တစ္ေနကုန္ သခင့္အနားကပ္ၿပီး ဆဲသံဆူသံေတြနဲ႔ ခ်ိဳၿမိန္သာယာေနခဲ့ရာက ညေနမေစာင္းခင္ေတာ့ အလုပ္ထဲေရာက္လာခဲ့ရတဲ့ကမ႓ာ မသာယာႏိုင္ေတာ့ပါ။ အလုပ္ေတြမ်ားရတဲ့အထဲ ညေမွာင္လာေလ လူပိုက်ေလနဲ႔ အကုန္လံုးလည္း လက္မလည္ေအာင္အလုပ္႐ႈပ္ေနခ်ိန္။

ႏိုင္ငံျခားသားႏွစ္ေယာက္လာထိုင္တဲ့ ဆိုင္အျပင္နားကဝိုင္းမွာ စားပြဲထိုးေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ျပႆနာတက္ေနၾကတယ္။ ေကာင္ေလးက သူေျပာတတ္သေလာက္ အဆင္ေျပေအာင္ေျပာေနေပမဲ့ မူးေနတဲ့တစ္ေယာက္က ရစ္ေနတာမွ ေဘးကသူ႔အေဖာ္ကပါ တားလို႔မႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိ။
ေနာက္ဆံုး မေနႏိုင္တဲ့ကမ႓ာ ဝင္ပါမိတယ္။ သူတို႔နဲ႔ အျပန္အလွန္ေျပာဖို႔ဆို ကမ႓ာကအသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကမ႓ာ့ေလယူေလသိမ္းနဲ႔ အေနအထားေၾကာင့္ တစ္ဖက္ကခဏေတာ့ၿငိမ္သြားေပမဲ့ မန္ေနဂ်ာကိုေခၚခိုင္းေနေတာ့ မန္ေနဂ်ာအစ္ကိုကိုယ္တိုင္က ဒီလူေတြရစ္ေနတာသိသိႀကီးမို႔ ကမ႓ာနဲ႔အတူ ေရလိုက္ငါးလိုက္။ ဆဲဆိုထြက္သြားတဲ့လူကို သူ႔အေဖာ္ကထိန္းရင္းနဲ႔ ျပန္သြားၾကၿပီမို႔ အားလံုးလည္း အရင္အတိုင္းအလုပ္ျပန္လုပ္ေနၾကပါၿပီ။

အလုပ္သိမ္းခ်ိန္ ဆိုင္ေစာင့္အိပ္ရမယ့္ေကာင္ေလးကို တံခါးေတြကူပိတ္ေပးေနတဲ့ကမ႓ာ ဆိုင္အျပင္မွာရွိေနတုန္း ခုနကလူ ျပန္ေရာက္လာၿပီး လက္ပါလာတာေၾကာင့္ ဆြဲလားရမ္းလားေတြျဖစ္ၾကျပန္တယ္။ ခုနက customer မို႔ စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီးရွင္းျပခဲ့ေပမဲ့ အခုေတာ့ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ ေဘးကေကာင္ေလးကို ဝင္မပါဖို႔ေျပာၿပီး ကမ႓ာနဲ႔အဲဒီ့လူ အျပန္အလွန္ထိုးၾကႀကိတ္ၾကရင္း ေနာက္ဆံုး ရဲစခန္းေရာက္သြားခဲ့ၿပီ။ တစ္ဖက္က သူ႔အေဖာ္နဲ႔အတူ သူတို႔ရဲ႕အိမ္ရွင္ဆိုတာရယ္၊ ေရွ႕ေနဆိုသူရယ္လိုက္လာၿပီး ျပန္ေခၚသြားၾကၿပီ။

ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္မွာ ညအိပ္ေစာင့္တဲ့ေကာင္ေလးရယ္၊ kitchen က အစ္ကိုရယ္၊ desserts တာဝန္ခံ ထက္ျမက္ဆိုတဲ့တစ္ေယာက္ရယ္၊ ကမ႓ာရယ္ ေလးေယာက္ရွိေနၿပီး ေနမေကာင္းတဲ့ၾကားက ရွိေနေပးတဲ့ထက္ျမက္နဲ႔ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြတစ္ဖက္နဲ႔ အစ္ကိုက ခ်က္ခ်င္းလိုက္လာေပးမယ္ေျပာၿပီး ေရာက္မလာႏိုင္ေသး။

"ေျမကမ႓ာ၊ အုပ္ထိန္းသူကို ဆက္သြယ္လို႔ရမယ့္ဖုန္းနံပါတ္ေပးပါ။"

ဒီအခ်ိန္ႀကီး ဦးႏိုင္ကိုေခၚဖို႔ကေတာ့ လံုးဝအေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစမွာ။
သခင့္ကိုေခၚဖို႔လား။ ရဲစခန္းမွာ ညအိပ္လိုက္တာမွ ပိုအဆင္ေျပပါလိမ့္မယ္။

"ေျမကမ႓ာ၊ ေမးေနတာေျဖပါ။"

"ကၽြန္ေတာ္က တျခားနယ္ကလာၿပီး ဒီမွာအလုပ္လုပ္တာမို႔ ေခၚစရာမရွိဘူးဗ်။"

"ေနတဲ့ေနရာက အေဆာင္မႉး၊ အိမ္ရွင္၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ေရာ။"

"မရွိဘူးဗ်။"

"အာမခံေပးႏိုင္မယ့္တစ္ေယာက္ေယာက္ကို စဥ္းစားပါ။ မဟုတ္ရင္ အခ်ဳပ္ထဲညအိပ္ရမယ္။"

"ဟုတ္ကဲ့၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ စဥ္းစားမရေသးလို႔။"

'မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီညလည္း အိမ္ျပန္မအိပ္ဘူးေျပာလာတာမို႔ ရဲစခန္းမွာညအိပ္ရလည္း သခင္သိတာက်လို႔။'

■

ကမ႓ာ အခ်ဳပ္ခန္းထဲေရာက္ၿပီး နာရီဝက္မျပည့္ခင္မွာပဲ

"ေျမကမ႓ာ၊ ထြက္။"

ဘယ္သူလာသလဲလို႔ေတြးရင္း သခင္လားလို႔ေတြးမိေတာ့ ၾကက္သီးပါထသြားရတယ္။

"မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အဲ၊ ဂ်ာႀကီး။"

ျပန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ မန္ေနဂ်ာနဲ႔ အစ္ကိုတို႔ လိုက္လာၾကတာပဲ။
အားလံုးၿပီးလို႔ ျပန္ထြက္လာၾကၿပီး Taxi ေပၚေရာက္ေတာ့

"ဂ်ာႀကီး အလုပ္မ်ားသြားရၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။"

"ရတယ္၊ ငါအကုန္သိၿပီးၿပီ။ အဲဒီ့ေကာင္ အရမ္းရိုင္းတာပဲ။ ငါက သူတို႔ျပန္သြားလို႔ ၿပီးသြားၿပီထင္တာ။"

"ငါတို႔က ခ်က္ခ်င္းလိုက္လာဖို႔ပဲေဟ့။ သူေဌးက ဘယ္လိုသိသြားတယ္မသိဘူး။ ဆိုင္ဖုန္းကိုဆက္ၿပီး ေမးေနလို႔ ငါတို႔ရွင္းေနရတာ။ ဟိုကေလးက သူေဌးဖုန္းဆက္တယ္ဆိုေတာ့ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ဂ်ာႀကီးကိုဖုန္းဆက္ေျပာတာ။ ငါနဲ႔ထက္ျမက္က သူေဌးကိုအက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပေနရလို႔ သူဖုန္းဆက္တာေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။"

"သူေဌးပါ သိသြားတာလား။ ျမန္လိုက္တာ။"

"ေအး၊ ဘယ္လိုသိသြားတယ္မသိဘူး။"

"ဟူး၊ အလုပ္ေနရာေတာ့ ခပ္လႈပ္လႈပ္ပဲ။ အခု ကၽြန္ေတာ့္ဆီလိုက္လာတာ သူေဌးသိရင္ အစ္ကိုတို႔အတြက္ ေကာင္းပါ့မလား။"

"ငါ သူေဌးကို မနက္က်ရင္ ေသခ်ာေျပာျပမွာပါ။ CCTV လည္းရွိေနတာပဲ။"

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဂ်ာႀကီး။ ဒါေပမဲ့ အရမ္းႀကီးေျပာရခက္ရင္ေတာ့ ထားလိုက္ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကိစၥမရွိဘူး။"

"မထားပါဘူးကြာ။ ဟိုေကာင္ရိုင္းတာ လူတိုင္းသိတယ္။ မင္းက သူ႔ကို ခ်က္က်လက္က်ေျပာႏိုင္ေတာ့ သူ႔ဘာသာေပါက္ကြဲၿပီး ေသာင္းက်န္းတာ။ မင္းက ဘာလို႔ အဲဒီေလာက္ကၽြမ္းက်င္ေနတာလဲ။"

"ေအး ငါလည္းသိခ်င္ေနတာ။"

"ကၽြန္ေတာ့္အေဖက အေနာက္တိုင္းေသြးစပ္လို႔ပါ။"

