Chapter (1)
Chapter (2)
Chapter (3)
Chapter (4)
Chapter (5)
Chapter (6)
Chapter (7)
Characterizing
Chapter (8)
Chapter (9)
Chapter (10)
Chapter (11)
Chapter (12)
Chapter (13)
Chapter (14)
Chapter (15)
Chapter (16)
Chapter (17)
Chapter (18)
Chapter (19)
Chapter (20)
Chapter (21)
Chapter (22)
Chapter (23)
Chapter (24)
Chapter (25)
Chapter (26)
Chapter (27)
Chapter (28)
Chapter (29)
Chapter (30)
Chapter (31)
Chapter (32)
Chapter (33)
Chapter (34)
Chapter (35)
Chapter (36)
Chapter (37)
Chapter (38)
Chapter (39)
Chapter (40)
Chapter (41)
Chapter (42)
Chapter (43)
Chapter (44)
Chapter (45)
When they have a baby...
Chapter (46)
Chapter (47)
Chapter (48)
Chapter (49)
Chapter (50)
Chapter (51)
Chapter (52)
Chapter (53)
Chapter (54)
Chapter (55)
Chapter (56)
Chapter (57)
Chapter (58)
Chapter (59)
Chapter (60): Final
Chapter (43)
"Earth, meeting report ေတြကို ေနျခည့္ကိုလုပ္ခိုင္းလိုက္။ မင္းက တို႔နဲ႔လိုက္ခဲ့မွရမယ္။"

"ဘယ္ကိုလဲ Boss? ကၽြန္ေတာ္ ဘာျပင္ခဲ့ရမလဲ။"

"ဘာမွမျပင္ရပါဘူး။ ဆိုင္ခန္းတစ္ခုသြားၾကည့္မလို႔။ လိုက္ခဲ့ရံုပဲ။"

"ဟုတ္"

ကားဆီေရာက္ေတာ့ ဒရိုင္ဘာကအဆင္သင့္ေစာင့္လို႔။ ဒရိုင္ဘာဖြင့္ေပးတဲ့ ကားေနာက္ခန္းထဲကို ေဒၚမဒီေမာင္ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီးခ်ိန္ ကမ႓ာက ေရွ႕ခန္းထဲဝင္လိုက္ပါတယ္။

"Driving license က ဘယ္ေတာ့ရမလဲ။"

"ေနာက္သံုးရက္ေနရင္ ရပါၿပီ။"

"ေတာ္ေသးတာေပါ့။ မင္းကားေမာင္းလို႔ရမွ ပိုအဆင္ေျပမွာ။ မဟုတ္ရင္ တစ္ခုခုဆို ဒရိုင္ဘာကိုေခၚေနရတာနဲ႔ အေရးေပၚကိစၥရွိရင္ ကားေမာင္းမယ့္လူအဆင္သင့္မရွိလို႔ ကသိကေအာင့္ျဖစ္ရတယ္။"

"ကၽြန္ေတာ္ အရင္တည္းက လုပ္ထားလိုက္ရမွာ။"

"ရပါတယ္။ မင္းက အခုမွ ဒီမွာအေျခခ်ဖို႔စလုပ္ေနတာကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အကုန္အဆင္သင့္ျဖစ္မလဲ။ အဲဒီ့ေတာ့ တစ္ခါတေလ တို႔ေမာင္းတဲ့ကား လိုက္စီးရတာေပါ့ေလ။ နည္းတဲ့ကုသိုလ္လား။"

"အဟဲ၊ အဲဒီလိုျဖစ္သြားတယ္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေမာင္းလို႔ရပါၿပီ Boss ရယ္။"

"ရဦးမွပဲ။"

ကားေလးက ေမာင္းထြက္လာၿပီး နည္းနည္းအၾကာမွာ ကမ႓ာ့စိတ္ထဲထင့္လာတယ္။ ဒီလမ္းေတြကို သူမေရာက္ဖူးေပမဲ့ လမ္းနာမည္ေတြကို သူရင္းႏွီးေနတယ္။ သူ႔ Boss ေျပာတဲ့ ဆိုင္ခန္းတစ္ခုသြားၾကည့္မယ္ဆိုတာက သူထင္သလိုမ်ား ျဖစ္ေနေလမလား။

"ဘာဆိုင္ခန္းလဲ Boss?"

အျပင္ကိုၾကည့္ရင္း ေတြးေနတဲ့ ေဒၚမဒီေမာင္ ေရွ႕ကိုလွမ္းၾကည့္လာၿပီး

"တို႔ရဲ႕သားက အကသင္တန္းဖြင့္မလို႔တဲ့ေလ။"

"ေဟာင္ေကာင္မွာေနတယ္ဆိုတဲ့ ကေလးလား။"

"အင္း၊ ျပန္ေရာက္ေနၿပီ။"

"ခ်က္ခ်င္းႀကီး ဖြင့္မလို႔တဲ့လား။"

"မသိပါဘူးကြာ။ သူလိုခ်င္တာ ျမန္ျမန္လုပ္ေပးလိုက္မွ ျမန္ျမန္နားေအးမွာ။"

"ဟို ... Boss တို႔က အဆင္မေျပဘူးလား။"

"အခုထိ စိတ္ေကာက္လို႔မဆံုးဘူး။"

အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္မေျပတဲ့ ေဒၚမဒီေမာင္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံေတြ ကြဲၾကကြာၾကမယ္ဆိုေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ကန္႔ကြက္ခဲ့တာက သူတို႔ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာသားေလးပါတဲ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကြာရွင္းၿပီး အိမ္ကေနထြက္သြားတဲ့ အေဖျဖစ္သူ ကားမေတာ္တဆျဖစ္ၿပီး ဆံုးသြားခဲ့တဲ့အခါမွာ သူအလိုမက်တာေတြက အေမျဖစ္သူအေပၚကိုပံုက်တယ္။ တကယ္တမ္းမွာ သူ႔အေဖျဖစ္သူက ကြာရွင္းၿပီးၿပီးခ်င္းမွာပဲ ေနာက္တစ္ေယာက္ဆီသြားရင္း ကားတိုက္မႈျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို သူသိသြားတဲ့အခါမွာ အေမလုပ္သူကိုလည္း ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳမွာ စိုးရိမ္တတ္လာၿပီး သူ႔အေပၚပဲအာရံုေရာက္ေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးဂ်စ္တိုက္ေနခဲ့တာပါတဲ့။ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္ကေတာ့ ေဟာင္ေကာင္ကအေဒၚေတြဆီ သြားေနၿပီး အခုျပန္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။

"Boss ကေတာ့ အလုပ္မ်ားဦးမွာေပါ့။"

"သူ႔အဘိုးဆီ သြားေနတယ္။ အိမ္ကို ေျခဦးေတာင္မလွည့္ဘူး။ လုပ္ခ်င္ရာကို လုပ္ေနေတာ့တာပါ။ တကယ္ လူဆိုးေလး။ ေနာက္ၾကံဳမွ မိတ္ဆက္ေပးမယ္။"

"ဟုတ္"

'အခု အဆင္ေျပသြားရင္ သခင္နဲ႔ပိုးလြန္းအိမ္ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ဟုတ္တယ္၊ ဒီဆိုင္ခန္းေနရာကို ေဒၚမဒီေမာင္ရမွျဖစ္မယ္။'



"သခင္တို႔ ဘယ္ေန႔ ဆိုင္ခန္းသြားၾကည့္မွာလဲ။"

"ဘယ္ေန႔မွ သြားမၾကည့္ဘူး။ မင္း ဝမ္းသာလိုက္။"

"ဘာလို႔လဲ။"

"သူတို႔ေတာင္းတဲ့ေဈးအတိုင္း လက္ငင္းေငြအျပည့္ေခ်ၿပီး ဝယ္သြားၿပီတဲ့။"

"အဟား၊ ေနေရာင္ဝါတို႔ေတာ့ ေၾကကြဲၿပီေပါ့။"

"သူမ်ားတကာ လိုခ်င္တာမရတာကို ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ေနတာလား။"

"သခင္က အဲဒီ့လိုေတာ့ တစ္ဖက္သတ္မေျပာသင့္ဘူး။ အခုဝယ္သြားတဲ့လူကလည္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္လိုခ်င္ေနလဲ ေတြးၾကည့္ေလ။ သခင္ေျပာေတာ့ သူတို႔က ခ်က္ခ်င္းေငြေခ်တာဆို။ သခင့္သူငယ္ခ်င္းကမွ ေဈးဆစ္ဖို႔ေတြးေနေသးတာ။ အခုရသြားတဲ့လူလည္း သူလိုခ်င္တာရလို႔ ေပ်ာ္ေနႏိုင္တာပဲေလ။"

ကမ႓ာေျပာတာလည္း မမွားတာေၾကာင့္ သခင္မျငင္းေတာ့ပါ။

■■■

"အဲဒါေတြကိုပဲ Mail ပို႔လိုက္ရင္ ရၿပီ။"

"ဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အခုပဲပို႔ခိုင္းလိုက္ပါ့မယ္။"

"ပို႔ၿပီးရင္ တစ္ခ်က္ျပန္လာေျပာေပးပါဦး။"

