Baby ေတာ့ မူးၿပီးၿငိမ္သြားၿပီ။ အသာေပြ႕ၿပီး အိပ္ခန္းထဲသယ္လာခဲ့လိုက္တယ္။ သူ႔ကိုေပြ႕လာတာသိရင္ ေသာင္းက်န္းဦးမွာ။
အခန္းတံခါးေစ့ေပးၿပီး ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ျပန္လာကာ အက်ႌကိုမ,ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခါးေစာင္းကဒဏ္ရာရဲ႕ ပတ္တီးေပၚမွာ ေသြးကြက္ႀကီးႀကီးတစ္ကြက္။
Baby ကိုေပြ႕လိုက္တာမွာ ဒဏ္ရာက ေသြးေတြစိမ့္ထြက္လာပံုပါပဲ။

စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ လိမ္းေဆးေတြကိုယူ၊ ေသြးေတြကိုေဆးေၾကာ၊ ေဆးထည့္ကာ ပတ္တီးအသစ္လဲလိုက္ရတယ္။
Casper အဖြဲ႕ရဲ႕ေကာင္းမႈေတြ။ ဒီမွင္စာေကာင္ေတြ ကိုယ္သြားမယ့္ေနရာကို ဘယ္လိုအနံ႔ရတယ္မသိ။
Baby ေပးတဲ့ လက္ကဒဏ္ရာကိုပါ ေသခ်ာျပန္စည္းရျပန္တယ္။

*Ring ... Ring ... Ring*

"ေျပာ"

"မင္းဒဏ္ရာ ဘယ္လိုေနလဲ။ ငါထည့္ေပးလိုက္တဲ့ေဆးကို ေသာက္ၿပီးၿပီလား။ ေဆးထည့္တာေရာ တစ္ေယာက္တည္းရရဲ႕လား။"

"ျဖည္းျဖည္းေမးပါကြာ။ ခုပဲေဆးထည့္ၿပီး ေဆးေသာက္မလို႔ပါ။"

"ေအးပါ။ မင္းကို စိတ္မခ်လို႔ကြ၊ ေပေတေတ၊ ဂ်စ္တစ္တစ္အေကာင္။ ဒီညေန ငါ့ဆီတစ္ေခါက္လာေတာ့ ေသမွာစိုးလို႔လား။ ငါ့ကိုလည္းေပးမလာဘဲ Baby နဲ႔ေတြ႕မွာ စိုးရိမ္ေနတာမဟုတ္လား။"

"ေသခ်င္လို႔ Baby လား။ မင္းေခၚဖို႔မဟုတ္ဘူး။"

"အဲ ... ေက်းဇူးရွင္ကို ေစာ္ကားေနတာ၊ ေျမမ်ိဳမယ္ သားရယ္။"

"မင္းသာ ေျမမ်ိဳခံရလို႔ အရပ္ပုေနတာ ဂ်ပုရဲ႕။"

"ငါက အေနေတာ္ပဲ။ မင္းကမွ ကလန္ကလားရွည္ထြက္ၿပီး မိုးႀကိဳးပစ္ခံရမွာ။ ဒီလိုမွန္းသိ မနက္ကဒဏ္ရာကို အနာရင္းေအာင္လုပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။"

"စိတ္ဓာတ္ပဲ။ ဘယ္လိုဆရာဝန္လား။"

"ဘယ္လိုလူနာလား။ ေသပဲမေသႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ေန႔ အသက္ရွိေသးရင္လည္း ငါ့ဆီႂကြခဲ့ဦး။ မင္းဒဏ္ရာကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္ေပးဦးမွ။"

"Yes, Doc."

"ဒါပဲ။ Good night"

"Good night"

ဒီသူငယ္ခ်င္းက ခ်စ္စရာ၊ ခ်ိဳသာေနေရာပဲ။ ႐ုပ္ေလးနဲ႔မွမလိုက္ အလြန္တရာႏႈတ္ၾကမ္းပါေသာ ဆရာဝန္ေခ်ာေလး။
ႏႈတ္ၾကမ္းဆို သူ႔လူနာေတြက ေျမေအာက္ေလာကက တကယ့္ Great ေတြခ်ည္းမဟုတ္လား။ မုဆိုးနားနီးတဲ့ ေမတၱာရွင္ေလးက သူ႔ရဲ႕တရားမဝင္ ဝင္ေငြေတြကို လိုအပ္တဲ့ေနရာမွန္သမၽွ လွဴပစ္ေနတာမွ ကိုယ့္ဆီကေတာင္ အေႂကြးယူၿပီးလွဴတာ။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ျပန္မဆပ္ဘူး။ သူေျပာေနက်စကားက
"ငါလို ပညာတတ္၊ ဥစၥာေပါ၊ ႐ုပ္ေခ်ာေလးနဲ႔ ဘဝဆက္တိုင္းေရစက္ဆံုေအာင္ အတူတူလွဴလိုက္ပါ" တဲ့။

