Griffin ရဲ႕လူေတြ အလ်င္အျမန္ပဲ လက္နက္ေတြလာသိမ္းယူအၿပီးမွာ

*ခြပ္*

ေမး႐ိုးဆီအရွိန္ျပင္းျပင္းက်လာတဲ့ လက္သီးတစ္ခ်က္ေၾကာင့္ Chain ကိုယ္ကိုယိုင္မသြားေအာင္ ထိန္းရင္းက

"ေတာင္းပန္ပါတယ္ Baby."

"မင္းေသာက္ေပါက္ကို ပိတ္ထားလိုက္။"

*Clap ... Clap ... Clap*

Griffin ဆီကလက္ခုပ္သံနဲ႔အတူ

"ေနာက္လည္း ဆက္ျဖစ္လို႔ရပါေသးတယ္။ ကားေပၚတက္ၾက။"

Lock လက္ေမာင္းကိုလာဆြဲသူကို Chain ကတြန္းလႊတ္လိုက္ၿပီးေတာ့ Lock က တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ တံခါးဖြင့္ေပးထားတဲ့ကားဆီ တက္လိုက္တယ္။ Chain ကေတာ့

"ဟိုဘက္ကတစ္ေယာက္ ဆင္းလိုက္။ Griffin, ေရွ႕ခန္းမွာ ခင္ဗ်ားလူႏွစ္ေယာက္ပါရင္ ရၿပီေပါ့။"

Griffin က မ်က္ရိပ္ျပတာမို႔ Chain က Lock ေဘးမွာဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ကားေမာင္းတဲ့သူေဘးကို Griffin ရဲ႕ ဘယ္လက္႐ံုးက ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ ကားေတြျပန္လွည့္ထြက္ခဲ့ၾကၿပီးခ်ိန္မွ

"Baby, တကယ္ေတာ့ ..."

"အသံထြက္မလာနဲ႔။"

အျပင္ဘက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္ထားရာကေနပဲ အံႀကိတ္သံနဲ႔ေျပာလာတာေၾကာင့္

"ကိုယ္ ရွင္းျပ ... အ ..."

ရင္ဝကိုတိုးဝင္လာတဲ့တံေတာင္ဆစ္ေၾကာင့္ စကားစျပတ္သြားခဲ့ရတယ္။ အသက္႐ွဴဖို႔ေတာင္ မနည္းႀကိဳးစားလိုက္ရသည္မို႔။

"ငါမေသခဲ့ရင္ မင္းေသဖို႔ျပင္ထား။"

"Baby မေသရပါဘူး။"

ကားေပၚမွာ အသံတိတ္သြားခဲ့သလို၊ လႈပ္ရွားမႈလည္းကင္းမဲ့လို႔။
အေတာ္ေလးေမာင္းလာခဲ့အၿပီးမွာ အသံတခ်ိဳ႕ကိုသတိထားမိတယ္ဆိုရင္ပဲ ထိုအသံနဲ႔အတူ အေပၚဘက္ကက်လာတဲ့ က်ည္ဆန္ေတြ .....
ကားေတြလည္း ဗ႐ုတ္သုတ္ချဖစ္ကုန္ၿပီး က်ည္လာရာဆီသတိျပဳမိၾကေတာ့ ရဟတ္ယာဥ္တစ္စီး။ ယာဥ္တန္းတစ္ေလၽွာက္ Machine gun နဲ႔ က်ည္အတြဲလိုက္ ဆြဲပစ္လိုက္တာမို႔ ကားလမ္းေပၚကညျမင္ကြင္းဟာ နည္းနည္းေတာ့ အက်ည္းတန္သြားႏိုင္ပါတယ္။
ေရွ႕ပိုင္းမွာ ေမွာက္တဲ့ကားကေမွာက္၊ ရပ္တဲ့ကားကရပ္သြားသလို ေနာက္ကားေတြမွာလည္း က်ည္ရာေတြအထင္းသား။ ျပန္ပစ္တဲ့သူေတြကပစ္ေနတာမို႔ ရဟတ္ယာဥ္က ခ်က္ခ်င္းပင္ေဝ့ဝဲလို႔ အေပၚျပန္တက္သြားခဲ့တယ္။

Chain တို႔ပါလာတဲ့ကားေလးက ေနာက္ကေနဝင္တိုက္ခံရလို႔ လည္သြားခ်ိန္ ထပ္ေဆာင့္မိတာေၾကာင့္ ေဘးတိုက္လဲသြားတာမို႔ ကားလည္သြားခ်ိန္ကတည္းက Chain က စိုးရိမ္တႀကီး Lock ကို ဆြဲဖက္ထားမိတယ္။ ရင္ခြင္ထဲကခ်စ္ရသူကို ၾကည့္မိေတာ့ ေခါင္းမွာေသြးေတြ။ Chain လက္ႏွစ္ဖက္လံုးမွာလည္း ထိခိုက္ရွရာေတြ။
Lock ဘက္ကိုလဲက်တာေၾကာင့္ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔သာ ကာထားေပးႏိုင္တာမို႔ ေခါင္းကိုထိသြားပံုပါပဲ။

"Baby?"

"အင္း"

"အျပင္ထြက္ရေအာင္။ ထြက္ႏိုင္လား။"

"အင္း"

ဒဏ္ရာရထားေပမဲ့ သတိရွိေသးတာကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ေရွ႕ခန္းက Griffin ရဲ႕ဘယ္လက္႐ံုးလည္း အနည္းငယ္လူးလြန္႔လာတာမို႔ ကြဲေနတဲ့ေနာက္ခန္းမွန္ကို ထပ္ခြဲလိုက္ၿပီး Lock ခႏၶာကိုယ္ကို အျပင္တြန္းပို႔မိတယ္။ ေနာက္ကလိုက္ထြက္ေတာ့ ေျခေထာက္ကိုဆြဲလာတဲ့ လက္တစ္ဖက္။

"အေျခအေနၾကည့္ၿပီး လမ္းေဘးကိုဆင္းသြား Baby."

ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ေျခေထာက္ကိုဆြဲထားတဲ့ ဘယ္လက္႐ံုးအေကာင္ကို လြတ္ေနတဲ့ေျခတစ္ဖက္နဲ႔အကန္ ...

"အား"

ေျခေထာက္ကိုစိုက္ဝင္လာတဲ့ မွန္ကြဲစ။ ခႏၶာကိုယ္ကိုျပန္လွည့္လို႔ ထိုလူ႔မ်က္ႏွာကိုထိုးလိုက္ၿပီး မွန္ကြဲစကို ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ ေသနတ္ဆြဲယူဖို႔ျပင္ေနသူရဲ႕ နားထင္ဆီကို မွန္စနဲ႔ထိုးစိုက္လိုက္ရင္း မွန္ရွလို႔ေသြးေတြစိမ့္ထြက္လာတဲ့လက္ကို ခါပစ္လိုက္တယ္။ နားထင္မွာ မွန္စတန္းလန္းနဲ႔ေကာင္ကို ေက်ာခိုင္းၿပီး အျပင္ထြက္လာေတာ့ အေပၚဘက္ကရဟတ္ယာဥ္နဲ႔ ကားလမ္းေပၚက Bermuda ဂိုဏ္းသားေတြ ပစ္ခတ္ေနၾကတုန္း။