"ဟုတ္"

Finance ဘက္ကို Mail ပို႔ခိုင္းဖို႔ ကမ႓ာထြက္လာခဲ့ၿပီး ေသခ်ာေအာင္စစ္ေဆးကာ ပို႔ၿပီးသြားတာေသခ်ာမွ သူေဌးရဲ႕ရံုးခန္းဆီကို ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။ တံခါးေခါက္လိုက္ေတာ့

"ဝင္ခဲ့ပါ။"

ကမ႓ာဝင္သြားေတာ့ သူေဌးရဲ႕စားပြဲေရွ႕ကခံုမွာ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ထိုင္ေနတာကို ေတြ႕ေပမဲ့ ကိုယ့္ကိစၥမဟုတ္လို႔ အာရံုမထားမိသလို သူကလည္း လွည့္မၾကည့္ပါ။

"Mail ပို႔လိုက္ၿပီ Boss. ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာစစ္ခဲ့ပါတယ္။"

"ေကာင္းၿပီ Earth. ေန႔လယ္စာစားခ်ိန္မဟုတ္လား။ သြားလို႔ရၿပီ။"

"ခြင့္ျပဳပါဦး။"

ရံုးခန္းကထြြက္လာၿပီး တံခါးပိတ္ေပးခဲ့တဲ့အထိ ထိုင္ေနသူက တစ္ခ်က္မလႈပ္ပါ။ ေနာက္ဘက္ကေနျမင္ရတာျဖစ္လို႔ ခံုနဲ႔အျပည့္အဝကြယ္ေနၿပီး ေခါင္းေနာက္ဘက္အေပၚပိုင္းကိုသာ ျမင္ရလို႔ ဆံပင္တိုတိုနဲ႔မို႔သာ ေယာက္်ားေလးလို႔ ခန္႔မွန္းမိရံု။



ရံုးရဲ႕တစ္ဖက္လမ္းက ဆိုင္ေလးမွာ ေအးေအးေဆးေဆးသြားထိုင္ခ်င္တာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တည္းထြက္လာခဲ့လိုက္ၿပီး အစားအေသာက္မွာထားတာေတြကို ေစာင့္ေနတုန္းမွာပဲ

"Earth"

"အဂၢါ။ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဒီဘက္ကိုေရာက္လာတာလဲ။"

"ဒီနားက အသိတစ္ေယာက္ဆီလာတာ။ ဆိုင္ေလးက ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလးမို႔ ေန႔လယ္စာစားဖို႔ ဝင္လာရင္း Earth ကိုေတြ႕တာပဲ။"

"ထိုင္ေလ။ မွာၿပီးၿပီလား။"

"မွာခဲ့ၿပီ။ အေတာ္ပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းမျဖစ္ေတာ့ဘူး။"

"အင္း"

"Lunch break က ဘယ္အခ်ိန္အထိရတာလဲ။ ဒီေန႔က အလုပ္တက္ရတယ္မလား။"

"ေနာက္တစ္နာရီေလာက္အထိ ရတယ္။"

"Earth က လစာေကာင္းပံုပဲ။ ေန႔လယ္စာကို ဒီဆိုင္မွာစားေနက်လား။"

"အဲ၊ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေန႔မွ အလုပ္အရမ္းမ်ားၿပီး ေခါင္းေနာက္သြားလို႔ တစ္ေယာက္တည္းေအးေဆးေနခ်င္တာနဲ႔ ဒီကိုလာလိုက္တာ။ ေန႔တိုင္းမထိုင္ႏိုင္ပါဘူးကြာ။ စုရေဆာင္းရေသးတယ္။"

"မယားေကၽြးမႈ၊ သားေကၽြးမႈေတြလား။"

လာခ်ေပးတဲ့ အစားအေသာက္ေတြကို ေနရာခ်ၿပီးေတာ့

"ကဲ၊ မင္းႀကိဳက္တတ္ရင္ ငါ့ဟင္းေတြလည္း ထည့္စား။"

"ႀကိဳက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေမးတာ ေျဖပါဦး။"

"ဟမ္။ ဪ၊ ဘာမယား ဘာသားမွ မရွိပါဘူးကြာ။ ဒါေပမဲ့ ..."

"ေကာင္းတာေပါ့။ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ကင္းတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ အလုပ္က ဘယ္ရက္ေတြအားလဲ။"

"ပံုမွန္ကေတာ့ Sunday."

"ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အလုပ္မရွိ၊ အကိုင္မရွိ၊ အားေနတယ္။"

"ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းလား။"

"လူကို ကေလးမွတ္ေနလား။ ေက်ာင္းၿပီးေနၿပီဗ်။ တျခားသိသင့္တာေတြ ေလ့လာေနတာ။ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္။ ခ်ာတိတ္မဟုတ္ဘူး၊ သိဖို႔။"

"ဪ၊ အဲဒါကို အခဲမေၾကျဖစ္ေနတာလား။ ခ်ာတိတ္က ခ်ာတိတ္ပါပဲကြာ။"

"အင္းေပါ့၊ ခင္ဗ်ားကေတာ့ အဘိုးႀကီးကိုး။ မႀကိဳက္ပါဘူးဆိုတာပဲ ေခၚေနတာ တကယ္အက်င့္မေကာင္းတာပဲ။"

"အင္း၊ အဲဒီ့လိုပဲ။ မေပါင္းခ်င္ရင္ အခ်ိန္မီေသးတယ္။"

"အမေလးဗ်ာ၊ Earth အက်င့္မေကာင္းတာေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကသနားတယ္။"

"လူဆိုးေလးေပါ့။"

"အင္း၊ မေပါင္းခ်င္ရင္ မီေသးတယ္။"

"ဟား ဟား"

.

"Earth မရွင္းရပါဘူး။"

"မင္းက ငါ့ထက္အငယ္၊ ငါကအလုပ္နဲ႔။ အဲဒီ့ေတာ့ ငါရွင္းမယ္။"

"ႏွိမ္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္မုန္႔ဖိုးက ဘယ္ေလာက္ထင္လို႔လဲ။"

"ႏွယ္ႏွယ္ရရမဟုတ္တာ ပထမဆံုးစေတြ႕ကတည္းက သိလိုက္ပါတယ္။ မင္းမုန္႔ဖိုးက ငါ့လစာထက္မ်ားေနရင္ေတာင္ အဲဒါ မင္းပိုက္ဆံမွမဟုတ္ပဲ။"

"အား ... ရွင္းဗ်ာ၊ ရွင္း။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပိုးစိုးပက္စက္ႏွိမ္တာ။ ေနာက္ေန႔ကစၿပီး အလုပ္လုပ္ေတာ့မယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ရွာတဲ့ေငြနဲ႔ Earth ကို စားပိုးနင့္ေအာင္ ဝယ္ေကၽြးမယ္။ မွတ္ထား အေႂကြး။"

"ဟုတ္ပါၿပီ။ မွတ္ထားမယ္။ အခုေတာ့ သြားေတာ့မယ္။ အလုပ္ရွိေသးတယ္ကြ။"

"ထပ္မွတ္ထား၊ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ျဖစ္တာနဲ႔ ခင္ဗ်ားႀကီးကို ဖုန္းဆက္ၿပီးကိုႂကြားဦးမွာ။"

"ဟား ဟား ဟား၊ တကယ့္ခ်ာတိတ္ပါကြာ။"

■■■

"ဘာျဖစ္တယ္။ အဂၢါေခတ္တို႔က အခုခ်က္ခ်င္းပဲ အလုပ္လုပ္ေတာ့မယ္ ဟုတ္လား။"

"ဟုတ္တယ္၊ ေဖႀကီး။"

"ခ်က္ခ်င္းႀကီးပါလား။"

"သားကို အလုပ္မရွိတဲ့ သူေဌးသားေပၚေၾကာ့ဆိုၿပီး ႏွိမ္တဲ့လူရွိတယ္။"

"ေဟ၊ သားေလးကို ဘယ္သူကႏွိမ္တာတုန္း။"

"ဒီလိုပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ သားအလုပ္လုပ္မွျဖစ္မယ္။"

"ေအးပါကြာ၊ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ့တစ္ေယာက္ကို ေဖႀကီးကေက်းဇူးတင္ပါရဲ႕။ ငါတို႔အိမ္က လူဆိုးေလးကို အလုပ္လုပ္ခ်င္ေအာင္ ေျပာႏိုင္တာမို႔ေလ။ ဟား ဟား"

"ဟြန္႔၊ ေဖႀကီးက ဘယ္သူ႔ဘက္ကတုန္းလို႔။ ေျပာထားၾကပါ။ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့။"

"ေစာင့္ေနတယ္ဗ်ာ ေတြ႕ဖို႔။"

'ငါ့ကိုမ်ား အထင္ေသးလို႔။ အဲဒီ့အထင္ေသးေနတဲ့လူေတြအကုန္ ဟာခနဲဟင္ခနဲျဖစ္သြားေအာင္ကို အလုပ္လုပ္ျပမယ္။ ဘာမွတ္ေနလဲ။'

.