"ေအး၊ ထင္တယ္ေလ။ မင္းရုပ္က ကျပားရုပ္ပဲကို။ ဒါေပမဲ့ မင္းပံုစံက ... ဘယ္လိုေျပာမလဲ၊ ဒီအလုပ္မွာလာလုပ္ေနတာကိုက မင္းနဲ႔မအပ္စပ္သလိုပဲကြာ။ သူမ်ားကိုယ္ေရးကိုယ္တာမို႔ မစပ္စုတာ။ မင္းလုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကို ငါတို႔လည္းသိေနတာပဲ။ မင္းနဲ႔ဘာမွမဆိုင္ဘူးထင္ရတဲ့ ေနရာမ်ိဳးမွာလည္း သင္ယူလြယ္ၿပီးဉာဏ္ေကာင္းတယ္။"

"ဟား ဟား၊ ေျမႇာက္ၾကျပန္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ အမွန္အတိုင္းေျပာပါ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ႏိုင္ငံျခားမွာေနခဲ့ဖူးတယ္။ အခုက အိမ္တြင္းေရးျပႆနာတက္ေတာ့ အိမ္ကေနထြက္လာခဲ့တာ ဘာပိုင္ဆိုင္မႈမွပါမလာဘူး။ ပညာအရည္အခ်င္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ certificate ဘာညာလည္း ပါမလာေတာ့ ေလာေလာဆယ္ အဆင္ေျပတဲ့ေနရာမွာ အလုပ္ဝင္လုပ္ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒီမွာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အရင္ေျပာသလိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလးအကူအညီနဲ႔ ေနေနတာေပါ့။ ဒါပါပဲ။"

"ဪ၊ ဒါေၾကာင့္ကိုး။ ထင္ေတာ့ထင္တယ္၊ သာမန္ထဲကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔။"

"သာမန္ပါပဲဗ်ာ။"

"ထပ္မလၽွိဳနဲ႔ေတာ့။ သူေဌးသားရုပ္ေပါက္ေနတာကိုကြာ။ အခုကေတာ့ နည္းနည္းညစ္စုတ္စုတ္ျဖစ္လာၿပီ။"

"ဟား ဟား"

■

ဆိုင္ျပန္ေရာက္ၿပီး အလုပ္ေလးနည္းနည္းဆက္လုပ္ၾကၿပီးေတာ့ မနက္ေစာေစာမွာလည္း မန္ေနဂ်ာဖုန္းဆက္ေျပာထားလို႔ ေစာင့္ေနေပးရပါတယ္။ အေျခအေနအားလံုးသိသြားလို႔ သူေဌးနဲ႔ခဏေတြ႕ၿပီးတဲ့ေနာက္ အဆင္ေျပသြားခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း အဝတ္အစားအျမန္လဲၿပီး ေန႔ပိုင္းအလုပ္ဆီ အေျပးသြားရျပန္တယ္။ အလုပ္ပ်က္လို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ လစာက ျဖတ္ခံရလြန္းလို႔ကုန္သြားလို႔မျဖစ္။ အေရးတႀကီးသံုးစရာကိစၥတစ္ခုက ရွိေနေသးတယ္မဟုတ္လား။

အေရးႀကီးဆို အေရးအပါဆံုးကိစၥလို႔ပဲ ေျပာရမလား။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမယ္လို႔ ထင္ရပါရဲ႕။ ေတြးရင္းေတာင္ ျပံဳးမိရတဲ့အထိ။ မေန႔ညတစ္ညလံုးနဲ႔ ဒီတစ္ေန႔လံုး ျပႆနာေတြ၊ အလုပ္ေတြ ဆက္ေနတာေတာင္ ပင္ပန္းတယ္မထင္မိရေအာင္ အဲဒီ့ကိစၥက ကမ႓ာ့အတြက္ အင္အားေတြျပည့္ေနေစခဲ့တာ။ ညေနလည္း စားေသာက္ဆိုင္မွာ အရမ္းေတြျပံဳးေနမိလို႔ မေန႔ကရဲစခန္းေရာက္ၿပီး ရူးသြားၿပီလားလို႔ပါ စၾကတဲ့အထိ။

ဒီတစ္ခုၾကားဖူးၾကသလား။ ရယ္ရလြန္းရင္ ငိုရတယ္တဲ့။
မေန႔မနက္က သခင္နဲ႔သာယာေနရာက ညက် ရဲစခန္းေရာက္တယ္။ ဒီတစ္ေန႔လံုး အေတြးတစ္ခုနဲ႔တက္ႂကြေနရာက ညဘက္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့

*knock knock*

"သခင္၊ သခင္"

ကမ႓ာအိမ္ျပန္လာမွာပဲကို အရင္လိုမဟုတ္ဘဲ တံခါးေတြေသခ်ာပိတ္ထားလို႔ တံခါးေခါက္တာလည္းမရ၊ ေခၚၾကည့္ေတာ့လည္း တံု႔ျပန္မလာ။ ဖုန္းေခၚလိုက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဖုန္းခ်သြားၿပီး ခဏေနေတာ့ တံခါးကဝုန္းခနဲပြင့္လာတယ္။
တံခါးဝမွာပဲ ေဘာင္ကိုမွီလို႔ သခင္ကပိတ္ရပ္ေနလိုက္ၿပီး

"အေလလိုက္လို႔ဝသြားၿပီလား။"

"ဘာကို ..."

"အိမ္ျပန္ေရာက္လာတာေလ။"

"မေန႔ကတစ္ညပဲ ျပန္မအိပ္ဘူးလို႔ ေျပာခဲ့တာေလ။"

"အင္း၊ မေန႔ညတစ္ညက ရဲစခန္းမွာအိပ္ရမွာမို႔ ျပန္မလာႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာခဲ့တာမဟုတ္လား။"

'ရဲစခန္းတဲ့။ ဘာလဲ၊ သခင္သိသြားတာလား။ ဘယ္လိုသိသြားတာလဲ။'

"မင္းေနေနတာ အေမရိကမဟုတ္ဘူး၊ ကေနဒါမဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေနာ္၊ ငါ့ေမြးရပ္မွာေနာ္။"

ကမ႓ာ့အေတြးကို သခင္က အေျဖေပးလိုက္တာပါပဲ။

'ဟုတ္တာေပါ့။ သခင္သိေနႏိုင္တာပဲ။'

"အဲဒါကေလ ..."

"ေတာ္လိုက္တာကြာ။ ငါေတာင္ ဒီၿမိဳ႕မွာေမြး၊ ဒီၿမိဳ႕မွာႀကီးလာတာ အလုပ္ေလၽွာက္ဖို႔ ေထာက္ခံစာယူတာကလြဲရင္ ရဲစခန္းဆိုတာကို ေရာက္ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး။ မင္းကေတာ့ အခုမွ ဒီေရာက္တာ သံုးလလားရွိေသး၊ ညသြားအိပ္ဖူးၿပီ။ သာပါတယ္။"

"ကိုယ္ေျပာတာ နားေထာင္ဦးေလဗ်ာ။"

"အင္း၊ ေျပာၾကည့္။"

ရွင္းလို႔မၿပီးမခ်င္း ကမ႓ာ့ကို အိမ္ထဲေပးဝင္မယ့္ပံုလည္းမေပၚ။ အဲဒါကအေရးမႀကီးဘူး။ ညဘက္ေလေအးေအးနဲ႔ ၾကာရင္ သခင္ပါေအးစက္လာေတာ့မွာမို႔ အျမန္ဆံုးနဲ႔ အရွင္းဆံုး ေျပာျပလိုက္ရတယ္။

"အဲဒီ့ေတာ့ မင္းအေၾကာင္းမၾကားရင္ ငါတို႔ကမသိေတာ့ဘူးလို႔ ထင္လိုက္တာလား။"

"ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ အလုပ္မမ်ားေစခ်င္လို႔ အေၾကာင္းမၾကားတာပဲရွိတာ သခင္။ တျခား ဘာအေတြးမွမရွိဘူး။"

"ေသာက္ခ်ိဳးေျပေျပေနပါ။ ဟိုမွာဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ မင္းျပႆနာမင္းရွင္းလို႔ရတယ္။ ဒီမွာက ေျမကမ႓ာဆိုတာ ဦးရဲႏိုင္ရဲ႕တူ၊ မင္းရဲ႕အုပ္ထိန္းသူက ဦးရဲႏိုင္ျဖစ္ေနတယ္။ မင္းမေကာင္းရင္ ဦးႏိုုင္ေခါင္းေပၚက်မွာေတြ ေတြးၾကည့္ဦး။"

ကမ႓ာ့နားထင္တစ္ဖက္ကို လက္ညႇိဳးနဲ႔ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းထိုးရင္း သခင္ကေျပာလာတယ္။

"ဦးႏိုင္၊ ဦးႏိုင္လည္း သိသြားၿပီလား။"

"ဦးႏိုင္ေျပာလို႔ ငါသိတာ။ ရဲစခန္းမွာ ဦးႏိုင္အသိေတြရွိတယ္။"

'ေသေတာ့ ေျမကမ႓ာေရ။ လူႀကီးကို ညာသလိုျဖစ္ကုန္ၿပီထင္တယ္။ မနက္က် ေသခ်ာသြားရွင္းျပရမယ္။'

"ငါေျပာတာၾကားလား။ အေနအထိုင္ဆင္ျခင္လို႔။"