ေပးလိုက္တဲ့ေဆးေတြအျပင္ ေညႇာ္မိထားတာမို႔ ေဆးေတြထည့္တဲ့အံဆြဲထဲ ေမႊရျပန္တယ္။
အသက္နဲ႔နီးတဲ့ကိုယ္ေတြဘဝက ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဆရာဝန္နီးပါးေဆးကုတတ္မွ ပိုအဆင္ေျပတာမ်ိဳး။
တကယ္ေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက Baby တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ကိုယ္ကခ်က္ခ်င္းကူေပးႏိုင္ေအာင္ ဖတ္၊ မွတ္၊ ေလ့လာထားတာေတြပါ။

"Baby ... အဲ ... သူ႔ကို ခရမ္းခ်ဥ္သီးေဆာ့စ္ေတြ ေကၽြးမိတယ္။ Allergy ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ။"

ေဆးေသာက္ေနရင္းေတြးမိေတာ့ ေဆးေတြကို ေရမပါဘဲမ်ိဳခ်ၿပီး Baby အခန္းထဲ ေဆးကတ္ကိုင္လို႔ ေျပးရျပန္တယ္။
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ Baby လည္ပင္းနဲ႔မ်က္ႏွာမွာ ပန္းေရာင္ကြက္ေတြ။ ခဏေန နီရဲလာေတာ့မွာ။
ေဆးလံုးကိုဝါးကာ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းေတ့ၿပီး ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္တယ္။ ေရလည္းထိုနည္းလည္းေကာင္း။ ႏႈိးတိုက္ေနလို႔လည္း ရမွာမဟုတ္။
စိတ္မခ်လို႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚထိုင္ခ်ၿပီး ခုတင္ကိုမွီကာ ေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ္လည္း တစ္ေနကုန္မနားရေသးတာနဲ႔ ဒဏ္ရာအရွိန္၊ ေဆးအရွိန္ေတြေရာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ သတိလက္လြတ္။

အရမ္းခ်မ္းလာလို႔ႏိုးလာေတာ့ ကိုယ္က Baby အခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ။
Baby ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးအိပ္ေမာက်လို႔။ အနီကြက္ေတြလည္း မရွိေတာ့။
ကိုယ့္မွာသာ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း နာက်င္ကိုက္ခဲေနတာမို႔ Baby ဗီ႐ိုထဲကပဲ ေစာင္ထူထူတစ္ထည္ယူ၊ ေနာက္တစ္ထည္ကိုခင္းၿပီး ခုတင္ေဘးမွာပဲ လွဲအိပ္လိုက္မိတယ္။
ကိုယ့္အခန္းထဲမျပန္ခ်င္ဘူး။ ေနမေကာင္းတဲ့အခ်ိန္လည္းျဖစ္ျပန္၊ Baby မတားႏိုင္တဲ့အခ်ိန္လည္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဒီညေတာ့ အနားမွာေပးေနပါ။

အရမ္းကိုဖ်ားေနတာမို႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ျပန္အိပ္မရ။ Baby ႏိုးမွာစိုးလို႔ လႈပ္လႈပ္ရြရြလည္း သိပ္မလုပ္ရဲ။ မညည္းမိေအာင္လည္းထိန္းရင္း မနက္ေလးနာရီထိုးသြားတာေတာ့ သိလိုက္ၿပီးမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားမိတယ္။

အင္း ... ဘာအသံလဲ။
ဝိုးတိုးဝါးတားပဲ၊ အိပ္မက္မက္ေနတာလား။
တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေလးပင္ၿပီး လႈပ္မရ။ ၾကားေနရတဲ့အသံကို နားစိုက္ေထာင္ေနမိ ...

"Chain ... ေဟ့ေကာင္၊ Chain. မင္း ထစမ္း။"

Baby လား။ ရုတ္တရက္ ခါးေစာင္းကစူးခနဲမို႔ လန္႔ႏိုးသြားေတာ့မွ

"အာ ... Baby, ႏိုးၿပီလား။"

ေျပာသာေျပာတာ အသံကသိပ္မထြက္၊ လူကမလႈပ္ႏိုင္၊ အခုထိခ်မ္းေနတုန္း။ Baby က သူ႔ကိုေဒါသတႀကီးၾကည့္ရင္း ေစာင္ကိုဆြဲကာ

"ထစမ္း"

အားတင္းထထိုင္ေတာ့

"မနက္ကိုးနာရီထိုးေနၿပီ။ ညက ငါ့ကို မင္းေပြ႕ေခၚလာတာလား။ မင္းကေရာ ဘာလို႔ ငါ့အခန္းထဲလာအိပ္ေနတာလဲ။"

"အဲဒါက ..."