အခန္းထဲကခုတင္ေပၚကို အဂၢါေခတ္ လွဲခ်လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေမြ႕ရာထဲကို တစ္ကိုယ္လံုးနစ္ဝင္သြားရတယ္။

'So luxurious! ဒီေမြ႕ရာ လဲလိုက္ရမလား။ ငါအလုပ္လုပ္ၿပီးမွ ကိုယ့္လုပ္အားခနဲ႔ကိုယ္ အကုန္ဝယ္သံုးမယ္။ ဘယ္ေလာက္ေလးရရေပါ့။ အဟင္း၊ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့။ ငါ့မ်ား သူေဌးသားခ်ာတိတ္ဆိုၿပီး ဘာမွမလုပ္တတ္ဘူးလို႔ ထင္ေနလား။ ခင္ဗ်ားေရွ႕မွာတင္ ကိုယ့္ဝင္ေငြနဲ႔ကိုယ္ ေစာ္ေလးေတြကို အမ္းျပမယ္ Earth. ဒါနဲ႔ သံုးခါေျမာက္မေတာ္တဆဆံုတာက ေရစက္လား။'

ေမြ႕ရာေပၚလူးလွိမ့္ေနရင္း အဂၢါေခတ္အေတြးေတြက ရုပ္ရွင္ျပကြက္ေတြလို တစ္ကြက္ၿပီးတစ္ကြက္ ေပၚလာတဲ့ မၾကာေသးခင္ကအတိတ္ေတြ။

.

"မာမီက ကိုယ့္ထက္ငယ္တာေလးကို အမ္းမလို႔လား။ မရဘူးေနာ္။ မာမီ ေနာက္အိမ္ေထာင္မျပဳရဘူး။"

ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး တစ္ဖက္ကစကားကိုေတာင္မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ဖုန္းခ်လိုက္တဲ့ အဂၢါေခတ္က အဲဒီ့တုန္းက ေဟာင္ေကာင္မွာ။

.

"မာမီစိတ္လံုရင္ ဘာလို႔ သားကိုလာတားေနတာလဲ။ ေတာ္ၿပီဗ်ာ၊ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ မာမီ့ဆီလာေတြ႕မယ္လို႔ မေျပာေတာ့ဘူး။"

စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ အမ်ားသံုးအိမ္သာမွာ အေမနဲ႔ဖုန္းေျပာၿပီးေတာ့ စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္နဲ႔ေျပးထြက္လာမိတဲ့ အဂၢါေခတ္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကိုလည္း ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ပါ။ အေမျဖစ္သူကို စိတ္မခ်လို႔ ေဟာင္ေကာင္ကေန ခ်က္ခ်င္းျပန္လာခဲ့တာ။ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုျပန္ေရာက္တာမွ တစ္ပတ္မျပည့္ေသးဘူး၊ အေမနဲ႔ကေတာက္ကဆျဖစ္ရတာ အခါခါ။

*ဝုန္း*

"ဟာ၊ သြားၿပီ။"

ဲေျပးထြက္လာတာ ဘယ္ေရာက္လာတယ္မသိ။ ရုတ္တရက္ တစ္စံုတစ္ခုကိုဝင္တိုက္မိတယ္။ ေလွကားတစ္ခုလို႔ သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္ ေလွကားေပၚကလူပါျပဳတ္က်ၿပီး ၾကားလိုက္ရတဲ့ဖန္ကြဲသံေတြဆိုတာ တခၽြင္ခၽြင္နဲ႔ ဆက္တိုက္ထြက္လာခဲ့ပါၿပီ။

အေျခအေနေတြက တစ္ခဏအတြင္း ျပန္ၿငိမ္သက္သြားတဲ့အခ်ိန္

"ဟိုညီေလး ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ။"

ေလွကားနဲ႔အတူလဲက်တဲ့ အလုပ္သမားအစ္ကိုကို အဂၢါနဲ႔နီးတဲ့တစ္စံုတစ္ေယာက္က လွမ္းေမးရင္း ဖန္ကြဲစေတြကိုေက်ာ္ခြလို႔ အဲဒီ့အလုပ္သမားအနားကို သြားဖို႔ျပင္ေနတယ္။ အဂၢါေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ျမင္လိုက္ရတာ အသားျဖဴျဖဴ၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ဆံပင္ညိဳညိဳေတြနဲ႔ ျမန္မာရုပ္သိပ္မေပါက္တဲ့လူတစ္ေယာက္။

"အား၊ ေသၿပီ။ စူးကုန္ၿပီ။ အ ... အား"

အဂၢါ ထေအာ္လိုက္တယ္။ တကယ္ဆို သူနဲ႔အနီးဆံုးမွာရွိတဲ့ အဂၢါမွာလည္း လက္မွာဖန္ကြဲစေလးေတြ စူးေနတာပဲ။ ခုနက ဝင္တိုက္မိတဲ့ Chandelier ခ်ိတ္ေနတဲ့ အလုပ္သမားအစ္ကိုကို သူ႔အေဖာ္ကေျပးထူေနၿပီမို႔ အဲဒီ့လူက အဂၢါအနားေရာက္လာၿပီး

"သိပ္မမ်ားလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။"

"ဘာေျပာတယ္။ ဒါမမ်ားဘူးလား။ ခင္ဗ်ားႀကီး လူစိတ္မရွိဘူးလား။"

"ကဲ၊ ဖန္စေတြဖယ္ဖို႔သာ အရင္ေတြး။"

ဖန္ကြဲရွတာကို စကၠဴရွတယ္ထင္ပံုရတဲ့ အဲဒီ့လူက တကယ္အၾကင္နာတရားမရွိတာလားပဲ။
.

အသစ္စက္စက္မီးဆိုင္းႀကီးက တစ္စစီျဖစ္ေနၿပီး အဂၢါက လက္မွာစူးေနတဲ့ဖန္ကြဲစေတြကို ထုတ္ေနရတယ္။ တာဝန္ယူၿပီးတပ္ဆင္ေနတဲ့ အလုပ္သမားေတြအကုန္လံုးလည္း မ်က္ႏွာမေကာင္းၾက။ ဟိုလူကေတာ့ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း

"ကၽြန္ေတာ္ရွင္းလိုက္ပါ့မယ္။"

"ျဖစ္ပါ့မလား။"

"ေျပာၾကည့္ရမွာပဲေလ။ ဒီတိုင္းထားလို႔မွ မရတာ။ ကိုေက်ာ္ထြဋ္ဆီ ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းဆက္ၾကည့္ပါဦးမယ္။"

ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ဒီလူက ဘယ္ဆိုးလို႔လဲ။ မီးဆိုင္းတန္ဖိုးအရေတာ့ သူတို႔ိစိုက္ေလ်ာ္ရရင္ မသက္သာလွတာ အဂၢါသိတယ္။ ျဖစ္တာက အဂၢါေၾကာင့္ေပမဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကိုၾကည့္သလို အၾကည့္ေတြနဲ႔ သူတို႔ေျပာရခက္ေနတာကိုပါ ေသခ်ာသိလိုက္တာေၾကာင့္

"ကိုေက်ာ္ထြဋ္ဆိုတာ ဒီဆိုင္တာဝန္ခံကိုေျပာတာလား။"

"မင္းက သိလို႔လား ေကာင္ေလး။"

"သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ေပး။ ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းဆက္မယ္။"

"မင္းက ..."

"ေပးစမ္းပါဗ်ာ။"

ဒီေလာက္ေတာ့ အဂၢါရွင္းႏိုင္ပါရဲ႕။ ဒါကို သူကပဲ မယံုသလိုနဲ႔ေျပာေနလို႔ နံပါတ္အတင္းေတာင္းၿပီး သူတို႔နဲ႔ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ သြားေျပာလိုက္တယ္။
အဂၢါဖုန္းခ်ၿပီး ျပန္လွည့္လာေတာ့ အဲဒီ့လူဖုန္းက ထျမည္ပါတယ္။

"ဟုတ္၊ ကိုေက်ာ္ထြဋ္။"

"................"

"ဗ်ာ"

"................."

"ဪ၊ ဟုတ္။ ဟုတ္ကဲ့၊ ပို႔ေပးလိုက္ပါမယ္။"

သူတို႔ေျပာၾကၿပီး ဖုန္းက်သြားတာနဲ႔

"ဘာတဲ့လဲ အစ္ကို။"

အလုပ္သမားတစ္ေယာက္က သူ႔ကိုလွမ္းေမးတယ္။ က်န္တဲ့လူေတြလည္း သိခ်င္ေနပံု။

"Boss ကို သူေျပာလိုက္မယ္တဲ့။ စိတ္မပူၾကဖို႔နဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ တာဝန္မယူခိုင္းပါဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ဒီေကာင္ေလးကိုသာ ေဆးခန္းပို႔ေပးလိုက္ပါတဲ့။"

"ဟင္"

အဲဒီ့လူနာမည္က ကိုေျမကမ႓ာတဲ့။ တျခားလူေတြေခၚတာ ေသခ်ာၾကားလိုက္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္းေခၚတယ္၊ Earth တဲ့။
အဂၢါ ဘယ္လိုရွင္းလိုက္တာလဲလို႔ သူေမးေပမဲ့ မေျပာခ်င္လို႔ မေျပာမိဘူး။

"ကဲ၊ ဘယ္ကိုလိုက္ပို႔ရမလဲ။"

ေဆးခန္းကေနျပန္အထြက္ အဂၢါကိုေမးလာလို႔ ေခါင္းရမ္းလိုက္မိတယ္။

"ခ်ာတိတ္၊ ေခါင္းေတြခ်ည္းခါမေနနဲ႔။ မင္း လမ္းမေပၚေနမွာလား။"

"အဂၢါေခတ္"

"ဟုတ္ၿပီ အဂၢါေခတ္၊ ခင္ဗ်ားေလးကို ဘယ္ပို႔ေပးရမလဲ။"

"ကားလာလိမ့္မယ္။"

"မင္းအိမ္ကလား။"

"No."

