Chapter (1)
Chapter (2)
Chapter (3)
Chapter (4)
Chapter (5)
Chapter (6)
Chapter (7)
Characterizing
Chapter (8)
Chapter (9)
Chapter (10)
Chapter (11)
Chapter (12)
Chapter (13)
Chapter (14)
Chapter (15)
Chapter (16)
Chapter (17)
Chapter (18)
Chapter (19)
Chapter (20)
Chapter (21)
Chapter (22)
Chapter (23)
Chapter (24)
Chapter (25)
Chapter (26)
Chapter (27)
Chapter (28)
Chapter (29)
Chapter (30)
Chapter (31)
Chapter (32)
Chapter (33)
Chapter (34)
Chapter (35)
Chapter (36)
Chapter (37)
Chapter (38)
Chapter (39)
Chapter (40)
Chapter (41)
Chapter (42)
Chapter (43)
Chapter (44)
Chapter (45)
When they have a baby...
Chapter (46)
Chapter (47)
Chapter (48)
Chapter (49)
Chapter (50)
Chapter (51)
Chapter (52)
Chapter (53)
Chapter (54)
Chapter (55)
Chapter (56)
Chapter (57)
Chapter (58)
Chapter (59)
Chapter (60): Final
Chapter (44)
"Earth, ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ စစ္သမၽွေတြက ၾကာလိုက္တာ။"

"Sorry ပါ Boss. ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေခါင္းမၾကည္ေတာ့ အာရံုသိပ္မစိုက္ႏိုင္လို႔ပါ။ ဒီဟာေတြကိုေတာ့ ဒီေန႔အျပတ္ျဖတ္ေပးပါ့မယ္။"

"ေနမေကာင္းဘူးလား။ ေျပာေရာေပါ့ ေစာေစာကတည္းက။ အဲဒါေတြက အလ်င္မလိုဘူးေလ။ ေနာက္ေန႔မွလုပ္လည္း ရတယ္။ ရံုးလည္းဆင္းေတာ့မွာပဲ။ ျပန္နားလိုက္ေတာ့။ ကားယူသြားမလား။"

"ေနပါေစဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ကားငွားျပန္လိုက္လို႔ ရပါတယ္။"

"အင္းပါ။ အခုျပန္နားလိုက္ေတာ့ေလ။"

"ရပါတယ္ Boss. ေနာက္တစ္နာရီပဲ လိုေတာ့တာမို႔ ေစာင့္လိုက္ပါ့မယ္။"

"တို႔လည္း ျပန္ေတာ့မွာ။ တစ္ခါတည္းသာ လိုက္ထြက္လိုက္ေတာ့။"

"ဟုတ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။"

'အိမ္ေစာေစာျပန္ရေတာ့ သခင္နဲ႔ေစာေစာရွင္းရတာေပါ့။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း ဘာကိစၥခ်ိန္းထားတာလဲဆိုတာ တစ္ေနကုန္ေတြးေနရလို႔ အလုပ္ကို ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ရွင္းကိုရွင္းရမယ္။'



"ဘာတဲ့၊ ဘယ္ေန႔ ဆိုင္ခန္းသြားၾကည့္မွာလဲ ဟုတ္လား။ ရသြားတဲ့လူကလည္း ဝမ္းသာေနမွာပဲတဲ့လား။ Oscar ရေလာက္တယ္။ မင္း ေတာ္ေတာ္ေက်နပ္ေနတယ္လား။"

"ဘာဆိုင္လို႔လဲ။ ေဒၚမဒီေမာင္က သူ႔သားအတြက္ဝယ္ေပးဖို႔ သြားတာပဲ။ ဟိုေရာက္မွ ပိုးလြန္းအိမ္ကို ကိုယ္သိတာ။ ကိုယ္ဘာမွလုပ္မထားဘူးေလ။"

"ေသခ်ာေပါက္ဝယ္ျဖစ္သြားေအာင္ ကူညီေပးလိုက္တာေလးလည္း ထည့္ေျပာမွေပါ့။ ပြဲျဖစ္သြားေတာ့လည္း ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ စိတ္ခ်မ္းသာတာေပါ့ေလ။ မဆိုးပါဘူး မင္းစိတ္ကူးက။"

"သခင္၊ မရြဲ႕နဲ႔။ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ ကိုယ္လုပ္တာ။ သခင္နဲ႔သခင့္အဆက္ေဟာင္း မေတြ႕ျဖစ္ေအာင္လုပ္တာ ကိုယ့္အလြန္လား။"

"မလြန္ပါဘူး၊ မလြန္ဘူး။ မင္းက ငါ့အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အရင္ကတည္းက ဒီလိုပဲဆိုေတာ့ မလြန္ဘူး။ ဟုတ္ၿပီလား။ မင္းလုပ္ခ်င္တာသာလုပ္၊ ငါလည္း ငါလုပ္စရာရွိတာလုပ္ရမွာပဲ။ မဟုတ္တာလုပ္တာလည္းမဟုတ္လို႔ ငါ့ဘာသာလံုတယ္။ မင္းလည္း အရင္အခ်ိဳးပဲဆက္ခ်ိဳးေနေပါ့။"

"ဟာကြာ၊ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူးေလ။ ကိုယ္က ... ကိုယ္က သခင္တို႔ကို မေတြ႕ေစခ်င္တာသက္သက္ပဲ။ အဲဒီလိုမေျပာပါနဲ႔။ သခင္တို႔ အခုလိုေတြ႕ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ဒီအတိုင္းသဝန္တိုလို႔ လုပ္မိတာပါ။"

"ေအး၊ လုပ္ခ်င္တာလုပ္လို႔ ငါေျပာေနတယ္ေလ။"

"မဟုတ္ဘူးေလ သခင္ရဲ႕။ ဒီေရာက္လာေတာ့ ဟိုမွာလိုမ်ိဳး ကိုယ္တို႔က တရားဝင္လက္ထပ္ထားတယ္လို႔ လူသိရွင္ၾကားအသိေပးထားတာမ်ိဳးလည္း မရွိတဲ့အခါက်ေတာ့ ကိုယ္က စိတ္ပူၿပီး ..."

"အဲဒီလိုေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ငါတို႔သိကၡာကိုေစာ္ကားေနေပါ့။ မသိရင္ ငါကပဲ ေဟာ့ရမ္းေနတဲ့လူလိုပဲ။"

"အဲဒီလိုမဆိုလိုပါဘူးဆိုမွပဲ။ သခင္ ကိုယ့္ဘက္ကိုေတြးမေပးႏိုင္ဘူးလား။ ဘာမွမသက္ဆိုင္သူလို ေနေနရတာေလ။ ဘာမွလည္း တရားဝင္ပတ္သက္ခြင့္၊ စြက္ဖက္ခြင့္ေတြ ရွိမေနဘူး။ ဘယ္ေလာက္ရင္ပူရသလဲ။"

"ပတ္သက္ခြင့္ေတြ၊ စြက္ဖက္ခြင့္ေတြရွိတုန္းကေရာ ဒီအခ်ိဳးပဲကိုမ်ား ေျမကမ႓ာရယ္။ ငါက ဘာမဟုတ္တာလုပ္ေနလို႔လဲ။"

"မလုပ္မွန္းသိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တို႔ၾကားမွာ တျခားတစ္စံုတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ မေတာ္တဆ တစ္ခုခုမ်ားလြဲေခ်ာ္သြားရင္ ..."

"အစကတည္းက လြဲေနၿပီးသားပဲ။ ဒီထက္ပိုဆိုးစရာလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ငါအရြဲ႕တိုက္တတ္ရင္ အဲဒီထက္ပိုလြဲမယ္ဆိုတာ မင္းေတြးထား။"

"ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သခင့္ကို ကိုယ္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွမသိတဲ့ေနရာ၊ ဘယ္သူမွမရွိတဲ့ေနရာမွာသာ ဖြက္ထားလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။"

"မင္းအတၱေတြခ်ည္းပဲ။ ငါထပ္ေျပာမယ္ေနာ္၊ ငါအရြဲ႕တိုက္မိေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔။"

"မၿခိမ္းေျခာက္နဲ႔။ ကိုယ္တကယ္ သခင့္ကိုပိတ္ေလွာင္ထားမိမွာ။"

သူကတဖန္ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး သူပဲအရင္ လွည့္ထြက္သြားတဲ့ကမ႓ာ့ကို သခင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ပဲ လိုက္ၾကည့္မိပါေတာ့တယ္။

■■■

"Boss, အေစာႀကီးပဲ။ ဘာအေရးႀကီးလို႔လဲ။"

"ေစာလွခ်ည္လား Earth."