"ငါ့ကိုလာမထိနဲ႔လို႔ ေျပာထားတာ မင္းဦးေႏွာက္ကပ်က္ေနလို႔ မမွတ္မိတာလား။ အခန္းထဲေရာ ဘာလို႔လာအိပ္တာလဲ။"

ဪ ... Baby ရယ္၊ မထိရဘူးဆို ျခံထဲမွာပဲ ထားရေတာ့မွာလား။ အခန္းထဲေတာ့ျပန္ပို႔ရမွာေပါ့။ ေျဖရွင္းေနလည္းအပိုပဲမို႔ ကိုယ့္မွာေျပာစရာက

"ေတာင္းပန္ပါတယ္။"

"မင္းလုပ္ခ်င္ရာလုပ္ၿပီးတိုင္း ဒါပဲေျပာ။ သြား ... ငါ့အခန္းထဲက အခုထြက္သြား။"

"ဟုတ္ပါၿပီ။ ကိုယ္ မနက္စာလုပ္ေပးမယ္ေနာ္။"

ေစာင္ကိုပါဆြဲျခံဳရင္း အခန္းထဲကထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားရျပန္တယ္။ လူက အေျခအေနမေကာင္း။

"ေနဦး၊ ခင္းထားတဲ့ေစာင္ သိမ္းသြား။"

အခင္းေစာင္ပါယူၿပီး ကိုယ့္အခန္းဘက္ထြက္လာလိုက္တာ ကိုယ့္ခုတင္ျမင္တာနဲ႔ ပစ္လွဲမိတယ္။
အရမ္းအိပ္ခ်င္ေပမဲ့ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတဲ့အိမ္မွာ Baby အတြက္ မနက္စာလုပ္ဖို႔က ...
အျပင္နဲ႔အဆက္အသြယ္လုပ္မရေအာင္ သူပဲလုပ္ထားတာမို႔ Baby အျပင္ကမွာစားလို႔လည္းမရ။ ကုတ္အထူတစ္ထည္ေကာက္စြပ္ၿပီး မနက္စာျပင္ဖို႔ လုပ္ရမယ္။

ေပါင္မုန္႔ကို ေထာပတ္သုတ္ထားတာရယ္၊ စေတာ္ဘယ္ရီယိုသုတ္ထားတာရယ္ ႏွစ္မ်ိဳးခြဲထည့္ၿပီး ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ၿပီးေတာ့ Baby ေရာက္လာၿပီ။

"ဒီေန႔ ဒါနဲ႔ပဲစားလိုက္လို႔ျဖစ္လား Baby?"

Baby က စိုက္ၾကည့္လာတာေၾကာင့္

"မစားခ်င္ဘူးလား။ ကိုယ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ။"

ဒီေကာင္ Chain မ်က္ႏွာက ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္၊ ႏႈတ္ခမ္းေတြကေျခာက္ကပ္၊ မ်က္တြင္းကေဟာက္ပက္နဲ႔ လက္ကအနာေၾကာင့္ ဖ်ားတာလား။
ဒီဒဏ္ရာေလာက္နဲ႔ ျဖစ္စရာမရွိဘူး။ ခုနက သူ႔ခါးနားကန္ႏႈိးေတာ့ ႐ႈံ႕မဲ့ၿပီးႏိုးလာတာက မေန႔က Casper ေတြနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ဒဏ္ရာရခဲ့တာလား။

"Baby, Baby ... ဘာစားမလဲလို႔ ေမးေနတာေလ။"

"ဟင္။ အင္း၊ ဒါပဲစားမယ္။"

သူတို႔ စားပြဲမွာထိုင္လိုက္ၾကၿပီး စားေနတာက Baby တစ္ေယာက္တည္း။ Chain တစ္ေယာက္ကေတာ့ ၿငိမ္သက္လို႔။

"ေထာပတ္သုတ္ထားတာ မင္းစားလိုက္ေတာ့။"

အထူးအဆန္းမို႔ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့

"ဘာလဲ၊ ဘာၾကည့္တာလဲ။"

"ထူးဆန္းလို႔ပါ။ Baby က အဲလိုမွ အဖက္မလုပ္ဖူးတာ။"

"အားျပတ္ေသေတာ့မယ့္ ႐ုပ္နဲ႔မို႔ေလ။ ခုခ်ိန္မင္းေသရင္ အျပင္ကိုလည္းဆက္သြယ္မရေတာ့ မင္းအေလာင္းႀကီးနဲ႔ ငါတစ္ေယာက္တည္းရြာပတ္ေနမွာ။"