"ဟုတ္ ... ဟုတ္၊ ေနာက္မျဖစ္ေစရပါဘူး။"

"ေနာက္ျဖစ္ရင္လည္း အိမ္ျပန္မလာနဲ႔။ ရဲစခန္းမွာသာေနေတာ့။"

ေျပာၿပီးအိမ္ထဲဝင္သြားတဲ့သခင့္ေနာက္က ကမ႓ာလိုက္ဝင္ၿပီး တံခါးပိတ္ရင္း

"ဟူး ... အဲဒီ့မွာ အိမ္ဦးနတ္ဆိုၿပီး ပါဝါျပေနလိုက္ပါ ဦးရာဇသခင္။ ဟီဟိ၊ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။"

ဆူခံရတာကို ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ ေျမကမ႓ာကိုမွ အရူးလို႔မေခၚရင္ ဆူမိတဲ့သခင္ကပဲ ဦးေႏွာက္မမွန္တာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဒါမွပဲ တစ္ေယာက္ေယာက္က အရူးလင္လုပ္ရသလိုပဲဆိုတဲ့စကား ေျပာႏိုင္မွာမဟုတ္လား။

အရင္လို အိမ္ေထာင္သည္ဘဝနဲ႔ ၾကည္ႏူးမေနရဘဲ ဆူဆဲခံေနရလည္း ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့သူက အရူးလား။
လက္စားေခ်တယ္ဆိုၿပီး မိသားစုနဲ႔ေဝးရာေခၚလာၿပီးမွ အဖက္လုပ္ဆူပူေနသူက အရူးလား။
သူတို႔ကိုယ္တိုင္မွပဲ သိႏိုင္မယ္ထင္ပါရဲ႕။

■■■

"ဦးႏိုင္၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာတကယ္ပါ။ ယံုတယ္မလားဟင္။"

"ယံုပါတယ္ကြာ။ ဦးႏိုင္ အကုန္သိၿပီးပါၿပီ။ ရာေလးကို အေၾကာင္းမၾကားရဲရင္လည္း ဦးႏိုင္ကိုေတာ့ ဖုန္းဆက္မွေပါ့။"

"ဟာ၊ အဲဒီ့ေလာက္ညနက္ေနမွ ဘာလို႔ ဦးႏိုင္ကိုဖုန္းဆက္ရမွာလဲ။ ဘာမွအေရးမႀကီးတာကို။ ၿပီးရင္လည္း သူ႔ဘာသာရွင္းသြားမယ့္ကိစၥ။"

"ကဲ၊ မင္းျပန္မအိပ္ဘူးလို႔ ေျပာထားတဲ့ညမို႔ေလ။ အရင္လိုဆို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အလုပ္ကလူေတြလည္း လိုက္မလာေပးလို႔ အခ်ဳပ္ထဲညအိပ္ရရင္ မင္းဘယ္လိုရွင္းမလဲ။"

"တစ္ညေလာက္ အေၾကာင္းမၾကားဘဲျပန္မလာလို႔လည္း သခင္ စိတ္ပူေနမယ္မထင္ပါဘူး။"

အားေလ်ာ့တဲ့အသံနဲ႔ ေျပာလာတဲ့ ကမ႓ာ့စကားေၾကာင့္ ဦးႏိုင္ျပံဳးလိုက္မိတယ္။

"မင္းဖုန္းကို ရာေလးကဆက္ၾကည့္ရင္ သိသြားမွာပဲမဟုတ္ဘူးလား။"

"သခင္သိသြားရင္ေရာ လိုက္လာပါ့မလား။ ဘာမွထူးသြားမွာ မဟုတ္ဘူး ... ထင္တာပဲ။"

အသံေတြက တိုးလ်တိမ္ဝင္သြားၿပီး ေခါင္းပါငံု႔သြားတဲ့ ကမ႓ာ။

"လူေလး"

"အာ ... အလုပ္၊ အလုပ္ေနာက္က်ေတာ့မယ္။ ဦးႏိုင္ကို လိမ္ထားသလိုျဖစ္သြားလို႔ လာေတာင္းပန္တာ။ ညကသိသိခ်င္းေတာင္ ေျပးလာၿပီးရွင္းျပခ်င္တာ။ တအားေနာက္က်ေနလို႔။"

"ဦးႏိုင္ နားလည္ပါတယ္။ ေနာက္ဆို ဘာျဖစ္ျဖစ္ မင္းမွာ မိသားစုရွိေသးတာကို ေခါင္းထဲထည့္ထားပါကြာ။"

"ဟုတ္။ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္။ ဒီကိုလိုက္လာရတာ တကယ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေစာေစာကတည္းက ဦးႏိုင္ကိုလာေတြ႕ခဲ့သင့္တာ။ ဒါေပမဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္မေတြ႕ရဲခဲ့လို႔၊ သခင့္အတိတ္နဲ႔ပတ္သက္တာေတြကို ရင္မဆိုင္ရဲခဲ့လို႔ပါ။ ရိုင္းသလိုျဖစ္သြားရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးပါ ဦးႏိုင္။"

"ဦးႏိုင္နားလည္ပါတယ္လို႔ ေျပာၿပီးပါေရာကြာ။ ေတာင္းပန္ရမွေက်နပ္မယ္ဆိုလည္း ဦးႏိုင္ခြင့္လႊတ္တယ္၊ ဟုတ္ၿပီလား။ ကဲ၊ ဝမ္းနည္းစရာေတြမေတြးနဲ႔။ အလုပ္သြားေတာ့၊ ေနာက္က်ေနမယ္။"

"ဟုတ္၊ သြားေတာ့မယ္ေနာ္ ဦးႏိုင္။"

ဆိုင္ကယ္သံနဲ႔အတူ ျမင္ကြင္းထဲကေပ်ာက္သြားတဲ့ ေျမကမ႓ာကို ဦးရဲႏိုင္ရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒီကေလးက လူႀကီးဆန္သလို ကေလးလည္းဆန္တယ္။ ရင့္က်က္သလို တစ္ခါတရံ တစ္ဇြတ္ထိုးႏိုင္တယ္။ ေဒါသႀကီးတတ္သလို စိတ္ေကာင္းေလးလည္းရွိတယ္။ ခံစားလြယ္တတ္သလို ဟန္ေဆာင္လည္းေကာင္းတယ္။

"က်ဳပ္က ဒီလိုကေလးမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေရစက္ပါတယ္ထင္ပါရဲ႕။"

■■■

"ေျမကမ႓ာ၊ ထဦး။ ေျမကမ႓ာ။"

သခင္ တံခါးေခါက္ၿပီးေခၚေနသံ။

"ဟင္၊ ဖြင့္လာခဲ့ေလ သခင္။"

အိပ္ခ်င္မူးတူးအသံေၾကာင့္ တံခါးလက္ကိုင္ကိုလွည့္ဖြင့္ေတာ့ ပြင့္သြားတယ္။ သခင္အခန္းထဲဝင္လိုက္ေတာ့ ျခင္ေထာင္အျပင္ကို အသည္းအသန္ထြက္လာတဲ့ ငွက္သိုက္ေခါင္းနဲ႔ကမ႓ာ။

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ သခင္။"

မ်က္စိေတြပြတ္ရင္းေမးလာတဲ့ ကမ႓ာ့အေမးမဆံုးခင္ေလးမွာပဲ

"ဦးႏိုင္ ေမ့လဲလို႔တဲ့။"

"ဗ်ာ။ ဟာ၊ ဒါဆို သြားမယ္ေလ။"

"အင္း၊ ငါ ဆိုင္ကယ္ထုတ္ထားလိုက္မယ္။"

သခင္က ခ်က္ခ်င္းလွည့္ထြက္သလို ကမ႓ာကလည္း ေတြ႕ရာအေႏြးထည္ဆြဲဝတ္ၿပီး ဖုန္းနဲ႔ပိုက္ဆံအိတ္ယူကာ ေျပးထြက္လာၿပီး အိမ္တံခါးပိတ္ရတယ္။ သခင္က ဆိုင္ကယ္ထုတ္လာၿပီးေတာ့

"အိမ္ကိုလား၊ ကိုယ္ေမာင္းမယ္။ သခင္ ေနာက္ကထိုင္လိုက္ပါ။"

"အင္း"

ေသခ်ာတယ္။ ဒီလိုစိတ္ပူေနပံုနဲ႔က သခင္ေမာင္းလို႔မျဖစ္ပါ။

■

"ရာေလး လာၿပီ။"

"ဦးႏိုင္ေရာ"

"ဧည့္ခန္းမွာ"

ျခံထဲဝင္ဝင္ခ်င္း အိမ္နီးခ်င္းအေဒၚတစ္ေယာက္က ေျပးထြက္လာၿပီးေျပာရွာတယ္။ ဝင္သြားေတာ့ အဲဒီ့အေဒၚႀကီးရဲ႕အမ်ိဳးသားက ဧည့္ခန္းခံုေဘးမွာ ဦးႏိုင္ေဘးထိုင္ကာ ေစာင့္ၾကည့္လို႔။

"Ambulance ေခၚထားတယ္ ရာေလး။"

"မလာေသးဘူူး အခုထိ။ ကၽြန္ေတာ္ ကားထုတ္လိုက္မယ္။"