"ဟုတ္"

"တို႔က အသိတစ္ေယာက္ကို ေလဆိပ္လိုက္ပို႔ၿပီး တစ္လက္စတည္း ထြက္လာလိုက္ေတာ့တာ။"

"ကၽြန္ေတာ္ မေန႔ကအလုပ္ေလးေတြ လက္စသတ္ခ်င္လို႔။ ေန႔လယ္က် ဟိုတယ္ဘက္သြားရမွာမို႔ပါ။"

တကယ္တမ္းေတာ့ မေန႔ညက သခင္နဲ႔ စကားေတြအေခ်အတင္ေျပာၾကၿပီး တစ္ညလံုးအခန္းေအာင္းေနခဲ့တာ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိၾကရင္လည္း အဆင္မေျပမယ့္အတူတူမို႔ မနက္ေစာေစာကတည္းက ေရွာင္ထြက္လာခဲ့ျခင္း။

"ဟိုတယ္ကို တို႔ပါလိုက္မယ္။ ဦးထင္ရွားနဲ႔အလုပ္ကိစၥေဆြးေႏြးဖို႔ကို အဲဒီမွာခ်ိန္းထားတယ္။"

"ဟုတ္။ ေန႔လယ္စာမတိုင္ခင္လား Boss."

"အင္း"

.

"ဪ၊ ကမ႓ာလည္းပါတာလား။"

"ဟုတ္ကဲ့"

"မဒီတို႔က ေတာ္ေတာ္သက္သာရာရေနမွာပဲ။ ကမ႓ာက ေတာ္ေတာ္အားကိုးရတာကို။ ေမာင္ေက်ာ္ထြဋ္တစ္ေယာက္တည္းတုန္းက မႏိုင္ဘူးမဟုတ္လား။ မဒီက လူရွာတာေတာ့ တကယ္ေတာ္တယ္ဗ်ာ။"

"ကၽြန္မ ကံေကာင္းတာပါရွင္။"

အလုပ္ကိစၥေျပာေတာ့လည္း ေျမကမ႓ာတို႔ မေနႏိုင္လို႔ဝင္ပါရျပန္တာပါပဲ။ ဒီစီးပြားေရးကိစၥေတြေလာက္ကေတာ့ ကမ႓ာ့အတြက္က ဘာမွခက္ခဲေနတာမဟုတ္ခဲ့။ ဒီကိုေရာက္လာေတာ့ ဒီေနရာရဲ႕အေနအထားကိုေလ့လာလိုက္ရင္ က်န္တာက သိပ္မခက္ခဲလွ။

"ကဲ၊ အစားအေသာက္ေတြလည္း အရသာရွိတယ္ဗ်ာ။ အလုပ္ကိစၥလည္း အဆင္ေျပတယ္။ ဒီေန႔ကေတာ့ lucky day ပဲ။ ဒါနဲ႔ ကမ႓ာက ဘာနဲ႔ဘြဲ႕ရၿပီး ဘယ္မွာအလုပ္လုပ္ဖူးတာလဲ။ Experience ကေတာ့ မနည္းလွဘူး။"

ရုတ္တရက္အေမးကို ကမ႓ာ ဘယ္လိုေျဖရမယ္မသိ။ စကားလံုးေရြးေနတုန္းမွာပဲ

"ကၽြန္မအသိတစ္ေယာက္ရဲ႕ တူေလးေလ။ အရင္က သူ႔မိဘေတြနဲ႔ စလံုးမွာေနတာ။ အခုမွ ဒီကိုေျပာင္းလာၾကဖို႔စီစဥ္ေနလို႔ ဒီကအေျခအေနလည္း သိရေအာင္ သူ႔ကိုအရင္လႊတ္လိုက္တာ။ ကၽြန္မကလည္း လူလိုေနတာနဲ႔ ဆက္စပ္မိသြားေတာ့ အခုလိုပဲျဖစ္သြားတယ္။"

"ဒါေၾကာင့္ကိုး။ ေနာက္ဆို အန္ကယ္တို႔စိုးရိမ္ရမယ့္ လုပ္ငန္းရွင္အသစ္တစ္ေယာက္ တိုးလာေတာ့မွာထင္တယ္။"

"ဟာဗ်ာ၊ မဟုတ္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီေလာက္အထိ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီေလာက္လည္း အင္အားမရွိပါဘူး။"

"အင္အားရွိရင္ ကိုယ္ေတြေတာ့မလြယ္ဘူး။ မဒီေရ၊ ဆြဲထားႏိုင္သမၽွသာ ဆြဲထားေတာ့ကြာ။ ဟား ဟား"

"အို၊ ဒါေတာ့ စိတ္သာခ်။ လက္မလႊတ္ႏိုင္ဘူးရွင့္။"

.

ဒီျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ရင္း စားလက္စပန္းကန္ထဲ ဇြန္းကိုပစ္ခ်လိုက္ၿပီး ေဒါသထြက္ေနသူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္သူမွသတိမထားမိၾကပါ။

"လက္မလႊတ္ဘူးတဲ့။ အပိုင္သိမ္းမလို႔ေပါ့ေလ။ ရမယ္ထင္လား။ မစဥ္းစားပါနဲ႔။"



တဒီးဒီးတုန္ခါေနတဲ့ဖုန္းေလးေၾကာင့္ အလုပ္ဆင္းဖို႔ပစၥည္းေတြသိမ္းေနတဲ့ကမ႓ာ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။ Unknown contact ျဖစ္ေနလို႔ ဘယ္သူလဲဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ဖုန္းေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး

"Hello"

"Earth?"

"ဟုတ္ကဲ့"

"ကၽြန္ေတာ္ပါ။"

"ဘယ္သူ ... အဂၢါလား။"

"ကၽြန္ေတာ့အသံကို မွတ္မိတယ္ေပါ့။"

"ထင္လိုက္လို႔။"

"ရံုးဆင္းၿပီလား။"

"ေအး၊ ဆင္းၿပီေလ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။"

"အေရးႀကီးကိစၥမရွိရင္ တစ္ခုေလာက္ကူညီပါလား။"

"ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ အဂၢါ၊ ေျပာေလ။"

စေျပာေနကတည္းက ခပ္တိုးတိုးစကားသံေလးကို ကမ႓ာ မနည္းနားေထာင္ေနရတယ္။

"ကၽြန္ေတာ့ကို ရဲစခန္းမွာ လာေတြ႕ေပးႏိုင္မလား။"

"ဟမ္၊ ဘယ္လို။"

"Earth အဆင္မေျပရင္လည္း ေနပါေစ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာပဲ ..."

"ေနဦး ခ်ာတိတ္။ မင္းအခု ရဲစခန္းေရာက္ေနတာလား။"

"ဟုတ္၊ ရန္ျဖစ္ၿပီးေတာ့။ အိမ္ကိုအေၾကာင္းၾကားဖို႔ အဆင္မေျပေတာ့ေလ ... အဲဒါ ..."

"ငါ လာခဲ့ပါ့မယ္။"

လာပါ့မယ္သာ အာမခံလိုက္တယ္။ သူက ဘယ္လိုအေျခအေနနဲ႔ ရဲစခန္းကို ေနာက္တစ္ေခါက္သြားရမလဲမသိ။

"ကိုေက်ာ္ထြဋ္၊ သူမျပန္ေသးဘူးထင္တယ္။"

အိတ္ဆြဲၿပီးေျပးထြက္လာရင္း ကိုေက်ာ္ထြဋ္ကို သူရွာမိတယ္။

"ကိုေက်ာ္ထြဋ္၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ မီေသးလို႔။"

"ဘာလို႔လဲ ကမ႓ာ။"

"အခု အားၿပီလား။"

"အင္းေလ၊ ျပန္ေတာ့မလို႔။"

"တစ္ခုကူညီဦး။"

"ေအး၊ ေျပာ။"

"ဟိုတစ္ခါကခ်ာတိတ္ေလ၊ မီးဆိုင္းကြဲတုန္းကေကာင္ေလး၊ သူက ရဲစခန္းေရာက္ေနတယ္တဲ့။ ရန္ျဖစ္တာတဲ့။ အဲဒါ သူ႔အိမ္ကိုအေၾကာင္းမၾကားရဲလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုအကူအညီေတာင္းေနတာ။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကလည္း အစ္ကိုသိတဲ့အတိုင္းပဲ။ ရဲစခန္းကို ဘယ္လိုျပန္သြားရမလဲ။ အဲဒါ အစ္ကိုကူညီႏိုင္မလားလို႔။"

"အဲဒီကေလးက မင္းနဲ႔ ဘယ္လိုအဆက္အသြယ္ရသြားတာလဲ။"

"အဲဒီတစ္ေခါက္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္းနံပါတ္ယူသြားတာ။ အစ္ကို လိုက္ခဲ့ေပးမယ္မဟုတ္လား။"

"ဪ၊ ေအး။ ေအးေပါ့၊ သြားၾကတာေပါ့။"

ရဲစခန္းကိုသြားတဲ့လမ္းမွာ ကမ႓ာက စကားတစ္ခြန္းစႏွစ္ခြန္းစ ေျပာေနေပမဲ့ ေက်ာ္ထြဋ္ကေတာ့ ဖုန္းကိုကိုင္ၾကည့္လိုက္၊ တစ္ခုခုကိုေတြးလိုက္နဲ႔ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္

"တျခားကိစၥအေရးႀကီးတာရွိလို႔လား အစ္ကို။"

"ဟင္၊ မရွိပါဘူး။"

"မသိဘူးေလ၊ အစ္ကိုက ဖုန္းတကိုင္ကိုင္နဲ႔ဆိုေတာ့ ..."