ဒီစကားေတြကို Chain တစ္ေယာက္ ပန္းခင္းထဲေရာက္သလိုမ်ား ထင္သလားမသိ။

"ကိုယ့္ကိုေတာ့ Baby ျမင္ေသးသားပဲ။ ေန႔လယ္စာ Baby ဘာစားခ်င္လဲ။ အခုေတာ့ ကိုယ္ခဏနားမွ ျဖစ္မွာမို႔ပါ။"

"ဘာျဖစ္ျဖစ္စားတယ္။"

"အင္း၊ စားၿပီးရင္ ပန္းကန္ေတြကို Basin ထဲပဲ ထည့္ထားလိုက္ေနာ္။ ေနာက္မွရွင္းမယ္။"

"မင္းမစားဘူးလား။"

"မဆာလို႔ပါ။"

Baby က ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့လို႔ ထလာခဲ့ၿပီး အေပၚတက္ဖို႔ ေလွကားေျခရင္းအေရာက္ လူကမိုက္ခနဲ။ အားတင္းရင္းတက္လိုက္တာ ေလွကားသံုးထစ္ေရာက္ေတာ့ ပစ္လဲတာပါပဲ။

*ဒုန္း*

ေလွကားဘက္က အသံၾကားတယ္။ Chain ဘာလုပ္ျပန္ၿပီလဲ။ ဟာ၊ သူ႔ဘာသာ ဘာလုပ္လုပ္။

*Ting Tong ... Ting Tong ...*

ဒါ ... Bell သံလား။ လူလာတာလား။ ဒါဆို ဒီေနရာကို ဘယ္သူသိေသးတာလဲ။

*Ting Tong ... Ting Tong ...*

"Chain! မင္း သြားမဖြင့္ေသးဘူးလား။"

စိတ္တိုတိုနဲ႔ ေအာ္ၿပီးထြက္လာေတာ့ ေလွကားရင္းမွာလဲက်ေနၿပီး ျပန္ထဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ Chain. ဒါဆို ခုနက သူျပဳတ္က်တဲ့အသံလား။

"မင္း ဘာျဖစ္တာလဲ။ ေရွ႕မွာေရာ ဘယ္သူလာတာလဲ။"

*Ting Tong ... Ting Tong ...*

"တစ္ခ်က္ၾကည့္ေပးပါလား။ Hepius လို႔ ထင္တယ္။"

(Asclepius or Hepius : the name of the god of doctors, medicine and healing
ပညာတတ္၊ ဥစၥာေပါ၊ ေဒါက္တာေခ်ာေလးရဲ႕ Nick name)

"Hepius? သူက ဒီေနရာကိုသိတာလား။"

"အင္း"

Screen မွာျမင္ေနရတာလည္း ေျပာတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ အဲဒီ ဆရာဝန္ေကာင္ ျဖစ္ေနတာမို႔

"ဟုတ္တယ္၊ သူပဲ။"

"သူသိတဲ့ Password ကိုပဲ႐ိုက္ၿပီး ဝင္ခဲ့ပါလို႔။"

"အင္း။ မင္းသိတဲ့ Password ပဲ႐ိုက္ၿပီး ဝင္ခဲ့ပါတဲ့။"

"Lock? Chain ေရာ။ ဘယ္ Password ကို႐ိုက္ရမွာလဲ ငါက။"

"သိမလား။ မင္းပေထြးက အဲလိုေျပာခိုင္းတာ။"

"ဟင္။ ငါသိတာ ... ငါသိတာ ... အင္း၊ ဟုတ္ၿပီ။"

ခဏခ်င္းမွာပဲ အိမ္ထဲေျပးဝင္လာတဲ့ ဆရာဝန္ေကာင္။

"Lock, Chain က ... ဟာ၊ Chain မင္းဘာျဖစ္တာလဲ။ ငါထင္တယ္၊ ဖုန္းမကိုင္ေတာ့ တစ္ခုခုျဖစ္ၿပီလို႔။ မင္းဆီဖုန္းေခၚေနတာ ေတာက္ေလၽွာက္ပဲ။"

Chain ကိုဆြဲထူလိုက္ေတာ့

"ကိုယ္ေတြလည္း ပူျခစ္ေနတာပဲ။ Lock! ဒီတိုင္းၾကည့္ေနတာလား။ လူစိတ္မရွိဘူးလား။"

"Baby က မသိလို႔ပါ။"

ဖ်တ္ဖ်တ္လူးေနတဲ့ေကာင္ကို ၾကည့္မရတာမို႔

"ေသရင္ေတာ့ မီး႐ႈိ႕ေပးမွာေပါ့။"

"Lock!!!"