ေျပာေနရင္း လူနာတင္ကားအသံက အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။

"သား၊ အေဒၚ လိုမယ္ထင္တာေလးေတြ ဒီမွာထည့္ထားတယ္။"

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အိမ္ကိုအပ္ခဲ့မယ္ေနာ္။"

"ေအး၊ စိတ္ခ်သြား။ ဟိုေရာက္တာနဲ႔ လိုတာရွိရင္ ဖုန္းဆက္လိုက္။ မင္းဦးေလးကို အေဒၚလႊတ္လိုက္မယ္။"

"ဟုတ္"

■

"သခင္၊ အခ်ိဳရည္ေလးတစ္ခ်က္ေသာက္လိုက္။ ေခၽြးေတြနဲ႔ မနက္စာလည္း မစားရေသးဘူးမလား။"

ဦးႏိုင္စိတ္ခ်ရၿပီး ဆရာဝန္ေတြျပန္ထြက္သြားေတာ့မွ ေဆးရံုခုတင္ေဘးကခံုေပၚမွာ သခင္ထိုင္ခ်ႏိုင္တယ္။ တစ္မနက္လံုး တစ္ခ်က္မွ ထိုင္မနားႏိုင္ခဲ့။ တျခားဘာနဲ႔မွမတူတဲ့ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ပူပန္ရျခင္းက ေလာင္ကၽြမ္းအားျပင္းတယ္။ ကမ႓ာလွမ္းေပးတဲ့အခ်ိဳရည္ဘူးကို ရုတ္တရက္ ပုတ္ထုတ္ပစ္မိမလိုျဖစ္ၿပီးမွ ေဆးရံုမွာဆိုတဲ့အသိေၾကာင့္ ျပန္ထိန္းလိုက္ၿပီး

"မင္းကို မျမင္ခ်င္ဘူး။"

သခင္ထိုင္ေနတဲ့ေဘး အခ်ိဳရည္ဘူးေလးခ်ထားေပးၿပီး ကမ႓ာတစ္ေယာက္ အခန္းအျပင္ကို အသာေလးထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ လိုအပ္သမၽွ ေဆးဝယ္တဲ့ကိစၥကအစ ေဆးရံုတင္ဖို႔ကိစၥေတြကို ကမ႓ာလိုက္လုပ္ေပးခဲ့ၿပီး ဆရာဝန္ေတြနဲ႔စကားေျပာတာကေတာ့ သခင္ပါ။ ေဘးကၾကည့္ရင္း ကမ႓ာသေဘာေပါက္မိတာတစ္ခုက ႏွစ္ေယာက္လံုးျပန္မေတြးခ်င္ခဲ့တဲ့ အတိတ္တစ္ခ်ိန္မွာ သခင္ ဒီထက္မက ပူေလာင္ခံစားခဲ့ရမယ္ဆိုတာပါ။

အခုလိုေတာင္ ဘာမွလုပ္မေပးတတ္တဲ့အရြယ္၊ အခုလိုမ်ိဳး ဘာမွလုပ္ေပးခ်ိန္မရလိုက္တဲ့ အခိုက္အတန္႔ေတြ၊ ရုတ္တရက္ႀကီး ေလာကႀကီးထဲ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္သြားရတဲ့ခံစားခ်က္၊ ဒါေတြက ဘယ္ေလာက္ဆိုးလိုက္ေလမလဲ။ ကမ႓ာေတာင္ သခင္နဲ႔ေဝးရမွာ ဒီေလာက္ေၾကာက္ေနခဲ့တာ သခင္ကေရာ အဲဒီ့အခ်ိန္က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေၾကာက္ေနခဲ့ၿပီး ဘယ္လိုေတာင္အင္အားမဲ့ခဲ့ရမလဲလို႔ ကမ႓ာဆက္မေတြးရဲေတာ့ပါ။

အဲဒီ့တုန္းကအခ်ိန္ဆီ သခင္ျပန္ေရာက္သြားမွာကို ကမ႓ာေတြးမိခဲ့ၿပီးသား။ အခုထက္မကတဲ့တံု႔ျပန္မႈေတြကိုပါ ကမ႓ာေမၽွာ္လင့္ခဲ့ၿပီးသားမို႔ သခင္မျမင္ခ်င္ဘူးဆိုရံုနဲ႔ ေရွာင္ထြက္ေပးခဲ့မိတယ္။ မ်က္ႏွာမသစ္ႏိုင္ဘဲ လမ္းမွာ ေရေသာက္ၿပီး ေဆးရံုေရာက္လာခဲ့တာေၾကာင့္ ဝယ္လာတဲ့ေရသန္႔ဘူးနဲ႔ သန္႔စင္ခန္းထဲ မ်က္ႏွာသစ္လိုက္တယ္။ ခဏေလးေတာင္ လန္းဆန္းမသြားတဲ့ ထိုင္းမႈိင္းမႈမ်ိဳးက ဟိုးအတြင္းနက္နက္ကေန စိတ္ကိုသတ္တယ္။
သခင့္ကို ရင္မဆိုင္ရဲဘူး။ ေျမကမ႓ာကိုျမင္ေနရရင္ သခင္ အရမ္းပူေလာင္ေနမလားဆိုတဲ့ အေတြးတစ္ခုေၾကာင့္ပါပဲ။ ဘယ္လိုတံု႔ျပန္မႈမ်ိဳးကိုမွေတာ့ ကမ႓ာမေၾကာက္တတ္ဘူး။ သခင့္အတြက္ ေတြးပူမိရံုသာ။

"ကမ႓ာ၊ အေဖ ... အေျခအေန"

"မမႀကီး။ ဦးႏိုင္ အဆင္ေျပတယ္။ လာေလ၊ အခန္းက ဟိုဘက္မွာ။"

"ေအးကြယ္၊ မင္းတို႔ရွိလို႔ေတာ္ေသးတယ္။ အငယ္ေကာင္ကလည္း ခရီးထြက္သြားတာဆိုေတာ့ သူ႔ကိုေတာ့အေၾကာင္းမၾကားရေသးဘူး။ အေျခအေနေသခ်ာသိရမွ ေျပာမလို႔ေလ။ အလတ္မလည္း ကေလးေတြတစ္ဖက္နဲ႔ ခ်က္ခ်င္းထြက္မလာႏိုင္ဘူး။"

"ရပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရွိတာပဲ။ အရမ္းႀကီးလည္း စိုးရိမ္စရာမရွိေတာ့ မလတ္လည္း ေအးေဆးမွလိုက္လာလို႔ ရတာပဲ။"

"ေအးေပါ့"

"မမႀကီး"

"ကေလး၊ အေဖ ဘယ္လိုေနေသးလဲ။"

"ဆရာဝန္ေတြ ၾကည့္ေပးေနတုန္းက သတိတစ္ခ်က္ျပန္လည္လာတယ္။ အခုကေတာ့ စိတ္ခ်ရၿပီ။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာပါတဲ့။ လူႀကီးဆိုေတာ့ အာရံုေၾကာအားနည္းၿပီး ျဖစ္သြားတာတဲ့။ နည္းနည္းသတိထားေပးရင္ ရပါတယ္တဲ့။"

ခုတင္နဲ႔ခပ္လွမ္းလွမ္းကိုလာၿပီး တိုုးတိုးသာသာေျပာေနၾကတဲ့ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ကမ႓ာက ဦးႏိုင္ေဘးမွာ ခဏရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ သခင္တို႔စကားေျပာၿပီး ျပန္အလွည့္

"မင္း ... ဖယ္စမ္း၊ ဦးႏိုင္နားမကပ္နဲ႔။"

ကမ႓ာ့အနားကို ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာၿပီး လက္ကေနဆြဲလို႔ ခပ္ေဝးေဝးကိုေခၚထုတ္ပစ္တဲ့သခင္က စိတ္လိုက္မာန္ပါ။

အစ္မႀကီးက ခ်က္ခ်င္းဝင္ထိန္းရင္း

"ကေလး၊ ရာေလး၊ စိတ္ေလၽွာ့ေလ။ အေဖလည္းအိပ္ေနတာကိုကြယ္။"

ဒီေတာ့မွ သခင္ၿငိမ္က်သြားၿပီး ကမ႓ာ့ကိုလွမ္းၾကည့္တယ္။
ကမ႓ာကပဲ အလိုက္တသိနဲ႔

"မမႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းအျပင္မွာရွိမယ္။ ခိုင္းစရာရွိရင္ ေခၚခိုင္းလို႔ရပါတယ္။"

ကမ႓ာ့ကိုေခါင္းညိတ္ျပရင္း ေမာင္ျဖစ္သူကိုလည္းထိန္းရင္းက ေဒၚေရႊစင္ဦး ရင္ေမာရျပန္ပါတယ္။
ဒီအတိုင္းဆို ဒီႏွစ္ေယာက္က အနည္က်ၿပီးသားေတြ အသစ္ျပန္ျဖစ္ၾကဦးမယ္ထင္ပါရဲ႕။

■■■ Part (39) ဆက္ရန္ ■■■

အေရွ႕ႏွစ္ပိုင္းမွာ နည္းနည္းေလးသာယာရစ္မူးသြားၾကမွာစိုးလို႔ ျပန္လႈပ္ႏႈိးေပးတာ။ သတိေလး ကပ္ႏိုင္ၾကဖို႔ေပါ့။