"ဪ၊ ဒီလိုပဲ ကိုင္ထားမိတာ။ ဘာမွမရွိဘူး၊ အားလို႔ပဲလိုက္လာေပးတာပဲ။"

"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ။"

.

"ဟင္၊ ကိုေက်ာ္ထြဋ္က ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ..."

" ေအး၊ ငါက ဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုေက်ာ္ထြဋ္ကို အကူအညီေတာင္းလိုက္တာ။"

"ဪ၊ အင္း ... ေက်းဇူးပါ။ အားလည္းနာပါတယ္။"

အဂၢါေခတ္က မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ေျပာရွာတယ္။ ေက်ာ္ထြဋ္က အဂၢါကို ခဏအကဲခတ္ၿပီး လိုတာေတြလိုက္လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ အားလံုးရွင္းသြားလို႔ ျပန္ထြက္လာၾကေတာ့

"အစ္ကိုတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကသိရင္ သတ္မွာ။ အဲဒါေၾကာင့္ပါ။"

ေက်ာ္ထြဋ္ကေတာ့ တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းညိတ္ရံုသာ။ ကမ႓ာက

"ဒါဆိုလည္း အစတည္းက ရန္မျဖစ္နဲ႔ေပါ့ကြာ။"

"သူတို႔ရန္စတာပါလို႔ ရွင္းျပၿပီးၿပီကို။ အခုလည္း ေလ်ာ္ေၾကးရေတာ့ အခ်ိဳးေတြကိုေတြ႕တယ္မလား။"

"ေအးပါကြာ။"

"တစ္ခုခုသြားစားရေအာင္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ေကၽြးမယ္။"

"အစ္ကိုက အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္ကြ။ ေယာကၡမႀကီးေရာက္ေနေတာ့ အိမ္မွာပဲ ညစာစားမွျဖစ္မယ္။"

"ဪ၊ ဟုတ္။"

"ကိုေက်ာ္ထြဋ္တို႔က သားမက္လိမၼာေလးလုပ္ေနတာပဲ။"

"တစ္ပတ္ေလာက္ေပါ့ကြာ၊ ဟား ဟား။"

"See you."

ႏႈတ္ဆက္ၿပီးထြက္သြားတဲ့ေက်ာ္ထြဋ္ မလွမ္းမကမ္းကိုေရာက္သြားေတာ့မွ

"Earth ခဏေနာ္။ ကိုေက်ာ္ထြဋ္"

အဂၢါက ေက်ာ္ထြဋ္ေနာက္ေျပးလိုက္သြားၿပီး စကားေျပာေနတယ္။ ဘာေျပာလဲမသိေပမဲ့ သံုး၊ေလးခြန္းေလာက္ေျပာၿပီးေတာ့ အဂၢါ ကမ႓ာ့ေရွ႕ျပန္ေရာက္လာတယ္။

"ေနာက္တစ္ပတ္ထဲ ဘယ္ေန႔အားမလဲေမးၾကည့္တာ။ ေက်းဇူးရွိတယ္မဟုတ္လား။ အဟဲ"

"လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ၿပီးမွပဲ"

"ထားဦး အဲဒါေတြ။ အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေနရာရာသြားရေအာင္။ Earth ကေတာ့ ေၾကာက္စရာေယာကၡမမရွိဘူးမလား။"

'ရွိတဲ့ေယာကၡမက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။'

ေတြးရင္းျပံဳးမိၿပီး အဂၢါကို ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။

"လာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္လိုက္ခဲ့။ မွဲ႔တစ္ေပါက္မစြန္းေစရဘူး။"

"တကယ္ယံုလိုက္မယ္ေနာ္။"

"အင္း၊ ယံုၾကည္လိုက္စမ္းပါဗ်။"

သခင္နဲ႔လည္း အဆင္မေျပျဖစ္ထားတာေၾကာင့္ ကမ႓ာအိမ္မျပန္ခ်င္ေသးလို႔ အဂၢါနဲ႔လိုက္လာမိတာက

"အဂၢါ၊ ဒါ ဘယ္သြားေနတာလဲ။"

Taxi ငွားတည္းက ကားသမားကို အဂၢါေျပာလိုက္တာကို ကမ႓ာေသခ်ာမၾကားလိုက္ပါ။ ၾကားလိုက္မိရင္ေတာင္ ေသခ်ာမသိတာလည္း ပါေလရဲ႕။

"Club"

"What?"

"Why?"

ေကာင္ေလးက မလြယ္ေၾကာေလးပဲလို႔ ကမ႓ာေတြးလိုက္မိၿပီး ကိုယ္တိုင္လည္းစိတ္ညစ္ေနတာမို႔ ဘာမွမေျပာခ်င္ေတာ့ပါ။

"Nothing"

"Sure?"

"Dead sure"

.

တျဖည္းျဖည္းေနာက္က်လာေလ လူပိုမ်ားလာေလနဲ႔ ကလပ္ထဲမွာလည္း အရွိန္ရေနခဲ့ၿပီ။ ကမ႓ာတို႔ထိုင္ေနတဲ့ဝိုင္းေလးမွာလည္း ပုလင္းခြံေတြ မနည္းေတာ့ပါ။ ထပ္မွာေနတဲ့ အဂၢါကိုၾကည့္ၿပီး ကမ႓ာရယ္မိပါတယ္။

"မင္းက ႂကြက္တြင္းလား။"

"ဘာမွလည္းမရွိေသးပဲနဲ႔။"

"ေအးပါ။"

"ကၽြန္ေတာ့္က်ေျပာတယ္။ Earth က် ေရေသာက္ေနသလိုပဲ ဘယ္လိုမွမေနဘူး။"

"တူသလား ခ်ာတိတ္ရဲ႕။"

"ခ်ာတိတ္မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သက္ေသျပေနတယ္ေလ။ ထပ္လိုေသးလား သက္ေသေတြ။"

စားပြဲေပၚကပုလင္းေတြကို မ်က္စပစ္ၿပီးေျပာရင္းကေန မ်က္လံုးေတြေမွးစင္းၿပီး ေမးလာတဲ့အဂၢါေၾကာင့္

"အခုလည္း ထပ္မွာထားၿပီးၿပီေလ။"

"No, no, not like these."

ေမးခြန္းမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ကမ႓ာကျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဂၢါက သူ႔ကိုယ္ကိုေရွ႕ကိုင္းၿပီး လက္ညႇိဳးေတြကိုေကြးဆန္႔လုပ္ရင္း ကမ႓ာ့ကို အနားတိုးဖို႔ အခ်က္ျပတယ္။ ကမ႓ာလည္း ေရွ႕ကိုတိုးၿပီး အဂၢါနဲ႔နီးေအာင္ကပ္လိုက္တယ္။
အသံေတြဆူညံေနလို႔ ေအာ္ေျပာေနရတာေၾကာင့္ အနားတိုးမွပဲ အသံႏွိမ့္ေျပာႏိုင္မွာမဟုတ္လား။

"ဒီဆိုင္ရဲ႕ hot chick list ကို ရထားတယ္။ ဘယ္လိုလဲ၊ စိတ္ဝင္စားလား။"

"ဟား ဟား ဟား၊ ေအးပါကြာ။ ခ်ာတိတ္လို႔မေခၚေတာ့ပါဘူး။"

"အင္း၊ ေနာက္တစ္ခါေခၚရင္ ေနာက္တစ္မ်ိဳးသက္ေသျပရတာေပါ့။"

ကမ႓ာ ရယ္ရင္းနဲ႔သာ ေခါင္းရမ္းမိတယ္။ ဒီကေလးက ကေလးမဆန္ေပမဲ့လည္း သူ႔မ်က္စိထဲ ကေလးတစ္ေယာက္လိုပဲျမင္မိတာ ဘာေၾကာင့္လို႔မေျပာတတ္ပါ။

.