Hepius တို႔ ထေအာ္ပါေတာ့တယ္။

■■■■■ Part III ဆက္ရန္ ■■■■■

Baby တော့ မူးပြီးငြိမ်သွားပြီ။ အသာပွေ့ပြီး အိပ်ခန်းထဲသယ်လာခဲ့လိုက်တယ်။ သူ့ကိုပွေ့လာတာသိရင် သောင်းကျန်းဦးမှာ။
အခန်းတံခါးစေ့ပေးပြီး ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်လာကာ အင်္ကျီကိုမ,ကြည့်လိုက်တော့ ခါးစောင်းကဒဏ်ရာရဲ့ ပတ်တီးပေါ်မှာ သွေးကွက်ကြီးကြီးတစ်ကွက်။
Baby ကိုပွေ့လိုက်တာမှာ ဒဏ်ရာက သွေးတွေစိမ့်ထွက်လာပုံပါပဲ။

စားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ လိမ်းဆေးတွေကိုယူ၊ သွေးတွေကိုဆေးကြော၊ ဆေးထည့်ကာ ပတ်တီးအသစ်လဲလိုက်ရတယ်။
Casper အဖွဲ့ရဲ့ကောင်းမှုတွေ။ ဒီမှင်စာကောင်တွေ ကိုယ်သွားမယ့်နေရာကို ဘယ်လိုအနံ့ရတယ်မသိ။
Baby ပေးတဲ့ လက်ကဒဏ်ရာကိုပါ သေချာပြန်စည်းရပြန်တယ်။

*Ring ... Ring ... Ring*

"ပြော"

"မင်းဒဏ်ရာ ဘယ်လိုနေလဲ။ ငါထည့်ပေးလိုက်တဲ့ဆေးကို သောက်ပြီးပြီလား။ ဆေးထည့်တာရော တစ်ယောက်တည်းရရဲ့လား။"

"ဖြည်းဖြည်းမေးပါကွာ။ ခုပဲဆေးထည့်ပြီး ဆေးသောက်မလို့ပါ။"

"အေးပါ။ မင်းကို စိတ်မချလို့ကွ၊ ပေတေတေ၊ ဂျစ်တစ်တစ်အကောင်။ ဒီညနေ ငါ့ဆီတစ်ခေါက်လာတော့ သေမှာစိုးလို့လား။ ငါ့ကိုလည်းပေးမလာဘဲ Baby နဲ့တွေ့မှာ စိုးရိမ်နေတာမဟုတ်လား။"

"သေချင်လို့ Baby လား။ မင်းခေါ်ဖို့မဟုတ်ဘူး။"

"အဲ ... ကျေးဇူးရှင်ကို စော်ကားနေတာ၊ မြေမျိုမယ် သားရယ်။"

"မင်းသာ မြေမျိုခံရလို့ အရပ်ပုနေတာ ဂျပုရဲ့။"

"ငါက အနေတော်ပဲ။ မင်းကမှ ကလန်ကလားရှည်ထွက်ပြီး မိုးကြိုးပစ်ခံရမှာ။ ဒီလိုမှန်းသိ မနက်ကဒဏ်ရာကို အနာရင်းအောင်လုပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။"

"စိတ်ဓာတ်ပဲ။ ဘယ်လိုဆရာဝန်လား။"

"ဘယ်လိုလူနာလား။ သေပဲမသေနိုင်ဘူး။ နောက်နေ့ အသက်ရှိသေးရင်လည်း ငါ့ဆီကြွခဲ့ဦး။ မင်းဒဏ်ရာကို သေချာပြန်ကြည့်ပေးဦးမှ။"

"Yes, Doc."

"ဒါပဲ။ Good night"

"Good night"

ဒီသူငယ်ချင်းက ချစ်စရာ၊ ချိုသာနေရောပဲ။ ရုပ်လေးနဲ့မှမလိုက် အလွန်တရာနှုတ်ကြမ်းပါသော ဆရာဝန်ချောလေး။
နှုတ်ကြမ်းဆို သူ့လူနာတွေက မြေအောက်လောကက တကယ့် Great တွေချည်းမဟုတ်လား။ မုဆိုးနားနီးတဲ့ မေတ္တာရှင်လေးက သူ့ရဲ့တရားမဝင် ဝင်ငွေတွေကို လိုအပ်တဲ့နေရာမှန်သမျှ လှူပစ်နေတာမှ ကိုယ့်ဆီကတောင် အကြွေးယူပြီးလှူတာ။ ဘယ်တော့မှလည်း ပြန်မဆပ်ဘူး။ သူပြောနေကျစကားက
"ငါလို ပညာတတ်၊ ဥစ္စာပေါ၊ ရုပ်ချောလေးနဲ့ ဘဝဆက်တိုင်းရေစက်ဆုံအောင် အတူတူလှူလိုက်ပါ" တဲ့။