Hi! It's me.... Demon 😈

■■■■■

တစ်နေကုန် သခင့်အနားကပ်ပြီး ဆဲသံဆူသံတွေနဲ့ ချိုမြိန်သာယာနေခဲ့ရာက ညနေမစောင်းခင်တော့ အလုပ်ထဲရောက်လာခဲ့ရတဲ့ကမ္ဘာ မသာယာနိုင်တော့ပါ။ အလုပ်တွေများရတဲ့အထဲ ညမှောင်လာလေ လူပိုကျလေနဲ့ အကုန်လုံးလည်း လက်မလည်အောင်အလုပ်ရှုပ်နေချိန်။

နိုင်ငံခြားသားနှစ်ယောက်လာထိုင်တဲ့ ဆိုင်အပြင်နားကဝိုင်းမှာ စားပွဲထိုးလေးတစ်ယောက်နဲ့ ပြဿနာတက်နေကြတယ်။ ကောင်လေးက သူပြောတတ်သလောက် အဆင်ပြေအောင်ပြောနေပေမဲ့ မူးနေတဲ့တစ်ယောက်က ရစ်နေတာမှ ဘေးကသူ့အဖော်ကပါ တားလို့မနိုင်တော့တဲ့အထိ။
နောက်ဆုံး မနေနိုင်တဲ့ကမ္ဘာ ဝင်ပါမိတယ်။ သူတို့နဲ့ အပြန်အလှန်ပြောဖို့ဆို ကမ္ဘာကအသင့်တော်ဆုံးဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။ ကမ္ဘာ့လေယူလေသိမ်းနဲ့ အနေအထားကြောင့် တစ်ဖက်ကခဏတော့ငြိမ်သွားပေမဲ့ မန်နေဂျာကိုခေါ်ခိုင်းနေတော့ မန်နေဂျာအစ်ကိုကိုယ်တိုင်က ဒီလူတွေရစ်နေတာသိသိကြီးမို့ ကမ္ဘာနဲ့အတူ ရေလိုက်ငါးလိုက်။ ဆဲဆိုထွက်သွားတဲ့လူကို သူ့အဖော်ကထိန်းရင်းနဲ့ ပြန်သွားကြပြီမို့ အားလုံးလည်း အရင်အတိုင်းအလုပ်ပြန်လုပ်နေကြပါပြီ။

အလုပ်သိမ်းချိန် ဆိုင်စောင့်အိပ်ရမယ့်ကောင်လေးကို တံခါးတွေကူပိတ်ပေးနေတဲ့ကမ္ဘာ ဆိုင်အပြင်မှာရှိနေတုန်း ခုနကလူ ပြန်ရောက်လာပြီး လက်ပါလာတာကြောင့် ဆွဲလားရမ်းလားတွေဖြစ်ကြပြန်တယ်။ ခုနက customer မို့ စိတ်ရှည်ရှည်ထားပြီးရှင်းပြခဲ့ပေမဲ့ အခုတော့ သည်းမခံနိုင်တော့တာကြောင့် ဘေးကကောင်လေးကို ဝင်မပါဖို့ပြောပြီး ကမ္ဘာနဲ့အဲဒီ့လူ အပြန်အလှန်ထိုးကြကြိတ်ကြရင်း နောက်ဆုံး ရဲစခန်းရောက်သွားခဲ့ပြီ။ တစ်ဖက်က သူ့အဖော်နဲ့အတူ သူတို့ရဲ့အိမ်ရှင်ဆိုတာရယ်၊ ရှေ့နေဆိုသူရယ်လိုက်လာပြီး ပြန်ခေါ်သွားကြပြီ။

ဆိုင်ပိတ်ချိန်မှာ ညအိပ်စောင့်တဲ့ကောင်လေးရယ်၊ kitchen က အစ်ကိုရယ်၊ desserts တာဝန်ခံ ထက်မြက်ဆိုတဲ့တစ်ယောက်ရယ်၊ ကမ္ဘာရယ် လေးယောက်ရှိနေပြီး နေမကောင်းတဲ့ကြားက ရှိနေပေးတဲ့ထက်မြက်နဲ့ လုပ်လက်စအလုပ်တွေတစ်ဖက်နဲ့ အစ်ကိုက ချက်ချင်းလိုက်လာပေးမယ်ပြောပြီး ရောက်မလာနိုင်သေး။

"မြေကမ္ဘာ၊ အုပ်ထိန်းသူကို ဆက်သွယ်လို့ရမယ့်ဖုန်းနံပါတ်ပေးပါ။"

ဒီအချိန်ကြီး ဦးနိုင်ကိုခေါ်ဖို့ကတော့ လုံးဝအနှောင့်အယှက်ဖြစ်စေမှာ။
သခင့်ကိုခေါ်ဖို့လား။ ရဲစခန်းမှာ ညအိပ်လိုက်တာမှ ပိုအဆင်ပြေပါလိမ့်မယ်။

"မြေကမ္ဘာ၊ မေးနေတာဖြေပါ။"

"ကျွန်တော်က တခြားနယ်ကလာပြီး ဒီမှာအလုပ်လုပ်တာမို့ ခေါ်စရာမရှိဘူးဗျ။"

"နေတဲ့နေရာက အဆောင်မှူး၊ အိမ်ရှင်၊ တစ်ယောက်ယောက်ရော။"

"မရှိဘူးဗျ။"

"အာမခံပေးနိုင်မယ့်တစ်ယောက်ယောက်ကို စဉ်းစားပါ။ မဟုတ်ရင် အချုပ်ထဲညအိပ်ရမယ်။"

"ဟုတ်ကဲ့၊ လောလောဆယ်တော့ စဉ်းစားမရသေးလို့။"

'မတတ်နိုင်ဘူး။ ဒီညလည်း အိမ်ပြန်မအိပ်ဘူးပြောလာတာမို့ ရဲစခန်းမှာညအိပ်ရလည်း သခင်သိတာကျလို့။'

■

ကမ္ဘာ အချုပ်ခန်းထဲရောက်ပြီး နာရီဝက်မပြည့်ခင်မှာပဲ

"မြေကမ္ဘာ၊ ထွက်။"

ဘယ်သူလာသလဲလို့တွေးရင်း သခင်လားလို့တွေးမိတော့ ကြက်သီးပါထသွားရတယ်။

"မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ အဲ၊ ဂျာကြီး။"

ပြန်သွားပြီဖြစ်တဲ့ မန်နေဂျာနဲ့ အစ်ကိုတို့ လိုက်လာကြတာပဲ။
အားလုံးပြီးလို့ ပြန်ထွက်လာကြပြီး Taxi ပေါ်ရောက်တော့

"ဂျာကြီး အလုပ်များသွားရပြီ။ ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်။"

"ရတယ်၊ ငါအကုန်သိပြီးပြီ။ အဲဒီ့ကောင် အရမ်းရိုင်းတာပဲ။ ငါက သူတို့ပြန်သွားလို့ ပြီးသွားပြီထင်တာ။"

"ငါတို့က ချက်ချင်းလိုက်လာဖို့ပဲဟေ့။ သူဌေးက ဘယ်လိုသိသွားတယ်မသိဘူး။ ဆိုင်ဖုန်းကိုဆက်ပြီး မေးနေလို့ ငါတို့ရှင်းနေရတာ။ ဟိုကလေးက သူဌေးဖုန်းဆက်တယ်ဆိုတော့ ကြောက်လန့်ပြီး ဂျာကြီးကိုဖုန်းဆက်ပြောတာ။ ငါနဲ့ထက်မြက်က သူဌေးကိုအကျိုးအကြောင်းရှင်းပြနေရလို့ သူဖုန်းဆက်တာတောင် မသိလိုက်ဘူး။"

"သူဌေးပါ သိသွားတာလား။ မြန်လိုက်တာ။"

"အေး၊ ဘယ်လိုသိသွားတယ်မသိဘူး။"

"ဟူး၊ အလုပ်နေရာတော့ ခပ်လှုပ်လှုပ်ပဲ။ အခု ကျွန်တော့်ဆီလိုက်လာတာ သူဌေးသိရင် အစ်ကိုတို့အတွက် ကောင်းပါ့မလား။"

"ငါ သူဌေးကို မနက်ကျရင် သေချာပြောပြမှာပါ။ CCTV လည်းရှိနေတာပဲ။"

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဂျာကြီး။ ဒါပေမဲ့ အရမ်းကြီးပြောရခက်ရင်တော့ ထားလိုက်နော်။ ကျွန်တော်က ကိစ္စမရှိဘူး။"

"မထားပါဘူးကွာ။ ဟိုကောင်ရိုင်းတာ လူတိုင်းသိတယ်။ မင်းက သူ့ကို ချက်ကျလက်ကျပြောနိုင်တော့ သူ့ဘာသာပေါက်ကွဲပြီး သောင်းကျန်းတာ။ မင်းက ဘာလို့ အဲဒီလောက်ကျွမ်းကျင်နေတာလဲ။"

"အေး ငါလည်းသိချင်နေတာ။"

"ကျွန်တော့်အဖေက အနောက်တိုင်းသွေးစပ်လို့ပါ။"