"What?"

"အိမ္ကိုပို႔ေပးမယ့္ကား။ အိမ္ကကားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။"

တစ္ေလၽွာက္လံုး လူကို ခ်ာတိတ္၊ ခ်ာတိတ္နဲ႔ ေျပာေနတာ စိတ္ကၾကည္မေနေတာ့ပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ စကားကို လိုတိုရွင္းပဲေျပာလိုက္ေတာ့ ဘာမွဆက္မေမးေတာ့ဘဲ အတူေစာင့္ေပးေနပါတယ္။ ခဏအၾကာမွာပဲ ကားေရာက္လာေတာ့

"ဖုန္းနံပါတ္ေပးပါ။"

"ဟမ္"

"ေဆးဖိုးျပန္ရွင္းေပးဖို႔ေလ။"

"ေနပါေစေတာ့။"

"ဖုန္းနံပါတ္မေပးဘူးလား။ ကိုေက်ာ္ထြဋ္ဆီကို ေမးလိုက္ရင္လည္း သိရပါတယ္။"

သူမေပးလည္း ေမးစရာလူေတြမွ တစ္ပံုႀကီး။ နာမည္နဲ႔ အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာကို သိေနမွေတာ့ ဘာခက္ဦးမွာလဲ။

"ဪ၊ ေပးပါတယ္ကြာ။ ေဆးဖိုးကိုေတာ့ ျပန္ေပးမေနနဲ႔ေတာ့။ မင္းဖုန္းေပး။"

"အလုပ္ကဖုန္းကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။"

"ဟား ဟား၊ ေအးပါ။"

အဂၢါကမ္းေပးတဲ့ဖုန္းမွာ သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ရိုက္ထည့္ၿပီး ျပန္ေပးလာေတာ့ contact list ထဲ Earth ဆိုၿပီး ေသခ်ာမွတ္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ

"See you later."

"OK."

.

ဒုတိယတစ္ေခါက္ကေတာ့ စက္ဘီးေလၽွာက္စီးဖို႔ ေစာေစာထမိတဲ့ကိုယ့္ဘာသာပဲ ေက်းဇူးတင္ရမလား။ အရင္ရက္ေတြက အဲဒီ့အခ်ိန္ဆို အိပ္ရာထဲမွာ လူးတုန္းလွိမ့္တုန္း။

တတိယတစ္ေခါက္က ဆံုတယ္လို႔ေျပာရေအာင္လည္း သူကအဂၢါကိုမျမင္ပါ။ အဂၢါကသာ သူရွိရာကို ေရာက္လာခဲ့တာ။ ဒီအႀကိမ္ကို ထည့္မတြက္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ အဂၢါေခတ္ရယ္လို႔ သူမသိတဲ့တစ္ေခါက္ကိုလည္း ထည့္တြက္လို႔မရ။

ႏွစ္ေယာက္သားဆံုတဲ့ တတိယေျမာက္အႀကိမ္၊ အဂၢါဘက္က တမင္တကာသြားေတြ႕ခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္ထဲမွာမရိုးမရြ။ ဘဝကို ေပါ့ေပါ့ေလးျဖတ္သန္းေနတဲ့ Rich kid တစ္ေယာက္လို မွတ္ယူခံရျခင္းက တျခားလူေတြရဲ႕အျမင္ကို သိပ္ၿပီးအာရံုမစိုက္တတ္တဲ့ အဂၢါအတြက္ ဘာလို႔မ်ား ခံရခက္ေနတယ္ မသိေတာ့ပါ။

■■■

"ကိုကမ႓ာ"

"ပိုးလြန္းအိမ္ပါလား။ ဘယ္ကိုလာတာလဲ။"

"ေကာ္ဖီလာဝယ္တာေလ။ ကိုကမ႓ာကေရာ။"

"ကၽြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္တဲ့ စားေသာက္ဆိုင္က ဒီဆိုင္ကေနပဲ စေတာ္ဘယ္ရီနဲ႔ ေကာ္ဖီကို ယူတာဗ်။ အခု မွာထားတာေတြရၿပီမို႔ အရင္လာစစ္တာ။"

"ဟုတ္လား။ ဒါဆို အလုပ္ကိစၥလာတာေပါ့။ လြန္းအိမ္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ဒီမွာခ်ိန္းထားလို႔ ေစာင့္ေနတာ။"

"ဟုတ္၊ အဲဒါဆို ခြင့္ျပဳပါဦး။"

"ဟုတ္၊ ေနာက္မွ ..."

"လြန္းအိမ္"

ပိုးလြန္းအိမ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္စကားရပ္ေျပာေနတဲ့ ကမ႓ာ့ေနာက္ေက်ာဘက္ကေန ေခၚသံၾကားလိုက္ရေတာ့ ကမ႓ာ့တစ္ကိုယ္လံုး ေတာင့္တင္းသြားရတယ္။

'မဟုတ္ဘူးမလား။ ငါထင္တာ မဟုတ္ရဘူးေနာ္။'

ဘုရားအဆူဆူကို တိုင္တည္ဆုေတာင္းေနတဲ့ ကမ႓ာ။ ဒါေပမဲ့လည္း

"ဇ"

'ေသၿပီ။'

ကမ႓ာ လွည့္မၾကည့္ေပမဲ့ သခင္ကေတာ့ ကမ႓ာ့ေရွ႕ကိုေရာက္လာခဲ့ၿပီ။

"ေျမကမ႓ာ၊ ဘယ္ကိုလာတာလဲ။"

"ဟို ... အလုပ္ ... အင္း ... အလုပ္ကိစၥနဲ႔လာတာ။ သြားရေတာ့မယ္။ သြားၿပီေနာ္။"

"ေနဦး၊ မင္းက လြန္းအိမ္နဲ႔သိတာလား။"

တီရွပ္လက္တိုရဲ႕ လက္အနားစကို ခပ္ဖြဖြလွမ္းဆြဲေမးတဲ့ သခင့္ေၾကာင့္ လစ္ထြက္မယ့္ကမ႓ာ့အၾကံ မေအာင္ျမင္လိုက္ပါ။

"ဟုတ္တယ္ ဇ။ ဇနဲ႔ ကိုကမ႓ာက အသိေတြလား။"

"အင္း၊ လြန္းအိမ္နဲ႔က ဘယ္လိုသိတာလဲ။"

"ဟိုေန႔ကေလ လြန္းအိမ္တို႔ေရာင္းေနတဲ့ဆိုင္ခန္းေတြထဲက တစ္ခန္းကို ကိုကမ႓ာရဲ႕သူေဌးက လာဝယ္သြားတာ။ အဲဒီ့ေန႔က ကိုကမ႓ာလည္းပါလာၿပီး ဆိုင္ခန္းအေရာင္းအဝယ္ကိစၥကို လိုက္လုပ္ေပးရင္းနဲ႔ ခင္သြားၾကတာ။"

"အဟင္း၊ တက္ႂကြေနတာေပါ့။"

"ဟုတ္ပါ့ ဇရယ္။ ကိုကမ႓ာကေလ အလုပ္ကို ေတာ္ေတာ္အေလးထားတာ။ သူေဌးကလည္း အေတာ္ေလးအားကိုးယံုၾကည္ပံုရတယ္။ ဇနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြလား။"

အားရပါးရေဖာက္သည္ခ်ေနတဲ့ ပိုးလြန္းအိမ္ေၾကာင့္ ကမ႓ာ ေခါင္းကိုမသိမသာငံု႔ၿပီး မ်က္ႏွာရႈံ႕မဲ့သြားရတယ္။ ဘာလို႔ အခုမွ အရမ္းေတြခ်ီးက်ဴးေနတယ္မသိ။ ခ်ီးက်ဳးခံရတာက ဒီေလာက္စိတ္ညစ္ရမယ္မွန္း ဘယ္တုန္းကမွမေတြးခဲ့မိ။

"ဦးႏိုင္ရဲ႕တူေလ။ ကိုယ့္အိမ္မွာပဲ ကိုယ္နဲ႔အတူေနတယ္။"

"ဟယ္၊ ညီအစ္ကိုေတြေပါ့။ တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ။"

"အင္း၊ တိုက္ဆို္င္တာ။ အလုပ္ထဲျပန္သြားရမွာမလား ေျမကမ႓ာ။ သြားေလ၊ ညေနက်မွ ေတြ႕မယ္။"