Baby, ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ။

အေမွာင္ထဲမ်က္လံုးကစားလုိက္ေတာ့ ကိုယ္ေျပာသလို လမ္းေဘးက အပင္တန္းေတြၾကား ေျပးဝင္သြားတာပဲ။ လမ္းေပၚလဲက်ေနတဲ့ ဂိုဏ္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ Body ေဘးက ေသနတ္ကိုေကာက္လိုက္ၿပီး ျပန္လည္ပစ္ခတ္ရင္း ေနာက္ကလိုက္ဖို႔လုပ္ရျပန္တယ္။ အေတာ္လွမ္းလွမ္းမွာ လဲက်သြားတဲ့ Baby ေၾကာင့္ ကိုယ့္ဒဏ္ရာေတြကိုလည္း သတိမရေတာ့ဘဲ အေျပးသြားလိုက္ရင္း ဆြဲထူေပမဲ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကဒဏ္ရာရယ္၊ ေပ်ာ့ေခြေနတဲ့ Baby ရယ္ေၾကာင့္ တရြတ္တိုက္သာဆြဲေခၚရေတာ့တယ္။

ေလတိုးသံေတြေၾကာင့္ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္စီစဥ္ထားခဲ့တဲ့ရဟတ္ယာဥ္ မဟုတ္တာမို႔ ရင္ထဲထိတ္ခနဲ။
ေဘးကေျမျပင္ေပၚလာစိုက္တဲ့ ျမားတံမွာပါတဲ့ အလံေသးေလးတစ္ခုကိုျမင္မွ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။
ႀကိဳးတန္းလန္းက်လာေပမဲ့ တက္ဖို႔အဆင္မေျပတာမို႔ လက္နဲ႔အခ်က္ျပၿပီး ရဟတ္ယာဥ္ဆင္းဖို႔လြယ္မယ့္ေနရာဆီ ေျပးရျပန္တယ္။
Baby ကို ဆြဲယူေခၚတင္လိုက္တဲ့သူကို တစ္ခ်က္ျပံဳးျပၿပီး Chain အလ်င္စလိုတက္လိုက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းျပန္လွည့္ထြက္ၾကတယ္။ ေနာက္က ကိုယ့္ရဟတ္ယာဥ္ပါလာတယ္။

"ေက်းဇူးပါ။"

Baby ကိုေပြ႕ထားရင္း ကိုယ့္ကယ္တင္ရွင္ကို ပါးစပ္လႈပ္႐ံုေျပာမိေတာ့ တုံ႔ျပန္လာတဲ့ Handsome smile.

¤

ကိုယ္မသိတဲ့အေဆာက္အဦရဲ႕ ေခါင္မိုးထပ္ဆီ ဆင္းသက္လိုက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းကို ေဆး႐ံုသံုးလွည္းတစ္စီးေရာက္လာၿပီး Baby ကို ေခၚတင္လိုက္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ကိုလာတြဲတဲ့သူကို ပခံုးဖက္လို႔ အားယူေလၽွာက္ရင္း Lift နဲ႔ဆင္းလာခဲ့ေတာ့မွသိရတာက တစ္ထပ္လံုး ေဆး႐ံုအေသးစားလို ေနရာတစ္ခု။
လူက မူးေနာက္ေနတဲ့ၾကား Baby ကိုေခၚသြားရာဆီ လိုက္မယ္ျပင္ေတာ့ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္မွာ စူးခနဲအထိအေတြ႕။

"Operation ခန္းကို မလိုက္နဲ႔ေတာ့။ မင္းခဏနားပါ။"

"ငါ ေစာင့္ၾကည့္ေနမွာ။"

"စိတ္ခ်ပါ။"

"မရဘူး။ ေစာင့္မွာ။"

"မင္းကြာ ..."

မခ်ိတင္ကဲေရရြတ္သံအဆံုးမွာ ကိုယ့္ကမ႓ာတစ္ခုလံုး ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ၿပီ။

¤¤¤

"ဒါဆို အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလးမဟုတ္သလို၊ ကၽြန္ေတာ့္အေဖအရင္းကလည္း မေသေသးဘူးေပါ့။"

"အင္း၊ ေခါင္းေဆာင္က အခု ဂ်ပန္မွာ။ ျပန္ေရာက္ရင္ ေတြ႕ရမွာပါ။"

"ေခါင္းေဆာင္လား။"

"ဟုတ္တယ္။ Bermuda ဂိုဏ္းရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေပါ့။"

ဘာေတြလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖရဲ႕ညီ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေမြးစားအေဖဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဘာမွမေတာ္ဘူးတဲ့။ ေသသြားၿပီလို႔သိထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖအရင္းက ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္တဲ့။ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲကလို လူဆိုးေတြလား။
အေတြးမဆံုးခင္ ဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္ ၾကည့္မိေတာ့

"ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ..... ဟုတ္ကဲ့။"

ဖုန္းကိုတစ္ခ်က္ႏွိပ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ေပးလာတယ္။

"Dexter လား။"

Wow! ခံ့ညားလွၿပီး အသံဩဇာအျပည့္နဲ႔ထိုလူက ကၽြန္ေတာ့္အေဖတဲ့လား။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သိပ္ေတာ့မတူလွေပမဲ့ အဲဒီအၾကည့္ေတြကိုေတာ့ ရင္းႏွီးေနတယ္။ ေခါင္းညိတ္ျပမိေတာ့

"မင္းက အေမတူသားပါလား။ မင္းရဲ႕မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြကေတာ့ အေဖငယ္ငယ္တုန္းကလိုပဲ။"

"အ ... ေဖ ..."

"အင္း၊ သားရဲ႕အေဖ။ မင္းအေမက အေဖ့ကိုစိတ္ဆိုးၿပီး ေသသြားၿပီလို႔ေျပာခဲ့တာ။"

"အေဖ ... အဲ ... မဟုတ္ဘူး၊ ဟိုဦးေလး။ ဘာလို႔ အဲဒီဦးေလးက ..."

"အေဖက ဂ်ပန္မွာပဲအေနမ်ားတာ။ ၿပီးေတာ့ မင္းအေမက ကိုယ္ဝန္ပ်က္က်တယ္လို႔ ေျပာဖူးေတာ့ သားအရင္းဆိုတာကို ေသခ်ာအတည္ျပဳခ်င္တာေၾကာင့္ ၾကာသြားတာ။ အခု Bermuda မွာ လိုက္ေနရမယ္။ အဲဒီဦးေလးက Bermuda အေၾကာင္းလည္း ေျပာျပလိမ့္မယ္။ တတ္ထားသင့္တာေတြလည္း သင္ေပးလိမ့္မယ္။ ဂ်ပန္ကျပန္လာမွ ေတြ႕ၾကတာေပါ့။"

ေျပာၿပီး ဖုန္းကက်သြားပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ့္ေမြးစားအေဖဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖအရင္းရဲ႕ လူယံုတစ္ေယာက္ပါတဲ့။
တတ္ထားသင့္တဲ့ပညာေတြဆိုတာ ဘယ္လိုအရာေတြမွန္း အဲဒီတုန္းက မေတြးတတ္ခဲ့။ မေမၽွာ္လင့္ဘဲ အေဖနဲ႔ျပန္ေတြ႕တယ္။ အေမမရွိေတာ့ေပမဲ့ အေဖဆိုတာ ရွိေသးတယ္လို႔သိရေတာ့ ေပ်ာ္ေနခဲ့တာ။ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးအေတြးေလးနဲ႔ေပါ့။

Bermuda ဆီကို ေခၚလာတဲ့ကားႀကီးေပၚမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးပါလာရင္း မစီးဖူးေပမဲ့ ခဏေတာ့တက္ထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ တန္ဖိုးႀကီးကားတစ္စီးေပၚက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို သတိရမိတယ္။ ငါတို႔မေတြ႕ၾကတာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီ။
လမ္းၾကားေလးထဲမွာဆံုခဲ့ၾကတုန္းက ေနာက္ကပါလာတဲ့လူႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ကားနားက Bodyguard လို လူေတြရယ္နဲ႔ အတူရွိေနခဲ့တဲ့မင္းကေရာ ဘယ္သူေဌးရဲ႕သားမ်ားလဲ။ မင္းနဲ႔ျပန္ေတြ႕ဖို႔ အခြင့္အေရးမ်ားလာၿပီ ထင္ပါရဲ႕။

