Chapter 38
" ကျွန်တော်တို့ အချင်းချင်းလူပ်ထားတဲ့အပေးအယူကိုသိမှာပါနော်။ "
ရှန်ဖန်းက အန်းလု၏နားအနားကိုကပ်ကာပြောလိုက်သည်။ အန်းလုက ဘေးသို့စောင်းကာ ရှန်ဖန်းကိုပြောလိုက်၏။
" ကျွန်တော်လည်း ရှာနေပါတယ်။"
" မဟုတ်သေးဘူးလေ။ အခုပဲ ရက်တွေကအများကြီးရှိနေပြီ။ ကျွန်တော်တို့က အပေးအယူလုပ်တာ။ အပေးပဲရှိနေလို့မရဘူးလေ။ အဲ့လိုဆိုရင် ကျွန်တော့်အတွက် ဘယ်အဆင်ပြေမလဲ။"
ရှန်ဖန်းက အန်းလုအနားမှခွာကာ ကျောခိုင်းရပ်လိုက်ရင်းဆိုလေ၏။ အန်းလုက အမြန်ပြန်ပြောသည်။
" ဒါပေမဲ့ ဒီအပေးအယူက ကျွန်တော်ဘာမှမပြောရသေးခင် ခင်ဗျားဘာသာ သဘောတူလိုက်..."
"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အခုအရာအားလုံးကအဆင်ပြေသွားပြီမလား။ မင်းလည်း မင်းရဲ့အရင်ခန္တာကိုယ်နဲ့ ဘယ်သူ့ကိုမှဒုက္ခမပေးပဲ သူ့အနားမှာနေလို့ရပြီလေ။ "
ရှန်းဖန်းကအန်းလု၏စကားကို အမြန်ဖြတ်ပြောလိုက်လေ၏။ ပြီးနောက် အန်းလု၏ပုခုံးကို လာပုတ်ကာ
" မင်းရှာနိုင်ပါတယ်။ တပတ်အတွင်း ဆံထိုးကိုရအောင်ရှာ။ မဟုတ်ရင် မင်းရဲ့လီချီရှန်းကို......"
ရုတ်တရက် စကားကိုရပ်လိုက်သောရှန်ဖန်းကြောင့် အန်းလုကသူ့ကိုအလန့်တကြားကြည့်လိုက်သည်။ အမှန်တကယ်လည်း ရှန်ဖန်း၏အသံနှင့် အမူအရာအကြည့်တို့က ခြိမ်းခြောက်နေသောပုံစံအသွင်ကိုဆောင်နေ၏။
" သူ့ကိုမထိနဲ့......"
"ဟမ့်....."
"သူ့ကိုမထိနဲ့။သူ့ကို တစ်ခုခုထိခိုက်လာတာမျိုးဆိုရင် ငါမင်းကိုခွင့်လွှတ်မှာမဟုတ်ဘူး။ "
အန်းလုက ရှန်ဖန်းအား အော်လိုက်၏။
"ဟားဟားဟား မင်းကဘာလုပ်နိုင်မှာမလို့လဲ။
ဆံထိုးသာရှာနေစမ်းပါ။ မင်းက အင်အားလည်းမရှိ၊ စွမ်းအားလည်းမရှိတဲ့ လူပျော့ညံ့တယောက်သာသာပဲဟာ....."
"ငါက........ငါက....."
အန်းလုက ရှန်ဖန်း၏စကားကြောင့် သူ၏ခေါင်းကိုငုံ့လိုက်၏။ သူ၏စကားတို့က ထစ်ငေါ့ကာ တုန်ရီနေသည်။
" ငါက လူပျော့ညံ့တစ်ယောက်မဟုတ်ဘူး။!!!"
အန်းလုက အော်ဟစ်ကာပြောလိုက်ပြန်သည်။ သူ၏ခေါင်းကိုမော့လိုက်သည်ဟု ထင်ရသော်လည်း သူသည် အိပ်ယာတစ်ခုပေါ်တွင်လန့်နိုးကာလာခြင်းဖြစ်လေ၏။ ချွေးစေးတို့က နှဖူးပြင်ထက်မှ စီးကာကျနေသည်။
" ရေသောက်လိုက်...."
ချီရှန်း၏ ရေခွက်ကိုကမ်းပေးလာသောလက်နှင့်အတူ အသံတစ်သံကပေါ်ထွက်လာလေ၏။ အန်းလုက သူ့ဘေးအိပ်ယာထက်တွင်ပင် ထိုင်ကာနေသော ချီရှန်းကိုကြည့်လိုက်ပြီး မောဟိုက်စွာအသက်ရှူနေရင်းပင် ရေခွက်ကိုလှမ်းယူလိုက်သည်။ ချီရှန်းက အန်းလု၏ကျောပြင်အား သူ၏လက်ဖဝါးဖြင့် ခပ်ဖွဖွအပေါ်အောက် ပွတ်သတ်ပေးနေသည်။ အန်းလုက ရေကိုတကျိုက်တည်းမော့သောက်လိုက်လေ၏။
" အိမ်မက်ဆိုး မက်တာလား။"
ချီရှန်းက သောက်ကာပြီးသွားသော အန်းလု၏လက်ထဲမှရေခွက်ကို ပြန်ယူလိုက်ပြီး ဘေးရှိစားပွဲအသေးလေးပေါ်တွင်ပင် ပြန်ချလိုက်သည်။ အန်းလုက ချီရှန်းကို သေချာစွာကြည့်လေ၏။ ထို့နောက် သူကဖြေသည်။
"အင်း...."
အန်းလုက ချီရှန်းကိုဆက်ကြည့်နေပြန်သေးသည်။ ချီရှန်း၏ အန်းလုကျောပြင်အားပွတ်သတ်ပေးနေသောလက်များက ယခုအချိန်ထိတော့ ရပ်တန့်သွားတာမျိုးမရှိသေးချေ။
" အိမ်မက်ဆိုးတွေအကြောင်းကိုမတွေးနဲ့တော့။ "
အန်းလု၏ရီဝေသောအကြည့်တို့က ချီရှန်းကို မျက်တောင်မခပ်တန်းကြည့်နေမိသည်။ သူ၏နှလုံးသားက ယခုအချိန်ထိကိုတလှပ်လှပ် လှုပ်ခါကာနေသေးတုန်းပင်။
" ရှန်းရှန်း...."
အန်းလုက ချီရှန်း၏ခါးမှလက်လျှိုဝင်ကာ ချီရှန်းအားဖက်လိုက်သည်။ ချီရှန်း၏ ပွတ်သတ်ပေးနေသော လက်က ရပ်တန့်သွား၏။
" တောင်းပန်ပါတယ်။ ရှန်းရှန်းအတွက် အမြဲဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးဖြစ်စေပြီး အမြဲတမ်းအသုံးမကျတဲ့သူတစ်ယောက်ဖြစ်စေခဲ့လို့..."
ချီရှန်းက အန်းလုကိုပြန်လည်ကာဖက်တွယ်လိုက်သည်။
" မင်းက ကိုယ်အတွက်အရာအားလုံးပါ။ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးမဟုတ်ပါဘူး။ ပြီးတော့အိမ်မက်ဆိုးတွေက လက်တွေ့မှာဖြစ်မလာနိုင်ဘူး။ သူတို့ကိုမေ့ပစ်လိုက်..."
"အွန်း...."
ချီရှန်းက အန်းလု၏ မျက်ဝန်းအောက်ခြေနားမှလဲ့လာသောမျက်ရည်စလေးများကို သုတ်ကာပေးလိုက်သည်။
" ဒါဆို ပြန်အိပ်တော့...အစောကြီးရှိသေးတယ်။"
အန်းလုက ချီရှန်းပြောသည့်အတိုင်းခေါင်းညိမ့်ကာ သူ၏အိပ်ယာတွင် ပြန်လှဲလိုက်သည်။ ချီရှန်းက အန်းလု၏နှဖူးပြင်အား သူ၏လက်ဖဝါးကိုတင်ရင်း
" ဒါဆို အိပ်တော့နော်။"
အန်းလုက သူ၏မျက်ဝန်းများကို မှိတ်ကာချလိုက်သည်။ သူ၏အတွေးများကတော့ သူ့ကိုဆက်အိပ်နိုင်ခြင်းမရှိတော့အောင် နှောက်ယှက်နေကြသည်။
..................................