ေနာက္ဆံုးတစ္ခြန္းက ခပ္တိုးတိုးနဲ႔ ေအးစက္စက္ရယ္။

"ဟုတ္။ ပိုးလြန္းအိမ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခြင့္ျပဳပါဦး။"

"ဟုတ္ကဲ့ပါရွင္၊ ေနာက္မွဆံုၾကေသးတာေပါ့ေနာ္။"

'ဆံုခ်င္ေသးတာလား။ အိပ္မက္မက္မေနနဲ႔။ သခင္နဲ႔လည္း ေနာက္မဆံုရေအာင္ တားဦးမွာ။'

■■■ Part (44) ဆက္ရန္ ■■■

"Earth, meeting report တွေကို နေခြည့်ကိုလုပ်ခိုင်းလိုက်။ မင်းက တို့နဲ့လိုက်ခဲ့မှရမယ်။"

"ဘယ်ကိုလဲ Boss? ကျွန်တော် ဘာပြင်ခဲ့ရမလဲ။"

"ဘာမှမပြင်ရပါဘူး။ ဆိုင်ခန်းတစ်ခုသွားကြည့်မလို့။ လိုက်ခဲ့ရုံပဲ။"

"ဟုတ်"

ကားဆီရောက်တော့ ဒရိုင်ဘာကအဆင်သင့်စောင့်လို့။ ဒရိုင်ဘာဖွင့်ပေးတဲ့ ကားနောက်ခန်းထဲကို ဒေါ်မဒီမောင်ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီးချိန် ကမ္ဘာက ရှေ့ခန်းထဲဝင်လိုက်ပါတယ်။

"Driving license က ဘယ်တော့ရမလဲ။"

"နောက်သုံးရက်နေရင် ရပါပြီ။"

"တော်သေးတာပေါ့။ မင်းကားမောင်းလို့ရမှ ပိုအဆင်ပြေမှာ။ မဟုတ်ရင် တစ်ခုခုဆို ဒရိုင်ဘာကိုခေါ်နေရတာနဲ့ အရေးပေါ်ကိစ္စရှိရင် ကားမောင်းမယ့်လူအဆင်သင့်မရှိလို့ ကသိကအောင့်ဖြစ်ရတယ်။"

"ကျွန်တော် အရင်တည်းက လုပ်ထားလိုက်ရမှာ။"

"ရပါတယ်။ မင်းက အခုမှ ဒီမှာအခြေချဖို့စလုပ်နေတာကို ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အကုန်အဆင်သင့်ဖြစ်မလဲ။ အဲဒီ့တော့ တစ်ခါတလေ တို့မောင်းတဲ့ကား လိုက်စီးရတာပေါ့လေ။ နည်းတဲ့ကုသိုလ်လား။"

"အဟဲ၊ အဲဒီလိုဖြစ်သွားတယ်။ အခုတော့ ကျွန်တော်မောင်းလို့ရပါပြီ Boss ရယ်။"

"ရဦးမှပဲ။"

ကားလေးက မောင်းထွက်လာပြီး နည်းနည်းအကြာမှာ ကမ္ဘာ့စိတ်ထဲထင့်လာတယ်။ ဒီလမ်းတွေကို သူမရောက်ဖူးပေမဲ့ လမ်းနာမည်တွေကို သူရင်းနှီးနေတယ်။ သူ့ Boss ပြောတဲ့ ဆိုင်ခန်းတစ်ခုသွားကြည့်မယ်ဆိုတာက သူထင်သလိုများ ဖြစ်နေလေမလား။

"ဘာဆိုင်ခန်းလဲ Boss?"

အပြင်ကိုကြည့်ရင်း တွေးနေတဲ့ ဒေါ်မဒီမောင် ရှေ့ကိုလှမ်းကြည့်လာပြီး

"တို့ရဲ့သားက အကသင်တန်းဖွင့်မလို့တဲ့လေ။"

"ဟောင်ကောင်မှာနေတယ်ဆိုတဲ့ ကလေးလား။"

"အင်း၊ ပြန်ရောက်နေပြီ။"

"ချက်ချင်းကြီး ဖွင့်မလို့တဲ့လား။"

"မသိပါဘူးကွာ။ သူလိုချင်တာ မြန်မြန်လုပ်ပေးလိုက်မှ မြန်မြန်နားအေးမှာ။"

"ဟို ... Boss တို့က အဆင်မပြေဘူးလား။"

"အခုထိ စိတ်ကောက်လို့မဆုံးဘူး။"

အိမ်ထောင်ရေးအဆင်မပြေတဲ့ ဒေါ်မဒီမောင်တို့ဇနီးမောင်နှံတွေ ကွဲကြကွာကြမယ်ဆိုတော့ အကြီးအကျယ်ကန့်ကွက်ခဲ့တာက သူတို့ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသောသားလေးပါတဲ့။ ဖြစ်ချင်တော့ ကွာရှင်းပြီး အိမ်ကနေထွက်သွားတဲ့ အဖေဖြစ်သူ ကားမတော်တဆဖြစ်ပြီး ဆုံးသွားခဲ့တဲ့အခါမှာ သူအလိုမကျတာတွေက အမေဖြစ်သူအပေါ်ကိုပုံကျတယ်။ တကယ်တမ်းမှာ သူ့အဖေဖြစ်သူက ကွာရှင်းပြီးပြီးချင်းမှာပဲ နောက်တစ်ယောက်ဆီသွားရင်း ကားတိုက်မှုဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာကို သူသိသွားတဲ့အခါမှာ အမေလုပ်သူကိုလည်း နောက်အိမ်ထောင်ပြုမှာ စိုးရိမ်တတ်လာပြီး သူ့အပေါ်ပဲအာရုံရောက်အောင် အမျိုးမျိုးဂျစ်တိုက်နေခဲ့တာပါတဲ့။ လွန်ခဲ့တဲ့တစ်နှစ်ကတော့ ဟောင်ကောင်ကအဒေါ်တွေဆီ သွားနေပြီး အခုပြန်ရောက်လာခဲ့ပြီ။

"Boss ကတော့ အလုပ်များဦးမှာပေါ့။"

"သူ့အဘိုးဆီ သွားနေတယ်။ အိမ်ကို ခြေဦးတောင်မလှည့်ဘူး။ လုပ်ချင်ရာကို လုပ်နေတော့တာပါ။ တကယ် လူဆိုးလေး။ နောက်ကြုံမှ မိတ်ဆက်ပေးမယ်။"

"ဟုတ်"

'အခု အဆင်ပြေသွားရင် သခင်နဲ့ပိုးလွန်းအိမ် မတွေ့ရတော့ဘူး။ ဟုတ်တယ်၊ ဒီဆိုင်ခန်းနေရာကို ဒေါ်မဒီမောင်ရမှဖြစ်မယ်။'



"သခင်တို့ ဘယ်နေ့ ဆိုင်ခန်းသွားကြည့်မှာလဲ။"

"ဘယ်နေ့မှ သွားမကြည့်ဘူး။ မင်း ဝမ်းသာလိုက်။"

"ဘာလို့လဲ။"

"သူတို့တောင်းတဲ့ဈေးအတိုင်း လက်ငင်းငွေအပြည့်ချေပြီး ဝယ်သွားပြီတဲ့။"

"အဟား၊ နေရောင်ဝါတို့တော့ ကြေကွဲပြီပေါ့။"

"သူများတကာ လိုချင်တာမရတာကို တော်တော်ပျော်နေတာလား။"

"သခင်က အဲဒီ့လိုတော့ တစ်ဖက်သတ်မပြောသင့်ဘူး။ အခုဝယ်သွားတဲ့လူကလည်း ဘယ်လောက်တောင်လိုချင်နေလဲ တွေးကြည့်လေ။ သခင်ပြောတော့ သူတို့က ချက်ချင်းငွေချေတာဆို။ သခင့်သူငယ်ချင်းကမှ ဈေးဆစ်ဖို့တွေးနေသေးတာ။ အခုရသွားတဲ့လူလည်း သူလိုချင်တာရလို့ ပျော်နေနိုင်တာပဲလေ။"

ကမ္ဘာပြောတာလည်း မမှားတာကြောင့် သခင်မငြင်းတော့ပါ။

■■■

"အဲဒါတွေကိုပဲ Mail ပို့လိုက်ရင် ရပြီ။"

"ဟုတ်၊ ကျွန်တော် အခုပဲပို့ခိုင်းလိုက်ပါ့မယ်။"

"ပို့ပြီးရင် တစ်ချက်ပြန်လာပြောပေးပါဦး။"

"ဟုတ်"

Finance ဘက်ကို Mail ပို့ခိုင်းဖို့ ကမ္ဘာထွက်လာခဲ့ပြီး သေချာအောင်စစ်ဆေးကာ ပို့ပြီးသွားတာသေချာမှ သူဌေးရဲ့ရုံးခန်းဆီကို ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ တံခါးခေါက်လိုက်တော့

"ဝင်ခဲ့ပါ။"

ကမ္ဘာဝင်သွားတော့ သူဌေးရဲ့စားပွဲရှေ့ကခုံမှာ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ထိုင်နေတာကို တွေ့ပေမဲ့ ကိုယ့်ကိစ္စမဟုတ်လို့ အာရုံမထားမိသလို သူကလည်း လှည့်မကြည့်ပါ။