"Bermuda မွာ ေခါင္းေဆာင္နာမည္က Griffin. မင္းနာမည္ကေတာ့ Hippogriff ေပါ့။"

"အဲဒါ ဘာအဓိပၸာယ္လဲ ဦးေလး။"

"Griffin ဆိုတာ ျခေသၤ့ကိုယ္မွာ လင္းယုန္ငွက္ရဲ႕ေခါင္းနဲ႔ေတာင္ပံပါတဲ့ ဒ႑ာရီလာသတၱဝါပဲ။ ေျမျပင္တင္မက ေဝဟင္အထိပါ ဘုရင္ပဲလို႔ ဆိုလိုခ်င္တာ။ Hippogriff ဆိုတာက Griffin တစ္ပိုင္း၊ ျမင္းတစ္ပိုင္းမို႔ Griffin ရဲ႕သားက အေဖထက္ပိုလ်င္တယ္ဆိုတာပဲ ျဖစ္ေနရမယ္္။"

Bermuda ဆိုတဲ့ဂိုဏ္းအေၾကာင္း သိလာရေလ၊ အံ့ဩမိေလပါပဲ။ အကုန္လံုးက ထူးဆန္းေနခဲ့ေတာ့တာပါ။ ထူးဆန္းမႈေတြထဲမွာ ပိုထူးျခားတာကေတာ့ လက္နက္အစစ္ေတြနဲ႔လည္း ေလ့က်င့္ေစတာပါပဲ။ ဘာသာစကားတခ်ိဳ႕လည္း သင္ယူရတယ္။
အဲဒီလိုေလ့က်င့္ခဲ့ရတာက အစပိုင္းမွာပင္ပန္းသေလာက္ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းေနခဲ့တယ္။ ဆယ္ႏွစ္ဝန္းက်င္ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္အတြက္က လက္နက္ေတြဆိုတာ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းေနခဲ့တယ္။ လူ႔အသက္ကို တန္ဖိုးထားတတ္ေနဆဲမွာေပါ့။

အေဖျပန္လာမွ အိမ္ေတာ္ကိုေခၚမယ္ဆိုတာေၾကာင့္ တစ္ခ်ိန္ကေမြးစားအေဖ Vincent ရဲ႕ အစီအစဥ္နဲ႔ ... မဟုတ္ဘူး ... တကယ္ေတာ့ အေဖစီစဥ္ခဲ့တာပါ။ အေဖ့အစီအစဥ္နဲ႔ ဂိုဏ္းအေၾကာင္းေတြသိလာရၿပီး အရြယ္နဲ႔မမၽွတဲ့ ေလ့က်င့္ေပးမႈေတြမွာ ေပ်ာ္ေနခဲ့မိတယ္။ ေသနတ္ဆိုတာႀကီးကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ကိုင္ရေတာ့ အရမ္းကိုလန္႔ေနမိတာ။ ေသနတ္ေမာင္းျပန္ကန္လို႔ လက္မွာဒဏ္ရာရခဲ့ေသးတယ္။ ဓားကိုေလ့က်င့္ရင္း လက္မွာလည္းရွရာေတြထပ္လို႔။
ဒါေပမဲ့ ညတိုင္းလိမ္းေပးတဲ့ေဆးက ေနာက္မနက္ဆို အနာသက္သာေနတတ္တယ္။

ေလးလၾကာၿပီးမွ အေဖက ဂ်ပန္ကေနျပန္ေရာက္လာတယ္။ ေပါက္ဓားတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေလ့က်င့္ေနရာဆီကို ေရာက္ခ်လာတာပါ။

"မင္းက အေဖ့ေသြးအျပည့္ပါတယ္လို႔ ၾကားရတာ အမွန္ပါပဲလား။"

႐ုတ္တရက္မို႔ တစ္ကိုယ္လံုးေတာင့္တင္းၿပီး ေနာက္ေက်ာဘက္ကအသံကို မတု႔ံျပန္မိသလို လွည့္မၾကည့္မိပါ။ ေရွ႕ကိုေလၽွာက္လာတဲ့ေျခသံကို ၾကားရၿပီး

"အံ့ဩေနတာလား My Son."

"အေဖ"

လက္တစ္ဖက္ကို ကုတ္အက်ႌအိတ္ထဲထည့္ထားရင္း က်န္လက္တစ္ဖက္က ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကိုဆြဲယူၿပီး အေဖေပြ႕ဖက္လိုက္တာလား။ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားျဖစ္ေနၿပီးမွ ျပန္ဖက္လိုက္မိတယ္။ ေလးလအတြင္း ဖုန္းထဲကေနသာ စကားေျပာဖူးတဲ့အေဖ၊ အခုမွအနီးကပ္ၾကံဳရတာမို႔ ေပ်ာ္တာလား၊ ေၾကာက္ေနမိတာလားေတာ့ ကိုယ္တိုင္လည္းမသိ။ ခဏၾကာမွ ကိုယ္ခ်င္းခြာလိုက္ၿပီး

"လက္နက္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ရင္ စိတ္ဝင္စားတယ္ဆို။"

"ဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်တယ္။"

"အင္း၊ Vincent ေျပာျပတယ္။ ေကာင္းတယ္ကြာ၊ အားကိုးရတာေပါ့။ ဒီမွာေနရတာ အဆင္ေျပလား။"

"ဟုတ္၊ အဆင္ေျပတယ္။"

"ဘာလိုသလဲ။"

အေဖ့ကိုလိုတာပါလို႔ ေျပာလိုက္ရမွာလား။ ဒီမွာက အားလံုးျပည့္စံုေနတာပဲ။ အေမနဲ႔ေနတုန္းကထက္ ျပည့္စံုပါတယ္။ ေႏြးေထြးမႈကလြဲရင္ေပါ့။

"အေဖက ျပန္သြားရဦးမွာလား။"

"မသြားေသးပါဘူး။ မင္းကို အိမ္ေတာ္ေခၚသြားဖို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ သားအျဖစ္ တရားဝင္အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ စာရြက္စာတမ္းတခ်ိဳ႕လိုေနေသးတယ္။ ကိုယ္တိုင္လုပ္မွရမွာမို႔ အခုျပန္လာမွပဲ လုပ္ရမွာေလ။ ဒီမွာပဲ ႏွစ္ရက္၊ သံုးရက္ေလာက္ ဆက္ေနဦး။ အေဖ ေန႔တိုင္းလာၾကည့္မယ္။ Hippogriff ေလးရဲ႕ ေသနတ္ပစ္အစြမ္းလည္း အားေပးရင္းေပါ့။ Ok လား။"

အေဖ့မ်က္လံုးေတြက ေအးစက္စက္ႏိုင္ေပမဲ့ အျပံဳးေတြကိုေတာ့သေဘာက်မိတယ္။

"ဟုတ္၊ အေဖ။"