" အန်းလု မျက်နှာလည်းမကောင်းပါလား။"
အားလော့က အန်းလု၏ညှိုးငယ်နေသောမျက်နှာကြောင့် စိတ်ပူနေသောလေသံဖြင့်ပင်မေးလိုက်၏။
" အားလော့....ငါလေ....ဘာမှမဟုတ်တော့ပါဘူး။"
အန်းလုက စကားကိုပြောရန်ပြင်လိုက်ပြီးတော့မှ ရပ်လိုက်သည်။ အတတ်နိုင်ဆုံး နောက်ထပ်တယောက်ကိုဆွဲမထည့်တော့သည်က ပိုကောင်း၏။
" ဘာဖြစ်လို့လဲ။ ပြောပါဟ။ ငါကူညီနိုင်တာရှိရင် အစွမ်းကုန်ကူညီမှာပါ။"
အန်းလုက အားလော့ကိုကြည့်ရင်းပင်
" နင်....ရှန်းရှန်းရဲ့မယ်တော်ကိုသိတယ်မလား။"
" မသိပဲနေမလား။ မိဖုရားကို...."
" တကယ်တော့လေ...ငါအခု သူ့ရဲ့ဆံထိုးကိုလိုချင်နေတာ။ "
" ဆံထိုး....ဟုတ်လား။.ဘယ်လိုပုံစံမျိုးလဲ။"
"အဲ့တာကိုမသိဘူး။ ဆံထိုးဆိုတာပဲသိတာ..."
" ဆံထိုး....ဆံထိုး....ဆံထိုးဆိုရင်...."
အားလော့က သေချာတွေးပေးနေပုံရ၏။ တစ်ခဏကြာတော့ သူက အန်းလုကိုကြည့်ကာပြောသည်။
" ငါ အရှင့်ရဲ့ စာကြည့်ခန်းမှာ မိဖုရားရဲ့ဆံထိုးတစ်ခုကိုတော့ တွေ့ခဲ့တယ်။ အဲ့တာက မိဖုရားကို ယခင်အရှင်မင်းကြီးက လက်ဆောင်ပေးခဲ့တဲ့ မိဖုရားအကြိုက်ဆုံးဆံထိုးတစ်ခုပဲ။"
" ရှန်းရှန်းရဲ့ စာကြည့်ခန်းမှာ...... ဟူတ်လား။"
အန်းလုက ကျည်းမြောင်းလာသောမျက်ဝန်းများဖြင့် အားလော့ကိုမေးသည်။ အားလော့ကဆက်ပြောလာ၏။
" ဟူတ်တယ်။ ငါဟိုတနေ့က သန့်ရှင်းရေးလုပ်တော့ တွေ့မိတာပဲ။ သစ်သားသေတ္တာအသေးလေးထဲမှာ သူထည့်ထားတာ။ အမှန်တော့ အရင်ကသူ့မှာမရှိဘူး။ ငါထင်သလောက်ဆို တော်ဝင်သင်္ချိုင်းကနေ ယူထားတာမကြာသေးဘူးထင်တယ်။ မယ်တော့်ကို လွမ်းနေတဲ့ပုံပဲ။"
" ရှန်းရှန်းကဘာလို့...."
အန်းလုက သူ၏လက်နှစ်ဖက်အားသေချာစွာဆုပ်ကိုင်မိသည်။ ထို့နောက်အားလော့ကိုကြည့်လိုက်ပြီး
" အားလော့ မိန်းကလေးလို့ပြင်ပေးအုန်း။ ပြီးတော့ ဒီအချိန်ဆို သူဘယ်မှာရှိလောက်လဲ။"
" အရှင်လား။ အခုတလော ညီလာခံက အရမ်းကြာတတ်တော့ အဲ့မှာပဲရှိလိမ့်အုန်းမယ်။ မိန်းကလေးအဝတ်အစားက ဘာလုပ်ဖို့..... အယ် နင်ထပ်သွားအုန်းမလို့လား။"
" အင်း...."
..............................
" နောက်ဆုံးတော့ ငါတွေ့ပြီ။ ရှန်းရှန်းဘာလို့ ဒါကိုသိရက်နဲ့ ဖုန်းကွယ်ထားရတာလဲ။ ငါတကယ်ပဲ နားမလည်ဘူး။"
အန်းလုက သေတ္တာအားဖွင့်လိုက်ရင်းဆိုသည်။ အထဲရှိဆံထိုးအား ယူလိုက်တော့ ရုတ်တရက်ပင် သူ၏ခေါင်းက မူးဝေကာလာလေ၏။
" အ့...ခေါင်းက...."
* ချိုးလိုက်....ဆံထိုးကို အလယ်ကနေချိုးပစ်လိုက်......*
ဦးခေါင်းထဲမှ သတိပေးသံကဲ့သို့သော ခပ်ဝါးဝါးအသံတို့က ထွက်ပေါ်ကာလာလေတော့၏။
" ဘယ်သူလဲ....ဘယ်သူ....အ့..."
" အယ်...... မိန်းကလေး အားထူ....အဆင်ပြေရဲ့လား။ ကျွန်တော်ပါ.....ကျွန်တော်...ချီကျန်းရှိီ..."
အန်းလုက ရုတ်တရက်စာကြည့်ဆောင်ထဲ ပြေးဝင်ကာလာသော ချီကျန်းရှီကို မြင်နေရသော်လည်း သူ၏အမြင်အာရုံတွင် ချီကျန်းရှီမှာ သုံး၊ လေးယောက်ဖြစ်ကာနေလေ၏။
* အမြန်....ဆံထိုးကိုအမြန်ချိုးလိူက်တော့....အခု...*
"အား.......ခေါင်းက...."
အန်းလုက ဆံထိုးကိုကိုင်ထားလျက်ပင် ဘေးရှိစားကြည့်စားပွဲတွင် လက်ထောက်မိလေ၏။ မှင်အိုးကိူ ထောက်မိတာကြောင့် မှင်အိုးမှာ မှောက်ခုံဖြစ်ကာသွားပြီး မှင်များက ပေကျံလေတော့သည်။ အန်းလုက ထိုစားပွဲပေါ်ရှိ ပစ္စည်းများကို တွန်းချပစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက်သူ၏နားကို အုပ်လိုက်သော်လည်း တရစပ်ပြောနေသောစကားသံတို့က နားထဲဆူညံ့နေ၏။ ဘေးတွင် ချီကျန်းရှီက သူ့အားလိုက်ဖမ်းကာထိန်းဖို့လုပ်ရန်ပြင်နေသည်။
" မိန်းကလေး...မိန်းကလေးအဆင်ပြေရဲ့လား။"
" ဖယ်စမ်း....."
အန်းလုက သူ့အားလာတွဲသော ကျန်းရှီကို တွန်းပစ်လိုက်၏။ ကျန်းရှီက ကြမ်းပြင်တွင်ထိုင်ချသလိုပင်ပစ်လဲသွားသည်။ ဤမိန်းကလေစဘယ်ကနေ အားအင်တေွရသလဲမသိအောင်ပင် ကျန်းရှီမှာ သူ့ကိုမော့ကြည့်မိ၏။ အန်းလုက သူ၏လက်ထဲရှိဆံထိုးကို သေချာစွာစိုက်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် အားပါပါဖြင့်ပင် ဆံထိုး၏ထက်ဝက်ပိုင်း အလည်မှပင် ချိုးချလိုက်တော့သည်။
" အား............"
ဆံထိုးကျိုးသွားသည်နှင့် တပြိုင်နက်ထိုဆံထိုး၏အပိုင်းနှစ်ပိုင်းမှ အမဲရောင်အခိုးအငွေ့ကပေါ်ထွက်ကာလာလေတော့သည်။ ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသော အော်သံကိုကြားရပြီး အန်းလုက မေ့မြောကာသွားပြီး ကြမ်းပြင်တွင်ပစ်လဲကျသွားလေတော့သည်။ တရစ်ရစ်လည်နေသော အခိုးအငွေ့များက အန်းလုဆီသို့ ချက်ချင်းပြေးသွားသော ကျန်းရှီကို ပစ်မှတ်ထားဦးတည်လိုက်ပုံရသည်။
" အားထူ...မိန်းကလေးအားထူ...ထပါအုန်း။ မိန်းကလေး..."
အန်းလုကိုမ ကာရင်ခွင်ထဲတွင်ထည့်၍ လှုပ်နှိုးနေသော ကျင်းရှီ၏နောက်ကျောဘက်မှနေ၍ ကျင်းရှီ၏ ကိူယ်ခန္တာထဲသို့ အလုံးအရင်းဝင်ရောက်ကုန်ကြလေတော့သည်။
ပြင်းထန်သောလေပြင်းကဲ့သို့ ခန်းဆောင်တစ်ခုလုံးလေးများတိုက်ခတ်ပြီးနောက်တွင် ချက်ချင်းပြန်ကာငြိမ်သွားလေတော့၏။ အန်းလုနှင့် အတူ ကျန်းရှီသည်လည်း ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်ပစ်လဲကာကျနေလေတော့သည်။ ဘေးတွင်မူ အလည်မှထက်ပိုင်းကျိုးသွားသော ဆံထိုးက ရှိနေ၏။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
" ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္းလူပ္ထားတဲ့အေပးအယူကိုသိမွာပါေနာ္။ "
ရွန္ဖန္းက အန္းလု၏နားအနားကိုကပ္ကာေျပာလိုက္သည္။ အန္းလုက ေဘးသို႔ေစာင္းကာ ရွန္ဖန္းကိုေျပာလိုက္၏။
" ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွာေနပါတယ္။"
" မဟုတ္ေသးဘူးေလ။ အခုပဲ ရက္ေတြကအမ်ားႀကီးရွိေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အေပးအယူလုပ္တာ။ အေပးပဲရွိေနလို႔မရဘူးေလ။ အဲ့လိုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘယ္အဆင္ေျပမလဲ။"
ရွန္ဖန္းက အန္းလုအနားမွခြာကာ ေက်ာခိုင္းရပ္လိုက္ရင္းဆိုေလ၏။ အန္းလုက အျမန္ျပန္ေျပာသည္။
" ဒါေပမဲ့ ဒီအေပးအယူက ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမေျပာရေသးခင္ ခင္ဗ်ားဘာသာ သေဘာတူလိုက္..."