"Mail ပို့လိုက်ပြီ Boss. ကျွန်တော် သေချာစစ်ခဲ့ပါတယ်။"

"ကောင်းပြီ Earth. နေ့လယ်စာစားချိန်မဟုတ်လား။ သွားလို့ရပြီ။"

"ခွင့်ပြုပါဦး။"

ရုံးခန်းကထွက်လာပြီး တံခါးပိတ်ပေးခဲ့တဲ့အထိ ထိုင်နေသူက တစ်ချက်မလှုပ်ပါ။ နောက်ဘက်ကနေမြင်ရတာဖြစ်လို့ ခုံနဲ့အပြည့်အဝကွယ်နေပြီး ခေါင်းနောက်ဘက်အပေါ်ပိုင်းကိုသာ မြင်ရလို့ ဆံပင်တိုတိုနဲ့မို့သာ ယောက်ျားလေးလို့ ခန့်မှန်းမိရုံ။



ရုံးရဲ့တစ်ဖက်လမ်းက ဆိုင်လေးမှာ အေးအေးဆေးဆေးသွားထိုင်ချင်တာကြောင့် တစ်ယောက်တည်းထွက်လာခဲ့လိုက်ပြီး အစားအသောက်မှာထားတာတွေကို စောင့်နေတုန်းမှာပဲ

"Earth"

"အဂ္ဂါ။ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဒီဘက်ကိုရောက်လာတာလဲ။"

"ဒီနားက အသိတစ်ယောက်ဆီလာတာ။ ဆိုင်လေးက အေးအေးချမ်းချမ်းလေးမို့ နေ့လယ်စာစားဖို့ ဝင်လာရင်း Earth ကိုတွေ့တာပဲ။"

"ထိုင်လေ။ မှာပြီးပြီလား။"

"မှာခဲ့ပြီ။ အတော်ပဲ၊ ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းမဖြစ်တော့ဘူး။"

"အင်း"

"Lunch break က ဘယ်အချိန်အထိရတာလဲ။ ဒီနေ့က အလုပ်တက်ရတယ်မလား။"

"နောက်တစ်နာရီလောက်အထိ ရတယ်။"

"Earth က လစာကောင်းပုံပဲ။ နေ့လယ်စာကို ဒီဆိုင်မှာစားနေကျလား။"

"အဲ၊ မဟုတ်ဘူး။ ဒီနေ့မှ အလုပ်အရမ်းများပြီး ခေါင်းနောက်သွားလို့ တစ်ယောက်တည်းအေးဆေးနေချင်တာနဲ့ ဒီကိုလာလိုက်တာ။ နေ့တိုင်းမထိုင်နိုင်ပါဘူးကွာ။ စုရဆောင်းရသေးတယ်။"

"မယားကျွေးမှု၊ သားကျွေးမှုတွေလား။"

လာချပေးတဲ့ အစားအသောက်တွေကို နေရာချပြီးတော့

"ကဲ၊ မင်းကြိုက်တတ်ရင် ငါ့ဟင်းတွေလည်း ထည့်စား။"

"ကြိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်မေးတာ ဖြေပါဦး။"

"ဟမ်။ ဪ၊ ဘာမယား ဘာသားမှ မရှိပါဘူးကွာ။ ဒါပေမဲ့ ..."

"ကောင်းတာပေါ့။ အချုပ်အနှောင်ကင်းတာပေါ့။ ဒါနဲ့ အလုပ်က ဘယ်ရက်တွေအားလဲ။"

"ပုံမှန်ကတော့ Sunday."

"ကျွန်တော်တော့ အလုပ်မရှိ၊ အကိုင်မရှိ၊ အားနေတယ်။"

"ကျောင်းတက်နေတုန်းလား။"

"လူကို ကလေးမှတ်နေလား။ ကျောင်းပြီးနေပြီဗျ။ တခြားသိသင့်တာတွေ လေ့လာနေတာ။ အသက်နှစ်ဆယ့်နှစ်။ ချာတိတ်မဟုတ်ဘူး၊ သိဖို့။"

"ဪ၊ အဲဒါကို အခဲမကြေဖြစ်နေတာလား။ ချာတိတ်က ချာတိတ်ပါပဲကွာ။"

"အင်းပေါ့၊ ခင်ဗျားကတော့ အဘိုးကြီးကိုး။ မကြိုက်ပါဘူးဆိုတာပဲ ခေါ်နေတာ တကယ်အကျင့်မကောင်းတာပဲ။"

"အင်း၊ အဲဒီ့လိုပဲ။ မပေါင်းချင်ရင် အချိန်မီသေးတယ်။"

"အမလေးဗျာ၊ Earth အကျင့်မကောင်းတာလောက်တော့ ကျွန်တော်ကသနားတယ်။"

"လူဆိုးလေးပေါ့။"

"အင်း၊ မပေါင်းချင်ရင် မီသေးတယ်။"

"ဟား ဟား"

.

"Earth မရှင်းရပါဘူး။"

"မင်းက ငါ့ထက်အငယ်၊ ငါကအလုပ်နဲ့။ အဲဒီ့တော့ ငါရှင်းမယ်။"

"နှိမ်တာ။ ကျွန်တော့်မုန့်ဖိုးက ဘယ်လောက်ထင်လို့လဲ။"

"နှယ်နှယ်ရရမဟုတ်တာ ပထမဆုံးစတွေ့ကတည်းက သိလိုက်ပါတယ်။ မင်းမုန့်ဖိုးက ငါ့လစာထက်များနေရင်တောင် အဲဒါ မင်းပိုက်ဆံမှမဟုတ်ပဲ။"

"အား ... ရှင်းဗျာ၊ ရှင်း။ ကျွန်တော့်ကို ပိုးစိုးပက်စက်နှိမ်တာ။ နောက်နေ့ကစပြီး အလုပ်လုပ်တော့မယ်။ အဲဒီတော့မှ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်ရှာတဲ့ငွေနဲ့ Earth ကို စားပိုးနင့်အောင် ဝယ်ကျွေးမယ်။ မှတ်ထား အကြွေး။"

"ဟုတ်ပါပြီ။ မှတ်ထားမယ်။ အခုတော့ သွားတော့မယ်။ အလုပ်ရှိသေးတယ်ကွ။"

"ထပ်မှတ်ထား၊ ကျွန်တော်အလုပ်လုပ်ဖြစ်တာနဲ့ ခင်ဗျားကြီးကို ဖုန်းဆက်ပြီးကိုကြွားဦးမှာ။"

"ဟား ဟား ဟား၊ တကယ့်ချာတိတ်ပါကွာ။"

■■■

"ဘာဖြစ်တယ်။ အဂ္ဂါခေတ်တို့က အခုချက်ချင်းပဲ အလုပ်လုပ်တော့မယ် ဟုတ်လား။"

"ဟုတ်တယ်၊ ဖေကြီး။"

"ချက်ချင်းကြီးပါလား။"

"သားကို အလုပ်မရှိတဲ့ သူဌေးသားပေါ်ကြော့ဆိုပြီး နှိမ်တဲ့လူရှိတယ်။"

"ဟေ၊ သားလေးကို ဘယ်သူကနှိမ်တာတုန်း။"

"ဒီလိုပဲ ရှိတယ်။ အဲဒီတော့ သားအလုပ်လုပ်မှဖြစ်မယ်။"

"အေးပါကွာ၊ ဘယ်သူပဲဖြစ်ဖြစ် အဲဒီ့တစ်ယောက်ကို ဖေကြီးကကျေးဇူးတင်ပါရဲ့။ ငါတို့အိမ်က လူဆိုးလေးကို အလုပ်လုပ်ချင်အောင် ပြောနိုင်တာမို့လေ။ ဟား ဟား"

"ဟွန့်၊ ဖေကြီးက ဘယ်သူ့ဘက်ကတုန်းလို့။ ပြောထားကြပါ။ တွေ့ကြသေးတာပေါ့။"

"စောင့်နေတယ်ဗျာ တွေ့ဖို့။"

'ငါ့ကိုများ အထင်သေးလို့။ အဲဒီ့အထင်သေးနေတဲ့လူတွေအကုန် ဟာခနဲဟင်ခနဲဖြစ်သွားအောင်ကို အလုပ်လုပ်ပြမယ်။ ဘာမှတ်နေလဲ။'

.

အခန်းထဲကခုတင်ပေါ်ကို အဂ္ဂါခေတ် လှဲချလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ မွေ့ရာထဲကို တစ်ကိုယ်လုံးနစ်ဝင်သွားရတယ်။

'So luxurious! ဒီမွေ့ရာ လဲလိုက်ရမလား။ ငါအလုပ်လုပ်ပြီးမှ ကိုယ့်လုပ်အားခနဲ့ကိုယ် အကုန်ဝယ်သုံးမယ်။ ဘယ်လောက်လေးရရပေါ့။ အဟင်း၊ တွေ့ကြသေးတာပေါ့။ ငါ့များ သူဌေးသားချာတိတ်ဆိုပြီး ဘာမှမလုပ်တတ်ဘူးလို့ ထင်နေလား။ ခင်ဗျားရှေ့မှာတင် ကိုယ့်ဝင်ငွေနဲ့ကိုယ် စော်လေးတွေကို အမ်းပြမယ် Earth. ဒါနဲ့ သုံးခါမြောက်မတော်တဆဆုံတာက ရေစက်လား။'

မွေ့ရာပေါ်လူးလှိမ့်နေရင်း အဂ္ဂါခေတ်အတွေးတွေက ရုပ်ရှင်ပြကွက်တွေလို တစ်ကွက်ပြီးတစ်ကွက် ပေါ်လာတဲ့ မကြာသေးခင်ကအတိတ်တွေ။

.