ပေးလိုက်တဲ့ဆေးတွေအပြင် ညှော်မိထားတာမို့ ဆေးတွေထည့်တဲ့အံဆွဲထဲ မွှေရပြန်တယ်။
အသက်နဲ့နီးတဲ့ကိုယ်တွေဘဝက ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ဆရာဝန်နီးပါးဆေးကုတတ်မှ ပိုအဆင်ပြေတာမျိုး။
တကယ်တော့ ငယ်ငယ်ကတည်းက Baby တစ်ခုခုဖြစ်ရင် ကိုယ်ကချက်ချင်းကူပေးနိုင်အောင် ဖတ်၊ မှတ်၊ လေ့လာထားတာတွေပါ။

"Baby ... အဲ ... သူ့ကို ခရမ်းချဉ်သီးဆော့စ်တွေ ကျွေးမိတယ်။ Allergy ဖြစ်တော့မှာပဲ။"

ဆေးသောက်နေရင်းတွေးမိတော့ ဆေးတွေကို ရေမပါဘဲမျိုချပြီး Baby အခန်းထဲ ဆေးကတ်ကိုင်လို့ ပြေးရပြန်တယ်။
အိပ်ပျော်နေတဲ့ Baby လည်ပင်းနဲ့မျက်နှာမှာ ပန်းရောင်ကွက်တွေ။ ခဏနေ နီရဲလာတော့မှာ။
ဆေးလုံးကိုဝါးကာ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ပြီး ပါးစပ်ထဲထည့်လိုက်တယ်။ ရေလည်းထိုနည်းလည်းကောင်း။ နှိုးတိုက်နေလို့လည်း ရမှာမဟုတ်။
စိတ်မချလို့ ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်ချပြီး ခုတင်ကိုမှီကာ စောင့်ကြည့်နေသော်လည်း တစ်နေကုန်မနားရသေးတာနဲ့ ဒဏ်ရာအရှိန်၊ ဆေးအရှိန်တွေရောပြီး အိပ်ပျော်သွားတာ သတိလက်လွတ်။

အရမ်းချမ်းလာလို့နိုးလာတော့ ကိုယ်က Baby အခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ။
Baby ကတော့ အေးအေးဆေးဆေးအိပ်မောကျလို့။ အနီကွက်တွေလည်း မရှိတော့။
ကိုယ့်မှာသာ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း နာကျင်ကိုက်ခဲနေတာမို့ Baby ဗီရိုထဲကပဲ စောင်ထူထူတစ်ထည်ယူ၊ နောက်တစ်ထည်ကိုခင်းပြီး ခုတင်ဘေးမှာပဲ လှဲအိပ်လိုက်မိတယ်။
ကိုယ့်အခန်းထဲမပြန်ချင်ဘူး။ နေမကောင်းတဲ့အချိန်လည်းဖြစ်ပြန်၊ Baby မတားနိုင်တဲ့အချိန်လည်း ဖြစ်တာကြောင့် ဒီညတော့ အနားမှာပေးနေပါ။

အရမ်းကိုဖျားနေတာမို့ တော်တော်နဲ့ပြန်အိပ်မရ။ Baby နိုးမှာစိုးလို့ လှုပ်လှုပ်ရွရွလည်း သိပ်မလုပ်ရဲ။ မညည်းမိအောင်လည်းထိန်းရင်း မနက်လေးနာရီထိုးသွားတာတော့ သိလိုက်ပြီးမှ အိပ်ပျော်သွားမိတယ်။

အင်း ... ဘာအသံလဲ။
ဝိုးတိုးဝါးတားပဲ၊ အိပ်မက်မက်နေတာလား။
တစ်ကိုယ်လုံးလည်း လေးပင်ပြီး လှုပ်မရ။ ကြားနေရတဲ့အသံကို နားစိုက်ထောင်နေမိ ...

"Chain ... ဟေ့ကောင်၊ Chain. မင်း ထစမ်း။"

Baby လား။ ရုတ်တရက် ခါးစောင်းကစူးခနဲမို့ လန့်နိုးသွားတော့မှ

"အာ ... Baby, နိုးပြီလား။"

ပြောသာပြောတာ အသံကသိပ်မထွက်၊ လူကမလှုပ်နိုင်၊ အခုထိချမ်းနေတုန်း။ Baby က သူ့ကိုဒေါသတကြီးကြည့်ရင်း စောင်ကိုဆွဲကာ

"ထစမ်း"

အားတင်းထထိုင်တော့

"မနက်ကိုးနာရီထိုးနေပြီ။ ညက ငါ့ကို မင်းပွေ့ခေါ်လာတာလား။ မင်းကရော ဘာလို့ ငါ့အခန်းထဲလာအိပ်နေတာလဲ။"

"အဲဒါက ..."