အဲဒီေန႔က ထမင္းအတူစားၿပီး အေဖျပန္သြားတယ္။ ေနာက္သံုးရက္အၾကာမွာ အိမ္ေတာ္ကိုေခၚတယ္။ အေဖ့တရားဝင္ဇနီးရဲ႕ေမာင္၊ အေဖ့ေယာက္ဖကို သတိထားပါတဲ့။ Vincent ကမွာသလို၊ အေဖကလည္း ေသခ်ာမွာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာတာကို မႀကိဳဆိုတဲ့သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္သတ္မွတ္လိုက္တယ္။ သူက အေဖနဲ႔လည္း ဆက္ဆံေရးသိပ္အဆင္ေျပပံုမရတာကို ေနာက္ပိုင္းမွာသိလာရတယ္။
ဘာပိုင္ဆိုင္မႈဆိုလား၊ ဆံုးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မိေထြးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ပိုင္ဆိုင္မႈတခ်ိဳ႕ကို အဲဒီ့ဦးေလးေတာင္းဆိုထားတာေတြက အေဖ့ေသြးသားရင္း ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာတဲ့အခါ သူ႔အၾကံအစည္ေတြ အထမေျမာက္ေတာ့ပါဘူး။ အေဖေပးသေလာက္သာရေတာ့မယ့္ အေနအထားမွာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အႏၲရာယ္ကင္းေနဆဲပါပဲ။

အိမ္ေတာ္ကိုေရာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကေလးတစ္ေယာက္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ လက္နက္ေတြမွန္သမၽွကို ေလ့က်င့္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ထပ္ေျခာက္လၾကာၿပီး တစ္ရက္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕မိသားစုအိပ္မက္ေလး ပ်က္ခဲ့ရတယ္။

"Hippogriff, ေခါင္းေဆာင္ေခၚေနပါတယ္။"

အေဖ သူလၽွိဳတစ္ေယာက္ကို စစ္ေမးေနတဲ့ေနရာဆီ လိုက္သြားခဲ့ေတာ့

"My Son, အဲဒီ Target ကို ထိေအာင္ပစ္စမ္းကြာ။ ဒီထဲမွာ က်ည္ငါးေတာင့္ပါတယ္။"

အေဖ့ေရွ႕မွာ ေတာ္ေၾကာင္းျပခ်င္ၾကတာ၊ ခ်ီးက်ဴးခံခ်င္ၾကတာ၊ အေဖ့ေျခရာအတိုင္းသြားျပခ်င္ၾကတာ သားေယာက္်ားေလးတိုင္းရဲ႕ မွန္ကန္တဲ့အတၱ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတၱကေတာ့ မွားယြင္းသြားခဲ့တယ္။

*ဒိုင္း* ... *ဒိုင္း* ... *ဒိုင္း*

သံုးခ်က္ေျမာက္မွာ ဗဟိုတည့္တည့္မဟုတ္ေပမဲ့ အနားထိကပ္ၿပီးမွန္ခဲ့တယ္။

"Okay, enough. Good job, My Son."

အရမ္းကိုအာ႐ံုစူးစိုက္ခဲ့ရၿပီး အခုမွ ဝန္ထုပ္တစ္ခုကို ပစ္ခ်လိုက္ရသလိုပါပဲ။
အေဖ့ရဲ႕ေက်နပ္ျပံဳးေနာက္က ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အရယ္အျမဴးေတြဟာ Target ကိုဖယ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ရပ္တန္႔သြားခဲ့တယ္။ Target ေနာက္မွာ ပါးစပ္ကိုအဝတ္စည္းခံထားရတဲ့ လူတစ္ေယာက္။ အတိအက်ဆိုရင္ နဖူးမွာ ေသနတ္ဒဏ္ရာနဲ႔ ေသေနတဲ့အေလာင္းတစ္ေလာင္းပါ။
Target ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အရပ္နဲ႔ယွဥ္ရင္ ျမင့္ေနရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းကို အခုမွသိရပါေတာ့တယ္။

ငါးရက္ေလာက္ အိပ္မက္ဆိုးမက္၊ အစားပ်က္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ

"ေတာ္သင့္ၿပီ Hippogriff. မင္းက Griffin ရဲ႕သားေနာ္။ ဒီေလာက္ထိေသြးပ်က္ေနတာ ရွက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။"

အေမနဲ႔ပဲ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးႀကီးျပင္းခဲ့ရၿပီးေနာက္မွာ မိဘမဲ့လိုေနခဲ့ရေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝက ေအးေအးေဆးေဆးပဲမို႔ ဒီလိုႀကီးလူသတ္မိတာကို မတုန္လႈပ္ရေတာ့ဘူးတဲ့လား။
ကၽြန္ေတာ္ ဆယ့္တစ္ႏွစ္ပဲရွိေသးတာပါလို႔ အေဖသိေသးရဲ႕လား။
စိတ္ထဲကစကားေတြကို ဖြင့္မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

ရာသီဥတုေတြအားလံုး တစ္ပတ္ထပ္လည္သြားအၿပီးမွာ ထပ္သိခဲ့ရတဲ့ကိစၥေတြက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ နာက်င္စရာေတြခ်ည္းပါပဲ။ အေမေသရတာလည္း ေသြး႐ိုးသား႐ိုးမဟုတ္ဘဲ အေဖနဲ႔သူ႔ေယာက္ဖၾကားက ပိုင္ဆိုင္မႈတိုက္ပြဲမွာ ဓားစားခံျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။ ေက်ာင္းသြားေနတဲ့ကၽြန္ေတာ္က လြတ္သြားခဲ့ၿပီး အေဖ့ဘက္ကလက္ဦးလို႔ Vincent က ေစာင့္ေရွာက္ထားခဲ့တာပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းေနခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ေနာက္ကြယ္ကေန အေဖ့လူေတြက ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတာပါတဲ့။ ေယာက္ဖဘက္က လႈပ္ရွားမႈေတြကလြဲရင္ က်န္တာကို ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနၾကတာမို႔ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြဝိုင္းအႏိုင္က်င့္ေတာ့ Ivy ဝင္ကယ္တာကိုလည္း အေဖသိေနခဲ့တယ္။

ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီလမ္းၾကားကို ဘာေၾကာင့္ေရာက္ေရာက္ေနခဲ့တယ္ဆိုတာလည္း သိေနမွာေပါ့။ လမ္းေထာင့္က စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးမွာ သူ႔အေဖနဲ႔အတူ ညေနစာလာစားတတ္တဲ့ Ivy ကို ေက်ာင္းဆင္းတဲ့တစ္ရက္မွာေတြ႕မိၿပီး အျမဲေတြ႕ခ်င္ေနခဲ့လို႔ သြားေစာင့္ၾကည့္မိတာေလ။ Ivy နဲ႔ဆံုၿပီးေနာက္ပိုင္း တစ္ပတ္ေလာက္ ကၽြန္ေတာ္သြားမၾကည့္ျဖစ္ဘူး။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းသြားၾကည့္ေတာ့လည္း သူမလာေတာ့ပါဘူး။

အေဖ့ဆီကဖိုင္တစ္ခုမွာ အမွတ္မထင္ေတြ႕လိုက္တဲ့ နာမည္ႏွစ္ခုရယ္၊ မိသားစုဓာတ္ပံုထဲက လူႏွစ္ေယာက္ရယ္က Ivy ရဲ႕ေက်ာင္းသားကတ္က ေက်ာင္းသားနဲ႔အေဖရဲ႕နာမည္ရယ္၊ ကားေပၚအတက္အဆင္းေတြမွာ ေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ Ivy တို႔သားအဖဆိုတာရယ္က ေသခ်ာပါတယ္။

ငါတို႔ျပန္ဆံုဖို႔အေၾကာင္းလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္ Ivy.

■■■■■ Part XXIV ဆက္ရန္ ■■■■■

Griffin ရဲ့လူတွေ အလျင်အမြန်ပဲ လက်နက်တွေလာသိမ်းယူအပြီးမှာ

*ခွပ်*

မေးရိုးဆီအရှိန်ပြင်းပြင်းကျလာတဲ့ လက်သီးတစ်ချက်ကြောင့် Chain ကိုယ်ကိုယိုင်မသွားအောင် ထိန်းရင်းက

"တောင်းပန်ပါတယ် Baby."