ဖုန္းကိုၾကည့္မိေတာ့ ညဆယ္နာရီဆယ့္ေျခာက္မိနစ္တဲ့။ အိမ္ကသခင္ကေတာ့ ဘယ္လိုေနတယ္မသိေပမဲ့ ကမ႓ာကေတာ့ ထိုင္မရ၊ ထမရနဲ႔ ေနလို႔မရေတာ့ပါ။ သူ႔ကိုအဖက္မလုပ္ဘဲ သခင္ကေနႏိုင္ေပမဲ့ သူကေတာ့ သခင့္ကို ဘယ္လိုမွေမ့ထားလို႔မရ။ ပိုခ်စ္မိသူက အရႈံးပဲတဲ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး အရႈံးေပးရတာပါပဲ။

"ျပန္ၾကစို႔ အဂၢါ။"

"ဗ်ာ"

"ျပန္ၾကမယ္လို႔ ေျပာတာ။"

ေကာင္မေလးေတြနဲ႔တြဲကေနတဲ့ အဂၢါေခတ္အနားကိုသြားလိုက္ၿပီး ျပန္ဖို႔ေျပာလိုက္ေပမဲ့လည္း

"ဟာဗ်ာ၊ အခုမွ ကဲလို႔ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ေလ။"

"ဆယ္နာရီခြဲေတာ့မယ္ကြ။"

"ေစာေသးတယ္ေလ။"

"ငါက မနက္ျဖန္ အလုပ္သြားရဦးမွာေလ။"

"ခြင့္ယူလိုက္။"

"မျဖစ္ဘူး အဂၢါ။ မနက္ျဖန္ အလုပ္ေတြမ်ားဦးမွာ။"

အၿငိမ္မေနတဲ့အဂၢါကို အတင္းဆြဲေျပာေနရတာ လူလည္းမူးေနာက္ေနၿပီ။ မွာမိသမၽွကို ႏွစ္ေယာက္သားထိုင္ေသာက္ၿပီး အဂၢါထကေနေတာ့လည္း ကမ႓ာက ေသာက္ရင္းၾကည့္ေနခဲ့တာ။ အၿငိမ္မေနတဲ့လူေတြ၊ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔မီးေရာင္ေတြ၊ ေသာက္ထားတဲ့ alcohol ေတြက ကမ႓ာ့ကိုမူးေနာက္လာေစတယ္။

"တကယ္ႀကီးျပန္မွာလား။"

"ေအးဆို"

"ေနာက္တစ္ေခါက္ၾကံဳရင္ လိုက္ေပးဦးမွာလား။"

"ငါ အားရင္ေပါ့။"

"No, no. Promise me."

"OK, promise."

ကမ႓ာ့ဘက္က ခပ္လြယ္လြယ္ပဲကတိေပးလိုက္တယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ အိမ္ျပန္ခ်င္တာပဲသိတယ္။

"OK"

အဂၢါျပံဳးလိုက္ၿပီး ေခါင္းညိတ္တယ္။ အိမ္ျပန္ဖို႔သေဘာတူၿပီးတဲ့ေနာက္ သူတို႔ club ကေနျပန္ထြက္လာေတာ့ အဂၢါကလည္း ယိုင္တိုင္တိုင္မို႔ ကမ႓ာကျပန္ထိန္းေပးထားရတဲ့အျဖစ္။ အျပင္ကိုထြက္လာၾကၿပီးမွ

"ကားငွားေပးမယ္၊ ခဏေစာင့္။"

"မလိုဘူးေလ။"

စကားေျပာေနရင္းမွာပဲ ကားႏွစ္စီးက သူတို႔ေရွ႕မွာလာရပ္တယ္။ ေရွ႕ကကားနားကို အဂၢါသြားလိုက္ၿပီးေတာ့

"ေသခ်ာလိုက္ပို႔ေပးလိုက္ပါ။ Earth, တက္ေလ။"

"ငါ့အတြက္လား။"

သူ႔ကိုယ္သူလက္ညႇိဳးထိုးရင္း ကမ႓ာေမးမိတယ္။

"အင္းေလ"

"ႏွစ္စီးလံုး မင္းေခၚထားတာေပါ့။"

"အင္း၊ တက္ေတာ့။"

ေနာက္ခန္းတံခါးဆြဲဖြင့္ေပးလာလို႔ ကမ႓ာဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ အဂၢါက တံခါးျပန္ပိတ္ေပးၿပီး

"ေနာက္မွေတြ႕မယ္။"

"မင္း အဆင္ေျပတာ ေသခ်ာလား။"

"ေသခ်ာတာထက္ေတာင္ ပိုေသးတယ္။ ဒီေန႔ေပ်ာ္လိုက္ရတယ္။"

ရဲစခန္းေရာက္သြားရတဲ့ေန႔ကို ေပ်ာ္ရတယ္ေျပာတဲ့ေကာင္ေလးေၾကာင့္ ကမ႓ာဆက္မျငင္းခ်င္ေတာ့ပါ။

"See you later."

ဒီေကာင္ေလးရဲ႕အေနအထားက အသိုင္းအဝိုင္းခပ္ႀကီးႀကီးကဆိုတာ စေတြ႕ကတည္းက ကမ႓ာေတြးမိပါရဲ႕။ တစ္ခါေတြ႕တိုင္း ပိုပိုၿပီးေသခ်ာလာေပမဲ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာကို ကမ႓ာမစပ္စုမိပါ။ ဒီအတိုင္းခင္မိတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို႔ပဲ အာရံုထဲရွိေနခဲ့တာ။ အခုကေတာ့ အဂၢါစီစဥ္ေပးတဲ့ကားေပၚမွာ သခင့္အေၾကာင္းေတြးရင္း အိမ္ျပန္လမ္းကို ရွည္လ်ားလြန္းတယ္လို႔ အျပစ္ဖို႔မိေနပါေတာ့တယ္။

တစ္ဖက္ကအဂၢါကေတာ့ ထြက္သြားတဲ့ကားေလးကိုျပံဳးၿပီးၾကည့္ရင္း တံခါးအသင့္ဖြင့္ေပးထားတဲ့ ေနာက္ကားတစ္စီးေပၚ တက္လိုက္ၿပီး

"ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန လိုက္ေမာင္းေပး။ မရိပ္မိေစနဲ႔ဦး။"

■■■

"သခင္၊ တံခါးဖြင့္ပါဦး။ သခင္၊ ကိုယ္ျပန္ေရာက္ၿပီ။"

အိမ္တံခါးကိုေခါက္ရင္း ကမ႓ာအိမ္ျပန္ေရာက္ေၾကာင္းသတင္းပို႔ေတာ့ ညဆယ့္တစ္နာရီ။
တံခါးပြင့္သြားလို႔ ကမ႓ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ သခင္က ျပန္လွည့္သြားၿပီ။

"သခင္"

ေခၚလိုက္ၿပီး ေနာက္ကေနလွမ္းဖက္ထားမိတယ္။ သခင္ၿငိမ္ေနလိုက္တာ ခဏေလးဆိုမွခဏေလးပါ။ ကမ႓ာ့ဆီကေနရလိုက္တဲ့ အရက္နံ႔ေၾကာင့္

"မူးလာရင္ သြားအိပ္ေနလိုက္ေတာ့။ ငါ့ကိုလႊတ္။"

မရုန္းဘဲနဲ႔ အမိန္႔ေပးရံုသက္သက္ပါပဲ။

"ဟင့္အင္း"

"ငါ စကားအေကာင္းေျပာေနတုန္း လႊတ္စမ္း။"

"မလႊတ္ရင္ ဘာေတြေျပာမွာလဲ။"

"ငါ့ကိုမရစ္နဲ႔။"

"ခ်စ္တယ္။"

"................."

"ေရွ႕မဆက္ခ်င္ရင္ အစကေနျပန္စၾကမလား။"

"................."

"အသစ္ျပန္စရမလား။ ကိုယ္တို႔စေတြ႕တုန္းကအေျခအေနကို ျပန္သြားမလား။ ေျဖပါဦး။"

ကမ႓ာလႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့ သခင္က ကမ႓ာ့ဘက္ကိုလွည့္ရပ္လိုက္ၿပီး

"ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေရာက္ရာအရပ္မွာပဲ ရပ္ပစ္ခ်င္တာ။"

"မရဘူး။ ဟင့္အင္း၊ မလုပ္ရဘူး။ ကိုယ့္ကို second chance ေပးဖို႔ ဒီေခၚလာတာမဟုတ္ဘူးလား။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ပထမဆံုး RS အေျခအေနလိုမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ေနမေပးႏိုင္ဘူးလား။"

"ကိုယ့္ေသတြင္းကိုယ္တူးေနတာလား ေျမကမ႓ာ။"

ဒါက သခင့္ကို ကမ႓ာ့ရဲ႕ Dom အေနနဲ႔ ျပန္အသက္သြင္းေနတာမဟုတ္ဘူးလား။

"It's my heaven."

"Crap!"

"Give me a chance, just a chance please."

"I'll make it hellish."

"Thank you, sir."

သခင့္ႏႈတ္ခမ္းကို ထိတယ္ဆိုရံု ဖ်တ္ခနဲနမ္းလိုက္တဲ့ကမ႓ာ့ကို သခင္မေရွာင္ႏိုင္လိုက္ပါ။

"Did I let you do it?"