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုအရာအားလုံးကအဆင္ေျပသြားၿပီမလား။ မင္းလည္း မင္းရဲ့အရင္ခႏၲာကိုယ္နဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွဒုကၡမေပးပဲ သူ႔အနားမွာေနလို႔ရၿပီေလ။ "
ရွန္းဖန္းကအန္းလု၏စကားကို အျမန္ျဖတ္ေျပာလိုက္ေလ၏။ ၿပီးေနာက္ အန္းလု၏ပုခုံးကို လာပုတ္ကာ
" မင္းရွာနိုင္ပါတယ္။ တပတ္အတြင္း ဆံထိုးကိုရေအာင္ရွာ။ မဟုတ္ရင္ မင္းရဲ့လီခ်ီရွန္းကို......"
႐ုတ္တရက္ စကားကိုရပ္လိုက္ေသာရွန္ဖန္းေၾကာင့္ အန္းလုကသူ႔ကိုအလန္႔တၾကားၾကည့္လိုက္သည္။ အမွန္တကယ္လည္း ရွန္ဖန္း၏အသံႏွင့္ အမူအရာအၾကည့္တို႔က ၿခိမ္းေျခာက္ေနေသာပုံစံအသြင္ကိုေဆာင္ေန၏။
" သူ႔ကိုမထိနဲ႔......"
"ဟမ့္....."
"သူ႔ကိုမထိနဲ႔။သူ႔ကို တစ္ခုခုထိခိုက္လာတာမ်ိဳးဆိုရင္ ငါမင္းကိုခြင့္လႊတ္မွာမဟုတ္ဘူး။ "
အန္းလုက ရွန္ဖန္းအား ေအာ္လိုက္၏။
"ဟားဟားဟား မင္းကဘာလုပ္နိုင္မွာမလို႔လဲ။
ဆံထိုးသာရွာေနစမ္းပါ။ မင္းက အင္အားလည္းမရွိ၊ စြမ္းအားလည္းမရွိတဲ့ လူေပ်ာ့ညံ့တေယာက္သာသာပဲဟာ....."
"ငါက........ငါက....."
အန္းလုက ရွန္ဖန္း၏စကားေၾကာင့္ သူ၏ေခါင္းကိုငုံ႔လိုက္၏။ သူ၏စကားတို႔က ထစ္ေငါ့ကာ တုန္ရီေနသည္။
" ငါက လူေပ်ာ့ညံ့တစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး။!!!"
အန္းလုက ေအာ္ဟစ္ကာေျပာလိုက္ျပန္သည္။ သူ၏ေခါင္းကိုေမာ့လိုက္သည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း သူသည္ အိပ္ယာတစ္ခုေပၚတြင္လန္႔နိုးကာလာျခင္းျဖစ္ေလ၏။ ေခၽြးေစးတို႔က ႏွဖူးျပင္ထက္မွ စီးကာက်ေနသည္။
" ေရေသာက္လိုက္...."
ခ်ီရွန္း၏ ေရခြက္ကိုကမ္းေပးလာေသာလက္ႏွင့္အတူ အသံတစ္သံကေပၚထြက္လာေလ၏။ အန္းလုက သူ႔ေဘးအိပ္ယာထက္တြင္ပင္ ထိုင္ကာေနေသာ ခ်ီရွန္းကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး ေမာဟိုက္စြာအသက္ရွူေနရင္းပင္ ေရခြက္ကိုလွမ္းယူလိုက္သည္။ ခ်ီရွန္းက အန္းလု၏ေက်ာျပင္အား သူ၏လက္ဖဝါးျဖင့္ ခပ္ဖြဖြအေပၚေအာက္ ပြတ္သတ္ေပးေနသည္။ အန္းလုက ေရကိုတက်ိဳက္တည္းေမာ့ေသာက္လိုက္ေလ၏။
" အိမ္မက္ဆိုး မက္တာလား။"
ခ်ီရွန္းက ေသာက္ကာၿပီးသြားေသာ အန္းလု၏လက္ထဲမွေရခြက္ကို ျပန္ယူလိုက္ၿပီး ေဘးရွိစားပြဲအေသးေလးေပၚတြင္ပင္ ျပန္ခ်လိုက္သည္။ အန္းလုက ခ်ီရွန္းကို ေသခ်ာစြာၾကည့္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ သူကေျဖသည္။
"အင္း...."
အန္းလုက ခ်ီရွန္းကိုဆက္ၾကည့္ေနျပန္ေသးသည္။ ခ်ီရွန္း၏ အန္းလုေက်ာျပင္အားပြတ္သတ္ေပးေနေသာလက္မ်ားက ယခုအခ်ိန္ထိေတာ့ ရပ္တန္႔သြားတာမ်ိဳးမရွိေသးေခ်။
" အိမ္မက္ဆိုးေတြအေၾကာင္းကိုမေတြးနဲ႔ေတာ့။ "
အန္းလု၏ရီေဝေသာအၾကည့္တို႔က ခ်ီရွန္းကို မ်က္ေတာင္မခပ္တန္းၾကည့္ေနမိသည္။ သူ၏ႏွလုံးသားက ယခုအခ်ိန္ထိကိုတလွပ္လွပ္ လွုပ္ခါကာေနေသးတုန္းပင္။
" ရွန္းရွန္း...."
အန္းလုက ခ်ီရွန္း၏ခါးမွလက္လၽွိုဝင္ကာ ခ်ီရွန္းအားဖက္လိုက္သည္။ ခ်ီရွန္း၏ ပြတ္သတ္ေပးေနေသာ လက္က ရပ္တန္႔သြား၏။
" ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ရွန္းရွန္းအတြက္ အျမဲဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးျဖစ္ေစၿပီး အျမဲတမ္းအသုံးမက်တဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေစခဲ့လို႔..."
ခ်ီရွန္းက အန္းလုကိုျပန္လည္ကာဖက္တြယ္လိုက္သည္။
" မင္းက ကိုယ္အတြက္အရာအားလုံးပါ။ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးမဟုတ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့အိမ္မက္ဆိုးေတြက လက္ေတြ႕မွာျဖစ္မလာနိုင္ဘူး။ သူတို႔ကိုေမ့ပစ္လိုက္..."
"အြန္း...."
ခ်ီရွန္းက အန္းလု၏ မ်က္ဝန္းေအာက္ေျခနားမွလဲ့လာေသာမ်က္ရည္စေလးမ်ားကို သုတ္ကာေပးလိုက္သည္။
" ဒါဆို ျပန္အိပ္ေတာ့...အေစာႀကီးရွိေသးတယ္။"
အန္းလုက ခ်ီရွန္းေျပာသည့္အတိုင္းေခါင္းညိမ့္ကာ သူ၏အိပ္ယာတြင္ ျပန္လွဲလိုက္သည္။ ခ်ီရွန္းက အန္းလု၏ႏွဖူးျပင္အား သူ၏လက္ဖဝါးကိုတင္ရင္း
" ဒါဆို အိပ္ေတာ့ေနာ္။"
အန္းလုက သူ၏မ်က္ဝန္းမ်ားကို မွိတ္ကာခ်လိုက္သည္။ သူ၏အေတြးမ်ားကေတာ့ သူ႔ကိုဆက္အိပ္နိုင္ျခင္းမရွိေတာ့ေအာင္ ေႏွာက္ယွက္ေနၾကသည္။
..................................
" အန္းလု မ်က္ႏွာလည္းမေကာင္းပါလား။"
အားေလာ့က အန္းလု၏ညႇိုးငယ္ေနေသာမ်က္ႏွာေၾကာင့္ စိတ္ပူေနေသာေလသံျဖင့္ပင္ေမးလိုက္၏။
" အားေလာ့....ငါေလ....ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။"
အန္းလုက စကားကိုေျပာရန္ျပင္လိုက္ၿပီးေတာ့မွ ရပ္လိုက္သည္။ အတတ္နိုင္ဆုံး ေနာက္ထပ္တေယာက္ကိုဆြဲမထည့္ေတာ့သည္က ပိုေကာင္း၏။
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ေျပာပါဟ။ ငါကူညီနိုင္တာရွိရင္ အစြမ္းကုန္ကူညီမွာပါ။"
အန္းလုက အားေလာ့ကိုၾကည့္ရင္းပင္
" နင္....ရွန္းရွန္းရဲ့မယ္ေတာ္ကိုသိတယ္မလား။"
" မသိပဲေနမလား။ မိဖုရားကို...."