"အေး၊ ထင်တယ်လေ။ မင်းရုပ်က ကပြားရုပ်ပဲကို။ ဒါပေမဲ့ မင်းပုံစံက ... ဘယ်လိုပြောမလဲ၊ ဒီအလုပ်မှာလာလုပ်နေတာကိုက မင်းနဲ့မအပ်စပ်သလိုပဲကွာ။ သူများကိုယ်ရေးကိုယ်တာမို့ မစပ်စုတာ။ မင်းလုပ်ရည်ကိုင်ရည်ကို ငါတို့လည်းသိနေတာပဲ။ မင်းနဲ့ဘာမှမဆိုင်ဘူးထင်ရတဲ့ နေရာမျိုးမှာလည်း သင်ယူလွယ်ပြီးဉာဏ်ကောင်းတယ်။"

"ဟား ဟား၊ မြှောက်ကြပြန်ပြီ။ ကျွန်တော် အမှန်အတိုင်းပြောပါ့မယ်။ ကျွန်တော်က နိုင်ငံခြားမှာနေခဲ့ဖူးတယ်။ အခုက အိမ်တွင်းရေးပြဿနာတက်တော့ အိမ်ကနေထွက်လာခဲ့တာ ဘာပိုင်ဆိုင်မှုမှပါမလာဘူး။ ပညာအရည်အချင်းနဲ့ပတ်သက်တဲ့ certificate ဘာညာလည်း ပါမလာတော့ လောလောဆယ် အဆင်ပြေတဲ့နေရာမှာ အလုပ်ဝင်လုပ်ဖြစ်နေတာပါ။ ဒီမှာကတော့ ကျွန်တော်အရင်ပြောသလိုပဲ ကျွန်တော့်ဦးလေးအကူအညီနဲ့ နေနေတာပေါ့။ ဒါပါပဲ။"

"ဪ၊ ဒါကြောင့်ကိုး။ ထင်တော့ထင်တယ်၊ သာမန်ထဲကတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့။"

"သာမန်ပါပဲဗျာ။"

"ထပ်မလျှိုနဲ့တော့။ သူဌေးသားရုပ်ပေါက်နေတာကိုကွာ။ အခုကတော့ နည်းနည်းညစ်စုတ်စုတ်ဖြစ်လာပြီ။"

"ဟား ဟား"

■

ဆိုင်ပြန်ရောက်ပြီး အလုပ်လေးနည်းနည်းဆက်လုပ်ကြပြီးတော့ မနက်စောစောမှာလည်း မန်နေဂျာဖုန်းဆက်ပြောထားလို့ စောင့်နေပေးရပါတယ်။ အခြေအနေအားလုံးသိသွားလို့ သူဌေးနဲ့ခဏတွေ့ပြီးတဲ့နောက် အဆင်ပြေသွားခဲ့တယ်။ ပြီးတော့လည်း အဝတ်အစားအမြန်လဲပြီး နေ့ပိုင်းအလုပ်ဆီ အပြေးသွားရပြန်တယ်။ အလုပ်ပျက်လို့မဖြစ်တော့ဘူး။ လစာက ဖြတ်ခံရလွန်းလို့ကုန်သွားလို့မဖြစ်။ အရေးတကြီးသုံးစရာကိစ္စတစ်ခုက ရှိနေသေးတယ်မဟုတ်လား။

အရေးကြီးဆို အရေးအပါဆုံးကိစ္စလို့ပဲ ပြောရမလား။ ပျော်စရာကောင်းမယ်လို့ ထင်ရပါရဲ့။ တွေးရင်းတောင် ပြုံးမိရတဲ့အထိ။ မနေ့ညတစ်ညလုံးနဲ့ ဒီတစ်နေ့လုံး ပြဿနာတွေ၊ အလုပ်တွေ ဆက်နေတာတောင် ပင်ပန်းတယ်မထင်မိရအောင် အဲဒီ့ကိစ္စက ကမ္ဘာ့အတွက် အင်အားတွေပြည့်နေစေခဲ့တာ။ ညနေလည်း စားသောက်ဆိုင်မှာ အရမ်းတွေပြုံးနေမိလို့ မနေ့ကရဲစခန်းရောက်ပြီး ရူးသွားပြီလားလို့ပါ စကြတဲ့အထိ။

ဒီတစ်ခုကြားဖူးကြသလား။ ရယ်ရလွန်းရင် ငိုရတယ်တဲ့။
မနေ့မနက်က သခင်နဲ့သာယာနေရာက ညကျ ရဲစခန်းရောက်တယ်။ ဒီတစ်နေ့လုံး အတွေးတစ်ခုနဲ့တက်ကြွနေရာက ညဘက်အိမ်ပြန်ရောက်တော့

*knock knock*

"သခင်၊ သခင်"

ကမ္ဘာအိမ်ပြန်လာမှာပဲကို အရင်လိုမဟုတ်ဘဲ တံခါးတွေသေချာပိတ်ထားလို့ တံခါးခေါက်တာလည်းမရ၊ ခေါ်ကြည့်တော့လည်း တုံ့ပြန်မလာ။ ဖုန်းခေါ်လိုက်တော့ ချက်ချင်းဖုန်းချသွားပြီး ခဏနေတော့ တံခါးကဝုန်းခနဲပွင့်လာတယ်။
တံခါးဝမှာပဲ ဘောင်ကိုမှီလို့ သခင်ကပိတ်ရပ်နေလိုက်ပြီး

"အလေလိုက်လို့ဝသွားပြီလား။"

"ဘာကို ..."

"အိမ်ပြန်ရောက်လာတာလေ။"

"မနေ့ကတစ်ညပဲ ပြန်မအိပ်ဘူးလို့ ပြောခဲ့တာလေ။"

"အင်း၊ မနေ့ညတစ်ညက ရဲစခန်းမှာအိပ်ရမှာမို့ ပြန်မလာနိုင်ဘူးလို့ ပြောခဲ့တာမဟုတ်လား။"

'ရဲစခန်းတဲ့။ ဘာလဲ၊ သခင်သိသွားတာလား။ ဘယ်လိုသိသွားတာလဲ။'

"မင်းနေနေတာ အမေရိကမဟုတ်ဘူး၊ ကနေဒါမဟုတ်ဘူး။ မြန်မာနိုင်ငံမှာနော်၊ ငါ့မွေးရပ်မှာနော်။"

ကမ္ဘာ့အတွေးကို သခင်က အဖြေပေးလိုက်တာပါပဲ။

'ဟုတ်တာပေါ့။ သခင်သိနေနိုင်တာပဲ။'

"အဲဒါကလေ ..."

"တော်လိုက်တာကွာ။ ငါတောင် ဒီမြို့မှာမွေး၊ ဒီမြို့မှာကြီးလာတာ အလုပ်လျှောက်ဖို့ ထောက်ခံစာယူတာကလွဲရင် ရဲစခန်းဆိုတာကို ရောက်ဖြစ်တာမဟုတ်ဘူး။ မင်းကတော့ အခုမှ ဒီရောက်တာ သုံးလလားရှိသေး၊ ညသွားအိပ်ဖူးပြီ။ သာပါတယ်။"

"ကိုယ်ပြောတာ နားထောင်ဦးလေဗျာ။"

"အင်း၊ ပြောကြည့်။"

ရှင်းလို့မပြီးမချင်း ကမ္ဘာ့ကို အိမ်ထဲပေးဝင်မယ့်ပုံလည်းမပေါ်။ အဲဒါကအရေးမကြီးဘူး။ ညဘက်လေအေးအေးနဲ့ ကြာရင် သခင်ပါအေးစက်လာတော့မှာမို့ အမြန်ဆုံးနဲ့ အရှင်းဆုံး ပြောပြလိုက်ရတယ်။

"အဲဒီ့တော့ မင်းအကြောင်းမကြားရင် ငါတို့ကမသိတော့ဘူးလို့ ထင်လိုက်တာလား။"

"ညကြီးမိုးချုပ် အလုပ်မများစေချင်လို့ အကြောင်းမကြားတာပဲရှိတာ သခင်။ တခြား ဘာအတွေးမှမရှိဘူး။"

"သောက်ချိုးပြေပြေနေပါ။ ဟိုမှာဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် မင်းပြဿနာမင်းရှင်းလို့ရတယ်။ ဒီမှာက မြေကမ္ဘာဆိုတာ ဦးရဲနိုင်ရဲ့တူ၊ မင်းရဲ့အုပ်ထိန်းသူက ဦးရဲနိုင်ဖြစ်နေတယ်။ မင်းမကောင်းရင် ဦးနိုုင်ခေါင်းပေါ်ကျမှာတွေ တွေးကြည့်ဦး။"

ကမ္ဘာ့နားထင်တစ်ဖက်ကို လက်ညှိုးနဲ့ခပ်ကြမ်းကြမ်းထိုးရင်း သခင်ကပြောလာတယ်။

"ဦးနိုင်၊ ဦးနိုင်လည်း သိသွားပြီလား။"

"ဦးနိုင်ပြောလို့ ငါသိတာ။ ရဲစခန်းမှာ ဦးနိုင်အသိတွေရှိတယ်။"

'သေတော့ မြေကမ္ဘာရေ။ လူကြီးကို ညာသလိုဖြစ်ကုန်ပြီထင်တယ်။ မနက်ကျ သေချာသွားရှင်းပြရမယ်။'