"Nope."

"Say it again."

"No, sir."

"Close the door."

အိမ္တံခါးကိုေမးေငါ့ျပကာ သခင္ေျပာၿပီး အခန္းဘက္လွည့္ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။
အိမ္တံခါးေလးက ခ်က္ခ်င္းပိတ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ...

■■■ Part (45) ဆက္ရန္ ■■■


"Earth, ဘာဖြစ်နေတာလဲ။ စစ်သမျှတွေက ကြာလိုက်တာ။"

"Sorry ပါ Boss. ကျွန်တော် နည်းနည်းခေါင်းမကြည်တော့ အာရုံသိပ်မစိုက်နိုင်လို့ပါ။ ဒီဟာတွေကိုတော့ ဒီနေ့အပြတ်ဖြတ်ပေးပါ့မယ်။"

"နေမကောင်းဘူးလား။ ပြောရောပေါ့ စောစောကတည်းက။ အဲဒါတွေက အလျင်မလိုဘူးလေ။ နောက်နေ့မှလုပ်လည်း ရတယ်။ ရုံးလည်းဆင်းတော့မှာပဲ။ ပြန်နားလိုက်တော့။ ကားယူသွားမလား။"

"နေပါစေဗျ။ ကျွန်တော် ကားငှားပြန်လိုက်လို့ ရပါတယ်။"

"အင်းပါ။ အခုပြန်နားလိုက်တော့လေ။"

"ရပါတယ် Boss. နောက်တစ်နာရီပဲ လိုတော့တာမို့ စောင့်လိုက်ပါ့မယ်။"

"တို့လည်း ပြန်တော့မှာ။ တစ်ခါတည်းသာ လိုက်ထွက်လိုက်တော့။"

"ဟုတ်၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။"

'အိမ်စောစောပြန်ရတော့ သခင်နဲ့စောစောရှင်းရတာပေါ့။ သူတို့နှစ်ယောက်တည်း ဘာကိစ္စချိန်းထားတာလဲဆိုတာ တစ်နေကုန်တွေးနေရလို့ အလုပ်ကို ကောင်းကောင်းမလုပ်နိုင်ဘူး။ ရှင်းကိုရှင်းရမယ်။'



"ဘာတဲ့၊ ဘယ်နေ့ ဆိုင်ခန်းသွားကြည့်မှာလဲ ဟုတ်လား။ ရသွားတဲ့လူကလည်း ဝမ်းသာနေမှာပဲတဲ့လား။ Oscar ရလောက်တယ်။ မင်း တော်တော်ကျေနပ်နေတယ်လား။"

"ဘာဆိုင်လို့လဲ။ ဒေါ်မဒီမောင်က သူ့သားအတွက်ဝယ်ပေးဖို့ သွားတာပဲ။ ဟိုရောက်မှ ပိုးလွန်းအိမ်ကို ကိုယ်သိတာ။ ကိုယ်ဘာမှလုပ်မထားဘူးလေ။"

"သေချာပေါက်ဝယ်ဖြစ်သွားအောင် ကူညီပေးလိုက်တာလေးလည်း ထည့်ပြောမှပေါ့။ ပွဲဖြစ်သွားတော့လည်း နှစ်ဦးနှစ်ဖက် စိတ်ချမ်းသာတာပေါ့လေ။ မဆိုးပါဘူး မင်းစိတ်ကူးက။"

"သခင်၊ မရွဲ့နဲ့။ ဟုတ်တယ်ဗျာ၊ ကိုယ်လုပ်တာ။ သခင်နဲ့သခင့်အဆက်ဟောင်း မတွေ့ဖြစ်အောင်လုပ်တာ ကိုယ့်အလွန်လား။"

"မလွန်ပါဘူး၊ မလွန်ဘူး။ မင်းက ငါ့အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ပတ်သက်ရင် အရင်ကတည်းက ဒီလိုပဲဆိုတော့ မလွန်ဘူး။ ဟုတ်ပြီလား။ မင်းလုပ်ချင်တာသာလုပ်၊ ငါလည်း ငါလုပ်စရာရှိတာလုပ်ရမှာပဲ။ မဟုတ်တာလုပ်တာလည်းမဟုတ်လို့ ငါ့ဘာသာလုံတယ်။ မင်းလည်း အရင်အချိုးပဲဆက်ချိုးနေပေါ့။"

"ဟာကွာ၊ အဲဒီလိုမဟုတ်ဘူးလေ။ ကိုယ်က ... ကိုယ်က သခင်တို့ကို မတွေ့စေချင်တာသက်သက်ပဲ။ အဲဒီလိုမပြောပါနဲ့။ သခင်တို့ အခုလိုတွေ့ဖြစ်မှာစိုးလို့ ဒီအတိုင်းသဝန်တိုလို့ လုပ်မိတာပါ။"

"အေး၊ လုပ်ချင်တာလုပ်လို့ ငါပြောနေတယ်လေ။"

"မဟုတ်ဘူးလေ သခင်ရဲ့။ ဒီရောက်လာတော့ ဟိုမှာလိုမျိုး ကိုယ်တို့က တရားဝင်လက်ထပ်ထားတယ်လို့ လူသိရှင်ကြားအသိပေးထားတာမျိုးလည်း မရှိတဲ့အခါကျတော့ ကိုယ်က စိတ်ပူပြီး ..."

"အဲဒီလိုခေါင်းစဉ်တပ်ပြီး ငါတို့သိက္ခာကိုစော်ကားနေပေါ့။ မသိရင် ငါကပဲ ဟော့ရမ်းနေတဲ့လူလိုပဲ။"

"အဲဒီလိုမဆိုလိုပါဘူးဆိုမှပဲ။ သခင် ကိုယ့်ဘက်ကိုတွေးမပေးနိုင်ဘူးလား။ ဘာမှမသက်ဆိုင်သူလို နေနေရတာလေ။ ဘာမှလည်း တရားဝင်ပတ်သက်ခွင့်၊ စွက်ဖက်ခွင့်တွေ ရှိမနေဘူး။ ဘယ်လောက်ရင်ပူရသလဲ။"

"ပတ်သက်ခွင့်တွေ၊ စွက်ဖက်ခွင့်တွေရှိတုန်းကရော ဒီအချိုးပဲကိုများ မြေကမ္ဘာရယ်။ ငါက ဘာမဟုတ်တာလုပ်နေလို့လဲ။"

"မလုပ်မှန်းသိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ်တို့ကြားမှာ တခြားတစ်စုံတစ်ယောက်ကြောင့် မတော်တဆ တစ်ခုခုများလွဲချော်သွားရင် ..."

"အစကတည်းက လွဲနေပြီးသားပဲ။ ဒီထက်ပိုဆိုးစရာလည်း မရှိတော့ဘူး။ ငါအရွဲ့တိုက်တတ်ရင် အဲဒီထက်ပိုလွဲမယ်ဆိုတာ မင်းတွေးထား။"

"ဖြစ်နိုင်ရင် သခင့်ကို ကိုယ်ကလွဲပြီး ဘယ်သူမှမသိတဲ့နေရာ၊ ဘယ်သူမှမရှိတဲ့နေရာမှာသာ ဖွက်ထားလိုက်ချင်တော့တယ်။"

"မင်းအတ္တတွေချည်းပဲ။ ငါထပ်ပြောမယ်နော်၊ ငါအရွဲ့တိုက်မိအောင် မလုပ်ပါနဲ့။"

"မခြိမ်းခြောက်နဲ့။ ကိုယ်တကယ် သခင့်ကိုပိတ်လှောင်ထားမိမှာ။"

သူကတဖန်ခြိမ်းခြောက်ပြီး သူပဲအရင် လှည့်ထွက်သွားတဲ့ကမ္ဘာ့ကို သခင် စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ပဲ လိုက်ကြည့်မိပါတော့တယ်။

■■■

"Boss, အစောကြီးပဲ။ ဘာအရေးကြီးလို့လဲ။"

"စောလှချည်လား Earth."

"ဟုတ်"

"တို့က အသိတစ်ယောက်ကို လေဆိပ်လိုက်ပို့ပြီး တစ်လက်စတည်း ထွက်လာလိုက်တော့တာ။"

"ကျွန်တော် မနေ့ကအလုပ်လေးတွေ လက်စသတ်ချင်လို့။ နေ့လယ်ကျ ဟိုတယ်ဘက်သွားရမှာမို့ပါ။"

တကယ်တမ်းတော့ မနေ့ညက သခင်နဲ့ စကားတွေအချေအတင်ပြောကြပြီး တစ်ညလုံးအခန်းအောင်းနေခဲ့တာ။ မျက်နှာချင်းဆိုင်မိကြရင်လည်း အဆင်မပြေမယ့်အတူတူမို့ မနက်စောစောကတည်းက ရှောင်ထွက်လာခဲ့ခြင်း။

"ဟိုတယ်ကို တို့ပါလိုက်မယ်။ ဦးထင်ရှားနဲ့အလုပ်ကိစ္စဆွေးနွေးဖို့ကို အဲဒီမှာချိန်းထားတယ်။"

"ဟုတ်။ နေ့လယ်စာမတိုင်ခင်လား Boss."