" တကယ္ေတာ့ေလ...ငါအခု သူ႔ရဲ့ဆံထိုးကိုလိုခ်င္ေနတာ။ "
" ဆံထိုး....ဟုတ္လား။.ဘယ္လိုပုံစံမ်ိဳးလဲ။"
"အဲ့တာကိုမသိဘူး။ ဆံထိုးဆိုတာပဲသိတာ..."
" ဆံထိုး....ဆံထိုး....ဆံထိုးဆိုရင္...."
အားေလာ့က ေသခ်ာေတြးေပးေနပုံရ၏။ တစ္ခဏၾကာေတာ့ သူက အန္းလုကိုၾကည့္ကာေျပာသည္။
" ငါ အရွင့္ရဲ့ စာၾကည့္ခန္းမွာ မိဖုရားရဲ့ဆံထိုးတစ္ခုကိုေတာ့ ေတြ႕ခဲ့တယ္။ အဲ့တာက မိဖုရားကို ယခင္အရွင္မင္းႀကီးက လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ မိဖုရားအႀကိဳက္ဆုံးဆံထိုးတစ္ခုပဲ။"
" ရွန္းရွန္းရဲ့ စာၾကည့္ခန္းမွာ...... ဟူတ္လား။"
အန္းလုက က်ည္းေျမာင္းလာေသာမ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ အားေလာ့ကိုေမးသည္။ အားေလာ့ကဆက္ေျပာလာ၏။
" ဟူတ္တယ္။ ငါဟိုတေန႔က သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေတာ့ ေတြ႕မိတာပဲ။ သစ္သားေသတၱာအေသးေလးထဲမွာ သူထည့္ထားတာ။ အမွန္ေတာ့ အရင္ကသူ႔မွာမရွိဘူး။ ငါထင္သေလာက္ဆို ေတာ္ဝင္သခၤ်ိဳင္းကေန ယူထားတာမၾကာေသးဘူးထင္တယ္။ မယ္ေတာ့္ကို လြမ္းေနတဲ့ပုံပဲ။"
" ရွန္းရွန္းကဘာလို႔...."
အန္းလုက သူ၏လက္ႏွစ္ဖက္အားေသခ်ာစြာဆုပ္ကိုင္မိသည္။ ထို႔ေနာက္အားေလာ့ကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး
" အားေလာ့ မိန္းကေလးလို႔ျပင္ေပးအုန္း။ ၿပီးေတာ့ ဒီအခ်ိန္ဆို သူဘယ္မွာရွိေလာက္လဲ။"
" အရွင္လား။ အခုတေလာ ညီလာခံက အရမ္းၾကာတတ္ေတာ့ အဲ့မွာပဲရွိလိမ့္အုန္းမယ္။ မိန္းကေလးအဝတ္အစားက ဘာလုပ္ဖို႔..... အယ္ နင္ထပ္သြားအုန္းမလို႔လား။"
" အင္း...."
..............................
" ေနာက္ဆုံးေတာ့ ငါေတြ႕ၿပီ။ ရွန္းရွန္းဘာလို႔ ဒါကိုသိရက္နဲ႔ ဖုန္းကြယ္ထားရတာလဲ။ ငါတကယ္ပဲ နားမလည္ဘူး။"
အန္းလုက ေသတၱာအားဖြင့္လိုက္ရင္းဆိုသည္။ အထဲရွိဆံထိုးအား ယူလိုက္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္ပင္ သူ၏ေခါင္းက မူးေဝကာလာေလ၏။
" အ့...ေခါင္းက...."
* ခ်ိဳးလိုက္....ဆံထိုးကို အလယ္ကေနခ်ိဳးပစ္လိုက္......*
ဦးေခါင္းထဲမွ သတိေပးသံကဲ့သို႔ေသာ ခပ္ဝါးဝါးအသံတို႔က ထြက္ေပၚကာလာေလေတာ့၏။
" ဘယ္သူလဲ....ဘယ္သူ....အ့..."
" အယ္...... မိန္းကေလး အားထူ....အဆင္ေျပရဲ့လား။ ကၽြန္ေတာ္ပါ.....ကၽြန္ေတာ္...ခ်ီက်န္းရွိီ..."
အန္းလုက ႐ုတ္တရက္စာၾကည့္ေဆာင္ထဲ ေျပးဝင္ကာလာေသာ ခ်ီက်န္းရွီကို ျမင္ေနရေသာ္လည္း သူ၏အျမင္အာ႐ုံတြင္ ခ်ီက်န္းရွီမွာ သုံး၊ ေလးေယာက္ျဖစ္ကာေနေလ၏။
* အျမန္....ဆံထိုးကိုအျမန္ခ်ိဳးလိူက္ေတာ့....အခု...*
"အား.......ေခါင္းက...."
အန္းလုက ဆံထိုးကိုကိုင္ထားလ်က္ပင္ ေဘးရွိစားၾကည့္စားပြဲတြင္ လက္ေထာက္မိေလ၏။ မွင္အိုးကိူ ေထာက္မိတာေၾကာင့္ မွင္အိုးမွာ ေမွာက္ခုံျဖစ္ကာသြားၿပီး မွင္မ်ားက ေပက်ံေလေတာ့သည္။ အန္းလုက ထိုစားပြဲေပၚရွိ ပစၥည္းမ်ားကို တြန္းခ်ပစ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္သူ၏နားကို အုပ္လိုက္ေသာ္လည္း တရစပ္ေျပာေနေသာစကားသံတို႔က နားထဲဆူညံ့ေန၏။ ေဘးတြင္ ခ်ီက်န္းရွီက သူ႔အားလိုက္ဖမ္းကာထိန္းဖို႔လုပ္ရန္ျပင္ေနသည္။
" မိန္းကေလး...မိန္းကေလးအဆင္ေျပရဲ့လား။"
" ဖယ္စမ္း....."
အန္းလုက သူ႔အားလာတြဲေသာ က်န္းရွီကို တြန္းပစ္လိုက္၏။ က်န္းရွီက ၾကမ္းျပင္တြင္ထိုင္ခ်သလိုပင္ပစ္လဲသြားသည္။ ဤမိန္းကေလစဘယ္ကေန အားအင္ေတြရသလဲမသိေအာင္ပင္ က်န္းရွီမွာ သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္မိ၏။ အန္းလုက သူ၏လက္ထဲရွိဆံထိုးကို ေသခ်ာစြာစိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ အားပါပါျဖင့္ပင္ ဆံထိုး၏ထက္ဝက္ပိုင္း အလည္မွပင္ ခ်ိဳးခ်လိုက္ေတာ့သည္။
" အား............"
ဆံထိုးက်ိဳးသြားသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ထိုဆံထိုး၏အပိုင္းႏွစ္ပိုင္းမွ အမဲေရာင္အခိုးအေငြ႕ကေပၚထြက္ကာလာေလေတာ့သည္။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ေအာ္သံကိုၾကားရၿပီး အန္းလုက ေမ့ေျမာကာသြားၿပီး ၾကမ္းျပင္တြင္ပစ္လဲက်သြားေလေတာ့သည္။ တရစ္ရစ္လည္ေနေသာ အခိုးအေငြ႕မ်ားက အန္းလုဆီသို႔ ခ်က္ခ်င္းေျပးသြားေသာ က်န္းရွီကို ပစ္မွတ္ထားဦးတည္လိုက္ပုံရသည္။
" အားထူ...မိန္းကေလးအားထူ...ထပါအုန္း။ မိန္းကေလး..."