"ငါပြောတာကြားလား။ အနေအထိုင်ဆင်ခြင်လို့။"

"ဟုတ် ... ဟုတ်၊ နောက်မဖြစ်စေရပါဘူး။"

"နောက်ဖြစ်ရင်လည်း အိမ်ပြန်မလာနဲ့။ ရဲစခန်းမှာသာနေတော့။"

ပြောပြီးအိမ်ထဲဝင်သွားတဲ့သခင့်နောက်က ကမ္ဘာလိုက်ဝင်ပြီး တံခါးပိတ်ရင်း

"ဟူး ... အဲဒီ့မှာ အိမ်ဦးနတ်ဆိုပြီး ပါဝါပြနေလိုက်ပါ ဦးရာဇသခင်။ ဟီဟိ၊ ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ။"

ဆူခံရတာကို ကျေနပ်ပျော်ရွှင်နေတဲ့ မြေကမ္ဘာကိုမှ အရူးလို့မခေါ်ရင် ဆူမိတဲ့သခင်ကပဲ ဦးနှောက်မမှန်တာဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။
ဒါမှပဲ တစ်ယောက်ယောက်က အရူးလင်လုပ်ရသလိုပဲဆိုတဲ့စကား ပြောနိုင်မှာမဟုတ်လား။

အရင်လို အိမ်ထောင်သည်ဘဝနဲ့ ကြည်နူးမနေရဘဲ ဆူဆဲခံနေရလည်း ပျော်နေတတ်တဲ့သူက အရူးလား။
လက်စားချေတယ်ဆိုပြီး မိသားစုနဲ့ဝေးရာခေါ်လာပြီးမှ အဖက်လုပ်ဆူပူနေသူက အရူးလား။
သူတို့ကိုယ်တိုင်မှပဲ သိနိုင်မယ်ထင်ပါရဲ့။

■■■

"ဦးနိုင်၊ ကျွန်တော်ပြောတာတကယ်ပါ။ ယုံတယ်မလားဟင်။"

"ယုံပါတယ်ကွာ။ ဦးနိုင် အကုန်သိပြီးပါပြီ။ ရာလေးကို အကြောင်းမကြားရဲရင်လည်း ဦးနိုင်ကိုတော့ ဖုန်းဆက်မှပေါ့။"

"ဟာ၊ အဲဒီ့လောက်ညနက်နေမှ ဘာလို့ ဦးနိုင်ကိုဖုန်းဆက်ရမှာလဲ။ ဘာမှအရေးမကြီးတာကို။ ပြီးရင်လည်း သူ့ဘာသာရှင်းသွားမယ့်ကိစ္စ။"

"ကဲ၊ မင်းပြန်မအိပ်ဘူးလို့ ပြောထားတဲ့ညမို့လေ။ အရင်လိုဆို ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ အလုပ်ကလူတွေလည်း လိုက်မလာပေးလို့ အချုပ်ထဲညအိပ်ရရင် မင်းဘယ်လိုရှင်းမလဲ။"

"တစ်ညလောက် အကြောင်းမကြားဘဲပြန်မလာလို့လည်း သခင် စိတ်ပူနေမယ်မထင်ပါဘူး။"

အားလျော့တဲ့အသံနဲ့ ပြောလာတဲ့ ကမ္ဘာ့စကားကြောင့် ဦးနိုင်ပြုံးလိုက်မိတယ်။

"မင်းဖုန်းကို ရာလေးကဆက်ကြည့်ရင် သိသွားမှာပဲမဟုတ်ဘူးလား။"

"သခင်သိသွားရင်ရော လိုက်လာပါ့မလား။ ဘာမှထူးသွားမှာ မဟုတ်ဘူး ... ထင်တာပဲ။"

အသံတွေက တိုးလျတိမ်ဝင်သွားပြီး ခေါင်းပါငုံ့သွားတဲ့ ကမ္ဘာ။

"လူလေး"

"အာ ... အလုပ်၊ အလုပ်နောက်ကျတော့မယ်။ ဦးနိုင်ကို လိမ်ထားသလိုဖြစ်သွားလို့ လာတောင်းပန်တာ။ ညကသိသိချင်းတောင် ပြေးလာပြီးရှင်းပြချင်တာ။ တအားနောက်ကျနေလို့။"

"ဦးနိုင် နားလည်ပါတယ်။ နောက်ဆို ဘာဖြစ်ဖြစ် မင်းမှာ မိသားစုရှိသေးတာကို ခေါင်းထဲထည့်ထားပါကွာ။"

"ဟုတ်။ ကျေးဇူးအများကြီးတင်ပါတယ်။ ဒီကိုလိုက်လာရတာ တကယ်ပျော်ဖို့ကောင်းပါတယ်။ ကျွန်တော် စောစောကတည်းက ဦးနိုင်ကိုလာတွေ့ခဲ့သင့်တာ။ ဒါပေမဲ့၊ ကျွန်တော်မတွေ့ရဲခဲ့လို့၊ သခင့်အတိတ်နဲ့ပတ်သက်တာတွေကို ရင်မဆိုင်ရဲခဲ့လို့ပါ။ ရိုင်းသလိုဖြစ်သွားရင် ခွင့်လွှတ်ပေးပါ ဦးနိုင်။"

"ဦးနိုင်နားလည်ပါတယ်လို့ ပြောပြီးပါရောကွာ။ တောင်းပန်ရမှကျေနပ်မယ်ဆိုလည်း ဦးနိုင်ခွင့်လွှတ်တယ်၊ ဟုတ်ပြီလား။ ကဲ၊ ဝမ်းနည်းစရာတွေမတွေးနဲ့။ အလုပ်သွားတော့၊ နောက်ကျနေမယ်။"

"ဟုတ်၊ သွားတော့မယ်နော် ဦးနိုင်။"

ဆိုင်ကယ်သံနဲ့အတူ မြင်ကွင်းထဲကပျောက်သွားတဲ့ မြေကမ္ဘာကို ဦးရဲနိုင်ရပ်ကြည့်နေမိတယ်။ ဒီကလေးက လူကြီးဆန်သလို ကလေးလည်းဆန်တယ်။ ရင့်ကျက်သလို တစ်ခါတရံ တစ်ဇွတ်ထိုးနိုင်တယ်။ ဒေါသကြီးတတ်သလို စိတ်ကောင်းလေးလည်းရှိတယ်။ ခံစားလွယ်တတ်သလို ဟန်ဆောင်လည်းကောင်းတယ်။

"ကျုပ်က ဒီလိုကလေးမျိုးတွေနဲ့ ရေစက်ပါတယ်ထင်ပါရဲ့။"

■■■

"မြေကမ္ဘာ၊ ထဦး။ မြေကမ္ဘာ။"

သခင် တံခါးခေါက်ပြီးခေါ်နေသံ။

"ဟင်၊ ဖွင့်လာခဲ့လေ သခင်။"

အိပ်ချင်မူးတူးအသံကြောင့် တံခါးလက်ကိုင်ကိုလှည့်ဖွင့်တော့ ပွင့်သွားတယ်။ သခင်အခန်းထဲဝင်လိုက်တော့ ခြင်ထောင်အပြင်ကို အသည်းအသန်ထွက်လာတဲ့ ငှက်သိုက်ခေါင်းနဲ့ကမ္ဘာ။

"ဘာဖြစ်လို့လဲ သခင်။"

မျက်စိတွေပွတ်ရင်းမေးလာတဲ့ ကမ္ဘာ့အမေးမဆုံးခင်လေးမှာပဲ

"ဦးနိုင် မေ့လဲလို့တဲ့။"

"ဗျာ။ ဟာ၊ ဒါဆို သွားမယ်လေ။"

"အင်း၊ ငါ ဆိုင်ကယ်ထုတ်ထားလိုက်မယ်။"

သခင်က ချက်ချင်းလှည့်ထွက်သလို ကမ္ဘာကလည်း တွေ့ရာအနွေးထည်ဆွဲဝတ်ပြီး ဖုန်းနဲ့ပိုက်ဆံအိတ်ယူကာ ပြေးထွက်လာပြီး အိမ်တံခါးပိတ်ရတယ်။ သခင်က ဆိုင်ကယ်ထုတ်လာပြီးတော့

"အိမ်ကိုလား၊ ကိုယ်မောင်းမယ်။ သခင် နောက်ကထိုင်လိုက်ပါ။"

"အင်း"

သေချာတယ်။ ဒီလိုစိတ်ပူနေပုံနဲ့က သခင်မောင်းလို့မဖြစ်ပါ။

■

"ရာလေး လာပြီ။"

"ဦးနိုင်ရော"

"ဧည့်ခန်းမှာ"

ခြံထဲဝင်ဝင်ချင်း အိမ်နီးချင်းအဒေါ်တစ်ယောက်က ပြေးထွက်လာပြီးပြောရှာတယ်။ ဝင်သွားတော့ အဲဒီ့အဒေါ်ကြီးရဲ့အမျိုးသားက ဧည့်ခန်းခုံဘေးမှာ ဦးနိုင်ဘေးထိုင်ကာ စောင့်ကြည့်လို့။

"Ambulance ခေါ်ထားတယ် ရာလေး။"