"မင်းသောက်ပေါက်ကို ပိတ်ထားလိုက်။"

*Clap ... Clap ... Clap*

Griffin ဆီကလက်ခုပ်သံနဲ့အတူ

"နောက်လည်း ဆက်ဖြစ်လို့ရပါသေးတယ်။ ကားပေါ်တက်ကြ။"

Lock လက်မောင်းကိုလာဆွဲသူကို Chain ကတွန်းလွှတ်လိုက်ပြီးတော့ Lock က တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ တံခါးဖွင့်ပေးထားတဲ့ကားဆီ တက်လိုက်တယ်။ Chain ကတော့

"ဟိုဘက်ကတစ်ယောက် ဆင်းလိုက်။ Griffin, ရှေ့ခန်းမှာ ခင်ဗျားလူနှစ်ယောက်ပါရင် ရပြီပေါ့။"

Griffin က မျက်ရိပ်ပြတာမို့ Chain က Lock ဘေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ကားမောင်းတဲ့သူဘေးကို Griffin ရဲ့ ဘယ်လက်ရုံးက ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ကားတွေပြန်လှည့်ထွက်ခဲ့ကြပြီးချိန်မှ

"Baby, တကယ်တော့ ..."

"အသံထွက်မလာနဲ့။"

အပြင်ဘက်ကို မျက်နှာလှည့်ထားရာကနေပဲ အံကြိတ်သံနဲ့ပြောလာတာကြောင့်

"ကိုယ် ရှင်းပြ ... အ ..."

ရင်ဝကိုတိုးဝင်လာတဲ့တံတောင်ဆစ်ကြောင့် စကားစပြတ်သွားခဲ့ရတယ်။ အသက်ရှူဖို့တောင် မနည်းကြိုးစားလိုက်ရသည်မို့။

"ငါမသေခဲ့ရင် မင်းသေဖို့ပြင်ထား။"

"Baby မသေရပါဘူး။"

ကားပေါ်မှာ အသံတိတ်သွားခဲ့သလို၊ လှုပ်ရှားမှုလည်းကင်းမဲ့လို့။
အတော်လေးမောင်းလာခဲ့အပြီးမှာ အသံတချို့ကိုသတိထားမိတယ်ဆိုရင်ပဲ ထိုအသံနဲ့အတူ အပေါ်ဘက်ကကျလာတဲ့ ကျည်ဆန်တွေ .....
ကားတွေလည်း ဗရုတ်သုတ်ခဖြစ်ကုန်ပြီး ကျည်လာရာဆီသတိပြုမိကြတော့ ရဟတ်ယာဉ်တစ်စီး။ ယာဉ်တန်းတစ်လျှောက် Machine gun နဲ့ ကျည်အတွဲလိုက် ဆွဲပစ်လိုက်တာမို့ ကားလမ်းပေါ်ကညမြင်ကွင်းဟာ နည်းနည်းတော့ အကျည်းတန်သွားနိုင်ပါတယ်။
ရှေ့ပိုင်းမှာ မှောက်တဲ့ကားကမှောက်၊ ရပ်တဲ့ကားကရပ်သွားသလို နောက်ကားတွေမှာလည်း ကျည်ရာတွေအထင်းသား။ ပြန်ပစ်တဲ့သူတွေကပစ်နေတာမို့ ရဟတ်ယာဉ်က ချက်ချင်းပင်ဝေ့ဝဲလို့ အပေါ်ပြန်တက်သွားခဲ့တယ်။

Chain တို့ပါလာတဲ့ကားလေးက နောက်ကနေဝင်တိုက်ခံရလို့ လည်သွားချိန် ထပ်ဆောင့်မိတာကြောင့် ဘေးတိုက်လဲသွားတာမို့ ကားလည်သွားချိန်ကတည်းက Chain က စိုးရိမ်တကြီး Lock ကို ဆွဲဖက်ထားမိတယ်။ ရင်ခွင်ထဲကချစ်ရသူကို ကြည့်မိတော့ ခေါင်းမှာသွေးတွေ။ Chain လက်နှစ်ဖက်လုံးမှာလည်း ထိခိုက်ရှရာတွေ။
Lock ဘက်ကိုလဲကျတာကြောင့် လက်နှစ်ဖက်နဲ့သာ ကာထားပေးနိုင်တာမို့ ခေါင်းကိုထိသွားပုံပါပဲ။

"Baby?"

"အင်း"

"အပြင်ထွက်ရအောင်။ ထွက်နိုင်လား။"

"အင်း"

ဒဏ်ရာရထားပေမဲ့ သတိရှိသေးတာကို ကျေးဇူးတင်မိတယ်။ ရှေ့ခန်းက Griffin ရဲ့ဘယ်လက်ရုံးလည်း အနည်းငယ်လူးလွန့်လာတာမို့ ကွဲနေတဲ့နောက်ခန်းမှန်ကို ထပ်ခွဲလိုက်ပြီး Lock ခန္ဓာကိုယ်ကို အပြင်တွန်းပို့မိတယ်။ နောက်ကလိုက်ထွက်တော့ ခြေထောက်ကိုဆွဲလာတဲ့ လက်တစ်ဖက်။

"အခြေအနေကြည့်ပြီး လမ်းဘေးကိုဆင်းသွား Baby."

ကိုယ်တိုင်ကတော့ ခြေထောက်ကိုဆွဲထားတဲ့ ဘယ်လက်ရုံးအကောင်ကို လွတ်နေတဲ့ခြေတစ်ဖက်နဲ့အကန် ...

"အား"

ခြေထောက်ကိုစိုက်ဝင်လာတဲ့ မှန်ကွဲစ။ ခန္ဓာကိုယ်ကိုပြန်လှည့်လို့ ထိုလူ့မျက်နှာကိုထိုးလိုက်ပြီး မှန်ကွဲစကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ သေနတ်ဆွဲယူဖို့ပြင်နေသူရဲ့ နားထင်ဆီကို မှန်စနဲ့ထိုးစိုက်လိုက်ရင်း မှန်ရှလို့သွေးတွေစိမ့်ထွက်လာတဲ့လက်ကို ခါပစ်လိုက်တယ်။ နားထင်မှာ မှန်စတန်းလန်းနဲ့ကောင်ကို ကျောခိုင်းပြီး အပြင်ထွက်လာတော့ အပေါ်ဘက်ကရဟတ်ယာဉ်နဲ့ ကားလမ်းပေါ်က Bermuda ဂိုဏ်းသားတွေ ပစ်ခတ်နေကြတုန်း။

Baby, ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ။

အမှောင်ထဲမျက်လုံးကစားလိုက်တော့ ကိုယ်ပြောသလို လမ်းဘေးက အပင်တန်းတွေကြား ပြေးဝင်သွားတာပဲ။ လမ်းပေါ်လဲကျနေတဲ့ ဂိုဏ်းသားတစ်ယောက်ရဲ့ Body ဘေးက သေနတ်ကိုကောက်လိုက်ပြီး ပြန်လည်ပစ်ခတ်ရင်း နောက်ကလိုက်ဖို့လုပ်ရပြန်တယ်။ အတော်လှမ်းလှမ်းမှာ လဲကျသွားတဲ့ Baby ကြောင့် ကိုယ့်ဒဏ်ရာတွေကိုလည်း သတိမရတော့ဘဲ အပြေးသွားလိုက်ရင်း ဆွဲထူပေမဲ့ ကိုယ့်ခြေထောက်ကဒဏ်ရာရယ်၊ ပျော့ခွေနေတဲ့ Baby ရယ်ကြောင့် တရွတ်တိုက်သာဆွဲခေါ်ရတော့တယ်။