အန္းလုကိုမ ကာရင္ခြင္ထဲတြင္ထည့္၍ လွုပ္ႏွိုးေနေသာ က်င္းရွီ၏ေနာက္ေက်ာဘက္မွေန၍ က်င္းရွီ၏ ကိူယ္ခႏၲာထဲသို႔ အလုံးအရင္းဝင္ေရာက္ကုန္ၾကေလေတာ့သည္။
ျပင္းထန္ေသာေလျပင္းကဲ့သို႔ ခန္းေဆာင္တစ္ခုလုံးေလးမ်ားတိုက္ခတ္ၿပီးေနာက္တြင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ကာၿငိမ္သြားေလေတာ့၏။ အန္းလုႏွင့္ အတူ က်န္းရွီသည္လည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ပစ္လဲကာက်ေနေလေတာ့သည္။ ေဘးတြင္မူ အလည္မွထက္ပိုင္းက်ိဳးသြားေသာ ဆံထိုးက ရွိေန၏။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ရှန်ဖန်းက အန်းလု၏နားအနားကိုကပ်ကာပြောလိုက်သည်။ အန်းလုက ဘေးသို့စောင်းကာ ရှန်ဖန်းကိုပြောလိုက်၏။
" ကျွန်တော်လည်း ရှာနေပါတယ်။"
" မဟုတ်သေးဘူးလေ။ အခုပဲ ရက်တွေကအများကြီးရှိနေပြီ။ ကျွန်တော်တို့က အပေးအယူလုပ်တာ။ အပေးပဲရှိနေလို့မရဘူးလေ။ အဲ့လိုဆိုရင် ကျွန်တော့်အတွက် ဘယ်အဆင်ပြေမလဲ။"
ရှန်ဖန်းက အန်းလုအနားမှခွာကာ ကျောခိုင်းရပ်လိုက်ရင်းဆိုလေ၏။ အန်းလုက အမြန်ပြန်ပြောသည်။
" ဒါပေမဲ့ ဒီအပေးအယူက ကျွန်တော်ဘာမှမပြောရသေးခင် ခင်ဗျားဘာသာ သဘောတူလိုက်..."
"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အခုအရာအားလုံးကအဆင်ပြေသွားပြီမလား။ မင်းလည်း မင်းရဲ့အရင်ခန္တာကိုယ်နဲ့ ဘယ်သူ့ကိုမှဒုက္ခမပေးပဲ သူ့အနားမှာနေလို့ရပြီလေ။ "
ရှန်းဖန်းကအန်းလု၏စကားကို အမြန်ဖြတ်ပြောလိုက်လေ၏။ ပြီးနောက် အန်းလု၏ပုခုံးကို လာပုတ်ကာ
" မင်းရှာနိုင်ပါတယ်။ တပတ်အတွင်း ဆံထိုးကိုရအောင်ရှာ။ မဟုတ်ရင် မင်းရဲ့လီချီရှန်းကို......"
ရုတ်တရက် စကားကိုရပ်လိုက်သောရှန်ဖန်းကြောင့် အန်းလုကသူ့ကိုအလန့်တကြားကြည့်လိုက်သည်။ အမှန်တကယ်လည်း ရှန်ဖန်း၏အသံနှင့် အမူအရာအကြည့်တို့က ခြိမ်းခြောက်နေသောပုံစံအသွင်ကိုဆောင်နေ၏။
" သူ့ကိုမထိနဲ့......"
"ဟမ့်....."
"သူ့ကိုမထိနဲ့။သူ့ကို တစ်ခုခုထိခိုက်လာတာမျိုးဆိုရင် ငါမင်းကိုခွင့်လွှတ်မှာမဟုတ်ဘူး။ "
အန်းလုက ရှန်ဖန်းအား အော်လိုက်၏။
"ဟားဟားဟား မင်းကဘာလုပ်နိုင်မှာမလို့လဲ။
ဆံထိုးသာရှာနေစမ်းပါ။ မင်းက အင်အားလည်းမရှိ၊ စွမ်းအားလည်းမရှိတဲ့ လူပျော့ညံ့တယောက်သာသာပဲဟာ....."
"ငါက........ငါက....."
အန်းလုက ရှန်ဖန်း၏စကားကြောင့် သူ၏ခေါင်းကိုငုံ့လိုက်၏။ သူ၏စကားတို့က ထစ်ငေါ့ကာ တုန်ရီနေသည်။
" ငါက လူပျော့ညံ့တစ်ယောက်မဟုတ်ဘူး။!!!"
အန်းလုက အော်ဟစ်ကာပြောလိုက်ပြန်သည်။ သူ၏ခေါင်းကိုမော့လိုက်သည်ဟု ထင်ရသော်လည်း သူသည် အိပ်ယာတစ်ခုပေါ်တွင်လန့်နိုးကာလာခြင်းဖြစ်လေ၏။ ချွေးစေးတို့က နှဖူးပြင်ထက်မှ စီးကာကျနေသည်။
" ရေသောက်လိုက်...."
ချီရှန်း၏ ရေခွက်ကိုကမ်းပေးလာသောလက်နှင့်အတူ အသံတစ်သံကပေါ်ထွက်လာလေ၏။ အန်းလုက သူ့ဘေးအိပ်ယာထက်တွင်ပင် ထိုင်ကာနေသော ချီရှန်းကိုကြည့်လိုက်ပြီး မောဟိုက်စွာအသက်ရှူနေရင်းပင် ရေခွက်ကိုလှမ်းယူလိုက်သည်။ ချီရှန်းက အန်းလု၏ကျောပြင်အား သူ၏လက်ဖဝါးဖြင့် ခပ်ဖွဖွအပေါ်အောက် ပွတ်သတ်ပေးနေသည်။ အန်းလုက ရေကိုတကျိုက်တည်းမော့သောက်လိုက်လေ၏။
" အိမ်မက်ဆိုး မက်တာလား။"
ချီရှန်းက သောက်ကာပြီးသွားသော အန်းလု၏လက်ထဲမှရေခွက်ကို ပြန်ယူလိုက်ပြီး ဘေးရှိစားပွဲအသေးလေးပေါ်တွင်ပင် ပြန်ချလိုက်သည်။ အန်းလုက ချီရှန်းကို သေချာစွာကြည့်လေ၏။ ထို့နောက် သူကဖြေသည်။
"အင်း...."
အန်းလုက ချီရှန်းကိုဆက်ကြည့်နေပြန်သေးသည်။ ချီရှန်း၏ အန်းလုကျောပြင်အားပွတ်သတ်ပေးနေသောလက်များက ယခုအချိန်ထိတော့ ရပ်တန့်သွားတာမျိုးမရှိသေးချေ။
" အိမ်မက်ဆိုးတွေအကြောင်းကိုမတွေးနဲ့တော့။ "
အန်းလု၏ရီဝေသောအကြည့်တို့က ချီရှန်းကို မျက်တောင်မခပ်တန်းကြည့်နေမိသည်။ သူ၏နှလုံးသားက ယခုအချိန်ထိကိုတလှပ်လှပ် လှုပ်ခါကာနေသေးတုန်းပင်။
" ရှန်းရှန်း...."
အန်းလုက ချီရှန်း၏ခါးမှလက်လျှိုဝင်ကာ ချီရှန်းအားဖက်လိုက်သည်။ ချီရှန်း၏ ပွတ်သတ်ပေးနေသော လက်က ရပ်တန့်သွား၏။
" တောင်းပန်ပါတယ်။ ရှန်းရှန်းအတွက် အမြဲဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးဖြစ်စေပြီး အမြဲတမ်းအသုံးမကျတဲ့သူတစ်ယောက်ဖြစ်စေခဲ့လို့..."
ချီရှန်းက အန်းလုကိုပြန်လည်ကာဖက်တွယ်လိုက်သည်။
" မင်းက ကိုယ်အတွက်အရာအားလုံးပါ။ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးမဟုတ်ပါဘူး။ ပြီးတော့အိမ်မက်ဆိုးတွေက လက်တွေ့မှာဖြစ်မလာနိုင်ဘူး။ သူတို့ကိုမေ့ပစ်လိုက်..."
"အွန်း...."
ချီရှန်းက အန်းလု၏ မျက်ဝန်းအောက်ခြေနားမှလဲ့လာသောမျက်ရည်စလေးများကို သုတ်ကာပေးလိုက်သည်။
" ဒါဆို ပြန်အိပ်တော့...အစောကြီးရှိသေးတယ်။"
အန်းလုက ချီရှန်းပြောသည့်အတိုင်းခေါင်းညိမ့်ကာ သူ၏အိပ်ယာတွင် ပြန်လှဲလိုက်သည်။ ချီရှန်းက အန်းလု၏နှဖူးပြင်အား သူ၏လက်ဖဝါးကိုတင်ရင်း
" ဒါဆို အိပ်တော့နော်။"
အန်းလုက သူ၏မျက်ဝန်းများကို မှိတ်ကာချလိုက်သည်။ သူ၏အတွေးများကတော့ သူ့ကိုဆက်အိပ်နိုင်ခြင်းမရှိတော့အောင် နှောက်ယှက်နေကြသည်။
..................................
" အန်းလု မျက်နှာလည်းမကောင်းပါလား။"
အားလော့က အန်းလု၏ညှိုးငယ်နေသောမျက်နှာကြောင့် စိတ်ပူနေသောလေသံဖြင့်ပင်မေးလိုက်၏။
" အားလော့....ငါလေ....ဘာမှမဟုတ်တော့ပါဘူး။"
အန်းလုက စကားကိုပြောရန်ပြင်လိုက်ပြီးတော့မှ ရပ်လိုက်သည်။ အတတ်နိုင်ဆုံး နောက်ထပ်တယောက်ကိုဆွဲမထည့်တော့သည်က ပိုကောင်း၏။
" ဘာဖြစ်လို့လဲ။ ပြောပါဟ။ ငါကူညီနိုင်တာရှိရင် အစွမ်းကုန်ကူညီမှာပါ။"
အန်းလုက အားလော့ကိုကြည့်ရင်းပင်
" နင်....ရှန်းရှန်းရဲ့မယ်တော်ကိုသိတယ်မလား။"
" မသိပဲနေမလား။ မိဖုရားကို...."
