ့ကိုယ်နဲ့ သေချာပြန်ကပ်တော့မှ အခန်းအပြင်ကိုထွက်လာခဲ့တယ်။ နောက်ဖေးဘက်ကထွက်လာတဲ့ သခင်က ခန္ဓာကိုယ်မှာ ရေလဲပုဆိုးတစ်ထည်တည်းနဲ့ ရေစိုနေတဲ့ဆံပင်တွေကိုဖွလို့။

တဒုတ်ဒုတ်လှုပ်ခုန်လာတဲ့နှလုံးသားက ရင်ဘတ်ကြီးကိုပုန်ကန်ပြီး ခြေစုံကန်လို့ထွက်ပြေးဖို့ အသည်းအသန်ကြိုးစားနေသလားပဲ။ အခုအချိန် ကမ္ဘာ့အကြည့်တွေကို emoji နဲ့ပြရရင် မျက်လုံးထဲ လျှပ်စစ်တွေစီးနေတာမျိုး ဖြစ်လိမ့်မယ်။ ဗို့အား (၁၅၀၀) နှုန်းနဲ့ဆို သခင့်ဘက်က တွန်းကန်အားကြောင့်နဲ့တင် ကမ္ဘာတို့အမှုန့်ဖြစ်ရချည်ရဲ့။ အခုပဲ သခင်က ဂြိုဟ်ကြည့်ကြည့်နေပြီမို့

"သခင်"

"စကားပြောတာ ဘာကိစ္စ အနားကိုအတင်းကပ်လာတာလဲ။"

"သခင်က ဆွဲအားကောင်းနေတာ။"

စကားနဲ့အတူ သခင့်ပါးတစ်ဖက်ကို လက်နဲ့အုပ်ကိုင်ဖို့ပြင်လိုက်ပေမဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပုတ်ထုတ်ခံရပြီး

"ဖယ်စမ်း။ ဝေးဝေးနေ။"

'အဟား၊ လက်ထပ်ထားတာပဲ တစ်နှစ်ပြည့်တော့မယ်။ ကမ္ဘာဘယ်လိုကြည့်ရင် ဘယ်လိုစိတ်ရှိတယ်ဆိုတာ သခင်သိနေမှာပဲကို။'

"ကိုကို"

"ဘာဖြစ်တယ်။ ပါးစပ်ပိတ်ပြီး ငါ့ရှေ့ကဖယ်။"

ရေစိုဆံပင်တွေကို ဖွပစ်လိုက်တဲ့သခင့်ကြောင့် ကမ္ဘာ့မျက်နှာဆီ ရေစက်တချို့လာထိမှန်တယ်။ ကြာနေရင် အအေးမိသွားနိုင်လို့ ကမ္ဘာဖယ်ပေးလိုက်ပေမဲ့ သခင့်နောက်ကနေ ကပ်လိုက်သွားမိတယ်။ ဒီတိုင်းဆို သခင်က အခန်းတံခါးကိုပိတ်ပစ်တော့မှာ ကမ္ဘာသိပြီးသား။ အတွေးမှမဆုံးသေး။

"ဘာလိုက်လုပ်တာလဲ။ ဖယ်စမ်း၊ တံခါးပိတ်မလို့။"

"သိနေတယ်။ ကိုယ် ဘာမှမပြောပါဘူး၊ ဘာမှလည်းမရှုပ်ဘူး။ ဒီတိုင်း အပေါက်ဝလေးမှာပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေးရပ်နေမှာ။"

သခင်က ဘာမှမတုံ့ပြန်ဘဲ အခန်းထဲဝင်သွားပြီး ပဝါတစ်ထည်ယူကာ ခေါင်းသုတ်နေပါတယ်။ ရေစက်တွေကုန်တော့မှ ခုတင်ပေါ်တင်ထားတဲ့ အဝတ်အစားတွေကိုယူလိုက်ပြီး လဲဝတ်နေတယ်။ ရေလဲပုဆိုးက တဘက်နဲ့ပတ်လာတာထက်တော့ ပိုပြီးလုံလုံခြုံခြုံ အဝတ်လဲလို့ကောင်းတာကို ကမ္ဘာ ပထမဆုံးအကြိမ် သတိထားမိရခြင်းပဲ။
အားလုံးပြီးတော့ ခေါင်းကိုသုတ်ရင်း ရေလဲပုဆိုးကိုင်ကာ သခင်ပြန်လှည့်လာတယ်။ ဒီအချိန်အထိလည်း ကမ္ဘာလိုက်ကြည့်မိနေတုန်း။ အနားကနေ သခင်ဖြတ်အသွားမှာ လက်မောင်းကနေဆွဲပြီး မျက်နှာနားကို ဖြတ်ခနဲကပ်သွားလိုက်ပေမဲ့

"အ"

သခင့်လက်မောင်းကိုကိုင်လိုက်တဲ့ ကမ္ဘာ့လက်ကို ဆွဲလိမ်လိုက်တဲ့သခင့်ကြောင့် ကမ္ဘာ ကိုယ်တစ်ခြမ်းလည်ပြီး နောက်ကျောမှာလက်ကပ်လျက်သားနဲ့ ဖိထားခံလိုက်ရပြီ။

"သိပ်လျင်တာပဲ။"

"လက်ကျိုးချင်တာလား။"

"နာတယ် သခင်ရဲ့။"

အဲဒီ့တော့မှ လွှတ်ပေးပြီး နောက်ဖေးဘက်ကအဝတ်တန်းမှာ ပုဆိုးနဲ့ ခေါင်းသုတ်ထားတဲ့ပဝါကို သွားလှန်းနေပြန်တယ်။ အစအဆုံးလိုက်ကြည့်နေရင်းကို နှလုံးရောဂါရမတတ် ခုန်ပေါက်နေတဲ့ ကမ္ဘာ့ရင်ဘတ်ထဲကကောင်ကြောင့် ကမ္ဘာ ဘယ်လိုမှကို စိတ်မထိန်းနိုင်။

"ဟ"

သခင့်ကို လက်နှစ်ဖက်လုံးပါအောင် ဘေးတိုက်ဆွဲဖက်ပစ်လိုက်ပြီး ကမ္ဘာ့မျက်နှာနဲ့အနီးဆုံးက သခင့်ပါးတစ်ဖက်ကို နမ်းလိုက်မိတော့ သခင်က အတင်းရုန်းထွက်ဖို့ ကြိုးစားပါတော့တယ်။

'ဒီပုံစံနဲ့ နှုတ်ခမ်းကို ဘယ်လိုနမ်းရပါ့။'

"လွှတ်မပေးချင်ဘူး။ ချစ်ချင်လို့။"

■■■ Part (41) ဆက်ရန် ■■■