လေတိုးသံတွေကြောင့် မော့ကြည့်တော့ ကိုယ်စီစဉ်ထားခဲ့တဲ့ရဟတ်ယာဉ် မဟုတ်တာမို့ ရင်ထဲထိတ်ခနဲ။
ဘေးကမြေပြင်ပေါ်လာစိုက်တဲ့ မြားတံမှာပါတဲ့ အလံသေးလေးတစ်ခုကိုမြင်မှ သက်ပြင်းချမိတယ်။
ကြိုးတန်းလန်းကျလာပေမဲ့ တက်ဖို့အဆင်မပြေတာမို့ လက်နဲ့အချက်ပြပြီး ရဟတ်ယာဉ်ဆင်းဖို့လွယ်မယ့်နေရာဆီ ပြေးရပြန်တယ်။
Baby ကို ဆွဲယူခေါ်တင်လိုက်တဲ့သူကို တစ်ချက်ပြုံးပြပြီး Chain အလျင်စလိုတက်လိုက်တော့ ချက်ချင်းပြန်လှည့်ထွက်ကြတယ်။ နောက်က ကိုယ့်ရဟတ်ယာဉ်ပါလာတယ်။

"ကျေးဇူးပါ။"

Baby ကိုပွေ့ထားရင်း ကိုယ့်ကယ်တင်ရှင်ကို ပါးစပ်လှုပ်ရုံပြောမိတော့ တုံ့ပြန်လာတဲ့ Handsome smile.

¤

ကိုယ်မသိတဲ့အဆောက်အဦရဲ့ ခေါင်မိုးထပ်ဆီ ဆင်းသက်လိုက်တော့ ချက်ချင်းကို ဆေးရုံသုံးလှည်းတစ်စီးရောက်လာပြီး Baby ကို ခေါ်တင်လိုက်ကြတယ်။ ကိုယ့်ကိုလာတွဲတဲ့သူကို ပခုံးဖက်လို့ အားယူလျှောက်ရင်း Lift နဲ့ဆင်းလာခဲ့တော့မှသိရတာက တစ်ထပ်လုံး ဆေးရုံအသေးစားလို နေရာတစ်ခု။
လူက မူးနောက်နေတဲ့ကြား Baby ကိုခေါ်သွားရာဆီ လိုက်မယ်ပြင်တော့ လက်မောင်းတစ်ဖက်မှာ စူးခနဲအထိအတွေ့။

"Operation ခန်းကို မလိုက်နဲ့တော့။ မင်းခဏနားပါ။"

"ငါ စောင့်ကြည့်နေမှာ။"

"စိတ်ချပါ။"

"မရဘူး။ စောင့်မှာ။"

"မင်းကွာ ..."

မချိတင်ကဲရေရွတ်သံအဆုံးမှာ ကိုယ့်ကမ္ဘာတစ်ခုလုံး ငြိမ်သက်တိတ်ဆိတ်သွားခဲ့ပြီ။

¤¤¤

"ဒါဆို အဖေက ကျွန်တော့်ဦးလေးမဟုတ်သလို၊ ကျွန်တော့်အဖေအရင်းကလည်း မသေသေးဘူးပေါ့။"

"အင်း၊ ခေါင်းဆောင်က အခု ဂျပန်မှာ။ ပြန်ရောက်ရင် တွေ့ရမှာပါ။"

"ခေါင်းဆောင်လား။"

"ဟုတ်တယ်။ Bermuda ဂိုဏ်းရဲ့ခေါင်းဆောင်ပေါ့။"

ဘာတွေလဲ။ ကျွန်တော့်အဖေရဲ့ညီ၊ ကျွန်တော့်ရဲ့မွေးစားအဖေဆိုတာက ကျွန်တော်နဲ့ ဘာမှမတော်ဘူးတဲ့။ သေသွားပြီလို့သိထားတဲ့ ကျွန်တော့်အဖေအရင်းက ဂိုဏ်းခေါင်းဆောင်တဲ့။ ရုပ်ရှင်တွေထဲကလို လူဆိုးတွေလား။
အတွေးမဆုံးခင် ဖုန်းမြည်သံကြောင့် ကြည့်မိတော့

"ဟုတ်ကဲ့ပါ။ ..... ဟုတ်ကဲ့။"

ဖုန်းကိုတစ်ချက်နှိပ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ဘက်လှည့်ပေးလာတယ်။

"Dexter လား။"

Wow! ခံ့ညားလှပြီး အသံဩဇာအပြည့်နဲ့ထိုလူက ကျွန်တော့်အဖေတဲ့လား။ ကျွန်တော်နဲ့ သိပ်တော့မတူလှပေမဲ့ အဲဒီအကြည့်တွေကိုတော့ ရင်းနှီးနေတယ်။ ခေါင်းညိတ်ပြမိတော့

"မင်းက အမေတူသားပါလား။ မင်းရဲ့မျက်လုံးအကြည့်တွေကတော့ အဖေငယ်ငယ်တုန်းကလိုပဲ။"

"အ ... ဖေ ..."

"အင်း၊ သားရဲ့အဖေ။ မင်းအမေက အဖေ့ကိုစိတ်ဆိုးပြီး သေသွားပြီလို့ပြောခဲ့တာ။"

"အဖေ ... အဲ ... မဟုတ်ဘူး၊ ဟိုဦးလေး။ ဘာလို့ အဲဒီဦးလေးက ..."

"အဖေက ဂျပန်မှာပဲအနေများတာ။ ပြီးတော့ မင်းအမေက ကိုယ်ဝန်ပျက်ကျတယ်လို့ ပြောဖူးတော့ သားအရင်းဆိုတာကို သေချာအတည်ပြုချင်တာကြောင့် ကြာသွားတာ။ အခု Bermuda မှာ လိုက်နေရမယ်။ အဲဒီဦးလေးက Bermuda အကြောင်းလည်း ပြောပြလိမ့်မယ်။ တတ်ထားသင့်တာတွေလည်း သင်ပေးလိမ့်မယ်။ ဂျပန်ကပြန်လာမှ တွေ့ကြတာပေါ့။"

ပြောပြီး ဖုန်းကကျသွားပါပြီ။
ကျွန်တော့်မွေးစားအဖေဆိုတာ ကျွန်တော့်အဖေအရင်းရဲ့ လူယုံတစ်ယောက်ပါတဲ့။
တတ်ထားသင့်တဲ့ပညာတွေဆိုတာ ဘယ်လိုအရာတွေမှန်း အဲဒီတုန်းက မတွေးတတ်ခဲ့။ မမျှော်လင့်ဘဲ အဖေနဲ့ပြန်တွေ့တယ်။ အမေမရှိတော့ပေမဲ့ အဖေဆိုတာ ရှိသေးတယ်လို့သိရတော့ ပျော်နေခဲ့တာ။ ဆယ်နှစ်အရွယ် ကလေးအတွေးလေးနဲ့ပေါ့။

Bermuda ဆီကို ခေါ်လာတဲ့ကားကြီးပေါ်မှာ ငြိမ်ငြိမ်လေးပါလာရင်း မစီးဖူးပေမဲ့ ခဏတော့တက်ထိုင်ခဲ့ဖူးတဲ့ တန်ဖိုးကြီးကားတစ်စီးပေါ်က ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို သတိရမိတယ်။ ငါတို့မတွေ့ကြတာ နှစ်နှစ်ကျော်သွားပြီ။
လမ်းကြားလေးထဲမှာဆုံခဲ့ကြတုန်းက နောက်ကပါလာတဲ့လူနှစ်ယောက်ရယ်၊ ကားနားက Bodyguard လို လူတွေရယ်နဲ့ အတူရှိနေခဲ့တဲ့မင်းကရော ဘယ်သူဌေးရဲ့သားများလဲ။ မင်းနဲ့ပြန်တွေ့ဖို့ အခွင့်အရေးများလာပြီ ထင်ပါရဲ့။