" တကယ်တော့လေ...ငါအခု သူ့ရဲ့ဆံထိုးကိုလိုချင်နေတာ။ "
" ဆံထိုး....ဟုတ်လား။.ဘယ်လိုပုံစံမျိုးလဲ။"
"အဲ့တာကိုမသိဘူး။ ဆံထိုးဆိုတာပဲသိတာ..."
" ဆံထိုး....ဆံထိုး....ဆံထိုးဆိုရင်...."
အားလော့က သေချာတွေးပေးနေပုံရ၏။ တစ်ခဏကြာတော့ သူက အန်းလုကိုကြည့်ကာပြောသည်။
" ငါ အရှင့်ရဲ့ စာကြည့်ခန်းမှာ မိဖုရားရဲ့ဆံထိုးတစ်ခုကိုတော့ တွေ့ခဲ့တယ်။ အဲ့တာက မိဖုရားကို ယခင်အရှင်မင်းကြီးက လက်ဆောင်ပေးခဲ့တဲ့ မိဖုရားအကြိုက်ဆုံးဆံထိုးတစ်ခုပဲ။"
" ရှန်းရှန်းရဲ့ စာကြည့်ခန်းမှာ...... ဟူတ်လား။"
အန်းလုက ကျည်းမြောင်းလာသောမျက်ဝန်းများဖြင့် အားလော့ကိုမေးသည်။ အားလော့ကဆက်ပြောလာ၏။
" ဟူတ်တယ်။ ငါဟိုတနေ့က သန့်ရှင်းရေးလုပ်တော့ တွေ့မိတာပဲ။ သစ်သားသေတ္တာအသေးလေးထဲမှာ သူထည့်ထားတာ။ အမှန်တော့ အရင်ကသူ့မှာမရှိဘူး။ ငါထင်သလောက်ဆို တော်ဝင်သင်္ချိုင်းကနေ ယူထားတာမကြာသေးဘူးထင်တယ်။ မယ်တော့်ကို လွမ်းနေတဲ့ပုံပဲ။"
" ရှန်းရှန်းကဘာလို့...."
အန်းလုက သူ၏လက်နှစ်ဖက်အားသေချာစွာဆုပ်ကိုင်မိသည်။ ထို့နောက်အားလော့ကိုကြည့်လိုက်ပြီး
" အားလော့ မိန်းကလေးလို့ပြင်ပေးအုန်း။ ပြီးတော့ ဒီအချိန်ဆို သူဘယ်မှာရှိလောက်လဲ။"
" အရှင်လား။ အခုတလော ညီလာခံက အရမ်းကြာတတ်တော့ အဲ့မှာပဲရှိလိမ့်အုန်းမယ်။ မိန်းကလေးအဝတ်အစားက ဘာလုပ်ဖို့..... အယ် နင်ထပ်သွားအုန်းမလို့လား။"
" အင်း...."
..............................
" နောက်ဆုံးတော့ ငါတွေ့ပြီ။ ရှန်းရှန်းဘာလို့ ဒါကိုသိရက်နဲ့ ဖုန်းကွယ်ထားရတာလဲ။ ငါတကယ်ပဲ နားမလည်ဘူး။"
အန်းလုက သေတ္တာအားဖွင့်လိုက်ရင်းဆိုသည်။ အထဲရှိဆံထိုးအား ယူလိုက်တော့ ရုတ်တရက်ပင် သူ၏ခေါင်းက မူးဝေကာလာလေ၏။
" အ့...ခေါင်းက...."
* ချိုးလိုက်....ဆံထိုးကို အလယ်ကနေချိုးပစ်လိုက်......*
ဦးခေါင်းထဲမှ သတိပေးသံကဲ့သို့သော ခပ်ဝါးဝါးအသံတို့က ထွက်ပေါ်ကာလာလေတော့၏။
" ဘယ်သူလဲ....ဘယ်သူ....အ့..."
" အယ်...... မိန်းကလေး အားထူ....အဆင်ပြေရဲ့လား။ ကျွန်တော်ပါ.....ကျွန်တော်...ချီကျန်းရှိီ..."
အန်းလုက ရုတ်တရက်စာကြည့်ဆောင်ထဲ ပြေးဝင်ကာလာသော ချီကျန်းရှီကို မြင်နေရသော်လည်း သူ၏အမြင်အာရုံတွင် ချီကျန်းရှီမှာ သုံး၊ လေးယောက်ဖြစ်ကာနေလေ၏။
* အမြန်....ဆံထိုးကိုအမြန်ချိုးလိူက်တော့....အခု...*
"အား.......ခေါင်းက...."
အန်းလုက ဆံထိုးကိုကိုင်ထားလျက်ပင် ဘေးရှိစားကြည့်စားပွဲတွင် လက်ထောက်မိလေ၏။ မှင်အိုးကိူ ထောက်မိတာကြောင့် မှင်အိုးမှာ မှောက်ခုံဖြစ်ကာသွားပြီး မှင်များက ပေကျံလေတော့သည်။ အန်းလုက ထိုစားပွဲပေါ်ရှိ ပစ္စည်းများကို တွန်းချပစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက်သူ၏နားကို အုပ်လိုက်သော်လည်း တရစပ်ပြောနေသောစကားသံတို့က နားထဲဆူညံ့နေ၏။ ဘေးတွင် ချီကျန်းရှီက သူ့အားလိုက်ဖမ်းကာထိန်းဖို့လုပ်ရန်ပြင်နေသည်။
" မိန်းကလေး...မိန်းကလေးအဆင်ပြေရဲ့လား။"
" ဖယ်စမ်း....."
အန်းလုက သူ့အားလာတွဲသော ကျန်းရှီကို တွန်းပစ်လိုက်၏။ ကျန်းရှီက ကြမ်းပြင်တွင်ထိုင်ချသလိုပင်ပစ်လဲသွားသည်။ ဤမိန်းကလေစဘယ်ကနေ အားအင်တေွရသလဲမသိအောင်ပင် ကျန်းရှီမှာ သူ့ကိုမော့ကြည့်မိ၏။ အန်းလုက သူ၏လက်ထဲရှိဆံထိုးကို သေချာစွာစိုက်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် အားပါပါဖြင့်ပင် ဆံထိုး၏ထက်ဝက်ပိုင်း အလည်မှပင် ချိုးချလိုက်တော့သည်။
" အား............"
ဆံထိုးကျိုးသွားသည်နှင့် တပြိုင်နက်ထိုဆံထိုး၏အပိုင်းနှစ်ပိုင်းမှ အမဲရောင်အခိုးအငွေ့ကပေါ်ထွက်ကာလာလေတော့သည်။ ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသော အော်သံကိုကြားရပြီး အန်းလုက မေ့မြောကာသွားပြီး ကြမ်းပြင်တွင်ပစ်လဲကျသွားလေတော့သည်။ တရစ်ရစ်လည်နေသော အခိုးအငွေ့များက အန်းလုဆီသို့ ချက်ချင်းပြေးသွားသော ကျန်းရှီကို ပစ်မှတ်ထားဦးတည်လိုက်ပုံရသည်။
" အားထူ...မိန်းကလေးအားထူ...ထပါအုန်း။ မိန်းကလေး..."
အန်းလုကိုမ ကာရင်ခွင်ထဲတွင်ထည့်၍ လှုပ်နှိုးနေသော ကျင်းရှီ၏နောက်ကျောဘက်မှနေ၍ ကျင်းရှီ၏ ကိူယ်ခန္တာထဲသို့ အလုံးအရင်းဝင်ရောက်ကုန်ကြလေတော့သည်။
ပြင်းထန်သောလေပြင်းကဲ့သို့ ခန်းဆောင်တစ်ခုလုံးလေးများတိုက်ခတ်ပြီးနောက်တွင် ချက်ချင်းပြန်ကာငြိမ်သွားလေတော့၏။ အန်းလုနှင့် အတူ ကျန်းရှီသည်လည်း ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်ပစ်လဲကာကျနေလေတော့သည်။ ဘေးတွင်မူ အလည်မှထက်ပိုင်းကျိုးသွားသော ဆံထိုးက ရှိနေ၏။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
" ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္းလူပ္ထားတဲ့အေပးအယူကိုသိမွာပါေနာ္။ "
ရွန္ဖန္းက အန္းလု၏နားအနားကိုကပ္ကာေျပာလိုက္သည္။ အန္းလုက ေဘးသို႔ေစာင္းကာ ရွန္ဖန္းကိုေျပာလိုက္၏။
" ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွာေနပါတယ္။"
" မဟုတ္ေသးဘူးေလ။ အခုပဲ ရက္ေတြကအမ်ားႀကီးရွိေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အေပးအယူလုပ္တာ။ အေပးပဲရွိေနလို႔မရဘူးေလ။ အဲ့လိုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘယ္အဆင္ေျပမလဲ။"
ရွန္ဖန္းက အန္းလုအနားမွခြာကာ ေက်ာခိုင္းရပ္လိုက္ရင္းဆိုေလ၏။ အန္းလုက အျမန္ျပန္ေျပာသည္။
" ဒါေပမဲ့ ဒီအေပးအယူက ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမေျပာရေသးခင္ ခင္ဗ်ားဘာသာ သေဘာတူလိုက္..."