"အင်း"

.

"ဪ၊ ကမ္ဘာလည်းပါတာလား။"

"ဟုတ်ကဲ့"

"မဒီတို့က တော်တော်သက်သာရာရနေမှာပဲ။ ကမ္ဘာက တော်တော်အားကိုးရတာကို။ မောင်ကျော်ထွဋ်တစ်ယောက်တည်းတုန်းက မနိုင်ဘူးမဟုတ်လား။ မဒီက လူရှာတာတော့ တကယ်တော်တယ်ဗျာ။"

"ကျွန်မ ကံကောင်းတာပါရှင်။"

အလုပ်ကိစ္စပြောတော့လည်း မြေကမ္ဘာတို့ မနေနိုင်လို့ဝင်ပါရပြန်တာပါပဲ။ ဒီစီးပွားရေးကိစ္စတွေလောက်ကတော့ ကမ္ဘာ့အတွက်က ဘာမှခက်ခဲနေတာမဟုတ်ခဲ့။ ဒီကိုရောက်လာတော့ ဒီနေရာရဲ့အနေအထားကိုလေ့လာလိုက်ရင် ကျန်တာက သိပ်မခက်ခဲလှ။

"ကဲ၊ အစားအသောက်တွေလည်း အရသာရှိတယ်ဗျာ။ အလုပ်ကိစ္စလည်း အဆင်ပြေတယ်။ ဒီနေ့ကတော့ lucky day ပဲ။ ဒါနဲ့ ကမ္ဘာက ဘာနဲ့ဘွဲ့ရပြီး ဘယ်မှာအလုပ်လုပ်ဖူးတာလဲ။ Experience ကတော့ မနည်းလှဘူး။"

ရုတ်တရက်အမေးကို ကမ္ဘာ ဘယ်လိုဖြေရမယ်မသိ။ စကားလုံးရွေးနေတုန်းမှာပဲ

"ကျွန်မအသိတစ်ယောက်ရဲ့ တူလေးလေ။ အရင်က သူ့မိဘတွေနဲ့ စလုံးမှာနေတာ။ အခုမှ ဒီကိုပြောင်းလာကြဖို့စီစဉ်နေလို့ ဒီကအခြေအနေလည်း သိရအောင် သူ့ကိုအရင်လွှတ်လိုက်တာ။ ကျွန်မကလည်း လူလိုနေတာနဲ့ ဆက်စပ်မိသွားတော့ အခုလိုပဲဖြစ်သွားတယ်။"

"ဒါကြောင့်ကိုး။ နောက်ဆို အန်ကယ်တို့စိုးရိမ်ရမယ့် လုပ်ငန်းရှင်အသစ်တစ်ယောက် တိုးလာတော့မှာထင်တယ်။"

"ဟာဗျာ၊ မဟုတ်တာ။ ကျွန်တော် အဲဒီလောက်အထိ မလုပ်နိုင်ပါဘူး။ အဲဒီလောက်လည်း အင်အားမရှိပါဘူး။"

"အင်အားရှိရင် ကိုယ်တွေတော့မလွယ်ဘူး။ မဒီရေ၊ ဆွဲထားနိုင်သမျှသာ ဆွဲထားတော့ကွာ။ ဟား ဟား"

"အို၊ ဒါတော့ စိတ်သာချ။ လက်မလွှတ်နိုင်ဘူးရှင့်။"

.

ဒီမြင်ကွင်းကိုကြည့်ရင်း စားလက်စပန်းကန်ထဲ ဇွန်းကိုပစ်ချလိုက်ပြီး ဒေါသထွက်နေသူတစ်ယောက်ကို ဘယ်သူမှသတိမထားမိကြပါ။

"လက်မလွှတ်ဘူးတဲ့။ အပိုင်သိမ်းမလို့ပေါ့လေ။ ရမယ်ထင်လား။ မစဉ်းစားပါနဲ့။"



တဒီးဒီးတုန်ခါနေတဲ့ဖုန်းလေးကြောင့် အလုပ်ဆင်းဖို့ပစ္စည်းတွေသိမ်းနေတဲ့ကမ္ဘာ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တယ်။ Unknown contact ဖြစ်နေလို့ ဘယ်သူလဲဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ ဖုန်းကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး

"Hello"

"Earth?"

"ဟုတ်ကဲ့"

"ကျွန်တော်ပါ။"

"ဘယ်သူ ... အဂ္ဂါလား။"

"ကျွန်တော့အသံကို မှတ်မိတယ်ပေါ့။"

"ထင်လိုက်လို့။"

"ရုံးဆင်းပြီလား။"

"အေး၊ ဆင်းပြီလေ။ ဘာဖြစ်လို့လဲ။"

"အရေးကြီးကိစ္စမရှိရင် တစ်ခုလောက်ကူညီပါလား။"

"ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ အဂ္ဂါ၊ ပြောလေ။"

စပြောနေကတည်းက ခပ်တိုးတိုးစကားသံလေးကို ကမ္ဘာ မနည်းနားထောင်နေရတယ်။

"ကျွန်တော့ကို ရဲစခန်းမှာ လာတွေ့ပေးနိုင်မလား။"

"ဟမ်၊ ဘယ်လို။"

"Earth အဆင်မပြေရင်လည်း နေပါစေ။ ကျွန်တော့်ဘာသာပဲ ..."

"နေဦး ချာတိတ်။ မင်းအခု ရဲစခန်းရောက်နေတာလား။"

"ဟုတ်၊ ရန်ဖြစ်ပြီးတော့။ အိမ်ကိုအကြောင်းကြားဖို့ အဆင်မပြေတော့လေ ... အဲဒါ ..."

"ငါ လာခဲ့ပါ့မယ်။"

လာပါ့မယ်သာ အာမခံလိုက်တယ်။ သူက ဘယ်လိုအခြေအနေနဲ့ ရဲစခန်းကို နောက်တစ်ခေါက်သွားရမလဲမသိ။

"ကိုကျော်ထွဋ်၊ သူမပြန်သေးဘူးထင်တယ်။"

အိတ်ဆွဲပြီးပြေးထွက်လာရင်း ကိုကျော်ထွဋ်ကို သူရှာမိတယ်။

"ကိုကျော်ထွဋ်၊ တော်သေးတာပေါ့။ မီသေးလို့။"

"ဘာလို့လဲ ကမ္ဘာ။"

"အခု အားပြီလား။"

"အင်းလေ၊ ပြန်တော့မလို့။"

"တစ်ခုကူညီဦး။"

"အေး၊ ပြော။"

"ဟိုတစ်ခါကချာတိတ်လေ၊ မီးဆိုင်းကွဲတုန်းကကောင်လေး၊ သူက ရဲစခန်းရောက်နေတယ်တဲ့။ ရန်ဖြစ်တာတဲ့။ အဲဒါ သူ့အိမ်ကိုအကြောင်းမကြားရဲလို့ ကျွန်တော့်ကိုအကူအညီတောင်းနေတာ။ ကျွန်တော့်အကြောင်းကလည်း အစ်ကိုသိတဲ့အတိုင်းပဲ။ ရဲစခန်းကို ဘယ်လိုပြန်သွားရမလဲ။ အဲဒါ အစ်ကိုကူညီနိုင်မလားလို့။"

"အဲဒီကလေးက မင်းနဲ့ ဘယ်လိုအဆက်အသွယ်ရသွားတာလဲ။"

"အဲဒီတစ်ခေါက်ကတည်းက ကျွန်တော့်ဖုန်းနံပါတ်ယူသွားတာ။ အစ်ကို လိုက်ခဲ့ပေးမယ်မဟုတ်လား။"

"ဪ၊ အေး။ အေးပေါ့၊ သွားကြတာပေါ့။"

ရဲစခန်းကိုသွားတဲ့လမ်းမှာ ကမ္ဘာက စကားတစ်ခွန်းစနှစ်ခွန်းစ ပြောနေပေမဲ့ ကျော်ထွဋ်ကတော့ ဖုန်းကိုကိုင်ကြည့်လိုက်၊ တစ်ခုခုကိုတွေးလိုက်နဲ့ ဖြစ်နေတာကြောင့်

"တခြားကိစ္စအရေးကြီးတာရှိလို့လား အစ်ကို။"

"ဟင်၊ မရှိပါဘူး။"

"မသိဘူးလေ၊ အစ်ကိုက ဖုန်းတကိုင်ကိုင်နဲ့ဆိုတော့ ..."

"ဪ၊ ဒီလိုပဲ ကိုင်ထားမိတာ။ ဘာမှမရှိဘူး၊ အားလို့ပဲလိုက်လာပေးတာပဲ။"

"ဟုတ်ပါပြီဗျာ။"

.