"မာမီက ကိုယ့်ထက်ငယ်တာလေးကို အမ်းမလို့လား။ မရဘူးနော်။ မာမီ နောက်အိမ်ထောင်မပြုရဘူး။"

ပြောချင်ရာပြောပြီး တစ်ဖက်ကစကားကိုတောင်မစောင့်တော့ဘဲ ဖုန်းချလိုက်တဲ့ အဂ္ဂါခေတ်က အဲဒီ့တုန်းက ဟောင်ကောင်မှာ။

.

"မာမီစိတ်လုံရင် ဘာလို့ သားကိုလာတားနေတာလဲ။ တော်ပြီဗျာ၊ နောက်ဘယ်တော့မှ မာမီ့ဆီလာတွေ့မယ်လို့ မပြောတော့ဘူး။"

စားသောက်ဆိုင်ရဲ့ အများသုံးအိမ်သာမှာ အမေနဲ့ဖုန်းပြောပြီးတော့ စိတ်ရှုပ်ရှုပ်နဲ့ပြေးထွက်လာမိတဲ့ အဂ္ဂါခေတ် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကိုလည်း ဂရုမစိုက်နိုင်ပါ။ အမေဖြစ်သူကို စိတ်မချလို့ ဟောင်ကောင်ကနေ ချက်ချင်းပြန်လာခဲ့တာ။ မြန်မာနိုင်ငံကိုပြန်ရောက်တာမှ တစ်ပတ်မပြည့်သေးဘူး၊ အမေနဲ့ကတောက်ကဆဖြစ်ရတာ အခါခါ။

*ဝုန်း*

"ဟာ၊ သွားပြီ။"

ဲပြေးထွက်လာတာ ဘယ်ရောက်လာတယ်မသိ။ ရုတ်တရက် တစ်စုံတစ်ခုကိုဝင်တိုက်မိတယ်။ လှေကားတစ်ခုလို့ သိလိုက်ရတဲ့အချိန် လှေကားပေါ်ကလူပါပြုတ်ကျပြီး ကြားလိုက်ရတဲ့ဖန်ကွဲသံတွေဆိုတာ တချွင်ချွင်နဲ့ ဆက်တိုက်ထွက်လာခဲ့ပါပြီ။

အခြေအနေတွေက တစ်ခဏအတွင်း ပြန်ငြိမ်သက်သွားတဲ့အချိန်

"ဟိုညီလေး ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ။"

လှေကားနဲ့အတူလဲကျတဲ့ အလုပ်သမားအစ်ကိုကို အဂ္ဂါနဲ့နီးတဲ့တစ်စုံတစ်ယောက်က လှမ်းမေးရင်း ဖန်ကွဲစတွေကိုကျော်ခွလို့ အဲဒီ့အလုပ်သမားအနားကို သွားဖို့ပြင်နေတယ်။ အဂ္ဂါမော့ကြည့်လိုက်တဲ့အချိန် မြင်လိုက်ရတာ အသားဖြူဖြူ၊ အရပ်မြင့်မြင့်၊ ဆံပင်ညိုညိုတွေနဲ့ မြန်မာရုပ်သိပ်မပေါက်တဲ့လူတစ်ယောက်။

"အား၊ သေပြီ။ စူးကုန်ပြီ။ အ ... အား"

အဂ္ဂါ ထအော်လိုက်တယ်။ တကယ်ဆို သူနဲ့အနီးဆုံးမှာရှိတဲ့ အဂ္ဂါမှာလည်း လက်မှာဖန်ကွဲစလေးတွေ စူးနေတာပဲ။ ခုနက ဝင်တိုက်မိတဲ့ Chandelier ချိတ်နေတဲ့ အလုပ်သမားအစ်ကိုကို သူ့အဖော်ကပြေးထူနေပြီမို့ အဲဒီ့လူက အဂ္ဂါအနားရောက်လာပြီး

"သိပ်မများလို့ တော်သေးတယ်။"

"ဘာပြောတယ်။ ဒါမများဘူးလား။ ခင်ဗျားကြီး လူစိတ်မရှိဘူးလား။"

"ကဲ၊ ဖန်စတွေဖယ်ဖို့သာ အရင်တွေး။"

ဖန်ကွဲရှတာကို စက္ကူရှတယ်ထင်ပုံရတဲ့ အဲဒီ့လူက တကယ်အကြင်နာတရားမရှိတာလားပဲ။
.

အသစ်စက်စက်မီးဆိုင်းကြီးက တစ်စစီဖြစ်နေပြီး အဂ္ဂါက လက်မှာစူးနေတဲ့ဖန်ကွဲစတွေကို ထုတ်နေရတယ်။ တာဝန်ယူပြီးတပ်ဆင်နေတဲ့ အလုပ်သမားတွေအကုန်လုံးလည်း မျက်နှာမကောင်းကြ။ ဟိုလူကတော့ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချရင်း

"ကျွန်တော်ရှင်းလိုက်ပါ့မယ်။"

"ဖြစ်ပါ့မလား။"

"ပြောကြည့်ရမှာပဲလေ။ ဒီတိုင်းထားလို့မှ မရတာ။ ကိုကျော်ထွဋ်ဆီ ကျွန်တော်ဖုန်းဆက်ကြည့်ပါဦးမယ်။"

ဒီလိုဆိုတော့လည်း ဒီလူက ဘယ်ဆိုးလို့လဲ။ မီးဆိုင်းတန်ဖိုးအရတော့ သူတို့ိစိုက်လျော်ရရင် မသက်သာလှတာ အဂ္ဂါသိတယ်။ ဖြစ်တာက အဂ္ဂါကြောင့်ပေမဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ကိုကြည့်သလို အကြည့်တွေနဲ့ သူတို့ပြောရခက်နေတာကိုပါ သေချာသိလိုက်တာကြောင့်

"ကိုကျော်ထွဋ်ဆိုတာ ဒီဆိုင်တာဝန်ခံကိုပြောတာလား။"

"မင်းက သိလို့လား ကောင်လေး။"

"သူ့ဖုန်းနံပါတ်ပေး။ ကျွန်တော်ဖုန်းဆက်မယ်။"

"မင်းက ..."

"ပေးစမ်းပါဗျာ။"

ဒီလောက်တော့ အဂ္ဂါရှင်းနိုင်ပါရဲ့။ ဒါကို သူကပဲ မယုံသလိုနဲ့ပြောနေလို့ နံပါတ်အတင်းတောင်းပြီး သူတို့နဲ့ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ သွားပြောလိုက်တယ်။
အဂ္ဂါဖုန်းချပြီး ပြန်လှည့်လာတော့ အဲဒီ့လူဖုန်းက ထမြည်ပါတယ်။

"ဟုတ်၊ ကိုကျော်ထွဋ်။"

"................"

"ဗျာ"

"................."

"ဪ၊ ဟုတ်။ ဟုတ်ကဲ့၊ ပို့ပေးလိုက်ပါမယ်။"

သူတို့ပြောကြပြီး ဖုန်းကျသွားတာနဲ့

"ဘာတဲ့လဲ အစ်ကို။"

အလုပ်သမားတစ်ယောက်က သူ့ကိုလှမ်းမေးတယ်။ ကျန်တဲ့လူတွေလည်း သိချင်နေပုံ။

"Boss ကို သူပြောလိုက်မယ်တဲ့။ စိတ်မပူကြဖို့နဲ့ ဘယ်သူ့ကိုမှ တာဝန်မယူခိုင်းပါဘူးလို့ ပြောတယ်။ ဒီကောင်လေးကိုသာ ဆေးခန်းပို့ပေးလိုက်ပါတဲ့။"

"ဟင်"

.

အဲဒီ့လူနာမည်က ကိုမြေကမ္ဘာတဲ့။ တခြားလူတွေခေါ်တာ သေချာကြားလိုက်ပါတယ်။ တချို့ကလည်းခေါ်တယ်၊ Earth တဲ့။
အဂ္ဂါ ဘယ်လိုရှင်းလိုက်တာလဲလို့ သူမေးပေမဲ့ မပြောချင်လို့ မပြောမိဘူး။

"ကဲ၊ ဘယ်ကိုလိုက်ပို့ရမလဲ။"

ဆေးခန်းကနေပြန်အထွက် အဂ္ဂါကိုမေးလာလို့ ခေါင်းရမ်းလိုက်မိတယ်။

"ချာတိတ်၊ ခေါင်းတွေချည်းခါမနေနဲ့။ မင်း လမ်းမပေါ်နေမှာလား။"

"အဂ္ဂါခေတ်"

"ဟုတ်ပြီ အဂ္ဂါခေတ်၊ ခင်ဗျားလေးကို ဘယ်ပို့ပေးရမလဲ။"

"ကားလာလိမ့်မယ်။"

"မင်းအိမ်ကလား။"

"No."