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုအရာအားလုံးကအဆင္ေျပသြားၿပီမလား။ မင္းလည္း မင္းရဲ့အရင္ခႏၲာကိုယ္နဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွဒုကၡမေပးပဲ သူ႔အနားမွာေနလို႔ရၿပီေလ။ "
ရွန္းဖန္းကအန္းလု၏စကားကို အျမန္ျဖတ္ေျပာလိုက္ေလ၏။ ၿပီးေနာက္ အန္းလု၏ပုခုံးကို လာပုတ္ကာ
" မင္းရွာနိုင္ပါတယ္။ တပတ္အတြင္း ဆံထိုးကိုရေအာင္ရွာ။ မဟုတ္ရင္ မင္းရဲ့လီခ်ီရွန္းကို......"
႐ုတ္တရက္ စကားကိုရပ္လိုက္ေသာရွန္ဖန္းေၾကာင့္ အန္းလုကသူ႔ကိုအလန္႔တၾကားၾကည့္လိုက္သည္။ အမွန္တကယ္လည္း ရွန္ဖန္း၏အသံႏွင့္ အမူအရာအၾကည့္တို႔က ၿခိမ္းေျခာက္ေနေသာပုံစံအသြင္ကိုေဆာင္ေန၏။
" သူ႔ကိုမထိနဲ႔......"
"ဟမ့္....."
"သူ႔ကိုမထိနဲ႔။သူ႔ကို တစ္ခုခုထိခိုက္လာတာမ်ိဳးဆိုရင္ ငါမင္းကိုခြင့္လႊတ္မွာမဟုတ္ဘူး။ "
အန္းလုက ရွန္ဖန္းအား ေအာ္လိုက္၏။
"ဟားဟားဟား မင္းကဘာလုပ္နိုင္မွာမလို႔လဲ။
ဆံထိုးသာရွာေနစမ္းပါ။ မင္းက အင္အားလည္းမရွိ၊ စြမ္းအားလည္းမရွိတဲ့ လူေပ်ာ့ညံ့တေယာက္သာသာပဲဟာ....."
"ငါက........ငါက....."
အန္းလုက ရွန္ဖန္း၏စကားေၾကာင့္ သူ၏ေခါင္းကိုငုံ႔လိုက္၏။ သူ၏စကားတို႔က ထစ္ေငါ့ကာ တုန္ရီေနသည္။
" ငါက လူေပ်ာ့ညံ့တစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး။!!!"
အန္းလုက ေအာ္ဟစ္ကာေျပာလိုက္ျပန္သည္။ သူ၏ေခါင္းကိုေမာ့လိုက္သည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း သူသည္ အိပ္ယာတစ္ခုေပၚတြင္လန္႔နိုးကာလာျခင္းျဖစ္ေလ၏။ ေခၽြးေစးတို႔က ႏွဖူးျပင္ထက္မွ စီးကာက်ေနသည္။
" ေရေသာက္လိုက္...."
ခ်ီရွန္း၏ ေရခြက္ကိုကမ္းေပးလာေသာလက္ႏွင့္အတူ အသံတစ္သံကေပၚထြက္လာေလ၏။ အန္းလုက သူ႔ေဘးအိပ္ယာထက္တြင္ပင္ ထိုင္ကာေနေသာ ခ်ီရွန္းကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး ေမာဟိုက္စြာအသက္ရွူေနရင္းပင္ ေရခြက္ကိုလွမ္းယူလိုက္သည္။ ခ်ီရွန္းက အန္းလု၏ေက်ာျပင္အား သူ၏လက္ဖဝါးျဖင့္ ခပ္ဖြဖြအေပၚေအာက္ ပြတ္သတ္ေပးေနသည္။ အန္းလုက ေရကိုတက်ိဳက္တည္းေမာ့ေသာက္လိုက္ေလ၏။
" အိမ္မက္ဆိုး မက္တာလား။"
ခ်ီရွန္းက ေသာက္ကာၿပီးသြားေသာ အန္းလု၏လက္ထဲမွေရခြက္ကို ျပန္ယူလိုက္ၿပီး ေဘးရွိစားပြဲအေသးေလးေပၚတြင္ပင္ ျပန္ခ်လိုက္သည္။ အန္းလုက ခ်ီရွန္းကို ေသခ်ာစြာၾကည့္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ သူကေျဖသည္။
"အင္း...."
အန္းလုက ခ်ီရွန္းကိုဆက္ၾကည့္ေနျပန္ေသးသည္။ ခ်ီရွန္း၏ အန္းလုေက်ာျပင္အားပြတ္သတ္ေပးေနေသာလက္မ်ားက ယခုအခ်ိန္ထိေတာ့ ရပ္တန္႔သြားတာမ်ိဳးမရွိေသးေခ်။
" အိမ္မက္ဆိုးေတြအေၾကာင္းကိုမေတြးနဲ႔ေတာ့။ "
အန္းလု၏ရီေဝေသာအၾကည့္တို႔က ခ်ီရွန္းကို မ်က္ေတာင္မခပ္တန္းၾကည့္ေနမိသည္။ သူ၏ႏွလုံးသားက ယခုအခ်ိန္ထိကိုတလွပ္လွပ္ လွုပ္ခါကာေနေသးတုန္းပင္။
" ရွန္းရွန္း...."
အန္းလုက ခ်ီရွန္း၏ခါးမွလက္လၽွိုဝင္ကာ ခ်ီရွန္းအားဖက္လိုက္သည္။ ခ်ီရွန္း၏ ပြတ္သတ္ေပးေနေသာ လက္က ရပ္တန္႔သြား၏။
" ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ရွန္းရွန္းအတြက္ အျမဲဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးျဖစ္ေစၿပီး အျမဲတမ္းအသုံးမက်တဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေစခဲ့လို႔..."
ခ်ီရွန္းက အန္းလုကိုျပန္လည္ကာဖက္တြယ္လိုက္သည္။
" မင္းက ကိုယ္အတြက္အရာအားလုံးပါ။ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးမဟုတ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့အိမ္မက္ဆိုးေတြက လက္ေတြ႕မွာျဖစ္မလာနိုင္ဘူး။ သူတို႔ကိုေမ့ပစ္လိုက္..."
"အြန္း...."
ခ်ီရွန္းက အန္းလု၏ မ်က္ဝန္းေအာက္ေျခနားမွလဲ့လာေသာမ်က္ရည္စေလးမ်ားကို သုတ္ကာေပးလိုက္သည္။
" ဒါဆို ျပန္အိပ္ေတာ့...အေစာႀကီးရွိေသးတယ္။"
အန္းလုက ခ်ီရွန္းေျပာသည့္အတိုင္းေခါင္းညိမ့္ကာ သူ၏အိပ္ယာတြင္ ျပန္လွဲလိုက္သည္။ ခ်ီရွန္းက အန္းလု၏ႏွဖူးျပင္အား သူ၏လက္ဖဝါးကိုတင္ရင္း
" ဒါဆို အိပ္ေတာ့ေနာ္။"
အန္းလုက သူ၏မ်က္ဝန္းမ်ားကို မွိတ္ကာခ်လိုက္သည္။ သူ၏အေတြးမ်ားကေတာ့ သူ႔ကိုဆက္အိပ္နိုင္ျခင္းမရွိေတာ့ေအာင္ ေႏွာက္ယွက္ေနၾကသည္။
..................................
" အန္းလု မ်က္ႏွာလည္းမေကာင္းပါလား။"
အားေလာ့က အန္းလု၏ညႇိုးငယ္ေနေသာမ်က္ႏွာေၾကာင့္ စိတ္ပူေနေသာေလသံျဖင့္ပင္ေမးလိုက္၏။
" အားေလာ့....ငါေလ....ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။"
အန္းလုက စကားကိုေျပာရန္ျပင္လိုက္ၿပီးေတာ့မွ ရပ္လိုက္သည္။ အတတ္နိုင္ဆုံး ေနာက္ထပ္တေယာက္ကိုဆြဲမထည့္ေတာ့သည္က ပိုေကာင္း၏။
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ေျပာပါဟ။ ငါကူညီနိုင္တာရွိရင္ အစြမ္းကုန္ကူညီမွာပါ။"
အန္းလုက အားေလာ့ကိုၾကည့္ရင္းပင္
" နင္....ရွန္းရွန္းရဲ့မယ္ေတာ္ကိုသိတယ္မလား။"
" မသိပဲေနမလား။ မိဖုရားကို...."