"Bermuda မှာ ခေါင်းဆောင်နာမည်က Griffin. မင်းနာမည်ကတော့ Hippogriff ပေါ့။"

"အဲဒါ ဘာအဓိပ္ပာယ်လဲ ဦးလေး။"

"Griffin ဆိုတာ ခြင်္သေ့ကိုယ်မှာ လင်းယုန်ငှက်ရဲ့ခေါင်းနဲ့တောင်ပံပါတဲ့ ဒဏ္ဍာရီလာသတ္တဝါပဲ။ မြေပြင်တင်မက ဝေဟင်အထိပါ ဘုရင်ပဲလို့ ဆိုလိုချင်တာ။ Hippogriff ဆိုတာက Griffin တစ်ပိုင်း၊ မြင်းတစ်ပိုင်းမို့ Griffin ရဲ့သားက အဖေထက်ပိုလျင်တယ်ဆိုတာပဲ ဖြစ်နေရမယ်။"

Bermuda ဆိုတဲ့ဂိုဏ်းအကြောင်း သိလာရလေ၊ အံ့ဩမိလေပါပဲ။ အကုန်လုံးက ထူးဆန်းနေခဲ့တော့တာပါ။ ထူးဆန်းမှုတွေထဲမှာ ပိုထူးခြားတာကတော့ လက်နက်အစစ်တွေနဲ့လည်း လေ့ကျင့်စေတာပါပဲ။ ဘာသာစကားတချို့လည်း သင်ယူရတယ်။
အဲဒီလိုလေ့ကျင့်ခဲ့ရတာက အစပိုင်းမှာပင်ပန်းသလောက် ပျော်စရာလည်းကောင်းနေခဲ့တယ်။ ဆယ်နှစ်ဝန်းကျင် ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်အတွက်က လက်နက်တွေဆိုတာ စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းနေခဲ့တယ်။ လူ့အသက်ကို တန်ဖိုးထားတတ်နေဆဲမှာပေါ့။

အဖေပြန်လာမှ အိမ်တော်ကိုခေါ်မယ်ဆိုတာကြောင့် တစ်ချိန်ကမွေးစားအဖေ Vincent ရဲ့ အစီအစဉ်နဲ့ ... မဟုတ်ဘူး ... တကယ်တော့ အဖေစီစဉ်ခဲ့တာပါ။ အဖေ့အစီအစဉ်နဲ့ ဂိုဏ်းအကြောင်းတွေသိလာရပြီး အရွယ်နဲ့မမျှတဲ့ လေ့ကျင့်ပေးမှုတွေမှာ ပျော်နေခဲ့မိတယ်။ သေနတ်ဆိုတာကြီးကို ပထမဆုံးအကြိမ်ကိုင်ရတော့ အရမ်းကိုလန့်နေမိတာ။ သေနတ်မောင်းပြန်ကန်လို့ လက်မှာဒဏ်ရာရခဲ့သေးတယ်။ ဓားကိုလေ့ကျင့်ရင်း လက်မှာလည်းရှရာတွေထပ်လို့။
ဒါပေမဲ့ ညတိုင်းလိမ်းပေးတဲ့ဆေးက နောက်မနက်ဆို အနာသက်သာနေတတ်တယ်။

လေးလကြာပြီးမှ အဖေက ဂျပန်ကနေပြန်ရောက်လာတယ်။ ပေါက်ဓားတစ်ချောင်းနဲ့ လေ့ကျင့်နေရာဆီကို ရောက်ချလာတာပါ။

"မင်းက အဖေ့သွေးအပြည့်ပါတယ်လို့ ကြားရတာ အမှန်ပါပဲလား။"

ရုတ်တရက်မို့ တစ်ကိုယ်လုံးတောင့်တင်းပြီး နောက်ကျောဘက်ကအသံကို မတုံ့ပြန်မိသလို လှည့်မကြည့်မိပါ။ ရှေ့ကိုလျှောက်လာတဲ့ခြေသံကို ကြားရပြီး

"အံ့ဩနေတာလား My Son."

"အဖေ"

လက်တစ်ဖက်ကို ကုတ်အင်္ကျီအိတ်ထဲထည့်ထားရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်က ကျွန်တော့်ခေါင်းကိုဆွဲယူပြီး အဖေပွေ့ဖက်လိုက်တာလား။ အယောင်ယောင်အမှားမှားဖြစ်နေပြီးမှ ပြန်ဖက်လိုက်မိတယ်။ လေးလအတွင်း ဖုန်းထဲကနေသာ စကားပြောဖူးတဲ့အဖေ၊ အခုမှအနီးကပ်ကြုံရတာမို့ ပျော်တာလား၊ ကြောက်နေမိတာလားတော့ ကိုယ်တိုင်လည်းမသိ။ ခဏကြာမှ ကိုယ်ချင်းခွာလိုက်ပြီး

"လက်နက်တွေနဲ့ပတ်သက်ရင် စိတ်ဝင်စားတယ်ဆို။"

"ဟုတ်၊ ကျွန်တော်သဘောကျတယ်။"

"အင်း၊ Vincent ပြောပြတယ်။ ကောင်းတယ်ကွာ၊ အားကိုးရတာပေါ့။ ဒီမှာနေရတာ အဆင်ပြေလား။"

"ဟုတ်၊ အဆင်ပြေတယ်။"

"ဘာလိုသလဲ။"

အဖေ့ကိုလိုတာပါလို့ ပြောလိုက်ရမှာလား။ ဒီမှာက အားလုံးပြည့်စုံနေတာပဲ။ အမေနဲ့နေတုန်းကထက် ပြည့်စုံပါတယ်။ နွေးထွေးမှုကလွဲရင်ပေါ့။

"အဖေက ပြန်သွားရဦးမှာလား။"

"မသွားသေးပါဘူး။ မင်းကို အိမ်တော်ခေါ်သွားဖို့ မဖြစ်သေးဘူး။ သားအဖြစ် တရားဝင်အသိအမှတ်ပြုဖို့ စာရွက်စာတမ်းတချို့လိုနေသေးတယ်။ ကိုယ်တိုင်လုပ်မှရမှာမို့ အခုပြန်လာမှပဲ လုပ်ရမှာလေ။ ဒီမှာပဲ နှစ်ရက်၊ သုံးရက်လောက် ဆက်နေဦး။ အဖေ နေ့တိုင်းလာကြည့်မယ်။ Hippogriff လေးရဲ့ သေနတ်ပစ်အစွမ်းလည်း အားပေးရင်းပေါ့။ Ok လား။"

အဖေ့မျက်လုံးတွေက အေးစက်စက်နိုင်ပေမဲ့ အပြုံးတွေကိုတော့သဘောကျမိတယ်။

"ဟုတ်၊ အဖေ။"

အဲဒီနေ့က ထမင်းအတူစားပြီး အဖေပြန်သွားတယ်။ နောက်သုံးရက်အကြာမှာ အိမ်တော်ကိုခေါ်တယ်။ အဖေ့တရားဝင်ဇနီးရဲ့မောင်၊ အဖေ့ယောက်ဖကို သတိထားပါတဲ့။ Vincent ကမှာသလို၊ အဖေကလည်း သေချာမှာတယ်။ ကျွန်တော်ရောက်လာတာကို မကြိုဆိုတဲ့သူတစ်ယောက်အဖြစ် ကျွန်တော်သတ်မှတ်လိုက်တယ်။ သူက အဖေနဲ့လည်း ဆက်ဆံရေးသိပ်အဆင်ပြေပုံမရတာကို နောက်ပိုင်းမှာသိလာရတယ်။
ဘာပိုင်ဆိုင်မှုဆိုလား၊ ဆုံးသွားပြီဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော့်မိထွေးနဲ့ပတ်သက်ပြီး ပိုင်ဆိုင်မှုတချို့ကို အဲဒီ့ဦးလေးတောင်းဆိုထားတာတွေက အဖေ့သွေးသားရင်း ကျွန်တော်ရောက်လာတဲ့အခါ သူ့အကြံအစည်တွေ အထမမြောက်တော့ပါဘူး။ အဖေပေးသလောက်သာရတော့မယ့် အနေအထားမှာ ကျွန်တော်ကတော့ အန္တရာယ်ကင်းနေဆဲပါပဲ။