"What?"

"အိမ်ကိုပို့ပေးမယ့်ကား။ အိမ်ကကားတော့ မဟုတ်ဘူး။"

တစ်လျှောက်လုံး လူကို ချာတိတ်၊ ချာတိတ်နဲ့ ပြောနေတာ စိတ်ကကြည်မနေတော့ပါ။ အဲဒါကြောင့် စကားကို လိုတိုရှင်းပဲပြောလိုက်တော့ ဘာမှဆက်မမေးတော့ဘဲ အတူစောင့်ပေးနေပါတယ်။ ခဏအကြာမှာပဲ ကားရောက်လာတော့

"ဖုန်းနံပါတ်ပေးပါ။"

"ဟမ်"

"ဆေးဖိုးပြန်ရှင်းပေးဖို့လေ။"

"နေပါစေတော့။"

"ဖုန်းနံပါတ်မပေးဘူးလား။ ကိုကျော်ထွဋ်ဆီကို မေးလိုက်ရင်လည်း သိရပါတယ်။"

သူမပေးလည်း မေးစရာလူတွေမှ တစ်ပုံကြီး။ နာမည်နဲ့ အလုပ်လုပ်တဲ့နေရာကို သိနေမှတော့ ဘာခက်ဦးမှာလဲ။

"ဪ၊ ပေးပါတယ်ကွာ။ ဆေးဖိုးကိုတော့ ပြန်ပေးမနေနဲ့တော့။ မင်းဖုန်းပေး။"

"အလုပ်ကဖုန်းကို ပြောတာမဟုတ်ဘူးနော်။"

"ဟား ဟား၊ အေးပါ။"

အဂ္ဂါကမ်းပေးတဲ့ဖုန်းမှာ သူ့ဖုန်းနံပါတ်ရိုက်ထည့်ပြီး ပြန်ပေးလာတော့ contact list ထဲ Earth ဆိုပြီး သေချာမှတ်ထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ

"See you later."

"OK."

.

ဒုတိယတစ်ခေါက်ကတော့ စက်ဘီးလျှောက်စီးဖို့ စောစောထမိတဲ့ကိုယ့်ဘာသာပဲ ကျေးဇူးတင်ရမလား။ အရင်ရက်တွေက အဲဒီ့အချိန်ဆို အိပ်ရာထဲမှာ လူးတုန်းလှိမ့်တုန်း။

တတိယတစ်ခေါက်က ဆုံတယ်လို့ပြောရအောင်လည်း သူကအဂ္ဂါကိုမမြင်ပါ။ အဂ္ဂါကသာ သူရှိရာကို ရောက်လာခဲ့တာ။ ဒီအကြိမ်ကို ထည့်မတွက်ဘူးဆိုရင်တော့ နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် အဂ္ဂါခေတ်ရယ်လို့ သူမသိတဲ့တစ်ခေါက်ကိုလည်း ထည့်တွက်လို့မရ။

နှစ်ယောက်သားဆုံတဲ့ တတိယမြောက်အကြိမ်၊ အဂ္ဂါဘက်က တမင်တကာသွားတွေ့ခဲ့ချိန်မှာတော့ စိတ်ထဲမှာမရိုးမရွ။ ဘဝကို ပေါ့ပေါ့လေးဖြတ်သန်းနေတဲ့ Rich kid တစ်ယောက်လို မှတ်ယူခံရခြင်းက တခြားလူတွေရဲ့အမြင်ကို သိပ်ပြီးအာရုံမစိုက်တတ်တဲ့ အဂ္ဂါအတွက် ဘာလို့များ ခံရခက်နေတယ် မသိတော့ပါ။

■■■

"ကိုကမ္ဘာ"

"ပိုးလွန်းအိမ်ပါလား။ ဘယ်ကိုလာတာလဲ။"

"ကော်ဖီလာဝယ်တာလေ။ ကိုကမ္ဘာကရော။"

"ကျွန်တော်အလုပ်လုပ်တဲ့ စားသောက်ဆိုင်က ဒီဆိုင်ကနေပဲ စတော်ဘယ်ရီနဲ့ ကော်ဖီကို ယူတာဗျ။ အခု မှာထားတာတွေရပြီမို့ အရင်လာစစ်တာ။"

"ဟုတ်လား။ ဒါဆို အလုပ်ကိစ္စလာတာပေါ့။ လွန်းအိမ်က သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ ဒီမှာချိန်းထားလို့ စောင့်နေတာ။"

"ဟုတ်၊ အဲဒါဆို ခွင့်ပြုပါဦး။"

"ဟုတ်၊ နောက်မှ ..."

"လွန်းအိမ်"

ပိုးလွန်းအိမ်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်စကားရပ်ပြောနေတဲ့ ကမ္ဘာ့နောက်ကျောဘက်ကနေ ခေါ်သံကြားလိုက်ရတော့ ကမ္ဘာ့တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွားရတယ်။

'မဟုတ်ဘူးမလား။ ငါထင်တာ မဟုတ်ရဘူးနော်။'

ဘုရားအဆူဆူကို တိုင်တည်ဆုတောင်းနေတဲ့ ကမ္ဘာ။ ဒါပေမဲ့လည်း

"ဇ"

'သေပြီ။'

ကမ္ဘာ လှည့်မကြည့်ပေမဲ့ သခင်ကတော့ ကမ္ဘာ့ရှေ့ကိုရောက်လာခဲ့ပြီ။

"မြေကမ္ဘာ၊ ဘယ်ကိုလာတာလဲ။"

"ဟို ... အလုပ် ... အင်း ... အလုပ်ကိစ္စနဲ့လာတာ။ သွားရတော့မယ်။ သွားပြီနော်။"

"နေဦး၊ မင်းက လွန်းအိမ်နဲ့သိတာလား။"

တီရှပ်လက်တိုရဲ့ လက်အနားစကို ခပ်ဖွဖွလှမ်းဆွဲမေးတဲ့ သခင့်ကြောင့် လစ်ထွက်မယ့်ကမ္ဘာ့အကြံ မအောင်မြင်လိုက်ပါ။

"ဟုတ်တယ် ဇ။ ဇနဲ့ ကိုကမ္ဘာက အသိတွေလား။"

"အင်း၊ လွန်းအိမ်နဲ့က ဘယ်လိုသိတာလဲ။"

"ဟိုနေ့ကလေ လွန်းအိမ်တို့ရောင်းနေတဲ့ဆိုင်ခန်းတွေထဲက တစ်ခန်းကို ကိုကမ္ဘာရဲ့သူဌေးက လာဝယ်သွားတာ။ အဲဒီ့နေ့က ကိုကမ္ဘာလည်းပါလာပြီး ဆိုင်ခန်းအရောင်းအဝယ်ကိစ္စကို လိုက်လုပ်ပေးရင်းနဲ့ ခင်သွားကြတာ။"

"အဟင်း၊ တက်ကြွနေတာပေါ့။"

"ဟုတ်ပါ့ ဇရယ်။ ကိုကမ္ဘာကလေ အလုပ်ကို တော်တော်အလေးထားတာ။ သူဌေးကလည်း အတော်လေးအားကိုးယုံကြည်ပုံရတယ်။ ဇနဲ့ သူငယ်ချင်းတွေလား။"

အားရပါးရဖောက်သည်ချနေတဲ့ ပိုးလွန်းအိမ်ကြောင့် ကမ္ဘာ ခေါင်းကိုမသိမသာငုံ့ပြီး မျက်နှာရှုံ့မဲ့သွားရတယ်။ ဘာလို့ အခုမှ အရမ်းတွေချီးကျူးနေတယ်မသိ။ ချီးကျုးခံရတာက ဒီလောက်စိတ်ညစ်ရမယ်မှန်း ဘယ်တုန်းကမှမတွေးခဲ့မိ။

"ဦးနိုင်ရဲ့တူလေ။ ကိုယ့်အိမ်မှာပဲ ကိုယ်နဲ့အတူနေတယ်။"

"ဟယ်၊ ညီအစ်ကိုတွေပေါ့။ တိုက်ဆိုင်လိုက်တာ။"

"အင်း၊ တိုက်ဆိုင်တာ။ အလုပ်ထဲပြန်သွားရမှာမလား မြေကမ္ဘာ။ သွားလေ၊ ညနေကျမှ တွေ့မယ်။"

နောက်ဆုံးတစ်ခွန်းက ခပ်တိုးတိုးနဲ့ အေးစက်စက်ရယ်။

"ဟုတ်။ ပိုးလွန်းအိမ်၊ ကျွန်တော့်ကိုခွင့်ပြုပါဦး။"

"ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်၊ နောက်မှဆုံကြသေးတာပေါ့နော်။"

'ဆုံချင်သေးတာလား။ အိပ်မက်မက်မနေနဲ့။ သခင်နဲ့လည်း နောက်မဆုံရအောင် တားဦးမှာ။'

■■■ Part (44) ဆက်ရန် ■■■
© Demon ,
книга «Branded by You».
Коментарі