"ငါ့ကိုလာမထိနဲ့လို့ ပြောထားတာ မင်းဦးနှောက်ကပျက်နေလို့ မမှတ်မိတာလား။ အခန်းထဲရော ဘာလို့လာအိပ်တာလဲ။"

ဪ ... Baby ရယ်၊ မထိရဘူးဆို ခြံထဲမှာပဲ ထားရတော့မှာလား။ အခန်းထဲတော့ပြန်ပို့ရမှာပေါ့။ ဖြေရှင်းနေလည်းအပိုပဲမို့ ကိုယ့်မှာပြောစရာက

"တောင်းပန်ပါတယ်။"

"မင်းလုပ်ချင်ရာလုပ်ပြီးတိုင်း ဒါပဲပြော။ သွား ... ငါ့အခန်းထဲက အခုထွက်သွား။"

"ဟုတ်ပါပြီ။ ကိုယ် မနက်စာလုပ်ပေးမယ်နော်။"

စောင်ကိုပါဆွဲခြုံရင်း အခန်းထဲကထွက်ဖို့ ကြိုးစားရပြန်တယ်။ လူက အခြေအနေမကောင်း။

"နေဦး၊ ခင်းထားတဲ့စောင် သိမ်းသွား။"

အခင်းစောင်ပါယူပြီး ကိုယ့်အခန်းဘက်ထွက်လာလိုက်တာ ကိုယ့်ခုတင်မြင်တာနဲ့ ပစ်လှဲမိတယ်။
အရမ်းအိပ်ချင်ပေမဲ့ နှစ်ယောက်တည်းရှိတဲ့အိမ်မှာ Baby အတွက် မနက်စာလုပ်ဖို့က ...
အပြင်နဲ့အဆက်အသွယ်လုပ်မရအောင် သူပဲလုပ်ထားတာမို့ Baby အပြင်ကမှာစားလို့လည်းမရ။ ကုတ်အထူတစ်ထည်ကောက်စွပ်ပြီး မနက်စာပြင်ဖို့ လုပ်ရမယ်။

ပေါင်မုန့်ကို ထောပတ်သုတ်ထားတာရယ်၊ စတော်ဘယ်ရီယိုသုတ်ထားတာရယ် နှစ်မျိုးခွဲထည့်ပြီး ကော်ဖီဖျော်ပြီးတော့ Baby ရောက်လာပြီ။

"ဒီနေ့ ဒါနဲ့ပဲစားလိုက်လို့ဖြစ်လား Baby?"

Baby က စိုက်ကြည့်လာတာကြောင့်

"မစားချင်ဘူးလား။ ကိုယ် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ။"

ဒီကောင် Chain မျက်နှာက ဖြူဖပ်ဖြူရော်၊ နှုတ်ခမ်းတွေကခြောက်ကပ်၊ မျက်တွင်းကဟောက်ပက်နဲ့ လက်ကအနာကြောင့် ဖျားတာလား။
ဒီဒဏ်ရာလောက်နဲ့ ဖြစ်စရာမရှိဘူး။ ခုနက သူ့ခါးနားကန်နှိုးတော့ ရှုံ့မဲ့ပြီးနိုးလာတာက မနေ့က Casper တွေနဲ့တွေ့တော့ ဒဏ်ရာရခဲ့တာလား။

"Baby, Baby ... ဘာစားမလဲလို့ မေးနေတာလေ။"

"ဟင်။ အင်း၊ ဒါပဲစားမယ်။"

သူတို့ စားပွဲမှာထိုင်လိုက်ကြပြီး စားနေတာက Baby တစ်ယောက်တည်း။ Chain တစ်ယောက်ကတော့ ငြိမ်သက်လို့။

"ထောပတ်သုတ်ထားတာ မင်းစားလိုက်တော့။"

အထူးအဆန်းမို့ လှမ်းကြည့်မိတော့

"ဘာလဲ၊ ဘာကြည့်တာလဲ။"

"ထူးဆန်းလို့ပါ။ Baby က အဲလိုမှ အဖက်မလုပ်ဖူးတာ။"

"အားပြတ်သေတော့မယ့် ရုပ်နဲ့မို့လေ။ ခုချိန်မင်းသေရင် အပြင်ကိုလည်းဆက်သွယ်မရတော့ မင်းအလောင်းကြီးနဲ့ ငါတစ်ယောက်တည်းရွာပတ်နေမှာ။"