"ဟင်၊ ကိုကျော်ထွဋ်က ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ..."

" အေး၊ ငါက ဘာမှမလုပ်တတ်ဘူး။ အဲဒါကြောင့် ကိုကျော်ထွဋ်ကို အကူအညီတောင်းလိုက်တာ။"

"ဪ၊ အင်း ... ကျေးဇူးပါ။ အားလည်းနာပါတယ်။"

အဂ္ဂါခေတ်က မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ပြောရှာတယ်။ ကျော်ထွဋ်က အဂ္ဂါကို ခဏအကဲခတ်ပြီး လိုတာတွေလိုက်လုပ်ပေးလိုက်တယ်။ အားလုံးရှင်းသွားလို့ ပြန်ထွက်လာကြတော့

"အစ်ကိုတို့နှစ်ယောက်လုံးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်အိမ်ကသိရင် သတ်မှာ။ အဲဒါကြောင့်ပါ။"

ကျော်ထွဋ်ကတော့ တစ်ချက်ကြည့်ပြီး ခေါင်းညိတ်ရုံသာ။ ကမ္ဘာက

"ဒါဆိုလည်း အစတည်းက ရန်မဖြစ်နဲ့ပေါ့ကွာ။"

"သူတို့ရန်စတာပါလို့ ရှင်းပြပြီးပြီကို။ အခုလည်း လျော်ကြေးရတော့ အချိုးတွေကိုတွေ့တယ်မလား။"

"အေးပါကွာ။"

"တစ်ခုခုသွားစားရအောင်လေ။ ကျွန်တော်လိုက်ကျွေးမယ်။"

"အစ်ကိုက အိမ်ပြန်တော့မယ်ကွ။ ယောက္ခမကြီးရောက်နေတော့ အိမ်မှာပဲ ညစာစားမှဖြစ်မယ်။"

"ဪ၊ ဟုတ်။"

"ကိုကျော်ထွဋ်တို့က သားမက်လိမ္မာလေးလုပ်နေတာပဲ။"

"တစ်ပတ်လောက်ပေါ့ကွာ၊ ဟား ဟား။"

"See you."

နှုတ်ဆက်ပြီးထွက်သွားတဲ့ကျော်ထွဋ် မလှမ်းမကမ်းကိုရောက်သွားတော့မှ

"Earth ခဏနော်။ ကိုကျော်ထွဋ်"

အဂ္ဂါက ကျော်ထွဋ်နောက်ပြေးလိုက်သွားပြီး စကားပြောနေတယ်။ ဘာပြောလဲမသိပေမဲ့ သုံး၊လေးခွန်းလောက်ပြောပြီးတော့ အဂ္ဂါ ကမ္ဘာ့ရှေ့ပြန်ရောက်လာတယ်။

"နောက်တစ်ပတ်ထဲ ဘယ်နေ့အားမလဲမေးကြည့်တာ။ ကျေးဇူးရှိတယ်မဟုတ်လား။ အဟဲ"

"လုပ်ချင်ရာလုပ်ပြီးမှပဲ"

"ထားဦး အဲဒါတွေ။ အခု ကျွန်တော်တို့ တစ်နေရာရာသွားရအောင်။ Earth ကတော့ ကြောက်စရာယောက္ခမမရှိဘူးမလား။"

'ရှိတဲ့ယောက္ခမက ချစ်ဖို့ကောင်းပါတယ်။'

တွေးရင်းပြုံးမိပြီး အဂ္ဂါကို ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တယ်။

"လာ၊ ကျွန်တော့်နောက်လိုက်ခဲ့။ မှဲ့တစ်ပေါက်မစွန်းစေရဘူး။"

"တကယ်ယုံလိုက်မယ်နော်။"

"အင်း၊ ယုံကြည်လိုက်စမ်းပါဗျ။"

သခင်နဲ့လည်း အဆင်မပြေဖြစ်ထားတာကြောင့် ကမ္ဘာအိမ်မပြန်ချင်သေးလို့ အဂ္ဂါနဲ့လိုက်လာမိတာက

"အဂ္ဂါ၊ ဒါ ဘယ်သွားနေတာလဲ။"

Taxi ငှားတည်းက ကားသမားကို အဂ္ဂါပြောလိုက်တာကို ကမ္ဘာသေချာမကြားလိုက်ပါ။ ကြားလိုက်မိရင်တောင် သေချာမသိတာလည်း ပါလေရဲ့။

"Club"

"What?"

"Why?"

ကောင်လေးက မလွယ်ကြောလေးပဲလို့ ကမ္ဘာတွေးလိုက်မိပြီး ကိုယ်တိုင်လည်းစိတ်ညစ်နေတာမို့ ဘာမှမပြောချင်တော့ပါ။

"Nothing"

"Sure?"

"Dead sure"

.

တဖြည်းဖြည်းနောက်ကျလာလေ လူပိုများလာလေနဲ့ ကလပ်ထဲမှာလည်း အရှိန်ရနေခဲ့ပြီ။ ကမ္ဘာတို့ထိုင်နေတဲ့ဝိုင်းလေးမှာလည်း ပုလင်းခွံတွေ မနည်းတော့ပါ။ ထပ်မှာနေတဲ့ အဂ္ဂါကိုကြည့်ပြီး ကမ္ဘာရယ်မိပါတယ်။

"မင်းက ကြွက်တွင်းလား။"

"ဘာမှလည်းမရှိသေးပဲနဲ့။"

"အေးပါ။"

"ကျွန်တော့်ကျပြောတယ်။ Earth ကျ ရေသောက်နေသလိုပဲ ဘယ်လိုမှမနေဘူး။"

"တူသလား ချာတိတ်ရဲ့။"

"ချာတိတ်မဟုတ်ဘူးနော်၊ ကျွန်တော် ကလေးမဟုတ်တော့ဘူး။ သက်သေပြနေတယ်လေ။ ထပ်လိုသေးလား သက်သေတွေ။"

စားပွဲပေါ်ကပုလင်းတွေကို မျက်စပစ်ပြီးပြောရင်းကနေ မျက်လုံးတွေမှေးစင်းပြီး မေးလာတဲ့အဂ္ဂါကြောင့်

"အခုလည်း ထပ်မှာထားပြီးပြီလေ။"

"No, no, not like these."

မေးခွန်းမျက်လုံးတွေနဲ့ ကမ္ဘာကပြန်ကြည့်လိုက်တော့ အဂ္ဂါက သူ့ကိုယ်ကိုရှေ့ကိုင်းပြီး လက်ညှိုးတွေကိုကွေးဆန့်လုပ်ရင်း ကမ္ဘာ့ကို အနားတိုးဖို့ အချက်ပြတယ်။ ကမ္ဘာလည်း ရှေ့ကိုတိုးပြီး အဂ္ဂါနဲ့နီးအောင်ကပ်လိုက်တယ်။
အသံတွေဆူညံနေလို့ အော်ပြောနေရတာကြောင့် အနားတိုးမှပဲ အသံနှိမ့်ပြောနိုင်မှာမဟုတ်လား။

"ဒီဆိုင်ရဲ့ hot chick list ကို ရထားတယ်။ ဘယ်လိုလဲ၊ စိတ်ဝင်စားလား။"

"ဟား ဟား ဟား၊ အေးပါကွာ။ ချာတိတ်လို့မခေါ်တော့ပါဘူး။"

"အင်း၊ နောက်တစ်ခါခေါ်ရင် နောက်တစ်မျိုးသက်သေပြရတာပေါ့။"

ကမ္ဘာ ရယ်ရင်းနဲ့သာ ခေါင်းရမ်းမိတယ်။ ဒီကလေးက ကလေးမဆန်ပေမဲ့လည်း သူ့မျက်စိထဲ ကလေးတစ်ယောက်လိုပဲမြင်မိတာ ဘာကြောင့်လို့မပြောတတ်ပါ။

.