" တကယ္ေတာ့ေလ...ငါအခု သူ႔ရဲ့ဆံထိုးကိုလိုခ်င္ေနတာ။ "
" ဆံထိုး....ဟုတ္လား။.ဘယ္လိုပုံစံမ်ိဳးလဲ။"
"အဲ့တာကိုမသိဘူး။ ဆံထိုးဆိုတာပဲသိတာ..."
" ဆံထိုး....ဆံထိုး....ဆံထိုးဆိုရင္...."
အားေလာ့က ေသခ်ာေတြးေပးေနပုံရ၏။ တစ္ခဏၾကာေတာ့ သူက အန္းလုကိုၾကည့္ကာေျပာသည္။
" ငါ အရွင့္ရဲ့ စာၾကည့္ခန္းမွာ မိဖုရားရဲ့ဆံထိုးတစ္ခုကိုေတာ့ ေတြ႕ခဲ့တယ္။ အဲ့တာက မိဖုရားကို ယခင္အရွင္မင္းႀကီးက လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ မိဖုရားအႀကိဳက္ဆုံးဆံထိုးတစ္ခုပဲ။"
" ရွန္းရွန္းရဲ့ စာၾကည့္ခန္းမွာ...... ဟူတ္လား။"
အန္းလုက က်ည္းေျမာင္းလာေသာမ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ အားေလာ့ကိုေမးသည္။ အားေလာ့ကဆက္ေျပာလာ၏။
" ဟူတ္တယ္။ ငါဟိုတေန႔က သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေတာ့ ေတြ႕မိတာပဲ။ သစ္သားေသတၱာအေသးေလးထဲမွာ သူထည့္ထားတာ။ အမွန္ေတာ့ အရင္ကသူ႔မွာမရွိဘူး။ ငါထင္သေလာက္ဆို ေတာ္ဝင္သခၤ်ိဳင္းကေန ယူထားတာမၾကာေသးဘူးထင္တယ္။ မယ္ေတာ့္ကို လြမ္းေနတဲ့ပုံပဲ။"
" ရွန္းရွန္းကဘာလို႔...."
အန္းလုက သူ၏လက္ႏွစ္ဖက္အားေသခ်ာစြာဆုပ္ကိုင္မိသည္။ ထို႔ေနာက္အားေလာ့ကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး
" အားေလာ့ မိန္းကေလးလို႔ျပင္ေပးအုန္း။ ၿပီးေတာ့ ဒီအခ်ိန္ဆို သူဘယ္မွာရွိေလာက္လဲ။"
" အရွင္လား။ အခုတေလာ ညီလာခံက အရမ္းၾကာတတ္ေတာ့ အဲ့မွာပဲရွိလိမ့္အုန္းမယ္။ မိန္းကေလးအဝတ္အစားက ဘာလုပ္ဖို႔..... အယ္ နင္ထပ္သြားအုန္းမလို႔လား။"
" အင္း...."
..............................
" ေနာက္ဆုံးေတာ့ ငါေတြ႕ၿပီ။ ရွန္းရွန္းဘာလို႔ ဒါကိုသိရက္နဲ႔ ဖုန္းကြယ္ထားရတာလဲ။ ငါတကယ္ပဲ နားမလည္ဘူး။"
အန္းလုက ေသတၱာအားဖြင့္လိုက္ရင္းဆိုသည္။ အထဲရွိဆံထိုးအား ယူလိုက္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္ပင္ သူ၏ေခါင္းက မူးေဝကာလာေလ၏။
" အ့...ေခါင္းက...."
* ခ်ိဳးလိုက္....ဆံထိုးကို အလယ္ကေနခ်ိဳးပစ္လိုက္......*
ဦးေခါင္းထဲမွ သတိေပးသံကဲ့သို႔ေသာ ခပ္ဝါးဝါးအသံတို႔က ထြက္ေပၚကာလာေလေတာ့၏။
" ဘယ္သူလဲ....ဘယ္သူ....အ့..."
" အယ္...... မိန္းကေလး အားထူ....အဆင္ေျပရဲ့လား။ ကၽြန္ေတာ္ပါ.....ကၽြန္ေတာ္...ခ်ီက်န္းရွိီ..."
အန္းလုက ႐ုတ္တရက္စာၾကည့္ေဆာင္ထဲ ေျပးဝင္ကာလာေသာ ခ်ီက်န္းရွီကို ျမင္ေနရေသာ္လည္း သူ၏အျမင္အာ႐ုံတြင္ ခ်ီက်န္းရွီမွာ သုံး၊ ေလးေယာက္ျဖစ္ကာေနေလ၏။
* အျမန္....ဆံထိုးကိုအျမန္ခ်ိဳးလိူက္ေတာ့....အခု...*
"အား.......ေခါင္းက...."
အန္းလုက ဆံထိုးကိုကိုင္ထားလ်က္ပင္ ေဘးရွိစားၾကည့္စားပြဲတြင္ လက္ေထာက္မိေလ၏။ မွင္အိုးကိူ ေထာက္မိတာေၾကာင့္ မွင္အိုးမွာ ေမွာက္ခုံျဖစ္ကာသြားၿပီး မွင္မ်ားက ေပက်ံေလေတာ့သည္။ အန္းလုက ထိုစားပြဲေပၚရွိ ပစၥည္းမ်ားကို တြန္းခ်ပစ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္သူ၏နားကို အုပ္လိုက္ေသာ္လည္း တရစပ္ေျပာေနေသာစကားသံတို႔က နားထဲဆူညံ့ေန၏။ ေဘးတြင္ ခ်ီက်န္းရွီက သူ႔အားလိုက္ဖမ္းကာထိန္းဖို႔လုပ္ရန္ျပင္ေနသည္။
" မိန္းကေလး...မိန္းကေလးအဆင္ေျပရဲ့လား။"
" ဖယ္စမ္း....."
အန္းလုက သူ႔အားလာတြဲေသာ က်န္းရွီကို တြန္းပစ္လိုက္၏။ က်န္းရွီက ၾကမ္းျပင္တြင္ထိုင္ခ်သလိုပင္ပစ္လဲသြားသည္။ ဤမိန္းကေလစဘယ္ကေန အားအင္ေတြရသလဲမသိေအာင္ပင္ က်န္းရွီမွာ သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္မိ၏။ အန္းလုက သူ၏လက္ထဲရွိဆံထိုးကို ေသခ်ာစြာစိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ အားပါပါျဖင့္ပင္ ဆံထိုး၏ထက္ဝက္ပိုင္း အလည္မွပင္ ခ်ိဳးခ်လိုက္ေတာ့သည္။
" အား............"
ဆံထိုးက်ိဳးသြားသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ထိုဆံထိုး၏အပိုင္းႏွစ္ပိုင္းမွ အမဲေရာင္အခိုးအေငြ႕ကေပၚထြက္ကာလာေလေတာ့သည္။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ေအာ္သံကိုၾကားရၿပီး အန္းလုက ေမ့ေျမာကာသြားၿပီး ၾကမ္းျပင္တြင္ပစ္လဲက်သြားေလေတာ့သည္။ တရစ္ရစ္လည္ေနေသာ အခိုးအေငြ႕မ်ားက အန္းလုဆီသို႔ ခ်က္ခ်င္းေျပးသြားေသာ က်န္းရွီကို ပစ္မွတ္ထားဦးတည္လိုက္ပုံရသည္။
" အားထူ...မိန္းကေလးအားထူ...ထပါအုန္း။ မိန္းကေလး..."
အန္းလုကိုမ ကာရင္ခြင္ထဲတြင္ထည့္၍ လွုပ္ႏွိုးေနေသာ က်င္းရွီ၏ေနာက္ေက်ာဘက္မွေန၍ က်င္းရွီ၏ ကိူယ္ခႏၲာထဲသို႔ အလုံးအရင္းဝင္ေရာက္ကုန္ၾကေလေတာ့သည္။
ျပင္းထန္ေသာေလျပင္းကဲ့သို႔ ခန္းေဆာင္တစ္ခုလုံးေလးမ်ားတိုက္ခတ္ၿပီးေနာက္တြင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ကာၿငိမ္သြားေလေတာ့၏။ အန္းလုႏွင့္ အတူ က်န္းရွီသည္လည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ပစ္လဲကာက်ေနေလေတာ့သည္။ ေဘးတြင္မူ အလည္မွထက္ပိုင္းက်ိဳးသြားေသာ ဆံထိုးက ရွိေန၏။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Коментарі