ဒီစကားတွေကို Chain တစ်ယောက် ပန်းခင်းထဲရောက်သလိုများ ထင်သလားမသိ။

"ကိုယ့်ကိုတော့ Baby မြင်သေးသားပဲ။ နေ့လယ်စာ Baby ဘာစားချင်လဲ။ အခုတော့ ကိုယ်ခဏနားမှ ဖြစ်မှာမို့ပါ။"

"ဘာဖြစ်ဖြစ်စားတယ်။"

"အင်း၊ စားပြီးရင် ပန်းကန်တွေကို Basin ထဲပဲ ထည့်ထားလိုက်နော်။ နောက်မှရှင်းမယ်။"

"မင်းမစားဘူးလား။"

"မဆာလို့ပါ။"

Baby က ဘာမှပြန်မပြောတော့လို့ ထလာခဲ့ပြီး အပေါ်တက်ဖို့ လှေကားခြေရင်းအရောက် လူကမိုက်ခနဲ။ အားတင်းရင်းတက်လိုက်တာ လှေကားသုံးထစ်ရောက်တော့ ပစ်လဲတာပါပဲ။

*ဒုန်း*

လှေကားဘက်က အသံကြားတယ်။ Chain ဘာလုပ်ပြန်ပြီလဲ။ ဟာ၊ သူ့ဘာသာ ဘာလုပ်လုပ်။

*Ting Tong ... Ting Tong ...*

ဒါ ... Bell သံလား။ လူလာတာလား။ ဒါဆို ဒီနေရာကို ဘယ်သူသိသေးတာလဲ။

*Ting Tong ... Ting Tong ...*

"Chain! မင်း သွားမဖွင့်သေးဘူးလား။"

စိတ်တိုတိုနဲ့ အော်ပြီးထွက်လာတော့ လှေကားရင်းမှာလဲကျနေပြီး ပြန်ထဖို့ကြိုးစားနေတဲ့ Chain. ဒါဆို ခုနက သူပြုတ်ကျတဲ့အသံလား။

"မင်း ဘာဖြစ်တာလဲ။ ရှေ့မှာရော ဘယ်သူလာတာလဲ။"

*Ting Tong ... Ting Tong ...*

"တစ်ချက်ကြည့်ပေးပါလား။ Hepius လို့ ထင်တယ်။"

(Asclepius or Hepius : the name of the god of doctors, medicine and healing
ပညာတတ်၊ ဥစ္စာပေါ၊ ဒေါက်တာချောလေးရဲ့ Nick name)

"Hepius? သူက ဒီနေရာကိုသိတာလား။"

"အင်း"

Screen မှာမြင်နေရတာလည်း ပြောတဲ့အတိုင်းပါပဲ။ အဲဒီ ဆရာဝန်ကောင် ဖြစ်နေတာမို့

"ဟုတ်တယ်၊ သူပဲ။"

"သူသိတဲ့ Password ကိုပဲရိုက်ပြီး ဝင်ခဲ့ပါလို့။"

"အင်း။ မင်းသိတဲ့ Password ပဲရိုက်ပြီး ဝင်ခဲ့ပါတဲ့။"

"Lock? Chain ရော။ ဘယ် Password ကိုရိုက်ရမှာလဲ ငါက။"

"သိမလား။ မင်းပထွေးက အဲလိုပြောခိုင်းတာ။"

"ဟင်။ ငါသိတာ ... ငါသိတာ ... အင်း၊ ဟုတ်ပြီ။"

ခဏချင်းမှာပဲ အိမ်ထဲပြေးဝင်လာတဲ့ ဆရာဝန်ကောင်။

"Lock, Chain က ... ဟာ၊ Chain မင်းဘာဖြစ်တာလဲ။ ငါထင်တယ်၊ ဖုန်းမကိုင်တော့ တစ်ခုခုဖြစ်ပြီလို့။ မင်းဆီဖုန်းခေါ်နေတာ တောက်လျှောက်ပဲ။"

Chain ကိုဆွဲထူလိုက်တော့

"ကိုယ်တွေလည်း ပူခြစ်နေတာပဲ။ Lock! ဒီတိုင်းကြည့်နေတာလား။ လူစိတ်မရှိဘူးလား။"

"Baby က မသိလို့ပါ။"

ဖျတ်ဖျတ်လူးနေတဲ့ကောင်ကို ကြည့်မရတာမို့

"သေရင်တော့ မီးရှို့ပေးမှာပေါ့။"

"Lock!!!"

Hepius တို့ ထအော်ပါတော့တယ်။

■■■■■ Part III ဆက်ရန် ■■■■■