ဖုန်းကိုကြည့်မိတော့ ညဆယ်နာရီဆယ့်ခြောက်မိနစ်တဲ့။ အိမ်ကသခင်ကတော့ ဘယ်လိုနေတယ်မသိပေမဲ့ ကမ္ဘာကတော့ ထိုင်မရ၊ ထမရနဲ့ နေလို့မရတော့ပါ။ သူ့ကိုအဖက်မလုပ်ဘဲ သခင်ကနေနိုင်ပေမဲ့ သူကတော့ သခင့်ကို ဘယ်လိုမှမေ့ထားလို့မရ။ ပိုချစ်မိသူက အရှုံးပဲတဲ့။ နောက်ဆုံးတော့လည်း ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး အရှုံးပေးရတာပါပဲ။

"ပြန်ကြစို့ အဂ္ဂါ။"

"ဗျာ"

"ပြန်ကြမယ်လို့ ပြောတာ။"

ကောင်မလေးတွေနဲ့တွဲကနေတဲ့ အဂ္ဂါခေတ်အနားကိုသွားလိုက်ပြီး ပြန်ဖို့ပြောလိုက်ပေမဲ့လည်း

"ဟာဗျာ၊ အခုမှ ကဲလို့ကောင်းတဲ့အချိန်လေ။"

"ဆယ်နာရီခွဲတော့မယ်ကွ။"

"စောသေးတယ်လေ။"

"ငါက မနက်ဖြန် အလုပ်သွားရဦးမှာလေ။"

"ခွင့်ယူလိုက်။"

"မဖြစ်ဘူး အဂ္ဂါ။ မနက်ဖြန် အလုပ်တွေများဦးမှာ။"

အငြိမ်မနေတဲ့အဂ္ဂါကို အတင်းဆွဲပြောနေရတာ လူလည်းမူးနောက်နေပြီ။ မှာမိသမျှကို နှစ်ယောက်သားထိုင်သောက်ပြီး အဂ္ဂါထကနေတော့လည်း ကမ္ဘာက သောက်ရင်းကြည့်နေခဲ့တာ။ အငြိမ်မနေတဲ့လူတွေ၊ တဖျတ်ဖျတ်နဲ့မီးရောင်တွေ၊ သောက်ထားတဲ့ alcohol တွေက ကမ္ဘာ့ကိုမူးနောက်လာစေတယ်။

"တကယ်ကြီးပြန်မှာလား။"

"အေးဆို"

"နောက်တစ်ခေါက်ကြုံရင် လိုက်ပေးဦးမှာလား။"

"ငါ အားရင်ပေါ့။"

"No, no. Promise me."

"OK, promise."

ကမ္ဘာ့ဘက်က ခပ်လွယ်လွယ်ပဲကတိပေးလိုက်တယ်။ အခုလောလောဆယ် အိမ်ပြန်ချင်တာပဲသိတယ်။

"OK"

အဂ္ဂါပြုံးလိုက်ပြီး ခေါင်းညိတ်တယ်။ အိမ်ပြန်ဖို့သဘောတူပြီးတဲ့နောက် သူတို့ club ကနေပြန်ထွက်လာတော့ အဂ္ဂါကလည်း ယိုင်တိုင်တိုင်မို့ ကမ္ဘာကပြန်ထိန်းပေးထားရတဲ့အဖြစ်။ အပြင်ကိုထွက်လာကြပြီးမှ

"ကားငှားပေးမယ်၊ ခဏစောင့်။"

"မလိုဘူးလေ။"

စကားပြောနေရင်းမှာပဲ ကားနှစ်စီးက သူတို့ရှေ့မှာလာရပ်တယ်။ ရှေ့ကကားနားကို အဂ္ဂါသွားလိုက်ပြီးတော့

"သေချာလိုက်ပို့ပေးလိုက်ပါ။ Earth, တက်လေ။"

"ငါ့အတွက်လား။"

သူ့ကိုယ်သူလက်ညှိုးထိုးရင်း ကမ္ဘာမေးမိတယ်။

"အင်းလေ"

"နှစ်စီးလုံး မင်းခေါ်ထားတာပေါ့။"

"အင်း၊ တက်တော့။"

နောက်ခန်းတံခါးဆွဲဖွင့်ပေးလာလို့ ကမ္ဘာဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ အဂ္ဂါက တံခါးပြန်ပိတ်ပေးပြီး

"နောက်မှတွေ့မယ်။"

"မင်း အဆင်ပြေတာ သေချာလား။"

"သေချာတာထက်တောင် ပိုသေးတယ်။ ဒီနေ့ပျော်လိုက်ရတယ်။"

ရဲစခန်းရောက်သွားရတဲ့နေ့ကို ပျော်ရတယ်ပြောတဲ့ကောင်လေးကြောင့် ကမ္ဘာဆက်မငြင်းချင်တော့ပါ။

"See you later."

ဒီကောင်လေးရဲ့အနေအထားက အသိုင်းအဝိုင်းခပ်ကြီးကြီးကဆိုတာ စတွေ့ကတည်းက ကမ္ဘာတွေးမိပါရဲ့။ တစ်ခါတွေ့တိုင်း ပိုပိုပြီးသေချာလာပေမဲ့ ဘယ်သူဘယ်ဝါဆိုတာကို ကမ္ဘာမစပ်စုမိပါ။ ဒီအတိုင်းခင်မိတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်လို့ပဲ အာရုံထဲရှိနေခဲ့တာ။ အခုကတော့ အဂ္ဂါစီစဉ်ပေးတဲ့ကားပေါ်မှာ သခင့်အကြောင်းတွေးရင်း အိမ်ပြန်လမ်းကို ရှည်လျားလွန်းတယ်လို့ အပြစ်ဖို့မိနေပါတော့တယ်။

တစ်ဖက်ကအဂ္ဂါကတော့ ထွက်သွားတဲ့ကားလေးကိုပြုံးပြီးကြည့်ရင်း တံခါးအသင့်ဖွင့်ပေးထားတဲ့ နောက်ကားတစ်စီးပေါ် တက်လိုက်ပြီး

"ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ လိုက်မောင်းပေး။ မရိပ်မိစေနဲ့ဦး။"

■■■

"သခင်၊ တံခါးဖွင့်ပါဦး။ သခင်၊ ကိုယ်ပြန်ရောက်ပြီ။"

အိမ်တံခါးကိုခေါက်ရင်း ကမ္ဘာအိမ်ပြန်ရောက်ကြောင်းသတင်းပို့တော့ ညဆယ့်တစ်နာရီ။
တံခါးပွင့်သွားလို့ ကမ္ဘာကြည့်လိုက်တော့ သခင်က ပြန်လှည့်သွားပြီ။

"သခင်"

ခေါ်လိုက်ပြီး နောက်ကနေလှမ်းဖက်ထားမိတယ်။ သခင်ငြိမ်နေလိုက်တာ ခဏလေးဆိုမှခဏလေးပါ။ ကမ္ဘာ့ဆီကနေရလိုက်တဲ့ အရက်နံ့ကြောင့်

"မူးလာရင် သွားအိပ်နေလိုက်တော့။ ငါ့ကိုလွှတ်။"

မရုန်းဘဲနဲ့ အမိန့်ပေးရုံသက်သက်ပါပဲ။

"ဟင့်အင်း"

"ငါ စကားအကောင်းပြောနေတုန်း လွှတ်စမ်း။"

"မလွှတ်ရင် ဘာတွေပြောမှာလဲ။"

"ငါ့ကိုမရစ်နဲ့။"

"ချစ်တယ်။"

"................."

"ရှေ့မဆက်ချင်ရင် အစကနေပြန်စကြမလား။"

"................."

"အသစ်ပြန်စရမလား။ ကိုယ်တို့စတွေ့တုန်းကအခြေအနေကို ပြန်သွားမလား။ ဖြေပါဦး။"

ကမ္ဘာလွှတ်ပေးလိုက်တော့ သခင်က ကမ္ဘာ့ဘက်ကိုလှည့်ရပ်လိုက်ပြီး

"ဖြစ်နိုင်ရင် ရောက်ရာအရပ်မှာပဲ ရပ်ပစ်ချင်တာ။"

"မရဘူး။ ဟင့်အင်း၊ မလုပ်ရဘူး။ ကိုယ့်ကို second chance ပေးဖို့ ဒီခေါ်လာတာမဟုတ်ဘူးလား။ အနည်းဆုံးတော့ ကိုယ်တို့ရဲ့ပထမဆုံး RS အခြေအနေလိုမျိုးဖြစ်ဖြစ် ပြန်နေမပေးနိုင်ဘူးလား။"

"ကိုယ့်သေတွင်းကိုယ်တူးနေတာလား မြေကမ္ဘာ။"

ဒါက သခင့်ကို ကမ္ဘာ့ရဲ့ Dom အနေနဲ့ ပြန်အသက်သွင်းနေတာမဟုတ်ဘူးလား။

"It's my heaven."

"Crap!"

"Give me a chance, just a chance please."

"I'll make it hellish."

"Thank you, sir."

သခင့်နှုတ်ခမ်းကို ထိတယ်ဆိုရုံ ဖျတ်ခနဲနမ်းလိုက်တဲ့ကမ္ဘာ့ကို သခင်မရှောင်နိုင်လိုက်ပါ။

"Did I let you do it?"

"Nope."

"Say it again."

"No, sir."

"Close the door."

အိမ်တံခါးကိုမေးငေါ့ပြကာ သခင်ပြောပြီး အခန်းဘက်လှည့်ထွက်သွားခဲ့ပြီ။
အိမ်တံခါးလေးက ချက်ချင်းပိတ်သွားပြီးတဲ့နောက် ...

■■■ Part (45) ဆက်ရန် ■■■
© Demon ,
книга «Branded by You».
Коментарі