အိမ်တော်ကိုရောက်ပြီးတဲ့နောက် ကလေးတစ်ယောက်နိုင်လောက်တဲ့ လက်နက်တွေမှန်သမျှကို လေ့ကျင့်ခဲ့ရတယ်။ နောက်ထပ်ခြောက်လကြာပြီး တစ်ရက်မှာပဲ ကျွန်တော်ရဲ့မိသားစုအိပ်မက်လေး ပျက်ခဲ့ရတယ်။

"Hippogriff, ခေါင်းဆောင်ခေါ်နေပါတယ်။"

အဖေ သူလျှိုတစ်ယောက်ကို စစ်မေးနေတဲ့နေရာဆီ လိုက်သွားခဲ့တော့

"My Son, အဲဒီ Target ကို ထိအောင်ပစ်စမ်းကွာ။ ဒီထဲမှာ ကျည်ငါးတောင့်ပါတယ်။"

အဖေ့ရှေ့မှာ တော်ကြောင်းပြချင်ကြတာ၊ ချီးကျူးခံချင်ကြတာ၊ အဖေ့ခြေရာအတိုင်းသွားပြချင်ကြတာ သားယောက်ျားလေးတိုင်းရဲ့ မှန်ကန်တဲ့အတ္တ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။ ကျွန်တော့်အတ္တကတော့ မှားယွင်းသွားခဲ့တယ်။

*ဒိုင်း* ... *ဒိုင်း* ... *ဒိုင်း*

သုံးချက်မြောက်မှာ ဗဟိုတည့်တည့်မဟုတ်ပေမဲ့ အနားထိကပ်ပြီးမှန်ခဲ့တယ်။

"Okay, enough. Good job, My Son."

အရမ်းကိုအာရုံစူးစိုက်ခဲ့ရပြီး အခုမှ ဝန်ထုပ်တစ်ခုကို ပစ်ချလိုက်ရသလိုပါပဲ။
အဖေ့ရဲ့ကျေနပ်ပြုံးနောက်က ကျွန်တော့်ရဲ့အရယ်အမြူးတွေဟာ Target ကိုဖယ်လိုက်ချိန်မှာ ရပ်တန့်သွားခဲ့တယ်။ Target နောက်မှာ ပါးစပ်ကိုအဝတ်စည်းခံထားရတဲ့ လူတစ်ယောက်။ အတိအကျဆိုရင် နဖူးမှာ သေနတ်ဒဏ်ရာနဲ့ သေနေတဲ့အလောင်းတစ်လောင်းပါ။
Target ဟာ ကျွန်တော့်အရပ်နဲ့ယှဉ်ရင် မြင့်နေရတဲ့အကြောင်းအရင်းကို အခုမှသိရပါတော့တယ်။

ငါးရက်လောက် အိပ်မက်ဆိုးမက်၊ အစားပျက်ပြီးတဲ့နောက်မှာ

"တော်သင့်ပြီ Hippogriff. မင်းက Griffin ရဲ့သားနော်။ ဒီလောက်ထိသွေးပျက်နေတာ ရှက်ဖို့ကောင်းတယ်။"

အမေနဲ့ပဲ နွေးနွေးထွေးထွေးကြီးပြင်းခဲ့ရပြီးနောက်မှာ မိဘမဲ့လိုနေခဲ့ရပေမဲ့ ကျွန်တော့်ဘဝက အေးအေးဆေးဆေးပဲမို့ ဒီလိုကြီးလူသတ်မိတာကို မတုန်လှုပ်ရတော့ဘူးတဲ့လား။
ကျွန်တော် ဆယ့်တစ်နှစ်ပဲရှိသေးတာပါလို့ အဖေသိသေးရဲ့လား။
စိတ်ထဲကစကားတွေကို ဖွင့်မပြောဖြစ်ခဲ့ပါဘူး။

ရာသီဥတုတွေအားလုံး တစ်ပတ်ထပ်လည်သွားအပြီးမှာ ထပ်သိခဲ့ရတဲ့ကိစ္စတွေက ကျွန်တော့်အတွက် နာကျင်စရာတွေချည်းပါပဲ။ အမေသေရတာလည်း သွေးရိုးသားရိုးမဟုတ်ဘဲ အဖေနဲ့သူ့ယောက်ဖကြားက ပိုင်ဆိုင်မှုတိုက်ပွဲမှာ ဓားစားခံဖြစ်ခဲ့ရတာပါ။ ကျောင်းသွားနေတဲ့ကျွန်တော်က လွတ်သွားခဲ့ပြီး အဖေ့ဘက်ကလက်ဦးလို့ Vincent က စောင့်ရှောက်ထားခဲ့တာပါတဲ့။ ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းနေခဲ့ရတဲ့ အချိန်တွေမှာ နောက်ကွယ်ကနေ အဖေ့လူတွေက စောင့်ကြည့်နေကြတာပါတဲ့။ ယောက်ဖဘက်က လှုပ်ရှားမှုတွေကလွဲရင် ကျန်တာကို ဒီအတိုင်းကြည့်နေကြတာမို့ ကျောင်းသားကြီးတွေဝိုင်းအနိုင်ကျင့်တော့ Ivy ဝင်ကယ်တာကိုလည်း အဖေသိနေခဲ့တယ်။

ဒါဆို ကျွန်တော်က အဲဒီလမ်းကြားကို ဘာကြောင့်ရောက်ရောက်နေခဲ့တယ်ဆိုတာလည်း သိနေမှာပေါ့။ လမ်းထောင့်က စားသောက်ဆိုင်ကြီးမှာ သူ့အဖေနဲ့အတူ ညနေစာလာစားတတ်တဲ့ Ivy ကို ကျောင်းဆင်းတဲ့တစ်ရက်မှာတွေ့မိပြီး အမြဲတွေ့ချင်နေခဲ့လို့ သွားစောင့်ကြည့်မိတာလေ။ Ivy နဲ့ဆုံပြီးနောက်ပိုင်း တစ်ပတ်လောက် ကျွန်တော်သွားမကြည့်ဖြစ်ဘူး။ အဲဒီနောက်ပိုင်းသွားကြည့်တော့လည်း သူမလာတော့ပါဘူး။

အဖေ့ဆီကဖိုင်တစ်ခုမှာ အမှတ်မထင်တွေ့လိုက်တဲ့ နာမည်နှစ်ခုရယ်၊ မိသားစုဓာတ်ပုံထဲက လူနှစ်ယောက်ရယ်က Ivy ရဲ့ကျောင်းသားကတ်က ကျောင်းသားနဲ့အဖေရဲ့နာမည်ရယ်၊ ကားပေါ်အတက်အဆင်းတွေမှာ တွေ့ခဲ့ဖူးတဲ့ Ivy တို့သားအဖဆိုတာရယ်က သေချာပါတယ်။

ငါတို့ပြန်ဆုံဖို့အကြောင်းလည်း ရှိခဲ့ပါတယ် Ivy.

■■■■■ Part XXIV ဆက်ရန် ■■■■■