"မလာသေးဘူူး အခုထိ။ ကျွန်တော် ကားထုတ်လိုက်မယ်။"

ပြောနေရင်း လူနာတင်ကားအသံက အိမ်ရှေ့ရောက်လာခဲ့ပြီ။

"သား၊ အဒေါ် လိုမယ်ထင်တာလေးတွေ ဒီမှာထည့်ထားတယ်။"

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ အိမ်ကိုအပ်ခဲ့မယ်နော်။"

"အေး၊ စိတ်ချသွား။ ဟိုရောက်တာနဲ့ လိုတာရှိရင် ဖုန်းဆက်လိုက်။ မင်းဦးလေးကို အဒေါ်လွှတ်လိုက်မယ်။"

"ဟုတ်"

■

"သခင်၊ အချိုရည်လေးတစ်ချက်သောက်လိုက်။ ချွေးတွေနဲ့ မနက်စာလည်း မစားရသေးဘူးမလား။"

ဦးနိုင်စိတ်ချရပြီး ဆရာဝန်တွေပြန်ထွက်သွားတော့မှ ဆေးရုံခုတင်ဘေးကခုံပေါ်မှာ သခင်ထိုင်ချနိုင်တယ်။ တစ်မနက်လုံး တစ်ချက်မှ ထိုင်မနားနိုင်ခဲ့။ တခြားဘာနဲ့မှမတူတဲ့ ဒုတိယအကြိမ်မြောက်ပူပန်ရခြင်းက လောင်ကျွမ်းအားပြင်းတယ်။ ကမ္ဘာလှမ်းပေးတဲ့အချိုရည်ဘူးကို ရုတ်တရက် ပုတ်ထုတ်ပစ်မိမလိုဖြစ်ပြီးမှ ဆေးရုံမှာဆိုတဲ့အသိကြောင့် ပြန်ထိန်းလိုက်ပြီး

"မင်းကို မမြင်ချင်ဘူး။"

သခင်ထိုင်နေတဲ့ဘေး အချိုရည်ဘူးလေးချထားပေးပြီး ကမ္ဘာတစ်ယောက် အခန်းအပြင်ကို အသာလေးထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ လိုအပ်သမျှ ဆေးဝယ်တဲ့ကိစ္စကအစ ဆေးရုံတင်ဖို့ကိစ္စတွေကို ကမ္ဘာလိုက်လုပ်ပေးခဲ့ပြီး ဆရာဝန်တွေနဲ့စကားပြောတာကတော့ သခင်ပါ။ ဘေးကကြည့်ရင်း ကမ္ဘာသဘောပေါက်မိတာတစ်ခုက နှစ်ယောက်လုံးပြန်မတွေးချင်ခဲ့တဲ့ အတိတ်တစ်ချိန်မှာ သခင် ဒီထက်မက ပူလောင်ခံစားခဲ့ရမယ်ဆိုတာပါ။

အခုလိုတောင် ဘာမှလုပ်မပေးတတ်တဲ့အရွယ်၊ အခုလိုမျိုး ဘာမှလုပ်ပေးချိန်မရလိုက်တဲ့ အခိုက်အတန့်တွေ၊ ရုတ်တရက်ကြီး လောကကြီးထဲ တစ်ယောက်တည်းဖြစ်သွားရတဲ့ခံစားချက်၊ ဒါတွေက ဘယ်လောက်ဆိုးလိုက်လေမလဲ။ ကမ္ဘာတောင် သခင်နဲ့ဝေးရမှာ ဒီလောက်ကြောက်နေခဲ့တာ သခင်ကရော အဲဒီ့အချိန်က ဘယ်လောက်တောင်ကြောက်နေခဲ့ပြီး ဘယ်လိုတောင်အင်အားမဲ့ခဲ့ရမလဲလို့ ကမ္ဘာဆက်မတွေးရဲတော့ပါ။

အဲဒီ့တုန်းကအချိန်ဆီ သခင်ပြန်ရောက်သွားမှာကို ကမ္ဘာတွေးမိခဲ့ပြီးသား။ အခုထက်မကတဲ့တုံ့ပြန်မှုတွေကိုပါ ကမ္ဘာမျှော်လင့်ခဲ့ပြီးသားမို့ သခင်မမြင်ချင်ဘူးဆိုရုံနဲ့ ရှောင်ထွက်ပေးခဲ့မိတယ်။ မျက်နှာမသစ်နိုင်ဘဲ လမ်းမှာ ရေသောက်ပြီး ဆေးရုံရောက်လာခဲ့တာကြောင့် ဝယ်လာတဲ့ရေသန့်ဘူးနဲ့ သန့်စင်ခန်းထဲ မျက်နှာသစ်လိုက်တယ်။ ခဏလေးတောင် လန်းဆန်းမသွားတဲ့ ထိုင်းမှိုင်းမှုမျိုးက ဟိုးအတွင်းနက်နက်ကနေ စိတ်ကိုသတ်တယ်။
သခင့်ကို ရင်မဆိုင်ရဲဘူး။ မြေကမ္ဘာကိုမြင်နေရရင် သခင် အရမ်းပူလောင်နေမလားဆိုတဲ့ အတွေးတစ်ခုကြောင့်ပါပဲ။ ဘယ်လိုတုံ့ပြန်မှုမျိုးကိုမှတော့ ကမ္ဘာမကြောက်တတ်ဘူး။ သခင့်အတွက် တွေးပူမိရုံသာ။

"ကမ္ဘာ၊ အဖေ ... အခြေအနေ"

"မမကြီး။ ဦးနိုင် အဆင်ပြေတယ်။ လာလေ၊ အခန်းက ဟိုဘက်မှာ။"

"အေးကွယ်၊ မင်းတို့ရှိလို့တော်သေးတယ်။ အငယ်ကောင်ကလည်း ခရီးထွက်သွားတာဆိုတော့ သူ့ကိုတော့အကြောင်းမကြားရသေးဘူး။ အခြေအနေသေချာသိရမှ ပြောမလို့လေ။ အလတ်မလည်း ကလေးတွေတစ်ဖက်နဲ့ ချက်ချင်းထွက်မလာနိုင်ဘူး။"

"ရပါတယ်၊ ကျွန်တော်တို့ရှိတာပဲ။ အရမ်းကြီးလည်း စိုးရိမ်စရာမရှိတော့ မလတ်လည်း အေးဆေးမှလိုက်လာလို့ ရတာပဲ။"

"အေးပေါ့"

"မမကြီး"

"ကလေး၊ အဖေ ဘယ်လိုနေသေးလဲ။"

"ဆရာဝန်တွေ ကြည့်ပေးနေတုန်းက သတိတစ်ချက်ပြန်လည်လာတယ်။ အခုကတော့ စိတ်ချရပြီ။ အိပ်ပျော်နေတာပါတဲ့။ လူကြီးဆိုတော့ အာရုံကြောအားနည်းပြီး ဖြစ်သွားတာတဲ့။ နည်းနည်းသတိထားပေးရင် ရပါတယ်တဲ့။"

ခုတင်နဲ့ခပ်လှမ်းလှမ်းကိုလာပြီး တိုုးတိုးသာသာပြောနေကြတဲ့ မောင်နှမနှစ်ယောက်ကြောင့် ကမ္ဘာက ဦးနိုင်ဘေးမှာ ခဏရပ်ကြည့်နေမိတယ်။ သခင်တို့စကားပြောပြီး ပြန်အလှည့်

"မင်း ... ဖယ်စမ်း၊ ဦးနိုင်နားမကပ်နဲ့။"

ကမ္ဘာ့အနားကို ချက်ချင်းရောက်လာပြီး လက်ကနေဆွဲလို့ ခပ်ဝေးဝေးကိုခေါ်ထုတ်ပစ်တဲ့သခင်က စိတ်လိုက်မာန်ပါ။

အစ်မကြီးက ချက်ချင်းဝင်ထိန်းရင်း

"ကလေး၊ ရာလေး၊ စိတ်လျှော့လေ။ အဖေလည်းအိပ်နေတာကိုကွယ်။"

ဒီတော့မှ သခင်ငြိမ်ကျသွားပြီး ကမ္ဘာ့ကိုလှမ်းကြည့်တယ်။
ကမ္ဘာကပဲ အလိုက်တသိနဲ့

"မမကြီး၊ ကျွန်တော် အခန်းအပြင်မှာရှိမယ်။ ခိုင်းစရာရှိရင် ခေါ်ခိုင်းလို့ရပါတယ်။"

ကမ္ဘာ့ကိုခေါင်းညိတ်ပြရင်း မောင်ဖြစ်သူကိုလည်းထိန်းရင်းက ဒေါ်ရွှေစင်ဦး ရင်မောရပြန်ပါတယ်။
ဒီအတိုင်းဆို ဒီနှစ်ယောက်က အနည်ကျပြီးသားတွေ အသစ်ပြန်ဖြစ်ကြဦးမယ်ထင်ပါရဲ့။

■■■ Part (39) ဆက်ရန် ■■■

အရှေ့နှစ်ပိုင်းမှာ နည်းနည်းလေးသာယာရစ်မူးသွားကြမှာစိုးလို့ ပြန်လှုပ်နှိုးပေးတာ။ သတိလေး ကပ်နိုင်ကြဖို့ပေါ့။

Hi! It's me.... Demon 😈